Moralność pani Dulskiej ebook i audiobook

Jak palisz? jak palisz? skaranie Boże z tym tłomokiem. Do krów, do krów, nie do pańskich pieców. Czego niszczysz tyle smolaków! Czekaj, ustąp się, ty do niczego — ja ci pokażę.

Ruszaj zbudzić panienki, a jak nie zechcą wstać, to pościągaj kołdry.

Cóż panny? wstają?

Pościągałam kołdry. Panna Hesia kopnęła mnie w brzucho.

Wielka afera — zgoi się do wesela.

Proszę wielmożnej pani...

Widzisz, jak się w piecu pali?

Proszę wielmożnej pani...

Ja o wszystkim myśleć muszę. Niedługo przez was to zejdę do grobu.

Proszę wielmożnej pani! Ja chciałam prosić, że ja już od pierwszego pójdę sobie.

Co? jak?

Pójdę sobie.

Ani mi się waż. Ja za ciebie zapłaciłam w kantorze. Musisz dalej służyć. A to mi się podoba!

Ja dam na swoje miejsce.

Patrzcie ją! jak się odgryzła. Już jej się w głowie przewróciło. O! już miasto na nią działa... Może na pannę służącą się śpieszy? co?

Proszę wielmożnej pani, to... przez panicza.

A...

Tak... ja nie chcę — bo to...

Znowu?

Ciągle — a to to — a to tak... a ja przecież...

No — dobrze. Ja mu powiem.

Proszę wielmożnej pani — to na nic. Przecież wielmożna pani już nie raz, nie dwa mówiła, że mówiła...

No — ale teraz to pomoże.

Bo ksiądz mówił żeby odejść.

Czy ty u księdza służysz, czy u mnie?

Ale ja księdza muszę słuchać.

Idź po mleko i po bułki.

Idę, proszę wielmożnej pani

Felicjanie! Felicjanie! wstawaj!... spóźnisz się do biura...

Hesia! Mela! spóźnicie się na pensję...

Mamuńciu, tak zimno! troszkę ciepłej wody...

Jeszcze czego? Hartujcie się... Felicjan! wstajesz? Wiesz? ten błazen, twój syn, nie wrócił jeszcze do domu! Co? nic nie mówisz? naturalnie. Ojciec toleruje. Niedaleko padło jabłko od jabłoni. Ale jak będą dłużki małe — nie zapłacę.

Proszę wielmożnej pani — stróż przyszedł o meldunki tych państwa, co się sprowadzili.

Idę! Hesia! Mela! Felicjan! a to śpiąca familia. No! no! z torbami poszlibyśmy, żeby nie ja...

Dlaczego stróż zostawia na dziedzińcu nową miotłę? Deszcz leje...

Chodź! chodź!

Nie ma jej?

Nie ma — słyszysz przecież, jak myje głowę stróżowi. Ha! jak miło ogrzać się trochę.

No! nie pchaj się — ja także...

Czekaj... poprawię. A teraz daj grzebień, to cię uczeszę.

Daj spokój! Jak zobaczy, będzie krzyk.

Niech krzyczy. Ja się nie boję.

Ale ja się boję. To tak nieprzyjemnie, jak kto głośno krzyczy.

Bo ty jesteś sentymentalna. Ty się wdałaś w ojca. Lelum polelum...

Skąd ty wiesz, jaki jest ojciec? przecież ojciec nic nie mówi.

E! już ja wiem. Zresztą masz jego nos.

To dziwne.

Co?

Niby że dziecko podobne do ojca albo do matki. Jak to się dzieje?

A ja wiem! a ja wiem...

Wiesz?... powiedz...

Nie ma głupich — nie powiem — ale wiem.

Kto ci powiedział?

Kucharka.

O! kiedy?

Wczoraj — jak mama poszła do teatru, a nas nie wzięła, bo to niemoralna sztuka. Poszłam do kuchni i tam Anna mi powiedziała! och! Melu!... och, Melu!...

Hesia! Ja myślę, że to grzech.

Co?

Mówić z kucharką o takich rzeczach.

Kiedy to prawda. Tak jest naprawdę.

Gdyby to mama wiedziała.

No to co? Krzyczałaby — ona wiecznie krzyczy.

A mnie nie powiesz?

Nie. Nie chcę cię brać na swe sumienie. Nie gorsz malutkich!...

No! zrób teraz ze mnie dziewczę z czarną kosą spod wiejskiej strzechy...

To nie kręć się.

Wiesz! Zbyszko znów poszedł na lumpkę.

Nie ma go?

Nie ma. Coś bym ci powiedziała, ale przysięgnij się, że nikomu nie powiesz... nachyl się... Zbyszko lata za Hanką.

Po co?...

E... bo ty... co z tobą gadać!... no, powiedz sama, czy można z tobą gadać?

No, bo mówisz, że lata.

No — lata — czy zaczepia — czy kocha się — czy jak...

Och, Hesiu! Zbyszko?

No co? nie byłaś na Halce? nie wiesz, jak to się dzieje? Panicz, no i nieszczęsna Halka gwałtem tu idzie...

Ale to na scenie... potem1, to było wtedy, jak takie kontusze nosili — ale Zbyszko... och, Hesiu!...

O, Hanka!... ja się jej zapytam. Zobaczysz, czy ja kłamię.

Hesiu! nie pytaj się — ja... proszę!...

Dlaczego? to swoja rzecz... zresztą mama nie słyszy.

Hesiu!... mnie czegoś przed Hanką wstyd.

No, to się nie będę pytać, ale ja widziałam wczoraj, jak on ją tu a tu szczypał.

A mówisz, że się w niej kocha.

No... no właśnie.

Przecież gdyby się w niej kochał, to by ją nie szczypał.

Wiesz co? ciebie pod klosz... no! no!

Za co, Hesiu, pod klosz.

Za twoją głupotę!

Ach! chciałabym wiedzieć, gdzie ten Zbyszko tak nocami chodzi?

Może do parku na spacer — teraz tak ładnie...

Głupia jesteś...

Hanka! nie wiesz ty, gdzie tak panowie po nocach chodzą?

Skądże ja?...

No — tak, jak pan Zbyszko... do rana prawie co dzień.

A no musi gdzieści...

Pytałam się go — mówił: na lumpkę — a kucharka śmiała się także i mówiła, że to do nocnych kawiarni. Ach, Boże! kiedy ja się już naprawdę czegoś porządnie dowiem! kiedy ja już będę duża! kiedy nie będzie przede mną tajemnic.

A ja tak wolę.

Co?

Nie wiedzieć o niczym. To tak jakoś miło. Ja wolę nic nie wiedzieć.

Tuman!...

Czego wy tu? co to? ubierać się... Hanka sprzątać... Mela gamy!... Felicjanie!...

Zostań jeszcze — już wicher przeleciał. Felicjanie!

Hesiu!...

Co? rodzicielka! e!... przesądy.

Hesiu! patrz, Hanka się śmieje.

No to co? Niech się śmieje? Cóż to ja nie mam własnego sądu?

Czego się śmiejesz, idiotko? — sprzątaj! Albo czekaj. Byłaś kiedy w nocnej kawiarni?