Jak się pisze święta pod palmami ebook

Copyright © Kinga Tatkowska, 2024

All rights reserved

Wszelkie prawa zastrzeżone

ISBN E-BOOK 978-83-968191-6-1

Redakcja i korekta: Małgorzata Styś

(@malgorzata_stys_)

Skład, łamanie, konwersja: Mateusz Cichosz

(@magik.od.skladu.ksiazek)

Projekt i wykonanie okładki: Maciej Sysio

Wydanie I

Dla wszyst­kich Kró­lo­wych Dram.

Je­stem jedną z Was <3

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Stres nie był tym, co te­raz od­czu­wa­łam. Ja wręcz by­łam prze­ko­nana, że kor­ty­zol wła­śnie roz­sa­dza mi całe ciało.

Za chwilę padnę tu­taj tru­pem i tyle bę­dzie z tego wszyst­kiego!

Prze­cież był dzień przed wi­gi­lią. Po­win­nam się te­raz re­lak­so­wać i kon­tem­plo­wać fakt, że w te święta nie po­jadę do ro­dziny Ad­dam­sów, tylko ju­tro po­lecę pod palmy.

– Mu­siało mnie zdrowo po­kur­wić, że się na to zgo­dzi­łam – sap­nę­łam do Beti, ner­wowo szar­piąc so­bie włosy, które jesz­cze do nie­dawna były ide­al­nie uło­żone, a te­raz wy­glą­dały, jakby co naj­mniej trza­snął w nie pio­run.

Do dia­bła, prze­stań się tak de­ner­wo­wać, Lauro!

Ja­kieś pięć mi­nut temu za­mknę­ły­śmy się ra­zem z moją przy­ja­ciółką w ła­zience w Fa­bryce Nor­blina – jed­nym z naj­mod­niej­szych miejsc w War­sza­wie, okre­śla­nym jako wielo­funk­cyjny kom­pleks i cen­trum roz­rywki.

Pew­nie za­py­ta­cie, co też tu­taj ro­bię i dla­czego mnie tak skręca?

A ja wam od­po­wiem!

Moja wy­daw­czyni, Anetka Tom­czuk, wpa­dła na ge­nialny po­mysł i zor­ga­ni­zo­wała pierw­sze spo­tka­nie au­tor­skie Niki Wi­chury.

Tak, zga­dli­ście – cho­dzi o mnie.

Zer­k­nę­łam na ze­ga­rek. Była sie­dem­na­sta pięć­dzie­siąt pięć, a mie­li­śmy za­czy­nać o osiem­na­stej.

Spoj­rza­łam na Be­cię z prze­ra­że­niem.

– Nie dam rady – wy­rzu­ci­łam z sie­bie. – Prze­cież ja się nie na­daję do ta­kich rze­czy! Po­win­nam w spo­koju i ci­szy stu­kać so­bie w kla­wia­turę lap­topa i na tym moja ro­bota po­winna się za­koń­czyć. Wy­stą­pie­nia pu­bliczne – par­sk­nę­łam zu­peł­nie bez grama hu­moru. – O czym mam niby mó­wić? Czy moje książki nie po­winny bro­nić się same?

Be­ata zro­biła kilka kro­ków w moją stronę i sta­nęła tuż przede mną. Po­ło­żyła mi dło­nie na trzę­są­cych się ra­mio­nach i odro­binę zni­żyła głowę, by spoj­rzeć mi pro­sto w oczy.

Obym tylko nie pu­ściła pa­wia pro­sto na jej twarz.

– One bro­nią się same – po­wie­działa pew­nie. – Je­steś świetną pi­sarką, Lauro. I czy­tel­nicy, któ­rzy przy­szli tu spe­cjal­nie dla cie­bie i cze­kają wła­śnie na sali, też do­sko­nale o tym wie­dzą. Chcą po­znać ko­bietę, która two­rzy te fan­ta­styczne hi­sto­rie, więc po­zwól im na to. Je­śli za­ko­chali się w two­jej twór­czo­ści, to tym bar­dziej po­ko­chają cie­bie.

Ana­li­zo­wa­łam to, co mó­wiła, słowo po sło­wie. W któ­rymś mo­men­cie po­czu­łam, że mój od­dech stał się spo­koj­niej­szy. Na chwilę przy­mknę­łam po­wieki, a gdy na po­wrót je uchy­li­łam, ode­zwa­łam się:

– Ko­cham cię, Beti. Je­steś moim ulu­bio­nym czło­wie­kiem.

Za­śmiała się pod no­sem.

– Też cię ko­cham. Ale z tym ulu­bio­nym czło­wie­kiem to odro­binę śmiem wąt­pić. Wiesz… zwa­żyw­szy na ostat­nie mie­siące.

Rzu­ciła mi po­ro­zu­mie­waw­cze spoj­rze­nie i tym ra­zem to ja się za­śmia­łam.

A po­tem wzię­łam błogi, głę­boki od­dech.

Na mo­ich ustach na­ma­lo­wał się z pew­no­ścią uśmiech, który po­ja­wiał się zu­peł­nie mi­mo­wol­nie, za­wsze wtedy, gdy w moje my­śli wkra­dał się Adam Gnie­wosz.

A wkra­dał się bar­dzo czę­sto. Nie­kiedy od­no­si­łam wra­że­nie, jakby za­ko­twi­czył się w moim umy­śle na stałe i żadna siła nie po­tra­fiła go stam­tąd prze­pę­dzić.

I bar­dzo, kurwa, do­brze.

Pierw­szy raz w swoim ży­ciu nie mu­sia­łam pró­bo­wać być szczę­śliwa – ja po pro­stu taka by­łam.

Mi­łość do Gniewka do­pa­dła mnie nie­malże tak, jak do­pada głów­nych bo­ha­te­rów mo­ich po­wie­ści. Zu­peł­nie znie­nacka. Przez przy­pa­dek. Gwał­tow­nie i nie­spo­dzie­wa­nie.

Tak, jak do­pada czło­wieka w ciem­nym za­ułku wy­ra­sta­jący spod ziemi mor­derca.

Hmm… no… może nie­zu­peł­nie tak, ale coś w tym jest.

Uwaga, mu­szę się do cze­goś przy­znać! Wła­śnie przy­go­to­wuję się do na­pi­sa­nia pierw­szego w swo­jej ka­rie­rze kry­mi­nału i mu­szę się od­po­wied­nio wczu­wać w kli­mat.

– Nie ma go tu dzi­siaj? – Be­ata wy­rwała mnie z roz­my­ślań.

Po­krę­ci­łam głową.

– Uzna­li­śmy, że tak bę­dzie le­piej.

Kiedy na po­czątku grud­nia, za­raz po ofi­cjal­nej pre­mie­rze filmu Ro­man­siara, Aneta wpa­dła na po­mysł zor­ga­ni­zo­wa­nia mi spo­tka­nia au­tor­skiego, do­dała, że wspa­niale by­łoby, gdy­by­śmy po­ja­wili się na nim oboje – ja i Adam. W pierw­szej chwili w ogóle nie chcia­łam się zgo­dzić na żadne spo­tka­nie, bo by­cie na świecz­niku nie ro­biło na mnie wra­że­nia. Ra­czej skrę­cało mi kiszki na samą myśl, że będę w bla­sku re­flek­to­rów – ni­czym prze­ra­żona sarna, nocą na ciem­nej, od­lud­nej dro­dze. Jed­nak te­raz, kiedy stra­ci­łam swoją ano­ni­mo­wość, bo lu­dzie do­wie­dzieli się, że Nika Wi­chura – pi­sarka pi­sząca pod pseu­do­ni­mem – to w rze­czy­wi­sto­ści Laura Mo­raw­ska… już nie tak ła­two było mi się ukryć. Do­dat­kowo zwią­za­łam się prze­cież ze sław­nym re­ży­se­rem, który ze­kra­ni­zo­wał moją po­wieść… Przez wiele ty­go­dni, gdy ta aferka wy­bu­chła, me­dia nie prze­sta­wały o nas pi­sać. Póź­niej zro­biło się spo­koj­niej, ale gdy film wszedł do kin, ma­china od nowa po­szła w ruch. Tym sa­mym sprze­daż mo­ich ksią­żek zna­cząco wzro­sła, a Ro­man­siara pod­czas pre­mie­ro­wego week­endu w ki­nach roz­biła bank.

Dla­tego gdy Aneta, swoją siłą per­swa­zji po­rów­ny­walną do nad­jeż­dża­ją­cego z ca­łym im­pe­tem czołgu, zdo­łała mnie prze­ko­nać do spo­tka­nia au­tor­skiego, Gniewko po­wie­dział, że to mój dzień i moja chwila, i nie miał za­miaru so­bie tego przy­własz­czać.

– Tylko ty po­win­naś być gwiazdą tego spo­tka­nia – po­wie­dział wtedy.

Nie wie­dzia­łam, czy bar­dziej go za to ko­cha­łam, czy nie­na­wi­dzi­łam.

Ale gra­nica mię­dzy mi­ło­ścią a nie­na­wi­ścią jest prze­cież tak nie­wielka, jak nie­wielka po­trafi być wię­zienna cela, do któ­rej wkrótce w swo­jej książce wpa­kuję ja­kie­goś złola.

Men­tal­nie prze­wró­ci­łam oczami na re­ak­cję swo­jego cho­rego mó­zgu.

Już mia­łam coś po­wie­dzieć, kiedy obie z Beti drgnę­ły­śmy, bo usły­sza­ły­śmy ło­mo­ta­nie do drzwi ła­zienki.

– Laura! Już czas! – Po­niósł się głos mo­jej wy­daw­czyni.

Wes­tchnę­łam głę­boko.

– Nad­ciąga nie tak tajna in­kwi­zy­cja – rzu­ci­łam.

Ob­ró­ci­łam się w stronę lu­stra i przyj­rza­łam swo­jemu od­bi­ciu. Be­ata za­częła po­pra­wiać mi włosy, które zdą­ży­łam so­bie po­tar­gać, a ja po­pra­wi­łam su­kienkę, która ro­biła ze mnie pewną sie­bie ko­bietę suk­cesu.

– Je­śli na­dal się stre­su­jesz, to wy­obraź so­bie pu­blicz­ność nago – za­su­ge­ro­wała.

– Se­rio, Beti? – jęk­nę­łam. – Rze­czy­wi­ście, cu­downa per­spek­tywa. Kil­ka­dzie­siąt nu­dy­stów wpa­truje się we mnie i wsłu­chuje w każde moje słowo. To nie zjazd ja­kichś go­łych od­kle­jeń­ców, tylko kul­tu­ralne spo­tka­nie au­tor­skie.

Par­sk­nęła śmie­chem.

– A więc po­wal ich na ło­patki swoim wy­su­bli­mo­wa­nym żar­tem i wy­jąt­kową eru­dy­cją. –To po­wie­dziaw­szy, kop­nęła mnie w ty­łek.

Oby na szczę­ście.

Gdy wy­szły­śmy w końcu z ła­zienki, za drzwiami cze­kała znie­cier­pli­wiona Anetka. Po­śpiesz­nie za­czę­ły­śmy się kie­ro­wać w stronę jed­nej z sal w Ki­nie Ki­no­gram.

Czy już wspo­mi­na­łam, jak uta­len­to­wa­nym mar­ke­tin­gow­cem była moja wy­daw­czyni?

Tylko wy­obraź­cie so­bie spo­tka­nie au­tor­skie w no­wo­cze­snej, kli­ma­tycz­nej sali ki­no­wej, w któ­rej przed mo­men­tem za­koń­czył się se­ans filmu Ro­man­siara, do któ­rego z pew­no­ścią nie­raz na­wią­żemy za­raz w roz­mo­wie.

Je­śli Anetce wszystko się spina i żre, to jest w siód­mym nie­bie. I pra­wie za­po­mina wtedy o tym, żeby po­ga­niać mnie z ro­botą i przy­po­mi­nać, że znów prze­kro­czy­łam de­adline. Pra­wie…

– Na pewno pad­nie py­ta­nie, nad czym obec­nie pra­cu­jesz – rzu­ciła. – Je­steś pewna co do tego kry­mi­nału?

– Oczy­wi­ście – od­po­wie­dzia­łam. – Prze­cież już za­czę­łam ro­bić re­se­arch. My­ślisz, że by­ła­byś w sta­nie za­ła­twić mi ja­kieś wi­dze­nie w wię­zie­niu z se­ryj­nym mor­dercą? Coś w stylu Jef­freya Dah­mera albo Teda Bundy’ego? My­ślę, że to by mi wiele po­mo­gło.

Ten po­mysł nie­dawno przy­szedł mi do głowy i jesz­cze nie zdą­ży­łam na­wet po­wie­dzieć o nim Ada­mowi. Bio­rąc pod uwagę jego ka­rierę, która sku­piała się głów­nie wo­kół fil­mów kry­mi­nal­nych i ca­łego tego mrocz­nego kli­matu, z pew­no­ścią miał doj­ścia, z któ­rych mo­gła­bym sko­rzy­stać…

Czy taki zło­czyńca, pod­czas na­szych spo­tkań do­szka­la­ją­cych z me­an­drów zbrod­niar­skich, byłby za­pięty w kaj­danki? Czy by­ła­bym przy nim bez­pieczna, czy ra­czej stą­pa­ła­bym po cien­kim i kru­chym lo­dzie, który w każ­dej chwili mógłby pęk­nąć i lo­do­wata woda po­rwa­łaby mnie w swoje ob­ję­cia? W ob­ję­cia śmierci…?

Głupi, głupi mózg! Stul dziób, ty po­two­rze!

Aneta zbyła moją uwagę mach­nię­ciem ręki, ale w jej oczach do­strze­głam de­li­katne kur­wiki. Prze­czu­wa­łam, że jesz­cze dziś bę­dzie my­śleć nad ja­kąś in­no­wa­cyjną pro­mo­cją mo­jej naj­now­szej książki. Może se­sja w za­kła­dzie kar­nym? Albo w pro­sek­to­rium?

Przez moje ciało prze­szedł dreszcz nie­po­koju.

Czy ze mną wszystko było w po­rządku?

Chyba czy­ta­nie przed snem re­por­taży o wy­jąt­kowo po­krę­co­nych zbrod­niach – co ostat­nio nad­mier­nie usku­tecz­nia­łam – nie było do­brym po­my­słem.Ale czego pi­sarka nie zrobi dla do­brej hi­sto­rii…

– Po­win­ny­śmy jesz­cze prze­my­śleć ten kry­mi­nał – pod­jęła Aneta. – To dra­styczna zmiana kie­runku w twoim pi­sa­niu. Oczy­wi­ście, mo­żemy to faj­nie ograć, że praca Gnie­wo­sza cię do tego za­in­spi­ro­wała, ale może… Może po­szła­byś bar­dziej w thril­ler. A do­kład­nie w thril­ler ero­tyczny.

Za­trzy­ma­ły­śmy się tuż przed wej­ściem do sali.

Beti po­słała mi po­krze­pia­jący uśmiech i we­szła do środka, żeby za­jąć swoje miej­sce w pierw­szym rzę­dzie, a my z Anetą zo­sta­ły­śmy same.

Spoj­rza­łam na nią, marsz­cząc brwi.

– Thril­ler ero­tyczny? – za­py­ta­łam. – Czy jest w ogóle taki ga­tu­nek?

– Je­śli nie ma, to by­ła­byś pre­kur­sorką.

– I o czym niby mia­ła­bym na­pi­sać? O tym, że ja­kiś psy­cho­pata uwię­ził w piw­nicy w le­śnej cha­cie ko­bietę, ale ona, wi­dząc jego wielką spluwę, robi się mo­kra na samą myśl, co on mógłby z nią zro­bić? Może po­jawi się ja­kiś drwal z ocie­ka­jącą krwią sie­kierą i wspól­nie stwo­rzą trój­kąt? Może ko­bieta zaj­dzie w ciążę i nie bę­dzie wie­dzieć, który jest oj­cem? Wtedy za­cznie ucie­kać, a oni obaj będą ją go­nić po le­sie? – Wes­tchnę­łam, krę­cąc głową. No chyba nie mogę brać tego na po­waż­nie, prawda? – Anetko… nie zna­łam cię od tej strony…