Mr & Mrs Complicated (wznowienie) ebook i audiobook

Copyright © for the text by Joanna Balicka

Copyright © for this edition by Wydawnictwo NieZwykłe, Oświęcim 2024

All rights reserved · Wszystkie prawa zastrzeżone

Redakcja: Kamila Recław

Korekta: Anna Adamczyk, Edyta Giersz, Iwona Wieczorek-Bartkowiak

Oprawa graficzna książki: Paulina Klimek

ISBN 978-83-8362-741-0 · Wydawnictwo NieZwykłe · Oświęcim 2024

Grupa Wydawnicza Dariusz Marszałek

PROLOG

Bryson

– Musimy wykupić te spółki. Taka okazja nie nadarzy się zbyt szybko. – Głos Christiana brzmiał, jakby był pewny tej decyzji. – Harriet & Calloway działają w branży produkcji stali i dóbr kapitałowych. Jeśli w nie zainwestujemy, możemy śmiało poszerzyć swoje horyzonty o producenta stali węglowej.

– To bardzo mocne posunięcie, panie Wheeler, ale warto zauważyć, że Vincent Calloway nie jest przychylny temu, by w całości oddać się pod przywództwo IFC – przemówił drugi inwestor.

– Wiesz, jak szybko mogliby ogłosić bankructwo, gdybyśmy nie dali im tej szansy? – Widziałem, jak Chris, mówiąc to, pochylił się nad biurkiem. – Ile im damy? Pięć lat? Nie są liderami, choć na rynku funkcjonują od piętnastu.

– A może powinniśmy zaprosić do tej konwersacji obu dyrektorów? Moglibyśmy wynegocjować korzystne dla nas warunki. – Elliot oparł dłonie na karku i uniósł wyzywająco brew.

– Najpierw potrzebujemy strategii – powiedziałem, rolując między palcami skuwkę pióra. – Będą dla nas pracować. Musimy ich tylko przekonać, że bez IFC ich firma legnie w gruzach.

– I co, chcesz z nimi iść na herbatkę? Ich trzeba brać jak ruską prostytutkę, a nie bawić się w randki. Spierdolą nam sprzed nosa i pójdą do konkurencyjnego holdingu – warknął przyjaciel.

Ikonka wyciszenia jego mikrofonu przyciągnęła moją uwagę i niezwykle kusiła.

– „Przyjaciół trzymaj blisko, ale jeszcze bliżej trzymaj swoich wrogów”. Znasz to powiedzenie? – Splotłem palce na brzuchu i odchyliłem się na fotelu.

– „Ojciec chrzestny” – wtrącił inwestor. – Świetny film!

– I co w związku z tym?

– A właśnie to, przyjacielu, że zamierzam zabrać ich na pieprzoną randkę. – Pochyliłem się nad biurkiem i odsunąłem nieco macbooka, by ustawić się w kadrze. – To miliardowa inwestycja, nie kupujemy kiosku za psie pieniądze. Pokażę im, co mogą z nami osiągnąć, a jak wiele stracić bez nas. Sprawię, że sami do nas przyjdą. W dodatku na kolanach. – Wytknąłem palec w stronę ekranu, by podkreślić wydźwięk tych słów.

– Jest jeden mały problem, Brysonie – westchnął Elliot, a po chwili na naszych ekranach pojawił się udostępniony plik. – Pamiętasz Collins Enterprises? Firmę, którą wykupił twój ojciec?

– Splajtowali, zadziałaliśmy wręcz charytatywnie, żeby ich z tego wyciągnąć – odparłem z nikłym uśmiechem. – Co z nimi?

– Otóż to, że Harriet jest wnukiem tamtego prezesa. Podobno jego żonka miała jakieś powiązania z naszą firmą. – Przerzucił kilka slajdów, aż dotarł do zdjęcia biznesmena. – Nie wiem, na ile ta informacja jest prawdziwa, ale…

– Sprawdź to. Musimy ich dokładnie prześwietlić. Możemy każdą ich słabość wykorzystać na swoją korzyść – rzuciłem chłodno i podparłem brodę na dłoni.

Ta twarz nic mi nie mówiła. Łysawy facet z brodą ściętą w stylu Verdi wyglądał raczej jak harleyowiec niż biznesmen.

– Dzień dobry, czy zastałam męża?

Odwróciłem głowę w stronę wyjścia. Moja żona stała oparta o futrynę drzwi. Jedną dłoń trzymała na drewnianej powierzchni, a drugą na biodrze. Jej czarne brazylijskie bikini z ozdobnymi paseczkami przykuwało uwagę, eksponując przy tym piękne kształty kobiety. Skóra była muśnięta słońcem i przybrała odcień miodowego brązu. Instynktownie podgryzłem wargę, po czym zerknąłem na ekran.

– Jestem odrobinę zajęty, Sophio.

– Zwolnij trochę. Jesteśmy na urlopie. Obiecałeś, że nie będziesz się przepracowywał – mruknęła karcąco i podeszła bliżej.

Stukot jej koturnów niósł się echem wśród ścian. Zamknęła klapę od laptopa, kończąc tym samym połączenie. Oparła dłonie na biurku i pochyliła się nad nim. Brązowe oczy patrzyły na mnie z błyskiem.

– Poradzą sobie bez ciebie. To nie pierwszy raz, gdy dokonujecie inwestycji. – Zmniejszyła odległość między nami i usiadła mi bokiem na kolanach. Sięgnęła ręką do mojej twarzy, a kciukiem prześledziła kość policzkową. – Chodź do nas.

Miała rację. Czas, który miałem poświęcić rodzinie, przeznaczałem na pracę. Oparłem dłoń na jej biodrze i pogładziłem je z czułością. Drugą ująłem podbródek i musnąłem pełne usta. Nasze małżeństwo wprowadziło do mojego życia wiele zmian. Uczyliśmy się siebie nawzajem. Razem dzieliliśmy dobre chwile, razem pokonywaliśmy trudności. Jeśli trzeba było, Sophia rozbijała talerze w złości, a ja wrzeszczałem w furii. Później przypominałem sobie, że nie potrafiłem żyć bez obecności tej pokręconej brunetki.

W momencie, gdy czułem, że nie było dla mnie nikogo, kto mógłby mnie uratować, ona pomogła mi ujrzeć blask w najciemniejszych dniach. Po mroku zawsze nadchodził dzień. Zrozumiałem to dopiero, gdy ją straciłem. Teraz, gdy miałem przy sobie kobietę, którą kochałem, bałem się, że słońce pewnego dnia nie wstanie, a ja znów znajdę się w ciemnym miejscu. Bez niej ciężko było mi konsolidować myśli.

W życiu niczego nie możesz być pewny. Uważałem, że moje życie skończyło się w momencie, gdy zostałem zdradzony. Nigdy nie spodziewałbym się tego, że za rogiem znajdowała się kobieta, która stanie się moją żoną. To ona pomogła mi wydostać się na powierzchnię, gdy czułem, że tonę. Kiedy ją straciłem, wszystko wróciło z podwójną siłą. Jedynie wiara w to, że ona gdzieś tam była, że ją odnajdę i będę mógł na nowo zdobyć, pozwoliła mi przetrwać. Bez niej czułem się bezbronny. Chroniła mnie przed demonami, a gdy odeszła, straciłem jedyną tarczę, która dzieliła od nieszczęść.

Emocje w dniu, w którym zobaczyłem ją po raz drugi, uderzyły mnie chyba jeszcze bardziej niż za pierwszym razem. Tkwiłem w tym gównie po uszy, beznadziejnie zakochany w kobiecie, która nawet nie pamiętała, kim byłem. Najpierw zapragnąłem zemsty na Lucasie, a później zrozumiałem, że nie tego chciałem – moim celem było odzyskanie ukochanej i syna, dzięki któremu zmieniłem podejście do życia. Dawanie miłości i bycie kochanym było tym, czego, nie sądziłem, że potrzebowałem.

Tymczasem ożeniłem się. Pokazałem wszystkim, że nie byłem jak Steven. Stałem się ojcem, którego zawsze chciałem mieć. Towarzyszyłem Sophii podczas jej drugiej ciąży. Kiedy uświadamiasz sobie, że jesteś zdolny do poświęceń dla drugiej połówki? Wtedy, gdy o drugiej w nocy jeździsz po całym mieście od sklepu do sklepu w poszukiwaniu nachosów, które wycofano z produkcji pół roku temu. Ewentualnie w momencie, gdy zegar wskazuje trzecią, a ty ślęczysz nad frytkami, ponieważ twoja żona ma na nie pieprzoną ochotę. Kochałem ją. Nawet wtedy, gdy płakała, że nie mieści się w ulubione jeansy, gdy danie nie wyszło tak, jakby chciała, albo wtedy, gdy złamał się jej obcas.

Palce kobiety przesunęły się po moim karku, wybudzając z zamyślenia. Objąłem ją ramieniem, przyciągnąłem bliżej i pocałowałem w czubek głowy.

– Gdzie dzieciaki?

– Budują zamek z piasku – westchnęła i scałowała moje wargi. – Justin pewnie wykorzysta moją nieobecność, żeby sprzedać małej jakąś bajeczkę o potworach. – Przewróciła oczami i wstała z moich kolan.

Pozbyłem się koszuli i krawatu. Pozostałem w koszykarskich szortach. Żona pociągnęła mnie w stronę wyjścia.

Morska bryza unosiła się w delikatnych przeciągach. Przywoływała nostalgiczne wspomnienia, zabierała do minionych lat i dawała nadzieję na lepsze jutro. W tej chwili nic innego nie miało znaczenia. Ból minął. Demony przestały mnie rozdzierać. Tym razem to ja wygrałem.

Gorące lipcowe powietrze smagnęło nasze ciała, gdy pchnąłem drzwi balkonowe prowadzące na plażę. Wystawiłem twarz w stronę słońca i uśmiechnąłem się, gdy promienie pieściły skórę. Żadna myśl nie krzątała się w mojej głowie. Szum fal koił wszelkie nerwy. Po raz pierwszy faktycznie poczułem spokój. Objąłem Sophię w talii i musnąłem jej potylicę. Rozkoszowałem się widokiem uśmiechniętych pociech. Justin i Kelsey rzucili się w pościg, a między nimi turlała się plażowa piłka.

Wspomnienia zabrały mnie do dnia naszego ślubu. Justin był wystarczająco duży, stał w dopasowanym garniturze z drużbami. Nawet wtedy, gdy miał dziewięć lat, nie spodziewał się, że wkrótce spełnimy jego marzenie o rodzeństwie. Oświadczyliśmy to w dzień jego dziesiątych urodzin. Gdy po raz pierwszy zobaczył małą siostrę, był nią niezwykle oczarowany. Rzeczy się zmieniły, gdy Kels zaczęła chodzić i dała mu nieźle w kość.

Urlop był nam zdecydowanie potrzebny. Belize było moim schronieniem na ziemi, z dala od paparazzi i ciekawskich spojrzeń. Tylko ja i rodzina. Bycie szczęśliwym i spełnionym mężczyzną to niezwykłe uczucie, na które czekałem latami.

– Tatusiu! – Wołanie córki sprawiło, że oboje z Sophią posłaliśmy sobie zrezygnowane spojrzenia.

Jej przypuszczenia były słuszne. Czteroletnia dziewczynka rzuciła się w naszą stronę i wyciągnęła ręce, domagając się, by wziąć ją w ramiona. Kiedy to zrobiłem, zobaczyłem, że oczy w odcieniach złota i brązu były mokre od łez.

– Co się stało, Kelsey?

– To prawda, że meduzy mnie zjedzą? – Brała niespokojne wdechy, a ciemne loki spływały po jej policzkach jak kurtyna.

Stłumiłem chęć roześmiania się, gdy patrzyła na mnie z autentycznym przerażeniem. Wydęła usta, a podbródek zadrżał z emocji.

– Oczywiście, że nie. – Otuliłem ją ramionami i musnąłem w czubek głowy. – Przecież one są mniejsze od ciebie.

– Justin powiedział, że wciągają w całości – załkała mi w szyję.

– To nieprawda, maleńka. – Przesunąłem dłonią po jej włosach. – One nie zrobią ci krzywdy.

Justin wyszczerzył się w moją stronę, gdy posłałem mu surowe spojrzenie. Wziąłem głębszy wdech i potrząsnąłem głową.

– Dlaczego straszysz siostrę?

– Bo to było zabawne – śmiał się w głos.

– Zabawnie to dopiero będzie, jak odwołam twój wyjazd na obóz piłkarski. – W moich słowach pobrzmiewała nuta groźby.

– Nie możesz mi tego zrobić! – jęknął marudnie.

– Ależ oczywiście, że mogę. Jestem ogromnie ciekaw, jak bardzo byłoby ci do śmiechu na obozie matematycznym – skarciłem go i pokręciłem głową.

– Okej, dobrze, przepraszam! – Wyrzucił dłonie w powietrze, by za moment wrócić do kopania piłki.

Kelsey wytknęła język w jego stronę, a po chwili otoczyła mnie ramionami. Zaczęła wierzgać nogami, bym puścił ją wolno. Kiedy to zrobiłem, pobiegła, podskakując, w stronę matki. Sophia klęczała na piasku, gdzie kończyła budowlę zamku. Mała udekorowała szczyt kamyczkami. Wsunąłem dłonie w kieszenie spodenek i przyglądałem się im z rozczuleniem. Obie stały się moją słabością. Były podobne jak dwie krople wody. Nie potrafiłem oderwać wzroku ani od jednej, ani od drugiej.

Sporo się u nas zmieniło. Zapewniłem rodzinie odpowiedni poziom bezpieczeństwa. Jesteśmy w stabilnej sytuacji. International Finance Center odnosi niebywałe sukcesy. A ja? Naprawdę poczułem się wolny. Inny. Szczęśliwy. Osiągnąłem to, co wydawało się być dla mnie niedostępne, skreślone i przesądzone.

– Hej, tato? – Justin odwrócił moją uwagę od najważniejszych dla mnie kobiet.

– Co jest? – Kiwnąłem głową i spojrzałem na syna.

Jus był coraz wyższy, jak na czternastolatka przystało. Miał czekoladową grzywkę, która opadała mu na czoło, duże, brązowe oczy i buźkę, za którą wkrótce będą szalały laski. Uśmiechnąłem się mimowolnie na tę myśl. Chciałem, by wszystkiego uczył się w swoim tempie, by miał zdecydowanie lepsze dzieciństwo niż ja.

– Żartowałeś z tym obozem, prawda? – Zerkał niepewnie.

– Jasne, że żartowałem. – Przyciągnąłem go do męskiego uścisku i poklepałem po ramieniu. – Wiesz, że inwestycja w twoją przyszłość jest dla nas bardzo ważna.

Szeroki uśmiech rozświetlił mu twarz. Wtulił się w mój bok i podniósł głowę.

– Cieszę się, że możemy tu być razem – powiedział. – To rzadko się zdarza – dodał po chwili lekko przygnębionym tonem.

– Ja też się cieszę, dzieciaku. – Zmierzwiłem palcami jego włosy i odwzajemniłem uśmiech.

Słowa Sophii odbijały się echem w mojej głowie. Potrzebowali mnie, a ja zbyt często uciekałem w biznes. Czasem trudno było pogodzić jedno z drugim. Dla jednych jestem prezesem, dla drugich przykładnym ojcem, a dla żony wspierającym mężem. Nie byliśmy idealnym małżeństwem, ale staraliśmy się rozmawiać o problemach i rozwiązywać je u źródła. Poza tym seks na zgodę stał się całkiem przyjemnym rozwiązaniem.

– Tatusiu!

Kelsey ruszyła w moją stronę. Podskakiwała wesoło, aż znalazła się obok. Kucnąłem przed nią i wyciągnąłem ramiona. Drobne rączki spoczęły mi na twarzy. Dwa ciemne kamyki oczu wpatrywały się we mnie z zainteresowaniem. Miałem do niej cholerną słabość.

– Czy to prawda, że syreny istnieją? – spytała z nadzieją.

Posłałem Sophii nieco zagubione spojrzenie i uniosłem brew. W odpowiedzi pokiwała energicznie głową, nakłaniając mnie do przytaknięcia.

– Oczywiście, że tak – przyznałem i musnąłem czubek jej głowy.

– Naprawdę? – Rozszerzyła oczy, podskakując w miejscu.

– Hmm… – Wyprostowałem się, a po chwili zerknąłem w stronę morza. – Wydaje mi się, że wczoraj ogon jednej z nich mignął mi przed oczami podczas pływania – brnąłem w dziecięce kłamstwo i podrapałem się po brodzie. – Podobno to one wyrzucają muszelki na brzeg. Może pozbierasz ich trochę?

– O raju! – pisnęła zachwycona, gdy rzuciła się biegiem w stronę zabawek. Złapała za wiaderko i ochoczo zabrała się za kolekcjonowanie.

Moja żona wpatrywała się w horyzont. Nogi miała do połowy zanurzone w wodzie, a fale lekko smagały jej opaloną skórę. Podszedłem do niej i objąłem dłońmi talię. Schowałem twarz w ciemnych włosach i zaciągnąłem się znajomym zapachem. Przylgnęła plecami do mojego torsu i odetchnęła.

– Mogłabym tu zostać na zawsze.

– Za spokojnie – wymamrotałem, a ona się roześmiała. – Lubię, gdy coś się dzieje – mruczałem, wędrując ustami od jej ramienia aż do szyi.

– Jeszcze by się za tobą stęsknili w firmie. – Obróciła się i splotła palce na moim karku. – Kiedyś by się na to ucieszyli. Ależ ze mnie zła żona, że im ciebie odbieram. – Wygięła wargi w kuszącym uśmiechu i zmarszczyła zabawnie nos.

– Mmm… bardzo zła. – Złączyłem nasze usta w namiętnym pocałunku, a dłonie zsunąłem do krągłych ud. – I co ja mam z tobą zrobić? – wychrypiałem nisko.

Nigdy nie przestanę zachwycać się jej urodą. Była piękna, cholernie seksowna, nieziemsko atrakcyjna i cała moja. Ciężko było mi oderwać się od niej nawet po tylu latach. Złapałem ją niespodziewanie i poderwałem do góry. Chichocząc, oplotła nogi wokół moich bioder i złapała się ramion. Wszedłem głębiej, aż woda sięgnęła do pasa. Kiedy patrzyła mi w oczy, czułem się tak, jakby to był pierwszy raz. Mruknęła z rozkoszą, gdy złączyła nasze usta. Z niezwykłą śmiałością rozchyliła mi wargi, a językiem zawirowała przy podniebieniu. Wibrujące uczucie pożądania rozeszło się w dół mojego ciała.

– Mamoooo!

Odłączyliśmy się od siebie i zetknęliśmy czołami. Wsłuchiwałem się w jej ciężki oddech.

– Dzieci to wspaniała inwestycja – droczyłem się z nią.

To były jej słowa, kiedy budowaliśmy rodzinny dom na obrzeżach Nowego Jorku. Po narodzinach córki uznaliśmy, że na tym kończy się nasza mała gromadka. Ta dwójka robiła za ośmiu. Sophia głośno odetchnęła. Posłała mi oburzone spojrzenie i pacnęła w tors. Zeskoczyła na własne nogi, by ruszyć w stronę Kelsey.

Oparłem dłonie na biodrach i z podziwem wodziłem za nią wzrokiem. Cholera, ona naprawdę była moja. Jej troskliwość wobec dzieci i to, jaką wspaniałą matką dla nich była, sprawiały, że czułem się spełnionym ojcem. Zawsze chciałem zapewnić im wszystko to, czego sam nie miałem. Zerknąłem w dół. Złota obrączka zdobiła mój serdeczny palec. Wieść o naszym ślubie rozeszła się medialnym echem. Miesiąc miodowy spędziliśmy w Kanadzie, z dala od zgiełku i ciekawskich spojrzeń.

Pierwsze krople deszczu spłynęły mi po ramionach. Spojrzałem w górę i zmarszczyłem czoło. Chmury zdominowały niebo, przysłaniając słońce.

– Wracajmy już! – zawołała Sophia.

Wyszedłem na brzeg z westchnieniem. Zebrałem nasze rzeczy do torby. Córka przylgnęła do ramienia matki. Padała ze zmęczenia, a jej małe usteczka wygięły się w śpiącym grymasie. Syn ruszył biegiem w stronę rezydencji.

– Położę ją – odetchnęła, gdy znaleźliśmy się już w środku, i ruszyła schodami na górę.

Skinąłem głową. Sam poczułem znużenie. Odłożyłem torbę w kącie. Justin rozłożył się w salonie przed telewizorem. Trzymał pada w dłoni i czekał, aż na ekranie odpali się jego ulubiona gra.

– W co grasz? – Położyłem dłonie na oparciu sofy.

Młody zerknął na mnie przez ramię, a przy tym posłał uśmiech.

– A co? Chcesz zagrać ze mną? – rzucił wesoło, unosząc brew.

– Może później. Pójdę się odświeżyć.

Przyglądał mi się badawczo, a ciemne oczy skupił na moich. Napawałem się uczuciem spokoju, bo nie widziałem w nich nienawiści. Nie bał się mnie. Nie wykazywał tego, co ja czułem wobec Stevena. Wzruszył obojętnie ramieniem i odwrócił przodem do konsoli. Zmierzwiłem jego włosy, po czym ruszyłem na górę.

Przez uchylone drzwi widziałem, jak Sophia usypiała Kels. Czułym ruchem dłoni gładziła jej głowę. Podniosła na mnie oczy, a nasze spojrzenia się skrzyżowały. Uśmiechnęła się, a ja zrobiłem to samo. Spuściłem głowę i zmierzyłem do sypialni, następnie zrzuciłem szorty i wszedłem pod prysznic. Gorący strumień wody otulił moje ciało, oparłem czoło na chłodnej powierzchni. Wdychałem parę, wydychałem frustrację. Myśli o nowych inwestycjach krążyły w mojej głowie. Kim była kobieta, która miała powiązania z IFC? Zanim popadłem w wir zamyślenia, poczułem smukłe palce na torsie. Znajomy dotyk sprawił, że zapomniałem o wszystkim, co mnie dręczyło. Chociaż na chwilę. Pocałunki składane na barkach były lżejsze od piórka, a lepsze od najdroższej słodyczy. Działały relaksująco.

Kiedy cofnąłem ramię, Sophia wcisnęła się pomiędzy mnie a ścianę. Podniosła błyszczące oczy. Jej uśmiech był zaraźliwy. Oparła dłoń na moim karku i pociągnęła w dół. Nasze usta rozbiły się o siebie. Uczucie pomiędzy nami nie gasło. Działała na mnie tak samo jak za pierwszym razem. Moja Persefona, obnażona i nieskalana niedoskonałością.

Wędrowałem dłońmi po zaokrąglonych biodrach, sunąc aż do pośladków idealnej pani Scott. Westchnęła, a kiedy wymierzyłem soczystego klapsa – jęknęła. Rozpaliłem pożar. Wbiła paznokcie w moje mięśnie. Pocałunki stały się gorliwe, niemal oddychałem jej oddechem. Spiczaste sutki ocierały się o twardy tors, gdy do mnie przylgnęła.

Oderwała się, gdy zabrakło nam tchu. Patrzyła na mnie uważnie. Uśmiech od razu zgasł na tej pięknej twarzy. Sięgnęła dłonią do mojego policzka i wygięła brew.

– O co chodzi?

Nie mieliśmy przed sobą żadnych tajemnic, więc i tym razem z łatwością odkryła, że coś było nie tak. Pokręciłem głową. Kąciki moich ust powędrowały do góry. Niewiele mogłem z siebie wykrztusić. Nie wtedy, gdy mój kutas stał na baczność, marząc o tym, by znaleźć się w słodkiej cipce żony.

– Mów do mnie – szeptała.

Oblizałem dolną wargę i oparłem czoło na jej czole. Zsunąłem dłonie do talii brunetki. Palcami głaskałem delikatną skórę. Działała na mnie uspokajająco.

– Firma… – zacząłem, a ona westchnęła.

– Pamiętasz, że jesteś na urlopie? – Przemawiała przez nią troska. – Kochanie, miałeś odpocząć.

– Może mi przypomnisz? – Schyliłem się, by musnąć pełne, wiśniowe wargi.

Kobiecy chichot rozbrzmiał mi w uszach. Objęła dłońmi mój kark i gdy podskoczyła, złapałem ją za uda i wbiłem jej plecy w ścianę. Gardłowy jęk rozpalił we mnie ogień. Penis idealnie dopasował się do zwieńczenia między nogami żony. Ocierałem się o nią, przesuwając całą jego długością między wargami. Jęczała mi w usta, dopóki nie odchyliła głowy w tył, drżąc w moich ramionach. Moja. Cała moja. Była gotowa, aby spłynąć sokami podczas kumulującego się już orgazmu.

Do naszej sypialni docierał z dołu dźwięk gier wideo. Przeczesałem włosy palcami i zszedłem schodami na parter. Justin toczył kolejny mecz. Wsunąłem dłonie w nisko osadzone spodnie dresowe i przez moment przyglądałem się grze.

– Pora spać, mały. Jutro wracamy.

Chłopiec westchnął, gdy zerknął na mnie przez ramię, a na jego ustach pojawił się niemrawy uśmiech. Wyłączył grę, odłożył pada i zwlókł się z sofy.

– Gdzie mama?

– Położyła się. Ty też powinieneś. – Objąłem go i poklepałem po ramieniu.

Rzucił mi krótkie spojrzenie. Skinął głową, w milczeniu pomaszerował do sypialni. Zamknąłem główne drzwi, wyłączyłem alarm, a następnie zgasiłem światła i ruszyłem schodami na górę. Lampka nocna z przyćmieniem oświetlała pokój.

Sophia odłożyła czytnik na szafkę nocną. Wiodła za mną spojrzeniem, dopóki nie położyłem się obok. Otoczyła mnie ramieniem i wtuliła w tors, a ja schowałem twarz w jej włosach i lekko musnąłem je ustami.

Obudziłem się rano w samotności. Pościel emanowała chłodem, gdy sięgnąłem palcami do sąsiedniego miejsca. Nienawidziłem, gdy zostawiała mnie samego. Przetarłem twarz ramieniem i podniosłem się z łóżka. Kelsey stała w drzwiach. Przecierała śpiące oczka, gdy ziewnęła uroczo. Trzymała rączkę misia, którego ciągnęła za sobą po podłodze.

– Gdzie mamusia?

– Nie ma jej na dole? – wychrypiałem, po czym ukucnąłem naprzeciwko córki.

Przez chwilę milczała. Przymrużyła powieki i zerkała to na mnie, to na łóżko.

– Wyszła? – mrugała nieco oniemiała.

– Sprawdzimy razem? – zaproponowałem.

Kels owinęła palce wokół mojej dłoni i pociągnęła mnie za sobą. Gdy wyszliśmy na korytarz, mała zwolniła uścisk, ruszając w stronę schodów. Dźwięk jej małych stóp rozbrzmiewał mi głowie. Pokonywałem stopnie w drodze na dół. Justin siedział przed telewizorem, a palcami ostukiwał pada podczas gry.

Carter stał na środku pokoju z ramionami założonymi na torsie. Jego szare oczy skanowały mnie uważnie. Miał nietęgą minę, jakby coś mocno go rozzłościło.

– Widziałeś Sophię? – spytałem i zwilżyłem wargę.

Uciekał wzrokiem do drzwi, za którymi kryła się łazienka. Usłyszałem jęk. Niski i przeciągły. Ściągnąłem ku sobie brwi, gdy rzuciłem Carterowi zaskoczone spojrzenie. Kiedy ruszyłem naprzód, podążył za mną.

– Panie Scott…

Wcisnął się przede mnie, broniąc wejścia jak jakiś cholerny cerber. W jego oczach czaiła się panika wymieszana z rodzajem pustki. Cokolwiek to było, wyglądał jak obłąkany.

– Co ty robisz? – warknąłem nisko.

Mężczyzna kręcił głową z desperacją.

– Nie możesz tam wejść.

– Cofnij się…

– Panie Scott… – Niemal mnie błagał.

Głośny jęk uderzył we mnie jak grom. Spojrzałem na drzwi, a po chwili na Cartera. Strach na jego twarzy był bardziej wyraźny, jakby stało przed nim stado wygłodniałych gepardów, a nie własny szef.

– Cofnij się, kurwa! – wrzasnąłem, aż powietrze zadrżało mi w płucach.

Wzrokiem przeskakiwał po mojej twarzy. Pchnąłem go we frustracji i złapałem za klamkę. Dusząca para unosiła się w powietrzu. Dźwięk deszczownicy mieszał się z odgłosami namiętnego seksu. Coś mówiło mi, by się tam nie zagłębiać, że to, co tam zobaczę, zniszczy mnie na zawsze. Gdy zerknąłem przez ramię, Cartera już za mną nie było. Ściągnąłem brwi i postawiłem krok do przodu. Kto, do cholery, pieprzył się w mojej łazience?

Z drżącym sercem zajrzałem za ścianę dzielącą połowę łazienki od szerokiej kabiny. A wtedy zobaczyłem ją. Moją żonę… w ramionach Lucasa. Niewidzialna ręka owinęła się wokół mojej szyi, gniotła krtań i blokowała dostęp powietrza. Oddech mi przyspieszył. Sophia zerknęła ponad jego ramieniem. Oczy miała zamglone, brwi delikatnie zmarszczone, a usta pochłaniały ciężkie wdechy. Jej piersi rytmicznie unosiły się i opadały, podczas gdy Luke ją rżnął, raz za razem wchodząc w nią do samego końca. Długie paznokcie kobiety sunęły po silnych ramionach, kreśląc krwawe ślady.

Spojrzenie żony spotkało się z moim. Podczas gdy ja czułem się zniszczony, ona zaczęła się śmiać. Chichotała w głos, aż twarz przybrała wyraz przyjemności. Odchyliła głowę w tył i jęczała w spazmie orgazmu, jaki jej serwował. Lucas wplótł palce w długie włosy kobiety, po czym odchylił głowę. Przesunął językiem po szyi, w miejscach, których wcześniej sam smakowałem.

Zamrugałem. Czułem, jak krew penetrowała mi żyły. Zwinąłem dłonie w pięści, a z tym przyszło całe wkurwienie. Doskoczyłem do kabiny i z całej siły uderzyłem w szkło.

– Sophia! – wrzasnąłem, powtarzając stanowczy ruch.

Nie patrzyła na mnie. Upajała się tym uczuciem. Szyba przede mną drgała od kolejnych ciosów. Szkarłatna ciecz spływała mi między palcami, a rany szczypały.

– Sophia! – ryknąłem, próbując się do niej dostać.

Lucas odwrócił głowę w moją stronę. Oczy mu pociemniały jak u pierdolonego diabła. Kurwa, zniszczę go. Zapierdolę jak psa. Zmierzył mnie chłodnym spojrzeniem i prychnął szorstko.

– Nie zabierzesz jej… – Pchnął kobietę na oszkloną ścianę przede mną, a językiem zawirował przy uchu. Objął dłońmi jędrne piersi i ścisnął je. Moja żona jęknęła, patrząc na mnie z sardonicznym uśmiechem. – Nie zabierzesz…

– Sophia!

Tym razem wszedł w nią od tyłu. Uderzyłem pięścią w szybę i ryknąłem wściekle. Czułem się bezsilny i pokonany. Przegrałem. Demony rozrywały mnie jak padlinę. Serce waliło mi o żebra, grożąc rozpadem.

– Sophia! – wściekły, zdesperowany ryk palił moje gardło.

– Brysonie! – Ktoś mocno szarpnął mnie za ramiona.

Szyba przed nami zniknęła. Rzuciłem się na skurwysyna, ciasno owijając dłonie wokół szyi. Powaliłem go na ziemię i przyszpiliłem do ziemi. Byłem gotów udusić tego skurwiela. Zniszczył mnie. Zniszczył moją żonę. Odebrał mi wszystko, co miałem.

– Bry… – Haust powietrza był mocny, niemal piskliwy.

Poderwałem się wściekły. Ryk wydostał się z moich ust, mieszając się z gorączkowymi oddechami. Byłem cały mokry. Pot lał się ze mnie, jakbym dopiero wyszedł spod prysznica. Delikatne palce smagnęły moją skórę. Zorientowałem się, że nie dusiłem Lucasa, a własną żonę. Kurwa!

– So… Sophio…

Puściłem ją. Zaczęła brać głębokie wdechy. Zakasłała. Obróciła głowę i złapała się za gardło. Spanikowanym spojrzeniem rozejrzałem się dookoła. Byłem w sypialni. Usiadłem pod ścianą i przytknąłem dłoń do czoła. Co ja, do cholery, zrobiłem?

– Sophio… – wychrypiałem nisko.

Uniosła dłoń w górę na znak, bym się nie zbliżał. Przełknąłem ciężko ślinę i niepewnie pokonałem dzielącą nas odległość.

– Kochanie… – Oparłem dłoń na jej policzku i potrząsnąłem głową. – Nie wiem, co się stało… nie kontrolowałem tego…

Patrzyła na mnie z przerażeniem. Powiodła oczami po mojej twarzy i ściągnęła ku sobie brwi. Szaleńcze wdechy się unormowały. Tylko nie ten wzrok… nigdy nie chciałem, by przyglądała mi się w ten sposób.

– Przepraszam, skarbie – powtarzałem gorączkowo. Wetknąłem zagubiony kosmyk jej włosów za ucho i musnąłem czoło. Przyciągnąłem ją do siebie, po czym schowałem w ramionach. – Przepraszam, proszę… proszę, powiedz coś.

– Dlaczego to zrobiłeś? – wydusiła z siebie.

Pot stał się chłodny jak lód. Samo wspomnienie o minionym koszmarze przyprawiało mnie o ciarki.

– Zobaczyłem cię… – oparłem czoło o głowę ukochanej, musnąłem jej skórę i schowałem nos we włosach, bo znajomy zapach działał kojąco – …zobaczyłem cię z nim.

– Z kim? – szeptała, a delikatne palce czule głaskały mój nadgarstek.

Dusiłem się tym uczuciem. Fakt, że tak łatwo dałem się wplątać w nocne mary, był uwłaczający.

– Z Lucasem – cedziłem przez zęby, a serce podeszło do gardła. – Nie rób mi tego – błagałem. – Nie zostawiaj mnie.

Dotyk zastygł na mojej skórze. Podniosła oczy. Nasze spojrzenia się skrzyżowały. Jej było przygnębione. Poczułem dłoń na policzku. Pociągnięciem kciuka, z niemal matczyną czułością, zmazywała ze mnie ostatnie resztki snu. Pełne, różane wargi ledwo drgnęły. Sophia uśmiechnęła się na ułamek sekundy. Złapała się moich ramion i usiadła na mnie okrakiem. Wtuliła mnie w swoją pierś, a ja schowałem w niej twarz. Muskałem ustami odkrytą skórę – przepraszająco, z miłością, jaką ją darzyłem.

Nazywam się Bryson Scott… i nigdy nie pozwolę jej odejść.

ROZDZIAŁ 1

Kilka lat później…

Bryson

– Dzień dobry, panie Scott – usłyszałem tuż po przekroczeniu progu redakcji.

Amerykański oddział „Golden Wolf”. To tu Sophia spędzała większą część czasu jako redaktorka naczelna jednego z najpopularniejszych miesięczników biznesowych na rynku. Świetnie czuła się w swoim fachu i cieszyło mnie, że odnalazła swoje miejsce na ziemi.

– Sophia jest u siebie? – Kiwnąłem głową na recepcjonistkę i pochyliłem się nad jej biurkiem.

– Tak, proszę pana – odparła, utrzymując ze mną kontakt wzrokowy.

– Świetnie – pożegnałem ją uśmiechem.

Winda zatrzymała się na odpowiednim piętrze. Potrząsnąłem głową z lekkim rozbawieniem. Nie potrafiłem wyobrazić sobie Sophii jako dyrektora. Rozwijała się zawodowo i pozostawała niezależna w sprawach zarobkowych. Była spełniona i to liczyło się dla mnie najbardziej. 

– Bryson? – znajomy głos zwrócił moją uwagę.

Odwróciłem się i ujrzałem mężczyznę. To był Victor, asystent mojej żony, najwyraźniej zaskoczony moją obecnością.

– Co tu robisz? 

– Wpadłem po drodze i przywiozłem Sophii śniadanie. – Machnąłem papierową torbą trzymaną w dłoni i przekrzywiłem głowę. – Przyszedłem nie w porę?

– To faktycznie trochę zły moment. – Zassał powietrze i wykrzywił usta. – Zdenerwowała się, że jeden z najważniejszych artykułów nie jest jeszcze skończony, a miał być gotowy godzinę temu – westchnął, opierając się bokiem o ścianę. 

– A ty co właściwie tu robisz? – Ściągnąłem brwi i przechyliłem podejrzliwie głowę.

Victor zaśmiał się pod nosem, a potem poruszył szczęką.

– Czekam na obrót wydarzeń. Zagrożenie dla innych to szansa dla mnie – rzucił z cwanym uśmiechem.

– W mojej firmie to by nie przeszło – przyznałem surowym głosem i złapałem go za ramię. – Oboje byście wylecieli.

– Na szczęście pracuję dla twojej żony – odparł z zaciętością i uniósł wyzywająco brew. – A ona ceni sobie moje uwagi.

– Na razie pracujesz – podkreśliłem wyraźnie, przy czym pociągnąłem kącik ust ku górze. – A to może długo nie potrwać.

– Mój artykuł od piętnastu minut leży na jej biurku. – Wytknął palec w moją stronę i mrugnął zaczepnie. – Jeśli dostanę awans, to będę miał własne biuro.

Sophia była dla niego zdecydowanie zbyt dobra. Wykrzywiłem usta w niemrawym grymasie i bez słowa ruszyłem w stronę gabinetu. Pociągnąłem za klamkę i wszedłem do środka. Moja żona siedziała na biurku. Jej długie, zgrabne nogi były skrzyżowane. Wplotła palce we włosy i nerwowo napierała zębami na dolną wargę. Miała zamknięte oczy. Trzymała telefon przy uchu, zaciekle z kimś rozmawiając. 

– Nie, panie Cowart, to nie tak – westchnęła, przytykając dłoń do czoła. – Nie, nie, w żadnym wypadku. To błąd jednej z naszych pracownic, był jednorazowy. Nie mam pojęcia, jak to się mogło stać. – Potrząsnęła głową, podgryzając mocniej dolną partię ust.

Z każdą chwilą wyglądała na coraz bardziej sfrustrowaną, a jej widok w takim stanie doprowadzał do tego, że miałem ochotę wyrwać telefon z jej dłoni, opierdolić faceta po drugiej stronie i sprawić, by grzecznie podziękował za sam fakt, że w ogóle poświęciła mu chwilę. Ale nie. Patrzyłem na nią niczym egzaminator i sprawdzałem, czy i z tym sobie poradzi. Była za dobra dla tego spieprzonego świata.

Wszedłem do środka. Odłożyłem pakunek na blat i zmarszczyłem brwi w skupieniu. Słyszałem niski głos. Ktoś nawalił, a ona musiała sprzątać brudy. Niemal przewróciłem oczami. Pochyliłem się nad ukochaną, składając czułe muśnięcie na jej policzku. Spojrzała na mnie z lekkim zaskoczeniem, a po chwili przybrała przepraszający wyraz twarzy. Była spięta i zdenerwowana.

– Nie, nie, nie. Panie Cowart… proszę mnie wysłuchać.

No proszę, moja żona błaga. A to nowość.

Zaczesałem jej włosy do tyłu, odsłaniając smukłą szyję. Oparłem dłoń na delikatnym karku i zmniejszyłem odległość między nami. Złączyłem nasze usta w delikatnym, choć stopniowo narastającym pocałunku. Oparła sygnalizująco dłoń na moim torsie i odsunęła się.

– W naszej redakcji robimy wszystko, by klient był usatysfakcjonowany. Dokładamy wszelkich starań, by każda ze stron była zadowolona. – Dygnęła na mnie palcem i posłała uśmiech pełen słodkiej obietnicy.

Pocałowałem krótko pełne wargi i nim zdążyła zaprotestować, przeniosłem usta na szczękę. Słyszałem, jak zwolniła oddech. Zassała powietrze, gdy przycisnąłem je do szyi. Gdybym tylko mógł, wziąłbym ją tu i teraz. Ten autorytarny ton działał na mnie jak afrodyzjak. Uwielbiałem, gdy podnosiła głos, gdy się rządziła, nabierała surowości i stawała się chłodną suką. Na samą myśl o tym kutas pęczniał mi w spodniach.

Gdy dotarłem do ucha, przejechałem dolną wargą po jego płatku. Oddech kobiety stał się krótszy. Przechyliła głowę, by dać mi większe pole do popisu.

– T-tak. Oczywiście. W pełni się z panem zgadzam – wychrypiała, poddając się pieszczotom, które jej serwowałem.

Wyraz zadowolenia przeniknął przez moją twarz jak cień. Zdałem sobie sprawę, że już miałem ją w garści. Prawie jęknęła, gdy pozostawiałem wilgotne muśnięcia na szyi. Były lekkie jak piórko, pobudzały skryte w niej zmysły. Kolanem rozchyliłem uda żony i stanąłem pomiędzy nimi. Wsunąłem dłoń pod sukienkę, po czym zanurkowałem palcami pod materiałem bielizny. Wilgoć otuliła mi opuszki. Niesamowite, że nawet po tylu latach działałem na nią tak, jak za pierwszym razem.

– Dopilnuję, by jeszcze dzisiaj nakład trafił do druku, panie Cowart. – Sophia umiejętnie podtrzymywała pewny ton, gdy zanurzyłem w niej palce. Pochyliła się do przodu. Wciągnęła cicho powietrze i oparła czoło na moim barku. – Jak najbardziej. Świetnie – mruczała nisko, gdy pieściłem zagłębienie jej szyi.

Oplotła dłonią mój nadgarstek, jakby próbowała kontrolować prędkość, z jaką poruszałem w niej palcami. Wypuściła niekontrolowane westchnienie. Uniosła głowę, a zamglone oczy wpatrywały się we mnie. Wiodła wzrokiem od oczu do ust. Zacisnęła wargi i rozchyliła je, gdy uderzyłem jej wrażliwy punkt.

– Tak… – wyszeptała, choć nie miałem pojęcia czy do mnie, czy do drugiego mężczyzny. – Zatem mamy wszystko usta… – urwała w niemym jęku i uroczo zmarszczyła czoło – …lone. Do usłyszenia, panie Cowart.

W mgnieniu oka pozbyła się smartfona. Na oślep wrzuciła go do szuflady i przyciągnęła mnie do siebie za krawat. Owinęła go wokół nadgarstka, a językiem śmiało liznęła mi usta. Całowała namiętnie, a ja łapczywie odwzajemniałem pocałunki. Przejechałem językiem po jej podniebieniu. Czułem jak drży. Poruszała biodrami w rytmie, który narzuciłem.

W mgnieniu oka padłem przed nią na kolana. Przyciągnąłem ją do krawędzi biurka, złapałem za uda, a stęsknionym językiem posmakowałem soczystej cipki. Zamruczałem na znajomy posmak. Sophia wplotła palce w moje włosy i przyciągnęła mnie bliżej. Trzymała mnie, aż nos zetknął się ze wzgórkiem. Czułem, jak pulsowała na moim języku. Oddech miała urywany, jakby właśnie ukończyła triathlon.

Z powodu utraty kontroli położyła się na blacie i wygięła ciało w idealny łuk. Uniosła nogę, a szpilka od Louboutina wbijała mi się w bark. Mój język wirował w niej jak pieprzony tajfun na rozszalałym morzu. Szarpała mnie za włosy, przyciągała bliżej, zachęcając do kontynuowania słodkiej tortury. Sięgnąłem koniuszkiem jak najdalej, uderzając w jej zakamarki i najwrażliwsze punkty. Sekundy dzieliły ją od orgazmu. Zdążyłem zaobserwować, jak przytknęła dłoń do ust, nim wstrząsnął nią dreszcz.

– Bryson… Bryson, kochanie… – Nie mogła powstrzymywać się od jęków.

Zlizałem wszystko, co zaserwowała. Słodka, pyszna… moja. Oparłem dłonie na jej udach i podniosłem oczy. Pani Scott z czułością pogładziła moje włosy, jakby z wdzięcznością, że pomogłem jej w pozbyciu się napięcia. Podniosłem się z klęczek i poprawiłem bieliznę kobiety. Podałem Sophii dłoń, po czym podciągnąłem ją do siadu. Wciąż zamroczona, patrzyła na mnie z pijanym uśmiechem. Śmiało złączyłem nasze usta.

– Dzień dobry, maleńka – wychrypiałem nisko.

Sięgnęła do mojego karku. Delikatne palce musnęły skórę, a kciuk zarysował linię szczęki.

– Dzień dobry – wyszeptała.

Uśmiechnęła się i wszystko inne nagle straciło na znaczeniu.

– Ciężki dzień? – Uniosłem brew, gdy zająłem miejsce w obrotowym fotelu.

– Żebyś wiedział – westchnęła ciężko i założyła nogę na nogę. – Gdybym wiedziała, że będzie mnie to kosztować tyle nerwów… – syknęła ze zrezygnowaniem.

To niepokojące. Moja żona łatwo się nie poddawała.

– Hej… wszyscy mamy gorsze dni. – Przysunąłem się do biurka i oparłem dłonie po obu stronach jej krągłych bioder. – I to w żaden sposób nas nie definiuje.

– To moje słowa. – Musiała minąć chwila, by to zauważyła. – Ale bardzo trafne.

– Nie pozwól, by jakiś frajer zniszczył twoje szczęście, okej? – upewniałem się, że mnie rozumie. – Jako prezes musisz się jeszcze wiele nauczyć.

– Rozumiem, że mogę liczyć na kilka lekcji z pana strony. – Skrzyżowała dłonie na piersiach i wyprężyła się dumnie. – Co powinnam robić? Wrzeszczeć na wszystkich dookoła? Robić gburowatą minę?

– Dobry prezes nie musi się wydzierać. – Zmrużyłem oczy na tę uwagę.

– No tak. Wystarczy, że się pojawisz, a ludzie wracają do szeregu – westchnęła i przekrzywiła głowę. Brązowe oczy błyszczały, gdy na mnie patrzyła. – Mi tego brakuje.

– Ale za to ludzie cię kochają. Jesteś dobra, działasz dla ludzi. – Sięgnąłem ręką do jej twarzy, a kciukiem smagnąłem delikatną skórę. – Poza tym, uwielbiam, gdy jesteś dominująca.

Sophia zachichotała rozbawiona. Wtuliła policzek w moją dłoń i uśmiechnęła się pod nosem. Wyglądała jak zakochana nastolatka, a ja nie miałem absolutnie nic przeciwko temu.

– Nie masz pracy? – Przebijał przez nią wyraz troski.

– Mam spotkanie z kontrahentami po południu.

– Jakaś ważna inwestycja? – Uniosła brew i zsunęła się z biurka.

Stanęła pomiędzy moimi nogami. Śmiało oparłem dłonie na jej udach i powoli przesunąłem je na krągły tyłeczek.

– Sprawa Harriet & Calloway. W końcu zrozumieli, że potrzebują nas, by przetrwać. – Przyciągnąłem ją bliżej siebie i wyszczerzyłem się łobuzersko.

– No proszę, czyżby pan prezes miał jednak dobre serduszko? – zachichotała, otulając ramionami moją szyję i nachyliła się nade mną. – Cieszę się, że dałeś im szansę.

– Sektor przemysłowy to świetna inwestycja. Wiedziałem, że prędzej czy później się do nas zwrócą.

– Fakt… – Musnęła śmiało moje usta, a kciukami pogłaskała moje policzki. – Zdążymy zjeść razem lunch?

– Obawiam się, że nie. – Podgryzłem wargę i odchyliłem się w fotelu. – Wpadłem tylko na chwilę. Przyniosłem ci śniadanie.

Sophia przewróciła oczami i potrząsnęła głową. Odsunęła się, po czym oparła tyłem o biurko. Założyła ramiona na piersiach, a jej wzrok powędrował po gabinecie. Przez moment wyglądała na niezadowoloną z tego powodu. Czasem zdarzało się nam mijać. Kiedy ona wracała do domu, ja pilnie musiałem gdzieś jechać. Podczas gdy ja mogłem pozwolić sobie na pracę z domu, ona była zmuszona biec na naradę. Pani perfekcjonistka wydawała się nieco zagubiona, gdy coś nie szło według ustalonego planu.

To odbijało się na naszym małżeństwie, na dzieciach i nas samych. Staraliśmy się jednak, by jak najszybciej załagodzić napięte sytuacje. Justin po lekcjach spędzał czas na treningach, a Kelsey na zajęciach artystycznych. Od małego inwestowaliśmy w przyszłość naszych dzieci. Gdzieś w tym zabieganym świecie seks na biurku czy w windzie nie był takim złym rozwiązaniem.

– Ale obiecuję, że jak wrócimy do domu, to zrobię ci taką kolację…

– …że spędzę resztę nocy w toalecie – zaśmiała się w głos i prychnęła pod nosem. – Do kuchni, kochanie, to ty się nie zbliżaj.

Uniosłem brew. Poczułem się zaatakowany jej uwagą. Wstałem z fotela i oparłem dłonie na biodrach.

– Liczą się chęci, prawda? – rzuciłem na swoją obronę. – Mój dziadek był świetnym kucharzem.

– Nie wszystko dziedziczy się w genach. – Mrugnęła zaczepnie i podgryzła wargę.

Wypuściła ją powoli. Bardzo. Powoli. Wciągnąłem powietrze przez nozdrza i wyprostowałem się. Pomimo upływu lat wpływ tej kobiety na mnie nie słabł. W jednej chwili zapragnąłem zagłębić się w niej, wysłuchiwać jej jęków i zabrać na szczyt.

– Słuchaj no…

– Wiesz czyją żoną jestem? – Wygięła brew i zmierzyła mnie niezwykle oschłym spojrzeniem. – Nie muszę nikogo słuchać.

Pociągnąłem kącik ust ku górze. Zmniejszyłem odległość między nami na tyle, że dzieliły nas cale. Sophia instynktownie przycisnęła się do biurka. Czułem jej gorący oddech. Powoli zwalniał, podobnie jak rytm, w jakim unosiły się i opadały jędrne piersi. Nie spuściła ze mnie wzroku nawet na chwilę. Harda z niej suka. Ostra, a taką lubiłem najbardziej.

– Tak, moją – wychrypiałem i złapałem ją za podbródek. Diabeł tańczył w brązowych oczach, gdy na mnie patrzyła. – I nigdy o tym nie zapominaj.

– Pieprz się, Scott – wyszeptała zagrywająco.

– Chciałaś chyba powiedzieć „pieprz mnie”,Scott – odparłem i zbliżyłem do niej twarz. – Da się zrobić… ale możesz mieć problem z chodzeniem, gdy dorwę się do twojego tyłka. – Nasze usta niemal się stykały.

Szatynka odważnie liznęła moją wargę. Niewzruszona, uniosła brew i posłała zawadiacki uśmieszek.

– I co, będziesz tak się gapił czy może coś z tym zrobisz? – mruknęła niskim, niezwykle seksownym głosem.

Doskonale wiedziała, że nie miałem czasu na te słowne gierki. Bardziej od nich wolałem czyny.

– Delikatnie? – upewniałem się.

– Nie. – Pokręciła głową.

– Reguły? – Zsunąłem dłoń do zgrabnego tyłeczka.

– Żadnych…

– Chcesz? – Zanurkowałem palcami pod jej sukienkę.

– Pragnę. – Złapała mnie śmiało za gruby pas.

Uniosłem podbródek i z cieniem uśmiechu przyciągnąłem ją raptownie do siebie. Gdy tylko wpadła w moje ramiona, chwyciłem ją za włosy, aby mieć nad nią kontrolę. Całowaliśmy się bez opamiętania. Czułem, że w tej chwili nic nie miało dla nas większego znaczenia. Nawet to, że jej współpracownicy mogli tu wejść w każdej chwili. Mnie to jedynie nakręcało. 

Podwinąłem sukienkę kobiety do pasa. Chwyciłem ją za biodra i posadziłem na blacie biurka. Już miałem dobrać się do cholernych majtek, gdy usłyszeliśmy dźwięk otwierających się drzwi.

– Was nigdy nie można zostawiać samych – rzucił Victor.

Przejechałem językiem po wnętrzu ust i spojrzałem na niego przez ramię, unosząc wymownie brwi.

– Może zajmiesz się czymś ważniejszym niż utrudnianie życia ludziom? – rzuciłem retorycznie.

On zmierzył mnie wzrokiem, po czym cicho zakpił pod nosem.

– Żebyście mogli się bzykać jak króliki?

Sophia wtuliła głowę w mój tors, próbując zapanować nad śmiechem. Mnie do śmiechu nie było. Gdyby nie to, że jest przyjacielem mojej żony, zapewne już dawno bym się go pozbył. Był jednak lepszy od Shawna i zdecydowanie mniej toksyczny.

– W porządku, Victorze – powiedziała Sophia, pospiesznie poprawiając materiał sukienki. – O co chodzi?

– Cowart wydał zgodę na przełożenie terminu druku na jutro. – Zbliżył się do nas i położył na stole teczkę.

– Co to? – Szatynka uniosła brew.

– Powody, dla których mnie nie wyrzucisz. – Spojrzał raz na nią, raz na mnie i znów na nią. – Udało mi się przekonać McDeana, że jesteśmy najlepsi i by to z nami wydał książkę. – Wygiął usta w uśmiechu.

– Przecież… my nie wydajemy książek – wymamrotała i zerknęła na mnie nieco zdezorientowana.

– Ale moglibyśmy. – Skierował palec w jej stronę i mrugnął niezwykle pewny siebie. – Pomyśl nad tym. Rozwinięcie „Golden Wolf” o dodatkowy sektor byłoby świetnym posunięciem naprzód.

– Nie możemy tego zrobić z dnia na dzień. Musimy to dokładnie przemyśleć. – Sophia skrzyżowała dłonie na piersiach i przymrużyła powieki.

– A czy twój mąż marnuje czas na zastanawianie się?

– To zupełnie inna sytuacja. – Żona popatrzyła na mnie z politowaniem. – To wariat. Ja muszę nad tym pomyśleć na spokojnie.

– Ten wariat dorobił się miliardów na koncie – przypomniałem jej, a ona posłała mi karcące spojrzenie.

– Ty masz już w tym wprawę. Na Wall Street takie decyzje podejmuje się w kilka sekund – zauważyła i dźgnęła mnie w bok. – Moja firma potrzebuje logicznych rozwiązań.

– Jeśli wy go nie wydacie, ktoś inny zarobi na nim fortunę. – Objąłem ją ramieniem i musnąłem ustami czubek głowy. – Niech pani to przemyśli, pani prezes.

– Bryson ma rację. – Byłem pewien, że za tę uwagę Sophia spiorunuje go spojrzeniem. – McDean ma hajs. Hajs oznacza sukces. Jego stary spełnia każdą zachciankę. My go wydamy, a za nim podążą tłumy. Otworzymy własne wydawnictwo.

Sophia wciąż milczała. Przytaknęła jedynie głową, a to znaczyło, że trzymała się swojej wersji. Musiała podejść do tego z chłodną krwią. Przekręciłem nadgarstek, by spojrzeć na zegarek i wykrzywiłem usta.

– Muszę lecieć.

– Już? – W sekundę stała się łagodna.

– Widzimy się później? – odparłem wymijająco i pochyliłem się, by złączyć nasze wargi. Pocałunek, choć krótki, niósł za sobą coś obiecującego. – Pamiętaj, że jesteś doskonała w tym, co robisz.

Sophia wtuliła policzek w moją dłoń. Uśmiechnęła się szeroko i skinęła głową.

– Kocham cię.

Te słowa zawsze wystarczają, by zmiękło mi serce. Pocałowałem ją jeszcze raz. Jeszcze jeden. I kolejny. Aż wreszcie przyparła kciuk do moich ust i przytknęła swoje czoło do mojego.

– Do wieczora – wyszeptała.

– Zgarnąć cię po pracy?

– Pewnie będę w domu przed tobą. – Odchyliła głowę w stronę zegara i wykrzywiła wargi. – Kończę za godzinę.

– Na pewno panią złapię, pani Scott. – Mrugnąłem do niej i ruszyłem w stronę wyjścia.

– Niewątpliwie, panie Scott – zamruczała uśmiechnięta.

Telefon zawibrował mi w kieszeni zaraz po tym, jak skierowałem się w stronę wind. Wyjąłem go i przesunąłem kciukiem po ekranie.

– Wszystkie dzieciaki z mojej szkoły mają własne auta, dlaczego ja muszę mieć szofera? – warknął pretensjonalnie Justin.

Powstrzymałem się od przewrócenia oczami. Codziennie ta sama gadka. 

– Bo jesteś moim synem i nie będę cię zbierał z asfaltu, jak wpakujesz się w drzewo – odparłem z wyuczonym, stoickim spokojem.

– Carter też może zasłabnąć, nie jest młody. Wtedy obaj wylądujemy na drzewie – burknął marudnie.

I tu mnie miał. Nie przemyślałem tego, choć Carter co rok poddaje się szczegółowym badaniom – zresztą, jak większość najbliższych mi pracowników. Ściągnąłem brwi i oparłem się tyłem o metalową ścianę.

– Pomyślę nad tym.

– Naprawdę? – Nie krył zaskoczenia.

– O ile zdasz prawo jazdy za pierwszym razem – postawiłem warunek. – Wtedy może, podkreślam – może – kupię ci samochód. Z blokadą prędkości do… czterdziestki piątki.

– Do czterdziestki piątki?!

– Do trzydziestki…

– Tato!

– Mogę zejść jeszcze niżej, ale nie mam czasu, by się z tobą targować – rzuciłem i przywołałem windę.

– Rany, ale z ciebie boomer. – Mogłem sobie jedynie wyobrazić, jak przewraca oczami.

Potrząsnąłem głową z westchnieniem. Odebrałem klucze od parkingowego i wsiadłem do samochodu.

– Jak ci poszedł mecz? – Rzucenie czegoś na rozluźnienie atmosfery było najlepszym wyjściem.

Przyczepiłem telefon do uchwytu. Zapiąłem pasy i chwilę później ruszyłem na główną drogę.

– Wiedziałbyś, gdybyś na nie przychodził. – Nie brzmiał na zadowolonego z tego powodu.

Wykrzywiłem usta w chwili milczenia. Zatęskniłem za czasami, kiedy był mały i rzucał mi się na szyję za każdym razem, gdy mnie widział. Teraz był bardziej dojrzały i przechodził przez swój „buntowniczy” okres.

– Justin, zrozum, że…

– Wiesz, wszyscy ojcowie pracują. Jakoś inni znajdują na to czas, by przynajmniej raz zjawić się na meczu – wciął mi się w zdanie, rzucając prostą aluzję.

Wraz z Sophią staraliśmy się zapewnić mu łatwy start w karierze. Oprócz tego, że jego wyniki w nauce były całkiem niezłe, to spełniał się w swojej pasji. Grał w szkolnej drużynie i miał szansę awansować na kapitana. Fakt, że nigdy nie miałem okazji, by dopingować mu z trybun, był dla nas obu uderzający.

– Porozmawiamy w domu. – Nic innego w tej chwili nie przychodziło mi do głowy.

Nie zamierzałem na niego krzyczeć ani robić wywody. Starałem się zachować cierpliwość, choć w środku cały wrzałem. Wiedziałem, że przemocą niczego nie zyskam. Nie chciałem też, by widział we mnie tyrana, jak ja w Stevenie. Mocniej owinąłem palce na kierownicy, gdy usłyszałem, że rozłączył się bez słowa. Kłykcie pobielały mi z nacisku, a zęby zazgrzytały z napięcia.

Zatrzymałem się przed szklanym gigantem. W myślach policzyłem do pięciu. Oparłem czoło na kierownicy i wypuściłem powietrze z płuc. Justin był tylko nastolatkiem. Miał prawo być na mnie zły, choć nigdy nie chciałem go zawieść.

Złapałem za telefon i wysiadłem z samochodu. Rzuciłem klucze parkingowemu i prężnym krokiem ruszyłem w stronę budynku IFC. Ignorując powitania, wsiadłem do windy. Nate czekał na mnie na głównym piętrze.

– Dzień dobry, panie Scott.

– Co masz dla mnie? – rzuciłem, gdy obaj zmierzaliśmy do sali konferencyjnej.

– Harriet & Calloway będzie reprezentować dyrektor generalna, Julia Harriet – informował mnie na bieżąco.

– Kobieta? – Uniosłem brew z zaskoczeniem. – A gdzie Harriet?

– Niefortunnie złamał nogę, gdy wracał wczoraj z pracy. Obecnie przebywa w szpitalu – odparł rzeczowo.

– Cóż, niech firma wyśle mu jakieś kwiaty. Udawajmy, że nam zależy. – Uśmiechnąłem się pod nosem.

– Już to zrobiliśmy. – Cały Nate, wyprzedzał mnie w działaniach. – Tu są wszystkie dokumenty i informacje, które udało nam się zebrać. – Wręczył mi teczkę, a kiedy ją otworzyłem, wskazał palcem na listę nazwisk, które odpowiadały stanowiskom w zarządzie kontrahenta. – Adam Harriet jest wnukiem Collinsa z Collins Enterprises, jego żona to Julia Harriet. Ustanowił ją dyrektorem.

Facet, który z własnej żony zrobił głównego zarządcę firmy, nie mógł być dla mnie trudnym przeciwnikiem. Skinąłem na znak, że rozumiem. Zamknąłem teczkę i poklepałem agenta po ramieniu.

– Świetna robota.

Nate uśmiechnął się na moje słowa. Prawdopodobnie będę z nim współpracował do usranej śmierci. Facet załatwiał sprawy lepiej niż niejedna sekretarka.

– W piątek jest planowany panel dla inwestorów w Seattle – przypomniał mi i mrugnął z humorem. – Pierwsza klasa. Samolot zarezerwowano tylko dla grupy biznesmenów.

– Dlaczego nie polecimy G650? – Uniosłem pytająco brew.

– Jest na przeglądzie. Podobno trzeba usprawnić kilka rzeczy.

– Hmm… – Wykrzywiłem usta i rzuciłem krótkie spojrzenie na zegarek. – Przekaż Harper, by przesłała mi na maila wszystkie potrzebne raporty.

– Tak zrobię, proszę pana.

Pociągnąłem za klamkę i wszedłem do sali konferencyjnej. Wszyscy podnieśli się z miejsc. Rzuciłem teczkę na stół i, gdy podniosłem oczy, zamarłem. Oddech uwiązł w gardle, a stopy wbiły się w ziemię. W pomieszczeniu nagle zrobiło się zimno, jakbyśmy znaleźli się w pieprzonej kostnicy, a nie biznesowym audytorium. Przez głowę przebiegły mi wszystkie wspomnienia, które z nią dzieliłem.

Wysoka, z idealnym wcięciem w tali i wyeksponowanymi nogami. Hebanowe włosy spływały kaskadowo po jej ramionach, a delikatna grzywka przysłaniała czoło. Zza złotych oprawek patrzyły na mnie szare kocie oczy. Przenikliwe, hipnotyzujące i intrygujące. Czerwona sukienka idealnie dopasowała się do muśniętego słońcem ciała.

Wszyscy patrzyli na mnie, ona też. Diabeł w ciele cholernie seksownej kobiety. Julia Harriet to Julia Clarke. Moja była narzeczona i obecna żona kontrahenta.

Ja pier-kurwa-dolę.

ROZDZIAŁ 2

Bryson

Serce biło mi jak pojebane. Patrzyłem na nią, a ona na mnie. W kompletnej, pierdolonej ciszy. Miałem wrażenie, że wszystko zamilkło.

Bryson, nie bądź mięczakiem. Prawie krzyczałem na siebie w duszy. Z jednej strony chciałem ją stąd wypierdolić, a z drugiej sam pragnąłem uciec. Czy ludzie skojarzyli ją ze mną? Wiedzą, kim dla siebie byliśmy? Zacisnąłem brutalnie szczękę.

Kurwa. 

Minęło przecież tyle lat, a ja wciąż nie miałem odwagi, by spojrzeć jej w oczy. Wszystko zaczynało do mnie wracać. Każda sekunda sprzed, w trakcie i po wypadku. 

To moja wina. 

Nie powinienem był prowadzić. 

Mój mały synek mógł żyć, gdyby jego matka nie okazała się puszczalska.

– Bryson!

– Zapierdolę cię, skurwysynu! – warknąłem wściekle, chwyciłem Thomasa za skrawki koszuli i rzuciłem go na ścianę.

Pięści się rwały. Uderzałem go w twarz. I to nie raz, nie dwa… z każdym następnym uderzeniem czułem niesamowitą satysfakcję i odprężenie. To zapłata za dotykanie tego, co moje. Mojej narzeczonej. 

– Panie Scott! – Ochroniarze odciągali mnie od skurwiela, który wzburzył między mną a Julią konflikt, którego nie potrafiłem ugasić.

Mężczyźni chwycili mnie pod ramiona, abym nie zrobił mu jeszcze większej krzywdy. Cały wrzałem. Widziałem ich. Widziałem, jak ją dotykał. Oszukiwała mnie, że to nie tak, że to tylko przyjaciel, że nie było w tym żadnego uczucia, żadnego podtekstu. Była w ciąży, nosiłamoje dziecko, a puściła się z facetem, któremu ufałem.

– Boże, Thomas… – jęknęła ukochana, zasłaniając usta dłonią, gdy obserwowała, jak z mordy tego pieprzonego podrywacza spływa krew. – Bryson, odbiło ci?! – podniosła głos, wodząc wzrokiem po mojej twarzy.

Przejechałem językiem po wnętrzu ust i zacisnąłem mocniej szczękę, gdy zostałem uwolniony. 

– Wracamy do domu – rzuciłem zdawkowo, wyciągając dłoń w jej kierunku.

Gdy mnie zignorowała, siłą wyciągnąłem ją z firmy. 

– Możesz mi wytłumaczyć co to, do cholery, miało znaczyć? – Szarpnęła mną, zmuszając, żebym się zatrzymał. 

– Dałem mu porządną nauczkę, skoro kutas nie zrozumiał moich ostrzeżeń – syknąłem, mrużąc powieki. 

– Nie musiałeś od razu go bić! 

– Miałem mu podziękować za to, że prawie cię pieprzył na biurku?! – Wyrzuciłem dłonie w powietrze i mocniej chwyciłem ją za nadgarstek. – Jesteś moja, rozumiesz? – wycedziłem, patrząc intensywnie w jej oczy. Gdy zabłyszczały, przełknąłem ślinę i oblizałem usta. – Wsiadaj do samochodu… 

– Przypomnę ci, że jestem w ciąży i każda kolejna awantura zagraża mi i naszemu dziecku, Bryson. – Te słowa odbijały się echem w mojej głowie. 

Naszemu dziecku…

Wspomnienia ze szpitala sprawiły, że wybudziłem się z najciemniejszych zakamarków umysłu. Patrzyłem teraz na własnego kata, którego kochałem całym sobą. Miała mnie całego i doszczętnie zniszczyła. Rozpierdoliła na kawałki, jakbym nic dla niej nie znaczył. To przez nią doznałem zespołu stresu pourazowego, przez nią długi czas unikałem samodzielnej jazdy samochodem, ona wpędziła mnie w narkotyki, w najgorsze dni mojego życia. Gdy myślałem o starym Brysonie, czułem wstyd i upokorzenie.

Zamrugałem i ściągnąłem brwi. Bardzo powoli wciągnąłem powietrze, po czym odwróciłem głowę w stronę oszklonej ściany. Co miałbym jej, kurwa, powiedzieć? Jak miałbym się zachować?

Ona była dla mnie martwa. Może byłoby łatwiej, gdyby faktycznie była. Zagrzebałem ją w czeluściach pamięci. Oderwałem się od wszystkiego, co miało związek z przeszłością. Myślałem, że miałem ją już dawno za sobą.

Prawie się nie zmieniła, nie wliczając w to oznak upływu czasu. Wciąż miała długie, czarne, lekko falowane włosy do piersi, okrągłe policzki, drobny nos, pełne usta… Spuściłem głowę i potarłem kciukiem obrączkę. Wszystko się zmieniło. Byłem w lepszym miejscu.

– Rezygnujemy – zarządziłem.

Wszystkie pary oczu zwróciły się na mnie z zaskoczeniem. Mój wzrok padł na nią po raz ostatni. Nienawidziłem jej. Nienawidziłem jej i musiałem szczerze się do tego przyznać. Gardziłem wszystkim, co miało z nią związek. W milczeniu odwróciłem się w stronę drzwi.

– Brysonie…

Dłoń zastygła mi na klamce. Nie miała prawa tak do mnie mówić. Straciła je wieki temu. Zwilżyłem wargę i rzuciłem jej przez ramię chłodne spojrzenie. Przebłyski z tamtego dnia uderzały we mnie z coraz większą siłą. Powtarzałem, że nie powinienem prowadzić. Byłem tak wściekły, że straciłem panowanie za kierownicą. Mieliśmy czołowe zderzenie. Ledwie przeżyłem śmierć matki, ale śmierć mojego pierwszego dziecka z kobietą, w której kochałem się od liceum, to było początkiem piekła.

– Rezygnujemy – wycedziłem szorstko.

Pchnąłem drzwi i wyszedłem na korytarz. Chłodny przeciąg zadziałał jak siarczysty policzek. Otoczyło mnie dziwne uczucie paniki. Nie czułem tego od dawna. Wciągnąłem zimne powietrze i opuściłem głowę. Zacisnąłem powieki, gdy przebłyski z chwili wypadku znowu przebiegały mi przez umysł.

– A ty nie na spotkaniu? – Znajomy głos w ostatniej chwili zdążył ocucić mnie z tragicznych wspomnień.

Potrząsnąłem głową, by za moment przytknąć dłoń do czoła. Czułem się tak, jakbym dostał nagłej gorączki. Świadomość tego, że ona tu była, napawała mnie niepokojem.

– Co z tobą? Dobrze się czujesz? – Christian przyglądał mi się z uwagą. – Wyglądasz, jakbyś zobaczył ducha.

– Nie mogę. – Ledwo przełknąłem ślinę.

– Czego nie możesz?

– Nie mogę tam wrócić – wykrztusiłem z siebie.

Chris wyprostował się. Schował dłonie w kieszeniach, przy czym wystawił jedynie kciuki. Uniósł brew, gdy analizował moje słowa.

– Bo co?

– Wiesz kto tam, kurwa, siedzi? – warknięcie, które wyrwało mi się z ust, brzmiało tak, jakbym mówił co najmniej o mordercy, a nie byłej narzeczonej.

Wheeler podejrzliwie zmrużył oczy. Przez chwilę wydawało się, że drgnął mu kącik ust, ale udawał niewzruszonego. Zmarszczył czoło – bardzo powoli i uważnie.

– Harriet?

– Harriet? Harriet, kurwa? – Wyrzuciłem dłoń w stronę drzwi i powstrzymałem się przed uderzeniem pięścią w ścianę. – Julia, w dodatku jego pierdolona żona!

– Jaka Julia? – Jego spojrzenie przypominało bardziej uważne zwierzę niż przyjaciela. Kiedy w moim dojrzał chęć mordu, uniósł brwi i równie szybko je ściągnął. – Och…

– Rezygnujemy. Wypierdol ich z sali konferencyjnej. Powiedz, że to się nie uda. Wymyśl coś, kurwa, wyrzuć ich! – Traciłem kontrolę, a to doprowadzało mnie do szału. – Idę do biura, muszę…

Christian złapał mnie za ramię i uważnie spojrzał w oczy.

– Poczekaj… przemyśl to sobie na spokojnie. Prześpij się z tym. Ochłoń. – Przez moment wyglądał tak, jakby próbował mnie przekonać.

Dlaczego mój własny przyjaciel miałby mi to robić?

– Już przemyślałem. – Wyrwałem ramię z uścisku. – Rezygnujemy – wycedziłem hardo.

– Bryson, minęło przecież wiele lat. – Kręcił głową, by po chwili ją przechylić. – Potraktuj to jak biznes. – Pochylił czoło, gdy do mnie mówił.

– Christian, nie mogę na nią, do kurwy nędzy, patrzeć! – Czy tak trudno było mu to wbić do łba? – Nie pamiętasz już, co ona mi zrobiła?!

– Rozumiem, zdecydowanie to rozumiem. Byłem wtedy przy tobie. – Mocno złapał mnie za ramiona, a ta próba dominacji była niezwykle wkurwiająca. – Pomyśl o tym, możemy na nich sporo zarobić.

– To nie jest tego warte, Chris. – Mój ton był wyjątkowo chłodny.

Wheeler wykrzywił usta. Miał enigmatyczne spojrzenie. Wyglądał tak, jakby próbował coś ukryć. Zerknął w stronę sali, a następnie objął mnie ramieniem i poprowadził do biura. Gdy drzwi się za nami zamknęły, on wciąż milczał. Splótł dłonie na karku i głośno westchnął.

– Oni wcale nie splajtowali – zdradził wreszcie.

Patrzyłem na niego jak na idiotę. Zmarszczyłem brwi i potrząsnąłem głową.

– Powiedziałeś, że nas potrzebują, że grozi im upadek – wycedziłem surowo. – A teraz, kurwa, co? Nagle wyrośli na giganta?

– Od pierwszej rozmowy minęło kilka lat. Wtedy faktycznie ich sytuacja nie była zbyt ciekawa. – Wheeler zachowywał stoicki spokój. – Dostali projekt, dzięki któremu się wybili. Za nim przyszedł kolejny. To sektor przemysłowy, stal jest potrzebna przez cały czas.

– Więc na cholerę do nas przyszli? – rzuciłem oskarżycielsko.

Jego ramiona opadły. Podgryzł nerwowo wargę i wyprostował się.

– Do tego dążę – mówił do mnie jak do dziecka. – Wykupimy kilkadziesiąt procent ich firmy. To nam się zwróci w miliardach.

– Ty nie wiesz, do czego ta suka jest zdolna, Chris. A jeśli pociągnie nas na dno? Uwzględniłeś ryzyko, które się z tym wiąże?

– Tobie nie chodzi o ryzyko – kręcił na mnie głową – tylko o nią.

– Jasne, kurwa, że chodzi o nią! – Dłonie mi zdrętwiały, gdy z hukiem uderzyłem nimi w blat biurka. – Nie chcę jej w swoim życiu!

– To tylko biznes, do kurwy nędzy! – Jego krzyk przeciął mój. – Pierdolony biznes, Scott! Nie każę ci wskakiwać jej do łóżka czy wypierdolić ją na biurku!

– Ja mam żonę, Christian – mówiłem zrezygnowany. – Sophia wie o tym, co łączyło mnie z Julią. Jeśli do niej dojdzie…

– Nie dojdzie. – Chwycił mnie znowu i uważnie spojrzał mi w oczy. – Tylko. Biznes.

Tylko biznes. To przeszłość. To już nie wróci. Byłem w zupełnie innym miejscu. Przesunąłem ręką po twarzy. Nawet podczas porodu Sophii nie byłem tak zdenerwowany jak teraz. Stanąłem przed szklaną ścianą z widokiem na miasto. Nowy Jork rozciągał się pod moimi stopami i wyglądał jak plansza do gry. Każdy kolejny ruch wynosił wyżej wygranych albo spychał do czeluści przegranych.

Usłyszałem dźwięk otwieranych drzwi, a stukot szpilek sprawił, że zamknąłem oczy. Grdyka drgnęła mi pod skórą. Odwróciłem się powoli, z precyzją sapera, jakbym bał się, że naruszę niewidzialny punkt, który doprowadziłby do zamknięcia układu i rozjebał wszystko wokół. Łącznie ze mną.

Ona patrzyła na mnie, a ja na nią. Uśmiechnęła się, ale na widok mojej miny natychmiast spoważniała. Zerknęła na Christiana. Wheeler rzucił mi krótkie spojrzenie i skinął głową.

– Załatwcie to między sobą – rzucił, gdy ruszył w stronę wyjścia.

– Christian… – brzmiałem tak, jakbym błagał go o ratunek.

Nim zdążyłem to wypowiedzieć, on zniknął za drzwiami. Głębokie westchnienie zadudniło mi w płucach. Kątem oka dostrzegłem ruch. Julia skrzyżowała ramiona na piersiach. Patrzyła na mnie, ale wyraz jej twarzy niczego nie zdradzał. Uśmiechała się nawet i to wyjątkowo łagodnie. I pomyśleć, że kiedyś kompletnie straciłem dla niej głowę.

– Minęło tak wiele lat…

Sentymentalne pierdolenie. Zupełnie nie w moim stylu. Skwitowałem to prychnięciem i odwróciłem się przodem do panoramicznych okien. Kciukiem pocierałem obrączkę. Niedługo ten ruch stanie się moim nerwowym tikiem.

– Dlaczego wróciłaś? – To pytanie dręczyło mnie od chwili, gdy ją zobaczyłem.

– Biznes – brzmiała na niewzruszoną.

– Dlaczego tu wróciłaś?

Gdy milczała, odwróciłem się w jej stronę. Diabeł w ludzkiej skórze. Przynosiła spustoszenie wszędzie tam, gdzie się zjawiała. Była jak tsunami. Choć jako fala wyglądała niewinnie, jako katastrofa naturalna potrafiła zmieść z powierzchni ziemi. Niszczyła wszystko. Tak jak zrobiła to ze mną.

– Dobrze cię zobaczyć – odparła wymijająco. – Jesteś jeszcze bardziej przystojny, niż cię zapamiętałam.

– Nie jesteśmy na „ty”.

– Brysonie… – rozbawienie ociepliło jej twarz.

– Panie Scott – warknąłem nisko i uniosłem wyzywająco brew. – Nie jesteśmy znajomymi. Jesteśmy dla siebie nikim. Ty i ja przestaliśmy istnieć lata temu.

Zadarła głowę. Uśmiechnęła się cierpko i wzruszyła ramieniem.

– Prawie zapomniałam, jaki jesteś hardy – powiedziała, zmniejszając odległość między nami.

Każdy stukot wysokich szpilek wywoływał dreszcz w moim ciele. Znacząco różniła się od mojej żony. Julia to urodzony lider. Wiecznie rozpieszczana i nieustępliwa. Suka z zimną krwią chodząca po trupach do celu, kto wie, czy nie dosłownie. Założyła dłonie na piersiach i kliknęła językiem o podniebienie. Jej wzrok przeskakiwał mi po twarzy. Była prawie taka jak ja, tylko w damskim wcieleniu.

– Znajdźcie sobie z mężem nowych sponsorów. Moja firma nie wyłoży nawet centa na wasze gówno – odparłem surowym, apodyktycznym głosem.

– Czyżbyś był zazdrosny, że kto inny mnie ma? – Ten gorzki uśmiech był nie do wytrzymania. – Myślałam, że jesteśmy nikim.

– Trudno być zazdrosnym o kogoś, kogo może mieć każdy. – Wzruszyłem obojętnie ramionami i uniosłem kącik ust ku górze. – Ludzie bardziej interesują się czymś wyjątkowym niż naruszonym setki razy.

Powędrowała spojrzeniem po moim ciele. Przesunęła językiem po wnętrzu ust i skinęła głową.

– Gdybyś nie zniknął, być może udałoby się nam to odbudować. – Patrzyła na mnie z wyrzutem. – Wybrałeś inaczej.

Nie zamierzałem dać się wciągnąć w dyskusję z kimś takim jak ona. Gdybym skończył z nią w małżeństwie, byłby to jeden z największych błędów, jakie mógłbym popełnić. Chociaż wyglądała jak żywa Afrodyta, miała duszę gorszą od Meduzy. Nigdy nie wiedziałbym, kiedy jej żmije zaczną mnie dusić i kąsać.

– Mielibyśmy synka… – Zamknąłem oczy na te słowa. – …bylibyśmy szczęśliwi – szeptała, a palcami sięgnęła do mojego kołnierzyka.

Cofnąłem się o krok. Patrzyłem na nią surowo. Zacisnąłem brutalnie szczękę, aż wszystkie mięśnie żuchwy mnie rozbolały.

– Mam syna – skwitowałem i wyprostowałem się prężnie. – Mam też córkę i żonę.

Na wspomnienie o Sophii coś w niej ustąpiło, stała się jakby chłodniejsza. Uśmiechnęła się, bardzo powoli, choć to kolidowało z wyrazem szarych oczu.

– Coś obiło mi się o uszy – przyznała cicho i spuściła na moment głowę. Ciemne kosmyki opadły jej na twarz.

Jasne, że się obiło. Choć ceremonia zaślubin była zabezpieczona przez kordon ochroniarzy, paparazzim udało się zrobić kilka zdjęć. Nie wspominając o zaręczynach. Zrobiliśmy to na oczach całego świata, a nasze nazwiska długo nie schodziły z pierwszych stron gazet.

– Mam propozycję – przerwała ciszę między nami. – Chodźmy na wspólny obiad. Omówmy warunki naszej współpracy.

– Julio… – prychnąłem gorzkim śmiechem. – Słyszałaś, co do ciebie powiedziałem?

– A ja słyszałam, co mówił Christian. – Oparła dłoń na moim barku i uniosła brew. – To tylko biznes. Porozmawiamy w cztery oczy. Przenegocjujemy kilka spraw. – Zsunęła palce do mojego ramienia i coraz niżej, aż musnęła opuszkami dłoń. – Nie chcę rozmawiać z nikim innym. Wiem, że ty zrobisz to najlepiej.

– Moja firma…

– Twoja firma na tym straci, a zyska inna. – Przechyliła głowę i uśmiechnęła się z rezerwą.

– Żadna strata dla IFC. Producentów stali jest od cholery na rynku. Wystarczy, że wywieszę ogłoszenie. Przyjdą do mnie sami, w dodatku na kolanach – mruknąłem z chłodnym grymasem i zrobiłem krok do przodu. – Nie jesteś niezastąpiona – dodałem cicho, gdy nachyliłem się nad jej uchem. – W wielu kwestiach, nie tylko w sferze biznesu.

Czułem, jak westchnęła. Podniosła wzrok, a nasze spojrzenia się skrzyżowały. Mógłbym przysiąc, że puls kobiety przyspieszył. Mój uśmiech był tak samo surowy jak spojrzenie. Nie pozwolę jej zmanipulować się po raz drugi. Powinna się cieszyć, że przestałem być chłodnym skurwysynem. Inaczej biegłaby właśnie we łzach do windy.