Wilkozacy. Tom 1. Wilcze Prawo ebook

Ponieważ żyli prawem wilkahistoria o nich głucho milczypozostał po nich w kopnym śniegużółtawy mocz i ten ślad wilczy

szybciej niż w plecy strzał zdradzieckitrafiła serce mściwa rozpaczpili samogon jedli nędzętak się starali losom sprostać

Zbigniew Herbert „Wilki”

1

Głuchy głos pękniętego dzwonu w jednej chwili postawił na nogi całą wieś. Mężczyźni w ciemnościach chwytali za broń i pędzili w stronę skleconej z bali i surowych desek dzwonnicy. W blasku pochodni nadbiegający ujrzeli ślepego Antona, który z całych sił ciągnął za sznur.

– Co się dzieje? Czego hałasujesz po nocy?

Pytania fruwały w powietrzu, mieszały się w gwar, ale Anton nie zwracał uwagi na nic, w zapamiętaniu targał powróz. Dopiero kiedy nadbiegł stary Barańczuk i okrzyknął ślepca, ten przestał dzwonić.

– Idą ku nam – wychrypiał. – Zaraz tu będą!

Ucichło, chłopi wlepili w ślepca wzrok.

– Kto, Antonie? – Barańczuk poczuł dreszcz pełznący wzdłuż pleców.

– Słyszałem ich – świszczącym szeptem oznajmił ślepiec. – We śnie ich słyszałem…

Wśród zgromadzonych zaszemrało. Jedni z ulgą rozluźnili uchwyt na rękojeści szabli, berdysza czy zwykłej siekiery, kto tam za co porwał, zbudzony z głębokiego snu, inni przeciwnie, zacisnęli z wściekłością palce.

– Skocz tam który, zobacz, czy jaki czambuł się nie skrada – polecił Barańczuk.

Znał Antona od kołyski. Chłopak urodził się może ślepy, ale na pewno nie głupi, a co mu dobry Pan zabrał we wzroku, wynagrodził w innych zmysłach. Barańczuk wątpił wprawdzie, czy można dowierzać sennym majakom chłopca, ale nadal czuł niepokój.

– Powiadam wam, Wano – szeptał dalej Anton – słyszałem ich i wciąż słyszę.

– Kogo? Gadaj zaraz!

– Ich…

Nadbiegł Iwan, najlepszy tropiciel we wsi.

– Nikogo nie widać – oznajmił.

– Możeś co przeoczył?

– Mowy nie ma. Księżyc świeci tak jasno, że igłę bym w stepie znalazł.

Barańczuk odetchnął z ulgą.

– No, chłopy – rzekł. – Trza nam…

Nie dokończył. Przerwało mu potępieńcze wycie, dochodzące zza ostrokołu. Do pierwszego głosu przyłączyły się następne, tworząc przerażający chór.

– Nikogo, mówisz, głupcze? – warknął naczelnik wioski. – A to pewnie śpiew porannych świerszczy?

– To oni – zasyczał Anton. – To oni… Przepadliśmy. Przyszli się mścić…

Od strony ogrodzenia rozległy się zmieszane okrzyki, najpierw zaskoczenia, potem przerażenia. Księżyc świecił rzeczywiście tak mocno, że bez trudu można było rozróżnić kształty. Rozmazane, kosmate postacie przesadzały częstokół, zupełnie jakby mierzył łokieć, a nie dwanaście. Po chwili między domami zaroiło się od…

– Wilki! – zaskrzeczał Anton. – To Wilkozacy! Przyszli wypić naszą krew!

– Do broni! – wrzasnął ktoś.

Ale Wano Barańczuk już wiedział, że nie ma ocalenia. Nie próbował stawiać czoła napastnikom. Rzucił się w stronę chałupy, w której zostawił córkę wraz z niemowlęciem. Może uda się ocalić chociaż te dwie niewinne istoty…

Wpadł do środka, zaryglował drzwi i zawalił sprzętami. A potem w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą stała ciężka ława, namacał żelazny uchwyt klapy prowadzącej do piwniczki, z której biegł wąski tunel wiodący w step. A nuż wataha, zajęta mordowaniem, nie zauważy pojedynczych uciekinierów? Jednak ledwie szarpnął ciężkie deski, trzasnęła okiennica. Potężne uderzenie powtórzyło się, drewno nie wytrzymało naporu, drzazgi i odłamki poleciały na wszystkie strony, a do izby wtargnął wielki cień. Kobieta wrzasnęła przeraźliwie, zakwiliło zbudzone hałasem dziecko, a Wano zamarł, zgięty wpół.

Ślepy Anton został sam pod dzwonnicą. Oparł się plecami o szorstką deskę rusztowania, na którym zawieszono zdobyty niegdyś w jakiejś mołdawskiej cerkwi dzwon, i wsłuchiwał się w dolatujące zewsząd odgłosy. Bez trudu rozróżniał głuche uderzenia siekier, trafiających w ziemię lub deski, mijających zwinne ciała napastników, świst szabel, raz i drugi gruchnął wystrzał, wrzaski przerażonych ludzi raziły uszy tak, że ślepiec miał ochotę zatkać je szczelnie palcami, jednak nie był w stanie, wbrew sobie chłonął przerażenie, którym przesiąkło powietrze. Usłyszał cichy odgłos wilczych łap. Drapieżnik zbliżał się nieśpiesznie, stanął o kilka kroków i warknął. Anton zwrócił ku niemu twarz. Czekał na śmierć, wiedział, że nie będzie litości. Nie na darmo mawiano o tych stworzeniach, że najbardziej smakuje im krew zlęknionej ofiary.

– Ale ja się nie boję – zamruczał. – Moje życie i tak nic warte nie było.

Wilk znieruchomiał. Ślepe, pokryte bielmem oczy człowieka zdawały się widzieć więcej niż wzrok najbystrzejszego sokoła. W zwierzęcym umyśle obudziło się coś na kształt obawy i szacunku. Drapieżnik odwrócił lekko łeb, bo obok niego pojawiło się kolejne cielsko, gotowe do ataku.

Anton słyszał powarkiwanie dwóch wilków. Brzmiało to jak rozmowa, a może raczej kłótnia. Wreszcie ten, który przyszedł później, oddalił się, a pozostał pierwszy. Ślepiec stał nieruchomo, czekając na uderzenie i już czując na szyi ostre kły. Wyczuwał napięte mięśnie, dolatywała do niego woń wilgotnej od przedrannej rosy sierści.

Zza okna dochodziły odgłosy rzezi, a pochylony Barańczuk wpatrywał się w intruza. Teraz miał już zupełną pewność, z kim sprawa. Zresztą przedtem także nie powinien mieć wątpliwości. Zwyczajne wilki nie napadają w ten sposób ludzkich osiedli, nawet w najostrzejszą zimę, a co dopiero mówić o pełni wiosny. A w tej chwili, w poświacie księżyca wpadającej przez rozbite okno, widział uprząż na grzbiecie kudłatego napastnika, do której przypięto szablę, dwa pistolety i krótki muszkiet. Sam zwierz był też większy od zwyczajnego postrachu lasów i stepów. I miał niesamowite oczy… To było chyba najstraszniejsze – zimny wzrok, w którym człowieczeństwo walczyło o lepsze ze zwierzęcą krwiożerczością. Młoda sztuka. Wano widział już w życiu kilka z tych stworzeń, wiedział, że stare Wilki lepiej panują nad pożerającą ich serca żądzą krwi.

Kozak wyprostował się powoli, spojrzał na córkę, tulącą niemowlę. Gdyby był tutaj Serhij, który siedział teraz w Czehryniu i szykował wyprawę na drugi brzeg Dniepru… Ale cóż by zdziałał nawet najsilniejszy mołojec przeciwko tym bestiom? – nadeszła zaraz trzeźwa myśl. A tak będzie miał ich przynajmniej kto pomścić.

Wilk patrzył spokojnie, podążył za wzrokiem gospodarza. Na zewnątrz cichło, wieś powoli stawała się ciemna i martwa. Nagle stary Barańczuk zrozumiał.

– To wy – powiedział martwym głosem. – Nie mog­liście znaleźć Serhija, więc dopadliście nas, gadzino.

Wilk potrząsnął lekko łbem, a potem warknął głoś­no. Widać było, że za chwilę nastąpi śmiertelny atak. Wano postanowił drogo sprzedać skórę. Błyskawicznie schylił się, żeby podnieść szablę, którą odłożył, gdy siłował się z klapą. Jednak Wilk był o wiele szybszy od leciwego człowieka. Śmignęło wielkie cielsko, a nieszczęs­ny Kozak zwalił się na bok, rzężąc. Z przegryzionego gardła lała się krew.

Kobieta z dzieckiem krzyknęła przenikliwie, a potem umilkła, wpatrzona w dogorywającego ojca. Wilk podszedł do niej powoli, wyszczerzył czerwone od posoki zęby. A potem wspiął się na tylne łapy, przysunął pysk do twarzyczki dziecka. Zrozpaczona matka zasłoniła maleństwo.

– Nie – jęknęła błagalnie. – Proszę, nie!

Wilk wciągnął w nozdrza zapach niemowlęcia, wark­nął krótko, a właściwie nie było to warknięcie, tylko na wpół ludzkie mruknięcie. Odsunął się, przetoczył kosmate cielsko, a przerażona kobieta zobaczyła nagle przed sobą wysokiego, czarnowłosego żołnierza o długich włosach, ujętych z tyłu rzemieniem.

– Chodź. – Wyciągnął rękę.

Dziewczyna niczym bezwolna kukła dała się prowadzić przez ciemną, cichą już wieś. Dostrzegała wokół sylwetki napastników, niektórych w ludzkiej, innych w wilczej jeszcze postaci. W głowie miała tylko jedno – ratować córeczkę, za wszelką cenę uchronić to maleńkie życie. A z nią niech się dzieje, co chce. Niech wilkołaki wypiją jej krew, niech nawet rozszarpią żywcem, byle Halszka przeżyła. Przez lęk i determinację przebiła się naraz myśl, że córeczkę w pazurach tych bestii może czekać jedynie los nie do pozazdroszczenia, ale zaraz młoda kobieta przegnała tę obawę. Może coś się uda wymyślić. Może…

* * *

– Nie mieliśmy brać jeńca – rzekł Hrehory, patrząc z odrazą na matkę z dzieckiem. – Sprzeciwiasz mi się po raz kolejny, Micheju.

– To żona tego rzeźnika! Żona i szczenię!

Hrehory pokręcił głową.

– To nie tak, Micheju. Nie chcę jego rodziny. Chcę poczuć Serhijową krew, upić się posoką z jego żył. Mam zamiast niego zarżnąć niemowlaka i białkę?

– Zarżnąć nie – odparł Michej. – Ale zawsze przyda się zdrowa wadera, nie uważasz, atamanie?

– Bab mamy na razie dość! Te Wołoszki, któreśmy przywiedli dwie Pełnie temu, zdatne są do rodzenia jak rzadko. To twój żołnierz oszczędził ludzi wbrew rozkazom i chcę wiedzieć, jaką zamierzasz wymierzyć mu karę.

Młody Wilk nie odpowiedział. Popatrzył w stronę ogniska, przy którym Marika karmiła Halszkę. Pytał już Kiryła, co się stało, ale wojownik tak naprawdę sam nie wiedział, dlaczego oszczędził te dwie. Kiedy wilczym nosem powąchał niemowlę i wyczuł zapach dziewczynki, nagle poczuł, jak odchodzi go wściekłość i chęć mordu. To było wszystko, co potrafił powiedzieć.

– Co zamierzasz uczynić, aby go ukarać? – powtórzył Hrehory.

– W tej chwili na pewno nic. – Michej wzruszył lekko ramionami. – Zastanowię się, kiedy wrócimy do siczy. Ninie może nam się przydać każda szabla.

– Może i słusznie prawisz – zgodził się niechętnie ataman – ale nie myśl, że zapomnę upomnieć się o sprawiedliwość po powrocie. Jeśli ty jej nie domierzysz, ja to zrobię.

– Nie wątpię.

Michej odszedł, zbliżył się do Kiryła, który stał poza kręgiem światła, patrząc w rozgwieżdżone niebo.

– Nie darują nam tego – rzekł Michej.

– Mnie nie darują – poprawił go Kirył. – Ty nie jesteś niczemu winien.

– Jestem. Powinienem zagryźć dziewuchę z pomiotem, od razu jak ją zobaczyłem.

– Dlaczego więc tego nie zrobiłeś?

Michej milczał dłuższą chwilę, zanim odpowiedział:

– Ta wyprawa od początku mi się nie widziała. W ogóle nie widzi mi się to, co czyni nasz ataman siczowy. Serhij jest zajadłym wojakiem, nie daruje krzywdy. Będzie nas ścigał do upadłego, a wiesz, że ma poważanie na całej kozaczyźnie.

– Myślałby kto, że strach przez ciebie przemawia – prychnął Kirył.

– Strach nie. – Michej, wbrew oczekiwaniu towarzysza, nie uniósł się gniewem. – Ale idą nowe czasy. Dopokąd byliśmy tutaj tylko poddanymi Korony Polskiej, mogliśmy liczyć na uznanie naszych praw, a przynajmniej spokój. Lecz teraz, gdy Chmielnicki zamierza rzucić się na kolana przed carem, zhołdować mu Ukrai­nę, nie liczyłbym na respekt. Moskale zbyt mocno nas nienawidzą, pamiętają, żeśmy stawali po stronie polskiego króla przeciwko nim w czas wojen króla Batorego, a sicze Wilków wokół Moskwy w czas wypraw zygmuntowskich nie rzuciły się do gardeł najeźdźcom. Zaś Chmielnicki nienawidzi nas za to, że stoimy z boku, nie opowiadając się po jego stronie. Po żadnej ze stron.

– Przeklęty Serhij swego czasu ponoć sprzeciwił się hetmanowi, nie chciał iść na Lachów wraz z Tatarami, a jednak go nie ubito.

– Ale w końcu poszedł i wybaczono mu, tym łatwiej, że to człowiek, nie Wilk. A potem odkupił winę, czyniąc jatkę w Żelaznych Chutorach.

Zamyślił się. Jeszcze kilka lat wcześniej nazywano ich nie inaczej niż Wilkami. Żyli nie z ludźmi, ale obok nich, starając się nie wchodzić coraz liczniejszym przybyszom w drogę. Ledwie jednak zaczęły się rozruchy, a oni nie chcieli przyłączyć się do rebelii, zaraz zaczęto ich zwać wilkołakami, a niedługo potem ukuto nazwę Wilkozacy. W określeniu tym były zarazem strach i nienawiść, mimowolny podziw i szczere życzenie śmierci. Ludzie nienawidzą tych, którzy nie chcą uznawać ich wyższości. Nienawidzą też wszystkiego, co obce.

– Cóż – przerwał milczenie Kirył – będziesz musiał mi zadać pokutę. Batogi do ostatniego tchu czy od razu kulę w łeb?

– Jeszcze się okaże, czy będę musiał – mruknął Michej. – Ktoś powinien w końcu przeciwstawić się rządom starych pierdunów. Hrehory wciąż żyje w dawnych czasach, wydaje mu się, że nic się nie zmieniło, nie widzi tego, co dzieje się dookoła.

– Nie zadzieraj z nim – ostrzegł Kirył. – Nie doceniasz go. Wciąż ma duże poparcie w radzie, bez wahania powierza mu się dowodzenie najważniejszymi wyprawami. Jeżeli nie chcesz mnie zabijać, to każ porządnie wybatożyć albo rozciągnąć na pomoście i połamać nogi. Tylko zrób to tuż przed Okołopełnią, w wilczej skórze szybciej wydobrzeję. Bo że ukarać mnie musisz, to rzecz oczywista.

– Jeszcze się okaże – powtórzył z uporem Michej.

* * *

Młoda kobieta, w zasadzie dziewczyna jeszcze, patrzyła z przerażeniem na otaczających ją mężczyzn. Na szczęście straszliwe przeżycia nie odebrały jej pokarmu, mała Halszka nie płakała więc z głodu i najzupełniej nieświadoma tego, co się działo, spała, ukryta w chuście przewiązanej wokół ramion matki. Najbardziej przerażały Marikę chwile, kiedy prześladowcy przemieniali się w wilki. Chociaż, kiedy się nad tym trochę głębiej zastanowiła, straszniejsi byli chyba jednak w ludzkiej postaci. W ich oczach próżno szukała litości czy choćby cienia współczucia. Patrzyli na nią zimno, bez nienawiści wprawdzie, ale chyba wolałaby już doświadczyć niechęci niż takiej obojętności. Traktowali ją jak przedmiot, a może raczej jak zwierzę, o które trzeba dbać, ale do którego gospodarz się nie przywiązuje, wiedząc, że prędzej czy później będzie je musiał zabić. Z opowieści, które słyszała o Wilkozakach, wynikało jasno, że żywią się ludzkim mięsem, a jedno ukąszenie przemienionego w bestię wojownika wystarczy, aby zarazić zwyczajnego człowieka. Jak na razie, żaden jeszcze nie próbował ugryźć Mariki, nie miała jednak pewności, czy nie stanie się to w dowolnej chwili. W dzień maszerowali bez wytchnienia. Ten czy ów odbierał od niej Halszkę, kiedy młoda kobieta ustawała ze zmęczenia, a wtedy drżała o los córeczki. Lecz nikt jej nie krzywdził, przynajmniej na razie. Minęły trzy dni od napadu na wioskę, a ona wciąż miała przed oczami twarz konającego ojca. Z rozerwanego gardła buchała posoka, Wano patrzył na nią gasnącymi oczami, jakby chciał dodać córce odwagi, podnieść ją na duchu. Może wiedział o napastnikach coś, o czym ona nie miała pojęcia?

W nocy zostawał przy niej jeden z Wilkozaków, nie przemieniając się w zwierzę, a inni roztapiali się w ciemnościach stepu. Szli polować, a nad ranem wracali obciążeni łupem. Wartownikowi przynosili mięso – udziec łani czy dzika, a ten przyoblekał wilczą skórę i rzucał się na zdobycz, aby zatopić w niej kły. Wtedy Marika odwracała wzrok, czując mdłości. Ją samą karmili zrabowanymi po chutorach chlebem, owocami, serami i wędlinami.

Ale tego dnia nie wyruszyli na łowy. Przed nocą rozłożyli się obozowiskiem, takim zwyczajnym, nie wygniatając trawy pod wilcze cielska, ale kładąc na ziemi dery, rozpalając ogień. Marika patrzyła na to zdziwiona. Kiedy przygotowania do noclegu zakończyły się, podszedł do niej wysoki Kozak o żywych, czarnych oczach.

– Masz iść ze mną – oznajmił. – Ataman siczowy chce cię widzieć.

Hrehory wyglądał na pięćdziesiąt, może sześćdziesiąt lat. Jednak ile miał w istocie, Marika nie potrafiłaby odgadnąć. Z tego, co powiadano o przemieńcach, żyli o wiele dłużej niż ludzie, niektórzy utrzymywali nawet, jakoby byli nieśmiertelni, a zabić ich mogły jedynie kule lane na święconą wodę, najlepiej srebrne. Ale Serhij powiedział jej kiedyś, że do Wilka można się dobrać zwykłym żelazem, kiedy nie jest przemieniony. Zaś gdy spotka się takiego w wilczej postaci, w ogóle trudno weń trafić, bo szybki się staje niczym błys­kawica. I wówczas istotnie warto mieć srebrne pociski lub przynajmniej posrebrzone ostrze, które łatwiej niż zwyczajne przedrze się przez skórę. Tego też jednak nie wiedział na pewno.

– Gdzie on jest? – spytał ataman krótko. Nie patrzył na dziewczynę, tulącą posapujące dziecko.

– Kto, panie? – Głos jej drżał.

– Nie próbuj robić ze mnie głupca! – warknął Hrehory. – Twój kochaniec czy mąż, nie wiem, jak tam z wami jest i czyście się parzyli z błogosławieństwem popa, zali tylko twego plugawego ojczulka. Serhij Kostenko, chorąży kozacki. Gdzie jest?

– A mnie skąd wiedzieć? – odparła nieco śmielej. Co tam, mają ją zabić, to zabiją, a i małej nic nie pomoże, jeśli zechcą ją ukrzywdzić. – Nie zwykł mi się spowiadać.

– Wierzę – zarechotał siedzący obok Hrehorego Wilkozak o okrutnej, na wpół tatarskiej twarzy, przezywany przez towarzyszy Kałmukiem. – Przyjedzie do sioła, zerżnie rzyci i odjedzie. Myślałaś kiedy, ile takich suczek jak ty miewa po chutorach w całej Ukrainie?

Marika zacięła zęby. Zniewaga zabolała ją, ale nie chciała okazać, jak bardzo.

– Milcz, Kara – ofuknął Kałmuka ataman.

– Dajcie ją mnie na jedną noc, a do rana wyśpiewa wszystko. – Kara oblizał się obleśnie.

Hrehory po raz pierwszy popatrzył dziewczynie w twarz. Zadrżała. W głęboko osadzonych, mrocznych oczach Wilkozaka czaiła się groźba i mądrość. Ta groźba była straszniejsza niż wszystko, czego Marika doznała w krótkim życiu, a mądrość… Nie, to nie była mądrość, bo ta nie chadza w parze z okrucieństwem, lecz raczej jej bliska krewna, którą trudno tak po prostu nazwać, ale dzięki której okrucieństwo nie jest całkiem bezmyślne.

– Mów, dziewko – warknął. – Wiesz dobrze, że nie o ciebie nam idzie ani twoje szczenię, ale o gaszka! Powiedz, gdzie jest, dokąd się udał i co zamierza, a może cię uwolnimy.

Milczała, patrząc mu w oczy. Nie wytrzymała jednak i odwróciła wzrok.

– Masz czas do rana, aby się zastanowić – rzekł ataman. – Zważ tylko jedno: prędzej czy później twój Serhij dowie się o losie wioski. Prędzej niż później, jak mi się zdaje, bo zapewne ciągnie go do młodej żonki i dziecięcia. Podąży wtedy za nami dokonać zemsty, więc tak czy inaczej go dopadniemy. Może nastąpi to jutro, może za tydzień czy miesiąc. Warto poświęcać życie swoje i szczenięcia, żeby odsunąć to, co i tak jest nieuniknione?

Nie odpowiedziała, a on odprawił ją gestem. Wróciła na swoje legowisko z zupełnym mętlikiem w głowie. Tak, stary Wilkozak miał słuszność – Serhij na pewno przybędzie do wsi, jeśli mu tylko droga w pobliżu wypadnie. A zawsze do tej pory potrafił tak uczynić, by mu wypadała, nawet jeśli szedł nie ku Wołoszczyźnie lub Polsce, ale nawet ku Krymowi. Zaś niedawno do wsi przyjechał Gorosz podleczyć rany, i opowiadał, że Serhija niebawem hetman gdzieś ma wysłać. Na dniach mógłby się nawet pojawić…

Obóz pogrążony był w ciszy. Wilkozacy nie ulegli przemianie. Marika domyśliła się, że minął czas pełni i jej prześladowcy stali się z powrotem ludźmi… Jeśli w ogóle można tak było o nich powiedzieć. Sen nie chciał przyjść. Marika nakarmiła Halszkę, ułożyła ją sobie pod ramieniem, przytuliła. Dziwnie się czuła ze świadomością, iż wokół niej śpi dobra setka mężczyzn, z wyjątkiem kilku czuwających wartowników. Przez kilka dni przywykła uważać prześladowców bardziej za zwierzęta niż istoty podobne sobie.

W głowie huczał jej głos Hrehorego, pytającego o Serhija, przed oczami miała okrutne oczy atamana. Serhiju, Serhiju, gdzie jesteś? Dlaczego wtedy, kiedy byłeś najbardziej potrzebny, wyjechałeś w świat? Chociaż może i lepiej, bo co byś poradził sam przeciw sotni Wilków? A tak będziesz mógł przynajmniej pomścić bliskich.

Bolesny ciężar zwalił się na nią znienacka. Musiała jednak przysnąć na chwilę, inaczej przecież wyczułaby ruch. Zanim zdążyła krzyknąć, jej głowę okutała cuchnąca psią sierścią szmata, Halszka wysmyknęła się z objęć. Marika próbowała jeszcze sięgnąć ciepłego tłumoczka, ale twarde ręce odepchnęły jej dłonie. Najpierw ogromna siła pociągnęła ją po suchej trawie, potem poderwała w powietrze. Dziewczyna poczuła ból w brzuchu, kiedy wparło się weń coś kanciastego. Dopiero po chwili domyśliła się, że napastnik przerzucił ją sobie przez ramię, a to, co sprawia jej ból, to szeroka sprzączka pasa od pendentu. Czyżby któryś z Wilkozaków postanowił się jej pozbyć? Aż tak nienawidził jej kochanka?

Droga nie trwała długo, ale Marice zabrakło już powietrza, zaczęła tracić przytomność. Ocuciło ją uderzenie o ziemię, szmata została brutalnie zerwana. W świet­le księżyca zobaczyła twarz prześladowcy. Zmartwiała. To był ten półkrwi Kałmuk czy Tatar, zwany Karą. Zawołanie pasowało do niego – wydawał się czarny. Nie tak po prostu czarny, ale z jego źrenic wyglądało piekło. Czarne, mroźne piekło bez śladu ognia.

– Udałaś mi się, suko! – zawarczał. – Zaraz będziesz wyła z rozkoszy i bólu, nie wiedząc nawet, co jest czym!

Marika zaczęła drzeć trawę rękami i piętami, próbując odpełznąć jak najdalej. Kara zaśmiał się krótko, gardłowo.

– Wezmę cię sobie – oznajmił chrapliwie. – Posiądę cię teraz jako ludzką samkę, a gdy nadejdzie Okołopełnia, uczynię z ciebie prawdziwą waderę.

Dziewczyna nie rozumiała, o czym Wilkozak mówi, nie chciała zresztą tego rozumieć, czuła jedynie, że czeka ją coś strasznego, o wiele gorszego niż to, że za chwilę posiądzie ją gwałtem śmierdzący wojak.

– Nie, nie – powtarzała, wciąż się cofając. Wiedziała, że niczego to nie zmieni, nie zdoła ani uciec, ani ubłagać pochutnika, ale nie potrafiła zastygnąć bez ruchu i czekać na swój los.

Myślała, że mężczyzna rzuci się na nią, aby rozedrzeć bluzkę, chwycić nabrzmiałe mlekiem piersi, a potem będzie chciał rozgnieść jej wargi w wymuszonym pocałunku. Tak kiedyś Wasylko, syn kowala, próbował ją dopaść przy stogu siana. Wyrwała się wtedy, uciekła do chałupy, a potem Wasylka najpierw stłukł Wano, potem jego własny ojciec, a na koniec Serhij. Tutaj została wydana na żer chuci i nikt nie mógł jej uratować.

Jednak Kara nie zamierzał próbować zwyczajnych karesów. Przypadł do niej, poderwał i odwrócił tyłem do siebie.

– Klękaj! – rozkazał.

Szarpała się bezsilnie w jego uścisku.

– Klękaj! – powtórzył, a potem zdzielił ją pięścią w kark.

Świat zawirował, chcąc nie chcąc osunęła się na kolana. Poczuła, że Kara zadziera jej spódnicę, a potem… Potem był okrutny ból, palący i tępy zarazem. Wiedziała, że Wilkozak porusza się w niej gwałtownie, ale nawet tego nie czuła. Tak jak zapowiadał, jej udziałem stał się ból, ale poczuła też coś więcej, jakąś dziwną, dziką i obcą rozkosz, nierozerwalnie związaną z cierpieniem. Krzyknęła przeciągle, a gwałciciel zaśmiał się gardłowo.

– Dobrze ci, suko? – Jego głos przypominał warczenie. – Mówiłem, że będzie dobrze!

Marika chciała odpowiedzieć, poprosić, aby przestał, zlitował się nad nią, lecz słowa więzły w krtani, tłumione bólem i rozkoszą. Z gardła Kary dobyło się potępieńcze wycie.

– Dość! – rozległ się ostry głos. – Kara, dosyć, bo zabiję!

Ból pomieszany z niechcianą rozkoszą skończyły się nagle. Marika, wypuszczona z żelaznego uścisku, zwaliła się ciężko na bok, podkuliła kolana, włożyła ręce między uda i zastygła bez ruchu. Głosy docierały do niej jakby z wielkiej dali.

– Co robisz, głupcze? – Michej trzymał Kałmuka pod lufą pistoletu.

– Co ci o tę samkę? – Kara, wciąż jeszcze rozpalony chucią, gotów był rzucić się na intruza, nie bacząc na nic.

– Nic mi o nią. Ale Hrehory dał jej czas do rana. Jakby nie powiedziała, gdzie jej chłop, pewnie byś ją dostał. Nie mogłeś wytrzymać?

Kara zaśmiał się.

– A nie mogłem. Nie wiesz, jak to jest?

– Nie wiem. Nie jestem taki jak ty, żeby tkwić w rui bez przerwy. A teraz zostaw ją i odejdź, przybłędo.

– Ona jest moja! Ataman obiecał mi, że… – Kałmuk szarpnął się, ale znieruchomiał, bo pistolet ani drgnął, za to zalśniło ostrze szerokiego noża.

– Postrzelę cię w kolano, a potem wykastruję – ostrzegł Michej. – Ta kobieta należy wciąż jeszcze do naszej watahy i całej siczy, nie do ciebie.

– Ażebyś wiedział, że do mnie – zawołał triumfalnie Kara. – Zanim mi przeszkodziłeś, zdążyłem napełnić ją nasieniem! To już moja wadera.

Michej spojrzał na skuloną Marikę, przeniósł wzrok na Wilka.

– Nieważne. Odejdź, powiadam. O wszystkim zdecyduje rada. O twoim losie też. Przyjęliśmy cię, ufając, że dobrego żołnierza bierzemy. A z ciebie zwykły obwieś, gorszy niż człowiek.

– Pilnuj lepiej swojego Kiryła!

Wypowiadając ostatnie słowa, Kara skoczył. W lewej dłoni trzymał wąski sztylet, celował w gardło przeciwnika. Wydawało się, że zupełnie zaskoczył Micheja i ten czeka, aż ostrze przetnie skórę, wytoczy krew. Był to jednak tylko pozór. W ostatniej chwili Wilkozak cofnął się, odchylił, przepuszczając morderczą klingę o włos, a jednocześnie rąbnął rękojeścią pistoletu w plecy przelatującego obok napastnika.

Kara zwalił się z jękiem na ziemię, przetoczył bezwładnie. Próbował wstać, ale wtedy Michej podszedł niespiesznie i mierzonym kopnięciem w bok głowy pozbawił Kałmuka przytomności. Ten padł z rozrzuconymi rękami. Michej wrócił do Mariki.

– Wstań – powiedział.

Dziewczyna nie ruszyła się. Michej wzruszył lekko ramionami, pochylił się, podniósł ją bez wysiłku i zarzucił sobie na ramię. Marika bała się choćby drgnąć. Czy także ten będzie chciał ją posiąść? Wspomnienie bolesnej rozkoszy wciąż płonęło w dole jej brzucha.

2

Serhij suchymi oczami patrzył na zgliszcza pozostałe z wioski. Od pierwszego spojrzenia wiedział, że masak­ry nie dokonali zwyczajni napastnicy – ordyńcy albo wrogo nastawieni Kozacy. Tamci ozdobiliby bramę wisielcami, powbijali na pale ostrokołu głowy zamordowanych, a gdyby tylko wypruli wnętrzności ofiarom, jak tutaj, na ciałach nie pozostałyby przecież ślady kłów.

Serhij zacisnął zęby, aby powstrzymać skowyt. Byli tu wszyscy – ślepy na jedno oko kowal, jego synowie i córki, Prokop – guślarz i uzdrowiciel, który potrafił ponoć leczyć nawet jaskrę, jego młodziutka żona, niemowa przywieziona z pewnej wyprawy na Multany, czarnowłosa Wołoszka o cudownie zielonych oczach, rodzina kulawego Marczuka, najliczniejsza w siole, zawsze chcąca rządzić i przewodzić… Był stary Wano Barańczuk, wszyscy byli oprócz Mariki i dziecka.

– Musieli ją wziąć w zakładniki – odezwał się stojący obok Serhija setnik Hryńka, zwany Szpakiem dla ciemnych włosów przeplatanych siwizną.

Był niewiele starszy od towarzysza, jednak ciężki los położył się piętnem nie tylko na jego głowie, ale i pobrużdżonej twarzy. Podczas wojny polsko-kozackiej wziął z początku stronę króla polskiego, ale gdy książę Wiśniowiecki dokonał jednej i drugiej rzezi na bezbronnych chłopach, wraz z całym oddziałem uszedł do Chmielnickiego. Jego wysokość Jeremi podziękował mu za zdradę, wyrzynając w pień rodzinę Hryńki wraz z całą wsią. Rozumiał więc doskonale przyjaciela, czuł całym sercem jego ból.

– Przynajmniej wiesz, że żyją.

Spojrzenie Serhija było takie, że cofnął się pół kroku.

– Myślisz, że to lepiej? – wychrypiał chorąży. – To Wilcy, nie Tatarzy. Nie biorą jasyru, aby go sprzedać lubo do roboty zaprząc, jeno czynią z jeńców takie same bestie jak oni.

– Może chcą cię zmusić, żebyś dał spokój ich watahom?

Serhij pokręcił głową.

– Byłeś kiedyś w siczy Wilków? – spytał.

– Nie. Niewielu jest takich, co tam gościli.

– A ja byłem. Na początku ruchawki hetmana Chmielnickiego, gdyśmy próbowali ich pozyskać. Stary Hrehory zaprosił mnie w gości, aby dać świadectwo pokojowych zamiarów. Ich sicz nie jest taka jak nasza. U nas gromadzą się same chłopy, kiedy coś chcemy zdziałać, ruszyć na wyprawę, wszcząć wojnę. U Wilków sicz to coś jak nasze wielkie, warowne wsie. Nie mają jednej, najważniejszej, jak u nas, ale każde większe swoje siedlisko tak nazywają. Do bab nie jeżdżą na chutory, mają je zawsze przy sobie, dzieciaki też tam między chałupami latają. Dla nich sicz to życie całe, nie tylko wojskowy obóz. Nie znajdziesz u nich jeńców ani niewolników. Wilcy nie są jak ludzie, nie chcą okupów, nie pożądają bogactwa, cenią sobie tylko dzielność, a dobrem największym jest dobro siczy całej i każdej watahy z osobna. Nie wierzę, że porwali Marikę z Halszką, aby koniecznie uczynić z nich Wilczyce… Nie wiem, dlaczego to uczynili, powinni je raczej zabić! Chyba że… – Zamilkł na chwilę, a potem dodał głucho: – Chyba że chcą z niej wyciągnąć, gdzie można mnie znaleźć. Albo…

Szpak milczał długą chwilę, zanim zapytał:

– Idziemy za nimi?

– Nie! – Serhij zgrzytnął zębami. – Skoro je wzięli, właśnie tego chcą!

– Nie chcesz uratować żony i córki? – zdziwił się Szpak.

Chorąży przyskoczył do niego znienacka, chwycił za wyłogi kurty, zbliżył twarz do jego twarzy.

– Chcę! – wychrypiał. – Nawet nie wiesz, jak bardzo! Ale nie wiem, jest li jeszcze kogo ratować?! Może moja ukochana jest już waderą, a dziewuszkę zabili, bo po co im chować takie maleństwo? Wiem jedno, nie możemy uczynić tego, co chcą, abyśmy uczynili!

Hryńka Szpak patrzył w pełne straszliwego cierpienia oczy dowódcy. Zdawało mu się, że wie, ile taka decyzja kosztowała Serhija, ale może nie wiedział? Co innego stracić rodzinę, zobaczyć trupy bliskich, a czym innym jest niepewność ich losu, który może okazać się gorszy niż śmierć.

– Co w takim razie chcesz zrobić?

– To, co nam rozkazano. Idziemy na Wołoszczyznę przypomnieć Lupulowi, jak dokuczliwi potrafią być Kozacy, jeśli ich podrażnić. Dla mnie Marika i Halszka nie żyją i tak ma być od teraz dla wszystkich. Zapowiedz ludziom, że jeśli który wspomni przy mnie o tym, cośmy tutaj zastali, ubiję na miejscu jak wściekłego psa!

– Jak rozkażesz, atamanie.

Szpak odwrócił się, nie miał ochoty patrzeć na zgliszcza.

– Hryńka – zatrzymał go jeszcze Serhij.

– Tak?

– Gdyby coś się ze mną zdarzyło… – Dowódca przełknął ślinę. – Gdyby mnie nie stało, wykonaj zadanie tak, jakbym trwał przy tobie i sam wydawał rozkazy.

– Oczywiście, jakżeby inaczej! Ale skoro nie idziemy za Wilkozakami, tylko do Wołochów, nic ci się przydarzyć nie może.

– Ale gdyby jednak… Obiecaj, że nie zawiedziesz.

– Obiecuję – odparł z mocą Szpak. Kiedy człowieka ogarnia szaleństwo, przemknęło mu przez głowę, nie należy się sprzeciwiać. Niech chorąży zaśnie spokojny jeśli nie o los bliskich, to przynajmniej o wyprawę.

Kostenko skinął głową, nie patrząc na Hryńkę.

– Kto… – mruknął.

– Co mówisz, atamanie? – Szpak nadstawił ucha.

– Do siebie mówię, druhu. Myślę, kto zdradził, wyjawił Wilkom, gdzie szukać moich.

– Wywęszyli pewnie. To nie głupie zwierzęta, myśleć potrafią.

– Pewnie tak – wymamrotał Serhij. – A jeśli ktoś im powiedział, i tak się nie dowiem. Jak znam Wilków, taki ktoś już nie żyje… Zresztą co za różnica?

Hryńka przymknął oczy, modląc się w duchu, aby dowódca odszedł już. Ciężko było patrzeć na jego mękę, nawet żołnierzowi o sercu tak twardym jak u Szpaka.

* * *

Słońce podnosiło się leniwie znad widnokręgu, zalewając świat krwawą łuną. Trawa oraz burzany rosnące opodal wydawały się płonąć chłodnym ogniem. Wyglądało to, jakby natura przygotowywała się na okrutne widowisko. I rzeczywiście tak było.

Kirył stał naprzeciwko Kary z obnażoną szablą. Kałmuk także dzierżył w dłoni zakrzywione ostrze, patrzył na przeciwnika, szczerząc zęby.

– Widać w nim wilka nawet w czas Bezpełni – mruknął Michej do stojącego obok Stepana. Byli prawie w równym wieku, ten drugi może nieco starszy, ale na pewno niewiele.

– Bo nosi pod sercem bestię – odparł równie cicho Stepan. – Tacy rodzą się wszędzie, i u nas, i u ludzi. Tylko że u nich na pewno częściej.

– Jak przeklęty Serhij – warknął Michej.

– Jak on – zgodził się Stepan. – Ale uciszmy się, bo zaraz zaczną.

Hrehory zbliżył się do każdego z przeciwników po kolei, kładąc mu na ramieniu szeroką, ciężką dłoń. Kirył i Kara odziani byli tylko w koszule i szerokie spodnie wpuszczone w wysokie buty.

– Wszyscy jesteśmy z wilczej krwi – oznajmił uroczyście Hrehory – i jako Wilcy do walki mężnie stajemy. Niech zwycięży lepszy.

– Niech zwycięży lepszy – odpowiedziała setka głosów.

– Zgodnie z prawem do walki staje pokrzywdzony, to znaczy brat nasz Kirył, który oskarża Karę zwanego Kałmukiem o naruszenie jego jasyru. Kirył ustami dowódcy swego, Micheja z rodu Gryszczych zażądał walki, a ja jako najwyższy zwierzchnik wyrażam na nią zgodę. A zatem niech się stanie, co ma się stać!

Wilkozacy utworzyli kolisko wokół walczących.

Pierwszy wyprowadził cios Kara. Ciął szybko, z nadgarstka, wyrzucając ramię do przodu, nagłym ruchem skręcając klingę tak, aby cięła nie skroń, jak można by się spodziewać z początkowego ruchu, ale szczękę od dołu. Kirył znał jednak tę sztuczkę, odchylił tylko głowę i sam uczynił wypad na prawą nogę, tnąc w dół brzucha. Lecz i Kara nie dał się zaskoczyć błyskawicznej ripoście. Wojowali razem nie od dziś, mieli czas poznać swoje nawyki.

– Trochę to potrwa – zauważył Stepan. – Obaj znają się na rzeczy.

– Pewnie tak – zgodził się Michej. Z pewnym niepokojem spoglądał na walczącego przyjaciela. Podczas napadu na wieś Kirył ucierpiał – jakiś zajadły, niedobity chłop zajechał go znienacka sękatym kijem po grzbiecie. Podczas marszu nie przeszkadzało to szczególnie, ale w pojedynku Wilk musiał mocno odczuwać kontuzję. Już podczas tego pierwszego złożenia widać było, że nie jest w stanie wyrzucić ręki dostatecznie daleko, aby sięgnąć przeciwnika. Nawet gdyby Kara nie był tak szybki, sztych szabli zaledwie musnąłby koszulę. Idąc upomnieć się o rozliczenie Kałmuka ze wstrętnego uczynku, Michej miał nadzieję, że to jemu przyjdzie walczyć z obrzydłym przybłędą, ale ataman był bardziej od niego biegły w prawie. Powołał się na zapisy wyryte na świętych słupach, zgodnie z którymi w czas wojen albo wypraw swoich praw dochodzić mógł jedynie sam zainteresowany, bez czyjegokolwiek pośrednictwa i zastępstwa. A ponieważ samica Kostenki została uznana za własność Kiryła, tylko on mógł wziąć pomstę na krzywdzicielu.

Kałmuk zawinął bronią nad głową. Nie był może zbyt mądry, ale na pewno na tyle bystry, aby zauważyć niedomaganie wroga. Postanowił wykorzystać przewagę od razu, nie czekając. Zaczął krążyć wokół Kiryła w jego prawą stronę, zmuszając do obracania się i prowadzenia szabli w kierunku, w którym ruchy miał nieco utrudnione. Niewielka to może była przewaga, ale w walce na śmierć i życie liczy się wszystko. Nagle Kałmuk pobiegł, drobiąc, a potem ciął z całej siły, zatrzymując się w miejscu. Kirył w ostatniej chwili odbił uderzenie, krzesząc z głowni pojedynczą iskrę. Kara znów przesunął się w prawo i znów mocno rąbnął. Kirył skrzywił się od ukłucia pod łopatką. Diabli nadali tego wieśniaka z kosturem! Żeby to jeszcze taki zdzielił go w czasie rzezi, ale nie – wyskoczył jak filip z konopi, kiedy Wilkozak prowadził kobietę Serhija i to właśnie ją najwyraźniej chciał pomiłować lagą. Pewnie uznał, że jeśli zabije babę chorążego, nie będzie mu rodzina wiązać rąk. Kirył w ostatniej chwili zasłonił sobą Marikę, ale uderzenie było zaiste mocne, odebrało mu dech na dobre pół pacierza.

– Już nie żyjesz. – Kara wyszczerzył zęby jeszcze mocniej. Kirył nie cierpiał tej wiecznie wykrzywionej okrucieństwem gęby, najchętniej powybijałby wrogowi białe kły głowicą szabli, jeden po drugim, powoli, z namaszczeniem.

Marika siedziała na kamieniu poza kręgiem. Słyszała tylko szczęk broni i pomruki, jakie wydawali patrzący. Było jej wszystko jedno, nie wyobrażała sobie, żeby mogło ją spotkać coś gorszego niż tej nocy, choćby i śmierć w męczarniach. Gdyby nie malutka Halszka, skradłaby któremuś z Wilkozaków nóż i skończyła ze sobą. Ale dopóki dziecko żyło, dopóty nie mogła decydować o swoim losie. Nienawidziła obrzydliwego Kary, nienawidziła spokojnego jak głaz Micheja, nienawidziła starego atamana Wilków, nawet tego Kiryła, który najpierw ją oszczędził, a teraz chciał zabić jej gwałciciela. Jego chyba nienawidziła najbardziej. Zapewne dlatego, że w łasce Wilkozaka nie dostrzegała nic z ludzkich uczuć: ani litości, ani choćby cienia zainteresowania. Wyglądało to tak, jakby czynił, co powinien, a ona nie istniała. Dlatego nawet nie próbowała patrzeć na pojedynek.

Kara wciąż krążył wokół przeciwnika, ale ten wziął się na sposób: zamiast obracać się za wrogiem, czekając na atak, sam ruszył w tę samą stronę. Przez to Kałmuk musiał dostosować się do nowego rytmu, tracąc przewagę. Widać było, że zaczyna się złościć. Kirył postanowił dolać oliwy do ognia.

– Jak głupi byłeś, tak głupi jesteś i zostaniesz na zawsze – powiedział spokojnie, lekceważąco. – To znaczy już niedługo. Do szabli potrzebny jest rozum, bo żelazo to nie goła kuśka, byle gdzie go nie wetkniesz.

Kara syknął coś w odpowiedzi, ale niewyraźnie, było to raczej przekleństwo niż złośliwość. Zrobił wypad na zakroczną nogę, wyprowadził płaski sztych, próbując trafić między żebra. Kirył bez większego trudu odbił klingę, zaśmiał się krótko.

– Mówiłem, że szabla to nie kuśka, ale chyba już bardziej by mnie wystraszyło twoje marne pyje niż klinga.

– Za dużo gada – szepnął Stepan.

– Wie, co robi – odparł Michej.

Widział doskonale, do czego zmierza Kirył. Kara, wbrew temu, co mówił Wilk, doskonale potrafił obchodzić się z żelazem, ale brakowało mu opanowania, łatwo wpadał w gniew i szał bojowy. To, co było przydatne w potyczkach czy bitwie, mogło okazać się zgubne w walce sam na sam z doświadczonym wojownikiem. Kałmuk jeszcze nad sobą panował, jeszcze czerwona mgła wściekłości nie przesłoniła mu wzroku, ale już bliski był wybuchu. Zablokował cięcie Kiryła, cofnął się pół kroku i zanurkował pod ostrzem prowadzonym cięciem ojcowskim na policzek, spróbował sięgnąć nóg wroga. Tamten musiał odskoczyć, aby uniknąć zranienia, a wtedy Kara wyskoczył, rąbiąc w odsłonięty na mgnienie oka lewy bark: kontuzja dała znać o sobie, Kirył opuścił klingę nieco zbyt nisko. Zawirował w uniku, ostrze zawadziło ramię, przecinając skórę.

– Widzisz, mądralo? Raniłem cię!

– To nazywasz raną? – zaśmiał się Kirył. – A babom pewnie wmawiasz, że to, co w nie wlewasz, jest prawdziwym nasieniem? Muszą mieć z tobą kupę śmiechu!

Tego było zapalczywemu Kałmukowi za wiele. Poczuł, jak ogarnia go amok, świat się zamglił, dźwięki docierały przytłumione, mężczyzna wyraźnie widział tylko przeciwnika, a ciało i obie dusze wołały o krew. Rzucił się do wściekłego ataku, młynkując szablą i zadając mnóstwo ciosów. Nie silił się na podstępne sztychy i wyrafinowane zwody, szedł do przodu jak po swoje. Kirył część uderzeń przyjmował na klingę, część przepuszczał, przed częścią zwyczajnie odskakiwał. Cofał się cały czas po okręgu, czekając, aż Kara nieco się zmęczy. Nie wyglądało jednak na to, żeby miało to szybko nastąpić. Konieczność ustawicznego zastawiania się ostrzem sprawiała, że ból w potłuczonych plecach stawał się coraz mocniejszy, trudny do zniesienia. Kirył wiedział, że musi coś prędko wymyślić, bo inaczej ten szalony wiatrak dopadnie go w końcu i rozsieka na kawałki. Zerknął za siebie, na przypatrujących się starciu Wilków. Brutalnej sile mógł w tej chwili przeciwstawić tylko spryt. Zaczął się cofać na kolisko zbrojnych. Nie wolno im było się rozstąpić, więc jeśli dotrze do towarzyszy, zostanie odepchnięty w stronę środka pola walki. Wszyscy stali z wydobytymi szablami, aby się zastawić, gdyby nieostrożny cios trafił w ich stronę, co w ferworze walki mogło się łatwo zdarzyć.

– Nadal twierdzisz, że Kirył wie, co robi? – spytał z przekąsem Stepan.

– Bądź cicho i daj popatrzeć – ofuknął go Michej.

Kirył był już o krok od ściany wojowników, ci przygotowali się, aby pchnąć go, gdy tylko znajdzie się w zasięgu rąk, ale wtedy nagle Wilkozak skoczył w lewo, przetoczył się przez ramię, warcząc z bólu przeszywającego plecy i rozcięty bark. A zaślepiony żądzą mordu Kara napotkał nastawione klingi, na których zadzwoniła jego szabla. Z rozpędu wpadł na patrzących, a oni pchnęli go mocno, mocniej może nawet, niż potrzeba. Mało kto żywił przyjazne uczucia do zajadłego i nieobliczalnego Kałmuka.

W zasadzie Kirył mógłby w tej chwili zakończyć pojedynek, rąbiąc pochylony kark próbującego utrzymać równowagę przeciwnika, lecz znalazł się nieco za daleko, a gdy podbiegł, Kara był już gotów postawić zasłonę. Nieoczekiwane wydarzenie wytrąciło go jednak z amoku, a to sprawiło, że poczuł nagle ogromne zmęczenie. Na to właśnie liczył obolały przeciwnik. I jego kilka razy dopadł w trakcie zmagań z Tatarami czy Wołochami szał bojowy, wiedział więc doskonale, że płaci się zań utratą sił. Kirył musiał się jednak teraz śpieszyć, bo Wilkozacy bardzo prędko potrafili opanować zmęczenie, nawet w czasie dalekim od Okołopełni. Zaatakował więc z całej mocy, nie zważając na cieknącą z rany krew. Zadawał krótkie, mocne cięcia i mordercze sztychy. Już raz i drugi ostrze minęło zbyt późno stawiane zasłony, już z rozcięcia na piersi i brzuchu Kałmuka sączyła się posoka. Jej zapach odurzył Kiryła, sprawił, że przestał odczuwać dolegliwości. Podskoczył bliżej wroga, przechwycił jego prawe przedramię, pociągnął ku sobie, odchodząc jednocześnie w bok, a potem płytko, mocno ciął. Trafił tuż powyżej nadgarstka, ostre żelazo zgrzytnęło po kości, rozcinając ją bez trudu. Dłoń, wciąż ściskająca szablę, upadła na ziemię. Kara zawył, lewą ręką chwycił kikut, wpatrzył się w niego, a potem szybko schylił się po szablę, przydepnął odcięty kawałek kończyny, wyszarpnął rękojeść z uścisku martwych już palców.

Michej widział kiedyś podobne zdarzenie, gdy goś­cił w Rzeczpospolitej wraz z poselstwem. Dwóch panów braci poróżniło się o jakiś drobiazg, stanęło do pojedynku. Wtedy jeden drugiemu nie odrąbał wprawdzie ręki, ale zranił go tak mocno, że tamten musiał walczyć lewicą. Wówczas jego przeciwnik także ujął szab­lę w lewą dłoń, aby uczynić zadość zasadom honorowym. Michej tego nie rozumiał. Wilcy nie uznawali czegoś, co ludzie nazywali szlachetnym postępowaniem względem wroga. Zbyt mało ich było, by ­mogli sobie na to pozwalać. Prawo Wilków stanowiło jasno, że najważniejsze jest dobro siczy, ono zaś wykluczało ­litość, w którą wpisana jest słabość. Kara nie oczekiwał zmiłowania, a Kirył nie zamierzał go okazywać. Zanim Kałmuk zdołał wyprowadzić cięcie lewicą, spadł na niego grad ciosów. Kirył znów podszedł oponentowi pod ramię z szablą, jednak tym razem nie próbował zranić ręki przeciwnika, ale kopnął go z całej siły kolanem w krocze. Oszołomiony bólem i gwałtownym upływem krwi Kara już nawet się nie bronił. Siła uderzenia zgięła go wpół, odrzuciła na dwa kroki. Kirył spojrzał na bezbronnego przeciwnika, podszedł do niego i wzniósł szablę.

* * *