Kurczaczek i salamandra ebook i audiobook

Rozdział 1

Salomea po omacku otworzyła drzwi do mieszkania. Zamknęła je za sobą i nasłuchiwała. Całkowita cisza nieco ją uspokoiła. Dora i Miron byli w pracy – cokolwiek to dziś znaczyło. To, że przeganiali trolla spod mostu, było równie prawdopodobne jak to, że powstrzymywali apokalipsę lub ścigali tygrysa, który z jakiegoś powodu biegał po mieście. Miron zawsze wracał do domu przed Salcią, ale zjawi się dopiero za cztery godziny. Miała czas, by wszystko ukryć. Pewnie się dowiedzą, że była na wagarach, ale za wagary jej nie odeślą, za to gdyby złamała najważniejszą zasadę…

Otarła łzy rękawem i pobiegła do kuchni. Musiała się uspokoić, inaczej wszystko znów stanie w płomieniach. Jej dłonie dymiły, skórę pokrywały czerwono-żółte łuski. Była za blisko utraty kontroli. Znów zapiekły ją łzy w oczach. Tak bardzo nie chciała zniszczyć tego, co dostała… Nie chciała spalić swojego pokoju, pierwszego w jej życiu, który należał wyłącznie do niej i do którego mogła sama wybrać meble, kolory ścian czy narzutę na łóżko. Miron zamontował na suficie setki małych lampek. Pomiędzy nimi znajdowały się alarm przeciwpożarowy oraz czujniki dymu i tlenku węgla. Chcieli, by czuła się tu jak u siebie i by wszyscy w mieszkaniu byli bezpieczni…

Miała może dwadzieścia sekund, zanim alarmy zaczną wyć. Rzuciła plecak przy drzwiach i pobiegła do kuchni, tam złapała rękawice ognioodporne. Wyglądały jak zwyczajne, kuchenne, które się wkłada, by wyjąć z piekarnika gorące naczynie, tyle że pod kolorowym materiałem była gruba i superodporna warstwa ognioodporna, jak w profesjonalnych rękawicach dla strażaków. Dora uważała, że to dobrze, że rękawice są ładne, bo to pozwala oswoić lęki. Salomea nie miała pewności, czy lęki się oswajają, ale miała taką nadzieję.

Musiała się uspokoić! Skupiła się na oddechu: wdech i długi, bardzo długi wydech. Zamknęła oczy i wyobraziła sobie najspokojniejszą łąkę na świecie, pełną maków i kaczeńców. I kiedy już prawie udało jej się ochłonąć, na łąkę wbiegli Mieszko i jego przydupasy, a cały spokój ulotnił się jak kamfora. Spod rękawic wydobywał się dym, czuła, jak temperatura rośnie, a łuski wypełzają z dłoni na przedramiona i wyżej.

Pobiegła do łazienki. W grubych rękawicach z trudem nacisnęła klamkę i odkręciła kran, zsunęła je dopiero wtedy, kiedy mogła wpakować ręce pod lodowaty strumień. W zetknięciu ze skórą Salci woda gwałtownie się podgrzała, lustro nad zlewem z miejsca zaparowało, a w całym pomieszczeniu zebrało się pary jak w saunie. Salomea z rezygnacją spoglądała w zaparowaną taflę zwierciadła – wciąż widziała swoje świecące żywym ogniem oczy i poskręcane wilgocią w płomienne afro włosy, otaczające jej mocno piegowatą buzię. Nie rozumiała, dlaczego ludzie nie rozpoznają, kim jest. Jak mogła to ukryć przed ich wścibstwem? Przecież to oczywiste, była niczym personifikacja ognia. Dziwadło.

Oparła czoło o ścianę i uderzała w nią leciutko. Czasami naprawdę tęskniła za piekłem. Tam nie musiała chodzić do szkoły. Ale nie miała też Mirona ani Dory. Ani Lakshmi z jej menażerią. Ani Leona, który umiał naprawić wszystko, co psuła, i zawsze przynosił coś słodkiego.

W piekle nie było źle – szczególnie w porównaniu z miejscem, w którym przebywała poprzednio. Mimo to chciała zostać tutaj…

Odetchnęła, gdy dłonie zaczęły stygnąć. Wolno, wolniutko, ale systematycznie. Wyglądały już całkiem normalnie. Jak ręce zwykłej jedenastolatki.

Salcia umyła starannie twarz – nie chciała, by jej opiekunowie wiedzieli, że płakała. Zaczęliby dopytywać. Dowiedzieliby się o wagarach, o kłopotach, o tym, że nie zawsze nad sobą panuje… Ogarniała ją wściekłość na myśl, że musi przyznać rację pani Silvanie, kobiecie, której szczerze nienawidziła. Ale czy mogła się kłócić z tym, że każdy przy zdrowych zmysłach woli zwyczajne, bezproblemowe i niekonfliktowe dziecko, zwłaszcza kiedy może wybierać? Salcia nie czuła się zwyczajna, bezproblemowa i niekonfliktowa, więc wolała nie kusić losu.

Ogień spalał mnóstwo kalorii i zawsze po ataku ogarniał ją wilczy apetyt. Poszła do kuchni zrobić sobie coś do jedzenia. Wciąż była trochę za szczupła. Ten, który przed laty ją porwał i trzymał w klatce, nie karmił jej zbyt często. Potem Irmina, gospodyni Luca, za punkt honoru postawiła sobie, że doprowadzi Salcię do zdrowej wagi, ale ciało dziewczynki, zachwycone tą regularnością posiłków, postanowiło rosnąć wzwyż, nadal była więc trochę zbyt koścista. Zrobiła sobie kilka kanapek z serem i wymieszała w plastikowym kubku składniki na czekoladową babeczkę z kubeczka. Upewniła się, że na spodzie widnieje narysowany flamastrem X – Miron tak oznaczył te naczynia, które mogła podgrzewać. Wsadziła kubek do mikrofali i ustawiła czas.

Gdy nagle urządzenie stanęło w płomieniach, zdębiała. Wchłonęła szybko ogień z oddechem i przez skórę i spoglądała na mikrofalówkę z wyrzutem.

– Jak mogłaś mi to zrobić? I to dziś? Mało mam kłopotów? – zapytała i pociągnęła nosem. Powietrze cuchnęło spalonym plastikiem. Zajrzała do środka. No tak. Zapomniała wyjąć z kubka metalową łyżeczkę.

Zabrała talerzyk z kanapkami do pokoju i zastanawiała się, jak wytłumaczy się Dorze i Mironowi. Znów zaczęła płakać. Nie umiała przestać.

Czuła się tak, jakby miała pięć lat i nad niczym nie panowała. Nakryła głowę kocem. Chlipała, dopóki nie zmorzył jej sen.

*

Dora wchodziła po schodach kamienicy, przeklinając to, że nie mieszkają na parterze, tylko na wysokim drugim piętrze. Na co dzień nie stanowiło to problemu, miała całkiem niezłą kondycję, jak na przeanieloną wiedźmę przystało. Ale dziś była ledwie żywa. Z każdym krokiem roztaczała wokół siebie smród zgnilizny i bagna; dżinsy, sztywne od błocka, z trudem zginały się w kolanach. Czuła się jak niedoszła ofiara mafijnych porachunków, która w betonowych butach wypełzła z dna rzeki.

Cholerne kelpie nie tylko wciągnęło ją do wody, lecz także przewlekło nią po dnie jak pługiem.

Musiała się umyć i przebrać, zanim Miron przywiezie Salcię ze szkoły. Pomógł zapuszkować kelpie, ale z bezpiecznego i suchego brzegu, więc nie wyglądał jak nieślubny potomek stracha na wróble i golema. Cwaniaczek. Przynajmniej mógł się pokazać między ludźmi i odebrać dziecko ze szkoły. Lekcje kończyły się za niespełna godzinę, a ponieważ zbierało się na deszcz, nie chcieli, by Salcia wracała na rowerze.

Dora próbowała się odnaleźć w nowych okolicznościach. Kilka miesięcy temu zostali oficjalnymi opiekunami jedenastolatki, która, zdaniem psychologa dziecięcego, potrzebowała rutyny i poczucia bezpieczeństwa. Super, Dora chętnie zamówiłaby dwa komplety, jeden dla siebie. Robiła, co w jej mocy, by jakoś uregulować swoje życie zawodowe i zapewnić dziewczynce coś w rodzaju zalecanej przez psychologa „pozytywnej przewidywalności”, jednak szło jej średnio. Jedynym stałym i pewnym aspektem życia Salci i jej był Miron.

Dorze towarzyszyła raczej „negatywna nieprzewidywalność” – cholera wie, co się wydarzy, ale raczej nic dobrego. Funkcja Namiestniczki wiązała się z intensywną pracą, nowa jednostka pochłaniała mnóstwo czasu i energii, a kryminaliści, zbrodniarze i regularni durnie za nic nie chcieli ograniczyć swojej działalności do godzin urzędowania. Takie kelpie na przykład – zamiast odpowiedzieć grzecznie na kilka pytań, musiało ją sponiewierać i doprowadzić do stanu, w którym Salcia nigdy nie powinna jej widzieć. Dora nie chciała, by do koszmarów i niepokojów, które dręczyły dziewczynkę, dołączyły te związane z życiem zawodowym jej opiekunów.

Musiała jeszcze skontaktować się z rodziną poszukiwanego dziecka i przekazać, że status sprawy uległ zmianie. Fiona nie jest już zaginiona – Dora znalazła jej szczątki w legowisku kelpie, kiedy w końcu zdołała mu zarzucić na głowę magiczną uzdę i wycisnąć z niego wolę współpracy. Dziewczynka była tylko rok starsza od Salci. Wybrała niewłaściwy czas i miejsce na zabawę. I też miała rude włosy.

Bogowie, jaki to był chujowy dzień!

Wygrzebała klucz – na szczęście wzięła dziś wodoodporną torbę, więc wszystko w środku nie pływało w błocku. Otworzyła drzwi i weszła do mieszkania. Nie poczuła smrodu topionego plastiku – nie zdołał się przebić przez woń gnijącego bagna.

Rozebrała się w łazience i weszła pod prysznic. W kościach wciąż czuła chłód rzecznej głębiny. Tajała. Stała nieruchomo pod gorącym strumieniem, aż woda na dnie brodzika przestała być rdzawobrązowa. Namydliła włosy i ciało i szorowała się, aż znów poczuła się żywa.

Miała nie więcej niż pół godziny, by przyrządzić coś do jedzenia. Czasu i umiejętności wystarczy jej na tosty lub naleśniki… Tak, naleśniki bardziej przypominają prawdziwy posiłek, zawyrokowała.

Owinęła włosy ręcznikiem, wytarła się i wciągnęła na siebie czystą bieliznę, T-shirt i dresy. Namiestniczka w cywilu wyglądała jak kanapowy kartofel – nie zamierzała z tym walczyć. Weszła do kuchni i w nos uderzył ją ciężki smród palonego plastiku.

– Kurna! Jeszcze nic nie dotknęłam, jak mogłam coś zepsuć? – wymamrotała, rozglądając się za źródłem odoru. Mikrofalówka, częściowo zwęglona, ze śladami spalenizny na ścianie obok i na szafce powyżej, wydawała się prawdopodobnym podejrzanym.

– Przepraszam – usłyszała cichutki, pełen skruchy głosik.

Obejrzała się i zobaczyła zgarbioną i zawstydzoną Salcię owiniętą w koc jak w kokon.

– No patrz, myślałam, że jest odporna na magię – powiedziała Dora, starając się, by jej głos brzmiał lekko.

Mała miała tendencję do zamartwiania się drobiazgami i nakręcania się poczuciem winy. Dlatego Dora nie zapytała jej, czemu nie jest w szkole, czemu ma spuchnięte od płaczu oczy, czemu kuli się, jakby sądziła, że dostanie lanie, choć Dora czy Miron nigdy nie podnieśliby na nią ręki. Miała wielką ochotę, by zapytać. Ale Salcia źle reagowała na to, co psycholog nazywał „przesłuchaniem”. Podobno Dora potrafiła być nieco przerażająca w swoim dociekaniu prawdy. Teraz wycofała się więc i szeroko uśmiechnęła, nie zadając żadnych pytań.

– To nie magia – wyksztusiła dziewczynka. – Zapomniałam, że nie można zostawiać w kubku łyżeczki.

Ten cichutki głos, te zgarbione plecy i spłoszone spojrzenie czochrały Dorę nieprzyjemnie. Swędziały ją ręce, a wilczyca w niej warczała. Dora miała ochotę wyjść, odnaleźć każdego, kto kiedykolwiek skrzywdził to dziecko, wyrwać mu nogi z dupy i wepchnąć do gęby po kolana… ale musiała kontrolować odruchy. Kiedy zgrzytnęła zębami, mała skuliła się jeszcze bardziej, więc odetchnęła i znów posłała jej uśmiech.

– Nic się nie stało, kochanie. Nie ty pierwsza. Zaniosę ją do Leona, a on sprawi, że będzie jak nowa – powiedziała.

– Czy on naprawdę potrafi wszystko naprawić? – zapytała Salcia z podziwem.

– Szczerze mówiąc, nie wiem. Zanoszę mu sprzęt, który zepsuję, a on przynosi działający. Prawdopodobnie czasem po prostu kupuje nowy. Raz go o to zagadnęłam, ale uznał tę sugestię za obraźliwą.

Podrapała się w głowę, czując, że coś jej umyka… Pacnęła się w czoło, gdy wreszcie do niej dotarło.

– Jeżeli ty jesteś tutaj, Miron nie może cię odebrać ze szkoły! Pojechał po ciebie!

Pobiegła do łazienki i z kieszeni kurtki wyciągnęła komórkę. Martwą i mokrą. No pięknie!

Ale przecież Salcia też miała telefon.

– Kochanie, możesz zadzwonić do Mirona? – poprosiła, wróciwszy do kuchni. – Wiesz może, czy mamy ryż? Dużo, dużo ryżu?

Z komórki dosłownie kapało.

– Chyba nie… – zapytała Salcia, próbując nadążyć za tokiem myślenia Dory.

– Poproś Mirona, żeby kupił, muszę wysuszyć komórkę. I może zamówimy pizzę? Masz ochotę?

Salcia pokręciła głową, nie wiedząc, co powiedzieć. Poszła po komórkę do swojego pokoju i zadzwoniła do Mirona. Złapała go, zanim dojechał do szkoły, więc nie spotkał się z dyrektorem Nisimem i nie dowiedział się o jej tarapatach i wagarach… Może jej się upiecze.

Nie umiała określić, czy to ją cieszy. Były same w domu. Może powinna powiedzieć Dorze o wszystkim: o kłopotach, uwadze w dzienniczku, o Mieszku, o tym, w co ją próbuje wrobić, i jak blisko była, by pokazać dziś innym, kim naprawdę jest… Ale w tyle głowy usłyszała głos pani Silvany: „Kiedy ludziom rodzą się dzieci, nie mają wyboru i biorą je, jakie są. A i wtedy czasami się ich pozbywają, prawda, Salomeo? Lecz kiedy mogą wybrać? Naprawdę łudzisz się, że ktoś świadomie wybrałby wybrakowany egzemplarz?”.

Salcia głośno wydmuchała nos. Była pewna, że nikt nie wybrałby właśnie jej, gdyby dowiedział się o niej wszystkiego. Jak długo siedziała cicho, istniał jakiś cień szansy.

Potrafiła rozmawiać z Mironem o ogniu. Liczyli się z tym, że jest pyrką, kiedy ją brali do siebie. Ale cała reszta? Ten ciężar musiała dźwigać sama.

*

Salomea przywykła już do koszmarów. Nawiedzały ją właściwie co noc. Pełne bólu, ognia i strachu żywiły się jej wspomnieniami, nawet tymi zepchniętymi głęboko w podświadomość. W nocy wszystko, co przeżyła, wracało. Znów była mała, słaba i samotna. Znów widziała mężczyznę, który trzymał ją w klatce i zmuszał do strasznych rzeczy, do krzywdzenia ludzi, niszczenia ich własności, spalania domów… Dziwne, ale wtedy nie śniła. Zapadała się w ciemność, a rano nie pamiętała żadnych obrazów.

Lecz odkąd uratował ją Miron, było gorzej. Sny pokazywały już nie tylko to, co wydarzyło się naprawdę, lecz także rzeczy, których bała się najbardziej na świecie. Jej ogień trawił Mirona, Dorę, Luca, Leona. Mieszkanie, w którym czuła się bezpieczna. A od jakiegoś czasu w snach pojawiała się też Lakshmi i jej menażeria.

Jedno zdawało się niezmienne: Salcia traciła wszystko, co miało dla niej znaczenie, wszystko, co kochała. Ogień nigdy nie był dość syty, by nie strawić jej świata. Czasami mężczyzna, który trzymał ją w klatce, miał twarz Mieszka. Wiedziała, że Mieszko nie jest aż tak zły jak tamten, ale zagrażał życiu, które miała i które chciała zachować. Niekiedy w snach mściła się na nim i spalała go do kości.

Na końcu zawsze zostawała sama. Odporna na głód i siłę żywiołu.

Często budziło ją popiskiwanie czujnika dymu, bo podnosiła temperaturę w pomieszczeniu. Miron zaglądał do niej zaniepokojony, wyłączał alarm, upewniał się, że jest bezpieczna, przykrywał ją kołdrą i pocieszał. Kochała go. Czasami wyobrażała sobie, że jest jej tatą, takim prawdziwym, a nie tylko, jak mówiła pani Silvana, z litości. Opowiadał historyjki albo czytał jej książkę, dopóki nie zasnęła. Robiła wszystko, co w jej mocy, by odwlec ten moment: szczypała się w ramię pod kołdrą, szybko mrugała powiekami, by odpędzić senność. Bo jeśli zasypiała, pojawiał się kolejny koszmar, zawsze z Mironem w roli głównej. Za dnia wiedziała, że jej opiekun jest pyrem i jej ogień nie może go skrzywdzić, ale sny rządziły się swoimi prawami.

– Tylko ja ci zostanę – szeptał jej do ucha koszmar głosem mężczyzny, który trzymał ją w klatce. Znów budziła się z mokrą twarzą i dymiącymi dłońmi, gęsto pokrytymi łuskami.

Nikomu o tym nie mówiła. Koszmary stawały się prawdziwsze, kiedy wszyscy o nich wiedzieli, prawda?

Leżała cicho do rana, starając się myśleć o miłych rzeczach. O gofrach, które na śniadanie zrobi Miron. I o tym, jak zabawnie wygląda zaspana Dora, kiedy nie może trafić widelcem do ust i jęczy, że potrzebuje kroplówki z kawy. O tym, że w szkole spotka Lakshmi i jej zwierzaki… Gdyby nie Mieszko i pani Silvana, szkoła byłaby naprawdę świetna.

Ale nie mogła o tym myśleć – inaczej znów włączyłby się czujnik. Myślała więc o Lakshmi, która postanowiła, że zostanie jej przyjaciółką, i nie zamierzała słuchać protestów. Dopięła swego, dzięki czemu Salcia po raz pierwszy w życiu miała przyjaciółkę.

Rozdział 2

Lakshmi nie przepadała za ludźmi tak bardzo, jak tylko może za nimi nie przepadać jedenastoletnia bestiarka. Jej mama tłumaczyła, że to dlatego, że kiepsko czytała ich emocje, i stąd jej kłopoty z komunikacją. Lakshmi przytaknęła, co robiła zazwyczaj, gdy chciała skończyć rozmowę, ale w głębi duszy wiedziała, że prawda wygląda zupełnie inaczej.

Po prostu wolała zwierzęta. Zwierzęta ją rozumiały. Nigdy nie były złośliwe, ich agresja miała bardzo konkretne przyczyny i można jej było uniknąć, nigdy też nie traktowały Lakshmi gorzej tylko dlatego, że ma ciemną skórę i ciemne oczy czy mówi z lekkim akcentem.

Mama się zamartwiała. Odkąd przyjechali do Thornu osiem miesięcy wcześniej, ciągle powtarzała, że, jak Bogini pozwoli, jej córeczka spotka kogoś, z kim zechce się zaprzyjaźnić. A gdy Lakshmi przedstawiała jej swoich przyjaciół – myszy, wiewiórki, kota, stado kruków, dwa pająki, zaskrońce czy fretkę, która była najszczęśliwsza, kiedy mogła się owijać wokół szyi dziewczynki jak mały szaliczek, mama uśmiechała się smutno i mówiła:

– To fantastyczni towarzysze, kochanie, ale potrzebujesz kontaktu z ludźmi, z rówieśnikami.

Lakshmi wcale nie była pewna, do czego miałaby ich potrzebować. Czuła się świetnie w towarzystwie zwierząt. Pomagała tacie w klinice weterynaryjnej, którą otworzył w dzielnicy podmiejskiej Thornu, i równie często jak psy czy koty leczył kozy i króliki, a nawet lamy i alpaki – stworzenia o cudownie miękkiej sierści i pogodnych umysłach. Lakshmi wprost je uwielbiała i prosiła tatę, by zabrał ją ze sobą, ilekroć jechał do gospodarstwa, w którym żyły. Mimo to mama regularnie wracała do tematu. Przy śniadaniu, przed wyjściem Lakshmi do szkoły, zagadywała:

– Może właśnie dziś spotkasz kogoś fajnego?

A gdy Lakshmi wracała po południu, nad miską pysznego curry musiała odpowiadać na pytanie zadawane zawsze takim radosnym i pełnym nadziei głosem:

– Czy poznałaś dziś kogoś wyjątkowego?

Lakshmi poznała przez te miesiące wielu rówieśników. Ale nikogo, kto miałby chociaż potencjał. Większość ludzi była nieznośna, zwłaszcza dzieci. Wszyscy mówili za dużo, zbyt często, zbyt głośno. Piszczeli, przepychali się, nie rozumieli, że Lakshmi nie lubi, kiedy się ją dotyka. A potem w szkole pojawił się Mieszko i szybko stał się dla niej istnym utrapieniem. Przyczepił się do Lakshmi niemal na dzień dobry.

Nie pasowała do jego wizji świata, w której ludzie mają jasny kolor skóry i w ogóle są tacy sami. Przeszkadzały mu ciemna karnacja Lakshmi, jej grube poskręcane włosy związane w dwie bułeczki z tyłu głowy, jej jaskrawe kolorowe ubrania. I zapach. Krzywił się, kiedy wchodziła do klasy, i zasłaniał nos, narzekając, że pachnie indyjskimi przyprawami. Było to bzdurą, bo na śniadanie jadała płatki kukurydziane z mlekiem i popijała herbatą. A gdy odkrył jej menażerię, zrobił się kompletnie nieznośny.

Popychał ją, wyzywał, rzucał kamieniami w jej ptaki, próbował podpalić kota, który za nią łaził. Chciała się poskarżyć nauczycielce, ale szybko się przekonała, że nie ma na co liczyć – pani Silvana była jego ciotką, nie wierzyła, że mógłby zrobić cokolwiek złego. Za to dała Lakshmi wykład o tym, że jej obowiązkiem jest asymilacja i że powinna się starać upodobnić do pozostałych uczniów. Lakshmi ugryzła się w język i nie zapytała, czy ma się wybielić, czy może nosić perukę. Po prostu wyszła z klasy i od tamtej pory unikała Mieszka i jego świty. Bo chłopak niczym przywódca sekty gromadził wokół siebie zwolenników. Lakshmi wiedziała, że trzymają z nim ze strachu, że wolą być po jego stronie, niż narazić się na szykany. Banda tchórzy.

Lakshmi nie reagowała na zaczepki, ale jej kruki były inteligentne i pamiętliwe. Mieszko musiał naprawdę uważać na podwórku szkolnym, bo za punkt honoru postawiły sobie sranie mu na głowę. Dopinały swego regularnie.

Na lekcjach siadała z tyłu, natomiast przerwy spędzała za budynkiem, gdzie na małym zadrzewionym skwerku mogła podzielić się drugim śniadaniem z wiewiórkami, myszami czy ptakami. Robiła, czego od niej wymagano, i ani odrobiny więcej. Potem wracała do domu i pomagała w lecznicy, odrabiała lekcje w recepcji, kiedy rodzice przyjmowali czworonożnych pacjentów. I gdy przy kolacji mama pytała z nadzieją, czy Lakshmi spotkała kogoś fajnego, dziewczynka wzruszała ramionami i odpowiadała:

– Nikogo, kto nie miałby ogona.

Był to ich prywatny żart.

Tak miały się sprawy aż do dnia, w którym w szkole pojawiła się Salomea. Coś w niej natychmiast przykuło uwagę Lakshmi. Wołało do niej. Szeptało. Było ciepłe i ruchliwe, mimo tego, jak sztywno i cicho siedziała dziewczynka z burzą płomiennorudych włosów.

Nie zamieniły ze sobą nawet jednego zdania, ale kiedy tego wieczoru mama tradycyjnie zadała swoje pytanie, Lakshmi spojrzała na nią znad miski zupy soczewicowej i powiedziała:

– Tak, myślę, że dziś spotkałam swoją najlepszą przyjaciółkę.

Mama ucieszyła się tak, jakby spełniło się jej największe marzenie.

– Opowiesz mi o niej? – zapytała z entuzjazmem.

– Na razie jeszcze nic o niej nie wiem. Ale mam przeczucie – odparła Lakshmi zdecydowanym tonem.

Obserwowała Salomeę przez kolejne dni. Nowa uczennica trzymała się na dystans i wydawała się bardzo nieśmiała. Mieszko szybko skupił na niej uwagę, tak jakby zupełnie zapomniał o swojej dotychczasowej ofierze. Inne dzieciaki od niej stroniły. Lakshmi słyszała szepty, plotki, widziała podejrzliwe spojrzenia. Nie umknęły jej deprecjonujące Salomeę komentarze. Zrozumiała, że nową uczennicę jest grupie zaakceptować jeszcze trudniej niż ją, mimo jasnej piegowatej skóry, niebieskich oczu i braku obcego akcentu.

Więcej Lakshmi dowiedziała się od wiewiórki, która dopadła ją zdyszana, wystraszona, z łomoczącym serduszkiem i obrazami ognia w głowie. Dopiero po kilku minutach, utulona i wygłaskana, w bezpiecznej kieszeni obszernej flanelowej kurtki, uspokoiła się na tyle, by przekazać Lakshmi precyzyjniejsze sprawozdanie. Mieszko zaatakował ją i chciał spalić! Ale pojawiła się dziewczynka z łuskami, zabrała mu ogień, a wiewiórce kazała uciekać!

– Dziewczynka z łuskami? – dopytywała Lakshmi.

A gdy wiewiórka pokazała na swoją rudą kitkę i czubek głowy, bestiarka od razu się domyśliła, kogo miała na myśli. Ciekawe, o co chodziło z tymi łuskami? Odtąd obserwowała Salomeę jeszcze uważniej.

Aż zyskała pewność.

Na długiej przerwie podeszła do rudowłosej dziewczynki, która siedziała sama, z dala od grających w piłkę uczniów, i czytała jakąś starą książeczkę oprawioną w brązową skórę.

Lakshmi usiadła obok, nie za blisko, bo nie lubiła, gdy ktoś jej dotykał bez pytania, i zapytała:

– Nie jesteś tak do końca człowiekiem, prawda?

Salomea spojrzała na nią zaskoczona. Oczy wypełniły jej się łzami i Lakshmi zrozumiała, że niechcący sprawiła jej przykrość. Chciała to wyjaśnić, ale dziewczynka zerwała się z ziemi, złapała swój plecak i uciekła. Lakshmi podniosła z trawy książeczkę. Przekartkowała ją, z trudem przeczytała stronę tytułową wypisaną dziwaczną czcionką, chyba ręcznie. Coś o ognistych zaklęciach ochronnych. Nie była pewna, nie znała niektórych słów. Miała nadzieję, że nie zaprzepaściła szansy na przyjaźń.

Tego wieczoru, zanim mama zadała swoje standardowe pytanie, Lakshmi sama poruszyła temat.

– Mamo, chyba mi nie wyszło… Myślę, że zepsułam wszystko.

– Co, kochanie?

– To całe zaprzyjaźnianie się z ludźmi. Nie chciałam, żeby jej się zrobiło smutno…

Mama westchnęła, ale wciąż się uśmiechała. Cieszyła się w duchu, że Lakshmi w ogóle próbuje nawiązać z kimś kontakt.

– Czasami tak się zdarza – powiedziała. – Ale jeśli sprawisz komuś przykrość, zawsze możesz przeprosić i spróbować to naprawić.

– A jeżeli ktoś nie przyjmie przeprosin? – dopytywała dziewczynka.

– To jego prawo, kochanie. To, że kogoś przepraszasz, nie znaczy, że jest ci winien wybaczenie. Pozostaje mieć nadzieję, że zrozumie, że nie miałaś złych intencji i nie chciałaś jej sprawić przykrości.

– Ludzie są strasznie trudni – westchnęła dziewczynka.

– Pamiętasz, jak nadepnęłaś na ogon Baloo?

Lakshmi zaczerwieniła się po czubki uszu. Jej pies gniewał się na nią dwa dni i nie dawał się przekupić nawet najlepszymi kąskami. Naprawdę go zabolało.

– Sama widzisz: zwierzęta też nie zawsze są łatwe. Ale w końcu ci wybaczył.

– Mówisz, że mam ją przekupić ciasteczkami?

Mama parsknęła śmiechem.

– Na początek może wystarczy, że przeprosisz.

Tak, to mogła zrobić. Choć i tak zabrała ze słoja kilka ciastek, bo w przypadku Baloo okazały się bardzo pomocne.

W szkole wyczekiwała momentu, kiedy będzie mogła porozmawiać z Salomeą. Siedziała za nią na botanice i podstawach magicznego BHP, ale Salomea kuliła się i odsuwała, wyraźnie nieskora do pogawędek.

Kiedy klasa przenosiła się na zewnętrzny dziedziniec, by przećwiczyć zaklęcia ochronne, pani Silvana spojrzała na Salomeę z tym swoim fałszywym uśmieszkiem i powiedziała:

– Moja droga, może będzie lepiej, jeśli zostaniesz? Nie chcielibyśmy przecież, żebyś znowu komuś zrobiła krzywdę.

Gdy Lakshmi zobaczyła, jak dziewczynka kuli się w sobie, aż pociemniało jej przed oczami. Kiedy dzieci wychodziły na korytarz, schowała się za drzwiami – wiedziała, że nikt, nawet nauczycielka, nie zainteresuje się jej nieobecnością.

Salomea siedziała w swojej ławce, opierając czoło na dłoniach. Włosy wydawały się unosić wokół jej głowy jak płonąca aureola, a skóra na dłoniach połyskiwała czerwienią i złotem.

Lakshmi wyszła z ukrycia. Podeszła do nieznajomej. Wiewiórka wyglądała z zaciekawieniem z kieszeni, czujnie poruszając noskiem. Zaraz: czy dłonie tej dziewczynki naprawdę dymią…? Usiadła na krześle naprzeciwko.

– Hej – powiedziała cicho. Całe to przepraszanie było trudniejsze, niż myślała. – Słuchaj, ja cię wcale nie chciałam obrazić. Dla mnie to komplement. Naprawdę nie przepadam za ludźmi. A moja przyjaciółka cię lubi i pomyślałam, że może ty mogłabyś polubić mnie. Głupie, wiem. W każdym razie nie chciałam, by zrobiło ci się przykro. Słowo.

Salomea uniosła głowę i spojrzała na nią zaskoczona.

– Przyjaciółka? – zapytała niepewnie.

Lakshmi odchyliła połę obszernej zielonkawej kurtki, której nie zdejmowała nawet w klasie. Nie mogła ryzykować zostawienia gdzieś okrycia, kiedy w kieszeniach miała całą menażerię. Wiewiórka z zaciekawieniem wyjrzała zza pazuchy.

– Mieszko ją podpalił – wyrwało się Salomei.

Lakshmi pokiwała głową.

– A ty ją uratowałaś.

Dziewczynka zaczerwieniła się po cebulki włosów. Cała jej jasna zwykle twarz pulsowała czerwienią, a milion piegów odcinał się od niej złotą barwą.

– Nikt nie może wiedzieć… Wszyscy ześwirują! Nie możesz nikomu powiedzieć – powtarzała przerażona.

Lakshmi uniosła lewą brew – przybierając wyraz twarzy, który zawsze bawił mamę – i stwierdziła:

– Taaa, bo faktycznie ciągle gadam z ludźmi i dzielę się z nimi każdą nowiną. Nie martw się, nic nie powiem.

Salomea przyglądała jej się uważnie, niepewna, czy może zaufać tej deklaracji.

– Nigdy świadomie nie skrzywdziłabym żywego stworzenia – dodała Lakshmi.

– A człowieka? – zapytała Salomea.

– A czy skrzywdził żywe stworzenie? – odpowiedziała pytaniem bestiarka.

Salomea uśmiechnęła się szeroko i uświadomiła sobie, że może polubić tę dziewczynkę. Pasowała do niej bardziej niż inni w szkole.

– Nie przeszkadza ci, że mam ciemną skórę? – upewniła się Lakshmi, czując na sobie wnikliwe spojrzenie koleżanki.

– Mieszkałam kilka lat w piekle. Nikt tam nie jest tak jasny jak ja. – Salomea wzruszyła ramionami, jakby kolor skóry nie miał dla niej najmniejszego znaczenia. I Lakshmi uświadomiła sobie, że tak właśnie jest.

– Chcesz być moją przyjaciółką? Nie jestem za dobra w tym całym przyjaźnieniu się i nigdy nie miałam przyjaciółki, ale mama mówi, że to bardzo ważne. Wydaje mi się, że jeśli z kimś mogłabym się przyjaźnić, to z tobą – powiedziała otwarcie.

Salomea zamrugała zaskoczona. Dora w kółko jej powtarzała, że kiedyś na pewno znajdzie przyjaciółkę, ale Salcia jej nie wierzyła. Kto by się chciał przyjaźnić z kimś takim jak ona? W piekle inne dzieci trzymano od niej z daleka. Wszystkie demony chuchają na swoje pociechy, nieraz przesadnie. Opiekunowie wyjaśnili jej, że to dlatego, że niełatwo urodzić dziecko, kiedy jest się demonem. Oni nie mogli mieć dzieci, więc przygarnęli ją. Gdy o tym mówili, słyszała tęsknotę w ich głosie.

– Musisz zrozumieć, Salciu: oni się boją, że mogłabyś, oczywiście niechcący, skrzywdzić ich maluchy. Kiedy zaczniesz lepiej kontrolować swoje moce, na pewno będziesz się mogła z nimi bawić, ale do tego czasu…

A potem przypadkiem podpaliła ich dom. Przeżyli, odnieśli jednak poważne obrażenia. I nie chcieli już Salci pod swoim dachem. Zamieszkała z Lucyferem, który okazał się dla niej miły, ale był strasznie stary i bardzo zajęty.

– Jak nie chcesz, to nie ma sprawy. I tak nikomu nic nie powiem – stwierdziła Lakshmi, wstając. Zbyt długo czekała na odpowiedź i poczuła się niezręcznie.

Salomea złapała ją za kurtkę.

– Chcę. Też nie wiem jak. Ale Dora mówi, że gdy dwie osoby bardzo czegoś chcą, to już połowa sukcesu – oznajmiła z zapałem.

Lakshmi usiadła z powrotem. Zapytała, kim jest Dora. Salomea opowiedziała o niej i o Mironie, o życiu w piekle i o tym obecnym, w Thornie. Nie wspominała o swoich mocach, a Lakshmi nie naciskała. Przedstawiła Salomei wszystkie swoje zwierzęta. Gdy ta nie skrzywiła się na widok myszy i zaskrońców, zyskała pewność, że się nie pomyliła: ta dziewczynka będzie jej przyjaciółką.

Odtąd siedziały w jednej ławce, a na przerwach razem jadły drugie śniadanie. Salomea nigdy nie wyśmiewała jedzenia Lakshmi, raz nawet zapytała, czy może spróbować chlebka ćapati, bo ładnie pachnie. Sama zwykle miała kanapki z masłem orzechowym lub małe racuszki w pudełku z przegródkami. I nie widziała nic dziwnego w dzieleniu się jedzeniem z myszami, wiewiórkami czy fretką.

Jedno tylko spędzało Lakshmi sen z powiek: okrucieństwo Mieszka i pani Silvany. Nie mogła znieść, że wystarczyła minuta ich gadania, a przyjaciółka garbiła się, zamykała w sobie i ukradkiem ocierała łzy. Jej dłonie pokrywały się wówczas łuskami i zaczynały dymić, co starała się ukryć, wciskając ręce do głębokich kieszeni kurtki.

Lakshmi nie wiedziała, jak jej pomóc. I nie zaprotestowała, kiedy kruki, wrony i gołębie zbombardowały samochód pani Silvany śmierdzącymi kleksami.

– Celujcie w klamki i szyby – poradziła.

Może było to niewiele, ale miała satysfakcję.