Dzikie karty tom 1 ebook

Kenowi Kellerowi,wychowanemu na tych samych czterech kolorach

Od redaktora wydania oryginalnego

Dzikie karty to zbiór utworów opisujących wymyśloną rzeczywistość, której historia rozwija się równolegle do naszej. Nazwiska i postacie pojawiające się na kartach niniejszej książki są fikcyjne lub osadzone w fikcyjnym kontekście. Wszelkie podobieństwo do rzeczywistych wydarzeń, miejsc lub postaci jest zupełnie przypadkowe. Eseje, artykuły i inne urywki dzieł cytowanych w niniejszej antologii są całkowicie fikcyjne. Nie było naszym zamiarem opisywanie istniejących twórców albo też sugerowanie, że taka osoba rzeczywiście istniała, publikowała lub przesyłała nam swoje eseje, artykuły lub inne dzieła cytowane w niniejszej antologii.

Prolog

za: Dzikie czasy: opowieść o latach powojennych, Studs Terkel (Pantheon, 1979)

Herbert L. Cranston

Wiele lat później, gdy zobaczyłem, jak Michael Rennie wychodzi z latającego spodka w filmie Dzień, w którym stanęła Ziemia, nachyliłem się do żony i szepnąłem: „I właśnie tak powinien wyglądać emisariusz obcych”. Zawsze podejrzewałem, że zainspirowało ich przybycie Tachiona, lecz przecież wiadomo, jak Hollywood lubi zmieniać historie. Ale ja byłem tam osobiście, więc mogę wam powiedzieć, jak to naprawdę wyglądało. Po pierwsze, statek wylądował w White Sands, a nie w Waszyngtonie. Posłaniec nie miał robota i nikt go nie postrzelił. Chociaż, biorąc pod uwagę, co się stało później… może należało?

Jego statek… no cóż, nie był żadnym latającym spodkiem, nie przypominał przejętych przez nas V-2, ani nawet rakiet księżycowych na tablicach Wernera. Naruszał wszystkie znane prawa aerodynamiki i szczególną teorię względności.

Wylądował w nocy. Jego statek cały migotał światełkami, był to chyba najpiękniejszy widok, jaki widziałem w życiu. Usadowił się pośrodku strefy zasięgu, bez pomocy rakiet, śrub, rotorów i jakiegokolwiek widocznego napędu. Zewnętrzna powłoka trochę przypominała koral albo jakąś inną porowatą skałę, pokrytą wirami i ostrogami, jak formacja skalna w wapiennej jaskini albo na dnie morza.

Siedziałem w pierwszym samochodzie, który dotarł na miejsce. Nim wysiedliśmy, Tachion zdążył już wyjść ze statku. Michael Rennie przynajmniej wzbudzał respekt w tym srebrnym kombinezonie, ale ten tutaj? Wyglądał jak nieślubne dziecko trzech muszkieterów i artysty cyrkowego. Przyznam się uczciwie, że podczas jazdy wszyscy mieliśmy niezłego pietra, i rakietowcy, i jajogłowi, i żołnierze. Przypomniałem sobie tę inscenizację Mercury Theater w trzydziestym dziewiątym roku, kiedy Orson Welles wmówił wszystkim, że Marsjanie najeżdżają New Jersey i przez chwilę pomyślałem, że teraz coś takiego dzieje się naprawdę. Ale potem, gdy Tach stanął w świetle reflektorów, na tle swojego statku, wszyscy odetchnęliśmy z ulgą. W ogóle nie wyglądał strasznie.

Był niski, miał metr sześćdziesiąt wzrostu, i szczerze mówiąc, zdawał się bardziej wystraszony od nas. Ubrany był w zielone rajtuzy, które w połowie łydek przechodziły w buty, i pomarańczową koszulę z frymuśnymi koronkami przy kołnierzu i nadgarstkach oraz jakąś srebrną brokatową kamizelkę, bardzo obcisłą. Na to wszystko narzucił kanarkowożółty płaszcz i zieloną pelerynę, która powiewała na wietrze i owijała mu się wokół kostek. Na głowę włożył kapelusz z szerokim rondem z zatkniętym czerwonym piórkiem i dopiero gdy podszedłem bliżej, zobaczyłem, że służy do pisania. Włosy opadały mu aż na ramiona i w pierwszej chwili pomyślałem, że to chyba kobieta. Te włosy też były zresztą dziwne, takie rude i błyszczące jak miedziany drucik.

Nie wiedziałem, co o nim myśleć, ale jeden z naszych Niemców szepnął, że wygląda zupełnie jak Francuz.

Ledwie nadjechaliśmy, facet od razu podszedł do jeepa, zupełnie niezrażony. Brnął przez piach z wielką torbą pod pachą. Przedstawił się nam z imienia i nadal się przedstawiał, gdy nadjechały pozostałe cztery jeepy. Lepiej mówił po angielsku niż większość naszych Niemców, choć miał dziwny akcent. Chociaż trudno to było ocenić, bo pierwsze dziesięć minut spędził na wymawianiu własnego imienia.

Byłem pierwszym człowiekiem, który z nim rozmawiał. Przysięgam na Boga. Nieważne, co powiedzą inni, zaręczam, że to byłem ja. Wysiadłem z jeepa, wyciągnąłem rękę i powiedziałem:

— Witamy w Ameryce.

Zacząłem się przedstawiać, ale on mi przerwał.

— Herbert Cranston z Cape May w New Jersey. Specjalista od technologii rakietowych. Doskonale. Ja też jestem naukowcem.

Nie przypominał żadnego z naukowców, jakich w życiu widziałem, ale uznałem, że przecież przybył z kosmosu. Bardziej zastanawiało mnie, skąd zna moje imię, więc zapytałem.

Zamachał koronkami, jakby zniecierpliwiony.

— Odczytałem pańskie myśli. To bez znaczenia. Panie Cranston, nie mamy wiele czasu. Ich statek się rozpadł. — W chwili gdy to mówił, zdawał się niemal chory — smutny i obolały, ale i wystraszony. A do tego bardzo, bardzo zmęczony. Potem zaczął nawijać o tej kuli. Tak, jasne, obcy przynieśli kulę wypełnioną wirusem dzikiej karty, teraz wszyscy to wiedzą, ale wtedy nie miałem pojęcia, o czym ten facet bredzi. Kula zginęła, a on musiał ją odzyskać i miał nadzieję, że nadal jest nieuszkodzona. Chciał rozmawiać z naszymi przywódcami. Pewnie wyciągnął te nazwiska z mojej głowy, bo wymienił Wernera i Einsteina, i prezydenta, tylko mówił o nim: „Ten wasz prezydent, Harry S. Truman”. Następnie wsiadł do jeepa i dodał: — Zaprowadźcie mnie do nich. Natychmiast.

Profesor Lyle Crawford Kent

W pewnym sensie to ja wymyśliłem mu przezwisko. Jego prawdziwe imię ze wszystkimi patronimikami było niedorzecznie długie. Kilkoro z nas próbowało je trochę skrócić, używając tej lub innej cząstki, ale na jego planecie, Takis, podobno uważano to za ciężkie naruszenie etykiety. Bez przerwy nas poprawiał, powiedziałbym, że dość arogancko, niczym jakiś starszy nauczyciel strofujący grupkę uczniów. No cóż, musieliśmy go jakoś nazywać, do licha. Najpierw wynikła kwestia tytułu. Mogliśmy mówić do niego „wasza wysokość”, bo podobno na swojej planecie był jakimś księciem, ale Amerykanie nigdy nie lubili się płaszczyć przed arystokracją. Wspomniał też, że jest lekarzem, choć nie w tym znaczeniu, jakiego tutaj używamy, ale tak czy inaczej dobrze znał się na genetyce i biochemii, w których podobno się specjalizował. Większość naszego zespołu miała tytuły naukowe i tak się do siebie zwracała. Dlatego dość szybko zaczęliśmy do niego mówić „doktorze”.

Technologowie rakietowi dostali fioła na punkcie jego statku i snuli najróżniejsze teorie na temat tego, jaki napęd nadświetlny może wykorzystywać. Niestety, nasz takizjański gość bardzo chciał dotrzeć na Ziemię przed przybyciem swoich kuzynów i podróżował tak szybko, że przepalił swój napęd, a do tego odmawiał wpuszczenia kogokolwiek na pokład — zarówno wojskowych, jak i cywilów. Werner i jego Niemcy mogli tylko zadawać pytania, co czynili skwapliwie, może nawet kompulsywnie. Z tego, co zrozumiałem, fizyka teoretyczna i technologia pojazdów kosmicznych nie były specjalnością naszego gościa, ale zrozumieliśmy z tego tyle, że napęd wykorzystuje nieznaną nam wcześniej cząstkę poruszającą się szybciej od światła.

Obcy podał nam jej takizjańską nazwę, równie niewymawialną jak jego własne imię. No cóż. Podobnie jak wszyscy wykształceni ludzie, znałem trochę klasycznej greki i miałem żyłkę do nazewnictwa. To ja wymyśliłem określenie „tachion”. Żołnierze trochę zamotali i zaczęli mówić o naszym kosmicie „ten cały tachion”. Fraza szybko się przyjęła i już tylko krok dzielił go od ostatecznego przezwiska „Doktor Tachion”, pod którym później zasłynął w prasie.

Pułkownik Edward Reid, wywiad wojskowy armii Stanów Zjednoczonych (emeryt.)

Chcecie, żebym się przyznał, tak? Każdy z tych przeklętych reporterów, z którym później rozmawiałem, tylko czekał, żebym powiedział to głośno. W porządku, powiem: popełniliśmy błąd. I słono za to zapłaciliśmy. Wiecie, że już po fakcie chcieli postawić cały zespół przesłuchujący przed sądem wojskowym? Tak było.

Sęk w tym, że nie mam pojęcia, co konkretnie mieliśmy zrobić inaczej. Byłem szefem tego zespołu i wiem, co mówię.

Co w zasadzie wiedzieliśmy na temat tego gościa? Nic, z wyjątkiem tego, co sam nam powiedział. Jajogłowi traktowali go, jakby był nowo narodzonym Jezuskiem, ale wojskowi muszą być ostrożniejsi. Żeby zrozumieć nasze postępowanie, postawcie się na naszym miejscu i przypomnijcie sobie, co to były za czasy. Historia, którą opowiedział nam ten facet, była całkowicie niedorzeczna, a w dodatku nie miał żadnych dowodów na jej potwierdzenie.

No dobra, przyleciał tym śmiesznym samolotem rakietowym — który właściwie nie miał rakiet. To dość imponujące. Może ten samolot faktycznie przybył z kosmosu? A może nie. Może był to jeden z tych tajnych projektów, nad którymi naziści pracowali w czasie wojny. Pod koniec mieli przecież silniki odrzutowe i pociski V-2, i nawet zaczęli pracować nad bombą atomową. Może zmajstrowali go Rosjanie? Nie miałem pojęcia. Gdyby Tachion pozwolił nam obejrzeć statek, nasi chłopcy pewnie by się zorientowali, że nie pochodzi z Ziemi. Ale on nie wpuszczał nikogo do środka, co wydało mi się co najmniej podejrzane. Czyżby coś ukrywał?

Powiedział, że przybył z planety Takis. Nie wiem, jak wy, ale ja nigdy wcześniej nie słyszałem o żadnej Takis. Mars, Wenus, Jowisz, jasne. Nawet Mongo i Barsoom. Ale Takis? Zadzwoniłem do kilkunastu najlepszych astronomów w całym kraju, nawet do jednego gościa w Anglii. „Gdzie jest planeta Takis?”, zapytałem. „Nie ma takiej”, powiedzieli wszyscy.

Facet podobno był kosmitą, tak? Zbadaliśmy go. Kilka badań przedmiotowych, rentgeny, seria testów psychologicznych, cały zestaw. Okazało się, że to człowiek. Jakkolwiek byśmy go oglądali, zawsze wychodził nam zwykły człowiek. Żadnych dodatkowych organów, żadnej zielonej krwi, pięć palców u ręki, pięć u nogi, dwa jaja, jeden fiut. Ten skurwiel był dokładnie taki jak wy czy ja. Nawet mówił po angielsku, na Boga. Ale — zauważcie — mówił też po niemiecku. I po rosyjsku, i francusku, i jeszcze w paru językach, nie pamiętam jakich. Zrobiłem nagranie naszych sesji i odegrałem zawodowemu lingwiście, który powiedział, że facet mówi z akcentem środkowoeuropejskim.

A ci znachorzy od głowy? Rany, powinniście zobaczyć ich raporty. Klasyczna paranoja, mówili. Megalomania. Schizofrenia. Wszystko naraz. I trudno się dziwić: facet twierdził, że jest księciem z kosmosu i ma jakieś pieprzone moce magiczne i że przybył tu, by ocalić naszą planetę. Czy to brzmi jak słowa kogoś normalnego?

I powiem wam jeszcze coś o tych jego mocach. Przyznam, że właśnie to nie dawało mi spokoju. Tachion nie tylko umiał odczytać myśli. Potrafił spojrzeć na kogoś z ukosa, a wtedy gość nagle wskakiwał na biurko i ściągał spodnie, obojętnie, czy tego chciał, czy nie. Spędzałem z nim codziennie kilka godzin i w końcu facet mnie przekonał. Problem w tym, że moje raporty nie przekonały dowództwa na wschodnim wybrzeżu. Uważali, że to jakieś oszustwo, że gość nas hipnotyzuje, czyta z mowy ciała, wykorzystuje jakieś triki psychologiczne, by wmówić nam, że naprawdę czyta w myślach. Zamierzali nam przysłać hipnotyzera, ale zanim tu dotarł, wszystko pieprznęło.

Nie zadawał prawie żadnych pytań. Bez przerwy powtarzał tylko, że musi porozmawiać z prezydentem, żeby zmobilizować całą amerykańską armię i rozpocząć poszukiwania rozbitego statku. Sam oczywiście dowodziłby całą akcją, nikt inny nie miał odpowiednich kwalifikacji. Nasi najlepsi naukowcy mogli mu posłużyć jako asystenci. Żądał, żeby dostarczyć mu radary, odrzutowce, psy gończe i jakieś dziwne maszyny, o których nikt w życiu nie słyszał. Żądał wszystkiego, co się dało. Aha, i nie chciał się z nikim konsultować. Facet wyglądał jak fryzjer gej, ale wydawał rozkazy takim tonem, jakby miał co najmniej trzy gwiazdki na rękawie.

I po co to wszystko? Wyjaśnienie było naprawdę przednie. Na tej jego planecie, Takis, mieszkało kilkadziesiąt potężnych rodzin, które wszystkim trzęsły, tacy arystokraci, tylko obdarzeni magiczną mocą. Większość czasu spędzali na ciągłych przepychankach, walcząc ze sobą jak Hatfieldowie i McCoyowie. Aż w końcu jego rodzina wynalazła tajną broń, nad którą pracowali już od kilku wieków. Sztucznie wyhodowany wirus dostosowujący się do organizmu nosiciela, zmieniający informację genetyczną. Tachion podobno należał do zespołu badawczego.

No dobrze, postanowiłem go podpuścić. Spytałem: „To co właściwie robi ten wirus?”. I teraz wyobraźcie sobie, co odpowiedział mi ten facet: „Wszystko”.

Potem wyjaśnił, że docelowo wynalazek miał wzmacniać ich moce umysłowe, może nawet wykształcić nowe zdolności, pomóc im ewoluować, zmienić ich jakby w bóstwa, co na pewno zapewniłoby im przewagę nad pozostałymi. Ale okazało się, że wirus nie zawsze działa zgodnie z planem. Czasem tak. Najczęściej po prostu zabijał ofiarę. Tachion godzinami rozwodził się nad tym, jakie to niebezpieczne, i przyznam, że ciarki mnie przeszły. „Jakie są symptomy infekcji?”, spytałem. Wtedy w czterdziestym szóstym wiedzieliśmy już co nieco o broni biologicznej. Chciałem wiedzieć, czego właściwie szukamy.

Nie potrafił podać konkretnych symptomów. „To sprawa indywidualna”, powiedział. Symptomy mogą być najróżniejsze. Słyszeliście kiedyś o takim wirusie? Bo ja nie.

Potem Tachion wspomniał, że czasami nie zabija ludzi, tylko zmienia ich w dziwadła. „Jakie dziwadła?”, spytałem. „Najróżniejsze”, odpowiedział. Przyznałem, że brzmi to groźnie, i spytałem, czemu jego krewni nie użyli tego wynalazku przeciwko innym rodzinom. „Ponieważ — wyjaśnił Tachion — czasem wirus działa zgodnie z planem, przebudowuje genotyp ofiary i daje jej moce”. Jakie moce? Oczywiście najróżniejsze.

A zatem obcy mieli taką zabawkę. Nie chcieli użyć jej na swoich przeciwnikach, bo mogliby przez przypadek obdarzyć ich mocami. Nie chcieli użyć jej na sobie, bo mogliby wybić połowę rodziny. Ale nie zamierzali tego tak zostawić. Postanowili przetestować tę broń na nas. Dlaczego na nas? Ponieważ mamy identyczną genetykę — jedyny taki gatunek w znanym im wszechświecie — a wirus został dostosowany do takizjańskiego genotypu. Jak do tego doszło? Niektórzy uważali, że to zasługa ewolucji równoległej, inni sądzili, że Ziemia to zaginiona takizjańska kolonia. Tachion nie wiedział i wcale go to nie interesowało.

Obchodził go sam eksperyment. Uważał, że to „niegodne”. Protestował, ale nikt z rodziny go nie słuchał. Statek wystartował. A wtedy Tachion postanowił powstrzymać ich, sam jeden. Podążył za nimi mniejszym statkiem i zarżnął swój napęd tachionowy, byle tylko ich wyprzedzić. Gdy zagrodził im drogę, kazali mu spierdalać, chociaż był przecież ich krewnym, i wywiązała się z tego jakaś kosmiczna bitwa. Jego statek został uszkodzony, ich też i oba się rozbiły. Powiedział, że tamci prawdopodobnie spadli gdzieś na wschodzie. Nie mógł ich śledzić, bo instrumenty mu wysiadły, więc wylądował w White Sands i spróbował znaleźć pomoc.

Nagrałem całą historię na taśmę. Wywiad wojskowy skontaktował się potem z całą gromadą ekspertów: biochemików, lekarzy specjalistów od broni biologicznej, naprawdę wszystkich. Podobno istnieje jakiś kosmiczny wirus, powiedzieliśmy, symptomy są całkowicie losowe i nieprzewidywalne. „To niemożliwe”, odparli. To kompletny absurd. Jeden z nich nawet palnął mi wykład o tym, że ziemskie zarazki nie byłyby w stanie zainfekować Marsjan tak, jak to opisano w tej książce H.G. Wellsa, a marsjańskie mikroby nie byłyby w stanie zaatakować nas. Co mieliśmy zrobić? Wymieniliśmy parę żartów o marsjańskiej grypie i gorączce rakietowej. Ktoś, nie wiem kto, określił rzekomą broń mianem „wirus-dzika karta” i szybko się przyjęło, choć żaden z nas ani przez chwilę w to nie wierzył.

Sytuacja już była napięta, a Tachion jeszcze ją pogorszył, próbując ucieczki. Prawie mu się udało, ale jak mówił mój staruszek, „prawie” liczy się tylko przy rzucaniu podkową i granatem. Pentagon przysłał swojego człowieka, żeby go przepytał, jakiegoś pułkownika nazwiskiem Wayne, a wtedy Tachionowi skończyła się cierpliwość. Przejął kontrolę nad pułkownikiem i obaj wymaszerowali z budynku. Gdy wartownik próbował ich zatrzymać, Wayne krzyknął, że mają ich przepuścić, a że był wyższy stopniem, wszyscy zeszli mu z drogi. Twierdził, że będzie eskortował Tachiona z powrotem do Waszyngtonu. Wzięli jeepa i dotarli aż do statku, ale tymczasem jeden ze strażników zadzwonił do mnie i moi ludzie już na nich czekali. Kazałem im zignorować wszystko, co tylko powie pułkownik Wayne. Wsadziliśmy Tachiona do aresztu i trzymaliśmy pod strażą. Wprawdzie miał te swoje magiczne moce, ale nie na wiele mu się przydały. Mógł omamić co najwyżej trzy– cztery osoby, ale nie wszystkich, a wtedy byliśmy już wyczuleni na jego sztuczki.

Może ta ucieczka to nie był dobry pomysł, ale po tym ktoś w końcu załatwił mu tę rozmowę z Einsteinem, o którą męczył nas od początku. Pentagon powtarzał, że facet jest najlepszym hipnotyzerem świata, ale nikt z nas już im nie wierzył, a powinniście usłyszeć, co myślał o tym pułkownik Wayne. Jajogłowi też się spietrali. Tak czy inaczej, Wayne i ja wynegocjowaliśmy więźniowi przelot do Princeton. Uznałem, że rozmowa z Einsteinem nie może w niczym zaszkodzić, a może się na coś przyda. Statek został skonfiskowany, a z pasażera wyciągnęliśmy już wszystko, co się dało. Mówiono, że Einstein to największy umysł naszej epoki — może on coś z tego zrozumie?

Do tej pory niektórzy twierdzą, że wojsko odpowiada za całą późniejszą katastrofę, ale to nieprawda. Każdy jest mądry po szkodzie, ale ja nadzorowałem tę sprawę od samego początku i nawet na łożu śmierci będę przysięgał, że zachowaliśmy najwyższą ostrożność.

Najbardziej dopiekło mi całe to gadanie, jak to nie zrobiliśmy nic, żeby wyśledzić tę cholerną kulę z wirusami. Może popełniliśmy błąd, ale przecież nie byliśmy głupi i zrobiliśmy wszystko, by zabezpieczyć tyły. Każda wojskowa instalacja obserwacyjna dostała wytyczne, żeby wypatrywać rozbitego statku podobnego do muszli i migającego światłami. Czy to, kurwa, moja wina, że nikt nie potraktował nas poważnie?

Przyznajcie mi chociaż jedno. Gdy już rozpętało się piekło, w ciągu dwóch godzin wsadziłem Tachiona na transport do Nowego Jorku. Siedziałem na fotelu za nim. Ten rudy mazgaj jęczał i chlipał przez pół drogi. Ja modliłem się za Śmiga.

Trzydzieści minut nad Broadwayem!

OSTATNIA PRZYGODA ŚMIGA

HOWARD WALDROP

Lotnisko firmy Bonham Transport Lotniczy nieopodal Shantak w New Jersey było zasnute szarością. Mały szperacz na wieży ledwie odpychał napierającą ciemność wirującej mgły.

Na mokrym chodniku przed hangarem 23 rozległ się zgrzyt hamujących opon. Ktoś otworzył drzwi i prawie natychmiast je zatrzasnął. Czyjeś kroki zbliżyły się do drzwi z napisem „Tylko dla pracowników”. Ktoś pchnął drzwi. Do środka wszedł Scoop Swanson, niosąc aparat Kodak Autograph Mark II, a w drugiej ręce torbę pełną lamp i rolek filmu.

Lincoln Traynor podniósł głowę znad silnika zapasowego P-40, którego właśnie szykował dla pewnego pilota — szczęśliwiec kupił go na aukcji telefonicznej za dwieście trzydzieści dziewięć dolarów. Sądząc z kształtu silnika, prawdopodobnie był używany przez Latające Tygrysy w latach czterdziestych. W radiu akurat leciał jakiś mecz. Linc przyciszył.

— Hej, Linc.

— Hej.

— Jakieś wiadomości?

— Nie sądzę. Wczoraj przesłał telegram, że przyleci dzisiaj. Jak dla mnie, to wystarczy.

Scoop wziął zapalniczkę z ławki, zaciągnął się camelem i wydmuchnął dym w stronę tabliczki z napisem „Całkowity zakaz palenia”.

— Hej, a to co? — spytał, obchodząc samolot. Z tyłu zobaczył dwa czerwone przedłużenia skrzydeł i dwa dodatkowe zbiorniki paliwa, wydłużone w kształcie łez i pomalowane na czerwono, każdy po tysiąc trzysta pięćdziesiąt litrów.

— Kiedy to przywieźli?

— Air Corps przysłała je wczoraj z San Francisco. Dziś znów przyszedł telegram do niego. Możesz przeczytać, w końcu to ty będziesz pisać z tego reportaż. — Podał Scoopowi rozkaz z Departamentu Wojny.

Do: Śmig (Tomlin, Robert, brak drugiego imienia)Loco: Bonham Transport LotniczyHangar 23Shantak, New Jersey

1. Poczynając od tego dnia, od godziny 12:00, 12 sierpnia 1946 r., nie pozostaje pan w czynnej służbie Sił Powietrznych Armii Stanów Zjednoczonych (USAAF).

2. Pański statek powietrzny (model eksperymentalny) (seria nr JB-1) zostaje wycofany z czynnej służby w ramach Sił Powietrznych Armii Stanów Zjednoczonych i przekazany panu jako prywatny samolot. Od tej pory nie przysługuje panu wsparcie ze strony Sił Powietrznych ani Departamentu Wojny.

3. Zaświadczenia, listy polecające i nagrody zostaną przekazane osobno.

4. Z naszych akt wynika, że Tomlin, Robert (brak drugiego imienia) nie uzyskał licencji pilota. Proszę skontaktować się z CAB w celu ukończenia kursu i uzyskania certyfikacji.

5. Czystego nieba i pomyślnych wiatrów.

Arnold H.H.szef sztabu, USAAF

cf. rozkaz wykonawczy nr 2, 08.12.1941

— Jak to „nie uzyskał licencji pilota”? — spytał dziennikarz. — Czytałem jego akta, mają chyba trzydzieści centymetrów grubości. Ten gość latał szybciej i dalej niż ktokolwiek inny — pięćset samolotów, pięćdziesiąt statków! I zrobił to bez licencji?!

Linc otarł smar z wąsów.

— Aha. W życiu nie widziałem dzieciaka, który miałby większego hopla na punkcie samolotów. W trzydziestym dziewiątym — miał pewnie ze dwanaście lat — usłyszał, że jest robota dla pilotów. Stawił się o czwartej rano — specjalnie zwiał z sierocińca. Oczywiście zaraz się po niego zjawili. Ale wtedy profesor Silverberg zdążył już zatrudnić go u siebie i jakoś to z nimi załatwił.

— Silverberg to ten, który uciekł przed nazistami? Zrobił pierwszy odrzutowiec?

— Aha. Prawdziwy geniusz, wyprzedzał wszystkich o całe lata, ale też straszny dziwak. Zrobiłem dla niego samolot, Bobby i ja złożyliśmy go własnymi rękami. Ale Silverberg skonstruował silnik odrzutowy, najbardziej niesamowity napęd, jaki widziałem w życiu. Naziści i Włosi, i ten Whittle w Anglii też zaczęli robić swoje. Ale Niemcy zorientowali się, że coś się tu święci.

— Skąd ten dzieciak nauczył się latać?

— Chyba zawsze umiał. — Lincoln wzruszył ramionami. — Któregoś dnia siedział tu koło mnie, pomagał mi wyginać blachę, a za chwilę siedział z profesorem w kokpicie i latali w kółko, sześćset pięćdziesiąt kilometrów na godzinę. W ciemności, z tymi wczesnymi silnikami.

— Jakim cudem zdołali utrzymać to w tajemnicy?

— Nie zdołali. Szpiedzy przyszli po Silverberga. Po niego i po ten samolot. Bobby akurat był w powietrzu. Chyba już podejrzewali z profesorem, że na coś się zanosi. Silverberg zaczął się stawiać i naziści go zabili. Był potem straszny smród dyplomatyczny. W tamtych czasach JB-1 miał tylko sześć działek kaliber .30. Nie mam pojęcia, skąd profesor je wytrzasnął. Ale chłopak zestrzelił tym samochód pełen szpiegów i tę motorówkę na Hudson River wiozącą ludzi z ambasady. Wszyscy mieli wizy dyplomatyczne. Zaraz, chwileczkę. — Linc przerwał. — Kończy się doubleheader na Cleveland. Na Blue Network. — Podkręcił głośność małego odbiornika Philco stojącego ponad stojakiem na narzędzia.

— …Sanders do Papenfussa, ten do Volstada, podwójny aut! Sox tracą dwa punkty, Cleveland na prowadzeniu. Za chwilę wrócimy…

Linc wyłączył radio.

— No to miałem pięć dolców. Na czym stanęliśmy?

— Szkopy zabiły Silverberga, a Śmig się odegrał. Wyjechał potem do Kanady, prawda?

— Nieoficjalnie wstąpił do RCAF. Walczył w Bitwie o Anglię, potem poleciał do Chin walczyć z Tygrysami przeciw żółtkom, a potem jeszcze zdążył do Anglii, akurat na Pearl Harbor.

— Roosevelt go mianował?

— Tak jakby. Wiesz, to jest najzabawniejsze w tej jego karierze. Facet walczył przez całą wojnę, od trzydziestego dziewiątego do czterdziestego piątego, dłużej niż jakikolwiek inny Amerykanin, a potem pod sam koniec przepadł gdzieś na Pacyfiku. Przez rok wszyscy myśleli, że zginął. Aż tu nagle miesiąc temu znaleźli go na jakiejś bezludnej wyspie i teraz wraca do domu.

Rozległo się wysokie, piskliwe zawodzenie, jakby nurkującego samolotu śmigłowego. Dochodził z mglistego nieba. Scoop zgasił trzeciego camela.

— Jakim cudem chce wylądować w tej zupie?

— Ma radar pokładowy. Zdjął go z nocnego myśliwca w czterdziestym trzecim. Mógłby wylądować tym cackiem w cyrkowym namiocie o północy.

Podeszli do drzwi. Światła lądowania przecięły skłębioną mgłę. Zbliżyły się do przeciwległego krańca pasa startowego, po czym zawróciły, sunąc naprzód po drodze kołowania.

W światłach pasa owianych sinym oparem mgły mignął czerwony kadłub. Dwusilnikowy górnopłat zawrócił w ich stronę, podtoczył się i zatrzymał.

Linc Traynor umieścił podstawki pod tylnymi kołami. Owiewka uniosła się i odsunęła w tył. Samolot wyposażono w cztery działka 20 mm zamontowane w nasadach skrzydeł i jedno działko 75 mm umieszczone poniżej i na lewo od skraju kokpitu.

Samolot miał wysoki, wąski statecznik pionowy, a tylny ster wysokości przypominał kształtem ogon pstrąga. Spod wszystkich sterów wystawały lufy karabinów maszynowych. Jedyne oznaczenie stanowiły cztery niestandardowe gwiazdy USAAF otoczone czarną obwódką i numer seryjny JB-1 na wierzchu prawego i dole lewego skrzydła i pod statecznikiem.

Antena radarowa na nosie samolotu przypominała patyk do pieczenia kiełbasek.

Z kokpitu wyszedł chłopak w czerwonych spodniach, białej koszuli, niebieskim kasku i goglach. Mógł mieć dziewiętnaście, może dwadzieścia lat. Zszedł po drabince zrzuconej z lewej strony, po czym zdjął kask i gogle. Miał kręcone, ciemnoblond włosy, był niski i krępy.

— Cześć, Linc — powiedział i uściskał pucułowatego mężczyznę, poklepując go po plecach. Scoop pstryknął zdjęcie.

— Cieszę się, że cię widzę, Bobby — odparł Linc.

— Od dawna nikt mnie tak nie nazywał — stwierdził tamten. — Miło to znów usłyszeć.

— To jest Scoop Swanson — przedstawił kolegę Linc. — Dzięki niemu znów trafisz na szczyty sławy.

— Wolałbym do łóżka. — Pilot potrząsnął ręką reportera. — Gdzie tu można zjeść jakieś jajka na szynce?

Motorówka wpłynęła do portu we mgle. Nieopodal jakiś statek właśnie kończył czyścić zęzy i zawracał, by popłynąć na południe.

Przy nabrzeżu stało trzech ludzi: Fred, Ed i Filmore. Z motorówki wysiadł mężczyzna z walizką w ręku. Filmore pochylił się i wręczył sternikowi Lincolna i dwa Jacksony. Potem podał rękę pasażerowi z walizką.

— Witamy z powrotem, doktorze Tod.

— Dzięki, Filmore. Miło wrócić do domu — odparł mężczyzna. Ubrany był w workowaty garnitur i długi płaszcz, chociaż był sierpień. Naciągnął kapelusz głęboko na oczy. Blade światła pobliskiego magazynu wyłapały błysk metalu.

— To jest Fred, a to Ed — ciągnął Filmore. — Przyjechali tylko na dziś wieczór.

— Bry — powiedział Fred.

— Bry — zawtórował Ed.

Razem wrócili do samochodu, mercedesa z czterdziestego szóstego, przypominającego kształtem okręt podwodny. Tod i Filmore usiedli w środku i obserwowali zamglone uliczki po bokach. Potem Fred usiadł za kierownicą, a Ed na siedzeniu pasażera. W ręku trzymał obrzyn, kaliber 0.77.

— Nikt się mnie nie spodziewa — powiedział doktor Tod. — Nikogo już nie obchodzę. Wszyscy, którzy coś do mnie mieli, albo nie żyją, albo zeszli na uczciwą drogę. Jestem stary i zmęczony. Jadę na wieś hodować pszczoły, grać na wyścigach i na giełdzie.

— Nic pan nie planuje, szefie?

— Absolutnie nic.

Odwrócił się, gdy mijali latarnię. Połowa twarzy zniknęła — od szczęki do ronda kapelusza i od nosa do lewego ucha ciągnęła się gładka płytka.

— Przede wszystkim nie mogę już strzelać. Wyczucie głębi już nie to co kiedyś.

— Jasne — odparł Filmore. — Słyszeliśmy, że coś się panu przytrafiło, jeszcze w czterdziestym trzecim.

— Wszedłem w pewną nieco zyskowną operację w Afryce, kiedy Afrika Korps zaczął się rozpadać. Przeprowadzałem ludzi tam i z powrotem przy użyciu technicznie neutralnej floty. Po samych obrzeżach. Ale potem wpadłem na tego szalonego lotnika.

— Kogo?

— Dzieciaka w odrzutowcu. Używał ich wcześniej niż Niemcy.

— Wie pan co, szefie? Nie za bardzo śledziłem wojnę. Nie interesują mnie konflikty terytorialne.

— Słusznie, sam powinienem tak zrobić — zgodził się doktor Tod. — Wylatywaliśmy właśnie z Tunezji. Wieźliśmy parę ważnych szych. Pilot krzyknął. Coś wybuchło. Gdy się ocknąłem, był już ranek następnego dnia, a ja i jeszcze jeden facet siedzieliśmy w pontonie pośrodku Morza Śródziemnego. Twarz mnie bolała. Podniosłem się, a wtedy coś upadło na dno tratwy. Moje lewe oko. Patrzyło na mnie. Wtedy już wiedziałem, że nie jest dobrze.

— Powiedział pan: „dzieciak w odrzutowcu”?

— Tak. Później dowiedzieliśmy się, że alianci złamali nasze szyfry, a ten smarkacz przeleciał dziewięćset siedemdziesiąt kilometrów tylko po to, żeby nas dopaść.

— Chce się pan odegrać? — spytał Filmore.

— Nie. To było dawno temu. Już prawie nie pamiętam tamtej połowy twarzy. Po prostu nauczyłem się większej ostrożności. Uznałem, że to dobre ćwiczenie charakteru.

— A zatem żadnych planów, hm?

— Ani jednego.

— To miła odmiana — stwierdził Filmore.

Patrzyli, jak mijają ich latarnie.

Zapukał do drzwi, czując się głupio i niezręczne w nowym, trzyczęściowym garniturze.

— Otwarte! — zawołał kobiecy głos. — Zaraz będę gotowa — dodał ten sam głos, tym razem stłumiony.

Śmig otworzył dębowe drzwi w korytarzu i wszedł do środka. Minął szklano-ceglaną ściankę, oddzielającą pokój od przedsionka.

Pośrodku pokoju stała piękna kobieta, z sukienką na pół wciągniętą przez głowę. Miała na sobie halkę, pas i jedwabne pończochy. Wkładała sukienkę jedną ręką.

Śmig odwrócił się, zaczerwieniony i zakłopotany.

— Och! — wykrzyknęła kobieta. — Och! Kim pan…

— Belindo, to ja. Robert.

— Robert?

— Bobby. Bobby Tomlin.

Przez chwilę patrzyła na niego osłupiała, przyciskając dłonie do piersi, choć była już w pełni ubrana.

— Och, Bobby! — wykrzyknęła w końcu. Podbiegła i uściskała go mocno, a potem pocałowała prosto w usta.

Czekał na to przez sześć lat.

— Bobby, tak się cieszę. Nie spodziewałam się ciebie, myślałam, że to… koleżanki. Jak mnie znalazłeś?

— Nie było łatwo.

Odsunęła się o krok.

— Niech ci się przyjrzę.

On też na nią spojrzał. Gdy widział ją po raz ostatni, była chudym, czternastoletnim łobuziakiem. Trzy lata wcześniej sprała go prawie do nieprzytomności. Był od niej o rok młodszy.

Niedługo później on uciekł, by pracować na lotnisku, a potem — walczyć dla Anglików przeciw Hitlerowi. Pisał do niej listy, gdy tylko mógł. Dowiedział się, że Belinda opuściła sierociniec i trafiła do rodziny zastępczej. W czterdziestym czwartym jeden z listów powrócił do niego z dopiskiem „Brak nowego adresu”. A potem on zniknął na cały rok.

— Zmieniłaś się — powiedział.

— Ty też.

— Mhm.

— Czytałam gazety przez całą wojnę. Próbowałam do ciebie pisać, ale listy chyba nie dotarły. Potem powiedzieli, że zaginąłeś na morzu. Myślałam, że to koniec.

— Zaginąłem, ale mnie znaleźli. A teraz wróciłem. Co u ciebie?

— Dobrze, odkąd uciekłam od rodziny zastępczej — odparła. Przez twarz przebiegł jej grymas bólu. — Nie masz pojęcia, jak się cieszę, że stamtąd zwiałam. Och, Bobby! — wykrzyknęła. — Tak mi przykro! — Rozpłakała się trochę.

— Hej! — Chłopak chwycił ją za ramiona. — Usiądź. Mam coś dla ciebie.

— Prezent?

— Aha. — Podał jej przybrudzoną, poplamioną smarem paczkę. — Nosiłem ją przy sobie przez ostatnie dwa lata. Była ze mną w samolocie, gdy się rozbiłem. Przepraszam, nie miałem czasu zmienić opakowania.

Rozdarła szary papier. W środku były dwie książki: Chatka Puchatka i Królik srogi i zły.

— Och — szepnęła Belinda. — Dziękuję.

Śmig przypomniał sobie, jak dawniej, ubrana w sieroce ogrodniczki, zmęczona i brudna, tuż po meczu bejsbolowym, kładła się na podłodze czytelni z książką o Puchatku.

— Zdobyłem dla ciebie autograf prawdziwego Krzysia… to znaczy Christophera Robina — dodał. — Był oficerem RAF-u w jednej z baz. Powiedział mi, że normalnie nie robi takich rzeczy, przecież jest tylko żołnierzem, tak jak wszyscy. Obiecałem nikomu nie mówić. Wiedział, że szukałem tej książki dosłownie wszędzie. Z tą drugą wiąże się jeszcze lepsza historia. Wracałem do bazy tuż przed zmrokiem, eskortując uszkodzonego B-17. Nagle zobaczyłem dwa niemieckie nocne myśliwce, pewnie wylatujące na patrol, próbujące złapać parę lancasterów, zanim przelecą nad kanał. Krótko mówiąc, zestrzeliłem je oba, ale kończyło mi się paliwo i musiałem wylądować. Zobaczyłem ładne pastwisko z jeziorkiem na końcu, więc dałem nura. Gdy wyszedłem z kokpitu, na skraju pola stała jakaś kobieta z psem pasterskim. W ręku trzymała strzelbę. Podeszła bliżej, aż w końcu odczytała oznaczenia i zawołała: „Dobry strzał, chłopcze! Wstąpisz do mnie na kolację? Możesz stąd zadzwonić do Fighter Command”. Patrzyliśmy, jak w oddali płoną dwa ME-110. „A zatem to ty jesteś ten słynny Śmig” — stwierdziła kobieta. „Śledziliśmy twoje dokonania w gazecie Sawrey. Jestem pani Heelis.” — Wyciągnęła rękę. Uścisnąłem ją. „Pani Williamowa Heelis?” — upewniłem się. „A to jest Sawrey?”. „Tak” — odparła. „Beatrix Potter!” — wykrzyknąłem. „To pani!”. „Na to wygląda” — odpowiedziała. Posłuchaj, to była starsza pani, krępa i przysadzista, w powyciąganym swetrze i znoszonej sukience. Ale przysięgam, że jej uśmiech mógłby rozjaśnić całą Anglię.

Belinda otworzyła książkę. Na pierwszej czystej stronie wypisano:

Belindzie, przyjaciółce Śmigaod pani Williamowej Heelis(„Beatrix Potter”)12 kwietnia 1943 r.

Belinda poczęstowała go kawą.

— Gdzie twoje koleżanki? — zapytał w końcu.

— Eee, właściwie powinny już tu być. Może pójdę zatelefonować i przełożę spotkanie? Możemy posiedzieć i pogadać o dawnych czasach.

— Nie — odparł Śmig. — Wiesz co? Lepiej zadzwonię do ciebie w tygodniu. Umówimy się, gdy będziesz wolna. Byłoby miło.

— Jasne.

Śmig wstał.

— Dziękuję za książki, Bobby. Naprawdę wiele dla mnie znaczą.

— Dobrze było cię zobaczyć, Bee.

— Nikt mnie tak nie nazywał od czasu sierocińca. Zadzwoń niedługo, dobrze?

— Obiecuję. — Pochylił się i znów ją pocałował.

Schodząc po schodach, minął jakiegoś faceta w modnym garniturze — przykrótkie spodnie, długa marynarka z watowanymi ramionami, łańcuszek od zegarka i mucha wielkości wieszaka. Włosy miał gładko zaczesane, pachniał brylantyną i Old Spice'em. Przeskakiwał po dwa stopnie, gwiżdżąc pod nosem It Ain't the Meat, It's the Motion.

Śmig usłyszał, jak puka do mieszkania Belindy.

Gdy wyszedł na zewnątrz, padał deszcz.

— Świetnie — stwierdził. — Zupełnie jak w filmach.

Kolejna noc była cicha jak grób.

Potem psy na całych Pine Barrens rozszczekały się równocześnie. Koty miauczały. Ptaki w panice zerwały się z drzew, zataczając kręgi w ciemnościach.

Trzask statyki popłynął z każdego radia w północno-wschodnich Stanach. Nowe odbiorniki telewizyjne zapłonęły jaskrawo, dźwięk buchnął z nich ze zdwojoną siłą. Ludzie zebrani wokół dwudziestodwucentymetrowych dumontów odskoczyli, zdumieni nagłym hałasem i blaskiem, oślepieni we własnych salonach, barach i na chodnikach przed sklepami z elektroniką na całym Wschodnim Wybrzeżu.

Ci, którzy byli akurat na zewnątrz, zobaczyli coś jeszcze lepszego. Cienka smuga światła, wysoko na niebie, płonąca coraz jaśniej i spadająca w dół. Potem rozrosła się, pojaśniała, zmieniając się w błękitnozielony meteor, na chwilę zastygła, a potem rozpadła się na snop iskier, który z wolna przygasł na ciemnym, gwiaździstym niebie.

Niektórzy twierdzili, że kilka chwil później zobaczyli jeszcze inne, mniejsze światełko. Na chwilę zawisło w powietrzu, po czym popędziło na zachód, szybko przygasając. W gazetach przez całe lato pisano o „widmowych rakietach” w Szwecji. W końcu był sezon ogórkowy.

Kilka telefonów do instytutu meteorologii i baz Sił Powietrznych Armii otrzymało uspokajające zapewnienia, że to prawdopodobnie zabłąkane okruchy z roju meteorów Delta Akwaryd.

W Pine Barrens był ktoś, kto wiedział, że jest inaczej, ale nie miał ochoty dzielić się tą wiedzą.

Śmig, ubrany w luźne spodnie, koszulę i brązową kurtkę pilotkę, wszedł do biura Blackwell Printing. Nad jednym z wejść widniał czerwono-niebieski napis Cosh Comics Company.

Zatrzymał się przy biurku recepcjonistki.

— Robert Tomlin do pana Farrella.

Sekretarka, szczupła blondynka w okularach z wygiętymi oprawkami, które upodabniały ją do nietoperza, spojrzała na niego zdziwiona.

— Pan Farrell zmarł zimą czterdziestego piątego. Był pan na wojnie czy coś?

— Coś takiego.

— Może chce pan pomówić z panem Lowboyem? Objął stanowisko po śmierci pana Farrella.

— Chciałbym mówić z kimś, kto zarządza publikacją komiksów „Przygody Śmiga”.

Cały pokój zadrżał, gdy na tyłach budynku uruchomiono prasę drukarską. Ściany pokrywały barwne, krzykliwe okładki komiksów, zapewniające, że tylko one oferują najlepszą rozrywkę.

— Robert Tomlin do pana — powiedziała sekretarka przez interkom.

— Zgrzyt piip nie znam człowieka piip.

— Przepraszam, a w jakiej pan sprawie?

— Proszę powiedzieć, że Śmig chce z nim pomówić.

— Och! — wykrzyknęła. — Przepraszam. Nie poznałam pana.

— Nie pani jedna.

Lowboy wyglądał jak gnom, z którego ktoś wyssał krew. Był blady jak Harry Langdon i przypominał chwast wyhodowany pod konopnym workiem.

— Pan Śmig! — wykrzyknął, wyciągając przed siebie dłoń przypominającą garść robaków na przynętę. — Myśleliśmy, że pan zginął, póki w zeszłym tygodniu nie przeczytaliśmy o panu w gazetach. Jest pan bohaterem narodowym, wie pan?

— Nie czuję się bohaterem.

— Co mogę dla pana zrobić? Oczywiście cieszę się, że postanowił pan nas odwiedzić, ale musi być ku temu jakiś powód. Domyślam się, że jest pan bardzo zajętym człowiekiem.

— No cóż, przede wszystkim dowiedziałem się, że od zeszłego lata, gdy uznano mnie za zaginionego i prawdopodobnie zmarłego, na moje konto nie wpłynęły żadne tantiemy.

— Naprawdę? Dział prawny pewnie wpłacał je na rachunek powierniczy, póki ktoś się nie zgłosił. Zaraz ich zapytam.

— Cóż, zanim stąd wyjdę, chciałbym otrzymać czek na zaległą kwotę.

— Hę? Nie wiem, czy to możliwe. To… bardzo niespodziewane.

Śmig zmierzył go wzrokiem.

— Dobrze, dobrze. Zaraz zadzwonię do księgowości. — Lowboy wykrzyczał coś do słuchawki.

— Aha, jeszcze jedna rzecz. Kolega odkładał dla mnie stare numery. Sprawdziłem nakłady za ostatnie dwa lata. „Przygody Śmiga” sprzedają pół miliona egzemplarzy każdego wydania.

Lowboy nadal krzyczał do słuchawki. W końcu odłożył ją na widełki.

— To może im chwilę zająć. Coś jeszcze?

— Nie podoba mi się zawartość tych komiksów.

— Sprzedajemy ich pół miliona miesięcznie! Co tu się może nie podobać?

— Po pierwsze, samolot coraz bardziej przypomina pocisk. Rysownicy wygięli mu skrzydła do tyłu, na Boga!

— Mamy wiek atomu, chłopcze. W dzisiejszych czasach chłopcy nie chcą oglądać samolotów, które przypominają udziec jagnięcy z wbitym z przodu wieszakiem.

— Ale mój samolot zawsze tak wyglądał! I jeszcze jedna rzecz: dlaczego od trzech odcinków jest niebieski?

— To nie moja wina! Mnie się podobał czerwony. Ale pan Blackwell przesłał nam memorandum, że odtąd w komiksach ma nie być czerwieni, chyba że to krew. Jest zagorzałym legionistą.

— Proszę mu powiedzieć, że samolot ma wyglądać, jak należy, i ma mieć właściwy kolor. Poza tym przesyłaliśmy raporty z walki. Gdy za tym biurkiem siedział pan Farrell, komiks opowiadał o lotach, o walce powietrznej i niszczeniu siatek szpiegowskich — prawdopodobne historie. I nigdy nie było więcej niż dwie dziesięciostronicowe przygody Śmiga w jednym numerze.

— Gdy pan Farrell siedział za tym biurkiem, sprzedawaliśmy tylko ćwierć miliona miesięcznie — odparł Lowboy.

Robert znów zmierzył go wzrokiem.

— Wiem, że wojna się skończyła i teraz wszyscy chcą mieć nowy dom i oddawać się rozrywkom — spróbował znowu. — Ale proszę zobaczyć, co znalazłem w wydaniach z ostatniego półtora roku… Nigdy nie walczyłem z żadnym Grabarzem na żadnej Górze Przeznaczenia! A to co? Czerwony Szkielet? Hrabia Czerw? Profesor Blooteaux? Skąd tu tyle czaszek i macek? Szaleni bliźniacy Sturm i Drang Hohenzollern? Stawonogi goryl z sześcioma parami łokci? Skąd wy to bierzecie?!

— Przecież nie ja to wymyślam, tylko scenarzyści. To wariaci, wiecznie ćpają benzedrynę. A poza tym dzieci to lubią!

— A gdzie artykuły o lotnictwie, sylwetki prawdziwych lotników? Przecież zastrzegłem w umowie, że w każdym numerze mają być przynajmniej dwa artykuły o prawdziwych wydarzeniach!

— Musimy to sprawdzić. Ale od razu panu powiem, że dzieci to nie interesuje. Chcą czytać o potworach, kosmitach, chcą strasznych historii, po których zmoczą się w nocy. Nie pamięta pan? Przecież sam pan był kiedyś dzieckiem.

Śmig podniósł ołówek leżący na biurku.

— Miałem trzynaście lat, kiedy wybuchła wojna, i piętnaście, kiedy zbombardowano Pearl Harbor. Spędziłem na wojnie sześć lat. Czasem mam wrażenie, że nigdy nie byłem dzieckiem.

Lowboy przez chwilę milczał.

— Zróbmy tak — powiedział w końcu. — Niech pan wypisze wszystko, co się panu nie podoba w tym komiksie, i prześle nam te uwagi. Poproszę dział prawny, by to przejrzeli, i coś wymyślimy. Oczywiście najbliższe numery są już przygotowane, więc zmiany pojawią się dopiero w okolicach Święta Dziękczynienia. Może później.

Śmig westchnął.

— Rozumiem.

— Chciałbym, by był pan zadowolony, bo „Śmig” to mój ulubiony komiks. Mówię serio. Pozostałe to tylko praca. Mój Boże, i to jeszcze jaka: bez przerwy trzeba pilnować terminów, użerać się z pijakami, stać nad karkiem drukarzom. Sam się pan domyśla! Ale lubię pracować przy „Śmigu”. Ten komiks jest wyjątkowy.

— Cieszę się.

— Tak, tak. — Lowboy zabębnił palcami o blat biurka. — Ciekawe, czemu to trwa tak długo.

— Pewnie wyciągają drugi zestaw ksiąg — mruknął Śmig.

— Och, nie! Jesteśmy uczciwą firmą! — Lowboy zerwał się na nogi.

— Żartowałem.

— Aha. Wie pan co? W gazetach pisali, że wylądował pan na bezludnej wyspie. Musiało być ciężko?

— Przede wszystkim samotnie. Łowienie ryb szybko mi się sprzykrzyło. Nudziłem się jak mops, a do tego przegapiłem prawie cały rok. Siedziałem tam od dwudziestego dziewiątego kwietnia czterdziestego piątego do zeszłego miesiąca. Czasem myślałem, że zwariuję z samotności. Gdy w końcu zobaczyłem statek USS „Reluctant”na kotwicy, niecałe półtora kilometra od brzegu, nie mogłem w to uwierzyć. Odpaliłem flarę i przypłynęli po mnie. Dopiero po miesiącu udało mi się naprawić samolot i polecieć do domu. Cieszę się, że wróciłem.

— Na pewno. Hej, czy na tej wyspie było dużo dzikich zwierząt? Lwów, tygrysów, takich tam?

Śmig wybuchnął śmiechem.

— Wysepka była szeroka na niecałe półtora kilometra i miała trochę ponad półtora kilometra długości. Żyły na niej ptaki, szczury i trochę jaszczurek.

— A te jaszczurki były duże? Jadowite?

— Nie. Malutkie. Chyba zjadłem połowę z nich, zanim mnie uratowali. Zrobiłem procę z wężyka maski tlenowej.

— Ha! No jasne.

Do gabinetu wszedł wysoki mężczyzna w koszuli poplamionej tuszem.

— To on? — spytał Lowboy.

— Widziałem go tylko raz, ale chyba tak.

— To wystarczy — stwierdził Lowboy.

— Mnie nie — odparł księgowy. — Proszę pokazać dowód tożsamości i podpisać tutaj.

Śmig westchnął i podpisał. Spojrzał na kwotę wypisaną na czeku. Miała stanowczo zbyt mało cyfr przed przecinkiem. Złożył kartkę na czworo i schował do kieszeni.

— Zostawię adres państwa sekretarce, żeby było wiadomo, gdzie wysłać następny czek. Prześlę też list ze wszystkimi uwagami, pewnie jeszcze przed końcem tygodnia.

— Proszę tak zrobić. Miło było pana poznać. Mam nadzieję na długą owocną współpracę.

— Dziękuję… chyba — odparł Śmig i razem z księgowym wyszedł z gabinetu.

Lowboy odchylił się na oparcie krzesła. Założył ręce za głowę i wbił wzrok w biblioteczkę.

Potem zerwał się gwałtownie, chwycił słuchawkę i wykręcił dziewiątkę, by wyjść na miasto.

Zadzwonił do głównego scenarzysty „Przygód Śmiga”.

Niewyraźny, skacowany głos odezwał się po dwunastym dzwonku.

— Słuchaj, człowieku, oczyść głowę z gówna, mówi Lowboy. Wyobraź sobie coś takiego: pięćdziesiąt dwie strony, numer specjalny. Gotów? A teraz tytuł: Śmig na Wyspie Dinozaurów. Czaisz? Mnóstwo jaskiniowców, jakaś babka i ten, jak mu tam? Król Rex. Co? Tak, tyranozaur. Może jeszcze cały oddział żółtków. Najlepiej samurajów. Kiedy? Zszedł z kursu i przeniósł się w czasie? Chryste! Rób, co chcesz. Wiesz, czego nam trzeba. Co tam mamy dzisiaj? Wtorek? Masz czas do piątej we czwartek. Przestań jęczeć. Zarobisz błyskawiczne sto pięćdziesiąt dolców. Jasne, do usłyszenia.

Lowboy odłożył słuchawkę. Potem zadzwonił do rysownika i powiedział, co ma być na okładce.

Ed i Fred wracali właśnie z dostawy do Pine Barrens.

Jechali ośmiometrową wywrotką. Na pace jeszcze przed chwilą wieźli sześć metrów sześciennych świeżo zastygłego betonu. Osiem godzin wcześniej beton składał się z pięciu i pół metra wody, piachu, żwiru, cementu — i tajemniczego składnika.

Tajemniczy składnik złamał trzy z pięciu Nienaruszalnych Zasad prowadzenia nieopodatkowanego przedsiębiorstwa w miejscowym stanie. Pozostali przedsiębiorcy zabrali go zatem do hurtowni materiałów budowlanych i z bliska zapoznali z działaniem betoniarki.

Ed i Fred, oczywiście, nie mieli z tym nic wspólnego. Wezwano ich godzinę temu i spytano, czy nie pojechaliby wywrotką do lasu za parę tysiaków.

W lesie panował kompletny mrok. W ogóle nie było widać, że znajdują się zaledwie o sto sześćdziesiąt kilometrów od miasta zamieszkanego przez ponad pół miliona ludzi.

Reflektory oświetliły rowy, w których walało się dosłownie wszystko: od starych samolotów, poprzez butle po kwasie siarkowym. Niektóre ze śmieci były bardzo świeże. Kilka z nich jeszcze się tliło. Pozostałe lśniły benzyną. W kałuży bulgotała jakaś metaliczna ciecz.

Wjechali z powrotem pomiędzy sosny, podskakując na wybojach.

— Hej! — zawołał Ed. — Stój!

Fred nadepnął na hamulce, gasząc silnik.

— Cholera! — zaklął. — Co się dzieje?

— Tam! Przed chwilą widziałem gościa, który toczył przed sobą szklaną kulkę wielkości Cleveland!

— Ja tam na pewno nie wrócę.

— Chodź! Takich rzeczy nie widuje się codziennie.

— Cholera, Ed. Któregoś dnia przez ciebie zginiemy.

To nie była szklana kulka. Nie musieli nawet zapalać latarek, by wiedzieć, że nie jest to mina magnetyczna. Był to zaokrąglony kanister świecący własnym światłem, pokryty smugami wirujących barw. Tak duży, że nie wiedzieli toczącego go człowieka.

— Wygląda jak skulony neonowy pancernik — stwierdził Fred, który kiedyś przejechał się na zachód.

Mężczyzna zamrugał, nie mogąc dojrzeć postaci stojących poza kręgiem światła. Był brudny, miał brodę poplamioną tytoniem i długie, zmierzwione włosy.

Podeszli bliżej.

— To moje! — wykrzyknął, zasłaniając sobą znalezisko.

— Spokojnie, staruszku — powiedział pojednawczo Ed. — Co tam masz?

— Bilet do błyskawicznej forsy. Jesteście z lotnictwa?

— Nie, ani trochę. Rzućmy na to okiem.

Mężczyzna podniósł kamień.

— Nie zbliżać się! Znalazłem go we wraku samolotu. Wojsko dobrze zapłaci za zwrot tej bomby!

— Nie przypomina żadnej z tych bomb, jakie w życiu widziałem — stwierdził Fred. — Spójrz na ten napis, przecież to nawet nie po angielsku.

— Jasne, że nie. To tajna broń. Dlatego tak dziwnie ją opakowali.

— Oni? Czyli kto?

— Już i tak powiedziałem za dużo. Zejdźcie mi z drogi.

Fred obrzucił go uważnym spojrzeniem.

— To mnie zaciekawiło — stwierdził. — Proszę powiedzieć coś więcej.

— Zejdź mi z drogi, chłopcze! Kiedyś zabiłem człowieka za puszkę kukurydzy!

Fred sięgnął pod marynarkę. Wyciągnął rewolwer z lufą wielką jak wylot rynny.

— Samolot rozbił się wczoraj w nocy — wykrztusił starzec, tocząc wokół przerażonym wzrokiem. — Obudził mnie. Oświetlił całe niebo. Szukałem dziś cały dzień. Myślałem, że w lesie aż zaroi się od żołnierzy, ale nikt nie przyszedł. Znalazłem go dziś wieczorem, tuż przed zmrokiem. Rozpadł się na kawałki, całkiem odpadły mu skrzydła. Wokół leżeli dziwnie ubrani ludzie. Kobiety też. — Na chwilę zwiesił głowę, jakby się czegoś wstydził. — Wszyscy martwi. To musiał być odrzutowiec, bo nie zauważyłem turbin ani innych takich. A ta atomówka po prostu leżała we wraku. Pomyślałem, że wojsko dobrze za nią zapłaci. Mój kumpel odniósł im kiedyś balon meteorologiczny, dali mu dolara i ćwiartkę. Ta bomba na pewno jest milion razy ważniejsza.

Fred wybuchnął śmiechem.

— Dolara i dwadzieścia pięć centów? Posłuchaj, dam ci za to dziesięć dolców.

— Mogę dostać milion!

Fred odciągnął kurek.

— Pięćdziesiąt — zaproponował starzec.

— Dwadzieścia.

— To nieuczciwe. Ale zgoda.

— Co z tym teraz zrobisz? — spytał Ed.

— Zabiorę do doktora Toda — odparł Fred. — On będzie wiedział. To mózgowiec.

— A co jeśli to naprawdę atomówka?

— Bomby atomowe nie mają dysz do spryskiwania. Poza tym ten stary miał rację — gdyby wojsko straciło atomówkę, w lasach już dawno roiłoby się od trepów. Cholera, przecież użyto ich tylko pięć razy. Nie może być więcej niż kilkanaście takich bomb na całym świecie, a wywiad na pewno je śledzi.

— Na pewno nie jest to mina — ciągnął Ed. — Jak myślisz, co to?

— Nic mnie to nie obchodzi. Jeśli jest coś warta, Tod się z nami podzieli. To uczciwy facet.

— Jak na bandziora.

Zaśmiali się obaj. Tajemniczy ładunek grzechotał na pace wywrotki.

Żandarmi wprowadzili do jego gabinetu rudowłosego mężczyznę i przedstawili ich sobie nawzajem.

— Proszę usiąść, doktorze — zaproponował A.E. Zapalił fajkę.

Mężczyzna zdawał się nerwowy. Nic dziwnego, w końcu spędził dwa dni na przesłuchaniu przez wywiad wojskowy.

— Opowiedzieli mi, co się stało w White Sands. Wspomnieli, że nie chciał pan rozmawiać z nikim prócz mnie — ciągnął A.E. — Podobno podali panu tiopental, bez żadnych rezultatów?

— Upiłem się — odparł mężczyzna, którego włosy w tym świetle wyglądały na żółtopomarańczowe.

— Ale nic pan nie powiedział?

— Powiedziałem różne rzeczy, ale nie to, co chcieli usłyszeć.

— Bardzo nietypowe.

— Inna chemia krwi.

A.E. westchnął. Wyjrzał przez okno swojego gabinetu w Princeton.

— W porządku. Wysłucham zatem pańskiej historii. Nie mówię, że od razu panu uwierzę, ale wysłucham.

— W porządku — odparł mężczyzna, biorąc głęboki oddech. — A zatem tak…

Zaczął mówić, najpierw powoli, ostrożnie dobierając słowa, po czym z każdą chwilą nabierał pewności siebie. Im szybciej mówił, tym bardziej wyraźny stawał się jego akcent. A.E. nie potrafił go zidentyfikować. Rudowłosy gość mówił jak wyspiarz z Fidżi, który nauczył się angielskiego od jakiegoś Szweda. A.E. jeszcze trzykrotnie nabijał fajkę — za trzecim razem zostawił ją niezapaloną. Pochylił się lekko do przodu, kiwając lekko głową. W popołudniowym słońcu jego siwe włosy tworzyły jasną aureolę.

Mężczyzna skończył opowieść.

A.E. przypomniał sobie o fajce, znalazł zapałkę, zapalił. Splótł ręce pod głową. W jego swetrze była niewielka dziurka, tuż koło lewego łokcia.

— Nigdy w to nie uwierzą — stwierdził.

— Nie muszą wierzyć, niech tylko coś zrobią! — nalegał mężczyzna. — Muszę to odzyskać!

A.E. zmierzył go spojrzeniem.

— Gdyby panu uwierzyli, to implikacje tego faktu przyćmiłyby powód pańskiego przybycia. Nawet sam fakt pańskiego przybycia, jeśli wie pan, co mam na myśli.

— A co jeszcze mogę zrobić? Gdyby mój statek wciąż nadawał się do lotu, sam ruszyłbym na poszukiwania. Zrobiłem, co mogłem — wylądowałem w miejscu, w którym na pewno musieli mnie zauważyć. Poprosiłem o rozmowę z panem. Może inni naukowcy, inne placówki…

A.E. wybuchnął śmiechem.

— Proszę wybaczyć. Chyba nie zdaje pan sobie sprawy, jakie obowiązują tu procedury. Potrzebujemy wojska. Będziemy ich mieć na głowie niezależnie od tego, czy nam się to podoba, czy nie, więc lepiej być z nimi w dobrych stosunkach. Problem polega na tym, że trzeba wymyślić coś wiarygodnego, co zmobilizuje ich do poszukiwań.

Porozmawiam z dowództwem wojska, a potem zadzwonię do paru znajomych. Właśnie zakończyliśmy tu globalną wojnę. Sporo rzeczy zaginęło w tej zawierusze albo uszło naszej uwadze. Może coś z tego ukręcę.

Problem w tym, że trzeba to wszystko robić w budce telefonicznej. Żandarmi zaraz przyjdą, więc muszę mówić cicho. Proszę mi powiedzieć, doktorze — spytał, podnosząc kapelusz zawieszony na rogu zagraconej biblioteczki — czy lubi pan lody?

— Białka mleka i cukry zmieszane do postaci zawiesiny utrzymywanej poniżej punktu zamarzania?

— Zapewniam pana, że smakuje lepiej, niż się wydaje — zapewnił A.E. — Bardzo orzeźwiające. — A potem wyszli razem z gabinetu.

Śmig poklepał burtę samolotu. Stał w hangarze 23. Linc wyszedł z kantorka, wycierając ręce w brudną szmatę.

— Hej, i jak poszło?

— Świetnie. Chcą wydać moje wspomnienia. Jeśli zdążę z terminem, książka będzie ich wiosennym hitem. A przynajmniej tak mówią.

— Nadal masz zamiar sprzedać ten samolot? — spytał mechanik. — Aż szkoda się z nim rozstawać.

— Cóż, tę przygodę mam już za sobą. Mam nadzieję, że już nigdy nie będę musiał latać, nawet jako pasażer rejsówki.

— Co mam zrobić?

Śmig obejrzał uważnie samolot.

— Wiesz co? Zamontuj z powrotem przedłużenia skrzydeł i dodatkowe zbiorniki paliwa. Będzie wyglądał na większy i bardziej efektowny. Pewnie kupi go jakieś muzeum. W każdym razie na początku będę go proponował muzeom. Jeśli się nie uda, dam ogłoszenie do gazet. Jeśli kupi go jakiś cywil, po prostu wymontujemy uzbrojenie. Sprawdź, czy wszystko dobrze się trzyma. Podczas lotu z San Fran nic nie powinno się zepsuć, a w Hickam Field zrobili mu całkiem niezły przegląd. Rób, co uważasz za stosowne.

— Jasne.

— Zadzwonię jutro, chyba że będzie coś pilnego.

HISTORYCZNY SAMOLOT NA SPRZEDAŻ: dwusilnikowy odrzutowiec Śmiga. 2 x silnik odrzutowy, ciąg 540 kg, prędkość 965 km/h na wys. 7600 m, zasięg 1046 km, 1609 z dodatk. zbiornikami (zbiorniki i przedłużenia skrzydeł dołącz.), dł. 9,5 m, szer. 10 m (15 m z dodatk.). Trzeba zobaczyć na żywo. Tylko poważne oferty. Do obejrzenia w hangarze 23, Bonham Transport Lotniczy, Shantak, New Jersey.

Śmig stał przed witryną księgarni, spoglądając na piramidy nowych tytułów. Widać było, że zniesiono racjonowanie papieru. W przyszłym roku będzie tu leżeć jego książka. Nie tylko zeszyt komiksowy, ale prawdziwa historia o jego przeżyciach z czasów wojny. Miał nadzieję, że okaże się na tyle dobra, by nie zaginąć w tym tłoku.

Jak już zauważył ktoś wcześniej, wyglądało na to, że absolutnie każdy przymusowo zaciągnięty fryzjer i pucybut napisał później książkę o tym, jak to sam osobiście wygrał drugą wojnę.

W witrynie stało sześć tomów różnych wspomnień napisanych przez wszelkiego rodzaju oficerów, od podpułkownika do generała dywizji. Może szeregowi fryzjerzy jednak nie pisali zbyt wielu książek?

A może umieszczono je w sąsiedniej witrynie.

Przy wejściu postawiono dwie książki, które prócz tego zajmowały całą witrynę i nie były to wspomnienia ani powieści wojenne. Pierwsza z nich nazywała się Utyje szarańcza, jej autorem był niejaki Abendsen (Hawthorne Abendsen — na pierwszy rzut oka było widać, że to pseudonim). Druga, bardzo gruba, nosiła równie imponujący tytuł Hodowla kwiatów przy świetle świec w pokoju hotelowym — autorka była tak skromna, że podpisywała się jedynie „pani Charlesowa Fine Adams”. Uznał, że to prawdopodobnie tomik ckliwej poezji, który z jakichś niewyjaśnionych powodów przypadł do gustu publiczności. Trudno było przewidzieć, co im się spodoba.

Śmig wsadził ręce do kieszeni skórzanej kurtki i poszedł do najbliższego kina.

Tod patrzył, jak znad laboratorium unosi się dym, i czekał na dźwięk telefonu. Ludzie kłębili się wokół budynku stojącego o kilometr dalej, biegali w tę i z powrotem.

Od dwóch tygodni nie było żadnych rezultatów. Thorkeld, naukowiec, którego zatrudnił do testów, codziennie podsumowywał wyniki. Substancja nie działała na małpy, psy, szczury, jaszczurki, węże, żaby, owady, ani na nawet na ryby. Doktor Thorkeld już zaczął podejrzewać, że ludzie Toda zapłacili dwadzieścia dolarów za obojętny gaz w ładnym opakowaniu.

Przed chwilą rozległ się wybuch. Teraz Tod czekał.

Telefon zadzwonił.

— Tod…? O Boże, tu Jones, dzwonię z laboratorium, to… — W słuchawce zatrzeszczało. — O słodki Jezu! Thorkeld, oni wszyscy… — Obok słuchawki coś zadudniło głucho. — O Boże…

— Uspokój się — polecił Tod. — Czy wszyscy na zewnątrz są bezpieczni?

— Tak, tak. Tylko… Oooooch. — W słuchawce rozległ się odgłos wymiotowania.

Tod czekał.

— Przepraszam, doktorze. Laboratorium jest wciąż odcięte. Pożar… pali się trawnik na zewnątrz. Ktoś rzucił niedopałek.

— Mów, co się stało.

— Wyszedłem na papierosa. Ktoś w środku musiał coś uszkodzić, może upuścić, nie wiem. Teraz… większość z nich nie żyje. Mam nadzieję. Nie wiem. Coś tu… Zaraz, chwilę. Coś jest w biurze. Widzę, jak się porusza, to…

Rozległ się klik, jakby ktoś inny podniósł słuchawkę.

— Tog, Tog — powiedziało coś trochę podobnego do ludzkiego głosu.

— Kto mówi?

— Torgk…

— Thorkeld?

— Ha. Fomohy… Phomo…

Rozległ się dźwięk, jakby ktoś rzucił worek ryb na skorodowany dach.

— Fomo…

Potem odgłos galarety wlewającej się do przepełnionej szuflady biurka.

— Za… zastrzelił się — wykrztusił Jones.

— Zaraz tam będę — odparł Tod.

Tod rozejrzał się po wysprzątanym biurze. Wcześniej nie wyglądało to ładnie. Kanister wciąż był nienaruszony, wypadek musiała spowodować próbka. Zwierzętom nic się nie stało, ucierpieli tylko ludzie. Trzech nie żyło. Thorkeld popełnił samobójstwo. Dwóch pozostałych musieli dobić razem z Jonesem. Siódma osoba zniknęła, ale nie wyszła stąd przez okno ani drzwi.

Tod usiadł na krześle i myślał nad tym przez dłuższy czas. Potem wyciągnął rękę i wcisnął przycisk.

— Tak, doktorze? — spytał Filmore, wchodząc do pokoju z naręczem telegramów i zleceń maklerskich.

Doktor Tod otworzył sejf w biurku i zaczął odliczać banknoty.

— Filmore, jedź do Port Elizabeth w Karolinie Północnej i kup mi pięć balonów do sterowców ciśnieniowych. Powiedz, że jestem sprzedawcą samochodów. Załatw dwadzieścia osiem tysięcy trzysta metrów sześciennych helu z dostawą do magazynu na Pennsy. Zrób inwentaryzację sprzętu i dostarcz mi kompletną listę. Jeśli czegoś potrzeba, to dokup. Zadzwoń do kapitana Macka i sprawdź, czy nadal ma ten kuter towarowy. Potrzebne nam będą paszporty. Zadzwoń do Cholleya Sacksa — potrzebny mi kontakt w Szwajcarii. Znajdź jakiegoś pilota z licencją na aerostaty. Jakieś kombinezony nurkowe i aparaty tlenowe. Balast, kilka ton. Celownik bombowy. Mapy morskie. I zrób mi kawy.

— Fred ma licencję na aerostaty — zauważył Filmore.

— Ci dwaj nigdy nie przestaną mnie zadziwiać.

— Myślałem, że skończyliśmy wykręcać te numery, szefie.

— Filmore — powiedział doktor Tod i spojrzał na człowieka, z którym przyjaźnił się od dwudziestu lat. — Niektóre numery po prostu trzeba wykręcić, czy się tego chce, czy nie.

Mokra była woda w zatoce Manili,Mokry był poranek, gdy się nasi bili,Mokre miała oczy, gdy mówiła „tak”,Czy kochamy się? I to jeszcze jak!

Dzieci na podwórku bawiły się skakanką — zaczęły natychmiast po powrocie ze szkoły.

Z początku go to drażniło. Śmig wstał znad maszyny i podszedł do okna, ale zamiast wrzasnąć na dzieciaki, po prostu się przyglądał.

Pisanie i tak mu nie szło. To, co w czasie wojny zdawało mu się zwykłą relacją, na papierze wyglądało jak festiwal przechwałek.

Trzy samoloty, dwa ME-109 i TA-152 wynurzyły się zza chmur i zaatakowały ocalałego B-24. Został silnie uszkodzony ogniem przeciwlotniczym. Dwie turbiny były niesprawne, stracił też górną wieżyczkę.

Jeden z ME-109 zanurkował płytko, prawdopodobnie, by wykonać szybką beczkę i wystrzelić od dołu w kadłub bombowca.

Wykonałem długi skręt i wykonałem strzał z wyprzedzeniem, z odległości około siedmiuset jardów. Osiągnąłem trzy trafienia, potem 109 rozpadł się w powietrzu. TA-152 dostrzegł mój manewr i zanurkował, by mnie przechwycić. Gdy 109 eksplodował, zredukowałem dopływ paliwa i włączyłem hamulce aerodynamiczne. 152 minął mnie w odległości nie większej niż pięćdziesiąt metrów. Zobaczyłem zaskoczoną twarz pilota. Oddałem jeden strzał z działka 20 mm. Wszystko, poczynając od osłony kokpitu w tył, rozpadło się w fontannie iskier.

Poderwałem dziób w górę. Ostatni 109 był teraz tuż za liberatorem, otworzył ogień z karabinów maszynowych i działka. Zdjął tylnego strzelca, a działko podkadłubowe bombowca nie było w stanie wymierzyć na tyle wysoko, by go trafić. Pilot zygzakował, żeby strzelcy boczni mogli namierzyć atakujący 109, ale zostało mu tylko lewe boczne działko. Byłem oddalony od nich o ponad półtora kilometra, ale skręciłem w prawo i w górę. Skierowałem dziób w dół i wystrzeliłem pocisk 75 mm, tuż zanim 109 znalazł się na celowniku. Cały środek myśliwca zniknął — widziałem przez niego Francję. Pamiętam, poczułem się, jakbym patrzył na szybko złożony parasol. Myśliwiec opadł w dół jak porwany łańcuch choinkowy.

Kilku strzelców z B-24 otworzyło do mnie ogień, bo nie rozpoznali mojego samolotu. Przesłałem swój kod IFF, ale chyba wysiadł im odbiornik.

W dole dostrzegłem dwa spadochrony. Piloci pierwszych dwóch myśliwców najwyraźniej zdołali wyskoczyć. Wróciłem do bazy. Podczas przeglądu odkryto, że brakuje jednego pocisku 75 mm i tylko dwunastu pocisków 20 mm. Zestrzeliłem tym trzy niemieckie samoloty.

Później dowiedziałem się, że tamten B-24 rozbił się nad kanałem. Nikogo nie uratowano.

Komu to potrzebne? — pomyślał Śmig. Wojna się skończyła. Czy w przyszłym roku naprawdę ktoś będzie chciał czytać Odrzutowego chłopca? Czy w ogóle ktoś poza kompletnymi bezmózgami czyta jeszcze „Przygody Śmiga”? Nie jestem już potrzebny. Co mogę teraz zrobić? Walczyć z przestępczością? Ostrzeliwać z samolotu gangsterów uciekających po obrabowaniu banku? To byłaby dopiero uczciwa walka. Występować w cyrku powietrznym? Ta tradycja chyba zmarła wraz z Hooverem, a poza tym nie chcę już latać. Tego lata więcej ludzi poleci samolotem na wakacje, niż poleciało ich gdziekolwiek w ciągu ostatnich czterdziestu lat w ogóle, wliczając w to pocztę lotniczą, opryskiwaczy zbóż i pilotów wojskowych.

Co mam robić? Walczyć z chciwymi kartelami? Oskarżać bankierów, którzy dorobili się na wojnie? To dopiero praca z perspektywami. Karać podłych staruszków, którzy okradają sierocińce, a do tego biją i głodzą wychowanków? To nie jest praca dla mnie, to robota dla Małych Łobuziaków.

Kle, kle, boćku, kle, kleHitler siedzi w piekle,Raz, i dwa, i trzy,Mussolini w grobie tkwi!

— wołały dzieci na podwórku, przechodząc do bardziej zaawansowanych kombinacji, dwie skakanki krążyły teraz w przeciwnych kierunkach. Dzieci mają za dużo energii — pomyślał. Przez chwilę kręciły jak szalone, potem znów zwolniły.

Stary Hitler mocno śpi,My się go boimy, na palcach chodzimy, Stary Hitler mocno śpi!

Śmig odwrócił się od okna. Może znów powinienem pójść do kina.

Od czasu spotkania z Belindą nie miał właściwie nic do roboty poza czytaniem, pisaniem i oglądaniem filmów. Ostatni film, jaki widział przed powrotem do domu, oglądał w zatłoczonej sali we Francji w czterdziestym czwartym. Był to podwójny seans: Hitlerny problem, film United Artists z 1943 roku z Bobbym Watsonem w roli Hitlera i Frankiem Faylenem — jednym z ulubionych aktorów Śmiga — w roli drugoplanowej, okazał się lepszy. Drugi w kolejności poszedł tandetny niskobudżetowy film PRC z Dickiem Moore'em, Jazzowy zaułek, opowiadający o grupce jazzmanów stepujących w kawiarni.

Pierwsze, co zrobił po odebraniu pieniędzy i wynajęciu mieszkania, to poszedł do najbliższego kina, gdzie obejrzał To morderstwo, powiedział — czarną komedię o zwariowanej wiejskiej rodzinie, z Fredem McMurrayem, Marjorie Main i niejakim Porterem Hallem grającym dwóch morderczych bliźniaków imieniem Bert i Mert.

„Który jest który?” — spytał McMurray, a wtedy Marjorie Main podniosła trzonek toporka i walnęła jednego w plecy. Mężczyzna zwisł bezwładnie od pasa w dół niczym ludzka harmonijka, ale wciąż stał na nogach.

„To Mert” — stwierdziła Main, rzucając trzonek na stertę drewna. „Ma problemy z kręgosłupem”.

Krew lała się strumieniami, a Śmig uznał, że to najzabawniejszy film, jaki widział w życiu.

Od tego czasu chodził do kina codziennie, czasem nawet do trzech różnych kin i oglądał od sześciu do ośmiu filmów dziennie. Przyzwyczajał się do cywilnego życia podobnie jak większość żołnierzy i marynarzy — oglądając filmy.

Obejrzał Stracony weekend z Rayem Millandem i Frankiem Faylenem, tym razem w roli pielęgniarza na oddziale psychiatrycznym; Drzewko na Brooklynie, Chudy wraca do domu z Williamem Powellem w najlepszej fazie jego choroby alkoholowej; Gdzie te dziewczyny, Jak w banku z Fredem Allenem, Gorącą blondynkę, Żołnierzy na podstawie Erniego Pyle'a (sam pojawił się w jednym z jego artykułów w 1943 roku); horror pod tytułem Wyspa Śmierci z Borisem Karloffem i dwa filmy włoskie w nowym stylu: Rzym, miasto otwarte i Opętanie według powieści Listonosz zawsze dzwoni dwa razy.

Były też inne filmy, Monogramu i PRC, westerny i kryminały, których fabułę zapominał dziesięć minut po wyjściu z kina. Brak słynnych nazwisk i twarze aktorów nieskażone żadną myślą często sprawiały, że dokładano je jako drugą część podwójnych seansów puszczanych w czasie wojny. Wszystkie trwały dokładnie pięćdziesiąt dziewięć minut.

Śmig westchnął. Tyle filmów, tyle rzeczy ominęło go w czasie tej wojny. Przegapił nawet Dzień Zwycięstwa nad Japonią i Dzień Zwycięstwa w Europie, bo siedział na tej przeklętej wyspie, nim uratował go USS „Reluctant”. Sądząc z opowieści marynarzy, oni także musieli przegapić sporo wojny i filmów.

Tej jesieni zapowiadało się dużo nowych, ciekawych filmów, a on zamierzał je obejrzeć zaraz po premierze, jak wtedy, gdy mieszkał w sierocińcu.

Znów usiadł do maszyny. Jeśli nie będę pisał, w życiu tego nie skończę. Pójdę do kina wieczorem.

Zaczął stukać w klawisze, opisując wszystkie ciekawe rzeczy, jakich dokonał 12 czerwca 1944 roku.

Na podwórko wyszły sąsiadki, wołając dzieci, by przyszły na obiad, bo ojcowie wrócili już z pracy. Kilkoro maluchów wciąż skakało, ich głosiki niosły się piskliwie w popołudniowej ciszy:

Hitler straszy gębą nas,Mussolini gnie się w pas,Sonja Henie mknie jak wiatr,Betty Grable chybia tak!

Sprzedawca galanterii zasiadający w Białym Domu miał dziś naprawdę zły dzień.

Wszystko zaczęło się od telefonu o szóstej rano — nerwusy z Departamentu Stanu usłyszeli jakieś gorące plotki z Turcji. Podobno Sowieci rozstawiali wojska przy granicy.

— No cóż — odpowiedział Prostolinijny Mieszkaniec Missouri. — Zadzwońcie, jak przekroczą tę granicę i ani chwili wcześniej.

A teraz jeszcze to.

Pierwszy Obywatel wpatrywał się w zamknięte drzwi. Ostatnią rzeczą, jaką tam zobaczył, był znikający but Einsteina. Przydałoby się go oddać do podzelowania.

Odchylił się na oparcie krzesła, uniósł ciężkie okulary i potarł mostek nosa. Potem złożył dłonie w wieżyczkę, opierając łokcie na biurku. Spojrzał na mały model pługa stojący na blacie (który zastąpił model M-1 Garand spoczywający tam od momentu objęcia stanowiska aż do Dnia Zwycięstwa). W rogu leżały trzy książki: Biblia, wielokrotnie przekartkowany słownik wyrazów bliskoznacznych i ilustrowana historia Stanów Zjednoczonych. Na biurku umieszczono też guziki wzywające różnych sekretarzy, ale nigdy z nich nie korzystał.

Teraz, gdy wreszcie mamy pokój, codziennie muszę walczyć, żeby wojna nie wybuchła w kolejnych dwudziestu miejscach, wszystkie branże grożą strajkami, a to niedopuszczalne, ludzie żądają więcej samochodów i lodówek, są już zmęczeni wojną i alarmami, tak samo jak ja.

Do tego znów muszę wsadzić kij w mrowisko i kazać wszystkim szukać jakiejś cholernej bomby biologicznej, która może zainfekować całe Stany i zabić połowę mieszkańców albo więcej.

Byłoby lepiej, gdybyśmy nadal toczyli wojny kijami i kamieniami.

Im szybciej wrócę do siebie, na 219 North Delaware w Independence, tym lepiej dla mnie i całego tego przeklętego kraju.

Chyba że ten sukinsyn Dewey znów zechce kandydować. Jak powiedział Lincoln, prędzej zjem fotel bujany z jeleniego poroża, niż pozwolę temu gnojowi zostać prezydentem.

To jedyne, co zdoła mnie tu utrzymać, gdy już dokończę kadencję Roosevelta.

Im szybciej skończę to polowanie na bombę, tym szybciej zostawimy za sobą Wojnę Światową Numer Dwa.

Podniósł słuchawkę.

— Proszę z szefem personelu.

— Mówi major Truman.

— Majorze, mówi drugi Truman, pański szef. Proszę połączyć mnie z generałem Ostranderem, dobrze?

Czekając, wyjrzał przez okno, przy którym stał wentylator (nienawidził klimatyzacji) i spojrzał na drzewa. Niebo miało jasnobłękitny kolor, który latem tak szybko zmienia się w złoty.

Spojrzał na zegar. Dziesiąta dwadzieścia trzy, wschodni czas letni. Co za dzień. Co za rok. Co za kraj.

— Mówi generał Ostrander, sir.

— Generale, właśnie zrzucono na nas kolejną belę siana…

Kilka tygodni później nadeszła wiadomość.

Prześlijcie 20 milionów dolarów na rachunek 43Z21 Credite Suisse, Berno do 14 września, g. 23:00, albo stracicie duże miasto. Wiecie, co to za broń, wasi ludzie jej szukają. Za pierwszym razem użyję tylko połowy na jednym z dużych miast. Jeśli będę musiał jej użyć po raz drugi, cena wzrośnie do 30 milionów. Macie moje słowo, że jeśli otrzymam pieniądze na czas, do niczego nie dojdzie. Później prześlę instrukcje, gdzie możecie odebrać swoją broń.

Prostolinijny Mieszkaniec Missouri podniósł słuchawkę.

— Wprowadź wszystko na najwyższe obroty — zażądał. — Zwołaj gabinet i kolegium szefów sztabów. I jeszcze jedno… Ostrander?

— Tak, sir?

— Znajdź mi tego pilota, jak mu tam…

— Śmiga, sir? On już nie jest na służbie.

— No to znowu jest.

— Tak jest, sir.

Była czternasta dwadzieścia cztery we wtorek 15 września, 1946 roku, gdy cała konstrukcja po raz pierwszy pojawiła się na radarach.

O czternastej trzydzieści jeden z wolna sunęła się w stronę miasta na wysokości prawie osiemnastu kilometrów.

O czternastej czterdzieści jeden zawyły pierwsze syreny przeciwlotnicze, których nie słyszano w Nowym Jorku od kwietnia 1945 roku, gdy przeprowadzono ostatnie zaciemnienie próbne.

O czternastej czterdzieści osiem wybuchła panika.

Ktoś nacisnął niewłaściwy guzik. Odcięło zasilanie wszędzie oprócz szpitali, posterunków policji i straży pożarnej. Metro stanęło. Urządzenia stawały, sygnalizacja drogowa zgasła. Połowa sprzętu awaryjnego, niesprawdzanego od czasu wojny, nie zadziałała.

Ludzie wylegli na ulice. Policjanci w popłochu starali się kierować ruchem. Niektórzy spanikowali, gdy wydano im maski gazowe. Nie było łączności telefonicznej. Na skrzyżowaniach wybuchły walki, przechodnie tratowali się nawzajem przy wyjściu z metra i na schodach wieżowców.

Mosty zapchały się na amen.

Z góry zaczęły spływać sprzeczne rozkazy. „Zaprowadzić ludzi do schronów”. „Nie, ewakuować wyspę”. Dwóch policjantów na tym samym skrzyżowaniu wykrzykiwało zupełnie różne rzeczy. Większość ludzi po prostu stała i patrzyła.

Wkrótce ich uwagę przyciągnął dziwny obiekt nadciągający z południowego wschodu. Był mały i błyszczący.

W dole bezskutecznie zaterkotał ogień przeciwlotniczy.

Obiekt wciąż się zbliżał.

Gdy strzały rozległy się w Jersey, wybuchła prawdziwa panika.

Była godzina piętnasta.

— To naprawdę proste — powiedział doktor Tod, spoglądając na Manhattan rozciągający się przed nim niczym skrzynia skarbów. Odwrócił się do Filmore'a, unosząc długi cylindryczny pojemnik przypominający skrzyżowanie rurobomby i zamka szyfrowego. — Jeśli coś mi się stanie, po prostu włóż zapalnik do tej przegródki przy materiałach wybuchowych — wskazał na fragment doczepiony do otworu kanistra pokrytego dziwnymi zawijasami — ustaw na pięćset i pociągnij dźwignię — wskazał na dźwignię otwierającą luk bombowy. — Powinno spaść pod własnym ciężarem, poza tym myliłem się co do celowników. Nie zależy nam na szczególnej dokładności.

Spojrzał na Filmore'a poprzez kratkę hełmu nurkowego. Wszyscy mieli na sobie kombinezony podłączone do centralnego pojemnika z tlenem.

— Oczywiście najpierw dopilnuj, żeby wszyscy byli w kombinezonach i mieli założone hełmy. W tak rozrzedzonym powietrzu krew by wam zakipiała. A kombinezony muszą wytrzymać tylko kilka sekund, póki nie zamknie się luk bombowy.

— Nie spodziewam się żadnych kłopotów, szefie.

— Ja też nie. Po zbombardowaniu Nowego Jorku wracamy na statek, odcinamy balast, lądujemy i jedziemy do Europy. Tam nam zapłacą co do centa. Nie będą wiedzieli, że zużyliśmy tu całą bombę. Siedem milionów trupów powinno ich przekonać, że nie żartujemy.

— Spójrzcie na to! — zawołał Ed z siedzenia drugiego pilota. — Tam w dole! Ogień!

— Jaka wysokość? — spytał doktor Tod.

— Siedemnaście i pół kilometra — odparł Fred.

— Ile do celu?

Mężczyzna westchnął i spojrzał na mapę.

— Dwadzieścia sześć kilometrów prosto jak strzelił. Rzeczywiście, miał pan rację z tym wiatrem, doktorze.

Wysłali go na lotnisko nieopodal Waszyngtonu i kazali czekać. Powiedzieli, że stamtąd będzie miał blisko do większości dużych miast na Wschodnim Wybrzeżu.

Przez większość dnia czytał, spał albo rozmawiał o wojnie z innymi pilotami. Większość z nich była za młoda, żeby załapać się na coś więcej prócz samej końcówki.