Arcana of the life lines, Arkana linii życia ebook

Artur Chabrowski

Arcana of the life lines, Arkana linii życia

@Copyright Artur Chabrowski

ISBN: 978-83-971522-3-6

tłumaczenie/translation: Artur Chabrowski

Reverse: Anagram of Comprehension

The one who reads backwards will understand. Being fights with a rose, and a rose – a lush, beautiful rose. That's the only thing she can do. The greatness of the challenge of the drunken watchman. Angel, thank you. The future changes a lot from the one who killed anger in the past. Anger is not about the future. In her she only in the past. In the past, she's only in it. The future is not about anger. Anger has been killed in the past by the one who changes many things in the future. Thank you, angel. Only she can do that. A beautiful rose, a lush rose, and the being fights with the rose. He will read backwards the one he understands.

Rewers: Anagram zrozumienia

Zrozumie ten, który od tyłu przeczyta. Jestestwo walczy z różą, a róża – bujna, piękna róża. Tak tylko ona potrafi. Wielkość wyzwaniem pijanego stróża. Aniele, składam podziękowania. Przyszłość wiele zmienia ten, który w przeszłości zabijał złość. Złość nie dotyczy przyszłości. W niej ona tylko w przeszłości.

W przeszłości ona tylko w niej. Przyszłość nie dotyczy złości. Złość zabijał w przeszłości ten, który zmienia wiele przyszłość. Podziękowania, składam aniele. Potrafi tylko ona tak. Piękna róża, bujna róża, a z różą walczy jestestwo. Przeczyta od tyłu ten, który zrozumie.

0: Adiotism

I've always wondered. Why, when things are going well in my life, there has to come a moment when everything falls into oblivion. I don't remember a lot of people anymore and I don't want to remember a lot of people anymore. As soon as something peaks in my life, when I trust a person, there comes a moment when someone messes everything up. I can't imagine how other people can put up with it. Does what happens to me also happen to them? Cognition, trust, foundation, and then suddenly a boom and a lack. My biggest regret is that I can't predict it and keep my distance when something like this happens. Maybe I'm talking too much, so you can gut me like a dead fish and when I start to stink at the fish stand, smoke me and put salt in my eyes and expose me so that some adiot can impale me on a stick and eat and spit out what's left. The vortex of oblivion is very creative after all. He creates a semblance of oblivion. And because it's creative, you go through everything from the beginning. From the beginning you want to remember, then he hurts you, and in the end you want to ruin your acquaintances again. And so on and so forth. Creative betrayal, creative slander that goes with you to the grave. And even further. Not all of me am going to die, he says, and he makes it official issues for the enemies who were your friends that I am bad after all, even though a smaller circle of friends say otherwise. Am I evil? No. I become angry in the eyes of my old friends because some scoffer has accused me of doing what I am not capable of. Can anyone save me and wash away my disgrace in which, someone completely unknown to me, has plunged me up to my neck like a pig in shit. However I'm not a piglet who would be happy about that. I'm guessing, I know for sure, that someone didn't want me to communicate with certain people. I just don't understand why? Have I said too much about myself? Was it because I said something my friends shouldn't know? Is it a punishment that I was naive and wanted to share my knowledge? Punishment, knowledge, disgrace, the whirl of oblivion, friendship, enmity. Can punishment come during four hours of carefree? Can knowledge be fatal to use? Can your friends become enemies in a matter of hours? This is a mistake. And the vortex of oblivion swirls and whirls, not allowing you to forget, in spite of everything. All I have to do is explore what I have left to discover. Thoughts, words, deeds. Far away from the acquaintances I have met, whether they are friends or foes. Everyone has their own problem. God grant that I stop having a problem just like they don't have problems because of what happened to them, what happened to us. Make me insensitive to other people's slander. Give me the strength to at least be able to forget. As I said, everyone has their own problem. Everyone is healthy crazy if they want to look for friends where I found them. And I lost. People have their complexes. The worst of these is the distrust complex. What is adiotism? Is it a lack of trust? Or is it just a lie that has fallen on good ground? First of all, it is a slander that inflicts harm on someone you like, because it states that you as a subject have never been honest with the person who liked you. Adiotism is a double slander because it hurts both of us. adiotism is impeccable in itself. Because when it comes as a slander to both people to whom it is subject, it does not hurt itself at all. He is a perfect example of perfect evil. Adiotism is also a sensory disability. People who like to cheat, steal, in a word, take pleasure in doing evil, are usually adiotic. When someone has a sensory disability, their soul is hidden in the basement and their conscience is hidden in a closet. It is said that angels have no feelings. Those who have fallen have also lost their trust and obedience to God. Can I blame someone who has no feelings? Who doesn't have trust? Which one listens only to someone who bares his fangs against the truth? A friend and a friend obey each other because they know that no one can separate them. If they don't have that quality, then they're not friends. Adiotism exists in many people. And it is only through rehearsals that you can prove that you are not an adiot. Only then can you prove that you are a friend or not. There will always be a moment in my life when it marks a trial against me and my good friends. It's always been that way. And always none of us could stand the test. Breakups are painful. More painful, however, is parting with a supposed friend. It is even more painful to be parted every day, over and over again. This can lead to unpleasant side effects. Namely, physical effects. Although the psyche suffers constantly, which in itself is unnatural, because suffering is meant to disappear after some time and teach us how to deal with it in the future, the physical side can still suffer from a heart attack or stroke or a stomach ulcer. Therefore, I have to give up the pleasure of meeting some people I like who hate me. Have they become adiots? I do not know. It is possible that they have become the victim of some perfidious adiot. So I express what they do, and I respect them very deeply in my ass, although the heart may suffer along with the soul, I have to separate myself from these sufferings. My heart is still beating, my pulse is still racing In this overly conscious and hard pursuit. There's no cure for it, there's nothing for it For everything is nothing, nothing... and hyc. I'm turning into a rabbit roasted on the fire of my own stupidity. When my hope, love, and faith were buried by sinful beings. Could I chase these wasps away, Which turned fingers into sharp scythes?

0: Adiotyzm

Zawsze się zastanawiałem. Dlaczego gdy już w moim życiu idzie dobrze, musi przyjść taki moment, w którym wszystko wpada w wir niepamięci. Nie pamiętam już wielu ludzi i wielu ludzi już nie chcę pamiętać. Skoro tylko coś szczytuje w moim życiu, gdy ufam jakiejś osobie, to przychodzi moment, w którym ktoś wszystko psuje. Nie mogę sobie wyobrazić jak mogą znosić to inni ludzie. Czy w ogóle im przytrafia się to co mi? Poznanie, zaufanie, podstawa, a potem nagle trach i brak. Najbardziej żałuje tego, że nie potrafię tego przewidzieć i mieć dystans, gdy już coś takiego się stanie. Może za dużo mówię, dzięki czemu można mnie wypatroszyć jak zdechłą rybę i gdy już zacznę śmierdzieć na stoisku z rybami, uwędzić mnie potraktować solą w martwe oczy i wystawić na widok, by jakiś adiota mógł mnie nadziać na kijek i zjeść i wypluć to co już pozostanie.

Wir niepamięci jest bardzo kreatywny mimo wszystko. On stwarza pozory niepamięci. A dlatego że jest kreatywny, przechodzisz wszystko od początku. Od początku chcesz pamiętać, później on cię rani, a na końcu znowu chcesz obrócić w niwecz swoje znajomości. I tak w kółko. Kreatywna zdrada, kreatywne pomówienie, kreatywne oszczerstwo, które idzie wraz z tobą do grobu. A nawet dalej. Nie wszystek umrę, mówi i stwarza oficjalną kwestię dla wrogów, którzy byli ci przyjaciółmi, że jednak jestem zły, chociaż mniejsze grono znajomych twierdzi inaczej. Czy ja jestem zły? Nie. Ja staję się zły w oczach dawnych przyjaciół, ponieważ jakiś szyderca pomówił mnie, że robiłem to do czego nie byłbym zdolny.

Czy ktoś może mnie uratować i zmyć moją hańbę, w której, ktoś zupełnie mi nieznany, zanurzył mnie po szyję jak prosiaka w gównie. Z tymże nie jestem prosiakiem, który by się ucieszył z tego. Domyślam się, wiem na pewno, że ktoś nie chciał, bym komunikował się z pewnymi osobami. Nie rozumiem tylko dlaczego? Czy za dużo powiedziałem o sobie? Czy dla tego, że powiedziałem coś o czym moi przyjaciele nie powinni wiedzieć? Czy za to jest ta kara, że byłem naiwny i pragnąłem podzielić się swoją wiedzą?

Kara, wiedza, hańba, wir niepamięci, przyjaźń, wrogość. Czy kara może przyjść podczas czterech godzin beztroski? Czy wiedza może być śmiertelna w użyciu? Czy przyjaciele twoi mogą się stać w ciągu kilku godzin wrogami? To jest pomyłka. A wir niepamięci wiruje i wiruje nie pozwalając zapomnieć, mimo wszystko. Pozostaje mi eksplorować to co mi zostało do odkrycia. Myśli, słowa, czyny. Z daleka od poznanych przeze mnie znajomych nie ważne czy wrogów czy przyjaciół.

Każdy ma swój problem. Boże spraw bym przestał mieć problem tako jak oni nie mają problemów z powodu tego co im, co nam się przydarzyło. Spraw bym był nieczuły na pomówienia, oszczerstwa innych ludzi. Daj mi siłę bym chociaż umiał zapomnieć. Jak powiedziałem każdy ma swój problem. Każdy jest zdrowo walnięty, jeżeli chce szukać znajomych tam gdzie ja ich odnalazłem. I straciłem. Ludzie mają swoje kompleksy. Najgorszym z nich jest kompleks braku zaufania.

Na czym polega adiotyzm? Czy jest brakiem zaufania? A może po prostu jest to kłamstwo, które opadło na dobry grunt? Przede wszystkim jest to oszczerstwo, które zadaje krzywdę komuś kogo lubisz, gdyż stwierdza, że ty jako podmiot nigdy nie byłeś szczery względem osoby, która cię polubiła. Adiotyzm to podwójne oszczerstwo, gdyż rani obopólnie. Adiotyzm jest sam w sobie nieskazitelny. Ponieważ gdy jako oszczerstwo dojdzie do obu ludzi, którym podlega, zupełnie nie rani siebie. Jest doskonałym przykładem zła doskonałego.

Adiotyzm jest także niepełnosprawnością czuciową. Zazwyczaj mają adiotyzm ludzie, którzy lubią oszukiwać, okradać, słowem czerpać przyjemność z czynienia zła. Gdy ktoś jest niepełnosprawny czuciowo, jego dusza jest schowana w piwnicy, a sumienie w szafie. Podobno anioły nie mają uczuć. Te które upadły pozbyły się także zaufania i posłuszeństwa względem Boga. Czy mogę winić kogoś kto nie ma uczucia? Kto nie posiada zaufania? Który posłuch daje tylko komuś, kto szczerzy kły przeciwko prawdzie?

Przyjaciel z przyjacielem są sobie posłuszni, gdyż wiedzą, że nikt ich nie może rozdzielić. Jeżeli nie ma takiej cechy, to nie są przyjaciółmi. Adiotyzm istnieje w wielu ludziach. I tylko na próbach można dowieść, że nie jest się adiotą. Tylko wtedy można udowodnić, że jest się przyjacielem albo się nim nie jest.

Zawsze znajdzie się moment, w którym w moim życiu wyznacza próbę przeciwko mnie i moim dobrym znajomym. Było tak od zawsze. I zawsze próby z nas nikt nie wytrzymywał. Rozstania są bolesne. Boleśniejsze jest jednak rozstanie z mniemanym przyjacielem. Jeszcze boleśniejsze jest rozstawanie się codziennie, raz po raz, w kółko. To może prowadzić do nieprzyjemnych skutków ubocznych. A mianowicie skutków fizycznych. Mimo, że psyche cierpi nieustannie co samo w sobie jest nienaturalne, bo cierpienia są od tego, by zniknąć po jakimś czasie i nauczyć nas tego jak się z nim obchodzić na przyszłość, to jeszcze strona fizyczna może ucierpieć zawałem lub wylewem albo wrzodem żołądka. Dla tego muszę zrezygnować z przyjemności spotykania się z niektórymi osobami, które lubię, a które mnie nie znoszą. Czy stały się adiotami? Nie wiem. Możliwe że stały się ofiarą jakiegoś perfidnego adioty. Więc wyrażam to co one i mam je w poważaniu bardzo głęboko w dupie, chociaż serce może cierpieć wraz z duszą, muszę się odgrodzić od tych cierpień.

Jeszcze bije mi serce, jeszcze puls mi goni

W tej zbyt świadomej i ciężkiej pogoni.

Na to nie ma lekarstwa na to nie ma nic

Gdyż wszystko jest niczym, niczym… i hyc.

Zamieniam się w królika upieczonego na ogniu swojej własnej głupoty.

Gdy mą nadzieję, miłość i wiarę pogrzebały grzeszne istoty.

Czy mógłbym odgonić te osy,

Które zmieniły palce w ostre kosy?

About author:

Artur Chabrowski - born in Bystrzyca Kłodzka, Poland, in 1985, now he lives in the city of Kłodzko. He is interested in esotericism, and has been writing prose and poetry since the age of 16. He published nine books in Poland. He writes prose in the fantasy style, and recently published a textbook on esotericism. He suffers from schizophrenia and went through quite difficult years, the so-called "dark night of the soul", to finally develop spiritually and in writing as a newborn.

O autorze:

Artur Chabrowski – urodzony w Bystrzycy Kłodzkiej w Polsce 16 czerwca 1985 roku. Teraz żyje w Kłodzku. Interesuje się ezoteryką i pisze poezje oraz prozę od 16 roku życia. Opublikował do tej pory 9 książek. Pisze prozę w stylu fantasy i ostatnio opublikował podręcznik do ezoteryki. Cierpi na schizofrenię i przeżył dość trudne lata, które nazywa „ciemną stroną duszy”, by w końcu rozwijać się duchowo i pisać jak nowo narodzony.