Little Lies. Lies, Hearts & Truths. Tom 1 ebook i audiobook

LITTLE LIES

To WSZYSTKIE MAŁE KŁAMSTWA (które wmawiasz sobie, żeby czuć się lepiej).

„Nie chcę cię”.

„Nic dla mnie nie znaczysz”.

„Nigdy cię nie kochałem”.

Ze słów zrobiłem miecze.

I ściąłem ją. Wbiłem ostrze i przyglądałem się, jak upada.

Powiedziałem, że nigdy jej nie skrzywdzę, ale zrobiłem to.

Wiele lat później muszę stawić czoła wszystkim kłamstewkom, nieprawdom, zafałszowanej rzeczywistości, szkodom, które wyrządziłem, choć chciałem tylko zaspokoić swoją obsesję.

Lavender Waters jest księżniczką w wieży. Nawet jej imię to materia, z której utkane są bajki.

To ja ją kiedyś uratowałem.

Niejeden raz.

Ale nie chcę już tego robić.

Chcę tylko udawać, że kłamstwa nadal są prawdą.

PODZIĘKOWANIA

Deb, uwielbiam cię. Dziękuję, że dorównujesz mi w moim dziwactwie i że jesteś moją trampoliną.

Kimberly, jesteś wspaniała i kocham twój mózg, niebywałe wsparcie, trafne spostrzeżenia i przyjaźń.

Sarah, jesteś niesamowita i cudowna, i nie ma mowy, żebym zrobiła to bez ciebie. Dziękuję za to, że wiesz, czego mi potrzeba, zanim w ogóle mi się tego zachce.

Hustlerowie, jesteście moimi czirliderami i książkową rodziną i bardzo doceniam każdego z was.

Denise, dziękuję ci za twoją wiedzę o hokeju, świetne rozeznanie i chęć dzielenia się tym ze mną. Jesteś cudowna, a twoje wsparcie jest dla mnie zaszczytem.

Tijan, masz najbardziej niezwykłe serce i mam szczęście się z tobą przyjaźnić.

Jessico, Christo i Julio, dziękuję wam bardzo za pracę nad tym projektem i za pomoc w nadaniu mu blasku.

Sarah, Jenn, Hilary, Shan i cała moja drużyno z Social Butterly, jesteście niesamowici i bez was nie mogłabym tego zrobić.

Sarah i Gel, dziękuję za to, że jesteście mistrzami obrazów. Wasz niewiarygodny talent nie przestaje mnie zadziwiać.

Teeny, dziękuję ci nie tylko za to, że potrafisz wypełnić stronice wspaniałymi rysunkami, ale także za twoją przyjaźń.

Beavers, dziękuję za bezpieczną przystań i nieustanną ekscytację tym, co dopiero ma nadejść.

Deb, Tijan, Kelly, Ruth, Kellie, Erika, Marty, Karen, Shalu, Melanie, Marnie, Julie, Krystin, Laurie, Angie, Angela, Jo, Lou: wasza przyjaźń, wskazówki, wsparcie i trafne spostrzeżenia sprowadzają mnie na ziemię; dziękuję, że stanowicie w moim życiu grupę tak cudownych i inspirujących kobiet.

Czytelnicy, blogerzy, bookstagramerzy i booktokerzy, waszej pasji dla historii miłosnych nie można z niczym porównać; dziękuję wam za wszystko, co robicie na rzecz społeczności czytelniczej.

Dla tych, którzy wszystko

czują tak intensywnie,

że świat staje się równie bolesny,

co cudowny.

PROLOG

Nie dać się potworowi

Lavender

6 lat

– To będzie mega zabawne, Lavender. Spodoba ci się! – zapewnia mnie z uśmiechem mój starszy brat Maverick, puszczając mi oczko.

Odwzajemniam uśmiech. Dla niego wszystko jest zabawne i w większości przypadków ma rację.

– Najfajniejsze są lustra! – oznajmia Kodiak. Jest najlepszym kumplem Mavericka, ale także moim kolegą. – Dopilnujemy, żebyś się dobrze bawiła.

Potakuję i obejmuję się ramionami, próbując powstrzymać podyktowany zmartwieniem dygot, ale nie udaje mi się.

– Lavender, kochanie, zimno ci? – pyta tata. – Gdzie masz kurtkę?

Mama grzebie w torebce.

– Musieliśmy zostawić w samochodzie. Wrócę i przyniosę. To zajmie tylko minutkę.

– O ludzie – mruczy Maverick. Na tyle cicho, że rodzice nie słyszą, ale ja tak. Jego frustracja jest jak gruby koc, który przygniata moje ramiona. Maverick nie lubi czekać i już od pięciu minut próbują mnie przekonać, żebym z nimi poszła.

– Dobra. Niech założy moją bluzę. – Kodiak rozwiązuje rękawy, którymi jest przepasany w talii, i podaje mi swoje okrycie.

Uśmiechając się delikatnie, biorę ją od niego i wsuwam ramiona w miękką tkaninę. Jest ciepła i pachnie proszkiem do prania. Na bluzie z kapturem widnieje logo drużyny hokejowej, którą trenuje mój tata i w której gra tata Kodiaka. Wkładam ręce do kieszeni i moje palce trafiają na cukierki i kilka papierków. Kodiak zawsze ma ze sobą landrynki Jolly Ranchers. To jego ulubione. Ja uwielbiam pianki Lucky Charms, choć tak naprawdę to płatki śniadaniowe, a nie słodycze.

– Na pewno chcesz iść? – pyta cichym głosem mama, pomagając mi podwinąć rękawy.

Potwierdzam samym skinieniem głowy. Nie ufam teraz mojemu głosowi. Poza tym mama mówiła, że po powrocie z domu śmiechu możemy zjeść smażone ciasteczka, i nie chcę być powodem, dla którego tego nie zrobimy.

Mamusia i tatuś patrzą na siebie. Cały czas rozmawiają ze sobą bez słów. Ja robię to samo z Riverem. Jest inaczej, bo River to mój brat bliźniak, ale pod wieloma względami podobnie. Nie zawsze musimy używać słów, żeby wiedzieć, jak czuje się to drugie. Jest to dobre, ponieważ czasami zapominam języka w gębie.

– River, trzymaj Lavender za rękę przez cały czas, dobrze? To twoje zadanie – mówi stanowczym głosem tata. – Cały czas trzymaj ją za rękę.

To ton, którego często używa w stosunku do Rivera, ale nigdy do mnie.

– Trzymam za rękę Lavender. Nie puszczam. Dbam o jej bezpieczeństwo – powtarza River.

Tata przytakuje uroczyście i odwraca się do mnie, a jego mina się zmienia. Twarz przypomina świeżą piankę, mięknie, łagodnieje. – Jeśli nie będzie ci się tam podobało, powiedz o tym Riverowi, w porządku? Robbie, Mav i Kody będą z tobą.

Kiwam głową, szepcząc „dobrze”. Tata całuje mnie w czoło i chwyta Rivera za ramię. 

– Opiekuj się siostrą i nie oddalaj się od braci.

River potakuje, trzymając mnie za rękę tak mocno, że niemal czuję, jak wyginają mi się kości. Chcę mu powiedzieć, że to boli, ale wszyscy biegną w stronę domu śmiechu, więc nie chcę tego zepsuć, choć już jestem przerażona.

Wszystko mnie przeraża.

Za dużo hałasu. Za dużo ludzi. Zbyt wielu ludzi, których nie znam.

Jest parę osób i rzeczy, które sprawiają, że czuję się bezpiecznie.

Przez większość czasu River jest jedną z nich, ale dziś mam wrażenie, że jestem na karuzeli, z której nie mogę zejść. Chcę się bawić. Chcę, żeby River się dobrze bawił. Ale hałas i ludzie to zbyt wiele.

Trzymam się blisko i mocno ściskam go za rękę. Mam wilgotną i śliską dłoń. Jest mi zimno i gorąco.

Powinnam mu powiedzieć, że chcę wrócić i zostać z mamą i tatą, ale jest za głośno i nie mogę wydusić słowa. Mówię sobie, że potem dostaniemy nagrodę i znowu znajdę się w miejscu, w którym czuję się najbezpieczniej. I podoba mi się, jak dumny był tata, kiedy powiedziałam, że chcę wejść do domu śmiechu.

Robbie, Maverick i Kodiak pędzą przed siebie, meandrując w labiryncie luster. Kodiak spogląda przez ramię, marszcząc brwi. Chwyta Mava za koszulkę, próbując zmusić go, by zwolnił, a River biegnie, by za nimi nadążyć. Maverick śmieje się i znika za rogiem. Kodiak waha się, ogląda się za siebie ostatni raz i też znika, a River każe mi się pospieszyć.

Wpadam na własne odbicie i jeszcze mocniej ściskam dłoń Rivera. Wszędzie widzimy swoje podobizny. Oczy mojego brata lśnią z ekscytacji i uśmiecha się szeroko. 

– Wszystko w porządku, prawda? – pyta, ze wzrokiem nadal wbitym w to, co czeka za rogiem.

Potakuję, bo muzyka jest głośna i nie usłyszałby mnie. Kiedy zostawiamy za sobą lustra, lęk częściowo ustępuje, ale wtedy musimy przejść przez coś, co przypomina worki bokserskie taty w naszej domowej siłowni, z tym że te tutaj mają twarze klaunów. Nie podobają mi się, więc zamykam oczy i pozwalam się ciągnąć Riverowi. Obijam się o różne przedmioty, a ktoś wpada na mnie od tyłu. Potykam się, puszczam rękę brata i upadam. Ktoś potyka się o mnie i obrywam w bok stopą, więc gramolę się, żeby zejść z drogi.

W pomieszczeniu migają światła i trudno mi się zorientować, w którą stronę mam iść. Wiszący klauni huśtają się nade mną, rzucając mnie na kolana, kiedy próbuję wstać.

River mnie woła, ale mój strach sprawia, że świat staje się mętny i niewyraźny i mam wrażenie, jakbym była pod wodą. Nie mogę oddychać, patrzeć ani mówić.

To dlatego tatuś chciał, żeby River cały czas trzymał mnie za rękę. Kiedy się boję, zacinam się i sztywnieję. To sprawia, że trudno mnie znaleźć, zwłaszcza w takim miejscu jak to. Spanikowany potwór rośnie w mojej głowie, zabierając całą przestrzeń, a ja płytko oddycham. Próbuję przypomnieć sobie rzeczy, które moja nauczycielka plastyki, pani Queenie, kazała mi robić, ale moje myśli galopują. Chcę tylko do mamy i chcę stąd wyjść.

Odsuwam się od stóp i starszych dzieci tupiących oraz przepychających się między wiszącymi klaunami. Policzkiem uderzam w coś twardego. Do oczu napływają mi łzy, ale kiedy podnoszę wzrok, widzę drzwi z napisem TYLKO DLA PRACOWNIKÓW. Nie wiem, co to znaczy, ale uznaję, że lepiej będzie mieć kłopoty, niż tu zostać. Naciskam klamkę i zerkam przez szparę. Są tam korytarz i schody. Oglądam się przez ramię na wiszących klaunów. Nie wracam tamtędy.

Wychodzę na korytarz. Czuję się lepiej i gorzej. Chcę do mamy. Chcę iść do domu i tulić się do niej i do taty w łóżku, gdzie jest najbezpieczniej.

Ściany korytarza są żółte i zapaskudzone. Pobazgrane przez ludzi. Pędzę w stronę schodów i znowu się potykam, upadając na pupę i zjeżdżając po kilku stopniach. Są brudne i mokre, podobnie jak teraz moje ubranie. Łzy napływają mi do oczu, bo to mama uszyła mi tę sukienkę i nie chcę jej zniszczyć.

Na dole schodów są ogromne drzwi. Pomalowane na czerwono, ale farba odłazi, ukazując pod spodem brązowy kolor. Wygląda jak wyschnięta i świeża krew. W rogu siedzi pręgowiec, drapiąc w drzwi i próbując wymknąć się przez niewielką szparkę. W domku, do którego jeździmy latem, mamy pręgowce. Karmimy je orzeszkami ziemnymi, a one są tak przyjazne, że wdrapują się nam po nie na kolana. Mamusia jednak zawsze pilnuje, żebyśmy nie dotykali twarzy, a po karmieniu gryzoni myjemy ręce. Wydaje mi się, że ten zwierzak jest zbyt przestraszony, by chcieć się zaprzyjaźnić. Chce się wydostać, tak samo jak ja.

– Cześć, szkrabie. – Mój głos to ledwie szept. – Otworzę ci drzwi.

Naciskam rygiel, ale jest ciężki i trzęsą mi się ramiona. Pręgowiec chowa się w kąciku, a mnie zaczynają szybciej kapać łzy, ponieważ teraz się boję, że nie będę mogła stąd wyjść, a nie chcę wracać do domu śmiechu pełnego wiszących klaunów.

Gdyby tylko udało mi się otworzyć drzwi, wróciłabym do mamy i taty i wtedy byłabym bezpieczna. Drzwi wreszcie ustępują, ale gruby łańcuch nie pozwala im się otworzyć do końca. Zwierzątko wybiega na zewnątrz, a ja przeciskam się przez wąski otwór. Zaplątuje mi się sukienka, rozrywając się na dole. O n i e. Nie chcę, żeby mama się na mnie gniewała.

Głośno tu, światła migają, a ludzie krzyczą i się śmieją. Biorę w płuca duży haust powietrza, które ma smak dymu papierosowego. Za mną z głośnym kliknięciem zatrzaskują się drzwi.

Cała sztywnieję, jakbym wrosła w ziemię. Nie wiem, gdzie jestem ani jak wrócić do reszty towarzystwa. Mój tata zawsze mówi, że jeśli się zgubię, to powinnam stać w jednym miejscu albo znaleźć zaufaną osobę, która mi pomoże, na przykład policjanta, ale poza mną nie ma tu nikogo. Nie wiem, w którą stronę mam iść, by znaleźć rodziców, i boję się, że River nadal jest w domu śmiechu i że mnie szuka.

Próbuję zastosować niektóre z ćwiczeń uspokajających, których nauczyła mnie pani Queenie, ale mam chaos w głowie i jestem przerażona.

– Cali, czy to ty? – Z ciemności wyłania się wielki mężczyzna.

Cofam się o krok i potykam o kamień, lądując na pupie. Okulary mi spadają i uderzają o ziemię. Mężczyzna kuca. Oczy ma jak wydrążone studnie, puste i ciemne. Źle pachnie, jak ten piekący środek, którym mama smaruje moje zadrapania.

– Zgubiłaś się, dziewczynko? – Jego słowa zlewają się w jedno. – Wyglądasz zupełnie jak moja Cali. – Wyrzuca pustą butelkę, która ląduje z hukiem na trawie.

Jest straszniejszy od wiszących klaunów. A rodzice mówią mi, żebym nigdy nie rozmawiała z nieznajomymi. Macam wokół w poszukiwaniu okularów, ale nie mogę ich znaleźć.

Wyciąga ręce w moim kierunku i cofam się, ale za plecami mam kosz na śmieci, w który tak mocno uderzam głową, że aż widzę gwiazdy. Chcę zawołać mamę, ale mam ściśnięte gardło.

– Jesteś sama? Gdzie jest twoja rodzina? – Napiera na mnie. – Wyglądasz zupełnie jak ona. Możesz być nią. – Jego oddech sprawia, że łzawią mi oczy. – Mogę zabrać cię do domu.

Boli mnie brzuch.

– Chodź, ze mną jesteś bezpieczna. – Uśmiecha się, pokazując braki w uzębieniu, zupełnie jak u mnie.

Nie chcę z nim iść, ale boję się zostać w tej ciemności.

Wsuwa dłonie pod moje ramiona i podnosi mnie. Trzęsą mi się kolana i nie podoba mi się uczucie suchości w ustach.

– Nie bój się. Nie zrobię ci krzywdy. – Bierze mnie za rękę. – Jesteś dokładnie taka sama jak moja Cali. – Ciągnie mnie za sobą, a ja się potykam, oglądając się przez ramię. Wydaje mi się, że słyszę moje imię, ale nie wiem, czy naprawdę, ktoś mnie woła. Zamiast iść w stronę krzyków i karuzeli, oddalamy się od nich. Wsuwam rękę do kieszeni bluzy Kodiaka i wyciągam landrynkę, upuszczając ją na ziemię. Podobnie jak robili to Jaś i Małgosia z okruszkami chleba.

Próbuję zaprzeć się nogami o ziemię, ale szarpie mnie za ramię i rusza szybciej. Potykam się o coś i tracę równowagę. Stawia mnie z powrotem na nogach. Już się nie uśmiecha, a jego puste oczy przypominają mi ślepia Brutusa, psa Kodiaka, kiedy zauważa w ogródku wiewiórkę, którą zamierza gonić.

– Nie piśnij ani słówka. Ani jednego – mówi, otwierając drzwi.

Rzucam kolejny cukierek na ziemię, a on wpycha mnie w ciemność. Potykam się i upadam do przodu, lądując na czworaka. Podłoga jest twarda i zimna.

– Zostań tu i bądź cicho, Cali, albo nigdy już nie zobaczysz swojej mamci – warczy.

Drzwi zamykają się z kliknięciem.

Chcę powiedzieć temu panu, że nie mam na imię Cali, ale boję się, że jeśli się odezwę, to naprawdę nie zobaczę już mamusi. Ciemno tu jak w pochmurną, bezgwiezdną noc w domku letniskowym i śmierdzi tym czymś, co tata wlewa do łódki, żeby popłynęła. Znowu wkładam rękę do kieszeni, szukając landrynek. Zostały tylko dwie.

Szkoda, że zdobyłam się na odwagę.

Chciałabym być w jakimkolwiek innym miejscu.

Zaczynam płakać i trudno mi powstrzymać swoje odgłosy. Zaciskam usta i wbijam paznokcie w dłonie. Wrzynają się w skórę jak małe nieme krzyki.

Chowam twarz w bluzie Kodiaka, próbując wdychać zapach proszku do prania i arbuzowych landrynek.

Boję się poruszyć, bo jeśli narobię hałasu, mężczyzna wróci.

Macam podłogę. Jest twarda i zimna i zaczynam szczękać zębami. Pupę mam mokrą od upadku, a od smrodu robi mi się niedobrze.

Wyciągam rękę, przesuwając palcami po pobliskich przedmiotach. Nie wiem, co to za rzeczy.

Natrafiam na coś miękkiego. To chyba pluszak. Przytulam go do piersi i wstaję. Nogi mi się trzęsą, jakby były z galarety. Przesuwam się do przodu i wyciągam przed siebie rękę, aż palcami natrafiam na coś zimnego. Słyszę dźwięki wesołego miasteczka, ale ledwo co. Wentylator pracuje głośno, przez co wszystko, co znajduje się na zewnątrz, wydaje się odległe.

Dotykam zimnej powierzchni, aż natrafiam na wypukłość. To chyba drzwi. Nie rozumiem, czemu ten pan mnie tu zostawił. Przekręcam gałkę i próbuję je pchnąć, ale nie puszczają.

Chcę do domu.

Chcę do mamusi i tatusia.

Chcę, żeby River wiedział, że nic mi nie jest.

Chcę oddać Kodiakowi jego bluzę.

Mam nadzieję, że nie jest mu tak zimno jak mnie.

Jeszcze raz próbuję otworzyć drzwi, ale są zablokowane i nadal tu tkwię, całkiem sama.

Nie wiem, ile czasu spędzam w ciemności, ale po chwili wydaje mi się, że ktoś mnie woła. Ponownie słyszę moje imię, więcej niż raz i gdzieś bliżej. Przykładam ucho do zimnego metalu.

Chyba słyszę Kodiaka i tatusia.

Ktoś wali w drzwi i potykam się, upadając na podłogę.

– Lavender? – Rozlega się łomot, a potem nagle drzwi się otwierają i tatuś z Kodiakiem wpadają do środka.

Nie wiem, gdzie jest mamusia, i wszystkie słowa uwięzły mi w gardle ze strachu.

– O mój Boże. Dzięki Bogu. Co się stało, kochanie? – Tata podnosi mnie, a Kodiak ma tak bardzo, bardzo szeroko otwarte oczy. Trzyma cukierki, które upuściłam na ziemię, i moje okulary. – Mam ją! Znalazłem ją! – Tata biegnie, a to sprawia, że brzuch mi wiruje i się skręca. Za nami gna Kodiak i z ciemności wpadamy z powrotem w hałas i światła lunaparku.

– Dzięki Bogu! – Mama bierze mnie w ramiona, tak bardzo ściskając, że czuję się jak za mocno zgnieciony pączek z marmoladą. – Co się stało, skarbie? Gdzie się podziewałaś?

Tata mówi jej, gdzie mnie znalazł, i w końcu odzyskuję głos. Ale mogę tylko wydusić „pan”, zanim znowu mnie zatyka.

– Zabrał cię jakiś pan? – Głos mamy brzmi jak syrena alarmowa.

Potakuję i wtedy padają kolejne pytania. Głowa zaraz mi eksploduje. Wciąż się boję, że on wróci. Cały czas płaczę.

Tata znajduje ochronę, a pracownicy wzywają policję.

Przychodzi ojciec Kodiaka i zabiera syna oraz moich braci.

W pomieszczeniu razem ze mną jest policjantka, ma łagodne, miłe i smutne oczy. Mamusia musi wytłumaczyć jej, że jestem nieśmiała i trudno mi rozmawiać w towarzystwie ludzi, których nie znam. Chcę po prostu iść do domu, jednak oni zadają mi pytania o tego mężczyznę, a ja staram się na nie odpowiadać.

Dają mi koc, ale drapie mnie w nogi.

Dostaję sok jabłkowy w kartoniku, pączka z cukrem i jabłko. Nie lubię soku jabłkowego, bo smakuje jak metal, ale jestem spragniona, więc go wypijam.

Policjantka zadaje mi pytania, od których robi mi się niedobrze. Wymiotuję pączkiem i przez to płaczę jeszcze bardziej.

Mamusia mówi, że wszystko będzie dobrze, ale nie jestem przekonana.

Wreszcie przestają pytać. Cieszę się, bo ich nie lubię. Potem ktoś robi zdjęcia wszystkich moich siniaków. Naprawdę nie wiem, skąd się wzięły. Tata jest zły, a mama próbuje ukryć, jak bardzo jest smutna.

Cieszę się, kiedy w końcu mówią, że możemy wracać do domu.

Tatuś zanosi mnie do samochodu, a mamusia siada ze mną z tyłu. Wtulam się w jej włosy, wdychając zapach szamponu, starając się nie dopuścić do siebie wspomnień i zapachów. Chcę założyć ulubioną piżamę i przytulić się do pluszowego bobra, i nigdy już nie wychodzić z domu.

Chcę czuć się bezpiecznie.

Tata niesie mnie na górę, a mama zaczyna przygotowywać dla mnie kąpiel. Tata stawia mnie na taborecie obok wanny i klęka przede mną. Mam tylko jeden but. Nie wiem, co się stało z drugim.

Moja sukienka jest brudna, pokryta smugami błota. Bluza Kodiaka jest rozerwana z jednej strony, a na rękawach ma brązowe plamy. Znowu zaczynam płakać, bo za dużo tego wszystkiego. Wbijam paznokcie w dłonie, żeby nie wydawać żadnego dźwięku.

– Spokojnie. – Mama rozwiera mi palce. Wnętrze pokrywa zaschnięta krew, a z ran cieknie świeża. – Lavender, kochanie, kto ci to zrobił?

– Powiedział, że jeśli pisnę choć słówko, to już nigdy cię nie zobaczę, więc wykrzyczałam to w moją skórę.

– Tak bardzo mi przykro, skarbie. Nigdy więcej nie pozwolimy, by stało ci się coś złego.

– A co, jeśli wróci? – szepczę. – Jeśli znowu mnie zabierze?

– Nie zabierze, słońce. Obiecuję, że tak się nie stanie.

Chcę jej wierzyć, ale wspomnienia wciąż są żywe, jak zły sen, który nie mija. Mieszka teraz w mojej głowie największy potwór.

Potem, kiedy już jestem umyta i w czystej piżamie, mamusia przygotowuje mi przekąskę. Ale nie jestem głodna i chcę tylko być w łóżku i mieć pewność, że z Riverem wszystko jest w porządku. Chcę mu powiedzieć, że to nie jego wina, że nie mógł mnie zatrzymać.

Chcę, żeby wszystko było tak jak dawniej.

Lecz nie jest.

I nie wydaje mi się, żeby kiedykolwiek było.

1

Pierdolnik pierwszego dnia

Lavender

Obecnie, 19 lat

– Ej, Lav! – Mój brat wali pięścią w drzwi do łazienki, a pół sekundy później otwierają się, uderzają w ścianę, napędzając mi stracha.

Dźgam się w oko maskarą, a kawa opryskuje mi przód białego podkoszulka. Porwałam się na wielozadaniowość. Powinnam wiedzieć lepiej.

– Auć! Cholera, Mav! – Przykładam dłoń do piekącego oka, a kubek wpada do umywalki. Odpada mu ucho. – Niech to szlag! To był mój ulubiony pieprzony kubek. I mogłam być nago!

Maverick wydaje z siebie gardłowy dźwięk.

– Dopiero co zjadłem śniadanie. Nie mów takich rzeczy, jeśli nie chcesz, żebym się porzygał.

– Pierdol się, pojebie. – Próbuję zamknąć mu drzwi przed nosem, ale bez powodzenia, bo stoi na progu jak jakiś pieroński olbrzym. – Kiedy patrzę na ciebie, odechciewa mi się jeść.

Ku przerażeniu moich rodziców Maverick jest patentowanym kurwiarzem. Monogamicznym, ale i tak kurwiarzem. Opierając się na tym, czego dowiedziałam się od dziewczyn, które lubią nas odwiedzać – a jest ich wiele – zadaje się z jedną i tą samą dziewczyną przez dokładnie cztery tygodnie. Mówiąc „zadaje się”, mam na myśl jak najczęstsze stosunki seksualne.

Mój brat nie jest brzydalem, daleko mu do tego. Maverick wygląda jak cholerny supermodel z tymi swoimi falowanymi ciemnymi włosami i niedorzecznie wyrzeźbionymi rysami. Dziewczyny i kobiety szaleją za nim. To irytujące.

– Czemu, do cholery, wpadasz do mojej łazienki o siódmej trzydzieści rano? Próbuję wyszykować się na zajęcia. – Chociaż jestem na drugim roku, to mój pierwszy dzień na nowym uniwerku i chciałabym zacząć kolejny rok studiów z pozytywnym akcentem. Szturchanie się w oko tuszem do rzęs nie jest zbyt pozytywne.

– Riv musi być na treningu piłkarskim, a ja na hali za jakieś dwadzieścia minut. Widziałaś kluczyki do mojego samochodu?

– Skąd miałabym wiedzieć, gdzie są twoje kluczyki? – Odsuwam rękę od oka i przyglądam się swojemu odbiciu w lustrze. Wspaniale. Wyglądam teraz, jakbym była do pewnego stopnia szopem praczem z tuszem rozmazanym wokół ślepia.

– Mav, musimy się zwijać, bo się spóźnimy – drze się skądś mój brat bliźniak, River.

Maverick przeczesuje włosy dłonią. Opadają z powrotem na miejsce, jakby były idealnie posłusznymi żołnierzami. 

– Gdzie są twoje kluczyki?

– Nie możesz zabrać mojego samochodu. – Opieram pięść o biodro. – Weź auto Rivera.

– Jakaś laska zrzygała się wczoraj na tylne siedzenie i trzeba je porządnie wyczyścić. – Mav bębni we framugę, zniecierpliwiony.

– I to niby moja wina? – Nie chcę znać szczegółów dotyczących rzygającej dziewczyny. River nie jest taki zły jak Maverick, ale i tak absurdalna liczba lasek non stop na niego leci – i to nawet biorąc pod uwagę jego mniej niż serdeczną osobowość. A może właśnie dlatego.

Maverick spogląda w prawo, tuż za drzwi łazienki, i na jego twarzy pojawia się przebiegły uśmiech. Chwyta moje kluczki z komody i buja nimi na palcu. 

– Siora, wisimy ci przysługę.

Podskakuję, próbując je odebrać, ale mój brat ma ponad metr osiemdziesiąt, a ja sto pięćdziesiąt pięć i ćwierć centymetra – ta ćwiartka ma dla mnie duże znaczenie – więc jest zerowa szansa, że dosięgnę kluczyków, skoro trzyma je nad swoją głową. 

– Nie możecie mnie zostawić bez auta!

– Umiesz chodzić w linii prostej, Lav. Poradzisz sobie. – Oddala się korytarzem, a ja rzucam się mu na plecy, próbując odzyskać swoją własność, piecze mnie jednak pod szkłem kontaktowym. Rozprasza mnie to i powoduje, że mogę trzymać się go tylko jedną ręką, drugą przyciskając do łzawiącego oka. Wparowuje na schody i pokonuje je biegiem, rzucając mną uczepioną jego pleców na wszystkie strony.

Jakimś cudem udaje mi się wcisnąć duży palec u nogi w jedną ze szlufek jego spodni i tkwię w tej pozycji.

Ciągnie mnie za sobą jak jakiegoś niezdarnego leniwca, którego nie może się pozbyć. 

– Mam zajęcia po drugiej stronie kampusu. To półgodzinny spacer i zaczynają się o ósmej trzydzieści!

– To nie jest tak daleko. Poradzisz sobie.

Gdy przemierzamy salon, odzywa się dzwonek do drzwi.

W kuchni stoi River, wsuwając w usta połówkę bajgla posmarowanego serkiem śmietankowym i wysyłając esemesy. Marszczy brwi – to jego najczęstsza mina – i spogląda to na drzwi, to na Mavericka, i na mnie nadal wiszącą mu na plecach. Dwoma wściekłymi susami pokonuje pomieszczenie i otwiera drzwi. Odwraca się, przyszpilając naszego starszego brata oburzonym wzrokiem, i kciukami pokazuje za siebie. 

– Ten dupek ma siedzieć z tyłu, żebym nie musiał na niego patrzeć.

W progu stoi Kodiak Bowman, częściej zwany przez wszystkich poza mną Kodym. W zasadzie dorastaliśmy razem i prawdopodobnie znamy się lepiej, niż powinniśmy. Podobnie jak miejsce, w którym został poczęty, Kodiaka charakteryzuje rzadki rodzaj arktycznego piękna. Włosy ma prawie czarne, oczy koloru jasnej zieleni, która nie wygląda na całkiem naturalną, a rysy wahają się między surowością a egzotyką. Kiedy się uśmiecha, dołeczek w lewym policzku nadaje mu chłopięcy wygląd, co sprawia, że spadają majteczki każdej istoty z podwójnym chromosomem X. Oraz wielu z chromosomem XY.

Nie zwraca uwagi na mojego brata bliźniaka, bo bacznie wpatruje się w swój telefon. Prawdopodobnie umawia się na lodzika w czasie lanczu.

Zarówno on, jak i Maverick mają uniwersyteckie stypendia hokejowe. Kodiak jest nie tylko niesamowicie utalentowanym graczem, podobnie jak jego tata, jest także geniuszem po matce. Jednak w przeciwieństwie do mamy, która jest świętą, Kodiak to dupek.

Mój bliźniak szczególnie nim pogardza.

Z mojego powodu.

Dwa lata temu wydarzyło się coś związanego z Kodiakiem, coś, co było dla mnie tak druzgocąco żenujące, że chciałabym wymazać to wspomnienie z pamięci. Riverowi przekazałam uproszczoną wersję wydarzeń i kazałam mu przysiąc, że nigdy, przenigdy nie będzie o tym mówił. Potem o to nie pytał, a ja nigdy nie zdradziłam więcej szczegółów. Teraz jednak River nie może znieść Kodiaka, a trzeba zacząć od tego, że i tak nie był jego największym fanem.

Kodiak ignoruje Rivera.

– Musimy się zbierać, Mav, bo się spóźnimy.

Maverick odrywa moje palce od swojego ramienia.

– Czy możesz, kurwa, ze mnie zejść, proszę?

Duży palec wciąż mam zaczepiony o szlufkę, więc spadam, a ponieważ brakuje mi koordynacji i równowagi – mamo, wielkie dzięki za to – uderzam głową o podłogę. W dodatku wrzeszczę, ponieważ palec jest zagięty pod bardzo niewygodnym kątem. Maverick cofa się o kilka kroków, próbując zorientować się, jak to możliwe, że nadal jestem do niego przyczepiona.

– Palec mi się zaplątał. Chryste. Złamiesz mi go! – krzyczę na całe gardło.

To ironia losu, bo kiedy byłam dzieckiem, niewiele się odzywałam. River dużo mówił za mnie, ponieważ byłam nieśmiała i zapominałam języka w gębie w obecności ludzi, których nie znałam. Starał się być dobrym bratem. Niestety pod wieloma względami to mnie od niego uzależniło na wiele lat.

Moja rodzina też mnie bardzo izolowała. To jak tkwienie w bańce, przyglądanie się życiu zza kulis, bez pełnego udziału w nim. Jak na kogoś wychowanego w bardzo stabilnej, niesamowicie wspierającej, kochającej – chociaż dziwnej – rodzinie udaje się wyplątać mnie ze szlufki, nie łamiąc mi przy tym palca. Zrywam się na nogi, a ponieważ moje zażenowanie tego ranka nie osiągnęło jeszcze epickiego poziomu, to z koszulki wyskakuje mi cycek.

– Na miłość boską, Lav! Schowaj go! – wrzeszczy Maverick.

– To nie moja wina, że się wymsknął! – To genetyka.

Kodiak zerka znad telefonu, kiedy wsuwam pierś z powrotem w stanik. Ma niezmieniony wyraz twarzy, jakby był zupełnie nieporuszony faktem, że mój sutek właśnie się mu przyglądał.

Bo tak jest. Jest całkowicie niewzruszony.

W przeciwieństwie do mnie. Ja już nawet nie mogę sklecić jednego całego, sensownego zdania w jego obecności.

Jestem pewna, że moja twarz jest czerwona i cała w plamach z upokorzenia. Kolejny raz.

Wygląda na to, że Kodiak zajmuje zawsze miejsce w pierwszym rzędzie w tych strasznych momentach.

– Mam nadzieję, że naderwiecie sobie swoje przyrodzenie na treningu. – Obracam się na pięcie i ruszam w stronę schodów.

– Znajdę cię na dziedzińcu po pierwszych zajęciach, dobrze, Lav? – woła za mną River.

– Nieważne. – Przedzieram się do swojego pokoju.

Powinnam była bardziej się postarać, żeby zamieszkać na kampusie. Nawet żeński dom studencki byłby lepszy niż mieszkanie z moimi cholernymi braćmi. Nie było jednak szans, żeby rodzice pozwolili mi na akademik – zbyt wiele niewiadomych i niekontrolowanych zmiennych. A River, jak przystało na zbyt opiekuńczego brata bliźniaka, załamał się na samą myśl, że w ogóle brałabym pod uwagę akademik jako opcję.

Jedynymi powodami, dla których rodzice zgodzili się na moją wyprowadzkę od nich, są mieszkanie z braćmi i tylko godzina drogi samochodem od domu. Po skończeniu szkoły średniej spakowaliśmy dobytek i przeprowadziliśmy się do dawnego domku letniskowego nad Jeziorem Genewskim w stanie Wisconsin, który jest dużo bliżej Chicago, niż było Seattle. I nie można dać się zwieść słowu „domek” – to naprawdę ogromny dom nad jeziorem.

I teraz, po latach spędzonych na unikaniu Kodiaka – z wyjątkiem tego jednego, okropnie upokarzającego incydentu – będę musiała się z nim znów mierzyć. Prawdopodobnie regularnie.

Jestem więc w tym miejscu, czuję się tak, jakbym się cofała, a nie szła do przodu. Bo zamiast walczyć o to, czego chciałam, pozwoliłam, by obawy innych dyktowały moje wybory.

2

Kontynuacja pierdolnika z pierwszego dnia

Lavender

Obecnie

Dzięki moim braciom muszę się pospieszyć, żeby przygotować się na pierwsze zajęcia. Co kończy się także tym, że zakładam okulary zamiast szkieł kontaktowych, bo oko, w które dźgnęłam się maskarą, nie przestaje łzawić.

Zakładam przez głowę jedną z moich ręcznie szytych sukienek – sama sobie szyję ubrania, odkąd nauczyłam się posługiwać maszyną. Stopy wsuwam w balerinki, chwytam plecak i ruszam szybkim krokiem przez kampus, żeby zdążyć na zajęcia.

Nie jeżdżę Uberem ani taksówkami, bo nie wsiądę do samochodu z obcą osobą. Nie lubię też komunikacji zbiorowej, ponieważ w zbyt małej przestrzeni jest za dużo ludzi, których nie znam. Najczęściej to nie jest problemem, ponieważ mam auto albo mogę zabrać się z braćmi, jeśli mam taką potrzebę. No, chyba że mnie wykiwają, co miało miejsce dziś rano.

A właśnie dziś jest pierwszy dzień zajęć, na które czekam: kostiumografia i scenografia. Niestety zaczynają się o ósmej trzydzieści w poniedziałki i czwartki. Zazwyczaj tylko absolwenci kierunków teatralnych mogą chodzić na te wykłady, ale z uwagi na moje oceny, duże zaangażowanie zarówno w szkole, jak i w miejscowym teatrze, rekomendacje od pani Queenie, która nadal jest moją terapeutką, mogłam się zapisać. Dostałam także specjalne pozwolenie na uczęszczanie na zajęcia ze sztuk wizualnych, ponownie dzięki pani Queenie i hojnej darowiźnie mojego taty na rzecz uniwersyteckiej drużyny hokejowej oraz wydziału sztuki. Fakt, że ojciec jest legendą hokeja, wiele ułatwia.

Czy to nepotyzm? Jasne. Czy źle się czuję z tym, że potencjalnie zabieram komuś miejsce? Jasne. Ale ciężko na to pracowałam i jedynym powodem, dla którego nie zadeklarowałam jeszcze kierunku studiów, jest to, że moi rodzice uznali, że lepiej dla mnie będzie, jeśli będę robić kursy ogólne aż do końca drugiego roku. Gdyby moi rodzice nie byli tacy stanowczy, byłabym już na kierunku teatralnym.

Nie mam nic przeciwko temu, że ktoś uczy się wszystkiego po trochu, jeśli nie jest pewien swojej przyszłej drogi. Maverick już dwa razy zmienił kierunek. Zaczął od fizyki, a potem przeniósł się na chemię i ostatecznie zdecydował, że chce pójść drogą kinezjologii. Wszystkie jego zajęcia mają naprawdę długie nazwy, a podręczniki są tak grube, że zatrzymałyby pocisk. Zapomniałam chyba dodać, że choć Mav jest kurwiarzem i hokeistą, to jest także szokująco inteligentny. Może nie tak bardzo jak Kodiak, ale cholernie blisko.

Ja jednak w przeciwieństwie do moich braci dokładnie już wiem, co chcę robić. Moim celem w tym roku jest uspokojenie rodziców, którzy obawiają się, że studiowanie poza domem mnie przytłoczy. Nie chcą także, żebym zapętliła się w coś zbyt szczegółowego i zamknęła wszystkie drzwi, zanim uznają, że jestem gotowa. Kocham ich, ale te nadopiekuńcze pierdoły potrafią dać się we znaki. Rozumiem, ale czasami trudno mi sobie z tym poradzić.

Wbiegam po schodach wydziału sztuki z zaledwie pięciominutowym zapasem. Oczywiście, ponieważ się spieszę, w połowie drogi się przewracam. Okulary, których staram się nie nosić, chyba że w zaciszu własnego domu, spadają i lądują szkłami do dołu na schodach. Wszystko byłoby w porządku, gdyby na nich nie znalazło się moje kolano. Chrupnięcie jest złowieszcze i wymowne.

– Cholercia.

Próbuję się podnieść, gdy czyjeś ręce wsuwają się pod moje ramiona i ktoś usiłuje pomóc mi wstać.

– Nic ci się nie stało?

Głos należy do faceta. Wspaniale. Dzień dzisiejszy to jak wąchanie śmierdzących męskich skarpetek.

– Nie, duży biust utrudnia chodzenie – mruczę. To są oczywiście pierwsze słowa, które wypływają mi z ust. Czasami chciałabym tak zapominać języka w gębie, jak to było, gdy byłam młodsza.

– Przepraszam, nie dosłyszałem.

– Nic mi nie jest, dzięki. Jestem tylko zażenowana. – Wygładzam spódnicę i odchylam głowę do tyłu. Jestem niska. Zawsze muszę unosić brodę. Przed każdym. Z wyjątkiem małych dzieci i zwierząt domowych.

Mężczyzna stojący przede mną jest tylko lekko zamazany. Możliwe, że jest uroczy. Jest raczej wysoki, ma może z metr osiemdziesiąt, chociaż prawdę powiedziawszy, mnie każdy wydaje się wysoki. Ciemne włosy ma krótko przycięte i nosi okulary w grubych czarnych oprawkach. I tiszert z logo Hufflepuffu.

Z grymasem na twarzy schyla się po moje okulary. Są w dwóch częściach, a ze szkieł niewiele zostało.

– Chyba nic z nich nie będzie.

– Mam zapasowe w domu. – Ponieważ jestem niezdarna i nie po raz pierwszy wylądowałam na własnych okularach. Nie żeby druga para miała mi pomóc podczas tych zajęć. Na szczęście mam przerwę po tym wykładzie, więc pójdę do domu po zapasowe. Wrzucam zniszczone bryle do przedniej kieszeni plecaka. Nie wiem, czemu nie wywalam ich do kosza. Nie ma przecież nadziei na ich naprawienie.

– Wchodzisz? – Mój wybawca kiwa głową w stronę drzwi.

– A, tak. – Wkładam rękę do kieszeni spódnicy, wszystkie moje sukienki mają kieszenie, ponieważ jest to wygodne i powstrzymuje mnie od gestykulacji, i wyciągam telefon. Muszę podsunąć go prosto pod nos, żeby sprawdzić, która jest godzina. – Cholera, mam cztery minuty, żeby zdążyć na zajęcia.

– Na co idziesz?

– Na kostiumografię i scenografię.

– Serio? Ja też. Możemy iść razem.

– Pewnie. Świetnie, dzięki. Bez okularów jestem tak cholernie ślepa, że nie mogę odczytać numerów na drzwiach, chyba że przykleję nos do ściany. – To lekka przesada, ale nie aż tak wielka.

Mój nowy znajomy stuka w swoje okulary.

– Będę naszymi oczami. Tak w ogóle to mam na imię Josiah.

– Ja jestem Lavender.

– Fajne imię – uśmiecha się niewyraźnie. – Miło cię poznać, Lavender.

– Z wzajemnością, Josiah.

Resztę drogi po schodach pokonujemy w pośpiechu. Na szczęście nasza sala jest blisko wejścia i wchodzimy do środka z minutowym zapasem. Pachnie kosztownym materiałem i metalicznym posmakiem elektryczności, maszyn do szycia, drewna i farby.

– O mój Boże – jęczę półszeptem. – Szkoda, że nie widzę tego pomieszczenia wyraźnie. Pachnie jak w niebie.

Podchodzę za Josiahem do grupy studentów ustawionych w półkolu po jednej stronie sali. Zajmujemy dwa ostatnie miejsca na skraju, a profesorka Martin zaczyna wyczytywać nazwiska. Jak zwykle jestem ostatnia na liście.

Po sprawdzeniu obecności wykładowczyni omawia sylabus. Na szczęście mam tablet, a Josiah pożycza mi na minutę swoje okulary, więc mogę powiększyć czcionkę na tyle, by robić czytelne notatki. Zasadniczo jedno zdanie zajmuje całą stronę, ale lepsze to niż nic. Przez pół godziny gramy w gry mające ocieplić atmosferę, a przez ostatnie dwadzieścia minut musimy napisać kilka akapitów na temat tego, co mamy nadzieję wynieść z tych zajęć.

Większość studentów na tym wykładzie jest bardzo towarzyska. Ze mną jest wręcz odwrotnie, ponieważ jedyne, czego chcę, to spędzać czas i pracować za kulisami, ale udaje mi się przetrwać.

– Jesteś na kierunku teatralnym? – pyta Josiah, kiedy wychodzimy z sali.

Kręcę głową.

– Określę się dopiero w przyszłym roku.

– Naprawdę? Jak w takim razie udało ci się zapisać na te zajęcia? Są tylko dla studentów teatrologii.

– Eee, zazwyczaj tak jest. Mam specjalne pozwolenie. Zrobiłam dużo kostiumów i scenografii w liceum i dla lokalnego teatru, więc mnie przyjęli. – To tylko część prawdy.

– Och, cóż… fajnie. Na jakie inne kursy chodzisz? – Brzmi, jakby był szczerze zainteresowany.

– Hm, poczekaj… Pokażę ci mój grafik i powiesz mi, czy mamy jakieś wspólne, bo ja teraz nic nie widzę. – Stawiam plecak na ławce, wyciągam segregator i podaję mu go. Dobrze byłoby znać kogoś w każdej klasie. To całe poznawanie ludzi jest stresujące, a ja zawsze mam skłonność do mówienia głupich, żenujących rzeczy, kiedy się denerwuję, a tak jest przez większość czasu.

– Wygląda na to, że to nasze jedyne wspólne zajęcia. Ale spotykam się teraz z przyjaciółmi na kawę. Może chcesz dołączyć?

– Och, naprawdę bym chciała, ale muszę iść do domu po zapasowe okulary. W przeciwnym wypadku ból głowy pod koniec dnia mnie zabije. – Stukam się w skroń. – Może, jeśli w środę po zajęciach pójdziesz, to zabiorę się z tobą?

Josiah uśmiecha się.

– Pewnie, że tak. Wymieńmy się numerami telefonów.

– Byłoby świetnie. Chociaż musisz wprowadzić swój. – Podaję mu moją wibrującą komórkę.

– Och, Bliźniaczek do ciebie pisze.

– To mój brat bliźniak.

– Masz bliźniaka? To musi być fajne.

– Bywa. Bywa też ogromnym wrzodem na dupie.

Korzystam z funkcji asystenta głosowego, żeby dowiedzieć się, gdzie między zajęciami podziewa się River. Jest po drugiej stronie kampusu, wciąż ze swoimi kumplami od piłki, a Maverick ma klucze od mojego samochodu.

Dzięki Bogu za tego asystenta. Mav jest na pobliskim dziedzińcu, a Josiah – jak przystało na miłego kolesia – proponuje, że mnie odprowadzi, ponieważ nie widzę na tyle dobrze, żeby rozróżnić nazwy budynków ani przeczytać którykolwiek z napisów, chyba że jestem piętnaście centymetrów od nich.

Gdy się zbliżamy, śmiech Mavericka słychać na całym dziedzińcu, do wtóru z odgłosami wdzięczących się dziewczyn. Przynajmniej nie ma tu Rivera, który zachowywałby się jak pies ogrodnika, depcząc po piętach Josiahowi. Jest biegły w odstraszaniu chłopaków.

– Bardzo dziękuję za to, że byłeś moim przewodnikiem – mówię.

– To naprawdę żaden problem. Byłbym w takiej samej sytuacji, gdybym stłukł moje bryle. – Podsuwa pingle na nosie.

– Jasny gwint, Lav! – krzyczy Mav i nagle wparowuje między nas. Łapie rękę Josiaha i zaczyna nią potrząsać. Niemal spodziewam się, że się popluje, tyle jest w tym energii. – To takie ekscytujące! Masz kolegę!

– O mój Boże, zamkniesz się? – Gdybym dobrze widziała, skopałabym mu jaja.

Wreszcie puszcza dłoń Josiaha i obejmuje mnie ramieniem. 

– Po prostu jestem z ciebie taki dumny. Jestem Maverick, jej starszy, w cholerę zawstydzający brat.

– Jestem przekonana, że już rozkminił w chuj zawstydzającą część. Możesz mówić ciszej i zmniejszyć poziom upokarzania młodszej siostry z dziesięciu na bardziej przyzwoite dwa albo trzy? – Chociaż ten wybuch jest wkurzający, to Maverick jest prawdopodobnie najmniej nadopiekuńczym członkiem mojej rodziny.

– Mogę co najwyżej zejść do pięciu. Zamierzasz nas oficjalnie przestawić czy coś?

– Maverick, to jest Josiah. Potknęłam się rano i rozwaliłam okulary i Josiah łaskawie pozwolił mi skorzystać ze swoich oczu, żebym cię znalazła, chociaż jestem pewna, że teraz bardzo tego żałuje.

– Wyobraź sobie tylko, o ile bardziej by żałował, gdyby poznał Riva.

Ma rację.

Odwracam się do Josiaha.

– W każdym razie wielkie dzięki za dzisiejszą pomoc. Wiem, że spotykasz się z przyjaciółmi, i nie chcę cię zatrzymywać. – Daję mu szansę na zostawienie nas i mam nadzieję, że z niej skorzysta, zanim Mav powie coś jeszcze bardziej żenującego.

– Szczerze, to żaden problem. Widzimy się w środę?

– Na bank – potakuję.

– Miło było cię poznać, Maverick.

– Ciebie też, stary. – Czeka, aż Josiah się oddali. – No proszę, proszę. Pierwszy dzień i poznawanie nowych ludzi. Jeśli nie przedstawisz go swojemu zdziczałemu bliźniakowi, to nic ci nie będzie.

– Nie wiem, co było gorsze, pobyt w domu w zeszłym roku czy życie z wami teraz.

Kiedy River pojechał do Chicago i zamieszkał na kampusie, gdzie zakwaterowani są dosłownie wszyscy, których znamy, ja musiałam mieszkać w domu nad Jeziorem Genewskim z rodzicami i zaliczyć rok na lokalnej uczelni. Z perspektywy czasu myślę, że to rozwiązanie dla mnie dobre. Czy straszne było, że ominęło mnie to wszystko, co wiąże się z mieszkaniem z dala od domu? I czy trudno było pogodzić się z tym, że prawie cała paczka przyjaciół i kuzynów była tutaj? Tak. Jednak miło było być z dala od moich nadopiekuńczych braci. Miałam nawet chłopaka, któremu nikt nie groził śmiercią. To było doświadczenie, którego potrzebowałam i chciałam. Związek przetrwał zaledwie kilka miesięcy, ale udało mi się trochę poeksperymentować, ponieważ chłopak miał własny pokój na kampusie.

– Teraz przynajmniej masz trochę wolności. – Mav rzuca we mnie kluczykami. Lądują na ziemi, bo ich nie widzę, a moja zdolność chwytania przedmiotów jest dyskusyjna, nawet kiedy mam dobry dzień i okulary na nosie.

– Nie widzę, żeby móc prowadzić, Mav. – Pokazuję na twarz, prawie wbijając sobie palec w oko.

– Cholera, racja. – Schyla się po nie. – Dobra, cóż, mam zajęcia o dziesiątej. Odwiozę cię po nich?

– Wiesz co? Nie ma problemu. Przejdę się.

– Ja ją zawiozę. – Na dźwięk głębokiego głosu Kodiaka stają mi włoski na ramionach.

– No widzisz, idealnie. Dzięki, K. – Nieświadomy niczego Mav rozpływa się w uśmiechach, klepie Kodiaka po plecach, zarzuca plecak na ramię i odchodzi.

– Nie musisz mnie odwozić do domu. Chyba mam zapasową parę w schowku w aucie – mruczę. Jestem pewna, że twarz mi płonie. Jak krew tryskająca ze świeżej rany, wraca upokorzenie, do którego doszło, kiedy ostatni raz byłam z nim sama.

– I tak musiałabyś wiedzieć, gdzie jest zaparkowane auto. – Jest tak blisko, że z trudem oddycham.

Cieszę się, że nie widzę go wyraźnie. Chcę mu powiedzieć, żeby się walił, ale słowa grzęzną mi w gardle. Kiedyś tak nie było. Przed długi czas Kodiak był moją bezpieczną przystanią. Mówiliśmy sobie wszystko. Myślałam, że był moją bratnią duszą, dopóki wszystkiego nie spieprzyłam, sprawiając, że mnie nienawidzi, a potem sobie podszedł, przyczyniając się do tego, że odpłacam mu tym samym.

– Chodźmy. Nie mam całego dnia.

Praktycznie biegnę, by nadążyć za jego długimi krokami.

Chcę rzucić jakąś bezczelną uwagę, ale skutek ostatniej rozmowy z Kodiakiem był opłakany, więc lepiej, żebym trzymała gębę na kłódkę. Poza tym istnieje prawdopodobieństwo, że potknę się o moje słowa tak, jak potykam się o własne nogi.

Oczy zachodzą mi łzami z frustracji i zawstydzenia. Czuję się głupia. Niezdarna. Niechciana. Uciążliwa. Dziewczyny szeptem wypowiadają jego imię, kiedy przechodzimy, a jedna z nich dotrzymuje mu kroku, pytając o jakiś piątkowy melanż.

Ledwo ją zauważa, wyniosły jak zwykle.

– Kim jest twoja koleżanka? – pyta dziewczyna.

Nawet na nią nie patrzę ani nie reaguję na to, że mówi się o mnie w trzeciej osobie.

– Nie interesuj się. Do zoba na imprezie w piątek. – Pstryka na mnie palcami, jakbym była psem. – No dalej, podkręć tempo.

Idę za nim przez parking z zaciśniętymi zębami, walcząc, żeby nie krzyknąć ani się nie rozpłakać. Co za upokorzenie.

Mój samochód piszczy, biegnę zatem do drzwi po stronie pasażera, ale Kodiak odblokował tylko te po stronie kierowcy, więc szarpię dwukrotnie za klamkę, a potem muszę czekać, aż zechce kliknąć kolejny raz.

– Proszę, niech gdzieś tu będą okulary. – Siadam na fotelu i otwieram schowek, wyciągając instrukcję obsługi i polisę ubezpieczeniową z nadzieją, że coś znajdę, cokolwiek. Nawet stara już niedobra para byłaby mile widziana. Albo zapomniane soczewki kontaktowe.

Kodiak otwiera drzwi po stronie kierowcy i pochyla się, by wsunąć kluczyk do stacyjki i opuścić szyby, po czym znowu zamyka drzwi i opiera się o nie, rozmawiając z kolejną dziewczyną.

Nagle mój samochód wypełnia się dźwiękami. Ale nie jest to muzyka. To jeden z moich audiobooków. Konkretnie sprośny audiobook. W samym środku szczególnie sprośnego rozdziału. Bo tego właśnie słuchałam wczoraj wieczorem, kiedy się kładłam do łóżka, a mój telefon automatycznie zsynchronizował się z głośnikami.

Niektórzy ludzie przed snem czytają książki albo słuchają muzyki. Ja słucham erotycznych książek. Są o wiele lepsze od porno. Faceci każdorazowo zwracają uwagę na potrzeby kobiet, panie nieustannie mają siedem miliardów orgazmów. A bohater zawsze jest świetny w seksie oralnym. To szczyt fantazji. Z wyjątkiem tego, że wczoraj postanowiłam wypróbować nowy gatunek: odwrócony harem. Wydawało się, że podkręca kobiecość, co kusi, gdy jest się mną – nie chodzi mi o odwrócony harem, ale o wzmocnienie kobiecości.

– Chcesz się pobujać na naszych fiutach, skarbeńku? – Bardzo seksowny, szorstki męski głos rozbrzmiewa z głośników. – Na dwóch?

– O mój Boże. – Gorączkowo szukam telefonu, ale spada na podłogę i pod siedzenie. Oczy-kurwa-wiście. Na oślep uderzam w deskę rozdzielczą, szukając przycisku odpowiedzialnego za głośność, ale zamiast ściszyć, pogłaśniam, dokładnie w momencie, w którym dochodzi do obrazowo przedstawionej penetracji.

W końcu znajduję regulację głośności i wyciszam to cholerstwo, ale jest już za późno. Każdy w promieniu kilometra usłyszał literackie porno. Moje upokorzenie sięga zenitu. Zapadam się w fotelu, zasłaniając włosami, odgłosy śmiechu na zewnątrz sprawiają wrażenie igieł wbijanych pod skórę.

Czuję się, jakbym znowu była dzieckiem – stoję pośrodku placu zabaw, ktoś się ze mnie nabija, nazywając dziwadłem. „Dlaczego ona tylko szepcze?” Wszyscy się na mnie gapią. Śmieją się. Aż do akcji wkracza River. Albo Kodiak, zanim mnie znienawidził.

Lecz Rivera tu nie ma. A Kodiak nawet nie może na mnie patrzeć. To, że zaproponował, że odwiezie mnie do domu, jest kolejnym dużym znakiem zapytania. Chyba że szuka pretekstu, by się nade mną poznęcać.

Twarz mi płonie. Oblewa mnie zimny pot. Nie mogę wysiąść z samochodu, nie przy tych wszystkich ludziach wokół. Czuję się złapana w pułapkę i nie cierpię tego.

Kodiak w końcu otwiera drzwi od strony kierowcy. 

– Znalazłaś zapasowe okulary?

Kręcę głową, nie chcąc na niego patrzeć.

– Czyli że nie?

Zaciskam usta i nie odzywam się ani słowem.

Kodiak wzdycha.

– Muszę ją odwieźć do domu. Do zoba w piątek.

Wsiada, trzaskając drzwiami. Powoli ustawia lusterka, a mnie uderza jego bliskość. Niektóre rzeczy nie zmieniły się przez ostatnie dwa lata: ten sam dezodorant, żel pod prysznic, te same perfumy, produkty do stylizacji włosów, ten sam dupek.

Jestem na skraju, ale nie pozwalam, by łzy się potoczyły po moich policzkach. Już nigdy nie dam Kodiakowi satysfakcji z przyglądania mi się, jak płaczę. Nienawidzę go tak bardzo za tak wiele rzeczy, jednak to zbyteczne upokorzenie jest teraz na czele, a to, co powiedział mi dwa lata temu – na drugim miejscu.

– Nie wiedziałem, że interesujesz się tym całym seksem grupowym. – Jego głos jest obojętny, apatyczny.

Skupiam się na tym, żeby się nie ruszać. Na oddychaniu.

– Czy to jest to, co ty i ci wszyscy teatralni maniacy robicie za kulisami? Znajdujecie sobie spokojne miejsce za kurtyną i dajecie się dobrze zerżnąć?

Chcę powiedzieć coś obelżywego, jakbym była zaskoczona, że jego to nie kręci, skoro ojciec Kodiaka lubił trójkąty, kiedy był w jego wieku. Chociaż jego tata w wersji, którą znam, jest dobrym facetem i nie wygląda na kogoś, kto bzykałby dwie laski w jacuzzi. Jednak w internetach krąży bardzo, bardzo stare nagranie, które dowodzi, że to prawda.

Jest też jakieś tysiąc zdjęć mojego ojca z językiem w ustach różnych kobiet. Chyba nie spał ze wszystkimi hokejowymi fankami, po prostu obściskiwał się z nimi publicznie. Łącznie z moją mamą. Posiadanie sławnego rodzica bywa wrzodem na dupie, ale też daje dużo więcej informacji.

Mam ściśnięte gardło i wszystko, co bym powiedziała, będzie żałosnym szeptem, o ile w ogóle coś z siebie wyduszę. Więc zamiast tego zaciskam pięści, żeby się nie wiercić, i próbuję nie koncentrować się na raniących słowach Kodiaka ani na wspomnieniach, które wywołuje jego bliskość.

– Wiesz, co powiedzieć wszystkim innym, ale zawodzą cię słowa w stosunku do mnie? – szydzi.

Wpatruję się przed siebie, nie chcąc patrzeć na jego straszną, piękną twarz. Ważę słowa, zanim się odezwę, próbując wstrzyknąć trochę stali w kręgosłup, żeby nie wyszedł z tego cichy szept.

– Po co miałabym mówić do ciebie, skoro przekręcasz moje słowa w coś paskudnego?

– Wciąż żyjesz przeszłością? – Jego gniew skrywa prawdziwe emocje, wahanie, które rozpoznaję. Niepokój.

Pozwalam, by słowa, które chcę wypowiedzieć, zatrzymały się na czubku języka, jak gorzkie tabletki, i w końcu pytam:

– Czemu to robisz?

– Żeby ci przypomnieć, że nic się nie zmieniło, Lavender – burczy.

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

3

Przegięcie

Kodiak

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

4

A wydawało mi się, że dzisiejszy ranek był fatalny

Lavender

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

5

Niech cię zakopię po uszy w gównie

Lavender

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

6

Zatrzaśnięta w schowku

Kodiak

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

7

Wpadamy w spiralę

Lavender

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

8

Odmienna interpretacja

Lavender

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

9

Ciąg dalszy chały

Lavender

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

10

O nieeee

Lavender

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

11

Uzależnienie to niebezpieczny nałóg

Lavender

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

12

Obnażony

Lavender

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

13

Nasze tajemnice

Lavender

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

14

Spalić to wszystko

Lavender

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

15

Brak pustych miejsc

Lavender

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

16

Uzależnienie jest zależne ode mnie

Kodiak

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

17

Zerwanie

Kodiak

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

18

Żyć z konsekwencjami własnych wyborów

Kodiak

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

19

Jebać to

Lavender

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

20

Czas i rany

Lavender

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

21

Współlokatorki

Lavender

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

22

Myślałem, że to już koniec

Kodiak

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

23

Zero kontroli

Kodiak

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

24

Spowiedź

Kodiak

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

25

Cierp ze mną w milczeniu

Lavender

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

26

Pozwól mi wrócić

Lavender

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

27

Równowaga

Kodiak

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

28

Wybuch

Lavender

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

29

Nieskończoność

Kodiak

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

30

To, co wiemy

Lavender

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

31

Słodko-słony

Lavender

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

32

Strachy, który nas więżą

Lavender

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

33

Nie puszczaj

Kodiak

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

34

Zajmij stanowisko

Lavender

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

35

Odrobina spokoju

Lavender

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

36

Odległość

Kodiak

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

37

Zgoda

Lavender

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

EPILOG

Strażniczka mego serca

Kodiak

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej