– Jesteś naprawdę niesamowita, Rebecco. – Kręci głową, chowając pieniądze do kasy. – Znam cię od dziecka, a ty wciąż pozostajesz z tym samym ogniem w oczach.
– Chyba na głowie, pani Rosie – wskazuję palcem na rude kosmyki. – Ogień, to ja mam tutaj.
– To twój znak rozpoznawczy, skarbie – puszcza oczko, kiedy sięgam za klamkę. – Co słychać u Toma?
– Och, wszystko w porządku, dziękuję. – Uśmiecham się błogo na wspomnienie mojego chłopaka.
– Wasza miłość jest niesamowita... To znaczy historia waszej miłości – poprawia się, opierając wygodnie o ladę. – Lubię na was patrzeć i nie mogę doczekać się waszego ślubu.
– A to ciekawe, bo ja też. – Śmieję się, podchodząc do drzwi.
Staruszka chichocze rozbawiona moim doborem słów.
– Do zobaczenia! Proszę zaopatrzyć się w porządny towar, pani Rosie!
– Wiem, wiem! – Macha mi na pożegnanie. – Tylko truskawkowe!
Wybucham śmiechem, a następnie wychodzę z małego sklepiku.
Żeby tak się dało, że w opakowaniu będą same truskawkowe żelki, to byłby raj.
Mijam róg budynku, lecz niespodziewanie czuję mocne szarpnięcie oraz uderzenie w plecy. Jęczę, kiedy moje ciało spotyka się z twardą ścianą budynku.
– A co to za podśmiechujki? – Znajomy, szorstki głos dociera do moich uszu, kiedy skupiam ostrość widzenia na napastniku.
– Jay! – niemal piszczę, przykładając dłoń do ust.
To nie może być prawda!
– Stęskniłem się za twoim głosem, ogniku. – Muska nosem moją szyję, zaciągając się jej zapachem. – Stęskniłem się za całą tobą.
Moje ciało zaczyna drżeć ze strachu.
– Masz zakaz…
– Pierdolę ten zakaz, słyszysz?! – Uderza dłonią obok mojej głowy. Zamykam powieki, wystraszona. – Myślałaś, że jakiś pierdolony zakaz zbliżania się utrzyma mnie z dala od ciebie? – szepcze mi do ucha, a wibracje jego głosu są niczym sztylety dla mojego serca. – Dlaczego mnie wsadziłaś, ogniku?
– Nie aresztowali cię przeze mnie, Jay. – Marszczę brwi, a adrenalina zaczyna pełznąć po moim ciele. – Zaatakowałeś człowieka! – Odpycham go od siebie, kiedy przypominam sobie, jak wszczął bójkę w barze i uszkodził ciała dwóch chłopaków. – Obrażenia były poważne!
Mimowolnie z moich oczu zaczynają płynąć łzy. Jay zaatakował tych chłopców tylko dlatego, że odważyli się do mnie podejść i zapytać, czy chcę z nimi zagrać w bilard. Przyjechali tutaj na wakacje. Mój prześladowca jednemu z nich złamał ręce, a drugiemu wbił nóż w bok. Cudem uniknął śmierci. Zeznałam w sądzie, że Jay ma problemy z panowaniem nad sobą. Od słowa do słowa wyszło na jaw, że mnie prześladuje. Wtedy sąd uznał, że należy mu się także zakaz zbliżania się do mnie. Jay posiedział na odsiadce, a ja znów zaczęłam oddychać. Do dzisiaj.
– Zasłużyli. Nie dotyka się tego, co moje!
