Ognie Azeroth ebook

OGNIE AZEROTH

W skład cykluC. J. Cherryh o Morgaine wchodzą

tom I — Brama Ivreltom II — Studnia Shiuanutom III — Ognie Azerothtom IV— Brama Wygnania (w przygotowaniu)

Tytuł oryginałuFires of Azeroth

Copyright © 1979 by C. J. Cherryh — By arrangement with DAWBooks, Inc., New York.All rights reserved.

Copyright © for the Polish edition by REBIS Publishing House Ltd.,Poznań 1994

Copyright © for the cover illustration by Michael Whelan/ viaAgentur Schlück

RedaktorGrzegorz Dziamski

Ilustracja na okładceMichael Whelan

Opracowanie graficzneJacek Pietrzyński

Wydanie I

ISBN 83-7120-094-3

Dom Wydawniczy REBISul. Marcelińska 18, 60-801 Poznańtel. 65-66-07, tel./fax 65-65-91

Dla Audrey, która w głębi serca jest Kurshinem...

Dla Brada, który zadawał właściwe pytania.

PROLOG

Pierwszą Bramę qhalowie napotkali na jednym z martwych światów wokół własnego słońca.

Nie wiedzieli, kim byli jej budowniczowie ani co z nimi się stało. I nigdy nie mieli się tego dowiedzieć. Zainteresowała ich za to możliwość zdobycia niewyobrażalnej władzy, którą ofiarowała: wolności, skrócenia przestrzeni i przeskakiwania ze świata do świata, od gwiazdy do gwiazdy po tym, kiedy ich statki, przemierzywszy przestrzeń kosmiczną w rzeczywistym czasie, przeniosą technologię Bram i ustanowią między nimi więź. Bramy stanęły w każdym zakątku qhalskiego świata. Ogromne, kosmiczne imperium oplotła, transportująca w mgnieniu oka, pajęcza sieć.

I tym właśnie ściągnęli na siebie zgubę... gdyż Bramy przenosiły nie tylko w PRZESTRZENI, ale i CZASIE, i to w obu kierunkach: w przyszłość i w przeszłość, szlakiem słońc i światów.

Qhalowie zyskali potęgę przerastającą ich najśmielsze marzenia. Zerwawszy okowy czasu, zapełnili światy skupiskami zwierząt, roślin, a nawet istot qhalopodobnych — wyszukanych na najdalszych krańcach zawieszonej w sieci Bram przestrzeni; stworzyli piękno i kaprys, pędzili do przodu w siedmiomilowych butach czasu, by ujrzeć rozkwit zasianych przez siebie cywilizacji. A jednocześnie ich poddani dokonywali, liczonego w rzeczywistych latach, zwyczajnego żywota — przed nimi Bramy wolności były zamknięte na głucho.

Czas rzeczywisty wydał się qhalom nudny. Znana na wskroś teraźniejszość, jakże przyziemna i pospolita, zamieniła się w klatkę, której ram żaden qhal nie mógłby ścierpieć. Ucieczkę obiecywała przyszłość. Jednak nie było powrotu z raz rozpoczętej podróży; próba ponownego otworzenia przeszłości byłaby zbyt niebezpieczna i mogłaby doprowadzić do potwornych zdarzeń: istniała bowiem śmiertelna groźba zmiany tego, co było kiedyś. Jedynie dostępna okazywała się więc przyszłość. I qhalowie wyruszyli.

Pierwsi śmiałkowie zachłysnęli się czasem, poznawali stulecia i nużyli się nimi, więc niecierpliwie migrowali ponownie, razem z dziećmi swoich dzieci, które przyłączały się do nich, etap za etapem, gmatwając prawo i związki społeczne. Wyruszali coraz liczniej i liczniej — uciekający przed nudą wieczni malkontenci; szukając przyjemności, nie zatrzymywali się nigdzie na dłużej, aż ich tłumy znalazły się w przyszłości, gdzie obcy dla nich czas stawał się coraz mniej stabilny.

Niektórzy poszli dalej, w nadziei znalezienia Bram, które mogły, lecz nie musiały, być tam, gdzie mówiły przepowiednie. Większość, całkowicie utraciwszy odwagę oraz wiarę w istnienie następnych przyszłości, zaczęła się ociągać. W końcu przegrali, żyjąc w teraźniejszości stłoczeni razem z własnymi przodkami, których szeregi nieustannie rosły. Rzeczywistość zmarszczyły drobne fale niestabilnych prawdopodobieństw.

Być może jakieś zdesperowane dusze umknęły w przeszłość, być może ciężar rozciągniętego czasu urósł nadmiernie, a to, co mogłoby być, pogmatwało się z tym, co już było. Qhal oszalał, postrzegając rzeczy, które przestały już istnieć i pamiętając to, czego nigdy nie było.

Czas rwał się wokół na strzępy — niewielki fale urosły w ogromne zaburzenia; nadwyrężona osnowa czasu i przestrzeni rozlatywała się w konwulsjach, implodowała, rozrywając całą ich rzeczywistość na strzępy.

Wtedy to wszystkie qhalskie światy legły w gruzach. Ocalały jedynie okruchy ich minionej świetności: kamienie, tu i tam przedziwnie obojętne, niepokonane przez czas, gdzieniegdzie raptowne i nienaturalne jego ofiary... ziemie, na których cywilizacje zdołały się podźwignąć i takie, gdzie wszelkie życie zamarło, zostawiwszy na świadka ruiny.

*

Ludzie istnieli tam wcześniej. Stali się ofiarami qhalów i mimowolnie zostali uwikłani w rozpad ich świata. Oni także zajrzeli do Bram, lecz przelękli się widoku, który ujrzeli — potęgi i spustoszenia. Setka mężczyzn i niewiast wyszła przez Bramy. Oddział ten nie miał już zaznać powrotu do domu, bo istniało dla nich jedynie to, co mieli przed sobą: musieli zapieczętować Bramy z przeciwnej strony czasu, niszcząc je po kolei, i rozsupłać śmiertelną pajęczynę utkaną przez qhalów... Aż po Ostateczną Bramę lub też... po kres czasu.

Pieczętowali światy, jeden po drugim... Jednak ich szeregi topniały, a życie, przedłużone na tysiąclecia czasu rzeczywistego, stało się dziwaczne. Z drugiego i trzeciego pokolenia ocalała zaledwie garstka — a i z tej resztki niektórzy popadli w szaleństwo.

Wtedy ogarnęła ich rozpacz, że próżne są ich zmagania, gdyż ominięcie jednej, jedynej Bramy i jej złe wykorzystanie sprawi, że wszystko, rozpocznie się od nowa i źle wykorzystana — mniejsza o to, kiedy — obróci wniwecz wszelkie ich dokonania.

Z tej oto bojaźni stworzyli oręż — niezniszczalny, chyba że przez same Bramy, które dawały mu moc; mający ich chronić; w którym zawarli całą wiedzę o Bramach, wszystko, co tylko udało im się zebrać na zgubę owej paradoksalnej Bramy Ostatecznej, za którą nie było już żadnej drogi... czy też czyhało coś jeszcze gorszego.

Pięcioro ich było, kiedy Oręż został wykuty — ocalała tylko jedna z nich, by go nieść.

„Kroniki nie mają sensu. Osobliwa to próżność, czynić zapiski, skoro my jesteśmy ostatni, jednak rasa powinna zostawić jakiś ślad po sobie. Świat toczy się do przodu... i kres jego coraz bliższy. Nadejdzie nie za naszego żywota, lecz wkrótce, a my zawsze miłowaliśmy pomniki.

Wiedz, że to Morgaine kri Chya doprowadziła nas do ruiny. Morgen-Angharan, jak zwali ją Ludzie: Biała Królowa, biała jak pióra mew — śmierć, która na nas przyszła.

To Morgaine zgasiła ostatni promyk światła na północy, obróciła w perzynę Ohtij-in i osierociła ziemię z jej mieszkańców.

Jeszcze przed początkiem tego wieku była przekleństwem ludu naszego, gdyż to ona wiodła Ludzi Ciemności, tysiąc lat przed nami; to za nią przyszli aż tutaj, na swą własną zgubę. A Człowiek, który jedzie przed nią i ten, który jedzie z nią ramię w ramię, są na jej obraz i podobieństwo — gdyż tacy jak ona zawsze stoją u jej boku.

W śnie snujemy marzenia, moja królowa i ja, każde na swoją modłę. Wszyscy inni odeszli z Morgaine.”

— Napis wyryty na kamieniu, na nagiej wyspie Shiuan.

ROZDZIAŁ I

Równina ustąpiła miejsca puszczy, lecz nie zatrzymali się na popas; nie zrobili tego, aż nie zgęstniały zielone cienie, a zachód słońca nie ochłodził powietrza.

Od jakiegoś czasu Vanye przestał oglądać się za siebie i oddychał z większą ulgą, myśląc o bezpieczeństwie własnym i swego suzerena. Nie zsiedli z koni, póki nie ściemniło się całkowicie. Wtedy Morgaine skróciła wodze siwemu Siptahowi i osadziła go obok strumyka na polance, pod sklepieniem gałęzi odwiecznych drzew. Miejsce było zaciszne i przyjemnie byłoby stanąć tu na popas, gdyby nie ścigający ich strach.

— Nie znajdziemy nic lepszego — rzekł Vanye. Morgaine przytaknęła skinieniem głowy, zsuwając się z siodła.

— Ja zajmę się Siptahem — odezwała się, gdy i on stanął na ziemi.

Troska o wierzchowce należała do jego obowiązków, tak samo jak niecenie ognia i zapewnianie wszelkiej wygody Morgaine. Taka była powinność ilina wobec swego suzerena. Jednakże mieli za sobą wyczerpującą jazdę, która trwała nie od wczoraj, a jego dręczyły odniesione rany, więc był jej wdzięczny za tę propozycję. Uwiązał swą gniadą klacz do palika i wytarł ją troskliwie, gdyż dała z siebie wiele, by pokonać odległość, jaką przebyli w ciągu kilku ostatnich dni. Nie mogła się równać z siwym ogierem Morgaine, ale była odważna i, co najważniejsze, otrzymał ją w darze. Dziewczyna, która mu ją dała, zaginęła; nie zapomniał jej i nigdy nie zapomni. To dlatego tak troszczył się o swą drobną klacz z Shiuanu, a poza tym pochodził przecież z krainy Kurshinów, gdzie dzieci potrafią się utrzymać w siodle, nim jeszcze wesprą się pewnie stopami na ziemi, i czuł się źle, zmuszając wierzchowca do nadmiernego wysiłku.

Skończył i nazbierał naręcze drew na opał, co w takiej gęstwinie nie było uciążliwym zadaniem. Zaniósł je Morgaine, która tymczasem już wznieciła niewielki ogienek pod hubką. Nie sprawiło jej to najmniejszego kłopotu, ale sposobów, jakich ona używała, on wołałby się nie imać. Nie byli sobie równi.

Okrycia ich były podobne i zgodne z modą Andur-Kurshu. On miał na sobie skóry brązowe, ona czarne; jego kolczuga spleciona była z szerokich pierścieni, a jej utkana z drobniutkich, lśniących jak srebro oczek, jakich zwyczajny pancernik nie byłby w stanie urobić. On pochodził z uczciwego rodu ludzkiego, a Morgaine — co było widać — nie. Jego oczy i włosy były brunatne jak ziemia Andur-Kurshu, jej oczy — bladoszare, a włosy jak poranny szron... qhalski blond, białe jak u odwiecznych wrogów ludzkości, jak zło, które szło ich tropem, i choć zaprzeczała, jakoby krew ta płynęła w jej żyłach, on miał na ten temat swe własne zdanie. Pewne było jedynie to, że nie była lojalna wobec tej rasy.

Ostrożnie podsycił rozniecone przez nią ognisko, cały czas mając się na baczności przed wrogami. Nie ufał tej ziemi — byli tu przecież obcymi. Jednak ogienek był nikły i skrywała ich puszcza. Potrzebowali tego ciepła, jego brak dał im się w ciągu minionych paru dni we znaki. Zasłużyli na nieco odpoczynku, skoro dotarli aż tutaj.

Przy świetle ogniska, dzieląc się sprawiedliwie, uszczknęli nieco z żywności, jaka im jeszcze została. Nie niepokoiło ich zbytnio, że zapasy topnieją, bo okolica zdawała się obfitować w dziką zwierzynę. Odłożyli jedynie nieco stęchłego chleba na następny dzień. Co prawda rozleniwiony jedzeniem chętnie wyciągnąłby się na ziemi, lecz już w drodze przysypiał w siodle, gotów więc był stanąć na warcie podczas snu Morgaine.

Jednakże Morgaine ujęła swój miecz i wysunęła go nieco z pochwy. Na ten widok uleciała z niego wszelka myśl o śnie.

Imię jego było „Odmieniec”; złe imię nikczemnej rzeczy. Nie lubił się do niego zbliżać — czy tkwił w pochwie, czy też był obnażony — ale ostrze było jakby częścią Morgaine, nie miał więc wyboru. Z pozoru był to miecz — o smoczej rękojeści, misternie zdobiony, wykuty w Korisie w krainie Andur wiek przed jego narodzinami — tylko że klingę wykonano z zaostrzonego kryształu. Wyrżnięto na niej zawiłe kształty run, które teraz mieniły się miękkimi, opalizującymi barwami. Lepiej było nie patrzeć na owe kolory, bo to przytępiało zmysły. Czy można było bezpiecznie dotykać ostrza, gdy kryła go pochwa, tego nie wiedział i ani mu się śniło dowiadywać — Morgaine nigdy nie sięgała po niego pochopnie. Tak było i teraz. Wstała, zanim zupełnie obnażyła głownię.

Gdy miecz wysunął się z pochwy, rozbłysły opalizujące barwy, ich światło wywołało z otaczającego ich mroku przedziwne cienie. Na sztychu miecza ciemność przybrała kształt studni — spoglądanie w jej wnętrze mogło być niebezpieczne. Zawyły wichry, a ciemność pochłaniała wszystko, z czym się zetknęła. „Odmieniec” czerpał swą moc z Bram i sam w istocie był Bramą, przez którą jednakże nikt nie odważyłby się wyruszyć w podróż.

Miecz wiecznie poszukiwał swego źródła i lśnił najjaśniej, gdy był wymierzony w Bramę. Morgaine szukała, zatoczywszy nim pełne koło, przy wtórze wzdychających drzew i w narastającym jęku wichru, z rękami, twarzą i włosami skąpanymi w świetle. Garść liści zerwanych z gałęzi pofrunęła w tę studnię ciemności i przepadła. Wymierzona na wschód i na zachód klinga zamigotała lekko, ale — jak zwykle — rozżarzyła się najjaśniej wskazując południe. Od pulsującego światła bolały oczy. Morgaine, trzymając miecz skierowany w tę stronę, zaklęła.

— Nic się nie zmienia — rozpaczała. — Nic się nie zmienia.

— Błagam, liyo, odłóż go. Nie udzieli on nam pomyślniejszej odpowiedzi, a jego moc źle na nas działa.

Tak postąpiła. Wicher zamarł, a zgubne światło zamigotało i zgasło. Morgaine, wsunąwszy miecz na powrót do pochwy, usiadła z posępnym wyrazem twarzy, nie wypuszczając oręża z objęć.

— To, czego szukamy, jest na południu. Z całą pewnością.

— Śpij — nalegał, bo wydawała mu się krucha i niemal przeźroczysta ze zmęczenia. — Liyo, moje kości są obolałe, lecz przysięgam: nie zmrużę oka, póki ty nie zaśniesz. Jeśli nie masz litości dla siebie, miejże jej odrobinę dla mnie. Śpij.

Przetarła drżącą dłonią oczy i skinąwszy głową na zgodę, wyciągnęła się na brzuchu, nie troszcząc się nawet o przygotowanie dla siebie legowiska. Podniósł się cichutko i wziąwszy koce, ułożył jeden u jej boku, by przetoczywszy jej ciało, okryć ją drugim. Owinęła się nim z pomrukiem wdzięczności i po raz ostatni drgnęła, gdy wkładał jej zwiniętą opończę pod głowę. Zapadła w sen twardy jak u zmarłych, tuląc do siebie klingę, bowiem tego nikczemnego przedmiotu, który oddawał jej swe usługi, nie wypuszczała z rąk nawet we śnie.

*

Uzmysłowił sobie, że są właściwie zgubieni. Cztery dni temu przebyli otchłań — wzbraniał się o tym pamiętać — pomiędzy Bramami. Ta droga została zamknięta. Zostali odcięci od ziemi, na której byli uprzednio, i nie wiedzieli ani co to za ziemia, na której są obecnie, ani kto nią włada, jedynie to, że tędy wiodą Bramy, które trzeba przekroczyć, zniszczyć i zapieczętować. Na tym polegała wojna, którą toczyli przeciw starożytnej magii, przeciw mocom rozpętanym przez qhalów. Podróż stała się obsesją Morgaine. On szedł z konieczności, gdyż był jej sługą. Nie obchodziło go, dlaczego czuje się zobowiązana nie schodzić z raz obranej drogi; jego wiązała przysięga złożona jej w Andur-Kurshu. Teraz poszukiwała Głównej Bramy tego świata, którą należało zatrzasnąć na głucho. Odnalazła ją w końcu. „Odmieniec” nigdy nie kłamał: to była ta sama Brama, przez którą wkroczyli na te ziemie, a za nimi ich wrogowie. Uciekli stamtąd, by ocalić życie... Gorzka ironio! Uciekli z miejsca, w którego poszukiwaniu tutaj przybyli, a ono teraz wpadło w ręce ich wrogów.

— To dlatego, że ciągle jesteśmy w zasięgu Bramy, którą dopiero co zostawiliśmy za sobą — argumentowała Morgaine na początku ich ucieczki na północ, gdy miecz ostrzegł ich po raz pierwszy. Jednakże, choć odległość pomiędzy nimi a mocą stawała się coraz większa, miecz niezmiennie udzielał tej samej odpowiedzi, aż pozostał tylko cień wątpliwości. Morgaine mamrotała coś o horyzontach, zakrzywieniu ziemi i o jeszcze innych możliwościach, których nie mógłby pojąć, ale w końcu potrząsnęła głową, utwierdzona w swych najgorszych obawach. Jedyne, co im pozostało, to ucieczka. Próbował jej wytłumaczyć, że zostając tam, na pewno ulegliby wrogom, jednak to wcale nie zmniejszyło jej rozpaczy.

— Będę wiedziała na pewno — powiedziała — jeśli sygnał nie osłabnie do dzisiejszego wieczoru. Miecz może odnaleźć pomniejsze Bramy i możliwe, że jesteśmy po złej stronie świata albo zbyt oddaleni od innej. Ale pomniejsze Bramy nie lśnią tak jasno. Jeśli tej nocy rozjarzy się tak jak poprzedniej, dowiemy się ponad wszelką wątpliwość, co uczyniliśmy.

I dowiedzieli się.

Vanye rozluźnił nieco zapinki swej kolczugi. Czuł wszystkie swoje kości, jednak tej nocy mógł się przynajmniej owinąć opończą, usiąść przy ogniu w kryjówce, która chroniła go przed wzrokiem wrogów — a to było więcej, niż udało mu się zaznać od bardzo dawna. Okrył się i oparł plecami o wiekowe drzewo, kładąc nagi miecz na kolanach. Na koniec zdjął owinięty białą chustą ilina hełm, z przyjemnością uwalniając się od jego ciężaru. Odłożywszy go na bok, potrząsnął głową, by rozpuścić swobodnie włosy. W lesie panował spokój. Woda chlupotała na kamieniach, szeleściły liście, konie, szczypiąc krótką trawę pomiędzy drzewami, cicho poruszały się na swoich postronkach. Jego shiuańską klacz wyhodowano w stadninie i instynkt nie podpowiadał jej, co to wróg, nie nadawała się zatem na wartownika, lecz Siptah był strażnikiem równie godnym zaufania, jak człowiek — ułożony do walki, miał się przed obcymi na baczności.

Vanye ufał siwemu ogierowi jak towarzyszowi na warcie, dzięki niemu nie czuł się tak samotny na tym świecie. Czuł sytość, noc była ciepła, obok płynął strumień, w którym mógł ugasić pragnienie i z pewnością nie brak tu było dzikiej zwierzyny. Wzeszedł mały, niegroźny księżyc, drzewa szumiały wokół jak w utraconych puszczach Anduru — zbawienna to rzecz, gdy nie istnieje droga powrotna do domu, natknąć się na coś, co go przypomina. Mógłby spokojnie odpocząć, gdyby „Odmieniec” wskazał inny kierunek.

*

Brzask wstał miękko i delikatnie, przy wtórze śpiewu ptactwa i parskania koni. Vanye wciąż siedział z głową wspartą na dłoni, usiłując nie zamknąć zamglonych oczu. Rozejrzał się dookoła w pierwszych, miękkich promieniach dziennego światła.

Morgaine za jednym zamachem uniosła się, sięgnęła po broń i zamrugała na jego widok zawiedziona, wspierając się na łokciu.

— Co się stało? Czyżbyś zasnął na warcie?

Potrząsnął głową. Spodziewał się nawet wybuchu jej gniewu.

— Postanowiłem cię nie budzić. Wyglądasz na przemęczoną.

— Sądzisz, że wyświadczysz mi uprzejmość, spadając w ciągu dnia z siodła?

Uśmiechnął się i jeszcze raz zaprzeczył, przygotowany na kąśliwe uwagi. Ich żądło bywało bolesne. Nie znosiła, gdy ktoś troszczył się o nią, dla udowodnienia swych racji była zbyt skłonna brać wszystko na siebie, nawet gdy mogła odpocząć. W ich wypadku nie powinno oczywiście tak być; on był ilinem, a ona liyo. On był wasalem, a ona suzerenem. Jednak nie chciała nauczyć się polegać na innych.

Spodziewa się mojej śmierci, pomyślał stroskany dalekim echem złowróżbnego przeczucia. Tak jak innych, którzy byli jej sługami. Czeka na to.

— Mam osiodłać konie, liyo?

Usiadła, zarzuciła sobie koc na ramiona i wbiła wzrok w ziemię, przykładając dłonie do skroni.

— Muszę się zastanowić. Musimy znaleźć drogę powrotu.

— Najlepiej się myśli, gdy jest się wypoczętym.

Przelotnie zajrzała mu w oczy i natychmiast pożałował uszczypliwych uwag, na które, strapiony jej nawykami, uparcie sobie pozwalał. Wiedział, że teraz wybuchnie i przypomni mu jego miejsce. Przeżył coś podobnego ze sto razy lub więcej i marzył tylko, by mieć to już za sobą.

— Najpewniej tak — odparła cicho, zbijając go z pantałyku. — Tak, siodłaj konie.

Wstał i z ciężkim sercem zrobił, co mu kazała. Jego ruchom towarzyszył ból. Kulał i dawało mu się we znaki kłucie w boku. Pęknięte żebro, pomyślał. Nie ulegało wątpliwości, że ona też cierpiała. Ciała zdrowiały, sen przywracał siły. Zaniepokoił go jednak jej niespodziewany spokój, a w nim samym uczucie rezygnacji i desperacji. Podróżowali razem zbyt długo, w tempie nużącym dla ciała i nerwów, bez odpoczynku, chwili wytchnienia — od świata do świata. Nie umarli od ran, ale przecież pozostawała jeszcze dusza, przytłoczona brzemieniem zbyt licznych śmierci i wojen, horrorem, który wciąż ich ścigał, polował na nich, do którego teraz musieli powrócić. Nagle zatęsknił do jej gniewu, do czegoś, co było dla niego zrozumiałe.

— Liyo — odezwał się, uporawszy się z końmi, gdy ona na klęczkach zakopywała ognisko i zacierała wszelkie po nim ślady. Uklął na oba kolana, on był przecież ilinem. — Liyo, przychodzi mi na myśl, że skoro nasi wrogowie są w miejscu, do którego musimy powrócić, to szybko się stamtąd nie ruszą. Dla nich przejście nie było łatwiejsze niż dla nas. W naszym imieniu, liyo, błagam cię. Wiesz, że będę z tobą szedł dopóty, dopóki będziesz uważała, że to jest z korzyścią dla ciebie i zrobię wszystko, czego zażądasz. Ale jestem znużony, dręczą mnie nie zagojone rany i — w moim mniemaniu — odrobina odpoczynku, kilka dni na odświeżenie koni, upolowanie zwierzyny i odnowienie zapasów... Czyż rozsądniej nie byłoby zatrzymać się na dłuższy popas?

Błagał we własnym imieniu. Gdyby zdradził się, że troszczy się o nią, wtedy instynktowny upór nakazałby jej sprzeciwić się twardo zdrowemu rozsądkowi. Mimo to spodziewał się raczej wybuchu gniewu niż zgody. Ona jednakże kiwnęła ociężale głową i — czym poczuł się jeszcze bardziej zmieszany — położyła mu dłoń na ramieniu. To było przelotne muśnięcie, jednak pomiędzy nimi nieczęsto dochodziło do takich gestów, a przejawów zażyłości nie było nigdy.

— Wyjedziemy dziś na skraj puszczy — powiedziała — zobaczymy, jaką grę zacząć. Zgadzam się, że nie powinniśmy przemęczać koni; zasłużyły na mały odpoczynek, tu i ówdzie zaczynają już wystawać im kości. Zauważyłam, że kulejesz, często używasz tylko jednej ręki, a mimo to chcesz wziąć wszystkie obowiązki na siebie. Gdyby ci na to pozwolić, robiłbyś wszystko sam.

— Czyż nie tak być powinno?

— Wielekroć byłam wobec ciebie niesprawiedliwa. Proszę, byś mi to wybaczył.

Próbował się uśmiechnąć, zbyć jej słowa, bo coraz bardziej nie w smak mu było ogarniające go uczucie melancholii. Ludzie przeklęli Morgaine — w Andurze i w Kurshu, w Shiuanie i Hiuaju, i na rozdzielających je ziemiach. Z powodu szaleństwa, które pchało ją do czynu, poległo więcej przyjaciół niż wrogów. Raz poświęciłaby nawet jego życie i zrobiłaby to powtórnie, czego — uczciwie — nie ukrywała.

— Liyo — odezwał się — rozumiem cię lepiej, niż myślisz. Wiem, co tobą kieruje, choć nie zawsze pojmuję dlaczego. Jestem tylko związanym przysięgą ilinem i nie mogę się spierać z tym, komu dałem swe przyrzeczenie. Wiem jednak jedno: to, czemu ty służysz, jest bezlitosne. Jesteś szalona, jeśli myślisz, że trzyma mnie przy tobie tylko przysięga, którą ci złożyłem.

Słowa zostały wypowiedziane. Pożałował tego i wstał, by przytroczyć ich rzeczy do siodeł. Zrobiłby wszystko, by uniknąć jej wzroku.

*

Morgaine milczała podczas jazdy, która okazała się przyjemną wycieczką wzdłuż krętego łożyska strumienia. Pokonało go w końcu znużenie po nie przespanej nocy, a więc schylił głowę i objąwszy się ramionami zasnął w siodle, tak jak to robią Kurshinowie. Wysunęła się na czoło i strzegła go przed gałęziami. Słońce przygrzewało, szelest liści bardzo przypominał puszczę w Andurze, tak jakby czas wygiął swój grzbiet do tyłu, a oni jechali ścieżką, którą kiedyś wyruszyli.

Coś trzasnęło w zaroślach i spłoszyło konie. Obudził się natychmiast, sięgając po miecz.

— Jeleń! — Wskazała poprzez drzewa miejsce, gdzie na boku leżało zwierzę.

To nie był jeleń, ale coś bardzo podobnego, o sierści przedziwnie nakrapianej w złote cętki. Zsiadł z konia, nie wypuszczając miecza z ręki, czując respekt przed rozłożystym porożem, ale kiedy go dotknął, przekonał się, że zwierzę było martwe jak kamień. Morgaine miała w zanadrzu jeszcze inną broń oprócz ,,Odmieńca”, broń qhalów, zabijającą na odległość bez szmeru i bez zadawania widocznych ran. Zeskoczyła z siodła i podała mu swój nóż myśliwski. Przystąpił do obdzierania ofiary ze skóry, wracając myślami w inne czasy, do innego zwierzęcia: prawdziwego jelenia i zimowej burzy w górach, w jego rodzinnym kraju.

Otrząsnął się z tych wspomnień.

— Gdybym to ja polował — powiedział — łupem byłaby jakaś drobna zwierzyna i ryby, a coś takiego trafiałoby się niezwykle rzadko. Muszę mieć własny łuk, liyo.

Wzruszyła ramionami. Prawdę mówiąc, jego duma została wystawiona na szwank, choć przecież to ona powinna żywić swego ilina. Czasami wyczuwał, że i jej duma cierpi, iż miast ogniska domowego może mu ofiarować tylko miejsce przy obozowym ogniu, pod baldachimem z gałęzi, i zazwyczaj szczupłe racje żywności. Ze wszystkich panów, którzy mogliby usidlić ilina, Morgaine była bez wątpienia najpotężniejszym, lecz i najbiedniejszym. Dała mu zagrabiony oręż, skradzionego wierzchowca i takież zapasy. Żyli jak banda tępych rzezimieszków. Lecz od dziś przez kilka dni głód nie miał im w nocy doskwierać i zauważył, że to dlatego ugodziła w nią ukryta w jego słowach obelga. Wtedy poniechał pychy i ślubował wdzięczność za otrzymany dar.

W tym miejscu nie mogli marudzić zbyt długo: o ich obecności ostrzegały ptaki, jakieś stworzenia leśne rzuciły się do ucieczki — śmierć sama oznajmiała swoje przybycie. Wybrał najlepsze kawałki mięsa i oddzielił szybkimi, zręcznymi cięciami noża. Nauczył się tego, znalazłszy się poza prawem w Kurshu, gdzie polował na terytorium wrogich klanów, czujny jak wilk, gotów zabić i uciec, zacierając za sobą ślady. Był samotny aż do owej nocy spędzonej w jednym szałasie razem z Morgaine kri Chya, kiedy to przehandlował swą wolność w zamian za miejsce osłonięte od wiatru.

Obmył dłonie po krwawej pracy i przytroczył do siodła zawiniątko ze skóry, a Morgaine w tym czasie wciągnęła pozostałe szczątki w zarośla. Włócząc po ziemi nogami, zatarł wszelkie ślady; resztę zadepczą padlinożercy, maskując tym ich obecność. Dla pewności rozejrzał się dookoła uważnie, gdyż nie wszyscy ich wrogowie byli ludźmi urodzonymi w komnatach, o niewprawnym oku. Był między nimi jeden, który mógł podążać najniklejszym tropem i tego obawiał się najbardziej ze wszystkich.

Człek ten wywodził się z klanu Chya, z zalesionego Koris w krainie Andur — skąd pochodziła matka Vanye i... był bliskim krewnym jego matki, a przynajmniej taką postać przybrał ostatnimi czasy.

*

Wcześnie rozłożyli się obozem i najedli do syta. Przygotowali mięso, które musieli zabrać ze sobą, susząc je w dymie z ogniska, by jak najdłużej zachowało świeżość. Morgaine objęła pierwszą wartę, a Vanye ułożył się do snu. Sam się ocknął. Morgaine ani drgnęła, by go obudzić. Wyraźnie nie miała nawet takiego zamiaru — podejrzewał, że chciała zrobić to samo, co on ubiegłej nocy. Ustąpiła mu jednak bez protestu; nie należała do tych, którzy spierają się o byle co.

Objąwszy wartę, dorzucił do ognia patyków, by suszenie przebiegało jak należy. Pasy mięsa stwardniały; odciął kawałek i żuł leniwie. Niemalże zapomniał, że można mieć wolny czas — jeden dzień na odpoczynek, drugi do rozmyślań.

Konie prychnęły i poruszyły się ciemności. Siptah zainteresował się nieco małą klaczą z Shiuanu. Byłby to nie lada kłopot, gdyby się oźrebiła, lecz na razie nie było takiego ryzyka. Były to typowe, kojące nerwy odgłosy.

Nagłe prychnięcie, jakieś poruszenie w zaroślach... Poczuł, jak sztywnieją w nim wszystkie mięśnie i serce zaczyna bić coraz szybciej. Zatrzeszczały krzewy, ale tym razem były to konie.

Drgnął i lekceważąc swe obrażenia, powstał w zupełnej ciszy. Końcem klingi dotknął wyciągniętej ręki Morgaine.

Otrzeźwiała w jednej chwili. Oczyma wskazał jej źródło cichego szmeru, choć raczej zawierzył swej intuicji niż uszom. Konie wciąż były niespokojne.

Wstała równie cicho jak on. Jej ciemna sylwetka pojawiła się na tle rozżarzonych węgli; biała czupryna stanowiła wyraźny cel. Jej dłonie nie były puste. W kierunku, skąd dochodziły szmery, wymierzyła ową niewielką, czarną broń, którą zabiła jelenia. Nie zasłoniła się tarczą, lecz przygarnęła do siebie „Odmieńca” — znacznie lepszą osłonę. Vanye, schwyciwszy swój miecz, wśliznął się w ciemności. Morgaine obrała inny kierunek i także zniknęła.

Zarośla poruszyły się. Konie szarpnęły się gwałtownie na postronkach i zarżały ostrzegawczo. Prześliznął się przez młodniak i nagle coś, co wydawało mu się kępą krzewów, poruszyło się. Ciemny kształt przypominał pająka; przebiegł go dreszcz na widok czegoś tak nagle przebudzonego do życia. Podążył za tym, próbując dotrzymać mu kroku. Zachowywał ostrożność, ponieważ i Morgaine wyruszyła na polowanie.

Kolejny cień; tym razem była to Morgaine. Zamarł, zważając na zasięg broni i jej śmiertelną moc, lecz Morgaine nie należała do posługujących się bronią panicznie i na oślep. Spotkali się i przez chwilę jeszcze posuwali się na czworakach. Żaden dźwięk nie zakłócał nocnej ciszy, z wyjątkiem odgłosów wywołanych ruchem wystraszonych koni.

To nie było zwierzę, Vanye wyprostowaną dłonią dał jej znak, że poruszało się w pozycji pionowej i dotknąwszy ramienia zwrócił uwagę, że powinni wrócić do ogniska.

Zawrócili bez zwłoki i podczas gdy on zasypywał ogień, ona zbierała ich rzeczy. To mogła być pułapka. Poczuli w ustach gorzki smak strachu zmuszającego do szybkiej ucieczki. Zwinęli koce, osiodłali konie. Poruszając się bezszelestnie i sprawnie, zlikwidowali cały obóz. Pośpiesznie dosiedli koni i wyruszyli w ciemność, kierując się w inną stronę. Nie mieli zamiaru śledzić szpiega po to, by przekonać się, że ma on przyjaciół.

Nie dawało mu spokoju wspomnienie tego kształtu, osobliwy ruch, który zwiódł jego oczy, gdy znikał.

— Dziwnie się poruszał — powiedział, kiedy oddalili się na znaczną odległość i mogli już mówić. — Jakby był pozbawiony stawów.

W ciemności nie mógł stwierdzić, co o tym sądziła Morgaine.

— Tam, dokąd wiodą Bramy, więcej jest dziwnych bestii — odezwała się.

Tej nocy już nic nie poruszyło się w ciemności. Zanim nastał dzień, przebyli szmat drogi. Posuwali się wzdłuż łożyska innego już chyba strumienia. Wił się leniwie, tak że podczas jazdy gałęzie zasłaniały ich to z jednej, to z drugiej strony, a zielona kurtyna uchylała się, aby na powrót opaść.

Nagle natknęli się na drzewo, którego pień obwiązano białym sznurem; stare umierające drzewo, rozłupane uderzeniem pioruna.

Vanye przystanął przy tym dowodzie obecności ludzi w tej okolicy, ale Morgaine trąciła Siptaha obcasami i podjechali trochę dalej, do miejsca, gdzie ślady kół przeorały mulistą glebę, przecinając strumień.

Ku jego rozczarowaniu Morgaine skierowała się tą drogą. Nie miała w zwyczaju szukać ludzi, których można by z łatwością zostawić w spokoju, lecz teraz wyraźnie zamierzała tak uczynić.

— Nieważne, gdzie jesteśmy — stwierdziła w końcu. — Jeśli to poczciwi ludzie, musimy ich ostrzec przed tym, cośmy tutaj ściągnęli, a jeśli nie, to rzucimy na nich okiem, by sprawdzić, jaką też biedę możemy ściągnąć na głowy naszych prześladowców.

Nic na to nie odpowiedział. Każde rozwiązanie wydawało się w tej sytuacji tak samo dobre, jak pościg za tysiącami zbrojnych, w tym wielu na koniach, dysponującymi wystarczającą mocą, by wysadzić z zawiasów świat, przez który podróżowali.

Skrupuły. Morgaine twierdziła, że jest ich pozbawiona, i choć nie całkiem tak było, to jednak nie bardzo mijała się z prawdą. A prawda była taka, że dzięki mieczowi, który zwieszał się z siodła obok jej kolana, Morgaine miała swój mały udział w tej mocy. Nie kierowało nią zatem czyste szaleństwo, gdy wstępowała na tę drogę, lecz pewna doza bezwzględności.

On szedł, bo nie miał wyboru.

ROZDZIAŁ II

Wzdłuż całego szlaku, którym się posuwali, nie brak było śladów osadnictwa — dzieła rąk jakieś ludzkiej rasy; kolein, tropów rozszczepionych kopyt bydła i od czasu do czasu strzępków białej wełny na gałęziach przydrożnych krzewów.

Tędy pędzili swe stada do wodopoju, pomyślał Vayne. Gdzieś niedaleko muszą się zatem znajdować nie zalesione, zdatne na pastwiska połacie.

Gdy dotarli do miejsca, w którym zbiegały się wszystkie ślady, nastało późne popołudnie — najłagodniejsza pora dnia. Przed nimi ukazała się wioska, która gdyby nie wygięte dachy, mogłaby rozsiąść się gdzieś na skraju puszczy w Andurze; w całej swej krasie — cudownie oświetlona pysznym, puszczańskim, zielonkawo-złotym światłem, które jak przeźroczysty, unoszący się w powietrzu słoneczny pył barwiło prastare bierwiona i kryjące się w cieniu odwiecznych drzew strzechy. Gdyby nie fantazyjnie żłobione belki pod okapami chat, wioska nieomalże stopiłaby się w jedno z puszczą. Ciasno skupionych domów nie otaczała żadna palisada. Wokół ciągnęły się jedynie wybiegi dla bydła. Stała tam jedna czy dwie fury, widać było zakurzony plac i obszerną, zbudowaną z bierwion i rzeźbionych bali, krytą strzechą wspólną chatę — żadną tam siedzibę seniora, lecz wiejską budowlę o szerokich odrzwiach i mnóstwie okien.

Morgaine zatrzymała się na drodze, obok przystanął Vanye. Poczuł żal i opadły go złe przeczucia.

— Takie miejsce — rzekł — nie może mieć żadnych wrogów.

— Będzie ich miało — odparła Morgaine i ponagliła Siptaha.

*

Ich nadejście spowodowało ciche zamieszanie w wiosce: grupka zakurzonych dzieci wlepiła w nich oczy, zapomniawszy o zabawie, jakaś kobieta wyjrzała przez okno i wyszła z chaty, ocierając mokre dłonie o spódnicę, dwóch starców wyłoniło się ze wspólnej chaty i stanęło przed jej wejściem czekając, aż się zbliżą. Przyłączyli się do nich młodsi mężczyźni, jakaś stara kobieta, mniej więcej piętnastoletni chłopiec i rzemieślnik w skórzanym fartuchu. Pojawili się i inni dorośli. Czekali z namaszczeniem... Ludzie o smagłej cerze i drobnej posturze.

Vanye rozglądał się wokół nerwowo. Zaglądał między chaty i drzewa, mierzył okiem szerokie pola, których ogromne połacie rozciągały się za nimi. Omiatał spojrzeniem puste okna i drzwi, wybiegi dla bydła i fury — szukał oznak zasadzki. Nie znalazł nic, lecz nie spuszczał dłoni z rękojeści miecza, który zwisał u jego boku. Ręce Morgaine były puste. Trzymała je tak, by wszyscy je mogli zobaczyć — z jej postaci bił spokój. Vanye zaś bez skrupułów wodził wokoło podejrzliwym okiem.

Morgaine ściągnęła wodze przed grupką mieszkańców skupionych przy schodach do wielkiej chaty. Wszyscy jednocześnie pokłonili się jej z powagą i gracją, jakby byli panami na włościach, a kiedy podnieśli na nią wzrok, na ich twarzach odbiło się zdziwienie, lecz próżno by było szukać w nich lęku.

Och, nie ufajcie nam, radził im w myślach Vanye. Nie wiecie, kto zjawił się między wami. Jednak na szczerych obliczach nie malowało się nic prócz ogromnego zachwytu. Najstarszy skłonił się ponownie i przemówił.

Serce Vanye zamarło, gdyż Człowiek ten mówił w języku qhalskim.

„Arrhthein”, pozdrowili Morgaine, co oznacza: „nasza pani”. Podczas wspólnej podróży Morgaine z uporem uczyła go kurtuazyjnych zwrotów; uczyła go też gróźb i takich słów, bez których niepodobna się było obejść. Ci niewysocy, smagli ludzie o tak nienagannych manierach nie byli qhalami. Niewątpliwie jednak otaczano tutaj Stary Lud wielką czcią, a zatem powitali Morgaine tak jak qhala, którym wydawała się z pozoru.

Starał się uspokoić, rozumując spokojnie: dawniej jego dusza Kurshina zadrżałaby na dźwięk tej mowy w ludzkich ustach, lecz teraz przecież nierzadkim była gościem na jego własnych. Morgaine wytłumaczyła mu, że język był żywy tam, gdzie znajdowali się qhalowie, w krainach, do których docierało się poprzez Bramy, i że nawet jego własny język zapożyczył z niego wiele słów— co uzmysłowił sobie z niepokojem. Zadziwiło go, że ci ludzie posługiwali się niemal czystym językiem, bez żadnych naleciałości. „Khemeis” — pozdrowili go, co zabrzmiało podobnie do „kheman”: „dotrzymujący towarzystwa”, „towarzysz”, być może, gdyż on nie mógł być „panem”, a w każdym razie nie tam, gdzie otaczano czcią qhalów.

— Pokój wam — powitał ich cicho właściwymi słowami w tym samym języku.

— Czym możemy uradować was i waszą panią? — odparli z całą kurtuazją, lecz on, choć rozumiał, nie mógł odpowiedzieć.

Przemówiła do nich Morgaine, a po chwili, spojrzawszy na niego, rzuciła w języku qhalskim:

— Z koni. To przyjazny lud. — Jej słowa były tylko uprzejmym gestem pod adresem gospodarzy.

Zeskoczył z konia, jak mu rozkazała, lecz zamierzał nadal trzymać się na baczności i pilnować jej pleców. Stanął z założonymi na piersi rękami — tak, by widzieć zarówno tych, z którymi rozmawiała, jak i ukradkiem mieć baczenie na nowych, którzy przyłączyli się do zgromadzenia. Jak dla niego, było ich zbyt wielu i stali zbyt blisko, choć żaden z nich nie zachowywał się nieprzyjaźnie.

Rozumiał nieco rozmowę. Morgaine w swych lekcjach nauczyła go tyle, że mógł się domyślić, iż ofiarowano im gościnę i posiłek. Akcent obcych był nieco odmienny od wymowy Morgaine, lecz różnica nie była większa niż pomiędzy andurskim a jego ojczystym kurshijskim.

— Ofiarowują nam gościnę — rzekła Morgaine — i skłonna jestem ją przyjąć, przynajmniej na dzisiejszą noc. Nie widzę nic, co by mogło nam tu zagrozić.

— Zgodnie z twoją wolą, liyo.

Wskazała na ładne, mniej więcej dziesięcioletnie pacholę.

— Oto Sin, najstarszy syn kuzyna Bytheinów. Odesłano go, by zaopiekował się końmi, lecz wołałabym, żebyś zrobił to ty, a jemu pozwolił sobie pomóc.

Zatem zamierzała samotnie wejść pomiędzy obcych. Vanye nie był tym zachwycony, lecz Morgaine dopuszczała się większych zuchwalstw, i to ona, uzbrojona, była z nich dwojga niebezpieczniejsza, choć wielu dawało się zmylić pozorom. Odczepił „Odmieńca” od siodła i podał go jej, po czym zebrał w swe dłonie wodze obu wierzchowców.

— Tędy, khemeisie — z szacunkiem zwrócił się do niego chłopiec.

Podczas gdy Morgaine w otoczeniu starszyzny przekroczyła progi wielkiej chaty, chłopiec prowadził Vanye do zagrody, próbując dotrzymać mu kroku i popatrując na niego jak każde wiejskie pacholę, nieprzywykłe do widoku oręża i obcych. Być może zdumiewał go też jaśniejszym obliczem i wzrostem, który w oczach tych niewysokich ludzi musiał się wydawać olbrzymi. Niewielu z wioski dorastało Vanye do ramienia, a wyżej nie sięgał wzrostem nikt. Podejrzewał, że być może uważają go za półkrwi qhala. Dla niego nie był to honor, lecz ani myślał spierać się o to.

Gdy szli do zagrody, chłopiec paplał zawzięcie. Vanye począł zdejmować z wierzchowców siodła. Milczał, próżno było mówić do niego. W końcu fakt ten zaświtał w głowie Sina, gdy zadał kolejne pytanie.

— Wybacz. Ja nie rozumiem — odparł Vanye.

Chłopiec, zanurzywszy dłoń w grzywę klaczy i masując jej szyję, podniósł na niego oczy, by popatrzeć przez zmrużone powieki.

— Khemeis? — zapytał.

Nie potrafił tego wyjaśnić. Mógłby powiedzieć: „Jestem tutaj obcy” albo: „Jestem z Andur-Kurshu”. Mógł użyć jeszcze innych słów, których nigdy nie zamierzał się uczyć, lecz rozsądek podpowiadał, by zostawić wyjaśnienia Morgaine, która wysłuchawszy tego, co mówili i dokonawszy wyboru, co ukryć, a co ujawnić, mogła zapobiec nieporozumieniom.

— Przyjaciel — rzekł, gdyż to też potrafił powiedzieć i twarz Sina rozjaśnił szeroki uśmiech.

— Tak — zgodził się Sin i gorliwie przystąpił do czesania klaczy.

Sin robił z zapałem wszystko, cokolwiek by mu pokazać. A gdy Vanye się uśmiechał, próbując okazać zadowolenie z jego pracy — promieniał radością. Poczciwy lud, pomyślał Vanye i poczuł się bezpieczniej u nich w gościnie.

— Sin — rozpoczął pieczołowicie ułożone zdanie — zaopiekuj się końmi. Zgoda?

— Będę spał tutaj — oświadczył chłopiec, a jego ciemne oczy roziskrzyło uwielbienie. — Zaopiekuję się nimi, tobą i panią.

— Chodź ze mną — powiedział do niego Vanye, zarzucając na ramię sakwy z przyborami potrzebnymi na noc i żywnością mogącą zwabić dziką zwierzynę, a także — na wszelki wypadek, by uprzedzić wszelkich ciekawskich — torbę podróżną Morgaine.

Chłopiec był miłym kompanem, bo nie dość, że nie był ani odrobinę nieśmiały, to jeszcze w rozmowie z nim okazywał nadzwyczajną cierpliwość. Vanye położył dłoń na jego ramieniu i chłopiec wyraźnie urósł w oczach obserwujących ich z pewnej odległości rówieśników. Przemierzyli tak drogę do wielkiej chaty i wspięli się po drewnianych schodach do środka.

Wzdłuż osi izby, pod wysokimi krokwiami ciągnęły się długie rzędy stołów i ław gotowych w każdej chwili na przyjęcie biesiadników. Ogromne palenisko i szerokie okienne otwory świadczyły — tak jak brak jakiegokolwiek ostrokołu — iż tutaj nigdy nikomu nie przyszła do głowy myśl o obronie. Siedziała tu Morgaine w swej spłowiałej, czarnej opończy; jej kolczuga pobłyskiwała w rozświetlających wirujący kurz promieniach słonecznego światła. Dookoła niej zebrał się tłum wieśniaków: mężczyźni i kobiety, młodzi, starcy i dzieci obsiedli ławy, część nawet znalazła miejsce u jej stóp. Na obrzeżach tego ludzkiego kręgu ciekawe wieści matki kołysaniem uspokajały siedzące im na kolanach dzieci.

Przed Vanye otworzyło się przejście, wieśniacy rozstępowali się na obie strony. Zrobiono mu miejsce na ławie i mimo że powinien usiąść na ziemi, spoczął na niej. Sin zdołał się prześliznąć przez ciżbę ze zwinnością węgorza i usiadł tuż obok jego kolana.

Morgaine spojrzała w jego stronę.

— Ofiarowują nam swą gościnę i wszystko, czego nam trzeba: ekwipunek i prowiant. Wydaje się, że to tobą najbardziej są zafascynowani. Łamią sobie głowę nad tym, skąd pochodzisz — jesteś taki wysoki, tak bardzo odmienny. Są nieco zaniepokojeni, że jesteśmy tak silnie uzbrojeni, lecz wytłumaczyłam im, iż wstąpiłeś do mej służby w dalekiej krainie.

— Nie ulega wątpliwości, że tutaj są qhalowie.

— I ja domyśliłam się tego. Lecz jeśli tak jest, to nie mogą być wrogami tego ludu.

Przeszła z powrotem na język qhalski, by przemówić uprzejmie:

— Vanye, oto najstarsi w wiosce: Sersein oraz jej mąż Serseis, Bythein i Bytheis, Melzein i Melzeis. Zapraszają nas, pragną, by ta oto izba była dla nas schronieniem tej nocy.

Na znak zgody, z szacunku dla swych gospodarzy, pochylił głowę w ukłonie.

— Odtąd — Morgaine dorzuciła w mowie andurskiej — będę im tylko zadawać pytania. Radzę ci, byś postąpił podobnie.

— Nic nie powiedziałem.

Skinęła i przemówiła do starszyzny w języku qhalskim tak biegle, że Vanye nie mógł za nią nadążyć.

*

Tej nocy, przy świetle płonących w wielkiej chacie pochodni i ognia na palenisku, zasiedli do obfitych potraw, od których uginały się stoły, by wziąć udział w przedziwnej biesiadzie. Na ławach zasiadł tłum wieśniaków, młodych i starych. Morgaine wyjaśniła, że przyjętym tutaj zwyczajem cała wioska wspólnie zasiada do wieczerzy, jakby wszyscy byli z jednego domu. Taki był również obyczaj Ra-koris w Andurze, lecz tutaj nawet dzieci brały udział w wieczerzy, oddając się lekkomyślnej zabawie w tłumie starszych i paplając bez umiaru. Za takie zachowanie dziecko z Kurshu — obojętnie, czy syn pana, czy wieśniaka — dostałoby po uszach i musiałoby odmaszerować, żeby przyjąć starannie wymierzoną karę. Tutejsza dziatwa, napełniwszy żołądki, zsunęła się pod stoły, by zacząć głośne swawole w podpartych słupami skrzydłach wielkiej izby, a ich śmiech i pokrzykiwania przygłuszały nawet gwar rozmów.

Przynajmniej jednak nie było to miejsce, gdzie trzeba by się obawiać sztyletu skrytobójcy lub trucizny. Vanye usiadł po prawicy Morgaine — choć jako ilin powinien stanąć za jej plecami — i chętnie próbowałby każdą podawaną potrawę, by nabrać całkowitej pewności, lecz Morgaine zabroniła mu tego. Poniechał więc ostrożności. Na zewnątrz, w zagrodzie wierzchowce pasły się dobrym sianem, oni zaś siedzieli w jasnej, ciepłej izbie w ciżbie ludzi gotowych uśmiercić ich najwyżej nadmierną ilością jedzenia. Gdy wreszcie nikt nie mógł już zmieścić ani kęsa więcej, pogodnie odesłano rozbrykane dzieciaki w okalające izbę ciemności. Najstarsi z ich grupki powiedli najmłodszych i najwyraźniej nikomu nie przyszło nawet do głowy, że w mroku może dziatwę spotkać jakieś niebezpieczeństwo. W środku rozległ się piękny śpiew dziewczęcia przy akompaniamencie dziwnie nastrojonej harfy. Następnie przyszedł czas na pieśń śpiewaną chórem przez wszystkich, a gdy i ona dobiegła końca, chciano przekazać instrument w ręce milczących do tej pory przybyszów. Palce Vanye dawno utraciły już zręczność, której nabrały w dzieciństwie, toteż odmówił, zakłopotany. Morgaine także go nie przyjęła — Vanye nie mógłby sobie nawet wyobrazić, by ona kiedykolwiek miała czas na naukę muzyki — lecz przemówiła do nich, czym — jak się zdawało — sprawiła im przyjemność. Jej słowa wywołały krótką dyskusję, która poprzedziła ostatnią pieśń, wyśpiewaną przez tę samą dziewczynę co poprzednio.

Wieczerza dobiegła końca i wieśniacy udali się na spoczynek, każdy w swoją stronę. Najstarsze dzieci żwawo przygotowały gościom miejsca do spania — dwa, ukryte dyskretnie za zasłoną sienniki, jak najbliżej ognia — i kociołek z gorącą wodą do mycia.

Kiedy na stopniach zamilkł tupot stóp ostatniego dziecka, Vanye odetchnął głęboko. Po raz pierwszy od chwili przyjazdu mogli nacieszyć się samotnością. Zobaczył, że Morgaine rozpina sprzączki swej kolczugi, zrzucając z siebie ciężar, czego nie śmiała robić ani na szlaku, ani na żadnej zsyłanej przez los kwaterze. Skoro ona skłonna była pozwolić sobie na coś takiego, Vanye poczuł, że może postąpić podobnie. Rozebrawszy się do koszuli i bryczesów, umył się za zasłoną i ubrał ponownie, gdyż mimo wszystko jeszcze nie ufał temu miejscu. Morgaine poszła w jego ślady i spoczęli z bronią w zasięgu ręki, śpiąc na zmianę.

On czuwał pierwszy. Uważnie wsłuchiwał się, czy nie dojdzie go szmer jakiegoś poruszenia w wiosce; wyglądał przez okna, rzucając okiem dookoła — na puszczę, na oświetlone księżycem pola; lecz tam panował spokój, tak jak i w uśpionej wiosce. Wrócił i usiadł w cieple obok paleniska, zaczynając w końcu wierzyć, że ta zdumiewająca gościnność jest prawdziwa i szczera.

Rzadko w całej ich podróży napotykali dobro — miast przekleństw i lasu oręża.

Tutaj imię Morgaine nie było jeszcze znane.

*

Rankiem rozszedł się zapach wypiekanego chleba i ludzie zaczęli się krzątać dookoła chaty; dzieci, które urządziły sobie tutaj gonitwę, szybko uciszono.

— Może by tak — wymamrotał Vanye, czując przyjemny aromat świeżego chleba — zjeść gorącą pajdę na drogę?

— Nie odjeżdżamy — odparła Morgaine.

Spojrzał na nią zdezorientowany, nie wiedząc, czy dobra to, czy zła wiadomość.

— Przemyślałam wszystko starannie. Może masz rację: oto jest miejsce, gdzie moglibyśmy zaczerpnąć tchu. Jeśli nie zostaniemy tutaj na wypoczynek, zajeździmy wierzchowce na śmierć i sami przeciągniemy strunę, do cna wyczerpawszy siły. Żadna z Bram nie wiedzie w bezpieczne strony. Gdy się nam uda i przedrzemy się, znów będziemy musieli jechać bez ustanku. Wówczas możemy stracić wszystko, jeśli nie skorzystamy z tego, co ofiarowuje nam to miejsce. Trzy dni. Na tyle odpoczynku możemy sobie pozwolić. Myślę, że twoja rada była rozsądna.

— Zatem budzisz we mnie wątpliwości. Nigdy nie chciałaś mnie słuchać, a wbrew wszystkim i wszystkiemu — żyjemy!

— To prawda, nigdy — w jej śmiechu zabrakło humoru. — Niejeden mój plan w najgorszej chwili spalił na panewce! Puszczałam mimo uszu twe rady, co mogło czasami być dla ciebie niebezpieczne, lecz tym razem posłucham; uważam, że nasze szanse na sukces i porażkę są równe.

Szybko zerwali się z posłań. Dzieci z poważnymi twarzyczkami podały im pajdy gorącego chleba ze słodkim masłem i świeże mleko. Zjedli wszystko do ostatniego okruszka, jakby poprzedniego wieczoru nie mieli nic w ustach, gdyż takie śniadanie było luksusem nie przysługującym wyjętym spod prawa banitom.

*

Trzy dni minęły zbyt szybko. Szlachetność i uprzejmość mieszkańców wioski sprawiła, że z szarych oczu Morgaine zniknął cień bólu, który zasnuwał je od tak dawna; zaczęła się uśmiechać, a nawet czasami słychać było jej miękki i wesoły śmiech. Dotąd Vanye poświęciłby wiele, by ujrzeć coś takiego.

Ich wierzchowcom powodziło się równie znakomicie: odpoczywały, dzieci całymi garściami znosiły im słodkie trawy, głaskały, czesały grzywy i czyściły szczotką tak gorliwie, iż Vanye pozostało jedynie zatroszczyć się o ich kopyta, w czym ochoczo pomógł mu wiejski kowal, oddając na jego usługi całą swą zręczność i kuźnię.

Za każdym razem, gdy pojawiał się w zagrodzie dla koni, dzieci, zwłaszcza Sin, obsiadłszy ogrodzenie, zalewały go prawdziwym potokiem pytań, próbując dowiedzieć się czegoś o zwierzętach, Morgaine i o nim samym; on jednak niewiele z tego potrafił zrozumieć.

— Proszę, khemeisie Vanye — błagał Sin, oparłszy się na krawędzi beczułki z wodą — czy moglibyśmy zobaczyć broń? — zapytał, a przynajmniej w ten sposób ułożył słowa.

Przypomniało to Vanye jego własne chłopięce lata, kiedy to wodził rozszerzonymi oczyma za dai-uyin, członkami wysokiej szlachty klanu, chłonąc z mieszaniną podziwu i lęku widok zbroi, wierzchowców i broni, jednak z duszą zatrutą świadomością o swoim bękarctwie, które — gdyż był zniewolonym synem z nieprawego łoża pana feudalnego — powodowało, że dla niego zdobycie tego wszystkiego było rozpaczliwą koniecznością. Lecz to były zwykłe, wiejskie dzieci, których los nie pchał w stronę oręża i wojaczki, a ich wyobraźnię podsycała ciekawość podobna do tej, jaką budziły księżyc i gwiazdy — niezrozumiałe, odległe ciała niebieskie.

Ujął w dłoń rękojeść swego miecza i wyciągnął go z pochwy. Pozwolił ich brudnym palcom dotknąć głowni, a Sinowi — który aż wydął się z zachwytu — uchwycić go i zważyć w dłoni. Po chwili jednak im go odebrał, gdyż nie lubił widoku dzieci bawiących się tak ponurą rzeczą. Zbyt wiele było na nim krwi.

Dzieci na migi poprosiły, by pokazał im drugi miecz, lecz on zmarszczył tylko brew i odmownie potrząsnął głową, kładąc dłoń na żłobionej rękojeści. Przymilając się, prosiły usilnie, lecz on nie uległ ich naleganiom. Ich ręce nie mogły dotknąć Miecza Honoru, nim bowiem popełniało się samobójstwo. Jednakże broń ta, choć przypasana do jego boku, nie należała do niego — on był tylko związanym przysięgą posłańcem.

— Elarrh — podsumowały głosem pełnym najgłębszego szacunku.

Vanye nie miał najmniejszego pojęcia, co miały na myśli, lecz zaniechały próśb i więcej nie przejawiły ochoty dotknięcia broni.

— Sinie — powiedział, chcąc dowiedzieć się czegoś od dzieci — czy zbrojni odwiedzają kiedy waszą wioskę?

Na twarzy Sina i w oczach wszystkich dzieci, co do jednego, natychmiast pojawiło się zaintrygowanie.

— Nie jesteście z naszej puszczy — zauważył Sin.

Dziecko zwróciło się do niego per wy, odgadując prawdę. Vanye wzruszył ramionami, przeklinając własny pośpiech, który zdradził go nawet przed dziećmi. Przecież wiedziały, na jakiej ziemi żyją i miały dość rozsądku, by rozpoznać obcego, który nie wiedział tego, co powinien.

— Skąd pochodzicie? — zapytała mała dziewczynka i z mieszaniną zachwytu i grozy dodała, szeroko otwierając oczy: — Czy jesteście sirren?

Pozostali oburzyli się, a Vanye pochylił głowę i zajął się przymocowywaniem miecza, świadomy, że w ich malutkich rączkach jest bezradny. Pociągnąwszy za pierścień biegnącego w poprzek piersi pasa, podciągnął miecz na plecach do wysokości ramienia i zahaczył pierścień u boku.

— Jestem zajęty — rzekł i odszedł. — Zostań, proszę — powstrzymał Sina, który ruszył w jego ślady.

Strapiony i zamyślony chłopiec zatrzymał się. Nie poprawiło to wcale samopoczucia Vanye. Wrócił do wielkiej chaty, gdzie zastał Morgaine w otoczeniu starszyzny klanu. Było tam również kilkoro młodych mężczyzn i kobiet, którzy zaniechali swych codziennych obowiązków, aby się z nią spotkać. Zbliżył się w milczeniu, a oni ustąpili mu miejsca, tak jak poprzednio. Długo przysłuchiwał się rozmowie Morgaine z pozostałymi, niekiedy wyławiając krótkie zdania z powodzi słów. Od czasu do czasu Morgaine przerywała swoją wypowiedź, by przetłumaczyć mu jakiś ważniejszy zwrot. Była to dla niej osobliwa rozmowa, gdyż jej rozmówcy mówili o plonach, zwierzętach hodowlanych i lasach, które były ich własnością; jednym słowem o wszystkim, co dotyczyło ich wioski.

Gmina omawiająca ze swym panem stan własnych spraw, pomyślał Vanye. Jednak Morgaine łaskawie przystała na to; rzadko zabierała głos — słuchała, jak to było w jej zwyczaju.

Nadeszła wreszcie chwila, kiedy wieśniacy zostawili ich samych, i Morgaine zbliżyła się do ognia, by tam odpocząć.

Vanye ukląkł przed nią, zakłopotany tym, co musiał jej wyznać: że zdradził się przed dziećmi.

Uśmiechnęła się, gdy powiedział jej o tym.

— I cóż z tego? Nie sądzę, by miało to przynieść nam szkodę. Nie mogę się dowiedzieć, jaki jest związek qhalów z tą ziemią, ale, Vanye, dzieją się tu rzeczy tak przedziwne, że doprawdy nie wiem, jak moglibyśmy ukryć fakt, iż jesteśmy tutaj obcy.

— Co oznacza elarrh?

— Słowo pochodzi od arhh, co oznacza „szlachetny” albo ar — „władza”; obydwa brzmią tak samo. W zależności od sytuacji może ono przyjmować jedno lub drugie znaczenie — albo obydwa na raz; w zamierzchłych czasach arrhtheis w odniesieniu do qhala oznaczało zarówno zajmowaną przez niego pozycję, jak i władzę, którą dzierżył. W owych dniach dla Ludzi każdy qhal musiał być panem, a posiadana przez nich władza wywodziła się z Bram, które zawsze stały przed nimi otworem, a przed Ludźmi — nigdy. Stąd także wzięło się owo przygnębiające znaczenie słowa elarrh: atrybut władzy albo pana, rzecz godna czci lub niebezpieczna... od której Człowiek trzyma się z dala.

Im więcej rozumiał z języka qhalskiego, tym większe czuł zaniepokojenie. Taka arogancja budziła wstręt... I to, o czym powiedziała mu Morgaine, czego nigdy się nie domyślał, a co wstrząsnęło nim do głębi: o qhalskich eksperymentach z rasą Ludzi; o rzeczach, które były wskazówką, jakie były początki jego własnego świata. Podejrzewał, że to jeszcze nie było wszystko, lecz więcej nie ośmieliła się mu powiedzieć.

— Co powiesz tym ludziom — zapytał — i kiedy? Powiesz im o strapieniu, które podąża naszym tropem, które im ściągnęliśmy na głowę? Liyo, za kogo oni nas biorą? Czy domyślają się, dlaczego do nich przyszliśmy?

Zasępiona Morgaine pochyliła się, by objąć kolana rękami.

— Podejrzewam, że biorą nas oboje za qhalów, ciebie być może za mieszańca. Nie wiem, jak wybadać delikatnie, co ma wpływ na ich sąd o nas, ani jakie żywią uczucia. Ostrzec ich? Chciałabym! Zarazem jednak życzyłabym sobie wiedzieć, co się obudzi, jeśli to uczynię. To tacy poczciwi ludzie — wszystko, co widziałam i słyszałam, jest tego potwierdzeniem. Lecz tego, co ich broni... lepiej, by tego nie było.

Miał dokładnie takie samo zdanie: natknęli się na miejsce bezbronne i bezpieczne, lecz żyjące w groźnej nieświadomości i w sieci czegoś, co kierowało się sobie tylko znanymi prawami.

— Bądź ostrożny w słowach — poradziła mu. — Mówiąc w języku kurshijskim, wystrzegaj się nazw, które mogłyby być im znajome bez względu na mowę. Odtąd jednak powinniśmy mówić wyłącznie w ich języku, musisz zatem wyskrobać z głowy wszystko, co tylko zdołasz. Od tego zależy nasze bezpieczeństwo, Vanye.

— Próbuję to robić — odparł.

Skinęła głową z aprobatą.

Przez pozostałą część dnia spacerowali po wiosce i po obrzeżach pól zatopieni w rozmowie, podczas której Vanye starał się zapamiętać wszelkie słowa, jakie tylko zdołał.

*

Oczekiwał, że Morgaine zdecyduje się opuścić wioskę następnego dnia rano, lecz nie uczyniła tego. Wieczorem nie otrzymał odpowiedzi na pytanie, czy wyruszą nazajutrz. Morgaine, zbywszy go wzruszeniem ramion, zaczęła mówić o czymś innym. Nazajutrz już nie pytał: uległ spokojnej atmosferze wioski i dał się wciągnąć w jej codzienny rytm zajęć — tak jak to zdawała się już czynić Morgaine.

Spokój był ozdrawiający, jakby koszmar, który kładł się za nimi długim cieniem, był iluzją, i jedynie to zalane słońcem miejsce było rzeczywiste i prawdziwe. Morgaine ani słówkiem nie napomknęła o wyjeździe, jakby milczenie miało być zaklęciem oddalającym wszelkie niebezpieczeństwo — od nich i od ich gospodarzy. Jednak Vanye pełen był niepokoju, gdyż upłynęło już wiele dni, od kiedy przekroczyli granice wioski. Pewnego razu, gdy spali obok siebie — oboje, gdyż czuwanie na zmianę w samym środku tak przyjacielskiej osady zdawało się niepotrzebne — naszedł go sen. Ocknął się zlany potem i ponownie zasnął, by tym razem obudzić się z krzykiem, który zmusił Morgaine do sięgnięcia po broń.

— Koszmary w miejscu takim jak to? — zdziwiła się. — Bywaliśmy już w takich, gdzie były one bardziej uzasadnione.

Jednakże i ją tej nocy dręczył niepokój, bo długo wpatrywała się potem w płomienie.

Niezbyt dokładnie pamiętał, o czym był ów sen, trapiło go jedynie wspomnienie czegoś tak złowieszczego jak wąż wślizgujący się do gniazda, czemu on nie mógłby zapobiec.

Moje sumienie nie zazna już spokoju, opadły go czarne myśli.