Dziewczynka zagubiona w swoim stuleciu szuka taty ebook

I

TWARZ

1

TWARZ

Nie spo­sób nie zwró­cić uwa­gi na tę twarz. Tak cha­rak­te­ry­stycz­na okrągła bu­zia, oczy i ogrom­ne po­licz­ki. Upo­śle­dzo­na – albo upo­śle­dzo­ny? Ma­rius miał pro­blem z od­ró­żnie­niem. Na pierw­szy rzut oka wy­da­wa­ła się dziew­czyn­ką, bez wąt­pie­nia – ile lat, pi­ęt­na­ście, szes­na­ście? – jed­nak gdy się jej/jemu przyj­rzeć uwa­żniej, mo­żna by po­wie­dzieć, że to chło­pak, choć jed­nak nie. Dziew­czy­na.

W rękach trzy­ma­ła pu­de­łecz­ko. Ma­rius za­po­mniał, że się śpie­szy, i pod­sze­dł bli­żej. Uśmiech­nęła się i po­da­ła mu kar­to­nik. Był za­pi­sa­ny na ma­szy­nie.

PO­DAĆ SWO­JE DANE OSO­BO­WE

1. Po­wie­dzieć imię

2. Po­wie­dzieć, czy chło­pak, czy dziew­czy­na

3. Po­wie­dzieć na­zwi­sko

4. Po­wie­dzieć imio­na ro­dzi­ców i ro­dze­ństwa

5. Po­wie­dzieć ad­res

6. Po­wie­dzieć, do któ­rej szko­ły cho­dzi

7. Po­wie­dzieć wiek

8. Po­wie­dzieć dzień i mie­si­ąc uro­dze­nia

9. Po­wie­dzieć ko­lor oczu i wło­sów

Ma­rius się uśmiech­nął. Za­py­tał:

– Jak masz na imię?

– Han­na.

– Je­steś chłop­cem czy dziew­czyn­ką?

– Dziew­czyn­ką.

(Mó­wi­ła tro­chę be­łko­tli­wie, ale Ma­rius zro­zu­miał).

– Jak masz na na­zwi­sko?

– Nie.

– Nie po­wiesz?

Nie od­po­wie­dzia­ła.

Spoj­rzał na kar­to­nik (mo­żna by po­wie­dzieć, że wy­glądał na wy­ci­ągni­ęty z kar­to­te­ki, ale nie było wi­dać śla­dów wy­dar­cia – ktoś jej go dał albo sama ostro­żnie go wy­jęła. Ma­rius zwró­cił uwa­gę na drob­ny szcze­gół. W gór­nej części, mniej­szy­mi, nie­mal nie­czy­tel­ny­mi li­ter­ka­mi, było na­pi­sa­ne: „Na­ucza­nie Osób z Nie­pe­łno­spraw­no­ścią Umy­sło­wą”).

Ma­rius ci­ągnął:

– Imio­na ro­dzi­ców i ro­dze­ństwa?

– Nie.

– Ad­res?

– Nie.

– Do ja­kiej szko­ły cho­dzisz?

– Nie.

Cały czas się uśmie­cha­ła. Jej „nie” były miłe – brzmia­ły ni­czym „tak”.

– Ile masz lat?

– Czter­na­ście.

– Kie­dy się uro­dzi­łaś?

– Dwu­na­ste­go pa­ździer­ni­ka.

Ma­rius zno­wu rzu­cił okiem na kar­to­nik.

PO­DAĆ SWO­JE DANE OSO­BO­WE

1. Po­wie­dzieć imię

2. Po­wie­dzieć, czy chło­pak, czy dziew­czy­na

3. Po­wie­dzieć na­zwi­sko

4. Po­wie­dzieć imio­na ro­dzi­ców i ro­dze­ństwa

5. Po­wie­dzieć ad­res

6. Po­wie­dzieć, do któ­rej szko­ły cho­dzi

7. Po­wie­dzieć wiek

8. Po­wie­dzieć dzień i mie­si­ąc uro­dze­nia

9. Po­wie­dzieć ko­lor oczu i wło­sów

Zo­sta­ło py­ta­nie nu­mer 9. Wy­da­wa­ło mu się głu­pie, ale za­dał je:

– Ja­kie­go ko­lo­ru są two­je oczy i wło­sy?

– Oczy: czar­ne. Wło­sy: brązo­we.

I rze­czy­wi­ście ta­kie były te ko­lo­ry. (Za­pa­mi­ęta­ła).

Ma­rius spoj­rzał na nią i po­now­nie się uśmiech­nął.

Po­tem Han­na po­wie­dzia­ła:

– Szu­kam mo­je­go taty.

– Taty?

– Tak – po­wtó­rzy­ła. – Szu­kam mo­je­go taty.