Należy do mnie ebook i audiobook

Tę książkę de­dy­kuję mo­jemu sy­nowi, Re­mi­giu­szowi.

Jesz­cze wczo­raj trzy­ma­łam Cię na rę­kach, a dziś już po­szu­ku­jesz swo­jego miej­sca w ży­ciu i wy­bie­rasz się na stu­dia. Chcia­ła­bym, abyś wie­dział, że je­ste­śmy z Cie­bie bar­dzo dumni. Do­kąd­kol­wiek pój­dziesz i co­kol­wiek bę­dziesz ro­bił, pa­mię­taj, że u nas za­wsze masz swój dom, w któ­rym cze­kamy na Cie­bie z otwar­tymi ra­mio­nami.

Bądź do­brym czło­wie­kiem i zdo­by­waj świat.

Ko­cham Cię ca­łym ser­cem.

Usza­no­wa­nie cu­dzego prawa do po­sia­da­nia wła­snego zda­nia jest ak­tem mi­ło­ści.

Ro­bisz pre­zent in­nym lu­dziom, kiedy po­zwa­lasz im spo­koj­nie dzie­lić się wła­snymi po­glą­dami.

To nie ta­kie trudne – słu­chać bez osą­dza­nia.

To nie ta­kie straszne – przy­znać się, że „ja nie wiem”, i roz­ła­do­wać sy­tu­ację.

Po­zwól in­nym czuć, że mają coś do po­wie­dze­nia.

Wcale nie mu­simy mieć za­wsze ra­cji.

Więk­szość bi­tew, ja­kie pro­wa­dzimy, to­czy się w na­szej gło­wie.

Don Mi­guel Ruiz

Pro­log

Te­raz

Spod na­cią­gnię­tych na szczu­płe nad­garstki rę­ka­wów bia­łej bluzki wy­sta­wały ka­wałki cie­li­stych, zle­wa­ją­cych się ze skórą pla­strów. Ktoś na­kleił je, jak do­mnie­mała dok­tor Mał­go­rzata Mo­und, w celu przy­kry­cia prawdy. Ten ktoś zro­bił to nad wy­raz sta­ran­nie. Psy­cho­te­ra­peutka, cho­ciaż ni­gdy nie miała kło­po­tów ze wzro­kiem, le­d­wie je do­strze­gła. Wie­lo­let­nie do­świad­cze­nie po­wstrzy­my­wało ją jed­nak przed sta­wia­niem jed­no­znacz­nych hi­po­tez. Tuż po stu­diach zda­rzało się, że po­no­siły ją emo­cje. Ale to było dawno. Te­raz do wie­dzy, że są one złym do­radcą i nie warto się nimi su­ge­ro­wać, do­łą­czyły jesz­cze skru­pu­lat­nie wy­pra­co­wane kom­pe­ten­cje. O ile to, co wi­działa na ze­wnątrz mo­gła ja­koś zin­ter­pre­to­wać, o tyle tego, co działo się w ma­łej Fau­sti, już nie­ko­niecz­nie.

– Może zjesz cu­kierka? – spy­tała, pod­su­wa­jąc w stronę dziew­czynki me­ta­lowe pu­dełko z ła­ko­ciami.

Mała na­wet nie drgnęła.

Więk­szość dzie­cia­ków rzu­ci­łaby się na tę ła­twą przy­nętę. Dziew­czynka nie­stety nie na­le­żała do więk­szo­ści. Nie re­ago­wała na żadną z prób na­wią­za­nia kon­taktu. Py­tana o wiek mil­czała. Nie chciała zdra­dzić, ja­kie jest jej ulu­bione zwie­rzę, ko­lor ani bajka na Net­flik­sie. Dok­tor Mo­und ce­lowo spy­tała o bajkę je­de­na­sto­latkę. My­ślała, że ta za­opo­nuje i rzuci coś w stylu: „Bajki są dla dzie­cia­ków”, lecz nic ta­kiego się nie wy­da­rzyło.

Fau­sti trzy­mała przed sobą sple­cione palce, trwa­jąc w ci­szy i ewi­dent­nie pró­bu­jąc prze­cze­kać tę ża­ło­sną w jej od­czu­ciu próbę le­karki na­wią­za­nia z nią kon­taktu. Ka­skada ja­snych wło­sów spły­wała jej po ple­cach, się­ga­jąc aż do sie­dzi­ska krze­sła. Mo­und jesz­cze raz spoj­rzała na jej nad­garstki. Dziew­czynka, do­strze­gł­szy ten wzrok, po­pra­wiła ela­styczne gumki przy rę­ka­wach.

– Fajne masz spodnie – po­wie­działa Mo­und, wy­chy­liw­szy się po ku­bek.

Jak żyła, a tro­chę to już trwało, nie wi­działa tak po­szar­pa­nego dżinsu. Fau­sti spoj­rzała na nią z po­gardą.

Je­den zero dla mnie – le­karka za­trium­fo­wała pod wpły­wem tego wro­giego spoj­rze­nia.

– Kiedy by­łam młoda, a uwierz mi na słowo, że tak było, też chcia­łam wy­ra­żać sie­bie stro­jem. Ale to były inne czasy. Chcesz, to ci o tym opo­wiem.

Fau­sti wró­ciła do daw­nej sie­bie. Wbiła wzrok w sple­cione przed sobą dło­nie i mil­czała. Ślady wro­giego spoj­rze­nia znik­nęły i jej twarz znów przy­brała nie­obecny wy­raz.

Pra­co­wały ze sobą od sze­ściu mie­sięcy i czte­rech dni. Spo­ty­kały się na re­gu­larne se­sje dwa razy w ty­go­dniu. Przez cały ten czas usły­szała od na­sto­latki je­dy­nie „dzień do­bry”, kiedy ta wcho­dziła do ga­bi­netu, i „do wi­dze­nia”, gdy za­my­kała za sobą drzwi. Dziś po raz pierw­szy ich spoj­rze­nia się spo­tkały. Kto by po­my­ślał, że za­działa coś ta­kiego, jak po­chwała po­szar­pa­nych spodni?

Fau­sti wy­raź­nie wy­ła­my­wała się z wszel­kich ram, w ja­kich dok­tor Mo­und przez lata pracy z mło­dymi ludźmi na­uczyła się po­ru­szać. Nie tra­fiało do niej nic. Zu­peł­nie nic. Żadne teo­rie za­czerp­nięte z fa­cho­wej li­te­ra­tury nie zna­la­zły od­nie­sie­nia w przy­padku, jaki swoją po­stawą re­pre­zen­to­wała Fau­sti. Mało tego, nie po­mo­gło na­wet za­wo­dowe do­świad­cze­nie.

– To po­mil­czymy – stwier­dziła Mo­und. – Szcze­rze po­wie­dziaw­szy, lu­bię mil­czeć z tobą, wiesz? Wiem, wiem. Pew­nie my­ślisz, że skoro mi za to płacą, to mil­czę. Ale... – Mo­und za­wie­siła głos. Jej po­trak­to­wane bo­tok­sem czoło na­wet nie drgnęło.

Ewi­dent­nie wa­żyła słowa, zda­jąc so­bie sprawę, że jedno nie­opatrzne może wpły­nąć na ży­cie tej mło­dej dziew­czyny. Swego czasu Mo­und zo­stała przez śro­do­wi­sko le­kar­skie okrzyk­nięta ob­ja­wie­niem psy­cho­te­ra­pii. Nie­moż­liwe za sprawą jej wro­dzo­nej em­pa­tii i swego ro­dzaju wy­czu­cia sta­wało się moż­liwe i nie­malże wkra­czało w strefę cu­dów. Ci, któ­rym już nikt nie da­wał na­dziei, wsku­tek dzia­łań tej ko­biety wy­cho­dzili z cia­snych sko­rup swo­jego je­ste­stwa, ła­miąc wszel­kie ste­reo­typy do­ty­czące dzieci po­cho­dzą­cych z tak zwa­nych trud­nych ro­dzin. Czy czuła sa­tys­fak­cję? W pew­nym sen­sie tak. Lecz na pewno nie z po­wodu przy­pi­sy­wa­nych jej suk­ce­sów. Tym, co ją cie­szyło, było od­zy­skane ży­cie tych mło­dych. Bo prze­cież ża­den z nich nie ro­dził się na­masz­czony smut­kiem i ża­lem. Pra­cu­jąc z tymi dziećmi, za­wsze miała je przed oczami jako no­wo­rodki – bez skazy, czy­ste, pełne uf­no­ści i mi­ło­ści. Zwy­kło się ma­wiać, że to lu­dzie lu­dziom go­tują los. Nie miała naj­mniej­szych wąt­pli­wo­ści, że tak samo było w przy­padku Fau­sti.

Sto­jący na ka­wo­wym sto­liku bu­dzik wy­dał z sie­bie de­li­katne dźwięki. Fau­sti wstała na­tych­miast, jakby tylko cze­kała na ko­niec se­sji.

– Do wi­dze­nia – po­wie­działa, kie­ru­jąc swoje kroki do drzwi i nie oglą­da­jąc się za sie­bie.

– Wi­dzimy się w czwar­tek? – spy­tała jak za­wsze dok­tor Mo­und.

Nie usły­szała od­po­wie­dzi. Od­pro­wa­dziła wzro­kiem dziew­czynkę w co­nver­sach na gru­bej po­de­szwie się­ga­ją­cych po­wy­żej kostki i jesz­cze raz za­chwy­ciła się w my­ślach po­cię­tymi je­an­sami. Nie ble­fo­wała. Na­prawdę jej się po­do­bały. Mała miała cha­rak­ter, to było wi­dać. Coś jed­nak w tym wszyst­kim było dziwne i nie da­wało Mo­und spo­koju. Dla­czego do zbun­to­wa­nego dołu w po­staci wła­śnie tych po­szar­pa­nych spodni Fau­sti wło­żyła grzeczną białą bluzkę i to jesz­cze z koł­nie­rzy­kiem? Nie wy­glą­dała na taką, którą można do cze­go­kol­wiek zmu­sić. A już na pewno nie do tego, co ma no­sić.

Mo­und wes­tchnęła i upiła łyk wy­sty­głej dawno kawy. Usły­szała ci­che pu­ka­nie i pod­nió­sł­szy wzrok, zo­ba­czyła sto­jącą w drzwiach swoją asy­stentkę, Loni.

– Mam od­wo­łać czwart­kową wi­zytę? To trwa już tak długo. A li­sta ocze­ku­ją­cych na roz­mowę z tobą dzieci jest...

– Nie ma mowy – prze­rwała Mo­und. – Dziś spoj­rzała mi w oczy.

– Wie­rzysz, że to wy­star­czy?

– Na po­czą­tek wy­star­czy.

Są lu­dzie, któ­rzy mają silny głos w sercu.

Idąc za nim, albo zo­stają uznani za sza­leń­ców, albo zo­stają le­gen­darni.

Do­ris Mort­man, Wi­chry na­mięt­no­ści

Roz­dział 1

Trzy lata wcze­śniej

He­lena wzięła głę­boki wdech, po czym wy­pu­ściła po­wie­trze, roz­glą­da­jąc się z uśmie­chem na twa­rzy. Ręce miała skrzy­żo­wane na pier­siach. Nic a nic nie prze­szka­dzał jej gwar od paru go­dzin wy­peł­nia­jący dom, na który kilka lat wcze­śniej wraz z mę­żem za­cią­gnęli kre­dyt. Tak bar­dzo wów­czas się bali, czy so­bie po­ra­dzą. Zu­peł­nie nie­po­trzeb­nie. Gdyby wtedy ktoś po­wie­dział jej, że po tej ziemi, którą w prze­szło­ści na­zy­wali ścier­ni­skiem, bę­dzie bie­gała wraz z przy­ja­ciółmi ich wy­ma­rzona córka, chyba by nie uwie­rzyła. Le­ka­rze, cho­ciaż nie wprost, to jed­nak su­ge­ro­wali, że w jej przy­padku zaj­ście w ciążę bę­dzie gra­ni­czyło z cu­dem. Tym bar­dziej sza­no­wała tenże zwany ży­ciem CUD. Cud, który od­mie­nił wszystko.

– Ma­mu­siu, ma­mu­siu, zo­bacz! – krzyk­nęła Fau­styna, dmuch­nąw­szy w pla­sti­kowe kó­łeczko, z któ­rego wy­do­by­wały się my­dlane bańki. – Nie stój tak, kla­skaj! Łap je! – za­rzą­dziła dziew­czynka.

He­lena po­słusz­nie rzu­ciła się w po­goń za kru­chymi ni­czym cien­kie szkło ozdo­bami jej ogrodu. Ko­le­żanki córki do­łą­czyły do niej, szcze­bio­cząc jedna przez drugą. Przy­glą­da­jąca się im z od­dali star­sza pani nie za­uwa­żyła, że wśród kilku dziew­czy­nek w wieku szkol­nym sza­leje do­ro­sła ko­bieta. Zresztą, kto by się jej dzi­wił. He­lena wy­glą­dała młodo i atrak­cyj­nie, a Fau­styna była ko­pią swo­jej matki. Ten sam de­li­katny typ urody, ten sam ko­lor wło­sów i ten sam za­rys syl­wetki, który już te­raz zdra­dzał, że dziew­czynka jest ra­czej, jak to się zwy­kło ma­wiać, drob­nej ko­ści.

He­lena wal­czyła jak lwica, by strą­cić jak naj­wię­cej my­dla­nych ba­niek. Za­wsze za­le­żało jej na tym, by za­im­po­no­wać córce.

– Brawo, ma­mu­siu. Brawo, brawo! – wo­łała Fau­sti, po­pi­sku­jąc i pod­ska­ku­jąc z ra­do­ści.

Pod­eks­cy­to­wana He­lena pod­sko­czyła, ile sił, by strą­cić naj­więk­szą bańkę, za­nim ta sa­mo­ist­nie pęk­nie i... nie­stety nie udało się, gdyż wy­bi­ja­jąc się w po­wie­trze, stra­ciła rów­no­wagę i jak długa upa­dła na trawę. Przy­ja­ciółki Fau­styny za­chi­cho­tały, ła­piąc się z ra­do­ści za brzuszki. He­lena rów­nież się ro­ze­śmiała. Le­żała na tra­wie, pa­trzyła w niebo, do któ­rego po­dą­żały te okrą­głe po­wody do ra­do­ści, i w gło­wie miała same do­bre my­śli – chwilo trwaj, je­steś piękna, nie bra­kuje mi ni­czego. Gdyby jesz­cze raz sta­nęła przed wy­bo­rem, czy po­sta­wić na ka­rierę za­wo­dową, czy po­świę­cić się ma­cie­rzyń­stwu, znów bez wa­ha­nia wy­bra­łaby to dru­gie. Ow­szem, więk­szość jej przy­ja­ció­łek nie była w sta­nie po­jąć, jak można świa­do­mie zre­zy­gno­wać z tak do­brze za­po­wia­da­ją­cej się ka­riery. He­lena od dziecka tań­czyła w ba­le­cie, miała do tego praw­dziwy dryg. Ar­ty­styczne śro­do­wi­sko wsy­sało ją w sie­bie z siłą, jaką trudno było okieł­znać. Wspi­nała się na naj­wyż­szy szczyt, do­sta­wała za­pro­sze­nia z ca­łego świata. Mo­gła tań­czyć na de­skach naj­lep­szych te­atrów, zam­ków i do­bry Bóg wie, gdzie jesz­cze. Szły za tym po­tężne pie­nią­dze, sława i pre­stiż.

– Tylko się nie za­ko­chaj. Nie po­trzeba nam nad­miaru emo­cji – ma­wiała tre­nerka i jed­no­cze­śnie ma­na­gerka He­leny, wy­ci­ska­jąc z niej siódme poty na sali – i nie jedz za dużo, aby ci w bio­drach nie przy­było. Wy­sy­piaj się, wiesz sama, ja­kie to ważne. Bez ośmiu go­dzin snu ani rusz – pa­plała i pa­plała, nie ma­jąc bla­dego po­ję­cia o tym, że ktoś, w kogo in­we­stuje swój czas, ener­gię i, co naj­istot­niej­sze, swoje ocze­ki­wa­nia, tylko czeka na ko­niec tre­ningu, aby za­nu­rzyć się w po­tęż­nych ra­mio­nach uko­cha­nego i jego roz­wa­la­ją­cym się oplem corsą po­je­chać do McDo­nalda po frytki z ke­czu­pem.

Wik­tor był jej ta­jem­nicą. Po­znała go zu­peł­nie przy­pad­kiem, w zwy­kły dzień nie­za­po­wia­da­jący ni­czego szcze­gól­nego. Ot, po pro­stu w skle­pie sa­mo­ob­słu­go­wym, gdzie ro­biła za­kupy, po­pro­siła go, aby zdjął jej z gór­nej półki od­tłusz­czone mleko. Wrę­cza­jąc kar­to­nik, tylko raz zaj­rzał jej w oczy. To wy­star­czyło. Uj­rzaw­szy swoje od­bi­cie w jego błę­kit­nych źre­ni­cach, wie­działa, że ma przed sobą ojca swo­ich dzieci. Po­cho­dzili z zu­peł­nie in­nych świa­tów. Ona, do­słow­nie i w prze­no­śni, uno­sząca się nad zie­mią ar­tystka i on, twardo stą­pa­jący po ziemi przy­szły praw­nik. Jego po­cią­gała w niej nie­by­wała kru­chość, a za­ra­zem siła, z jaką po­słu­gi­wała się na sce­nie swoim wą­tłym cia­łem, a ją urze­kły jego cha­ry­zma i zde­cy­do­wa­nie. Był aku­rat po se­sji i miał tro­chę wol­nego czasu, więc za­pro­po­no­wał jej randkę. I tak to się za­częło.

Pa­trząca w niebo He­lena od­pły­nęła w prze­szłość. Ani tro­chę nie ża­ło­wała, że omi­nął ją ten cały splen­dor. Prze­wró­ciła się z ple­ców na bok i zer­k­nęła na dziew­czynki, które wła­śnie do­pa­dły do mi­ski z pa­pry­ko­wymi chip­sami. Za­trzy­mała wzrok na ma­łej Fau­sti i po­dzię­ko­wała za nią w du­chu Opatrz­no­ści.

A po­my­śleć, że ze względu na zbyt ni­ską za­war­tość tkanki tłusz­czo­wej nie wró­żono mi ma­cie­rzyń­stwa. A może by tak? – za­du­mała się. – Może by tak po­sta­rać się dla niej o ro­dzeń­stwo?

Uśmiech­nęła się. Ten uśmiech był za­po­wie­dzią szcze­rej roz­mowy z mę­żem, któ­rej za­pra­gnęła z ca­łego serca.

– Ta­tuś, ta­tuś! – za­wo­łała Fau­styna z ra­do­ścią. Z jej ust nie­opatrz­nie wy­le­ciały resztki chip­sów. Wsko­czyła na ojca, obej­mu­jąc go no­gami w ta­lii i za­rzu­ca­jąc małe ra­mionka na jego szyję.

Po­ca­ło­wał ją w oba po­liczki.

– Je­steś co­raz cięż­sza, moja panno. – Po­ła­sko­tał ją. – Czy ty przy­pad­kiem mi nie obie­ca­łaś, że nie uro­śniesz?

– Nieee. Mu­szę ro­snąć.

– Nie mu­sisz.

– Mu­szę.

– Nie mu­sisz.

– Mu­szę, tatku. Nie po­wstrzy­mam tego. To sil­niej­sze ode mnie.

Wik­tor spoj­rzał na mi­skę z nie­zdro­wymi prze­ką­skami, a na­stęp­nie ob­rzu­cił żonę dość wy­mow­nym spoj­rze­niem.

– Wiesz, że je­śli cho­dzi o sprze­ci­wia­nie się woli na­szej córki, to nie mam szans, prawda, skar­bie? Mar­chewki i jabłka nie mają ta­kiego wzię­cia. – Mru­gnęła i po­de­szła do męża, aby się z nim przy­wi­tać.

Wik­tor po­sta­wił córkę na ta­ra­sie, a na­stęp­nie ujął twarz He­leny, skła­da­jąc na jej ustach jakby wy­mu­szony po­ca­łu­nek. Dziew­czynki za­częły chi­cho­tać.

– Za­ko­chana para, Ja­cek i Bar­bara – za­śpie­wała jedna z nich, co wy­wo­łało miłe uczu­cia u He­leny.

Mał­żeń­stwo zo­sta­wiło ba­wiące się w ogro­dzie dzieci i we­szło do wnę­trza sty­lowo urzą­dzo­nego domu. Ile­kroć ko­bieta omia­tała wzro­kiem to, co udało jej się stwo­rzyć, ty­le­kroć była z sie­bie szcze­rze dumna. Po­do­bało jej się ży­cie go­spo­dyni do­mo­wej i nie za­mie­rzała ni­czego w nim zmie­niać. A już na pewno nie w nie­da­le­kiej przy­szło­ści.

Skie­ro­wała swoje kroki do gu­stow­nej kuchni w ja­snych bar­wach. Drew­niane fronty zdo­bione fre­zami ide­al­nie kom­po­no­wały się z ja­snym kon­glo­me­ra­tem bla­tów. Otwo­rzyła lo­dówkę.

– Dziś pani domu ser­wuje pul­pety w kre­mo­wym so­sie musz­tar­do­wym, do tego su­rówka z pora i ko­pytka ziem­nia­czane. Na po­czą­tek oczy­wi­ście de­li­katna zupa krem z bia­łych wa­rzyw, no i de­ser. Zgad­nij co?

– Nie mam po­ję­cia – mruk­nął znu­dzony Wik­tor.

– No zgad­nij, pro­szę. Tak się sta­ra­łam.

– Bu­dyń?

– Wik­tor, wy­sil się – udała roz­cza­ro­wa­nie jego po­stawą. – Chcę roz­pie­ścić mo­jego wspa­nia­łego męża, który tak ciężko pra­cuje, abym mo­gła się speł­niać jako ko­bieta. Na­prawdę są­dzisz, że po­da­ła­bym ci bu­dyń z paczki? Po­myśl, pro­szę. No, No! Co lu­bisz naj­bar­dziej?

Męż­czy­zna prze­łknął. Sta­ra­nia żony nie zro­biły na nim zbyt du­żego wra­że­nia.

He­lena prze­wró­ciła oczami.

– Ti­ra­misu ci zro­bi­łam. Tak lu­bisz wło­skie kli­maty. No wła­śnie, à pro­pos Włoch. Co my­ślisz o tym, abym za­re­zer­wo­wała dla nas ty­dzień na przy­kład w To­ska­nii? Ni­gdy nie by­łam, a za­wsze chcia­łam. Kiedy jesz­cze tań­czy­łam, mie­li­śmy je­chać tam z ba­le­tem. Stare, zu­peł­nie inne czasy. – Mach­nęła ręką.

– Mo­żesz wró­cić do tańca, kiedy tylko chcesz.

– Eee, nie chcę. Wolę was. I je­dze­nie tych pysz­no­ści, a nie ja­kichś tam su­chych wió­rów. Nie tę­sk­nię za tym. Do­brze wiesz, że to były bar­dziej ma­rze­nia mo­jej matki niż moje. Spró­buj. – Pod­su­nęła mu do ust łyżkę z kre­mo­wym so­sem, chcąc zmie­nić te­mat.

Sma­ko­wało obłęd­nie. Mu­siał przy­znać, że wszystko, co ugo­to­wała bądź upie­kła jego żona, było dzie­łem sztuki. Miała do tego ta­lent.

He­lena na­lała zupy i po­sta­wiła ją przed mę­żem.

– Nie jesz? – spy­tał.

– Och, naja­dłam się przy go­to­wa­niu. A po­tem jesz­cze skub­nę­łam to i owo z dziew­czyn­kami. Je­stem pełna. Spójrz tylko. – Kiw­nęła głową w stronę ogrodu.

Wik­tor od­wró­cił się i wes­tchnął, wy­ra­ża­jąc swoją wąt­pli­wość w to, czy ich co­dzienni go­ście mają swo­ich ro­dzi­ców.

– Te dzie­ciaki prze­sia­dują tu nie­mal każ­dego dnia, He­leno. Da­jesz się wy­ko­rzy­sty­wać – mruk­nął, za­nu­rza­jąc łyżkę w zu­pie.

– Wy­ko­rzy­sty­wać? No coś ty.

– Oczy­wi­ście, że tak. Wi­dzia­łem matkę tej no, jak jej tam. No, tej co wła­śnie rą­bie na dwie ręce na­sze chipsy. Za­raz bluzka jej pęk­nie. Wi­dzisz, jaka ona jest gruba?

– Ci­szej, Wik­to­rze. – He­lena zde­ner­wo­wała się. – Nie mów tak o Ka­mili. Może i ma nieco za dużo tłusz­czyku. Ale to jesz­cze mała dziew­czynka. Na pewno z niego wy­ro­śnie, wy­cią­gnie się, na sto pro­cent.

– No, jak bę­dzie tyle żarła, to na pewno nie. Jej matka szwenda się po kli­ni­kach, od­sysa so­bie tłuszcz i pom­puje usta, a ty pil­nu­jesz jej dzie­ciaka i do tego kar­misz nie­zdro­wym je­dze­niem. Nic do­brego z tego nie bę­dzie, Hela, zo­ba­czysz. – Wik­tor od­su­nął pu­stą mi­skę po zu­pie i nie zdą­żył na­wet mru­gnąć, jak żona po­sprzą­tała po nim i na­ło­żyła mu na ta­lerz dru­gie da­nie.

Wręcz ubó­stwiała dla niego go­to­wać. Roz­ko­szo­wała się wi­do­kiem jego przy­stoj­nej twa­rzy, na któ­rej wprost pro­por­cjo­nal­nie do wy­peł­nio­nego żo­łądka po­ja­wiała się ła­god­ność. Na­uczona do­świad­cze­niem wie­działa, że je­śli chce coś z mę­żem za­ła­twić, musi naj­pierw do­brze po­sta­rać się w kuchni, a za­raz po­tem w sy­pialni. Lu­biła i jedno, i dru­gie. Wik­tor był jej pierw­szą praw­dziwą mi­ło­ścią. No­siła w so­bie prze­ko­na­nie i głę­boką wiarę, że ze­sta­rzeją się ra­zem i będą przy so­bie trwać, aż do śmierci.

– A może by tak... – urwała wpół zda­nia.

– Jak tak za­czy­nasz, to za­czy­nam się bać.

Za­śmiała się.

– Ależ nie ma czego, skar­bie. Stę­sk­ni­łam się za tobą. Tak bar­dzo się stę­sk­ni­łam, wiesz? – Po­de­szła bli­żej i przy­tu­liła się do jego ple­ców.

Pró­bo­wał się opę­dzić od niej, mó­wiąc, że wła­śnie je i że tro­chę mu prze­szka­dza. Ona na­to­miast zda­wała się tego nie do­strze­gać. Wszel­kie jego oznaki by­cia dla niej nie­mi­łym zwa­lała na karb stre­su­ją­cej pracy. Był prze­cież praw­ni­kiem. Ad­wo­ka­tem nie­kiedy sa­mych dia­błów, jak zwykł o so­bie mó­wić. Poza tym dziś, gdy wró­cił do domu, po­ca­ło­wał ją czule. Chciała czuć jego mi­łość i czuła ją. Wik­tor był jej wy­bo­rem na całe ży­cie.

– Wiesz co, skar­bie? – wy­szep­tała mu do ucha. – Może jed­nak We­rona za­miast To­ska­nii? Chcia­ła­bym od­wie­dzić dom Ju­lii i sta­nąć na tym bal­ko­nie. Ty mógł­byś być na dole. Za­wo­ła­ła­bym do cie­bie: „Ro­meo, ty je­steś Ro­meo”. To ta­kie ro­man­tyczne, nie są­dzisz?

Wik­tor wstał od stołu, strą­ca­jąc z sie­bie dło­nie żony. Pod­szedł do eks­presu, jak gdyby ni­gdy nic. Mimo peł­nego żo­łądka nie udzie­lił mu się jej ro­man­tyczny na­strój. Wręcz prze­ciw­nie – iry­to­wał go. Uwa­żał, że za­cho­wa­nie żony jest in­fan­tylne, lecz z ja­kichś przy­czyn nie po­tra­fił jej tego po­wie­dzieć otwar­cie.

– Usiądź, ko­cha­nie. Ja ci zro­bię kawy i na­łożę ti­ra­misu – za­rzą­dziła.

Gdy pił kawę i de­lek­to­wał się roz­pły­wa­ją­cym w ustach de­se­rem, wy­raź­nie dała mu do zro­zu­mie­nia, że dziś nie wy­kręci się z nocy, jaką pra­gnęła z nim spę­dzić. Roz­pięła gu­zik bluzki, by za­chę­cić go głę­boką czer­wie­nią no­wej bie­li­zny. Zro­biło mu się go­rąco. Mógł mie­wać te swoje hu­mory, lecz prze­cież był męż­czy­zną. Mu­siał przy­znać, że mimo upływu lat He­lena wciąż była piękną i pełną wdzięku ko­bietą.

Wstał i pod­szedł do niej, co ta na­tych­miast wy­ko­rzy­stała, przy­tu­la­jąc się do niego i ca­łu­jąc go w usta.

– Chcę mieć z tobą dru­gie dziecko, Wik­to­rze – po­wie­działa tuż po po­ca­łunku.

– Ale...

– Ciiii... Ani słowa. Szczę­śliwa żona to szczę­śliwe ży­cie. A ja już pod­ję­łam de­cy­zję.

Gdy woda spły­wała po jego na­gim ciele, czuł ulat­nia­jący się ze skóry za­pach żony. Był na sie­bie zły, że znów to zro­bili. Ab­surdu tej ca­łej sy­tu­acji do­da­wał fakt, że mę­czyły go wy­rzuty su­mie­nia, iż to wła­śnie z He­leną zdra­dza swoją ko­chankę Klarę, a nie od­wrot­nie.

Wy­lał tro­chę płynu na gąbkę i za­czął się szo­ro­wać.

Dłu­żej tak nie wy­trzy­mam – po­my­ślał.

Był bli­ski po­wie­dze­nia żo­nie, że chce roz­wodu, że już jej nie ko­cha i że w za­sa­dzie, od­kąd uro­dziła się Fau­styna, od­nosi wra­że­nie, że nic poza dziec­kiem i kre­dy­tem ich nie łą­czy.

Zmę­czony szo­ro­wa­niem ciała rzu­cił gąbkę na dro­gie ka­felki i oparł czoło o ścianę prysz­nica. Po­dej­rze­wał, że z jego oczu lecą łzy, lecz nie miał pew­no­ści. Czuł przej­mu­jący smu­tek. Z każ­dym dniem co­raz więk­szy, wszak od wielu mie­sięcy pró­bo­wał znie­chę­cić do sie­bie He­lenę, trak­tu­jąc ją, krótko mó­wiąc, po pro­stu źle, lecz jego „sta­ra­nia” ni­czym nie skut­ko­wały. Wciąż po­wta­rzała, że go ko­cha, że jest mi­ło­ścią jej ży­cia, że ich ro­dzina jest dla niej naj­waż­niej­sza i że to wła­śnie ze względu na nią nie za­mie­rza wró­cić do pracy za­wo­do­wej.

– Je­stem po­wo­łana do by­cia żoną i mamą, Wik­to­rze – mó­wiła, gdy de­li­kat­nie su­ge­ro­wał jej po­wrót do tańca, albo cho­ciaż do na­ucza­nia in­nych.

Mi­liony męż­czyzn na ca­łym świe­cie cie­szy­łyby się, ma­jąc w domu tak od­daną żonę. Taką, która sprząta, pie­rze, go­tuje, zaj­muje się dziec­kiem i – jakby tego wszyst­kiego było mało – jest atrak­cyjna fi­zycz­nie. Naj­więk­szą za­letą He­leny nie były jed­nak te wszyst­kie rze­czy, lecz przede wszyst­kim to, że ona pra­wie ni­gdy nie na­rze­kała. Cza­sami od wiel­kiego dzwonu wy­rwało się jej, że za nim tę­skni i że mógłby może mniej pra­co­wać, na­to­miast spę­dzać wię­cej czasu z ro­dziną. Lecz gdy od­po­wia­dał, że dzięki jego pracy wiodą do­stat­nie ży­cie, na­tych­miast sta­wiała się do pionu i jesz­cze go ża­ło­wała, mó­wiąc, jaki to on jest biedny, że musi tak ciężko pra­co­wać, i pie­jąc z za­chwytu nad tym, jak do­zgon­nie jest mu wdzięczna za ży­cie, ja­kie dzięki jego cięż­kiej pracy wiodą.

– Tak lu­bię być mamą, skar­bie. Tak bar­dzo, wiesz? – wy­szep­tała tuż po tym, jak go uwio­dła, za­raz po­tem do­da­jąc, że nie może dłu­żej wal­czyć z ma­cie­rzyń­skim in­stynk­tem.

– Nie wiem, He­leno... – wy­szep­tał, le­żąc na ple­cach i wpa­tru­jąc się w su­fit.

Za­miast o tym, co mówi do niego żona, my­ślał ra­czej o Kla­rze, którą znów bę­dzie mu­siał za­pew­niać, że nic go z żoną nie łą­czy. Nie mógł wręcz znieść do­tyku rąk He­leny na swo­jej skó­rze. Dla­czego wciąż z nią sy­piał? Na to py­ta­nie sam nie po­tra­fił od­po­wie­dzieć. Gdyby nie Fau­styna i jego ogromna mi­łość do niej, już dawno by się wy­pro­wa­dził. Po­trze­bo­wał jed­nak czasu, aby wszystko do­brze za­pla­no­wać i po­ukła­dać so­bie w gło­wie.

Klara co­raz bar­dziej się nie­cier­pli­wiła. Zresztą nie dzi­wił się jej. Mó­wił, że ją ko­cha, że chce z nią być, że swoją przy­szłość wiąże wła­śnie z nią, a jed­no­cze­śnie każ­dego dnia wra­cał z pracy do domu, w któ­rym cze­kała na niego inna ko­bieta. Ko­bieta bę­dąca jego żoną. Żoną, która zda­wała się ślepa na wszyst­kie sy­gnały, ja­kie jej wy­sy­łał. I jakby tego wszyst­kiego było mało, chciała z nim mieć dru­gie dziecko.

– Och, nie bój się, skar­bie. Nie ma czego. Przy Fau­sti też się ba­li­śmy i zo­bacz, jaka piękna dziew­czynka z niej wy­ro­sła. Gdyby tak chłop­czyk nam się te­raz tra­fił, rety... A zresztą, to cał­ko­wi­cie obo­jętne. By­leby dziecko było zdrowe. À pro­pos, umó­wi­łam się do le­ka­rza... – pa­plała i pa­plała, nie zwa­ża­jąc na to, że nie jest słu­chana. – Wiesz, chcia­ła­bym to do­brze za­pla­no­wać. Naj­pierw zro­bić ba­da­nia le­kar­skie, czy wszystko jest w po­rządku. Po­win­nam chyba za­cząć brać wi­ta­miny i na pewno kwas fo­liowy. Tak, kwas fo­liowy to jest to. Po­dobno trzeba za­ży­wać go mi­ni­mum przez dwa­na­ście ty­go­dni przed pla­no­wa­nym zaj­ściem w ciążę. Dasz wiarę? Jak ja wy­trzy­mam dwa­na­ście ty­go­dni – stęk­nęła i za­raz po­tem się za­śmiała.

Wik­to­rowi wcale nie było do śmie­chu. Czuł się obrzy­dli­wie. Jak ktoś od­czło­wie­czony z su­mie­nia. Było mu wstyd z po­wodu po­dwój­nego ży­cia, które pro­wa­dził już od, o zgrozo, po­nad dwóch lat. Te­raz stał pod prysz­ni­cem i my­ślał o tym, czego przez ten cały czas do­wie­dział się przede wszyst­kim o so­bie. Wró­ciły wspo­mnie­nia, jak bro­nił się przed uczu­ciem do Klary. Woda lała się stru­mie­niami, a on nie mógł się zmu­sić, by wyjść spod prysz­nica, ja­koś się ogar­nąć i wró­cić do łóżka, gdzie cze­kała na niego żona. Miał na­dzieję, że gdy prze­cią­gnie ką­piel, ta za­śnie i nie bę­dzie mu­siał z nią już roz­ma­wiać.

Iry­to­wały go wszyst­kie plany od­no­śnie do wa­ka­cji w To­ska­nii, We­ro­nie i Bóg je­den wie­dział gdzie jesz­cze. Same Wło­chy za­częły go iry­to­wać, cho­ciaż tak bar­dzo ko­chał kraj ma­ka­ro­nia­rzy. Kie­dyś dałby się po­kroić za te ich Do­lce Vita. Kie­dyś, lecz nie te­raz. Te­raz ze wszyst­kich sił nie chciał być w miej­scu, w któ­rym się znaj­do­wał. Gdyby nie Fau­sti i jej po­ukła­dany świat, który – bądź co bądź – He­lena jej za­pew­niała, o wiele ła­twiej by­łoby mu pod­jąć de­cy­zję. Żona wo­ziła dziew­czynkę do re­no­mo­wa­nej pry­wat­nej szkoły, na za­ję­cia do­dat­kowe z na­uki gry na pia­ni­nie, lek­cje ję­zy­ków ob­cych, te­nisa, tańce, jogę dla dzieci, kurs kom­pu­te­rowy i tak da­lej. Co tylko Fau­sti wy­my­śliła, matka na­tych­miast speł­niała jej prośby. Wszystko można było po­wie­dzieć o He­le­nie, lecz na pewno nie to, że była złą matką czy żoną. Była... no wła­śnie. Do po­rzygu po­rządna.

Na brak seksu też nie mógł na­rze­kać. Wła­ści­wie, gdyby chciał, ro­bi­łaby to z nim co noc. Była za­dbana, szczu­pła, ele­gancka. Za­wsze schlud­nie ubrana i ucze­sana, z ide­al­nie zro­bio­nymi ma­ni­kiu­rem i pe­di­kiu­rem. Je­dy­nym, czego jego zda­niem nie miała, a co mu tak bar­dzo prze­szka­dzało, był... brak am­bi­cji. Oprócz ro­dziny, dzieci i ro­sołu co nie­dzielę, w za­sa­dzie na ni­czym jej nie za­le­żało. Zu­peł­nie na ni­czym. No, może na kwiat­kach na pa­ra­pe­cie albo na no­wym wie­szaku na ręcz­niki.

Kiedy się po­znali, tań­czyła w ba­le­cie. Gdy przed­sta­wił ją ro­dzi­com, nie mo­gli wyjść z po­dziwu nad jej ta­len­tem. Otrzy­my­wali za­pro­sze­nia na gale, w któ­rych tań­czyła, i za­sia­dali w pierw­szych rzę­dach, by po­dzi­wiać swoją przy­szłą sy­nową. Matka Wik­tora wzdy­chała, ze łzami w oczach pa­trząc, jak He­lena kręci na sa­mych pal­cach te swoje pi­ru­ety ubrana w tiu­lową spód­niczkę, któ­rej fa­cho­wej na­zwy ni­gdy nie po­tra­fiła za­pa­mię­tać.

– To tutu – wy­ja­śniała wie­lo­krot­nie He­lena tuż po wy­stę­pie, do­da­jąc z wdzię­kiem, iż hi­sto­ria tejże spód­niczki, w któ­rej tań­czą ba­let­nice, za­częła się w ty­siąc osiem­set dwu­dzie­stym dzie­wią­tym roku i pierw­szą ba­let­nicą, która ją wło­żyła, była Ma­rie Ta­glioni.

Wik­tor słu­chał, jak na­rze­czona opo­wiada, i mu­siał przy­znać, że był tymi opo­wie­ściami urze­czony. He­lena miała pa­sję, żyła z pa­sją, żyła z po­lo­tem i we­rwą. Mu­siał za­bie­gać o jej czas, co wtedy nie­zwy­kle go pod­nie­cało. Nie to, co te­raz, kilka lat po ślu­bie. Cho­ciaż za­dbana i atrak­cyjna, jakby z każ­dym dniem tra­ciła tę atrak­cyj­ność. Męż­czy­zna zła­pał się na tym, że wsty­dzi się mó­wić ko­le­gom, że jego żona od lat nie robi nic, tylko zaj­muje się do­mem i do tego wszyst­kiego nie wi­dzi w tym naj­mniej­szego pro­blemu, a wręcz prze­ciw­nie – czuje dumę.

By­wało, że kła­mał. Mó­wił na przy­kład, że jego druga po­łowa za­jęła się ma­lo­wa­niem i że przy­go­to­wuje się do wła­snego wer­ni­sażu. Po­tem wra­cał do domu i na wi­dok roz­grze­ba­nego ma­lunku domku z drzew­kami ogar­niało go za­że­no­wa­nie. Jak mógł wma­wiać in­nym, że te in­fan­tylne bo­ho­mazy kie­dyś będą dzie­łami sztuki, skoro sam w to nie wie­rzył? He­lena ni­gdy nie de­kla­ro­wała, że chce się speł­niać na in­nej płasz­czyź­nie, ani­żeli na tej, aby być matką i żoną. A je­śli ma­lo­wała, tań­czyła, upra­wiała sport czy zaj­mo­wała się in­nymi rze­czami – ro­biła to wy­łącz­nie dla do­brej za­bawy lub po­prawy na­stroju.

– Ktoś z nas musi za­cho­wać swój czas dla ro­dziny, aby ta była zdrowa i har­mo­nijna, Wik­to­rze – ma­wiała, świę­cie prze­ko­nana, że współ­cze­sne ko­biety ro­bią so­bie krzywdę, chcąc za wszelką cenę być mul­ti­funk­cyj­nymi ro­bo­tami do wszyst­kiego.

Zresztą... He­lena była tak różna od współ­cze­snych ko­biet, jak tylko różną można być.

Skąd ona się na Boga wzięła? – du­mał te­raz, wy­cie­ra­jąc za­czer­wie­nione od tem­pe­ra­tury wody ciało. – Po­winna była uro­dzić się w cza­sach śre­dnio­wie­cza, gdy te jej po­glądy sza­no­wano i uwa­żano za spo­łecz­nie ak­cep­to­wane, wręcz po­żą­dane. Nie te­raz, w dwu­dzie­stym pierw­szym wieku, kiedy to ko­biety mają prawa do gło­so­wa­nia, pra­cują, speł­niają się i przy­naj­mniej z za­ło­że­nia żyją nie­mal na równi z męż­czy­znami. Ktoś ewi­dent­nie zro­bił He­le­nie psi­kusa, da­jąc jej ży­cie w tej epoce.

Wik­tor spoj­rzał w lu­stro. Wciąż był przy­stojny. Może jesz­cze bar­dziej niż kiedy był mło­dym chło­pa­kiem. Od ślubu z He­leną przy­brał na wa­dze, co tylko wy­szło mu na do­bre. Przy me­trze dzie­więć­dzie­się­ciu kilka ki­lo­gra­mów na górkę w jego przy­padku wy­szło na plus. Zbli­żał się do czter­dziestki, a jego czoło po­kryte było sek­sow­nymi, po­przecz­nymi zmarszcz­kami, spra­wia­ją­cymi, że wy­glą­dał zmy­słowo i in­te­li­gent­nie. Czuł, że ko­biety się za nim oglą­dają. Czuł ich spoj­rze­nia na so­bie. Czuł, że roz­bie­rają go wzro­kiem. Klientki wie­lo­krot­nie wci­skały mu w kie­sze­nie swoje wi­zy­tówki z nu­me­rami te­le­fo­nów i ad­no­ta­cjami w stylu: „Cze­kam w tym i tym ho­telu o tej i o tej. Przy­jedź, będę sama i tylko dla cie­bie”. Zwy­kle je wy­rzu­cał. Lu­bił my­śleć o so­bie, że za­leży mu na zbu­do­wa­niu pięk­nej i trwa­łej ro­dziny. Był świa­domy, że przy He­le­nie jest to na wy­cią­gnię­cie ręki.

Aż na jego dro­dze po­ja­wiła się młoda, piękna i sza­le­nie zde­fi­nio­wana na suk­ces Klara. Była jak grom z ja­snego nieba. Przy­nio­sła ja­kieś do­ku­menty do pod­pi­sa­nia i za­dała mu kilka traf­nych, nie­zwy­kle bły­sko­tli­wych py­tań. Za­nim na nie od­po­wie­dział, mu­siał się do­brze za­sta­no­wić. Za­im­po­no­wało mu to. Już dawno żadna ko­bieta nie zmu­siła go do wy­siłku in­te­lek­tu­al­nego. Była to miła od­miana w sto­sunku do to­czą­cych się roz­mów o szkole, ce­nie po­mi­do­rów i o tym, co no­wego w se­rialu gra­nym w te­le­wi­zji od lat, w któ­rym to ak­to­rzy już nie mu­szą się na­wet uczyć na pa­mięć tek­stów swo­ich ról, gdyż wszystko już ode­grali i co pe­wien czas po pro­stu to po­wta­rzają. Z Klarą to było coś in­nego, wznio­słego, coś, co na­wet dziś, po trwa­ją­cym już pra­wie dwa lata ro­man­sie, mógłby na­zwać eks­tazą. Tak, to słowo w od­nie­sie­niu do jego uczuć wcale nie było prze­sadne. Klara wy­zwa­lała w nim praw­dziwą mę­skość. Zmu­szała go do wy­siłku, wciąż ka­zała za sobą go­nić, sta­rać się o nią, po­dą­żać za nią i za jej pra­gnie­niami. Nie to, co He­lena. Dla niej mógł być opry­skliwy, a i tak po­zo­sta­wał naj­lep­szy. Przy Kla­rze to by nie prze­szło. Ona mu­siała być za­uwa­żona i do­piesz­czona. I chyba to naj­bar­dziej go w niej po­cią­gało.

Tuż po prysz­nicu Wik­tor za­rzu­cił na sie­bie ide­al­nie wy­pra­so­waną przez żonę pi­żamę i po ci­chutku, li­cząc na to, że He­lena już za­snęła, wy­szedł z ła­zienki. Na pal­cach prze­ma­sze­ro­wał przez ko­ry­tarz domu pro­wa­dzący do mał­żeń­skiej sy­pialni, gdzie w za­mknię­tej na klu­czyk szu­fla­dzie zo­sta­wił wy­ci­szony te­le­fon ko­mór­kowy. Do­pi­sało mu szczę­ście, gdyż He­lena już spała. Zmę­czona mi­ło­snymi unie­sie­niami od­dy­chała ci­cho i rów­no­mier­nie. W po­miesz­cze­niu wciąż uno­sił się za­pach ich po­łą­czo­nych ciał, któ­rych woń aż go cof­nęła. Czuł po­tworne wy­rzuty su­mie­nia i jed­no­cze­śnie ulgę, że jego żona była taka po­rządna i po­sta­no­wiła go po­in­for­mo­wać, że chce mieć z nim dru­gie dziecko. Chciała wszystko za­pla­no­wać tak, jak pla­nuje się za­da­nia na nad­cho­dzący ty­dzień. Naj­pierw le­karz, po­tem ja­kieś durne wi­ta­miny, a na­stęp­nie ciąża. Zero spon­ta­nicz­no­ści. Zro­biło mu się nie­do­brze.

Wy­cią­gnął te­le­fon z szu­flady i od­wró­ciw­szy się na pię­cie, ob­rzu­cił He­lenę spoj­rze­niem. Przez od­sło­niętą ro­letę świa­tło księ­życa zło­żyło na jej twa­rzy swój de­li­katny do­tyk, spra­wia­jąc, że wy­glą­dała jesz­cze pięk­niej niż za­zwy­czaj. Przy­po­mniał mu się krą­żący w in­ter­ne­cie mem, któ­rego ha­sło w od­nie­sie­niu do żony gło­siło „że­byś ty była tro­chę bar­dziej obca”. No tak... obca. Nie­prze­wi­dy­walna, spon­ta­niczna, wy­zwo­lona, pełna am­bi­cji i tem­pe­ra­mentna. Czyli taka, jak Klara – po­my­ślał za­drę­czony wy­rzu­tami su­mie­nia.

Uśmiech­nął się de­li­kat­nie i za­sko­czony swoją na­głą po­trzebą pod­szedł do żony, by po­ca­ło­wać jej na­gie ra­mię. Kie­dyś jej za­pach tak bar­dzo go pod­nie­cał i... te­raz też. Lecz było to zu­peł­nie inne pod­nie­ce­nie. Kie­dyś mie­szało się ono z po­trzebą za­opie­ko­wa­nia się tą ko­bietą, od­po­wie­dzial­no­ści za nią. A te­raz z po­trzebą zwy­kłego zwie­rzę­cego sek­su­al­nego wy­ży­cia. Na po­czątku, kiedy za­czął sy­piać z Klarą, czuł się z tym bar­dzo źle. Z upły­wem czasu jed­nak na­uczył się ra­dzić so­bie z ogar­nia­ją­cymi go wy­rzu­tami. He­lena nie wie­działa o Kla­rze i tak ślepo go ko­chała, że na­wet nie przy­szłoby jej do głowy o co­kol­wiek po­dej­rze­wać męża. Go­towa była so­bie tę głowę za niego ob­ciąć. Za jego za­sad­ni­czość, mo­ral­ność i trans­pa­rent­ność, nie tylko jako praw­nika, lecz wła­śnie jako głowy ro­dziny. Klara na­to­miast wie­działa o He­le­nie, co było cał­ko­wi­cie na­tu­ralne. Wciąż no­sił na palcu ob­rączkę. By­wało, że śmiała się z niej, mó­wiąc, że działa na nią jak naj­lep­szy afro­dy­zjak. Mó­wiła: „Ona pie­rze ci bie­li­znę, a ja ją z cie­bie ścią­gam i jara mnie to, jak nie wiem co”. Tak, jak wszystko w ży­ciu prze­mija, tak i śmiech ko­chanki miał prze­mi­nąć. Ro­mans za­wsze nie­sie za sobą kon­se­kwen­cje. A jego wyj­ście na jaw w więk­szo­ści przy­pad­ków po­zo­staje tylko kwe­stią czasu.

Po­gu­biony na po­czątku Wik­tor wy­tłu­ma­czył so­bie, że bę­dzie się sta­rał być naj­lep­szym mę­żem, jak to tylko moż­liwe, a spo­tka­nia z Klarą po­trak­tuje jak zwy­czajną roz­rywkę. Prze­cież jemu też, oprócz ha­ro­wa­nia na ro­dzinę, coś od ży­cia się na­le­żało. Seks bez zo­bo­wią­zań, o czym zresztą re­gu­lar­nie po­cząt­kowo przy­po­mi­nała mu Klara, od­stre­so­wy­wał go i re­lak­so­wał. Nad­szedł jed­nak czas, że ko­chanka zmie­niła swoje na­sta­wie­nie. Co­raz czę­ściej do­ma­gała się spo­tkań z nim i do­py­ty­wała, kim wła­ści­wie jest dla niego. Skoń­czyła się bez­tro­ska związku na boku i męż­czy­zna czuł, że nad­cho­dzi mo­ment, gdy trzeba bę­dzie pod­jąć osta­teczną de­cy­zję.

Wy­szedł z sy­pialni i zer­k­nął na swój smart­fon. Pięt­na­ście wia­do­mo­ści na What­sAp­pie mó­wiło samo za sie­bie. Wik­tor nie mu­siał ich czy­tać, by do­my­ślić się, że Klara się wście­kła, iż dzi­siej­szego wie­czora nie po­ja­wił się w jej miesz­ka­niu. Niby co miał jej na­pi­sać? Że nie przyj­dzie, bo żona aku­rat na dziś za­pla­no­wała próbę ge­ne­ralną przed fi­na­łem zwia­stu­ją­cym wieść o po­więk­sze­niu ro­dziny? No prze­cież nie mógł tego zro­bić.

Wy­szedł na ta­ras znaj­du­jący się po dru­giej stro­nie domu, usiadł na wy­god­nym ogro­do­wym fo­telu i wy­brał nu­mer ko­chanki. Był uza­leż­niony od jej głosu, ciała, umy­słu, in­te­lektu. I cho­ciaż nie­kiedy mio­tał się i za­sta­na­wiał, czy roz­wo­dząc się, nie zrobi błędu, to wszyst­kie jego wąt­pli­wo­ści ni­kły w ze­sta­wie­niu z nią, Klarą – jego nar­ko­ty­kiem.

Nie ma ciem­no­ści. Jest tylko brak świa­tła.

Al­bert Ein­stein

Roz­dział 2

Kie­dyś

Za­pach droż­dżo­wej babki wy­peł­nił dom ro­dziny Lin­ni­czen­ków. He­lena uwiel­biała wsta­wać o świ­cie, by zdą­żyć za­chwy­cić czymś pysz­nym swo­ich do­mow­ni­ków. Noc gładko prze­cho­dziła w dzień, gdy wy­cią­gała cia­sto z pie­kar­nika, a chwilę póź­niej usły­szała dźwięk bu­dzika swo­jego męża. Wy­jęła z szu­flady gar­nek, na­lała do niego mleka i pod­grzała je na ka­kao.

– O, je­steś, ko­cha­nie – przy­wi­tała Wik­tora z uśmie­chem, ca­łu­jąc go w po­li­czek. – Zo­bacz, co dla cie­bie upie­kłam.

Zmarsz­czył czoło.

– O któ­rej wsta­łaś? O czwar­tej?

– Nie, no coś ty – za­śmiała się. – Wy­star­czyło o pią­tej.

– Że też ci się chciało, na­prawdę. Co ja bym od­dał za każdą do­dat­kową go­dzinę snu. Gdy­bym tylko miał taką moż­li­wość, nie wy­sta­wił­bym nogi z łóżka.

He­lena ukro­iła ka­wa­łek cia­sta, po­ło­żyła je na ta­lerz i po­sta­wiła na stole przed mę­żem.

– Po ta­kiej nocy – mru­gnęła, mie­sza­jąc w kubku ka­kao – mam mnó­stwo ener­gii.

– Taaa. – Wik­tor wbił zęby w iście kró­lew­skie śnia­da­nie.

He­lena po­szła na górę, by obu­dzić Fau­sti. Kilka chwil póź­niej wraz z za­spaną dziew­czynką wró­ciła kuchni.

– Cześć, tatku, za­wie­ziesz mnie do szkoły? – spy­tała słod­kim gło­si­kiem Fau­sti, wska­ku­jąc ojcu na ko­lana i przy­tu­la­jąc się do niego.

Wik­tor prze­łknął, gra­jąc na zwłokę z od­po­wie­dzią. Po noc­nej roz­mo­wie z ko­chanką wo­lał nie spóź­nić się na po­ranną z nią kawę, na którą cha­dzali nie­mal co­dzien­nie pod przy­krywką waż­nych do omó­wie­nia spraw służ­bo­wych.

– Pro­szę, pro­szę – na­le­gała có­reczka, uj­mu­jąc twarz ojca w małe rączki i ca­łu­jąc jego oby­dwa po­liczki.

He­lena ja­dła śnia­da­nie i nie prze­sta­wała się uśmie­chać. Ogar­niała ją wdzięcz­ność za to, co udało jej się w ży­ciu zbu­do­wać. Nie znała więk­szej war­to­ści niż ro­dzina.

– No, pa­nie Lin­ni­czenko, wy­gląda na to, że nie ma pan wyj­ścia. Chyba że chce pan pod­paść swo­jej uko­cha­nej i je­dy­nej córce – po­wie­działa do męża tak ser­decz­nie, jak tylko się dało.

– Spóź­nię się do pracy, dziew­czyny.

– Oj tam, raz nie za­wsze, dwa nie co dzień, tatku, jak to ma­wia mam­cia – rzu­ciła Fau­sti, ze­ska­ku­jąc ojcu z ko­lan. – Od­no­śnie do je­dy­nej córki, to kiedy wresz­cie będę miała bra­ciszka albo sio­strzyczkę?

Wik­tor o mało co nie za­krztu­sił się go­rą­cym ka­kao.

– Ka­mila mówi, że dzieci przy­nosi bo­cian, ale ja jej nie wie­rzę. Dzieci biorą się z mi­ło­ści, prawda, ma­mu­siu?

– Nie ina­czej, skar­bie.

– Otóż to. A wy się ko­cha­cie, to na pewno nie­ba­wem będę miała ro­dzeń­stwo, prawda? A mo­gli­by­ście za­ła­twić mi ma­łego bra­ciszka? Pro­szę, pro­szę. – Zło­żyła rączki, jak do mo­dli­twy, roz­czu­la­jąc tym He­lenę.

Aż chciało się rzec „o wilku mowa”, lecz na ra­zie ko­bieta wo­lała swoje ma­cie­rzyń­skie plany trzy­mać w ta­jem­nicy przed có­reczką.

Gdy Fau­styna zja­dła, cmok­nęła tatę w po­li­czek i po­bie­gła się szy­ko­wać do szkoły, He­lena przy­go­to­wała po­jem­niki z lun­chem i je­den z nich wrę­czyła mę­żowi.

– Za dużo jem. Przy­ty­łem i ru­szam się jak słoń – skwi­to­wał, bio­rąc od niej po­si­łek.

– Ja­koś wczo­raj­szej nocy nie za­uwa­ży­łam – od­parła za­lot­nie.

Gdy od­da­lał się do gar­de­roby, bła­gał w du­chu, aby tylko Fau­styna się nie guz­drała i by udało mu się w miarę szybko od­sta­wić ją do szkoły, by zdą­żyć na kawę z Klarą. Całe szczę­ście jego po­gań­skie mo­dły zo­stały wy­słu­chane. Córka wy­szy­ko­wała się w try­miga, nie­spełna kwa­drans póź­niej stała go­towa do drogi, z za­ło­żo­nym ple­ca­kiem. Wik­tor wró­cił do ła­zienki na par­te­rze, aby skro­pić się per­fu­mami, które Klara uwiel­biała. Gucci Gu­ilty za­wsze dzia­łało na nią jak afro­dy­zjak. Psik­nął za uszami i w zgłę­bie­nie nad­garst­ków, uśmiech­nąw­szy się na myśl o ko­chance i ich po­ran­nym ry­tu­ale pi­cia kawy w Star­buck­sie po­ło­żo­nym na tra­sie pro­wa­dzą­cej do kan­ce­la­rii. W myśl za­sady, że naj­ciem­niej pod la­tar­nią. Wsu­nął na stopy mar­kowe mo­ka­syny, za­rzu­cił na sie­bie ma­ry­narkę, otwo­rzył drzwi i na­ka­zał Fau­sti, aby wsia­dała do auta.

– He­leno, wy­cho­dzimy! – za­wo­łał.

– Po­cze­kaj, po­cze­kaj – od­po­wie­dział mu zdy­szany głos z od­dali domu.

Zdzi­wił się, zo­ba­czyw­szy żonę. Ubrana w czarną kla­syczną su­kienkę – jaką zwykł okre­ślać „ban­da­żową”, gdyż taka była ob­ci­sła – wy­glą­dała, jakby się do­kądś wy­bie­rała.

– Po­my­śla­łam, że po­jadę z wami – po­wie­działa, wkła­da­jąc na­prędce buty.

– Ale... ale jak? Nie chcesz od­po­cząć?

– Niby od czego?

– No... nie wiem.

– Wy mnie nie mę­czy­cie, Wik­to­rze – ob­ru­szyła się.

To­tal­nie wy­trą­ciła go z rytmu tym swoim spon­ta­nicz­nym, zu­peł­nie nie­po­dob­nym do niej za­cho­wa­niem. Pró­bo­wał wy­bić jej z głowy ten po­mysł, mó­wiąc, że nie bę­dzie miał moż­li­wo­ści od­wieźć jej z po­wro­tem, lecz na nic się to zdało. He­lena uśmiech­nęła się tylko i od­parła, że przy oka­zji może wpad­nie do ko­sme­tyczki nie­da­leko szkoły Fau­sti i że prze­cież może wró­cić tak­sówką.

Po paru mi­nu­tach sie­dzieli wszy­scy w czar­nym mer­ce­de­sie Wik­tora. Wy­jeż­dża­jąc z ga­rażu, po­ma­chali roz­pro­mie­nio­nej na ich wi­dok są­siadce z domu na­prze­ciwko. Na nią, jak i na więk­szość lu­dzi, ob­ra­zek pięk­nej, szczę­śli­wej ro­dziny dzia­łał in­spi­ru­jąco.

Fau­styna cały czas coś opo­wia­dała. Bu­zia się jej wręcz nie za­my­kała. Świer­go­tała o ja­kimś no­wym ko­le­dze, który do­łą­czył do jej klasy i któ­rego mama po­dobno jest den­tystką, a tata kimś tam, nie wia­domo kim, oraz o świet­nym spo­so­bie na gład­kie włosy, jaki rze­komo ro­bił fu­rorę wśród jej naj­bliż­szych ko­le­ża­nek. He­lena sie­działa obok męża, za­da­wała córce py­ta­nia i w sku­pie­niu słu­chała od­po­wie­dzi. Fau­sti za­uwa­żyła, że o ile mamę in­te­re­suje to, co mówi, o tyle tata od­pływa gdzieś my­ślami.

– Może coś wspól­nie za­śpie­wamy? – za­pro­po­no­wała i nie cze­ka­jąc na od­po­wiedź, chwy­ciła za te­le­fon ojca i uru­cho­miła z apli­ka­cji Spo­tify pio­senkę Jadą, jadą mi­sie.

Ra­zem z He­leną za­częły śpie­wać na całe gar­dło. Kla­skały w ręce i chi­cho­tały, żar­tu­jąc, że zro­biły z auta Wik­tora we­soły au­to­bus.

– Ta­tu­siu, ktoś do cie­bie na­pi­sał na What­sAp­pie. Już ci mó­wię kto, po­cze­kaj. Kar­to­fel? Kto to jest Kar­to­fel? – za­py­tała zdzi­wiona Fau­sti, gdy pio­senka się skoń­czyła, a ta chciała włą­czyć ja­kiś inny ka­wa­łek ze smart­fona ojca.

Wik­tor za­marł. Jak mógł być tak nie­ostrożny. Prze­łknął i moż­li­wie jak naj­spo­koj­niej po­pro­sił córkę, by od­dała mu te­le­fon.

– Kar­to­fel? – za­śmiała się He­lena. – Kto to?

– Och, pra­cow­nica. Na­zwa­łem ją Kar­to­fel, bo nie jest, mó­wiąc de­li­kat­nie, za bar­dzo lotna. Ostat­nio jed­nak udało jej się za­pa­rzyć świetną kawę i za­czę­li­śmy się śmiać, że trzeba jej za to wy­stru­gać or­der z ziem­niaka. Dla­tego wpi­sa­łem ją Kar­to­fel. – Wik­tor na po­cze­ka­niu wy­my­ślił tę hi­sto­ryjkę, ku swemu zdzi­wie­niu roz­ba­wia­jąc tym dziew­czyny.

Bła­gał w du­chu, by ten te­mat skoń­czył się, za­nim na do­bre się roz­kręci. Miał na­dzieję, że Klara, dla nie­po­znaki Kar­to­fel, nie na­pi­sze nic pi­kant­nego, jak czę­sto to ro­biła, by pod­sy­cić tem­pe­ra­turę w sy­pialni. Wy­obraź­nia Wik­tora wy­świe­tlała mu w gło­wie same nie­od­po­wied­nie filmy. Mu­siał jak naj­szyb­ciej ode­brać córce te­le­fon.

– Może wstą­pimy do Star­bucksa? – za­pro­po­no­wała na­gle He­lena, za­bie­ra­jąc ko­mórkę Fau­sti i wrę­cza­jąc ją mę­żowi. – Tak dla od­miany na­pi­jesz się jej ze mną, a nie tej od Kar­to­fla. – Uśmiech­nęła się pro­mien­nie.

Przej­mu­jąc te­le­fon, ode­tchnął z ulgą i po­czuł, jak krew od­pływa mu z twa­rzy. Był blady.

– Tak. Tak! Ku­pię so­bie muf­fina do szkoły! – za­wo­łała ra­do­śnie Fau­sti.

– Ja­dłaś cia­sto mamy. Te muf­finy są nie­zdrowe. Poza tym spóź­nisz się na lek­cje – burk­nął wy­stra­szony Wik­tor.

He­lena spoj­rzała na niego za­sko­czona tą na­głą zmianą na­stroju.

– Wik­to­rze, wszystko okej? Och, to tylko muf­fin. Noga jej prze­cież nie od­pad­nie. Zróbmy coś in­nego niż zwy­kle, ra­zem, ro­dzin­nie. Pro­ooooszę. Jak Fau­sti raz nie pój­dzie na pierw­szą lek­cję, to prze­cież świat się nie za­wali.

– No wła­śnie, ta­tu­siu, nie za­wali się. Nogi mi nie od­padną. Idziemy do Star­bucksa, idziemy do Star­bucksa, idziemy do Star­bucksa. Wszy­scy ra­zem – pod­śpie­wy­wały obie.

Tak bar­dzo się cie­szyły, że Wik­tor Lin­ni­czenko, je­den z naj­lep­szych ad­wo­ka­tów w mie­ście, czło­wiek ucho­dzący za ko­goś, kogo nie da się prze­ko­nać do ra­cji in­nych, niż jego wła­sne, po pro­stu nie miał wyj­ścia. Mu­siał speł­nić ich ży­cze­nie. W prze­ciw­nym ra­zie He­lena za­czę­łaby wę­szyć, a to nie było mu do ni­czego po­trzebne. I tak sie­dział po uszy w gów­nie. Liczba ma­sek, jaką zmu­szony był no­sić, kosz­to­wała go mnó­stwo ener­gii. Nie był jesz­cze go­towy na roz­mowę z żoną o roz­wo­dzie. Nie po wspól­nie spę­dzo­nej nocy, nie przy dziecku i nie te­raz, gdy dzień wcze­śniej pro­siła go o po­nowne ma­cie­rzyń­stwo, tak bar­dzo nie­świa­doma, co dzieje się w ich związku, że aż było to nie­moż­liwe. Nie uwa­żał się za króla dy­plo­ma­cji, są­dząc po ży­ciu, ja­kie wiódł, ale też nie uwa­żał się za skoń­czo­nego dra­nia. Nie on pierw­szy i nie ostatni po­sta­no­wił coś zmie­nić. Chciał roz­stać się z żoną i za­cząć bu­do­wać coś od nowa u boku in­nej ko­biety. Mnó­stwo jego ko­le­gów tak żyło. A w za­sa­dzie więk­szość. Był świa­domy emo­cjo­nal­nej prze­prawy przez to wszystko. Oprócz He­leny, mu­siał jesz­cze po­roz­ma­wiać ze swo­imi ro­dzi­cami, któ­rzy uwiel­biali sy­nową i byli nią wprost za­chwy­ceni, zwłasz­cza matka. No i... była jesz­cze Fau­sti.

Za­par­ko­wał sa­mo­chód tam gdzie za­wsze i ner­wowo ro­zej­rzał się po par­kingu w na­dziei, że Kla­rze znu­dziło się cze­ka­nie i ob­ra­żona po­je­chała do kan­ce­la­rii. Wo­lał znieść jej pełne ko­bie­cych fo­chów do­cinki, niż spo­tkać ją w ka­wiarni w to­wa­rzy­stwie żony. Na szczę­ście ni­g­dzie nie doj­rzał czer­wo­nego ka­brio­letu ko­chanki, więc ode­tchnął.

Wy­siadł z auta i tak jak za­wsze ob­szedł je, by otwo­rzyć He­le­nie drzwi. Uwiel­biała, gdy to ro­bił. Na­uczyła go by­cia szar­manc­kim w sto­sunku do niej już w pierw­szych la­tach mał­żeń­stwa. Te­raz nie ro­bił tego, by jej za­im­po­no­wać, lecz zwy­czaj­nie z przy­zwy­cza­je­nia. Po­dał jej dłoń i po­mógł wy­siąść.

– Dzię­kuję, ko­cha­nie. Przy to­bie za­wsze czuję się tak bez­piecz­nie – rze­kła za­lot­nie, uśmie­cha­jąc się do niego. – Może po­wtó­rzymy dziś w nocy to, co wczo­raj? – wy­szep­tała.

Od za­pa­chu jego mę­skich per­fum za­krę­ciło się jej w gło­wie i odro­binę się za­chwiała. Przy­trzy­mał ją w pa­sie. Była taka drobna i kru­cha. Się­gała mu le­d­wie do pa­chy. Nie prze­pa­dała za szpil­kami, w prze­ci­wień­stwie do Klary. Wciąż po­wta­rzała, że po la­tach tań­cze­nia na pal­cach wy­godę ceni so­bie naj­bar­dziej.

– Idziemy już, czy bę­dzie­cie tak stać tu­taj jak Ja­cek i Bar­bara za­ko­chana para? – spy­tała Fau­sti, pa­trząc na ro­dzi­ców, któ­rzy byli ca­łym jej ży­ciem.

Wzięli ją do środka, zła­pali za rączki i ru­szyli przed sie­bie. Gdy wcho­dzili po scho­dach, Wik­tor jesz­cze raz ro­zej­rzał się za ka­brio­le­tem Klary. Par­king był dość mały, więc trudno prze­oczyć ja­kie­kol­wiek auto. A już czer­wone to w ogóle. Mu­siała po­je­chać do kan­ce­la­rii.

Póź­niej ją prze­pro­szę – po­my­ślał. Ku­pię ja­kieś kwiaty i cze­ko­ladki, może i ja­kąś bie­li­znę. Za­wsze była łasa na ta­kie ge­sty.

Lin­ni­czen­ko­wie we­szli do środka i po­de­szli do lady. Cho­ciaż był śro­dek ty­go­dnia i dość wcze­sna pora, to w ka­wiarni ro­biło się tłoczno. Nic dziw­nego. Do­bra lo­ka­li­za­cja w cen­trum Szcze­cina ro­biła swoje. Fau­sti wy­pa­trzyła je­dyny wolny sto­lik pod oknem i po­pro­siła tatę, by go za­jął, pod­czas gdy ona z mamą złożą za­mó­wie­nie. Wik­tor przy­stał na prośbę córki i po­pro­sił, by za­mó­wiły mu caffe ame­ri­cano i ser­nik. He­lena z Fau­styną sta­nęły w ko­lejce, a on roz­siadł się w fo­telu ską­pa­nym w świe­tle pro­mieni wio­sen­nego słońca.

Serce wa­liło mu jak mło­tem. Co­raz do­tkli­wiej od­czu­wał po­dwójne ży­cie i co­raz trud­niej mu było za­cho­wać je w ta­jem­nicy. Po­czuł, jak bra­kuje mu tchu. Po­lu­zo­wał kra­wat, na­braw­szy po­wie­trza w płuca. Przy­mknął oczy i pod po­wie­kami zo­ba­czył uno­szące się nad nim krą­głe piersi Klary. Nie miały nic wspól­nego z kar­to­flem. My­ślał tylko o tym, aby za­kraść się z nią w ja­kieś za­ciszne miej­sce i za­spo­koić swoje żą­dze. Przy tej ko­bie­cie tra­cił ro­zum. Był w sta­nie po­świę­cić dla niej nie­malże wszystko. Czuł się co­raz bar­dziej zde­cy­do­wany, że w imię mi­ło­ści do niej zre­zy­gnuje z tego, co już zbu­do­wał, czyli... ro­dziny.

Otwo­rzył oczy i po­trzą­snął głową. My­śli spo­wo­do­wały ucisk w spodniach. Się­gnął więc po ak­tówkę i po­ło­żył ją so­bie na udach.

– Zo­bacz, kogo spo­tka­ły­śmy – za­świer­go­tała He­lena, trzy­ma­jąc w dło­niach kubki z kawą.

Wik­tor od­wró­cił głowę i po­bladł.

– Cześć, Wik­to­rze. Po­zna­łam twoją ro­dzinę – po­wie­działa Klara, uśmiech­nąw­szy się do ko­chanka. Tylko on był w sta­nie do­strzec, że pod war­stwą tego uśmieszku kryją się wście­kłość i roz­go­ry­cze­nie.

– Pani Klara nas po­znała, ta­tu­siu, dasz wiarę? Po­wie­działa, że już nas gdzieś wi­działa i po chwili za­sta­no­wie­nia do­szła do wnio­sku, że je­ste­śmy tymi sa­mymi dziew­czy­nami, któ­rych zdję­cie stoi na twoim biurku.

– Nie­sa­mo­wita hi­sto­ria, prawda, ko­cha­nie? – rze­kła He­lena, pro­sząc Klarę, by ta usia­dła z nimi przy sto­liku i na­piła się ra­zem kawy.

– Ma­mu­sia ku­piła mi muf­finka – po­chwa­liła się Fau­sti. – Wiem, że jest nie­zdrowy, bo z cze­ko­ladą i pew­nie z paczki, jak ty to mó­wisz, tatku. Ale za to jaki py­y­yszny. Lubi pani muf­finki? – zwró­ciła się do Klary.

– Ow­szem, lu­bię. Na­wet bar­dzo. Cza­sami zja­damy je z twoim tatą w po­rze lun­chu.

He­lena zdzi­wiła się, czego na­wet nie sta­rała się ukryć. Wik­tor wie­lo­krot­nie pod­kre­ślał, że nie lubi ciast ku­po­wa­nych na mie­ście. Zwykł ma­wiać, że nie wia­domo, z czego są zro­bione, i nie ma się pew­no­ści, czy za­nim zo­stały wy­pie­czone, to nie le­żały mie­sią­cami w za­mra­żarce.

– Ja­dasz na lunch muf­finy, skar­bie? A to no­wość – rze­kła do męża, czu­jąc coś, czego w za­sa­dzie ni­gdy wcze­śniej nie czuła. Prze­szło jej przez myśl, że jest to chyba za­zdrość.

– Ja­dam je na­prawdę spo­ra­dycz­nie, ko­cha­nie. I tylko wtedy, gdy wiem, że zo­stanę dłu­żej w pracy i nie zdążę na twoje ti­ra­misu. – Wik­tor sta­rał się być miły.

Klara skrzy­wiła się na słowo „ko­cha­nie” skie­ro­wane do żony. Do tej pory sły­szała je tylko w od­nie­sie­niu do sie­bie. Słowa „twoje ti­ra­misu” wy­wo­łały w niej od­ruch mdło­ści.

Opa­no­wała się jed­nak dość szybko.

– Robi pani ti­ra­misu? – rze­kła, pa­trząc na swoją ry­walkę. – Ja mam do tego dwie lewe ręce.

– Ale na pewno ma pani inne wspa­niałe za­lety. W prze­ciw­nym ra­zie ta­tuś by pa­nią zwol­nił – po­wie­działa Fau­sti.

Wszy­scy się ro­ze­śmiali. Gdy ra­dość ustała, He­lena za­pro­po­no­wała Kla­rze, że chęt­nie wy­śle jej prze­pis na ulu­bione ti­ra­misu Wik­tora, je­śli tylko ta poda jej swój nu­mer. Sły­sząc to, Wik­tor ob­lał się zim­nym po­tem i za­czął kasz­leć.

– Do­brze się czu­jesz, skar­bie? – za­nie­po­ko­iła się He­lena, kła­dąc mę­żowi rękę na czole.

Było zimne. Na pewno nie miał tem­pe­ra­tury. Zde­ner­wo­wany wstał od stołu, in­for­mu­jąc, że musi wyjść do ła­zienki. Szcze­rze po­wie­dziaw­szy, bał się jak cho­lera zo­sta­wiać te dwie ko­biety sam na sam ze sobą, lecz nie miał wyj­ścia. Im dłu­żej sie­dział z nimi przy jed­nym sto­liku, tym więk­sze od­no­sił wra­że­nie, że za­raz z ner­wów zwy­mio­tuje. Gdy zna­lazł się w ła­zience, opłu­kał twarz wodą i spoj­rzał na swoje od­bi­cie w lu­strze. Trudno mu było spoj­rzeć so­bie w oczy. Jesz­cze więk­szą trud­ność spra­wiało mu to, aby co­dzien­nie szu­kać no­wych po­wo­dów do roz­grze­sza­nia swo­ich czy­nów. Nie mógł na­rze­kać na żonę. Nie miał prawa uzna­wać ją za złą za to, że za­ko­chana była w ro­dzi­nie i nie chciała wró­cić do pracy, zwłasz­cza że na­prawdę nie bra­ko­wało im na nic pie­nię­dzy. Sto­jąc tak w pu­stej ła­zience, usły­szał dźwięk nad­cho­dzą­cej wia­do­mo­ści.

Ona nie jest taka, jak mó­wi­łeś. Śliczna, mą­dra i za­bawna. Nie ode­szła­bym od ta­kiej żony. Za­czy­nam ro­zu­mieć, że to, co mó­wisz, to tylko czcze ga­da­nie. Ty jej nie zo­sta­wisz. Gdy­byś to zro­bił, był­byś głup­cem.

Wik­tor osłabł. Było ja­kieś ziarno prawdy w sło­wach Klary. Od wielu mie­sięcy obie­cy­wał jej, że to za­ła­twi i spro­wa­dzi się do niej, lecz z ja­kichś przy­czyn nie po­tra­fił tego zro­bić. Są­dził, że nie ko­cha już He­leny, ale nie umiał od niej odejść. Dom, który two­rzyła, był... cie­pły i taki, o ja­kim za­wsze ma­rzył. Jed­no­cze­śnie też ma­rzył o tym, że jego druga po­łowa bę­dzie się speł­niać, od­no­sić suk­cesy, a on bę­dzie miał o czym z nią roz­ma­wiać. Uwiel­biał roz­mowy na po­zio­mie, wy­ma­ga­jące, ta­kie ja­kie pro­wa­dził z Klarą. Gdyby tak można było zjeść ciastko i mieć ciastko, świat byłby ide­alny. Nie­stety. Nad­mierny kon­sump­cjo­nizm nie­wiele ma wspól­nego z war­to­ścio­wym po­sia­da­niem. Prze­in­we­sto­wał, je­śli cho­dzi o po­ży­cie in­tymne, i wła­śnie zbie­rał tego kon­se­kwen­cje.

– Gdzie Klara? – spy­tał po po­wro­cie do sto­lika.

He­lena po­kle­pała miej­sce obok sie­bie, do­ja­da­jąc koń­cówkę muf­finka.

– Pro­siła, aby ci prze­ka­zać, że spo­tka­cie się w pracy. Przy­po­mniała so­bie, że nie do­koń­czyła czy­ta­nia ja­kichś waż­nych akt. Swoją drogą, skar­bie, wspa­niała ko­bieta. I jaka piękna! Ten onie­śmie­la­jący uśmiech i no­oogi aż do nieba. Pro­szę, po­wiedz mi, że nie mam po­wo­dów do za­zdro­ści – za­śmiała się, prze­żu­wa­jąc cia­sto.

Wik­to­rowi nie było do śmie­chu. Sta­rał się, jak tylko po­tra­fił, za­cho­wy­wać na­tu­ral­nie w obec­no­ści żony i córki, lecz ni­jak mu to wy­cho­dziło. Stra­cił ochotę na kawę. Pró­bo­wał za­cho­wać ja­sność umy­słu i się sku­piać na tym, co mó­wiła do niego żona. Bu­zia się jej nie za­my­kała. Wciąż wra­cała do te­matu wa­ka­cji, które wła­śnie za­częła im pla­no­wać. Był zbyt zmę­czony, aby brać czynny udział w roz­mo­wie. Pa­trzył na nią i aż mu było żal, że lada chwila, gdy tylko się do­wie, ten jej po­godny uśmiech znik­nie jej z twa­rzy. Lecz nie to mar­twiło go naj­bar­dziej, wszak He­lena była do­ro­sła i po­zo­sta­wał nie­mal pe­wien, że jej wro­dzony opty­mizm po­może jej przejść przez ży­ciowe za­wi­ro­wa­nia. Zde­cy­do­wa­nie bar­dziej mar­twił się o to, jak na tę całą sy­tu­ację za­re­aguje ich uko­chana córka, Fau­sti.

Kie­dyś ła­twiej mu przy­cho­dziło udo­bru­cha­nie Klary. Kie­dyś zde­cy­do­wa­nie rza­dziej w ogóle mu­siał to ro­bić. Kie­dyś... ich układ był ja­sny i kla­rowny – seks bez zo­bo­wią­zań i nic wię­cej. Ale to wszystko było kie­dyś. A do­kład­niej w cza­sach, kiedy to ni­czego so­bie nie obie­cy­wali i do­póki nie pa­dły słowa... „ko­cham cię”.

To on wy­po­wie­dział je pierw­szy, ku wła­snemu zdzi­wie­niu. Nie znał sie­bie od tej strony. Ow­szem, sły­szał o kry­zy­sie wieku śred­niego i tak da­lej. Lecz kiedy po­znał Klarę, był zda­nia, że ostat­nim, co można o nim po­wie­dzieć, jest to, że prze­cho­dzi kry­zys. A jed­nak z ja­kichś przy­czyn zbli­żyli się do sie­bie, cho­ciaż ani on nie pod­ry­wał jej, ani ona jego. Kiedy te­raz, po dwóch la­tach zna­jo­mo­ści, za­sta­na­wiał się nad tym, co­raz czę­ściej do­cho­dził do wnio­sku, że zbli­żyli się do sie­bie pod wpły­wem oko­licz­no­ści, w ja­kich przy­szło im funk­cjo­no­wać. Ot, po pro­stu spę­dzali ze sobą mnó­stwo czasu i tak ja­koś wy­szło.

Pierw­szy raz po­ca­ło­wał ją tuż po tym, jak wy­grali sprawę z po­zoru nie­moż­liwą do wy­gra­nia. Wy­bie­gli z sądu i spon­ta­nicz­nie w wy­niku wszech­ogar­nia­ją­cej ra­do­ści wpa­dli so­bie w ra­miona. Po­czuw­szy swoją bli­skość, za­nim się spo­strze­gli, ich wargi już się sty­kały. To było sza­leń­stwo. Śro­dek maja, cen­trum mia­sta. Prze­cież każdy mógł ich zo­ba­czyć, do­słow­nie każdy. Mieli szczę­ście, że jed­nak nikt się nimi nie za­in­te­re­so­wał. A może to było jed­nak nie­szczę­ście? W każ­dym ra­zie po tym pierw­szym po­ca­łunku pró­bo­wali nad sobą za­pa­no­wać i Klara na­wet zło­żyła pro­po­zy­cję, że zmieni kan­ce­la­rię. Wik­tor wy­bił jej to z głowy, za­pew­nia­jąc, że wię­cej się to nie po­wtó­rzy i że prze­cież są do­ro­śli, więc stać ich oboje na chłodny pro­fe­sjo­na­lizm. Na nie­długo jed­nak tego chłodu wy­star­czyło. Le­d­wie na nie­spełna dwa ty­go­dnie. Niby nie chcieli się do sie­bie zbli­żyć, a jed­nak szu­kali oka­zji ku temu, by zo­stać sam na sam. I tak oto po mie­siącu wy­lą­do­wali w łóżku, tłu­ma­cząc so­bie, że nie ro­bią nic złego, poza tym, że da­rują so­bie obo­pólną przy­jem­ność. Te ich chwile prze­ro­dziły się w całe wie­czory, które męż­czy­zna zmu­szony był dzie­lić na pół. Do dwu­dzie­stej zo­sta­wał u Klary, a po dwu­dzie­stej wra­cał do żony i córki, aby zdą­żyć prze­czy­tać tej dru­giej bajkę. Czę­sto za­sy­piał z otwar­tym Kop­ciusz­kiem na twa­rzy. Wów­czas żona bu­dziła go de­li­kat­nym gła­ska­niem po­liczka. Gdy otwie­rał oczy i wi­dział jej piękny uśmiech, do­pa­dały go wy­rzuty su­mie­nia, że ją zdra­dza. W miarę upływu czasu do żony, za­miast współ­czu­cia, za­czął od­czu­wać... złość.

Za­ci­snął te­raz oczy, przy­po­mniaw­szy so­bie te wszyst­kie mo­menty, gdy He­lena tak bar­dzo się o niego sta­rała. Dla­czego de­ner­wo­wało go jej mó­wie­nie o domu, ich córce, wa­ka­cjach, obej­rza­nych se­ria­lach i prze­czy­ta­nych ko­bie­cych książ­kach? Nie miał po­ję­cia. Może dla­tego, że tak na­prawdę ni­gdy nie za­ko­chał się w niej w taki spo­sób, w jaki za­ko­chał się w Kla­rze – sza­lony, nie­prze­wi­dy­walny, zwa­rio­wany i po­su­nięty do gra­nic przy­zwo­ito­ści. Być może dla­tego ko­chanka dzia­łała na niego jak nar­ko­tyk.

– Po­roz­ma­wiamy? – wy­szep­tał, sta­jąc za jej ple­cami, kiedy cze­kała, aż eks­pres za­pa­rzy kawę.

Nie ode­zwała się. Czuł jej za­pach i wi­dział przez sia­teczkę czar­nej bluzki zmy­słowe ra­miączko sta­nika. Ner­wowo stu­kała śród­sto­piem o pod­łogę, wbi­ja­jąc szpilkę wy­so­kiego buta w drew­niany par­kiet w kan­ce­la­rii. Za­cho­dził w głowę, jak może jej być w ta­kim obu­wiu wy­god­nie.

Eks­pres wy­dał dźwięk, Klara wzięła fi­li­żankę i nie obej­rzaw­szy się za sie­bie, ru­szyła do swo­jego biura. Wik­tor po­szedł za nią. Po raz pierw­szy, nie zwa­ża­jąc na po­zory, za­mknął za sobą drzwi, cho­ciaż ni­gdy tego nie ro­bił.

– Otwórz, pro­szę – rze­kła z prze­ra­że­niem. – Za­raz będą o nas plot­ko­wać.

– Nie ob­cho­dzi mnie to.

– Czyżby? A to od kiedy? Nie mar­twisz się, że ktoś do­nie­sie two­jej żo­nie, że się ze mną za­my­kasz?

Gdy to mó­wiła, drżał jej głos. Nie mo­gła też za­pa­no­wać nad trzę­są­cymi się dłońmi, więc od­sta­wiła na blat biurka pa­ru­jącą fi­li­żankę. Usia­dła na mięk­kim skó­rza­nym fo­telu, za­ło­żyła nogę na nogę i skrzy­żo­wała ra­miona na klatce pier­sio­wej. Chciała wy­glą­dać na pewną i zde­cy­do­waną, cho­ciaż dy­go­tała w środku.

Wik­tor pod­szedł do niej, prze­su­nął nieco kawę w bok i przy­siadł na miej­scu, gdzie jesz­cze przed chwilą stała. Mil­czeli parę mi­nut. Chciał zaj­rzeć Kla­rze w oczy, lecz ucie­kała wzro­kiem. Po raz pierw­szy wi­dział ją w ta­kim sta­nie. Chciał do­tknąć jej szczu­płego ko­lana, ale się od­su­nęła.

– Po­roz­ma­wiaj ze mną, pro­szę – wy­szep­tał jesz­cze raz.

Wes­tchnęła i znów za­mil­kła. Ta ci­sza była dla niego ka­torgą. O wiele bar­dziej wo­lałby, aby na niego po pro­stu na­wrzesz­czała.

– Po­wiem jej o nas.

– Czyżby?

– Tak.

– Kiedy?

– Nie­ba­wem, obie­cuję.

Po­krę­ciła głową i za­śmiała się z iro­nią.

– Wiesz... ja­koś ci nie wie­rzę. Po tym, co dziś zo­ba­czy­łam, to...

– Niby co zo­ba­czy­łaś?

– Jak to co? To, że ona jest piękną ko­bietą. Jest miła, we­soła i ku­rew­sko zgrabna. Do tego ta wa­sza córka. Był­byś głup­cem, chcąc je zo­sta­wić. Ja my­śla­łam że... – urwała, wstaw­szy z krze­sła, i po­de­szła do okna.

Za­le­żało jej na ukry­ciu swo­jego cier­pie­nia. Wik­tor sta­nął za nią i po­ło­żył dło­nie na jej szczu­płych ra­mio­nach. Była taka piękna i po­cią­ga­jąca, że mu­siał się po­wstrzy­my­wać, by nie po­ca­ło­wać jej szyi.

– Bę­dzie le­piej, jak mnie te­raz zo­sta­wisz. Mam mnó­stwo pracy. Mu­szę ja­koś się na niej skon­cen­tro­wać.

– Klara, ja...

– Le­piej nic nie mów. To było do prze­wi­dze­nia. Tak to jest, jak się sy­pia z żo­na­tymi i spusz­cza uczu­cia ze smy­czy. Nie po­win­nam była do tego do­pu­ścić. Zwy­czaj­nie mam za swoje. Jesz­cze jak... jak zo­ba­czy­łam twoją córkę, to... Prze­pra­szam. – Le­dwo się po­wstrzy­mała, aby nie wy­buch­nąć przy nim pła­czem.

Szyb­kim kro­kiem ru­szyła do wyj­ścia i bę­dąc już w drzwiach, wpa­dła na se­kre­tarkę. Trą­ciła łok­ciem pulchną ko­bietę, która na mo­ment stra­ciła rów­no­wagę.

– A tej co? Czemu pła­kała? – spy­tała pani Ja­dzia z tro­ską w gło­sie.

– Pła­kała? Nie za­uwa­ży­łem – od­parł głu­pio Wik­tor, do­rzu­ca­jąc na­prędce ja­kieś kłam­stwo o rze­ko­mych pro­ble­mach ro­dzin­nych Klary.

– Bi­du­sia... ży­cie jej nie oszczę­dzało. Ale cóż, tak to już jest. Pana pew­nie nic nie zdziwi, me­ce­na­sie. Tyle się tych dra­ma­tów ludz­kich na­oglą­da­cie, że le­piej nie mó­wić. Ale na­szej pani Kla­rze to ży­cie mo­gło nieco da­ro­wać. Oj, mo­gło – wes­tchnęła.

– Da­ro­wać? A niby czego? – spy­tał, przej­mu­jąc od se­kre­tarki stertę do­ku­men­tów.

– A to pan nie wie, że na­sza pani Klara to... ho ho.

– Pro­szę do­koń­czyć, jak już pani za­częła.

– Wolę nie. To nie moje sprawy. Gdyby pani Klara chciała, toby panu po­wie­działa sama. Skoro nic nie mówi, to wi­docz­nie nie ma ży­cze­nia o swo­jej prze­szło­ści ga­dać – po­wie­działa pani Ja­dzia i opu­ściła biuro.

Wik­tor usiadł na miej­scu Klary i za­czął prze­glą­dać do­ku­men­ta­cję roz­wo­dową Ja­nic­kich, usi­łu­jąc co­kol­wiek po­jąć z tego, co się tam wy­pra­wiało. Kie­dyś, w cza­sach gdy ślu­bo­wał He­le­nie, my­ślał, że ich mimo wszystko to nie spo­tka. Li­czył, że ich mał­żeń­stwo bę­dzie trwało, do­póki śmierć ich nie roz­łą­czy. Po­nie­waż jego matka była za­uro­czona He­leną od pierw­szego dnia, na­ma­wiała swo­jego syna do za­cie­śnie­nia re­la­cji z tą uro­czą dziew­czyną. Wie­lo­krot­nie w dzie­ciń­stwie oraz wcze­snej mło­do­ści sły­szał, że skoro matka czuje ser­cem, że dana ko­bieta jest od­po­wied­nia, to nie wolno tej mat­czy­nej in­tu­icji lek­ce­wa­żyć. Nie miał zbyt wielu dziew­czyn przed He­leną i w za­sa­dzie nie wie­dział, czym jest mi­łość. My­ślał, że po­czuł ją wła­śnie do żony. Dla­tego też się jej oświad­czył. Jakże się roz­cza­ro­wał tym uczu­ciem, gdy po­znał Klarę, gdy jego ser­cem, cia­łem i du­szą za­wład­nęło wszech­ogar­nia­jące i trudne do opi­sa­nia po­żą­da­nie.

– Je­steś już. – Wstał od biurka, zo­ba­czyw­szy Klarę, która wła­śnie wró­ciła z ła­zienki. Po jej twa­rzy było wi­dać, że pła­kała. – Umów się ze mną. Pro­szę. Mogę przy­je­chać dziś wie­czo­rem?

– By­li­śmy umó­wieni na wczo­raj. Nie przy­je­cha­łeś, bo zo­sta­łeś w domu z żoną. By­li­śmy też umó­wieni na dzi­siej­szy po­ra­nek. Przy­je­cha­łeś, lecz za­bra­łeś ze sobą żonę i córkę. Nie uwa­żasz, że to zbyt wiele? Czy ty wiesz, co ja w ogóle czuję?

– Dziś bę­dzie ina­czej. Przy­jadę.

– Nie kłam, Wik­to­rze. To wszystko już nie ma sensu. Oboje do­brze wiemy, że ni­gdy nie bę­dziemy ra­zem.

– Po­wiem jej. Daj mi jesz­cze tro­chę czasu. To nie jest ta­kie pro­ste. Mamy dziecko. Mu­szę to ja­koś...

– No wła­śnie. Ma­cie dziecko. Wa­sza córka jest waż­niej­sza od ko­chanki.

– Ty też je­steś ważna, ro­zu­miesz? Ty! I nie je­steś ko­chanką, tylko...

– Tylko kim? – prze­rwała mu. – No? Kim je­stem?