Polowanie ebook

SERIA ALFA & OMEGA

Mojej rodzinnej drużynie, która cierpliwie znosi każde „sami sobie weźcie coś do jedzenia”, każdą mrożoną pizzę i różnego rodzaju paćki, bylebym mogła skończyć książkę.

Michaelu, Collinie, Amando i Jordanie

1

Już trzeci raz obserwowała go z upatrzonej wcześniej kryjówki. Za pierwszym i drugim razem rąbał drwa, ale tego dnia, po silnych opadach śniegu, jak przystało na grudzień, odśnieżał chodnik. Musiała zrobić to dzisiaj.

Z mocno bijącym sercem śledziła jego ruchy. Doskonale kontrolował mięśnie – w każdy zamach wkładał dokładnie tyle samo energii. Każdy ślad szufli biegł dokładnie równolegle do poprzedniego. W jego postawie widziała ogrom gniewu, powściąganą wściekłość, nad którą panował siłą woli. Był jak bomba domowej roboty.

Przypłaszczona do ziemi, starając oddychać się płytko, żeby jej nie zauważył i nie usłyszał, planowała, jak to zrobi. Pomyślała, że zajdzie go od tyłu, szybko, znienacka, żeby nie zdążył zareagować. Jeden ruch i po wszystkim – o ile nie straci odwagi, jak te dwa razy wcześniej.

Coś mówiło jej, że to musi być dzisiaj, bo czwartej okazji nie będzie. Był ostrożny, zdyscyplinowany i gdyby nie ta wściekłość, jego wilk z pewnością wyczułby jej kryjówkę w śniegu pod jodłami rosnącymi przed domem.

Trzęsła się z napięcia, przerażona tym, co planowała. Zasadzka. Oznaka tchórzostwa i słabości, ale inaczej nie dałaby mu rady. A musiała to zrobić, inaczej prędzej czy później straci tę kontrolę, pozwalającą mu tak rytmicznie odśnieżać, podczas gdy wewnątrz niego szalał wilk. A wtedy zginą ludzie.

Niebezpieczny plan. Potrafił reagować niezwykle szybko. Jeśli to schrzani, zabije ją. Musiała ufać, że refleks jej wilczycy wystarczy. Musiała to zrobić.

Zdecydowała się i to dało jej siłę. To musi być dzisiaj.

Charles usłyszał silnik SUV-a, ale nie podniósł głowy.

Wyłączył komórkę i ignorował chłodny głos ojca w głowie, póki ten nie ucichł. Nikt poza nim nie mieszkał przy tej ośnieżonej górskiej drodze, więc samochód musiał oznaczać kolejny poziom determinacji Brana, by przywołać syna do porządku.

– Cześć, szefie!

Był to ten nowy wilk, Robert, przysłany do watahy Aspen Creek przez Alfę z powodu braku panowania nad sobą. Czasami Marrok mógł pomóc, a jeśli nie, trzeba było załatwić sprawę ostatecznie. Jeśli Robert nie nauczy się dyscypliny, prawdopodobnie na Charlesa spadnie obowiązek posprzątania bałaganu. Jeśli Robert nie nauczy się manier, robota nie będzie tak nieprzyjemna, jak mogłaby być.

Fakt, że Bran przysłał z wiadomością właśnie tego wilka, dużo mówił o tym, jak bardzo jest wkurzony.

– Szefuńciu! – Robert nawet nie wysiadł z samochodu. Niewiele osób miało przywilej nazywania Charlesa inaczej niż po imieniu, a ten szczeniak z pewnością do nich nie należał.

Charles przerwał machanie szuflą i spojrzał na przybyłego, pozwalając mu zobaczyć, z kim ma do czynienia. Uśmiech tamtego zniknął jak kamfora, pobladły mężczyzna natychmiast spuścił wzrok, a zalane adrenaliną serce uwypukliło na jego szyi pulsującą gwałtownie tętnicę.

Charles poczuł się małostkowy. Wkurzył się na siebie, bo nie znosił być małostkowy, a zachował się tak pod wpływem wrzącego w nim gniewu. Brat wilk wyczuł słabość Roberta i spodobało mu się to. Napięcie, jakie wywołało postawienie się Marrokowi, rozbudziło w bracie wilku żądzę krwi. Robert mógł ją zaspokoić.

– J...ja...

Charles milczał. Niech głupiec sam sobie radzi. Opuścił lekko powieki, pozwalając mężczyźnie wić się jeszcze bardziej. Smród strachu Roberta jednocześnie cieszył brata wilka i budził niesmak w Charlesie. Zazwyczaj ich relacja była bardziej harmonijna, ale może problem tkwił w tym, że Charles też miał ochotę kogoś zabić.

– Marrok chce się z tobą widzieć.

Charles odczekał całą minutę, wiedząc dobrze, jak długo potrwa ona dla posłańca ojca.

– To wszystko?

– Tak, proszę pana.

Och, jakże to różniło się od wcześniejszego „szefuńcia”.

– Przekaż mu, że przyjdę, kiedy skończę odśnieżać – rzucił, wracając do pracy.

Kilka machnięć łopatą później usłyszał, jak SUV bierze zakręt na wąskiej drodze. Wozem zarzuciło, a kiedy złapał przyczepność, odjechał ku Marrokowi, zostawiając za sobą wężykowate ślady pośpiechu, z jakim Robert chciał opuścić to miejsce. Brat wilk odczuwał chełpliwą satysfakcję, Charles starał się jej nie odczuwać. Wiedział dobrze, że nie powinien drażnić ojca, odmawiając natychmiastowego wykonania polecenia, szczególnie na oczach Roberta, który potrzebował właściwego wzoru, ale sam naprawdę potrzebował czasu.

Musiał odzyskać spokój, zanim znów stanie przed Marrokiem. Musiał nad sobą panować, jeśli chciał wyłożyć z chłodną logiką swoje argumenty i wyjaśnić, dlaczego Marrok się myli, a nie znów trykać się z nim, jak ostatnie cztery razy, kiedy rozmawiali. Nie po raz pierwszy żałował, że nie jest bardziej elokwentny. Jego brat potrafił czasem skłonić Marroka do zmiany zdania, jemu nigdy się to nie udało. W tym wypadku jednak Charles miał pewność, że ojciec się myli.

A więc teraz porusza się, żeby poprawić sobie nastrój.

Skupił się na śniegu i właśnie głęboko zaciągał się mroźnym powietrzem, kiedy coś ciężkiego wylądowało mu na plecach, przewracając twarzą w biały puch. Ostre zęby i ciepłe wargi dotknęły jego karku i zniknęły tak błyskawicznie jak ciężar, który przyciskał go do ziemi.

Nie poruszając się, spojrzał kątem oka na niebieskookiego czarnego wilka, który obserwował go niespokojnie... machając niepewnie ogonem, przebierając łapami i nerwowo to wysuwając, to chowając pazury, jak podekscytowany kot.

I nagle jakby w bracie wilku zadziałał jakiś przełącznik, gasząc szalejący gniew, który szarpał Charlesem przez ostatnie dwa tygodnie. Ogarnęła go taka ulga, że opuścił głowę w śnieg. Tylko przy niej, zawsze przy niej, brat wilk wyciszał się całkowicie. Tych parę tygodni nie wystarczyło, żeby przywyknąć do tego cudu lub przegnać głupotę, która powstrzymywała go przed poproszeniem jej o pomoc.

To dlatego zaplanowała tę zasadzkę.

Kiedyś wyjaśnił jej, dlaczego napadanie na niego znienacka mogło się dla niej źle skończyć. Choć najwyraźniej brat wilk nie miał wątpliwości, kto się na niego zasadził – pozwolił się wrzucić w śnieg.

Przyjemny był ten chłód na twarzy.

Zmarznięty puch znów zaskrzypiał pod jej łapami. Pisnęła zaniepokojona, co dowodziło, że nie zauważyła tego ukradkowego zerknięcia. Dotknęła zimnym nosem jego ucha i musiał powstrzymać się, żeby nie drgnąć. Udawanie martwego z twarzą ukrytą w śniegu pozwalało mu swobodnie się uśmiechać.

Dotyk zimnego nosa zniknął, więc nadal leżąc nieruchomo, czekał, aż wilczyca znów się zbliży. Trąciła go łapą, więc zakołysał lekko ciałem, ale kiedy skubnęła go w pośladek, nie wytrzymał, drgnął gwałtownie i jęknął.

Po tym nie było sensu już dłużej udawać martwego, przeturlał się więc i dźwignął na czworaka.

Uskoczyła szybko, lecz już poza jego zasięgiem, a potem odwróciła się i spojrzała na niego. Wiedział, że niczego nie wyczyta z jego twarzy. W zasadzie miał co do tego pewność. Był mistrzem w ukrywaniu swoich uczuć.

A jednak coś ujrzała, bo przypadła przednią połową ciała do ziemi i otworzyła paszczę w wilczym uśmiechu, uniwersalnym zaproszeniu do zabawy. Przeturlał się naprzód, a ona umknęła z piskiem podniecenia.

Gonili się i tarzali przed domem, niwecząc jego wysiłki przy sprzątaniu chodnika i zamieniając nietkniętą połać śniegu w pole bitwy pełne śladów stóp i ciał. Pozostał w ludzkiej formie, żeby wyrównać jej szanse, bo brat wilk był od niej trzydzieści, może nawet czterdzieści kilogramów cięższy, a on jako człowiek ważył tyle, co ona jako wilk. Nie używała pazurów ani zębów, żeby nie zranić delikatnej ludzkiej skóry.

Śmiał się z jej udawanych warknięć, kiedy go dopadła i zaczęła dobierać się do jego brzucha, i jeszcze bardziej, gdy wetknęła mu pod kożuch i koszulkę zimny nos, który łaskotał wrażliwe boki mocniej niż palce.

Starał się uważać, żeby nie przygnieść jej sobą, nie zrobić krzywdy, nawet niechcący. To, że się na to zdecydowała, było wyrazem jej zaufania, co niezmiernie go ucieszyło, jednak ani na moment nie pozwolił bratu wilkowi zapomnieć, że nie zna ich zbyt dobrze i ma więcej niż inni powodów, żeby bać się jego oraz tego, kim jest – mężczyzną i dominującym wilkiem.

Usłyszał podjeżdżający samochód. Mógł przerwać ich igraszki, ale brat wilk nie miał ochoty podejmować jeszcze prawdziwej walki. Tak więc złapał ją za tylną łapę i pociągnął, jednocześnie odtaczając się poza zasięg lśniących kłów.

Zignorował silny zapach gniewu ojca – zapach, który raptownie zniknął.

Anna nie zauważyła obecności Brana, który potrafił być niewidzialny, wtopić się w cień, jakby był zwykłym człowiekiem, nie Marrokiem. Cała jej uwaga skupiała się na Charlesie, a brat wilk puchł z dumy, że nawet Marrok jest drugi w kolejce do jej zainteresowania. Martwiło to człowieka, ponieważ mając tak niewyćwiczone wilcze zmysły, pewnego dnia Anna może nie zauważyć zbliżającego się niebezpieczeństwa i zginąć. Brat wilk był absolutnie pewien, że zdoła ją ochronić, i opędzał się od trosk Charlesa, wciągając go w radosną zabawę.

Charles usłyszał westchnienie ojca i szelest zdejmowanych przez niego ubrań w chwili, gdy Anna rzuciła się do biegu. Puścił się w pościg za nią wokół domu. Trzymała go na dystans, wskakując za drzewa, kiedy za bardzo się zbliżył. Poduszki łap dawały lepszą przyczepność niż podeszwy butów, mogła więc szybciej okrążać pnie.

Kiedy wypłoszył ją spomiędzy drzew, runęła znów na drugą stronę domu. Deptał jej po piętach, kiedy wypadła zza rogu na front i zastygła w miejscu na widok czekającego na nich Brana w wilczej formie.

Jedynie, co mógł zrobić Charles, żeby nie staranować jej w pędzie, to zbić ją z nóg, zamienić bieg w ślizg.

Zanim zdążył sprawdzić, czy nic jej nie jest, runął na niego srebrny pocisk i reguły gry zmieniły się raptownie. Podczas zabawy z Anną miał wszystko pod kontrolą, jednak udział ojca zmusił go do sumiennego używania mięśni, szybkości i mózgu, by powstrzymać dwa wilki – srebrnego i czarnego – przed skarmieniem go śniegiem.

Mimo to i tak skończył na plecach, z Anną na nogach i kłami Brana prawie dotykającymi boków szyi w udawanej groźbie.

– Już dobrze! – zawołał, rozluźniając mięśnie. – Już dobrze, poddaję się.

Słowa te były czymś więcej niż ogłoszeniem końca zabawy. Ale próbował. Jednak ostatecznie słowo Alfy było prawem. Cokolwiek miało nastąpić – nastąpi. Dlatego poddał się dominacji ojca tak łatwo, jak każdy szczeniak w jego watasze.

Marrok uniósł łeb i zszedł z piersi Charlesa, kichnął i otrząsnął się ze śniegu, a Charles usiadł, wydostając nogi spod wilczycy.

– Dzięki – powiedział, a ona odwzajemniła się radosnym uśmiechem. Zebrał ubrania leżące na masce samochodu ojca i otworzył drzwi do domu. Anna wskoczyła do dziennego pokoju i potruchtała korytarzykiem do sypialni. Charles wrzucił ubrania do łazienki, a gdy Bran za nimi podążył, zamknął drzwi za białym koniuszkiem ogona.

Zupa i gorąca czekolada były już gotowe, kiedy Bran wyszedł. Twarz miał zarumienioną z wysiłku po przemianie, a oczy orzechowe, całkiem ludzkie.

Nie byli do siebie podobni. Charles odziedziczył urodę po matce, Saliszce, Bran zaś był Walijczykiem do szpiku kości, o piaskowych włosach i wyrazistych rysach twarzy, która zazwyczaj przybierała wyraz zwodniczej szczerości, w tej chwili jednak nieobecnej. Pomimo zabawy Bran nie wyglądał na szczególnie zadowolonego.

Charles nie zawracał sobie głowy zagajaniem rozmowy. I tak nie miał nic do powiedzenia. Dziadek powiedział mu kiedyś, że za często próbuje przesunąć drzewo, podczas gdy mądry człowiek je obchodzi. Dziadek był szamanem i lubił metafory. I zazwyczaj miał rację.

Wręczył ojcu kubek z czekoladą.

– Twoja żona zadzwoniła do mnie wczoraj – oznajmił Bran szorstko.

– O? – Nie wiedział o tym. Anna musiała zrobić to, gdy wyszedł z domu, żeby wybiegać swoją frustrację.

– Powiedziała, że nie słyszałem, co do mnie mówiłeś – ciągnął ojciec. – Odparłem, że wyraźnie usłyszałem, że uważasz mnie za idiotę, skoro wybieram się do Seattle na spotkanie z europejską delegacją. Tak samo wyraźnie, jak większość mojej watahy.

Takt to moje drugie imię, pomyślał Charles i uznał, że lepiej otworzyć usta do napicia się czekolady niż do mówienia.

– Zapytałam też, czy masz w zwyczaju kłócić się z nim o błahostki – włączyła się Anna, wyminęła Brana i otarła się o Charlesa. Miała na sobie jego ulubiony sweter, ten brązowy. Sięgał jej do pół uda i skrywał kształty pod masą kakaowej wełny. Brat wilk lubił, gdy nosiła jego ubrania.

W ciemnym swetrzysku powinna wyglądać jak uchodźca, ale tak nie było. Kolor kontrastował z cerą, nadając jej odcień porcelany, i wydobywał jaśniejsze refleksy w brązowych włosach. Podkreślał również piegi, które uwielbiał.

Usiadła na blacie i zamruczała z zadowoleniem, biorąc kubek z kakao, które dla niej zrobił.

– A potem się rozłączyła – dokończył Bran zdegustowany.

– Umm – mruknęła Anna, trudno powiedzieć, czy na potwierdzenie jego słów, czy w reakcji na gorący napój.

– A potem nie odbierała, gdy dzwoniłem – dorzucił niezadowolony.

Ha, niefajnie mieć w pobliżu kogoś, kto nie okazuje ci natychmiastowego posłuszeństwa, co, staruszku? – pomyślał Charles w chwili, gdy ojciec na niego spojrzał.

Niespodziewany śmiech świadczył, że Bran nie jest naprawdę zły.

– Okropność – zaryzykował Charles.

– Krzyczał na mnie – poskarżyła się Anna pogodnie, klepiąc się po czole. Marrok mógł mówić do każdego ze swych wilków za pomocą telepatii, ale bez względu na to, jak bardzo wydawało się to prawdopodobne, nie czytał im w myślach. Był po prostu świetny w odczytywaniu ludzi. – Zignorowałam go i wreszcie przestał.

– Co to za zabawa walczyć z kimś, kto nie oddaje – rzucił Charles.

– Wiedziałam, że jak przestanie walczyć, będzie mógł spokojnie się zastanowić – stwierdziła Anna wyraźnie z siebie zadowolona. – Nawet jeśli tylko nad słowami, którymi zmiażdży mnie podczas kolejnej rozmowy.

Nie miała jeszcze nawet ćwierć wieku, była jego towarzyszką niecały miesiąc, a już ustawiała ich sobie jak chciała. Brat wilk był niezwykle zadowolony, że znalazł im taką samicę.

Charles odłożył kubek i zaplótł ramiona na piersi. Wiedział, że wygląda groźnie – o to mu chodziło. Ale gdy Anna odsunęła się od niego, dosłownie odrobinę, natychmiast opuścił ręce, zatknął kciuki w kieszenie dżinsów i rozluźnił barki.

– Manipulowanie Branem zazwyczaj się mści – pouczył ją tonem znacznie łagodniejszym, niż zamierzał. – Nie radzę tego robić.

Ale Bran potarł usta i westchnął.

– No? – zwrócił się do syna. – To czemu uważasz, że mój udział w spotkaniu w Seattle będzie taką katastrofą?

Charles obrócił się w stronę ojca, zapominając natychmiast o postanowieniu, by nie podważać jego decyzji o wyjeździe do Seattle.

– Bestia przybywa, a ty jeszcze pytasz?

– Co? – zapytała Anna.

– Jean Chastel, Bestia z Gévaudan – wyjaśnił Charles. – Lubi pożerać swoje ofiary, a te to głównie ludzie.

– Już tego nie robi – stwierdził Bran chłodno.

– Proszę cię! – prychnął Charles. – Nie wciskaj mi czegoś, w co sam nie wierzysz, bo pachnie mi to kłamstwem. Bestia została zmuszona do zaprzestania mordów na widoku, ale wąż zmienia tylko swoją skórę, jego natura pozostaje. Nadal to robi. I wiesz o tym tak samo dobrze jak ja. – Mógł przywołać inne argumenty: że Jean gustował w ludzkim mięsie, im młodszym, tym lepiej, ale Anna doświadczyła już tego, co się dzieje, gdy wilk zmienia się w potwora. Nie chciał uświadamiać jej, że są na świecie gorsze monstra niż jej były Alfa i jego towarzyszka. A ojciec dobrze wiedział, czym jest Jean Chastel.

– To prawda, prawie na pewno tak jest – przyznał Bran. – Ale ja nie jestem bezradnym człowiekiem, mnie nie zabije. – Spojrzał bystro na Charlesa. – O czym dobrze wiesz. Dlaczego więc uważasz, że to takie niebezpieczne?

Miał rację. Nawet po usunięciu Bestii z tego równania myśl o wyjeździe ojca nadal nie dawała Charlesowi spokoju. Bestia była tylko najbardziej oczywistym, najłatwiejszym do wykazania niebezpieczeństwem.

– Po prostu wiem – rzekł w końcu. – Ale decyzja oczywiście należy do ciebie. – Aż ścisnęło go w żołądku w oczekiwaniu na reakcję.

– Nadal nie masz logicznych argumentów.

– To prawda. – Charles zmusił swoje ciało, by postawą okazało, że uznał porażkę, i wbił wzrok w ziemię.

Ojciec zapatrzył się przez niewielkie okno na góry otulone zimową bielą.

– Twoja matka tak robiła – rzekł. – Stwierdzała coś, co nie miało żadnej logicznej podstawy, i oczekiwała, że uwierzę jej na słowo.

Anna wpatrywała się w Brana z pełnym nadziei wyczekiwaniem.

Bran uśmiechnął się do niej, a potem uniósł kubek ku górom.

– I boleśnie nauczyłem się, że zazwyczaj miała rację. Frustrujące, to słowo ani odrobinę nie oddaje tego, co czułem. A więc – zwrócił się znów do Charlesa – są już w drodze, nie mogę tego odwołać, więc nie ma wyjścia. Ujawnienie światu, że wilkołaki żyją pośród ludzi, wpłynie tak samo, o ile nie bardziej, na wilki europejskie. Zasłużyły na to, żeby ich wysłuchać i poznać powody naszej decyzji. To powinno wyjść ode mnie, ale ty będziesz dopuszczalnym zastępcą. Choć niektórzy mogą poczuć się tym urażeni, co oznacza, że będziesz musiał jakoś sobie z tym poradzić.

Ulga zalała Charlesa tak gwałtownie, że osłabły aż oparł się o blat, tak nagle i do reszty odeszło dręczące go od jakiegoś czasu przeczucie ostatecznej katastrofy. Spojrzał na swoją towarzyszkę.

– Dziadek byłby tobą zachwycony, gdyby cię poznał – powiedział nieco ochryple. – Nadałby ci imię „Ta Która Usuwa Drzewa z Jego Drogi”.

Wyglądała na zakłopotaną, ale Bran roześmiał się szczerze. Znał staruszka.

– Mnie nazywał „Tym Który Musi Wbiegać na Drzewa” – wyjaśnił Charles i w duchu szczerości, pragnąc, żeby Anna wiedziała, kim jest, dodał: – A czasem Biegającym Orłem.

– Biegającym Orłem? – zdumiała się Anna, marszcząc brwi. – A co w tym złego?

– Zbyt głupim, by latać – mruknął Bran z nikłym uśmieszkiem. – Starzec miał cięty język i ostry umysł, więc przezwisko przylgnęło, dopóki nie zelżył cię następnym. – Przekrzywił głowę, spoglądając na Charlesa. – Ale wtedy byłeś dużo młodszy, a ja nie jestem tak twardym obiektem jak drzewo. Poczułbyś się lepiej, gdybyś...

Anna chrząknęła wymownie.

Bran uśmiechnął się do niej.

– ...gdybyście pojechali tam z Anną zamiast mnie?

– Tak. – Charles urwał, bo czuł coś jeszcze, lecz w domu było zbyt wiele nowoczesnych przedmiotów, aby duchy mogły mówić do niego wyraźnie. Zwykle było to dobre. Czasem gdy stawały się zbyt natrętne, uciekał do swego gabinetu, od którego trzymały się z daleka przez stojące tam komputery i resztę elektroniki. Mimo to dzięki temu, że ojciec zgodził się nie jechać, coś w nim oddychało teraz dużo lżej. – Lepiej, choć nie całkiem uspokojony. Kiedy mamy być w Seattle?

Treść dostępna w pełnej wersji eBooka.

Zanim nauczyła się czytać, Patricia Briggs żyła przyziemnym życiem w Butte w stanie Montana. Krótko po szóstych urodzinach odkryła, że w kopalniach mieszkają krasnoludy, a w lasach elfy. Za pierwszym razem osłupiała na widok skrzata w garażu, ale od tamtej pory są dobrymi przyjaciółmi. Pragnienie podzielenia się z resztą świata swoimi odkryciami przywiodło ją do pisania. Obecnie mieszka na Wybrzeżu Północno-Zachodnim.

Copyright © 2009 by Hurog, Inc. Copyright © by Fabryka Słów sp. z o.o., Lublin 2023

Wydanie I

ISBN 978-83-7964-854-2

Tytuł oryginału: Hunting Ground

Wszelkie prawa zastrzeżone All rights reserved

Książka ani żadna jej część nie może być przedrukowywana ani w jakikolwiek inny sposób reprodukowana czy powielana mechanicznie, fotooptycznie, zapisywana elektronicznie lub magnetycznie, ani odczytywana w środkach publicznego przekazu bez pisemnej zgody wydawcy.

Projekt i adiustacja autorska wydaniaEryk Górski, Robert Łakuta

Ilustracja na okładce Dan dos Santos

Projekt okładki Szymon Wójciak

Ilustracja głowa wilka Leszek Woźniak

Tłumaczenie Dominika Schimscheiner

Redakcja Karolina Kacprzak

KorektaAgnieszka Pawlikowska

Skład wersji elektronicznej [email protected]

SPRZEDAŻ INTERNETOWA

Zamówienia hurtowe Dressler Dublin sp. z o.o. ul. Poznańska 91 05-850 Ożarów Mazowiecki tel. (+ 48 22) 733 50 31/32 www.dressler.com.pl e-mail: [email protected]

WYDAWNICTWO Fabryka Słów sp. z o.o. 20-834 Lublin, ul. Irysowa 25a tel.: 81 524 08 88, faks: 81 524 08 91www.fabrykaslow.com.pl e-mail: [email protected]/fabrykainstagram.com/fabrykaslow