Miłość czy rozsądek ebook

Anne Herries

Miłość czy rozsądek

Tłumaczenie:

PROLOG

– Na Boga, udało się!

Czterej kuzyni popatrzyli na siebie z triumfem. Właśnie dotarły do nich informacje, że Napoleon zaczął się wycofywać. Po wielu dniach zaciekłej walki, kiedy wydawało się, że oddziały Wellingtona poniosą klęskę, ich przebiegły generał zdołał cofnąć falę przypływu.

– Ponieśliśmy straszliwe ofiary, ale w końcu wygraliśmy.

Każdy z nich był ranny. Najstarszemu, Markowi Ravenscarowi, pozostała zaledwie niewielka szrama na policzku i sztywniejąca co jakiś czas prawa ręka. Nikogo to specjalnie nie dziwiło, ponieważ uważano go za szczęściarza i ogólnie rzecz biorąc, wybrańca bogów. Paul, jego młodszy brat, był ranny w głowę, prawe ramię i lewe udo, ale i tak zachował pełną sprawność. Hallam Ravenscar, ich kuzyn, starszy od braci, też został ranny w głowę i dla odmiany w lewe ramię. Adam Miller, krewny Ravenscarów, tyle że po kądzieli, miał poważnie uszkodzony prawy bark. Opatrzył ich wojskowy medyk i zapewnił, że powinni w niedługim czasie powrócić do zdrowia. Odniesione rany nie kwalifikowały ich nawet wówczas do przyspieszonego powrotu do domu.

– Z Napoleonem koniec – obwieścił Hallam. – Stary – dodał, mając na myśli Wellingtona – tym razem dobrze go będzie pilnował. Uciekł z Elby, żeby siać chaos i zniszczenie, ale nie był już taki jak dawniej. Mimo to nadal trzeba na niego mieć baczenie.

– Najważniejsze, że udało nam się przeżyć – zauważył Mark i uśmiechnął się do kuzynów. – Wreszcie mogę się ożenić z Lucy.

– Szczęściarz! – Adam uśmiechnął się i poklepał go po plecach. – Lucy Dawlish to najpiękniejsza dziewczyna, jaką znam. Masz przed sobą wspaniałą przyszłość.

Mark zamyślił się na chwilę i pokiwał głową.

– Aż zbyt wspaniałą – rzekł z westchnieniem i dodał: – Ty też

poradzisz sobie, Adamie. Twój dziadek ma tytuł hrabiowski i dużą posiadłość.

– Owszem, ale mocno zadłużoną – odparł Adam. – Właśnie z tego powodu, jego zdaniem, powinienem ożenić się z dziedziczką. Pobyt w wojsku i udział w wojnie pozwoliły mi odwlec sprawę niechcianego małżeństwa.

– Nie może cię zmusić do ożenku dla pieniędzy – zauważył Hallam. – Po ojcu dostałeś w spadku dom i ziemie. Walczyłeś dzielnie, więc nie poddawaj się naciskom hrabiego.

– Uważa, że jestem to winny rodzinie. – Adam westchnął. – Przyznaję, ma rację. Powinienem postąpić tak, jak tego oczekuje, ale w ogóle jeszcze nie jestem gotów się żenić.

– Nie ustępuj – poradził Mark. – Nie ty jeden korzystałeś z fortuny Benedictów. Twój dziadek przegrał większą jej część w karty.

– Twierdzi, że został oszukany. Gdyby tylko podał mi nazwisko tego szulera, z pewnością bym go dopadł! – oświadczył Adam.

– Właśnie dlatego zachował je dla siebie – włączył się do rozmowy Paul. – Woli, żebyś pozostał wśród żywych. Przekonasz się, że wszystko się ułoży. A poza tym może trafi ci się kandydatka, która będzie nie tylko mądra i ładna, ale także bogata. Spróbujemy ci pomóc ją odszukać.

– Beznadziejne zadanie – odparł ze śmiechem Adam. – I tak dopisało mi szczęście, skoro znalazłem tak dobrych kompanów i towarzyszy broni. Mam nadzieję, że pozostaniecie moimi przyjaciółmi, nawet jeśli ożenię się z córką jakiegoś nuworysza.

– Na dobre i na złe – zadeklarował Hallam. – Przetrwaliśmy wojenne piekło, bo się wspieraliśmy. Zostaniemy przyjaciółmi na całe życie.

– Tak, tak – potwierdzili pozostali.

– Jeśli któryś z nas znajdzie się w potrzebie, to inni pospieszą mu na pomoc.

– Przysięgamy na śmierć i życie.

Wszyscy powtórzyli tę przysięgę, świadomi, że jeszcze parę dni wcześniej mogli zginąć. Wojenne trudy mieli za sobą i uszli z życiem. Choć może nie dla każdego z nich przyszłość rysowała się w różowych barwach, to z pewnością była o niebo lepsza niż wojaczka.

– Na śmierć i życie.

Czterej młodzi mężczyźni położyli dłoń na dłoni, a potem popatrzyli na siebie z uśmiechem. Problemy Adama wydawały się w tej chwili czymś, co przy odrobinie szczęścia łatwo będzie pomyślnie rozwiązać.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Panna Jenny Hastings rozejrzała się po sali balowej i zrozumiała, że musi z niej szybko uciec. Jeśli markiz ją zauważy, to natychmiast osaczy, a ona była zdecydowana nie dać się złapać w zastawiane przez niego sidła. Fontanometry był jedną z niewielu osób, których naprawdę nie znosiła. Wystarczyło, że na nią spojrzał, a już przebiegał ją lodowaty dreszcz. Patrzył na nią niczym drapieżnik na ofiarę, której los jest przesądzony. Osierocona po śmierci ukochanego ojca, rzeczywiście stanowiła łatwy łup dla kogoś pokroju Fontainbleau.

– Och, papo – szepnęła z westchnieniem – dlaczego opuściłeś mnie tak wcześnie?

Co prawda, nie była zupełnie sama, ale ciotka Marta i stryj Rex nie za bardzo nadawali się do tego, aby ją chronić. Ciocia uważała, że każdy utytułowany arystokrata czyni łaskę jej siostrzenicy, ubiegając się o jej rękę, a stryj spędzał całe dnie w bibliotece, nie interesując się losem ładnej podopiecznej.

Wycofując się pośpiesznie, omal nie wpadła na jedną z najpiękniejszych kobiet, jakie kiedykolwiek widziała. Od razu rozpoznała w niej Lucy Dawlish. Uśmiechnęła się i powiedziała półgłosem:

– Przepraszam. Właśnie próbuję przed kimś uciec. Czy nadepnęłam pani na palce?

– Nie, nie – zapewniła z uśmiechem Lucy. – Cieszę się, że cię widzę, Jenny. Chyba możemy mówić sobie na ty, prawda? Jesteśmy prawie rówieśnicami. Zauważyłam cię wcześniej, ale straszny tu tłok.

– Tak, potworny – potwierdziła Jenny, ściskając dłoń Lucy. – Co znaczy, że bal okazał się sukcesem. Przyszłam tu z ciotką i jej przyjaciółką, panią Broxbourne, i mogłam sobie trochę potańczyć, ale w końcu on się pojawił. – Mówiąc te słowa, Jenny nieznacznym ruchem głowy wskazała mężczyznę, który obserwował je z odległego końca sali.

Lucy zmarszczyła brwi i spojrzała na nią ciekawie.

– Chyba nie znam tego dżentelmena. Nie wygląda szczególnie sympatycznie.

– W dodatku ma paskudny charakter. To markiz Fontleroy – wyjaśniła Jenny. – Nie mogę tego udowodnić, ale uważam, że w jakiś sposób przyczynił się do wypadku mojego ojca. Właśnie wtedy markiz sporo wygrał z nim w karty…

– Czyżbyś miała problemy? – zaniepokoiła się Lucy.

Jenny lekko się speszyła i zaczerwieniła. Dopiero po namyśle skinęła głową.

– Papa stracił sporo pieniędzy, a ciotce wydaje się, że powinnam się cieszyć z awansów markiza. Tymczasem wolałabym umrzeć, niż wyjść za niego za mąż.

– W takim razie nie wyjdziesz – orzekła Lucy. – Jedynie najbliżsi przyjaciele wiedzą o tym, że wkrótce zostaną ogłoszone moje zaręczyny. Zaraz po tym całą rodziną pojedziemy na wieś, aby w tamtejszej posiadłości przygotować się do ślubu. Wybierz się z nami, proszę. Wczoraj mama zwierzyła mi się, że nie wie, jak przeżyje rozstanie ze mną. Co prawda, jako mężatka zamieszkam stosunkowo blisko, ale myślę, że przydasz się jej jako dama do towarzystwa. Wiem, że bardzo cię ceni i lubi. Na pewno z radością powita cię w Dawlish Court.

– To bardzo miło z twojej strony – powiedziała z ociąganiem Jenny. – Jesteś pewna, że twoja mama nie będzie miała nic przeciwko temu?

– Przeciwnie. Będzie zachwycona. Ma tylko jedną córkę, a żaden z moich braci nie zrobił jej tej przysługi i jak dotąd się nie ożenił. W dodatku obaj bez przerwy siedzą w Londynie w Newmarket. Mam nadzieję, że uda ci się przekonać ciotkę do wyjazdu.

– Powinnam sobie poradzić – odparła Jenny i odetchnęła z ulgą, widząc, że markiz zmierza, jak jej się zdawało, do pokoju, gdzie grano w karty.

– Zatem załatwione. Zajedziemy po ciebie w przyszłym tygodniu. Musisz wziąć sporo ubrań, na pewno ci się przydadzą.

– Dziękuję – powiedziała z uśmiechem Lucy. – Zdaje się, że jakiś dżentelmen chce z tobą zatańczyć. Od razu porozmawiam z ciocią.

Jenny zostawiła Lucy z niezwykle przystojnym mężczyzną i ruszyła przez zatłoczoną salę balową. Trudno było jej się przedostać na drugi koniec obszernego pomieszczenia, gdzie siedziała ciotka. Co jakiś czas musiała też przystawać, aby inni ją przepuścili.

– Gdzie jest ten wzór cnót wszelkich, który mi obiecywałeś? – W pewnej chwili dotarł do niej męski głos. – Taka nie za brzydka, a może nawet ładna dziedziczka, w dodatku niegłupia i miła.

– Poczekaj, to nie takie proste – odezwał się inny mężczyzna.

– Jesteś zbyt wybredny, Adamie – zabrzmiał trzeci męski głos. – Pokazaliśmy ci już dwie odpowiednie kandydatki i żadna nie zyskała twojego uznania.

– Jedna chichotała, jak tylko się odezwałem, a druga miała nieświeży oddech. Nie znoszę kobiet, które się mizdrzą. Pokazano mi ich wiele po mojej rekonwalescencji i z żadną nie chciałem rozmawiać powtórnie, nie mówiąc już o uczynieniu jej żoną.

Drugi z dżentelmenów zaśmiał się na te słowa.

– Jeśli młoda dama ma porządny posag, natychmiast zaczynasz wyszukiwać jej wady. Może twoja przyszła żona jeszcze się nie urodziła, kto wie?

– To prawda – odrzekł z westchnieniem mężczyzna nazywany Adamem. – Cała ta sprawa budzi mój niesmak. Dlaczego mam się żenić tylko dla pieniędzy?

Jenny zerknęła przez ramię na młodych mężczyzn, tak bardzo pogrążonych w żartobliwej rozmowie, że nie zdawali sobie sprawy, że ktoś może słyszeć każde ich słowo. Bufoni! Co prawda, dżentelmen, którego tak trudno było zadowolić, rzeczywiście świetnie się prezentował, choć nie był zbyt wysoki. Miał ciemne, niemal kruczoczarne włosy i jasnoniebieskie oczy. Najwyraźniej musiał bardzo sam siebie cenić, skoro nie odpowiadała mu żadna z obecnych na sali dziewcząt, pomyślała Jenny. Wiedziała, że tego wieczoru co najmniej sześć posażnych panien na wydaniu uczestniczy w balu, a wszystkie sympatyczne i dość ładne.

Blond włosa panna Maddingly o delikatnej pastelowej urodzie była wręcz śliczna. Panna Rowbottom miała niemal tak samo ciemne włosy jak wybredny Adam i niezwykle wyraziste brwi. Rudowłosa panna Saunders była ogólnie podziwiana nie tylko za urodę, ale i temperament. Pannę Headingly-Jones charakteryzowały bardzo jasne włosy, niebieskie oczy i porcelanowa karnacja. Tylko panna Hatton nie była tak ładna jak pozostałe dziedziczki obecne na balu, ale można było uznać ją za atrakcyjną. Panna Pearce miała lekkiego zeza, ale też wnosiła w posagu dwadzieścia tysięcy funtów, co powinno rekompensować braki jej urody.

O co chodziło temu dżentelmenowi? Czy należał do wiecznych malkontentów, których po prostu nie sposób zadowolić?

Odniosła wrażenie, że ją zauważył, ale potem spojrzał gdzie indziej. Jenny zmarszczyła brwi i ruszyła dalej, torując sobie drogę w tłumie.

Dopiero po paru minutach udało jej się dotrzeć do ciotki, która spojrzała na nią nieobecnym wzrokiem.

– Szukał cię Fontleroy, moja droga – powiedziała po chwili. – Chciał poprosić cię do tańca, ale ten tłum…

– Mamy dziś bardzo ciepły wieczór, prawda, ciociu? – zagadnęła Jenny. – Dopiero co spotkałam Lucy Dawlish, która zaprosiła mnie do Dawlish Court, rodzinnej wiejskiej posiadłości. Mogłabym tam zostać aż do jej ślubu?

– Tak? – Marta Hastings zmarszczyła brwi. – Nie słyszałam, żeby ogłaszano jej zaręczyny. Cóż, muszę przyznać, że nie mogłaś znaleźć lepszego towarzystwa. To prawdziwy zaszczyt, że będziesz gościem lady Dawlish. Niewykluczone, że znajdziesz tam odpowiedniego kandydata na męża, a z drugiej strony, markiz, o ile zechce, będzie mógł cię tam odwiedzić.

– Zaręczyn jeszcze nie ogłoszono, ale przyjaciele rodziny wiedzą, że Lucy ma wyjść za Marka Ravenscara. Kiedyś go poznałam i wydał mi się bardzo sympatyczny.

– Gdybyś potraktowała poważnie Fontleroya, już byłabyś zaręczona.

Jenny westchnęła. Parokrotnie próbowała dać ciotce do zrozumienia, że nie wyjdzie za markiza, ale najwyraźniej bez skutku. Gdyby nie miała pensa przy duszy, wolałaby się zatrudnić jako guwernantka albo dama do towarzystwa. Przecież taka praca nie mogła być gorsza od mieszkania z Hastingsami.

– Trochę boli mnie głowa, ciociu. Czy mogłybyśmy wrócić do domu?

– Tak, zrobiło się duszno – powiedziała w zamyśleniu ciotka. – Włóż płaszcz i będziemy się zbierać do wyjścia.

Jenny nie trzeba było tego dwa razy powtarzać. Uznała, że szybciej będzie, jeśli obejdzie salę dookoła, i tak też uczyniła. Kiedy dotarła do drzwi prowadzących do holu i dalej do pokoju, w którym panie zostawiały okrycia wierzchnie, zauważyła dżentelmenów, których wcześniej niechcący podsłuchała. Jeden z nich tańczył z bardzo ładną dziewczyną, a ten, którego nazywano Adamem, stał pochmurny, jakby nic nie mogło go zadowolić. Cóż to za niesympatyczny młody człowiek! – pomyślała.

Adam rozglądał się po sali, wyławiając wzrokiem najrozmaitsze panny, które mu polecono. Wszystkie były na ogół dosyć ładne i kiedyś pewnie z przyjemnością by z nimi zatańczył, ale teraz sama myśl o tym, że ma to zrobić dlatego, że szuka majętnej żony, napawała go niesmakiem. Dziadek nie powinien przymuszać go do ożenku dla pieniędzy. Tymczasem zaraz po tym, jak wrócił z wojny, hrabia postawił sprawę jasno.

– Udało ci się uniknąć śmierci i kalectwa – oznajmił. – Czy mam ci przypomnieć, co by się stało, gdyby cię jednak zabili? Najwyższy czas, mój drogi, żebyś pomyślał o potomstwie. Jeśli nie dasz mi dziedzica, nasz tytuł pójdzie w zapomnienie, co, muszę ci wyznać, napawa mnie bólem. Jesteśmy hrabiami od czasów Wilhelma Zdobywcy. Nie mógłbym się pogodzić z utratą tytułu czy majątku. Może wreszcie znajdziesz sobie jakąś dziedziczkę?

– Pragnę być ci posłuszny, dziadku – zaczął Adam – ale potrzebuję więcej czasu. Chciałbym związać się z taką panną, którą przynajmniej będę mógł podziwiać.

– No cóż, jeszcze jesteś młody – zauważył hrabia. – Chociaż z drugiej strony, mnie samemu pozostało niewiele lat. Przed śmiercią chciałbym wiedzieć, że spełniłeś obowiązek wobec naszego rodu i sprowadziłeś na świat dziedzica tytułu i majątku.

Adam opuścił posiadłość dziadka i udał się do Londynu. Bal, w którym właśnie uczestniczył, był jego pierwszym spotkaniem z londyńskim towarzystwem. Wiele obecnych tu osób go nie znało, ponieważ tak jak inni młodzi mężczyźni przez dłuższy czas służył w armii i brał udział w wojnie z Napoleonem. Wiedział, że nie tylko jego rodzinny majątek był pogrążony w długach i zaniedbany. Paru jego przyjaciół również szukało bogatych panien na wydaniu.

Gdyby jakaś młoda dama zwróciła jego uwagę, z pewnością by się nią zainteresował, chociaż polowanie na dziedziczkę budziło jego głęboką niechęć. Gdy wcześniej rozmyślał o małżeństwie, nie brał pod uwagę spraw finansowych. Żeniaczka dla pieniędzy, które nie były dla niego najważniejsze, wydawała mu się nie do przyjęcia. Poza tym uznał, że potrzebuje czasu, by podjąć właściwą decyzję, wybrać odpowiednią kobietę.

Zaproszono go do Ravenscar Court na ślub Marka i nie chciał zawieść przyjaciela. Wcześniej planował się wybrać na wyścigi. W następnym tygodniu w Newmarket odbywała się ważna gonitwa. Na jego ustach pojawił się krzywy uśmieszek. Gdyby udało mu się obstawić właściwego konia, problemy zniknęłyby w mgnieniu oka. Właśnie zamierzał wyjść z sali balowej, kiedy zauważył przyglądającą mu się młodą kobietę. Patrzyła na niego z wyraźną dezaprobatą. Przez moment wydawało mu się, że musiał ją czymś urazić, ale w końcu stwierdził, że wcześniej się nie spotkali.

Zanim obróciła się na pięcie i wyszła, zauważył, że nieznajoma ma niezwykle piękne i wyraziste oczy oraz kuszące pełne wargi, a także lśniące rudobrązowe włosy i porcelanową cerę. Nie należała jednak do dziedziczek, które wskazano mu tego wieczoru jako wartych zachodu. Brak biżuterii i skromna suknia świadczyły o tym, że nie jest zamożna. Z pewnością jednak była ładna, a w jej oczach dopatrzył się inteligencji.

Chyba po raz pierwszy pożałował, że obiecał dziadkowi spełnić jego życzenie i ożenić się z posażną panną. Popatrzył w stronę tej, która z grona majętnych panien na wydaniu najbardziej przypadła mu do gustu, wziął głęboki oddech i zagłębił się w tłum balowych gości.

Mógł przynajmniej poprosić pannę Maddingly do tańca.

– Nie możesz wyjechać przed balem u lady Braxton – oznajmiła stanowczo pani Hastings. – Twoja przyjaciółka z pewnością może poczekać. Porozmawiam z mężem, żeby zajął się zorganizowaniem twojej podróży do Dawlish Court.

– Ależ, ciociu, jeśli pojadę teraz, zaoszczędzę stryjowi wydatków – odparła Jenny .

– Mówisz tak, jakby stryj żałował ci pieniędzy. – Pani Hastings pokręciła głową. – Nie możesz być tak niewdzięczna, Jenny, by odmówić mojej prośbie i w rezultacie zlekceważyć zaproszenie lady Braxton. Obiecałam jej, że będziesz na balu. Nigdy wcześniej o nic cię nie prosiłam.

Jenny musiała się poddać. Wiedziała, że w końcu ciotka bardzo się zdenerwuje, a wtedy kto wie, co się stanie. I chociaż bardzo chciała pojechać z Lucy, będzie musiała się zadowolić niezbyt wygodnym ekwipażem stryja. Z dwojga złego lepiej byłoby zabrać się dyliżansem pocztowym, ale koszt był znacznie większy i jej opiekunowie nie zgodziliby się na wydanie takiej kwoty.

Powóz jej ojca sprzedano wraz z wieloma innymi ruchomościami. Jenny usiłowała protestować, gdyż wydawało jej się, że nie ma takiej potrzeby, ale stryjostwo byli nieubłagani. To prawda, że ojciec stracił masę pieniędzy, ale sądziła, że mimo to ona dysponuje jakąś kwotą. Jednak stryj Rex był człowiekiem niezwykle oszczędnym i trudno było go przekonać do zachowania spuścizny po zmarłym. Jenny pamiętała, że jej ojciec zasadniczo różnił się od swojego brata podejściem do kwestii finansowych.

„Twój stryj jest dobrym człowiekiem – powiedział jej kiedyś ojciec – ale to okropny sknera. Liczy się z każdym pensem, jakby od tego zależało jego życie”.

Wtedy Jenny się roześmiała. Papa z kolei wydawał za dużo i może stąd się brała oszczędność stryja. Jak zwykle najtrudniej było o zdrowy rozsądek i umiar. Jenny nie do końca wiedziała, jak przedstawia się jej sytuacja materialna, gdyż pogrążona w smutku zostawiła te sprawy stryjowi. Teraz powinna się jednak spotkać z panem Nodgrassem, prawnikiem rodziny, aby uzyskać od niego informacje, jaką kwotą dysponuje i co stało się z klejnotami matki. Czyżby sprzedano je, żeby pokryć długi? Stryj wspomniał coś o tym i generalnie rzecz biorąc, utwierdzał ją w przekonaniu, że niewiele jej zostało, ale niczego nie powiedział wprost.

Wkrótce skończy dziewiętnaście lat, a papa nie żyje od roku, musi więc się dowiedzieć szczegółowo, na co może liczyć jako spadkobierczyni. Zdecydowała, że już następnego dnia zajrzy do kancelarii prawnika, by w tej sprawie zasięgnąć języka.

– Bardzo proszę, panno Hastings. – Pan Nodgrass uprzejmie ukłonił się Jenny, chociaż wydawał się zaskoczony jej wizytą. – Niepotrzebnie się pani fatygowała. Mogłem zajrzeć do domu pani stryjostwa.

– Wolę spotkać się z panem sam na sam – odparła Jenny, kiedy prawnik wprowadził ją do gabinetu. – Stryj nie chce mnie poinformować o tym, co zostało po moim ojcu. Chciałam się zorientować, czy mogę, na przykład, liczyć na klejnoty po mamie?

Brwi pana Nodgrassa powędrowały w górę.

– Ależ oczywiście – odparł. – Trzymam je w sejfie i oczekuję na instrukcje, panno Hastings.

– Nie miałam o tym najmniejszego pojęcia. Dlaczego mi o tym nie powiedziano?

– Pani ciotka uznała, że jest pani zbyt młoda, by nosić większość z tej cennej biżuterii. Są wśród niej ozdoby, które doskonale nadają się na przyjęcia i, prawdę mówiąc, dziwiłem się, że pani ich nie chce.

– Teraz mi się przydadzą. Wyjeżdżam do przyjaciółki i chciałabym włożyć coś ładnego na jej ślub. Czy mogę zobaczyć, co mam do dyspozycji?

– Oczywiście. – Pan Nodgrass zadzwonił po podwładnego i wydał mu odpowiednie instrukcje. – Może pani wziąć wszystko albo tylko to, co uzna za potrzebne.

– Bardzo panu dziękuję. Skoro już tu jestem, może zaznajomi mnie pan z moją sytuacją finansową. Wiem, że papa sporo przegrał w karty tuż przed tym nieszczęśliwym wypadkiem. Czy zostały mi jeszcze jakieś pieniądze?

Godzinę później Jenny opuściła kancelarię prawnika. Miała w torebce parę ładnych, ale niezbyt cennych drobiazgów – coś, co ciotka mogła jej dać bez większych obaw. Zasmucona z powodu nagłej śmierci ojca, Jenny przez dłuższy czas nie interesowała się swoim położeniem. Obecnie, gdy uznała za konieczne się w nim rozeznać, pan Nodgrass nie był w stanie powiedzieć jej wszystkiego, gdyż szczegółowe raporty znajdowały się w sejfie, do którego, o dziwo, nie można było znaleźć klucza. Mimo to zapewnił, że Jenny nie musi obawiać się ubóstwa i że może wypłacać jej pensję, jeśli sobie tego zażyczy, chociaż większą część pieniędzy jej ojciec zainwestował w nieruchomości i akcje.

– Niestety, nie mogę określić dokładnej wartości pani spadku, ale klucz na pewno się znajdzie, a wtedy przyślę pani wiadomość – powiedział prawnik. – Wówczas zdecyduje pani, co dalej i czy dokonać zmian.

Pan Nodgrass był człowiekiem niezwykle uczciwym i skrupulatnym, co do tego Jenny była przekonana. Natomiast zaszokowało ją zachowanie stryjostwa. Dlaczego nie wyjawili, jak naprawdę przedstawia się jej sytuacja? I dlaczego usiłowali skłonić ją do małżeństwa z człowiekiem, którego nie znosiła?

Pogrążona w zadumie, Jenny nie zdawała sobie sprawy, że ten, o którym pomyślała, właśnie szedł w jej stronę, dopóki przed nią nie stanął.

– Co za miła niespodzianka, panno Hastings – zaczął markiz. – Miałem nadzieję, że spotkamy się dopiero jutro wieczorem, ale tu tymczasem taka miła niespodzianka.

– Bardzo pana przepraszam, ale się spieszę. – Jenny spojrzała nerwowo w stronę pokojówki. – Chodź, Meg, zaraz musimy być w domu.

– Zawiozę panią swoim powozem.

– Nie, dziękuję – ucięła Jenny. – Widzę, że zjawiła się znajoma, z którą muszę porozmawiać.

Nie zwróciła uwagi na grymas niezadowolenia, który pojawił się na twarzy Fontleroya, i pospieszyła w stronę pani Broxbourne, która właśnie wyszła od kapelusznika.

– Jenny, kochanie, czyżbyś wybrała się po zakupy?

– Nie, załatwiałam pewną sprawę, ale już jestem wolna. Czy może mnie pani zabrać do domu stryjostwa?

Wzrok pani Broxbourne powędrował w stronę markiza.

– Oczywiście, moja droga – odparła i dodała ściszonym głosem: – Mówiłam Marcie, że nie podoba mi się ta kreatura. Nie wiem, dlaczego uważa, że markiz jest dla ciebie odpowiednim kandydatem na męża.

– Nigdy nie zgodzę się go poślubić – zadeklarowała Jenny. – Wręcz budzi we mnie odrazę.

– Zapewne ciotka chciałaby wydać cię dobrze za mąż. Dzięki małżeństwu zyskałabyś tytuł i spory majątek.

– Ale nawet krzty uczucia – odrzekła z westchnieniem Jenny. – Dziękuję, że zechciała pani mnie zabrać, inaczej musiałabym szukać dorożki.

– Stryj powinien ci udostępniać dwukółkę – zauważyła pani Broxbourne – ale oczywiście cię podwiozę. Poza tym mogę ci wypożyczać mój powóz, kiedy nie będzie mi potrzebny.

– Bardzo dziękuję, ale nie będzie to konieczne. – Jenny uśmiechnęła się z wdzięcznością do pani Broxbourne. – Już niedługo wyjeżdżam z Londynu i pewnie parę miesięcy spędzę na wsi. Lady Lucy Dawlish zaprosiła mnie do swojego rodzinnego domu, a ja chętnie skorzystam z jej propozycji.

– To z pewnością doskonała oferta – potwierdziła pani Broxbourne. – Bardzo się cieszę, że będziesz otoczona przyjaciółmi, moja droga. Nie wiem, jaka jest twoja sytuacja, ale gdybyś potrzebowała wsparcia, bez skrępowania zwróć się do mnie.

– Bardzo dziękuję i będę o tym pamiętać. Na razie nie muszę tego robić.

Jenny uśmiechnęła się, ale bardziej do siebie, mając świadomość, że nie powinna dzielić się wszystkimi swoimi sekretami. Nie zamierzała się domagać wyjaśnień od stryja czy ciotki. Wystarczyło jej, że jest od nich niezależna finansowo. Chociaż jeszcze nie miała pojęcia, jaką kwotą dysponuje, to wiedziała, że w razie potrzeby będzie w stanie samodzielnie funkcjonować.

Żałowała, że stryj sprzedał dom, w którym dorastała, nawet nie pytając jej o zdanie. Bez oporów przyjęła tę decyzję przekonana, że było to konieczne z powodu długów jej ojca. Teraz stało się jasne, że mogło być zupełnie inaczej. Musiała poczekać na szczegółowe informacje od pana Nodgrassa, aby dowiedzieć się, czym tak naprawdę dysponuje. Wcześniej pojedzie na wieś do Lucy Dawlish, gdzie, o czym była przekonana, przyjemnie spędzi czas.

ROZDZIAŁ DRUGI

– Zauważyłeś, że kiedy opuszcza cię Pani Fortuna, to już na dobre? – spytał Adam i zakręcił winem w kieliszku, patrząc na rubinowe krople, osadzające się na szkle. – Ten przeklęty koń mógł wygrać. Gdyby tak się stało, jeszcze z miesiąc spędziłbym tutaj, a w tej sytuacji muszę jechać na wieś.

– Niestety, sam nic nie mam, więc nie mogę cię wesprzeć – odrzekł kapitan John Marshall, który również spodziewał się wysokiej wygranej i także się rozczarował. – Nawet brakuje mi na wino. Zapłacisz za mnie?

– Jeszcze mnie na to stać – odparł z krzywym uśmiechem Adam. – Nie postawiłem wszystkiego, ale i tak z miesięcznej pensji niewiele zostało, a nie chcę pożyczać.

– A ja zdam się na gościnność wuja – powiedział John. – Zapraszał mnie do siebie. Okropny z niego nudziarz, ale to dobry człowiek. Pewnego dnia zostawi mi swój majątek.

– Gdybym miał takiego krewnego, z przyjemnością bym go odwiedził na dłużej, nawet gdybym się u niego nudził – stwierdził Adam. – Niestety, powinienem wziąć sprawy we własne ręce, ale nie potrafię się zmobilizować do podjęcia decyzji.

– Wiem, o co ci chodzi. – Przyjaciel pokręcił głową. – Od brzydkich dziedziczek chciałoby się uciec z krzykiem, a te ładne traktują cię jak powietrze.

Adam zaśmiał się na te słowa. Wypił trochę wina i poczuł się nieco raźniej. Własną przyszłość widział w czarnych barwach, ale przynajmniej na razie mógł się cieszyć wolnością i smakować życie.

– Mark Ravenscar zaprosił mnie na ślub, który ma się odbyć w pobliżu wiejskiej posiadłości jego rodziny, więc do niego pojadę. W prezencie dam mu jedną ze swoich klaczy. Wiem, że od jakiegoś czasu myślał o kupnie konia, a nie stać mnie na tak kosztowny prezent. Lucy, jego oblubienicy, podaruję jakiś klejnot z biżuterii matki.

– Damy lubią świecidełka. – John pokiwał głową. – Zamierzam ofiarować im srebrny serwis do kawy. Mamy ich w domu ze dwadzieścia.

– Właśnie takiego prezentu można się spodziewać od ciotek i wujków. Dlatego zdecydowałem się na klacz. – Adam dopił wino i wstał. – Idę spać. Przyjedziesz na ślub Marka?

– Obowiązkowo. Wszyscy w naszym oddziale zazdrościliśmy mu takiej narzeczonej jak Lucy Dawlish. To istna złotowłosa bogini.

– Tak, Mark to szczęściarz – przyznał Adam. – Dobrej nocy i do zobaczenia.

Zostawił przyjaciela z niedopitą butelką i ruszył na górę do swojego pokoju. W ubraniu rzucił się na łóżko i zamknął oczy. Był zmęczony, a także rozczarowany wynikami gonitwy, ale cieszył się, że spotkał starego druha. Teraz, kiedy zagoiły się wojenne rany, zaczął się zastanawiać nad powrotem do armii. Niestety, w czasie pokoju dostawałby zaledwie połowę żołdu, a za tę kwotę nie zdołałby się utrzymać na przyzwoitym poziomie. Może więc zaprowadzić porządek we własnym majątku? Wiedział, że po dziadku dostanie tylko kupę kamieni i wielki dług, z którym będzie musiał coś zrobić. Pozostawała kwestia małżeństwa z bogatą dziedziczką.

Na tę myśl poczuł się bezradny – wrócił bowiem do punktu wyjścia rozważań o sposobach zaradzenia na brak pieniędzy. Uznał, że powinien odpocząć, i już po chwili zaczął niezbyt głośno pochrapywać. W marzeniach sennych ujrzał młodą kobietę, która patrzyła na niego z wyraźną przyganą w oczach.

– Cóż, Jenny, naprawdę nie wiem, dlaczego chcesz nas opuścić – powiedziała pani Hastings, kiedy bratanica pojawiła się w holu ubrana w prosty zielony strój podróżny. – Robiliśmy wszystko, żebyś czuła się tu dobrze.

– Tak, ciociu, jesteście bardzo uprzejmi, ale… potrzebuję odmiany. Nie wiem, co chciałabym zrobić ze swoim życiem i pragnę to sobie przemyśleć.

– Wciąż nie rozumiem, dlaczego tak bardzo nie lubisz markiza. Zyskałabyś tytuł, a na dodatek on przekazałby ci część pieniędzy.

– Jakoś sobie poradzę. Co prawda, papa stracił część majątku, ale nie jestem chyba aż tak biedna, by pracować jako guwernantka.

– Nikt nie zatrudniłby ładnej dziewczyny w tym charakterze – orzekła pani Hastings. – Twój stryjek próbuje cię tylko chronić przed nieodpowiednimi kandydatami na męża.

Jenny uśmiechnęła się i powiedziała:

– Muszę już iść, woźnica czeka.

Chociaż chętniej pojechałaby dyliżansem pocztowym, nie zdołała przekonać krewnych do tego pomysłu i pozostało jej skorzystać z powozu stryja. Okazał jej niezadowolenie, gdy dowiedział się, że odwiedziła prawnika bez jego wiedzy. Musiała wysłuchać reprymendy i uwag na temat niewdzięczności współczesnej młodzieży.

– Zrobiłem to, co uznałem za słuszne w tej sytuacji – oznajmił. – Brat powierzył mi opiekę nad tobą i twoim majątkiem do momentu, kiedy wyjdziesz za mąż albo skończysz dwadzieścia jeden lat. Mieszkając pod moim dachem, nie potrzebowałaś więcej pieniędzy.

– Jesteś tylko jednym z powierników, stryju – delikatnie zwróciła mu uwagę Jenny. – Drugim jest pan Nodgrass. Uznał, że powinnam otrzymywać tę kwotę, o którą poprosiłam.

– Cóż, skoro wyjeżdżasz, zapewne będziesz potrzebowała tych pieniędzy – zgodził się Rex Hastings. – Musisz jednak nauczyć się oszczędności. Nawet gdybyś miała fortunę, mogłabyś ją łatwo przepuścić i zostać z niczym.

Jenny nie odniosła się do tej przestrogi. Prawnik zapewnił ją, że dysponuje dostatecznymi funduszami, by mogła żyć samodzielnie. Nie dostrzegała więc konieczności ścisłego oszczędzania. Jednak stryjostwo byli dla niej na swój sposób mili i nie chciała niepotrzebnie zadrażniać całej sytuacji. Odetchnęła z ulgą, kiedy znalazła się w powozie i służący zdjął z progu schodki. Megan, jej pokojówka, czekała na nią wewnątrz powozu. Uśmiechnęła się do Jenny, jakby wyczuła nastrój swojej pani.

Stryjostwo nie byli złymi ludźmi, ale mieszkając pod ich dachem, Jenny czuła się niczym zakładniczka. Okazało się, że mogła zostać w domu rodzinnym i nie musiałaby oddawać tylu wartościowych pamiątek. Na szczęście pan Nodgrass zachował dla niej rodzinne klejnoty.

Postanowiła, że pozostawi w jego sejfie co cenniejsze brylanty i rubiny, uznając, że ciotka miała rację. Pannie w jej wieku nie przystoi ostentacja; będzie musiała zaczekać z włożeniem ich jeszcze parę lat. Papa nie żałował pieniędzy na klejnoty dla ukochanej żony, ale Jenny i tak najbardziej lubiła te drobiazgi, które wzięła ze sobą. Zresztą pamiętała, że mama też była do nich przywiązana i zakładała je częściej niż brylanty czy rubiny.

– Czy ma pani ochotę na tę wizytę?

Jenny spojrzała na pokojówkę i się roześmiała.

– I to jaką! Na pewno bardzo przyjemnie będzie upływał czas w trakcie tańców, pikników i innych spotkań towarzyskich. Całe lato przed nami, a ślub za miesiąc, więc nie zabraknie radosnego nastroju. Ty też się zabawisz, Meg. Znajdziesz przyjaciółki i będziesz mogła chodzić z nimi na spacery, kiedy nie będę cię potrzebować.

– Mieszkałam na wsi, zanim pani papa mnie zatrudnił – powiedziała Megan. – Lubiłam sianokosy i majowe zbieranie kwiatów.

– Opowiedz mi o swoim dzieciństwie – poprosiła Jenny. – Nigdy o tym nie rozmawiałyśmy, a chciałabym cię lepiej poznać i dowiedzieć się czegoś o twojej rodzinie.

Ból głowy już niemal ustąpił. Świeże powietrze służyło Adamowi. Cieszył się, że wyruszył w drogę otwartym powozem, chociaż nie był to jego ulubiony pojazd z wysokim zawieszeniem i żółtymi kołami, do którego zaprzęgało się parę karych wierzchowców. Niestety, tamten powóz musiał sprzedać, by pokryć najpilniejsze długi. Pozostało mu ponad pięćset gwinei, co znaczyło, że przynajmniej na razie nie musi się przejmować finansami.

Wcześniej marzył o tym, by mieć jedną z najlepszych stadnin w kraju. Po sprzedaży karych koni zostało mu jeszcze kilka kasztanków i siwków, które świetnie nadawały się zarówno pod wierzch, jak i do zaprzęgów. Znał się na koniach i potrafił doskonale je ocenić. Często zgłaszały się do niego osoby, które zamierzały kupić wierzchowce. Gdyby chciał, mógłby zyskać sporo pieniędzy, pozbywając się części stada, ale wówczas nie zrealizowałby marzeń. Wysoko zawieszony powóz stanowił luksus i doskonale zastępował go ten, którym podróżował.

Cieszył się, że znowu spotka kuzynów. Od dawna nalegali, by zatrzymał się u nich na dłużej, nie miał więc poczucia, że nadużyje ich gościnności. Mark wspominał, iż zamierza kupić konie i powiększyć stajnię, co wraz z klaczą, którą otrzyma jako prezent ślubny od Adama, dałoby początek stadninie. Mogli wybrać się razem na kilka targów końskich w okolicy, aby się przekonać, jakie zwierzęta można nabyć.

Nagle wyrósł przed nim wielki powóz, który blokował drogę, więc Adam wstrzymał konie i przekazał lejce stangretowi. Od razu zrozumiał, że powóz jest stary i uległ uszkodzeniu. Sądząc po tym, że przechylił się na jedną stronę, złamała się oś. Najwyraźniej powoził nim doświadczony stangret, bo udało mu się zapobiec całkowitej wywrotce. Po chwili Adam zauważył dwie młode kobiety, które siedziały na kocu na skraju drogi. Jedna była służącą, a druga, ubrana w prosty zielony strój, jej panią.

– Bardzo mi przykro, że mają panie kłopoty – zagadnął, podchodząc do nich z ukłonem. – Czy mogę w jakiś sposób pomóc?

– Dziękuję, stangret poszedł po kowala – odparła ubrana na zielono młoda dama. – Obawiam się jednak, że trzeba będzie co najmniej kilku silnych mężczyzn, by naprawić ten nieszczęsny powóz. Podobno najbliższy zajazd znajduje się ponad milę drogi od tego miejsca.

– To prawda, ale nie sądzę, by ten przydrożny lokal nadawał się dla dam. – Adam zawahał się. – A dokąd panie zmierzają?

– Do majątku Dawlishów, do rodziny panny Lucy Dawlish.

– Wiem, gdzie to jest. Jadę w tym kierunku. Mam się zatrzymać u rodziny jej narzeczonego. To moi kuzyni – dodał gwoli wyjaśnienia. – Cóż, mogę panie tam zawieźć. Nawet nie nadłożę drogi. Jedyny problem to wasze bagaże. Trzeba by oddzielnie je przysłać, bo obawiam się, że nie znajdę dla nich miejsca w powozie.

– Większość rzeczy i tak już wysłałam dyliżansem – odparła Jenny. – Resztę rzeczywiście mogą nam przysłać. A czy mogę wziąć ten kuferek?

Adam spojrzał na obity skórą kuferek, który stał obok koca, i domyślił się, że zawiera rzeczy osobiste oraz biżuterię.

– Oczywiście. Pani pokojówka może go trzymać na kolanach. – Podszedł i wyciągnął rękę. – Proszę bardzo, panno…

– Hastings, Jenny Hastings.

Adam zauważył, że młoda kobieta zarumieniła się, i wyczuł, że jej dłoń zadrżała pod wpływem jego dotyku. Dopiero jednak kiedy pomagał jej wsiadać do powozu, uprzytomnił sobie, że widział ją wcześniej podczas jednego z londyńskich balów. Popatrzyła wtedy na niego z wyraźną dezaprobatą, chociaż wydawało mu się, że nigdy wcześniej się nie spotkali.

– Znam Lucy z pensji – dodała. – Mój papa nie żyje, a jej rodzina była na tyle uprzejma, że mnie zaprosiła.

Panna Hastings wydawała się nieco zawstydzona swoim prostym strojem, co mogło oznaczać, że nie należy do osób zbyt majętnych. Zapewne śmierć ojca spowodowała, że znalazła się w trudnej sytuacji materialnej, pomyślał Adam, i chcąc nie chcąc, musiała przyjąć rolę ubogiej krewnej. W podobnym położeniu znajdowało się wiele panien z dobrych domów, pozostawionych bez środków do życia na skutek problemów rodzinnych.

Miała na sobie płaszcz spięty srebrną broszą ze szmaragdem. Nie była to szczególnie cenna rzecz, ale gustowna, typowa dla osób w jej położeniu. Adam zastanawiał się, dlaczego powiedziała mu, w jakim charakterze ją zaproszono, bo nie musiała tego robić. Być może z jakichś powodów chciała, by znał jej życiową sytuację. Uśmiechnął się do niej, gdyż zrozumiał, dlaczego wtedy, w Londynie, obdarzyła go mało przychylnym spojrzeniem. Nie chodziło o niego, ale o cały ten światek zadowolonych z siebie bogaczy, którzy wcale się o nią nie troszczyli.

Doskonale ją rozumiał, ponieważ borykał się z podobnymi problemami. Jednak mężczyźni, zwłaszcza ci utytułowani, pod tym względem mieli wyraźną przewagę. Co prawda, mogła wyjść za mąż dla pieniędzy, ale wówczas musiałaby zrezygnować ze szczęścia i miłości, o czym marzy większość młodych kobiet. Już lepiej szukać jakiejś posady lub właśnie miejsca przy rodzinie, która zapewni jej opiekę w zamian za drobne usługi.

Jeśli idzie o małżeństwo, mogła liczyć na awanse starego kawalera lub wdowca, który potrzebował kogoś do zajęcia się dziećmi. Czy warto decydować się na długoletni trwały związek, pozbawiony uczucia?

Adam ulokował pannę Hastings w powozie, następnie pomógł jej służącej usiąść z tyłu i przejął lejce od stangreta. Z dużym trudem udało mu się ominąć zepsuty powóz, ale gdy już tego dokonał, poczuł się swobodniej.

– Dobrze pan powozi – zauważyła panna Hastings.

Uśmiechnął się z zadowoleniem. W towarzystwie uchodził za doskonałego woźnicę, ale nie zamierzał się tym chwalić.

– Mój papa też doskonale powoził. Nigdy nie zrozumiem, jak to się stało, że jego powóz przewrócił się i go przygniótł.

– Wypadki przydarzają się nawet najlepszym – rzekł sentencjonalnie Adam. – Bardzo mi przykro z powodu tego, co przydarzyło się pani ojcu.

– To było prawie rok temu, dlatego ostatnio zrezygnowałam z żałoby. Ciotka naciskała, żebym włożyła coś kolorowego, ale u Lucy jeszcze przez jakiś czas zadowolę się sukniami w kolorze szarym i fioletowym.

– Ale dzisiaj ma pani na sobie zielony strój.

– To prezent od ciotki. Poczułam się zobowiązana, by go włożyć, bo specjalnie go dla mnie zamówiła.

– Rozumiem. – Adam skoncentrował się na drodze, po czym dodał: – Dotrzemy do Ravenscar Court późnym popołudniem. Jeśli zostaniemy tam na obiedzie, to wyślę wiadomość do lady Dawlish. Albo przyśle po panią powóz, albo ja panią odwiozę. Przybycie po zmroku mogłoby wywołać niepotrzebne uwagi.

– Myśli pan, że lady Dawlish może uznać, że nie powinien pan mnie odwozić?

– Nie chcę budzić niepotrzebnych domysłów.

– Przecież towarzyszy mi pokojówka…

– Tak, ale cóż… miałem kiedyś kochankę, której nikt w tym towarzystwie nie zna.

– Ach!

Adam zerknął w stronę panny Hastings i zauważył, że się zarumieniła.

– Nie pomyślałam… Wydawało mi się, że to bardzo miłe z pańskiej strony… – zaplątała się i urwała.

Adamowi zrobiło się jej żal.

– Proszę się nie obawiać. Nie uwodzę niewinnych młodych dam. Naprawdę nie zasługuję na taką reputację, z tym że młoda dama w pani sytuacji musi bardzo uważać.

– W mojej sytuacji – z wolna powtórzyła nieco zdziwiona Jenny. Przecież nie powiedziała mu na swój temat tyle, by wyrobił sobie zdanie o jej życiowym położeniu. Chyba powinien bardziej uważać na słowa, uznała w duchu. – A, rozumiem. Obawia się pan, że lady Dawlish może się wycofać.

– Wielkie damy bywają czasem surowe. – Adam skinął głową. – Lepiej będzie, jak dojedziemy do domu kuzynów i następnie wyślemy informację o wypadku pani powozu do Dawlish Court.

– Tak, dziękuję za pańską troskę.

Adam ponownie zerknął na pannę Hastings. Wciąż miała mocno zaróżowione policzki i wydawała się nieco zagubiona. Nie był pewny, czy jest zażenowana, czy niezadowolona.

– Może mnie pani uznać za impertynenta, ale nie chciałbym, żeby straciła pani taką szansę z powodu nieporozumienia.

– Tak, oczywiście.

Najwyraźniej się pozbierała, pomyślał Adam, odnotowując, że panna Hastings się uśmiecha.

– Zapewniam, że wcale nie uważam pana za impertynenta – zwróciła się do niego. – Jestem też wdzięczna, że dba pan o moją reputację.

Adam nie od razu odpowiedział. Być może siedząca obok niego panna nie do końca zdawała sobie sprawy z tego, jak zmieniło się jej położenie. Zapewne wychowywała się w bogatym domu i oczekiwała wszystkiego, co najlepsze.

– Nigdy nie chciałbym być przyczyną kłopotów młodej damy, a zwłaszcza gdy znajduje się w trudnej sytuacji – oznajmił i usłyszał lekkie westchnienie pokojówki. – Czy będzie pani na ślubie Lucy?

– Tak, oczywiście – odparła już bez skrępowania Jenny. – Poza tym tego lata możemy spodziewać się wielu niespodzianek. Lady Dawlish jest hojną gospodynią i na pewno nie da mi odczuć tego, że na skutek nagłej śmierci ojca znalazłam się w gorszym położeniu.

W końcu to powiedziała. Adam wysłuchał jej ze zrozumieniem. Wiedział, ile musiały ją kosztować te słowa, i obiecał sobie traktować z szacunkiem pannę Hastings.

Przez następne pół godziny Adam opowiadał Jenny o tym, jak wraz z kuzynami walczyli z Francuzami. Opisywał bitwy i braterstwo broni, mówił o strachu w obliczu porażki, a także o sile, którą dawała im przyjaźń.

– Kiedy Wellington wydawał nam rozkaz do ataku, radowałem się całą duszą. To co mogło zakończyć się żałośnie, na szczęście przerodziło się we wspaniałe zwycięstwo. A to wszystko dzięki jego strategii i odwadze naszych żołnierzy, którzy byli gotowi za niego umrzeć.

– Obawiam się, że jednak zbyt wielu poległo – wtrąciła Jenny. – Pamiętam, jak stryj o tym wspomniał. Nie wdawał się w szczegóły, bo wiedział, że bardzo bym się zdenerwowała.

– Tak, to nie jest odpowiedni temat dla dam – zgodził się Adam. – Obawiam się, że Wellington uzna traktat pokojowy za większe wyzwanie niż wojskową kampanię. Tak to jest. Polityka to brudne sprawy i zajmują się nią ludzie, którzy nie rozumieją, czym jest wojna.

– Stryj uważa, że Napoleona trzeba osądzić i stracić, ale nie wydaje mi się to możliwe – wyraziła swoją opinię Jenny.

– Obudziłoby to zbyt wielkie oburzenie. – Adam pokiwał głową. – Z pewnością gdzieś trzeba go będzie umieścić, by więcej nie niszczył Europy. Muszę jednak przyznać, że jest zdolnym dowódcą, i nie sądzę, żeby pozbawienie go życia przyniosło pożytek.

– Mówi pan tak, jakby go podziwiał.

– Owszem, ale tylko do pewnego stopnia. Był godnym przeciwnikiem. Jednym z najlepszych dowódców, rzecz jasna poza Wellingtonem. Pod koniec zaczął popełniać błędy, których wystrzegał się wcześniej. Władza uderzyła mu do głowy. Gdyby wiedział, kiedy przestać, być może wciąż byłby cesarzem.

– Cóż, słyszałam, jak parę kobiet wypowiadało się z podziwem o Napoleonie, ale uznałam je za niezbyt mądre. Zapewne był dobrym żołnierzem, skoro pan też tak uważa,.

Adam zaśmiał się, gdyż młode damy rzadko mówiły o tego rodzaju sprawach. Było to zdecydowanie odświeżające. Zerknął raz jeszcze na pannę Hastings, zastanawiając się, co jeszcze może od niej usłyszeć.

W tym momencie odwróciła się w stronę pokojówki.

– Wygodnie ci tam, Meg?

– Tak, proszę pani. Znacznie wygodniej niż poprzednio.

– Cóż, powóz stryja jest rzeczywiście źle resorowany – przyznała ze śmiechem Jenny. – Można powiedzieć, że miałyśmy szczęście, iż się zepsuł.

W uszach Adama jej śmiech zabrzmiał miło i dźwięcznie. Nagle uprzytomnił sobie, że jest ładna i przyjemnie pachnie, choć raczej nie były to perfumy, tylko jej własny zapach. Trudno byłoby uznać ją za piękność, ale miała w sobie coś ujmującego. Adam przypomniał sobie niektóre damy z Londynu, wystrojone aż do przesady. Wypadły blado przy tej skromnie ubranej dziewczynie. Nagle poczuł mrowienie w lędźwiach, co rzadko przytrafiało mu się przy niewinnych młodych pannach.

Wolał dojrzalsze kobiety; śpiewaczki operowe, tancerki, a czasami wdowę, która potrzebowała wsparcia po śmierci męża. Romansował z Hiszpanką, z francuską aktorką, paroma Angielkami, często zamężnymi, czasami więcej niż jednokrotnie. To, że ogarnęło go pożądanie przy młódce, było dla niego czymś nowym. Chociaż delikatnie uśmiechnął się do siebie, to szybko zdusił myśl o tym, jak mogłyby smakować jej usta i jak jedwabistą ma skórę.

Powinien dać sobie spokój z panną Hastings. Oboje nie są zamożni, więc nie powinni myśleć o małżeństwie, a inny rodzaj związku wydawał mu się wykluczony, nawet gdyby Jenny Hastings wzbudziła w nim silną namiętność. Honor nie pozwalał mu wykorzystać sytuacji, w jakiej się znalazła. Nie, musi zdusić w sobie pragnienie, by wziąć ją w ramiona. Ta droga prowadziłaby donikąd. Poza tym byli sobie zupełnie obcy i nic o sobie nie wiedzieli. Adam nie miał pojęcia, co w niego wstąpiło, choć uprzytomnił sobie, że pociągała go już wtedy, kiedy przypadkowo znaleźli się w tej samej sali balowej. Potrzebował tylko czasu, by to sobie uświadomić.

– Czy jeszcze daleko? – spytała Jenny, bo Adam milczał przez dobre dwadzieścia minut.

– A czy jest pani głodna lub zmęczona? – odpowiedział pytaniem. – Możemy się zatrzymać w oberży, tyle że nie jest to najlepsze rozwiązanie. Już niedługo dotrzemy do Ravenscar Court.

– Świetnie – ucieszyła się Jenny. – Kucharka cioci przygotowała dla nas koszyk z wiktuałami, ale obawiam się, że w tym całym zamieszaniu został w powozie.

– A pani jest głodna – powiedział, słysząc, jak kruczy jej w brzuchu. Zresztą jemu też zaczął doskwierać głód. – Zapewniam, że za kilkanaście minut będziemy na miejscu i że od razu po przyjeździe dostaniemy coś do jedzenia.

Kwadrans później Adam zatrzymał powóz przed frontowymi drzwiami okazałej wiejskiej rezydencji. Woźnica zeskoczył z kozła i przytrzymał konie, a on pomógł zsiąść najpierw Jenny, a potem jej pokojówce.

– Dotarliśmy do celu – powiedział. – Oczekują mnie, więc zaraz ktoś tu się powinien…

Urwał, słysząc odgłosy wystrzałów. Rozejrzał się uważnie dookoła, chcąc sprawdzić, skąd pochodzą. Przyczaił się, a wtedy z ganku wyszedł chwiejnie Mark Ravenscar. Potknął się i byłby upadł, gdyby Adam nie zauważył krwi na jego ubraniu i nie rzucił się ku kuzynowi. Udało mu się w porę złapać rannego. Przytrzymał go i przyklęknął na podjeździe, pragnąc go wygodnie ułożyć. Miał przed sobą człowieka, którego uważał za wybrańca bogów, za kogoś, kogo nie można zwyciężyć.

– Mark, przyjacielu, co się stało? – Rana wyglądała na śmiertelną. Oczy kuzyna powoli gasły. – Kto ci to zrobił?

– Papa… Paul… powiedz… papie… żeby na niego uważał.

Mark mówił tak cicho, że Adam z trudem go rozumiał. Był tak zaskoczony i zdumiony, że nie miał pojęcia, co dalej powinien zrobić. Jak w ogóle mogło to się zdarzyć? Mark przeszedł obronną ręką niemal całą kampanię, a teraz umierał od rany postrzałowej w spokojnym Huntingdonshire? To nie do wiary!

– Co się dzieje?! – zawołał Paul, który wybiegł z przełamaną dla bezpieczeństwa strzelbą.

Po drodze rzucił strzelbę i dopadł do brata.

– Boże, nie! – krzyknął ze łzami w oczach. – Widziałeś, co się stało? Usłyszałem strzały niemal dokładnie w tym samym momencie, gdy strzelałem do szczura w ogrodzie. Czy ktoś tędy przechodził?

– Tylko Mark – odparł Adam. Wstał, kiedy pojawili się służący, i zwrócił się bezpośrednio do nich: – Musicie bardzo dokładnie przeszukać dom i ogród. Jones, biegnij po doktora. Trzeba próbować… Macie znaleźć i doprowadzić tu wszystkich obcych. Chcę sprawiedliwości!

Rozpętało się istne pandemonium. Służący zaczęli na siebie krzyczeć, ale szybko podzielili się na grupy i ruszyli w poszukiwaniu zamachowca. Ktoś sprawdził, czy furtka w murze ogrodowym nie jest otwarta – na szczęście była zamknięta. Po dłuższej chwili zdruzgotany Adam przypomniał sobie o towarzyszkach podróży powozem i odwrócił się w ich stronę. Obie kobiety były blade i wyglądały na mocno przestraszone.

– Jak panie widzą, zastrzelono mojego kuzyna – powiedział i pokręcił głową. – Bardzo mi przykro. Nie sądziłem, że coś takiego w ogóle może się przydarzyć.

– Proszę się nami nie przejmować – odparła Jenny i wytarła oczy koronkową chusteczką.

– Pani Mountfitchet – Adam z kolei zwrócił się do stojącej obok ubranej na czarno kobiety – ta oto dama ze służącą podróżowała swoim powozem, który się zepsuł. Zaproponowałem, że je podwiozę. Proszę wysłać wiadomość do lady Dawlish, że znajduje się tutaj, i proszę podać coś do jedzenia.

– Tak, oczywiście, proszę pana. – Gospodyni skinęła głową i zwróciła się do Jenny: – Proszę za mną. Zaraz znajdziemy wygodne miejsce, a ja podam chleb, masło, zimne mięsa i może coś jeszcze. I oczywiście herbatę.

– Dziękuję… To bardzo uprzejmie… – szepnęła Jenny, po czym dodała głośniej: – Chciałabym wiedzieć, jak miewa się pański kuzyn.

Adam nie odpowiedział. Już był na schodach, a za nim spieszyło paru służących.

– Nie mogę uwierzyć, że coś takiego mogło się stać – stwierdziła oszołomiona i przybita gospodyni. – Jak ktoś mógł zabić panicza w jego własnym domu?!

– To prawdziwa tragedia. – Jenny ponownie otarła łzy. – Bardzo mi przykro. I przepraszamy za kłopot.

– Żaden kłopot, panienko. Prawdę mówiąc, wolę się czymś zająć, niż siedzieć bezczynnie. Nasi ludzie zrobią wszystko, żeby odnaleźć mordercę. Czy jest pani kuzynką panny Dawlish? Biedactwo… Boję się myśleć o tym, co teraz pocznie.

– Dla obu rodzin to koszmar. Wszyscy tak bardzo cieszyli się z powodu ślubu tych dwojga. – Jenny zamilkła, ogarnięta przygnębieniem. Wybrała się do Dawlish Court, aby miło spędzić czas w towarzystwie Lucy, wziąć udział w przygotowaniach do jej ślubu i być obecną na uroczystej ceremonii zaślubin, a tymczasem na jej oczach narzeczony Lucy został zastrzelony. – Nie mogę uwierzyć, że coś tak okropnego mogło się wydarzyć.

– Tak, na świecie jest wiele zła – przyznała ponurym tonem gospodyni – ale do tej pory w Ravenscar żyliśmy spokojnie. Nie wiem, co na to wszystko powie jego lordowska mość…

ROZDZIAŁ TRZECI

– Jak to się mogło stać? – spytał wstrząśnięty lord Ravenscar, patrząc z niedowierzaniem na Adama. – Mówiłeś, że usłyszałeś strzały tuż po przyjeździe.

– Właśnie wysiadaliśmy z powozu – potwierdził Adam. – Wraz ze mną przyjechała młoda dama razem ze swoją pokojówką, ponieważ zepsuł się powóz, którym podróżowały. Mieliśmy wejść do środka, kiedy to się stało. Odniosłem wrażenie, że strzały dobiegały z tylnej części domu.

– A mój syn?

– Mark umiera – odparł Adam, chociaż zdecydowanie wolałby przekazać wujowi inną wiadomość o jego synu. – Był przytomny zaledwie przez chwilę, kiedy trzymałem go w ramionach. Zaniosłem go do pokoju i kazałem sprowadzić doktora, ale jego zdaniem, to kwestia czasu. Widziałem takie rany i wiem, że są śmiertelne. Może jeszcze godzinę będzie żył.

– Dobry Boże! – Lord zakrył twarz trzęsącymi się dłońmi. – To przechodzi ludzkie pojęcie. Przeżył tyle bitew, a zginął tu, we własnym domu.

– Ktoś musiał strzelić do niego z bliska. Nie miał szansy się bronić – orzekł przygnębiony Adam. – Bardzo mi przykro, chciałbym mieć lepsze wieści, ale, niestety, taka jest rzeczywistość.

– Czy złapano mordercę?

– O ile wiem, nie, ale do tej pory prawie nie odchodziłem od Marka. Miałem nadzieję, że może jeszcze coś da się zrobić, ale pozostała tylko morfina, gdyby odzyskał przytomność.

– Żałuję, że nie było mnie, gdy doszło do nieszczęścia.

– To niczego by nie zmieniło. – Adam popatrzył ze współczuciem na załamanego wuja. – Byliśmy tu z Paulem i nie zapobiegliśmy tragedii.

– Czy posłano po Hallama? Wiesz, że bardzo się przyjaźnili.

– Tak. Wszyscy kochaliśmy Marka. Dla swoich żołnierzy był niemal bogiem. Szli za nim w ogień.

– A jednak ktoś go nie lubił, a może nawet nienawidził – stwierdził lord Ravenscar, marszcząc brwi. – Mógłbym przysiąc, że Mark nie ma żadnych wrogów, ale przecież to było zabójstwo. Ktoś przyjechał tu specjalnie po to, żeby go zastrzelić. Zastanawiałeś się może nad tym, kto to może być?

Adam przecząco pokręcił głową. Nie potrafił zapomnieć ostatnich słów kuzyna, ale bał się budzić podejrzenia w głowie oszalałego z bólu ojca. Mark równie dobrze mógł oskarżyć brata, jak też poprosić, by roztoczono nad nim opiekę. Paula obciążało to, że miał ze sobą strzelbę, której użył w tym samym czasie, kiedy padł śmiertelny strzał. Być może to tylko zbieg okoliczności, uznał Adam. W każdym razie nie zamierzał pierwszy rzucić kamieniem. Musiał zbadać tę sprawę i ustalić, co tak naprawdę się tutaj wydarzyło. Trudno mu było uwierzyć, że Paul chciał zabić brata.

– Pójdę teraz do Marka – powiedział ze smutkiem lord Ravenscar. – Przepraszam cię…

– Tak, oczywiście.

Adam patrzył za starszym panem, obserwując, jak mozolnie pnie się po schodach. Po chwili wsłuchał się w głosy dochodzące z bawialni. Dobiegł go płacz, a następnie rozmowa prowadzona podniesionym głosem. Jeśli się nie mylił, przyjechała Lucy Dawlish.

Zawahał się, ale jednak wszedł do bawialni i natknął się na rozczulającą scenę. Lucy była cała zapłakana, a panna Hastings obejmowała ją i próbowała pocieszyć. Patrzyli na to zasmuceni i przerażeni Paul i Hallam.

– Och, Adam! – zawołała Lucy, gdy tylko się pojawił. – Błagam, powiedz, że to nieprawda. Powiedz, że Mark będzie żył, a to tylko zły sen.

– Chciałbym móc to zrobić – odrzekł przygnębiony Adam, widząc, jak bardzo Lucy przejęła się tym, co spotkało jej narzeczonego. Zauważył, że spojrzała niemal oskarżycielsko na Paula, jakby winiła go za to, że jemu nic się nie stało, że jest cały i zdrowy, podczas gdy jego brat umiera. – Niestety – dodał – doktor twierdzi, że to nie potrwa długo. Nie spodziewa się, by Mark odzyskał przytomność przed śmiercią.

– To niemożliwe! – Lucy ponownie się rozszlochała. Gdy nieco się uspokoiła, powiedziała bezradnie: – Przecież mieliśmy się pobrać… Jak to mogło się zdarzyć tu, w domu? Obiecał, że wróci z wojny cały i zdrowy i że się ze mną ożeni… A teraz… – Potrząsnęła głową, z trudem hamując płacz. – Czy mogę go zobaczyć? Muszę się z nim pożegnać.

Wyglądała tak żałośnie, że Adamowi ścisnęło się serce.

– Teraz jest u niego ojciec. Chciał pobyć z nim sam – powiedział. – Na pewno po ciebie pośle, kiedy pożegna się z synem.

Hallam odciągnął go w kąt saloniku.

– Posłuchaj… czy znaleziono już winnego?

– O ile wiem, to nie – odparł Adam. – Zaczęliśmy poszukiwania niemal natychmiast, ale jestem przekonany, że złoczyńca zaplanował ucieczkę z miejsca zbrodni.

– Czy ktoś się domyśla, kto to może być?

– Wuj zadał mi to samo pytanie. Niestety, nie potrafiłem na nie odpowiedzieć. Paul też chyba nie wie. Mógłbym przysiąc, że Mark nie miał żadnych wrogów. Podkomendni wręcz go uwielbiali, a koledzy podziwiali. Nikt też mu nie zazdrościł, bo wszyscy uznali, że zasługuje na to szczęście, które go spotkało. Był naszym bohaterem. Z jakiego powodu ktoś pragnąłby jego śmierci?

Hallam zerknął na Paula, ale nic nie powiedział, tylko potrząsnął głową, jakby chciał odgonić złe myśli.

– Nie mam pojęcia, ale wyciągnę mordercę nawet z piekła. Musi zapłacić za to, co zrobił.

Paul przysunął się i włączył do rozmowy.

– Ja też chcę go odszukać – rzekł, spoglądając na Lucy. – To straszne, co się stało. Nie spocznę, dopóki zabójca nie stanie przed sądem. – Zmarszczył brwi, widząc spojrzenia kuzynów. – Nie myślicie chyba… Zastrzeliłem szczura i niemal jednocześnie usłyszałem strzały, które dochodziły z domu. Z salonu na jego tyłach.

– Wobec tego tam zacznijmy dochodzenie – zaproponował Adam. – Powinniśmy znaleźć jakieś ślady tego, co się wydarzyło.

– Tak, oczywiście. Zaraz przeszukam salon – powiedział Hallam. – Przepraszam, możecie zająć się paniami?

Adam skinął głową i popatrzył za wychodzącym kuzynem. Następnie zerknął na Paula.

– Może coś sobie przypomniałeś? Widziałeś kogoś? Może Mark miał jednak wroga?

– Już ci mówiłem. – Paul spojrzał na niego niechętnie. – To, że trzymałem strzelbę nic… Przecież oddałbym za niego życie. We Francji uratował mnie od pewnej śmierci. Od wczesnego dzieciństwa był dla mnie wzorem. Wręcz go uwielbiałem.

Adam zerknął w stronę Lucy. Właśnie podeszła do niej gospodyni, aby zaprowadzić ją do umierającego narzeczonego.

– Nie myśl w ten sposób. – Paul potrząsnął głową. – Niezależnie od tego, co czułem, Lucy należała do Marka. Nie sądzisz chyba… Nie mógłbym… – Urwał, po czym mruknął coś jeszcze z wyraźnym obrzydzeniem i wyszedł z bawialni, zostawiając Adama samego z Jenny.

– Muszę przeprosić za to, że panią tu przywiozłem – powiedział. – Do głowy by mi nie przyszło, że natrafimy na coś tak niesłychanego, tak tragicznego.

– Przecież nie mógł pan tego wiedzieć. – Jenny westchnęła i wytarła policzki, na które spłynęło kilka łez. Przy Lucy starała się nie płakać i wciąż była gotowa pocieszać zrozpaczoną przyjaciółkę. – To było straszne. Wiem, że tutaj tylko zawadzam.

– Wręcz przeciwnie, jak widać, bardzo się pani przydaje. Przyjechała tu pani się bawić, a musi zajmować się pocieszaniem innych. Lucy potrzebuje wsparcia, bratniej duszy, która ją zrozumie. Obawiam się, że gdyby pani tu nie było, całkiem by się załamała.

– Pewnie odebrałaby tę wiadomość w domu i miałaby u boku matkę – zauważyła Jenny. – Przyjechała tu, żeby mnie odebrać, ale przynajmniej zobaczy go jeszcze żywego. Może to dla niej jakieś pocieszenie. Zapewne gdyby przybyła jutro, byłoby za późno na pożegnanie z ukochanym.

– Z całą pewnością, bo moim zdaniem, Mark nie przetrwa nocy. Natomiast nie wiem, czy jego widok będzie stanowił dla niej pocieszenie. Może być wręcz przeciwnie…

– Wszyscy tu bardzo żałują pańskiego kuzyna – zauważyła Jenny. – Musiał być niezwykłym człowiekiem. Trzymał go pan w ramionach, kiedy był jeszcze przytomny. Czy powiedział coś ważnego?

– Przekazał tylko wiadomość dla ojca. Gdyby podał nazwisko mordercy, od razu kazałbym go ścigać.

Rozmowę przerwał im potworny okrzyk, który wydobył się z ust Lucy. Popatrzyli na siebie. To mogło oznaczać tylko jedno.

– Czy nie powinien pan pójść do rodziny?

– Tak, przepraszam. To dramatyczne przeżycie dla nas wszystkich.

Jenny skinęła głową.

– Proszę się mną nie przejmować. Lucy mnie potrzebuje. Będę z nią w bawialni.

Adam pożegnał kuzyna, ale wiedział, że Lucy, podobnie jak jego wuj, przeżywa ciężkie chwile. Posłał po gospodynię, w nadziei, że przekona pannę Dawlish, by się choć trochę przespała. Efekt był taki, że nawet jeśli się Lucy kładła, to zaraz potem wstawała, szła do zmarłego narzeczonego i chwytała jego dłoń tak, jakby już nie zamierzała jej puścić. W końcu jednak pozwoliła się zaprowadzić do pokoju, gdzie pani Mountfitchet pocieszała ją, jak mogła, i podała na uspokojenie ziołową herbatę.

Blady i ogromnie przybity, lord Ravenscar wciąż tkwił przy zmarłym synu. Po licznych namowach Adam zdołał skłonić starszego pana, by udał się do swojej sypialni i spróbował wypocząć. Wreszcie został sam na sam z nieżyjącym przyjacielem i zarazem krewnym i popatrzył na niego, czując jednocześnie żal i gniew.

– Wybacz, ale nic już nie mogę zrobić – powiedział cicho. – Uratowałeś mi życie, ale ja nie potrafiłem ocalić ciebie. Obiecuję, że nie spocznę, póki morderca nie stanie przed sądem.

Po wyjściu z pokoju, gdzie spoczywały zwłoki Marka, zszedł na dół, do bawialni. Ujrzał pobladłą Jenny Hastings, która na jego widok powiedziała:

– Lucy jest zdruzgotana, pański wuj i kuzyn, naturalnie, są ogromnie zasmuceni, a… – Urwała, kiedy w salonie pojawił się Hallam.

– Znalazłem dowody – oznajmił z ponurą determinacją. – Parę kul uszkodziło chińską wazę i dopiero potem wbiło się w ścianę salonu na tyłach domu. Morderca nie mógł uciec przez otoczony murem ogród, gdzie Paul zastrzelił szczura. To znaczy, że zabójca musiał przebiec przez podwórko, które prowadzi do stajni.

– Może widział go któryś ze stajennych – rzucił Adam. – Czy mam z nimi…

– Sam to zrobię. – Hallam zmarszczył brwi. – Muszę powiedzieć, że odkryte dowody przyniosły mi ulgę. W murze ogrodowym jest tylko jedna, zamknięta na klucz furtka, więc nikt nie mógł przez nią uciec… Chyba że zabójca miał klucz…

– Paul wyszedł zza budynku, więc musiał mieć klucz przy sobie – zauważył Adam. O ile rzeczywiście był w ogrodzie, dodał w myśli.