Królewskie serce ebook i audiobook

Królewskie serce

Patroni

@add_books_

@bookloveraneta

@za.czyta.na

@fascynacja.ksiazkami

@ksiazkowy_mruczek

@ilonaneta_czyta

@ksiazkowa_nutka

@z_ksiazkanadloni

@stara_czyta

@moja_chwila_noca

@monia.czyta

@za_czy_ta_na

@mom_loves_books

@paulaczyta

@pajkaa.czyta

@reads.books_lives.twice

@recenzje_ksiazek_niezwyklych

@zalezna_od_ksiazki

@sisters_as_books

@farmer_with_the_book

Charlotte Mils

Królewskie serce

Wydawnictwo Spark

© Wydawnictwo Spark, 2022 © Charlotte Mils, 2022

Redakcja: Kinga Małczyk

Korekta: Dominika Kamyszek

Skład: Wielogłoska Katarzyna Mróz-Jaskuła

Zdjęcie na okładce: Shutterstock

ISBN 978-83-67200-00-4

ISBN e-book 978-83-67200-01-1

Wydawnictwo Spark

Prolog

Wojna lubiła siać zniszczenie i zabierać kochane przez nas osoby. Nic nie może zrekompensować nam straty ukochanego czy ukochanej. Każdy kolejny dzień samotności potrafi być dobrym sprawdzianem naszej wytrzymałości. Nie wszyscy umieli sobie z tym poradzić.

Księżniczka stała przy brzegu rzeki, patrząc na oddalający się statek. Kilka łez spłynęło po jej porcelanowej twarzy, kiedy długowłosy mężczyzna pomachał woddali ostatni raz. Miała go zobaczyć dopiero za sześć miesięcy, przynajmniej na tyle wyruszył. Wszystko zależało od przebiegu wojny. Mógł wrócić wcześniej, jeżeli walczące państwa zdecydowałyby się na pokój. Mógł też nie wrócić nigdy, ale tej opcji nie chciała zakładać. Wielka miłość zdarza się tylko raz, czyż nie? To była jej szansa – jej przyszły mąż. Generał, który był ulubieńcem jej ojca i tak się dobrze składało, że jej również. Próbowała się pocieszyć, że ten czas rozłąki szybko minie, kiedy będzie pomagała bratu w przygotowaniach do koronacji.

Ich ojciec, zważywszy na ciężki stan zdrowia, zrzekł się tronu. Jego syn – a jej brat – miał okazję, by zostać najmłodszym zpanujących dziedziców. Był poważnym, inteligentnym szesnastolatkiem i ojciec mocno wierzył, że przygotował go do tego stanowiska należycie.

Anna już miała odchodzić, bo statek powoli znikał na horyzoncie, ale usłyszała płacz dziecka. Rozejrzała się, ale za nią ani przed nią nie było żywej duszy, więc zeszła kilka schodków w dół, dowybrzeża. Wiatr mocno zawiał, rozrzucając jej włosy do tyłu.

Płacz stawał się coraz głośniejszy, więc księżniczka wiedziała, że idzie wdobrym kierunku. Powoli weszła w głąb krzaków, tak gęstych, żepodarła dół sukienki. Nie przejmowała się tym, bo to, co ujrzała, stało się ważniejsze niż kawałek materiału. Drobniutka dziewczynka zblond lokami siedziała pomiędzy krzakami i rzewnie płakała. Była brudna, ale mimo to księżniczka dostrzegała w niej urok.

— Co się stało? — zapytała, przykucając obok niej. Musiała połamać kilka wystających gałęzi, by się koło niej zmieścić, a i tak zniszczyła sobie fryzurę.

Dziewczynka otworzyła oczy, przyjrzała się księżniczce i zamilkła. Nie spodziewała się zobaczyć kogoś tak pięknie ubranego. Zawstydziła się, zerkając na swoją poplamioną sukienkę.

— Nie bój się mnie. Pomogę ci, powiedz mi tylko, gdzie masz mamę?

Na to pytanie dziewczynka znowu się rozpłakała, rzucając się w objęcia księżniczki. Przypomnienie o tej jednej, najważniejszej dla niej osobie, wywołało w niej smutek. Anna głaskała jej małą główkę, po plecach spływały blond loki. Kruchość tego aniołka obudziła w księżniczce pewne instynkty. Korzystając z zaufania dziecka, wyciągnęła ją z krzaków, próbując nie zawadzić o żadną nową gałąź. Usiadła na piasku z małą nakolanach.

— Popłynęła — wyszlochała blondyneczka.

— Gdzie?

— Tam. — Wskazała paluszkiem na niewidoczny już statek.

Anna obróciła głowę za małym palcem dziewczynki i westchnęła, gdyż wiedziała, że nie wszystkim będzie pisany powrót tym statkiem. Modliła się, by śmierć ominęła jej ukochanego, ale była pewna, że wszystkie kobiety zginą, jak za każdym razem.

— A tatuś? — zapytała.

Mała wzruszyła ramionami. Zdaje się, że nie wiedziała, kim był jej ojciec.

— Mam na imię Anna. Poczekasz ze mną, aż wróci twoja mamusia? — zapytała, patrząc w jej błękitne oczy. Dziewczynka kiwnęła główką i krzywo się uśmiechnęła. — Jak masz na imię?

— Jestem Madeline.

Rozdział 1

DWANAŚCIE LAT PÓŹNIEJ

— Madeline, uważaj, żebyś nie pobrudziła sukienki — ostrzegała mnie Anna. Dzisiaj była jak mój stróż, a raczej jak stróż tej sukienki.

Włożyłam do ust kolejną porcję tak uwielbianej przez siebie czekolady i wytarłam się chusteczką. Odkąd wojna zbliżała się do królestwa, czekolada była towarem niemal nie do zdobycia, dlatego nie przepuszczałam żadnej okazji, by jej skosztować.

Dzisiaj były moje szesnaste urodziny i nie mogło zabraknąć tego smakołyka. Król wyprawiał z tej okazji wystawny bankiet, na którym miałam być najjaśniejszą perłą w błękitnej sukience. Przynajmniej tak mawiała Anna.

Miałam wrażenie, że od jakiegoś czasu król spełniał każdą moją zachciankę, co tylko powodowało, że moje pragnienia były bardziej wygórowane. Nie wykorzystywałam jego hojności, doskonale widziałam jego radość, kiedy spełniał moje prośby. Tłumaczyłam sobie, że to bardziej ja jego uszczęśliwiam, gdy ocoś proszę.

— Charlie nie będzie zadowolony, jeśli zjawisz się w poplamionej sukience — kontynuowała Anna. Mimo że wychowywała mnie jak własną córkę, sama nie posiadała męża ani biologicznych dzieci. Nie pamiętałam, by kiedykolwiek miała oblubieńca. Byłam dla niej nie tylko córką, ale też nadzieją, że nie umrze w samotności. Ja zawsze będę obok, bo nie miałabym nikogo innego, by przy nim czuwać w tej godzinie.

Anna opowiedziała mi, kim była moja matka, i postanowiłyśmy o tym zapomnieć. Nie było to warte żadnych wspomnień, których na szczęście nie miałam. Nikt nigdy mnie nie szukał, żaden krewny. Gdyby nie księżniczka, pewnie trafiłabym do sierocińca, a może nawet stałoby się ze mną coś gorszego. Wolałam się nad tym nie zastanawiać.

— Król Charlie — poprawiłam Annę, uśmiechając się do niej. Czasami się znią droczyłam i wprawiało mnie to w dobry nastrój. Ją niekoniecznie.

— Skoro jest moim bratem, to mogę pominąć jego tytuł, czyż nie? — wytłumaczyła swoje postępowanie. Wygładziła bufiastą sukienkę wbordowym kolorze i popatrzyła, jak służąca wiąże mój gorset. Ta sama służka pomagała jej kiedyś w wychowywaniu mnie, toteż lubiła jej towarzystwo. Była trochę jak moja niania, a może nawet druga matka, ale nie przepadałam za tym określeniem.

Drzwi komnaty otworzyły się i ukazał się w nich król — Charles. Anna pospiesznie wstała zkrzesła i zastąpiła bratu drogę. Nie powinno go tu być, zupełnie nie wiem, po co się zjawił.

— Za wcześnie na odwiedziny — powiedziała.

— Przyszedłem zobaczyć was przed balem — oznajmił, wychylając głowę, by mnie dojrzeć, schowaną za ażurowym parawanem. Uciekłam ze służką bardziej w kąt, obawiając się wzroku króla. Nie chciałam, by zobaczył za dużo mojego młodzieńczego ciała.

Król był ode mnie starszy o piętnaście lat, co uważałam za olbrzymią różnicę i czułam się przy nim jak mała dziewczynka, nie jak dorosła już kobieta, co oczywiście Anna komentowała jako wymysły mojej wyobraźni.

Tłumaczyła, że jej ojciec, który umarł kilka lat temu, był starszy od jej matki o dwadzieścia lat, a mimo to się kochali. Pokornie słuchałam tego wszystkiego, ale dalej wstydziłam się Charliego. Mając szesnaście lat, wolałam towarzystwo podobnych wiekiem młodzieńców i byłam lekko przerażona, gdy zostawałam z trzydziestojednoletnim Charliem sama. Było tak bardzo rzadko, ale według mnie nie powinno się nigdy zdarzać. Byłam dla niego nieciekawym kompanem do rozmowy, kiedy tylko przytakiwałam, bojąc się odezwać.

— Musisz zająć się witaniem gości, nie możesz zepsuć sobie niespodzianki jakimś podglądaniem — Anna próbowała przegonić brata. Mimo to jego wzrok wciąż mnie szukał.

— Dobrze, już wychodzę — poddał się i opuścił komnatę.

Odetchnęłam z nieukrywaną ulgą i wyszłam zza parawanu.

— Dziękuję — powiedziałam do swojej przyszywanej matki.

— Po tym balu już nie będę ci pomagała, dobrze wiesz, że musisz przełamać swoje opory i lęki. Charlie to dobry człowiek i zawarcie małżeństwa byłoby dla was dobre. — Usiadła z powrotem nakrześle. Nie liczyłam już, ile razy słyszałam od niej te słowa. Wciąż jednak nie traktowałam ich poważnie.

— Księżniczka ma rację — odezwała się służka i zaczęła nakładać niebieski materiał na mój gorset. — Już nikt nie ośmieliłby się powiedzieć, że jest panienka z nieprawego łoża.

— Przypomnę ci, że miałyśmy już nigdy tego nie wspominać — powiedziała twardo Anna.

Służka zaczerwieniła się, świadoma, że wypowiedziała o kilka słów za dużo i dygnęła przepraszająco. Chwilę później zawiązała ostatnie kokardy na sukience i z ponownym skromnym dygnięciem wyszła z komnaty. Stałam wpatrzona w swoje odbicie w lustrze i kołysałam się, sprawdzając, czy materiał wszędzie leży idealnie. Miałam przy tym niezłą zabawę, bo sukienka iskrzyła się dzięki wplecionej złotej nitce. Tworzyło to niezapomniany efekt. Ja – blondynka w niebieskiej kreacji – i moje błękitne oczy. Wyglądałam jak królowa.

— Wyglądasz ślicznie. Wszyscy będą patrzeć tylko naciebie. — Anna stanęła tuż za moimi plecami, patrząc matczynym wzrokiem.

Okręciłam się w miejscu, sprawdzając możliwości sukienki, i zadowolona uśmiechnęłam się do Anny szeroko. Lepszej nawet bym nie wyśniła.

— Możliwe, że zatańczę dziś z niejednym szlachcicem — powiedziałam, myśląc o tym całkiem poważnie. Nigdy nie przypuszczałam, że będzie sprawiać mi radość możliwość złamania komuś serca, aż założyłam tę sukienkę.

Anna wyglądała, jakby nie chciała teraz tłumaczyć, jakie to było realne, jakby nie tylko każdy chciał dziś ze mną zatańczyć, ale też jakby nie mogli przestać o mnie myśleć.

Tak, jak ona patrzyła teraz na mnie, mógłby patrzeć niejeden mężczyzna. Anna powtarzała, że mój związek z jakimś szlachcicem nie wchodził w grę, ale ja nie chciałam jej słuchać. Lubiłam naiwnie wierzyć, że wyjdę za swoją wielką miłość, że będę kochała swojego męża.

— Chodźmy już. Pewnie wszyscy czekają. — Wzięła mnie pod rękę i wyprowadziła z komnaty. Przyglądałyśmy się, jak służące biegają po holu i próbują nadążyć z przygotowaniami do balu. Czasami interesowało mnie ich życie, lubiłam z nimi poplotkować na różne tematy. One wiedziały najwięcej o wszystkich nowościach. Nasza przerwa nie trwała długo, bo przez to, że tak łapczywie jadłam czekoladę, utrudniając tym pracę służki, miałyśmy małe opóźnienie.

Przystanęłyśmy nieopodal majestatycznych schodów prowadzących na salę bankietową. Anna ruszyła pierwsza. Zatrzymała się obok wysokiego mężczyzny, który, zobaczywszy ją, obwieścił wszystkim:

— Księżniczka Anna.

Po jego słowach zeszła szerokimi schodami w dół, naparkiet, gdzie jej brat czekał na nią z uśmiechem. Chwycił jej dłoń i szarmancko ucałował wierzch. Anna dygnęła, a brat puścił ją. Wtem podszedł do nich tęgi mężczyzna, prosząc księżniczkę do tańca – nie wypadało odmówić.

Zrobiłam to samo co Anna. Poczekałam, aż zapowie mnie wysoki mężczyzna. Teraz jednak, zamiast usłyszeć swoje imię, moich uszu dobiegł dźwięk przeciągle brzmiących trąb. Charlie postarał się, bym była pełna zachwytu.

— Panienka Madeline. Dzisiejsza solenizantka — zapowiedział mnie mężczyzna, a muzyka zaczęła grać w takt stąpania moich pantofelków po schodach. Powstrzymywałam chichot zdradzający moją ekscytację. Czułam się wspaniale.

Idąc pewnym krokiem, zauważyłam, żewszyscy przestali tańczyć i wpatrują się w moją sylwetkę. Nie było to dla mnie nowością – Anna często się mną chwaliła i musiałam zaprezentować się na niejednym balu. Lubiła omnie myśleć jak o dobrej córce, której już raczej nie będzie miała. W końcu doszłam do ostatniego schodka i napotkałam wzrok Charliego.

Ucałował mą dłoń i nie puścił, jak przed chwilą Anny, co wywołało moją niepewność.

— Maddie, zatańczysz ze mną? — zapytał uprzejmie. Wiedziałam, że i tak nie miałam wyboru. Kiwnęłam głową i lekko dygnęłam, ukazując tym swoje dobre maniery.

Król szedł ze mną na środek parkietu i kiedy muzyka zaczęła grać, chwycił mnie w talii, zaczynając taniec.

Celowo odwracałam głowę, bojąc się zapłonąć czerwonym rumieńcem, gdybym spojrzała najego dostojną twarz. Nie brakowało mu niczego. Był przystojnym, dojrzałym królem, który musiał ciężko pracować na uznanie wśród ludu. Nie miał żony, co niepokoiło wszystkich poddanych, a najbardziej jego siostrę. Charlie miał wiele kandydatek i wszystkie były starsze odniego. Niegdyś najmłodszego króla w historii nie interesowały kobiety w wieku jego ciotek. Nie dziwiło mnie to, ale Anna często krytykowała jego zachowanie, kiedy nie mógł tego usłyszeć.

Zauważyłam, że odkąd zaczęłam dorastać, mój młodzieńczy urok zwrócił jego uwagę. Tak też uważała moja służka.

Charlie miał trzydzieści jeden lat i powinien już myśleć o kolejnym dziecku, a nie dopiero o żonie. W sąsiadującym z nami państwie starszy od niego o trzy lata król ma już drugą żonę i dziewięcioro dzieci. Większość z nich to bękarty, ale chwali się nimi, jakby były prawowitymi dziedzicami.

Moje niebieskie oczy napotkały wzrok księcia Lammarii, który pewnym krokiem szedł w naszą stronę. Odwróciłam głowę na Charliego, co było bezpieczniejszym punktem obserwacji niż młody, przystojny Lammarczyk.

Król uśmiechnął się na tę reakcję. Jednak gdy podniósł głowę ponad moje ramię, zadowolenie z jego twarzy zniknęło.

— Czy mogę prosić do tańca? Nie ma król nic przeciwko? — usłyszałam za plecami. Charles niechętnie puścił moją dłoń i przekazał mnie konkurentowi, lecz zrobił to tylko dlatego, że wymagały tego dobre maniery. Nie mógł zarezerwować mnie na każdy taniec, bo nie był moim mężem. Jako panna byłam w wygodnej sytuacji, bo zawsze mogłam tańczyć, z kim chciałam. Czasami żałowałam tych biednych kobiet, zapomnianych przez swoich mężów, którzy woleli pić wino, niż z nimi tańczyć, a one nie mogły zmienić partnera.

Lammarczyk wprost porwał mnie do tańca, obracając na środku parkietu, aż moja sukienka robiła ogromne koła, przeszkadzając w tańcu sąsiednim parom. Kiedy zakręciło mi się w głowie i niemal upadłam, książę złapał mnie w talii i lekko przechylił. Spojrzałam na jego twarz, w tle migotał blask królewskiego żyrandola. Widok zaparł mi dech w piersiach, a może winne temu były zawroty głowy...

— Nie miałem okazji poznać panienki — powiedział i ukłonił się przede mną. — Książę Johansson.

Mimo że się nie znaliśmy, dzięki Annie, dbającej o moją edukację, dobrze wiedziałam, kim był. Znałam każdego króla i jego syna, może nawet bardziej z własnej ciekawości niż obowiązku nauki.

— Madeline — powiedziałam, a książę ucałował wierzch mej dłoni.

— Bardzo miło mi panienkę poznać.

Wróciliśmy do tańca, wpatrzeni w swoje oczy, co tym razem mnie nie krępowało. Może było w moim zachowaniu nieco narcyzmu, ale nie zamierzałam z tym walczyć. W dniu swoich szesnastych urodzin zamierzałam się dobrze bawić.

Kosmyki blond włosów opadały na jego czoło, dodawało mu to młodzieńczego uroku. Miał dziewiętnaście lat.

Jego błękitne oczy przeszywająco wpatrywały się w moją pobladłą twarz, spuścił wzrok, nim ucichła muzyka.

Ukłonił się, dziękując za taniec i odszedł, zostawiając mnie samą na środku parkietu. Patrzyłam na niego, nie wiedząc, czemu odchodził, bo przecież tak dobrze się nam tańczyło. Poczułam na plecach dotyk dłoni, gdy się obróciłam, ujrzałam Charliego.

— Sprawisz mi ten zaszczyt istaniesz obok mnie? Mam znakomitą wieść do ogłoszenia — powiedział, biorąc mnie pod rękę. Poprowadził na małe podwyższenie, gdzie stała już Anna. Muzyka zamilkła. Wszyscy znieruchomieli, szukając przyczyny tej ciszy. Gdy tłum skupił wzrok na królu, ten przemówił.

— Dzisiaj Madeline kończy szesnaście lat — zaczął, a wielki tort wjechał na salę bankietową, prowadzony przez kucharza. — Korzystając z okazji, chcielibyśmy zakomunikować kolejną wspaniałą wiadomość.

Wszyscy słuchali w zaciekawieniu, czym to król chce ich zaskoczyć. Nie zwrócili nawet uwagi na tort, wszystkie spojrzenia były skupione na nas. Byłam równie ciekawa co oni. Liczyłam na kolejną niespodziankę, którą chciałby mi wręczyć. Na co dzień był bardzo hojny i aż rozpierała mnie radość, gdy myślałam o urodzinowym podarku.

— Chcielibyśmy ogłosić nasze zaręczyny — niemalże wykrzyknął i uniósł do góry moją dłoń, by po chwili włożyć na mój palec pierścionek z czystym brylantem.

W sali zabrzmiała głośna lawina wiwatów i oklasków, a ja nie mogłam się poruszyć, a co dopiero uśmiechnąć. Nie sądziłam, że wszystkie zapewnienia Anny o małżeństwie kiedyś się spełnią.

Bałam się, że zaraz wybiegnę, rozpłaczę się i popsuję tym bal, ale nie chciałam, by tyle osób zapamiętało mnie jako rozhisteryzowaną damulkę. Chyba musiałam przestać się zachowywać jak nastolatka, którą przecież byłam.

— Pierwszy kawałek tortu oczywiście należy się mojej narzeczonej — głos Charliego wybił mnie z rozpaczy. Zacisnęłam usta, prosząc Boga o siłę, by przetrwać do końca balu, i kiwnęłam głową do króla.

Później zasiedliśmy do stołów, a ja znalazłam się po prawej stronie Charlesa. Nie chciałam takiego życia. Nie mogłam sobie wyobrazić siebie przy jego boku.

Nie nadawałam się na królową, nie, kiedy me serce biło już dla innego.

Rozdział 2

Kolejnego dnia nie mogłam przestać myśleć o słowach króla. Miałam go poślubić i oczywiste było, że nie mogłam się temu sprzeciwić. Wszystko, co powiedział, ludzie traktowali jak świętość.

Wyszłabym nagłupią, bo kto jest w stanie odmówić królowi takiego zaszczytu? Wolałam nawet nie myśleć o karze, jaka spotkałaby mnie poodmowie.

Weszłam do królewskiego ogrodu, po którym mogłam się swobodnie poruszać. Kochałam zieleń roślin, woń kwiatów. To było jedno znielicznych miejsc w zamku, które pomagały mi w smutku.

Dwóch trudzących się mężczyzn przerwało naukę szermierki, kiedy tylko mnie ujrzeli. Od razu ich rozpoznałam, to był Charlie i... on. Generał królewskiej gwardii, jeden z najlepszych przyjaciół króla. Moim zdaniem – najprzystojniejszy.

— Co sprowadza tutaj panienkę? — zapytał, ukłonił się i pocałował wierzch mojej dłoni. Charlie patrzył na to z dumą, jakby był zadowolony, że wszyscy szanują mnie, jego wybrankę.

— Nie chciałam przeszkadzać w potyczkach. Wybrałam się na spacer poogrodzie. Kwiaty zaczęły właśnie kwitnąć, a ja uwielbiam ich zapach — tłumaczyłam, wpatrzona w generała. To był jedyny człowiek, który mimo swojego wieku wzbudzał we mnie pożądanie. Gdyby tylko los był dla nas łaskawszy i zapoznał nas sobie w innych czasach…

— Rzeczywiście zapach czuć aż tutaj — przytaknął Charles.

— Panowie wybaczą. — Dygnęłam przed nimi, gotowa ich opuścić.

— A może panienka się przyłączy? Nigdy nie wiadomo, kiedy sztuki walki się przydadzą — zapytał generał, żywo patrząc na króla.

— W zasadzie to świetny pomysł. Zdecydowanie przydałyby ci się, ukochana, lekcje szermierki. Wojna jest coraz bliżej, nie wiadomo, co i kiedy może się jeszcze przydać. — Po tych słowach sposępniał. Zdecydowanie się o mnie troszczył i martwił, co bardzo mnie cieszyło. Żałowałam jednak, że nie był generałem. Wtedy moje marzenia o poślubieniu osoby, którą kocham, by się spełniły.

— Królu. — Generał podniósł szablę, wracając do pojedynku.

Odeszłam dalej, by im nie przeszkadzać. Usiadłam na niewysokim murku oddzielającym kwiaty od zielonej trawy i zachwycałam się tym zapachem.

Gdyby tylko moje lekcje szermierki poprowadził generał William, już dawno składałabym przed ołtarzem podziękowania Matuchnie za wysłuchanie moich modlitw.

Przyglądałam się ich pojedynkowi. Charliemu niczego nie brakowało, był przystojny i był królem, ale się spóźnił. W moim sercu rozgościł się już ktoś inny i może nawet udałoby nam się stworzyć z królem dobre małżeństwo, gdybym tylko pokonała swoje onieśmielenie wobec niego... i gdyby nie ten drugi.

William był nieco wyższy, jego postura zdradzała dużą sprawność. Każdy rycerz, którego poznałam, był muskularny. Blond jego włosów kontrastował z ciemnymi puklami Charliego.

Mogłam oddać im swój wianek, już zadecydowałam, kto go dostanie, i nie miał go otrzymać mój narzeczony. Nie mogłam sobie tego nawet wyobrazić. Rumieniłam się na samą myśl o pocałunku z królem, nie mówiąc nawet o uprawianiu miłości.

Postanowiłam tego dnia porozmawiać z Anną o moich bolączkach, ona musiała mi pomóc. Byłam dla niej jak córka, na pewno chciała mojego szczęścia, którego nie wyobrażałam sobie u boku króla.

Udałam się do zamku, niesiona dobrymi myślami. Zastałam ją wbibliotece. Tak wczesną porą nigdy tu nie przychodziła, zazwyczaj tobabka pochłaniała rano książki.

— Chciałabym o coś zapytać — zaczęłam nieśmiało. Zupełnie nie wiedziałam, jak miałabym jej powiedzieć, że chcę zerwać zaręczyny. Nie przypominałam sobie, by ktoś już to zrobił w historii naszego królestwa.

— Pytaj śmiało — zachęciła, odkładając lekturę nabok. Siedziała w swoim ulubionym fotelu, mając na sobie prostą sukienkę, uwidaczniającą jeszcze jędrny biust. Czasami moja służka mówiła, że ten widok zdradza staropanieństwo Anny, bo widać było, że z takimi krągłymi piersiami nie karmiła nigdy dzieci. Ganiłam ją za takie komentarze.

— Czy kiedyś kogoś kochałaś, Anno? — zapytałam, siadając obok niej w fotelu.

Jej twarz lekko posmutniała, ale zaraz odegnała wspomnienia i przywołała się do porządku, zalewając się uśmiechem. Wiedziałam, że jej ukochany zginął na wojnie. Ona sama nie chciała o tym rozmawiać, ale jak to bywa na zamku, wszystko da się dowiedzieć od wścibskich służek.

— Oczywiście, czemu pytasz?

— Zakochałam się, ale…

Anna mogła się domyślić, że było jakieś „ale”. Trzeba było być ślepym, żeby nie widzieć mojego zachowania wobec Charliego. To nie on był moim wybrankiem. Nie traktowałam go jak potencjalnego kandydata do mojej ręki. Nigdy niczego między nami mu nie obiecywałam.

— Ale tym kimś nie jest król — dokończyłam.

Anna westchnęła, spojrzała na służki i skinieniem ręki rozkazała im, by wyszły. Było mi wszystko jedno, czy słyszały i czy dotrze to do uszu Charliego. Powinien być przygotowany na taki obrót spraw, w końcu nie dał mi wyboru. Nie porozmawiał ze mną, nie próbował się do mnie zbliżyć. Prezentami nie sygnalizował mi, że kiedyś zażąda mojej ręki. Przecież mogłam się zakochać w kimkolwiek.

— Madeline, jesteś bystrą dziewczyną, myślałam, że zrozumiałaś już, że masz robić to, co dla ciebie dobre, a nie to, co chcesz. Czego brakuje memu bratu? — zapytała, baczniej na mnie spoglądając. Nie chciałam sprawiać jej zawodu, ale moje uczucia do Williama okazały się silniejsze.

— Niczego, ale znalazł się ktoś, kto wyprzedził jego starania o moje serce — przyznałam, bojąc się zdradzić, kto to jest.

— I oczekujesz, że ci pomogę? Czego żądasz?

— Chciałabym zerwać zaręczyny — powiedziałam, póki jeszcze miałam na to odwagę. Anna poczerwieniała ze złości, a ja w głębi duszy się tego spodziewałam. Nie chciałam tylko dopuszczać tej myśli do siebie.

— Madeline! — krzyczała. — Staram się, byś miała godne życie, by niczego ci nie brakowało, a ty, za moimi plecami, budujesz sobie własną przyszłość! Chcesz, by dalej całe królestwo mówiło, że jesteś córką kobiety lekkich obyczajów?

Anna zdenerwowała się bardziej, niż przypuszczałam. Obiecała nigdy więcej nie mówić, czego się dowiedziała. Tego, żemoja własna matka poczęła mnie z obcym mężczyzną, zupełnie przez przypadek, że mnie nie chciała, porzuciła, a sama dalej usługiwała żołnierzom. Miałam zaledwie cztery lata, kiedy mnie porzuciła i wykorzystała okazję świetnego zarobku. Była na tyle głupia, że myślała, iż wróci z wojny żywa. No cóż… Nie dostała pieniędzy, została tylko wykorzystana i zabita przed dotarciem statku na ziemie wroga. Żołnierze często tak robili, by osłodzić sobie prawdopodobnie ostatnią podróż. Anna opowiadała mi o tym dawno temu, a ja wciąż pamiętałam to z każdym szczegółem.

Łzy zebrały się w moich oczach, gotowe w każdej chwili wypłynąć.

Ja tylko się zakochałam, nie umiałam z tym walczyć, a miałam wrażenie, że zostało to potraktowane niczym przestępstwo. Bo jak śmiałam sprzeciwiać się woli króla i Anny? To było niepojęte.

— Jakże mam być z Charlesem, kiedy kocham Williama? — W przypływie uczuć powiedziałam za dużo, za późno zakrywając usta dłonią. Bałam się, że Anna mogłaby przekazać to bratu, a ten mógłby ukarać generała.

Moja przyszywana matka siedziała wpatrzona we mnie niczym w podwodne monstrum z opowieści żeglarzy. Mój oddech uwiązł w gardle, czekając na jej reakcję, a łzy aż się cofnęły.

— Kochasz generała? — zapytała, jakby słyszała jego imię pierwszy raz. Kiwnęłam głową, niezdolna do wypowiedzenia słowa. I tak powiedziałam już za dużo.

— Musisz to ukryć. Wyjdziesz za Charliego, a jeżeli się nie zdradzisz, tego drugiego będziesz widywać. Ostrzegam cię, Madeline. Masz utrzymać swoją miłość w sekrecie — rozkazała surowym głosem i podniosła się z fotela.

— Jakże mam okłamywać króla? Przecież to się wyda. Jak mam być z Williamem, skoro poślubię Charliego? — Pytania kłębiły się we mnie, w środku prosiłam Annę o wsparcie. Nie chciałam przyznawać sama przed sobą, jakie to było nierealne marzenie. Kłamstwo zawsze miało krótkie nogi.

— Nic się nie wyda. Umiesz grać, jesteś świetną aktorką. Nie okłamuj króla, kochaj go tak, jak potrafisz. Jeżeli odrzucisz Charliego, nie będziesz mogła mieć Williama. Znam mojego brata. Skaże go na śmierć. Wybierz mądrze. Choć tak naprawdę nie masz wyboru. Musisz poślubić króla. Zawsze możesz odrzucić miłość Williama, byłoby ci łatwiej — powiedziała i wyszła z biblioteki.

Moje ręce dygotały od emocji, jakie się we mnie zbierały. Podejrzewałam, że nie ma wyjścia z tej sytuacji, ale słowa Anny tylko mnie w tym utwierdziły. Mogłam stać się przyczyną śmierci generała.

— Panienko Madeline, wszystko w porządku? — Podbiegła do mnie służka, widząc moje łzy.

— Tak. Chciałabym teraz udać się do mojej komnaty. — Podniosłam się i dałam się prowadzić. Dziewczyna była młoda, może w moim wieku, i wyglądała na sympatyczną. Nieraz już ją widywałam.

— Jak ci na imię? — spytałam, kiedy sadzała mnie na łożu.

— Stephanie — powiedziała, dygając.

— Chciałabym, żebyś od dzisiaj zajmowała się moimi sukniami — powiedziałam, zdając sobie sprawę, jak wysoko awansowałam służkę. Wszystko dlatego, że wydała mi się autentyczna. Jej obawa o mnie była szczera, atego czasami próżno u służby szukać.

— Dziękuję, panienko — wyszeptała pod wrażeniem i się ukłoniła. — Czy będzie mnie panienka jeszcze potrzebować?

— Nie. — Pozwoliłam jej odejść, co zaraz uczyniła.

Długo nie mogłam znaleźć sobie miejsca, musiałam działać. Niewiele mogłam teraz zrobić i wydawałoby się, że sprawa jest już przegrana. Powinnam jednak na osobności porozmawiać z generałem i wtedy podjąć jakąś decyzję. Chciałam go zobaczyć, ale bez obecności innych.

Zamknęłam za sobą komnatę i szłam tam, gdzie o tej porze miałam nadzieję go zastać. Nie przejmowałam się wzrokiem mijanych osób. Uśmiechałam się i szłam dalej.

— A co panienka tu robi? — zapytał zdziwiony strażnik.

— Spaceruję, nie wolno mi? — zapytałam, gdyż jego pytanie było zdecydowanie niestosowne.

— Niech mi panienka wybaczy— wydusił z siebie. Obeszłam go i weszłam do stajni. Dopiero po kilku krokach spojrzałam na swoje lśniące buciki, które nie nadawały się do jazdy konno.

Nie miałam już czasu, by zadbać o prawidłowe ubranie.

Otworzyłam boks ze swoim ulubionym wierzchowcem, który był jeszcze osiodłany. Chyba będę musiała dać później reprymendę stajennemu, bo zaniedbywał swoje obowiązki. Pociągnęłam konia za wodze, żeby się ruszył. Podstawiłam go pod schodki, na które weszłam, by się na niego wdrapać. Może inni nie potrzebowali schodków, ale mój wzrost mi nie sprzyjał.

Ścisnęłam nogami boki konia, a ten ruszył.

— Nie może panienka sama! — słyszałam za sobą krzyki strażników.

Zanim dosiądą swoich koni, ja będę już daleko i mnie nie znajdą, pomyślałam.

Pędziłam na grzbiecie konia do pobliskiego lasu, ciesząc się, żeAnna kazała nauczyć mnie jeździć konno, gdy miałam raptem kilka lat. Następnie skręciłam do kwitnących sadów. Wiedziałam, że na zboczu będzie stał on. O tej porze, przy zachodzie słońca, królestwo wyglądało cudownie, a William uwielbiał panoramę Teklandii.

Dojrzałam jego konia przywiązanego do jabłonki. Zrobiłam to samo ze swoim i popędziłam nad urwisko.

Stał, wyglądając mężnie, a jego oczy spoglądały w dal.

— William — powiedziałam cicho, pewna, że straż mnie śledzi.

Odwrócił się, a w jego oczach na powitanie zatańczyły iskierki. Rozejrzał się dookoła, jakby szukał kogoś innego.

— Jestem sama — zapewniłam go, widząc jego niepewność.

Podszedł do mnie i złapał moje dłonie. Ucałował ich wierzch, przez co przeszedł mnie lekki dreszczyk.

— Madeline — wypowiedział melodyjnie moje imię.

— Rozmawiałam z Anną — zaczęłam, jąkając się. — Powiedziała, że… że jeśli nie wyjdę za Charlesa, to on skróci cię o głowę.

Spoważniał i spojrzał na mnie uważniej, analizując moje słowa. To, co powiedziałam, nie było zabawne, i dobrze o tym wiedziałam.

— Powiedziałaś Annie o nas? — zapytał, przymrużając oczy.

Kiwnęłam głową, a on puścił moje dłonie, patrząc gdzieś w dal. Odwróciłam się.

Usłyszałam konie, to straż mnie wyśledziła. Splotłam swoje palce, zastanawiając się, jak wytłumaczę swoją obecność tutaj. W końcu nie wolno mi było opuszczać samej zamku, wszystko przez nadopiekuńczość Anny.

— Generale, szukaliśmy panienki Madeline — powiedział rycerz. Wyglądał na zmartwionego, tylko nie byłam pewna, czy o mnie, czy może o siebie, bo im uciekłam.

— Wszystko pod kontrolą. Panienka Madeline zabłądziła, ale już się odnalazła — wytłumaczył mnie William. — Wracajcie na zamek, sam osobiście dopilnuję, by wróciła do króla.

Rycerze kiwnęli głowami, wdzięczni, że nie będą musieli się tłumaczyć, i zawrócili konie. Patrzyłam, jak znikają, a my znów zostajemy sami.

Zerknęłam nieśmiało na niego, zastanawiając się, czy był zły. Naszą miłość mieliśmy trzymać w tajemnicy, ale nie mogłam... Musiałam się poradzić Anny.

— Williamie, przepraszam, nie mogłam postąpić inaczej.

Dotknął szorstką, spracowaną dłonią mojego gładkiego policzka iuśmiechnął się, jakby rozumiał.

Obdarowałam jego twarz pocałunkami za to, że się nie gniewał. Ten człowiek powodował, że moje serce biło szybciej i nie zwalniało, kiedy był w pobliżu. Tak bardzo chciałam spędzić całe życie u jego boku, ale… ale nie będzie mi to dane i to raniło mnie najbardziej.

— Nie możemy dłużej wszystkich okłamywać — powiedział, odsuwając się ode mnie.

— Ale nie możemy im powiedzieć o nas — mówiłam pewnie. To oznaczałoby jego śmierć, a moje wygnanie.

— Możemy to skończyć — powiedział, spuszczając ze mnie wzrok i wtedy pękło mi serce.

— Williamie — jęknęłam, w głębi ducha prosząc Boga, żeby to nie była prawda. To nie mogło się skończyć, przecież jeszcze w pełni się nie zaczęło.

— Madeline, nigdy nie będziesz moja. Nigdy nie będę mógł publicznie złapać cię zarękę, nigdy nie obudzę się obok twojego boku. — Zamilkł nachwilę. — Nigdy nie będzie nam dane mieć dzieci.

— Williamie, nie. Nie możesz tak mówić. — Prawie tupnęłam nogą, zdenerwowana jego czarnymi myślami. — Ja mam plan. Wszystko się ułoży, tylko mi zaufaj.

— Bardzo bym chciał myśleć tak jak ty, ale żyję trochę dłużej i wiem, że to się nie ziści. — W końcu na mnie spojrzał, a w jego ciemnych oczach panował smutek, czarny niczym śmierć. Coś umarło, to była nasza przyszłość.

— Nie trać pogody ducha. Trzeba wierzyć. — Dotknęłam jego zmartwionej twarzy. — Błagam cię, nie odchodź ode mnie.

Wtulił policzek w moją dłoń, a wtedy wspięłam się na czubki swych ubrudzonych bucików, by pierwszy raz zasmakować jego ust. Objął mnie, przyciągając moje drobne ciało bliżej, jakby to wciąż było dla niego za mało. Nasze usta przyspieszyły, idealnie ze sobą współgrając. Nie tylko pierwszy pocałunek pragnęłam mu ofiarować. Pragnęłam być cała jego, być jego światem, tak jak on moim. Ufałam mu i powierzyłam swoje serce, a on chciał je rozbić nadrobne kawałeczki.

Odsunął się ode mnie, ale dalej trzymał moją dłoń. Szliśmy w stronę jabłoni i wydawało mi się, żewszystko wróciło do normy, że jeszcze będzie pięknie.

Kiedy dosiedliśmy naszych koni, słońce chowało się już za horyzontem. William eskortował mnie do samego pałacu, oddając w ręce Charliego, co wyglądało jak symboliczne przekazanie, o którym wiedzieliśmy tylko my dwoje. Stojąc obok króla, zrozumiałam, że generał już nigdy nie będzie mój. Podjął decyzję, której nie zmienię.

— Bardzo wszyscy się martwiliśmy twoją nieobecnością — powiedział król, całując mą dłoń.

— Niepotrzebnie, nic mi nie jest — powiedziałam, nie tłumacząc swojego wybryku. Byłam przygnębiona i chciałam jak najszybciej ich wszystkich zostawić tam samych.

— Madeline, nie wolno ci samej opuszczać murów pałacu. Wojna jest coraz bliżej, dostaliśmy informację, że zamieszki się rozprzestrzeniają. Lud jest wzburzony. Strach pomyśleć, co by się stało, gdyby cię złapali. Na szczęście znalazł cię generał. — Spojrzeli sobie w oczy. — Dziękuję.

William ukłonił się i odszedł. Tego wieczoru już nie będzie dane mi go zobaczyć.

Charlie chwycił moją dłoń i prowadził po schodach w stronę mojej komnaty.

— Jutro jadę na spotkanie zludem, chciałbym, żebyś mi towarzyszyła, żebyś przekonała się na własne oczy, jak niebezpiecznie się robi w królestwie — powiedział, puszczając moją dłoń tuż przed moją komnatą.

— Oczywiście. — Ukłoniłam się i zamierzałam przejść przez drzwi, ale Charlie znów mnie chwycił.

— Madeline, chciałbym, żebyś zrozumiała, że jestem twoim przyjacielem, a i ty jesteś mi przyjaciółką. Chciałbym, by było ci dobrze przy moim boku, nie bój się prosić mnie o cokolwiek. Jestem dotwojej dyspozycji.

Po jego słowach w mojej głowie zaświtał pomysł.

— A więc mogę mieć lekcje szermierki z generałem? — Spojrzałam na niego spod grubej linii rzęs. Miałam nadzieję, że niczego się nie domyślał, a ja dostanę pozwolenie na bezkarne spędzanie czasu z Williamem.

— Co tylko sobie zażyczysz — chrząknął. Widziałam, że bił się z myślami. — Anna mówiła mi, że czujesz do mnie dystans. Nie potępiam tego, ale wiedz, że będę się starał to zmienić.

Ucałował moją dłoń i odszedł. Stałam tak jeszcze przez chwilę, głęboko oddychając. Wywarł na mnie niemałe wrażenie. W końcu wszystko, o co mogę poprosić, to całkiem dużo.

Weszłam do komnaty, wołając głośno służkę. Dlaczego jej jeszcze tu nie było?

Gdy się już pojawiła, pomogła mi przy kąpieli i widziałam, że coś ją trapiło.

— Nie obawiaj się mnie, powiedz, co ci leży na sercu — zachęciłam ją dozwierzeń.

— Dzisiaj ostatni raz pomagam panience przy kąpieli — powiedziała cichutko.

Spojrzałam na nią wielkimi oczami. Co to miało znaczyć? Wiedziałam, że wszyscy krzywo patrzyli na moje częste kąpiele, ale ja to lubiłam. Woda mnie uspokajała.

— Niby dlaczego?

— Król przydzielił panience większą świtę, teraz do kąpieli będzie panienka miała trzy służki, a i słyszałam, że szykują nową, większą komnatę dla panienki — wyznała.

Cieszyłam się, że u służby tak szybko rozchodziły się plotki. Dzięki temu dużo mogłam się dowiedzieć przed oficjalnym obwieszczeniem, a moje służki miały nadzwyczaj długie języki.

— Chciałabym, żebyś zawsze uczestniczyła przy mojej kąpieli.

— Oczywiście. Jeśli panienkę interesują jeszcze jakieś pogłoski, chętnie opowiem.

— Słucham — powiedziałam, kiedy pomagała mi włożyć koszulę nocną.

— Widziano generała, jak wychodził z komnaty księżniczki Anny. Podobno wyszedł bardzo zdenerwowany. Nikt jednak nie słyszał rozmowy.

— Kiedy to się stało? — zapytałam, a moje serce zagalopowało niczym koń.

— Zanim do panienki przyszłam.

Obawiałam się, że William mógł rozmawiać z Anną o nas i że Annie mogło się to nie spodobać. Bałam się, że będzie zła i pójdzie z tym do króla.

Odwróciłam się do służki i dotknęłam jej dłoni, czym ją wystraszyłam.

— Chciałabym, żebyś dowiedziała się, o czym mówili — powiedziałam łagodnie, nie chcąc jej wystraszyć. Kiwnęła posłusznie głową.

— Podobno jutro król ma wybierać dla panienki przyszłe damy dworu. — Wróciła do swojej pracy. — Czy mogę coś panience wyznać?

— Tak — przytaknęłam ciekawa.

— Mówią, że panienka będzie najlepszą królową w historii.

Uśmiechnęłam się. Zawsze lubiłam komplementy, nie wynika to z próżności, po prostu w dzieciństwie słyszałam zgoła inne słowa. Wszyscy szydzili ze mnie i z Anny, że się mną opiekowała. W końcu nie byłam jej dzieckiem. To Charlie sprowadzał zawsze wszystkich do porządku inie wahał się ich karać. Czasami miałam koszmary, ilu ludzi zginęło, a ile cierpiało za karę za to, że wytykali mnie palcami. Nie chciałam, by z mojego powodu ktoś ginął, ale nie mogłam się sprzeciwić, a ludzie mimo to dalej się ze mnie śmiali.

Pamiętam, że kiedyś Anna przechadzała się ze mną po królestwie. Był to jeden z tych dni, kiedy próbowała nauczyć mnie pokory i szacunku do ludu. Nie rozumiałam tego, bo wydawało mi się, że zawsze byłam miła.

Witaliśmy się z dziećmi i z przechodniami. Wtedy jakiś mężczyzna rzucił się na nią i Anna długo dochodziła do zdrowia. Mężczyzna ten krzyczał obraźliwe rzeczy o mnie i Annie. Gdyby nie było wtedy z nami żołnierzy, nie zobaczyłabym już przyszywanej matki.

Duża część królestwa nie popierała rządów Charliego, który dawał siostrze dużą swobodę i traktował jak swoją prawą rękę, przeszkadzało to też kardynałowi. Słyszałam niektóre plotki, jakoby Charlie nie chciał żony, bo wszedł w kazirodczy romans z Anną.

— Mówią, że to kardynał nakłonił króla do ożenku. — Służka wyrwała mnie z zamyślenia.

Jeśli to był pomysł kardynała i Charlie ochoczo go zaakceptował, to nie zostało mi nic innego, jak tylko czekać na ten wielki dzień. O Williamie mogłam zapomnieć.

Rozdział 3

Rano Stephanie przygotowała jedną z moich ulubionych sukien i pomogła mi ją włożyć. Wtedy postanowiłam powoli wdrażać mój plan w życie.

— Stephanie, umiesz dotrzymać tajemnicy? — zapytałam, obawiając się własnych czynów.

— Oczywiście, panienko. — Kiwnęła głową, by rozwiać moje obawy.

— Stephanie, czy byłaś kiedyś zakochana? — spytałam.