Kto chce ukraść ciała naszych dzieci /E-BOOK/ ebook

Redakcja: Wydawnictwo AA Projekt okładki: Magdalena Spyrka Ilustracja na okładce: Shutterstock AI Image Generator

© Copyright by Grzegorz Górny © Copyright by Wydawnictwo AA, Kraków 2024

ISBN 978-83-8340-212-3

Wydawnictwo AA s.c. ul. Ciepłownicza 29 31-574 Kraków Tel. 12 345 42 00, tel. kom. 695 994 193www.religijna.pl

Plik przygotował Woblink

woblink.com

Zamiast przedmowy

Pewnego razu podczas międzynarodowego spotkania psychologów, psychiatrów i psychoterapeutów na Węgrzech miałem okazję zetknąć się z amerykańskim pisarzem Waltem Heyerem. Jego opowieść o tym, jak w dobrej wierze poddał się operacji „zmiany płci”, która zrujnowała mu zdrowie, zrobiła na mnie duże wrażenie. Pomyślałem, że warto napisać książkę, która ostrzegałaby młodych ludzi przed podjęciem równie pochopnych decyzji, które na zawsze mogą zniszczyć im życie.

Zarażenie społeczne

W ostatnich czasach w skali masowej pojawiło się na świecie nowe zjawisko. Coraz częściej słyszymy o tzw. osobach trans, czyli transwestytach, transseksualistach lub osobach transpłciowych. Są to ludzie, którzy doświadczają dysforii płciowej, czyli niezgodności między tożsamością płciową a płcią biologiczną. Generalnie mówiąc, chodzi o mężczyzn czujących się bardziej kobietami i o kobiety czujące się bardziej mężczyznami. Ta przypadłość bywa dla nich źródłem dyskomfortu a nawet cierpień. Przez długie lata owa dolegliwość traktowana była jak zaburzenie tożsamości płciowej i dotyczyła niewielkiej części populacji (niecałe 0,01 proc.) – i to niemal wyłącznie chłopców. Do 2012 roku nie istniała żadna literatura fachowa na temat tego zaburzenia wśród dziewcząt, ponieważ było to zjawisko niemal w ogóle niewystępujące. W ostatnich latach sytuacja jednak drastycznie się zmieniła. Obecnie w krajach zachodnich od 2 do 9 proc. ­nas­tolatków deklaruje się jako osoby transpłciowe lub odczuwające niespójność płciową. Większość z nich stanowią dziewczynki. Przekłada się to na liczbę tzw. tranzycji wśród nieletnich, czyli zabiegów nazywanych potocznie „zmianą płci”. Zjawisko to przybrało na początku XXI stulecia niespotykane dotąd rozmiary.

Charakterystyczny przykład stanowi Szwecja, która w 1972 roku jako pierwsze państwo na świecie zdiagnozowała dysforię płciową (rozumianą jako dyskomfort spowodowany niedopasowaniem między płcią biologiczną a tożsamością płciową) i jako pierwsza dała możliwość prawnego sformalizowania statusu takich osób. Profesor Mikael Landén z Göteborga zauważa, że o ile w latach 1972–1992 w jego kraju „zmiany płci” domagało się średnio 12 osób rocznie, o tyle teraz jest ich ponad 2 tysiące. Szwedzki psychiatra dziecięcy Sven Roman mówi, że w 2001 roku dysforię płciową zdiagnozowano zaledwie u 12 osób poniżej 25. roku życia, zaś w 2018 roku już u 1859 osób. Odsetek dziewczynek w wieku od 13 do 17 lat, które chcą zostać chłopcami, wzrósł w latach 2008–2018 o 1500 proc. Jak zauważa z przerażeniem Sven Roman: „W Szwecji testosteron otrzymuje teraz więcej dziewcząt niż chłopców!”

Na Wyspach Brytyjskich w latach 2010–2015 liczba dzieci leczonych z powodu zespołu dezaprobaty płci wzrosła o ponad 900 proc. W 2010 roku takich przypadków było 97, zaś w 2015 – już 1013. Opieka nad nimi kosztowała brytyjskich podatników ponad 2,5 miliona funtów. Liczba nieletnich pacjentów skierowanych do kliniki Tavistock w Londynie na operacje tranzycji wzrosła ze 138 w sezonie 2010/2011 do 2383 w sezonie 2020/2021. Podobną tendencję obserwujemy właściwie we wszystkich krajach zachodniego kręgu kulturowego. Czym ją wyjaśnić?

W 2020 roku w Australii ukazała się książka Dianny T. Kenny, profesor psychologii z Uni­wersytetu w Sydney, poświęcona problemom z  tożsamością płciową u dzieci i młodzieży. Autorka postanowiła odpowiedzieć na pytanie, dlaczego liczba dysforii płciowych w XXI wieku, zwłaszcza wśród młodzieży na Zachodzie, wzrosła tak radykalnie w porównaniu z czasami wcześniejszymi. Analizując to zjawisko, autorka doszła do wniosku, że większość zdiagnozowanych przypadków nie wynika z rzeczywistych zaburzeń biologicznych, lecz jest rezultatem „zarażenia społecznego” (­social contagion).

„Zarażenie społeczne” to fenomen, który towarzyszy ludzkości od dawna, a który najlepiej chyba opisał szkocki pisarz Charles Mackay w swej klasycznej już pracy ­Niezwykłe złudzenia i szaleństwa tłumów (­Extraordinary Popular Delusions and the Madness of Crowds) z 1841 roku. Autor używał na określenie tego zjawiska nazwy „epidemia moralna”. W książce przypomniał m.in. gorączki spekulacyjne, jakie w XVII i XVIII stuleciu ogarniały Niderlandy, Francję i Anglię. Szczególne wrażenie robi opis holenderskiej tulipanomanii, gdy cebulki tych kwiatów osiągały cenę wyższą niż złoto, a inwestorzy wręcz bili się, by opanować ich rynek. W tworzenie mechanizmu napędzającego zbiorowe złudzenia zaangażowane były wówczas segmenty, które dziś nazwalibyśmy eksperckimi. One sterowały środkami masowego przekazu i opinią publiczną.

Przykładem klasycznego zarażenia społecznego może być zjawisko wywołane lekturą powieści Johanna Wolfganga Goethego ­Cierpienia młodego Wertera­z 1774 roku. W finale książki tytułowy bohater, zmagający się z nieodwzajemnioną miłością, cierpiący na „ból istnienia” oraz pogrążony w rozpaczy, odbiera sobie życie. Wkrótce potem Europę ogarnęła fala samobójstw młodych mężczyzn, wśród których dominowali czytelnicy powieści. Kładli kres swej ziemskiej wędrówce w taki sam sposób jak powieściowy Werter: strzałem z pistoletu. Tego typu przypadków było tak wiele, że w kilku europejskich miastach książka Goethego została zakazana.

W czasach nam bliższych samobójstwo pewnego młodego austriackiego biznesmena, który rzucił się pod pociąg, zapoczątkowało w 1984 roku falę podobnych zamachów na własne życie. Ich liczba przez prawie rok wynosiła średnio pięć tygodniowo. Socjologowie zauważyli, że zjawisko potęgowane było przez relacje w mediach, które rozwodziły się szczegółowo o detalach z życia ofiar oraz okolicznościach ich śmierci. Kiedy dziennikarze przestali zajmować się sprawą, liczba samobójstw natychmiast gwałtownie spadła.

W dobie internetu wiele fenomenów zostaje nieproporcjonalnie wyolbrzymionych, co opisują niezwykle ciekawie dwaj amerykańscy naukowcy Nicholas Christakis i James Fowler w swej książce ­W sieci. Jak sieci społeczne kształtują nasze życie (­Connected: The Surprising Power of Our Social Networks and How They Shape Our Lives). W ich rozumieniu zarażenie społeczne można opisać jako „rozprzestrzenianie się zjawisk (np. zachowań, przekonań i postaw) poprzez powiązania sieciowe” Dianna T. Kenny podążyła tym tropem, analizując wpływ wywierany na młodzież przez media społecznościowe, które podzieliła pod tym kątem na trzy rodzaje: egocentryczne, socjocentryczne i otwarte. W tym schemacie czołową rolę odgrywają liderzy opinii, trendsetterzy czy influencerzy, którzy kreują nowe mody, trendy, obyczaje, w tym także w sferze płciowości.

Potwierdzenie tej tezy przynoszą niedawne badania opublikowane w renomowanym czasopiśmie „Archives of Sexual Behavior”. Okazuje się, że w Europie Zachodniej o zmianę płci prosi trzy razy więcej mężczyzn niż kobiet, natomiast w Europie Wschodniej – odwrotnie: trzy razy więcej kobiet niż mężczyzn. Granica między tymi obszarami pokrywa się dokładnie z przebiegiem „żelaznej kurtyny”, która w czasie zimnej wojny dzieliła nasz kontynent na część kapitalistyczną i komunistyczną. Gdyby zjawisko masowej dysforii płciowej miało swoje źródło w biologii, wówczas proporcje między mężczyznami a kobietami odczuwającymi ów dyskomfort powinny być w całej Europie takie same. Tak jednak nie jest, co dowodzi, że fenomen ma podłoże kulturowe i socjologiczne.

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej