Magiczne opowiesci z ilustracjami ebook

Artur Chabrowski

Magiczne opowieści Wydanie trzecie 

Wydanie: Kłodzko 2024

Korekta: Oliwia Stępska

ISBN: 978-83-972791-3-1

Ilustracje: Rafał Pleśniak, Artur Chabrowski

Okładka: Artur Chabrowski

@Copyright Artur Chabrowski

Ilustracje wykonane przez Artura Chabrowskiego zostały wykonane w zasubkrybowanym programie Wombo Dream.

Okładka została wykonana w programie Wombo Dream oraz Canva.

Wstęp

Magiczne opowieści to zbiór opowiadań, baśni oraz nowelek o tematyce fantasy. Wprowadzę was w światy aniołów, demonów, bogów, tarota, baśniowych roślin i zwierząt, intryg oraz przeróżnych zadań, które będą wyzwaniami dla bohaterów tych oto opowieści. Historie są szczególne. Opowiadają o światach wyśnionych, wymyślonych, ale też istniejących w moich marzeniach, w przestrzeni astralnej. Zachęcam do ich przeczytania także ze względu na to, że stanowią część mojego życia, które przeżyłem w różnych okolicznościach. Może nie spotkałem driad, ale wróżki tak. Nie zmieniłem się w niedźwiedziołaka, ale nazywano mnie wampirem. Czy jestem? Nic z tych rzeczy. Osoby zazdrosne chciały mnie oczernić, ale im się to nie udało. Tworzyłem te historie na kanwie pewnych wydarzeń, które mogłyby mieć także miejsce wśród was, drodzy czytelnicy. Jaki ja jestem tajemniczy, mhihihi… Może tajemniczym pozostanę. Czytajcie i bawcie się. Pozdrawiam.

Artur Chabrowski

 Niedźwiedź i piekiełko

Przemiana niedźwiedziolaka (R.P.)

Pierwszego dnia zimy niedźwiedź przebył trochę większą drogę w poszukiwaniu schronienia niż zazwyczaj. Położył się na polanie z niedawno złapaną rybą. Już miał ją zjeść, gdy spod ziemi wynurzył się czart, cały osmalony i brudny. Miał na sobie stary kaftan, którego nie powstydziłby się żaden górnik.

Diabeł chapnął rybę sprzed nosa niedźwiedziowi i szybko schował się z nią pod ziemią. Zaskoczony do żywego niedźwiedź ryknął przeciągle. Zaczął kopać w poszukiwaniu złodzieja, aż w końcu, gdy zaczynało się ściemniać, wpadł do pieleszy diabła. Zły leżał sobie na kanapie, a na stole znajdowały się ości po zjedzonej rybie. Niedźwiedź zamachnął się na czarta. Gdy trzasnął łapą diabła niezdającego sobie sprawy z niebezpieczeństwa, dziwnie się poczuł. Nagle jego łapy zaczęły się wydłużać. Nogi robiły się coraz smuklejsze, a brzuch zmniejszył się. Futro zmieniło się w kożuch na ciele nowo powstałego człowieka.

– Nadaję sobie imię: Gołak – stwierdził i wyszedł z piekielnej jamy.

Na zewnątrz Gołak przeciągnął się pierwszy raz w swoim nowym ciele. Zmaterializowany diabeł i jednocześnie mający ludzką postać niedźwiedź, czyli niedźwiedziołak, udał się w kierunku miejsca, skąd pachniało pieczonym mięsem. Gospoda, do której wparował, nosiła nazwę: „Stara polana”.

Gołak, mając ogładę i maniery diabła oraz siłę niedźwiedzia, podszedł do właścicielki gospody i zażyczył sobie pieczonej baraniny.

– A pieniądze? – spytała gospodyni.

– Będę ochraniał to miejsce i nikt go nie zniszczy – stwierdził buńczucznie niedźwiedziołak.

Gospodyni skinęła głową na siedzących przy barze osiłków, którzy byli już gotowi, by dać nauczkę samozwańczemu ochroniarzowi. Gołak obnażył swoje ostre zęby i naprężył mięśnie. Jednak napastnicy nie przestraszyli się i rzucili się na niedźwiedzia. Ten pacnął jednego swoją grubą ręką w głowę, drugiemu natomiast wytrącił z rąk siekierę. Siekiera runęła w pobliżu głowy gospodyni, wbijając się w drewnianą ścianę, a kobieta zemdlała z przerażenia. Trzeci osiłek uciekł wraz z drwalem. Gołak zawiedziony, że nie tknie przygotowanej baraniny, zaczął demolować gospodę. Wściekły i głodny, powybijał okna krzesłami, które następnie porozbijał o stoły. To, czego nie mógł zniszczyć, poprzestawiał. Wybiegł po wszystkim z gospody i wyruszył do lasu, by zapolować na dziką zwierzynę.

Tymczasem w miasteczku zrobiło się głośno i tłoczno. Przerażony drwal zaczął opowiadać mieszkańcom o człowieku wysokim na trzy metry, wyglądającego jak niedźwiedź, z kłami długimi na pół metra. Wyolbrzymiał strasznie. Gdy jego historia coraz bardziej stawała się nieprawdopodobna, mieszkańcy machnęli ręką i rozeszli się do domostw. Uznali, że to pewnie jakiś zabłąkany żołdak wywołał tyle hałasu.

Jedynie stara znachorka domyślała się, co to mogło być. Weszła do gospody i kiedy ujrzała zniszczenia, ślady pazurów na zdemolowanych krzesłach, wiedziała już, że to, co zdemolowało gospodę, jest postacią z piekła rodem. Obróciła się trzykrotnie w prawo, trzykrotnie w lewo i splunęła w każdy narożnik gospody. Następnie wyszła czym prędzej z gospody i skierowała się do swojej chatki.

Niedźwiedziołak tym razem upolował sarnę i zjadł jej co bardziej miękkie organy. Wrócił do piekielnej jamy i zasnął w swoim futrzanym serdaku.

Następnego dnia znachorka obeszła całą wioskę, malując na każdych drzwiach krzyż zakończony u dołu półksiężycem. Wstępowała do każdego mieszkańca ze słowami:

– Kto chce przeżyć tę noc, niech nie ściera znaku.

Znak namalowała także na drzwiach gospody.

W odróżnieniu od większości wieśniaków gospodyni postanowiła nie ścierać znaku. Właścicielka doskonale wiedziała, do czego był zdolny niedźwiedziołak. Jednym ciosem powalił szykującego się do ataku drwala, nie mówiąc już o tym, że zdemolował jej lokal.

Tej nocy, jak zawsze, mieszkańcy położyli się spać, jednak z lekkim przestrachem. Co będzie, jeżeli znachorka miała rację? Czy znak uchroni ich od złego?

Niedźwiedziołak zjawił się w wiosce, gdy księżyc stał już wysoko na niebie. Kiedy zamierzał wejść do gospody, odrzuciła go od drzwi nieznana mu siła. Zaczął biegać od domu do domu, aż natrafił na drzwi bez dziwnego znaku. Wyważył je i zabił dwójkę dorosłych, a dziecko, które spało w kołysce, porwał do swojej jamy.

Nazajutrz ludzie zobaczyli to, co się stało. Kobiety mdlały, a mężczyźni sposobili się, by odbić dziecko z rąk bestii. Znachorka jednak wiedziała, że nie znajdą stwora aż do wieczora. Próbowała ich przekonać, by nie szli w las w poszukiwaniu niedźwiedziołaka. Zima ma krótkie dni. Gdyby zostali na noc w lesie, mogłaby ich znaleźć bestia i pożegnaliby się z życiem. Znachorka miała inny pomysł. Przedstawiła go, lecz nie zyskała poparcia większej części wioski. Trzech odważnych drwali wyruszyło szukać potwora, a ludzie pozamykali się w domach, ignorując jej plan.

Tymczasem Gołak niewiele wiedział na temat takiej opieki nad małym dzieckiem, by przeżyło. Miałby wtedy kartę przetargową, gdyby odkryto jego kryjówkę. Dlatego iż znał diabelskie sztuczki i mógł je zastosować tylko w swojej pierwotnej postaci, wyszedł z niedźwiedzia, pogrążył go w śnie, po czym uśpił dziecko tak, aby nie krzyczało. Sen obu był do takiego stopnia silny, że niedźwiedź i chłopiec nie musieli niczego jeść, by przeżyć dość długo. Uspokojony diabeł udał się na spoczynek.

Spis treści

Wstęp

Niedźwiedź i piekiełko

Złotowłosa i miś

Kruki

Znikający punkt

Gwiazda i świat

Klątwa

Kwiat

Droga Stwórcy

Lustro

Świątynia mrozu

Dziwny motyl

Drugi Bunt

Prolog

Zasłona

Cyrk

Obowiązki

Ich czterech

Kwestia Agriela

Co byłoby, gdyby

Kataryniarz

Zjedz mnie, mrrr…

Niebezpieczna gra

Struktura i pogłosie

Działania trzech muszkieterów i opiekuna

Pierwszy poziom

Pomysł

Wycieczka Agriela

Przeszpiegi wśród swoich

Agriel, Moiry i bitwa

To co na górze, a to co na dole

Plan końca

Ostateczna bitwa

Epilog

Paź i ósemka Mieczy

Wioska kruków

Paź i jego rozterki

Wspomnienia

Brama w chmurach

Rycerz Białych Pentagramów

Wahanie

Odpoczynek

Konfrontacja

Polana na bagnie

Zamek Risfire

Ucieczka i diabeł

Zamek Kielichów

Królowa Monet

Zbirek

Pogrzeb

Odczarowanie

Cudowny konwerter

Szponiasta

Driady

Punkty orientacyjne

Spis treści

Okładka