5 (u)ważnych opowieści. Disney ebook

Wstęp

Cześć, mam na imię Hanka, ale wolę, kiedy mówią do mnie Han.

Tak jak Han Solo, ten z „Gwiezd­nych wojen”. He, he.

A to mój przy­szy­wany brat Alex. Oboje byli­śmy jedy­na­kami – to były czasy! Potem nasi rodzice zako­chali się w sobie (ble) i zanim sku­ma­łam, co się dzieje, zamiesz­ka­li­śmy razem. I nagle bum… jeste­śmy jakby rodzeń­stwem. Naj-go-rzej.

Gdy­by­śmy byli spo­krew­nieni, mogli­by­śmy nawet być bliź­nia­kami. Bo uro­dzi­li­śmy się w tym samym roku i… oboje w maju. Dokład­nie jede­na­ście lat temu.

Łatwo to nie jest. Jeste­śmy kooosmicz­nie różni. Jak z dwóch róż­nych galak­tyk! A do tego Alex wku­rza mnie na maksa. Trudno być rodzeń­stwem. Rodzice tracą już do nas cier­pli­wość. Do tego tata jest psy­cho­lo­giem i nie­źle się mądra­luje, kiedy chce nas pogo­dzić.

Hej, ty mnie też wku­rzasz, żebyś wie­działa! A z tatą to prawda. Kiedy się kłó­cimy albo nie chcemy wspól­nie cze­goś zro­bić (czyli pra­wie zawsze), zaraz odpala długi wykład o tym, że prze­cież „każdy czło­wiek jest inny, żeby­śmy dali sobie szansę i przy­naj­mniej spró­bo­wali lepiej się poznać, a to, że się róż­nimy, jest nor­malne i natu­ralne”. Bla, bla, bla…

Można zwa­rio­wać, serio. Tak nas cisnął, że zawar­li­śmy z nim układ - spró­bu­jemy zro­bić JEDNĄ RZECZ wspól­nie (ble), a on da nam spo­kój. Żebyś się jed­nak nie zdzi­wił, tatku. Spraw­dzimy tę twoją całą mądra­lo­wa­tość. Skoro róż­nice są natu­ralne i doty­czą każ­dego, to poszu­kamy ich w jedy­nej rze­czy, którą oboje lubimy: w FIL­MACH.

Muszę przy­znać, Han, że to był mega­po­mysł! Twój tata nam odpu­ści, a przy oka­zji zro­bimy coś przy­jem­nego. I nie musimy przy tym za dużo gadać. Spry­cia­rze z nas. A poza tym ja chcę zostać pry­wat­nym detek­ty­wem, a ty podróż­niczką i odkryw­czy­nią. To sobie poćwi­czymy.

Dobra, Alex, nie filo­zuj. Rób popcorn, tylko w dwóch miskach, a ja biorę notes i odpa­lam pro­jek­tor. Alex i Han na tro­pie… jak to się nazy­wało? Różo…

Róż­no­rod­no­ści. No i mamy jesz­cze fajną nazwę naszej misji! Do zo za pięć minut na kana­pie w salo­nie, sio­strzyczko.

Wrrr…

Coco

MAR­GA­RET AMAKA OHIA-NOWAK

Coco

Marze­nie Migu­ela

Gdzieś na zewnątrz grała gło­śna muzyka. Nad uli­cami roz­wie­szono papel pica­dos, róż­no­ko­lo­rowe gir­landy, które zwia­sto­wały nadej­ście świąt. Wiatr powie­wał nimi jak gałąz­kami drzew. Te misterne wyci­nanki przed­sta­wiały różne histo­rie. Na jed­nej z nich mama z córką wypa­try­wały przez okno taty, który kilka dni temu wyru­szył w trasę kon­cer­tową…

Miguel znał tę histo­rię bar­dzo dobrze, bo to była histo­ria jego przod­ków. A zaczy­nała się tak: Dawno, dawno temu żyła sobie szczę­śliwa rodzina. Tata był muzy­kiem, dla­tego czę­sto razem śpie­wali i tań­czyli. Ale tak naprawdę tata marzył o czymś zupeł­nie innym – o wiel­kiej sła­wie. Któ­re­goś dnia wziął gitarę, wyszedł z domu i ni­gdy nie wró­cił. A mama? Mama nie miała czasu, żeby za nim pła­kać. Pozbyła się wszyst­kiego, co wią­zało się z muzyką, i zajęła się córeczką. Zaka­sała rękawy i nauczyła się szyć buty. Mogła robić sło­dy­cze albo fajer­werki, albo baje­ranc­kie try­koty dla zapa­śni­ków, ale nic z tego – weszła w obu­wie! Córkę też wykie­ro­wała na szewca, a z cza­sem także i zię­cia. Potem zago­niła do kopyta wnuki. Inte­res się roz­krę­cał, a rodzina roz­ra­stała… Roz­biła ją wpraw­dzie muzyka, ale zjed­no­czyły zelówki i fleki. Ta kobieta to była pra­pra­bab­cia Migu­ela, mama Imelda. Umarła ze sto lat przed jego naro­dzi­nami, ale przy rodzin­nym stole wciąż ją wspo­mi­nano – co roku, z oka­zji Dia de los Muer­tos, Dnia Zmar­łych! Nato­miast dzie­wuszka z wyci­nanki była pra­bab­cią Migu­ela, mamą Coco.

„Cie­kawe, jakby to było spo­tkać się z pra­pra­dziad­kiem? Może nauczyłby mnie kilku faj­nych chwy­tów na gitarę?” – Chło­piec sie­dział przy ogrom­nym drew­nia­nym stole i roz­śmie­szał pra­bab­cię Coco, cho­ciaż nie było mu wesoło, bo jego myśli wciąż krą­żyły wokół muzy­ko­wa­nia, które było w tym domu zaka­zane. – „Jeste­śmy chyba jedy­nymi ludźmi w całym Mek­syku, któ­rzy żyją bez muzyki. Moim bli­skim to nie prze­szka­dza. Ale ja od zawsze ją uwiel­biam”.

– Jedz, nie doka­zuj! – Bab­cia, abu­elita, przy­nio­sła kolejną por­cję paru­ją­cych tama­les z serem i warzy­wami, które w domu Rive­rów jadało się na śnia­da­nie lub obiad. – Oj, coś chudy jesteś, Miguś. Jedz, za babu­nię.

– Nie, gra­cias. – Miguel bro­nił się przed dokładką.

– Nie chcesz moich pysz­nych tama­les? – Abu­elita spoj­rzała surowo.

– Yyy… chcę. – Miguel za nic w świe­cie nie sprze­ci­wiłby się babci, zresztą tak jak pozo­stali człon­ko­wie rodziny.

– Widzisz, babu­nia ma zawsze rację! – odparła abu­elita, teraz już spo­kojna i zado­wo­lona.

Nagle ktoś za oknem zawo­łał:

– Feliz Dia de los Muer­tos!

– Ojej, to już dziś! – wykrzyk­nął Miguel, pod­ska­ku­jąc na krze­śle, ale natych­miast zamilkł i rozej­rzał się ostroż­nie, czy nikt przy stole nie zauwa­żył jego eks­cy­ta­cji.

Na szczę­ście mama, tata i reszta rodziny żywio­łowo się prze­krzy­ki­wali. Widać było, jak wiele rado­ści daje im to, że są razem. Jedze­nie to w kul­tu­rze mek­sy­kań­skiej nie tylko spo­ży­wa­nie posił­ków, ale też rytuał, któ­remu czę­sto pod­po­rząd­ko­wany jest cały rytm dnia, świąt i innych waż­nych uro­czy­sto­ści. Miguel z uwagą przy­słu­chi­wał się temu, o czym roz­ma­wiali doro­śli. A roz­ma­wiali o rodzi­nie – tej żyją­cej i tej prze­by­wa­ją­cej w zaświa­tach. Bo w Dniu Zmar­łych wspo­mina się krew­nych, któ­rzy już ode­szli. O wielu wyda­rze­niach, o któ­rych mówiono, chło­piec dotąd nie sły­szał.

„Nic tak nie zbliża rodziny jak sie­dze­nie przy jed­nym stole, zaja­da­nie się pysz­no­ściami i pro­wa­dze­nie dłu­gich roz­mów przy posiłku”. – Bab­cia powta­rzała to zda­nie przy­naj­mniej kil­ka­na­ście razy w roku.

Doro­śli dys­ku­to­wali na poważne tematy, a przy oka­zji odpo­czy­wali przed powro­tem do innych zajęć dnia. Mieli swoją sobre­mesę, czyli wspólne bie­sia­do­wa­nie przy stole i cie­sze­nie się tym, że jest się razem.

Miguel popa­trzył przez okno i zoba­czył dzieci, które bie­gały z koszycz­kami peł­nymi kwia­tów. Były to żółte i poma­rań­czowe aksa­mitki. Malu­chy roz­rzu­cały je dookoła, rado­śnie wykrzy­ku­jąc:

– Dziś jest Dia de los Muer­tos!

Miguel pode­rwał się od stołu. Bar­dzo się spie­szył. Musiał się jesz­cze przy­go­to­wać. Wie­czo­rem chciał wziąć udział w kon­kur­sie i poka­zać wszyst­kim, jak świet­nie gra na gita­rze. Pla­no­wał nawet zagrać kilka ulu­bio­nych pio­se­nek, ale rodzice i bab­cia pod żad­nym pozo­rem nie mogli się o tym dowie­dzieć. Nie chciał ich oszu­ki­wać, ale to był jedyny spo­sób, by dać ponieść się muzyce.

„Zresztą to nie moja wina – myślał sobie. – Tylko jego! Erne­sta de la Cruza, naj­więk­szego muzyka na całym świe­cie. Na tym wła­śnie placu, na któ­rym miał się odbyć dzi­siej­szy kon­cert, mło­dziutki Erne­sto wystą­pił po raz pierw­szy, by wkrótce potem zostać naj­więk­szą gwiazdą w histo­rii Mek­syku. Zaczy­nał jako nie­znany nikomu chło­pak z Santa Ceci­lia! Ale grał tak pięk­nie, że ludzie szybko go poko­chali. Wystę­po­wał w fil­mach. Miał total­nie wypa­sioną gitarę. I umiał latać! I napi­sał masę genial­nych kawał­ków. Żył dokład­nie tak, jak każdy chciałby żyć… Aż do pecho­wego dnia… kiedy uci­szył go wielki dzwon, który ode­rwał się od dzwon­nicy i przy­gniótł bie­daka. Chcę być taki jak Erne­sto de la Cruz!”

Miguel nie­po­strze­że­nie wymknął się z jadalni. Zanim jed­nak wybiegł na dwór, zatrzy­mał się przy drzwiach do małego pokoju, z któ­rego uno­sił się zapach kadzi­de­łek. W Dniu Zmar­łych nie tylko wspo­mina się tych, któ­rzy ode­szli, nie tylko o nich roz­ma­wia, ale ich duchy odwie­dzają świat żywych. Miguel wszedł do środka i przyj­rzał się zdję­ciom usta­wio­nym na spe­cjal­nym ołta­rzyku. Po chwili zorien­to­wał się, że obok niego stoi abu­elita i wśród foto­gra­fii układa kan­dy­zo­wane jabłka, świeży gro­szek i słodką paprykę, a także mig­dały w cze­ko­la­dzie i inne sło­dy­cze. A ołta­rzyk przy­straja buj­nymi, kolo­ro­wymi kwia­tami! Miguel wie­dział, że w ten spo­sób bab­cia chce upa­mięt­nić bli­skich. Abu­elita zapa­liła jesz­cze wię­cej świe­czek i kadzi­de­łek. A wszystko obsy­pała poma­rań­czo­wymi i żół­tymi aksa­mit­kami, któ­rych zapach uno­sił się w całym domu. Usy­pała z nich też dróżkę, po bokach któ­rej usta­wiła dłu­gie, cien­kie świeczki. Chło­piec pamię­tał, jak bab­cia tłu­ma­czyła mu kie­dyś zna­cze­nie tych deko­ra­cji. Poma­rań­czowy, żółty i fio­le­towy to kolory Dnia Zmar­łych. Aksa­mitki sym­bo­li­zo­wały słońce i wska­zy­wały drogę przod­kom, którą mogli dotrzeć na zie­mię i spo­tkać się z żyją­cymi bli­skimi. Świeczki oświe­tlały im drogę, a kadzi­dła oczysz­czały pokój ze złej ener­gii. Przy­go­to­wy­wano też dla nich poczę­stu­nek – upie­czone na cześć zmar­łych słod­kie bułeczki droż­dżowe o prze­róż­nych kształ­tach, zwane pan de muerto.

– O, nie rób takich oczu, złotko. – Bab­cia prze­rwała roz­my­śla­nia Migu­ela. – Dia de los Muer­tos to jedyny czas w roku, kiedy przod­ko­wie mogą nas odwie­dzić. Po to usta­wia się tu ich zdję­cia, żeby tra­fili z tam­tego świata. To bar­dzo ważne. Jeśli tego nie zro­bimy, nie przyjdą. Dla­tego dla nich gotu­jemy, ukła­damy na ołta­rzyku pamiątki po nich, a wszystko po to, żeby cała rodzina mogła się spo­tkać – obja­śniała.

Te ołta­rzyki, o któ­rych mówiła abu­elita, to ofrendy skła­da­jące się z sied­miu pozio­mów – naj­wyż­szy z nich to niebo, środ­kowy repre­zen­tuje zie­mię, a naj­niż­szy – świat zmar­łych.

Miguel spoj­rzał na zdję­cia. Na naj­wyż­szym pozio­mie znaj­do­wał się por­tret jego pra­babci i jej rodzi­ców – prapra­babci Imeldy i pra­pra­dziadka. Część foto­gra­fii była jed­nak uszko­dzona. Ze zdję­cia znik­nęła głowa pra­pra­dziadka, zapa­lo­nego muzyka – tego samego, któ­rego histo­rię opo­wia­dała świą­teczna wyci­nanka. Miguel zapewne po nim odzie­dzi­czył talent – mógł godzi­nami śpie­wać i grać na gita­rze. A teraz już się nie­cier­pli­wił. Chciał jak naj­szyb­ciej się stąd wydo­stać. Już pra­wie dał dyla, kiedy bab­cia zła­pała go za rękę.

– Dokąd to? Ani mi się rusz, zosta­jesz w domu – krzyk­nęła sta­now­czo.

Chło­piec sko­rzy­stał z chwili nie­uwagi i wymknął się z pomiesz­cze­nia. Nie zasta­na­wia­jąc się wiele, popę­dził do swo­jej kry­jówki na stry­chu, wziął z niej gitarę i zbiegł na dół. Wtedy na dro­dze sta­nęła mu… abu­elita. Wyrwała wnucz­kowi instru­ment z ręki i zaczęła ze zło­ścią ude­rzać nim o zie­mię. W końcu gitara jęk­nęła po raz ostatni i roz­pa­dła się na kawałki.

– Skończ z tymi bred­niami! I to już! Nie ma gitary, nie ma muzyki. Koniec wygłu­pów! – wrza­snęła.

– Nie chcę takiej rodziny! – krzyk­nął zroz­pa­czony Miguel. Odwró­cił się od babci i wybiegł z domu w kie­runku placu, na któ­rym nie­długo zaczy­nał się kon­cert ulicz­nych graj­ków. – Muzyka to moje życie!

Biegł zatło­czo­nymi uli­cami i z całych sił powstrzy­my­wał się od pła­czu.

– Jak ja teraz zagram na kon­cer­cie? – szep­tał do sie­bie.

Musiał mieć jakąś gitarę, więc z deter­mi­na­cją i roz­pa­czą w gło­sie zaczął wypy­ty­wać ludzi.

– Prze­pra­szam, poży­czy mi pan gitarę? – zwró­cił się do sie­dzą­cego na ławce męż­czy­zny.

– Nic z tego, chłop­cze.

Odmó­wiło mu jesz­cze kilka innych osób. W jego gło­wie brzmiały słowa de la Cruza: „To całe moje życie. Bo muzyka nie jest czę­ścią mnie. To cały ja! Kiedy mam wszyst­kiego dosyć, biorę gitarę w dłoń. Może inni kie­rują się roz­sąd­kiem, moja piękna, ale ja… słu­cham tylko serca”.

Miguel wie­dział, że nie ma wyj­ścia – musi wal­czyć o swoje! I wtedy wpadł na genialny pomysł. Pobiegł do gro­bowca Erne­sta de la Cruza, naj­więk­szego muzyka wszech cza­sów.

Jed­nak na cmen­ta­rzu świę­to­wano już Dzień Zmar­łych. Niebo roz­świe­tlały sztuczne ognie, a zie­mia pokryta była morzem palą­cych się świec i poły­sku­ją­cych aksa­mi­tek. Chło­piec pamię­tał, że odwie­dziny zmar­łych przy ich gro­bach to bar­dzo ważny ele­ment Dia de los Muer­tos. Czę­sto wypra­wiało się tutaj huczną ucztę przy muzyce, aby upa­mięt­nić tych, któ­rych już nie ma w świe­cie żywych, i ponow­nie się z nimi spo­tkać. To było rado­sne święto, bo śmierć i życie bar­dzo się ze sobą łączą. To po pro­stu przej­ście do innego wymiaru świata, a przej­ście do świata zmar­łych to nie powód do smutku, tylko świę­to­wa­nia. Ta tra­dy­cja zro­dziła się przed trzema tysią­cami lat. Miguel znów pomy­ślał o cza­sach pre­ko­lum­bij­skich, z któ­rych wywo­dzi się cała kul­tura mek­sy­kań­ska. Myślał też o spo­łecz­no­ściach rdzen­nych, które tę kul­turę stwo­rzyły.

Ludzie od kilku godzin czu­wali przy bogato ude­ko­ro­wa­nych nagrob­kach swo­ich naj­bliż­szych zmar­łych. Na każ­dym był bukiet poma­rań­czo­wych kwia­tów. Jakaś pani w kolo­ro­wej sukni i kape­lu­szu przy­nio­sła mały pre­zent dla swo­jego zmar­łego męża i z czu­ło­ścią poło­żyła na gro­bie. Przy innym bie­sia­do­wała rodzina.

Widok zapa­lo­nych świe­czek i mie­nią­cych się w ich świe­tle aksa­mi­tek był magiczny. Miguel wszedł do środka gro­bowca i zwró­cił się do pomnika:

– Señor de la Cruz… pro­szę się nie gnie­wać. Krewni uwa­żają, że muzyka to coś złego. W ogóle mnie nie rozu­mieją, ale pan to co innego. Trzeba zawsze iść za gło­sem serca. I wal­czyć o swoje! Więc jeśli nie ma pan nic prze­ciwko, to idę wystą­pić na placu. Tak jak pan kie­dyś…

Po czym chwy­cił sre­brzy­stą gitarę idola i mocno ude­rzył w jej struny. Naraz poczuł, że dzieje się z nim coś dziw­nego i tro­chę się tego prze­stra­szył. Do środka wszedł straż­nik.

– Wycho­dzić. Kto tu jest? – krzyk­nął i prze­szedł przez Migu­ela, jakby ten był duchem.

– Nie ma nikogo! – zawo­łał ktoś inny.

Robiło się ciemno, ale cmen­tarz był pełen ludzi. Całe rodziny zgro­ma­dzone nad gro­bami bli­skich czu­wały, roz­ma­wia­jąc i śmie­jąc się. Usta­wiano świeczki i wkła­dano do wazo­nów bukiety kolo­ro­wych kwia­tów.

Wśród rado­snego tłumu Miguel zoba­czył swo­ich rodzi­ców. Ci jed­nak wyglą­dali na mocno zanie­po­ko­jo­nych. Szu­kali syna.

– Miguel! Wra­caj do domu! Gdzie jesteś, synku? – wołał tata. Chło­piec pobiegł ku niemu, żeby się przy­tu­lić, bo już tro­chę się tego wszyst­kiego bał. Ale gdy chciał go objąć, tata przez niego… prze­szedł. Tak, jakby go nie widział.

Miguel nie miał poję­cia, co się dzieje. Bie­gał po cmen­ta­rzu i krzy­czał:

– Hej, tu jestem, czy ktoś mnie sły­szy? Co się dzieje?

Nagle wpadł do głę­bo­kiego dołu wyko­pa­nego na czyjś grób i runął na plecy.

– Aaaaua! – zawo­łał gło­śno.

Na szczę­ście usły­szała go jakaś pani, pode­szła do dołu i wycią­gnęła rękę.

– Wszy­scy święci! Chłop­czyku, nic ci nie jest? Złap się mnie.

Miguel poczuł ulgę. Chwy­cił dłoń kobiety, a gdy się wydo­stał, zoba­czył jej twarz. Aż pod­sko­czył z prze­ra­że­nia i uciekł na drugą stronę. Dopiero teraz zorien­to­wał się, że jej dłoń to same kości, głowa przy­po­mina tru­pią czaszkę, a resztę ciała sta­nowi szkie­let.

To był cho­dzący kościo­trup ubrany w zwy­kłe ubra­nia! Ale to nie wszystko. Obok kobiety stał inny ubrany kościo­trup. A gdy Miguel rozej­rzał się dookoła, zoba­czył ich wię­cej. Na doda­tek cią­gle ich przy­by­wało. W ogóle wyda­wało mu się, że po cmen­ta­rzu cho­dzą wyłącz­nie duchy-szkie­lety, które roz­ma­wiają ze sobą jak żywi ludzie.

– Ratunku! Gdzie ja jestem? Kim są te strasz­liwe potwory? – zadrżał chło­piec.

To były duchy zmar­łych. Zja­wiały się w tym miej­scu, żeby spo­tkać się z żyją­cymi ludźmi. Myślały, że Miguel ich nie zoba­czy, tak jak inni żywi, ale on widział wszyst­kie. Stali przed nim papa Julio, tia Rosita i tia Vic­to­ria. Jego wuj i ciotki. Koja­rzył ich twa­rze z domo­wej ofrendy.

Ale zaraz… Skoro one widziały Migu­ela, a tata prze­szedł przez niego, to zna­czy, że chło­piec miał teraz moc ducha albo wręcz sam był duchem!

– Ty, ty tutaj? Po tej stro­nie? I nas widzisz? – zapy­tał rów­nie zdzi­wiony papa Julio.

Miguel, nieco wystra­szony, wzru­szył ramio­nami. Nic z tego nie rozu­miał.

Duchy przy­szły tutaj, żeby spo­tkać się z żywymi krew­nymi. Ale nie każdy zmarły mógł to zro­bić. Przy­cho­dzili tylko ci, któ­rych zdję­cia wysta­wione były na ofren­dach. Ci, o któ­rych rodziny nie pamię­tały lub nie chciały pamię­tać, nie mogli się poja­wić. Tak też było z pra­pra­dziad­kiem Migu­ela, któ­rego zdję­cia zabra­kło na ołta­rzyku w domu Rive­rów. Dla­tego nie zja­wił się na cmen­ta­rzu.

„To jeden z naszych przod­ków, o któ­rym zapo­mniano” – pomy­ślał Miguel. A prze­cież wia­domo, że dopóki przy­ja­ciele i bli­scy pamię­tają o zmar­łej oso­bie, to ona na­dal w pew­nym sen­sie żyje.

Dopiero teraz Miguel zauwa­żył, skąd przy­cho­dzą duchy. To był naprawdę nie­sa­mo­wity widok. Jak co roku na Dzień Zmar­łych mię­dzy świa­tem duchów a świa­tem żywych budo­wano most. Poma­rań­czowy blask ośle­piał chłopca. Droga pełna była ludzi-duchów. Jedni szli w kie­runku świata zmar­łych, inni – do świata żywych. Pokry­wał ją poma­rań­czo­wo­złoty dywan aksa­mi­tek. Miguel wie­dział już, że aksa­mitki to „kwiaty zmar­łych”. Te miały żółte, poma­rań­czowe i czer­wo­no­brą­zowe kar­bo­wane płatki i nie pach­niały naj­ład­niej. Ale to po ich zapa­chu w Dia de los Muer­tos zmarli mogą odna­leźć drogę do kra­iny żywych. Dla­tego ukła­dano je na gro­bach, ołta­rzy­kach i tutaj – na moście pomię­dzy świa­tami. Miguel patrzył z zachwy­tem na mie­niące się bla­skiem świa­teł budynki, na ruchliwe ulice i na… lata­jące ale­bri­jes, czyli wie­lo­barwne zwie­rzęta opie­ku­jące się duszami. A myślał, że one nie ist­nieją, bo w świe­cie żywych to po pro­stu drew­niane figurki.

Papa Julio nie wie­dział, co począć z napo­tka­nym na cmen­ta­rzu Migu­elem, który nie był ani w pełni żywy, ani w pełni mar­twy.

– Wołaj­cie mamę Imeldę! Tylko ona może to roz­wi­kłać – zarzą­dził.

Nie­stety, Imelda została zatrzy­mana na gra­nicy pomię­dzy świa­tami.

– Skoro mama Imelda nie przyj­dzie do nas, to my pój­dziemy do niej! Vamo­nos, chodźmy! – zade­cy­do­wali krewni Migu­ela.

Papa Julio pocią­gnął go za rękę. Chło­piec tro­chę się bał, ale wszedł na most za wuj­kiem i innymi. A kiedy zro­bił pierw­szy krok, jego noga zanu­rzyła się w dywa­nie zło­tych płat­ków. Most pro­wa­dził do magicz­nej Kra­iny Umar­łych, wypeł­nio­nej duchami-zwie­rzę­tami, a także szkie­le­tami ludzi. Cóż, świat zmar­łych to odbi­cie świata żywych, a śmierć jest naj­bar­dziej natu­ralną koleją rze­czy. To nie żaden koniec, bo dusza czło­wieka po śmierci na­dal żyje, tyle że gdzie indziej. Miguel nie wie­dział, dokąd idzie, ale był cie­kawy, co będzie dalej… za mostem z aksa­mi­tek.

Nagle sta­nęli przed prze­zro­czy­stą bramą. Naj­pierw prze­szedł przez nią papa Julio, chło­piec podą­żył za nim. Miał nadzieję, że po dru­giej stro­nie odnaj­dzie swo­jego utra­co­nego pra­pra­dziadka. I że gdy już go spo­tka, będzie mógł grać i śpie­wać razem z nim do woli. Ni­gdy wię­cej nie poczuje się samotny i nie­ro­zu­miany! Tak bar­dzo chciał zostać muzy­kiem!

„Coco” poru­szył mnie swoją praw­dzi­wo­ścią i peł­nią życia. To opo­wieść o rela­cjach mię­dzy róż­nymi świa­tami: świa­tem dzieci i doro­słych, świa­tem żywych i umar­łych, świa­tem wyjąt­ko­wych zda­rzeń i codzien­nych rytu­ałów. W jej cen­trum są bli­skość i więź z rodziną, ale także pasja do muzyki i odkry­wa­nie bogac­twa wła­snej kul­tury. Miguel jest bez­kom­pro­mi­sowy – odważ­nie dąży do reali­za­cji swo­ich muzycz­nych marzeń i szuka swo­ich korzeni. Kiedy w końcu odkrywa praw­dziwą histo­rię swo­ich przod­ków, prze­ko­nuje się, że wystar­czy iść za gło­sem serca, żeby robić w życiu to, co się naprawdę kocha.

Mar­ga­ret Amaka Ohia-Nowak

Chrup, chrup, chrup.

To co? Gadamy? Czy chcesz tak sie­dzieć i wci­nać popcorn przez kolejną godzinę?

Yyyy. No chyba… gadamy… eeee… mie­li­śmy coś zro­bić… poszu­kać tych róż­nic, czy coś…

O raju, weź się ogar­nij, Alex, i wytęż zwoje. Tata mówił, że każdy jest tro­chę inny. To co innego było w „Coco”?

Ej, bądź mil­sza, bo ina­czej sama ze sobą będziesz gadać, Han. I będziesz miała misję solo.

Dobra, sorki. Zróbmy to szybko i miejmy z głowy.

OK. Co było innego? Z try­lion rze­czy. Całe życie Migu­ela ina­czej wyglą­dało – jakieś dziwne te ich zwy­czaje.

Bo to Mek­syk, bystrzaku, a nie Pol­ska. Tak jakby inny kon­ty­nent, za oce­anem, he, he.

Zapiszmy, co jest ina­czej w Mek­syku, a ina­czej w Pol­sce. I zała­twione.

No to cyk, jedziemy. W sumie ten film jest o Świę­cie Zmar­łych.

Też takie mamy. Żadna nowość…

Ale u nas 1 listo­pada na cmen­ta­rzu jest nieco inna atmos­fera niż w „Coco”.

Oprócz tego, że zwy­kle wieje i jest zimno jak dia­bli… Dobra, notuj – u nas jest mniej kwia­tów, nikt nie śpiewa i nie deko­ruje na kolo­rowo, w sumie takiego uro­czy­stego obiadu rodzin­nego też sobie nie przy­po­mi­nam.

Albo te pik­niki na cmen­ta­rzu. Wyobraź sobie: idziemy zapa­lić zni­cze, a tam ktoś sypie poma­rań­czowe aksa­mitki, zapala świeczki i wyciąga przy­smaki dla tych, któ­rzy nie żyją… Ludzie chyba by padli ze zdzi­wie­nia.

U nas jest jakoś poważ­niej i ciszej… Nie ma w domach ołta­rzy­ków ze zdję­ciami, spe­cjal­nych cia­stek i wyci­na­nek. Bar­dziej na serio jest ten dzień… Nie wiem, jak u was było, ale my się nie zbie­ra­li­śmy taką gro­madą. Bab­cia nie spra­szała cio­tek, wuj­ków, kuzy­nów i kuzy­nek, i nie wpy­chała w nas tony jedze­nia…

U nas też raczej nie­duża ekipa. Albo sami cho­dzi­li­śmy na cmen­tarz. W ogóle to chyba jest tro­chę tak, że w nie­któ­rych kra­jach „rodzina” ozna­cza wie­eeeeeele osób. Tak jak u Migu­ela. Czy­ta­łam o tym! A ja jak myślę „rodzina”, to raczej mama, tata, rodzeń­stwo…

…no i dziad­ko­wie. Cie­kawe, dla­czego jest tak róż­nie w róż­nych kra­jach.

W tych książ­kach o świe­cie, które dosta­łam ostat­nio na uro­dziny, mówią, że to kwe­stia kul­tury. Że każda grupa ma swoje zwy­czaje, zasady, święta, tra­dy­cje. Cza­sem takie, które ist­nieją od stu czy wię­cej lat.

No tak, mama tłu­ma­czy mi cza­sami, że robimy coś „od poko­leń” i żebym nie pytał dla­czego… Po pro­stu taka tra­dy­cja. Tak jakby się ludzie na coś uma­wiali i potem prze­ka­zy­wali to swoim dzie­ciom…

…a one swoim dzie­ciom… I tak zostaje. No wiem. Z jakie­goś powodu te tra­dy­cje są takie ważne i trzeba ich pil­no­wać. Szcze­gól­nie różne święta. A to samo święto może wyglą­dać ina­czej w róż­nych kra­jach. Na angiel­skim pani mówiła, że w Wiel­kiej Bry­ta­nii pre­zen­tów nie daje się w Wigi­lię, tylko dzień póź­niej.

No co ty? Ja bym nie wytrzy­mał.

Głu­poty gadasz. Gdy­byś się tam uro­dził, cier­pli­wie byś cze­kał. Bo był­byś z tej kul­tury. A jak­byś się uro­dził w Mek­syku, to wci­nał­byś tama­les babuni, he, he, i to by było dla cie­bie zupeł­nie nor­malne.

I mówił­bym świet­nie po hisz­pań­sku! Podoba mi się to. A ty, molu książ­kowy, jaką kul­turę chcia­ła­byś poznać?

Hmmmm… Pocze­kaj, muszę pomy­śleć, nie mogę się zde­cy­do­wać na jedną…

O rany, Han, nie wku­rzaj mnie, tylko powiedz – to którą pierw­szą?

Total­nie japoń­ską. Tro­chę oglą­da­łam anime i potem szpe­ra­łam w necie. Tyle tam innych zwy­cza­jów, cere­mo­nii, któ­rych nie rozu­miem… Ludzie ina­czej się zacho­wują. Ta kul­tura wydaje mi się mega­in­te­re­su­jąca.

A mi mega­dziwna…

Bo nie jesteś jej cie­kawy. Zresztą wiesz co…Ty też mi się wyda­jesz dziwny.

Bo nie jesteś mnie cie­kawa. Zała­twiona wła­sną bro­nią. Co masz taką minę?

Dobra, wra­camy do zada­nia. Mie­li­śmy roz­ma­wiać o fil­mie. Zapi­sa­łam: „mamy różne tra­dy­cje i zwy­czaje”.

Możesz dopi­sać też, że są różne kul­tury i że cza­sem wydają się dziwne.

Ale tylko wtedy, kiedy ich nie rozu­miemy i nie jeste­śmy cie­kawi!

W sumie fakt. Jak następ­nym razem będę oglą­dał „Coco”, to już się nie będę zasta­na­wiał, o co cho­dzi z tymi zdję­ciami na ołta­rzyku, jedze­niem czy ścież­kami z poma­rań­czo­wych kwiat­ków.

Faj­nie, że abu­elita tłu­ma­czyła wszystko Migu­elowi, bo i my się cze­goś nauczy­li­śmy. Na przy­kład, co to ofrenda.

Dobra, kujo­nie. Mis­sion accom­pli­shed! Lecę teraz pograć w gałę. Nara!

Raczej say­onara!

Potwory i spółka

AGNIESZKA KOS­SOW­SKA

Potwory i spółka

Nie taki potwór straszny…

Cześć dzie­ciaki!

Nazy­wam się James. Ale nie Bond, he, he. Jestem James P. Sul­li­van, naj­strasz­niej­szy ze Stra­sza­ków. To zna­czy kie­dyś byłem naj­strasz­niej­szy, a teraz… hm… czy ja wiem? To chyba wła­ści­wie wy musi­cie mi powie­dzieć na koniec mojej opo­wie­ści. Chce­cie jej posłu­chać? Tak? Super! No to jedziemy z tym kok­si­kiem.

Kie­dyś, strasz­nie dawno temu, mój szef, pan Moczyk­nur, sta­wiał mnie za przy­kład wszyst­kim począt­ku­ją­cym Stra­sza­kom. Bo byłem naj­lep­szy w tym fachu. Wszy­scy Star­szacy musieli być jak ja – opa­no­wani, nie­ugięci, twar­dzi i przede wszyst­kim potwor­nie wręcz prze­ra­ża­jący. Do tego odporni na gile, wymio­ciny i inne śluzy. Każdy musiał też mieć dyplom z dzie­cio­lo­gii sto­so­wa­nej. Bo stra­szy­li­śmy dzie­ciaki. Takie jak wy.

Gdy nad­cho­dziła noc i maluch słodko zasy­piał, my wyska­ki­wa­li­śmy z dzie­cię­cych szaf i byli­śmy prze­ra­ża­jąco potworni. A przy­naj­mniej sta­ra­li­śmy się z całych sił tacy być. Wasz krzyk był nam potrzebny, bo z niego była wytwa­rzana w tam­tych cza­sach w Mon­stro­po­lis ener­gia.

Nasza praca była potwor­nie nie­bez­pieczna. Zabić mógł nas jeden dotyk dziecka, bo dzieci były tok­syczne. Dla­tego musie­li­śmy bar­dzo uwa­żać, by nie mieć żad­nego, nawet naj­mniej­szego kon­taktu z wami.

Moim naj­lep­szym kum­plem od lat jest Mike Wazow­ski. W tam­tych cza­sach był obrzy­dli­wie zako­chany w Celince. Te ich Ryb­ciu-Grzyb­ciu, Mysio-Pysio, Misiaczku-Robaczku. Błe­eeeeeeee, żaden potwór nie zniósłby tych ich obrzy­dli­wych słod­ko­ści. Ale oni nie mieli lito­ści dla nikogo – ryb­cio-grzyb­cio­wali sobie całymi dniami.

Mike był też moim tre­ne­rem. Codzien­nie rano urzą­dzał mi potworny tre­ning spraw­no­ści, rycze­nia, plu­cia oraz dosko­na­le­nia ogól­nej tech­niki stra­szą­cej. Każdy Stra­szak musiał sobie radzić w noc­nych sytu­acjach eks­tre­mal­nych – impre­zach piża­mo­wych, dzie­ciach śpią­cych z rodzi­cami, ze stra­sze­niem bliź­nia­ków, o tro­jacz­kach już nawet nie wspo­mi­nam. Codzienny tre­ning czy­nił mistrza.

Pra­co­wa­li­śmy razem, ja i Mike, a do roboty zamiast jeź­dzić autem, cho­dzi­li­śmy na pie­chotę. Ener­gię trzeba było oszczę­dzać. No i, jak wia­domo, każdy potwór, mały i duży, musi codzien­nie zro­bić dzie­sięć tysięcy kro­ków. Oczy­wi­ście dla zdro­wia.

Jak wam już powie­dzia­łem, moją pracą było stra­sze­nie dzieci do upa­dłego. I byłem w tym naprawdę dobry. Robi­łem potworrrr­rne miny i wyda­wa­łem jesz­cze potworrrrr­r­niej­sze dźwięki.

Bali­by­ście się mnie? Nie bar­dzo? Nooo wła­śnie. To był nasz naj­więk­szy pro­blem. Dzieci bały się coraz mniej i coraz mniej krzy­czały ze stra­chu. Przez to mie­li­śmy w Mon­stro­po­lis kry­zys ener­ge­tyczny.

Moim głów­nym kon­ku­ren­tem był Ran­dall, obśli­zły i odra­ża­jący typek. I to nie tylko z wyglądu – uwierz­cie mi. Strasz­nie mi zazdro­ścił mojej potwor­no­ści i cały czas ze mną kon­ku­ro­wał. Bar­dzo chciał zdo­być naj­wię­cej punk­tów za stra­sze­nie dzieci i być w tym lep­szy ode mnie. Śred­nio mu się to uda­wało.

My Stra­szacy byli­śmy nie­złą paczką. Każdy miał inną potworną moc. I całe szczę­ście, że tak się róż­ni­li­śmy od sie­bie, bo dzięki temu mogli­śmy broić na róż­nych fron­tach.

Naszą naj­głów­niej­szą zasadą było: Bez­pie­czeń­stwo na dru­gim miej­scu. (Tylko nie mów­cie o tym rodzi­com).

Gdy wcho­dzi­li­śmy do hali, czu­li­śmy się ważni i dumni. Jak kosmo­nauci rusza­jący w podróż na Księ­życ. Wszy­scy patrzyli na nas z nadzieją i podzi­wem. No i chyba tro­chę zazdro­ścili nam tej roboty.

Każdą zmianę zaczy­na­li­śmy od zbro­je­nia, by poka­zać się z naj­po­twor­niej­szej ze stron – ostre zęby, wypu­co­wane kły, kolce, mro­żące krew w żyłach miny, szpony i dzie­siątki groź­nie patrzą­cych oczu. Cel: wydu­sić z dzieci tyle wrza­sku, ile się da. No a jak ktoś zgu­bił kolec albo gałkę oczną, to musiał gnać do biura rze­czy zna­le­zio­nych. Takie życie.

Gdy tylko koń­czyło się odli­cza­nie, otwie­rały się drzwi do pokoi dzie­cię­cych. Łasko­ta­nie w brzu­chu, szyb­kie bicie serca i wielka gula w gar­dle.

– Jesteś boski! Wło­chaty i boski!

Taki jestem. Taki jestem! Zamy­kam oczy, zaci­skam pię­ści i mówię sobie, że muszę dać radę! Wcho­dzę do pokoju, w któ­rym śpi jakiś maluch i stra­szę go naj-po-twor-niej! Bo od tego zależy przy­szłość mojego mia­sta. Muszę być taki, prawda? W końcu mam zada­nie do wyko­na­nia. A dzieci są straszne. Więc i ja muszę taki być. Dopóki uni­kamy z nimi kon­taktu, mamy jakąś szansę, by prze­żyć – tak mawiał Mike. Wła­ści­wie wszy­scy tak mówili.

– AAAAAAAARRRRRRRRR – szcze­rzę zęby i wydaję z sie­bie prze­ra­ża­jący ryk. Pod­no­szę w górę łapy i poka­zuję pazury.

– AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA – sły­szę krzyk prze­stra­szo­nego dziecka.

Ha, jestem naj­lep­szy w tej robo­cie! Licz­nik się kręci! Ran­dall nie ma ze mną naj­mniej­szych szans! Jedna butla za drugą napeł­nia się krzy­kiem prze­ra­żo­nych dzieci!

Otwie­rają się kolejne drzwi, znowu sły­chać roz­dzie­ra­jące krzyki! Jeste­śmy dziś nie­ziem­sko straszni!

Drzwi do pokoi dzie­cię­cych zmie­niają się. Jedne, dru­gie… dzie­siąte! Co to jest za dzień!! Tfu­uuu, co za noc!

Pamię­tam pewien cie­pły majowy wie­czór, który zmie­nił wszystko w moim życiu. Wpa­da­łem w kolejne drzwi z prze­ra­ża­ją­cym rykiem, a krzyk dzieci napeł­niał kolejne butle. Zauwa­ży­łem w hali szefa – wyglą­dał na zado­wo­lo­nego, bo chyba pierw­szy raz od mie­siąca mie­li­śmy wyro­bić normę stra­sze­nia.

– Ooo James, prze­sze­dłeś samego sie­bie – powie­dział z pochwałą w gło­sie.

– Robię, co do mnie należy, panie Moczyk­nur. Uczy­łem się od mistrza.

Ech, czu­łem się jak król świata! Byłem naj­lep­szy! A szef był ze mnie taki dumny! I wtedy wyda­rzyło się coś strasz­nego – Grześ wyszedł z pokoju dzie­cię­cego ze skar­petką przy­kle­joną do ple­ców. Trzeba było wezwać Czy­ści­cieli, aby odka­zili halę. Nie dla­tego, że ta skar­petka była wyjąt­kowo śmier­dząca, ale po pro­stu dla­tego że… dzieci są tok­syczne, więc ich rze­czy też są tok­syczne!

Szef był potwor­nie przy­bity.

– To tylko przej­ściowe trud­no­ści, wiemy, że nas pan z tego wycią­gnie – pró­bo­wa­łem go pocie­szyć.

– Moja rodzina zarzą­dza tą fabryką od trzech poko­leń. Wierz mi, zro­bię wszystko, by rato­wać ten zakład.

– Ja też, pro­szę pana.

Pan Moczyk­nur popro­sił mnie, abym wpadł następ­nego dnia do pracy i pod­szko­lił nowych Stra­sza­ków. Ponoć byli do bani. Mia­łem im poka­zać, jak należy pra­co­wać. Pan Warcz-i-Charcz w akcji! Oczy­wi­ście, że się zgo­dzi­łem.

Pod koniec dnia, a raczej nocy, byłem naprawdę pad­nięty. Poka­za­łem naj­strasz­niej­szą klasę i, jak powie­dział Mike, wyro­bi­łem ze trzy normy. Jesz­cze jeden taki dzień i mamy rekor­dzik jak w banku!

Cho­ciaż pada­łem na mój tur­ku­sowy pysk ze zmę­cze­nia, posta­no­wi­łem pomóc przy­ja­cie­lowi i wypeł­nić za niego raporty. W dro­dze do hali powta­rza­łem sobie pod nosem wska­zówki Mike’a:

– Różowe do księ­go­wo­ści, ama­ran­towe do finan­sów, ciem­no­złote dla wspa­nia­łej Roz.

I wtedy dostrze­głem, że ktoś zapo­mniał odsta­wić drzwi. Co dziw­niej­sze, paliła się nad nimi czer­wona lampka.

– Hej, czy ktoś tu stra­szy na drugą zmianę?

Cisza.

Nagle usły­sza­łam: plask, plask.

Mój ogon. Czy on ożył?

Eeeeeeeeeeeeeeeee nie­eeeeeeeeeeeeeeeee!!! To była… prze­ra­ża­jąco mała dziew­czynka!

– Kotek.

Ucie­ka­łem przed tym mon­strum z dwiema kitecz­kami, ale ona cią­gle dopa­dała mojego ogona i chi­chra­jąc się na cały głos, wra­cała do mnie. Na nic były moje próby pozby­cia się jej! Popę­dzi­łem do jej pokoju i wrzu­ci­łem ją do łóżka. Pró­bu­jąc uciec, wdep­ną­łem w kosz z zabaw­kami, zaplą­ta­łem się w rybki zwi­sa­jące z sufitu, zacze­pi­łem ogo­nem o kaczki, a w końcu po mistrzow­sku wyrżną­łem orła, zbie­ra­jąc po dro­dze obrzy­dli­wie różowy dziew­czyń­ski kocyk.

PO-TWOR-NOŚĆ!

Prze­ra­żony gna­łem do szatni. Tam odkry­łem, o zgrozo, że mała sie­działa mi na ple­cach.

– AAAAAAAaaaaaaaaaaaaa!

Strzą­sną­łem ją i wie­cie… ona się mnie w ogóle nie bała! Mówiła do mnie w swoim dziw­nym dziec­ko­ję­zyku:

– A ti, ti, kotek.

Jaki kotek?? JA – KOTEK?? Jaaa?? Naj­po­twor­niej­szy z potwo­rów???

Mon­strum, brzy­dal, poczwara, pan kosz­mar – to rozu­miem! Ale KO-TEK? W te pędy scho­wa­łem dziew­czynkę do torby i ruszy­łem do Mike’a po pomoc. Aaaaaa on miał prze­cież randkę z Celinką!! Gdy już dopa­dłem naszego casa­nowę, dziew­czynka ucie­kła mi z torby. W restau­ra­cji wybu­chła panika!

– Uwaga, uwaga! Atten­tion, atten­tion! Tok­syczna istota na wol­no­ści!

Goście ucie­kali w popło­chu, krzy­czeli z prze­ra­że­nia, prze­wra­cali się jeden o dru­giego. Mike jakimś cudem zła­pał dziecko do pudełka po chińsz­czyź­nie. I tylko dzięki temu udało nam się uciec z restau­ra­cji.

Wzią­łem Boo do domu. Tak ją nazwa­łem. Bie­gała za mną i Mikiem, cały czas chi­cho­cząc i robiąc przy tym nie­po­jęty bała­gan. Do dziś się zasta­na­wiam, czy wszyst­kie dzieci tak bała­ganią, tak gło­śno się chi­chrają i robią taką zadymę. Chyba im mniej­sze, tym wię­cej zamie­sza­nia, co? Ale wtedy prze­ko­na­łem się też, że małe dziew­czynki potra­fią strasz­nie, kosz­mar­nie wręcz, prze­raź­li­wie gło­śno pła­kać. Tak że nie­mal bębenki w uszach pękają. A na pewno eks­plo­dują żarówki we wszyst­kich lam­pach! Krzyk = ener­gia. Wia­domo.

Chcia­łem dać jej misia, aby prze­stała krzy­czeć. Ale wtedy ona zaczęła się śmiać z Mike’a! Bo się potknął i wpadł do kosza na papiery. A książki zna­la­zły się w jego pasz­czy. Fakt, nie wyglą­dał naj­po­waż­niej.

I wtedy zro­biło się jesz­cze gorzej. Eks­plo­do­wały żarówki nie tylko w naszym miesz­ka­niu, ale we wszyst­kich miesz­ka­niach w naszym domu! Kom­plet­nie nie rozu­mie­li­śmy z Mikiem, jak to moż­liwe i co się w ogóle wyda­rzyło. Nie mie­li­śmy czasu, aby dłu­żej o tym pomy­śleć, bo trzeba się było zająć małą Boo.

Dali­śmy jej kredki, aby sobie pory­so­wała. No i chrupki. Bo chyba wszyst­kie dzieci lubią chrupki, co? Boo w każ­dym razie mogła zjeść ich całą torbę na raz.

Mike cały czas pani­ko­wał, że to już ostatni dzień naszego życia. Bo Boo nas dotknie i skazi. I będzie koniec.

– Mamy prze­chla­pane jak Pino­kio w kra­inie ter­mi­tów!

Spoj­rza­łem na Boo rysu­jącą na pod­ło­dze. Ona spoj­rzała na mnie i pod­nio­sła do góry rysu­nek. To byłem ja i ona.

Pierw­szy raz w życiu, patrząc na ludz­kie dziecko, poczu­łem w sercu cie­pło. Jak to moż­liwe? Roz­le­wało się od mojego serca do brzu­cha i po same koniuszki pal­ców u rąk i nóg. To było… coś nowego. Ni­gdy wcze­śniej nie czu­łem tego do żad­nej ludz­kiej istoty.

Boo zaczęła trzeć oczy.

– Spanko? Zmę­czona jesteś?

Zro­bi­łem jej posła­nie na pod­ło­dze – poło­ży­łem gazety i pyszne, sło­dziut­kie chrupki. Ale ona wsko­czyła do mojego łóżka.

Nieee no, dziecko w mojej pościeli? A ja mam spać… gdzie? Na pod­ło­dze? Ale spoj­rzała na mnie znowu tymi swo­imi wiel­kimi oczami i wie­dzia­łem, że nie mam żad­nych szans. Nie wiem, czy wie­cie, że ludz­kie dzieci mają w sobie taką tajną moc roz­ta­pia­nia serca nawet naj­groź­niej­szych potwo­rów.

Boo poka­zała palusz­kiem na szafę w pokoju. Pró­bo­wa­łem jej tłu­ma­czyć, że to tylko szafa i że nie ma się czego bać, na co ona ze smutną minką zapre­zen­to­wała mi rysu­nek. To był Ran­dall. Zro­zu­mia­łem – to on stra­szy Boo! Bała się, że zaraz wysko­czy z szafy i ją prze­razi. Otwo­rzy­łem drzwi szafy:

– Nie ma go. Widzisz?

Boo nacią­gnęła koł­drę na głowę. Po chwili wyj­rzała z nie­szczę­śliwą buzią i wtedy zro­zu­mia­łem, że muszę zostać z nią, aż zaśnie. Nie mogła być w tej trud­nej chwili sama. Usia­dłem obok łóżka. Patrzy­łem na Boo. Ona chyba nie jest nie­bez­pieczna – pomy­śla­łem. Ona chyba jest… dobra. I nie jest tok­syczna. Zapro­po­no­wa­łem Mike’owi, aby­śmy ją odsta­wili do jej domu. Tylko jak to zro­bić?

Rano prze­bra­li­śmy Boo za malut­kiego potwora. Strój zro­bi­li­śmy jej z mopa, żarówki i obi­cia z fotela. Mike nie za bar­dzo wie­rzył, że nam się uda. Uda­li­śmy się z naszym małym potwor­kiem do fabryki. Zaraz przy wej­ściu natknę­li­śmy się na pana Moczyk­nura i ekipę Czy­ści­cieli. Led­wie udało nam się umknąć! Ale naj­go­rzej było, jak Boo zachciało się siu­siu. W końcu ja jestem chło­pa­kiem, a ona dziew­czyną. Nie mogłem jej więc wziąć do męskiej toa­lety! Zary­zy­ko­wa­łem i puści­łem ją samą do dziew­czyń­skiej. Całe szczę­ście, akcja prze­bie­gła spraw­nie i gdy zapu­ka­łem do drzwi, żeby spraw­dzić, czy już skoń­czyła, Boo znowu się mi scho­wała. I zaczę­li­śmy się bawić w cho­wa­nego. To może nie naj­lep­sze miej­sce na taką zabawę, ale sami wie­cie – zabawa miej­sca nie wybiera. Wie­cie, co wtedy zro­zu­mia­łem? Że Boo była też zabawna. Nagle jed­nak zaczęła cichutko pła­kać, bo usły­szała Ran­dalla. Roz­ma­wiał z bry­ga­dzi­stą, który poka­zał mu zdję­cie Boo w gaze­cie:

– Zdję­cie na pierw­szej stro­nie gazety! To twoje dziecko!

– Myślisz, że nie wiem, co to ozna­cza? Całą noc pró­bo­wa­łem je zna­leźć!

– Wygląda na to, że to dziecko ucie­kło!

– Tak, ale póki nie mamy pew­no­ści, uda­jemy, że nic się nie stało, jasne? Ty się skup na maszy­nie, ja się zajmę dziec­kiem. A jak ustalę, kto je wypu­ścił, to mnie popa­mięta!!!

Sie­dzie­li­śmy ukryci w kabi­nie toa­lety. Z każ­dym sło­wem Ran­dalla czu­łem coraz więk­szy lęk o Boo. Co się ze mną działo? Jak mogłem bać się o kogoś, kto w każ­dej chwili może zro­bić mi krzywdę? A może ona tak naprawdę nie była tok­syczna? Skoro nie robiła mi nic złego, to może wcale nie była zła?!

Gdy Ran­dall wyszedł z toa­lety, udało nam się prze­do­stać do hali. Jak ja się mar­twi­łem o Boo! Żeby tylko nikt się nie domy­ślił, kim ona naprawdę jest!

– Trzy­maj się, pączu­siu, i nie wchodź wię­cej do szafy – powie­dzia­łem do niej czule.

– Ej, bo ti bo.

– Mike, ale to nie są drzwi Boo!

– Jakiej Boo? – zapy­tał ze zdu­mie­niem Mike.

– Eeeee, tak ją nazwa­łem.

– Nie możesz jej nazy­wać! Jak coś nazwiesz, to zaczy­nasz się przy­zwy­cza­jać!

Rany Julek, ale ja już się do niej przy­zwy­cza­iłem!

Gdy my roz­ma­wia­li­śmy, Boo znik­nęła. Znowu! Szu­ka­łem jej po całej fabryce. Wie­dzia­łem, że Ran­dall robi to samo. Tak bar­dzo się o nią bałem!

Ja. Bałem. Się. O. Dziecko!

Co się ze mną działo? Bałem się o nią jak ni­gdy w życiu!

Nagle usły­sza­łem gło­sik Boo – docho­dził ze zgnia­tarki do śmieci. O nie!!! Ona tego nie prze­żyje! Boo grozi śmier­telne nie­bez­pie­czeń­stwo!

Wtem gło­sik ucichł. Ona… jej już chyba nie było. Wzią­łem kostkę spra­so­wa­nych śmieci, z któ­rych wysta­wał frag­ment ubranka Boo.

Czu­łem, jak pęka mi serce. Stała się mi tak bli­ska i ważna.

– Cią­gle sły­szę jej cienki gło­sik – powie­dzia­łem, pła­cząc, do Mike’a.

Mike przy­tu­lił mnie.

I wtedy ujrze­li­śmy Boo z grupą przed­szko­la­ków.

– Kotek!

– Boo! Nic ci nie jest! Tak się bałem! Ni­gdy wię­cej mi nie ucie­kaj! Rozu­miesz, moja panno?

– Ej, bo ti bo.

– Naj­waż­niej­sze, że nic ci nie jest… – powta­rza­łem, tuląc Boo.

Bie­giem wró­ci­li­śmy na halę, modląc się w duchu, aby wła­ściwe drzwi cze­kały na nas już w hali! Udało się! Były tam. Mike wyznał, że to dzięki temu, że doga­dał się z Ran­dal­lem.

– Ran­dal­lowi nie można ufać! – krzyk­ną­łem prze­ra­żony.

– Słu­chaj, Sully, miały być drzwi, to są. O co ci cho­dzi?? No idź!!

– Nie pójdę! Ran­dall kła­mie, naprawdę nie można mu ufać! Zro­zum to!

Ziry­to­wany Mike z impe­tem otwo­rzył drzwi do pokoju Boo i wsko­czył pro­sto do jej łóżka.

Trzask, prask i Mike znik­nął! A w drzwiach pokoju poja­wił się Ran­dall z wielką żółtą skrzy­nią w łapach. Odsta­wił ją na wózek i wyje­chał z hali.

Poszli­śmy za nim, cho­wa­jąc się, aby nas nie spo­strzegł. Nagle, przez przy­pa­dek, Boo zna­la­zła zama­sko­wane drzwi. Otwo­rzyła je. Zoba­czy­li­śmy ciemny kory­tarz. Prze­stra­szona Boo skryła buzię w moje futro. Ostroż­nie weszli­śmy do środka i powoli posu­wa­li­śmy się do przodu. Dotar­li­śmy do taj­nego pomiesz­cze­nia, w któ­rym ujrze­li­śmy Ran­dalla i Fąflaka. Gdy otwo­rzyli skrzy­nię, wysko­czył z niej Mike. Ufff! Udało się nam go zna­leźć!

Posa­dzili Mike’a na meta­lo­wym krze­śle.

– Lada dzień zre­wo­lu­cjo­ni­zuję pro­ces pozy­ski­wa­nia krzyku, a wtedy nawet sam James P. Sul­li­van będzie mi buty czy­ścił!

Spod sufitu zaczęła zjeż­dżać dziwna maszyna.

– Przy­wi­taj się z moją wrza­sko­sy­sarką – krzyk­nął zado­wo­lony Ran­dall.

Musia­łem rato­wać przy­ja­ciela!! Ale jak??

Całe szczę­ście, maszyna się zepsuła! Wyko­rzy­sta­łem to i udało się mi ura­to­wać Mike’a. Bie­gli­śmy kory­ta­rzami fabryki, ile sił w nogach. Na rękach cały czas nio­słem Boo – chro­ni­łem ją jak naj­cen­niej­szy skarb.

Przed sobą zoba­czy­łem podwójne drzwi pokoju tre­nin­go­wego. Mia­łem w nim prze­cież popro­wa­dzić dziś szko­le­nie dla mło­dych Stra­sza­ków! Wszy­scy muszą tu być! Z impe­tem otwo­rzy­łem drzwi i wpa­dli­śmy do środka.

– Panie Moczyk­nur!

– Sully, jak dobrze, że jesteś!

Pró­bo­wa­łem mu prze­rwać, chcia­łem wytłu­ma­czyć, co robi Ran­dall i Fąflak, ale szef mnie nie słu­chał.

– Pokaż im, jak to się robi. Uwaga, pano­wie, zoba­czy­cie samego mistrza w akcji!

– Ale sze­fie!

Ech, poczu­łem taką fru­stra­cję… Wie­cie, chcia­łem już jak naj­szyb­ciej zro­bić to, czego ocze­ki­wał szef, i wytłu­ma­czyć mu, co się dzieje za jego ple­cami. A działy się straszne rze­czy.

– No, James, pokaż im, jak się stra­szy!

– Ale sze­fie!…

– No strasz!!!!

Nie wytrzy­ma­łem. Pod­nio­słem łapy w górę, otwo­rzy­łem pasz­czę, wyszcze­rzy­łem zęby i zro­bi­łem naj­strasz­niej­szą minę, jaką można sobie wyobra­zić. Z mojego gar­dła wyrwał się prze­raź­liwy ryk.

Zapo­mnia­łem, że jest ze mną Boo. Prze­ra­żona, z pła­czem ucie­kła do kąta.

Wszy­scy zgro­ma­dzeni zaczęli bić mi brawo.

– I o to cho­dzi! – powie­dział z zado­wo­le­niem pan Moczyk­nur.

Nie słu­cha­łem ich. Odsze­dłem na bok szu­kać Boo. Ucie­kała przede mną, cichutko pochli­pu­jąc.

– Boo – pro­si­łem bez­rad­nie – chodź do mnie… Boo… Boo, to ja.

Malutka, cofa­jąc się przede mną, potknęła się o kabel i prze­wró­ciła się. I wtedy dostrzegł ją Moczyk­nur.

– Dziecko!

Mike zaczął mu tłu­ma­czyć, że Boo nie jest tok­syczna, że prze­cież my cią­gle żyjemy. Że tak naprawdę Boo jest dobra, bar­dzo wraż­liwa i zabawna!

W tym cza­sie sta­ra­łem się zbli­żyć do niej.

– Nie bój się… Boo… To nie było naprawdę… Ja tylko… ja tylko…