Mały Princ ebook

LÉONOWI WERTHOWI

Prosza dzieci ô przeboczynie za dedykowanie tyj ksiōnżki kōmuś, fto już je majorynt. Moga sie dobrze wyeklerować: ta majoryntno ôsoba to je mōj nojlepszy kamrat na świecie. Moga sie lepij wyeklerować: ta majoryntno ôsoba poradzi spokopić wszyjsko, nawet ksiōnżeczki dlo bajtli. Moga sie jeszcze lepij wyeklerować: ta majoryntno ôsoba miyszko we Francyji, a tam ôn je głodny i umarzniynty. Potrza mu pocieszynio. Jak to cołke eklerowanie to je durch mało, to dedykuja ta ksiōnżka bajtlowi, co wyrōs na majoryntnego. Kożdy majoryntny to było nojprzōd dziecko (ale niywielu ô tym pamiynto). Tōż poprawiōm moja dedykacyjo:

LÉONOWI WERTHOWI,

jak ôn bōł mały synek

I

Jak mi było sześ lot, toch roz widzioł szumny ôbrozek we ksiōnżce ô niyzbadanym lesie, co miała tytuł „Historyje Żywobycio”. To bōł boa dowiciel, co łykoł dziko bestyjo. Wejzdrzijcie sie na kopijo tego rysōnku.

We ksiōnżce stoło: „Boa dowiciele łykajōm swoje ôfiary bez gryziynio. Niyskorzij niy wiedzōm sie rady ruszyć i śpiōm bez sześ miesiyncy trowiynio”.

Potym żech myśloł mocka ô przigodach we dżungli i poradziōłch farbiatym blajsztyftym narysować swōj piyrszy ôbrozek. Mōj ôbrozek numer jedyn. Wyglōndoł tak:

Swoje arcydzieło żech pokozoł majoryntnym i spytołch sie ich, jeźli mōj ôbrozek je dō nich straszny.

Pedzieli:

– Straszny? Czymu hut by mioł być straszny?

Ino że joch niy narysowoł huta. To bōł boa dowiciel, co trowiōł elefanta. Tōż narysowołch postrzodek ôd boa dowiciela, tak coby majoryntni mogli spokopić. Ôni dycki potrzebujōm wiyncyj tuplikowanio. Mōj ôbrozek numer dwa wyglōndoł tak:

Majoryntni doradziyli mi ôstawić ôbrozki boa dowicielōw tak ôtwartych, jak tyż zawartych, i zainteresować sie za to geografijōm, historyjōm, rachōnkami i gramatykōm. Tōż jak mi było sześ lot, toch doł pokōj ze na isto szumnōm karierōm malyrza. Niy podarzōł mi sie ôbrozek numer jedyn ani ôbrozek numer dwa i to mie ôdwiodło. Majoryntni nic niy wiedzōm sie rady spokopić przed siebie i bajtle mynczy tak wszyjsko porzōnd tuplikować...

Tōżech musioł sie ôbrać inkszy fach. Nauczōłch sie lotać fligrami. Ôbleciołch cołki świat. I geografijo – to prowda – moc mi sie przidała. Wiedziołch, jak jednym wejzdrzyniym poznać Chiny abo Arizōna. Przidowo sie, jak sie stracisz w nocy.

Bez cołke swoje żywobycie miołch siyła kōntaktōw ze wielōma istymi ludźmi. Żōłch ze majoryntnymi. Widziołch ich z bliska. Nic to niy polepszyło mojij ôpinije ô nich.

Coch trefioł jakigoś, co sie zdoł barzij światły, toch mu pokazowoł ôbrozek numer jedyn, co żech go dycki mioł. Prōbowoł żech sie dowiedzieć, jeźli to je ôsoba, co richtich poradzi spokopić. Ale ôn zawdy ôdpowiadoł: „To je hut”. Tōż niyskorzij niy prawiōłch dō niego ani ô boa dowicielach, ani ô niyzbadanych lasach, ani ô gwiozdach. Schodziōłch do jego poziōmu. Ôsprawiołch ô brydżu, golfie, polityce i bindrach. A majoryntny bōł rod znać takigo usōndnego chopa.