Ja tu tylko zabijam ebook i audiobook

Dla Bogdana, który sam prosił, żeby go zabić,

i to w możliwie okrutny sposób

(starałam się, kilka razy…),

ale także dla Krzysztofa i Pawła,

którzy wcale nie chcieli być zabici

i prawie na to samo wyszło…

Szczególne podziękowania za pomoc

dla Pani Iwony i Pana Grzegorza oraz dla dyrekcji CINiB-y!

Bywają dni tak ciemne i ponure, że człowiek rozważa tylko dwie możliwości: pójść w alkoholizm albo popełnić samobójstwo. Tosia czuła się dziś wyjątkowo podle i wcale nie dlatego, że stało się coś konkretnego. Po prostu w środę po południu dopadł ją cholerny ból istnienia.

Zdarza się.

Zwłaszcza kiedy ma się kilka zbędnych kilogramów, o parapet bębni deszcz, a na zewnątrz jest tak ciemno, że w środku lata trzeba w południe włączać światło. Są jednostki zupełnie niewrażliwe na słońce, burze i nawałnice, a są osoby takie jak Antonina Biczak, które na każdą ciemną chmurkę i spadek ciśnienia reagują dołem albo zejściem śmiertelnym. Nie żeby Tosia sobie taki los wybrała, poza tym wcale nie zamierzała dawać za wygraną i pogrążać się w otchłani rozpaczy.

Żadnego cackania się ze sobą i roztkliwiania.

Żadnego odgrywania ofiary.

Na takie okoliczności miało się przygotowany plan B.

Po pierwsze, należy pamiętać, i nieustannie to sobie powtarzać, że życie ma charakter falowy i jutro, pojutrze, najdalej za tydzień wyjrzy słońce. I to prawdziwe, i to metaforyczne, zresztą słońce jest za chmurami przecież nawet w najbardziej paskudny dzień. Ciemne dni miną, uczucie, że się utknęło w czarnej dupie – tak, to też minie. Poza tym czarna dupa ma to do siebie, że kiedy się w niej siedzi, widzi się „jelita” do połowy puste, a czasem należy docenić fakt, że się je w ogóle posiada… Po drugie, jest takie norweskie powiedzenie, że nie ma złej pogody, są tylko złe ubrania. Kiedy nastają ciemne, ponure dni, należy się po prostu odpowiednio ubrać i wyjść z domu, i to bezwzględnie. A nie siedzieć na kanapie i w rozwleczonych gaciach wyciągać pierwiastek z nieśmiertelności. Nie, nie, nie i jeszcze raz nie! Mądre księgi mówią też, że takie miętolenie w kółko własnego nieszczęścia wcale nie jest dobre.

Bo myśl stwarza rzeczywistość.

Antonina Biczak zatem z ociąganiem się ubrała (do południa snuła się smętnie po mieszkaniu w piżamie), zerknęła do lustra, mentalnie puściła pawia na widok ryżego czupiradła w odbiciu, a potem spakowała do plecaka rękawice kuchenne, dywanik łazienkowy i nieduży koc. Skoro dzisiejszy dzień i tak był do bani, trudno, do kompletu popadnie również w konflikt z prawem.

Pójdzie ratować świat.

Gdyby wiedziała, co z tego ratowania wyniknie, postawiłaby na alkoholizm.

Do domu przy ulicy Akacjowej Tosia trafiła dzięki swojemu promotorowi, profesorowi Krzysztofowi Nałęckiemu – zamiast otworzyć przewód pokarmowy, otworzyła przewód doktorski i pod kierunkiem tego sympatycznego socjologa pisała doktorat. W maju wreszcie skończyła (rok wyjęty z życiorysu), czerwiec upłynął jej na ogarnianiu uczelnianej papierologii, w międzyczasie zdała jeden z kilku obowiązkowych egzaminów i w oczekiwaniu na recenzje teoretycznie mogła się teraz cieszyć zasłużonymi wakacjami. Marzyła, żeby gdzieś wyjechać, dla higieny umysłu należy koniecznie co jakiś czas zmieniać otoczenie, ale urlop w pojedynkę jakoś jej nie nęcił, a Lulek, jej osobista podpora duchowa i najlepszy przyjaciel jeszcze z czasów dzieciństwa, mógł się urwać z pracy dopiero w sierpniu, zatem lipiec widniał przed Tosią niczym łopoczące na wietrze prześcieradło.

Czyste, świeże i nieskalane.

To znaczy nieskalane było na początku miesiąca, teraz to się miało zmienić.

Wszystko zaczęło się kilka dni temu, kiedy kolega jej promotora, profesor filozofii Bogdan Bukowiński, poprosił o pomoc w znalezieniu… zaufanej osoby do pilnowania domu podczas urlopu gospodarzy – tak to zostało ujęte, choć w praktyce chodziło o ogrodniczkę i poskramiaczkę dzikich zwierząt albo o ogrodnika i poskramiacza. Płeć nie miała znaczenia, ważne, żeby to nie był ktoś obcy. Profesor Nałęcki zapytał, czy Tosia może kogoś polecić, wcale nie przypuszczając, że zainteresowanie okaże jego własna doktorantka.

Tosia, mieszkanka Tauzena, czyli osiedla Tysiąclecia w Katowicach, jednego z największych betonowych osiedli w kraju, miałaby nie chcieć spędzić kilku dni w najprawdziwszym ogrodzie?

Ależ bez dwóch zdań!

Przy okazji świetnie się składało, gdyż profesor mieszkał całkiem niedaleko, bo na tyłach Parku Śląskiego. Żona profesora Bukowińskiego wyjechała do siostry w Bory Tucholskie, a on sam, zapalony taternik, znalazł w ostatniej chwili partnera do wspinaczki i zamarzył mu się kilkudniowy wypad w góry. Nie mógł w ten upał zostawić na pastwę losu ani psa, ani ogrodu – gdyby żona zastała po powrocie zdechłe hortensje, z pewnością by go zabiła. Za codzienne podlewanie grządek i karmienie czworonoga oczywiście oferował zapłatę, choć Tosi głupio było podejmować tę kwestię i kwota ostatecznie nie padła, a z samym profesorem Bukowińskim udało się jej porozmawiać tylko jeden jedyny raz, podczas przekazywania kluczy. Później, zgodnie z zapowiedzią, profesor zniknął z powierzchni globu – to znaczy z pola namierzania telefonii komórkowej. Najważniejsze, że przed zniknięciem zgodził się, żeby ogrodniczka mogła po pracy siedzieć sobie pod drzewami na leżaczku i czytać książkę, choćby do nocy.

Czy to więc nie fantastyczna perspektywa?

Z wężem ogrodowym Tosia umiała się obchodzić, przez pierwsze trzy dni chodziła na Akacjową wczesnym rankiem, podlewała grządki, nawet z lubością je plewiła, karmiła Nietzschego (tak zwał się włochaty wypierdek, czyli wspomniany w rozmowie z profesorem pies: bardzo brzydki, bardzo nieforemny, bardzo niewdzięczny i bardzo szczekliwy psi egzemplarz) i wszystko byłoby w najlepszym porządku, gdyby nie dwie okoliczności. Po pierwsze, Nietzsche – co za ponury żart! – był uwiązany do budy za pomocą ciężkiego łańcucha o długości mniej więcej dwóch metrów i chyba z tego powodu był wredny, nieszczęśliwy i ogólnie bardzo trudny w obsłudze. Po drugie, przez kolejne trzy dni non stop lało, a buda stała w zagłębieniu terenu i z każdym dniem skądinąd ten malowniczy i obsadzony nagietkami dołek coraz bardziej wypełniał się wodą, tworząc coś na kształt małego jeziorka z budą pośrodku w charakterze dziurawej łajby.

Skomlenie Nietzschego nie pozostawiało żadnych złudzeń.

Należało działać.

Na przemoczonym psim pysku dało się dostrzec autentyczną żałość i choć między Tosią a zwierzęciem nie było żadnej chemii, raczej fizyka (najzwyklejsze odpychanie), to trzeba by mieć serce z kamienia, żeby nie chcieć ulżyć tej istocie w cierpieniu.

Już pierwszego dnia ulewy Tosia chciała wybrać spod budy wodę znalezionym przy domu wiadrem, ale kiedy tylko się do niej zbliżała, pies zaczynał tak złowrogo warczeć, że wolała nie ryzykować odgryzienia kończyny. Swoje kończynki akurat bardzo lubiła, zdążyła się do nich w ciągu swojego trzydziestoletniego żywota przyzwyczaić, zwłaszcza była przywiązana do nóg, podobno nad wyraz zgrabnych, a że był to jej jedyny atut, zrezygnowała.

Drugiego dnia woda już całkiem weszła do budy, pies przebierał łapami, ale warczał nadal, choć z mniejszym zapałem, a profesor wciąż nie odbierał telefonu. Tosia próbowała uzyskać od sąsiadów namiar na panią Bukowińską, ale w sąsiednich domach nikogo nie zastała, a kobieta z naprzeciwka powiedziała, że o ile jej wiadomo, pani Bukowińska zmieniła niedawno numer i przed wyjazdem nie zdążyła go nikomu podać. Profesor Nałęcki też nie odbierał i Tosi pozostało mieć nadzieję, że przestanie lać.

Nie przestało.

Lało całą ostatnią noc, a teraz z ponuro nastroszonego nieba siąpiło coś, co początkowo może i było kapuśniaczkiem, ale obecnie deszcz przypominał raczej pomidorową z ryżem – plaskał o trawnik nie strugami, tylko mętnymi kulkami wody. Ogród stracił blask, panosząca się wszędzie zieleń przeszła w rozmytą szarość, produkcja chlorofilu w przyrodzie drastycznie spadła.

Nietzsche nie szczerzył już kłów.

Cichutko skomlał i Tosia uznała, że postąpiła słusznie, zabierając z domu niezbędny ekwipunek ratowniczy – zdaje się, że po spotkaniu z psem nie wyląduje w szpitalu z rozszarpaną krtanią. Psina najwyraźniej całkiem opadła z sił, wczorajsza wrzucona do budy kość leżała rozmoczona na brzegu jeziorka.

– Chyba już sobie pewne kwestie przemyślałeś, co, kolego? – Tosia usiłowała nawiązać ze zwierzęciem kontakt, czuła jednak, że pytanie trafiło w pustkę. – I nie będziesz kąsał wyciągniętej do ciebie ręki?

Za obietnicę musiało jej starczyć łypnięcie przepastnie czarnych i ponurych oczu.

– Dobra, ale najpierw trzeba coś zrobić z tym żelastwem…

Westchnęła i przyjrzała się łańcuchowi, po czym zrobiła kilka kroków w kierunku budy. Nietzsche zapiszczał, co przekonało ją, że warto zaryzykować i dokonać małego włamania. Małego, bo przecież chciała uwolnić psa z okowów, a nie sięgnąć po zawartość skarbca NBP, działała w dobrej wierze. W porośniętej dzikim winie budce z narzędziami nie spodziewała się znaleźć diamentów, ale nożyce do cięcia metalu.

Zanim do tego jednak doszło, usłyszała dzwoniący telefon.

Profesor Nałęcki, wreszcie!

– Dzień dobry, pani Tosiu.

– Panie profesorze! Jak to dobrze, że pan dzwoni.

– No, no… Czyli nie jest jeszcze tak źle, skoro doktorantki się cieszą, kiedy…

– Panie profesorze! Ja się w ogóle NIE cieszę, to znaczy cieszę się, że pana słyszę, ale ogólnie to tragedia, bo ta gadzina… Znaczy pies… – zaplątała się Tosia. – Pies profesora Bukowińskiego…

– Pies, no rozumiem, co z nim?

– On się zaraz utopi i ja go muszę uwolnić, a nie mogę się dodzwonić do pana kolegi. I muszę się włamać! Ale wcale nie chcę się włamać, tylko on piszczy tak, że nie mogę już tego znieść. Zaraz zwariuję! Czy pan się zgadza na włamanie?!

Tosia dała pospiesznie upust emocjom, możliwe, że w sposób dość chaotyczny, bo profesor chyba nie zrozumiał.

– Włamanie? Ależ to doskonale się składa, pani Tosiu!

– Proszę?

– Gdzie pani teraz jest?

– Przecież na Akacjowej. Czemu się doskonale składa? – zapytała niemal płaczliwym głosem. – Ja się wcale nie chcę włamywać, mówiłam…

– Doskonale, że pani dzwoni. Proszę pani, ja się na tym nie znam. Nic o tym nie wiem i nie chcę wiedzieć.

Teraz to już Tosia całkiem zgłupiała, na domiar złego deszcz zaczął przybierać na sile tak, że musiała się gdzieś schować, żeby ratować telefon przed zamoknięciem. Co ten profesor gada? Nic o tym nie wie? W sensie, że oficjalnie nie chce wiedzieć, że ona się włamuje?

– Panie profesorze…

– Pani Tosiu, zaraz tam będę. Za pół godziny! – zagrzmiał profesor wielce z czegoś ucieszony. – Tylko wysiądę z tego upiornego autobusu i zamówię taksówkę… Tak się składa, że mnie, proszę pani, nie interesuje niczyje życie prywatne…

– Życie prywatne?!

Co ma włamanie do życia prywatnego? I niby kogo to życie? Przecież nie jej, już prawie całkiem zapomniała, co to takiego randka, na prawdziwej randce była dwa lata temu, a wysłuchiwanie zwierzeń swojej przyjaciółki Gośki, która tonęła w skomplikowanym romansie, trudno było nazwać życiem prywatnym.

Tosia usiłowała rozwikłać zagadkę, ale profesor ją uprzedził.

– Pani Tosiu, to nie do pani… Może się pani po prostu przysiądzie do kogoś innego? Tam siedzi jeden samotny pan… Na pewno będzie zadowolony z towarzystwa. To naprawdę fascynujące, ale przepraszam, mam pilną sprawę do załatwienia. Żegnam panią… Pani Tosiu!

– Jestem…

– Wybawiła mnie pani od… Nieważne. Ważne, że udało mi się uciec – sapnął profesor i po oddechu można było wnioskować, że się spieszy. Trzasnęły zamykane drzwi, w słuchawce dał się teraz słyszeć, dla odmiany, zgiełk ulicy. – Tylko co to znaczy, że pies się topi i musi się pani włamać? – spytał już po swojemu głosem dociekliwego naukowca. – Gdzie? Do domu? Przecież pies jest na zewnątrz, o ile mi wiadomo. I jak to się topi? W czym?

– W wodzie…

– Domyślam się. Ale gdzie ta woda? W studni, w stawie… Musi się pani gdzieś rzucać, wskakiwać? Po prostu zastanawiam się, czy pani nic nie grozi.

Tosi zrobiło się pod nieprzemakalnym płaszczem gorąco, a Nietzsche zaczął wyć, ale jakoś tak dziwnie, jakby żarł podłą karmę i w połowie się rozmyślił, a karma przykleiła mu się do podniebienia.

Tosia podjęła kobiecą decyzję.

– Leje – obwieściła mało odkrywczo, ale już nie miała sił, żeby szczegółowo wszystko objaśniać. – Buda cała zalana, a ta gadzina jest przywiązana do niej łańcuchem. Trudno, nie chcę mieć go na sumieniu, oficjalnie zawiadamiam…

– Pani Tosiu!

Profesor jeszcze coś mówił, ale Tosia przeprosiła i zakończyła połączenie, po czym wzięła energiczny rozmach i z nieskrywaną satysfakcją kopnęła w drzwi domku z narzędziami. Ma się jeszcze w nogach ten power! I kalosze się przydały, w sandałach taki wykop sprawiłby trudności techniczne. Zaraz brzęknęło, skobel odskoczył, a wnętrze domku stanęło przed nią otworem.

Nieco makabrycznym otworem, jak się zaraz okazało.

Ze środka buchnęła zapachowa mieszanina zamokłego papieru, smaru, świeżego drewna i jeszcze czegoś. Czegoś, co pozostawia w ustach metaliczny posmak… I kiedy wzrok Tosi przyzwyczaił się do półmroku, uświadomiła sobie, na co, a właściwie NA KOGO, patrzy.

A otóż na półżywego profesora Bukowińskiego.

Biedak już nie miał sił wydawać z siebie dźwięków – jego szyję oplatał gruby sznur biegnący drugim końcem do imadła przytwierdzonego do wielkiego drewnianego stołu, pod którym profesor w półprzysiadzie dyndał, wywalając białka oczu w każdą możliwą stronę. Ledwie dotykał nogami ziemi.

Czy tak wyglądała agonia?

W dodatku imadło i profesor byli obficie umazani czymś, co z pewnością nie było keczupem, ale…

Najprawdziwszą krwią.

W tym momencie nieco zakrzepłą, ale wciąż połyskującą intensywnym szkarłatem.

Tosi zaczęły latać przed oczami czerwone płatki…

Nietzsche wył.

„Każdej minuty życie zaczyna się na nowo”.

Czy to nie pocieszające?

Można się upodlić, paść na twarz, zawalić coś niezwykle ważnego, a potem i tak dostać od losu szansę, a właściwie – dać ją sobie samemu. Profesor Nałęcki dumał w duchu nad słowami Thomasa Mertona, kiedy na przystanek w podziemiach dworca wtoczył się, burcząc żółtym brzuchem, autobus jadący do Silesii. Nie żeby centra handlowe to były miejsca, za którymi profesor przepadał, ale tak rozwijało się społeczeństwo: od indywidualizmu po trywialną powtarzalność i upragnioną przez większość masówkę, odciąć się od tego obłędu było nadzwyczaj trudno. Mnogość bodźców, mnogość szopingujących kobiet, mnogość cudzych myśli, które niczym głodne ptaki krążyły pod przeszklonym sufitem wokół kwestii tak ważkich jak letnia promocja – we wczesne poniedziałkowe popołudnie prawdopodobieństwo zmierzenia się z tym wszystkim było jednak niewielkie, za to prawdopodobieństwo nabycia obuwia, w którym można pomykać po rozgrzanych greckich pustkowiach (profesor wybierał się niebawem na wakacje), z chwili na chwilę rosło.

A zaraz potem zaczęło gwałtownie maleć.

Profesor wszedł do pojazdu, wyciągnął swoim zwyczajem książkę i już miał zasiąść na upatrzonym miejscu i pogrążyć się w lekturze, kiedy zauważył machającą do niego z podwójnego siedzenia kobietę. Na pewno do niego, tylko on wsiadł tymi drzwiami. Ten błysk rozpoznania w umalowanym oku, ten naglący gest przywoływania, ta radość…

Czy wypadało to wszystko zignorować?

Jednocześnie profesor usiłował sobie w panice przypomnieć, skąd, do licha, zna tę twarz. Bo znał, w odmętach pamięci majaczyła mu rodzima uczelnia, ale gdzie, kiedy i w jakich okolicznościach…

– Krzysiu! Jak miło cię widzieć!

– Ooo… Dzień dobry – wydukał zaskoczony poufałością i usiadł. Krzysiem nazywała go mama i tylko jej na to pozwalał. Zdrobnienia są dobre dla piesków, może dlatego się zjeżył. – Też się pani wybiera do…

Już, niepomny niebezpieczeństwa, chciał zdradzić cel podróży, ale entuzjazm w intensywnie niebieskich jak kostka do WC oczach powiedział mu, że mogłoby się to źle skończyć.

A nuż kobiecie przyjdzie do głowy wysiąść razem z nim?

– Jadę do domu, mieszkam na Klimzowcu – wyjawiła, nachylając się do niego zachęcająco i profesor poczuł dreszcz. I nie był to dreszcz rozkoszy. Czy nie tak czuli się starożytni Ateńczycy tuż przed inwazją Spartan? – Nie mów, że ty też…

– Na Klimzowcu? Yyy, nie! – zaprzeczył czym prędzej. – Ja zdecydowanie nie!

– A gdzie mieszkasz?

Tego typu pytania były jak kamyk w bucie. Prywatność profesor oddzielał od swojego życia zawodowego grubą, bardzo grubą kreską i już tylko samo zbliżenie się do niej odczytywał jako wścibstwo, a wścibstwa nienawidził.

– Jestem obywatelem świata – rzucił górnolotnie i spróbował się zaśmiać, ale kobieta od błyskotliwości ceniła sobie raczej bardziej błyskotki, którymi była cała obwieszona.

Kolczyki, naszyjnik, pierścionki, brakowało jedynie błysku na zębach, zachęcająco odsłoniętych w uśmiechu aż po same dziąsła.

Profesorowi zrobiło się naraz nieswojo.

– Aaa… Spoko, ja też – skwitowała i zaraz przeszła do konkretów. – Krzysiu, ty jesteś mądry facet, dobrze, że cię spotkałam. Może się wypowiesz…

– Mądry? – zaprotestował, bo zwierzenia obcych kobiet to było coś jak ciężkie perfumy. Nie można od nich uciec, cholerstwo wgryza się w śluzówki, dusi, a potem zostaje już tylko potworny ból głowy. – Bardzo dziękuję, ale nie ryzykowałbym takich tez. To raczej antycypacja.

– Czemu anty…

– Domniemanie, przypuszczenie, założenie – wyrecytował automatycznie, widząc jej zdezorientowaną minę.

– Aaa! Bo już się zastanawiałam, czy to ma coś wspólnego z antykoncepcją i o co kaman w ogóle. – Zarechotała, zadowolona z rzuconego żartu. – W sumie to całkiem à propos. Bo ja się, Krzysiu, zastanawiam, co jest ze mną nie tak.

Jako racjonalista nawet nie próbował doszukiwać się w tych słowach logiki – mierzył zamiary na siły.

Skąd on ją znał, skąd znał…

Studentka?

Na oko miała czterdziestkę, więc może była pracownikiem administracyjnym?

– Z każdym z nas, na dobrą sprawę, jest coś nie tak – próbował bagatelizować, choć jego rozmówczyni chyba oczekiwała, że będzie zaprzeczał. Tylko nie zwierzenia, tylko nie one! – Wracam właśnie z uniwersytetu…

– Ale powiedz… – Kobieta beztrosko zdławiła wątek naukowy. Znowu się do niego nachyliła, ściszając głos na znak, że zaprasza go do swojego intymnego świata, choć w sumie czuł się do niego zagoniony już na samym początku. A wszystko za trzy złote sześćdziesiąt groszy, bo tyle kosztował bilet na autobus w aplikacji mobilnej. – Wiesz, faceci niby zawsze za mną szaleli, nie mogłam się od nich opędzić…

– Szczerze współczuję, naprawdę.

– Wyobraź sobie, że rzucali się na mnie w windach!

– Tu nie ma windy! – skonstatował z triumfem profesor, jakby dokonał ważnego odkrycia.

Nie na wiele się to jednak zdało.

– Ale i tak czuję się i zawsze się czułam bardzo samotna – ciągnęła tamta niezrażona, mrugając umalowanymi oczętami. – Masz pojęcie? Krzysiu, jak uważasz, czy JA MAM JESZCZE SZANSĘ NA MIŁOŚĆ?

Tosia przez chwilę nie wiedziała, co robić.

Ledwie dała radę rozwiązać sznur, ledwie profesor opadł na ziemię niczym jesienny liść, usłyszała brzęk łańcucha, wycie, a w chwilę potem jakiś facet na zewnątrz zaczął się wydzierać:

– Poszła stąd! Wynocha! Wujek, jesteś tam?!

Profesor wyciągnął dłoń, jakby chciał na coś wskazać, ale dłoń wyglądała na ulepioną z plasteliny. Bezwładnym, miękkim ruchem opadła na tułowie właściciela.

– I jeszcze się zesrał! – Głos na zewnątrz nie milkł. – To bezczel, nie mogę… Wuuujek!

– Panie profesorze! – Tosia w końcu ocknęła się z szoku. – Żyje pan?!

– Ywłymmm – padło w odpowiedzi i profesor zaczął zipać jak wyrzucony na bałtyckie wybrzeże śledź.

Siny i podkarmiony rtęcią.

– Pogotowie! Już dzwonię! – Tosia zerwała się na równe nogi, sięgnęła po komórkę i mimowolnie zerknęła przez drzwi na podwórko.

I trochę się zdziwiła.

Buda była pusta, obok budy sterczał przekrzywiony rozmokły kołek, a Nietzsche, pobrzękując łańcuchem, biegał z demoniczną miną po sąsiedniej posesji, którą zdążył już ozdobić pośrodku chodnika wielkim stosem czarnych jak smoła odchodów.

Krzyczącego faceta nigdzie nie można było namierzyć, więc Tosia, rzuciwszy okiem na profesora (samodzielnie usiadł), postanowiła szybko wykorzystać moment i złapać tę czarną gangrenę. Zadzwonić zawsze zdąży, ryzyko zejścia śmiertelnego już chyba nie występowało, a w końcu miała się tą gadziną opiekować.

Za budą, w ogrodzeniu, znajdowała się otwarta furtka, to Tosia ustaliła już pierwszego dnia pracy, złapała zatem w przelocie opartą o ścianę budki łopatę i pognała do sąsiada.

– Nietzsche, ty to zrobiłeś specjalnie! – stwierdziła, zaglądając z naganą w psi pysk, wykrzywiony teraz w groteskowym uśmiechu. Pies przykucnął tuż przy sporej dziurze wykopanej w ziemi pod murkiem. – Gówniana robota… – wymamrotała Tosia pod nosem i ledwie zdążyła zagarnąć odchody na łopatę, kiedy z garażu wyszedł…

O matko, córko i wnuczko…

Wyszedł mężczyzna, ale jaki!

Rosły, muskularny, opalony, wyprężony jak struna, z ironicznym błyskiem w szarym oku. Był chyba po czterdziestce, jego skronie znaczyły srebrne nitki. Nienagannie ubrany, a inne jego nienaganne ubrania zapewne spoczywały w nienagannie eleganckich walizkach ustawionych przy wielkim czarnym aucie, zapewne nienagannej marki, ale na samochodach Tosia znała się mniej więcej tak jak na gwiazdach. Mały Wóz, Wielki Wóz czy… autobus, było jej wszystko jedno.

Ale ta twarz, ta piękna twarz o wybitnie inteligentnym wyrazie, to było coś!

Od wozów Tosia zdecydowanie wolała mózgi, najlepiej klasy A.

– Co pani tu robi? – padło z kształtnie zarysowanych ust, głos jednak nie był miękki.

Fakt, znalazła się tu nielegalnie, ale czemu w takim razie furtka między posesjami nie była zamknięta? Zastanawiając się, co odpowiedzieć i czy wspomnieć o profesorze dyndającym pod imadłem, Tosia odruchowo machnęła łopatą, żeby ukryć jej zawartość za plecami, ale efekt był taki, że bobki posypały się z powrotem na chodnik niczym garść M&M’S-ów.

Tuż pod nogi gospodarza.

– Ja… ja tu tylko sprzątam! – palnęła w popłochu, nie mając pojęcia, że jedno zdanie może zdecydować o czyimś losie.

Ale zdecydowało.

– Jak: sprzątam? Chyba raczej na odwrót… Nietzsche! – Mężczyzna skarcił psa tak wymownym wzrokiem, że Nietzsche, nie myśląc wiele, zawarczał i dał nura w dziurę.

– Pan go zna? – zdziwiła się Tosia.

– Tego diabła wcielonego? Niestety. Pan Bukowiński to mój wuj – usłyszała w odpowiedzi. Mężczyzna zerknął na samochód. – Właśnie wróciłem z wakacji. Co się tu wyprawia? Kim pani jest? A, mówiła pani, że pani sprząta… U wuja?

– Można to tak określić. I właśnie profesor…

– To może posprząta pani też u mnie? – podchwycił czym prędzej, patrząc z dezaprobatą na ślady biologiczne u swoich stóp.

– O, przepraszam – zaczęła Tosia, ale ugryzła się w język. Nie, żadnej uniżoności i żadnego przepraszania, to przecież nie ona narobiła tu bałaganu. – Zaraz się tym zajmę.

– Nie ma sprawy. O okna mi chodzi. Szukam kogoś do ich mycia i sprzątania. – Mężczyzna machnął znużony ręką na swój dom pełen… Nienagannych okien? Brudne raczej nie były. Tosia oceniła to jednym spojrzeniem. – Może wpadnie pani do mnie jutro rano? Dwa tygodnie mnie nie było, dom pewnie zarósł brudem. Sam nie będę latał ze ścierą…

Ostatnie zdanie nie było zbyt miłe, osiadło w Tosi z równie nieprzyjemnym dźwiękiem, co autorska produkcja by Nietzsche na kostce brukowej, ale zaraz właściciel szarych oczu spojrzał w jej zielone oczy jakoś tak, że wszystko poza tym spotkaniem straciło znaczenie.

Przecież każdemu zdarzy się coś palnąć, czy zaraz należy człowieka oceniać?

– Mogę zajrzeć – przytaknęła ze skrywaną radością.

A co jej zależy, pociągnie „ścierą” tu i tam, żadna praca nie hańbi, ale za sprzątanie zaśpiewa mu taką cenę, że facet raczej będzie wolał się przeprowadzić do garażu, niż zatrudnić ją na stałe. A tymczasem…

Poznają się bliżej?

– To jesteśmy umówieni. Igor Dziedzic. – Wyciągnął w jej kierunku mocną dłoń.

Jak przyjemnie było ją uścisnąć!

– Antonina Biczak.

Upojna chwila jednak nie trwała długo, Igor nie tracił czasu na przeciągane uprzejmości.

– Fajnie. A gdzie wuj?

Tosia spojrzała z obawą na budkę z narzędziami.

– Chyba stało się coś złego. Wuj jest tam, właśnie miałam dzwonić po pogotowie…

– Pogotowie?!

Po chwili profesor Bukowiński, wsparty na ramieniu krewnego, który nie bał się pobrudzić swojej śnieżnobiałej koszuli, co Tosia odnotowała z wielkim ukontentowaniem, na samo wspomnienie o opiece medycznej zareagował takim samym wstrętem. Napojony mineralną i wyniesiony na powietrze o żadnym pogotowiu nie chciał słyszeć.

– Żadnego pogotowia, żadnych szpitali! – zagrzmiał, wyrwał się siostrzeńcowi i opadł na trawnik.

Jego głos odzyskał zwykłą siłę, rozniósł się po posesji głośno niczym dzwon i Tosia po raz kolejny stwierdziła, że profesor z powodzeniem mógłby występować w radiu. Igor również, obaj panowie wydawali ze swoich gardeł dźwięki niemal godowe, tak były rozbrajająco głębokie i męskie.

– A policja? – podsunęła Tosia, w sumie nie dziwiąc się profesorowi. Z usług polskiej służby zdrowia sama korzystała tylko w ostateczności.

Czy to nie była ostateczność?

Pobladła i pociągła twarz profesora Bukowińskiego ukryta pośród ciemnego zarostu emanowała godnością nawet teraz, kiedy filozof przebierał swoimi szczupłymi kończynami, polegując na mokrym trawniku. Ktoś inny wyglądałby w tej pozie jak przewrócony na plecy robak, profesor wyglądał jak…

Przewrócony na plecy profesor.

– Ale może mieć pan jakieś złamanie, którego nie widać.

– Złamane to ja mogę mieć tylko serce, kiedy młoda kobieta patrzy na mnie jak na staruszka przed dializą.

No proszę, profesorowi wróciło poczucie humoru.

Tosia odruchowo zarechotała, ale zaraz przypomniała sobie powagę sytuacji.

– Musimy zawiadomić policję.

– Żadnej policji! Żadnego zamieszania!

– Ale przecież krew, sznur… – próbowała protestować, mimo że chwilę wcześniej profesor stanowczo odmówił odpowiadania na wszelkie pytania dotyczące zdarzenia. – Chyba że pan sam się tak…

Nie wiedziała, jak dokończyć, czuła się dość niezręcznie, ale czy profesor wyglądał na samobójcę?

– Wuju… – Teraz włączył się Igor. – To może Marchewka? Trzeba złapać tego, kto ci to zrobił. Nie można tak tego zostawić.

Tosia założyłaby się, że zaraz usłyszy „żadnej włoszczyzny!”, ale profesor nabrał powietrza i nosowym tonem chrząknął.

– Marchewka w porządku. Marchewka może być.

– To nasz sąsiad, policjant – wyjaśnił Igor, dźwigając wuja, któremu pomógł dotrzeć na ławeczkę pod jabłonią. – To ja w takim razie po niego pójdę, zaraz wracam.

Nieopodal, przywiązany do trzepaka, leżał Nietzsche – na Tosię już nie warczał, teraz już tylko ją ignorował. Nie przeszkadzało mu to pożreć zamoczonej kości, ale na widok wody w misce odwrócił pysk z pogardą.

Podobną minę zrobił, zerkając na idącego do furtki Igora.

– Pan profesor lubi Nietzschego? – zagadała Tosia.

– Ani go lubię, ani nie lubię. Syn mi go tydzień temu przywiózł, bo mu obgryzał meble… Jak ma tylko dłuższy łańcuch, niszczy wszystko. Nie wiem, co z tym psem zrobić, nie mam do niego siły, muszę odpocząć.

– Ale ja pytałam o Fryderyka Nietzschego, filozofa.

– Jaki tam z niego filozof… – mruknął profesor, kręcąc sporym nosem.

Oczy miał w kolorze piwa, tyskie pszeniczne, z drobinkami złota, teraz nieco przygasłymi. W sumie nie byli z Igorem podobni do siebie z twarzy, choć ta inteligencja zapisana w rysach – tak, to musiało być rodzinne. Na licu profesora malowały się smutek i rezygnacja i Tosia musiała walczyć, żeby się jej te emocje nie udzieliły, choć na miejscu profesora pewnie byłaby w dużo gorszym stanie.

Nie co dzień ma się na szyi sznur w charakterze krwawego szaliczka.

– Jak to?

– Nietzsche to żaden filozof – powtórzył profesor, wzdychając i przykładając palce do skroni. Rana już nie krwawiła, rozcięcie, na szczęście, nie wyglądało na poważne. – Jego książki to bardzo dobra literatura. Ale to wizje, a nie namysły nad sensem natury. Szalony w swojej nieprzewidywalności – dodał, posyłając kulce czarnej sierści zniechęcone spojrzenie, i wtedy w poskramiaczce dzikich zwierząt coś drgnęło.

Czy ten wredziol Nietzsche, pies, czy on jest tak wredny, bo jest nieszczęśliwy, czy raczej na odwrót? Tosia nagle zapragnęła się tego dowiedzieć. Profesor musi odpocząć, to z pewnością – co prawda mogłaby zaproponować, że będzie tu wciąż przychodzić, ale czy to nie zabrzmiałoby jak wpraszanie się? Albo, co gorsza, naciąganie?

A może po prostu…

Może znajdzie psu nowy dom?

– A wracając do psa… – Tosia nie przestawała drążyć. – Bo jeśliby pan wolał, żeby on zniknął…

Profesor znieruchomiał.

– Nie, przecież go nie utopię! – zapewniła, wbijając wzrok w bajorko i tkwiącą pośrodku budę.

O dziwo, przestało w końcu padać, a nawet się rozjaśniło.

Słońce wyjrzało nieśmiało zza chmur i zaczęło podświetlać każdy mokry listek, każdą napęczniałą od wody gałązkę, jakby oceniało, ile czasu zajmie mu przywrócenie scenerii do punktu wyjścia.

Tosia miała nadzieję, że upora się z tym raz-dwa.

– Mnie już dzisiaj nic nie zdziwi. – Profesor Bukowiński znowu westchnął.

– Spokojnie. Aż tak morderczych instynktów w sobie nie posiadam, choć czasem żałuję…

– He, he.

– Ja bym miała w związku z sytuacją pewien pomysł, ale nie wiem, czy się uda. Ten przystojniak – zerknęła w rozczochraną mordę – nie zachęca do…

– Bliższych kontaktów – dokończył ponuro jego pan.

– Otóż to. Ale mogłabym się postarać znaleźć mu nową rodzinę. Co pan profesor o tym sądzi?

– Świetny pomysł! Chyba najlepszy.

– W takim razie, jeśli nie ma pan nic przeciwko, wezmę go do siebie już dzisiaj i spróbuję mu kogoś miłego znaleźć. Mam nadzieję, że do tego czasu jakoś z nim wytrzymam.

– Przeciwko? Miałbym mieć coś przeciwko? Ależ pokrywam wszystkie koszty! Właśnie, proszę do mnie jutro zajrzeć, musimy się rozliczyć.

– Z przyjemnością. – Tosia zerknęła na ogrodzenie, za którym dały się słyszeć męskie głosy, a rozpoznawszy pośród nich ten jeden, wibrujący niski baryton, od razu się ożywiła.

Wracającemu Igorowi ktoś towarzyszył.

– Jak to znaleziony ze sznurem na szyi?! – Od furtki rozniósł się znajomy głos profesora Nałęckiego i po chwili wzburzenie i niepokój rozeszły się po podwórku niczym fala uderzeniowa.

Profesor Nałęcki, ekstrawertyk, lubił wielkie wejścia.

Postawny siwiejący blondyn o krzaczastych brwiach i blond brodzie przyodziany był jak zwykle w nieśmiertelną kamizelkę, którą nosił nawet w największe upały. Jej kolor i fason mogły się zmieniać, ale wśród studentów krążyły głosy, że jeśli profesor Nałęcki przyjdzie któregoś dnia na zajęcia bez niej, Uniwersytet Śląski przestanie istnieć.

Korowód zamykał drobiący za profesorem i Igorem niewielki facecik starający się dla odmiany nie zajmować swoją mikrą osobą zbyt wiele miejsca, jednak jego spojrzenie – bystre i nieustannie dookoła wszystko lustrujące – wiele o nim mówiło. Ubrany był w czarne bojówki i czarną obcisłą koszulkę, spod której wychylały się zawiązki rachitycznych mięśni, a jego oczy błyszczały pośród długiej grzywy o trudnym do określenia kolorze.

– Zaraz, chwileczkę, czy ja dobrze rozumiem, że w takim razie miała tu miejsce… Próba MORDERSTWA?! – nie przestawał dociekać profesor Nałęcki, od którego ewidentnie bił zapał.

Było go słychać chyba nawet w planetarium i przybyłemu z nim policjantowi to nagłośnienie raczej się nie spodobało.

Igorowi również.

– Nawet jeśli – trzeźwo ocenił, obserwując, jak komisarz Marchewka sprawnym ruchem wyciąga z kieszeni jednorazowe rękawiczki – to proponuję mówić ciszej. Wujowi raczej nie zależy, żeby to rozgłaszać.

Mina profesora Bukowińskiego mówiła, że zależy mu na czymś wręcz odwrotnym.

– Krzysztof, jakie morderstwo… – mitygował z wyraźnym trudem. – Rower po prostu mi jakiś łobuz chciał buchnąć, a ja się napatoczyłem…

W końcu zaczęły padać smakowite szczegóły!

Tosia starała się nie uronić nawet słowa, a w tym samym czasie po cichu organizowała sobie transport. Igora jako kierowcę od razu skreśliła z listy.

Bo kto przyjmie do swojego samochodu podsrywającego psa? Kto nie będzie kwękał, że zwierzę zabrudzi mu tapicerkę, bo to raczej tapicerka stwarza zagrożenie dla pasażera? Kto w końcu nie będzie zadawał żadnych pytań, zamiast tego zwolni się z pracy i przyjedzie jej pomóc?

Lulek, oczywiście, czyli Jerzy Zender, któż by inny.

Przydomek jego posiadacz nadał sobie sam, kiedy uczył się mówić i nie potrafił wypowiedzieć swojego imienia. Zważywszy, że zarówno mały, jak i duży Lulek kochali lulać, czyli spać, bliscy podchwycili przezwisko, które przywarło do właściciela po wsze czasy.

Tosia wysłała więc przyjacielowi wiadomość na Messengerze: „Bardzo potrzebuję transportu, w taksówce nie mogę naświnić. Przyjedziesz po mnie? Proszę. Akacjowa, adres znasz”.

W ogrodzie tymczasem trwało przesłuchanie, które prowadził… profesor Nałęcki.

– Bogdan, to nie są żarty, to się mogło naprawdę źle skończyć! – grzmiał, przyglądając się ranie na głowie kolegi. – Ale ja nie rozumiem. Wytłumaczcie mi jedną rzecz, czemu pani Tosia chciała się wobec tego włamywać, skoro byłeś w domu?

– Nawet nie zdążyłem do niego wejść.

– A ja nie wiedziałam, że profesor wrócił – pospieszyła z wyjaśnieniami Tosia. – Brama się automatycznie zatrzaskuje, myślałam, że nikogo nie ma.

– Włamywać? – Komisarz Marchewka, mały, ale czujny, wystawił głowę z budki z narzędziami, którą właśnie oglądał. – Kto się chciał włamywać?

Tosia opowiedziała historię z uwięzionym w budzie przez ulewę Nietzschem. Komisarz wysłuchał jej bez jednego komentarza i z nieprzeniknionym wyrazem twarzy ponownie zanurkował do środka jak ptaszek do budki.

– Pani Tosiu, o której to było? Trzeba ustalić dokładną godzinę zdarzenia – zarządził uroczyście profesor Nałęcki.

Tosia miała w dłoni komórkę, mogła zatem od razu podać czas.

– Dzwoniłam do pana pięć po trzynastej.

– Bardzo dobrze. Bogdan, a ty o której byłeś na miejscu?

– Poczekaj… Pociąg przyjechał do Katowic o wpół do dwunastej, wsiadłem w tramwaj i szedłem przez park… Czyli…

– Czyli trzeba liczyć godzinę.

Profesor Bukowiński skinął głową.

– Ale czemu poszedłeś po rower? A nie do domu?

– Chciałem coś zjeść i od razu pojechać na uczelnię. Zamierzałem go wystawić.

– To o tym rowerze mówimy? – Komisarz wyprowadził z budki czarny, błyszczący rower elektryczny, który zapewne był sporo wart.

Tosia pojazd kojarzyła, widywała czasem mknącego na nim po terenie kampusu profesora. Że też mu się chciało… Ale może dlatego profesor wciąż się tak dobrze trzymał. I wcale nie miał, jak ona, zbędnych kilogramów.

– Tak, mówimy o nim.

– Popatrz, jednak nie ukradł! – ucieszył się profesor Nałęcki, a Marchewka łypnął na niego niemal tak samo jak Nietzsche.

W psim spojrzeniu nie było zbyt wiele entuzjazmu.

– Trochę się poszarpaliśmy – wyznał profesor, znowu pocierając skroń. – Uderzyłem głową w kant stołu i mnie zamroczyło. Obudziłem się dopiero, kiedy pani Tosia…

– Ale czemu zakładasz, wuju, że on chciał ci ten rower ukraść? – zastanawiał się Igor, co rusz popatrując na Tosię, ni to z wdzięcznością, ni z zastanowieniem, aż zrobiło się jej gorąco.

Gdyby przypuszczała, że spotka dziś ideał faceta, jednak nie poprzestałaby na worku na ziemniaki, bo tylko tak można było nazwać nieprzemakalną kurtkę koloru łajna, którą na siebie narzuciła, myśląc wisielczo: Why not?. Kalosze również nie dodawały jej szyku, nie mówiąc o włosach, które skręcały się teraz pod wpływem deszczu w miedziane spirale, tworząc na jej czaszce coś na kształt dziwnego grzyba. Nastroszonego i porastającego spróchniały pień.

Takim martwym pniem czuła się dziś jeszcze o poranku.

Ale teraz…

Pod spojrzeniem Igora odbiła od ziemi niczym młoda brzózka!

– Yyy… – Nietzsche posłał im zniesmaczone piśnięcie.

– Wuju?

– Jak wszedłem do budki, to zobaczyłem, że jakiś facet coś przy nim majstruje. Krzyknąłem, facet się odwrócił, ale twarz miał zakrytą chustą…

– Coś charakterystycznego? Jakiś pieprzyk, kształt nosa – podpowiadał z nadzieją profesor Nałęcki.

– To były sekundy. W środku było ciemno…

– Nie wiem, Bogdan, ale to dość zastanawiające. – Nałęcki był wyraźnie niezadowolony. Spojrzał karcąco na kolegę zza zsuniętych okularów, które założył, żeby notować. – Facet chce ukraść rower, ale go nie kradnie, a sposobność jednak była, bo przecież straciłeś przytomność. Zamiast tego przywiązuje cię sznurem do imadła. To jakiś absurd!

– Na świecie jest pełno psycholi – podsumował Igor i wtedy dołączył do nich komisarz Marchewka z dość marsową miną.

– Sąsiedzie, przykro mi, ale doszło tu co najmniej do włamania. Żebym mógł kontynuować czynności, musi pan to zajście najpierw oficjalnie zgłosić. – Ostatnie słowa skierował do profesora Bukowińskiego, po czym zwrócił się do jego kolegi głosem surowym jak… surowa marchewka. – A pan tu jest w jakim charakterze, jeśli mogę spytać?

Obaj uczeni i brodaci mężowie naraz jednocześnie drgnęli i dopiero teraz Tosia zauważyła między nimi podobieństwo, które zachodziło jakby na opak. Profesor Bukowiński – szczupły, żylasty brunet o melancholijnym spojrzeniu – i profesor Nałęcki – rosły, korpulentny blondyn o spojrzeniu prześmiewczym – byli we dwójkę jak Platon i Sokrates.

Albo jak awers i rewers.

I choć w postawie profesora Nałęckiego widać było całe mnóstwo dobrych chęci, to ten awers jednak się między nimi, nie wiedzieć czemu, pałętał.

Zapowiadało się ciekawe lato…

Ciąg dalszy w wersji pełnej

Copyright © by Marta Obuch, 2023

Copyright © by Grupa Wydawnicza FILIA, 2024

Wszelkie prawa zastrzeżone

Żaden z fragmentów tej książki nie może być publikowany w jakiejkolwiek formie bez wcześniejszej pisemnej zgody Wydawcy. Dotyczy to także fotokopii i mikrofilmów oraz rozpowszechniania za pośrednictwem nośników elektronicznych.

Wydanie I, Poznań 2024

Projekt okładki: Natalia Twardy

Zdjęcia na okładce: © Halfpoint/Adobe Stock

© Tohamina/Freepik

Redakcja: Monika Orłowska

Korekta: Agnieszka Luberadzka, Marta Akuszewska

Skład i łamanie: Dariusz Nowacki

Konwersja publikacji do wersji elektronicznej:

„DARKHART”

Dariusz Nowacki

[email protected]

eISBN: 978-83-8357-321-2

Grupa Wydawnicza Filia sp. z o.o.

ul. Kleeberga 2

61-615 Poznań

wydawnictwofilia.pl

[email protected]

Wszelkie podobieństwo do prawdziwych postaci i zdarzeń jest przypadkowe.