Zaświatowe Biuro Śledcze ebook

Rozdział 1

Dochodziła dziewiąta, ruch w mieście się nasilał. Szczególnie w centrum, w pobliżu dworca kolejowego, tam, gdzie szła właśnie Beata Kowalska. Beata przemieszczała się bez pośpiechu. Wiadomo, co nagle, to po diable. Szła ostrożnie, bo wypatrywała oznak pecha. Ciało miała drobne, lecz duch w nim był potężny.

Był piątek, trzynastego. Kowalska rozglądała się więc, czy pech na kogoś nie dybie. Ona była zawodowcem, można powiedzieć, że po równi duchowym śledczym i komandosem. Potrafiła sobie z pechem radzić. Martwiła się jednak o innych. W taki dzień lepiej nie wychodzić z domu bez naprawdę ważnej potrzeby. Choć prawdą jest, że i we własnym domu można ucierpieć od pecha.

Piątek trzynastego rozwijał się w najlepsze z pąka w kwiat, być może urodziwy, ale jadowity. Beata czuła, że coś złowrogiego wisi w powietrzu i że nie jest to wyłącznie miejski smog.

Mijała kamienicę za kamienicą. Jedna przecznica, druga. Miasto i ludzie wyglądali niby tak jak zawsze. Bydgoszcz i bydgoszczanie w dniu powszednim. Ale Beata czuła, że coś nieprzyjemnego wisi w powietrzu. I nie była to odstręczająca woń, lecz ezoteryczne fluktuacje podejrzanego pochodzenia. Kobieta dreptała niespiesznie nie tylko z powodu doznań kojarzących się jej z pechowym piątkiem. Po prostu daleko z domu do roboty nie miała. Miejsce pracy od dwu lat było jej własnym biznesem.

Skręciła z ulicy Dworcowej w kolejną boczną. Z daleka dostrzegła zebraną przed swoim sklepem grupkę najwierniejszych klientek. Miały wiek różny i gabaryty równie urozmaicone. Niektóre ubrane z gustem, inne bez. Łączyło je jedno. Wielkie emocje wzbudzało w nich to, co mogły znaleźć w lumpeksie Beaty. Niektóre przygnała tu też nadzieja, że właścicielka sklepu postawi im tarota, a karty powiedzą, jak żyć. No właśnie, jak żyć?

Kowalska była już blisko. Widziała swe klientki, a one ją, gdy zadzwonił telefon. Sygnał był oczywisty, żaden tam hiphopowy dżingiel. Klasyka, ot co! Ten muzyczny kawałek z czasów, gdy Beaty nie było jeszcze na świecie, przypominał, że „Życie jest formą istnienia białka, ale w kominie czasem coś załka”. Nic dodać, nic ująć. Chyba że refren: „Oj, dana”.

Smartfon odezwał się więc starym utworem Skaldów i trzeba było sięgnąć po niego do kieszeni płaszcza. Fioletowego, bo to był dzień, by ubrać się w fiolety. Beata spojrzała na wyświetlacz komórki i uśmiechnęła się. Dzwonił mąż. Przyjęła połączenie.

– To ty, Zbynek? – zaszczebiotała, jednak zaraz ton rozmowy stał się poważny. – Koło masz uszkodzone? Przebite? Nieprzebite? Aha, źle przykręcone! No tak, Zbynek, jak jest piątek trzynastego, to nawet koła w największych ciężarówkach nawalają. Mówisz, że to nie przez trzynastego? Że to przez partacza z warsztatu?

Rozmawiała dalej z mężem, idąc powoli w stronę swego secondhandu. Ukłoniła się klientkom, te się odkłoniły. Grupka kobiet się rozstąpiła, by Beata mogła dojść do drzwi sklepu, otworzyć sezam pełen skarbów z wełny, bawełny, skóry, jedwabiu. Także z poliestru i wiskozy. Każdemu, co mu się należy od... gustu. A z gustami, jak wiadomo, się nie dyskutuje.

Kowalska włożyła klucz w zamek. Nie przerywając wymiany słów ze Zbynkiem, otworzyła lokal i gestem zaprosiła klientki do środka.

– Jak mówisz, Zbynek, jak? – zaśmiała się Beata. – O, muszę to zapamiętać! Co jeden partacz zepsuje, naprawiać musi brygada fachowców! Bardzo celne, Zbynek. Bardzo!

Chciała już wejść do sklepu, jednak na horyzoncie zamajaczyła przeszkoda. Przeszkoda miała funkcję i nazwisko, znana była tu i ówdzie jako wróżka Malinowska. Przeszkoda miała masę większą niż zwykle, bo holowała za sobą jakąś znajomą. Znajoma była wyjątkowo spora, niczym wagon doczepiony do Malinowskiej posapującej teraz gniewnie jak węglowa lokomotywa.

Określenie Malinowskiej przeszkodą nie było na wyrost, bo gdy tylko wróżka dostrzegła Kowalską, zabulgotała niby kocioł wodny pod maksymalnym ciśnieniem. Zatrzymała się. Chwyciła przy tym znajomą za rękaw, hamując jej bieg. Kobiety, Malinowska, a szczególnie ta druga, spora, zatarasowały skutecznie całą szerokość trotuaru, odcinając Beatę od drzwi lumpeksu.

– To ona! – krzyknęła Malinowska, celując oskarżycielsko palcem w Beatę, a drugą ręką targając odzież swej bogu ducha winnej towarzyszki. – Ta na fioletowo, to Beata Kowalska! Znowu mi klientkę ukradła!

Kowalskiej ten atak nie poruszył.

– Przepraszam cię na chwilkę, mężuś – powiedziała spokojnie do telefonu. – Mam do załatwienia sprawę w temacie partactwa.

Potem spojrzała zdecydowanie w oczy swej przeciwniczce. Wiadomo, Beaty byle co nie poruszało, a już na pewno nie taka Malinowska. Kowalska była komandosem. Przydział: siły specjalne od spraw duchowych.

– Witam domniemaną wróżkę Malinowską! – powiedziała słodkim tonem. – Mówią, że wciskasz klientom siano zamiast lubczyku. Że znaczenie kart mylisz. I ty się dziwisz, że ludzie wolą przyjść do mnie?

– Siano? Ja, siano? – zacietrzewiła się Malinowska. – Chcesz wojny?! To będzie wojna! Masz u mnie przerąbane!

– Dobra, dobra, Malinowska – podsumowała dobrotliwym tonem Beata. – Z przykrością to mówię, ale daj ty sobie siana.

„Świat byłby milszy bez Malinowskiej. Kto i czym podlał tę latorośl rodu Malinowskich, dlaczego to wyrosło?”, pomyślała z sarkazmem Kowalska. Potem znów przyłożyła telefon do ucha, ignorując wrogo nastawioną wróżkę. Była w tym tak skuteczna, że Malinowskiej zabrakło słów. Wróżka prychnęła tylko, po czym odeszła w dal, demonstrując miną, jak bardzo jest obrażona.

– No, już jestem Zbynek. Mów, co z tym kołem. Będziesz miał opóźnienie?

Był piątek, trzynastego, więc nawet zwyczajna telefoniczna rozmowa musiała mieć przebieg niezwyczajny. Beata słuchała odpowiedzi męża, ale mając w pamięci feralną datę, rozglądała się czujnie dokoła. Nie umknęło więc jej uwadze, że na wysokości lumpeksu, dwa metry od wejścia, zatrzymał się luksusowy samochód z kierowcą. Szofer wysiadł, okrążył pojazd, otworzył tylne drzwiczki. Z wozu wysiadł zażywny mężczyzna w eleganckim garniturze.

– Pani Beato, czy można na słówko? – spytał, zatrzymując się przed kobietą.

– Nie porozmawiamy, Zbynek – odparła Beata trochę do przybyłego i bardzo do męża. – Widać już taki nasz pech w piątek, trzynastego. Znowu mam coś do załatwienia. To do wieczora, Zbynek. Pa, mężuś, pa.

Kowalska wsunęła smartfona do kieszeni płaszcza. Fioletowego, bo to był dzień na fioletowo. Spojrzała tęsknie w stronę swego sklepu, gdzie klientki grasowały już w najlepsze.

– Pan, w jakiej sprawie? – spytała z rezygnacją w głosie.

– Pani mnie nie pamięta, pani Beato? – odparł mężczyzna pytaniem na pytanie. – Karty mi pani stawiała w sprawach biznesowych.

– A, przypominam sobie. Pan Walczak?

– Walczyk, szanowna pani, Walczyk jestem – sprostował przybyły. – Ja teraz w innej sprawie. Chyba nawet ważniejszej. Po prośbie, że tak powiem. Bo pani Beato, z pani jest dobra kobieta i ma pani fach pożyteczny dla ludzi. Może zajmie się pani moją córką? Czegoś ją nauczy?

– A co z nią nie tak? – zdziwiła się Beata. – Niech pan jej jakieś niewyczerpujące studia zafunduje. Socjologię czy coś w tym guście. Stać pana.

– Z tym właśnie kłopot, szanowna pani. Jolka to moja córeczka, moja krew, kocham ją nad życie. Ale ona do niczego się nadaje, a już do studiowania to ani głowy, ani chęci nie ma. Do czegoś praktycznego też nie. I tak sobie pomyślałem, że może albo do handlu ciuchami, albo do tych pani zaświatowych spraw się nada?

– Panie Walczak, zaświatów lepiej nie traktować lekko – obruszyła się kobieta.

– Ja, lekko?! Po tym, jak mi pani pomogła? Nigdy w życiu!

Kowalska zamyśliła się na chwilę.

– Chciałam powiedzieć, że to dar, a nie wyuczony zawód – stwierdziła, ważąc słowa. – Nie każdy się nadaje, panie Walczak.

– Walczyk, miła pani, Walczyk. Ale tu o moją Jolkę chodzi. Ja przed panią na kolana padnę, jak inaczej się nie da! Niech pani się zlituje!

Beata Kowalska nie miała spokojnego ranka. Nie zdążyła nawet pomyśleć, co odpowiedzieć Walczykowi, gdy tuż za luksusowym wozem biznesmena zatrzymał się niegdyś dziewiczo biały, dziś odrapany samochód dostawczy. Z okna szoferki wyjrzał przystojny, najwyżej dwudziestoletni chłopak.

– Mama! – krzyknął do Beaty. – Około jedenastej przywiozę towar. Może być?

– Może być – odkrzyknęła Beata. – Na razie, Kuba!

I Kuba odjechał.

– No, to wyjaśniaj pan, o co dokładnie chodzi – powiedziała Beata do Walczyka.

– Pani to moja ostatnia deska ratunku – zapewnił mężczyzna. Mówił szybko, nerwowo. Widać było, że sprawa leży mu na sercu. – Ja już próbowałem z Jolką i tego, i tamtego. Ale ona na studia iść nie chce, a w moim przedsiębiorstwie fachu się nie wyuczy. Tam trzeba mieć dryg do interesów, głowę na karku, czego Jolka akurat nie ma. Ona w mojej firmie może najwyżej za paprotkę robić!

Biznesmen przerwał, rozłożył ręce. Istne wcielenie bezradności, aż Kowalska posmutniała na ten widok.

– W interesach czasem trzeba trochę stracić, żeby w końcu dobrze zarobić – Walczyk wrócił do sprawy. – Ja pani zapłacę, a pani Jolkę przeszkoli w kontaktach z duchami. Może wtedy w mojej firmie się przyda? Zrobię ją konsultantem albo co. A, jeszcze jedno! Jolka lubi ciuchy! To może, chociaż do sortowania towaru się przyda? Jak i do tego się nie nada, to w łeb sobie strzelę!

Mówiąc to Walczyk, załamał ręce z rozpaczy. Załamał je nie tylko fizycznie. Mentalnie też.

– Żadnego strzelania nie będzie! – zaprotestowała Beata – Spokojnie, panie Walczak. Rozumiem pana, mam syna w tym samym wieku co pana córka. Syn też jeszcze ścieżki życiowej sobie nie wybrał. Pomogę panu, ale pozytywnych skutków nie mogę obiecać. Po prostu przyślij pan córkę, panie Walczak.

– Walczyk, szanowna pani, jestem Walczyk. A Jolka tu będzie. Zaraz. Natychmiast. Życie mi pani ratuje! Jolce pewnie też.

– No, to jesteśmy umówieni. Teraz jednak pana żegnam, bo klientki czekają. No i towar, o którym był pan łaskaw wspomnieć, od kwadransa jest bez dozoru.

Biznesmen uśmiechnął się radośnie, oburącz uścisnął dłonie Beaty, pożegnał się grzecznie i wrócił do samochodu. Kowalska nareszcie mogła zająć się swymi sprawami.

ROZDZIAŁ 2

Malwina obudziła się. Smutna, bo znów w swym ogromnym łóżku spała sama. Wstała niechętnie, poszła do kuchni, nastawiła wodę na poranną kawę. Potem ruszyła do łazienki.

Nadal smutna stanęła przed lustrem. To, co w nim ujrzała, nie przypadło jej do gustu. Ani duże zielone oczy, bo podkrążone z niewyspania. Ani zgrabny nos, bo w opinii Malwiny tego dnia nadmiernie z twarzy wystawał. Ani rude, gęste, rozfalowane włosy, bo wydały się kobiecie sfilcowane. Nie spodobało się też Malwinie, że w lustrze sama się odbija, że sama w łazience stoi. Ze smutkiem stwierdziła, że od dawna nie była zakochana z wzajemnością.

Czajnik zagwizdał, dając znać, że woda w nim wrze, więc rudowłosa ruszyła do kuchni. Przygotowując śniadanie, pomyślała ponuro, że ma przed sobą cały dzień do dyspozycji. Gdy dyrektorowi liceum, w którym uczyła polskiego, powiedziała, że jest wykończona pracą, ten od ręki znalazł rozwiązanie.

– Urlopik, kochana pani, bezpłatny urlopik pani weźmie – zagdakała pod nosem Malwina, przedrzeźniając swojego zwierzchnika.

„Cały dzień tylko dla mnie”, pomyślała wciąż ze smutkiem rudowłosa. „Najpierw wypiję kawkę i zjem kanapkę. Potem pojadę na zakupy, może jakiś ładny ciuch w secondhandzie Beaty wypatrzę. Później pokręcę się na mieście, a po kręceniu wrócę i obiad sobie ugotuję. Następnie przeczytam kawałek książki. Mam duży wybór, bo mogę przeczytać albo coś modnego, albo coś wzniosłego, albo coś mądrego”. Tego dnia jednak wszystko miało przebiegać inaczej, niż zakładał jakikolwiek plan. Nie tylko ten nakreślony naprędce przez Malwinę.

Czy był to skutek nieuwagi, czy pech już dał znać o sobie, w każdym razie kobieta na prostej i równej drodze potknęła się o własną nogę. Jedna stopa w papuciu zawadziła o drugą, też opapuconą. Malwina runęła na parkiet jak długa. Na szczęście gruby szlafrok z polaru zamortyzował upadek. Prawa fizyki jednak nadal działały, więc rudowłosa przejechała na brzuchu od drzwi łazienki aż na środek kuchni.

Czajnik wciąż gwizdał.

– Nawet nie ma kto kawki mi zaparzyć – mruknęła do siebie Malwina, patrząc na gazową kuchenkę i czajnik z perspektywy winylowej wykładziny podłogi.

– I nie ma kto mnie podnieść – dodała, gramoląc się z zimnego, nieprzyjemnie gładkiego podłoża.

„Gdyby człowiek wiedział, że się przewróci, toby zawczasu się położył”. Rudowłosa przypomniała sobie tę maksymę często przytaczaną przez Beatę i głośno westchnęła.

ROZDZIAŁ 3

Porzekadło Beaty akurat tego dnia mógłby też zacytować Roman. W czasie, gdy Malwina smuciła się w kuchni, Roman szedł ulicą, kilka przecznic od domu rudowłosej. Był to mężczyzna w średnim wieku, ubrany w markowy, ale znoszony prochowiec. Na głowie miał kapelusz z małym rondem, a przez ramię przewieszoną bardzo wypchaną torbę podróżną. Roman też był w ponurym nastroju.

– Do ciebie szłem. Przez puste ulice. Do ciebie szłem – zamruczał pod nosem starą piosenkę.

„Szedłem”, pomyślał, „Żart językowy. A mi nie do żartów”. Bo szedł przed siebie bez planu, a to, co miał w torbie, stanowiło cały jego dobytek.

Dochodziła dziewiąta rano, słońce świeciło, ale dla mężczyzny miejska okolica, przez którą wędrował, była niczym scenografia apokaliptycznego filmu. Roman miał za sobą prywatny armagedon. Stał się nagle mężczyzną samotnym i bezdomnym. Do tego bez pieniędzy. A że był poetą, uznał, że w takich okolicznościach jest poetą przeklętym.

Roman, jako poeta i mężczyzna, przebył kilka etapów w życiu. Najpierw był poetą nieznanym, potem znanym, wreszcie – poetą wziętym. Gdy wzrosła atrakcyjność Romana jako poety, stał się on też jako mężczyzna bardziej pożądany. Jeszcze wczoraj poeta miał gdzie mieszkać i miał piękną narzeczoną Mariolę. Ale wszystko nagle się zmieniło na niekorzyść. Roman był pewny, że doszło do tego za sprawą klątwy referenta Bąka.

Nawiązując do porzekadła Beaty, gdyby Roman wiedział, że się przewróci, toby się położył. Czyli unikałby Bąka. Ale poeta nie znał ani Beaty, ani jej przyjaciółki Malwiny. Musiał więc sam zmagać się z tym, co los mu przynosił. Roman był przekonany, że jest rażony klątwą. Beata mogłaby wiele o takich przypadkach powiedzieć, lecz jej w pobliżu nie było.

Roman chmurnie spoglądał przed siebie. Szedł ulicą, był już w centrum miasta, w okolicy dworca kolejowego, lecz mało uwagi poświęcał otoczeniu. Nie zauważył czarnego kota, który przebiegł mu drogę. Kot był niby zwyczajny, Mruczek, podopieczny rodziny inżyniera Świąda. Tego jednak szczególnego dnia, kolor sierści Mruczka nabrał złowrogich znaczeń.

Poeta nadal rozmyślał o skutkach znajomości z referentem Bąkiem, więc nie dostrzegł kolejnych znaczących symboli. Po kocie przecięła Romanowi drogę zakonnica. Niby zwyczajna, jak kot Mruczek, ale nosiła okulary i dźwigała dwa puste wiadra. Następnym złowrogim znakiem była drabina. Malarska, stojąca w poprzek chodnika. Poeta pod nią przeszedł. Nadal był zamyślony. Nie dostrzegł licznych ostrzeżeń. Konsekwencje były nieuchronne. Roman zniknął.

Poeta nie zdematerializował się. Stracił grunt pod nogami. Trafił na dno szybu miejskiej kanalizacji. O świcie tego feralnego dnia ktoś zdjął z włazu żeliwną pokrywę i położył ją obok otworu, na chodniku. Jak mawiają, do trzech razy sztuka. Roman zignorował czarnego kota, zakonnicę w okularach i z pustymi wiadrami, drabinę, pod którą bezrefleksyjnie przeszedł.

Roman zacisnął zęby i przeklinając w myślach referenta Bąka, zaczął się wspinać. Po chwili nad krawędzią szybu, tuż nad płaszczyzną płyt chodnikowych, pojawiła się torba turystyczna, potem ściskany w dłoni kapelusz, wreszcie sam poeta. Wstał z trotuaru, otrzepał odzież. Wyprostował się jak struna. Z godnością nasadził kapelusz na głowę, poprawił torbę na ramieniu. Wciągnął głęboko miejskie powietrze w płuca. Pachniało zdecydowanie ładniej, niż tamto na dnie.

Napawając się porannym smogiem, Roman wrócił do zajęcia, któremu oddawał się, nim trafił do ścieków. Ruszył przed siebie.

Jak by powiedziała Beata, której Roman jeszcze nie znał, są dni, gdy lepiej nie wychodzić z domu. Ale poeta domu już nie miał. Szedł ulicą w nieznane, mając pewność, że ciąży na nim klątwa referenta Bąka. Był piątek. Feralny piątek, który akurat przypadł trzynastego dnia miesiąca.

Poeta Roman nadal twarz miał posępną, a myśli mroczne. Szedł pustą ulicą zgarbiony, bo maszerował pod wiatr. Wiadomo, wiatr biednemu w oczy wieje.

Roman kroczył labiryntem ulic. A choć głównie w siebie spoglądał, to jednak drogę pokonywał zgodnie z zasadą przekazaną w jednej z książek argentyńskiego pisarza Borgesa. Borges przytoczył tam tradycyjny pogląd, iż by wyjść z labiryntu, należy zawsze skręcać w lewo. Roman zabrnął w życiowy labirynt i teraz podświadomie próbował z niego wybrnąć. Szedł niby to przed siebie, ale w istocie skręcał wciąż i wciąż w lewo. Tak bardzo i często w lewo skręcał, aż jego wędrówka stała się marszem po spirali. Czy był to wpływ niegdyś czytanej prozy Borgesa, czy też sił wyższych, nie ma pewności. Pewne za to jest, że każdy krok przybliżał Romana do Beaty. I do Malwinki, oczywiście.

ROZDZIAŁ 4

Beata Kowalska uwielbiała swój osobiście skonstruowany świat. Kolorowy, zdobiony cekinami, złoceniami, tęczowymi nadrukami, a jednocześnie metafizyką przepojony.

Kobietę mocno zniechęcił uprawiany przez kilkanaście lat zawód nauczycielski. Kształtowała młode umysły, kształtowała, ale z czasem odkryła, że wspomniane umysły stawały się coraz bardziej na wiedzę odporne, a ona, polonistka Kowalska, coraz mniej odporna na umysłowy opór. Uznała, że potrzebuje radykalnej zmiany. Etat w jakimś biurze nie wchodził w rachubę. Powinna otworzyć własny biznes. Jaki? Beata nie postawiła sobie w tej sprawie tarota, bo karty wróżce prawdy o jej przyszłości nie zdradzą. Postawiła więc na los, a ten jej nie zdradził. Los, jak to on, po cichutku robił swoje i wkrótce dał Kowalskiej odpowiedź.

Najpierw Zbynek, mąż Beaty, zaczął swoją ciężarówką wozić z Holandii i Niemiec używaną odzież na zlecenie jednej z krajowych hurtowni. Zbynek szybko stał się ekspertem ekskluzywnej wiedzy na temat odzieży z drugiej ręki. Potem znajomi Kowalskiej postanowili wynająć swoje duże mieszkanie na parterze w kamienicy w centrum miasta komuś zaufanemu. I tak dając się nieść losowi, Beata została królową używanych ciuchów. No, może jeszcze nie królową, ale na pewno udzielną księżną na secondhandowych włościach. Jej mąż kiedyś stwierdził, że już teraz, po dwóch latach prowadzenia interesu, jest o krok od zbudowania koncernu. Mianowicie Kowalski zwozi towar z Europy, Kowalska nim handluje, a Kowalski junior zajmuje się transportem wewnętrznym. Ostatnie wspomniane ogniwo w łańcuchu, czyli ich syn Kuba, po maturze nie wiedział, jaki kierunek studiów obrać, więc znaleziono mu miejsce kierowcy w hurtowni, z której korzystała Beata.

Co jednak równie istotne, lumpeks Beaty nie tylko dbał o ciała, a konkretnie o to, czym te ciała okryć. Świadczył też duchowe usługi dla ludzkości i szybko stał się przystanią pocieszenia okolicznych zbolałych duszyczek. Kowalska bowiem od dawna przepowiadała ludziom przyszłość przy pomocy kart tarota. Była to konsekwencja szczególnego daru, nawiązywania kontaktu z zaświatami. Jak mawiają ludziska, duchów nie ma, ale że są, to są. W każdym razie dla Beaty duchy zmarłych często były bardziej realne niż większość znanych jej osób żywych. Do tego z zaświatów przyznano jej Ducha Opiekuńczego, a z czasem zaczęto jej powierzać dyskretne sprawy do załatwienia na styku między żywymi i martwymi.

Wnętrze należącego do Kowalskiej sklepu z używaną odzieżą obwieszono z trzech stron różnobarwnym towarem. Nawet kabinkę przymierzalni skleconą przez Zbynka i Kubę z płyt wiórowych, a następnie pomalowaną na wściekły róż. Spod warstw odzieży ledwie było widać ściany, niegdyś kanarkowe, teraz naznaczone upływem czasu, czyli w kolorze kanarka, który wpadł do popielnika. Lokal, po tym jak w niegdysiejszym mieszkaniu wyburzono ścianki działowe, stał się niczym wagon kolejowy, długi i wąski. Dwa okna od strony wejścia były nieduże, więc od świtu do zmroku, nawet latem, trzeba było palić elektryczne światło. Tego dnia jednak szarówka klientkom nie przeszkadzała.

Zanim Beata weszła z ulicy i włączyła żarówki, kilkanaście kobiet zdążyło już znaleźć dla siebie coś atrakcyjnego. Teraz mierzyły ciuchy, zbyt często mijając się z prawdą co do rozmiaru. Opadła już wśród nich gorączka konkurencji, wybrały, co było do wybrania, więc zespołowo omawiały zalety odzieży oraz jej wady. Robiły przy tym z ciuchami nie tylko wszystko, co można z nimi zrobić, ale też i to, co zwyczajowo uważa się za niemożliwe do wykonania.

Kowalska położyła torebkę na starym biurku pełniącym rolę sklepowej lady. Zdjęła płaszcz i odsunęła kotarę wiszącą za biurkiem. Wzorzysta tkanina osłaniała wejście na zaplecze. Był tam mały magazyn na worki z towarem. Była toaleta wielkości pudełka po butach. Była też kuchenka, czyli stolik zastawiony czajnikiem bezprzewodowym, kubkami, talerzykami i sztućcami, takimi co to jak by się stłukły, to nie żal, bo made in China prosto z usytuowanego naprzeciwko sklepu „Wszystko za pięć złotych”. W ścianie pomieszczenia na zapleczu zmieścił się nawet hak, wkręcony przez Zbynka osobisty wieszak Beaty, na którym umieszczała swoje okrycia. Powierzchnia na użytek personelu była w sumie nieduża, ale Beata też miała skromne rozmiary, a wymagania nieznaczne.

Właścicielka lumpeksu najpierw rozejrzała się, czy w pobliżu nie kręci się jej pies Pikuś. Najwyraźniej się nie kręcił. Powiesiła więc na haku swój fioletowy płaszczyk, poprawiła fioletowy sweterek, wygładziła na biodrach fioletową spódnicę, zakołysała na obcasach fioletowych butów i wyszła z magazynku. Zaczęło się urzędowanie.

Kowalska siadła za biurkiem. W tle miała z lewej strony kotarę osłaniającą zaplecze, a po prawej napis o zachęcającej treści: „Po Armanim dla każdego”. Obok stał nieduży telewizor, płaski jak wafel.

Z szuflady biurka Beata wyjęła puszkę i postawiła ją na blacie. Kiedyś była tam fabrycznie zapakowana kawa, ale rola pojemnika uległa radykalnej zmianie. W pokrywce Zbynek wyciął szczelinę na gotówkę, a ścianki oblepił przygotowanym przez Malwinkę napisem informującym o celu datków: „Na głodujące duchy w zaświatach”.

Kowalska, zanim klientki zaczną rozliczać się z nią za wybrane ciuchy, chciała w spokoju wypić zwyczajową kawkę. Postanowiła więc wrócić na zaplecze, by włączyć czajnik. Nie udało się jej jednak odbyć porannego rytuału. Z grupki kłębiącej się przy wieszakach oraz kabince przymierzalni wysunęła się dobrze znana Beacie kobieta. Klientka ruszyła zdecydowanym krokiem w stronę biurka.

Kobieta ta, osoba w średnim wieku, średniego wzrostu i średniej tuszy, siadła na krześle stojącym pod ścianą. Nie wstając z mebla, wprawnymi ruchami przemieściła się wraz z nim w stronę Beaty. Za każdym razem tak postępowała, prowokując Kowalską do rozważań na temat roli grawitacji w życiu codziennym. Bo klientka, niejaka Otylia Nowek, samą sobą udowadniała, że przyciąganie ziemskie niektórych przyciąga silniej niż resztę. „O matko”, pomyślała Beata, „ani chwili spokoju”. Musiała jednak stawić czoło rzeczywistości, bo wszak zaczął się dzień jak co dzień w służbie ludzkości.

– Mam problem. Niech pani postawi mi karty – powiedziała klientka z determinacją w głosie.

– Dzień dobry, pani Otylio – odparła Kowalska i westchnęła głęboko. Jej usługi cieszyły się powodzeniem, więc przychodziły do niej kobiety w prawdziwych kłopotach. Ale przychodziły też takie, jak Otylia, które kłopoty wszędzie wietrzyły. Które po prostu prosiły się o kłopot.

– Znów problem z mężem? – bardziej stwierdziła, niż spytała Beata. Patrzyła ponad ramieniem Otylii, obok jej twarzy, na klientki przebierające w ciuchach. Nic dziwnego, że patrzyła w dal. Otylia mocno już jej się opatrzyła. Przychodziła dwa, trzy razy w tygodniu. Od ponad roku!

– Tak! Skąd pani wie? Z pani prawdziwa wróżka! – rozemocjonowała się Otylia. Potem wbiła wzrok w Beatę, niecierpliwie oczekując tego, co Kowalska jeszcze jej powie.

Beata znów westchnęła. Nie trzeba było wróżki, aby ustalić, z czym Otylia ma problem, bo problem wciąż miała jeden, z samą sobą.

Kowalska sięgnęła do torebki, wyjęła z niej talię kart do tarota. Położyła tekturową wyrocznię na blacie biurka, dotknęła jej, skoncentrowała myśli i zmysły. Potem potasowała karty, rozłożyła je przed sobą. Nie myślała już o tym, że Otylia Nowek lubi szukać dziury w całym. Zawieszona duchem pomiędzy wymiarami przyglądała się barwnym obrazkom tworzącym wzór życia osoby, która przyszła po pomoc. Tarot ukazywał, co było, co jest i co stać się może. Beacie pozostawało tylko ten przekaz odczytać.

– Karty mówią, że są dobre wiadomości dla pani, Otylio. Pierwsza to, że mąż panią kocha.

– On mnie kocha? Ciągle mi mówi, żebym nie podjadała z lodówki! – zaperzyła się pani Nowek.

– Mówi tak, bo troszczy się o panią. Wszystko z miłości do pani – tłumaczyła Beata. – To pewne. Proszę pamiętać, że zaświaty wiedzą więcej o żywych niż żywi o zaświatach.

Kowalska przerwała na chwilę, zastanawiając się, jak najdelikatniej przekazać Otylii dalsze wieści.

– Pani Otylio, sprawa jest poważna. W zaświatach już mówią, że jak tak dalej pójdzie z lodówką, to za dwanaście miesięcy będzie pani o dwanaście kilo starsza.

Otylii Nowek to przesłanie wyraźnie się nie spodobało.

– Na koniec dobra wiadomość dla pani – szybko dodała Beata, by gorycz prawdy klientce osłodzić. – Chociaż dziś piątek trzynastego, to pani nic nie grozi.

Kowalska złożyła karty w zgrabny stosik, uznając seans za ukończony. Pani Nowek na to wstała niechętnie z krzesła. Widać było jednak, że tego dnia nie usłyszała czegokolwiek, co by ją zadowoliło. Poza tym czuła niedosyt. Jak na jej potrzeby, zbyt krótko nią się zajmowano. Cóż było jednak robić, wróżka zakończyła swoją pracę. Nowek poprawiła więc torebkę ściskaną dotąd w dłoniach i niespiesznie obróciła się w stronę wyjścia.

– Zaraz, zaraz – odezwała się Beata, w której zbudził się duch biznesowy. Wskazała ręką puszkę stojącą na biurku. – Nieładnie, pani Otylio. Trzeba pamiętać o głodnych duchach, bo będą się naprzykrzały.

Klientka z niechęcią wymalowaną na twarzy wyjęła z torebki portmonetkę, a z niej banknot dziesięciozłotowy. Wrzuciła datek do puszki i mrucząc coś pod nosem, wyszła z lumpeksu. Choć Otylia Nowek jawnie kręciła nosem, to Beata miała pewność, że nie straciła klientki. Otylia zawsze była skwaszona. I zawsze wracała. Parę dni w tygodniu, od dwunastu miesięcy.

ROZDZIAŁ 5

Drzwi od ulicy się otworzyły i minęły się w nich dwie kobiety. Z secondhandu wyszła Otylia Nowek, a weszła... Wróżka Malinowska! Kowalska oczom nie wierzyła, ale słuch upewnił ją, że wzrok przekazuje obraz jak najbardziej realny.

– No, nie gniewaj się, Beata – powiedziała słodkim tonem Malinowska, zatrzymując się przed biurkiem. – Poniosło mnie, przepraszam.

– Nie ma sprawy – oświadczyła zaskoczona Kowalska. Nie przepadała za Malinowską, ale jeśli ta wyciąga rękę na zgodę, to przecież Beata tej ręki nie odtrąci.

– To co, zgoda? Wybaczysz mi? – dociskała Malinowska.

– Mawiają, że przebaczenie ze szczerego serca więcej jest warte niż skrzynia złota – odparła Beata. – Możesz więc uznać, że masz takich skrzyń złota dwie, albo i więcej.

– Dobra z ciebie kobieta. Zawsze uważałam, że masz serce złote – zaćwierkała Malinowska, nawiązując do słów Kowalskiej, a przy tym rozsiadając się wygodnie na krześle dla klientek.

– No, to co słychać, kochaniutka? – wróżka zaczęła konwencjonalne odpytywanie. Mogło to wydawać się niemożliwe, ale głosik miała jeszcze słodszy niż przed chwilą.

– Wszystko dobrze. Chyba – odparła Beata, straciwszy nagle całą pewność siebie.

„O co jej, u wszystkich diabłów i aniołów, chodzi”, zastanawiała się w myślach Kowalska. Nic jednak nie wskazywało, by Malinowska przyszła tu z jakimś interesem. Tym bardziej z interesem szemranym. Beata więc już uspokojona stwierdziła, że to zapewne kurtuazyjna wizyta, a intencje Malinowskiej są czyste. W końcu tylko krowa nie zmienia poglądów, a co dopiero jakaś wróżka, choćby i o podrzędnych umiejętnościach.

– Musimy trzymać się razem, Beata – uśmiechała się do Kowalskiej Malinowska tak samo słodko, jak brzmiały jej słowa. – W końcu mało nas jest na świecie. Trzeba się wspierać, prawda? Dla dobra ogólnego.

To oświadczenie bardzo przypadło Beacie do serca. „Każdy może wyjść na ludzi”, pomyślała, „taka Malinowska też. Choć ma problemy ze składnią oraz odmianą rzeczowników”.

Kowalska uznała, że nadeszła ważna chwila, bo przecież one obie, Kowalska i Malinowska – oczywiście zależnie od talentu i wiedzy – świadczą duchowe usługi dla ludzkości, która zagubiła się wśród krzątaniny i pośpiechu, jakie nigdy wcześniej nie ogarnęły wspomnianej ludzkości w całej jej historii.

Dotąd nic takiej zmiany w postawie Malinowskiej nie wróżyło, nomen omen. Poznały się z Beatą przed dwoma laty na nieformalnym zlocie mediów, wróżek i innych osób parających się rozmaitymi paranormalnymi profesjami. Malinowska była wtedy w nadnaturalnej branży świeżutka, jak bułeczka prosto z pieca. Właśnie zwinęła swój długoletni interes, handel tanimi ruskimi narzędziami, co to nie gniotsa i nie łamiotsa. Z pomocą jakiejś podejrzanej trenerki personalnej, która przez internet prowadziła kursy rozwoju duchowego, w miesiąc przekwalifikowała się na wróżkę i ezoteryczną doradczynię. Wiadomo, po skróconym kursie wiele się nie potrafi, jednak Malinowska, choć biznes na bazarku straciła, to zachowała żyłkę do handlu i tą żyłką duchowe braki usiłowała nadrabiać.

Malinowska zakręciła się wokół swoich spraw i raz, dwa się wkręciła w internetowe usługi magiczne. Na życzenie internautów zdalnie rzucała lub zdejmowała klątwy, a ludzie płacili za to SMS–ami. Prawdziwe media, jak Beata, takich usług nie ceniły. W branży wiadomo było, że to pic na wodę i fotomontaż, czyli duchowy kant. Ale ludzie zwyczajni, i młodzi i starzy, tak się pogubili w pośpiechu, w codziennej krzątaninie, w tym co naukowe, co religijne, a co paranormalne, że Malinowska i jej podobni mogli bez wysiłku zarobić parę złotych dzięki klątwom i ich zdejmowaniu na niby.

Od pierwszej chwili, już na wspomnianym zlocie, Malinowska okazywała Kowalskiej brak przychylności. Można powiedzieć, że było to znielubienie od pierwszego wejrzenia. Stan ten utrzymywał się, a nawet pogłębiał, ze względu na topografię miasta. Secondhand Beaty i salon wróżb w mieszkaniu Malinowskiej dzieliło zaledwie kilka przecznic, więc kobiety były skazane na dzielenie się klientami z tego samego obszaru. Kowalskiej to nie przeszkadzało, ale Malinowskiej tak, i z tego powodu dochodziło do rozmaitych niesnasek. Tym bardziej więc ucieszyła Beatę zmiana postawy niedouczonej, bądź co bądź, wróżki.

Kowalska chciała już coś powiedzieć, coś zdecydowanie miłego, ale Malinowska zdążyła ją uprzedzić.

– Miło się z tobą rozmawia, Beata, wiesz, jak cię lubię, ale na mnie już czas – stwierdziła wróżka głosem słodkim jak lukier. Poderwała się przy tym gwałtownie z krzesła, jakby faktycznie przypomniała sobie o czymś pilnym i nader ważnym. Wstając, upuściła torebkę, a ta zgodnie z prawami fizyki podążyła pod biurko w pobliże stóp Kowalskiej.

Beata chciała ruszyć jej z pomocą, ale Malinowska zaprotestowała.

– Ja sama, ja sama! – zakrzyknęła i rzuciła się na podłogę. Szybko wpełzła na czworakach pod biurko, w ślad za niesforną torebką.

– O, jest – zameldowała Beacie, ukazując swoją twarz i zgubę znad krawędzi blatu.

Malinowska wstała, teraz już niespiesznie. Otrzepała garderobę i wciąż słodko się uśmiechając, pożegnała Beatę. Szybkim krokiem ruszyła do wyjścia i minąwszy w drzwiach nową klientkę, znikła Kowalskiej z oczu. Jak by napisał poeta Roman w czasach, nim dosięgła go klątwa, wróżkę pożarł i strawił zgiełk miasta.

„Pięknie, że nawet w takiej Malinowskiej lepsza strona zwycięża”, pomyślała Beata. „Jakie to miłe zdarzenie na początek dnia!”. Nie miała jednak sposobności dłużej dumać o tak wzniosłych sprawach, bo do biurka podeszła kolejna klientka. Ta akurat nie chciała za nic przepraszać, nie miała też w planach zasięgania u Kowalskiej porady duchowej ani zaglądania w przyszłość za pomocą kart tarota. Chciała tylko kiecki, którą na wieszakach wypatrzyła. Pokazała więc Beacie towar, gładząc przy tym tkaninę z wielką czułością.

– Normalnie bym wzięła pięćdziesiąt złotych za to cudo – powiedziała Kowalska, jak na bizneswoman przystało. – Ale od pani należy się tylko trzydzieści.

Kobieta uśmiechnęła się szeroko. Dobrze być stałą klientką. Obniżki, rabaty! Zapłaciła za sukienkę bez targowania.

„Zadowolony klient to podstawa, klient nasz pan oraz pani”, pomyślała Beata, przyglądając się kobiecie, która delikatnie zwinęła sukienkę w kłębek i z pietyzmem ułożyła ją na dnie torby.

Klientka poszła, więc Kowalska pomyślała o własnych sprawach. Czas wypić filiżankę gorącej, aromatycznej kawki. Zaraz, zaraz, przypomniała sobie Beata, a gdzie Pikuś?

Wstała od biurka, odchyliła kotarę i weszła do pomieszczenia na zapleczu. Wyniosła stamtąd torbę z suchą psią karmą i blaszaną miskę. Miskę postawiła na podłodze obok biurka. Nasypała do niej kolorowych granulek.

– Pikuś – zaszeptała. – Pikuś, chodź do pańci. Masz jedzonko.

Klientki buszowały wśród wieszaków, nie miał więc kto zwrócić uwagi na to, czym zajmowała się Beata. A było na co popatrzeć. Choć nie, to niewłaściwe słowa na opisanie tego, co się działo, bo, pomimo że nie było czego oglądać, karma zaczęła znikać z miski. Słychać też było mlaskanie i pomruki zadowolonego psa.

– Pikuś, zwolnij – napomniała swego pupila Beata. – Co za głodomór!

Ukształtowana w piramidkę porcja granulatu z dodatkiem witamin i mikroelementów, o czym zapewniał producent w notce na opakowaniu karmy, szybko topniała w misce.

– Dobry Pikuś, dobry – powiedziała z czułością Beata. – Podjadłeś sobie, to chodź do pańci na kolanka.

Wróciła do biurka, siadła na swoim krześle. Wyciągnęła ręce w kierunku... No właśnie, wyciągnęła ręce tam, gdzie wciąż niczego nie było widać. Jednak coś tam było, bo spódnica Beaty nagle się wygniotła, jakby jakiś ciężar zaległ na jej kolanach. Kowalska pogładziła niewidzialny łebek, objęła ramionami coś niedużego, wielkości co najwyżej foksteriera. Pikusia wciąż nie było widać, ale dawał znać o sobie licznymi fizycznymi przejawami. Z pozornej pustki, spomiędzy ramion Beaty rozległo się posapywanie, a potem pomruki zadowolonego psa.

Redakcja literacka i korekty:

Joanna Szmytkowska

Skład, opracowanie techniczne i projekt okładki:

Arkadiusz Siejda

Przygotowanie wydania elektronicznego:

Rafał S. Puka

© Copyright by Tadeusz Oszubski, 2024

© Copyright by Arkadiusz Siejda, 2024

Wszelkie prawa zastrzeżone. Rozpowszechnianie i kopiowianie całości lub części publikacji bez pisemnej zgody wydawcy ZABRONIONE

ISBN 978-83-68179-00-2

Wydawca:

Wydawca Arkadiusz Siejda

19-314 Kalinowo, ul. Sportowa 1/2

tel. 506 585 513

[email protected]

www.arkadiuszsiejda.pl