Niebo ze stali ebook

CO­PY­RI­GHT© 2012-2013 by Ro­bert M. We­gnerCO­PY­RI­GHT© 2012-2013 by Po­wer­graph CO­PY­RI­GHT© 2012-2013 for the co­ver il­lu­stra­tion by Ra­fał Ko­sik

WY­DA­NIE I

ISBN 978-83-61187-65-3

Wszel­kie pra­wa za­strze­żo­ne All ri­ghts re­se­rved

RE­DAK­CJA Mi­chał Cet­na­row­ski, Ka­sia Sien­kie­wicz-Ko­sikKO­REK­TA Ma­ria Alek­san­drowPRO­JEKT GRA­FICZ­NY I OKŁAD­KA Ra­fał Ko­sik SKŁAD Po­wer­graph

WY­ŁĄCZ­NY DYS­TRY­BU­TOR

Fir­ma Księ­gar­ska Ole­sie­juk sp. z o.o. s.k.a. 05-850 Oża­rów Ma­zo­wiec­ki, ul. Po­znań­ska 91 tel./faks: 22 721 30 00www.ole­sie­juk.pl, e-ma­il: fk@ole­sie­juk.pl

WY­DAW­CA Po­wer­graph sp. z o.o. Ce­głow­ska 16/2, 01-803 War­sza­wa tel./faks: 22 834 18 25www.po­wer­graph.pl, sklep.po­wer­graph.pl, e-ma­il: po­wer­graph@po­wer­graph.pl

Roz­dział 1

Głę­bo­kie do­li­ny ma­ją to do sie­bie, że są po­krzyw­dzo­ne, je­śli cho­dzi o świa­tło. Cień za­le­ga w nich jesz­cze dłu­go po tym, gdy rów­ni­ny czy pła­sko­wy­że wy­grze­wa­ją się już w pro­mie­niach słoń­ca, a wil­goć po po­ran­nej ro­sie, któ­ra gdzie in­dziej zni­ka w kil­ka chwil, tu po­tra­fi utrzy­mać się przez wie­le go­dzin. Zwłasz­cza przy po­łu­dnio­wo-wschod­nim krań­cu ta­kiej do­li­ny, w po­bli­żu jed­ne­go z licz­nych w tej oko­li­cy stru­mie­ni. Ubra­nia, choć­by su­szo­ne przez ca­ły dzień i scho­wa­ne w na­tłusz­czo­ne sa­kwy, ran­kiem są wil­got­ne i draż­nią czło­wie­ka nie­przy­jem­nym, lep­kim chło­dem. Trze­ba nie­ustan­nie pil­no­wać, by rze­mie­nie, pan­ce­rze, bu­ty, po­chwy mie­czy i sza­bel, pa­sy i in­ne skó­rza­ne czę­ści ekwi­pun­ku by­ły na­le­ży­cie im­pre­gno­wa­ne, bo nie ma gor­szej rze­czy niż kil­ku­dnio­wy pa­trol w bu­tach, któ­re za­czy­na­ją cię ocie­rać.

Ken­neth ni­g­dy nie wy­brał­by dla swo­ich lu­dzi ta­kiej oko­li­cy na kwa­te­ry. Czte­ry sza­ła­sy, po­sta­wio­ne chy­ba jesz­cze przed ostat­nią woj­ną z ko­czow­ni­ka­mi, mia­ły cha­rak­ter aż nad­to tym­cza­so­we­go schro­nie­nia, na do­da­tek zbu­do­wa­no je w miej­scu, gdzie słoń­ce za­glą­da tyl­ko na kil­ka go­dzin w cią­gu dnia, co od­ci­snę­ło na bu­dow­lach swój ślad. Pleśń, po­ro­sty i mchy do­ko­na­ły ra­do­snej in­wa­zji na drew­no, część de­sek zni­kła, a z pod­ło­gi – je­śli moż­na tak na­zwać ubi­tą gli­nę – kieł­ko­wa­ły tu i ów­dzie chwa­sty. Gdy więc mie­siąc te­mu żoł­nie­rze Szó­stej Kom­pa­nii do­sta­li roz­kaz, by się tu prze­nieść, nie ty­le na­pra­wi­li, ile od­bu­do­wa­li sza­ła­sy, ła­ta­jąc da­chy, ubi­ja­jąc na no­wo kle­pi­ska i utrzy­mu­jąc dzień i noc ogień na pa­le­ni­skach, by osu­szyć ścia­ny, naj­le­piej jak się da­ło.

Mi­mo wszyst­ko wil­goć to­wa­rzy­szy­ła im nie­mal przez ca­ły czas.

I chłód. I iry­ta­cja.

Nie­bo za­czy­na­ło się de­li­kat­nie ró­żo­wić, za go­dzi­nę szczy­ty na wschod­nich krań­cach do­li­ny po­win­ny po­sma­ko­wać słoń­ca, a ca­ły nie­bo­skłon przy­bie­rze ko­lor zim­ne­go błę­ki­tu, tak ja­sne­go, jak­by był pół­ku­lą wy­po­le­ro­wa­nej do po­ły­sku sta­li. Do­pie­ro gdy słoń­ce wy­nu­rzy się cał­kiem znad ho­ry­zon­tu, świat przy­wdzie­je nor­mal­ne bar­wy – biel śnie­go­wych czap za­ło­żo­nych przez szczy­ty, czer­nie i sza­ro­ści skał pod ni­mi, ciem­ną zie­leń igla­stych la­sów po­ra­sta­ją­cych niż­sze par­tie gór i nie­śmia­łą zie­leń wcze­sno­wio­sen­nych traw w do­li­nach. Ko­lo­ry do­mi­nu­ją­ce w Ole­ka­dach da­wa­ły się zli­czyć na pal­cach obu rąk.

Przy­naj­mniej ma­sku­jąc się, nie trze­ba zbyt­nio kom­bi­no­wać.

Ken­neth po­wo­li, nie wy­ko­nu­jąc gwał­tow­niej­szych ru­chów, spoj­rzał w le­wo, po­tem w pra­wo, dał sy­gnał. Wi­dział dwóch z trój­ki po­zo­sta­łych war­tow­ni­ków, obaj unie­śli dło­nie w gó­rę.

Wszyst­ko w po­rząd­ku.

Do­wód­ca ostat­ni idzie spać, a pierw­szy wsta­je, ta re­gu­ła Gór­skiej Stra­ży by­ła jed­ną z tych nie­pi­sa­nych, od­wiecz­nych i nie­wzru­szo­nych, któ­rych prze­strze­gał kon­se­kwent­nie i bez żad­nych ustępstw na rzecz zmę­cze­nia czy wy­go­dy. Lecz miał i dru­gą, bar­dziej oso­bi­stą – do­wód­ca trzy­ma war­tę ze swo­imi żoł­nie­rza­mi. To by­ła je­go za­sa­da, od któ­rej ostat­nio Var­henn i po­zo­sta­li dzie­sięt­ni­cy pró­bo­wa­li go od­zwy­cza­ić. Bo to zły na­wyk jest – mó­wił za­wsze je­go naj­star­szy pod­ofi­cer. Je­śli bo­wiem ktoś na­praw­dę spró­bu­je nas po­dejść no­cą, to war­tow­ni­cy mo­gą pierw­si dać gar­dła i kom­pa­nia zo­sta­nie bez do­wód­cy. Więc Ken­neth po­wi­nien spę­dzać no­ce w sza­ła­sie, praw­da? Ale po­rucz­nik, za­zwy­czaj skłon­ny słu­chać rad Ve­ler­gor­fa, tym ra­zem przy­po­mniał wszyst­kim, że ma w so­bie trzy czwar­te we­ssyr­skiej krwi.

Uparł się.

Bo w Be­len­den, ty­siąc mil na za­chód stąd, ża­den z je­go żoł­nie­rzy nie po­my­ślał­by na­wet, że­by coś ta­kie­go za­pro­po­no­wać. Ken­neth ra­zem z ni­mi sta­wał na war­cie, cza­ił się w za­sadz­kach, wal­czył w pierw­szej li­nii. Z dru­giej stro­ny – ta myśl by­ła tro­chę kwa­śna – jak się ma trzy­dzie­stu dzie­wię­ciu lu­dzi, to się ma tyl­ko pierw­szą li­nię.

Wo­kół sza­ła­sów ro­sło tro­chę krza­ków, kol­cza­stych krze­wów i ma­łych drze­wek. Nie ka­zał ich wy­kar­czo­wać, bo do ścia­ny la­su mie­li le­d­wo pięć­dzie­siąt jar­dów, więc le­piej nie uła­twiać spra­wy po­ten­cjal­nym strzel­com. Po­za tym war­tow­ni­cy mo­gli się wśród nich przy­cza­ić, za­sty­gnąć nie­ru­cho­mo, roz­pły­nąć w tle. Tak jak on te­raz, przy­kuc­nię­ty, w płasz­czu ob­wie­szo­nym ga­łąz­ka­mi i ob­sy­pa­nym ze­szło­rocz­ny­mi li­ść­mi, w pół­mro­ku przed­świ­tu prak­tycz­nie nie­wi­docz­ny.

Po­lu­je­my, po­my­ślał. Sa­mi nie wie­my na co, ale za­sta­wia­my si­dła, ma­jąc ci­chą na­dzie­ję, że to, co się zła­pie, oka­że się za­ją­cem, a nie niedź­wie­dziem. Bo to jest w na­szej na­tu­rze: gdy nad­cho­dzi nie­bez­pie­czeń­stwo, nie cho­wa­my się w zam­kach i za pa­li­sa­da­mi, jak tu­tej­sza szlach­ta, tyl­ko za­sta­wia­my pu­łap­kę. Bo na sar­ny po­lu­jesz z na­gon­ką, a na gór­skie­go lwa z przy­nę­tą. Bo...

Uniósł le­wą dłoń.

Wszyst­ko w po­rząd­ku.

O no­gę opie­rał mu się cie­pły cię­żar. Ken­wa – dru­gi w hie­rar­chii psów kom­pa­nii – wy­glą­dał, jak­by spał, lecz po­sta­wio­ne uszy i lek­kie drgnię­cia mię­śni świad­czy­ły, że czu­wa. Bergh Maws, od­po­wie­dzial­ny za psy kom­pa­nii, po­tra­fił je ukła­dać jak nikt. Zwie­rzę­ta by­ły człon­ka­mi od­dzia­łu nie­mal na ta­kich sa­mych pra­wach jak lu­dzie, cią­gnę­ły sa­nie, tro­pi­ły, wal­czy­ły, sta­ły na war­cie, na­wet po­bie­ra­ły żołd. Co mie­siąc z ka­sy puł­ku kom­pa­nia do­sta­wa­ła kil­ka or­gów na do­dat­ko­wą kar­mę. Kil­ka or­gów to koszt po­ło­wy kro­wy, ale tu­zin wiel­kich, wa­żą­cych po sto pięć­dzie­siąt fun­tów psów po­ra­dzi so­bie z ta­ką ilo­ścią mię­sa bez żad­nych pro­ble­mów. Lecz tyl­ko głu­piec – i to głu­piec po­zba­wio­ny wy­obraź­ni – pró­bo­wał­by oszu­ki­wać, oszczę­dza­jąc na nich. Źle od­ży­wio­ny i za­nie­dba­ny pies to pies cho­ry. A cho­ry pies to zwie­rzę ospa­łe, nie­mra­we i sła­be. Psy Szó­stej Kom­pa­nii na­le­ża­ły do naj­bar­dziej za­dba­nych w puł­ku i od­pła­ca­ły nie­wzru­szo­ną wier­no­ścią i po­słu­szeń­stwem, co obec­nie mia­ło szcze­gól­ne zna­cze­nie.

Od trzech mie­się­cy w gó­rach gi­nę­li lu­dzie.

Za­czę­ło się w po­ło­wie zi­my. Ktoś wy­szedł z do­mu i nie wró­cił, kil­ku kup­ców, któ­rzy wy­bra­li się sa­nia­mi w krót­ką po­dróż po wio­skach w pół­noc­nej czę­ści Ole­ka­dów, prze­pa­dło bez wie­ści, trzech my­śli­wych za­sta­wia­ją­cych si­dła na okry­te zi­mo­wym fu­trem li­sy nie po­ja­wi­ło się w umó­wio­nym miej­scu. Na po­cząt­ku nikt nie łą­czył tych spraw, w gó­rach, w każ­dych gó­rach, mo­gły się zda­rzyć dzie­siąt­ki rze­czy, zdol­ne wy­słać du­szę czło­wie­ka do Do­mu Snu. La­wi­ny, ban­dy­ci, gór­skie lwy, lód na rze­ce, któ­ry na­gle pę­ka pod sto­pa­mi, pe­cho­wy upa­dek koń­czą­cy się zła­ma­niem kar­ku. Nic nie­zwy­kłe­go.

Lecz po­tem zna­le­zio­no lu­dzi Sa­eno­ha.

Sa­enoh Czar­na Gę­ba był jed­nym z nie­licz­nych ban­dy­tów, któ­rzy ośmie­la­li się po­ka­zy­wać bli­żej niż trzy­dzie­ści mil od zam­ku Keh­lo­ren. Więk­szość zbó­jów wo­bec zwięk­sze­nia li­czeb­no­ści Gór­skiej Stra­ży w tych oko­li­cach wy­nio­sła się na pół­noc lub po­łu­dnie, ale ten nie. Uparł się, i ty­le. Jed­ni twier­dzi­li, że miał w jed­nej z po­bli­skich wio­sek ko­bie­tę i ja­kieś dzie­ci, któ­rych nie chciał zo­sta­wić w oba­wie przed za­wist­ny­mi są­sia­da­mi, we­dług in­nych był po pro­stu głu­pi. Tak czy ina­czej, gdy ci za­wist­ni są­sie­dzi da­li znać wła­dzom, gdzie ukry­wa się ban­da, do wska­za­nych ja­skiń po­sła­no dwie kom­pa­nie Stra­ży.

Ken­neth nie brał udzia­łu w tej mi­sji, je­go od­dział ja­ko je­den z no­wych ogra­ni­czał się do prze­pa­try­wa­nia naj­bliż­szej oko­li­cy, za­po­zna­wa­nia z te­re­nem, od­naj­dy­wa­nia i ucze­nia się na pa­mięć taj­nych szla­ków i ście­żek. Ale ci, któ­rzy wró­ci­li... plot­ki o tym, co zna­leź­li... o lu­dziach Sa­eno­ha, któ­rych ktoś ukrzy­żo­wał, przy­bi­ja­jąc do ścian ja­ski­ni że­la­zny­mi huf­na­la­mi, wbi­ty­mi z ta­ką si­łą, że nie da­ło się ich wy­jąć ze ska­ły.

Czter­na­stu ban­dy­tów. Po­dob­no nie by­ło śla­dów wal­ki. Po­dob­no dwóch jesz­cze ży­ło. Po­dob­no tro­pi­cie­le stra­ci­li ślad za­bój­ców po kil­ku­dzie­się­ciu kro­kach, a woj­sko­wy cza­ro­dziej nie po­tra­fił nic od­czy­tać.

Plot­ki i mro­żą­ce krew w ży­łach opo­wie­ści – tyl­ko ty­le zo­sta­ło, bo obie kom­pa­nie bio­rą­ce udział w tej ak­cji na­tych­miast wy­sła­no na po­łu­dnie gór, do naj­bar­dziej od­da­lo­nej od zam­ku wa­row­ni. I po­dwo­jo­no licz­bę pa­tro­li w oko­li­cy.

Ale to nie po­mo­gło. W cią­gu na­stęp­nych dwóch mie­się­cy zni­kło pięć od­dzia­łów Gór­skiej Stra­ży, ko­lej­nych pięć ostat­nio. To nie by­ły du­że od­dzia­ły, naj­wy­żej kil­ku­na­sto­oso­bo­we, wy­sła­ne w ce­lu spraw­dza­nia sta­nu gór­skich szla­ków i kon­tak­to­wa­nia się z od­le­glej­szy­mi pla­ców­ka­mi, ale w ża­den spo­sób nie da­ło się wy­ja­śnić ich znik­nię­cia oraz fak­tu, że na ra­zie nie od­na­le­zio­no żad­ne­go cia­ła, choć wszy­scy spo­dzie­wa­li się, że wio­sen­ne roz­to­py wy­ja­śnią za­gad­kę.

Puł­ki Pierw­szy, Dzie­wią­ty i Dwu­dzie­sty Szó­sty Gór­skiej Stra­ży two­rzy­ły tak zwa­ny Re­gi­ment Wschod­ni, od lat ofi­cjal­nie na­zy­wa­ny Bę­kar­ta­mi Czar­ne­go, i w prze­ci­wień­stwie do po­zo­sta­łych puł­ków Stra­ży mia­ły nie­co in­ne me­to­dy dzia­ła­nia. Ole­ka­dy by­ły dłu­gie, lecz sto­sun­ko­wo wą­skie, na ma­pach wy­glą­da­ły jak za­ciek na ścia­nie al­bo sta­lak­tyt zwi­sa­ją­cy ze skle­pie­nia. Nie da­ło się ich kon­tro­lo­wać tak, jak oko­lic Be­len­den – gdzie funk­cjo­no­wał je­den pułk, jed­na głów­na sie­dzi­ba i pa­tro­le roz­sy­ła­ne z niej we wszyst­kie stro­ny.

Twier­dza Keh­lo­ren znaj­do­wa­ła się nie­mal w po­ło­wie gór, a że­by mieć pie­czę nad ich pół­noc­nym i po­łu­dnio­wym krań­cem, do­wódz­two utrzy­my­wa­ło w tam­tych oko­li­cach sil­ne wa­row­ne obo­zy. Zi­mą mię­dzy ni­mi a głów­ną sie­dzi­bą re­gi­men­tu krą­ży­ły pa­tro­le Stra­ży, któ­re naj­czę­ściej ko­rzy­sta­ły z psich za­przę­gów. Prze­no­szo­no roz­ka­zy, wie­ści, le­ki, trans­por­to­wa­no ran­nych i cho­rych, któ­rych nie da­ło się wy­le­czyć na miej­scu. Ka­wer Mo­nel, do­wód­ca re­gi­men­tu, uwa­żał, że ta­ka ak­tyw­ność na­wet w cza­sie naj­sroż­szej zi­my utrzy­mu­je lu­dzi i zwie­rzę­ta w do­brej for­mie i da­je świa­dec­two, że Gór­ska Straż czu­wa.

Ostat­nie trzy mie­sią­ce – stra­ta po­nad stu lu­dzi i pra­wie dwu­stu psów – udo­wod­ni­ły, że w Ole­ka­dach po­ja­wi­ła się no­wa si­ła, z któ­rą na­le­ża­ło się li­czyć.

Po­tem na­de­szły wie­ści, szyb­ko po­twier­dzo­ne, że ktoś wy­mor­do­wał za­ło­gi kil­ku wież straż­ni­czych, któ­ry­mi miej­sco­wa szlach­ta tak chęt­nie ozda­bia­ła gra­ni­ce swo­ich po­sia­dło­ści. Ob­sa­dę po­ste­run­ków znaj­do­wa­no w więk­szo­ści mar­twą, a tych, któ­rzy prze­ży­li, zo­sta­li strasz­li­wie oka­le­cze­ni i za­wsze pró­bo­wa­li póź­niej po­peł­nić sa­mo­bój­stwo. Po­ja­wi­ły się też plot­ki, że w nie­któ­rych wio­skach i osa­dach zgi­nę­ły ca­łe ro­dzi­ny.

Znik­nię­cia i mor­dy, mor­dy i znik­nię­cia. Nikt nie miał wąt­pli­wo­ści, że obie te spra­wy łą­czą się, że stoi za ni­mi ta sa­ma si­ła, i to nie by­le ja­ka, bo że­by wy­pro­wa­dzić w po­le tro­pi­cie­li Gór­skiej Stra­ży, ich psy i woj­sko­wych cza­ro­dzie­jów, trze­ba by­ło spo­rych umie­jęt­no­ści. Na­wet miej­sco­we Szczu­ry roz­kła­da­ły rę­ce, choć – jak za­raz po przy­by­ciu na miej­sce wy­ja­śnił Ken­ne­tho­wi je­den z wyż­szych ran­gą ofi­ce­rów – Wy­wiad We­wnętrz­ny miał tu za­wsze ma­ło lu­dzi. Oko­licz­ną szlach­tę uwa­ża­no za tak wier­ną Ce­sa­rzo­wi, że Szczu­rza No­ra nie wi­dzia­ła po­wo­du, by utrzy­my­wać w Ole­ka­dach więk­szy gar­ni­zon. Wszy­scy za­tem by­li ska­za­ni na plot­ki, po­dej­rze­nia i in­sy­nu­acje. A te za­mie­nia­ły ca­łą oko­li­cę w sto­do­łę wy­peł­nio­ną po dach sia­nem, cze­ka­ją­cą na dziec­ko z krze­si­wem.

Szczy­ty na wschod­nim krań­cu do­li­ny za­ró­żo­wi­ły się, a nie­bo przy­bra­ło ko­lor sta­li z błę­kit­nym po­ły­skiem, znak, że cze­ka ich ko­lej­ny pięk­ny dzień. Ken­neth po­ru­szył się lek­ko, od­po­wie­dział na sy­gnał swo­ich lu­dzi, roz­luź­nił. Wy­glą­da­ło na to, że znów nic się nie wy­da­rzy. Sam nie wie­dział, czy cie­szy go to, czy mar­twi. Mi­mo iż mie­li już oka­zję ba­dać śla­dy na­past­ni­ków, na­wet Wilk nie zdo­łał wie­le z nich wy­czy­tać. A cze­ka­nie na wal­kę z czymś, cze­go się nie zna, jest jed­ną z naj­gor­szych rze­czy dla żoł­nie­rza. To dla­te­go, gdy mie­siąc te­mu do­stał roz­kaz, by opu­ścić twier­dzę i za­kwa­te­ro­wać kom­pa­nię w tych opusz­czo­nych sza­ła­sach, przy­jął go nie­mal z ulgą. Miej­sce by­ło kiep­skie, ale le­piej, że Szó­sta bę­dzie dzia­łać, że spró­bu­je prze­jąć ini­cja­ty­wę, choć­by tyl­ko za­sta­wia­jąc pu­łap­kę z so­bą w ro­li przy­nę­ty, niż gdy­by mia­ła tkwić w twier­dzy i od­li­czać czas do znik­nię­cia ko­lej­ne­go pa­tro­lu.

Le­żą­cy u stóp po­rucz­ni­ka pies za­strzygł usza­mi i ob­na­żył zę­by, nie wy­da­jąc jed­nak naj­mniej­sze­go dźwię­ku. Zza naj­bliż­sze­go krzacz­ka wy­biegł za­jąc, za­trzy­mał się, sta­nął słup­ka, ro­zej­rzał. Ken­neth uśmiech­nął się pod no­sem. Je­śli na­wet za­ją­ce nas nie wy­czu­wa­ją, po­my­ślał, to zna­czy, że nas tu nie ma. Że je­ste­śmy czę­ścią tej po­la­ny, tak jak zie­mia, krza­ki i stru­myk. I że je­ste­śmy cho­ler­ną Gór­ską Stra­żą i żad­ne krop­ki na ma­pie te­go nie zmie­nią.

Krop­ki na ma­pie. To był głów­ny po­wód, dla któ­re­go kil­ku­set żoł­nie­rzy od mie­sią­ca zaj­mo­wa­ło po­zy­cje wo­kół twier­dzy. Przy każ­dej krop­ce – ozna­cza­ją­cej wy­mor­do­wa­ną za­ło­gę wie­ży, ro­dzi­nę gó­ra­li czy za­gi­nio­ny pa­trol – znaj­do­wa­ła się da­ta. Trzy mie­sią­ce te­mu; dwa; pół­to­ra; mie­siąc. Im bli­żej Keh­lo­re­nu po­sta­wio­no krop­kę, tym da­ta by­ła śwież­sza, a kro­pek wię­cej. Ostat­nia, sprzed kil­ku dni, znaj­do­wa­ła się le­d­wo pięć mil od zam­ku. To by­ła wie­ża straż­ni­cza, pię­ciu lu­dzi uto­pio­nych w becz­kach i szó­sty z wy­łu­pio­ny­mi ocza­mi i ob­cię­tym ję­zy­kiem. Pięć mil! Go­dzi­na szyb­kie­go mar­szu, pół go­dzi­ny truch­tu. Pod sa­mym no­sem Czar­ne­go Ka­pi­ta­na.

Ka­wer Mo­nel pra­wie do­stał sza­łu, gdy się o tym do­wie­dział, i na li­tość Pa­ni, Ken­neth wca­le mu się nie dzi­wił. To wy­glą­da­ło pra­wie jak pro­wo­ka­cja, przty­czek w nos, tym bar­dziej że te­go, któ­ry prze­żył, od­pro­wa­dzo­no pod wie­żę i uwol­nio­no. I rzecz ja­sna na­past­ni­cy nie zo­sta­wi­li żad­nych śla­dów. Po­rucz­nik do tej po­ry pa­mię­tał mi­nę Wil­ka. Ca­we Kaln miał świa­do­mość swo­ich ogra­ni­czeń i przyj­mo­wał do wia­do­mo­ści, że mo­że zgu­bić trop, ale za­wsze ist­nia­ły ku te­mu kon­kret­ne po­wo­dy. A to był już trze­ci raz, gdy ślad roz­pły­wał się w po­wie­trzu, więc naj­lep­szy tro­pi­ciel kom­pa­nii za­czy­nał cho­dzić sfru­stro­wa­ny.

Oczy­wi­ście ist­nia­ło pro­ste i lo­gicz­ne wy­ja­śnie­nie. Je­śli bez śla­du gi­nie mniej wię­cej kom­pa­nia Stra­ży, je­śli od­na­le­zio­ne ofia­ry nie sta­wia­ły opo­ru, a na­past­ni­ków nie da­ło się wy­tro­pić, to wszyst­ko wska­zy­wa­ło na uży­wa­nie ma­gii. A okru­cień­stwo mor­dów su­ge­ro­wa­ło ko­goś opę­ta­ne­go przez Moc.

Szó­sta Kom­pa­nia mia­ła już do czy­nie­nia z sza­lo­ny­mi cza­row­ni­ka­mi, lecz to, co te­raz się dzia­ło, wy­da­wa­ło się zbyt... wy­ra­cho­wa­ne. Na­wet te krop­ki na ma­pie, gdy­by je po­łą­czyć we­dług dat, utwo­rzy­ły­by coś w ro­dza­ju spi­ra­li. A w jej cen­trum znaj­do­wał się za­mek Keh­lo­ren.

Bar­dziej oczy­wi­ste­go rzu­ce­nia wy­zwa­nia Gór­skiej Stra­ży nie moż­na by­ło so­bie wy­obra­zić.

Sza­rak stał i roz­glą­dał się oczy­ma jak czar­ne, szkla­ne pa­cior­ki, po czym opadł na czte­ry ła­py i po­ki­cał da­lej. Tak, Szó­sta by­ła na­praw­dę do­bra w przy­go­to­wy­wa­niu za­sa­dzek.

I o to wła­śnie za­py­tał Ken­ne­tha Ka­wer Mo­nel, gdy mie­siąc te­mu szu­kał od­dzia­łów, któ­re mia­ły­by oto­czyć twier­dzę do­dat­ko­wym kor­do­nem ochron­nym – czy da­cie so­bie ra­dę na ze­wnątrz? Spi­ra­la jesz­cze się nie wy­ło­ni­ła z kro­pek na ma­pie, lecz do­wód­ca Re­gi­men­tu Wschod­nie­go za­pew­ne już czuł, co się świę­ci. Po­za tym ist­nia­ła sta­ra woj­sko­wa za­sa­da, że je­śli nie wia­do­mo, co się dzie­je, trze­ba zna­leźć lu­dziom co­kol­wiek do ro­bo­ty, więc kil­ka kom­pa­nii szyb­ko wy­lą­do­wa­ło w pry­mi­tyw­nych obo­zo­wi­skach roz­rzu­co­nych na krań­cach do­li­ny, z bli­żej nie­okre­ślo­nym za­da­niem, by „mieć wszyst­ko na oku”.

Ten sta­ry żoł­nier­ski żar­cik, mó­wią­cy, że jak nie wia­do­mo, co ro­bić, to się ba­wi­my w „ma­nie wszyst­kie­go na oku”, śmie­szył chy­ba tyl­ko tych, któ­rzy przez mie­siąc nie mu­sie­li no­co­wać w pa­ster­skich sza­ła­sach, trzy­ma­jąc po­dwój­ne war­ty i ro­biąc z sie­bie przy­nę­tę. Ken­neth sam nie wie­dział, czy li­czy na to, że ta­jem­ni­czy za­bój­cy ośmie­lą się za­ata­ko­wać je­go kom­pa­nię i straż­ni­cy bę­dą wresz­cie mo­gli spoj­rzeć im w oczy, czy też ma na­dzie­ję, że ko­lej­na noc upły­nie spo­koj­nie. Mor­der­cy ni­g­dy nie ude­rzy­li na od­dział więk­szy niż tu­zin żoł­nie­rzy, ni­g­dy nie za­ata­ko­wa­li wie­ży z peł­ną ob­sa­dą ani sil­nie chro­nio­nej ka­ra­wa­ny ku­piec­kiej. Ale, jak nie­raz po­wta­rzał Ve­ler­gorf, ni­g­dy trwa tyl­ko do pierw­sze­go ra­zu.

Z tym że ten pierw­szy raz, na któ­ry cze­ka­li ko­lej­ną noc, chy­ba nie wy­da­rzy się dziś.

Świ­ta­ło. Nad do­li­ną po­niósł się głę­bo­ki, dźwięcz­ny głos ro­gu. Po chwi­li od­po­wie­dzia­ły mu ko­lej­ne. Gosz­czą­cy w Ole­ka­dach Ver­dan­no wi­ta­li słoń­ce na swój spo­sób.

Po­rucz­nik nie obej­rzał się w stro­nę, skąd do­biegł dźwięk. Już to wi­dział, ruch przy­po­mi­na­ją­cy bu­dzą­ce się mro­wi­sko. Dzie­siąt­ki ty­się­cy lu­dzi i zwie­rząt, kar­ne czwo­ro­bo­ki obo­zów, ze ścia­na­mi głę­bo­ki­mi na kil­ka rzę­dów po­jaz­dów, ol­brzy­mie ta­bu­ny ko­ni wy­peł­nia­ją­ce śro­dek do­li­ny. A to prze­cież nie wszy­scy, po­noć mia­ło do nich do­je­chać jesz­cze kil­ka ty­się­cy wo­zów.

Od ja­kie­goś cza­su na­wie­dza­ła po­rucz­ni­ka myśl, że Czar­ny ka­zał oto­czyć do­li­nę kor­do­nem do­dat­ko­wych po­ste­run­ków tak­że po to, by chro­nić swo­ich go­ści. Gdy­by do­szło do mor­du na Wo­za­kach... Ken­neth obej­rzał już so­bie ich z bli­ska. Nie wy­glą­da­li na spo­koj­nych i mi­łu­ją­cych po­kój pa­ste­rzy, jak to opi­sa­no w ce­sar­skim roz­ka­zie. Nie z ty­mi swo­imi no­ża­mi no­szo­ny­mi na ple­cach, z wo­za­mi o bur­tach jak zam­ko­we mu­ry i ca­łą tą bro­nią, któ­rą za­wsze trzy­ma­li pod rę­ką i na wi­do­ku. Po­środ­ku do­li­ny zdą­ży­li już wy­dep­tać kil­ka okrą­głych pla­ców ćwi­czeb­nych, po któ­rych dzień i noc pę­dzi­ły ry­dwa­ny, sza­la­ła ukry­ta z cięż­ki­mi tar­cza­mi pie­cho­ta, a uda­ją­ce lu­dzi be­le sło­my je­ży­ły się set­ka­mi strzał. I wszy­scy ci ciem­no­wło­si, śnia­dzi przy­by­sze z le­d­wo skry­wa­ną nie­cier­pli­wo­ścią po­pa­try­wa­li na wschód. Plot­ki mó­wi­ły, że jed­na z kom­pa­nii Bę­kar­tów zna­la­zła szlak, któ­rym moż­na się do­stać na Wy­ży­nę Ly­the­rań­ską wo­zem.

Naj­wy­raź­niej sza­leń­stwo w tych gó­rach by­ło czymś nor­mal­nym.

Ken­neth uniósł pra­wą dłoń i dał sy­gnał. Je­den z żoł­nie­rzy wstał, otrze­pał płaszcz z ma­sko­wa­nia i prze­cią­gnął się de­mon­stra­cyj­nie. Ten po dru­giej stro­nie sza­ła­sów ro­bił w tej chwi­li to sa­mo. Po­rucz­nik i ostat­ni z war­tow­ni­ków ani drgnę­li. Opra­co­wa­li tę tak­ty­kę dwa la­ta te­mu, po schwy­ta­niu ban­dy Ben­ca We­nha, by­łe­go żoł­nie­rza i straż­ni­ka ka­ra­wa­no­we­go, do­świad­czo­ne­go, od­waż­ne­go i za­dzior­ne­go. Znał pół­noc­ne re­jo­ny No­we­go Re­wen­dath jak wła­sną kie­szeń i przez wie­le mie­się­cy wo­dził Gór­ską Straż za nos, a Szó­sty Pułk miał za ma­ło lu­dzi, że­by urzą­dzić na nie­go praw­dzi­wą ob­ła­wę, więc trzy­dzie­stu wy­rzut­ków, któ­rych Benc był hersz­tem, nie raz i nie dwa wy­my­ka­ło się z za­sa­dzek. Je­go ban­da naj­czę­ściej sto­so­wa­ła li­nię jaw­nych i ukry­tych war­tow­ni­ków, dwóch czy trzech sta­ło na wi­do­ku i okrzy­ki­wa­ło się przez noc, a ko­lej­nych dwóch lub trzech ma­sko­wa­ło się i trzy­ma­ło straż w mil­cze­niu. Je­śli ko­muś uda­ło­by się po­dejść nie­spo­dzie­wa­nie i za­ata­ko­wać pierw­szych, ci dru­dzy mie­li dość cza­su, by wsz­cząć alarm.

W trak­cie pierw­sze­go star­cia kom­pa­nia do­sta­ła po no­sie: le­d­wo zdję­li war­tow­ni­ków, roz­le­gły się prze­ni­kli­we gwiz­dy i za­miast ude­rzyć na śpią­cych zbó­jów, Szóst­ki tra­fi­ły na mur włócz­ni i to­po­rów. Od­sko­czy­li wte­dy, po­zy­cja lu­dzi Ben­ca nie nada­wa­ła się do fron­tal­ne­go ata­ku, a Ken­neth miał ze so­bą tyl­ko dwie dzie­siąt­ki. Mie­siąc póź­niej, już w peł­nym skła­dzie, wy­tro­pi­li ich w jed­nej z ja­skiń Wy­so­kich Hal. I cze­ka­li do bla­de­go świ­tu, gdy do trzech war­tow­ni­ków sto­ją­cych przed kry­jów­ką ban­dy do­łą­czy­ło dwóch ko­lej­nych, spryt­nie ukry­tych wśród po­bli­skich skał.

Zdję­li wszyst­kich sal­wą z kusz i ude­rzy­li na resz­tę, nim oprzy­tom­nia­ła.

Od tam­te­go cza­su kom­pa­nia mia­ła że­la­zną za­sa­dę, że ni­g­dy, prze­nig­dy wszy­scy war­tow­ni­cy nie ujaw­nia­ją swo­ich po­zy­cji, do­pó­ki ca­ły od­dział nie bę­dzie na no­gach.

Za­wsze war­to uczyć się na cu­dzych błę­dach.

Dwóch żoł­nie­rzy za­czę­ło cho­dzić mię­dzy sza­ła­sa­mi, ło­mo­cząc w ścia­ny. Za­czy­nał się ko­lej­ny dzień.

***

Sie­dzi­ba do­wód­cy re­gi­men­tu znaj­do­wa­ła się oczy­wi­ście w zam­ku, choć to, że Ka­wer Mo­nel wy­brał so­bie kom­na­tę nie­mal na szczy­cie naj­wyż­szej wie­ży, za­kra­wa­ło na kiep­ski żart. Sto dwa­dzie­ścia scho­dów po­wo­do­wa­ło, że czło­wiek do­cie­rał do ge­ne­ra­ła za­sa­pa­ny i spo­co­ny, a sto­jąc przed nim, mógł tyl­ko wy­słu­chać roz­ka­zów i wy­dy­szeć „tak jest”.

I być mo­że wła­śnie o to cho­dzi­ło.

Ken­neth na­uczył się nie spie­szyć w dro­dze na gó­rę. Oczy­wi­ście to, że ka­że cze­kać Czar­ne­mu Ka­pi­ta­no­wi tro­chę dłu­żej niż po­zo­sta­li młod­si ofi­ce­ro­wie, z pew­no­ścią zo­sta­ło za­uwa­żo­ne, ale ge­ne­rał ni­g­dy nie dał po so­bie po­znać, że ta­ka po­sta­wa mu się nie po­do­ba. W ogó­le, jak po­rucz­nik zdą­żył się prze­ko­nać, mi­mo wy­bu­cho­we­go cha­rak­te­ru do­wód­ca Gór­skiej Stra­ży w Ole­ka­dach w spra­wach pod­le­głych mu od­dzia­łów za­wsze był kon­kret­ny i za­sad­ni­czy.

Mi­mo wszyst­ko Ken­neth do­tarł na szczyt wie­ży lek­ko zdy­sza­ny. Wziął głę­bo­ki od­dech i za­pu­kał.

— Wejść!

Kom­na­ta by­ła kwa­dra­to­wa, z oknem po­środ­ku każ­dej ścia­ny. Wą­skie okna przy­po­mi­na­ły ra­czej strzel­ni­ce niż otwo­ry wpusz­cza­ją­ce świa­tło, ścia­ny stra­szy­ły by­le jak ob­ro­bio­ny­mi ka­mie­nia­mi, któ­re ide­al­nie pa­so­wa­ły do po­czer­nia­łych ze sta­ro­ści de­sek pod­ło­gi. Je­dy­ne wy­po­sa­że­nie sta­no­wi­ło pro­ste łóż­ko, kil­ka szaf, stół i krze­sło. I że­la­zny kosz, sto­ją­cy na że­la­znej pły­cie i ża­rzą­cy się wę­gla­mi, choć aby po­rząd­nie ogrzać po­miesz­cze­nie, po­trze­ba by ko­min­ka sze­ro­kie­go na dzie­sięć stóp. Chłód i wil­goć wręcz pro­mie­nio­wa­ły z mu­rów. Przy tym wnę­trzu na­wet sza­ła­sy nad stru­mie­niem wy­da­wa­ły się przy­tul­ne. Co­kol­wiek mó­wić, Ka­wer Mo­nel nie wy­ma­gał od swo­ich lu­dzi wię­cej niż od sie­bie.

— Jest pan, po­rucz­ni­ku.

Ge­ne­rał uniósł gło­wę znad roz­ło­żo­nych na sto­le pa­pie­rów i ob­rzu­cił go uważ­nym spoj­rze­niem. Ken­neth zdą­żył się przy­zwy­cza­ić do tych spoj­rzeń, któ­re wy­glą­da­ły, jak­by za­raz za ni­mi mia­ła po­le­cieć wią­zan­ka na te­mat dłu­go­ści wło­sów, nie­chluj­nej bro­dy, nie­do­sta­tecz­ne­go wy­po­le­ro­wa­nia pan­ce­rza i bu­tów, czy­li wszyst­kich tych rze­czy, o któ­re upier­dli­wy ofi­cer mógł ochrza­nić młod­sze­go stop­niem. Czar­ny Ka­pi­tan miał róż­ne nie­przy­jem­ne na­wy­ki, ale upier­dli­wy nie był.

— Jak mi­nę­ła ko­lej­na noc?

— Spo­koj­nie, pa­nie ge­ne­ra­le.

— Wi­dzę. — Pa­pie­ry zo­sta­ły od­su­nię­te w róg sto­łu, Ka­wer Mo­nel oparł bro­dę na dło­niach i uśmiech­nął się lek­ko, co wy­glą­da­ło, jak­by bo­lał go ząb. — Wie pan, po­rucz­ni­ku, że w grun­cie rze­czy nie jest pan naj­lep­szym do­wód­cą.

Ken­neth spoj­rzał na ścia­nę za je­go ple­ca­mi, przy­brał obo­jęt­ną mi­nę.

— Oba­wiam się, że nie ro­zu­miem, pa­nie ge­ne­ra­le.

— Wy­da­łem roz­kaz, by pięć kom­pa­nii za­ję­ło sta­no­wi­ska wo­kół do­li­ny i mia­ło oko na wszyst­ko. — Uśmiech po­sze­rzył się. — Gdy by­łem po­rucz­ni­kiem, też tak to na­zy­wa­li­śmy. Ale do rze­czy. Czte­ry z tych kom­pa­nii oko­pa­ły się w miej­scach, gdzie ka­za­łem im się za­trzy­mać. Oto­czy­ły się kor­do­nem war­tow­ni­ków i psów, pa­lą ogni­ska, wy­wrza­sku­ją ha­sła i od­ze­wy dzie­sięć ra­zy na go­dzi­nę i to tak, że aż tu je sły­szę. Pią­ta na­to­miast wy­da­je się ca­łe no­ce spę­dzać na za­słu­żo­nym od­po­czyn­ku, ci­cho i spo­koj­nie. Po­tra­fi pan to wy­ja­śnić?

— Nasz obóz jest rów­nie do­brze strze­żo­ny, jak po­zo­sta­łe.

— Wiem o tym, pa­nie po­rucz­ni­ku. Gdy­by by­ło ina­czej, twoi lu­dzie ro­bi­li­by wła­śnie sto okrą­żeń wo­kół zam­ku w peł­nym rynsz­tun­ku, a ty sie­dział­byś w lo­chu. — Ge­ne­rał wy­pro­sto­wał się i strzep­nął ja­kiś pa­proch z bla­tu. — Wy­sła­łem kil­ku za­ufa­nych zwia­dow­ców, by was spraw­dzi­li. Niech pan nie ro­bi ta­kiej mi­ny, po­rucz­ni­ku, nie mie­li­ście szans ich do­strzec, to nasz te­ren. Są­dzę, że w No­wym Re­wen­dath wy mo­gli­by­ście tak po­dejść mo­ich chłop­ców, ale tu­taj to my zna­my wszyst­kie ścież­ki i krzacz­ki. W każ­dym ra­zie by­li peł­ni po­dzi­wu. In­ne kom­pa­nie od­stra­sza­ją nie­bez­pie­czeń­stwo, wy je wa­bi­cie. Co by­ście zro­bi­li, gdy­by ci za­bój­cy zła­pa­li przy­nę­tę?

— Za­bi­li­by­śmy ich.

Ken­neth wciąż ga­pił się w ścia­nę, ale czuł, jak spoj­rze­nie do­wód­cy błą­dzi po je­go twa­rzy.

— Tak. Szyb­ka i zde­cy­do­wa­na od­po­wiedź, god­na ofi­ce­ra Stra­ży.

Ka­wer Mo­nel wstał i pod­szedł do znaj­du­ją­ce­go się za sto­łem okna. Od­wró­cił się i przy­siadł na wą­skim pa­ra­pe­cie.

— Wła­ści­wie po­wi­nie­nem pa­na po­chwa­lić, gdy­by nie to, że ma pan pod­krą­żo­ne oczy i spra­wia wra­że­nie po­twor­nie zmę­czo­ne­go. A prze­mę­czo­ny ofi­cer nie jest w sta­nie do­wo­dzić w cza­sie wal­ki. Nie po­tra­fi szyb­ko my­śleć ani de­cy­do­wać. To źle. Wi­dy­wa­łem już od­dzia­ły, któ­re nie­prze­my­śla­ny lub za póź­no wy­da­ny roz­kaz po­sy­łał na rzeź.

Po­rucz­nik ode­rwał wzrok od ścia­ny i po­pa­trzył na Czar­ne­go Ka­pi­ta­na, któ­ry miał ta­ką mi­nę, jak­by wła­śnie ro­bił ko­muś żart. Nie pa­trzył w oczy Ken­ne­tha, co by­ło tym bar­dziej de­ner­wu­ją­ce. Gdy ktoś ta­ki jak Ka­wer Mo­nel nie pa­trzy ci w oczy, to zna­czy, że jest źle.

— Trzy­ma­nie war­ty wraz ze swo­imi ludź­mi czy cho­dze­nie w szpi­cy na pa­tro­lu jest do­bre w spo­koj­nych i cy­wi­li­zo­wa­nych pro­win­cjach, ja­kie ma­cie na za­cho­dzie. Ale nie tu i nie te­raz. Zbyt bra­ku­je mi do­brych ofi­ce­rów.

Po­rucz­nik rze­czy­wi­ście mu­siał być zmę­czo­ny, do­pie­ro po chwi­li bo­wiem je­go nie­po­kój wzrósł. Ve­ler­gorf wspo­mi­nał Mo­ne­la ja­ko zim­no­krwi­ste­go, twar­de­go jak krze­mień su­kin­sy­na, któ­ry gdy wszyst­ko by­ło w po­rząd­ku, wrzesz­czał na swo­ich lu­dzi, wy­zy­wał i klął. Na­to­miast kie­dy za­czy­nał chwa­lić, wszy­scy cho­dzi­li na pa­lusz­kach, jak­by ktoś wło­żył im w por­t­ki gniaz­do os. A on, Ken­neth-lyw-Da­ra­wyt, chy­ba wła­śnie usły­szał coś w ro­dza­ju kom­ple­men­tu. Naj­wy­raź­niej Czar­ny Ka­pi­tan za­mie­rzał mu po­dać rę­kę, trzy­ma­jąc w dło­ni za­tru­tą igłę.

— Czy­ta­łem wła­śnie po raz ko­lej­ny ra­port puł­kow­ni­ka Ge­wan­ra na te­mat prze­bie­gu służ­by pa­na i pań­skiej kom­pa­nii. I gdy­bym nie sły­szał o puł­kow­ni­ku na­praw­dę do­brych rze­czy, za­czął­bym są­dzić, że mnie okła­mu­je. Wie pan dla­cze­go?

— Nie, pa­nie ge­ne­ra­le.

— Bo zgod­nie z tym ra­por­tem wy­słał mi swój naj­lep­szy od­dział.

Cho­le­ra, dru­gi kom­ple­ment.

— Na­dal nie ro­zu­miem, pa­nie ge­ne­ra­le. Szó­sty Pułk ma kil­ka in­nych, rów­nie za­słu­żo­nych kom­pa­nii, a my je­ste­śmy w nim naj­młod­szym od­dzia­łem.

— I naj­bar­dziej zna­nym. Przy­naj­mniej w oko­li­cach Be­len­den. Raj­dy na te­re­ny ahe­rów, zli­kwi­do­wa­nie gru­py prze­klę­tych cza­row­ni­ków, kil­ka roz­bi­tych du­żych band, schwy­ta­nie szpie­ga, od­na­le­zie­nie zi­mą za­gi­nio­ne­go hra­bie­go Hen­de­ra-sed-Fa­le­ra, i to pod­czas za­mie­ci, do­szczęt­ne znisz­cze­nie trzy­stu­oso­bo­wej ban­dy Na­we­ra Ta’Klaw, na­wet tu­taj o tym usły­sza­łem. Do te­go po­chwa­ły na pi­śmie dla więk­szo­ści żoł­nie­rzy, pra­wo no­sze­nia wła­sne­go zna­ku, i tak da­lej. W ra­por­cie wasz do­wód­ca opi­sy­wał kom­pa­nię, jak­by by­ła pan­ną na wy­da­niu. Ta­ką nie­zbyt uro­dzi­wą i z ma­łym po­sa­giem.

Ken­neth po­trze­bo­wał dłuż­szej chwi­li, by zro­zu­mieć alu­zję.

— Czy­li uwa­ża pan, pa­nie ge­ne­ra­le, że kła­mał?

— Ofi­cer Stra­ży in­ne­mu ofi­ce­ro­wi Stra­ży? — Uśmie­szek błą­dzą­cy na bla­dych war­gach do­wód­cy po­głę­bił się. — Ni­g­dy. Po­wiedz­my, że uwa­ża­łem, iż nie­co ko­lo­ry­zo­wał.

Wy­gląd ge­ne­ra­ła od­po­wia­dał po­wszech­nym wy­obra­że­niom o zim­no­krwi­stych su­kin­sy­nach wszel­kie­go au­to­ra­men­tu. Bla­da ce­ra, krót­ko ścię­te wło­sy, gład­ko ogo­lo­na twarz, ja­sno­nie­bie­skie, naj­czę­ściej zmru­żo­ne oczy. Dla­te­go gdy się uśmie­chał, czło­wiek miał wra­że­nie, że za­raz do­sta­nie no­żem w be­be­chy.

— Je­sie­nią wy­sła­łem pa­ru lu­dzi na za­chód, że­by o was po­py­ta­li i za­da­li kil­ka py­tań puł­kow­ni­ko­wi Ge­wan­ro­wi. Nic spe­cjal­ne­go, wę­dru­jąc wzdłuż gór, sta­ra­li się ze­brać in­for­ma­cje o więk­szo­ści kom­pa­nii, któ­re mi do­sła­no. W przy­pad­ku Szó­stej w za­sa­dzie po­twier­dzi­li wszyst­ko, co by­ło w ra­por­cie. Miej­sco­wi cią­gle was do­brze wspo­mi­na­ją.

Je­śli ten uśmiech miał być przy­ja­zny, to Ken­neth wo­lał nie wie­dzieć, jak wy­glą­da ta­ki zło­śli­wy.

— Puł­kow­nik po­sze­rzył nie­co opis, któ­ry za­warł w ofi­cjal­nym ra­por­cie. Po­dob­no star­li­ście się z bo­jo­wą dru­ży­ną Szczu­rzej No­ry.

— Przez po­mył­kę, pa­nie ge­ne­ra­le. Nie ujaw­ni­li się nam. A po­tem by­ła noc­na wal­ka...

— ... w któ­rej każ­dy, kto nie no­si płasz­cza, to wróg. Wiem. Ale to po ich stro­nie zo­sta­ło kil­ku za­bi­tych i ran­nych. I ktoś w No­rze po­sta­no­wił się na was ode­grać?

— Tak sły­sza­łem.

— Więc puł­kow­nik wy­słał was tu, że­by ochro­nić od­dział? Zna pan to po­wie­dzon­ko, ze stru­mie­nia do rze­ki? Miej­sco­we. Zresz­tą nie­waż­ne. — Mo­nel mach­nął rę­ką. — Ża­łu­ję, że wię­cej kom­pa­nii nie we­szło w dro­gę Szczu­rom.

— Nie ro­zu­miem — wy­rwa­ło się po­rucz­ni­ko­wi.

— Ze­szłe­go la­ta wzdłuż gór po­szedł roz­kaz, że dla wzmoc­nie­nia Re­gi­men­tu Wschod­nie­go każ­dy pułk ma wy­słać tu­taj jed­ną kom­pa­nię. Zresz­tą tak po­wsta­ła Szó­sta, nie­praw­daż? Ka­wa­łek pa­pie­ru, kil­ka dzie­sią­tek z róż­nych miejsc, mło­dy ofi­cer bez kon­kret­ne­go przy­dzia­łu, pie­cząt­ka i ma­my kom­pa­nię. Ja­kich lu­dzi pan do­stał?

— Naj­lep­szych.

O, te­raz wy­ja­śni­ło się, jak wy­glą­da zło­śli­wy uśmiech Czar­ne­go Ka­pi­ta­na. Ścia­ny kom­na­ty zda­wa­ły się po­kry­wać szro­nem.

— An­dan-key-Tref­fer – trzy­krot­nie mia­no­wa­ny do stop­nia dzie­sięt­ni­ka, dwa ra­zy zde­gra­do­wa­ny, w tym raz za ob­ra­zę ofi­ce­ra. Bergh Maws – po­dej­rze­nia o nad­uży­cia, czy­li kra­dzież za­pa­sów z kuch­ni woj­sko­wej. Ca­we Kaln – na­ga­na za lek­ce­wa­żą­cy sto­su­nek do prze­ło­żo­nych. Tenh-kea-Dyn­sah – po­dej­rze­nia o kon­tak­ty z lo­kal­ny­mi ban­da­mi. Ma­la­we Gryn­cel – na­ga­na za znisz­cze­nie mie­nia o znacz­nej war­to­ści... — Ge­ne­rał za­wie­sił głos. — Mam wy­mie­niać da­lej? Po­za tym na pal­cach obu rąk mo­gę po­li­czyć tych, któ­rzy ma­ją za so­bą wię­cej niż dzie­sięć lat służ­by. Do­stał pan kiep­ski ma­te­riał i prze­kuł go w świet­ny od­dział.

Jesz­cze je­den kom­ple­ment. Czar­ny Ka­pi­tan naj­wy­raź­niej za­mie­rzał wy­słać Szó­stą na sa­mo dno pie­kła.

An­dan rze­czy­wi­ście miał pa­skud­ny cha­rak­ter, ale je­go po­przed­ni do­wód­ca był po pro­stu upier­dli­wym gnoj­kiem, Bergh zbyt ko­chał psy, że­by po­zwo­lić im gło­do­wać, zwłasz­cza kie­dy kwa­ter­mistrz w je­go po­przed­nim puł­ku kan­to­wał na ich ra­cjach. Fakt, że kwa­ter­mistrz ten tra­fił po­tem do lo­chu, nie wpły­nął na wy­kre­śle­nie na­gan z kar­to­te­ki dzie­sięt­ni­ka. Tenh miał kil­ku ku­zy­nów, któ­rych in­ni ku­zy­ni po­dob­no gdzieś zbó­jo­wa­li. Nic nie­zwy­kłe­go, bo wła­ści­wie w ro­dzi­nie każ­de­go straż­ni­ka, gdy­by za­głę­bić się do­sta­tecz­nie w wię­zy po­kre­wień­stwa, był ktoś ta­ki, ale chło­pak miał też za dłu­gi ję­zyk i za bar­dzo się tym prze­chwa­lał. Ma­la­we wpadł po pi­ja­ku do stud­ni, a to, co tam zo­sta­wił, wy­ma­ga­ło jej do­kład­ne­go wy­czysz­cze­nia. I tak da­lej. Je­śli spoj­rzeć na każ­dy przy­pa­dek osob­no, je­go lu­dzie nie wy­pa­da­li go­rzej niż in­ni straż­ni­cy. Lecz je­śli ze­brać je do ku­py, to Czer­wo­ne Szóst­ki mia­ły naj­wyż­szą śred­nią wy­kro­czeń i na­gan w za­chod­niej czę­ści An­sar Kir­reh.

Ge­ne­rał pa­trzył na nie­go i już się nie uśmie­chał.

— Do­stał pan, po­rucz­ni­ku, od­pad­ki z in­nych kom­pa­nii. Naj­gor­sze, naj­bar­dziej krnąbr­ne dzie­siąt­ki. A te­raz, jak pan są­dzi, ja­ki ma­te­riał do­sta­łem ja?

Ken­neth prze­niósł spoj­rze­nie na ścia­nę.

— Nie wiem, pa­nie ge­ne­ra­le.

— Do­bry. — Nie mu­siał pa­trzeć, by wie­dzieć, że Ka­wer Mo­nel znów uśmie­cha się zło­śli­wie. — Szcze­rze mó­wiąc, lep­szy, niż my­śla­łem. Z dwu­dzie­stu trzech puł­ków Gór­skiej Stra­ży wy­sła­no do mnie dwa­dzie­ścia trzy kom­pa­nie. W więk­szo­ści w nie­peł­nym skła­dzie, więc za­miast po­nad dwóch ty­się­cy lu­dzi, do­sta­łem ich ty­siąc pię­ciu­set. Ale jak na Straż, to i tak spo­ra si­ła. Tyl­ko że – tak jak w przy­pad­ku Szó­stej Kom­pa­nii – do­wód­cy od­dzia­łów, któ­rym na­ka­za­no się po­dzie­lić ludź­mi, wy­bie­ra­li tych naj­mniej war­to­ścio­wych. Krnąbr­nych, mniej roz­gar­nię­tych, świe­żo za­cią­gnię­tych i tak da­lej. Ósmy pułk przy­słał mi kom­pa­nię skła­da­ją­cą się z sa­mych re­kru­tów, osiem­dzie­się­ciu trzech mło­ko­sów, któ­rzy nor­mal­nie po­win­ni przy­naj­mniej jesz­cze rok al­bo dwa ćwi­czyć szer­mier­kę i strze­la­nie, za­nim po­zwo­lił­bym im wy­cho­dzić na pa­tro­le. Do­wód­ca Ósme­go po pro­stu ze­brał wszyst­kich go­ło­wą­sów z puł­ku, utwo­rzył z nich kom­pa­nię i wy­słał na wschód. Po­roz­ma­wiam z nim o tym przy naj­bliż­szej oka­zji.

Po­rucz­nik usły­szał sze­lest pa­pie­rów.

— Mi­mo wszyst­ko w ta­kiej ma­sie lu­dzi zna­la­zło się kil­ku, z któ­ry­mi na­wet ja nie za bar­dzo wiem, co zro­bić — w gło­sie Czar­ne­go Ka­pi­ta­na nie moż­na by­ło usły­szeć ni­cze­go po­za praw­dzi­wym za­kło­po­ta­niem. — To zna­czy, po­rucz­ni­ku lyw-Da­ra­wyt, gdy­bym miał wię­cej cza­su, mo­je Bę­kar­ty zmie­ni­ły­by ich w żoł­nie­rzy naj­wyż­szej pró­by, ale te­raz, gdy w gó­rach gi­ną lu­dzie, a na do­da­tek ma­my na gło­wie go­ści... Pro­szę mi po­wie­dzieć, dla­cze­go peł­ni pan war­ty z wła­sną kom­pa­nią? — rzu­cił znie­nac­ka.

Pro­szę. W ich roz­mo­wie po raz pierw­szy pa­dło „pro­szę”. Po raz pierw­szy, od­kąd Ken­neth tra­fił pod do­wódz­two Czar­ne­go. Naj­pierw se­ria kom­ple­men­tów, a te­raz „pro­szę”. Już nie ży­je­my, prze­mknę­ło mu przez gło­wę.

— Jest nas tyl­ko czter­dzie­stu — od­po­wie­dział, ostroż­nie do­bie­ra­jąc sło­wa, lecz po czę­ści zgod­nie z praw­dą. — Gdy każ­dy czło­wiek się li­czy, do­wód­ca nie mo­że zaj­mo­wać uprzy­wi­le­jo­wa­nej po­zy­cji.

— Po­za tym do­wód­ca nie za­sy­pia, za­nim je­go żoł­nie­rze nie znaj­dą noc­le­gu, pierw­szy wsta­je, ostat­ni idzie spać, nie je, do­pó­ki je­go lu­dzie są głod­ni, i tak da­lej. Znam te za­sa­dy, po­rucz­ni­ku. Nie są uję­te w re­gu­la­mi­nie ar­mii, ale ża­den ofi­cer Stra­ży nie mo­że ich lek­ce­wa­żyć, je­śli chce wyjść ze swo­imi ludź­mi w te­ren i wró­cić. — Pa­pie­ry za­sze­le­ści­ły po­now­nie. — Pan jed­nak po­sze­rzył te zwy­cza­je, trzy­ma war­tę, cho­dzi na szpi­cy, wy­ry­wa się na­przód wte­dy, gdy po­wi­nien zo­stać z ty­łu. Od­kąd ob­jął pan do­wódz­two, Szó­sta stra­ci­ła tyl­ko kil­ku lu­dzi i mam wra­że­nie, że sta­ra się pan utrzy­mać ten stan za wszel­ką ce­nę. Na­wet ry­zy­ku­jąc wła­sne ży­cie wte­dy, gdy po­wi­nien ry­zy­ko­wać ży­cie żoł­nie­rzy. Mam ra­cję?

Szcze­rze mó­wiąc, Ken­neth ni­g­dy nie my­ślał o tym w ten spo­sób. Wy­cho­dził na szpi­cę, szedł w nie­bez­piecz­ne miej­sca, sta­wał w pierw­szej li­nii, bo po pro­stu nie przy­szło mu do gło­wy, że moż­na ina­czej. Uwa­żał się za straż­ni­ka i ty­le.

— Nie sły­szę od­po­wie­dzi.

Po­rucz­nik spoj­rzał wresz­cie na do­wód­cę, w ostat­niej chwi­li po­wstrzy­mu­jąc się od wzru­sze­nia ra­mio­na­mi.

— Bo nie wiem co od­po­wie­dzieć, pa­nie ge­ne­ra­le.

— Ro­zu­miem. Niech więc bę­dzie, że ma pan za ma­ło żoł­nie­rzy, po­rucz­ni­ku. Szcze­rze mó­wiąc, ja rów­nież uwa­żam, że czte­ry dzie­siąt­ki to nie kom­pa­nia. Dla­te­go po­sta­no­wi­łem przy­dzie­lić wam no­wych lu­dzi. Tu jest roz­kaz. — Ka­wer Mo­nel po­ma­chał trzy­ma­ną w rę­ku kart­ką. — Obej­mie pan do­wódz­two nad Sta­jen­ny­mi. Trzy­dzie­stu czte­rech straż­ni­ków. Po­wo­dze­nia.

***

Po­ran­ne prze­cią­ga­nie się to dla każ­de­go swo­isty ry­tu­ał, jak­by wy­ko­nu­jąc te wszyst­kie ru­chy, czło­wiek sta­wał się na chwi­lę ka­pła­nem skła­da­ją­cym hołd Opie­kun­ce Snu. Pro­blem z Da­ghe­ną po­le­gał na tym, że w ta­kich chwi­lach by­ła wy­jąt­ko­wo wie­rzą­cą i za­an­ga­żo­wa­ną ka­płan­ką.

Ka­ile­an naj­pierw omal nie wy­pa­dła z łóż­ka, po­tem do­sta­ła łok­ciem po że­brach, wresz­cie coś wal­nę­ło ją w twarz. I wszyst­ko do wtó­ru prze­cią­głe­go „uuuuuch”.

— Cze­kaj — mruk­nę­ła, pró­bu­jąc owi­nąć się ko­cem. — Za­raz znaj­dę sza­blę i po­ga­da­my.

— Oj, daj spo­kój — do­bie­gło z pół­mro­ku. — Za­czy­na­my ko­lej­ny pięk­ny dzień. Za­raz przyj­dzie tu ten prze­klę­ty Szczur i bę­dzie nas uczył. I po­pra­wiał, i zmu­szał do za­pa­mię­ty­wa­nia mnó­stwa nie­po­trzeb­nych rze­czy. Po­zwól na chwi­lę przy­jem­no­ści swo­jej księż­nicz­ce. Uuuuch, ależ mia­łam sen.

W ostat­nim zda­niu cza­ił się szel­mow­ski, lek­ko roz­ma­rzo­ny uśmiech. Ka­ile­an mi­mo wszyst­ko po­czu­ła za­in­te­re­so­wa­nie.

— O na­szym Szczu­rze?

— No co ty? O... Zresz­tą, nie po­wiem ci.

— Cze­kaj no, ty... za­ra­zo, o, już wi­dzę. Wczo­raj świet­nie ją wy­ostrzy­łam, sło­wo. To o kim?

— Nie po­wiem. A że­by mnie ciach­nąć, mu­sia­ła­byś wy­leźć z łóż­ka. Już to wi­dzę.

Mia­ła ra­cję, psia­krew. Każ­de­go ran­ka wyj­ście spod ko­ca by­ło wy­zwa­niem. Ka­ile­an przy­wy­kła do noc­le­gów w róż­nych miej­scach, w szo­pach, staj­niach, na go­łej zie­mi, i są­dzi­ła, że wie, co to wy­sy­sa­ją­cy każ­dą odro­bi­nę cie­pła ziąb, ale za­mek Keh­lo­ren na­uczył ją no­wych rze­czy. Te mu­ry by­ły sta­re, mia­ły pra­wie czte­ry­sta lat i chy­ba ni­g­dy w swo­jej hi­sto­rii nie zo­sta­ły na­le­ży­cie ogrza­ne.

Dla dziew­czyn wy­bra­no kom­na­tę w jed­nej z przy­sa­dzi­stych, na­roż­nych wież, gdzie dwie ze­wnętrz­ne ścia­ny od stu­le­ci pie­ści­ły się z wia­trem i desz­czem, i chy­ba przez to prze­ję­ły część wła­ści­wo­ści jed­ne­go i dru­gie­go. By­ły lo­do­wa­te i mo­kre nie­mal przez ca­ły czas, a w jed­nym z na­roż­ni­ków skra­pla­ją­ca się no­cą wo­da two­rzy­ła ma­łą ka­łu­żę. Po­sadz­ka w do­ty­ku przy­po­mi­na­ła za­mar­z­nię­tą sa­dzaw­kę, a z su­fi­tu po­tra­fi­ła spaść za koł­nierz pod­stęp­na kro­pla. Na do­da­tek wą­skie okno wy­cho­dzi­ło na pół­noc, więc słoń­ce ni­g­dy tu nie za­glą­da­ło, a je­dy­nym źró­dłem świa­tła by­ło kil­ka świec i ma­ła lamp­ka. Żad­ne­go ko­min­ka, żad­ne­go pie­ca, na­wet ko­sza z ża­rem. Zła wen­ty­la­cja – wy­ja­śnił Ek­ken­hard, gdy po­pro­si­ły o coś ta­kie­go.

Od kil­ku dni za­sta­na­wia­ły się, czy nie le­piej by­ło­by im w lo­chu.

Da­ghe­na prze­cią­gnę­ła się jesz­cze raz, znów łok­ciem tra­fia­jąc Ka­ile­an w że­bra. W kom­na­cie znaj­do­wa­ły się dwa po­je­dyn­cze łóż­ka, ale po pierw­szej no­cy zsu­nę­ły je i spa­ły ra­zem, dzie­ląc się odro­bi­ną cie­pła. Spraw­dza­ło się to nie­źle, tyl­ko po­ran­ki, skła­da­ją­ce się z po­sztur­chi­wa­nia i prób za­wład­nię­cia obo­ma ko­ca­mi, by­ły nie­zmien­nie iry­tu­ją­ce.

— To któ­ra wy­cho­dzi i za­pa­la lam­pę? — Ka­ile­an nie za­da­ła so­bie tru­du wy­su­nię­cia gło­wy spod przy­kry­cia.

— In­ra-lon-We­ris oczy­wi­ście — ob­cy głos do­cho­dził spod ścia­ny. — Nie do przy­ję­cia jest, by księż­nicz­ka Gee’ne­ra z ro­du Fren­wel­sów wsta­wa­ła pierw­sza, pod­czas gdy jej da­ma do to­wa­rzy­stwa wy­le­gu­je się w łóż­ku.

Ko­ce po­fru­nę­ły do gó­ry, za­nim pa­dło sło­wo „księż­nicz­ka”, a przy sło­wie „to­wa­rzy­stwa” obie by­ły już na no­gach, jed­na z sza­blą, dru­ga z no­żem i bran­so­let­ką z kil­ku ka­my­ków po­wią­za­nych rze­my­kiem w rę­kach. Ko­bie­ta sie­dzą­ca pod ścia­ną skoń­czy­ła zda­nie, ma­jąc przed twa­rzą dwa ostrza i błysz­czą­cy dzi­wacz­nie ta­li­zman. Na­wet nie mru­gnę­ła.

— Ek­ken­hard uprze­dził mnie, że cze­goś ta­kie­go mo­gę się spo­dzie­wać, ale mu­szę stwier­dzić, że i tak mnie za­sko­czy­ły­ście. Noc­le­gi pod go­łym nie­bem z nie­przy­ja­ciół­mi mo­gą­cy­mi cza­ić się gdzieś w ciem­no­ściach, nie­praw­daż mo­je dro­gie? War­ty na wro­gim te­re­nie, gdy od was za­le­ży ży­cie to­wa­rzy­szy. Broń za­wsze pod rę­ką i cią­gła czuj­ność, mam ra­cję?

Ob­ca sie­dzia­ła na krze­śle z ta­ką god­no­ścią, jak­by to był tron. Wy­pro­sto­wa­na, z si­wie­ją­cy­mi wło­sa­mi za­cze­sa­ny­mi w ma­lut­ki kok, w czar­nej suk­ni zła­ma­nej tyl­ko bie­lą koł­nie­rzy­ka i man­kie­tów. Dło­nie zło­ży­ła na po­doł­ku. W bla­dej twa­rzy zwra­ca­ły uwa­gę ciem­ne prze­ni­kli­we oczy.

Ka­ile­an opu­ści­ła sza­blę.

— A mi­mo to we­szłaś tu­taj, a my cię nie usły­sza­ły­śmy. Kim je­steś? Za­wo­do­wą skry­to­bój­czy­nią?

Ko­bie­ta po­trzą­snę­ła gło­wą.

— Nie, mo­ja dro­ga. Je­stem kimś groź­niej­szym, kimś, kto mo­że po­dejść do cie­bie o każ­dej po­rze dnia i no­cy. Kimś, kto mo­że cię ubie­rać i roz­bie­rać, do­ty­kać na­gą, grze­bać w bie­liź­nie, spraw­dzać li­sty, po­dać tru­ci­znę w ja­dle i na­po­ju, wy­kraść każ­de do­ku­men­ty, od­kryć każ­dy se­kret. Kimś, ko­go nie do­strze­gasz, kto po­ru­sza się jak cień na sa­mym skra­ju wi­dze­nia, lecz za­wsze jest pod rę­ką. — Uśmiech­nę­ła się, nie­spo­dzie­wa­nie ład­nie i życz­li­wie. — Je­stem za­wo­do­wą słu­żą­cą od trzy­dzie­stu lat.

Mach­nę­ła dło­nią w stro­nę Da­ghe­ny.

— Twój nóż, skar­bie. By­ła­byś tak uprzej­ma? I to, co trzy­masz w dru­giej rę­ce też.

Da­ghe­na za­wa­ha­ła się, po czym opu­ści­ła broń.

— Do­brze. Mu­szę wspo­mnieć Ek­ken­har­do­wi, że wa­run­ki, ja­kie wam za­pew­nił, są bar­dziej niż skan­da­licz­ne. Zim­no, ciem­no i wil­got­no. Pew­nie stąd wa­sze stro­je, jak mnie­mam?

Spoj­rza­ły na sie­bie. Gru­be ko­szu­le, weł­nia­ne por­t­ki i skar­pe­ty. O co jej cho­dzi?

Ubra­na na czar­no ko­bie­ta wy­ko­na­ła ruch, jak­by za­mie­rza­ła wstać, i za­mar­ła ze szty­chem sza­bli przy pier­si.

— Nie przed­sta­wi­łaś się... mo­ja dro­ga. — Ka­ile­an po­zwo­li­ła so­bie na zło­śli­wość, ale dla pod­kre­śle­nia po­wa­gi de­li­kat­nie po­ru­szy­ła bro­nią. — Rzu­ce­nie imie­niem Szczu­ra to za ma­ło. Zbyt wie­lu go zna. We­szłaś tu bez za­pro­sze­nia, a u nas, na Wscho­dzie, moż­na do­stać za to sza­blą po łbie. Po­wiedz mi coś wię­cej al­bo zwią­że­my cię i po­cze­ka­my na na­sze­go opie­ku­na.

Ko­bie­ta opa­dła na krze­sło, po­now­nie splo­tła pal­ce na po­doł­ku i uśmiech­nę­ła się sa­my­mi ocza­mi.

— Ek­ken­hard chy­ba was nie do­ce­nia. — Prze­krzy­wi­ła gło­wę, uważ­nie mie­rząc Ka­ile­an wzro­kiem. — Wspo­mi­nał coś o dwóch gą­skach z pro­win­cji, któ­re idą na rzeź, ale nie je­ste­ście ta­kie na­iw­ne, jak są­dzi. Mam ra­cję?

Sza­bla de­li­kat­nie opar­ła się o jej mo­stek.

— Do­brze. — Uśmiech z oczu nie znik­nął. — Ty je­steś Ka­ile­an-ann-Ale­wan, przy­bra­na cór­ka Wo­za­ków Ver­dan­no, a ona to Da­ghe­na Oany­ter z ro­du We­ghe­in, z ple­mie­nia He­ary­sów. Obie ma­cie za za­da­nie wcie­lić się w wo­zac­ką księż­nicz­kę i jej to­wa­rzysz­kę i udać do zam­ku hra­bie­go Cyw­ra­sa-der-Ma­le­ga. Wa­szym za­da­niem bę­dzie spraw­dze­nie, dla­cze­go więk­szość mor­dów i za­gi­nięć w Ole­ka­dach ma miej­sce w po­bli­żu je­go ziem. Ty, dro­gie dziec­ko — spoj­rza­ła na Da­ghe­nę — masz być bar­ba­rzyń­ską księż­nicz­ką, bo two­ja uro­da, cał­kiem in­te­re­su­ją­ca zresz­tą, pa­su­je do te­go, jak miej­sco­wi wy­obra­ża­ją so­bie ta­ką oso­bę. Ka­ile­an ma od­gry­wać In­rę-lon-We­ris, Me­ekhan­kę czy­stej krwi, któ­rą księż­nicz­ka wy­naj­mu­je ja­ko to­wa­rzysz­kę i na­uczy­ciel­kę ję­zy­ka. Po­nie­waż ostat­nia wiel­ka ka­ra­wa­na ma przy­być do­pie­ro za kil­ka dni, a Wo­za­cy nie zgo­dzi­li­by się, by ich księż­nicz­ka opu­ści­ła obóz, nim wszyst­ko zo­sta­nie na­le­ży­cie przy­go­to­wa­ne, ma­my jesz­cze tro­chę cza­su, by na­uczyć was ról. Prze­ko­na­łam cię?

— Tak. — Ka­ile­an cof­nę­ła sza­blę. — Co te­raz?

— Te­raz wró­ci­cie do łóż­ka, za­nim się prze­zię­bi­cie.

Usia­dły na łóż­ku, cho­wa­jąc prze­mar­z­nię­te sto­py pod ko­ca­mi, ale wciąż trzy­ma­jąc broń na wi­do­ku. Ko­bie­ta wy­da­wa­ła się nie zwra­cać na to uwa­gi.

— Mam na imię Be­sa­ra i to mu­si wam wy­star­czyć. Mo­że­cie do mnie mó­wić pa­ni Be­sa­ro i od tej chwi­li bę­dę wa­szą na­uczy­ciel­ką ety­kie­ty. Mu­si­cie ją po­znać w ta­kim stop­niu, by wa­sza... mi­sja nie za­koń­czy­ła się za­raz za bra­mą zam­ku hra­bie­go.

— Ale...

— Ci­sza! Ja mó­wię, wy słu­cha­cie. To lek­cja pierw­sza i do­ty­czy ona zwłasz­cza cie­bie, pan­no In­ro. Je­steś da­mą do to­wa­rzy­stwa wy­naj­mo­wa­ną za pie­nią­dze. Ta­kie oso­by nie py­sku­ją, nie od­zy­wa­ją się nie­py­ta­ne i nie rzu­ca­ją po­nu­rych spoj­rzeń spode łba. Tak jak ty te­raz. Wy­pro­stuj się!

Ka­ile­an unio­sła gło­wę.

— Do­brze. Mu­sisz zro­zu­mieć, że wy­da się po­dej­rza­ne, je­śli to­wa­rzysz­ka księż­nicz­ki nie bę­dzie mia­ła choć odro­bi­ny ogła­dy. Nikt nie uwie­rzy, że człon­ki­ni kró­lew­skie­go ro­du wy­na­ję­ła dzie­wu­chę zgar­nię­tą z pa­stwi­ska. Nie do­ko­nam cu­du i nie za­mie­nię cię w za­wo­do­wą da­mę do to­wa­rzy­stwa, mó­wią­cą kil­ko­ma ję­zy­ka­mi, gra­ją­cą na kil­ku­na­stu in­stru­men­tach, cy­tu­ją­cą fi­lo­zo­fów i po­etów. Ale mo­gę cię przy­go­to­wać do ode­gra­nia two­jej ról­ki: In­ry-lon-We­ris, trze­ciej cór­ki kup­ca, któ­ry stra­cił więk­szość ma­jąt­ku, bo źle za­in­we­sto­wał. Pie­nię­dzy wy­star­czy­ło na po­sa­gi je­dy­nie dla star­szych sióstr, któ­re wy­da­ły się już i ma­ją dzie­ci. Nie­spo­dzie­wa­nie w ze­szłym ro­ku wasz oj­ciec umarł i zo­sta­łaś sa­ma. Sio­stry nie­zbyt chęt­nie przy­ję­ły­by cię pod swój dach, zresz­tą to­bie się do te­go nie spie­szy­ło. Za­miast te­go pra­co­wa­łaś ja­ko gu­wer­nant­ka, ucząc dzie­ci by­łe­go wspól­ni­ka oj­ca. Ek­ken­hard wspo­mi­nał, że umiesz czy­tać i pi­sać. Miał ra­cję?

— Tak.

— Do­sko­na­le. To ma­ły szcze­gół, ale waż­ny, ja­ko da­ma do to­wa­rzy­stwa mu­sisz to umieć. Gdy twój pra­co­daw­ca za­czął po­świę­cać ci wię­cej uwa­gi, niż po­wi­nien, ucie­kłaś i przy­ję­łaś pro­po­zy­cję księż­nicz­ki. Wo­za­ków znasz dość do­brze, bo do­ra­sta­łaś w po­bli­żu Man­del­len, a twój oj­ciec han­dlo­wał z ni­mi przez la­ta. Dla­te­go gdy księż­nicz­ka Gee’ne­ra za­czę­ła szu­kać no­wej da­my do to­wa­rzy­stwa, bo po­przed­nia nie zde­cy­do­wa­ła się na po­dróż na pół­noc, przy­ję­łaś tę pra­cę. Ja­ko sie­ro­ta bez ma­jąt­ku nie mia­łaś nic do stra­ce­nia, a księż­nicz­ka pła­ci wy­star­cza­ją­co do­brze, byś w kil­ka mie­się­cy odło­ży­ła na so­lid­ny po­sag. Na­dą­żasz, czy mó­wię za szyb­ko?

— Na­dą­żam. — Ka­ile­an po­pra­wi­ła się na łóż­ku. — Ale po co mi to?

— Bo w zam­ku hra­bie­go bę­dziesz mia­ła nie­zbyt ja­sny sta­tus. Coś mię­dzy słu­żą­cą a da­mą do to­wa­rzy­stwa. Nie­wy­klu­czo­ne, że część cza­su spę­dzisz z da­la od księż­nicz­ki. Wo­la­ła­bym te­go unik­nąć, ale są spo­tka­nia, na któ­re po pro­stu nie za­pra­sza się ko­goś spo­za ary­sto­kra­cji. Wte­dy bę­dziesz mia­ła oka­zję po­krę­cić się po zam­ku, a służ­ba za­wsze lu­bi plot­ki i opo­wie­ści. Tak na­praw­dę — spoj­rze­nie czar­nych oczu zro­bi­ło się bar­dzo po­waż­ne — two­ja ro­la jest trud­niej­sza niż jej. Wo­za­cy są dla tu­tej­szych lu­dzi cał­ko­wi­tą za­gad­ką, ban­dą bar­ba­rzyń­ców ze wschod­nich ste­pów. Na­wet w cza­sach gdy ka­ra­wa­ny Ver­dan­no jeź­dzi­ły jesz­cze po Wy­ży­nie Ly­the­rań­skiej, nie utrzy­my­wa­no z ni­mi bliż­szych kon­tak­tów, Ole­ka­dy to praw­dzi­wy mur gra­nicz­ny. Gdy­by Gee’ne­ra za­czę­ła na­gle jeść, trzy­ma­jąc łyż­kę pal­ca­mi stóp, na­wet się nie skrzy­wią, bo wia­do­mo, że wszy­scy bar­ba­rzyń­cy tak je­dzą. Ale dziew­czy­na z me­ekhań­skiej ro­dzi­ny to co in­ne­go. To cie­bie bę­dą pod­py­ty­wać o księż­nicz­kę, i to za­rów­no słu­żą­cy, jak i le­piej uro­dze­ni. Z pew­no­ścią zo­sta­niesz przed­sta­wio­na hra­bie­mu i nie­wy­klu­czo­ne, że ze­chce on po­roz­ma­wiać z to­bą na osob­no­ści. Two­ja hi­sto­ria mu­si być pro­sta, krót­ka, nie­mal ba­nal­na. Ale masz ją za­pa­mię­tać w naj­drob­niej­szych szcze­gó­łach, bo pew­nie nie­je­den raz bę­dziesz mu­sia­ła ją po­wtó­rzyć. Każ­dy błąd mo­że być dla was ostat­nim. Ja­kieś py­ta­nia?

— Dla­cze­go oko­li­ce Man­del­len?

— Bo stam­tąd, jak sły­sza­łam, po­cho­dzi­cie. To uła­twia spra­wę, nie mu­sisz się uczyć nazw wszyst­kich mia­ste­czek i wio­sek, nie mu­sisz za­pa­mię­ty­wać no­wych szcze­gó­łów. Po­za tym mi­mo wszyst­ko tu­tej­si cza­sem ru­sza­ją się z gór. Hra­bia wy­sy­ła lu­dzi, by ku­po­wa­li dla nie­go koń­skie uprzę­że, skó­ry czy by­dło, bo tak jest ta­niej, niż ko­rzy­stać z po­śred­nic­twa kup­ców. Bra­ta­nek hra­bie­go chęt­nie jeź­dzi na po­łu­dnie, by na Ste­pach po­lo­wać na dro­pie, wil­ki i in­ną zwie­rzy­nę. Ist­nie­je cień szan­sy, że on sam – al­bo ktoś z je­go or­sza­ku – wi­dział cię kie­dyś w in­nych oko­licz­no­ściach. Pa­mięć ludz­ka dzia­ła wy­biór­czo, ktoś mo­że za­pa­mię­tać twarz, ale nie przy­po­mni so­bie, skąd ją zna. Je­śli wspo­mnisz, że miesz­ka­łaś w oko­li­cach Man­del­len, umysł te­go ko­goś — Be­sa­ra po­stu­ka­ła pal­cem w skroń — sam do­po­wie so­bie resz­tę. Na­gle za­cznie pa­mię­tać, że wi­dział cię na ja­kiejś uli­cy, gdzie to­wa­rzy­szy­łaś oj­cu. Tak to dzia­ła.

— A jak wy­ja­śni­my to?

Ka­ile­an pod­nio­sła pra­wą dłoń, po­ka­zu­jąc zgru­bie­nia od cię­ci­wy na pal­cach.

— Łucz­nic­two to ża­den pro­blem. Na­wet wśród miej­sco­wych dziew­cząt to po­pu­lar­na roz­ryw­ka, a tu­taj nie­któ­rzy są­dzą, że na Wscho­dzie każ­dy mu­si za­bić co naj­mniej trzech Se-koh­land­czy­ków, i to za­nim bę­dzie mógł usiąść do obia­du. Uczy­łaś się strze­lać od naj­młod­szych lat, tak jak two­je sio­stry, bo ta­kie jest ży­cie na po­gra­ni­czu. Go­rzej wy­glą­da spra­wa blizn.

— Blizn?

Cien­ki pa­lec wska­zał na Da­ghe­nę.

— Ty masz bli­znę po sza­bli na le­wym bar­ku, coś, co wy­glą­da jak ślad po strza­le, któ­ra prze­szy­ła ci łyd­kę, i po­szar­pa­ną bli­znę tuż nad pra­wym bio­drem. Ona — wska­za­ła na Ka­ile­an — bli­znę na le­wym ra­mie­niu, na łyd­ce coś, co wy­glą­da jak ra­na za­da­na wi­dła­mi, na ple­cach dwa śla­dy w oko­li­cach pra­wej ner­ki oraz bli­znę po dłu­gim, ale na szczę­ście płyt­kim cię­ciu bie­gną­cym przez pra­we udo. Ład­nie się zro­sła ta ra­na, i to na­wet bez szwów.

Przez chwi­lę mil­cza­ły, skon­ster­no­wa­ne.

— Wczo­raj­sza ką­piel — Da­ghe­na by­ła szyb­sza. — Ten szczu­rzy po­miot...

— Obie­cał, że nie bę­dzie was pod­glą­dał ża­den męż­czy­zna, i do­trzy­mał sło­wa. A dzię­ki te­mu nie mu­si­cie się te­raz roz­bie­rać, że­bym mo­gła was obej­rzeć.

Przez chwi­lę mie­rzy­ły się wzro­kiem i Ka­ile­an na­gle na­bra­ła pew­no­ści, że gdy­by ta nie­wy­so­ka prze­cież, drob­na ko­bie­ta w skrom­nej suk­ni ka­za­ła, to rze­czy­wi­ście sta­ły­by te­raz z Da­ghe­ną go­łe i po­zwa­la­ły się oglą­dać jak kla­cze na tar­gu.

Bo tak ka­zał La­skol­nyk.

— Ma­cie bli­zny jak za­wo­do­wi żoł­nie­rze. Dla jed­nej czy dwóch mo­gła­bym wy­my­ślić ja­kąś ba­jecz­kę, o na­pa­dzie sprzed lat czy upad­ku z ko­nia wprost na ster­czą­cy z ogro­dze­nia gwóźdź, ale ta­kiej ko­lek­cji nie za­tu­szu­je żad­na wia­ry­god­na hi­sto­ria. Wpro­wa­dzi­my za­tem ver­dań­ski oby­czaj, zgod­nie z któ­rym nikt po­za naj­bliż­szym oto­cze­niem nie ma pra­wa zo­ba­czyć księż­nicz­ki krwi bez ubra­nia. Nie wiem, kto z wa­mi po­je­dzie, Ek­ken­hard wciąż się jesz­cze nad tym za­sta­na­wia, ale z pew­no­ścią nie bę­dzie to du­ży or­szak, więc hra­bia za­pro­po­nu­je wam kil­ka słu­żą­cych do po­sług. Trzy­maj­cie je na dy­stans, uwa­żaj­cie, co przy nich mó­wi­cie, i nie po­zwól­cie, by zo­ba­czy­ły was na­go. Ką­piel tyl­ko w to­wa­rzy­stwie In­ry, pod osło­ną ja­kichś pa­ra­wa­nów. To sa­mo do­ty­czy cie­bie, choć tu ści­słej pry­wat­no­ści nie da się tak ła­two uspra­wie­dli­wić, mo­żesz ko­rzy­stać z wo­dy po ką­pie­li jej ksią­żę­cej wy­so­ko­ści. Zro­zu­mia­ły­ście?

Przy­tak­nę­ły.

— Od te­raz wpro­wa­dza­my też kil­ka no­wych za­sad. Po pierw­sze Ka­ile­an i Da­ghe­na nie ist­nie­ją. W tej kom­na­cie prze­by­wa­ją tyl­ko In­ra i Gee’ne­ra. Tak ma­cie się do sie­bie zwra­cać i tyl­ko na te imio­na re­ago­wać. Przy czym ty, In­ro, masz za­cho­wy­wać w sto­sun­ku do księż­nicz­ki pe­łen sza­cun­ku dy­stans. Mo­że to być sza­cu­nek pod­szy­ty sym­pa­tią, ale żad­ne­go po­sztur­chi­wa­nia, prze­kli­na­nia i głu­pich od­zy­wek. Ona pła­ci ci spo­ro pie­nię­dzy, a je­śli stra­cisz tę pra­cę, nie bę­dziesz mia­ła gdzie się po­dziać, bo je­steś tyl­ko ubo­gą sie­ro­tą. Myśl w ten spo­sób, bo je­den błąd i mo­że­cie zgi­nąć. Pa­mię­taj­cie, po co tam idzie­cie. Je­śli po­dej­rze­nia Szczu­rzej No­ry są praw­dzi­we, wa­sze ży­cie za­le­ży od jed­ne­go nie­wła­ści­we­go gry­ma­su i uśmie­chu. Ro­zu­mie­cie?

Cho­le­ra, Ka­ile­an po­pra­wi­ła się na łóż­ku, na pew­no je­ste­śmy od niej sil­niej­sze i na do­da­tek ma­my broń, ale to ona tu rzą­dzi. To nie gra że­la­za i sta­li, ale pod­stę­pów i se­kre­tów. Za­ci­snę­ła dło­nie.

To nie nasz świat.

Przy­tak­nę­ła.

— Po dru­gie od te­raz ubie­ra­cie się w — Be­sa­ra uśmiech­nę­ła się uro­czo — od­po­wied­nie stro­je. Cho­dzi­ły­ście kie­dyś w su­kien­kach, praw­da? Nie, nie... to tyl­ko żar­cik, ale ko­niec z por­t­ka­mi i szy­ty­mi na mę­ską mo­dłę ko­szu­la­mi. Dla cie­bie, In­ro, mam kil­ka su­kie­nek, skrom­nych, ale w do­brym gu­ście, dla księż­nicz­ki kil­ka tra­dy­cyj­nych ver­dań­skich ubio­rów, cał­kiem ład­nych. Do te­go poń­czo­chy, bie­li­zna, tro­chę ko­sme­ty­ków. Żad­nych sza­bel, no­ży, szty­le­tów.

— Ma­my wejść z go­ły­mi rę­ka­mi mię­dzy wil­ki?

— Zdzi­wisz się, dziec­ko, ile bro­ni mo­że mieć przy so­bie skrom­na da­ma do to­wa­rzy­stwa i co moż­na zro­bić czło­wie­ko­wi za po­mo­cą zwy­kłe­go lu­ster­ka z po­le­ro­wa­nej sta­li. Po­ka­żę wam. Po trze­cie — za­kla­ska­ła ener­gicz­nie — ko­niec z chło­dem i wil­go­cią.

Drzwi otwo­rzy­ły się i wszedł Ek­ken­hard z jesz­cze jed­nym męż­czy­zną. Tasz­czy­li za­wie­szo­ny na drą­gu że­la­zny kosz wy­peł­nio­ny po brze­gi wiel­ki­mi oto­cza­ka­mi. Na­wet sie­dząc na łóż­ku, da­ło się wy­czuć bi­ją­ce od nich go­rą­co.

— Przy­nio­są jesz­cze je­den i bę­dą je wy­mie­niać kil­ka ra­zy dzien­nie. W ta­kich wa­run­kach, ja­kie ma­my tu­taj, czło­wiek wol­no my­śli i źle za­pa­mię­tu­je waż­ne rze­czy. A to bar­dzo nie­do­brze, mam ra­cję?

Obie po­pa­trzy­ły na kosz, czer­wo­ne­go z wy­sił­ku Szczu­ra i uśmiech­nę­ły się sze­ro­ko. Dzień chy­ba skoń­czy się le­piej niż wszyst­kie po­przed­nie.

— Ma pa­ni oczy­wi­ście ra­cję, pa­ni Be­sa­ro.

***

Key’la myk­nę­ła w krza­ki i przy­lgnę­ła do zie­mi. Ostra gór­ska tra­wa dra­pa­ła nie­przy­jem­nie na­gie ra­mio­na, ale ona nie zwra­ca­ła na to uwa­gi. Nee’wa by­ła już bli­sko i la­da mo­ment mo­gła ją za­uwa­żyć. Ni­g­dy jej nie znaj­dą. Ni­g­dy, ni­g­dy, ni­g­dy!

Wtu­li­ła twarz w kęp­kę mchu i wstrzy­ma­ła od­dech.

Ni­g­dy!

Sio­stra wy­szła zza drze­wa, ro­zej­rza­ła się z nie­co prze­stra­szo­ną mi­ną, otwo­rzy­ła usta, lecz po chwi­li zre­zy­gno­wa­ła z na­wo­ły­wa­nia. Nie ma sen­su na­wo­ły­wać ko­goś, kto ucie­ka, wy­krzy­ku­jąc, że już NI­G­DY nie wró­ci. Przy­naj­mniej do­pó­ki ten ktoś nie ochło­nie i sam nie bę­dzie chciał zo­stać od­na­le­zio­ny.

No i oczy­wi­ście po­zo­sta­wa­ła jesz­cze spra­wa la­su. Drzew, krza­ków, kęp tra­wy wy­glą­da­ją­cych jak sierść ja­kichś przy­cza­jo­nych be­stii, cie­ni, dziw­nych sze­le­stów, ta­jem­ni­czych od­gło­sów i te­go, że grunt – za­miast jak bo­go­wie ka­za­li le­żeć pła­sko – wzno­sił się, co­raz więk­szą stro­mi­zną, a drze­wa, tyl­ko dzię­ki ja­kimś ma­gicz­nym sztucz­kom, ro­sły pio­no­wo. I te­go, że zwy­czaj­nie dy­sza­ła po prze­bie­gnię­ciu le­d­wo po­ło­wy mi­li, bo no­gi nie przy­wy­kły do wspi­nacz­ki.

Prze­ra­ża­ją­ce miej­sce.

Key’la pa­trzy­ła, jak Nee’wa mi­ja jej kry­jów­kę i idzie da­lej. Nie ode­zwa­ła się, na­wet nie drgnę­ła, mi­mo że i twarz sio­stry, i ca­ła syl­wet­ka wy­ra­ża­ły nie­mą proś­bę. Znajdź się, znajdź się, pro­szę! Prze­pra­szam!

Nie! Ni­g­dy jej nie wy­ba­czy te­go, co po­wie­dzia­ła! Ni­g­dy! I ni­g­dy nie wró­ci do do­mu!

Wszyst­ko za­czę­ło się dziś ra­no. Obo­zo­wi­ska wciąż się roz­ra­sta­ły, ko­lej­ne wo­zy wjeż­dża­ły do do­li­ny nie­prze­rwa­nym stru­mie­niem i zaj­mo­wa­ły wy­zna­czo­ne miej­sca. Po­wsta­ło już osiem wiel­kich czwo­ro­bo­ków, a mia­ły się po­ja­wić jesz­cze dwa. Czter­dzie­ści ty­się­cy wo­zów, naj­więk­sze zgro­ma­dze­nie Ver­dan­no w hi­sto­rii. I oby nie ostat­nie, po­wta­rzał oj­ciec, a je­go po­sęp­na twarz marsz­czy­ła się wte­dy gniew­nie.

Key’la nie bar­dzo orien­to­wa­ła się w tym wszyst­kim.

Mie­li je­chać na wschód, tak wszy­scy mó­wi­li, a wy­ru­szy­li na pół­noc; mie­li ode­brać Se-koh­land­czy­kom zie­mię przod­ków, pięk­ną, wiel­ką wy­ży­nę, po któ­rej wo­zy Ver­dan­no jeź­dzi­ły przez ty­siąc lat, a wje­cha­li mię­dzy wy­so­kie, stro­me ni­czym mu­ry zam­ku szczy­ty, któ­re wy­glą­da­ły, jak­by by­ły go­to­we zmiaż­dżyć ich swo­im cię­ża­rem. Wiel­kie wo­zy bo­jo­we, wy­da­ło­by się nie­zwy­cię­żo­ne na Ste­pach, tu­taj, w ob­li­czu tych gór, sta­wa­ły się na­gle ta­kie... ta­kie kru­che. Lu­dzie w obo­zach sta­ra­li się nie pa­trzeć na ota­cza­ją­ce ich wierz­choł­ki, omi­ja­li je wzro­kiem, sku­pia­li uwa­gę na naj­bliż­szym oto­cze­niu, sprzą­ta­niu, go­to­wa­niu po­sił­ków, dba­niu o zwie­rzę­ta, ćwi­cze­niach. A wie­czo­ra­mi, gdy słoń­ce cho­wa­ło się za gra­nie, szyb­ko za­my­ka­li się w wo­zach i szli spać.

Tyl­ko nie Nee’wa. Śred­nia sio­stra wy­my­ka­ła się wie­czo­ra­mi na ja­kieś ta­jem­ni­cze spo­tka­nia, nie­zau­wa­żo­na, bo Ana’we spę­dza­ła te chwi­le w gro­nie do­ro­słych już ko­biet i pa­nien na wy­da­niu, pi­ku­jąc gru­be, skó­rza­ne ma­ty, któ­re mia­ły chro­nić grzbie­ty i bo­ki ko­ni w cza­sie wal­ki, opie­rza­jąc drzew­ce strzał, wa­rząc lecz­ni­cze ma­ści i dria­kwie. W trak­cie tych spo­tkań do­stoj­ne ma­tro­ny ob­ser­wo­wa­ły dys­kret­nie uro­dę dziew­cząt, ich zręcz­ność w pra­cy, ogła­dę, grzecz­ność i skrom­ność. Choć oj­ciec krę­cił na to no­sem i po­wta­rzał, że te sta­re ko­by­ły pa­trzą ra­czej na ich stro­je i na to, ile zło­ta i sre­bra dziew­czy­na na sie­bie za­ło­ży; jak­by i tak wszy­scy nie wie­dzie­li, ja­ki ma­ją­tek ma­ją są­sie­dzi.

Mi­mo wszyst­ko ja­sne by­ło, że naj­star­sza z sióstr wy­sta­wia się na sprze­daż. Licz­ba mło­dych męż­czyzn, któ­rzy ostat­nio przy­cho­dzi­li do kuź­ni z by­le dro­bia­zgiem do na­pra­wy, by­ła im­po­nu­ją­ca. Ich są­sie­dzi w obo­zie śmia­li się, że cór­ka na­pę­dza And’ewer­so­wi klien­tów. I ja­ko pan­na na wy­da­niu sy­pia­ła ona te­raz na wo­zie oj­ca, w spe­cjal­nie dla niej prze­zna­czo­nej czę­ści z osob­nym wej­ściem.

A Nee’wa, ko­rzy­sta­jąc z te­go, że w wo­zie sy­pial­nym zo­sta­ły we dwie, wy­my­ka­ła się wie­czo­ra­mi i wra­ca­ła do­pie­ro nad ra­nem, roz­grza­na, za­ru­mie­nio­na i zdy­sza­na. Key’la wresz­cie nie wy­trzy­ma­ła i po­wie­dzia­ła jej, że wie o tych noc­nych wy­ciecz­kach i że je­śli Nee’wa nie za­bie­rze jej ze so­bą, wszyst­ko po­wie oj­cu.

„Ty ma­ły szpic­lu”. Star­sza sio­stra wy­sy­cza­ła jej to w twarz z ta­ką mi­ną, że przez chwi­lę my­śla­ła, że Dru­ga ją ude­rzy. „Wo­ła­ła­bym, że­byś to ty umar­ła, a nie ma­ma!”.

Key’la wy­pa­dła wte­dy z sy­pial­ne­go, wy­mknę­ła się przez przej­ście w mu­rze wo­zów bo­jo­wych i po­mknę­ła w stro­nę la­su. Smyr­gnę­ła mię­dzy pnie, sły­sząc, jak sio­stra bie­gnie za nią, ale to nie mia­ło zna­cze­nia.

Jak ona mo­gła?! Jak mo­gła?!

Za­nim się zo­rien­to­wa­ła, bie­gła pod gó­rę, wspi­na­jąc się mię­dzy drze­wa­mi, cze­pia­jąc ko­rze­ni i kęp tra­wy, co­raz wy­żej i wy­żej. Na ostrym źdźble roz­cię­ła pa­lec, roz­dar­ła tu­ni­kę na ja­kiejś ga­łę­zi, prze­ci­ska­jąc się przez krza­ki, zo­sta­wi­ła na nich garść wło­sów. Nie­waż­ne.

Jak mo­gła?! Jak?!

Do­pie­ro te­raz, gdy le­ża­ła na zie­mi – wdy­cha­jąc za­pach po­szy­cia, mchu, mo­krej zie­mi, roz­kła­da­ją­cych się igieł i li­ści – po­czu­ła, jak wstrzą­sa nią szloch. Nee’wa!

Jak mo­gła?

Key’la za­pła­ka­ła bez­gło­śnie, tak jak na­uczy­ła się te­go przez dłu­gie mie­sią­ce po śmier­ci ma­my, jak­by obok spa­ła czuj­nym snem któ­raś z sióstr.

Ja też bym wo­la­ła umrzeć, że­by tyl­ko ma­ma ży­ła.

Ni­g­dy nie wró­ci! Ni­g­dy, ni­g­dy!

Z tej czę­ści la­su, gdzie znik­nę­ła Nee’wa, do­biegł ją na­gle trzask ga­łę­zi i coś jak­by stłu­mio­ny okrzyk. Dziew­czyn­ka prze­sta­ła pła­kać, wsłu­cha­ła się w na­głą ci­szę. Jej sio­stra pew­nie się prze­wró­ci­ła, po­my­śla­ła mści­wie, do­brze jej tak. Za­raz bę­dzie wra­cać, brud­na i w po­tar­ga­nym ubra­niu. I do­brze! A jak ją oj­ciec tak zo­ba­czy, to bę­dzie mia­ła ka­rę!

Cze­ka­ła, na­słu­chu­jąc kro­ków wra­ca­ją­cej sio­stry, nie­ru­cho­ma jak przy­cza­jo­ne zwie­rząt­ko. Nic. Ci­sza. Ci­sza ab­so­lut­na, umil­kły wszel­kie pta­ki i drob­ne stwo­rze­nia, i na­wet wiatr prze­stał sze­le­ścić w ko­ro­nach drzew. Las za­marł.

Key’la na­gle zo­rien­to­wa­ła się, że sa­ma sta­ra się nie drgnąć i nie­mal nie od­dy­cha, jak­by ten nie­wi­dzial­ny ca­łun ci­szy, któ­ry spo­wił oko­li­cę, i jej spę­tał człon­ki. Coś się sta­ło, coś złe­go, co ode­bra­ło głos wszel­kim ży­wym stwo­rze­niom. Wy­obraź­nia pod­su­nę­ła jej ob­raz sio­stry le­żą­cej z roz­bi­tą gło­wą w ja­kiejś ja­mie czy wy­kro­cie, i z tym ob­ra­zem złość i gniew gdzieś się ulot­ni­ły. Trze­ba biec po po­moc... Po­de­rwa­ła się, zro­bi­ła dwa kro­ki w stro­nę obo­zu i sta­nę­ła, po­ra­żo­na jed­ną my­ślą. Nie znaj­dzie już te­go miej­sca. Na­wet je­śli spro­wa­dzi po­moc, nie od­naj­dzie te­go frag­men­tu la­su, tych drzew i krze­wów. Las jest wszę­dzie ta­ki sam. A Nee’wa bę­dzie tam le­żeć w ja­kiejś dziu­rze, pó­ki nie umrze.

Jak ma­ma.

Key’la ode­tchnę­ła głę­bo­ko, otrze­pa­ła tu­ni­kę i ru­szy­ła w ślad za sio­strą. Krzyk roz­legł się le­d­wo kil­ka chwil po tym, jak stra­ci­ła ją z oczu, nie mo­gła odejść da­le­ko. By­le­by nie wpaść do tej sa­mej ja­my. Prze­szła przez za­ro­śla i zna­la­zła się na nie­wiel­kiej po­lan­ce, po­środ­ku któ­rej ro­sła po­tęż­na so­sna.

To nie ja­ma, zro­zu­mia­ła.

By­ło ich trzech, ubra­nych dzi­wacz­nie, w kap­tu­rach rzu­ca­ją­cych głę­bo­kie cie­nie na twarz. Je­den trzy­mał Nee’wę za rę­ce, dru­gi sie­dział na no­gach dziew­czy­ny i wo­dził dłoń­mi po jej cie­le: pier­siach, brzu­chu, szyi. Szep­tał coś, zbyt ci­cho, by roz­po­znać sło­wa. Ostat­ni przy­glą­dał się te­mu z bo­ku; rę­ce za­ło­żo­ne na pier­si, no­gi sze­ro­ko roz­sta­wio­ne. Ten wła­śnie ją spo­strzegł, nie zdzi­wił się, nie krzyk­nął ostrze­gaw­czo, tyl­ko oczy bły­snę­ły mu spod kap­tu­ra i wy­ko­nał krót­ki gest, a no­gi Key’li na­gle po­de­rwa­ły się w po­wie­trze, prze­le­cia­ła w po­wie­trzu do­bre dzie­sięć stóp i wal­nę­ła na zie­mię obok sio­stry. Coś spa­dło jej na ple­cy, unie­ru­cho­mi­ło.

Pa­trzy­ła, bo tyl­ko to mo­gła zro­bić, jak ten, któ­ry do­ty­kał Nee’wę, się­ga pod ubra­nie i wy­cią­ga nóż. Dłu­gi, sza­ry i bez wąt­pie­nia ostry. Od­wró­cił się ku przy­wód­cy i za­marł. Key’la ni­g­dy nie wi­dzia­ła tak ni­ja­kiej, bez­barw­nej twa­rzy. Jak­by coś spłu­ka­ło z niej wszyst­kie ko­lo­ry. I te oczy, mar­twe jak u śnię­tej ry­by.

Na­gle coś do­tknę­ło jej szyi i po­czu­ła chłód. Nóż, zro­zu­mia­ła w jed­nej, prze­ra­ża­ją­co krót­kiej chwi­li. Ta­ki sam, ja­ki gła­dził te­raz skó­rę jej sio­stry. Za­bi­ją nas – świa­do­mość te­go, co za­raz się sta­nie, pa­ra­li­żo­wa­ła jak tru­ci­zna krą­żą­ca w ży­łach. Za­bi­ją, a po­tem pój­dą so­bie, jak­by nic się nie sta­ło. W sza­rych oczach sto­ją­ce­go pod drze­wem męż­czy­zny roz­sia­dła się lo­do­wa­ta obo­jęt­ność. Wy­da­wał się znu­dzo­ny tym, co ro­bi, i tym, gdzie jest. Key’la wie­dzia­ła, ja­kiś szó­sty zmysł pod­po­wia­dał jej, że w chwi­li, gdy od­wró­ci się do nich ple­ca­mi, znik­ną z je­go pa­mię­ci. Tak nie­wie­le zna­czy­ły.

— Prze­szka­dza­cie.

To, że się ode­zwał, by­ło tak za­ska­ku­ją­ce, że z po­cząt­ku nie zro­zu­mia­ła, co mó­wi, mi­mo iż po­słu­gi­wał się me­ekhem.

— Je­ste­śmy bli­sko, ale wy prze­szka­dza­cie. Uciek­nie nam. Ale mo­że­my do­ko­nać wy­bo­ru. Jed­na umrze, dru­ga nie. Któ­ra?

Nee’wa szarp­nę­ła się, za­pisz­cza­ła. Key’lę ogar­nę­ło pa­ra­li­żu­ją­ce odrę­twie­nie. Jak to: umrze? Czym in­nym jest spo­dzie­wać się, a czym in­nym usły­szeć wy­rok, wy­po­wie­dzia­ny bez­na­mięt­nym, obo­jęt­nym to­nem.

A po­tem kil­ka rze­czy wy­da­rzy­ło się jed­no­cze­śnie.

Wę­żo­wy splot wy­sko­czył znad krze­wów ota­cza­ją­cych po­lan­kę, spadł na gło­wę te­go, któ­ry się ode­zwał, i po­cią­gnął go w tył. Męż­czy­zna na­wet nie jęk­nął, sap­nął tyl­ko, za­char­czał, wcze­pił się pal­ca­mi w dła­wią­cą gar­dło pę­tlę, a wte­dy coś wy­sko­czy­ło zza krza­ków, wy­so­ko, jak­by wy­rzu­co­ne ka­ta­pul­tą, spa­dło mu na ple­cy i szarp­nę­ło pa­zu­ra­mi, a gar­dło za­ata­ko­wa­ne­go zmie­ni­ło się w plu­ją­cy krwią kra­ter.

Męż­czyź­ni przy­trzy­mu­ją­cy sio­stry na zie­mi po­de­rwa­li się, się­gnę­li po broń. A stwo­rze­nie, któ­re ich za­ata­ko­wa­ło, już by­ło mię­dzy ni­mi.

Ten, któ­ry sie­dział na ple­cach Key’li, za­chły­snął się na­gle, za­świ­stał dzi­wacz­nie, za­to­czył do ty­łu. Dru­gi wy­dał zdu­mio­ne, peł­ne nie­do­wie­rza­nia stęk­nię­cie, coś wy­pa­dło mu z dło­ni wprost przed twarz Key’li, nie, to by­ła je­go dłoń, od­cię­ta w nad­garst­ku, pal­ce wol­no pro­sto­wa­ły się, uwal­nia­jąc rę­ko­jeść dłu­gie­go no­ża. Dziew­czyn­ka wi­dzia­ła to wy­raź­nie, dłoń by­ła bla­da, o dłu­gich pal­cach i rów­no przy­cię­tych pa­znok­ciach, ta­kie szcze­gó­ły ude­rza­ły w nią, jak­by gro­za fil­tro­wa­ła to, co dzie­je się wo­kół, nie po­tra­fi­ła­by po­wie­dzieć, ja­kie ten męż­czy­zna miał spodnie i ile zro­bił kro­ków, lecz dłoń o rów­no przy­cię­tych pa­znok­ciach za­pa­mię­ta do koń­ca ży­cia. W na­stęp­nej chwi­li ob­cy za­gul­go­tał, zła­pał się dru­gą rę­ką za szy­ję i znikł w krza­kach.

Ostat­ni z na­past­ni­ków od­sko­czył pod sto­ją­ce po­środ­ku po­lan­ki drze­wo, oparł się ple­ca­mi o pień, jak­by zma­lał, zwarł w so­bie. W obu rę­kach trzy­mał no­że.

A ten... to, co ich za­ata­ko­wa­ło, prze­pa­dło. Key’la ośmie­li­ła się unieść gło­wę, ro­zej­rzeć – nic. Dwa tru­py, trze­ci na­past­nik jak wro­śnię­ty w drze­wo, ci­sza. Nie, nie ci­sza, sze­lest z le­wej, po­tem z pra­wej, trzask ga­łąz­ki, od­głos roz­trą­ca­nych li­ści. Męż­czy­zna pod drze­wem się­gnął do kap­tu­ra, od­rzu­cił go na ple­cy. Miał ja­sne, nie­mal bla­de oczy, sza­re, jak­by szpa­ko­wa­te wło­sy, zwy­kłą twarz. Nic nad­zwy­czaj­ne­go. A jed­nak... Key’la mo­że i mi­nę­ła­by go na ja­kiejś uli­cy, nie oglą­da­jąc się ani ra­zu, lecz te­raz od­kry­ła, że nie mo­że ode­rwać wzro­ku. W męż­czyź­nie by­ło coś nie­ludz­kie­go, trzy­ma­ją­ce broń rę­ce na­wet nie drgnę­ły, pierś zda­wa­ła się nie po­ru­szać, oczy nie strze­la­ły na bo­ki. Tkwił nie­ru­cho­mo, jak spę­ta­ny za­klę­ciem, jak­by tru­py pla­mią­ce krwią zie­mię nie mia­ły z nim nic wspól­ne­go.

A po­tem ode­zwał się, a ona nic nie zro­zu­mia­ła. To by­ło krót­kie zda­nie, le­d­wo pa­rę słów rzu­co­nych obo­jęt­nym, jak­by znu­dzo­nym to­nem, i to z pew­no­ścią nie w me­ekhu. Ani w żad­nym in­nym ję­zy­ku, z któ­rym Key’la ze­tknę­ła się, ży­jąc w tym wie­lo­ple­mien­nym ko­tle, ja­kim by­ła wschod­nia gra­ni­ca.

I na­de­szła od­po­wiedź. Coś śmi­gnę­ło wo­kół pnia na wy­so­ko­ści szyi męż­czy­zny, owi­nę­ło się wo­kół niej, a je­go sa­me­go przy­ci­snę­ło do drze­wa. Oba no­że sko­czy­ły ku pę­tli, ostrza wśli­zgnę­ły się pod lin­kę, pró­bo­wa­ły ją prze­ciąć, wi­dać by­ło, jak prę­żą się mię­śnie, jak męż­czy­zna wkła­da wszyst­kie si­ły w pró­bę po­wstrzy­ma­nia nie­unik­nio­ne­go. A lin­ka prze­su­nę­ła się na­gle w pra­wo i za­raz w le­wo, na­brzmia­ła czer­wie­nią, pi­jąc krew z roz­cię­tych tęt­nic, i nie ba­cząc na ostrza no­ży, cię­ła da­lej.

Męż­czy­zna za­char­czał, po­chy­lił się tak moc­no w przód, że ode­rwał szy­ję od pnia, ale po chwi­li rzę­ził już tyl­ko i dy­go­tał, szar­pał się, orał bu­ta­mi wil­got­ną od krwi zie­mię. Oba no­że wy­pa­dły mu z rąk, a on sam za­wisł w pół­przy­sia­dzie. A lin­ka pi­ło­wa­ła da­lej, ocie­ra­jąc się o krę­gi. A po­tem z wil­got­nym mla­śnię­ciem je­den jej ko­niec znikł za drze­wem i nie­do­szły mor­der­ca upadł mię­dzy ko­rze­nie.

Ci­sza.

Ta­ka, jak przed mniej wię­cej kwa­dran­sem. Ani je­den ptak, ani jed­no zwie­rzę nie da­wa­ło zna­ku ży­cia. Las wstrzy­mał od­dech.

Sio­stry le­ża­ły na zie­mi, obok nich trzy tru­py, po ta­jem­ni­czym na­past­ni­ku ani śla­du. I na­gle gdzieś za­ćwier­kał ptak, dzię­cioł wy­stu­kał szyb­ki rytm na ko­rze po­bli­skie­go drze­wa. Ci­sza ode­szła.

— Nee’wa...

Sio­stra spoj­rza­ła na nią błęd­nym wzro­kiem, oczy mia­ła jak spodki.

— Key... Key, zna­la­złam cię.

— Tak... zna­la­złaś... Dla­cze­go szep­czesz?

— A ty?

— Nie wiem... Chodź­my do obo­zu...

Wsta­ły po­wo­li, nie pa­trząc na tru­py, wzię­ły się za rę­ce. Dłoń Nee’wy by­ła zim­na jak lód.

— Wiesz, gdzie jest obóz?

— Wy­star­czy, że bę­dzie­my szły w dół.

— Kto...?

— Nie wiem, Nee. Ale cie­szę się, że przy­szedł. Chodź. Chodź za mną.

Ru­szy­ły w dół, nie oglą­da­jąc się za sie­bie. Gdy tyl­ko wy­do­sta­ły się z po­lan­ki, a krze­wy od­cię­ły je od wi­do­ku okrop­no­ści, przy­spie­szy­ły. Key’la jed­nak za­trzy­ma­ła się na­gle, od­wró­ci­ła, szyb­kim ru­chem do­tknę­ła ust i ser­ca.

„Dzię­ku­ję”.

Roz­dział 2

Sta­jen­ni. Ken­neth spoj­rzał jesz­cze raz po twa­rzach swo­ich dzie­sięt­ni­ków i uznał, że je­śli on sam miał ta­ką mi­nę, gdy Ka­wer Mo­nel wrę­czał mu roz­kaz, to tyl­ko przy­pad­kiem unik­nął na­ga­ny za lek­ce­wa­że­nie star­sze­go stop­niem al­bo nie­sub­or­dy­na­cję. Sta­jen­ni – od­pad­ki z od­pad­ków.

Czar­ny miał ra­cję w dwóch spra­wach.

Po pierw­sze – od­dzia­ły, któ­re przy­sła­no, że­by wzmoc­nić Re­gi­ment Wschod­ni, by­ły naj­mniej war­to­ścio­we ze wszyst­kich, ja­kie do­wód­cy puł­ków mie­li pod rę­ką. Nie­któ­rzy po­su­wa­li się do te­go, że for­mo­wa­li kom­pa­nie spe­cjal­ne­go prze­zna­cze­nia, wy­bie­ra­jąc po kil­ka dzie­sią­tek – al­bo wręcz po kil­ku­dzie­się­ciu żoł­nie­rzy – z puł­ku i wy­sy­ła­li ich na wschód. Nikt, a już na pew­no ża­den nor­mal­ny ofi­cer, do­bro­wol­nie nie po­zbę­dzie się naj­lep­szych lu­dzi, nie od­da ich pod ob­ce do­wódz­two. Gdy­by nie ta nie­szczę­sna po­tycz­ka ze Szczu­ra­mi, Szó­sta naj­pew­niej na­dal sta­cjo­no­wa­ła­by w Be­len­den.

A po dru­gie, to mi­mo wszyst­ko by­li do­brzy żoł­nie­rze. Mo­że tro­chę bar­dziej nie­zdy­scy­pli­no­wa­ni, bar­dziej krnąbr­ni czy też mniej do­świad­cze­ni niż śred­nia w Gór­skiej Stra­ży, lecz na­dal straż­ni­cy. Nie na dar­mo pierw­szy kon­trakt w Stra­ży za­wie­ra­no naj­czę­ściej na rok. Na pró­bę. Po ro­ku od­cho­dzi­łeś, zo­sta­wa­łeś al­bo by­łeś mar­twy. Ża­den z tych, któ­rzy do­tar­li w Ole­ka­dy, nie słu­żył kró­cej niż rok.

Oczy­wi­ście mógł z ni­mi być ten sam pro­blem, któ­ry Ken­neth miał na po­cząt­ku ze swo­imi ludź­mi. Po­czu­cie krzyw­dy za nie­słusz­ne usu­nię­cie z ro­dzi­me­go puł­ku i prze­nie­sie­nie na ob­cy te­ren. Nie­mniej wszy­scy wie­dzie­li, że bę­dą słu­żyć pod Ka­we­rem Mo­ne­lem – Czar­nym Ka­pi­ta­nem, u bo­ku je­go Bę­kar­tów. Ken­neth nie­raz roz­ma­wiał w kan­ty­nie z in­ny­mi ofi­ce­ra­mi czy pod­ofi­ce­ra­mi i ża­den z nich na­wet się nie skrzy­wił, wspo­mi­na­jąc prze­nie­sie­nie. Służ­ba w Ole­ka­dach to był za­szczyt.