Księga pierwsza. Opowieść o mieczu
Księga pierwsza
Opowieść o mieczu
Wszędzie słychać szum skrzydeł
1. Tajemnice
1.
Tajemnice
Wojowniczka pozna tajemnice mężczyzn. Przekona się, że mężczyźni na
wojnie nie są tacy, jak mężczyźni w czasie pokoju. Odkryje
nieprzewidziane koleżeństwo. Ale ostrożnie: to koleżeństwo jest jak
duemańska tarcza. Nie sięga do samej ziemi.
Wojowniczka pozna swe sekretne poprzedniczki: Maris Szachrajkę, która
walczyła po stronie Keliathów w wojnie języków. Kiedy leżała ranna na
stosie trupów, przed spaleniem uratował ją człowiek, który nienawidził
jej najbardziej ze wszystkich na świecie: jej drugi zastępca, Farod.
– Farodzie, cóżeś uczynił? – zapytała go.
– Nie dziękuj mi, pani generał – odpowiedział. – Jestem jak człowiek,
który przechował bezpiecznie monetę swego wroga. Jak człowiek, który,
ujrzawszy swego wroga otoczonego przez krokodyle, wyprowadził go
bezpiecznie spomiędzy nich.
Wojowniczka dowie się, że miała niewiele poprzedniczek. Były wśród nich
Maris i Galaron z Nainu, a także Fałszywa Hrabina z Kestenyi.
Wojowniczka usłyszy pogłoski o innych, ale ich nie odnajdzie.
Swą najtrudniejszą bitwę stoczy z zapomnieniem.
Ferelanyi z Bream, Kodeks wojowniczki
***
Zostałam wojowniczką podczas wojny z Brogyarami, wysoko w górach.
Miałam piętnaście lat, gdy rozpoczęłam naukę w tamtejszej szkole. Miałam
piętnaście lat i uciekłam z domu. Stary powóz kołysał się, a różowe
światło jego lampy odbijało się od górskiego stoku. Siedziałam w środku,
zaciskając pięści ukryte w ozdobionych haftami rękawicach. Futro nie
ogrzewało mnie zbytnio. Kazałam Fulmii zatrzymać karetę przed kwaterą
dla oficerów, by przekazać im list. Budynek był kiedyś świątynią Avalei,
ale teraz pośród pociemniałych od dymu kolumn płonęły ogniska, a na
ganku spoczywały poobtłukiwane, ułożone w stos tarcze.
– Jakie wieści przynosisz z Doliny?! – zawołał stojący w wejściu Nirai,
przekrzykując wiatr. Potem przyjrzał mi się dokładniej i błyskawicznie
się poderwał.
– Wszystko w porządku – zapewniłam. – Mam list od diuka.
Byli tam wszyscy – wujek Gishas, książę Ruaf i cała reszta. Podawali
sobie mój list z rąk do rąk, siedząc za wielkim kamiennym stołem.
Skry uleciały z wiatrem; ordynans rzucił do ognia sosnową gałąź. Wysoko
nad nami pogrążone w cieniu twarze spoglądały na nas z fryzu.
– Inne pokoje się zawaliły. W głąb wzgórza – wyjaśnił wujek Gishas i uszczypnął mnie w podbródek zimnymi koniuszkami palców wystającymi z rękawiczki.
– Wybacz staremu – rzekł, kiedy przynieśli grzane wino z malinami i zaczęłam jej popijać, obserwując płomyki świec targane przez wiatr.
– I co, pani Tavis? – zapytał książę Ruaf. – Czujesz się
usatysfakcjonowana? Skosztowałaś obozowego wina jako pierwsza kobieta od
czasów Ferelanyi.
Przeraźliwie zimny wicher, gorąco zawarte w gęstym, słodkim winie i bijące od ognisk, potężne uniesienie i gorycz, kamienny bezkres wokół
mnie. Uwierzyli w mój list, w każde jego słowo. Uznałam to za omen.
Wreszcie mogłam się położyć na stosie skór i koców przed ołtarzem.
– Śpij, pani – rzekł Fulmia.
Położył się przy moich nogach i zaczął chrapać. Mężczyźni rozmawiali,
płomienie tańczyły, ordynansi przechodzili obok. Myślałam o szkole, o tym, jak tam będzie, o tym, czy szybko umrę i jak do tego dojdzie, ale
wszystkie te myśli tylko mnie ekscytowały, utrudniając zaśnięcie.
Dlatego zaczęłam myśleć o koniach. Odkąd opuściłam dom, przeszło mi to w nawyk i zawsze było najlepszym środkiem nasennym. Zaczęłam od Nushy,
karego kuca. Ona była pierwsza. Karmiłam ją w czarnogranatowym wejściu,
unosząc wysoko lampę i bojąc się jej zębów. Działo się to wczesnym
rankiem, w porze kwaśnych jabłek. Po Nushy pomyślałam o Meis, choć ona
tylko ciągnęła karetę. Uświadomiłam sobie, że zapomniałam o Feliosie, i wróciłam do niego. Do piaszczystego gospodarstwa wujka, dymiącego pieca
i namiotów rozbitych przy drodze. A pośrodku tego pozornego chaosu –
koń: skośnooki jak lis i pełen wzgardy, z grzywą pełną wstążek. Dalej
liczyłam konie, ale nie chciałam myśleć o Tuiku, a starając się nie
myśleć o nim, pomyślałem o Anielskim Koniu i o tym, jak Nenya
opowiadała, że widziała, jak o świcie przychodził napić się z fontanny.
Mówiłyśmy, żeby obudziła nas wcześnie, i wykradłyśmy się na zimny taras,
by wyglądać zza gałęzi drzewa różanego. Siski odgryzła pączek róży i przeżuła go, tylko po to, by pokazać, że potrafi to zrobić. Kiedyś w domu babci, na północy, zjadła kandyzowane płatki róży. Ale nigdy nie
zobaczyłyśmy Anielskiego Konia, podobnie jak Śnieżnych Koni, które
każdej zimy przybywały, by paść się na równinie. Kiedy odchodziły,
zostawiały za sobą śnieg. Czasami stado wpadało w panikę i rankiem cały
świat pokrywała jego biel. Innymi dniami szły naprzód leniwie i z gracją, trącając drzewa pyskami. Nenya czasami groziła, że odeśle nas i da nam na drogę Konie Pecha. Spójrz, Taviye, przybyły Śnieżne Konie.
Szron na oknach, odgłosy służących dorzucających drew do wystygłych
palenisk, a w sąsiednich drzwiach Malino w swojej szlafmycy.
***
Szkoła przycupnęła na górze nad kwaterą dla oficerów – była jak wielki
kamienny plaster miodu, w którym niegdyś znajdowało się nessenhu,
domena kobiet Avalei. Można było stamtąd zobaczyć starożytną świątynię
oraz posąg bogini, który przewrócił się i leżał na dachu w niezgrabnej
pozycji. Jedna ręka się złamała, a w drugiej, uniesionej ku górze,
bogini trzymała roztrzaskanego sępa. Sprawiała wrażenie zawstydzonej,
jakby chowała się za własną kończyną. W pogodny dzień można było
zobaczyć dymy z wiosek położonych daleko w dole i siedzieć tam,
obgryzając kostki własnych dłoni i marząc o gruszkach. To było wtedy,
gdy rozpoczęliśmy naukę w drugiej klasie, po zarżnięciu stada kwiczących
przeraźliwie świń na wewnętrznym dziedzińcu. W pierwszej klasie nigdy
nie siedzieliśmy na dworze, a tylko biegaliśmy po zewnętrznym
dziedzińcu, praliśmy ubrania, gotowaliśmy i szorowaliśmy podłogi.
Któregoś dnia Nirai odciągnął mnie na bok i powiedział:
– Przyjechała twoja ciotka.
Wstałam, trzymając w ręce szmatę ociekającą wodą. Uszy wypełniał mi
głośny szum oddechu.
– Idź do swojego pokoju i doprowadź się do porządku – polecił. – Czeka
na ciebie w kwaterze dla oficerów.
Rzecz jasna, przyjechała osobiście. Nie spodziewałam się tego. Myślałam,
że przyśle wujka Fenyę, ale gdy tylko się dowiedziałam, uświadomiłam
sobie, że tego właśnie należało się spodziewać. To oczywiste, że ciotka
Mardith sama zajęła się tą sprawą. Wyruszyli z Faluidhen przed świtem i na pewno zmienili konie w Noi. Teraz, gdy nadszedł zmierzch, siedziała
przy ognisku w kwaterze dla oficerów. Wszyscy w sali mieli zawstydzone
miny. Ktoś sprzątnął ze stołu karty do gry w omi. Gdy weszłam do środka,
z kąta dobiegł głośny brzęk. To wujek Gishas pośpiesznie chował kilka
butelek.
– Masz bardzo czcigodnego gościa, kuzynko Tavis – poinformował mnie
Gishas, pośpiesznie kopiąc butelki po raz ostatni. – Napijesz się,
ciociu? – zapytał ciotkę Mardith. – Nie mamy tu szlachetnych trunków, do
jakich jesteś przyzwyczajona, ale kielich ciepłego wina na koniec
podróży…
– Nie – warknęła ciotka Mardith.
Wujek Fenya siedział obok niej z ponurą miną, bawiąc się rękawiczkami,
które miał na dłoniach.
– No więc… – zaczął wujek Gishas.
– Gishasie – odezwała się ciotka Mardith swym szczególnym tonem,
zarezerwowanym dla członków niżej postawionych gałęzi rodu. – Możesz
odejść.
Zaczekała, aż Gishas sobie pójdzie. W jej oczach pojawił się błysk.
Miała na sobie szary płaszcz obszyty białym futrem wiewiórek. Położyła
kaptur, jej fryzura wyglądała nienagannie, a ona sama przypominała
śnieżną kolumnę.
– Niech Leilin cię przeklnie i okaleczy – rzekła.
– Och, ciociu – żachnął się wujek Fenya.
Napięłam mięśnie nóg, by powstrzymać ich drżenie, i przycisnęłam do
piersi książkę Ferelanyi. Kodeks wojowniczki. Przyniosłam go ze sobą,
by był dla mnie oparciem, i rzeczywiście nim się stał. Nie cofnęłam się
ani o krok. Ciotka Mardith również stała nieruchomo.
– Jeśli dobrze rozumiem, spędziłaś tylko niespełna dwa tygodnie w stolicy, gdzie wysłano cię, niemałym kosztem, byś zamieszkała ze swym
wujkiem, diukiem. Miało to na celu wprowadzenie cię do dobrego
towarzystwa, choć osobiście nie uważam, by towarzystwo w Bainie było
szczególnie dobre. Po przybyciu na miejsce, popraw mnie, jeśli pomyliłam
jakiś szczegół, sfałszowałaś podanie o przyjęcie do tej szkoły,
podpisałaś je imieniem swego wujka Vedy i ukradłaś jego pieczęć, by
dokończyć oszustwo. Następnie okłamałaś lokaja i przekonałaś go, by cię
tutaj przywiózł. Oszukałaś nie tylko własną rodzinę i sługę, lecz także
personel tej szkoły, a nawet całą olondryjską armię. Spędziłaś już trzy
tygodnie w towarzystwie żołnierzy, nie mając żadnej przyzwoitki, a tylko
podstarzałego sługę. Zgadza się?
– Tak.
– Słucham?
– Tak – powtórzyłam głośniej.
– Fenya, uderz ją.
– Och, ciociu, doprawdy! – zawołał wujek Fenya, otwierając szeroko
oczy.
– Zrób, co ci kazałam.
– Będę się broniła – ostrzegłam.
– Na miłość pokoju! – zawołał. – Chyba nie zaczniemy się bić?
Wstał i powlókł się ku mnie, szurając nogami. Kiedy wyciągnął rękę w stronę mojego ramienia, wzdrygnęłam się, ale on tylko mnie poklepał.
– Spokojnie – powiedział. Cuchnął ous, a jego oczy były łzawiące i podkrążone. – Spokojnie – powtórzył. – Wszystko będzie dobrze. Chcemy
tylko zabrać cię do domu.
Spojrzał na ciotkę Mardith.
– Mam rację, ciociu? Zabierzemy ją do domu i zapomnimy o wszystkim,
prawda? To wcale nie jest gorsze niż wyskoki Firvaud. Pamiętasz, jak
ukradła wszystkie ołówki, ciociu? – Spojrzał na mnie. – Naprawdę to
kiedyś zrobiła. Nasza guwernantka zalała się łzami!
– Fenya, jeśli nie zamierzasz mi w niczym pomóc, to usiądź.
– Chciałem tylko powiedzieć, że zabierzemy ją do domu i zapomnimy o wszystkim. Sam kupię jej suknię. Chciałabyś dostać nową suknię, prawda,
Tavis? W najmodniejszym kolorze. Chyba nazywają go sercem motyla.
Mogłaby być nawet wyszywana w tarcze, co ty na to? – Zachichotał. Z kącików ust skapywały mu krople śliny. – Tak właśnie tworzy się nowe
mody. Będziesz naszą małą wojowniczką z tarczami na sukni. Czerwonej
sukni! Ładnej jak wschód słońca!
– Nie wrócę – odparłam.
– Och, nie gadaj…
– Nie? – przerwała mu ciotka Mardith. Jej oczy były nieskazitelnymi
lustrami z czarnego lodu. – Spójrz na swoją siostrzenicę, Fenya –
ciągnęła. – Nadal się buntuje. Nie docenia dobroci, jaką jej okazujemy,
zgadzając się przyjąć ją z powrotem.
– Nazywasz to dobrocią?
– Cicho – odparła. Ani razu nie podniosła głosu. – Jeśli ze mną
pojedziesz, Tavis, nie możesz liczyć na nowe suknie. Musisz się liczyć z rokiem odosobnienia. To być może wystarczy, by świat zapomniał, że
mieszkałaś z żołnierzami i jesteś nieodwracalnie skompromitowana.
– Och – odezwał się wujek Fenya. – Nie…
– Nie jestem skompromitowana – sprzeciwiłam się. – Jestem jak Ferelanyi.
Podsunęłam jej książkę, nienawidząc się za to, że drżałam. Wstała i wzięła ją z moich rąk. Pomimo wieku trzymała się bardzo prosto i była
wyższa ode mnie. Zerknęła na ekslibris.
– Ach. Ukradziona z biblioteki twojego wujka.
– Tak, ale…
– „Wojowniczka pozna tajemnice mężczyzn” – zaczęła czytać.
Uniosła wzrok i przez zapierającą dech w piersiach chwilę patrzyła mi
prosto w oczy. Przez moment wydawało mi się, że widzę w jej oczach
wszystko – wojnę i pasję, Faluidhen i śnieg. Potem cisnęła książkę w najgorętszą część paleniska.
– Nie!
Posiniaczyłam sobie kolana o kamienną posadzkę, poparzyłam dłonie w płomieniach. Wujek Fenya odciągnął mnie od ognia. Ciotka Mardith stała
nad nami, wycierając palce o płaszcz. Zawołałam do niej, że nie wrócę do
domu, a ona odpowiedziała, że już więcej nie powtórzy tej oferty.
Przyjechała się ze mną zobaczyć tylko ze względu na moją matkę. Jeśli
odmówię, będę musiała trzymać się ścieżki, którą wybrałam. Ukończę
szkołę i wstąpię do armii jak inni uczniowie.
– Tego właśnie chcę! – wrzasnęłam.
Leżałam na plecach, a wujek Fenya próbował tulić moją głowę,
rozpaczliwie bezradny. Postać ciotki Mardith majaczyła nad nami. Długi
płaszcz podróżny skrywał jej nogi niczym ławica mgły. Posuwa się naprzód
siłą swego ciężaru, pomyślałam. Jak lodowiec.
Powiedziała, że dostanę to, czego chciałam. Że matka będzie cierpiała z mojego powodu. Miała nadzieję, że umrę w górach. Dla niej już byłam
martwa.
– Jeśli już jestem martwa, to po co spaliłaś moją książkę?
Uklękłam i zalałam się łzami. Książka zmieniła się w czarny szkielet
pośród płomieni.
Wtedy nie wiedziałam jeszcze tego, co sobie wkrótce uświadomiłam.
Zdążyłam się już nauczyć na pamięć całego Kodeksu. Każdego słowa.
Siski zwała tę moją zdolność „cudowną pamięcią do głupstw”. Myślę, że
obecnie mogłabym wyrwać po kartce z książki Ferelanyi i umieścić je w nagłówkach wszystkich rozdziałów mojego życia. Dla gór tajemnice. Dla
Siski lojalność jak naszyjnik z umarłych gwiazd. Dla pustyni krew. Dla
Seren pieśń.
Ciotka Mardith zakryła się kapturem. Potem włożyła rękawiczki,
poprawiając każdy palec.
– Chodź, Fenya. Jeśli wyruszymy natychmiast, zjemy śniadanie w Faluidhen.
***
Następnego dnia instruktor Gobries uderzył mnie, bo położyłam się spać w butach. Wstałam, odwróciłam się do niego plecami i pochyliłam głowę ku
pozostałym. W lodowatym powietrzu efekt uderzenia w kark był niemal jak
miłosne dotknięcie, rozprzestrzeniał się niczym pożar, ogrzewając mnie
aż po korzenie włosów. To jest ból, pomyślałam. Był ciepły i przypominał
mi wrażenie na języku i wargach, kiedy zjadłam paprykę z Evmeni. Gdzie
jest jego reszta? Wstałam i dołączyłam do swojego szyku. Było mi cieplej
niż pozostałym i czułam się lepiej od nich.
– Wyglądałaś jak demonica – rzekł mi później z podziwem Vars. – Jakbyś
mogła udusić go zasłoną.
To mnie zdumiało. Nie pragnęłam go zabić. Czułam się tylko zdziwiona i rozczarowana brakiem bólu.
Nocą urządzono uroczystość na cześć tych, którzy wyruszali do Braithu, i zaproszono nas do pokoju instruktorów. Na kominku palił się ogień. Dano
nam teivę i honitha, a także pozwolono na dyskusję oraz grę w piłkę
na dziedzińcu. Za szybko zjadłam swojego honitha i ser poparzył mi
podniebienie. Stałam pod ścianą i przyglądałam się grupom tych, którzy
mieli się udać do Braithu. Nosili szkarłatne szarfy i stali w niedbałych
pozycjach, wspierając stopę na osłonie kominka albo machając ręką, w której trzymali fajkę. Jeden z nich przyglądał mi się dziwnie i podejrzliwie, aż wreszcie uświadomił sobie, kim jestem, i jego twarz się
rozpogodziła. Uśmiechnęłam się do niego. Rzecz jasna, jeśli ciotka
Mardith tu przyjechała, o wszystkim napisano w gazetach. Wszędzie już o mnie słyszeli. Mężczyzna odwrócił ode mnie wzrok i rozprostował nogi. Z uwagi na moją wysoką rangę nie będzie krzyczał. Nie wstanie i nie
zapyta: „Kobieta? Tutaj?”. Nie będzie się nawet gapił na młodą
żołnierkę, w której nagle rozpoznał Tavis z Ashenlo, bratanicę telkana.
Na dworze panował chłód. Słychać było krzyki chłopaków biegających w ciemności z pochodniami, odgłos piłki ślizgającej się po kamieniach.
Weszłam na górę i ruszyłam mrocznym korytarzem, licząc drzwi, aż
dotarłam do swojego pokoju. W jego ciemnym wnętrzu unosił się zapach
butów. Nie było tu nikogo. Uklękłam na łóżku i otworzyłam okiennicę.
Okno było tak małe, że ledwie mogłam oprzeć oba łokcie na parapecie. Dął
zimny wicher, noc była otchłanna i cicha, ośnieżone szczyty lśniły w blasku księżyca jasno jak kwaśne mleko.
Droga Siski – napisałam kiedyś. Chciałabym zginąć w Braithu. Pisałam
to wewnątrz skrzynki na miecz, bo w pokoju nie mieliśmy papieru.
Myślałam, że wykorzystam kiedyś te słowa, ale gdy przeszliśmy do drugiej
klasy i wreszcie pozwolili nam pisać listy do domu, nie chciałam już
umierać. Nie byłam też już w stanie pisać do Siski, nie potrafiłam
wymyślić żadnej odpowiedzi na jej listy opowiadające o przyjęciach i flirtach. Wiedziałam też, że gdybym napisała do matki, rozpłakałaby się.
Dlatego pisałam do Dasyi. Powinieneś wstąpić do armii. Tu można się
nieźle zabawić.
***
Zimą w górach szczyty niknęły w powietrzu, tak ogromne i białe, że
stawały się częścią nieba. Łaknęliśmy ciepła jak chleba, toczyliśmy z pokrytymi lodem drzewami bitwy o opał i nocami wzgórza rozbłyskiwały
małymi, czerwonymi światełkami. To był głupi pomysł, żeby obozować w ten
sposób. Gdy Brogyarzy zsunęli się z góry po śniegu, wrzeszcząc głośno i ciskając swymi ciężkimi toporami w stronę naszych ognisk, rzuciliśmy się
do ucieczki. Przewracaliśmy się, a potem uciekaliśmy znowu, aż wreszcie
odwróciliśmy się i stanęliśmy do walki. Nagle ujrzałam fontannę zębów,
niby deszcz spadających gwiazd. Posypały się na śnieg. Obok mnie leżał
topór i mężczyzna bez twarzy. Drzewa się kurczyły, nad śniegiem migotało
niebieskie światło. Brogyar był ogromną, zamazaną sylwetką złożoną z włosów i cieni. Wyłącznie jego ciężar pozwolił mojemu mieczowi przebić
okrywającą go skórzaną zbroję. Zwalił się gwałtownie na ziemię,
wykręcając mi rękę w nadgarstku. Jego chrapliwy oddech stał się moim
oddechem, kiedy próbowałam odwrócić go na drugą stronę i uwolnić miecz.
Widziałam czarne i czerwone sylwetki. Usłyszałam nagły krzyk. Wilgoć
przesiąkała przez moje spodnie na wysokości kolan. Wszyscy pobiegliśmy w stronę wąwozu. Na śnieg sypały się skry, uciekaliśmy jak zwierzęta w stronę rzadkiego lasu. Kestau odwrócił się, sięgając po miecz, i topór
uciął mu rękę. To było jak scena w przedstawieniu – biały przestwór
śniegu, blask jednego z ognisk, trysnęła czarna krew i Kestau upadł. W wąwozie ktoś krzyczał. Brogyar podbiegł do Kestau i uklęknął, by
poderżnąć mu gardło, pochylony i spowity w szaliki jak stara praczka.
Chyba widziałam błysk miecza. Dopiero gdy nieprzyjaciele się wycofali,
znaleźliśmy Varsa, który leżał w wąwozie ze złamaną nogą.
Potem sobie uświadomiłam, że wreszcie jest mi ciepło. Ciągnęliśmy ciała
po śniegu, by złożyć je w stertę. Zostawialiśmy za sobą długie, ciemne
ślady. Potem, kiedy ich grzebaliśmy, wzeszło słońce i w jego promieniach
pojawiła się scena zasadzki – popiół i krew na śniegu. Vars zemdlał,
kiedy nastawiali mu nogę. Nirai stał przy nim, spisując w Białej Księdze
listę poległych i rannych. Odra uścisnął mój bark, mrużąc powieki w jasnym blasku.
– Poznałaś smak żelaza.
To był świat gór, brnęliśmy w nim bez końca przez śnieg, wlokąc za sobą
rannych na saniach z drewna i niewyprawionych skór. Cały czas staraliśmy
się odnaleźć inną grupę żołnierzy, która nigdy się nie zjawiała, albo
czekaliśmy na nią w zimowych lasach, niebieskich od lodu. Zawsze
przybywaliśmy za późno albo za wcześnie. Gdy wreszcie się spotykaliśmy,
kapitanowie krzyczeli do siebie i ciskali czapki w śnieg. Reszta z nas
siedziała bez słowa, obserwując czujnie, co dzieje się wokół. Nocami
wciskałam się do swojego śpiwora i myślałam o koniach. Konie szły po
firmamencie i widziałam, że tak właśnie wygląda życie wojowniczki –
brud, głód, zimno i ciągle nowe wzgórza. Kiedy nie mogłam zasnąć,
wstawałam i proponowałam, że wezmę za kogoś służbę, albo paliłam z Odrą,
który również miał kłopoty ze snem i często siedział i patrzył w gwiazdy.
– Straciłem talent do snu – mawiał i pomimo zimna zdejmował szalik, by
pokazać mi ślady na szyi, przesuwając palcem wzdłuż zagłębień.
Wyraźnie widziałam blizny w blasku księżyca odbijającym się od śniegu.
Wtedy opowiadał mi o tym, jak się obudził i zobaczył Brogyara z nożem u swego gardła.
– Sarma ocaliła mi życie, ale nie za darmo – dodawał, ponownie
owijając szyję szalikiem. – Kapłanka powiedziała, że bogini odebrała mi
sen. Nie wiem, co zamierza z nim zrobić, ale rzeczywiście go utraciłem.
Ale to mi nie przeszkadza. Dzięki temu będę żył dwa razy dłużej niż
ludzie, którzy muszą spać.
Gdy padał śnieg, byliśmy zmuszeni maszerować przez cały czas, by do rana
nas nie zasypało. Brnęliśmy przez pełną płatków ciemność. We dwoje z Odrą wkładaliśmy sobie pasy na ramiona i ciągnęliśmy za sobą Varsa na
saniach. Gdy tylko zatrzymywaliśmy się, żeby zapalić, Odra opowiadał o sobie. Miał dwie córki w Balinfeil, obie niezamężne. Starsza opuszczała
pończochy do kostek, bo szczypały ją w kolana. Odra litował się nad nią,
ponieważ była moik, co po nainijsku znaczy „głupia” albo „dziwna”.
– Moje życie, moja biedna moikyalen – mówił.
Śmiałam się i jego spojrzenie nabierało głębszego wyrazu w słabym blasku
naszych fajek. Pytał mnie, czy dobrze się czuję, a ja kiwałam głową i przestawałam się śmiać. Za skałą, za którą się kryliśmy, panowała
ciemność wypełniona krzykami. Krążyli tam na swobodzie wszyscy nieznani
nam bogowie. A my wkrótce wyruszymy w ten mrok i będą nas ścigały czarne
wichry, będziemy brnęli po uda albo po pachy w śniegu, zanurzając się
weń, by po chwili znowu się z niego wygramolić, a potem zawołać
pozostałych i wrócić po tych, którzy nie usłyszeli rozkazu. „Taniec gór”
– jak nazywał to potem z szyderczym uśmieszkiem Dasya. Rzeczywiście
czułam się wtedy, jakbym uczestniczyła w tańcu. Tańcu we śnie, w którym
miałam jakąś rolę do odegrania, ale nie wiedziałam, na czym ona polega;
tańcu niezwykłych, przerażających postaci. Kiedy wracałam do zdrowia,
przyśnił mi się wspaniały bal w nieznanym mi domu. Moją partnerką była
kobieta z wysoko upiętą fryzurą i oczami otoczonymi wielkim kręgami
czarnej szminki. Po kolejnej figurze tańca ukłoniła się z gracją,
złapała się za szczyt włosów i zdjęła sobie głowę z karku. To był sen o górach, o życiu w nich, o moim nowym życiu. Niekiedy znienacka ogarniało
nas uniesienie i czuliśmy się absolutnie szczęśliwi. Najczęściej
zdarzało się to wtedy, gdy udało nam się odeprzeć atak. Wyliśmy wtedy i ćwiartowaliśmy ciała, dławiąc się z radości.
Radowaliśmy się również wtedy, gdy ujrzeliśmy w wąwozach wioski – chaty
ukryte pośród śniegu i sosen, a niekiedy również światła przesączające
się przez szczeliny starych okiennic albo bijące z lampy zbliżającej się
krętą drogą do ciemnej stodoły z niewypalanej cegły. Schodziliśmy wtedy
na dół z głośnym krzykiem. To były zapomniane wioski, opuszczone przez
kapłanów. Nosiły nazwy takie, jak Waldivo, Unisk albo Bar-Hathien.
Śnieżyce oddaliły je od siebie i mieszkańcy wciąż myśleli, że są częścią
czegoś większego, zapominając o tym, że w każdej osadzie mieszka tylko
dziesięć, góra dwanaście rodzin. Był więc Górny Unisk i – wiele mil
dalej – Dolny Unisk. Pogrążone w mroku wioski, w których pozyskiwano
wodę z topionego śniegu, bo wszystkie studnie zamarzły. Chłopi byli
bladzi, poruszali się z wysiłkiem i nosili amulety ze słomy. Niektórzy
ledwie umieli mówić w języku powszechnym. Kobiety siedziały w kątach i płakały albo czuwały nad swym nielicznym dobytkiem i mamrotały pod
nosem, strzegąc starych cynowych dzbanów oraz jabłek z kolorowego wosku.
Mężczyźni siedzieli na klepiskach, ponuro zwijając i rozwijając liczne
płócienne pasy, które nosili na nogach. Czasami widzieliśmy niemowlęta
leżące w kołyskach z wierzbowych witek. Siedzieliśmy przy ogniskach,
zużywaliśmy zimowe zapasy tytoniu zgromadzone przez wieśniaków, piliśmy
ich gaisk, aż w płomieniach zaroiło się od tajemnych znaków. Kazaliśmy
im zarzynać ich zwierzęta oraz oddawać nam mąkę i ziemniaki.
W kolejnej wiosce mieli tylko jednego osła i wszyscy zebrali się, by nad
nim płakać.
– Jeśli dalej będą zwlekać, sam zamorduję to bydlę – odezwał się
wreszcie Vars.
Noga nadal go wtedy bolała. Leżał oparty o ścianę i zalewał go pot.
Twarz miał wynędzniałą i znużoną. Wiedziałam, że potrzebuje mięsa. W izbie tłoczyło się wielu ludzi i było tu ciepło, mimo że drzwi były
otwarte, a jeszcze większy tłum zebrał się na dworze, wokół osła.
Śmierdzący staruszek w czapce z owczego pęcherza, być może wójt wioski,
odmówił prymitywne modlitwy do bogów wzgórz. Przepchnęłam się do Odry i zapytałam go, o co się modlą. Odwrócił się do mnie gwałtownie ze łzami w kącikach oczu i zaklął, pytając, co sobie myślę. To było ostatnie
zwierzę w wiosce, a my je zabijaliśmy. Kobiety osłaniały głowy chustami
ze zgrzebnej wełny. Blask ognia padał na drewniane okiennice
uszczelnione szmatami wetkniętymi w szczeliny i na pękniętą lampę
wiszącą na ścianie. Przez odór brudnych ciał i włosów, źle wygarbowanej
skóry oraz spalonych ziemniaków przebijała się rozkoszna woń marchewki.
To były wioski z naszych pragnień, gdzie wreszcie mogliśmy zasnąć i znaleźć przyjemność nawet w wymiotowaniu gaiskiem i ośliną. Jakże
czyste było powietrze, kiedy rzygałam za drzwiami na pokryty zmarzliną
śnieg i widziałam na nim – wyglądające jak pismo – ślady kilku ptaków.
***
Kiedy mianowali mnie kapitanem, dostałam konia, brązową klacz imieniem
Loma. Była spokojna i silna, przypominała mi Meis. Siski powiedziała
kiedyś, że szyja Meis zawsze pachnie truskawkami i można ją po tym
poznać nawet w ciemnej stajni. Nocami niekiedy wstawałam i wtulałam
twarz w szyję Lomy, zamykając oczy, by odciąć się od niezwykłej łuny
bijącej od wzgórz. Czasami jakiś inny żołnierz, który również nie spał,
zaczynał recytować żałobnym głosem sein z Vallafarsi, na przykład
„Królestwa”. Balinu, skąd pochodzą owoce. Ta fraza jak zwykle
przypominała mi pierścionek, który matka nosiła na łańcuszku na szyi.
Przytrafiło mi się coś złego, może się przewróciłam albo zbeształ mnie
Malino i pocieszała mnie, pokazując mi swój pierścionek. Odpinała
łańcuszek i pokazywała mi, że na wewnętrznej powierzchni pierścionka
wyryto początkową frazę seinu po olondryjsku i po nainijsku. Jej
miękkie dłonie, dotyk sukni, stary nóż z ukruszoną rękojeścią leżący na
stole. Na dworze owoce spadały z drzew.
Trzymałam się szyi Lomy podczas śnieżycy, która omal nas nie zasypała w miesiącu lamp. Krzyczałam na swoich ludzi, bo w dole była wioska
pogrążona w całkowitej ciemności. Zostawiliśmy chorych i rannych na
szczycie wzgórza, popędziliśmy do chat, wyważyliśmy drzwi i rozwaliliśmy
rękojeściami mieczy okiennice. Były zbutwiałe, podobnie jak pościel na
łóżkach w środku. Wpadliśmy do pustych, cichych izb, chwiejąc się na
nogach. Nawet piwnice były opustoszałe. W końcu zebraliśmy się razem i popatrzyliśmy na siebie. Sztychy naszych niezbrukanych mieczy zostawiały
ślady w śniegu.
– Wioska jest opustoszała – oznajmił ochryple Vars.
Nagle uświadomiłam sobie, że słyszę jego głos. Znaleźliśmy osłonę przed
wichrem w pięknej, śpiącej wiosce. Śnieg lśnił błękitnym blaskiem pośród
nocy. Gwiazdy rozpraszały ciemność jedna po drugiej. Wszyscy patrzyli na
mnie, aż wreszcie odezwałam się cicho. Po raz pierwszy od siedmiu dni
słyszałam własny głos, nie musząc krzyczeć.
– Sprowadźcie resztę – rozkazałam. Pośród ciszy mój głos wydawał się
piękny, prosty i pełen rozsądku. – Zabijcie konia – dodał po chwili ten
sam głos, cicho i klarownie.
Była ostatnia, nie musiałam wymieniać jej imienia. To ona oduczyła mnie
nawyku myślenia o koniach. Tuik nie zdołał położyć mu kresu, ale
zakończył się on owej nocy razem z życiem Lomy. Kiedy się najedliśmy,
pomyślałam, że będę musiała znaleźć sobie coś innego, o czym będę
myślała w nocy. Nie przejęłam się tym jednak zbytnio. Byłam pewna, że
coś przyjdzie mi do głowy. Wszyscy zatrzymaliśmy się w tym samym domu i wreszcie było nam ciepło. Na palenisku płonęły połamane meble.
Śnieg padał powoli i równie powoli umierali ludzie. Wyciągaliśmy ich na
dwór i chowaliśmy w śniegu, bo ziemia była zamarznięta. Umierali pod
ścianami chaty w pozycji śpiących. Policzki mieli zapadnięte, a włosy
kruche od szronu. Ci z nas, którzy mieli jeszcze trochę sił, wychodzili
chwiejnie w światło i szukali drewna na opał, szarpiąc słabo za drzwi i okiennice. Pewnego dnia wyszliśmy we dwoje z Varsem, a Odra, który leżał
pod ścianą i oczy błyszczały mu mocno, powiedział coś o morzu i tysiącach jego aniołów.
– Nic nie mów, wujku – rzekł do niego Vars. – Oszczędzaj siły.
Oddychający cicho Odra uśmiechnął się do niego, radośnie i tajemniczo.
Jego uśmiech wisiał tak nieruchomo na bezkrwistej twarzy, że pomyślałam,
iż umarł z nim. Pochyliłam się, złapałam go za bark i potrząsnęłam
mocno. Żył. Umarł znacznie później, a przedtem kazał nam słuchać go i wykonywać jego rozkazy, przeklinał nas, ponieważ koc uwiązł mu pod pachą
albo dlatego, że nie mógł już znieść diety złożonej ze śniegu i koniny.
– Wynieście mnie na dwór – warknął. – Na powietrze. Tu nie da się
oddychać. Spójrzcie. – Uderzył się otwartą dłonią w kark i złapał wesz
kciukiem i palcem wskazującym. – Spójrzcie, cóż za plugastwo. To już nie
są żołnierze. To zwierzęta.
Wynieśliśmy go z chaty i rozpaliliśmy dla niego ognisko pod sosnami.
Słabe, czerwone płomienie, czerń ziemi pod stopionym śniegiem.
Przygnębiony Vars przykucnął obok ognia odziany w brudną kurtkę.
Owiniętego w koce Odrę oparliśmy o drzewo. Zaciskał pogardliwie usta,
gapiąc się na wzgórza i na śnieg, który nas uwięził. Opowiadał ochrypłym
głosem o siedemnastu latach spędzonych w górach. Zdjął szalik, by
pokazać blizny na szyi.
– Z reguły nikt nie przeżywa tu więcej niż trzy lata – mówił. – Ale ja
przeżyłem prawie dwadzieścia i zabiłem więcej ludzi niż gorączka. Sześć
lat temu zabrali mnie do Amafeinu i przyznali mi Order Niedźwiedzia.
Córka ma go w koszyku w domu. Wręczył mi go sam diuk. Za stołem
siedziało nas sześćdziesięciu ośmiu, a za wszystko płaciło Imperium
Olondryjskie.
Wessał nagle powietrze przez zęby i zerknął na mnie pośpiesznie.
– Tak, pamiętam, że jesteś bratanicą telkana. Jesteś z nim spokrewniona
po mieczu i po kądzieli, ale nikt nigdy o tym nie wspomina. Większość
ludzi boi się rozmawiać z tobą jak równy z równą. Nawet ty… – Wskazał
na Varsa podbródkiem pokrytym posiwiałym zarostem. – Mimo że jesteś
jakimś tam szlachcicem, boisz się zbliżyć do wielmożnej pani, naprawdę
się do niej zbliżyć. Tylko ja się nie boję, bo znam swoją wartość i zademonstrowałem ją dziesięć razy, zanim ty nauczyłeś się chodzić.
Przerwał nagle i oparł się o drzewo. Coś przeleciało nad nami, być może
orzeł. Jego niebieskawy cień przemknął po śniegu. Odra znowu zaczął
mówić, przeklinając z goryczą telkana i tę wojnę, która nawet nie była
wojną. Przeklinał nas przez wiele dni, aż nagle przestał, popadł w apatię i nie domagał się już więcej, by wynoszono go na dwór. Ale i tak
to robiliśmy, bo Vars zapewniał, że świeże powietrze mu służy. Dlatego
rozpalaliśmy ognisko i wszyscy troje siedzieliśmy przy nim w milczeniu.
Oddychałam wtedy przez zimne rękawice, starając się odnaleźć jakiś tok
myśli, który pozwoliłby mi zasnąć w nocy. Wypróbowałam bardzo wiele
sposobów, aż wreszcie doszłam do wniosku, że często najszybciej dotrę w ciemność, jeśli pozwolę swemu umysłowi dryfować bezładnie. Przypomniałam
sobie, jak Siski śpiewała „Jaskółkę w zimie”. Stawiała wąskie stopy na
dywanie i splatała dłonie. Wtedy rozlegał się stukot. To wujek Veda
opróżniał fajkę. Obserwowałam, jak usta siostry otwierają się i zamykają. Biedny, zagubiony ptaku, latasz z miejsca na miejsce, ale nie
możesz znaleźć domu. Zielone zasłony w salonie pachniały namiotami. Tak
jest, a pod krzesłem znalazłyśmy sztylet i grzebień z kości słoniowej.
Na pochwie sztyletu narysowano Tevlas wiosną.
Nagle uświadomiłam sobie, że Odra coś mówi.
– Nie, zostańmy jeszcze chwilę.
Była noc i nad kręgiem turni świeciły krocie gwiazd, pulsujących w ciemności, jakby próbowały się wyrwać na zewnątrz.
– Piękne niebo – ciągnął rozmarzonym głosem. – Przypomina mi to piosenkę
„Zostańmy jeszcze chwilę, wieczór jest taki piękny”.
– Widzę, że czujesz się już lepiej wujku – ucieszył się Vars. Dzwonił
zębami, a twarz lśniła mu dziwnie w blasku ognia.
Kiedy wypowiedział te słowa, Odra się rozpłakał. Leżał na boku i łzy
spływały mu po wynędzniałej, pooranej bruzdami twarzy.
– Moja biedna moikyalen – łkał.
Nie przestawał płakać przez długi czas. Vars przygryzał wargi. On
również miał łzy na policzkach. Po chwili Odra uspokoił się i uśmiechnął. Wyciągnął drżącą rękę. Vars ujął dłoń przyjaciela, zdjął z niej rękawicę i uniósł jego stwardniałą rękę do ust.
– Dobry z ciebie chłopak – odezwał się Odra. Potem uniósł z wysiłkiem
głowę i spojrzał na mnie, wyciągając drugą rękę. – Ty też jesteś dobrą
dziewczyną. Ale dlaczego jesteś taka nieśmiała? – zapytał z uśmiechem.
Ujęłam jego dłoń i uklękłam przy nim w śniegu. Vars już nie krył się z płaczem. Spojrzałam na twarz Odry w blasku ognia, szukając jego oczu,
które wyglądały jak dwie monety.
– Nie żyje – stwierdziłam.
Vars łkał. Pochylał się nad trupem, całował jego zapadnięte policzki,
wciskał swe żywe czoło w czoło umarłego. Wreszcie zerwał się i popędził
między zaspy. Wymachiwał rękami, łapiąc śnieg w dłonie i ciskając go w ciemność. Kiedy on podskakiwał i krzyczał, zamknęłam umarłemu powieki i rozebrałam ciało. Ułożyłam w stos buty oraz ubranie, by odesłać je potem
jego córkom na południu. Odra wydawał się bardzo mały i biedny, gdy tak
leżał nagi w śniegu. Zostawiliśmy go tam w grobowcu z lodu.
– Mogłabyś, gdybyś chciała – wyszeptał do mnie potem Vars. – Mogłabyś
załatwić, żeby zwolniono nas wszystkich ze służby z honorem. Mogłabyś
wysłać do kogoś list, może nie do samego telkana, ale do kogoś ważnego.
– Nie – zaprzeczyłam. – To nieprawda. Nie ma już nikogo.
– Musi ktoś być – upierał się łamiącym się głosem.
Przyłapałam się na tym, że uśmiecham się do sufitu.
– To dziwne – przyznałam. – Czasami mnie również trudno w to uwierzyć,
ale rzeczywiście nie ma nikogo.
Zwrócił się twarzą ku ścianie i zaczął jęczeć. Leżałam, starając się
uporządkować myśli. Ktoś się poruszył i zaszurał nogami, a ktoś inny
kopnął Varsa, domagając się płaczliwie ciszy. Podzieliłam myśli na
kategorie, takie jak gry i historia, starając się odnaleźć jakiś temat
do rozmyślań. Kusiło mnie wspomnienie o Dasyi pośród kolumn – czarne
oczy i rozpromieniona twarz. Ale nie, ta myśl była zbyt silna i nie
pozwoliłaby mi zasnąć. Postanowiłam, że będę myślała o Ethenmanyi i o wizycie w wielkim domu babci, nieopodal Lelevai. Odległość nie była
wielka, ale było tam zupełnie inaczej! Pamiętałam, jak pojechałyśmy tam
wiosną z matką i Siski. Załadowałyśmy do kufrów wszystkie swoje
najlepsze ubrania, wdziałam nowy, zielony płaszcz podróżny i pomknęłyśmy
górskim traktem. Blask słońca wpadał do środka przez okna powozu. Pośród
wzgórz zawsze można było znaleźć ciekawe widoki – wąskie wąwozy,
kwitnące drzewa morelowe między skałami, zabawne pasterskie chaty z ich
strzechami sięgającymi prawie do ziemi, dzieci sprzedające mleko z wiader. Zatrzymaliśmy się w Mirovie, a potem w Noi. Gdy droga zaczęła
prowadzić w dół i poniżej mgieł otworzyła się przed nami ogromna dolina,
matka nagle pogrążyła się w myślach. Ozdobiony klejnotami modlitewnik
wysunął jej się z rąk i spadł na kolana. Wpatrywała się w mijaną
scenerię. Jestem przekonana, że nie ma krainy piękniejszej niż Balinfeil
wiosną. Rozległe łąki drzemały spowite delikatną, różową mgiełką drzew
owocowych. Wkrótce znowu ujrzymy proste linie białych domów z ich
stożkowatymi dachami oraz tłuste, oswojone piżmowce przywiązane do
płotów. Piękne, uporządkowane pola rozdzielały szeregi słoneczników, a domy wieśniaków niemal zawsze gęsto otaczały ciemnoróżowe krzaki
aimili. A do tego zapach, osobliwy i świeży, przynoszony przez górskie
wiatry oraz dziwna, wszechobecna cisza.
To właśnie, bardziej niż cokolwiek innego, było dowodem na to, że
jesteśmy na miejscu. Budząc się nocą w obcym łóżku w przydrożnej
gospodzie, uświadamiałam sobie, że choć okno jest otwarte, świat śpi tak
mocno, że nie słychać nawet najcichszych dźwięków. Nigdzie nie szczekały
psy, żaden pobrzękujący uprzężą goniec, który wykonywał pilne zadanie,
nie pędził traktem. Nawet materac, mocno wypchany gęsim pierzem, nie
chrzęścił pode mną, jak pełne liści i słomy materace w Kestenyi. Na
ganku nie było też nocnych strażników grających w kiba. Jestem w Balinfeil, pomyślałam. Przez długi czas była to przyjemna myśl, jak myśl
o przygodzie. Oznaczała, że będę się bawiła z kuzynami, jadła honitha,
oglądała przedstawienia kukiełkowe i śmiała się, patrząc na wujków
tańczących klugha. A także jeździła na głupiej, tłustej Mercie, którą
lubiłam traktować z pogardą, zapewniając stajennych, że nie można jej
nawet porównywać z Nushą. I będę pozwalała, by Hauth, pomocnik kucharza,
straszył mnie opowieściami o Bilbilu, który wyłaził nocą z kominka, żeby
psocić. Ale spędziłam tu już niejedno lato i kiedy nocą budziła mnie
cisza, nie czułam się podekscytowana, lecz przygnębiona. Aha, jestem w Balinfeil, myślałam przytłoczona ciszą panującą w gospodzie, na drogach
oraz w pogrążonej w mroku okolicy.
Nawet w gospodach, gdzie wczesnym rankiem budziło nas ostre, dźwięczne
bicie w dzwony, a pościel oraz obrusy lśniły zdumiewającą bielą, nawet w nich wyczuwałam aurę czujności i dezaprobaty, typową dla domu naszej
babci, dla naszego domu, Faluidhen. W rezydencji były osiemdziesiąt dwa
pokoje, a najważniejsze z nich na nainijską modłę nosiły nazwy kolorów.
Pokój srebrny, liliowy i szary. I pokój niebieski, w którym umarł wujek
Brola, nadal porozumiewający się z żyjącymi w ten sposób, że zamykał
gwałtownie okiennice, gdy tylko padał deszcz. Jeśli było to możliwe,
okna pokojów wychodziły na południe. Północną stronę zamknięto, by
zapewnić osłonę przed letnim pyłem oraz okrutnymi zimowymi wichrami.
Przetrwała tam posępna altana z brzóz, cyprysów oraz śliw zimowych. Było
tam też stare, żelazne krzesło, na którym zwykł siadać dziadek.
Uformowano je na podobieństwo smoków, psów, królików oraz dziwniejszych
stworzeń – lwów z kozimi głowami oraz skrzydlatych delfinów. Stało
samotnie pod drzewami, w niewielkiej odległości od domu, pokryte kurzem
i zeschłymi liśćmi. Siski przecierała je rąbkiem spódnicy. Obok stał
stary piecyk koksowy, przy którym dziadek grzał się w zimowych
miesiącach. Kiedyś rozpaliliśmy tam ognisko, żeby piec orzechy. Dasya
oparzył się w ramię i Siski dmuchała na bolące miejsce, by je ostudzić.
Nasz kuzyn nic nikomu nie powiedział, ale przez całą kolację był bardzo
blady, siedział sztywno i nie odzywał się ani słowem, jedząc lewą ręką.
Następnego dnia stary piecyk był czarniejszy niż kiedykolwiek przedtem,
jakby nigdy dotąd go nie używano.
– Na pewno jest przeklęty – stwierdziła Siski.
Dasya dodał, że jeśli to prawda, to tym lepiej, i poszliśmy w to dziwne
miejsce w północnej części posiadłości, by bawić się w Drevedi.
Wiedzieliśmy, że nikt nie będzie nas szukał w altanie dziadka po
pechowej stronie domu. Siski siedziała na krześle, była Oline, Drevedą z Dolomesse. Dasya zawsze był Drevedem z Amafeinu. Ze mnie zwykle robił
żołnierza, chłopa albo niefortunnego króla, by móc raz po raz poddawać
mnie egzekucji między drzewami.
Potem wracaliśmy do domu i szliśmy do pokoju srebrnego, gdzie siedzieli
dorośli, prowadzący ciche rozmowy w grupach. Ich krzesła i kanapy
wydawały się nam bardzo odległe w blasku lamp.
– Dzieci są okropnie niespokojne – skarżyła się babcia.
Czasami wszyscy czuli się niespokojni albo pogoda była upalna i wszyscy
wybieraliśmy się na wieczorny spacer po posiadłości. Chodziliśmy wzdłuż
rządków kwiatów albo pod ścianami porośniętymi ciemnym bluszczem o gorzkim zapachu bądź alejami drzew limonkowych. Wszyscy dotrzymywali
kroku babci. W wieczornej ciszy unosiły się głosy.
– Dlaczego nie masz tu psów? – pytał odwiedzający ją sąsiad.
– Dlatego że nikt nas nie oblega, mój drogi chłopcze – odpowiadała
babcia.
Potem odwracaliśmy się i dostrzegaliśmy w mroku światła Faluidhen.
Kierując się węchem, znajdowałam suknię matki, dotykałam bawełnianej
tkaniny i wyszukiwałam jej dłoń.
– Czy to ty, kochanie? – szeptała, ściskając moje palce. – Chodź razem z mamą.
***
Potem pomyślałam o Dasyi, gdy już wydawało się, że nigdy nie będę w stanie pomyśleć o niczym innym. Moja pierwsza myśl brzmiała: jak bardzo
zmęczone mam ramiona! Ucieszyłam się, że miecz wysunął mi się z dłoni i spoczywa gdzieś daleko w śniegu. Tak jest, przyjemnie było leżeć w oślepiającej bieli, z rękami spoczywającymi bezwładnie wzdłuż boków. Moi
towarzysze uspokoili się nagle, rozmawiali ze sobą cicho, jakby nie
chcieli mi przeszkadzać. Miecze uderzały o siebie z metalicznym
brzękiem, jakby na sąsiednim podwórku dzieci grały w dakavei. Rześkie
powietrze rozpierało moje płuca. Nagle pojawił się przede mną Brogyar,
zasłaniając jasne słońce. Po chwili, gdy jego twarz stała się
wyraźniejsza, poznałam jego opadającą powiekę i usta pełne zepsutych
zębów. A jednak go nie zabiłam. Oddychał ochryple, a ten dźwięk mnie
ekscytował. Był już blisko, bardzo blisko. Włosy wysuwające mu się spod
czapki były zupełnie bezbarwne, poza koniuszkami lśniącymi w promieniach
słońca. Gdy rozchylił płaszcz, zauważyłam żelazne ćwieki na skórzanej
kamizeli, a kiedy uniósł ręce – również pozłacany pas. Potem opuścił
ręce i nadszedł ból. To był ból, o którym słyszałam. W końcu nadszedł.
To była reszta bólu, na który czekałam po tym, jak już spadłam z konia
albo uderzył mnie któryś z instruktorów. Po prostu czekał na mnie, a teraz wyszedł zza zasłony, spowity w majestat niczym ciało boga. Gdy
znowu mogłam oddychać, otworzyłam oczy i zobaczyłam Brogyara za zasłoną
światła. Uśmiechał się do mnie i wiedziałam, że jego uśmiech jest
uśmiechem gór. W jego oczach pojawił się błysk. Przygryzał wargę
oniemiały z radości.
Wkrótce się roześmieje, jak śmialiśmy się, gdy byliśmy dziećmi, na
wewnętrznym dziedzińcu szkoły, kiedy uniesiono drzwi i pojawiły się
świnie o gładkich grzbietach i podskakujących uszach. Mijały nas w blasku pochodni, a my drżeliśmy z napięcia, ściskając w dłoniach nagie
miecze.
– Świnia krzyczy tak samo jak człowiek – poinformował nas po południu
instruktor Gobries. – A jej ciało również jest podobne do ludzkiego.
Cięliśmy je niezgrabnie w oczy i w kościste głowy. Świnie zakwiczały
przeraźliwie i popłynęła krew. Po chwili zaczęliśmy się śmiać. Jakiś
wysoki chłopak pośliznął się na krwi i upadł. Vars miał na policzku ślad
czarnej posoki. Spojrzeliśmy sobie w oczy i aż przykucnęliśmy z niewiarygodnego śmiechu, podczas gdy nieziemski wrzask cierpienia
wzbijał się pod nieboskłon. Potykaliśmy się o ciała, ślizgaliśmy się,
ścigaliśmy ostatnie niedobitki. Wtedy właśnie pomyślałam: radość jest
jedną z tajemnic wojny. A teraz, gdy zobaczyłam uniesienie na twarzy
Brogyara, myśl, która przemknęła mi przez głowę, brzmiała: zabije mnie.
To śmierć.
A jeśli to była śmierć, czemu nie miałabym pomyśleć o tańczeniu w avli, o pierścionku matki, o mleku, o wujku Vedzie? Ale przychodziło
mi do głowy tylko jedno i to nie była myśl pełna radości, lecz żalu;
żalu tak dojmującego, że oczy znienacka zaszły mi łzami. Przypomniałam
sobie obóz nad Firdą, pod koniec jesieni, gdy gęsi czarne kreśliły
długie łuki na niebie. Z północy przybył wiatr, przynosząc ze sobą
wczesny śnieg, a powierzchnię rzeki pokryły suche liście. Wybrałam się
sama między wzgórza. Jadąc kamienistymi ścieżkami, słyszałam, jak wiatr
śpiewa w suchych trawach i tak kołysze małymi dębami, że żołędzie sypią
się na ziemię. Na graniach sterczało kilka uschniętych jastrzębich
jabłoni. Samotna i szczęśliwa dotarłam aż do miejsca, gdzie trawę
pokrywał śnieg. Przeprowadziłam konia skalistymi przejściami, rozbiłam
obóz pod drzewami i rozpaliłam ognisko, na którym gotowałam fasolę.
Popiłam ją gorzkim gaiskiem z bukłaka. Siedząc przy ogniu, wyjęłam
list z kieszeni płaszcza i zaczęłam go czytać, podczas gdy sosny
skrzypiały na wietrze. Pośpiesz się, jeśli to tylko możliwe, bo muszę
ci opowiedzieć o wielu sprawach, o których nie mogę pisać ani rozmawiać
tam, gdzie usłyszą mnie inni… Sylwetki górskich szczytów ostro
rysowały się na tle ciemnoniebieskiego nieba. Ponury zmierzch
zapowiadał, że z północy nadciąga gwałtowna śnieżyca. Jechałam pod górę,
owinięta płaszczem, gdy ujrzałam pierwszą ze złamanych kolumn, szarą
sylwetkę w półmroku.
Nozdrza wypełniła mi woń kamiennych murów przesiąkniętych deszczem.
Usłyszałam głośny syk i woda lunęła mi na kaptur i na twarz. Nie
widziałam Dasyi od czterech lat. W szkole nie paliły się światła.
Doszłam do wniosku, że z pewnością rozbili obóz dalej w wąwozie.
Jednakże starych kolumn świątyni dotykała czerwona łuna. Wjechałam do
środka przez łukowatą bramę, położyłam kaptur, kopyta zastukały o kamienie, klacz parsknęła, zsunęłam się z jej grzbietu. Dasya tam był.
Przywitaliśmy się szeptem i uściskaliśmy, a potem odsunęliśmy się i wlepiliśmy w siebie wzrok. Wreszcie się roześmiał i potrząsnął mną. Ja
również się śmiałam.
– Tav – powiedział. Na podłodze świątyni płonęło ognisko, a na kamiennym
stole stała butelka nainijskiego wina.
– Vai, moje życie – dodał.
Wydoroślał i nabrał ciała. Poruszał się z wielką energią, jak atleta,
jak żołnierz. Usiadł na stole, opierając nogi o ławkę, ścisnął butelkę
między kolanami, by ją otworzyć, a potem mi ją podał. Pociągnęłam łyk.
– A więc żyjesz – zwrócił się do mnie.
Nie przestawał się śmiać i pomyślałam, że wygląda bardzo dumnie i radośnie w swej szkarłatnej bluzie obszytej złotem. Zawsze swobodnie
nosił piękne stroje, nie dbając o wino skapujące na cenny, feiriński
aksamit. Ponownie podał mi butelkę. Od ognia płynęło ciepło, a z mojego
płaszcza buchała para. Rozmawialiśmy o wojnie, o naszych pułkach i o poniesionych stratach. Wtedy właśnie z szyderczym uśmieszkiem
opowiedział mi o tańcu gór. Jego śmiech nabrał brutalnych tonów, niosąc
się echem po mrocznej komnacie. Był w Genie, gdy cały pułk świeżych
rekrutów zginął w śnieżnej zamieci pod Przełęczą Miveri.
– Połknęli śnieg – stwierdził, machając ręką. – Po prostu się położyli i pozwolili, żeby ich zasypał. Leżeli w rzędach jak kukurydza…
Wymienialiśmy się goryczą nagromadzoną w ciągu lat spędzonych w Lelevai.
Dasya wyliczał błędy popełnione przez wujka Gishasa i księcia Ruafa.
– Durni starcy – mówił. – Chcą przeciągnąć wojnę, bo znudziło ich życie
w domu i mają mnóstwo długów.
Nie rozmawialiśmy o przeszłości, która wydawała się teraz bardzo
odległa, a jedynie o przyszłości. W blasku ognia widziałam jego dziwną
bladość, głęboko zamyślone oczy.
– Tyle śmierci – wyszeptał. – To było tak, jakbyśmy ich pożerali. Tych
ludzi. Jakby Olondria nie mogła przestać żreć.
Siedzieliśmy oparci o ścianę. Butelka potoczyła się po płaskich
kamieniach. Sięgnęłam pod kurtkę po skórzany bukłak i napiłam się.
Gaisk był mocny, miał posmak zdeptanej trawy i uwolnił mnie od aury
niepewności. Popatrzyłam na płomienie ogniska, tworzące w powietrzu
długie, gładkie fale, pomyślałam o tańcu gór, o tym, jak trwa od czasów,
gdy czczono mleko, i raz po raz powtarzają się w nim te same kroki. Całe
pokolenia leżące w rzędach jak kukurydza. Z nagłym ukłuciem w sercu po
raz pierwszy pomyślałam o Olondrii. Pomyślałam o niej jak o żywym
stworzeniu, nie o miejscu, które można odwiedzić bądź w nim zamieszkać,
lecz o ogromnym jestestwie, które rośnie, oddycha i je. O Faluidhen w lecie, wszystkich tych pokojach pełnych próżnych luksusów, a potem o Kestenyi, o namiotach feredhai, rozbitych na ziemiach wujka Vedy. O spoconym z furii wujku Vedzie, który krzyczał:
– Nazwijcie mnie zdrajcą Olondrii, jeśli chcecie, ale ci ludzie nie mają
dokąd pójść. Po prostu nie mają. Wygnaliśmy ich na bezwodne pustkowia.
To zbrodnia i Olondria musi za nią odpowiedzieć.
– Olondria musi odpowiedzieć – powtórzyłam za nim.
Podekscytowany Dasya zwrócił się w moją stronę.
– Tak. Rozumiesz to i nie boisz się.
Bałam się. Nie przestawałam się śmiać i ręce mi drżały, bo znałam
możliwości jego umysłu i wiedziałam, że gdy dotknie go ogień, zaczyna
się palić jak smocze trzewia, usłyszałam swój głos, na wpół przerażona
własnymi słowami:
– Dlaczego mielibyśmy umierać za te wzgórza, kiedy moglibyśmy zginąć za
niepodległą Kestenyę?
Wypowiedziałam te słowa po kestenijsku: Kestenya Rukebnar. Zakazane
słowa. Dasya pobladł, a potem się zarumienił. Uścisk jego dłoni na moim
ramieniu parzył niczym ogień. Leżąc w zaspie, gdy topór ponownie
rozbłysnął w blasku słońca, zapłakałam, ponieważ utraciłam szansę takiej
śmierci. Okazało się, że jednak zginę w górach, poćwiartowana w śniegu.
Zginę śmiercią świni. Uświadomiłam sobie, że wiosną zamierzałam opuścić
armię, ale nie wiedziałam o tym, dopóki nie zawisł nade mną topór. Plan
stworzył się sam w mroku mojego umysłu i dopiero teraz ujrzał światło
dzienne. Dostrzegłam go i zapłakałam. Chciałam wrócić do Ashenlo, a potem pojechać na równiny. A teraz wykrwawię się w śniegu. Cała Kestenya
rozjarzyła się przed moimi oczami, pokrywając niebieskoszare niebo.
Pustynia była jak promienie słońca rozbłyskujące między chmurami. Topór
wbił się w moje udo w tej samej chwili, gdy Brogyar padł na ziemię,
przeszyty strzałami, ale ból nie zamazał promiennego widoku. Nadal mam
go przed oczami – świetliste góry w innej krainie i inną wojnę.
2. Lojalność jak naszyjnik z umarłych gwiazd
2.
Lojalność jak naszyjnik z umarłych gwiazd
Wojowniczka będzie się co dzień budziła z wiedzą o czekającej ją
śmierci. Ta śmierć jest uczciwą monetą, za którą trzeba nabyć coś
wartościowego.
Powiadają, że miecz jest uczciwszy niż strzała, bo stanowi przedłużenie
ciała i walka z jego użyciem przypomina taniec. Powiadają, że miecz
staje się duszą tego, kto nim włada. Thul Heretyk wierzył tylko w swoje
ciało, ponieważ widział je odbite we własnym mieczu. W świątyni Tola
znają powiedzenie: „O Naznaczony Bliznami Boże, który na wieki odszedłeś
na łowy, zostawiłeś mi szpilkę ze swych włosów”.
Według kapłanów owa szpilka jest mieczem.
Podobne wyobrażenia to poezja, a nie historia. Miecz kaleczy i zabija.
Jego esencją jest zło.
Wojowniczka będzie trzymała zło w jednej ręce, a jeśli walczy
nainijskim mieczem – w obu dłoniach. Rozważcie zatem cel każdego ciosu.
Maris Szachrajkę zapytano na łożu śmierci: „Co cię skłoniło do
wystąpienia przeciwko twemu królowi?”. Jej odpowiedź brzmiała:
„Zapytajcie kobiet Oululenów”. To był lud zniszczony przez armie króla
Thula. Napisano, że „nawet ich imiona obróciły się w pył”. Gdy wszyscy
mężczyźni Oululenów polegli, za broń chwyciły kobiety. Ostatnia z nich
zginęła, walcząc broną.
Wojowniczka nosi jej lojalność jak naszyjnik z umarłych gwiazd. Ich
wartość jest wieczna, mimo że już nie świecą.
Maris była zdradzieckim generałem, Galaron – buntowniczką, Fałszywa
Hrabina – rozbójniczką. Która z nich spoczywa teraz na leżance światła?
***
Kiedy owej deszczowej wiosny wróciłam ze wzgórz ze złamaną kością udową,
odesłali już większość służących. Wschodnie i północne skrzydło domu
było zamknięte, a nieużywane klucze wisiały w szeregu w szafce matki.
Nawet widziane przez okno karety, dom i jego otoczenie sprawiały
wrażenie wyjątkowo samotnych, jakby nie przybył wyczekiwany gość.
Wówczas sądziłam, że ta ponura aura zrodziła się z niezwykłego o tej
porze roku deszczu, skapującego z gontów i nadającego piaskowi na
dziedzińcu ciemniejszą barwę.
Matka wyszła mnie przywitać. Miała chustę na głowie i ślizgała się po
błocie w filcowych pantofelkach.
– Och, Fulmio! – zawołała. – Przywiozłeś ją?
– Tak, sudaidi – odpowiedział sługa. – Możemy ją podnieść we dwoje.
Waży nie więcej niż kurczątko.
– Nie bądź głupi – skarciłam go. – Zawołaj Fodoka i Gastina.
Matka weszła do powozu, uklękła przy mnie i ucałowała mnie w policzki
oraz w czoło. Włosy miała rozczochrane, a twarz mokrą od deszczu albo od
łez. Chciała mnie uściskać, ale ponieważ leżałam, mogła tylko objąć moje
ramiona.
– Trochę bliżej! – zawołał Fulmia.
Chusta matki zsunęła się jej z głowy i spadła mi na piersi. Kareta się
przesunęła, zbliżając się do drzwi.
– Nie próbujcie podnosić mnie sami – ostrzegłam ich.
Włosy matki zasłaniały światło, a gdy uniosła dłoń do oczu, bladość,
która była jej twarzą, poruszyła się.
– Słyszałeś, Fulmio? – załkała. – Powiedziała, że nie możemy zrobić tego
sami. Musimy sprowadzić Gastina. Zawołaj go, Fulmio. Zawołaj Gastina.
Powóz się zatrzymał, drzwi się otworzyły, a gdy wynieśli mnie na
zewnątrz, na moją twarz spadły krople deszczu. Zamrugałam w zimnym
świetle dżdżystego dnia.
Służba zgromadziła się przy drzwiach. Gdy niesiono mnie przez
dziedziniec, dzieci gapiły się na mnie, ssąc palce.
– Tylko mnie nie upuśćcie w błoto – zaniepokoiłam się i wszyscy się
roześmiali.
Wnieśli mnie przez nadproże do ciepłego amadeshu. Jak zwykle wypełniał
go delikatny żółty blask, a powietrze przesycała woń pieczonych jabłek.
Zamknęłam oczy i pozwoliłam, by głowa opadła mi na koszulę Gastina,
Słyszałam jego oddech i czułam, jak opuszcza mnie ostrożnie. Położyli
mnie w korytarzu, gdzie było mniej światła. Otworzyłam oczy.
– Nie tak szybko – ostrzegła ich matka.
– Popatrz na swoje pantofelki! – zawołała Nenya. – I na wszystkie
dywany.
Na końcu korytarza zobaczyłam ojca. Trzymał się bardzo prosto.
Przystanął u podstawy schodów, w miejscu, gdzie korytarz przechodził w oszklony ganek. Spoglądał na mnie surowo z góry, trzymając w ręce fajkę.
Gdy przechodziliśmy obok, odwrócił głowę i wymamrotał coś pod nosem.
Kiedy ruszyliśmy w górę po schodach, wyciągnęłam szyję i zobaczyłam jego
lekko przygarbione plecy oraz szalik na ramionach. Ojciec wracał już w szare światło ganka.
***
Przeleżałam w tym pokoju całą wiosnę. Przynosili mi posiłki na tacy. Na
dworze z drzew sypała się mleczna piana kwiatów – różowych, a potem
białych. Siedziałam wsparta na poduszkach i obserwowałam zmiany
zachodzące w widocznej przez okno części sadu. Kiedy padał deszcz, matka
przychodziła, by czytać mi książki. Jej głos powstrzymywał huk piorunów.
Przeczytałyśmy Hodisa Samotnika, Opowieści z białej gałęzi i cały
Romans o Dolinie, a także sporo podobnych historii, wszystkie
opowieści, których uwielbiałam słuchać w dzieciństwie. Matka szukała
wciąż nowych książek w starej bibliotece Malino i od czasu do czasu
wpadała do pokoju z radosnym okrzykiem i włosami pełnymi pajęczyn oraz
kurzu, wymachując jakimś woluminem, którego skórzana oprawa pękła i zwisała w strzępach.
– Popatrz, kochałaś tę książkę!
W podobnych chwilach tak bardzo przypominała mi Siski, że omal nie
zrywałam się z łóżka. Zaglądała ze śmiechem do sypialni, wycierając
wolumin o spódnicę. Pewnego razu ojciec zawołał do niej z dołu:
– Firheio!
Kiedy odkrzyknęła, obiecując, że będzie cicho, w jej oczach pojawiły się
błyski, takie same jak w oczach mojej siostry.
Podeszła do łóżka i usiadła przy mnie. Jej pantofelki stąpały bezgłośnie
po dywanie.
– Popatrz, pamiętasz ją, prawda?
Książka otworzyła się na obrazku przedstawiającym młodego chłopaka
imieniem Istiwin, obserwującego Królową Niedźwiedzi wychodzącą z wnętrza
wzgórza. Oczy miał zupełnie okrągłe, a ręce unosił nad głowę z przerażenia. U jego stóp przycupnął długouchy zając o złachmanionej
sierści – w dzieciństwie nazywaliśmy go Atsi.
– Nie czujesz się dobrze – stwierdziła matka. Jej chłodna dłoń dotykała
mojego policzka, a twarz odbijała się w kloszu lampy.
– Nic mi nie jest – zapewniłam.
Poprawiła spódnicę – tę samą, którą nosiła siedem lat temu, uszytą z brązowego aksamitu. Złoty wzór na niej wyblakł już i tańczące liście
można było dostrzec tylko w blasku lampy padającym na jej kolano.
– Co się stało z lasami? – zapytałam.
Zmarszczyła brwi i odwróciła stronicę, przygryzając wargę.
– Nie mówmy teraz o tym.
– Wiem, że je sprzedał – nie ustępowałam. – Wujkowi Fenyi.
Odwróciła kolejną kartę.
– Proszę, nie teraz. Lekarz mówił, że potrzebujesz odpoczynku.
Odwróciłam głowę na poduszce i popatrzyłam na matkę. Na jej szeroko
otwarte, smutne oczy i na delikatną skórę wokół nich, naznaczoną
niebieskawymi cieniami. Spróbowała się uśmiechnąć. Nie była już podobna
do Siski. Tylko do siebie. Ponownie spojrzała na książkę, starając się
odnaleźć miejsce, w którym skończyła czytać. Myślałam o niej przez
wszystkie te lata, wyobrażałam sobie, jak siedzi za stołem w swoim
pokoju, skrzętnie prowadząc rachunki, ale wszystko przecieka jej między
palcami niczym piasek. Myślałam, że musi czasami opuszczać w rozpaczy
głowę, wspierając czoło o szkło na biurku, podczas gdy ja brnęłam konno
przez śnieg i raz po raz zabijałam, przyglądając się, jak ludzie giną
dla chwały Olondrii. Wydawało mi się sprawiedliwe, że dom popadł w ruinę, a avlę zamknięto. Przypomniałam sobie dawniejsze czasy, które
zwaliśmy „niepokojami”, kiedy jechaliśmy przez most na Ounie, słysząc
buntowniczą piosenkę: Zniszczyć dom, pożar, pożar, pożar! Nie sądzę,
byśmy wiedzieli, że mają na myśli nasz dom. Śpiewali po kestenijsku, a my byliśmy Kestenijczykami. Dasya, Siski i ja. Słysząc głos matki,
pomyślałam jednak, iż by być Kestenijczykiem, nie wystarczy odziedziczyć
krew. Trzeba ją również przelać.
Złożyć ją w ofierze. Ale nie wujkowi Fenyi, który działał w imieniu
ciotki Mardith i wykonywał jej rozkazy, zmieniając nasze cenne lasy w zawartość jej skarbca. Miałam ochotę krzyczeć: „Nie widzisz, że
zmieniamy panów? Lathowie władali Kestenyą dzięki mieczom, a władza
Nainijczyków będzie się opierała na złocie”. Nie mogłam jednak tego
powiedzieć. Ashenlo było całym życiem dla mojej matki. To była jej praca
– znaleźć pieniądze na zapłatę dla pastuszków i naprawę karety, zdobyć
porządne ubrania dla Siski, dla mnie i dla ojca, sprzedać wszystko, by
zapłacić za bolmę, którą sprowadzał z południa. A on przez cały czas
siedział sobie jak król na swym oszklonym ganku. Był prawdziwym synem
zdrajcy, dziedzicem mojego dziadka, który podpisał traktat tevlaski. Gdy
o tym myślałam, ogarniała mnie wściekłość. Miałam ochotę wyczołgać się z łóżka, zeskoczyć ze schodów i rzucić mu oskarżenie prosto w oczy. „To
ty! Ty poparłeś zdradę, której dopuścił się mój dziadek, ten obmierzły
traktat, pozbawiający Kestenyę wszelkich szans na niepodległość. A teraz
sprzedajesz Ashenlo Nainijczykom, żeby móc napychać się bolmą”.
Obróciłam się w łóżku i matka dotknęła mojego czoła.
– Jesteś ciepła – stwierdziła.
Jej dłoń była delikatna jak gaza. Zamknęłam oczy, przypomniałam sobie,
jak dawno temu pojechałyśmy zimą do lasu. Matka skarżyła się, że służba
musiała bardzo się napracować, żeby oczyścić drogę.
– Och, nie trzeba było tego robić! – zawołała.
– Najpierw narzekasz, że nic nie robię dla dzieci, a kiedy już coś
zrobię, też jesteś niezadowolona – skwitował ojciec.
– Nie chodzi mi o to, żeby narzekać.
Położyła rękę na jego ramieniu, ale on ją strącił i odwrócił się nagle.
– Kto widzi Śnieżne Konie?! – zawołał. – Kto już je zobaczył?
Tłoczyliśmy się przy oknach wozu, by gapić się na nieruchomy, pokryty
śniegiem las. Cienie drzew przesuwały się po nas, jakbyśmy mijali kraty,
a same drzewa tworzyły łuki nad drogą bądź niknęły w głębokich,
ciemnoniebieskich korytarzach nocy niczym wartownicy. Końskie kopyta
wzbijały w górę śnieżny pył, a pojazd podskakiwał na drodze. W wozie
jadącym za nami mężczyźni śpiewali, a mała, czerwona lampa kołysała się
w mroku.
– Jedźcie dalej! – zawołał ojciec. Niektóre dzieci bawiły się w słomie i mun Karalei bała się, że oparzą się o rozgrzane cegły.
– Ona syczy jak gąsior – poskarżyła się Siski.
Staliśmy blisko siebie, otoczeni wonią swych płaszczy, i wypatrywaliśmy
w blasku księżyca śladów niezwykłych kopyt. Kiedy zaprzęg zawrócił, wóz
ugrzązł i wszyscy musieli wysiąść. Wujek Veda niósł Siski na barana.
– No dalej, Meisye, ciągnij! – wołała, wymachując z ekscytacją chudymi
nogami połyskującymi w snopie księżycowego blasku.
– Proszę, nie stawiaj jej na ziemi – odezwała się matka. – Pończochy jej
przemokną i się przeziębi.
– Wczepiła się we mnie jak krab, moja droga – uspokoił ją wujek Veda.
Gdy służba szarpała się z wozem, ja siłowałam się z Dasyą w śniegu,
uderzyłam się w twarz i zaczęłam krwawić. Podczas podróży powrotnej do
domu zasnęłam i śnieg, z którego zrobili okład, spłynął mi po policzku i wsiąknął w kołnierzyk. Obudziłam się półprzytomna, gdy dotarliśmy do
domu. Miałam wrażenie, że światła domu są tak wysoko, jakby okna
otwierały się na gwiazdy.
– Popatrz w górę – odezwałam się.
– Tak, kochanie – odparła matka, ale to ojciec wziął mnie na ręce i zaniósł na piętro.
– Uważaj, jak się z nią bawisz – powiedział do Dasyi. – To tylko
dziewczynka.
– Całe akry drzew – stwierdził wujek Fenya. – To milcząca fortuna.
Gratuluję ci.
Lustra lśniły w blasku ognia.
***
Późnym latem obudziły mnie nocą nagły łoskot i brzęk dobiegające od
strony schodów. Mogło to oznaczać tylko jedno. Wróciła Siski.
– Nie śpię! – zawołałam.
– Zobaczysz! – odkrzyknęła.
Wpadła do pokoju i cisnęła walizkę w kąt. Potem uklękła przy łóżku,
położyła głowę na moich piersiach i zarzuciła mi ręce na szyję, nie
zdjąwszy czarnego, obcisłego płaszcza.
– Och, to ja, to ja – zapewniała. – Nie spodziewałaś się, że przyjadę,
ale przyjechałam. Na pewno dotarłam tu szybciej niż list. Przyjechałam
aż z Nauve bez jednego postoju. Spaliśmy w karecie.
Nenya przyniosła świecę i zapaliła lampę.
– Nie powinnaś zakłócać spokoju chorej – poskarżyła się.
Światło się zapaliło, odsłaniając pobladłe, wyostrzone rysy mojej
siostry.
– Nie patrz na mnie. Wyglądam jak śmierć – powiedziała Siski,
odgarniając włosy za ucho. Płaszcz miała zakurzony, jeden z guzików
zwisał luźno na nitce. – Przyjechałam tak szybko, że mam zupełnie
nieodpowiednie ubrania. Tu jest ciepło, prawda? Och, Taviye, znowu
jesteśmy w domu. To będzie cudowne!
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
