Na wojnie nie ma niewinnych ebook i audiobook

Dla moich niesamowitych Czytelników.

Tych, którzy pokochali Dorę od razu, lata temu, tych, którzy przyłączali się w trakcie przygody i tych całkiem nowych, zaczynających dopiero przygodę z Dorą Wilk.

Pisanie dla Was to czysta przyjemność i bez wątpienia jesteście najlepsi.

A w Thornie – zawsze mile widziani.

Prolog

Najpierw uderzył mnie zapach, gęsty, wilgotny, zielony zapach lasu, lekko butwiejącego poszycia, nasiąkniętego wodą mchu. Światła jest niewiele, tyle tylko, ile przebiło się przez gęste korony drzew. Podłoże nierówne, wznosi się w pagórki po to, by nagle opaść w rozpadlinę przysłoniętą gęstymi pióropuszami paproci. Biegnę. Zwykle cieszyłoby mnie to: bieg, las, wiatr owiewający boki, czysta energia uderzająca do głowy. Nie dziś. Węzeł wściekłości i strachu zbyt mocno zaciśnięty, by było tam miejsce na radość. Nie mogę się zatrzymać, znajdą mnie. Biegnę pod wiatr, lecz nie mogę zmienić kierunku, są tuż za mną. Polują i to ja jestem zwierzyną. Muszę ją znaleźć. Muszę, choćby to była ostatnia rzecz, jaką zrobię. Zmęczenie uciska żebra, oddech kosztuje coraz więcej wysiłku, ale nie mogę się zatrzymać. Słyszę już ich wycie, zaciskający się wokół mnie krąg. Jeden na piętnastu. W pojedynkę żaden nie miałby szans. Nawet w piątkę nie mieliby, ale piętnastu to zbyt wielu, nawet dla mnie. Nie wtedy, kiedy stawką jest coś więcej niż moje życie. Jest ona i to, co jej zagraża. Jej ból, który odbiera mi zdrowe zmysły. Jej krzyk, który odbija się echem w mojej czaszce nawet teraz, kiedy biegnę przez las. I jeszcze bardziej przerażająca cisza, która następuje później. W przypadku tej konkretnej kobiety cisza to nic dobrego. Nigdy nie wie, kiedy zamknąć buzię, więc… nie, nie myśl o tym, biegnij!

Napinam całe ciało do skoku, odbijam się tylnymi łapami i płaskim łukiem pokonuję głęboką rozpadlinę, przednie łapy zapadają się w miękki, wilgotny mech, gleba pod nim jest luźna, nie ma w co wbić pazurów. Tylne młócą powietrze, pazury wbijają się w niemal pionową ścianę. Podciągam się i wypełzam na krawędź, ciężko dysząc. Otrząsam futro z błota, które przywarło do brzucha i boków. Muszę biec, dotrzeć do niej, zanim mnie dorwą, zanim będzie za późno. Zanim zostanie po niej tylko cisza, która jest jej przeciwieństwem. Odwracam głowę, słysząc trzask tuż obok. Uginam przednie łapy, przypadam do ziemi i stroszę futro na grzbiecie, warczę i zajadle ujadam, by wiedzieli, co ich czeka, kiedy podejdą. Szczerzę zęby, które już zatapiałem w ciele wielu z nich przez ostatnie dni. Nie podchodzą bliżej, czekają. Na co? Niepokój narasta. Zbyt wielu, nie podołam, nie zdążę. Ostry ból szarpie całym moim ciałem, podrzuca mnie na tyle, że tracę kontakt z podłożem. Fala ognia rozrywa od środka, krew w żyłach zamienia się w lawę.

Królowo, dopomóż, uratuj, jeśli nie mnie, to ją! Pole widzenia zwęża się, gubi ostrość. Podchodzą bliżej, słyszę ich ostrożne kroki na rozmiękłej ziemi, ich obecnoś gęstnieje wokół mnie. Pani, dopomóż, przejmij od teraz misję, ja nie dam rady. Palący ból rozlewa się falą na szyi i w reszcie ciała. Trzymam strzępki świadomości, ale na darmo, odpływam szybko. Szarpnięcie, kolejne fale bólu, woń mojej własnej krwi przebija się przez gęsty zapach lasu. Resztką sił wyję w niebo, by usłyszano moją skargę. By ktoś zrobił to, czego ja już nie zdołam. Ciemność zabiera mnie, zanim wybrzmi echo mojego wycia.

Rozdział 1

To było zdecydowanie tu. Mocno pofałdowany teren, jakby olbrzym wtykał paluchy w hałdę mokrego piachu, a potem wszystko obsadził drzewami, głównie sosnami. Zielona wersja San Francisco, same pagórki, dolinki, strome podejścia i rozpadliny. Właśnie dlatego poznałam ten kawałek lasu, kiedy zobaczyłam go we śnie. Byłam w tej okolicy dwa razy. Za pierwszym razem dwóch gówniarzy wyniosło z pobliskiego poligonu niewybuchy i jeden z nich nie doliczył się palców po tym, jak już sobie dokładnie obejrzał łuski. Za drugim grzybiarz dostał udaru i skręcił kark, spadając na samo dno jaru. Rutynowe sprawy.

Tym razem było gorzej. Nie tylko dlatego, że to nie obcy dzieciak czy nieznany mi wcześniej emeryt, ale członek mojego stada, wilk, któremu zawdzięczałam życie, z którym łączyło mnie nawet więcej, niż bym chciała. O ile ja byłam zdeterminowana, by go znaleźć, o tyle wilczyca rezydująca w moim ciele była zdecydowana rozszarpać każdego, kto tknął palcem jej wybranka. Wilcze zmysły rozbuchały się tak bardzo, że niemal bez szukania odnalazłam trop: ślady wilczej krwi, należące do więcej niż jednej osoby (czego ja nie potrafiłabym rozpoznać bez oddania próbek do laboratorium, ale wilczyca nie miała z tym problemów), zapachy piżma (znów kilku samców, a Varg był jednym z nich) i adrenaliny, splecione z nutą wilgotnej od porannej rosy ściółki, ciemnozielonego mchu, iglaków i próchna. Wspaniała mieszanka, która uderzała wilczycy do głowy i odbierała jej rozum, a mnie kontrolę, na tyle, że chwilami traciłam zdolność widzenia kolorów. Skala barw się zawężała, zielenie szarzały i zlewały z żółcieniami. Czerwone plamy krwi kontrastowały z przyszarzałą zielenią trawy całkiem wyraźnie. Moje oczy teraz zapewne wyglądały obco, może całkiem wilczo, ze srebrzystym blaskiem i rozszerzonymi źrenicami. To, że wilczyca czaiła się tak płytko pod skórą, nie było dla mnie dobre, ale nie mogłam jej winić, nie mogłam się dziwić. Była wściekła. Nie wątpiła w wiarygodność snu. Ktoś skrzywdził jej partnera, ktoś na niego polował, ktoś sprawił mu ból, ktoś za to zapłaci własną krwią. Nie interesowały jej półśrodki i coraz mocniej napierała na mnie, domagając się działania. Wysyłała mi naturalistyczne obrazy, wskazując, co dokładnie zamierza zrobić. Nie bardzo potrafiła się ze mną komunikować za pomocą słów. Jeśli już, były to pojedyncze wyrazy, nie umiała budować opisowych zdań, ale by wyrazić swoje marzenia, potrzebowała pojedynczych czasowników i niewiele więcej. Zabić, rozszarpać, wykrwawić, gryźć, drapać. Odzyskać, uratować, związać. Operowała emocjami, zapachami, obrazami, warczeniem. Teraz nawet nie szukała słów. Buzowała wściekłością, której dotąd dała mi posmakować tylko raz: kiedy byłam porwana i torturowana. Wtedy chodziło o nasze być albo nie być. Z jej perspektywy teraz też o to szło. Oddychałam ciężko, próbując uspokoić ją na tyle, bym odzyskała zdolność widzenia kolorów, zanim przejmie całkowitą kontrolę. To też już się nam zdarzyło i wolałabym tego nie powtarzać. Zwłaszcza że umiejętność logicznego myślenia może nam się teraz przydać. To ja odpowiadałam za tę część. Ona operowała wściekłością i żądzą krwi. Przyjdzie na to czas, gdy zawiedzie rozum.

Uspokajałam ją, na ile mogłam, znajdowałam nowe zajęcia dla jej wyostrzonych zmysłów, by jak najwięcej dowiedzieć się o tym, co się tutaj stało. Im więcej danych do analizy, tym większa szansa, że go odnajdziemy. Zanim będzie za późno. Wyparłam z pamięci statystyki, które mi mówiły, że z każdym dniem od zniknięcia szanse na odnalezienie Varga, a nie tylko jego ciała, malały. Pocieszało mnie, że wilka nie jest tak łatwo zabić. Potrafi przetrwać więcej niż jakikolwiek człowiek. Dużo więcej niż ja, skoro nie mam zdolności przemiany, superszybkiego metabolizmu ani leczniczych enzymów w ślinie.

O ile pozwolą mu zmienić formę. Nie myśl o tym, w jakim może być teraz stanie, powtarzałam sobie w duchu: ważne, by żył. Nie myśl o tym, że krzywda, jaka go spotkała, jest twoją winą. Zrób wszystko, co możesz, by go z tego wyciągnąć. Wilczyca znów posłała mi obraz krwawego ścierwa bez twarzy, czyli tego, jak jej zdaniem powinien skończyć winny napaści. Ale kto, u diabła, odważył się podnieść łapę na Varga, twardego sukinsyna (choć wśród wilków to naprawdę nie ma wymiaru obelgi), egzekutora mojego stada, a wcześniej komandosa, zawodowego żołnierza? Miał swoją reputację, na którą uczciwie zapracował. Kto zaryzykowałby konfrontację? Nawet gdybym nie widziała we śnie, jak wyglądało porwanie, z góry założyłabym, że przewaga napastników musiała być wielokrotna – jeden wilk nigdy nie dałby mu rady. Ale i Herkules dupa, kiedy ludzi kupa. Wilków tym bardziej.

Kucnęłam, by przyjrzeć się udeptanej wilgotnej ziemi. Nie byłam tropicielem jak Szelma, mogłam tylko spróbować odczytać ślady i zrekonstruować z nich przebieg wypadków. Ona znalazłaby mnóstwo szczegółów, zapachowych tropów, które wskazałyby bezbłędnie winnych. Może powinnam ją tutaj ściągnąć. Może złapałaby trop, którego ja nie wyczuwam. Zanotowałam w pamięci, by porozmawiać o tym z Olafem. Mógł zaprotestować. Ściąganie jego córki na teren nieprzyjaciela… a skoro zaatakowano tu jednego z naszych, tak właśnie należy na to patrzeć… cóż, było ryzykowne. Zwłaszcza że wciąż nie wiem, z czym tak naprawdę mam do czynienia. Byłam pewna, że to coś więcej niż atak na przypadkowego wilka zabłąkanego na cudzym terytorium. Nie wierzę w przypadki. Nie takie.

Joshua stał kilka metrów dalej. Przyjechał tu ze mną przed godziną, gdy pierwsze ślady świtu malowały się na niebie. Wkrótce po tym, jak telefon od Olafa uświadomił mi powagę sytuacji. Teraz anioł trzymał się na dystans, by nie rozpraszać wilczycy swoim zapachem i obecnością. Prowadził własne śledztwo. Ja w dość ograniczonym stopniu potrafiłam wyłapać emocje, jakie pozostawił po sobie morderca na ciele ofiary, czasem ślady aury w miejscu, w którym wydarzyło się coś złego. On był empatą. Wyczuwał emocje z precyzją, której mu zazdrościłam i współczułam jednocześnie. Bo skoro ja wyczuwałam kwaśny zapach gniewu i bólu, on miał to w dużo większej dawce i zapewne z większą liczbą detali.

Co tu, u diabła, zaszło? Miron, o wilku mowa (cholera, te metafory się nie sprawdzają przy moim trybie życia), został w Thornie, żeby popytać o Varga. Ktoś musiał widzieć obcego wilka, to pewne. Szanse, że będzie chciał się tą wiedzą podzielić, były mniejsze.

Rozdzieliliśmy się. Miron słusznie zauważył, że możemy mieć niewiele czasu. Nie chciałam przyznać tego na głos, ale miał rację. Wciąż pamiętałam wściekłość Varga, a później ból, jakiego doświadczył, przerażenie i strach. Nie o siebie. Bał się o mnie, o to, że mnie nie uratuje. Nie miał szans. Byłam w piekle, torturowana, pobita, opętana, egzorcyzmowana… Miałam to już za sobą. On nie. Jego rany przeniosły się na mnie we śnie więcej niż raz. Echo bólu docierało do mnie, odkąd wróciłam do świata żywych i magicznych. Czas Varga mógł się kończyć. A to oznaczało, że kończył się mój czas, by go odnaleźć. Mało uczciwe, skoro dopiero zaczęłam szukać, ale kto powiedział, że los gra uczciwie?

Dość szybko znaleźliśmy miejsce, w którym Varg przegrał. Tam były najbardziej skondensowane pozostałości jego aury. Doprowadziły mnie jak po sznurku. Dosyć dużo, ale nie przerażająco dużo krwi. Znalazłam odpryski kory i ślady rykoszetu na jednym z drzew. Więc znów sen się sprawdził, na Varga polowali uzbrojeni ludzie. To plus wspomnienie kilkunastu wilków otaczających go, zacieśniających wokół niego krąg, dawało mi wyobrażenie, co się tu stało. Polowanie z nagonką, z tym że zamiast wyżłów w nagonce były wilki. Nie miał szans. Nie przy takiej przewadze. Nie jedna szczęka i pazury na kilkanaście wilków i niewiadomą liczbę strzelców. Co nie znaczy, że nie próbował.

Jakieś dziwne przeczucie nie dawało mi spokoju. Ślad czegoś znajomego, co powinnam natychmiast rozpoznać. Czułam, jak moja aura wibruje, kiedy się do tego zbliżyłam. Było jak skumulowana na małej powierzchni energia, na czubku języka wyczuwałam miedziany posmak, ale nie widziałam śladów krwi. Napięcie powietrza sugerowało, że użyto tu magii. Coś musiało to wywołać. Wypowiedziałam zaklęcie dezaktywujące iluzję, która mogła coś ukryć nawet przed oczami wilczycy. Przez chwilę nic się nie działo, a później to zobaczyłam. Na złotym pniu trzy kroki ode mnie. Ślad dłoni, jakby wypalony, odbijał się ciemną plamą od tła. Dłoni z pazurami, które rozorały korę głęboko, aż do jasnej tkanki drzewa. Kilka kropel żywicy spływało wzdłuż nacięć. Podeszłam bliżej i powąchałam ślad. Moja wilczyca, jak na złość, postanowiła się nie wypowiadać. Dosłownie czułam jej pełne ekscytacji napięcie. Jakby to był odpowiedni moment na testowanie moich zwykłych zmysłów. Przymknęłam oczy i zaciągnęłam się zapachem. Pachniało jak… stado? Nie to, które ścigało Varga, ale moje. Ale tkwiło w tym coś głębszego, woń była bardzo złożona, wyczuwałam więcej elementów składających się na poszczególne warstwy zapachu, nie wszystkie potrafiłam nazwać, rozpoznałam jednak specyficzne kadzidło. Przypomniałam sobie moment, kiedy ostatnio je czułam… Tę dziwną, kojarzącą się z zamierzchłymi czasami woń…

– Moja pokręcona wilcza przodkini, pokaż mi się! – zawołałam w niebo.

To musiała być ona. We śnie Varg widział jakąś kobietę stojącą kilka metrów od niego, między drzewami. Nie rozpoznał jej, ale nic dziwnego, nigdy jej nie poznał, a patrząc na nią, nie myślisz sobie – hej, to bogini. Faoiliarna jest na to zbyt oryginalna. Kiedy inne boginie są zawsze młode i zwyczajowo piękne, ona wygląda na starą kobietę z blizną przez pół twarzy i niemal białymi włosami. I wiele wskazuje na to, że to nie iluzja, ale jej prawdziwa twarz. Widać nie marnowała swojej magii i uwagi na zachowanie pozorów. Była dość silna i potężna, by nie zawracać sobie głowy tym, że ktoś mógłby uznać ją za staruszkę. Odgryzłaby mu głowę tylko dlatego, że mogła. We śnie rysowała się niewyraźną plamą gdzieś między drzewami, wyciągała dłonie w stronę Varga, ale nie zrobiła nic poza tym. Stała tu, kiedy go zabrali, ale nie powstrzymała napastników. Miała mi kilka rzeczy do wyjaśnienia.

Zawołałam jeszcze raz. Nie pojawiła się. Powietrze zgęstniało na sekundę, jakby jednak planowała wpaść, ale nadzieja była płonna. Tak to już jest z boginiami, nigdy nie ma ich pod ręką, kiedy są potrzebne. Zagryzłam wargi ze złości. Kiedy usiłowała mnie nakłonić do blitzkriegu i podbicia całej cholernej populacji wilków w tym kraju, wiedziała, jak mnie znaleźć. Podczas ostatniej wizyty w domu stada nie dawała mi spokoju, aż musiałam jej dobitnie uświadomić, że sam fakt bycia jej wnuczką nie czyni ze mnie żądnej władzy i przemocy suki, nie palę się do funkcji imperatorki i naprawdę mam w nosie, do jakich wielkich rzeczy mnie wybrała, bo sama podejmuję decyzje. A jeśli chce dokonywać podbojów, droga wolna, ale nie moimi rękoma i z dala od mojego stada. Cóż, to była głośna awantura. Może miała nieco żalu, ale nie tyle, by nie pomagać mi utrzymać kontroli nad demonem, kiedy znajdowała się w piekle. A jednak teraz udawała, że mnie nie słyszy. Mogłam jeszcze spróbować przywołania, ale może w bardziej odpowiednim ku temu miejsce. I muszę przyznać sama przed sobą, że zaniepokoił mnie ten ślad na pniu. We śnie słyszałam jej przeciągłe wycie pełne cierpienia. To plus jej obecne milczenie, choć zwykle była więcej niż chętna do rodzinnych spotkań, znacznie chętniejsza niż ja (pewnie dlatego, że ja jestem miłą wiedźmą, a ona miesza mi w głowie tylko dlatego, że może) sprawiało, że się nieco zaniepokoiłam. Coś było nie tak. Nie żebym sądziła, że ktoś naprawdę mógłby skrzywdzić Faoiliarnę, była na to za stara i zbyt silna, ale… No właśnie.

Wspinałam się na pagórki i schodziłam z nich, tropiąc trasę jego ucieczki przed sforą. Zwykłe wilki utrudniają oszacowanie wielkości stada, stawiając łapy na śladach tych osobników, które biegły przed nim. Precyzyjnie. Wilki zmiennokształtne są inne. Większe, ważące tyle, co człowiek przed przemianą, są mniej dyskretne w zostawianiu tropu. Zwłaszcza w chwili, kiedy z zaciekłą wściekłością polują na innego wilka. Śladów łap było naprawdę dużo. Za dużo na dziką watahę, to musiało być stado. Zagadka za sto punktów: czyje? Odpowiedź nasuwała się sama, ale to tylko moje słowo przeciw jego. Krwawy trop prowadził mnie dobre pięćset metrów do dużej kałuży, zaschniętej od dawna, ale wciąż wyraźnej na jasnozielonych i udeptanych liściach paproci. Walka była zacięta i to nie Varg stracił w tym miejscu dobry litr krwi. Zapewne tętniczej, sądząc po wysokim rozbryzgu na okolicznych pniach i kroplach rozsianych nawet dwa metry od kałuży. Obstawiałabym, że ten wilk nie przeżył, ale może to moje płonne nadzieje. Cóż, jeśli przeżył, to nie na długo. Wilczyca wiedziała, co się im przydarzy. Znajdziemy. Zabijemy. Zabijemy wszystkich. I odzyskamy Varga. A potem zabijemy wszystkich, którzy mieli na sobie jego krew.

Za kolejnym pagórkiem wiła się szeroka piaszczysta droga. Jedna z wielu dróg przeciwpożarowych przecinających las nieregularną siatką. W krzakach, przy drodze, zamigotała mi czerwona plama. Zbiegłam ze stromego zbocza, chwytając się gałęzi, by nie zaryć twarzą w miękki mech. Maszyna była częściowo ukryta w zieleni. Rozkopany piach i skręcone tylne koło pozwalały się domyślić, co się stało i czemu Varg porzucił motocykl, ale nie wyjaśniały, dlaczego porywacze go nie zabrali. Nie znam się na motorach, ale ten wyglądał na nowy, drogi i sprawny, nawet jeśli niezbyt przystosowany do jazdy po grząskim piachu i drodze bardziej dziurawej niż jeden z tych cholernie drogich i zwykle śmierdzących serów. Kucnęłam przy nim, oglądając z bliska sportową sylwetkę złożoną z kombinacji miękkich i drapieżnych linii.

Wyciągnęłam telefon z kieszeni i sprawdziłam zasięg. Słaby, ale był. Wybrałam numer Olafa.

– Masz go? – powiedział na powitanie.

– Nie, ale wiem, gdzie był, zanim go dopadli. Słuchaj, czym Varg tu przyjechał?

– Ducati ST3, czyli Dulce, jak ją nazywa.

– To motor?

Przez chwilę w słuchawce panowała cisza.

– Nigdy nie wspominaj mu, że nie wiedziałaś, ale tak, to motocykl. Znalazłaś go?

– Jeśli ta jego dziecinka jest czerwona, wielka i wygląda jak milion dolców, to tak.

Cisza w słuchawce zgęstniała.

– Nigdy by jej nie zostawił, gdyby miał wybór. Kocha tę maszynę jak członka rodziny. Choć właściwie niektórych członków rodziny kocha mniej od Dulce.

– Z tego, co widziałam, nie miał wyjścia. – Nachyliłam się nad chromowaną rurą wydechową, na której matowej powierzchni wyraźnie odznaczały się ślady krwi. – Myślę, że porzucił maszynę, kiedy zrozumiał, że większe szanse w lesie ma na czterech nogach niż na dwóch kółkach, drogi są tu naprawdę do dupy…

– Czyli musiało być rzeczywiście kiepsko, Varg jest świetnym kierowcą. Czego się dowiedziałaś?

– Polowali na niego, duża grupa. Co najmniej dziesięciu, jak sądzę. Jestem zbyt słaba w odczytywaniu śladów i rozpoznawaniu tropów po zapachu, by wiedzieć, kto dokładnie, ale stawiałabym na Brunona.

– Za wielu na watahę.

– Pomyślałam to samo.

– Nadal mamy zakaz wkraczania na jego terytorium. Jeśli to zrobimy, wypowiemy mu wojnę, i nie wiem, czy nie odbije się to na Vargu w pierwszej kolejności.

– Nie możemy dać Brunonowi pretekstu do odwetu na naszym; jak na razie pojedynczy wilk wszedł na cudze terytorium i został potraktowany z przesadną wrogością. Racja jest po naszej stronie.

– Co niekoniecznie pomaga Vargowi.

– Wiem…

– Możemy Brunona po prostu najechać, zabić, przejąć ziemię, odzyskać Varga, a potem będziemy się martwić.

– Ty i moja suka mówicie jednym językiem. Czy tylko ja widzę, że chwilę potem skoczą na nas wszystkie wilki w tym cholernym kraju?

– Pomyślę o tym później – rzucił jak niesforny dzieciak, którym, wiedziałam, dawno nie był.

– Olaf, słowo, że wciąż jestem rozsądna, nie obawiaj się, nie nabroję bardziej, niż muszę i będę rozmawiać, dopóki nie zniknie szansa na pokojowe odzyskanie Varga.

– Ulżyło mi. Naprawdę. A jeśli do tego dojdzie, chcę o tym wiedzieć jak najszybciej, zrozumiano?

– Wstrzymaj karawanę. I bądź pod telefonem.

– Będziemy najbliżej jak się da. I podeślę ci Bjørna.

– Nie będzie o to afery?

– Jesteś Alfą na obcym terytorium. Masz brawo mieć Betę do ochrony i brania na klatę potencjalnych wyzwań. Tak mówi prawo i skorzystamy z tego.

– Dobrze. Choć nie podoba mi się ten kawałek, w którym nagle to nie moje terytorium. Mieszkam tu od kilkunastu lat. Mam takie samo prawo określać to moim terytorium, jak on.

– Nie wedle wilczego prawa.

– Jasne, rozumiem, choć nie muszę się tym zachwycać. Olaf, czemu oni tu zostawili ten motocykl? Wygląda na drogi jak cholera…

– Nie jest łatwo ukraść wilkowi jego zabawkę, Dora, a Varg… on kocha Dulce nieco… rozbuchaną miłością…

– Czyli co? Zaklęcia ochronne?

– Magia stada przekuta w najbardziej agresywny paralizator i system antywłamaniowy, jaki możesz sobie wyobrazić.

– Na Boginię, on naprawdę musi kochać to cacko, skoro zdołał je nasycić magią stada…

– Ma ją od trzech lat. Jakby mógł, to by na niej sypiał.

– Naprawdę jest jego Słodką, co?

– Bez dwóch zdań. Czy motocykl jest sprawny?

– Sądzę że tak, nie wygląda na poturbowany…

– Może przyślę tam kogoś po niego? Lepiej, by czekała na Varga w bezpiecznym miejscu.

– Zabierzemy ją, jestem z Joshuą…

– Nie wsiadaj na Dulce! Dora, przysięgnij mi, że tego nie zrobisz…

– Ale…

– Przysięgnij!

– No dobra! Nawet nie tknę jego Dulce, choć nie powinien mieć mi tego za złe, skoro ratuję mu dupę – powiedziałam urażona.

Cisza w słuchawce się przedłużyła, aż Olaf z westchnieniem poprosił:

– Daj mi Joshuę do telefonu.

Podałam aniołowi aparat. Przez chwilę niewiele mówił, tylko przytakiwał wielkiemu złemu wilkowi po drugiej stronie, po czym zakończył połączenie.

Dotknęłam kierownicy i poczułam łaskotanie w opuszkach palców, coś jak kilkanaście iskierek elektrycznych przebiegających między moimi palcami a manetką. Varg był małym sprytnym wilczkiem. Magia stada rozpoznała mnie i pozwoliła mi dotknąć Dulce, ale obcy nie mieliby tyle szczęścia. Zaklęcie terytorialne potrafi znokautować potężnym wyładowaniem kilku intruzów jednocześnie. Cóż, nie zawsze wystarczy obsikiwanie granic terytorium, by nikt nie próbował go naruszyć. Olaf nie żartował, Varg kochał tę maszynę tak bardzo, że stała się częścią jego osoby. Próbowałam ją podnieść, ale tylko sapnęłam.

– Ile to waży? Dwieście kilo? – rzuciłam zaskoczona.

– Źle się za to zabierasz – stwierdził Joshua.

Ustawił prosto kierownicę, kucnął tyłem do motoru i wsunął dłonie pod ramę. Bez większych trudności podźwignął potwora. Dopiero w tej chwili uświadomiłam sobie, że nie ostrzegłam go o zaklęciu. Obyło się jednak bez obrażeń. Varg był mądrzejszym wilkiem, niż sądziłam.

– Naprawdę uważam, że mogę nim jechać do domu… – rzuciłam lekko, choć ochota, by wsiąść na to cudeńko, była więcej niż spora.

Wyglądało jak bestia, niebezpieczna i piękna jednocześnie: długa i szlachetna linia, wyprofilowane siedzisko ze skóry tak miękkiej, że odruchowo zaczęłam ją gładzić, dość wysoka osłona z przodu, która nie osłabiała drapieżności całego projektu. Nie znam się na motocyklach, ale ten robił wrażenie. Było w nim coś, co jednoznacznie kojarzyło się z Vargiem. Tyle że nie warczał, nie przeklinał i nie marzył o obiciu mi tyłka.

– Nie ma mowy. Ja na nim pojadę. Podrzucę cię do samochodu, którym dotrzesz do miasta.

– A czemuż to? – Uniosłam brwi zaskoczona.

Joshua ciężkim westchnieniem podkreślił, jak głupie było moje pytanie i jak oczywista odpowiedź.

– Bo jesteś beznadziejnym kierowcą. W samochodzie stanowisz zagrożenie drogowe, ale jest duży, ma wzmocnioną ramę i solidną konstrukcję, powinnaś wyjść bez szwanku w razie kolizji. Tylko zapnij pasy i patrz, gdzie jedziesz i jak szybko. Ale motocykl? Od razu mogłabyś mieć koszulkę z napisem „dawca organów” na plecach. A jeszcze w takim stanie? Nie mam pojęcia, jakim kierowcą jest twoja wilczyca, podejrzewam, że równie złym jak ty albo gorszym, a czuję, że teraz to ona dobija do sterów częściej niż kiedykolwiek.

Był bardzo racjonalny i spokojny, a suka we mnie szarpnęła się na insynuację, że nie potrafi prowadzić, może mu pokazać…

– Prowadziłaś kiedyś coś takiego? Nawet doświadczony kierowca może mieć z nim trudności.

– A ty nie będziesz miał?

– Dużo mniejsze niż ty. Plus jestem ostrożniejszy.

Widząc moją upartą minę, dorzucił:

– Powiedz mi, jak zamierzasz odpalić to maleństwo, a ja ci powiem, czy mamy o czym rozmawiać.

– Hmm, no cóż, przekręcę kluczyk i kopnę… – Zajrzałam na drugą stronę maszyny, ale i tam nie widziałam wajchy rozrusznika. – Cholera…

– No właśnie, kocie, właśnie. Jeśli spodziewasz się, że taki motocykl działa z kopniaka, to najlepszy powód, bym to ja prowadził, a ty siadaj z tyłu i szykuj się na powrót autem.

Niechętnie musiałam przyznać mu rację. Usiadłam za nim i zerknęłam nad jego ramieniem na to, jak przekręca kluczyk, a później wciska magiczny i niepozorny guzik na prawej manetce. No proszę, jakie proste! Łatwiejsze nawet niż kopanie.

– Nawet o tym nie myśl, mała. Varg straciłby dwie ważne dla niego kobiety jednego dnia. Za duży cios dla małego wilczego serduszka, bym miał ci na to pozwolić. Lepiej, żeby miał do kogo wracać.

– Ten kawałek o wracaniu dotyczy Dulce, prawda? – rzuciłam zaczepnie.

Anioł tylko się zaśmiał i wprawnie prowadził maszynę krętą drogą między drzewami. Ostatni raz zaskoczył mnie tak, kiedy okazało się, że doskonale sobie radzi za kierownicą samochodu. Znacznie lepiej niż ja, bo choć prawo jazdy miał lewe, egzamin zdałby bez trudu. To, jak zdałam mój, dla wielu do dziś pozostaje tajemnicą. Widać anielskie pochodzenie mniej się kłóci z maszynami, niż zwykło się zakładać. Objęłam mocniej Joshuę, kiedy na jakimś wertepie podskoczyliśmy tak, że niemal spadłam. Nie czas na wstrząśnienia mózgu i poobijaną dupę, pomyślałam. Trzeba najpierw odbić Varga. Gdybym tylko miała jakiś pomysł, jak to zrobić…

Rozdział 2

Szarpnęłam rączką zmiany biegów, ignorując nieprzyjemny zgrzyt. Miałam nadzieję, że skrzynia biegów wytrzyma szokujące przejście od subtelnego prowadzenia Joshui do dość ekstremalnego doświadczenia, jakim jestem ja za kierownicą. Byłam zbyt rozkojarzona, by skupić się na drodze czy na prawidłowej zmianie biegów. Varg – skończony skurwiel, ale mój skurwiel – wpadł po uszy w gówno i nie wiedziałam, jak go z niego wyciągnąć. Do tego moja praprababka, może i bogini, ale wciąż rodzina, miała kłopoty. Wiedziałam, że to jej odcisk dłoni znalazłam na drzewie. To, że brała udział w tych wydarzeniach, cholernie mnie niepokoiło. Puściłam sprzęgłoza szybko i głośne rzężenie przeszyło ciszę, przerywaną dotąd tylko moimi przekleństwami. Z ulgą przywitałam koniec piaszczystej drogi, zbyt krętej i wąskiej, ze zbyt licznymi drzewami na poboczu, bym czuła się na niej komfortowo. Żwir szutrówki, prowadzącej bezpośrednio do asfaltu, trysnął spod kół, gdy wzięłam ostry zakręt.

Joshua znajdował się już pewnie w połowie drogi do domu. Widziałam odbicie swojej twarzy w lusterku. Miał rację. Z wilczycą płytko pod skórą moje oczy nie wyglądały całkiem ludzko, podświetlone srebrną poświatą. Gdybym miała zdolność przemiany, pewnie objawiłby się już nadmiar owłosienia.

Zauważyłam samochód, gdy było za późno. Tarasował większą część drogi, tuż przed skrzyżowaniem z asfaltówką. Depnęłam hamulce, pasy częściowo zamortyzowały szarpnięcie. Drugi samochód wyjechał zza drzew, odcinając mi odwrót na przeciwpożarową, trzeci obstawił drugą stronę szutrówki. Wpadłam w pułapkę.

Nie gasząc silnika, czekałam na ich ruch, kimkolwiek byli. Wysiadali z samochodów z pewnymi minami, królowie pieprzonego życia, wyrośnięci na testosteronie i zdecydowanie wilczy. Liczyłam ich, próbując nie tracić zimnej krwi. Dziesięciu. Nie miałam broni. Ze złością uderzyłam dłonią w kierownicę. Wyszłam z domu w pośpiechu, a dokładniej to wilczyca mnie wywlekła – ona nie myśli o spluwie, bo wierzy, głupia suka, że w razie czego rozszarpie wrogów zębami i pazurami. W formie wilka, oczywiście. W formie, której ze mną nie ma szans osiągnąć. Dwie idiotki dzielące jedno ciało. Przynajmniej miałam nóż. Niewielka pociecha, ale zawsze lepsza niż ufność, że wystarczą moje zęby roślinożercy.

Wciąż nie wysiadałam z auta. Z obojętną miną obserwowałam, jak otaczają je i szczerzą się,  zadowoleni z siebie. Po omacku odnalazłam w torbie komórkę i wcisnęłam trójkę w szybkim wybieraniu. Mogłam tylko mieć nadzieję, że nie był poza zasięgiem, a jeśli był – poczta głosowa powinna nagrać dość, by miał pojęcie o wydarzeniach. Przełączyłam na tryb głośnomówiący. Przez chwilę słyszałam tylko sygnał oczekiwania na połączenie, a potem już głos Olafa:

– Dora, coś nowego?

Z komórką na kolanach powiedziałam, siląc się na spokój:

– Mam niezapowiedzianą randkę na leśnej drodze z dziesięcioma wilkami. Nie mam broni.

Przez chwilę milczał.

– Czy mają tak zdefiniowane zamiary, byś jej potrzebowała? – zapytał ostrożnie.

– Otoczyli mnie i zablokowali mi samochód, czy to wystarczające deklaracje? – Nie opanowałam sarkazmu.

– W świecie ludzi jak najbardziej. W świecie wilków to nie wystarczy. Jesteś wilkiem na ich terytorium. To, co opisujesz, jest w pełni respektowanym zachowaniem. Uważaj. Jeśli do czegoś dojdzie, to pójdzie na twoje konto. Nie daj się sprowokować, ale nie daj się też zastraszyć. Nie chcesz być uznana za przybłędę na ich terenie. Byłoby miło, gdybyś uniknęła zabicia któregokolwiek, bo będziesz w dupie.

– I nie chcę ich wkurzyć przesadnie, jeśli wciąż mają Varga.

– To też.

– OK, chyba dość się napatrzyli, zostawiam cię jako słuchacza, dobrze? Lepiej, byś wiedział, co tu zaszło, gdyby były jakieś problemy.

– Rozmowa jest nagrywana – powiedział spokojnie.

Czymkolwiek było to spotkanie na leśnej drodze, ekspozycja chyba dobiegała końca, a zaczynała się akcja. Jeden z wilków oderwał się od grupy i podszedł bliżej. Rozpoznałam w nim Stefana. To gdybym miała wątpliwości, czy mój komitet powitalny należał do stada Brunona. Zapukał w szybę od strony kierowcy, a jego spojrzenie ociekało kpiną.

– Co jest, Czerwony Kapturku? Zgubiłaś się w lesie? A może coś zgubiłaś? Nie wiesz, że taki duży las może być niebezpieczny dla takiej małej dziewczynki?

Uśmiechał się, bardzo z siebie zadowolony, więc oczywiście nie mogłam zrobić nic innego, jak tylko pchnąć drzwi na tyle mocno, by uderzyć go nimi w twarz, zanim zdążył odskoczyć. Nie spodziewał się tego i krzyk bólu, jaki wydostał się z jego gardła, dał mi malutką satysfakcję.

– Ojej, Stefanie, chyba podszedłeś za blisko – rzuciłam twardo. – Jest jakiś konkretny powód, dla którego blokujecie tę drogę, czy przerasta was korzystanie z GPS-u?

– Uważaj, Czerwony Kapturku, łatwo zniknąć, kiedy wchodzisz między wilki – powiedział Stefan, a jego groźba nie brzmiała szczególnie mocno, skoro trzymał się za krwawiący nos. Ale nie lekceważyłam ich. Dziesięciu. To wciąż mogła być zbuntowana wataha.

– Gdzie Bruno? Pofatyguje się sam czy boi się ubrudzić? – zapytałam.

– Skąd założenie, że miałby się zajmować każdą przybłędą, która wkracza na jego terytorium? – arogancko prychnął drugi, opierając się o maskę mojej ravki.

Spojrzałam prosto w oczy wilkowi, którego zawsze będę podejrzewała o najgorsze, a jego teczkę z etykietką potencjalnego seksualnego sadysty na wierzchu trzymam pod ręką. Gdyby w okolicy nagle zaczęła się seria gwałtów z wilkiem jako sprawcą, byłby na mojej krótkiej liście do odstrzału. Nigdy nie uwierzyłam, że nie wiedział o wyczynach Roberta, swojego najlepszego kumpla, nawet do burdeli chodzili razem. Nie wierzyłam, by ten nie zabrał go choć raz na zabawę w gwałt i zabijanie, ale nie miałam dowodów. Mogłam przyskrzynić Roberta, ale jego kumpel odszedł wolno. Było w nim coś takiego, co uruchamiało moje dzwonki alarmowe. Teraz napinał się jak wilk, który lubi o sobie myśleć jako o dominującym alfie, gdy koło alfy nawet nie stał.

– Tomasz, prawda? – zapytałam lekceważącym tonem. – Pamiętam, jak przyjechałeś do tego miasta, ile to było...? Cztery lata temu? Ja mieszkałam tu dekadę, więc jeśli ktoś z nas miałby być przybłędą… Ale nie używam takich określeń, nie uważam, by były konieczne do opisania świata.

– Myślisz, że możesz paradować po naszym terytorium, zadzierając nosa? – warknął.

Po jego minie widziałam, że gdyby mógł, skręciłby mi kark w ułamku sekundy. Może wciąż miał żal o Roberta, który w więzieniu nie dożył nawet rozprawy, a może to było coś bardziej osobistego, ale jego nienawiść była całkiem namacalna.

– Och, myślę, że jako Namiestniczka Starszyzny zdecydowanie mam prawo paradować po każdym kawałku waszego terytorium bez zbędnych pytań. Ciekawa jestem, jak Bruno wyjaśni Starszyźnie to, że naruszacie moją swobodę poruszania się.

– Skąd pomysł, że Bruno musi się przed kimś tłumaczyć? To ty wtargnęłaś na nasze terytorium – warknął wilk, którego nie znałam.

– Czy wydarzyło się cokolwiek, co miałoby wpływ na moje i Brunona ustalenia, że nie wchodzimy sobie w paradę? – zapytałam naprawdę ciekawa, co się zmieniło w nieoficjalnym zawieszeniu broni między mną a Alfą.

Nie odpowiedzieli. Za to ich uśmiechy były złe, jakby cieszyli się na to, że będą mogli odrywać moje kończyny jedna po drugiej. Na razie jednak sporo gadali, ale nie przekroczyli granicy. Olaf miał rację, to była pułapka.

– Przestawcie samochód, chcę wyjechać – rzuciłam lekkim tonem i przesunęłam się tak, by między mną a najbliższymi wilkami były drzwi auta.

– A mielibyśmy to zrobić, bo? – zadrwił Stefan, któremu najwyraźniej za szybko zagoił się nos.

– Bo was o to ładnie proszę. I z tego co wiem, nie ma między nami stanu wojny, więc wypada posłuchać.

Niestety dla mnie, matki nie wychowały ich w duchu poszanowania kobiet i dobrych manier. Stefan pchnął dzielące nas drzwi, dociskając mnie nieprzyjemnie do ramy auta.

– Prosisz się co najwyżej o solidny wpierdol, Kapturku, czas na to najwyższy. Chodzisz po naszym terenie, zadzierając nosa, wymierzając kopniaki, układając się z wszelkim plugastwem, jakbyś była czymś więcej niż zwykłą dziwką, której zniknięcie nie zmarszczy nawet powierzchni wody w stawie, którym jest Thorn.

– Proszę bardzo, jakiś ty elokwentny, Stefanie. Nigdy cię nie podejrzewałam o to, że potrafisz składać zdania złożone i dajesz radę nawet metaforze. Każdego dnia uczę się czegoś nowego. I mylisz się. Moje zniknięcie nie tylko zmarszczyłoby powierzchnię tego stawu. Wywołałoby sztorm, który wywróciłby wasze bebechy na drugą stronę, a potem zarzyganych utopił. Więc przestań mi grozić, bo zacznę się zastanawiać, dlaczego tak bardzo chcesz mnie sprowokować i skąd złudne przekonanie, że będę dla ciebie łatwym przeciwnikiem. – Wyszczerzyłam zęby w bardzo wilczym stylu, dostosowując się do tego, co Stefan był w stanie zrozumieć.

– Tylko ci się wydaje, że jesteś mocna. – Zaśmiał się, widząc, że staram się utrzymać obojętny wyraz twarzy. – Na co czekasz? Wezwij swoją babkę, niech wybroni małego Kapturka!

Był zbyt pewien siebie. Zbyt triumfujący, bym nie zaczęła poważnie się niepokoić o Faoiliarnę. Nie przyszła na wezwanie. Znak na drzewie. Kozaczenie wilków Brunona. Coś się musiało stać. Coś się zmieniło w układzie sił, skoro uznali za stosowne właśnie teraz wystąpić przeciwko mnie. Nie chodziło tylko o Varga… Coś mi umykało.

– Nie potrzebuję wzywać babki, by sobie z wami poradzić – powiedziałam ze spokojem, którego nie miałam, ale całkiem nieźle potrafiłam udać, że jest inaczej.

Pchnęłam drzwi, by przesunąć Stefana, i usiadłam za kierownicą. Odpaliłam silnik i wychyliłam się przez uchylone okno.

– Ravka ma całkiem bezpieczną dla kierowcy strefę zgniotu, ciekawe, czy to samo można powiedzieć o waszych subaru i beemkach, sprawdzimy?

Docisnęłam gaz, pozwalając silnikowi zaryczeć. Nie wiem, co Olaf wsadził pod maskę, ale było tego dość, by robić wrażenie, i bym z Torunia do Gdańska dała radę dojechać w mniej niż dwie godziny. Wedle Joshui rama samochodu została wzmocniona. Cóż, miałam nadzieję, że wystarczająco. Dałam im minutę na podjęcie decyzji, a potem po prostu ruszyłam prosto na beemkę odcinającą większość wyjazdu na asfaltówkę. Większość, słowo klucz. A mój samochód mógł jak taran przesunąć maskę sportowego wozu, skoro nie byli dość mili, by go przeparkować. Uskoczyli mi spod kół, kiedy docisnęłam pedał gazu i wywalczyłam sobie przepustkę na wolność. Zgrzyt metalu był jak donośny wykrzyknik na końcu przygody. Skasowałam cały prawy bok i sporo przodu czerwonej beemki. Niewykluczone, że uszkodziłam sobie zderzak. Duże samochody są fajne.

– Olaf, jesteś tam jeszcze? – Znów przełączyłam telefon na tryb głośnomówiący.

– Jesteś cała?

– Taaa, choć pewnie ravka potrzebuje odrobiny czułości i nowego lakieru. Powiedz mi, co sądzisz o tym, co właśnie zaszło, bo ja już sama nie wiem, czy mam paranoję, czy oni dążą do regularnego wypowiedzenia wojny?

– Nie masz paranoi. To znaczy, może masz, ale nie w tym przypadku. Ich zachowanie było prowokacją tak grubymi nićmi szytą, że równie dobrze zamiast nici mogli użyć spaghetti.

– Niepokoi mnie co innego. Bruno miał ze mną kłopot, odkąd dowiedział się, że jestem wilkiem, ale siedział cicho, bo Starszyzna, bo Fany, bo polityka… A to rodzi jedno zasadnicze pytanie.

– Co się zmieniło?

– Dokładnie. Plus czy ma to coś wspólnego z Vargiem, czy to zbieg okoliczności, który Brunonowi po prostu pasuje.

– Postaram się dowiedzieć jak najwięcej. Próbowałaś wezwać babkę?

– Tak. Milczy. Nie tylko się nie pojawiła, lecz nawet nie wpadła pobuszować mi w głowie i namawiać do blitzkriegu.

– Nie może się zamanifestować? Czy nie mówiłaś, że pojawia się głównie w snach lub przez Witkaca?

Zamyśliłam się.

– Tu tak… To znaczy spotkałam ją fizycznie i realnie kilka razy, ale tylko u was. Myślałam, że Lunapar ułatwia jej materializację, ale może powody są całkiem inne. Sprawdzę to, dzięki za trop. Nie wiem, co się dzieje. Boję się o nią – wyznałam.

– Jest starsza niż kurz i twardsza niż rzemień.

– Ale nie jest niezniszczalna – powiedziałam cicho.

Mój niepokój narastał. Czy miałam do czynienia nie tylko ze zgubionym wilkiem, lecz także zgubioną boginią? I kto, do jasnej cholery, zna odpowiedzi?

– Popytam… Będziemy w kontakcie. A ja wysyłam ci Bjørna do ochrony. Powiedz słowo, a sam przyjadę.

– Musisz pilnować naszego stada, zwłaszcza teraz, gdy nie ma Varga. Bądź ostrożny, przyjacielu, to wszystko strasznie śmierdzi.

Do bramy na Placu św. Katarzyny dojechałam jak na pijanym autopilocie, zbyt zdenerwowana, by uważać. Do czerwonego lakieru na zderzaku doszło otarcie drzwi o słupek i błysk fotoradaru na Bulwarze Filadelfijskim. A jakby tego było mało, pod moim domem czekał Bruno, stojący jak pieprzony Schwarzenegger, z dwoma wilkami w obstawie. Zahamowałam tuż przed nim, z trudem zwalczając pokusę, by pomylić hamulec z gazem.

Wysiadłam z samochodu z pozorną swobodą, ale czujna. Pole manewru Brunona było tu bardziej ograniczone niż w lesie, potencjalnych świadków starczyłoby na odtańczenie poloneza – tylko idiota zabijałby mnie pod moimi oknami, pod Szatańskim Pierwiosnkiem. Tyle że nigdy nie posądzałam Brunona o przesadną inteligencję, a poza tym miewał już w przeszłości tendencję do popisówek i deklaracji światopoglądowych wyrażanych młotem pneumatycznym.

– Słyszałem, że zaatakowałaś moich ludzi – warknął na powitanie. Warknął dosłownie, bo nerwy sprawiły, że jego mowa była dość niewyraźna, jakby w ustach miał garść nadprogramowych zębów.

– Widać coś źle zrozumiałam, bo zupełnie inaczej oceniłabym tę sytuację – powiedziałam spokojnie. – Ja byłam jedna, ich było dziesięciu. Jestem czasem lekkomyślna, ale nigdy aż tak.

– Nie widzę, by coś ci dolegało, za to oni mają problem z powrotem do miasta, jak słyszałem.

– Ucięliśmy sobie pogawędkę. Nie naruszyłam ich nietykalności osobistej. Być może przypadkiem uszkodziłam ich samochód, ale to raczej wina ich koszmarnego parkowania i moich fatalnych umiejętności jako kierowcy. Przecież znasz opowieści o tym, jak nierozważnie prowadzę. Spójrz na moje auto, czy wygląda na pojazd rozsądnego kierowcy? – Wzruszyłam ramionami.

– Co tam właściwie robiłaś? To nasza ziemia!

– A ja sądziłam, że to teren należący do jednostki wojskowej w Toruniu.

– Doskonale wiesz, o czym mówię!

– Właściwie to nie wiem, Bruno. Nigdy nie widziałam na mapie oznaczeń twojego terytorium. Wiem za to na pewno, że nie było to terytorium twojego Lunaparu ani okolic domu stada, więc nie rozumiem, skąd ta złość. To całkowicie przeciętny kawałek lasu. Chyba że nim dla ciebie nie jest. Boisz się, że mogłam tam coś znaleźć?

– A co? Zgubiłaś coś? – Pławił się w sarkazmie i ślinie, rozsiewając oba dookoła z przesadną hojnością.

– Kogoś. Widzisz Bruno, nie mogę się doliczyć jednego wilka. – Zagrałam w otwarte karty.

– I to nie jakiegoś zwykłego wilka, prawda? Z przyjemnością popatrzę, jak to ściągnie cię na samo dno.

– Mogę ignorować twoje obsikiwanie krzaczków, ale jeśli położyłeś łapę na czymś, co jest moje, pożałujesz. Uznaj to za ostrzeżenie.

– Za dużo sobie pozwalasz, vastate – powiedział, cedząc ostatnie słowo wystarczająco wymownie, bym domyśliła się jego znaczenia, nawet jeśli nigdy go nie słyszałam. – Przyszła kryska na matyska, jesteś zdana na siebie, ale o tym już wiesz, prawda? – Uśmiechnął się w tak stereotypowym grymasie czarnego charakteru, że parsknęłabym mu w twarz, gdyby nie to, że kolejne nawiązanie do tego, że Fany się nie pojawi, odbierałam raczej jako mało zabawne.

– Nie wiem, o czym mówisz – powiedziałam cicho.

– Jesteś na mojej ziemi. Na ziemi czegoś potężniejszego niż twoja babka kiedykolwiek. – Zaśmiał się, bardzo z siebie zadowolony. Obstawiałam, że oglądał za dużo złych filmów. – Twój czas dobiega końca, lupa – zaakcentował ostatnie słowo tak, by nie było wątpliwości, że nie ma na myśli „wilczycy”, a raczej łacińskie określenie dziwki. Brzmiały niemal tak samo, ale dość długo żyję z wilkami, by zrozumieć takie subtelności.

– O takich jak ja możesz tylko pomarzyć, leno – zrewanżowałam mu się alfonsem.

Mało dojrzałe, ale cholera, prosił się. Pociemniał na twarzy, ale nie znalazł na to szybkiej riposty. Zrobił krok w moją stronę i próbował zagrać alfią mocą. Poczułam jej chłodny powiew na skórze, ale niech mnie piekło pochłonie, jeśli miałabym być mniej dominująca niż on. Nie tak mnie babcia uczyła i nie takie geny przekazała. Wyprostowałam się na całe swoje metr osiemdziesiąt (czyli nieco więcej, niż on miał), spojrzałam mu hardo w oczy i pozwoliłam mocy manifestować się z całą wyrazistością. Pojedynek na spojrzenia mógłby trwać do rana albo aż padniemy z wycieńczenia, ale przerwał go Leon, który akurat w tym momencie postanowił wyjść na próg Szatańskiego Pierwiosnka z kijem baseballowym w dłoni.

– Dora, wszystko w porządku?

– Jasne, papo, zaraz do ciebie wpadnę, Bruno właśnie się zbierał! – odkrzyknęłam.

Śmiercionośne spojrzenie później faktycznie to zrobił. Oparłam się o maskę ravki, patrząc, jak on i jego przerośnięci ochroniarze odchodzą. Miałam bardzo, ale to bardzo złe przeczucie, że kłopoty się dopiero zaczynały. Po wszystkim zrobię sobie rezonans magnetyczny i jeśli znajdę wewnątrz ciała magnes, który je przyciąga, osobiście wydłubię go nożem.

*

Leon przyglądał mi się tak uważnie, że nie przegapiłby nawet drzazgi wbitej pod paznokcie przez niedobre wilki. Dostrajał się do mojego zdenerwowania i szybko odnalazł się w duchu „dlaczego właściwie nie mielibyśmy zabić ich wszystkich i zatańczyć polki na ich grobach”.

– Mają Varga, nie wiem gdzie i w jakim jest stanie, ale nie mogę po prostu wybić ich do nogi. Pomijając to, że to dość drastyczne, na moją i Olafa głowę zwaliłyby się wszystkie wilcze stada w Polsce. I pewnie nie tylko one – tłumaczyłam sfrustrowana, bo jednocześnie przekonywałam mojego nadopiekuńczego czarta i nadaktywną wilczycę, która prychała lekceważąco na każdy argument.

– Brzmisz bardzo rozsądnie, Doro, ale przecież cię znam. Oni mają twojego człowieka. Nie będziesz czekać, aż im się znudzi przetrzymywanie go. Możesz zwodzić innych, ale nie mnie. Nie chcę, byś szła na nich sama, więc już teraz powiem, że możesz na mnie liczyć, skarbie.

Przez chwilę milczałam, po czym wyznałam prawdę.

– Cholernie się boję, Leon. Nie ogarniam krajobrazu. Im bardziej moja wilczyca szaleje, tym bardziej próbuję odzyskać kontrolę. Próbuję być ostrożna, na ile potrafię, ale mam wrażenie, że przez noc zmieniły się zasady gry, a ja zostałam z niechronionymi pionkami na planszy. Instynkt przetrwania każe mi zwiewać. Ale każdy gram instynktu terytorialnego i opiekuńczego każe zadbać o to, co moje. A to się wyklucza. Nie wiem, co robić, Leon. – Ukryłam twarz w dłoniach, czując, że łzy same zaczęły mi spływać po policzkach. – On jest moim partnerem – wyszeptałam – a dokładniej, jego wilk jest partnerem mojej wilczycy. Ona… oszaleje, jeśli go straci. I to dość istotny problem, bo dzielimy nie tylko ciało, lecz także rozum, choć ja staram się nieco częściej z niego korzystać. I nagle te wszystkie reguły, które dotąd lekceważyłam ku ogólnemu zadowoleniu, zaczynają mi się odbijać czkawką. Nie mogę domagać się od Brunona zwrotu Varga, skoro nie mam dowodów, że to on za tym stoi. Nie mam nic poza śladami w lesie, w którym nie powinno mnie być, bo nagle to nie moje terytorium. Jest też sen, ale nikt poza mną go nie widział. Varg mógłby zeznawać, ale nie wiem, czy kiedykolwiek jeszcze zobaczę go żywego. Co ja mam robić, do cholery? Olaf chce to załatwić po cichu, boi się wojny. A ja nie bardzo wierzę, że tak się da. Cokolwiek zrobię, Bruno uzna to za naruszenie jego terytorium. Odkąd moje miasto jest jego pieprzonym terytorium? – warknęłam sfrustrowana.

Leon słuchał mnie bez słowa, po czym nalał mi drinka, prawie samą wódkę lekko zabarwioną sokiem na bladozielony kolorek. Zaczął mówić, kiedy upiłam solidny łyk.

– Musisz sobie odpowiedzieć na jedno zasadnicze pytanie. Co zyskujesz, grając wedle warunków Brunona?

– Nic. Varg wciąż jest w niewoli. Ja wciąż nie mam pola manewru.

– Co stracisz, jeśli odrzucisz te znaczone karty?

– Pokój. Odrzucając zasady, które wpycha mi w gardło, odrzucę rozejm, chwiejny, ale do niedawna obecny.

– Do niedawna. Czy to ty zmieniłaś zasady gry?

– Nie, co niewiele zmieni. Wciąż jestem wilkiem na jego terytorium.

– Kochanie, jesteś czymś znacznie więcej, nie zapominaj o tym. Jeśli Bruno chce wojny, będzie ją miał. I to nie tylko ze stadem Olafa. Myślę, że to jest właśnie to, czego nie wziął pod uwagę. Sprawy nie są już tak proste i gładkie jak piętnaście lat temu, kiedy objął stado w okolicznościach, które wielu się nie podobały, ale nikt się nie wtrącał. Dziś nadal nikt nie wtrąca się w sprawy jego stada, ale… twoje stado stanie za tobą. I tylko idiota zakłada, że są to wyłącznie wilki z Trójprzymierza. Gdybyś rzuciła hasło, miałabyś legion o tak różnorodnym rodowodzie, że przeszłoby do historii to, że wszyscy oni stali w jednym szeregu i się nie pozabijali. Możesz być jedną kobietą naprzeciw Brunona, ale nie jesteś jednostką naprzeciw jego stada, bo w tej grze masz własne. Popełnił poważny błąd, że nie uczynił tego, co ma do ciebie, sprawą osobistą. Gdyby próbował wyzwania, nie moglibyśmy nic robić, ale on wysłał stado, by cię zastraszyło; porwał twojego człowieka, czyli jednego z nas… Mamy prawo się wmieszać, bo sam ustawił szeroką perspektywę zdarzenia.

– Dokształcałeś się w prawach stada, co? – Uśmiechnęłam się ciepło.

– Ojcowski obowiązek, musiałem sprawdzić, z kim się bawi moja córeczka. – Wyszczerzył ostre jak igiełki zęby, a ja miałam ochotę go uściskać.

– Więc co? – zapytałam cicho.

– Chce wojny, to będzie ją miał, kochanie. I pożałuje, bo masz w swoim stadzie takich, co o wojnie wiedzą więcej, niż jakikolwiek wilk kiedykolwiek będzie wiedział. Nie wierzę, że to wyjdzie poza rozgrzewkę, ale nawet jeśli, pożałuje, że nie wybrał prostszej metody samobójstwa.

– Nie ma odwrotu, prawda?

– Odkąd przelał krew jednego z twoich, nie ma. Nikt nie będzie krzywdził mojej córeczki bezkarnie.

Każdego dnia cieszyłam się z tego, że wybrał mnie, głupiutkie dziewczątko z przerostem buńczucznej dumy i niedoborem wiedzy. Dziękowałam losowi, że lata temu błąkając się po ulicach Thornu, weszłam do Szatańskiego Pierwiosnka, a wielki jak skała czart polubił mnie na tyle, by pozwolić mi bywać w swoim barze regularnie, aż ten stał mi się domem, a Leon został moim nieco nadopiekuńczym ojcem, częścią pokręconej rodziny, której nie zamieniłabym na nic na świecie.

Wszystko, co mówił, było prawdą. Istniały konkretne powody, by takich jak ja – mieszańców nieprzestrzegających systemowej rozdzielności i granic własnego gatunku – uznawać za kłopot. Niby wilk, ale z własnym kompletem definicji. Także z własną definicją stada. Bruno myślał jak tradycyjny wilk, stereotypowo widział we mnie samotną wilczycę na obcym terytorium, z dala od mojego stada. Owszem, wilcza część mojego stada mieszkała daleko, ale cała reszta była przy mnie. Nawet zaklęcie terytorialne na Dulce rozpoznało w Joshui część stada. Anioł w wilczym stadzie, kto to słyszał? Na pewno nie Bruno Mój ojciec, moi przyjaciele mieli prawo stanąć w walce u mojego boku. Ale nie byłam pewna, czy mam odwagę się na to zgodzić, nie myśląc o konsekwencjach, jakie to przyniesie dla nas wszystkich.

Dzień, w którym przeciwko magicznym staną piekielnicy, będzie ostatnim dniem rozejmu, który uczynił Thorn spokojnym miejscem do życia. Nie da się zerwać go na chwilę, a potem rzucić „żartowałem” i umyć ręce. I wciąż jeszcze miałam nadzieję, że zdołam tego uniknąć, bo jeśli nie… faktycznie będę kobietą, która podpali świat, by odzyskać, co jej. A zabawy z ogniem są niebezpieczne… Bardziej niż chciałabym przyznać, skoro żyję na co dzień z pyrem. O diable mowa. Poczułam, że Miron się zbliża, zanim wszedł do baru. Jego gęsta aura gotowała się złością.

– Czy to prawda? – zapytał gniewnie.

– Zależy co.

– Zaatakowali cię?

– Przesada. Próbowali postraszyć. Wiesz coś? – Skierowałam jego uwagę na rozpoznanie, które miał zrobić. Przez chwilę nie odpowiadał, obdarzając mnie równie nadopiekuńczym spojrzeniem, co Leon jakieś pół godziny wcześniej. Uspokojony usiadł obok i z wdzięcznością przyjął piwo podsunięte przez gospodarza lokalu.

– Cóż, Varg niewątpliwie był w mieście tydzień temu. Wypytywał o ciebie, odwiedził kilka miejsc, w tym Otchłań. Wyraźnie unikał wilczych rejonów, do tego stopnia, że wynajął pokój Pod Cerberem – powiedział, upijając łyk piwa.

– Demony przyjęły go pod swój dach? – Zaskoczona uniosłam brew.

– Przyszedł i powiedział, że jest od ciebie. Właściciel Cerbera jest lojalny wobec Baala i nawet jeśli w dekrecie o twojej nietykalności nie było punktu o twoim stadzie, to małym drukiem mogło być coś o elastyczności, bo z tobą nic nie wiadomo, więc Vargowi w Cerberze nic nie groziło. W tamtym czasie nikt poza porywaczami nie wiedział, że jesteś porwana. Dopiero zaczynaliśmy cię szukać, raczej po cichu.

– Zatrzymał się tydzień temu… to dobę po moim porwaniu. Musiał wiedzieć, że ze mną jest kiepsko, pewnie odczuwał w jakimś stopniu tortury, tak jak ja widziałam we śnie, że jemu dzieje się krzywda.

Miron zacisnął zęby ze złością. On nie czuł. Szukał mnie dwa dni i gdyby nie As, nie znalazłby. Tak, miał z tym kłopot, bo bardzo po męsku chciałby być niezawodny, ale nikt nie był. Nawet mój diabeł.

– Jak to się stało, że się nie spotkaliście? Że nie pojawił się u nas w mieszkaniu? – zapytałam.

– Może się pojawił, ale my przetrząsaliśmy okolicę, szukając ciebie. Nie bywaliśmy w domu regularnie. Z tego, co wiem, wypytywał o ciebie. Miał nieco lepsze informacje niż ja. Wiedział, że twoje zniknięcie jest związane z piekielnikami. Niemal napytał sobie biedy, wchodząc do Otchłani z dość agresywną gadką o wyrywaniu nóg z dupy każdemu, kto cię tknął choćby palcem.

– Ale wyszedł z niej bez szwanku – powiedziałam pewnym tonem.

– Taaa, dogadali się. Dzień później, wedle mojego dobrze poinformowanego rozmówcy, był widziany w Toruniu, koło kościoła, musiał cię wytropić. I wtedy też zaczęły się nim mocno interesować wilki.

– Zaraz, zaraz… Przez dwa dni chodził po Thornie i się go nie czepiali, a potem nagle zaczęli na niego polować? To nie ma sensu.

– A jednak tak właśnie było. Ciekawostka, która może cię zainteresować. Co najmniej jeden ze stałych bywalców Otchłani widział Varga w towarzystwie kobiety.

Wilczyca we mnie warknęła, jak przystało na terytorialną sukę.

– Wiadomo, kim była? – udało mi się to powiedzieć prawie obojętnym tonem.

– Wiem tyle, że była dziwna i stara. I że wdali się w dość głośną dyskusję.

– Twój świadek coś słyszał?

– Nie pamięta. Ale pamięta, że kobieta sprawiała wrażenie dominującej suki wobec Varga.

– Więc chyba wiemy, kim była – mruknęłam zdziwiona. Znałam tylko jedną kobietę zdolną zdominować egzekutora stada. Ja byłam blisko, ale gdyby z własnej woli nie przyjął mnie jako swoją Alfę, nie wiem, czy przeżyłabym starcie o dominację. – Kiedy widział ich razem?

– Tu się robi ciekawie. Otóż wydaje się, że te dwa fakty się łączą. Bruno wydawał się ignorować twojego wilka, do czasu kiedy ten spotkał się z kobietą. Może to przypadek, ale nie wydaje mi się.

– Myślisz, że to Fany ściągnęła na Varga uwagę Brunona? – zapytałam cicho.

– Niekoniecznie. Ale zastanawia mnie to, że żadnego z nich od jakiegoś czasu nie widziałaś, prawda? Wygląda na to, że nikt nie spotkał Varga od trzeciego dnia po twoim zniknięciu. Także starej kobiety później już nie widziano. Kaz z Cerbera pamięta dokładnie, kiedy pojawił się jakiś fagas od Brunona, domagając się klucza do pokoju Varga.

– Oczywiście ich spławił.

– Nie inaczej. Jego rzeczy nadal na niego czekają. Varg po prostu nie wrócił na noc. Nie odezwał się, nie zabrał bagażu. Zniknął na swoim motocyklu i tyle go widzieli. Podobno piękne cacko – dodał.

– Chyba tak… Joshua go tu prowadzi… Właściwie... powinien przyprowadzić dawno temu…

Nagle gardło ścisnęło mi się ze strachu. Dziesiątka wilków w lesie i mój anioł? Nie…

– Nic mu nie jest – zapewnił Miron. – Wiedziałbym, gdyby miał kłopoty.

Spojrzałam na martwy ekran wyświetlacza mojej nokii. Cholera, wynalazek Olafa bardzo zrewolucjonizuje tu życie…

Przez chwilę po prostu siedziałam, zastanawiając się, co robić.

– Miron, czy mamy jakiegokolwiek świadka ataków wilków Brunona na Varga? Jakikolwiek dowód, że to on stoi za zniknięciem naszego wilka? – zapytałam.

– Nie. I tak, frustruje mnie to równie mocno, jak ciebie.

– Cholera jasna – mruknęłam i osuszyłam szklankę do dna. – Musi coś być, on nie jest tak dobrym strategiem, by zaplanować to idealnie…

Chyba że to nie on to wszystko zaplanował, powiedział mi w głowie cichy głosik, który zwykłam nazywać intuicją, bo nazywanie go „zdrowym rozsądkiem” nie zawsze się sprawdzało.

– Słuchaj… A czy nie możesz go odnaleźć przez więź? Twoja wilczyca nie potrafi go zlokalizować? – zapytał Leon.

– Niestety – skrzywiłam się – nie dopełniliśmy wiązania. Gdyby nie to, że czuję, że wciąż żyje… – Pokręciłam bezradnie głową.

– Nie przejmuj się, Bruno zrobi coś głupiego. Zawsze robił i zwykle uchodziło mu to na sucho. Tym razem oberwie.

– Byle Varg mógł poczekać na jego błąd.

– Jest twardy – zapewnił Miron.

– Nie znasz go.

– Wytrzymuje z tobą, musi być twardy. – Uśmiechnął się uspokajająco, ale ja nie czułam się spokojna.

Drzwi baru znów się otworzyły i wkroczył Joshua, wyraźnie zmartwiony. Zeskoczyłam z wysokiego stołka barowego i zrobiłam krok w jego stronę.

– Jeśli cię choć tknęli… – rzuciłam wściekła.

– Nie, to nie to… Nisim mnie wezwał. W szkole pojawił się problem, poważny…

– Jesteś im potrzebny – stwierdziłam, nie zapytałam, bo mowa jego ciała była czytelna. – Coś z dziećmi?

– Nie, niezupełnie. – Przeczesał włosy palcami i wyraźnie uciekł spojrzeniem w bok. – Nie martw się, zostanę z tobą. Nisim sobie poradzi.

Jego blady uśmiech nie przekonałby nikogo. Był wytrącony z równowagi i czuł, że musi wybierać. I to go raniło.

Wiedziałam, co muszę zrobić, choć wiedziałam też, że nie będzie to łatwe. Po kolei. Jeśli nie zaplanuję tego odpowiednio, nie zgodzą się. Zerknęłam za zegarek. Od mojej rozmowy z Olafem minęły ponad dwie godziny.

– Chłopcy, musimy skoczyć do Torunia. Trzeba odebrać Bjørna z Baru przy Rozdrożu, nie chcę, by samotnie wkraczał na terytorium Brunona. Jeden zaginiony wilk wystarczy.

– To brzmi jak plan. – Diabeł dopił piwo i był gotów do drogi.

Staliśmy już przy samochodzie, gdy przypomniałam sobie, że zdecydowanie musimy zabrać z mieszkania broń. Kiedy przypięłam kaburę z glockiem, pochwę z mieczem z anielskiej stali i dodatkowe pochewki z nożami, poczułam się znacznie spokojniejsza. Zwykle gdy nosiłam na sobie pełen arsenał, zakładałam nań magiczny kamuflaż, by nie świecić bronią między ludźmi, których z zasady denerwuje jej widok. Tym razem nie użyłam nawet ćwierci zaklęcia. Jeśli się wystraszą, może szybciej dostanę to, czego potrzebuję. Miron nie przepadał za bronią palną, ale nawet on, oprócz noża, zabrał swojego glocka. Srebrne naboje stale trzymaliśmy na podorędziu. Właściwie miały tylko srebrny trzon pod ołowianym płaszczem, a powierzchnię pokrywał cieniutki osad ze srebra, ale były to najlepsze srebrne naboje, jakie zdołałam kupić. Z całym szacunkiem dla tradycji Lone Rangera – odlanie kul do glocka z czystego srebra przerasta nawet krasnoludzkich rusznikarzy. Srebro jest zwyczajnie za miękkie i za cholerę nie trzyma formy. Nie w tak ekstremalnych warunkach jak obłok płonącego gazu po przebiciu spłonki. Ale posrebrzane kule ze srebrnym serduszkiem były wystarczające, by bardzo skrzywdzić wilka. A jeśli by nie wystarczyło, miałam jeszcze srebrne ostrze – tu stop był znacznie czystszy, nawet kosztem ostrości (ale też nie do filetowania ryb go potrzebowałam) – oraz srebro koloidowe w aerozolu. Byłam gotowa na antywilczą krucjatę.

Schodziliśmy po schodach do samochodu, kiedy wyłonił się zza węgła. Jego chłopięca (wbrew metryce) twarz nie wyrażała żadnych emocji, kiedy oświadczył:

– Teodoro Wilk, moja Pani chce cię widzieć.

– Odwiedzę ją w wolnej chwili – zapewniłam i próbowałam go minąć.

– Nie zrozumiałaś. Moja Pani domaga się twej wizyty właśnie teraz – powiedział głosem równie twardym, jak jego uchwyt na moim ramieniu.

Miron i Joshua napięli się, gotowi obić śliczną buźkę Kaspiana, ulubionego posłańca Katarzyny. A to wkurzyłoby ją niepomiernie, bo wyraźnie miała do niego słabość. Raczej nie za jego walory intelektualne. Westchnęłam więc tylko i uspokoiłam przyjaciół.

– Jeśli sobie życzy odwiedzin, niech będzie, a ty możesz już zabrać rękę z mojego ramienia, jeśli nie chcesz, by twój gest został mylnie zinterpretowany jako fizyczne zagrożenie – powiedziałam i spokojnie, ale bezwzględnie wyzwoliłam się z chwytu Kaspiana.

I wiedziałam, że to nie jego wina. Nie zrobiłby nic bez wcześniejszych dyspozycji swojej Pani. A to kazało mi się zastanawiać, gdzie się podziała sławetna subtelność Katarzyny i dokąd to wszystko prowadzi.

Heksalogia o Dorze Wilk. Tom 6. Na wojnie nie ma niewinnych

Copyright © by Aneta Jadowska 2020

Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo SQN 2020

Redakcja i korekta – Dorota Pacyńska, Magdalena Świerczek-Gryboś, Agnieszka Zygmunt

Projekt typograficzny i skład – Joanna Pelc

Okładka – Magdalena Babińska / Dedodesign.pl

Ilustracje wewnątrz książki – Magdalena Babińska / Dedodesign.pl

All rights reserved. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Książka ani żadna jej część nie może być przedrukowywana ani w jakikolwiek inny sposób reprodukowana czy powielana mechanicznie, fotooptycznie, zapisywana elektronicznie lub magnetycznie, ani odczytywana w środkach publicznego przekazu bez pisemnej zgody wydawcy.

Drogi Czytelniku,

niniejsza książka jest owocem pracy m.in. autora, zespołu redakcyjnego i grafików.

Prosimy, abyś uszanował ich zaangażowanie, wysiłek i czas. Nie udostępniaj jej innym, również w postaci e-booka, a cytując fragmenty, nie zmieniaj ich treści. Podawaj źródło ich pochodzenia oraz, w wypadku książek obcych, także nazwisko tłumacza.

Dziękujemy!

Ekipa Wydawnictwa SQN

Wydanie I tej edycji, Kraków 2020

ISBN EPUB: 978-83-8129-728-8ISBN MOBI: 978-83-8129-727-1

Wydawnictwo SQN pragnie podziękować wszystkim, którzy wnieśli swój czas, energię i zaangażowanie w przygotowanie niniejszej książki:

Produkcja: Kamil Misiek, Joanna Pelc, Joanna Mika, Dagmara Kolasa

Design i grafika: Paweł Szczepanik, Marcin Karaś, Agnieszka Jednaka

Promocja: Piotr Stokłosa, Aldona Liszka, Szymon Gagatek, Tomasz Czernich, Lucyna Byrdy

Sprzedaż: Tomasz Nowiński, Patrycja Talaga, Karolina Żak

E-commerce: Tomasz Wójcik, Szymon Hagno, Łukasz Szreniawa, Marta Tabiś

Administracja i finanse: Klaudia Sater, Monika Płuska, Honorata Nicpoń, Ewa Koza

Zarząd: Przemysław Romański, Łukasz Kuśnierz, Michał Rędziak

www.wsqn.pl

www.sqnstore.pl

www.labotiga.pl