Miłość i zemsta ebook

Anne Herries

Miłość i zemsta

Tłumaczenie: Ewa Bobocińska

Rozdział pierwszy

Lord Stefan de Montfort wpatrywał się w zwłoki kobiety. Zdradziła go i wciągnęła w śmiertelną pułapkę, ale to ją zabił człowiek, który podjął kolejną próbę zgładzenia de Montforta.

– Jesteś nikczemnym mordercą – oznajmił Stefan, rzucając zabójcy oskarżycielskie spojrzenie. Był silnym mężczyzną o szerokich barkach i zapewne dlatego przeciwnik wolał zwabić go w pułapkę, niż zmierzyć się z nim w pojedynku. – Zrobiła wszystko, co kazałeś, a jednak ją zabiłeś. – Rozejrzał się wokół siebie za czymkolwiek, co mogłoby posłużyć mu do obrony. Nie wziął ze sobą miecza, wybierając się do komnaty damy, która błagała go o pomoc.

– Ty będziesz jej mordercą – odparł sir Hugh z krzywym uśmieszkiem. – Spełniła swoje zadanie. Poza tym sama nadziała się na ostrze, przeznaczone, jak doskonale wiesz, dla ciebie.

– Z ciebie istny diabeł! – rzucił Stefan.

Wpadł w pułapkę, ponieważ sir Hugh nie znajdował się w tym domu sam. Jak na doświadczonego i zaprawionego w bojach mężczyznę, postąpił głupio, przychodząc w pojedynkę i bez broni. Zauważył otwarte okno i zrozumiał, że to jedyna droga ucieczki. Zaczął ostrożnie przesuwać się w tamtą stronę, ale sir Hugh poderwał miecz i ciął go w udo. Rana nie była głęboka, bo Stefan zdążył odskoczyć. Złapał drewniany stołek i osłaniał się nim przed napastnikiem jak tarczą. Sir Hugh zaśmiał się szyderczo jak na diabła wcielonego przystało. Wiedział, że tym razem wygra.

– Szkoda, że nie wykończyłem cię przy poprzedniej okazji – stwierdził Stefan. Po potyczce sprzed lat sir Hugh pozostała na wieczne czasy pamiątka w postaci blizny na skroni.

– Tym razem mam przewagę! – wykrzyknął z triumfalną miną sir Hugh. – Nienawidzę cię, odkąd przyszedłeś na świat, a w dodatku zawdzięczam ci to... – Wskazał szpetną bliznę. – Twój brat był aroganckim gnojkiem i nieźle musiałem się namęczyć, żeby go zabić, ale ty...

Urwał, bo trzasnęły otwarte gwałtownym szarpnięciem drzwi i do komnaty wpadł potężny mężczyzna ubrany w długą szatę. Na głowie nosił turban, a jego twarz przecinały ohydne szramy. W jednej ręce trzymał groźnie wyglądający bułat, w drugiej miecz.

– Miałem rację, milordzie, to była pułapka – skonstatował Hassan.

Rzucił Stefanowi miecz, który ten zręcznie złapał. Zanim jednak zdążył zacisnąć palce wokół rękojeści, sir Hugh z wściekłym rykiem dopadł do przybysza i zadał mu potężny cios.

– Ty saraceński psie! Już dawno powinieneś zdechnąć!

Hassan odparował atak i zakręcił w powietrzu śmiercionośnym ostrzem, wytrącając napastnikowi broń z ręki, a w następnej chwili rozpłatał sir Hugh. Przez kilka chwil ranny wił się po podłodze z wyrazem niedowierzania w oczach, po czym znieruchomiał.

– Ten syn piekieł nie będzie już nas niepokoił – oznajmił z satysfakcją Hassan. – Skończyły się jego tortury i morderstwa, milordzie.

– Tak – przyznał Stefan. – Zrobiłeś to, co ja powinienem był uczynić wiele lat temu. Musimy zniknąć, zanim nadejdą jego ludzie...

Stefan z mieczem w dłoni ruszył do drzwi. Wiedział, że odgłosy walki dotarły do zbrojnych sir Hugh Granthama. Jednak, jak wielokrotnie przedtem, wraz z Hassanem, zdołał mieczem wyrąbać sobie drogę odwrotu. Walczyli ramię przy ramieniu jak bracia i towarzysze broni, którzy od lat służyli każdemu, kto mógł zapłacić za ich usługi.

W Melford odbywał się doroczny letni jarmark i lady Melissa Melford wybrała się z młodszą córką po materiały na nowe suknie. Anna zatrzymała się, żeby popatrzeć na mimów, którzy występowali na gminnej łące. Gdy tańczyli w rytm wygrywanej na skrzypcach melodii, przymocowane skórzanymi rzemykami do ich nóg dzwoneczki brzęczały wesoło. Anna odwróciła się ze zmarszczonym czołem. Z rosnącym niepokojem pytała się w duchu, czy kiedykolwiek przyjdzie jej kolej, by pojechać na królewski dwór i znaleźć męża. Rodzice zaczęli nawet mówić o tym w ubiegłym roku, ale potem zachorował jej brat i wyjazd został odłożony. Anna uważała, że w wieku szesnastu lat powinna już być co najmniej zaręczona.

Kiedyś wierzyła, że kocha się w Willu Shearerze. Obawiała się, że Catherine może go poślubić, ale siostra oddała serce i rękę hrabiemu Andrew Giffordowi. Anna odwiedzała czasami siostrę i szwagra i zazdrościła im szczęścia małżeńskiego. Nie wiedziała jednak, za kogo ona mogłaby wyjść, ponieważ Will poślubił niedawno swoją kochankę, kobietę z niższej sfery. To małżeństwo rozgniewało bardzo jego matkę, a Annę początkowo dotkliwie zraniło, ponieważ żyła w przekonaniu, że Will jednak ją pokocha. W miarę upływu czasu rozpacz ustąpiła miejsca poczuciu pustki i niepewności. Anna zaczęła podejrzewać, że matka postanowiła zatrzymać ją w domu. Możliwe, że nigdy nie wyjdzie za mąż...

Gdy przechodziła przez łąkę, spostrzegła zbliżających się jeźdźców. Nie byłoby w tym nic niezwykłego, ale jeden z nich miał na sobie niespotykany strój – długą, luźną, powiewną szatę i turban na głowie, którego część osłaniała dół twarzy mężczyzny. Anna spostrzegła tylko czarne oczy, nos oraz skórę barwy wypolerowanego orzecha. Taki sam kolor miały dłonie, w których trzymał wodze. Drugi z jeźdźców był ubrany jak dżentelmen, choć nie w angielskim stylu. Miał urodziwą twarz i oczy intensywnie błękitne jak letnie niebo. Spostrzegła również na jedwabnej pończosze mężczyzny ciemnobrązową plamę, która wyglądała jak zaschnięta krew.

Zauważył jej zainteresowanie i rzucił jej gniewne spojrzenie. Zaskoczona, nie rozumiała, czym zasłużyła na takie traktowanie. Zadrżała i nerwowo przyspieszyła kroku. Byli obcy w jej okolicy, ciekawe, co ich sprowadziło do tej spokojnej doliny na pograniczu Anglii i Walii? Co prawda, jeden z nieznajomych miał jaśniejszą skórę, ale uznała, że mogli być Saracenami, bo drugi wyglądał na przybysza ze Wschodu. Tylko co tacy ludzie mogli robić w tych stronach? Ojciec Anny, lord Robert Melford, niekiedy prowadził interesy z cudzoziemcami, lecz nie wierzyła, by jechali z ich posiadłości. Wyglądało na to, że przebyli daleką drogę, bo na ich butach osiadł kurz, a na ubraniach zauważyła brązowe plamy, najprawdopodobniej z błota. Chyba że to krew...

Nieznajomi zaprzątali myśli Anny jeszcze przez kilka minut, gdy wędrowała przez łąkę do domu, brodząc w wysokiej, usianej polnymi kwiatami trawie, której pozwalano na razie rosnąć. Później miała zostać skoszona na siano. Anna weszła na dziedziniec dworu ojca równocześnie z grupą konnych, wśród których znajdował się jej brat Harry – a właściwie sir Harry. Tytuł przysługiwał mu od czasu, gdy król Henryk VII[1] pasował go na rycerza podczas zaślubin księcia Artura. Niestety, książę zmarł zaledwie w kilka miesięcy później i następcą tronu został książę Henryk. Ostatnio zaczęły krążyć słuchy o jego planowanym mariażu z owdowiałą bratową.

Na widok brata Anna natychmiast zapomniała o nudzie. O kilka lat starszy od niej Harry był bliźniaczym bratem jej siostry Catherine. Często przebywał na dworze albo załatwiał różne sprawy dla króla i pierwszy raz od pół roku przyjechał do rodzinnego domu.

– Harry! Harry! – krzyknęła Anna i zebrała spódnice, by szybciej biec, nie przejmując się zbytnio tym, że odsłania zgrabne kostki nóg.

Była bardzo ładną dziewczyną. Włosy, które zazwyczaj płowiały na słońcu, miały obecnie barwę dojrzałej kukurydzy, znacznie jaśniejszą niż ciemnobrązowa czupryna Harry’ego czy czerwonawe loki lady Melissy. Niebieskozielone oczy w chwilach złości stawały się całkiem zielone, przynajmniej tak twierdził brat. Mówił, że ma kocie oczy. Była smukła, pełna energii i życia, obdarzona temperamentem, nad którym ze względu na matkę starała się panować, ale przychodziło jej to z największym trudem.

– Anna! – Harry z uśmiechem odwrócił się do siostry. W ostatnich latach bardzo dojrzał, stał się silnym mężczyzną, mającym znaczne wpływy na dworze i zbyt zajętym, by często odwiedzać dom i rodzinę. – Ilekroć cię widzę, jesteś piękniejsza.

– Prawie nigdy nie przyjeżdżasz do domu! – zawołała z wyrzutem Anna, lecz nie zdołała powstrzymać uśmiechu na widok brata. – Widać wolisz towarzystwo dworskich przyjaciół. Zaledwie wczoraj mama narzekała, że pewnie nigdy się nie ustatkujesz.

– W takim razie ucieszy się z przywiezionych przeze mnie nowin – oznajmił Harry. – Żenię się! Przez pewien czas po ślubie pozostaniemy na królewskim dworze, ale gdy na świat przyjdą dzieci, prawdopodobnie moja pani przeniesie się do moich dóbr. Otrzymałem posiadłość w odległości trzydziestu mil od Shrewsbury. Myślę, że ojciec będzie zadowolony.

– To dość blisko, będziemy mogli cię często odwiedzać – ucieszyła się Anna i dodała: – Szkoda tylko, że jeszcze się nie zaręczyłam.

Harry parsknął śmiechem, rozbawiony niecierpliwością siostry.

– Cóż to za smętna mina. Nie martw się, jesteś bardzo młoda. Myślę, że przed końcem przyszłego roku ojciec przywiezie cię na dwór.

Anna wzięła brata pod ramię i wraz z nim poszła w stronę domu. Ludzie Harry’ego zajęli się końmi i wozem z bagażami.

– Czasami wydaje mi się, że do końca życia pozostanę panną – wyznała z ponurą miną Anna. – Mniejsza o mnie. Jak nazywa się dama twojego serca i gdzie mieszka?

– To panna Claire St Orleans. – Harry spojrzał z dumą na siostrę, która sięgała mu zaledwie do ramienia. – Szczerze mówiąc, nie jestem pewien, czy Claire mnie zechce. Widzieliśmy się zaledwie trzy razy. Raz na londyńskim dworze, kiedy przyszła z ojcem na bal maskowy, i dwukrotnie w Paryżu, gdzie bawiłem jako wysłannik króla Henryka VII. Mieszka w dolinie Loary, wybieram się tam, by poprosić ją o rękę.

– Jest Francuzką? – Anna była zaskoczona. Ciekawe, co rodzice powiedzą na małżeństwo Harry’ego z cudzoziemką. – To szlachetnie urodzona dama?

– Jej ojciec to książę – odparł Harry. – Jest bardzo piękna i łagodna, i delikatna. Kocham ją. Długo się wahałem, czy poprosić Claire o rękę, ponieważ jeśli za mnie wyjdzie, to będzie musiała opuścić swój kraj i zamieszkać w Anglii. Nie jestem pewien, czy zdobędzie się na takie poświęcenie.

– Jeżeli cię kocha, to nie będzie dla niej żadne poświęcenie – oświadczyła Anna. – Poszłabym za ukochanym na koniec świata.

– Jesteś odważniejsza od Claire, a nawet trochę lekkomyślna, o ile pamięć mnie nie myli.

– Nie trzeba specjalnej odwagi, żeby za ciebie wyjść. Myślę, że w ciągu kilkuminutowej rozmowy zdołałabym wyperswadować Claire wszelkie obawy przed małżeństwem z tobą.

– Powinniśmy odpocząć. – Hassan zerknął na Stefana, który znosił ból bez słowa skargi, ale wyglądał na coraz bardziej wyczerpanego. – Trzeba opatrzyć ranę. Znowu zaczęła krwawić.

Hassan był Saracenem i poganinem, ale wierniejszego przyjaciela Stefan nie znalazłby w całym świecie chrześcijańskim. Od ponad dziesięciu lat, odkąd zabrał go z niewoli u człowieka, który go torturował, walczyli ramię przy ramieniu jako najemnicy, złączeni więzami krwi i przyjaźni.

– Miewałem gorsze – odrzekł, przeklinając chwilę, w której uwierzył oszustce. Bez wątpienia zawdzięczał życie Hassanowi. Gdyby przyjaciel nie pojawił się w odpowiednim momencie... – Kobiety to piekielne istoty, Hassanie. Przypomnij mi o tym, gdybym znowu chciał jednej z nich pospieszyć z pomocą.

Hassan uśmiechnął się; zęby błysnęły bielą na tle orzechowej skóry. Patrząc na górną część jego twarzy, nikt nie podejrzewałby, jak ohydne blizny szpeciły dolną. Były to blizny po ranach zadanych wiele lat temu przez sir Hugh, gdy Hassan był jego niewolnikiem.

– Piekielne, to prawda, milordzie – przyznał Hassan – ale gdy spoczywają na jedwabnych poduchach łoża, bywają słodsze niż miód.

Oczy Stefana zwęziły się, gdy pomyślał o pięknej kobiecie, która zwabiła go do komnaty opowieściami o okrutnym wuju. Nie wiedział o tym, że straszliwym krewniakiem z jej opowieści był sir Hugh, ani tym bardziej o tym, że współdziałała z nim, aby zgładzić Stefana, którego najwyraźniej oboje nienawidzili. O ile doskonale znał przyczyny nienawiści sir Hugh, to nie mógł zrozumieć, jakie powody do zemsty mogła mieć Madeline. Zapewne nigdy się tego nie dowie, ponieważ Madeline leżała teraz martwa na podłodze komnaty, zamordowana przez człowieka, który się nią posłużył. Jednak Stefan przyczynił się w pewnym stopniu do jej śmierci, ponieważ odepchnął ją w stronę sir Hugh, starając się przed nim umknąć. Nie skrzywdziłby kobiety, więc choć go zdradziła, to jej tragiczna śmierć zapewne do końca życia będzie mu ciążyła na sumieniu.

– Słodsze niż miód, ale bardziej jadowite od węża – zauważył i spojrzał na przyjaciela. – Dzięki tobie sir Hugh już nam nie zagrozi, ale pozostał jego kuzyn... – Hassan kiwnął głową. Obaj wiedzieli, że to najprawdopodobniej lord Cowper był inicjatorem zamachu na Stefana. – Śmierć sir Hugh będzie dla niego kolejnym powodem, by pragnąć mojej śmierci.

– Wielka szkoda, że angielski król nie zaszczycił cię audiencją, milordzie – rzekł Hassan, gdy Stefan zsiadł z konia. – Gdyby cię przyjął, mógłbyś wyjawić, jakim zbrodniczym potworem jest Cowper.

– Gdy ojciec mnie wydziedziczył, przysiągłem sobie, że moja noga nie postanie na angielskiej ziemi. Obiecałem sobie, że nie wybaczę ojcu, który uwierzył w oszczerstwa Cowpera. Dlatego ojciec gnije teraz na przykościelnym cmentarzu, a Cowper przejął wszystko, co do niego należało. Mnie pozostał tylko tytuł, bo nikt nie może mi go odebrać, ale dobra rodowe zostały mi odebrane podstępnie i zdradziecko. Gdybym wrócił do Anglii kilka lat wcześniej, może zdołałbym zapobiec podłemu oszustwu, którego ofiarą padł ojciec. Gdy wiek przytępił jego umysł, odebrano mu wszystko, co posiadał. Posługując się fałszywymi dokumentami udowodniono, że rodzinne posiadłości sprzedał, a uzyskane w ten sposób pieniądze utopił w wątpliwych przedsięwzięciach. Odpowiedz mi, czyja ręka kierowała starcem, by wyrzekł się przynależnych mu z racji urodzenia praw?

– Lord Cowper zdobył stanowczo zbyt wielki wpływ na twojego ojca – zauważył Hassan. – Świadczą o tym będące w naszym posiadaniu zeznania rządcy, który został wyrzucony i pozostawiony bez środków do życia.

– Edmund nie ukradłby ojcu nawet kromki chleba, ale Cowper to szczwany lis. Bez większego trudu zdołał wmówić staremu człowiekowi, że z zimną krwią zamordowałem brata. Znalazłem Gervase’a w lesie ze związanymi rękami i poderżniętym gardłem. Zamordował go albo sir Hugh, albo Cowper, ale ponieważ tego dnia okropnie pokłóciliśmy się z Gervase’em, ojciec uwierzył w moją winę. Wydziedziczył mnie i kazał opuścić Anglię pod groźbą, że odda mnie pod sąd króla.

Niesprawiedliwość, jakiej Stefan doznał we wczesnej młodości, nadal raniła go głęboko. Wygnany przez ojca, wziął tylko miecz i konia i opuścił rodzinny dom na skraju wielkiej puszczy Sherwood. Wsiadł na pokład statku płynącego do Francji. Potem latami podróżował, oddając miecz na usługi rozmaitych kupców i książąt, którzy chcieli go zatrudnić i mieli na to fundusze. Wzbogacił się na wojnie i nie dla odzyskania majątku powrócił do Anglii. Podświadomie liczył na pojednanie z ojcem, ale nadzieje prysły, gdy nadeszła wiadomość o jego śmierci. Dopiero potem odkrył, że wszystko, co wedle prawa powinno należeć do niego, znalazło się w posiadaniu lorda Cowpera.

Prośba o audiencję u króla została odrzucona, ponieważ reputacja najemnika wyprzedziła przybycie Stefana na dwór. Ojciec go wydziedziczył, a Cowper przedstawił dokumenty potwierdzające jego prawo do ziemi i zamku, podpisane przez świadka o nieposzlakowanej opinii, sir Hugh Granthama. Ciekawe, jak król przyjąłby informację, że szacowny sir Hugh w czasie rzekomej pielgrzymki do Ziemi Świętej mordował, gwałcił i handlował niewolnikami, bogacąc się na przestępstwach, które miały nie wyjść na jaw? Jeszcze cięższym ciosem dla władcy byłoby zapewne ujawnienie, że sir Hugh był płatnym szpiegiem Hiszpanii, a tym samym nieprzyjacielem Anglii, bo od śmierci hiszpańskiej królowej Izabeli stosunki angielsko- hiszpańskie się pogorszyły.

Stefan zdawał sobie sprawę z tego, że po odmowie audiencji u króla Henryka VII wszyscy będą głusi na wnoszone przez niego oskarżenia o morderstwo i oszustwo. Właściwie nie zależało mu tak bardzo na odzyskaniu angielskich posiadłości, ponieważ był właścicielem pięknego zamku i rozległych dóbr w Normandii, które nabył od francuskiego monarchy za ogromne sumy w złocie i srebrze. To gorycz na myśl o zmarłym w opuszczeniu i biedzie ojcu oraz świadomość, że pozbawiono go należnych mu z racji urodzenia praw, sprawiały, że łaknął zemsty. Jeden z jego wrogów był martwy, ale pozostał drugi, zabójczy jak jad żmii, dwukrotnie bardziej niebezpieczny. Niełatwo będzie dopaść lorda Cowpera, który w obawie przed odwetem zaszył się w zamku bronionym przez służbę i zbrojnych.

Stefan usiadł na ziemi, oparł się plecami o pień drzewa i pozwolił, by Hassan zbadał ranę i opatrzył ją maściami sporządzonymi przez biegłych w sztuce medycznej Arabów. W trakcie ucieczki z domu sir Hugh stoczyli krótką potyczkę z jego ludźmi, podczas której Stefan został ranny w bok. Ta rana doskwierała mu znacznie bardziej niż draśnięcie w udo zadane przez sir Hugh.

– Na parę godzin wystarczy – orzekł Hassan – ale powinien to opatrzyć lekarz.

– Nie ufam nikomu w tym kraju, a tutejsi lekarze to ignoranci o ciasnych poglądach. Musimy wracać do Francji. W tym stanie i tak nie jestem zdolny do walki. Trzeba zachować ostrożność, bo tutejsze prawo chroni Cowpera. Jeśli chcę, żeby zapłacił za zbrodnie, to muszę udowodnić mu winę, czyli znaleźć niepodważalne dowody oraz człowieka, który będzie gotów przedstawić je królowi. Albo przynajmniej wyjedna dla mnie audiencję.

– Najpierw musimy dotrzeć na wybrzeże i znaleźć statek płynący do Francji – zauważył Hassan. – Najlepiej wykurujesz się we własnym domu, milordzie. Gdy wydobrzejesz, znajdziemy sposób, by pomścić to, co się tutaj stało.

– Pragnę sprawiedliwości ze względu na pamięć ojca. Sir Hugh nie żyje, a podejrzewam, że zamordował mojego brata, ale to Cowper przejął ziemie ojca. Przysięgam na wszystko, co dla mnie drogie, że pewnego dnia zapłaci za to życiem...

Anna usłyszała głos ojca i zatrzymała się przed drzwiami jego komnaty. Wiedziała, że był tam Harry, i to już od dłuższego czasu. Lord Melford z pewnością z zadowoleniem przyjął wiadomość o zamierzonym małżeństwie syna, ale czy z równą radością zareagował na informację, że przyszła synowa to Francuzka? Zapukała i została zaproszona do środka. Ojciec spojrzał na nią i pytająco uniósł brwi.

– Matka cię przysłała, żebyś nas poprosiła do stołu?

– Tak, ojcze. Mama kazała powiedzieć, że kolacja gotowa i że chciałaby porozmawiać z Harrym.

– Innymi słowy, za długo zatrzymuję cię wyłącznie dla siebie, synu – stwierdził z uśmiechem lord Melford. – Nie każmy matce dłużej czekać. Z pewnością chce usłyszeć jak najwięcej o tej pięknej damie, którą zamierzasz poprosić o rękę. – Lord Melford przeniósł wzrok na córkę. – Harry zwrócił się do mnie z prośbą, którą byłbym skłonny spełnić, ale najpierw muszę zapytać o zdanie twoją matkę. Lady Melford może nie wyrazić zgody, byś pojechała z Harrym do Francji, aby przywieźć tutaj lady Claire.

– Pojechać z Harrym? – Oszołomiona Anna spojrzała na brata. – Mówisz poważnie? Naprawdę mogę pojechać z tobą do Francji?

– Ojciec obiecał, że się zgodzi, o ile mama nie będzie miała nic przeciwko temu. Uznałem, że byłoby wskazane, aby Claire poznała kogoś z mojej rodziny; kogoś, kto ma o mnie dobre zdanie i przekona ją, że jestem człowiekiem godnym zaufania. W przeciwnym razie mogłaby mi odmówić.

– Och, Harry, dziękuję! – zawołała Anna, podekscytowana. – Bardzo chcę z tobą pojechać!

– Najpierw musimy zapytać o zdanie twoją matkę – przypomniał lord Melford. – W bardziej sprzyjających okolicznościach już co najmniej raz byłabyś przedstawiona na królewskim dworze, Anno. Powinnaś poznać trochę świata i zobaczyć coś poza rodzinnym domem i okolicą. Mamy wspaniałych sąsiadów, ale niewielu jest wśród nich młodych mężczyzn. Możliwe, że w towarzystwie Harry’ego poznasz kogoś odpowiedniego. Po powrocie z Francji pojedziesz z nim do Londynu i wreszcie, po długim oczekiwaniu, złożysz wizytę na dworze. Lady Melford i ja dołączymy do was. A potem wszyscy razem wrócimy tutaj na ślub.

Oczy Anny rozbłysły radością. Niczego bardziej nie pragnęła niż przygody i dalekiej podróży. Dawniej szczytem jej marzeń był wyjazd do Londynu, ale Francja wydawała jej się znacznie bardziej frapująca, choć niewiele o niej wiedziała, nie licząc opowieści brata o francuskim dworze. Harry należał do najbardziej zaufanych dworzan króla Henryka VII i wielokrotnie bywał tam jako kurier Jego Królewskiej Mości. Biegle mówił po francusku i hiszpańsku.

– Jesteś kochany, że chcesz mnie ze sobą zabrać, Harry – zwróciła się do brata, rozpromieniona. – Jesteś najlepszym bratem na świecie!

– Mam nadzieję, że powiesz o tym Claire. Mam w bagażach prezenty dla ciebie i mamy. Dobrze się składa, że trwa jarmark, bo może będziesz potrzebowała nowej sukni na podróż.

– Kiedy wyjeżdżamy? – zapytała Anna.

– Za trzy dni. Dostałem miesięczną przepustkę na załatwienie swoich spraw, potem mam stawić się na dworze. Wiem, że wkrótce król Henryk Siódmy wyznaczy mi kolejne zadanie, ale na razie dał mi wolne, żebym mógł odwiedzić dom rodzinny i przywieźć do kraju narzeczoną, o ile mnie zechce. Jeśli się pobierzemy, to chciałbym pobyć z nią trochę, zanim wrócę do obowiązków, więc im szybciej teraz ruszymy w drogę, tym lepiej.

– Jak mogłabym ci odmówić?! – zawołała Anna, przejęta, że brat zabierze ją w daleką podróż. – Opowiem jej, jaki jesteś dobry i wspaniałomyślny. Będzie szczęśliwa, że może cię poślubić.

Po południu, gdy wrócili z jarmarku, do Melford dotarła wiadomość o zbrodni w Shrewsbury.

– Lady Madeline Forester i jej wuj, sir Hugh Grantham, zostali brutalnie zamordowani – poinformował zebraną przy stole rodzinę lord Melford. – Ludzie sir Hugh próbowali zatrzymać uciekających zabójców i jednego nawet ranili, ale zabójcy uciekli.

– To okropne! – Wstrząśnięta Melissa spojrzała na męża. – Kiedy to się stało?

– Zapewne dwa dni temu – odparł Robert.

– Czy nazwiska złoczyńców są znane?

– Jeden z nich miał ciemną skórę, może był Saracenem, w każdym razie na pewno pochodził ze Wschodu. Drugi mógł być Hiszpanem lub Francuzem. Nie wyglądał na Anglika, jak mi powiedziano, ale to niewiele znaczy.

– Nie żal mi sir Hugh – przyznała Melissa – ale lady Madeline wydawała się dość miła, choć spotkałam ją tylko raz. Wiele lat temu jej starsza siostra popełniła samobójstwo. Chodziły słuchy, że była przy nadziei.

– Miała wyjść za mąż za Gervase’a de Montforta – powiedział Robert. – Trzymano to w tajemnicy i niewiele osób wiedziało o planowanym małżeństwie. Chłopak został zamordowany. Niektórzy twierdzili, że przez własnego brata, ale ja uważałem, że kryła się w tym tajemnica. Tak czy owak, Stefan de Montfort opuścił Anglię i z czasem skandal ucichł. Po śmierci ojca to on został, oczywiście, lordem de Montfortem, lecz z majątku nic nie zostało. Lord Cowper nabył zamek i ziemię, gdy stary lord stracił fortunę.

– Co za ponura historia, ojcze. – Anna wzdrygnęła się. – A teraz na dodatek została zamordowana lady Madeline i jej wuj... Kto mógł zrobić coś tak okropnego?

– Zapewne rabusie – odparł Robert. – Nie znam nikogo w okolicy, kto odpowiadałby podanemu rysopisowi. Może byli tu przejazdem?

Anna przypomniała sobie dwóch jeźdźców, których widziała w dniu przyjazdu Harry’ego. Zastanawiała się, czy nie powiedzieć o nich ojcu, jednak postanowiła milczeć. Nawet jeżeli to oni zamordowali lady Madeline i jej wuja, to odjechali daleko. Zresztą nie miała pewności, czy w ogóle przejeżdżali w pobliżu Shrewsbury, aczkolwiek pojawili się z tamtego kierunku.

Szwaczki ślęczały na robotą przez całą noc, żeby na czas skończyć nową suknię Anny, wyjątkowo twarzową kreację z ciemnozielonego jedwabiu. Nie zamierzała jej wkładać na podróż, a dopiero we Francji, po przybyciu do zamku księcia St Orleans. Suknia została więc zapakowana do kufra z najlepszymi strojami i załadowana na wóz bagażowy, który wyruszył w drogę kilka godzin wcześniej, aby dotrzeć na umówione miejsce w tym samym czasie, co podróżni.

Podekscytowana Anna uściskała matkę w podziękowaniu za zgodę na wyjazd z Harrym. Czekała ją wspaniała przygoda, bo jakby samej Francji było mało, to po powrocie do Anglii miała zostać przedstawiona na królewskim dworze. Kto wie, co się tam wydarzy? A może już we Francji spotka przystojnego młodego mężczyznę?

– Dbaj o brata i pamiętaj o manierach – przestrzegła Melissa i ucałowała córkę w policzek. – Niekiedy bywasz lekkomyślna, kochanie, choć wiem, że masz dobre serce.

– Obiecuję przestrzegać wszystkich twoich zaleceń – zapewniła Anna z wyrazem powagi na ślicznej twarzy. Dotychczas nie rozstawała się z matką i nagle zrozumiała, że będzie za nią tęskniła. – Nie uczynię niczego, czego ty i ojciec moglibyście się wstydzić.

– Wiem, że często myślisz o małżeństwie, ale dobrze się zastanów, zanim oddasz komuś serce i rękę – poprosiła Melissa. – Dla mnie los był łaskawy i postawił na mojej drodze twojego ojca, Catherine również jest szczęśliwa z Andrew. Chciałabym, kochanie, żebyś i ty dobrze trafiła w małżeństwie.

– Nie zapomnę tej przestrogi, mamo – obiecała Anna. – Już raz myślałam, że jestem zakochana, i wierzyłam, że przyjdzie dzień, w którym ukochany poprosi mnie o rękę, lecz tak się nie stało.

Stajenny podszedł, by pomóc jej wsiąść na wierzchowca, i Anna zorientowała się, że Harry już na nią czeka. Oderwała się od matki i ze łzami w oczach pomachała bliskim na pożegnanie. Rozstanie okazało się trudniejsze, niż przewidywała. Po paru godzinach w siodle smutek minął, ustępując miejsca podekscytowaniu podróżą.

Zatrzymali się na nocleg w gospodzie, którą Harry wielokrotnie wcześniej odwiedzał. Dostali najlepsze pokoje. Towarzysząca Annie w podróży pokojówka spała na niskiej pryczy przy łóżku swojej pani. Przez pewien czas jej chrapanie nie pozwalało Annie zasnąć.

Gdy się ocknęła, pokojówka nadal cicho pochrapywała. Anna wysunęła się z łóżka i wyjrzała przez okno. Zdążyła spostrzec dwóch jeźdźców, którzy właśnie opuszczali gospodę. Najwyraźniej spędzili tutaj noc, lecz Anna nie miała dotychczas okazji ich widzieć, ponieważ zaraz po przyjeździe poszła do przeznaczonego dla niej pokoju. Było w nich coś znajomego... Uświadomiła sobie, że to ci dwaj mężczyźni, których spotkała niedawno w swojej okolicy. Czy to bezwzględni zabójcy? Anna wzdrygnęła się, przerażona, że mogli wszystkim poderżnąć w nocy gardła, ale szybko odzyskała zdrowy rozsądek. Przecież żyła i nikt inny w gospodzie nie ucierpiał. Mężczyźni mogli być niewinni i dobrze, że nie podzieliła się z nikim swoimi podejrzeniami.

Spotkała się z bratem przy śniadaniu. Karczmarz był równie pogodny i serdeczny jak wieczorem, wszystko wydawało się być w porządku. Najwyraźniej w nocy nie popełniono niecnych uczynków, więc Anna mogła wyrzucić z pamięci tamtych dwóch mężczyzn.

Gdy wreszcie trzeciego dnia dotarli do portu, Anna z radością spojrzała na gospodę, w której mieli zatrzymać się na nocleg. Nie przywykła do tak długiej jazdy konnej i choć za nic w świecie nie przyznałaby się do tego bratu, bolał ją kręgosłup i odczuwała zmęczenie. Ściemniło się już i niewiele mogła zobaczyć poza wysokimi masztami statku cumującego w niewielkim porcie. Pomimo zmęczenia ogarnęło ją podniecenie. Dotąd nie płynęła statkiem i przeczuwała, że czeka ją prawdziwa przygoda.

– Nie przejmuj się, Anno, jeśli z początku poczujesz lekkie mdłości – uprzedził ją Harry, gdy rozstawali się przed snem. – Wiele osób cierpi na chorobę morską, ale jeśli pogoda dopisze, nie będzie źle. Tylko przy wyjątkowo wzburzonym morzu dolegliwości bywają naprawdę przykre.

– Mam nadzieję, że choroba morska mnie ominie, bo chciałabym jak najwięcej czasu spędzać na pokładzie – odparła z entuzjazmem Anna. – Nie mogę się doczekać poranka.

– Musimy wstać o szóstej, bo o siódmej zaczyna się przypływ. – Harry uśmiechnął się do siostry. – Śpij dobrze. Możesz się nie obawiać, na pewno nie zapomnę cię obudzić.

Anna podziękowała bratu i od razu się położyła. Zasnęła bardzo szybko, bo była naprawdę zmęczona.

Kiedy Harry zapukał o świcie, Anna była ubrana. Z uśmiechem otworzyła drzwi, gotowa rozpocząć kolejny etap podróży. Z pewnością rejs statkiem po morzu nie będzie tak męczący, jak pokonywanie wielu mil na końskim grzbiecie, pomyślała.

Obserwowanie ludzi kręcących się po pokładzie było bardzo zajmujące. Ładowano właśnie na statek bele najlepszej angielskiej wełny, aby sprzedać ją we Francji i za uzyskane pieniądze nabyć koronki, francuskie wina i inne towary. Anna nie miała ochoty zejść do kabiny, ale Harry upierał się, że pod pokładem będzie bezpieczniejsza do czasu wyjścia statku w morze. Załoga była bardzo zajęta i kręcący się po pokładzie pasażerowie mogli jej tylko przeszkadzać. Co innego po opuszczeniu portu.

Anna zeszła więc niechętnie do kajuty, którą przydzielono jej na czas podróży. Pomieszczenie było tak małe i duszne, że poczuła się nieswojo. Na szczęście, wkrótce statek wypłynął z portu i oddalił się od wybrzeża. Harry pozwolił jej wyjść na pokład.

– Żeglarze mają pewne przesądy związane z obecnością kobiet na pokładzie – wyjaśnił Harry, kiedy razem obserwowali znikające w oddali brzegi Anglii. – Uznałem, że lepiej trzymać cię w ukryciu do czasu postawienia żagli, bo podczas krzątaniny na pokładzie zdarzają się wypadki. Mama nie wybaczyłaby mi, gdyby coś ci się stało.

– Dlaczego miałoby mi się coś stać? – Anna wybuchnęła śmiechem, bo rozpierała ją radość życia. Morze było spokojne, a niebo nad ich głowami lazurowe. – Jak to dobrze, że mnie ze sobą zabrałeś. Wszystko jest takie ekscytujące!

– Pogoda dopisuje – stwierdził Harry, spoglądając w niebo. – Jeden z marynarzy mówił, że przed wieczorem spodziewają się sztormu, ale trudno mi w to uwierzyć, bo na niebie nie ma ani jednej chmurki.

– Sztorm? – Anna potrząsnęła głową. – Na pewno się pomylił. Skąd miałby się wziąć sztorm w taki piękny, letni dzień?

Annie nie mieściło się w głowie, że pogoda może zmienić się tak szybko. W jednej chwili niebo było czyste, a w następnej zaczęły zbierać się na nim chmury. Początkowo były to puszyste białe obłoczki, ale stopniowo przeistoczyły się w gęstą ciemnoszarą zasłonę. Późnym popołudniem zerwał się wiatr, który z każdą minutą przybierał na sile. Morze stało się niespokojne, a fale coraz wyższe. Po zmroku żywioły igrały ze statkiem, jakby był dziecinną zabawką w rękach olbrzyma. Większość pasażerów schroniła się w kabinach, niektórzy, jak zauważyła Anna, wymiotowali za burtę. Ona wydawała się odporna na chorobę morską.

– Nie sądzisz, że byłoby ci lepiej na dole? – zapytał z troską Harry, gdy sztorm przybrał na sile i fale zaczęły przelewać się przez burty.

Anna potrząsnęła głową. Wiatr rozwiewał jej włosy i bił nimi po twarzy, na wargach czuła smak soli, ale uznała, że sztorm to porywające widowisko. Wyglądała pięknie, a jej beztroska sprawiła, że brat roześmiał się.

– Wolę zostać tutaj – odparła. – W mojej kabinie jest okropnie duszno i ciasno. Gdybym musiała tam siedzieć, na pewno by mnie zemdliło. Chcę zostać na pokładzie, jak długo się da.

Harry popatrzył na nią z powątpiewaniem i orzekł:

– To nierozsądne. – Spostrzegł ogromną falę zbliżającą się do statku, więc złapał siostrę i przytrzymał ją mocno, gdy masy wody runęły na pokład z taką siłą, że część przymocowanego grubymi linami ładunku zerwała się z uwięzi i zaczęła przesuwać się w ich stronę. – Musimy jednak zejść pod pokład... – Zdążył zepchnąć Annę z drogi uwolnionego z uwięzi ładunku, ale jedna z zerwanych lin oplątała mu się wokół nogi. Przewrócił się i zaczął się ześlizgiwać w stronę burty. Anna krzyknęła rozpaczliwie i pobiegła za bratem.

Harry uczepił się kurczowo żelaznego haka służącego do mocowania ładunku, bo kolejna, wielka jak góra fala pędziła w ich stronę. Statek przechylił się znacznie pod naporem ton morskiej wody. Biegnąca bratu na ratunek Anna była akurat na środku pokładu. Siła uderzenia zwaliła ją z nóg i z impetem cisnęła na twarde deski. Uderzyła w nie głową i zapadła się w ciemność, zanim jeszcze pogrążyła się w morskiej toni.

– Anno... O, mój Boże! Anno! – krzyknął Harry, próbując stanąć na nogi. Wołając o pomoc, popędził w stronę burty, przy której po raz ostatni widział siostrę. Starał się przebić wzrokiem ciemność. Na wodzie unosiły się drewniane skrzynki i rozmaite drobne przedmioty zmyte przez sztorm z pokładu. – Anno! Anno! – Wychylił się za burtę, rozpaczliwie wypatrując w wodzie siostry. – Ratunku! Człowiek za burtą!

Większość żeglarzy była zbyt zajęta walką ze sztormem, który miotał statkiem, by zwrócić uwagę na jego wołanie. Młody marynarz podbiegł do Harry’ego i stanął obok niego przy relingu.

– Widziałem, jak upadła! – krzyknął, aby przekrzyczeć ryk fal. – Siła wody rzuciła ją na pokład, musiała uderzyć się w głowę. Pewnie poszła na dno jak kamień, a nawet jeśli nie, to nie znajdziemy jej w tej kipieli. Jest stracona... Zginęła w morzu...

– Nie! Nie może być stracona! – zaprotestował Harry. – Musimy ją ocalić. To moja siostra. Rodzice nigdy by mi nie wybaczyli! – Postawił stopę na relingu, by skoczyć Annie na ratunek.

– Stój, sir! Już po niej. Nie znajdziesz jej. – Młody marynarz złapał Harry’ego i mocował się z nim, próbując powstrzymać go przed poświęceniem życia dla ratowania siostry. – Pomóżcie mi! – wezwał na pomoc zbliżających się marynarzy.

Ci szybko zorientowali się, że trudno będzie okiełznać Harry’ego, który odchodził od zmysłów z rozpaczy, więc jeden z nich rozwiązał problem w najprostszy sposób: uderzył go pałką w tył głowy i powalił na pokład.

– Po co to zrobiłeś? – zapytał młody marynarz.

– Lepiej, żeby leżał jak kłoda pod pokładem. Dla dziewczyny już nic nie można zrobić. Powinien był zabrać ją do kajuty, zanim sztorm osiągnął taką siłę. Nie możemy teraz zawracać sobie nią głowy, bo wszyscy skończymy na dnie oceanu. Dziewczyna jest stracona, zapomnij o niej i bierz się do roboty, o ile nie chcesz zakosztować bosmańskiego bata!

Sztorm ustał równie nagle, jak się zerwał. Spychany porywistym wiatrem na południe francuski statek „Lady Maribelle” poszukał schronienia w zatoczce, gdzie bez szwanku przetrwał najgorszą pogodę. Zaraz po ustaniu sztormu ponownie wyszedł w morze i obrał kurs na wybrzeże Normandii. Hassan stał na pokładzie i spoglądał w stronę lądu. On też jako pierwszy zauważył potrzaskane deski unoszące się na powierzchni ciągle jeszcze wzburzonego morza. Osłonił ręką oczy i wytężył wzrok, bo nie byłoby nic niezwykłego, gdyby jakiś statek poszedł na dno podczas silnego sztormu, jaki miał miejsce minionej nocy. Krzyknął do któregoś z członków załogi i wskazał na powierzchnię wody. Wkrótce przy relingu stłoczyli się wszyscy obecni na pokładzie. Najwyraźniej pechowa jednostka utraciła część ładunku i fragment masztu.

– A to co? – Stefan wskazał coś, co wyglądało jak półnagie ciało. – Człowiek za burtą! Wśród tych śmieci jest człowiek!

Wkrótce zapadła decyzja o spuszczeniu szalupy na wodę. Marynarze zdawali sobie sprawę, że człowiek za burtą był najprawdopodobniej martwy, ale mimo to rwali się do pomocy. Ci ludzie żyli na morzu i czasem w nim ginęli, dopóki więc istniał choć cień szansy, że unoszący się na wodzie człowiek żył jeszcze, dopóty byli gotowi zrobić wszystko, by go ocalić.

Hassan i Stefan przyłączyli się do ochotników. Wraz z sześcioma członkami załogi wsiedli do szalupy, która została spuszczona na wodę. W ciągu paru minut dotarli do unoszących się na falach śmieci i stało się jasne, że zaplątane w nie ciało należy do młodej kobiety. W łodzi zapadło milczenie. Rozszalałe morze zerwało z dziewczyny suknię, dolną część jej ciała okrywała tylko cieniutka haleczka, ale piersi nic nie osłaniało przed wzrokiem marynarzy i potęgą żywiołów.

Stefan wskoczył do wody i podpłynął do topielicy. Jej kończyny zaplątały się w olinowanie masztu i tylko dzięki temu nie poszła na dno. Nożem poprzecinał liny i doholował bezwładne ciało do szalupy. Natychmiast wychyliły się pomocne dłonie, które wciągnęły ją na pokład.

– Nie żyje? – zapytał jeden z marynarzy. – Biedaczka.

– Nie jestem pewien – odparł Stefan. – Wydawało mi się, że poruszyła ręką, gdy przecinałem liny. Hassanie, proszę, okryj ją. Uszanujmy jej skromność, niezależnie od tego, czy jest martwa, czy żywa.

Hassan owinął młodą kobietę grubą, miękką peleryną. W tym momencie jej powieki drgnęły, a wargi poruszyły się, choć nie wydobył się z nich żaden dźwięk.

– Allah jest wielki! – zakrzyknął Hassan. – To prawdziwy cud, że morze ją oszczędziło.

– Gdyby to była zima, z pewnością nie przeżyłaby nocy w wodzie – zauważył Stefan. – Trzeba jak najszybciej dostarczyć ją na statek i rozgrzać, bo inaczej umrze.

Marynarze wydali pomruk aprobaty. Wśród żeglarzy panowało przekonanie, że obecność kobiety na pokładzie przynosi pecha, lecz nikt nie odmówił nieszczęsnej dziewczynie szansy na przeżycie.

– „Mewa” to przypuszczalnie nazwa statku, którym ona płynęła – odezwał się marynarz, odcyfrowując napis na jednej ze skrzyń. – Nie widzę żadnych innych rozbitków, ani żywych, ani martwych. Możliwe, że przypływ zniósł ciała dalej.

– Będziemy się rozglądać – rzekł inny marynarz – ale ta kobieta ma pierwszeństwo. Czepia się życia, biedaczka, ale tylko Bóg może ją uratować.

Stefan spojrzał na Hassana ostrzegawczo i pokręcił głową. Żeglarze byli prostymi ludźmi i nie należało wzmagać ich naturalnej podejrzliwości. Gdyby Hassan oznajmił im, że przy odpowiedniej opiece ta kobieta z pewnością przeżyje, mogliby wziąć go za parającego się czarną magią czarownika, szczególnie przy jego wyglądzie.

– Ja się nią zajmę – powiedział Stefan. Nikt nie zaprotestował. W końcu lord de Montfort był szlachcicem. – Pierwszy ją spostrzegłem i wyłowiłem z wody, więc jestem za nią odpowiedzialny. Jeżeli nie umrze przed przybiciem do portu, to zabiorę ją do siebie. A potem, jeśli wydobrzeje, pomogę jej wrócić do domu.

Stefan wniósł po sznurowej drabince młodą kobietę, a z góry wyciągnęło się wiele rąk, by wciągnąć ją na pokład. Niektórzy żeglarze żegnali się, spoglądając na dziewczynę. Spod peleryny Hassana była widoczna tylko jej twarz i ciemnoblond włosy ociekające słoną wodą. Topielica była śmiertelnie blada, ale jej powieki drgały, a sine wargi poruszały się lekko, co świadczyło, że jeszcze żyje.

– To cud...

– Albo sprawka szatańska – dodał jeden z marynarzy i się przeżegnał. – Jak mogła przeżyć taką noc w morzu?

– Zaplątała się w olinowanie złamanego masztu, które utrzymywało jej głowę ponad wodą – wyjaśnił Stefan. Pochylił się i wziął nieprzytomną na ręce. – Zabiorę ją do swojej kajuty.

Stefan ułożył młodą kobietę na koi i obejrzał się przez ramię na Hassana, który wszedł w ślad za nim.

– Trzeba zdjąć z niej resztki ubrania i owinąć ją we wszystkie koce, jakie zdołamy znaleźć. Mam w kufrze mocny koniak. Kiedy ją wysuszymy i ogrzejemy, wlejemy jej trochę alkoholu do ust. W domu zajmie się nią Ali. Naturalnie, o ile dziewczyna przetrzyma podróż.

– Na szczęście, znaleźliśmy ją na czas – odparł Hassan. – Taka była wola Allaha, bo inaczej przepłynęlibyśmy obok niej. Dał ją nam, milordzie, i od tej chwili jej życie spoczywa w naszych rękach.

– Z woli Allaha? – Stefan rzucił mu podejrzliwe spojrzenie. – Chciałeś zaprotestować, kiedy marynarze mówili, że tylko Bóg może ją uratować, widziałem to w twojej twarzy.

– Ci głupcy i ignoranci nie zrobiliby niczego, żeby jej pomóc. Allah zesłał ją nam i jej los od nas zależy. Gdybyśmy niczego nie zrobili i zostawili jej życie w rękach Boga, jak chcieli ci ludzie, bez wątpienia by umarła.

Stefan pochylił się nad młodą kobietą i z surową miną zaczął wycierać ją ręcznikiem dopóty, dopóki skóra nie stała się sucha. W końcu, gdy do jej ciała powróciła odrobina ciepła, owinął ją licznymi kocami. Nie spierał się z Hassanem na temat religii, ponieważ nie wierzył w Boga. Dawniej był chrześcijaninem, teraz jednak wyznawał własną wiarę, kierując się zasadą: oko za oko, ząb za ząb. Z konieczności żył z miecza i wiedział, że kiedyś od miecza zginie. W jego życiu nie było miejsca na słabość czy religię. Nie był okrutny z natury i nie odbierał życia bez powodu. Wyciągnął tę młodą kobietę z morza żywą i zamierzał zrobić wszystko co w jego mocy, by ją przy życiu utrzymać.

Gdy Harry odzyskał przytomność, zobaczył pochylonego nad sobą młodego marynarza. Jęknął, bo głowa mocno go bolała. Przez chwilę nie wiedział, co się z nim działo, i tępo wpatrywał się w żeglarza.

– Co mi jest?

– Dostałeś w łeb, panie, bo ubiegłej nocy wyrywałeś się nam, żeby wskoczyć do morza – wyjaśnił marynarz. – Zginąłbyś jak ona, sir, a to bez sensu. Musiała pójść na dno niczym kamień, bo nigdzie nie było po niej śladu.

– Anna! – Pamięć wróciła natychmiast. Harry usiadł gwałtownie, ból głowy przestał się liczyć wobec znacznie bardziej dotkliwego cierpienia. – Moja siostra... Ogromna fala zmyła ją za burtę, a ja nie mogłem jej pomóc. Boże, co ja zrobiłem? Ojciec będzie mnie za to obwiniał. I słusznie, powinienem lepiej się nią opiekować. Chciała zostać na pokładzie, bo uznała sztorm za fascynujące widowisko, a należało ją zmusić do zejścia na dół. Zginęła, i ja ponoszę za to odpowiedzialność.

– Nikt nie mógł tego przewidzieć – odparł żeglarz. – Zdołaliśmy przetrwać sztorm tylko dzięki temu, że byliśmy blisko brzegu i zdążyliśmy się schronić, ale przez chwilę naprawdę było groźnie, mogliśmy zatonąć. Dopóki nie pojawiły się te gigantyczne fale, dopóty na pokładzie było tak samo bezpiecznie, jak pod pokładem.

Harry potrząsnął głową. Był otępiały, przytłoczony poczuciem winy i zrozpaczony, że siostra znalazła śmierć w odmętach. Żałował, że marynarze powstrzymali go przed skokiem do wody. Przynajmniej miałby poczucie, że zrobił wszystko, by ją odnaleźć. Najbardziej żałował tego, że zabrał Annę ze sobą. Zapomniał o tym, jak groźne potrafiło być morze dla tych, którzy nie zachowali należytej ostrożności. Poprzedniej nocy fale były ogromne. Przed tym zdarzeniem nie miał z takimi do czynienia, choć niejednokrotnie był na morzu. Kto mógł przewidzieć, że w lecie, nie wiadomo skąd, pojawi się potężny sztorm? To prawdziwy cud, że statek przetrwał nawałnicę. Harry zdawał sobie sprawę z tego, że gdyby nie złapał się jakimś cudem żelaznego haka, również zostałby zmyty za burtę. Ubolewał, że nie spotkało go to, co siostrę. Nie był z Anną aż tak zżyty jak ze swą bliźniaczką, Catherine, ale kochał ją bardzo i rozpaczał po jej stracie. Nie wiedział, czy znajdzie w sobie dość siły, by kontynuować rozpoczętą misję. Jak w tej sytuacji mógł zabiegać o względy Claire?

Jeśli istniał choć cień szansy, że Anna pozostała przy życiu, gotów był poruszyć niebo i ziemię, aby ją odnaleźć. Zdarzało się, że po katastrofach statków wyławiano z morza żywych marynarzy, ale Anna była przecież kruchą dziewczyną. Mało prawdopodobne, by zdołała przetrwać noc w zimnych wodach kanału La Manche. Musiał wykorzystać najmniejszą szansę odnalezienia Anny. Był to winien zarówno jej samej, jak i rodzicom. Postanowił rozesłać agentów do wszystkich portów. Nie żywił nadziei na odnalezienie siostry żywej, ale jeśli jej ciało zostanie wyrzucone przez fale na brzeg, to mógł przynajmniej wyprawić uroczysty pogrzeb.

Żałoba spowiła Harry’ego jak czarna opończa. Wiedział, że ta wiadomość pogrąży w rozpaczy rodziców, i wahał się, czy przesłać do Anglii list najbliższym statkiem, czy się wstrzymać. Może lepiej trochę zaczekać? Jeżeli ciało siostry zostanie odnalezione, to mógł przynajmniej dać rodzinie tę pociechę, że Anna została pogrzebana w poświęconej ziemi. Niestety, najprawdopodobniej okaże się, że zaginęła bez śladu. Niewątpliwie rodzina będzie chciała odbyć stosowną żałobę po zmarłej i odprawić nabożeństwo za jej duszę, ale na to przyjdzie czas. Najpierw Harry postanowił poruszyć niebo i ziemię, by dowiedzieć się czegoś o Annie, choć zdawał sobie sprawę z tego, że to beznadziejne.

[1] Henryk VII (1485-1509) – król ang. z rodu Tudorów, ożeniony z Elżbietą York, ojciec książąt Artura i Henryka (późniejszego króla Henryka VIII) oraz księżniczek Małgorzaty i Marii (przyp. red.)

Tytuł oryginału: Her Dark and Dangerous Lord

Pierwsze wydanie: Mills & Boon, 2011

Redaktor serii: Dominik Osuch

Opracowanie redakcyjne: Barbara Syczewska-Olszewska

Korekta: Lilianna Mieszczańska

© 2008 by Anne Herries

© for the Polish edition by Harlequin Polska sp. z o.o., Warszawa 2013

Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części lub całości dzieła w jakiejkolwiek formie.

Wydanie niniejsze zostało opublikowane w porozumieniu z Harlequin Enterprises II B.V.

Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne.

Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – żywych lub umarłych – jest całkowicie przypadkowe.

Znak firmowy Wydawnictwa Harlequin i znak serii Harlequin Romans Historyczny są zastrzeżone.

Harlequin Polska sp. z o.o.

02-516 Warszawa, ul. Starościńska 1B lokal 24-25

www.harlequin.pl

ISBN 978-83-238-9735-4

ROMANS HISTORYCZNY – 368

Konwersja do formatu EPUB: Legimi Sp. z o.o.