Wieloryb ebook

Hulajnoga

Jestem pewna, że jak w końcu dostanę hulajnogę, najlepiej taką całą pomarańczową, to już nigdy nie będę się nudzić i narzekać. No bo na hulajnodze można pędzić tak szybko, że aż wiatr gwiżdże w uszach i włosy pięknie powiewają. Fajnie jest też przelecieć przez kałużę, rozpryskując błoto na wszystkie strony, a potem długo znaczyć esy-floresy na asfaltowej ścieżce. Niektóre hulajnogi mają nawet na kierownicy malutki dzwonek. Obok takiego dzwonka dobrze jest powiesić sobie coś pysznego do picia. A jak się już wypije i przekąsi co nieco, to można taką hulajnogę wziąć pod pachę i ponieść kawałek, zwłaszcza gdy jest pod górkę.

A poza tym „hulajnoga” to bardzo fajne słówko i jak ktoś mówi: „Idę pojeździć na hulajnodze”, to od razu wiadomo, że jedna noga nieźle sobie pohula.

O tym wszystkim opowiedziałam Basi, bo to moja koleżanka i siedzimy w jednej ławce, a jak pani każe nam ustawić się w pary, to Basia zawsze staje obok mnie.

– Eee tam, na hulajnodze będziesz musiała jeździć w kasku. A wtedy kucyki ci oklapną i będziesz głupio wyglądała – stwierdziła Basia.

– Nieprawda! – zdenerwowałam się.

– Właśnie że prawda. I grzywka też ci się rozpłaszczy – upierała się Basia.

– No a jak pojedziesz za daleko, to się zgubisz – powiedział Franek, który chyba nas podsłuchiwał. – I kiedy policjanci cię w końcu znajdą, to dostaniesz mandat – dodał zadowolony.

– Wcale nie! Nie zgubię się i nie dostanę żadnego mandatu! – Byłam zła jak osa. – I w ogóle odczepcie się od mojej hulajnogi! – wrzasnęłam.

– Julka, a po co tobie hulajnoga, przecież i tak nie będziesz mogła na niej jeździć – wtrącił się Witek.

– Niby czemu? – warknęłam.

– Bo wieloryby nie mają nóg, więc czym będziesz się odpychała? No chyba że płetwą, ale w takim razie musisz sobie kupić hulajpłetwę! – Witek śmiał się jak głupi.

Pokazałam mu język i odwróciłam się na pięcie, ale w tej samej chwili odechciało mi się tej całej hulajnogi. A w domu powiedziałam mamie, że wolałabym jednak dostać rower, najlepiej cały pomarańczowy.

– Dobrze, Julciu, dobrze. – Mama pokiwała głową, ale nie zapytała dlaczego.

Za to misiu chciał wiedzieć wszystko dokładnie. Opowiedziałam mu więc po kolei o hulajnodze, o kasku, rozpłaszczonej grzywce, o mandacie i wrednym Witku, no i na koniec o wielorybie i hulajpłetwie. Miś, który jak zwykle wylegiwał się na poduszce, machnął łapką i mruknął pod nosem:

– Nic się nie przejmuj, Juleczko. A jeśli naprawdę chcesz sobie pohulać, to mam dla ciebie coś dużo lepszego niż wszystkie hulajnogi i rowery razem wzięte.

– Co to takiego? – spytałam.

Miś spojrzał na otwarte okno i tańczącą na wietrze firankę.

– Chodź, polatamy sobie troszkę – powiedział.

Zerwałam się na równe nogi, choć jeszcze przed chwilą byłam śpiąca i leżałam w łóżku, nakryta po sam czubek nosa. Miś nic więcej nie tłumaczył, tylko klasnął w łapki i pod okno podpłynęła całkiem spora, biała chmura. Mój niedźwiadek usadowił się na niej wygodnie, a ja przycupnęłam tuż obok. Chmura wyglądała zupełnie jak wielka poduszka i sunęła po niebie, kołysząc się leciutko. Unosiliśmy się coraz wyżej i wyżej. Moja nocna koszula łopotała na wietrze, a wokół świeciło całe mnóstwo gwiazd. One tylko z daleka wyglądają jak malutkie kropeczki, z bliska są duże i grube jak ja. Dlatego pomachałam im i posłałam całuski. Potem chmurka zaniosła nas z powrotem nad miasto. Gwiazdki znowu zrobiły się wielkości moich piegów, za to domy i ulice wydawały się wielkie i tajemnicze. Może dlatego, że noc była ciemna i tylko trochę ochlapana światłem żółtych latarni. Zobaczyłam z góry nasz dom i ogród, szkołę, park i jeziorko. Właśnie przelatywaliśmy nad jakąś wysoką wieżą, gdy usłyszałam głośne: „trrrach!”. To nocna koszula zaczepiła o spiczasty wierzchołek. Ale kto by się tam przejmował podartą koszulą? Najważniejsze, że mogłam sobie latać nocą po niebie i nie musiałam mieć na głowie kasku, włosy pięknie mi powiewały, a grzywka się nie rozpłaszczyła.

Sama nie wiem, jak i kiedy trafiłam z powrotem do łóżka. W każdym razie rano, gdy wstałam, okno było zamknięte, a na niebie ani jednej chmurki. No tak, to był tylko sen – pomyślałam z żalem. Jasne, przecież mnie nie uniosłaby żadna chmura.

– Zaraz, zaraz, ale dlaczego moja nocna koszula jest podarta? – spojrzałam zdziwiona na misia. Ale on tylko uśmiechnął się pod nosem i odwrócił na drugi bok.

Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej

Renata PiątkowskaWieloryb

© by Renata Piątkowska © by Wydawnictwo Literatura

Okładka i ilustracje: Katarzyna Kołodziej

Korekta: Lidia Kowalczyk, Joanna Pijewska

Wydanie III, I w tej edycji Łódź 2022

ISBN 978-83-8208-834-2

Wydawnictwo Literatura

91-334 Łódź, ul. Srebrna [email protected] tel. (42) 630-23-81www.wydawnictwoliteratura.pl

Na zlecenie Woblink

woblink.com

plik przygotował Marcin Kośka