Perły i piach ebook

Nadzieja

— Oj, Stachu straszny ziąb dziś na polu, w tym naszym Krakowie.

— Ziąb? W lipcu? Nie czuję, serce mnie grzeje. Popatrz, ten wysoki, w środku, to Paderewski, co pomnik ufundował.

— A ten niższy obok, w okularach?

— To Feliks Nowowiejski. Wczoraj pięknie na organach grał.

— A na co on tutaj, skoro organów nie ma?

— Oj, jaki ty mało światowy jesteś. To kompozytor. Melodie układa i chóry prowadzi. Na dzisiejszą uroczystość też przygotował i własną osobą chór powiedzie.

— Wiesz Stachu, tak sobie myślę, czy król Jagiełło, co u nas w katedrze pochowany, mógł przewidzieć, że my pół tysiąca lat po jego zwycięstwie, ten pomnik we wstydzie będziemy odsłaniali?

— W jakim wstydzie? Co ty mówisz?

— Ano takim, że on wielki triumf pod Grunwaldem odniósł. Lecz na co to było, skoro Polski dziś nie ma, i to nie od wczoraj, ale od ponad stu lat nie ma. Tyle lat wstydu.

— Nie ma, ale będzie! O, tu zobacz, mam zapiski z wczorajszego seansu: dziesięć lat nie minie, a orzeł biały znów skrzydła rozwinie…

— Ech, te twoje seanse…

— Pogadamy później, teraz słuchaj. Zaczynają…

Nie rzucim ziemi skąd nasz ród,

Nie damy pogrześć mowy…[1]

[1] „Rota” — słowa Maria Konopnicka, muzyka Feliks Nowowiejski. Obie postaci — nietuzinkowe. Pierwsze, imponujące, głęboko patriotyczne (kilkusetosobowy chór z przedstawicielami wszystkich zaborów — symbolizujący trwającą jedność Rzeczpospolitej) wykonanie, pod dyrekcją kompozytora, miało miejsce w Krakowie 15 lipca 1910 roku, dokładnie w pięćsetną rocznicę bitwy grunwaldzkiej, na uroczystości odsłonięcia rocznicowego pomnika, ufundowanego przez Ignacego Paderewskiego. Kraków był w zaborze austriackim. W żadnym innym zaborze nie było wtedy możliwe postawienie monumentu grunwaldzkiego, ani zorganizowanie oficjalnej uroczystości rocznicowej w takiej skali i oprawie.

Zdrada

Kamieniew