To tylko dżuma ebook

Gdy mia­łam czter­dzie­ści pięć lat, na­pi­sa­łam sce­na­riusz Dżuma. Chcia­łam za­cząć nim kurs sce­no­pi­sar­stwa u Wa­le­rija Frida. Nie przy­jął mnie, po­wie­dział, że wszystko już umiem i nie mam czego się uczyć. Mi­nęły trzy­dzie­ści dwa lata, a sce­na­riusz zy­skał na ak­tu­al­no­ści.

1988–2020

Przez ogromne śnieżne pust­ko­wie, prze­świe­tla­jąc re­flek­to­rami ro­ze­dr­ganą za­mieć, prze­ta­cza się skład wa­go­nów to­wa­ro­wych. Po­woli, długo. Mija za­wa­lone za­spami, le­dwo wi­doczne pod śnie­giem mia­sto. I roz­pływa się w śnież­nej mgle.

Długi par­te­rowy bu­dy­nek na ubo­czu ca­łego świata jest cał­kiem za­śnie­żony. W kilku oknach ma­ja­czy mętne świa­tło. Za­pró­szony szyld – nie spo­sób od­czy­tać na­pisu.

W por­tierni przy że­liw­nym pie­cyku sie­dzi stara Ta­tarka w chu­stce za­wią­za­nej ni­sko na czole, na nią na­rzu­ciła jesz­cze dużą chu­stę. Ma­łym no­żem od­krawa ka­wałki su­szo­nego mięsa, żuje bez­zęb­nymi dzią­słami. Spoj­rze­nie ma ni to bez­myślne, ni to sku­pione.

W la­bo­ra­to­rium sie­dzi Ru­dolf Iwa­no­wicz Me­ier. Jest w ubra­niu ochron­nym, w ma­sce. Twa­rzy nie wi­dać. Dło­nie w rę­ka­wicz­kach. Długą igłą umiesz­cza bak­te­rie w szal­kach Pe­triego. Ma­szynka spi­ry­tu­sowa się pali, pło­mień po­dry­guje przy każ­dym ru­chu Me­iera. Ge­sty męż­czy­zny są płynne, cza­ro­dziej­skie.

Te­le­fon na stole przed por­tierką dzwoni długo i na­chal­nie. Ko­bieta nie spie­szy się z pod­nie­sie­niem słu­chawki.

– Ech, ty szaj­ta­nie, czego tak wrzesz­czysz, czego się drzesz... – mam­ro­cze sta­ruszka. Te­le­fon się nie pod­daje. Sta­ru­cha wresz­cie od­biera.

– La­bo­ra­to­rium! Noc jest! I czego się drzesz? Ni­kogo nie ma. Nie, nie mogę pi­sać. Me­ier jest! Cze­kaj! No, cze­kaj, mó­wię prze­cie!

Sta­ru­cha idzie w głąb ko­ry­ta­rza, puka do drzwi na jego końcu i krzy­czy:

– Me­ier! Te­le­fon! Mo­skwa do cie­bie! No, idź!

Szar­pie klamkę, ale drzwi są za­mknięte. Znów puka, krzy­czy:

– Me­ier! Rusz się! Na­czel­nik się zło­ści i cię wzywa!

Me­ier w se­pa­ratce od­kłada igłę, za­miera. Pu­ka­nie go drażni.

– Za­raz! Za­raz! – Głos brzmi głu­cho pod ma­ską. Ma­ska się tro­chę zsu­nęła, spadł uszczel­niacz pod pod­bród­kiem. Sta­ru­cha usły­szała, wraca do te­le­fonu i gło­śno wrzesz­czy do słu­chawki:

– No, cze­kaj, mó­wię prze­cie...

Me­ier zdej­muje w przed­sionku rę­ka­wiczki, ma­skę, kom­bi­ne­zon ochronny, coś wy­ciera, w końcu bie­gnie do te­le­fonu.

– Prze­pra­szam, by­łem w la­bo­ra­to­rium. Tak, tak, do­świad­cze­nia nocne. Nie je­stem go­towy, Wsie­wo­ło­dzie Alek­san­dro­wi­czu. No tak, tak, w za­sa­dzie. Je­stem pe­wien. Ale po­trze­buję jesz­cze z pół­tora mie­siąca, może dwóch. Tak, pół­tora... Ale re­fe­rat nie jest go­towy. No, je­śli pan tak sta­wia sprawę. Re­fe­rat uwa­żam jed­nak za przed­wcze­sny. Nie biorę za to od­po­wie­dzial­no­ści. Tak, tak, do wi­dze­nia.

Roz­draż­niony od­kłada słu­chawkę. Sta­ru­cha uważ­nie przy­gląda się Me­ie­rowi.

– Na mnie się drze, na cie­bie się drze. Szaj­tan, straszny na­czel­nik. Jedz! – Po­daje mu na nożu ka­wa­łek su­szo­nego mięsa.

Me­ier ma­cha ręką.

– Nie, dzię­kuję, Galu. – Au­to­ma­tycz­nie bie­rze jed­nak ka­wa­łek i żuje.

– Spać idź. Do domu! Czego tu sie­dzisz?