Franek i Finka. Dyniowy demon ebook i audiobook

Co­py­ri­ght © Aneta Ja­dow­ska, 2023

Co­py­ri­ght © Wy­daw­nic­two Po­znań­skie sp. z o.o., 2023

Re­dak­torka ini­cju­jąca •Mi­lena Busz­kie­wicz

Re­dak­torka pro­wa­dząca •Ka­ro­lina Ki­sio­łek

Mar­ke­ting i pro­mo­cja •Ka­ro­lina Ki­sio­łek

Re­dak­cja •Ka­ro­lina Bo­ro­wiec-Pie­niak

Ko­rekta •Jo­anna Je­ziorna-Kra­marz, Anna No­wak

Pro­jekt ty­po­gra­ficzny wnę­trza i ła­ma­nie •Ma­te­usz Cze­kała

Pro­jekt ty­po­gra­ficzny okładki •Magda Bloch

Pro­jekt okładki i ilu­stra­cje •Mag­da­lena Ba­biń­ska

Ze­zwa­lamy na udo­stęp­nia­nie okładki książki w in­ter­ne­cie.

Tekst dzie­łowy w książce zło­żono kro­jem Al­ber­tina au­tor­stwa Chrisa Branda.

eISBN 978-83-67727-81-5

Zyg­zaki

Grupa Wy­daw­nic­twa Po­znań­skiego sp. z o.o.

ul. Fre­dry 8, 61-701 Po­znań

tel.: 61 853-99-10

re­dak­cja@zyg­zaki.pl

www.zyg­zaki.pl

Mar­cie Ki­siel, bez któ­rej wspar­cia nie od­wa­ży­ła­bym się pi­sać ksią­żek dla dzieci.

Poli, Tym­kowi i Julce, bez któ­rych nie mia­ła­bym kon­kret­nych po­wo­dów i na­ci­sków, by to ro­bić.

Bal­ta­zar Bą­czek, ma­estro cyr­kowy, był przy­go­to­wany na to, by wszystko za­częło się ukła­dać. By było prze­wi­dy­walne, bez­pieczne i ani odro­binkę nie od­bie­gało od normy. Wo­lałby na­wet stan nudy od tego, czego do­świad­czali on, jego trupa, a co gor­sza – jego wnuki, przez ostat­nie ty­go­dnie. Ska­kali od jed­nej nie­bez­piecz­nej sy­tu­acji do ko­lej­nej! I dzie­ciaki za­czy­nały są­dzić, że wła­śnie tak wy­gląda ży­cie w cyrku! Oczy­wi­ście pró­bo­wał im wy­ja­śnić, że to tylko przy­pad­kowa ku­mu­la­cja. Pech na­wet! Że przez ostat­nie kilka lat ni­gdy na­wet nie zbli­żył się do ta­kiego za­mie­sza­nia jak w te wa­ka­cje! Chyba nie cał­kiem mu wie­rzyli… Bo też i ja­kie mieli pod­stawy, by wie­rzyć swo­jemu dziad­kowi, któ­rego do­piero nie­dawno po­znali i wy­ło­wili z pa­mięci zdu­szo­nej na lata za­klę­ciem?

– No pięk­nie! Co jesz­cze? Deszcz me­te­ory­tów? Trzę­sie­nie ziemi? Jak wiel­kiego pe­cha można mieć? – bur­czał Syl­we­ster Żu­czek, wpa­tru­jąc się w prze­paść, do nie­dawna spiętą zgrab­nym łu­kiem drew­nia­nego mo­stu.

Dziś z mo­stu zo­stały dwa ki­kuty z zie­jącą mię­dzy nimi dziurą. W dole hu­czała wartka i spię­trzona na ka­mie­ni­stym pod­łożu rzeka. Na­wet gdyby ja­kimś cu­dem zje­chali stro­mym zbo­czem na samo dno wą­wozu, nie było naj­mniej­szej szansy, by prze­pra­wili się przez wodę bez mo­stu.

– Syl­we­strze, ja cię ostrze­gam – burk­nął Bal­ta­zar Bą­czek.

– I co mi zro­bisz? Hę? Mó­wię, co wi­dzę! A wi­dzę pe­cha! Ja­kiego w ży­ciu nie mia­łem! A te­raz mam! I tylko jedno się zmie­niło. Wła­ści­wie dwie rze­czy. Trzy, jak li­czyć po­łą­cze­nie mo­jego sza­no­wa­nego i od­no­szą­cego suk­cesy cyrku z twoim wielce pe­cho­wym przed­się­bior­stwem!

– Suk­cesy?! Gdyby nie po­łą­cze­nie cyrku, Nero Mor­tus sko­pałby ci ty­łek! A gdyby go nie było, sam bym to zro­bił w kon­kur­sie Let­niego Dworu! – pie­klił się Bal­ta­zar, a jego twarz zro­biła się rów­nie czer­wona jak mu­cha, którą tego dnia miał uwią­zaną pod bujną brodą.

– Pa­no­wie, czy to nam w czym­kol­wiek po­maga? – za­py­tała przy­tom­nie Bran­wen.

Z ra­mio­nami za­ło­żo­nymi na piersi, z czar­nymi war­ko­czami spły­wa­ją­cymi do ko­lan i w krwi­ście czer­wo­nym ki­mo­nie wy­glą­dała bar­dziej na zmar­twioną niż złą.

Po­dob­nie Jew­gie­nij, który usiadł na mo­ście i pa­trzył w zie­jącą przed nim dziurę, jakby się za­sta­na­wiał, czy da radę prze­rzu­cić każdy po­jazd na drugą stronę. Był trol­lem spod mo­stu i praw­dzi­wym si­ła­czem, ale mu­siał przy­znać, że jego krzepa ma swoje ogra­ni­cze­nia i rzu­ca­nie kam­pe­rami i au­to­bu­sami było sta­now­czo poza jego za­się­giem. Może gdyby udało mu się zdo­być kilka wiel­kich kłód drewna, dałby radę ja­koś na­pra­wić most, ale to za­ję­łoby mnó­stwo czasu. Dużo wię­cej, niż go mieli. Gdy ma­estro­wie się wy­kłó­cali (co ro­bili nie­mal bez prze­rwy), za­równo on, jak i Bran­wen do­strze­gli re­alne za­gro­że­nie.

Nie­wiele już bra­ko­wało do zmierz­chu, a Jew­gie­nij wiele by dał, by nie spraw­dzać, jak bar­dzo nie­bez­pieczny sta­wał się Dziwny Las wraz z za­pad­nię­ciem zmroku.

Max i Si­mona krą­żyli wo­kół za­par­ko­wa­nych tuż przy urwi­sku po­jaz­dów i rzu­cali nie­ufne spoj­rze­nia w stronę lasu, który wy­ra­stał za ich ple­cami. Co­kol­wiek tam było, wy­czu­wali tego głód i cie­ka­wość. Po­kusa, by zrzu­cić ludzką skórę i prze­mie­nić się w rudo-pa­sia­ste be­stie z zę­bami i pa­zu­rami, była spora i walka z nią kosz­to­wała ich resztę cier­pli­wo­ści. A ni­gdy nie mieli jej zbyt wiele.

– Pa­no­wie, ba­sta! – ryk­nął w końcu Max. – De­cy­du­jemy, co ro­bimy, i spa­damy stąd w pod­sko­kach, zro­zu­miano? Za­nim to, co tam czeka i po­mru­kuje z głodu, przyj­dzie i za­prosi nas na ko­la­cję, co wy na to?

Kłót­nia na chwilę za­marła i na­gle cała trupa od­wró­ciła się w stronę lasu, który był dużo więk­szym za­gro­że­niem niż urwi­sko, za­wa­lony most czy rwąca rzeka.

– A ja­kie mamy opcje, tak w ogóle? Zo­staje nam Dą­brówka – od­parł Syl­we­ster Żu­czek, splu­wa­jąc przy tym na kępkę traw pod no­gami.

– Mo­żemy za­wró­cić i spró­bo­wać do­je­chać do Za­rze­cza – za­pro­po­no­wał Bal­ta­zar.

– Nie star­czy nam pa­liwa – za­opo­no­wał Jew­gie­nij.

– Mo­żemy wy­je­chać z Dziw­nego Lasu, a po­tem za­pas pa­liwa wlać w je­den bak. Po­sła­niec do­je­dzie do Za­rze­cza i tam na­pełni wszyst­kie ka­ni­stry – za­pro­po­no­wała Pta­szarka Sa­rai, owi­ja­jąc się szczel­nie pe­le­ryną, która wy­glą­dała jak pta­sie skrzy­dła.

Co­kol­wiek zer­kało na nich z Dziw­nego Lasu, spra­wiało, że czuła się nie­swojo. Jakby była prze­ką­ską. Ona i jej ptaki.

– Taaa, świetny po­mysł! – burk­nął Syl­we­ster. – Ko­lejny ty­dzień wy­pad­nie nam z ter­mi­na­rzy! Ty­dzień bez wy­stę­pów, bez za­rob­ków, bez kupna za­pa­sów! Nie wszy­scy tak ko­chają owsiankę, jak ty, Sa­rai! Mu­simy wy­stę­po­wać! Mu­simy za­ra­biać! Mu­simy jeść! – Wy­ma­chi­wał rę­kami nad głową.

Finka po­wio­dła spoj­rze­niem po po­zo­sta­łych człon­kach trupy. Bran­wen za­ci­skała usta w wą­ską li­nię, wy­raź­nie zmar­twiona. Ważka prze­stę­po­wała nie­cier­pli­wie z nogi na nogę i zer­kała cią­gle w stronę lasu. Pa­ję­czycy było wszystko jedno. Sie­działa na ma­sce swo­jej przy­czepy i wy­ja­dała z to­rebki coś, co wy­glą­dało jak bar­dzo duże ro­dzynki, choć dziew­czynka była wła­ści­wie pewna, że nimi nie były. Ula i dzia­duszka nie za­brali głosu ani razu, ale oboje stali bli­żej Bal­ta­zara Bączka niż Syl­we­stra Żuczka i ta de­kla­ra­cja lo­jal­no­ści była dla wszyst­kich czy­telna.

Za to mu­rem za Syl­we­strem stali człon­ko­wie daw­nego cyrku So­la­ris – Ma­rietta była jego córką, a na­sto­letni Cy­ryl bra­tan­kiem. Olga i Ka­te­rina Ka­me­now, jako tre­serki koni i dzi­kich ko­tów, nie prze­pa­dały za Bal­ta­za­rem i jego upo­rem w kwe­stii za­kazu udziału tre­so­wa­nych zwie­rząt w przed­sta­wie­niach cyr­ko­wych. Po tym, jak mu­siały od­dać zwie­rzęta do Sank­tu­arium, były sfru­stro­wane i czuły, że za­bra­kło dla nich miej­sca w no­wym pro­gra­mie cyr­ko­wym. Wi­niły o to Bączka.

Klaun Ka­rol i jego oswo­jony Pro­sia­czek sta­rali się być neu­tralni jak Szwaj­ca­ria, bo choć Syl­we­stra znali o wiele dłu­żej, ostat­nie wy­padki zwią­zały ich z Bal­ta­za­rem w spo­sób trudny do wy­ja­śnie­nia, ale też trudny do za­po­mnie­nia. Tyle że nie dało się ukryć, że ich za­pasy ja­błu­szek dawno się wy­czer­pały i mała wiet­nam­ska świnka wi­dy­wała je, czer­wone, sło­dziut­kie i pach­nące, tylko w snach, z któ­rych bu­dziła się z bur­czą­cym brzusz­kiem i smutno zwi­sa­ją­cym ogon­kiem.

Finka umiała li­czyć. Gdyby cho­dziło tylko o liczbę lu­dzi, cyrk Bal­ta­zara przo­do­wał. Ale nie była pewna, czy je­śli doj­dzie do gło­so­wa­nia, taka prze­waga wy­star­czy. Bo Syl­we­ster miał ra­cję w jed­nym. Mu­sieli jeść. Mu­sieli za­ra­biać. A w tym celu mu­sieli wy­stę­po­wać. Sły­szała wy­star­cza­jąco dużo roz­mów, czę­sto szep­ta­nych i ukrad­ko­wych, by wie­dzieć, że brak wy­stę­pów i do­cho­dów wszyst­kim bar­dzo do­skwie­rał.

Zwy­kle w lipcu mieli ka­len­darz wy­peł­niony po brzegi! Wy­stę­po­wali w każdy week­end, a czę­sto też w dwa, trzy na­wet dni w ty­go­dniu. Mieli do­sko­nale roz­pla­no­waną trasę i prze­jazdy z mia­steczka do mia­steczka zaj­mo­wały góra kilka go­dzin.

W tym roku też tak miało być. Zwłasz­cza że po wy­gra­nej w kon­kur­sie cyr­ko­wym otrzy­mali mnó­stwo za­pro­szeń od miast i mia­ste­czek, które chciały ich go­ścić. I opra­co­wali do­sko­nałą trasę. Tyle że wszystko się po­kom­pli­ko­wało i mocno zbo­czyli z drogi. Na­gle zna­leźli się na ta­kim ka­wałku mapy, gdzie od­le­gło­ści mię­dzy mia­stecz­kami oka­zy­wały się znacz­nie więk­sze, a sta­ran­nie omi­jane zwy­kle atrak­cje, ta­kie jak Dziwny Las, były bar­dziej po dro­dze, niżby chcieli.

Sporo czasu i wy­stę­pów stra­cili przez Gaję i jej klą­twę. Jazda do Sank­tu­arium i Czer­wo­nej Wieży oka­zała się cza­so­chłonna i prze­pa­dło im kilka umó­wio­nych za­wczasu wy­stę­pów. Trupa cyr­kowa za­ra­biała tylko wtedy, kiedy da­wała przed­sta­wie­nia, a o to było ostat­nio trud­niej niż o przy­gody, które z mi­sją cyrku nie­przy­jem­nie ko­li­do­wały.

Sa­kiewki więk­szo­ści człon­ków trupy były pu­ste. A trudno o mo­rale, gdy je się w kółko owsiankę. Trudno też za­tan­ko­wać baki po­jaz­dów do pełna, gdy w szka­tule pustki. Pa­liwo nie było ta­nie po żad­nej stro­nie Bramy. Może wszy­scy by­liby nieco mniej zde­spe­ro­wani, gdyby ostat­nia sta­cja ben­zy­nowa nie wy­pa­dła z in­te­resu wiele lat temu. A naj­gor­sze, że zro­bili nie­małe kó­łeczko, by do niej do­je­chać, bo bali się, że nie wy­star­czy im pa­liwa do Bia­łych Wód. Te­raz nie wy­star­czy go z pew­no­ścią. Nie wy­star­czy­łoby też na po­wrót do ostat­niego mi­ja­nego mia­steczka, bo to pra­wie dwa dni jazdy.

Finka mu­siała przy­znać, że po­mysł Syl­we­stra nie był tak zły, jak więk­szość jego po­my­słów. Lo­jal­ność ro­dzinna ka­zała jej zwy­kle sta­wać po stro­nie dziadka, ale to nie zna­czyło, że miała klapki na oczach i nie po­tra­fiła ana­li­zo­wać fak­tów. Syl­we­ster się nie my­lił – w kilka go­dzin mo­gli do­je­chać do Dą­brówki. Po­dą­ża­jąc spory ka­wa­łek wzdłuż rzeki, nie mu­sieli prze­ci­nać Dziw­nego Lasu. Na miej­scu mo­gli za­kle­pać kilka przed­sta­wień, za­ro­bić tro­chę, ku­pić je­dze­nie i pa­liwo, zro­bić spore kółko, ale z dwoma mia­stecz­kami po dro­dze, by do­trzeć do dru­giego mo­stu, a po­tem już nic nie stało im na prze­szko­dzie, by wy­stę­po­wać zgod­nie z pla­nem w Bia­łych Wo­dach.

Nie ro­zu­miała, czemu dzia­dek tak krzy­wił się na samą na­zwę Dą­brówki. Czy miał zwią­zane z nią ja­kieś bar­dzo nie­przy­jemne wspo­mnie­nia? Wie­dział o czymś, czego nie wie­dzieli po­zo­stali?

– Kto z was był wcze­śniej w Dą­brówce? – za­py­tała gło­śno dziew­czynka.

Tylko Bal­ta­zar, Syl­we­ster i Pa­ję­czyca unie­śli ręce.

– Mi­nęło tro­chę czasu, ale to za­wsze było ładne mia­steczko – po­wie­dział Syl­we­ster ła­god­niej­szym to­nem, jakby miał na­dzieję, że jed­nak prze­kona Bal­ta­zara.

Pa­ję­czyca wzru­szyła każ­dym z czte­rech ra­mion.

– W po­przed­nim stu­le­ciu mieli tam na­prawdę pysz­nych ma­ło­let­nich, so­czy­stych, przy­jem­nie wy­stra­szo­nych, ła­żą­cych sa­mo­pas… Same miłe wspo­mnie­nia mam z Dą­brówki – po­wie­działa i wy­szcze­rzyła się w uśmie­chu, od­sła­nia­jąc dwa zęby ja­dowe.

Jej cał­kiem czarne oczy po­ły­ski­wały jak wę­gielki, kiedy po­pa­trzyła na Franka – ostat­nie z dzieci, które pró­bo­wała zjeść. Ni­gdy nie po­go­dziła się z za­ka­zem po­ży­wia­nia się mi­lu­siń­skimi, który na­ło­żył na nią Bal­ta­zar, ale też po­dró­żo­wa­nie z cyr­kiem wciąż miało dla niej wię­cej za­let niż wad. Je­śli jed­nak tra­fią do Dą­brówki i ja­kieś dzie­ciątko za­plą­cze się w pa­ję­czynę, czyż można wal­czyć z prze­zna­cze­niem?

Fra­nek wzdry­gnął się i przez chwilę znów było mu po­twor­nie zimno, jak wtedy, kiedy trzy­mała go owi­nię­tego pa­ję­czą ni­cią, wi­szą­cego nad zie­mią wy­soko jak bo­żo­na­ro­dze­niowa szynka. Gdyby nie Finka, skoń­czy­łoby się to nie­we­soło. Jak to jest, po­my­ślał, że ode­szła z cyrku ro­dzina akro­ba­tów (Ana­sta­zja i An­toni odłą­czyli się od cyrku po tym, jak na­stra­szył ich sa­bo­taż Nero Mor­tusa – wy­pa­dek, w któ­rym mo­gli stra­cić córkę, Ara­bellę), ale Pa­ję­czyca ani my­ślała o odej­ściu?

Finka po­de­szła bli­żej Bączka i za­py­tała ci­cho:

– Dziadku, czemu wo­lał­byś nie je­chać do Dą­brówki?

Po­krę­cił tylko głową, a po jego mi­nie wi­działa, że zro­zu­miał, co tak na­prawdę chciała mu prze­ka­zać. I przy­swoił już, że miała ra­cję – wszy­scy po­zo­stali chcieli tam je­chać. I je­śli doj­dzie do gło­so­wa­nia, prze­gra z kre­te­sem. A wtedy jego po­zy­cja jako ma­estra może so­lid­nie ucier­pieć. Więc Bal­ta­zar ski­nął wnuczce głową, a po­tem po­wie­dział gło­śno:

– Skoro wszy­scy chcą je­chać do Dą­brówki, nie ma co tego od­wle­kać. Wkrótce się ściemni.

Nie umknęło mu wes­tchnie­nie ulgi, które wy­rwało się z piersi ty­gry­sów, Bran­wen czy Jew­gie­nija. De­cy­zja za­pa­dła, nie mu­siała mu się po­do­bać, ale była bez­a­pe­la­cyj­nie po­pu­lar­niej­sza od planu Pta­szarki – a wady tego sam był w sta­nie za­uwa­żyć bez trudu.

Sęk w tym, że nie umiał na­wet do końca wy­tłu­ma­czyć, czemu Dą­brówka wy­da­wała mu się tak złym po­my­słem. Był tam raz czy dwa, ostat­nio wiele lat temu, kiedy jego córka była nie­wiele star­sza od bliź­nia­ków. Nie po­do­bało mu się coś w tym mia­steczku, coś z jego ma­gią było po­krę­cone i ze­psute.

– Dziadku? – Finka ujęła go pod ra­mię i pa­trzyła na niego wiel­kimi, wy­peł­nio­nymi tro­ską oczami.

Zmu­sił się do uśmie­chu.

– Bę­dzie do­brze, Fi­neczko, może na­wet mają tam księ­gar­nię? – rzu­cił, si­ląc się na lekki ton.

– Wy­star­czy, żeby mieli sta­cję ben­zy­nową i sklep spo­żyw­czy – burk­nął Syl­we­ster i po­ma­sze­ro­wał do swo­jego kam­pera.

Wszy­scy się ro­ze­szli do po­jaz­dów. I tylko Jew­gie­nij stał jesz­cze chwilę przy mo­ście, wpa­tru­jąc się w grube drza­zgi ster­czące w niebo. Był trol­lem spod mo­stu i znał się na mo­stach. Wszyst­kich mo­stach, nie tylko ka­mien­nych. I wie­dział coś, czego nie po­wie­dział gło­śno, a nikt inny zda­wał się tego nie za­uwa­żyć… To nie woda czy bu­rza uszko­dziła ten most, ale czło­wiek. Ktoś, kto wła­dał ma­gią albo miał ła­dunki wy­bu­chowe i przy­ło­żył się do tego, by most był nie­prze­jezdny. A to spra­wiało, że Jew­gie­nij za­czy­nał się za­sta­na­wiać – komu na tym za­le­żało? I dla­czego?

Kam­pe­rem znów bu­jało na boki, ale Finka była zbyt prze­jęta, by zwra­cać na to uwagę. Po­ru­szali się wolno, by nie uszko­dzić pod­wozi aut na nie­rów­no­ściach, co wpraw­dzie wy­dłu­żało samą po­dróż, ale też po­zwa­lało zo­ba­czyć znacz­nie wię­cej z tego, co mi­jali. Finka sie­działa przy sto­liku, nos przy­kle­iła do okna. Za­padł zmierzch i z tej cią­gle nie­peł­nej ciem­no­ści wy­ła­niały się rze­czy, które nie po­winny ist­nieć.

Te­raz już ro­zu­miała, czemu je­chali wzdłuż rzeki, choć wer­tepy i dołki były mę­czące. Al­ter­na­tywą była po­dróż przez Dziwny Las, a już to, co po­ka­zy­wało się na jego kra­wę­dzi, sta­wiało wło­ski na karku dęba. Wi­działa już dziwne stwo­rze­nia, któ­rych nie zna­la­złaby w swoim lek­sy­ko­nie. I przej­rzy­ste, neo­nowo świe­cące zjawy, które prze­śli­zgi­wały się mię­dzy pniami drzew i po­dą­żały za ka­wal­kadą po­jaz­dów z nie­po­ko­ją­cym za­cie­ka­wie­niem. Wi­działa ro­śliny, które wy­bu­chały mie­nią­cymi się jak bro­kat pył­kami, wa­biąc ogromne, białe ćmy – na­wet z od­le­gło­ści do­strze­gała, że są ku­dłate, po­kryte po­ły­sku­ją­cym, je­dwa­bi­stym fu­ter­kiem.

– Wszystko prze­ga­pisz! – za­wo­łała do Franka, który znów wci­snął się w kłę­bo­wi­sko koca na swo­jej pry­czy.

– Prze­żyję – mruk­nął w od­po­wie­dzi.

Finka wes­tchnęła ciężko. Jej brat od kilku dni był mocno nie w so­sie. Znów trzy­mał się tro­chę na dy­stans, mil­czek i ma­ruda. Aż się pro­sił, żeby na nim usia­dła i wy­mu­siła groź­bami i ła­skot­kami od­po­wiedź na py­ta­nie, co mu znowu le­żało na wą­tro­bie i czym się za­mar­twiał. Im był star­szy, tym trud­niej przy­cho­dziło jej wy­du­sze­nie z niego ta­kich zwie­rzeń. A Fra­nek w jed­nym miał nie­wąt­pliwy ty­tuł mi­strza – w za­mar­twia­niu się i znaj­do­wa­niu po­wodu, by spu­ścić nos na kwintę.

– Mo­żesz mi też po­wie­dzieć, co cię znowu ugry­zło – od­cięła się.

– Nic mi nie jest – od­burk­nął spod koca.

– Ja­sne. Zu­peł­nie nic. Dla­tego co noc się bu­dzisz z krzy­kiem i masz kosz­mary. Dla­tego je­steś tak zmę­czony, że przy­sy­piasz w ciągu dnia. I dla­tego twoje fio­le­towe far­focle spły­wają po ścia­nie jak świe­cące gluty – od­po­wie­działa, ocie­ka­jąc sar­ka­zmem.

Fra­nek przez chwilę mil­czał, a po­tem wy­chy­lił głowę spod koca, wy­raź­nie za­sko­czony.

– Ty je wi­dzisz? – za­py­tał w końcu.

– Nor­mal­nie ich nie wi­dzę. Ale wiem, co zro­bić, by je zo­ba­czyć. Zna­la­złam za­klę­cie – od­po­wie­działa.

– Co ono robi?

– Po­ka­zuje to, co nor­mal­nie nie jest cał­kiem wi­dzialne. Mu­sia­łam spraw­dzić, czy coś cię nie pod­gryza. No do­słow­nie, ro­zu­miesz, jak Pa­ję­czyca. Czy nie sie­dzi ci na piersi ja­kiś du­sio­łek czy ja­kaś ma­giczna pi­jawka.

– Du­sio­łek? Skąd ci to w ogóle przy­szło do głowy?

– Spraw­dzi­łam w książce, co może spro­wa­dzać kosz­mary.

Fra­nek wes­tchnął ciężko. Ta­kie było ży­cie z Finką. Mógł się za­my­kać w so­bie, mógł upy­chać swoje stra­chy i zwidy w cia­snym schowku w tyle głowy, ale to dzia­łało tylko na chwilę. Po­tem za­czy­nała szu­kać przy­czyny. Cud, że za­częła od ksią­żek. Daw­niej by po pro­stu na nim usia­dła, do­ci­snęła nos do jego nosa i po­wie­działa coś w stylu: „Opór jest da­remny, ga­daj, młotku, pó­kim do­bra!”. I wła­ści­wie na­wet nie był zły o to, że go sztur­chała. Wie­dział, że cza­sem się za­pę­dzał i od­ci­nał bar­dziej, niż to dla niego zdrowe. I nie­kiedy wi­działa coś, czego on nie do­strze­gał, a co spra­wiało, że pro­blem, któ­rym się za­mar­twiał, oka­zy­wał się wcale nie taki wielki. Finka była za­ła­twiaczką. Była Sher­loc­kiem w ich du­ecie. A on, choć zwy­kle na­tu­ral­nie przy­cho­dziło mu za­trza­śnię­cie się jak małż ze swo­imi ciem­nymi my­ślami, mu­siał przy­znać, że roz­mowa z sio­strą cza­sami mu po­ma­gała. Dla­tego zsu­nął się z gór­nej pry­czy i opadł na sie­dzi­sko z ku­fra po dru­giej stro­nie sto­liczka.

Finka wie­działa, kiedy na­ci­snąć, a kiedy po­zwo­lić bratu zła­pać od­dech przed otwar­ciem swo­jego sejfu z se­kre­tami. Ale nie za­mie­rzała od­pu­ścić. Ostat­nim ra­zem, kiedy ukry­wał przed nią wielki se­kret, oka­zało się, że ma mar­twą ma­gię, wi­dzi fio­le­tową aurę wo­kół tego, co jest mar­twe, i tego, co umiera. I nie po­wie­dział jej ani słowa. Na­wet o tym, że wi­dzi taki gę­sty fio­let wo­kół ich mamy. Na­wet wtedy, gdy pod­słu­chali roz­mowę ro­dzi­ców i od­kryli, że mama jest chora na raka piersi, bę­dzie miała ope­ra­cję i ra­dio­te­ra­pię. (Finka spraw­dziła – ra­dio­te­ra­pia była ra­dio­ak­tywna, ale zu­peł­nie ina­czej ra­dio­ak­tywna niż pa­jąk, który ugryzł Pe­tera Par­kera, więc mama nie zmieni się w Spi­der-Mankę. Ra­czej). Oczy­wi­ście na­wet się nie za­jąk­nął! Du­sił w so­bie wie­dzę o fio­le­cie i wnio­ski, które z niej wy­cią­gnął (że mama umiera), po­zwa­la­jąc, by te wi­zje mu się roz­go­ściły w snach i zmie­niły je w kosz­mary.

– Śnią mi się dziwne rze­czy – wy­szep­tał.

– Jak dziwne? – za­py­tała.

Fra­nek wes­tchnął ciężko i za­czął mó­wić. Ci­cho, prze­py­cha­jąc słowa przez bo­le­śnie za­ci­śnięte gar­dło.

– Miej­sce. Zimne. Prze­sy­cone mar­twą ma­gią. Straszne. Je­stem tam i nie mogę się wy­do­stać. A im dłu­żej tam je­stem, tym bar­dziej za­po­mi­nam, że je­stem żywy. Szu­kam wyj­ścia, ale go nie ma. Jest tylko zimno i pustka. I sły­szę głos, który mówi, że to jest moje miej­sce, że je­stem tam bar­dziej u sie­bie niż tu, więc ni­gdy już nie wrócę. Za każ­dym ra­zem, gdy za­sy­piam, tra­fiam w tamto miej­sce. I ni­gdy nie udaje mi się stam­tąd uciec. I ni­gdy już nie bę­dzie mi cie­pło.

Łzy spły­nęły mu po po­licz­kach. Wy­tarł je rę­ka­wem bluzy, ale się ich nie wsty­dził. Je­śli ktoś mógł go zro­zu­mieć, to jego sio­stra. Ona też do­stała ma­gię. Ale miała wię­cej szczę­ścia niż on. Jej ma­gia była dla niej źró­dłem ra­do­ści. Przy­cią­gała do niej smoki, pie­kielne ogary i żar-ptaki, żad­nych fio­le­to­wych glu­tów, które wy­pły­wały z kosz­ma­rów i po­kry­wały całą ścianę przy jego łóżku.

– Fra­nek, za­po­mi­nasz o jed­nym. Gdzie­kol­wiek i kto­kol­wiek by cię za­brał czy uwię­ził, będę cię szu­kać. I cię znajdę. Sam wiesz, że za­wsze cię znajdę, choć­byś nie wiem jak do­brze się scho­wał. I ni­gdy nie po­zwolę ci za­mar­z­nąć – po­wie­działa i zła­pała go za rękę.

Jej roz­pa­lona jak w go­rączce skóra pra­wie opa­rzyła zmar­z­nięte palce Franka. Finka po­kle­pała go po dłoni, a po­tem unio­sła swoją wnę­trzem do góry, a na jej po­wierzchni za­tań­czyły iskierki i przez uła­mek chwili wi­dział mały pło­my­czek!

– Wow! Kiedy za­mie­rza­łaś mi o tym po­wie­dzieć? – za­py­tał za­sko­czony.

– Kiedy by­ła­bym w sta­nie utrzy­mać ognik dłu­żej, tak cho­ciaż mi­nutę. Albo gdyby udało mi się wy­wo­łać więk­szy pło­myk. Wiesz, żeby zro­bić więk­sze wra­że­nie! – ro­ze­śmiała się roz­ba­wiona jego miną.

– No nie wiem, już te­raz robi cał­kiem spore wra­że­nie – burk­nął Fra­nek.

– My­ślę, że sny są czę­ścią ma­gii. Też je mam – po­wie­działa po chwili.

– Ale nie bu­dzisz się z krzy­kiem.

– Bo dla mnie to nie są kosz­mary. Sły­szę w nich Sznu­rówkę, a ostat­nio co­raz czę­ściej też Sor­chę. My­ślę, że ona nie­długo się wy­kluje… W tych snach to już nie jest ma­lutki pło­my­czek. – Unio­sła dłoń, a ogień znów za­tań­czył na jej skó­rze. – Pod­pa­lam świat, pło­mie­nie bu­chają wyż­sze niż naj­wyż­sze drzewa, a mnie się to na­prawdę po­doba. Śmieję się. A nad moją głową tań­czą w chmu­rach smoki. Więc wiesz, to w su­mie nie­po­ko­jące, że mi się to po­doba.

– No ra­czej. To jest po­krę­cone, nie?

Finka przy­tak­nęła. Ni­komu in­nemu nie po­wie­dzia­łaby o tych snach, ale miała pew­ność, że Fra­nek zro­zu­mie. I nie bę­dzie oce­niał.

– My­ślisz, że gdy­by­śmy byli w domu, gdy­by­śmy nie prze­kro­czyli Bramy, nie spo­tkali dziadka, nie spę­dzali tego lata w cyrku, to toby się zda­rzyło? Na­sza ma­gia by się obu­dziła? – za­py­tał po chwili.

– Nie wiem. Może nie od razu. Może by to trwało dłu­żej. Ale już tam, nie wie­dząc o ma­gii, wi­dzia­łeś fio­let. A ja roz­ma­wia­łam ze Sznu­rówką, kiedy jesz­cze z nami miesz­kała. Nie wy­daje mi się, żeby ma­gia była dla nas czymś cał­kiem no­wym. Po pro­stu z cza­sem jest jej wię­cej.

– Wciąż wo­lał­bym, by moja ma­gia była cie­pła i po­ma­gała mi za­przy­jaź­nić smoki – wy­szep­tał ci­cho.

– Wtedy nie dał­byś rady roz­broić mar­twych glu­tów, a wielu z trupy cyr­ko­wej zgi­nę­łoby jesz­cze przed kon­kur­sem. A po­tem Nero Mor­tus skle­pałby nam tyłki. A gdy­byś nie po­tra­fił ga­dać z du­chami, nie zna­la­zł­byś wyj­ścia z lo­chów w Czer­wo­nej Wieży. My­ślę, że tak po pro­stu jest, Fra­nek. I przy­kro mi, że twoja ma­gia nie jest dla cie­bie frajdą. Ale ani na mo­ment nie za­po­mi­naj, że gdyby nie ona, wszy­scy mie­li­by­śmy prze­ki­chane.

I znów lo­gika Finki prze­ci­snęła się przez ma­leń­kie szparki w mu­rze, który wo­kół sie­bie zbu­do­wał. I mu­siał przy­znać, że miała ra­cję. I przez chwilę czuł się cał­kiem do­brze.

Na­gle kam­per się za­trzy­mał, sil­nik zgasł. Przez uła­mek se­kundy dzie­ciaki zmar­twiły się, że za­bra­kło im pa­liwa, ale wtedy roz­legł się pod­eks­cy­to­wany krzyk dziadka:

– Fra­nio! Finka! Wi­dzie­li­ście kie­dyś coś ta­kiego? No nie­sa­mo­wite!

A chwilę póź­niej roz­le­gło się trza­śnię­cie drzwi w ka­bi­nie kie­rowcy. Bliź­niaki wy­sko­czyły z kam­pera za dziad­kiem.

Stali na wzgó­rzu, za ich ple­cami koń­czył się Dziwny Las, a w do­li­nie przed nimi roz­cią­gało się mia­steczko. I już z tej od­le­gło­ści wi­dzieli, że jest inne niż wszyst­kie. Wy­glą­dało jak zbu­do­wane z ko­lo­ro­wych kloc­ków, małe domki, wą­skie, kręte uliczki, okrą­gły pla­cyk do­kład­nie po­środku za­bu­dowy i drzewa zda­wały się pra­wie nor­malne, ale było jesz­cze świa­tło – tyle świa­tła! Ko­lo­rowe lampki roz­cią­gnięte nad uli­cami, świece i la­tar­nie two­rzyły nad mia­stecz­kiem cie­płą łunę ni­czym zło­ci­stą ko­pułę, dzięki któ­rej wi­dzieli szcze­góły de­ko­ra­cji. Bliź­nia­kom przy­po­mniały się wie­czorne spa­cery z mamą na cmen­ta­rzu pod­czas Wszyst­kich Świę­tych, gdy wszystko spo­wi­jał cie­pły blask świe­czek i zni­czy. Tu całe mia­steczko otu­lone było taką po­światą!

W końcu Finka otrzą­snęła się z szoku i za­py­tała:

– Oni tu wie­dzą, że jest ko­niec lipca, a nie paź­dzier­nik?

– My­ślę, że mo­gło im to umknąć – od­po­wie­dział Fra­nek.

Po­zo­stałe kam­pery, przy­czepy i au­to­bus miesz­kalny za­trzy­my­wały się obok auta dziadka i reszta cyr­kow­ców do­łą­czyła do Bal­ta­zara, Franka i Finki.

– Czy za­wsze tu tak było? – za­py­tała oszo­ło­miona Bran­wen.

Dzia­dek i Syl­we­ster zgod­nie po­krę­cili gło­wami.

– Za­wsze było tro­chę dziwne, ale to jest… – Dzia­dek za­wa­hał się, ja­kiego słowa użyć, więc Syl­we­ster do­koń­czył:

– Na­prawdę bar­dzo dziwne?

– Sza­lone? – do­dał Bal­ta­zar.

– Sza­lone nie jest złe – po­wie­dział Syl­we­ster, choć nie brzmiał na prze­ko­na­nego.

– Nie że­by­śmy mieli wy­bór – uciął Max i wró­cił do auta.

Po­zo­stali po­szli jego śla­dem i po chwili zjeż­dżali w do­linę, do mia­steczka in­nego niż wszyst­kie.