Arka odkupienia ebook

PROLOG

Mar­twy sta­tek miał w sobie jakieś obsce­niczne piękno.

Skade oble­ciała go po spi­ral­nej pseu­do­or­bi­cie. Sil­niki kor­wety szybko bęb­niły serią impul­sów korek­cyj­nych. Za stat­kiem wiro­wały gwiazdy; słońce układu ule­gało zaćmie­niu i odsła­niało się przy każ­dej pętli spi­rali. Skade odro­binę za długo przy­glą­dała się słońcu i teraz poczuła w krtani zło­wiesz­czy ucisk – nad­cią­gała cho­roba loko­mo­cyjna.

Skade było to zupeł­nie nie­po­trzebne.

Ziry­to­wana zwi­zu­ali­zo­wała swój mózg w całej prze­zro­czy­stej, trój­wy­mia­ro­wej zło­żo­no­ści. Jakby obie­rała owoc, zdej­mo­wała war­stwy nowej kory i odrzu­cała nie­in­te­re­su­jące ją aku­rat teraz czę­ści wła­snego mózgu. Sre­brzy­sta wiązka implan­to­wa­nej sieci – geo­me­trycz­nie iden­tyczna z orga­niczną sie­cią synap­tyczną Skade – migo­tała aktyw­no­ścią neu­ro­nową, gdy pakiety infor­ma­cji bie­gły z pręd­ko­ścią kilo­me­tra na sekundę, dzie­sięć razy więk­szą od peł­za­nia bio­lo­gicz­nych sygna­łów. W isto­cie Skade nie widziała ruchu sygna­łów – to by wyma­gało przy­śpie­szo­nej per­cep­cji, co z kolei wymu­si­łoby jesz­cze szyb­szą komu­ni­ka­cję mię­dzy neu­ro­nami – ale mimo to obraz poka­zy­wał, które frag­menty zmo­dy­fi­ko­wa­nego mózgu wyka­zują najwięk­szą aktyw­ność.

Skade powięk­szyła obraz pew­nej szcze­gól­nej czę­ści mózgu zwa­nej polet­kiem ostat­nim, pra­daw­nej plą­ta­niny obwo­dów neu­ro­nal­nych, odpo­wie­dzial­nych za roz­wią­zy­wa­nie kon­flik­tów mię­dzy widze­niem a rów­no­wagą. Ucho wewnętrzne czuło stały nacisk przy­śpie­sze­nia kor­wety, ale oczy postrze­gały cyklicz­nie zmie­nia­jący się widok wiru­ją­cego za stat­kiem tła. Sta­ro­dawna część mózgu potra­fiła pogo­dzić tę sprzecz­ność tylko w taki spo­sób, że uzna­wała dozna­nia za prze­jaw halu­cy­na­cji. Wysłała więc sygnał do innej czę­ści mózgu, wyspe­cja­li­zo­wa­nej w toku ewo­lu­cji w ochro­nie ciała przed przy­swa­ja­niem sub­stan­cji tru­ją­cych. Skade wie­działa, że nie ma sensu winić mózgu za mdło­ści. Sko­ja­rze­nie halu­cy­na­cje-tru­ci­zna dosko­nale słu­żyło przez miliony lat, pozwa­la­jąc ludziom bez­piecz­nie eks­pe­ry­men­to­wać z poży­wie­niem i roz­sze­rzać dietę. Teraz jed­nak, w tym zim­nym, nie­bez­piecz­nym rejo­nie innego układu sło­necz­nego, zupeł­nie się nie spraw­dzało. Pomy­ślała, że warto usu­nąć ten mecha­nizm, spryt­nie prze­trans­for­mo­wać geo­me­trię połą­czeń. Znacz­nie łatwiej to powie­dzieć niż zro­bić. Mózg był holo­gra­ficzny i zawiły jak bez­na­dziej­nie pogma­twany pro­gram kom­pu­te­rowy. Skade wie­działa, że wyłą­cza­jąc jedną część mózgu, odpo­wie­dzialną za mdło­ści, wpływa na funk­cjo­no­wa­nie innych jego obsza­rów, korzy­sta­ją­cych z tych samych połą­czeń neu­ro­no­wych. Nie przej­mo­wała się jed­nak – już z tysiąc razy przed­tem robiła podobne rze­czy i jej per­cep­cja rzadko dozna­wała poważ­niej­szych skut­ków ubocz­nych.

Jest. Obszar-wino­wajca zapul­so­wał na różowo i wypadł z sieci. Mdło­ści ustą­piły. Skade poczuła się znacz­nie lepiej.

Pozo­stała w niej złość na samą sie­bie, na wła­sną bez­tro­skę. Dzia­ła­jąc w tere­nie, robiąc czę­ste wypady na tery­to­rium wroga, nie pozwo­li­łaby sobie na cze­ka­nie do ostat­niej chwili z tak drobną korektą neu­ro­nalną. Sta­wała się nie­dbała, a to nie­wy­ba­czalne, zwłasz­cza teraz, gdy sta­tek wró­cił, co dla Mat­czy­nego Gniazda mogło się oka­zać nawet waż­niej­sze od ostat­nich kam­pa­nii wojen­nych.

Poczuła się żwa­wiej. Znów była dawną Skade. Po pro­stu potrze­bo­wała cza­sem odku­rze­nia i wyostrze­nia.

[Skade, bądź ostrożna. Temu stat­kowi przy­da­rzyło się coś bar­dzo dziw­nego.]

Głos, który sły­szała, był gło­sem kobiety, cichym, zamknię­tym tylko w jej czaszce. Odpo­wie­działa sub­wo­kal­nie:

Wiem.

[Ziden­ty­fi­ko­wa­łaś go? Wiesz, który to z tam­tych dwóch?]

Galiany.

Skade oble­ciała go cał­ko­wi­cie i teraz miała w oko­li­cach wzro­ko­wych kory mózgo­wej trój­wy­mia­rowy obraz statku, oto­czony ejde­tycz­nymi obja­śnie­niami, prze­su­wa­ją­cymi się, gdy z kadłuba statku wycią­gano coraz wię­cej infor­ma­cji.

[Galiany? Tej Galiany? Jesteś tego pewna?]

Tak. Ist­niały drobne róż­nice kon­struk­cyjne mię­dzy tymi trzema, które razem wyle­ciały. Cechy, które roz­po­zna­jemy, świad­czą, że to jej sta­tek.

Obec­ność, jak się to cza­sami zda­rzało, potrze­bo­wała chwili na udzie­le­nie odpo­wie­dzi.

[My też doszli­śmy do takiego wnio­sku. Ale nie sądzisz, że naj­wy­raź­niej coś przy­da­rzyło się temu stat­kowi od czasu, gdy opu­ścił Mat­czyne Gniazdo?]

Moim zda­niem przy­da­rzyło mu się wiele.

[Zacznijmy od przodu i cofajmy się. Jest tu ślad uszko­dze­nia, poważ­nego uszko­dze­nia. Roz­dar­cia i roz­cię­cia, wydaje się, że całe frag­menty kadłuba usu­nięto i wyrzu­cono, jak chorą tkankę. Może to zaraza, nie sądzisz?]

Skade pokrę­ciła głową. Pamię­tała swoją ostat­nią podróż do Chasm City.

Widzia­łam z bli­ska skutki par­cho­wej zarazy. To wygląda ina­czej.

[Zgoda. To coś innego. Mimo to należy pod­jąć środki ostroż­no­ści, wdro­żyć kwa­ran­tannę jak przy zara­zie. Może mamy do czy­nie­nia z czyn­ni­kiem zakaź­nym. Możesz sku­pić swoją uwagę na rufie statku?]

Głos nie przy­po­mi­nał innych gło­sów, jakie sły­szała u Hybry­dow­ców; brzmiał teraz zde­cy­do­wa­nie, pouczał, jakby znał już odpo­wiedź na zada­wane pyta­nia.

[Skade, co to są według cie­bie te regu­larne struk­tury zanu­rzone w kadłu­bie?]

Tu i tam widziała roz­miesz­czone przy­pad­kowo sku­pi­ska czar­nych sze­ścia­nów róż­nych roz­mia­rów i o róż­nej orien­ta­cji. Spra­wiały wra­że­nie wci­śnię­tych w kadłub jak w świeżą glinę, ich ściany były czę­ściowo ukryte pod zewnętrzną war­stwą kadłuba. Ema­no­wały z nich mniej­sze sze­ściany o ele­gancko wygię­tych frak­ta­lo­wych tra­jek­to­riach.

Według mnie gdzieś usi­ło­wali je wyciąć i zabrać, ale nie zdą­żyli usu­nąć wszyst­kich.

[Rozu­miemy. Nie wiemy, kim są, trzeba ich jed­nak trak­to­wać z naj­więk­szą ostroż­no­ścią, choć może teraz są nie­ak­tywni. Może Galiana zdo­łała powstrzy­mać ich roz­prze­strze­nia­nie. Jej sta­tek dotarł aż tutaj, choć może wra­cał na auto­pi­lo­cie. Jesteś pewna, Skade, że na pokła­dzie nie ma nikogo żywego?]

Nie jestem pewna. Dopiero gdy otwo­rzymy sta­tek, będę wie­działa. Ale nie wygląda mi to obie­cu­jąco. W środku nie wykry­wam żad­nego ruchu, żad­nych wyraź­nie cie­płych miejsc. Kadłub jest za zimny, by dzia­łały jakie­kol­wiek pro­cesy pod­trzy­my­wa­nia życia, chyba że napę­dzają je sil­niki krio­aryt­me­tyczne.

Skade mil­czała przez chwilę, uru­cho­miła w gło­wie, jako pro­cesy w tle, kilka dodat­ko­wych symu­la­cji.

[Skade…?]

Być może jest tu kilku oca­la­łych, ale więk­szość załogi to naj­wy­żej zamro­żone trupy. W naj­lep­szym wypadku może uda się wyson­do­wać kilka pamięci.

[Skade, nas w isto­cie inte­re­suje tylko jeden trup.]

Nawet nie wiem, czy Galiana jest na statku. Ale nawet gdyby była i gdy­by­śmy zro­bili wszystko, by przy­wró­cić ją do życia… to może nam się nie powieść.

[Rozu­miemy. Czasy są prze­cież trudne. Suk­ces byłby wspa­niały, ale porażka będzie czymś o wiele gor­szym niż zanie­cha­nie wszel­kich prób – przy­naj­mniej w oczach Mat­czy­nego Gniazda.]

Czy to prze­my­ślana opi­nia Rady Noc­nej?

[Wszyst­kie nasze opi­nie są prze­my­ślane. Jaw­nej porażki nie można tole­ro­wać. Ale musimy zro­bić wszystko, co w naszej mocy. Jeśli Galiana jest na pokła­dzie, zro­bimy wszystko, by ją nam przy­wró­cić. Ale należy to wyko­nać w cał­ko­wi­tej tajem­nicy.]

Dokład­nie jak cał­ko­wi­tej?

[Przed resztą Mat­czy­nego Gniazda nie da się ukryć wia­do­mo­ści o powro­cie statku. Możemy im jed­nak zaosz­czę­dzić bólu nadziei. Zosta­nie podana infor­ma­cja, że Galiana jest mar­twa, bez szansy na oży­wie­nie. Niech ból naszych roda­ków roz­bły­śnie jasno i na krótko, jak super­nowa. Skłoni ich to do jesz­cze więk­szego wysiłku w walce z wro­giem. Tym­cza­sem będziemy nad nią pra­co­wać pil­nie i z miło­ścią. Jeśli przy­wró­cimy ją do życia, zosta­nie to uznane za cud. Wybacz nam, że tu i ówdzie nagniemy prawdę.]

Skade powstrzy­mała wybuch śmie­chu.

Nagi­na­nie prawdy? Dla mnie to brzmi jak jawne kłam­stwo. A jak zamie­rzasz zagwa­ran­to­wać, że Cla­vain pod­trzyma waszą wer­sję?

[Dla­czego uwa­żasz, Skade, że z Cla­va­inem będą pro­blemy?]

Odpo­wie­działa pyta­niem na pyta­nie:

Chyba nie zamie­rzasz ukryć fak­tów rów­nież przed nim?

[To wojna, Skade. Ist­nieje pra­stare powie­dze­nie o woj­nie i ofia­rach, ale nie będziemy cię tym teraz zaprzą­tać. Jeste­śmy jed­nak pewni, że rozu­miesz, o co cho­dzi. Cla­vain to nasz naj­więk­szy atut tak­tyczny. Ma spo­sób myśle­nia nie­po­dobny do reszty Hybry­dow­ców i dla­tego stale mamy prze­wagę nad wro­gami. Pogrąży się w bólu jak inni, lecz na krótko. Będzie to wielka roz­pacz. Ale szybko wróci do sie­bie, aku­rat gdy będzie nam naj­bar­dziej potrzebny. Przy­znasz, że to lepiej niż ska­zy­wać go na długą nadzieję, po któ­rej – co praw­do­po­dobne – doznałby destruk­cyj­nego roz­cza­ro­wa­nia.]

Głos zmie­nił się; ktoś wyczuł, że powi­nien zabrzmieć jesz­cze bar­dziej prze­ko­nu­jąco.

[Cla­vain to czło­wiek bar­dziej od nas emo­cjo­nalny. Był stary, gdy do nas przy­szedł, w sen­sie neu­ro­lo­gicz­nym star­szy od wszyst­kich rekru­tów, jakich kie­dy­kol­wiek przy­ję­li­śmy. Jego umysł na­dal grzęź­nie w sta­rych spo­so­bach myśle­nia. Zawsze powin­ni­śmy o tym pamię­tać. Cla­vain jest deli­katny i wymaga naszej tro­ski, jak cie­plar­niany kwiat.]

Ale kła­mać mu na temat Galiany…

[Może ni­gdy do tego nie doj­dzie. Wyprze­dzamy fakty. Naj­pierw musimy zba­dać sta­tek – prze­cież Galiany może tam w ogóle nie być.]

Skade przy­znała rację.

Tak byłoby chyba naj­le­piej? Wtedy wie­dzie­li­by­śmy, że pozo­stała gdzieś tam, w kosmo­sie.

[Tak, ale wów­czas musie­li­by­śmy poru­szyć drobną kwe­stię, co się stało z trze­cim stat­kiem.]

Po dzie­więć­dzie­się­ciu pię­ciu latach od wybu­chu par­cho­wej zarazy Hybry­dowcy wiele wie­dzieli na temat postę­po­wa­nia ze ska­że­niami. Nale­żeli do jed­nego z ostat­nich odła­mów ludz­ko­ści, jakiemu udało się zacho­wać cenną tech­nikę sprzed zarazy, więc bar­dzo poważ­nie trak­to­wali kwa­ran­tannę. W okre­sie pokoju naj­bez­piecz­niej i naj­ła­twiej byłoby zba­dać sta­tek na miej­scu, tam gdzie dry­fo­wał w kosmo­sie na skraju układu. Ist­niało jed­nak zbyt duże ryzyko, że zauważą to Demar­chi­ści, i inspek­cję nale­żało prze­pro­wa­dzić po kry­jomu. Dosko­nale się do tego nada­wało Mat­czyne Gniazdo – było odpo­wied­nio wypo­sa­żone do przyj­mo­wa­nia ska­żo­nych stat­ków.

Przed­tem jed­nak nale­żało zacho­wać ostroż­ność, wyma­ga­jącą spo­rej pracy w otwar­tym kosmo­sie. Naj­pierw ser­wi­tory usu­nęły sil­niki, odci­na­jąc lase­rem dźwi­gary mocu­jące je po obu stro­nach zwę­ża­ją­cego się stoż­ko­wato kadłuba świa­tło­wca. Źle pra­cu­jący sil­nik mógł znisz­czyć Mat­czyne Gniazdo; nie można było do tego dopu­ścić, więc dopóki nie zosta­nie wyja­śniona przy­czyna kata­strofy statku, Skade nie chciała ryzy­ko­wać. Rów­no­cze­śnie Skade kazała rakie­tom-cią­gni­kom przy­ho­lo­wać kawał czar­nego, nie­sub­li­mo­wa­nego lodu kome­tar­nego, potem ser­wi­tory obło­żyły nim kadłub war­stwą metro­wej gru­bo­ści. Szybko się z tym upo­rały, a przy tym ani przez chwilę nie dotknęły bez­po­śred­nio kadłuba. Począt­kowo sta­tek był ciemny – teraz stał się nie­sa­mo­wi­cie czarny.

Skade wystrze­liła w lód zaczepy, zako­twi­cza­jąc w wielu miej­scach kadłuba rakiety-cią­gniki. Ponie­waż pod­czas holo­wa­nia statku lód miał wytrzy­mać wszyst­kie naprę­że­nia, Skade musiała przy­cze­pić tysiąc cią­gni­ków, by nie dopu­ścić do prze­dziu­ra­wie­nia lodo­wej war­stwy. Gdy wszyst­kie rakiety zostały odpa­lone, powstał zachwy­ca­jący widok – tysiąc zim­no­nie­bie­skich pło­my­ków wystrze­liło z czar­nego, skrę­co­nego w spi­ralę rdze­nia dry­fu­ją­cego statku. Skade utrzy­my­wała nie­wiel­kie przy­śpie­sze­nia, bar­dzo dokład­nie wyli­czone: potrzebna była tylko jedna wspólna korekta przed koń­co­wym przy­by­ciem do Mat­czy­nego Gniazda. Odpa­le­nie sil­ni­ków korek­cyj­nych zsyn­chro­ni­zo­wała ze śle­pymi plam­kami pokry­cia sen­so­rycz­nego Demar­chi­stów. Demar­chi­ści w ogóle nie podej­rze­wali, że Hybry­dowcy wie­dzą o tych śle­pych plam­kach.

W Mat­czy­nym Gnieź­dzie kadłub został odho­lo­wany do sze­ro­kiego na pięć kilo­me­trów doku wyło­żo­nego war­stwą cera­miczną. Przy­go­to­wany spe­cjal­nie na przy­ję­cie stat­ków opa­no­wa­nych zarazą, dok mógł aku­rat pomie­ścić świa­tło­wiec z usu­nię­tymi sil­ni­kami. Cera­miczne ściany miały trzy­dzie­ści metrów gru­bo­ści, a wszyst­kie urzą­dze­nia w doku uod­por­niono przed zarazą. Gdy sta­tek zna­lazł się w środku, dok szczel­nie zamknięto wraz z wyse­lek­cjo­no­wa­nym przez Skade zespo­łem inspek­cyj­nym. Dok miał skromne moż­li­wo­ści prze­sy­ła­nia danych do pozo­sta­łej czę­ści Gniazda, więc zespół przy­uczono do dzia­ła­nia w izo­la­cji od miliona Hybry­dow­ców w Gnieź­dzie. Te wyma­ga­nia sprzy­jały selek­cji ope­ra­to­rów, któ­rzy nie zawsze byli naj­bar­dziej sta­bilni, ale Skade nie mogła narze­kać. Nale­żała do naj­rzad­szego rodzaju Hybry­dow­ców, potra­fią­cych dzia­łać w zupeł­nej samot­no­ści w głębi tery­to­rium nie­przy­ja­ciela.

Sta­tek zabez­pie­czono, komorę wypeł­niono argo­nem pod ciśnie­niem dwóch atmos­fer. Deli­katną abla­cją usu­nięto pra­wie cały lód, zosta­wia­jąc tylko cienką war­stwę, którą sta­piano przez sześć dni. Sen­sory uno­siły się nad kadłu­bem jak stado mew, węsząc, czy w argo­nie nie ma obcej mate­rii, ale poza wió­rami mate­riału kadłuba nic szcze­gól­nego nie odkryły.

Skade nie śpie­szyła się. Dzia­łała z naj­więk­szą ostroż­no­ścią, nie doty­kała statku, chyba że było to abso­lut­nie nie­zbędne. Wzdłuż statku wiro­wały pier­ścienne gra­wi­to­me­try obra­zu­jące; bada­jąc jego wewnętrzną struk­turę, uka­zy­wały roz­myty widok wnę­trza. Skade widziała to, co już znała ze szki­ców kon­struk­cyj­nych statku. Dostrze­gła jed­nak rów­nież dziwne rze­czy, któ­rych nie powinno tam być: wydłu­żone czarne kształty wkrę­ca­jące się i roz­dwa­ja­jące w środku statku. Przy­po­mi­nało to tory kul na zdję­ciach z sek­cji zwłok lub wzorce czą­ste­czek sub­a­to­mo­wych prze­cho­dzą­cych przez komorę mgłową. W miej­scu, gdzie czarne kształty docie­rały do zewnętrz­nej powłoki, Skade zawsze odkry­wała na wpół zako­pane sze­ściany.

Na statku zostało jed­nak sporo miejsc, w któ­rych ludzie mogli prze­żyć, choć wszystko wska­zy­wało na to, że żywych tam nie ma. Radar neu­tri­nowy i ska­no­wa­nie pro­mie­niami gamma ujaw­niły wię­cej ele­men­tów kon­struk­cyj­nych, jed­nak Skade na­dal nie widziała istot­nych szcze­gó­łów. Nie­chęt­nie prze­szła do następ­nego etapu badań – kon­taktu fizycz­nego. Przy­cze­piła kil­ka­dzie­siąt mło­tów uda­ro­wych w róż­nych miej­scach kadłuba oraz przy­le­piła setki mikro­fo­nów. Gdy młoty waliły w kadłub, Skade sły­szała w swoim ska­fan­drze dud­nie­nie prze­no­szone przez argon. Brzmiało to tak, jakby w odle­głej kuźni tru­dziła się armia kowali. Fale aku­styczne mknęły przez sta­tek, a mikro­fony nasłu­chi­wały echa metalu. Jeden ze star­szych pro­gra­mów neu­ro­nal­nych Skade wyła­wiał infor­ma­cję zawartą w opóź­nie­niach echa i ukła­dał tomo­gra­ficzny pro­fil gęsto­ści obiektu.

Skade zoba­czyła to w wid­mo­wych sza­ro­zie­lo­nych bar­wach. Obraz nie dostar­czył danych sprzecz­nych z tym, co Skade już wcze­śniej wie­działa, choć dał jej dokład­niej­szy wgląd w pewne obszary. By dowie­dzieć się wię­cej, musiała wejść do środka, a to nie było łatwe. Wszyst­kie śluzy zostały od wewnątrz zamknięte plom­bami ze sto­pio­nego metalu. Skade ner­wowo i sys­te­ma­tycz­nie prze­ci­nała uszczel­nie­nia lase­rem i hiper­dia­men­to­wymi wier­tłami, czu­jąc strach i roz­pacz załogi. Otwo­rzyła pierw­szą śluzę i posłała na zwiady oddział zabez­pie­czo­nych ser­wi­to­rów-kra­bów o cera­micz­nych pan­cer­zach, wypo­sa­żo­nych aku­rat w tyle inte­li­gen­cji, by wyko­nać swe zada­nie. Prze­słały widoki wnę­trza do czaszki Skade.

Widoki prze­ra­ża­jące.

Załoga była zma­sa­kro­wana. Nie­któ­rzy zostali roze­rwani na strzępy, zgnie­ceni, pozba­wieni koń­czyn, spra­so­wani, pocięci na kawałki. Inni byli spa­leni, udu­szeni, zamro­żeni. Rzeź musiała trwać dość długo. Obser­wu­jąc pobo­jo­wi­sko, Skade odtwa­rzała sobie prze­bieg wyda­rzeń: sto­czono serię bitew i bro­niono redut w róż­nych miej­scach statku, gdzie załoga wzno­siła naprędce bary­kady prze­ciw agre­so­rom. Sam sta­tek roz­pacz­li­wie pró­bo­wał ochro­nić swój ludzki ładu­nek, prze­bu­do­wu­jąc wnę­trze tak, by powstrzy­mać wroga. Pewne obszary zalał pły­nem chło­dzą­cym lub wypeł­nił powie­trzem pod dużym ciśnie­niem i tam Skade dostrze­gła zwłoki dziw­nych, nie­zgrab­nych maszyn – kon­glo­me­ra­tów tysiąca czar­nych geo­me­trycz­nych kształ­tów.

Bez trudu sfor­mu­ło­wała hipo­tezę.

Sze­ściany przy­le­piły się do statku Galiany, zaczęły się roz­mna­żać, absor­bu­jąc i prze­twa­rza­jąc jego powłokę. W tym sen­sie zacho­wy­wały się jak zaraza. Ale par­chowa zaraza była mikro­sko­pijna, gołym okiem nikt ni­gdy nie widział jej poje­dyn­czego zarod­nika. W spo­so­bie repli­ka­cji ta cho­roba miała cechy bar­dziej bru­talne i mecha­ni­styczne, nie­mal faszy­stow­skie. Zaraza przy­naj­mniej prze­sy­cała strans­for­mo­waną mate­rię czymś z jej wcze­śniej­szych cech, pro­du­ku­jąc chi­me­ryczne fan­ta­zmy maszy­nowo-cie­le­sne.

Nie, powie­działa sobie Skade, na pewno nie mamy tu do czy­nie­nia z par­chową zarazą, co w obec­nej sytu­acji byłoby pocie­chą.

Sze­ściany wgry­zły się do statku i sfor­mo­wały oddziały żoł­nie­rzy-napast­ni­ków, któ­rzy mor­do­wali, sunąc powoli od miejsc infek­cji. Sądząc po ich szcząt­kach, mieli budowę guzo­watą i asy­me­tryczną, bar­dziej przy­po­mi­nali gęste roje szer­szeni niż indy­wi­du­alne jed­nostki. Potra­fili chyba prze­ci­snąć się przez naj­mniej­szą dziurkę, a potem zre­kom­bi­no­wać po dru­giej stro­nie. Bitwa zajęła im jed­nak wiele czasu. Skade oce­niała, że mogło upły­nąć wiele dni, a nawet tygo­dni, nim cały sta­tek uległ.

Ta wizja wywo­łała u Skade dreszcz.

Dzień po wkro­cze­niu na sta­tek ser­wi­tory Skade zna­la­zły kilka pra­wie nie­na­ru­szo­nych ludz­kich kor­pu­sów, choć głowy tkwiły w czar­nych heł­mach stwo­rzo­nych z sze­ścia­nów. Obce maszyny spra­wiały wra­że­nie bez­wład­nych. Ser­wi­tory usu­nęły część heł­mów i zoba­czyły, że wypustki maszy­no­wego odro­stu się­gają w głąb cza­szek przez oczo­doły, otwory uszne i nosowe. Dal­sze bada­nia wyka­zały, że wypustki wie­lo­krot­nie się roz­dwa­jały, aż osią­gnęły skalę mikro­sko­pową. Dotarły w głąb mózgów i stwo­rzyły połą­cze­nia z pier­wot­nymi implan­tami Hybry­dow­ców.

Teraz zarówno maszyny, jak i ciała-gospo­da­rze były mar­twe.

Skade usi­ło­wała zro­zu­mieć, co się stało. Zapisy statku zostały sta­ran­nie znisz­czone. Wyda­wało się jasne, że Galiana spo­tkała istoty wro­gie, ale dla­czego nie uni­ce­stwiły statku jed­nym ata­kiem? Sze­ściany wni­kały w niego powoli, skru­pu­lat­nie, co mia­łoby sens jedy­nie wów­czas, gdyby zamie­rzały jak naj­dłu­żej zacho­wać sta­tek w sta­nie nie­na­ru­szo­nym.

Był prze­cież jesz­cze inny sta­tek – prze­cież kon­ty­nu­owały wyprawę dwa – i co się z nim stało?

[Masz jakiś pomysł, Skade?]

Tak, ale to nic weso­łego.

[Myślisz, że sze­ściany chciały zebrać jak naj­wię­cej infor­ma­cji?]

Tylko takie wyja­śnie­nie przy­cho­dzi mi do głowy. Zało­żyły pod­słuch w ich mózgach, odczy­ty­wały ich maszy­ne­rię neu­ralną. Sze­ściany to wywia­dowcy.

[Tak, zga­dzamy się. Te sze­ściany na pewno wiele się o nas dowie­działy. Musimy je uwa­żać za zagro­że­nie, choć nie wiemy, gdzie znaj­do­wała się Galiana, gdy ją odna­la­zły. Sądzisz, że jest iskierka nadziei?]

Skade nie dostrze­gała tej iskierki. Ludz­kość od wie­ków poszu­ki­wała obcej jed­no­znacz­nej inte­li­gen­cji i dotych­czas zna­la­zła tylko zwod­ni­cze przy­kłady: Żon­gle­rów Wzor­ców, Całun­ni­ków, arche­olo­giczne szczątki ośmiu czy dzie­wię­ciu wymar­łych cywi­li­za­cji. Ni­gdy nie napo­tkano inte­li­gen­cji uży­wa­ją­cej maszyn, porów­ny­wal­nej z ludźmi.

Aż do tej pory.

I co zro­biła ta uma­szy­no­wiona inte­li­gen­cja? Pod­kra­dła się, prze­nik­nęła i urzą­dziła rzeź, a potem doko­nała inwa­zji cza­szek.

To nie jest naj­bar­dziej owocne bli­skie spo­tka­nie pierw­szego stop­nia, doszła do wnio­sku Skade.

Nadzieja? Mówi­cie poważ­nie?

[Tak, Skade. Nie jeste­śmy pewni, czy sze­ściany zdo­łały prze­słać infor­ma­cje tam, gdzie miały je prze­słać. Prze­cież sta­tek Galiany dotarł do domu, musiała go tu przy­pro­wa­dzić, a nie zro­bi­łaby tego, gdyby uznała za nie­bez­pieczne wska­zy­wa­nie wro­gom drogi. Cla­vain byłby na pewno dumny. Cały czas myślała o nas, o Mat­czy­nym Gnieź­dzie.]

Ale zary­zy­ko­wała…

Głos Rady Noc­nej gwał­tow­nie prze­rwał jej roz­my­śla­nia.

[Sta­tek to ostrze­że­nie. Galiana to miała na myśli i w ten spo­sób musimy to rozu­mieć.]

Ostrze­że­nie?

[Że musimy się przy­go­to­wać. Oni na­dal tam są i w końcu ich spo­tkamy.]

Brzmi to tak, jak­by­ście ocze­ki­wali ich przy­by­cia.

Ale Rada Nocna na to nie odpo­wie­działa.

Galianę zna­leźli dopiero po tygo­dniu, gdyż sta­tek był prze­pastny i wnę­trze ule­gło wielu zmia­nom utrud­nia­ją­cym poszu­ki­wa­nia. Skade weszła do środka oso­bi­ście w towa­rzy­stwie zespołu. Wszy­scy mieli na ska­fan­drach próż­nio­wych cięż­kie cera­miczne zbroje, impre­gno­wane pan­ce­rze ogra­ni­cza­jące swo­bodę ruchów, chyba że uprzed­nio ruchy te sta­ran­nie prze­my­ślano. Skade sporo czasu stra­ciła na zma­ga­niu ze ska­fan­drem – kilka razy utknęła w pozy­cji, z któ­rej mogło ją wydo­stać tylko mozolne powta­rza­nie wstecz sekwen­cji ruchów. Potem napi­sała naprędce łatę pro­gra­mową dla poru­sza­ją­cego się ciała w zbroi i umie­ściła ją na gru­pie bez­czyn­nych obwo­dów neu­ro­nal­nych. Tro­chę jej to uła­twiło życie, choć miała nie­przy­jemne wra­że­nie, że jest ste­ro­wana przez swą wła­sną wid­mową kopię. Skade zapa­mię­tała, żeby póź­niej zmo­dy­fi­ko­wać skrypt, tak by pro­ce­dury ruchu mogła odczu­wać jako cał­ko­wi­cie pod­le­głe jej woli, bez względu na to, jak ilu­zo­ryczne byłoby to wra­że­nie.

Do tego czasu ser­wi­tory zro­biły wszystko, co potra­fiły. Zabez­pie­czyły znaczne obszary statku, pokry­wa­jąc szczątki obcych maszyn masą epok­sy­dową z włók­nami dia­men­to­wymi, oraz pobrały próbki DNA z więk­szo­ści ciał w zba­da­nych rejo­nach. Wyniki ana­lizy mate­riału gene­tycz­nego porów­nano z listą załogi w Gnieź­dzie zacho­waną od wylotu statku; w spi­sie pozo­stało jed­nak wiele nazwisk, do któ­rych DNA na­dal trzeba będzie dopa­so­wać.

Dla pew­nych osób Skade ni­gdy nie znaj­dzie odpo­wied­ni­ków. Gdy do domu powró­cił pierw­szy sta­tek – ten z Cla­va­inem na pokła­dzie – Mat­czyne Gniazdo dowie­działo się, że w kosmo­sie, kil­ka­dzie­siąt lat świetl­nych stąd, pod­jęto decy­zję o roz­dzie­le­niu eks­pe­dy­cji: nie­któ­rzy ludzie chcieli wra­cać, usły­szaw­szy pogło­ski o woj­nie z Demar­chi­stami; uznali rów­nież, że należy już prze­ka­zać dane, któ­rych zebrano zbyt wiele, by można je było prze­słać do domu drogą radiową.

Podział odbył się bez gory­czy. Z żalem i smut­kiem, lecz bez poczu­cia praw­dzi­wego roz­dar­cia. Po nor­mal­nym okre­sie dys­ku­sji, typo­wej u Hybry­dow­ców we wszyst­kich pro­ce­sach podej­mo­wa­nia decy­zji, uznano roz­dzie­le­nie za rzecz naj­bar­dziej logiczną w danej sytu­acji. Eks­pe­dy­cja mogła kon­ty­nu­ować misję, a rów­no­cze­śnie dotych­czas zdo­byte infor­ma­cje miały bez­piecz­nie tra­fić do domu. Skade wie­działa wpraw­dzie, kto posta­no­wił zostać w kosmo­sie, ale zupeł­nie nie wie­działa, co wyda­rzyło się póź­niej, domy­ślała się tylko na pod­sta­wie komu­ni­ka­tów wymie­nia­nych mię­dzy pozo­sta­łymi dwoma stat­kami. Tym aku­rat stat­kiem dowo­dziła Galiana, ale prze­cież Galiana nie musiała nim lecieć, więc Skade przy­go­to­wała się na ewen­tu­alne roz­cza­ro­wa­nie.

Gorzej – byłoby to roz­cza­ro­wa­nie dla całego Mat­czy­nego Gniazda. To prze­cież Galiana, ich sym­bo­liczny przy­wódca, stwo­rzyła Hybry­dow­ców czte­ry­sta lat temu, jede­na­ście lat świetl­nych stąd, w gru­pie labo­ra­to­riów pod powierzch­nią Marsa. Opu­ściła Gniazdo pra­wie dwa wieki temu. W tym cza­sie jej postać nabrała cech mitycz­nych. Gdy Galiana prze­by­wała w Gnieź­dzie, zawsze się temu sprze­ci­wiała. A teraz wró­ciła – o ile rze­czy­wi­ście leciała tym stat­kiem – gdy Skade peł­niła wachtę. I nie miało zna­cze­nia to, że praw­do­po­dob­nie nie żyła, jak pozo­stali zało­ganci. Skade wystar­czy­łoby spro­wa­dze­nie jej szcząt­ków do domu.

Zna­la­zła nie tylko szczątki.

Miej­sce spo­czynku Galiany – jeśli tak można to nazwać – znaj­do­wało się daleko od cen­tral­nej czę­ści statku. Zabez­pie­czyła się opan­ce­rzoną bary­kadą, z dala od reszty załogi. Dokładne bada­nia kry­mi­na­li­styczne wyka­zały, że łącza danych mię­dzy Galianą a pozo­stałą czę­ścią statku zostały celowo uszko­dzone od wewnątrz – kobieta usi­ło­wała się odizo­lo­wać, odci­na­jąc swój umysł od umy­słów innych Hybry­dow­ców na statku.

Czy to samo­po­świę­ce­nie, czy samo­obrona? – zasta­na­wiała się Skade.

Galiana prze­by­wała w zim­nym śnie, ozię­biona do tem­pe­ra­tury, w któ­rej ustają wszyst­kie pro­cesy meta­bo­liczne. Mimo to czarne maszyny ją dopa­dły. Przedarły się przez pan­cerną powłokę kasety snu i wtło­czone w prze­strzeń mię­dzy cia­łem Galiany a wewnętrz­nymi ścian­kami kasety, utwo­rzyły wokół kobiety ide­al­nie czarną sko­rupę niby-mumii. Nie było wąt­pli­wo­ści, że to Galiana: ska­no­wa­nie przez kokon ujaw­niło struk­turę szkie­letu ide­al­nie pasu­jącą do jej układu kost­nego; w ciele nie wykryto żad­nych uszko­dzeń czy zepsu­cia, które mogłyby powstać pod­czas lotu, a czuj­niki prze­chwy­ciły wątłe sygnały z sieci implan­tów Galiany – sygnały zbyt słabe na usta­no­wie­nie łącza mię­dzy dwoma mózgami, ale w koko­nie wyraź­nie tkwiło coś, co było zdolne do myśle­nia, i sta­rało się prze­ka­zać jakieś infor­ma­cje na zewnątrz.

Teraz bada­nia skon­cen­tro­wały się na samym koko­nie. Ana­liza che­miczna sze­ścia­nów niczego nie wyka­zała – nie były zro­bione z cze­goś „kon­kret­nego”, nie posia­dały też żad­nej ato­mo­wej struk­tury. Ściany sze­ścia­nów były płasz­czy­znami czy­stej siły, prze­zro­czy­ste dla nie­któ­rych rodza­jów pro­mie­nio­wa­nia; bryły bar­dzo zimne, a jed­nak aktywne, jak żadne inne dotych­czas spo­tkane maszyny. Poszcze­gólne sze­ściany dawały się oddzie­lić od więk­szego sku­pi­ska, ale wtedy bły­ska­wicz­nie się kur­czyły do roz­mia­rów mikro­sko­pij­nych. Ratow­nicy z zespołu Skade pró­bo­wali skon­cen­tro­wać ska­no­wa­nie na samych sze­ścia­nach, usi­ło­wali zoba­czyć, co kryje się pod ich ścia­nami, ale zawsze się spóź­niali: w miej­scu, gdzie przed chwilą znaj­do­wał się sze­ścian, wykry­wali parę mikro­gra­mów dymią­cych popio­łów. Naj­praw­do­po­dob­niej w sze­ściany wbu­do­wano mecha­nizm samo­de­struk­cji, uru­cha­miany w pew­nych sytu­acjach.

Gdy ratow­nicy usu­nęli war­stwę zarazy, prze­nie­śli Galianę do spe­cjal­nego pomiesz­cze­nia zagnież­dżo­nego w ścia­nie han­garu. Pra­co­wali w wiel­kim zim­nie, by nie pogłę­biać już ist­nie­ją­cych szkód. Cier­pli­wie, z naj­więk­szą ostroż­no­ścią, zdej­mo­wali ostat­nią war­stwę maszyn.

Teraz, gdy zmniej­szono powłokę obcej destruk­cyj­nej mate­rii, wyraź­niej ryso­wał się obraz tego, co stało się z Galianą. Czarne maszyny rze­czy­wi­ście przedarły się do jej głowy, ale inwa­zja oka­zała się łagod­niej­sza niż u pozo­sta­łych człon­ków załogi. Implanty Galiany zostały czę­ściowo roz­mon­to­wane przez agre­so­rów, by uto­ro­wać drogę maszy­nom, nie było jed­nak oznak poważ­nych uszko­dzeń pod­sta­wo­wych struk­tur mózgu. Skade doszła do wnio­sku, że sze­ściany ćwi­czyły inwa­zję cza­szek na innych zało­gan­tach i dotarł­szy do Galiany, wie­działy już, jak to robić bez zabi­ja­nia gospo­da­rza.

Skade doznała przy­pływu opty­mi­zmu. Czarne struk­tury były skon­cen­tro­wane i bez­władne. Wyko­rzy­stu­jąc odpo­wied­nie med­ma­szyny, da się – to nawet banalne – roz­mon­to­wać sze­ścian po sze­ścianie.

Zdo­łamy przy­wró­cić Galia­nie jej poprzed­nią postać.

[Ostroż­nie, Skade. Nie mów hop.]

Rada Nocna, jak się oka­zało, słusz­nie zacho­wy­wała ostroż­ność. Zespół Skade zdej­mo­wał ostat­nią war­stwę sze­ścia­nów, zaczy­na­jąc od stóp Galiany. Z rado­ścią stwier­dzili, że skóra pod spodem nie jest w zasa­dzie uszko­dzona. Kon­ty­nu­owali pracę w górę ciała, aż do karku. Doszli do wnio­sku, że zdo­łają ją ogrzać do nor­mal­nej tem­pe­ra­tury ciała, choć może się to oka­zać trud­niej­sze od zwy­kłego oży­wie­nia z zim­nego snu. Gdy jed­nak odsło­nili twarz Galiany, prze­ko­nali się, że to nie koniec pracy.

Sze­ściany nie­spo­dzie­wa­nie się prze­su­nęły. Śli­zgały się i prze­ska­ki­wały przez sie­bie, kur­czyły gwał­tow­nie i ostat­nia część kokonu wnik­nęła w ciało Galiany jak żywa plama oleju. Czarna fala wnik­nęła w jej usta, nos, uszy i oczo­doły, roz­pły­nęła się wokół gałek ocznych.

Skade ujrzała Galianę wła­śnie taką, jaką miała nadzieję zoba­czyć: pro­mienną kró­lową wra­ca­jącą do domu; nawet jej dłu­gie czarne włosy pozo­stały nie­tknięte, teraz wpraw­dzie zamro­żone i kru­che, ale dokład­nie takie, jakie Galiana miała, wyru­sza­jąc w podróż. W jej gło­wie jed­nak usa­do­wiły się czarne maszyny, dołą­cza­jąc do wcze­śniej roz­lo­ko­wa­nych tam for­ma­cji. Ska­no­wa­nie na­dal nie stwier­dzało poważ­niej­szych naru­szeń ory­gi­nal­nej tkanki mózgo­wej, choć dal­sze ele­menty jej implan­to­wa­nego mecha­ni­zmu zostały roze­brane, by uto­ro­wać drogę inwa­zji. Czarne paso­żyty wyglą­dały jak kraby roz­cią­ga­jące cze­pliwe odnóża do roz­ma­itych obsza­rów jej mózgu.

Powoli, przez wiele dni przy­wra­cano Galia­nie tem­pe­ra­turę ciała nieco poni­żej nor­mal­nej. Rów­no­cze­śnie zespół Skade moni­to­ro­wał agre­sora, ale ten nie wyka­zy­wał zmian, nawet gdy pozo­sta­wione jesz­cze implanty Galiany zaczęły się roz­grze­wać i pod­jęły współ­pracę z tającą tkanką mózgową.

Może jed­nak zwy­cię­żymy? – myślała Skade z nadzieją.

Jak się oka­zało, pra­wie się nie myliła.

Usły­szała głos. Głos czło­wieka, kobiety, pozba­wiony barwy – lub raczej mający boski brak barwy – takie głosy miały na ogół źró­dło w jej czaszce. Nato­miast ten głos powstał w ludz­kiej krtani i roz­szedł się w powie­trzu, na kilka metrów, po czym został zde­ko­do­wany przez ludzki układ słu­chu, gro­ma­dząc po dro­dze wszel­kiego rodzaju drobne usterki. Już bar­dzo dawno nie sły­szała takich gło­sów.

– Witaj, Galiano – powie­dział głos.

Gdzie jestem?

Nie dostała odpo­wie­dzi.

Po kilku chwi­lach głos dodał uprzej­mie:

– Jeśli możesz, rów­nież musisz mówić. Wystar­czy, że spró­bu­jesz ufor­mo­wać dźwięki, a trał zrobi resztę: odbie­rze inten­cję prze­sła­nia sygna­łów elek­trycz­nych do krtani. Ale samo pomy­śle­nie odpo­wie­dzi nie zała­twi sprawy, gdyż nie ma bez­po­śred­nich połą­czeń mię­dzy twoim umy­słem a moim.

Wyda­wało się, że słowa napły­wają przez całą wiecz­ność. Gdy ktoś przez kilka wie­ków posłu­gi­wał się lin­kami neu­ral­nymi, język mówiony wyda­wał mu się strasz­nie powolny i liniowy, choć skład­nia i gra­ma­tyka były zna­jome.

Wyge­ne­ro­wała inten­cję mowy i usły­szała roz­brzmie­wa­jący swój wła­sny głos, wzmoc­niony.

– Dla­czego?

– Póź­niej do tego przej­dziemy.

– Gdzie jestem? Kim ty jesteś?

– Jesteś bez­pieczna i zdrowa. W domu. Znów w Mat­czy­nym Gnieź­dzie. Odzy­ska­li­śmy twój sta­tek i oży­wi­li­śmy cię. Nazy­wam się Skade.

Galiana zda­wała sobie sprawę tylko z ist­nie­nia sto­ją­cych nad nią mgli­stych postaci, ale teraz pomiesz­cze­nie poja­śniało. Leżała na ple­cach, pod pew­nym kątem do poziomu. Znaj­do­wała się w kase­cie bar­dzo podob­nej do kasety zim­nego snu, ale pozba­wio­nej pokrywy, i twarz miała wysta­wioną na wolne powie­trze. W polu widze­nia postrze­gała pewne obiekty, ale nie mogła poru­szyć żadną czę­ścią ciała, nawet oczami. Roz­ma­zana postać poja­wiła się przed nią, pochy­liła nad otwartą pasz­czą kasety.

– Skade? Nie pamię­tam cię.

– Nie możesz mnie pamię­tać. Sta­łam się Hybry­dow­cem dopiero po twoim odlo­cie.

Galia­nie cisnęły się na usta tysiące pytań wyma­ga­ją­cych odpo­wie­dzi, ale nie mogła ich wszyst­kich zadać jed­no­cze­śnie, zwłasz­cza uży­wa­jąc tego nie­zgrab­nego, prze­sta­rza­łego sys­temu łącz­no­ści. Od cze­goś jed­nak nale­żało zacząć:

– Jak długo byłam nie­obecna?

– Sto dzie­więć­dzie­siąt lat, pra­wie co do mie­siąca. Wyru­szy­łaś…

– W dwa tysiące czte­ry­sta pięt­na­stym roku – odparła szybko Galiana.

– Tak, a teraz mamy dwa tysiące sześć­set piąty.

Było wiele rze­czy, któ­rych Galiana sobie natych­miast nie przy­po­mniała, oraz wiele takich, któ­rych nie chcia­łaby pamię­tać. Zasad­ni­cze sprawy były jed­nak jasne. Dowo­dziła wyprawą trzech stat­ków z Mat­czy­nego Gniazda. Miały się zapu­ścić poza gra­nice zma­po­wa­nego przez ludz­kość kosmosu, zba­dać nie­odwie­dzone pla­nety i poszu­kać zło­żo­nych form obcego życia. Gdy do stat­ków dotarła wia­do­mość o wybu­chu wojny, jeden z nich zawró­cił do domu, a pozo­stałe dwa kon­ty­nu­owały podróż, obla­tu­jąc wiele nowych ukła­dów sło­necz­nych.

Choć usil­nie pró­bo­wała, nie mogła sobie przy­po­mnieć, co się stało z dru­gim stat­kiem, który kon­ty­nu­ował podróż. Miała tylko prze­ra­ża­jące poczu­cie straty, a w gło­wie pustkę wyma­ga­jącą wypeł­nie­nia gło­sami.

– Moja załoga?

– Przej­dziemy do tego – odparła znowu Skade.

– A Cla­vain i Felka? Dotarli w końcu? Poże­gna­li­śmy się z nimi w głę­bo­kim kosmo­sie. Mieli wra­cać do Mat­czy­nego Gniazda.

Nastą­piła okropna, prze­ra­ża­jąca prze­rwa, zanim Skade odpo­wie­działa:

– Udało im się wró­cić.

Galiana ode­tchnę­łaby, gdyby mogła ode­tchnąć. Tak zaska­ku­jące było uczu­cie ulgi. Dopiero gdy usły­szała wia­do­mość, że uko­chane osoby są bez­pieczne, zdała sobie sprawę, jak strasz­nego dozna­wała napię­cia.

Nastą­piły chwile bło­giego spo­koju i Galiana przyj­rzała się Skade. Pod wie­loma wzglę­dami kobieta przy­po­mi­nała Hybry­dowca z epoki Galiany. Miała na sobie pro­ste spodnie, jak od piżamy, i luźno prze­pa­saną czarną bluzę z jedwab­no­po­dob­nej tka­niny, pozba­wioną wszel­kich ozdób i oznak. Była asce­tycz­nie chuda i blada, wyglą­dała pra­wie na nie­do­ży­wioną. Jej woskowe, gład­kie obli­cze, nie było nie­atrak­cyjne, lecz bra­ko­wało mu linii i zmarsz­czek odda­ją­cych zwy­kły wyraz twa­rzy. Nie miała rów­nież wło­sów ani na gło­wie, ani na twa­rzy, co nada­wało jej wygląd nie­do­koń­czo­nej lalki. Te atry­buty nie pozwa­lały wyróż­nić Skade z tysięcy innych Hybry­dow­ców. Bez linku umysł-do-umy­słu, bez zwy­kłej chmury rzu­to­wa­nych fan­ta­zmów, nada­ją­cych cechy indy­wi­du­alne, trudno ich było odróż­nić.

Galiana jed­nak ni­gdy nie widziała takiego Hybry­dowca. Skade miała grze­bień – sztywny, wąski czub, który wyła­niał się z czoła dwa cen­ty­me­try nad nosem i zakrzy­wiał do tyłu pośrodku czaszki. Wąska górna powierzch­nia wyrostka była twarda i kości­sta, ale boki miały piękne, deli­katne, pio­nowe prążki, które mie­niły się wzo­rami dyfrak­cyj­nymi – jaskra­wo­nie­bie­skimi i poma­rań­czo­wymi, kaskadą tęczo­wych odcieni, zmie­nia­ją­cych się przy naj­mniej­szym ruchu głowy Skade. Galiana zauwa­żyła rów­nież falo­wa­nie roz­ma­itych barw wzdłuż grze­bie­nia, nawet wtedy, gdy ów się nie prze­chy­lał.

– Zawsze taka byłaś? – spy­tała.

Skade deli­kat­nie dotknęła grze­bie­nia.

– Nie, to jest nasza hybry­dow­ska mody­fi­ka­cja. Od two­jego wyjazdu, Galiano, wiele się zmie­niło. Naj­lepsi z nas myślą tak szybko, że aż trudno to sobie wyobra­zić.

– Naj­lepsi z was?

– Może źle się wyra­zi­łam… cho­dzi o to, że nie­któ­rzy osią­gnęli gra­nice prze­cięt­nego ludz­kiego orga­ni­zmu. Implanty w naszych gło­wach umoż­li­wiają nam myśle­nie dzie­sięć do pięt­na­stu razy szyb­sze niż nor­mal­nie, przez cały czas, ale kosz­tem zwięk­szo­nego wydzie­la­nia cie­pła. Moja krew jest pom­po­wana przez grze­bień, a potem przez układ bruzd, gdzie oddaje cie­pło. Budowa bruzd jest zop­ty­ma­li­zo­wana ze względu na mak­sy­ma­li­za­cję powierzchni. Bruzdy marsz­czą się, by zapew­nić cyr­ku­la­cję powie­trza. Efekt jest przy­jemny wizu­al­nie, tak mi mówiono, ale to zupeł­nie przy­pad­kowe. Prze­ję­li­śmy ten trik od dino­zau­rów. Nie były aż tak głu­pie, jak się uważa. – Skade znów pogła­skała swój grze­bień. – Nie ma powo­dów do nie­po­koju, Galiano. Nie wszystko się zmie­niło.

– Sły­sze­li­śmy, że wybu­chła wojna – powie­działa Galiana. – Byli­śmy pięt­na­ście lat świetl­nych stąd, gdy prze­chwy­ci­li­śmy raporty. Naj­pierw o zara­zie, a potem o woj­nie. Raporty nie brzmiały sen­sow­nie, mówiły, że wsz­czy­namy wojnę z Demar­chi­stami, naszymi sta­rymi sprzy­mie­rzeń­cami.

– To prawda – potwier­dziła Skade z lek­kim smut­kiem.

– Na Boga, dla­czego?

– Z powodu zarazy. Znisz­czyła spo­łe­czeń­stwo Demar­chi­stów, stwo­rzyła próż­nię wła­dzy wokół Yel­low­stone. Na ich prośbę wpro­wa­dzi­li­śmy się tam, by usta­no­wić zarząd tym­cza­sowy w Chasm City i jego sate­li­tar­nych wspól­no­tach. Lepiej my niż inny odłam ludz­ko­ści, tak rozu­mo­wano. Możesz sobie wyobra­zić, jakiego bała­ganu naro­bi­liby tam Ultrasi czy Pory­wa­cze? Trwało to kilka lat, ale potem Demar­chi­ści zaczęli odzy­ski­wać dawną potęgę. Nie odpo­wia­dało im to, że prze­ję­li­śmy kon­trolę nad ukła­dem, i nie zamie­rzali nego­cjo­wać poko­jo­wych warun­ków przy­wró­ce­nia swo­ich rzą­dów, więc wybu­chła wojna. Oni ją zaczęli, wszy­scy zga­dzają się co do tego.

Galiana czuła, jak mija jej rado­sny nastrój. Miała wcze­śniej nadzieję, że pogło­ski o woj­nie są prze­sa­dzone.

– Jed­nak, jak widać, zwy­cię­ży­li­śmy – powie­działa.

– Nie. W zasa­dzie nie. Rozu­miesz… wojna na­dal trwa.

– Ale to już…

– Pięć­dzie­siąt cztery lata – stwier­dziła Skade. – No tak, oczy­wi­ście były wzloty i upadki, zawie­sze­nia broni i krót­kie okresy odprę­że­nia. Ale się nie utrzy­mały. Znów odro­dziły się stare kon­flikty ide­olo­giczne, otwarły się jak świeże rany. W isto­cie oni nam ni­gdy nie ufali, a my uwa­ża­li­śmy ich za reak­cyj­nych ludy­stów, któ­rzy nie chcą zaak­cep­to­wać nowej fazy ludz­kiego roz­woju.

Po raz pierw­szy po prze­bu­dze­niu Galiana poczuła migre­nowy ucisk za gał­kami ocznymi, a wraz z nim burzę pier­wot­nych emo­cji, wyjącą z naj­star­szej czę­ści ssa­czego mózgu. To prze­ra­ża­jący strach przed pości­giem, przed zbli­ża­jącą się watahą ciem­nych dra­pież­ni­ków.

Maszyny, powie­działa pamięć. Maszyny jak wilki, które przy­szły z prze­strzeni mię­dzy­gwiezd­nej i wcze­piły się w pło­mień wyrzu­cany przez twój sta­tek.

Nazwa­łaś je wil­kami, Galiano.

Ich.

Nas.

Dziwne wra­że­nie ustą­piło.

– Prze­cież przez długi czas tak dobrze ze sobą współ­pra­co­wa­li­śmy – powie­działa Galiana. – Na pewno znów znaj­dziemy płasz­czy­znę poro­zu­mie­nia. Są waż­niej­sze rze­czy od małost­ko­wej walki o to, kto zarzą­dza poje­dyn­czym ukła­dem.

Skade pokrę­ciła głową.

– Nie­stety za późno. Za dużo ludzi zgi­nęło, za wiele obiet­nic zła­mano, zbyt wiele popeł­niono okru­cieństw. Kon­flikt roz­sze­rzył się na inne układy, wszę­dzie, gdzie znaj­do­wali się Hybry­dowcy i Demar­chi­ści. – Uśmiech­nęła się, lecz był to uśmiech wymu­szony, i jej twarz natych­miast przy­brała neu­tralny wyraz, gdy tylko mię­śnie się odprę­żyły. – Sytu­acja nie jest aż tak roz­pacz­liwa, jak sobie wyobra­żasz. Szala zwy­cię­stwa prze­chyla się na naszą stronę powoli, lecz zde­cy­do­wa­nie. Cla­vain wró­cił dwa­dzie­ścia trzy lata temu i natych­miast zmie­nił bieg spraw. Przed jego przy­by­ciem bro­ni­li­śmy się, zła­pani w pułapkę dzia­ła­nia jak praw­dziwy zbio­rowy umysł. Dla­tego nasze posu­nię­cia były dla wroga bar­dzo łatwe do prze­wi­dze­nia. Cla­vain wyrwał nas z tego wię­zie­nia.

Galiana usi­ło­wała wyrzu­cić wilki ze swego umy­słu, wra­ca­jąc pamię­cią do czasu, gdy spo­tkała Cla­va­ina. Było to na Mar­sie, gdy wal­czył prze­ciw niej jako żoł­nierz Koali­cji na rzecz Czy­sto­ści Neu­ral­nej. Koali­cja sprze­ciwiała się eks­pe­ry­men­tom wspo­ma­ga­nia umy­słów i uznała, że jedy­nym akcep­to­wal­nym rezul­ta­tem jest osta­teczna ani­hi­la­cja Hybry­dow­ców.

Cla­vain postrze­gał to sze­rzej. Po pierw­sze, jako wię­zień Galiany uświa­do­mił jej, jak prze­ra­ża­jące są jej eks­pe­ry­menty dla reszty układu. Przed­tem nie zda­wała sobie z tego sprawy, dopóki Cla­vain, pod­czas dłu­gich mie­sięcy uwię­zie­nia, cier­pli­wie jej wszyst­kiego nie wyja­śnił. Potem, gdy go uwol­niono i wyne­go­cjo­wano warunki zawie­sze­nia broni, to wła­śnie Cla­vain wpro­wa­dził Demar­chi­stów jako neu­tralną trze­cią stronę. Demar­chi­ści przy­go­to­wali układ o zawie­sze­niu broni i Cla­vain dotąd nama­wiał Galianę, aż go pod­pi­sała. To mistrzow­skie posu­nię­cie sce­men­to­wało sojusz Hybry­dow­ców z Demar­chi­stami, który miał prze­trwać wieki. Koali­cja na rzecz Czy­sto­ści Neu­ral­nej nato­miast zasłu­żyła naj­wy­żej na drobną wzmiankę w histo­rii. Hybry­dowcy na­dal pro­wa­dzili doświad­cze­nia neu­ralne; tole­ro­wano je, a nawet do nich zachę­cano, pod warun­kiem, że Hybry­dowcy nie podejmą prób wchło­nię­cia innych kul­tur. Póź­niej Demar­chi­ści zaczęli wyko­rzy­sty­wać tech­niki neu­ro­nowe i sprze­da­wać je róż­nym odła­mom ludz­ko­ści.

Wszy­scy byli zado­wo­leni.

Ale w isto­cie Skade miała rację: przy­mie­rze ni­gdy nie było łatwe. W jakimś momen­cie wojna stała się nie­unik­niona, zwłasz­cza gdy poja­wił się nowy ele­ment – par­chowa zaraza.

Ale żeby to trwało aż pięć­dzie­siąt cztery lata? Cla­vain ni­gdy by cze­goś takiego nie tole­ro­wał, pomy­ślała Galiana. Wojnę uwa­żał za straszne mar­no­traw­stwo ludz­kich sił. Szu­kałby spo­so­bów osta­tecz­nego zakoń­cze­nia kon­fliktu albo przy­naj­mniej trwa­łego zawie­sze­nia broni.

Migre­nowy ucisk w gło­wie na­dal ją drę­czył, choć nieco zelżał. Miała nie­po­ko­jące wra­że­nie, że coś z wnę­trza czaszki patrzy przez jej oczy, jakby nie była ich jedy­nym użyt­kow­ni­kiem.

Zbli­ży­li­śmy się do two­ich dwóch stat­ków nie­śpiesz­nymi susami sta­ro­daw­nych zabój­ców, któ­rzy nie mają gatun­ko­wej pamięci porażki. Czu­łaś nasze umy­sły – czy­ste inte­lekty balan­su­jące na gra­nicy inte­li­gen­cji, rów­nie stare i zimne jak pył mię­dzy­gwiaz­dowy.

Czu­łaś nasz głód.

– Ale Cla­vain… – zaczęła.

– Co Cla­vain? – spy­tała Skade.

– Zna­la­złby jakiś spo­sób zakoń­cze­nia kon­fliktu. Dla­czego tego nie zro­bił?

Skade odwró­ciła się na chwilę i jej grze­bień wyglą­dał teraz jak wąski grzbiet usta­wiony kra­wę­dzią do Galiany. Gdy się znów odwró­ciła, miała dziwną minę.

Widzia­łaś, jak prze­ję­li­śmy twój pierw­szy sta­tek, dła­wiąc go falą docie­kli­wych czar­nych maszyn. Maszyny roz­szar­pały sta­tek na strzępy. Widzia­łaś, jak wybuchł, a eks­plo­zja wygra­we­ro­wała różo­wego łabę­dzia na two­jej siat­kówce, i czu­łaś, jak pękała sieć połą­czo­nych umy­słów, ode­bra­łaś to jak utratę tysiąca dzieci.

Pró­bo­wa­łaś się odsu­nąć, ale wtedy było już za późno.

Gdy dotar­li­śmy na twój sta­tek, postę­po­wa­li­śmy nieco ostroż­niej.

– To nie jest łatwe, Galiano.

– Co takiego?

– Sprawa Cla­va­ina.

– Powie­dzia­łaś, że wró­cił.

– Tak. Felka też wró­ciła. Ale z przy­kro­ścią muszę cię poin­for­mo­wać, że oboje zmarli. – Słowa napły­wały jedno po dru­gim, powoli jak odde­chy. – Jede­na­ście lat temu. Demar­chi­ści sku­tecz­nie zaata­ko­wali Gniazdo. Cla­vain i Felka zgi­nęli.

Galiana mogła zare­ago­wać tylko w jeden racjo­nalny spo­sób.

– Nie!

– Bar­dzo ci współ­czuję – powie­działa Skade. Jej grze­bień bły­snął ultra­ma­ryną. – Bar­dzo żałuję, że to się stało. Byli dla nas war­to­ścio­wymi akty­wami.

– Akty­wami?

Skade musiała odczuć wście­kłość Galiany.

– Cho­dzi mi o to, że ich kochano. Wszy­scy roz­pa­cza­li­śmy po ich stra­cie.

– Więc mi to udo­wod­nij. Otwórz swój umysł. Znieś zapory. Chcę w to wnik­nąć.

Skade stała obok kasety.

– Dla­czego, Galiano?

– Ponie­waż dopóki w to nie wniknę, nie będę pewna, czy mówisz prawdę.

– Nie kła­mię – oznaj­miła Skade łagod­nie. – Ale nie mogę pozwo­lić, by nasze umy­sły roz­ma­wiały. W two­jej gło­wie coś jest. Nie rozu­miemy, co to takiego, ale wiemy, że jest to praw­do­po­dob­nie obce i praw­do­po­dob­nie wro­gie.

– Nie wie­rzę…

Teraz ciśnie­nie za oczami stało się bar­dzo dotkliwe. Galiana miała par­szywe wra­że­nie, że odsu­nięto ją, stłam­szono, upchano w mały, nie­sku­teczny zaką­tek jej wła­snej czaszki. Coś nie­wy­obra­żal­nie złego i pier­wot­nego prze­jęło gospo­dar­stwo, przy­cup­nąw­szy za jej oczami.

Usły­szała swoją mowę:

– Masz na myśli mnie?

Skade tylko nie­znacz­nie drgnęła. Galiana podzi­wiała u niej zimną krew Hybry­dowca.

– Może. A kim ty wła­ści­wie jesteś?

– Mam tylko takie imię, jakie mi ona nadała.

– Ona? – spy­tała Skade z roz­ba­wie­niem, ale jej grze­bień migo­tał jasno­zie­lono, świad­cząc o prze­ra­że­niu, choć głos miała spo­kojny.

– Galiana – odpo­wie­działa istota. – Nim ją prze­ją­łem. Nazwała nas… mój umysł… wil­kami. Opa­no­wa­li­śmy jej sta­tek po znisz­cze­niu tam­tego dru­giego statku. Z początku nie­zbyt poj­mo­wa­li­śmy, czym oni są, ale potem otwo­rzy­li­śmy ich czaszki i wchło­nę­li­śmy ich cen­tralny układ ner­wowy. Dzięki temu wiele zro­zu­mie­li­śmy: jak myślą, jak się komu­ni­kują, co zro­bili ze swo­imi mózgami.

Galiana pró­bo­wała się poru­szyć, choć Skade już przed­tem wpro­wa­dziła ją w stan para­liżu. Usi­ło­wała krzyk­nąć, ale wilk – bo tak go nazwała – prze­jął cał­ko­witą kon­trolę nad jej gło­sem.

Przy­po­mi­nała sobie wszyst­kie wyda­rze­nia.

– Dla­czego jej nie zabi­łeś? – spy­tała Skade.

– To było zupeł­nie ina­czej – odparł wilk. – Powin­naś zapy­tać, dla­czego ona sama się nie zabiła, nim do tego doszło. Prze­cież mogłaby. Gdyby tylko pomy­ślała takie życze­nie, mogłaby znisz­czyć sta­tek wraz z całą załogą.

– Więc dla­czego tego nie zro­biła?

– Zawarła z nami ugodę, gdy wszyst­kich zabi­li­śmy i tylko ona została. Miała zanie­chać samo­bój­stwa pod warun­kiem, że pozwo­limy jej wró­cić do domu. Wie­działa, że to ozna­cza, że ja wniknę do jej czaszki i pobu­szuję w jej pamięci.

– Dla­czego wła­śnie ją wybra­li­ście?

– Była waszą kró­lową, Skade. Gdy tylko odczy­ta­li­śmy umy­sły zało­gan­tów, wie­dzie­li­śmy, że to wła­śnie jej potrze­bu­jemy naprawdę.

Skade mil­czała. Akwa­ma­ry­nowe i zie­lone prążki goniły się powol­nymi falami od czoła do karku.

– Nie zary­zy­ko­wa­łaby dopro­wa­dze­nia was tutaj.

– Prze­ciw­nie, jeśli doszła do wnio­sku, że prze­wa­żają korzy­ści zwią­zane z tym, że wcze­śniej was ostrzeże. To była ugoda. Dała nam czas na zebra­nie infor­ma­cji i nadzieję, że dowiemy się wię­cej. I dowie­dzie­li­śmy się.

Skade dotknęła pal­cem gór­nej wargi, a potem unio­sła go pio­nowo przed sobą, jakby badała kie­ru­nek wia­tru.

– Jeśli naprawdę jeste­ście wyż­szą obcą inte­li­gen­cją i wie­dzie­li­ście, gdzie jeste­śmy, już byście do nas dotarli.

– Słusz­nie, Skade. W pew­nym sen­sie masz rację. Nie wiemy dokład­nie, dokąd Galiana nas przy­wio­zła. Ja wiem, ale nie mogę tego prze­ka­zać swoim towa­rzy­szom. To jed­nak nie ma zna­cze­nia. Jeste­ście cywi­li­za­cją podróży kosmicz­nych. I choć jeste­ście podzie­leni na odłamy, to róż­nice są bez zna­cze­nia. Na pod­sta­wie tego, co upi­li­śmy z waszych pamięci, i tego, co na­dal z nich czer­piemy, potra­fimy w przy­bli­że­niu okre­ślić rejon zamiesz­ki­wa­nego przez was kosmosu. Roz­prze­strze­nia­cie się i gra­niczna powierzch­nia waszego obszaru eks­pan­sji wzra­sta geo­me­trycz­nie, więc stale zwięk­sza się praw­do­po­do­bień­stwo spo­tka­nia z nami. Już raz się to wyda­rzyło i mogło nastą­pić gdzie­kol­wiek, w innych punk­tach gra­nicz­nej sfery.

– Dla­czego mi to mówisz? – spy­tała Skade.

– Jak to po co? Żeby cię prze­stra­szyć.

Skade była jed­nak na to za sprytna.

– Nie. Musi być inny powód. Chcesz dać mi do zro­zu­mie­nia, że możesz być uży­teczny.

– Co takiego? – pomru­ki­wał z roz­ba­wie­niem.

– Mogę cię natych­miast zabić. Prze­cież ostrze­że­nie już zostało prze­ka­zane.

Gdyby Galiana mogła się poru­szyć, czy choćby mru­gnąć, wysła­łaby znak, że się na to zga­dza. Chciała umrzeć. Jaki cel mia­łoby teraz jej życie? Cla­vain odszedł. Felka ode­szła. Teraz to pewne. I pewne jest rów­nież to, że żadne sztuczki Hybry­dow­ców nie zdo­łają uwol­nić jej od tego paskudz­twa w gło­wie.

Skade miała rację. Galiana wyko­nała swoje zada­nie, speł­niła ostatni obo­wią­zek wobec Mat­czy­nego Gniazda. Gniazdo wie­działo, że wilki czy­hają i naj­praw­do­po­dob­niej zbli­żają się, czu­jąc ludzką krew.

Nie miało sensu trzy­ma­nie jej dłu­żej przy życiu. Wilk przez cały czas będzie cze­kał na oka­zję ucieczki z jej głowy, choćby Skade wyka­zała nad­zwy­czajną czuj­ność. Mat­czyne Gniazdo mogło czer­pać z tego jakąś naukę, dostać drobną wska­zówkę co do ich moty­wów czy sła­bych miejsc, ale potworne skutki takiej ucieczki prze­wa­żały ewen­tu­alne korzy­ści.

Galiana o tym wie­działa. Tak jak wilk miał dostęp do jej wspo­mnień, tak ona, za pomocą nie­znacz­nego i może spe­cjal­nie zaini­cjo­wa­nego pro­cesu wstecz­nej kon­ta­mi­na­cji, wyczuła część jego wła­snej histo­rii. Nic kon­kret­nego, nie potra­fi­łaby tego nawet zwer­ba­li­zo­wać. Wyczuła jed­nak odwieczną lita­nię chi­rur­gicz­nych ludo­bójstw, strasz­nych pro­ce­sów czysz­cze­nia etnicz­nego, prze­pro­wa­dza­nych wśród kolej­nych gatun­ków rozum­nych. Pamięci były prze­cho­wy­wane z biu­ro­kra­tyczną skru­pu­lat­no­ścią przez miliony lat czasu galak­tycz­nego, a każda nowa znisz­czona cywi­li­za­cja sta­no­wiła jedy­nie zapis księ­gowy. Galiana wyśle­dziła oka­zjo­nalne, gorącz­kowe wyma­zy­wa­nie, selek­cję zapo­cząt­ko­waną z nie­po­żą­da­nym opóź­nie­niem. Wyśle­dziła nawet rzad­kie przy­padki bru­tal­nej inge­ren­cji, gdy wcze­śniej­szych selek­cji nie prze­pro­wa­dzono zado­wa­la­jąco.

W żad­nym jed­nak miej­scu, ni­gdy, nie wyczuła więk­szej porażki.

Nagle, gwał­tow­nie, wilk ustą­pił, pozwo­lił jej prze­mó­wić.

– Skade?

– Co takiego?

– Pro­szę, zabij mnie. Zabij mnie natych­miast.

JEDEN

Anto­inette Bax obser­wo­wała, jak poli­cyjny proksy wynu­rza się ze śluzy. Maszyna, zbu­do­wana z pła­skiej czar­nej zbroi i ostrych prze­gu­bo­wych odnóży, przy­po­mi­nała rzeźbę skom­po­no­waną z wielu par nożyc. Była tru­pio zimna, gdyż przed­tem tkwiła na zewnątrz jed­nego z trzech poli­cyjnych kutrów, które obec­nie unie­ru­cha­miały sta­tek Anto­inette. Kor­pus maszyny pokry­wał żół­tawy szron paliwa rakie­to­wego, sub­li­mu­ją­cego teraz pięk­nymi spi­ral­kami.

– Pro­szę się odsu­nąć – powie­dział proksy. – Kon­takt fizyczny nie jest wska­zany.

Chmura paliwa cuch­nęła tok­sycz­nie. Anto­inette zatrza­snęła przy­łbicę swego hełmu, gdy proksy prze­my­kał obok.

– Nie rozu­miem, czego się spo­dzie­wa­cie po tym prze­szu­ka­niu – powie­działa. Szła za proksy w pew­nej odle­gło­ści.

– Nie wiem, póki nie znajdę – odparł proksy. Już usta­lił czę­sto­tli­wość, na jakiej pra­co­wało radio jej ska­fan­dra.

– Słu­chaj, nie zaj­muję się prze­my­tem. Nie za bar­dzo lubię być mar­twa.

– Wszy­scy tak mówią.

– Dla­czego ktoś miałby coś prze­my­cać do Hospi­cjum Idle­wild? To prze­cież banda asce­tów, maniacy reli­gijni, nie demony szmu­glu.

– A jed­nak coś pani wie na temat kon­tra­bandy.

– Nie mówi­łam prze­cież…

– Nie­ważne, pani Bax. Cho­dzi o to, że jest wojna i niczego nie można wyklu­czyć.

Proksy zatrzy­mał się i wygiął, z jego sta­wów i miejsc zała­ma­nia z trza­skiem odpa­dły płaty żół­tego lodu. W kor­pu­sie maszyny – czar­nym jaju z kry­zami i mnó­stwem wysta­ją­cych odnóży, z mani­pu­la­to­rami i bro­nią – nie było pilota, lecz tylko urzą­dze­nia utrzy­mu­jące łącz­ność z pilo­tem. Pilot na­dal tkwił w jed­nym z trzech kutrów. Był wtło­czony w kani­ster pod­trzy­my­wa­nia i życia, pozba­wiony orga­nów nie­istot­nych dla pracy.

– Jak chcesz, możesz spraw­dzić w Hospi­cjum – powie­działa.

– Już tam zasię­gną­łem infor­ma­cji. Ale przy­zna pani, że w spra­wach takich jak ta lepiej mieć cał­ko­witą pew­ność, że wszystko jest legalne?

– Przy­znam, co tylko chcesz, jeśli dzięki temu opu­ścisz mój sta­tek.

– Hmm. A dla­czego tak pani śpieszno?

– Bo wiozę sor­bet… to zna­czy pasa­żera krio­ge­nicz­nego, i nie chcę, żeby mi tu odta­jał.

– Bar­dzo bym chciał zoba­czyć tego pasa­żera. Można?

– Raczej trudno mi będzie odmó­wić. – Spo­dzie­wała się tego i cze­ka­jąc na przy­by­cie proksy, wło­żyła ska­fan­der próż­niowy.

– Dobrze. To potrwa minutkę i może pani lecieć dalej. – Po chwili mil­cze­nia maszyna dodała: – Zakła­da­jąc, oczy­wi­ście, że nie będzie żad­nych nie­pra­wi­dło­wo­ści.

– Tędy.

Anto­inette pchnęła panel, odsła­nia­jąc wąski tunel do głów­nej ładowni Burzyka. Prze­pu­ściła proksy przo­dem, posta­na­wia­jąc mówić jak naj­mniej i nie odzy­wać się bez zapro­sze­nia. Ktoś mógłby to uznać za prze­jaw uporu, ale więk­sze podej­rze­nia wywo­ła­łaby usłuż­nymi wyja­śnie­niami. Mili­cjanci Kon­wen­cji Fer­ri­svil­l­skiej nie cie­szyli się sym­pa­tią; wie­dzieli o tym i uwzględ­niali to, mając do czy­nie­nia z cywi­lami.

– Masz nie­zły sta­tek, Anto­inette.

– Dla cie­bie: panna Bax. Nie przy­po­mi­nam sobie, żeby­śmy prze­cho­dzili na ty.

– Wobec tego, „panno Bax”. Moja uwaga pozo­staje jed­nak praw­dziwa. Pani sta­tek wygląda z zewnątrz dość zwy­czaj­nie, ale spra­wia wra­że­nie, że jest mecha­nicz­nie sprawny i zdolny do dale­kich podróży. Sta­tek o takiej kuba­tu­rze mógłby z zyskiem ope­ro­wać na wielu legal­nych tra­sach han­dlo­wych, nawet w naszych mrocz­nych cza­sach.

– W takim razie jaki inte­res mia­ła­bym w tym, by bawić się w prze­myt­nika?

– Żaden, ale zasta­na­wiam się, dla­czego traci pani takie moż­li­wo­ści, podej­mu­jąc się dziw­nych zle­ceń dla Hospi­cjum. Są wpły­wowi, ale, o ile wiemy, nie­zbyt zamożni. – Maszyna znów na chwilę zamil­kła. – Musi pani przy­znać, że to nieco zagad­kowe. Zamro­żeni zazwy­czaj zjeż­dżają na dół z Idle­wild, a nie wjeż­dżają do nich na górę. W ogóle rzadko się zda­rza trans­por­to­wa­nie zamro­żo­nych ciał. Zwy­kle są roz­mra­żane jesz­cze zanim opusz­czą Idle­wild.

– Nie do mnie należy zada­wa­nie pytań.

– Ale tak się składa, że należy to do mnie. Chyba już dotar­li­śmy na miej­sce?

W ładowni nie było teraz powie­trza, więc musieli poko­nać wewnętrzną śluzę obro­tową. Anto­inette zapa­liła świa­tło. Prze­pastna komora ziała pustką, wypeł­niona jedy­nie trój­wy­mia­rową sie­cią ste­laży do moco­wa­nia palet i pod­wie­sza­nia gon­doli. Proxy posu­wał się wśród tych rusz­to­wań z pedan­tyczną ostroż­no­ścią taran­tuli.

– Rze­czy­wi­ście leci pani z pustą ładow­nią. Nie ma tu żad­nego kon­te­nera.

– To nie prze­stęp­stwo.

– Tego nie twier­dzę, ale to nad­zwy­czaj dziwne. Żebracy muszą pani bar­dzo dużo pła­cić, skoro pokrywa to koszty takiej podróży.

– Oni usta­lają warunki, nie ja.

– Zdziw­niej i zdziw­niej.

Oczy­wi­ście proksy miał rację. Wszy­scy wie­dzieli, że Hospi­cjum trosz­czy się o zamro­żo­nych – bied­nych, ran­nych, z ter­mi­nalną amne­zją – któ­rych dopiero co wyła­do­wano ze stat­ków. Żebracy roz­mra­żali ich, oży­wiali, pod­da­wali reha­bi­li­ta­cji i opie­ko­wali się nimi, aż ci ludzie poczuli się na tyle dobrze, że mogli odle­cieć lub przy­naj­mniej wzno­wić pod­sta­wowe funk­cje życiowe. Nie­któ­rzy, ni­gdy nie odzy­skaw­szy pamięci, zamiesz­ki­wali w Hospi­cjum i po prze­szko­le­niu posta­na­wiali zostać Żebra­kami. Jed­nakże ruty­nowo Hospi­cjum przyj­mo­wało wyłącz­nie takich zamro­żo­nych, któ­rzy pocho­dzili ze stat­ków kosmicz­nych.

– Więc dobrze… – zaczęła. – Powie­dzieli, że nastą­piła pomyłka. Doku­menty tego czło­wieka pomy­lono pod­czas roz­ła­dunku statku. Pomy­lono go z innym zamro­żo­nym, który nie miał być roz­mra­żany, ale tylko zba­dany w Hospi­cjum. Tam­ten drugi męż­czy­zna miał dole­cieć zimny do Chasm City i zostać roz­mro­żony dopiero tam.

– To nie­zwy­kłe – stwier­dził proksy.

– Wygląda na to, że facet nie lubił podróży kosmicz­nych. Zro­bił się duży baj­zel. Gdy odkryto błąd, tam­ten zamro­żony był już w poło­wie drogi do Chasm. Poważna wpadka i Hospi­cjum chce to napra­wić, nim powsta­nie więk­szy bała­gan. Wezwali mnie, zabra­łam ciało z Pier­ście­nia Złomu i teraz pędzę z tym na Idle­wild.

– Ale po co ten pośpiech? Skoro jest zamro­żone, na pewno…

– Kaseta to zaby­tek muze­alny, a w ciągu ostat­nich dni trak­to­wano ją dość bru­tal­nie. Ponadto dwie rodziny zaczy­nają zada­wać nie­przy­jemne pyta­nia. Im szyb­ciej znów zamieni się ciała, tym lepiej.

– Rozu­miem, że Żebracy usi­łują zacho­wać w tej spra­wie dys­kre­cję. Nie­na­ganna repu­ta­cja Hospi­cjum dozna­łaby uszczerbku, gdyby wszystko wyszło na jaw.

– Wła­śnie. – Anto­inette pozwo­liła sobie na sła­biut­kie uczu­cie ulgi i przez chwilę towa­rzy­szyła jej nie­bez­pieczna myśl, by powró­cić do wystu­dio­wa­nego bier­nego oporu. Powie­działa jed­nak: – No to teraz, kiedy już wszystko rozu­miesz, może byś mnie wypu­ścił. Chyba nie chcesz iry­to­wać Hospi­cjum?

– Oczy­wi­ście, że nie, ale skoro już tak daleko zaszli­śmy, warto spraw­dzić pasa­żera.

– Rze­czy­wi­ście, warto.

Dotarli do kasety. Jed­nostka zim­nego snu, upchnięta na tyłach ładowni, wyglą­dała dość prze­cięt­nie. Mato­wo­sre­brzy­sta, miała w gór­nej czę­ści pro­sto­kątne okienko z dym­nego szkła. W środku, pod drugą płytą z dym­nego szkła, znaj­do­wał się zagłę­biony panel z kon­tro­l­kami i disple­jami para­me­trów.

– To dziwne miej­sce dla kasety, sam tył ładowni – zauwa­żył proksy.

– Dla mnie nie. Jest bli­sko spodnich drzwi. Szybko ją zała­do­wa­łam, a jesz­cze szyb­ciej wyła­duję.

– Racja. Nie ma pani nic prze­ciwko temu, że dokład­niej się przyj­rzę?

– Pro­szę się nie krę­po­wać.

Proksy przy­kuc­nął w odle­gło­ści metra od kasety, wysu­nął odnóża zakoń­czone czuj­ni­kami, ale nie dotknął kasety w żad­nym miej­scu. Postę­po­wał z naj­wyż­szą ostroż­no­ścią, nie chcąc znisz­czyć wła­sno­ści Hospi­cjum ani zaszko­dzić ciału w kase­cie.

– Mówiła pani, że ten męż­czy­zna dopiero nie­dawno przy­był na Idle­wild.

– Wiem tyle, co mi powie­dzieli Żebracy.

Proksy w zamy­śle­niu pokle­pał się jedną ze swych koń­czyn.

– To dziwne, bo ostat­nio nie przy­le­ciał tu żaden więk­szy sta­tek. Teraz, gdy wia­do­mo­ści o woj­nie zdą­żyły dotrzeć do naj­dal­szych ukła­dów, Yel­low­stone nie jest tak popu­lar­nym celem podróży jak ongiś.

Anto­inette wzru­szyła ramio­nami.

– W takim razie poroz­ma­wiaj z Hospi­cjum, jeśli cię to nie­po­koi. Wiem tyle, że zała­do­wa­łam zmar­z­laka i mam go do nich dostar­czyć.

Proksy wysu­nął urzą­dze­nie, które Anto­inette uznała za kamerę, i umie­ścił je nad szybą kasety.

– Tak, to na pewno męż­czy­zna – stwier­dził, jakby komu­ni­ko­wał Anto­inette nowinę. – W głę­bo­kim zim­nym śnie. Pozwoli pani, że przy oka­zji odsunę okienko i spoj­rzę na odczyty? Gdyby się oka­zało, że wystą­piły jakieś pro­blemy, mógł­bym praw­do­po­dob­nie zor­ga­ni­zo­wać eskortę i dowieźć was do Hospi­cjum dwu­krot­nie szyb­ciej…

Nim zdą­żyła odpo­wie­dzieć czy zapro­te­sto­wać, proksy odsu­nął szybkę zasła­nia­jącą tablicę kon­tro­lek i displej para­me­trów. Usta­bi­li­zo­wał swój kor­pus, przy­trzy­mu­jąc się słupa kon­struk­cyj­nego palet, pochy­lił się nisko nad kasetą i zaczął prze­su­wać w lewo i w prawo okiem ska­nu­ją­cym po displeju. Od czasu do czasu wibro­wał.

Anto­inette pociła się. Displeje wyglą­dały dość prze­ko­nu­jąco, ale u kogoś, kto znał taj­niki zim­nego snu, musiały natych­miast wzbu­dzić podej­rze­nia. Nie były takie, jak być powinny, gdyby w kase­cie leżał zahi­ber­no­wany czło­wiek. Pierw­sze wąt­pli­wo­ści, potem docie­kliw­sze bada­nia, pogrze­ba­nie w ukry­tych opcjach disple­jów – wszystko to spo­wo­duje, że cała prawda wyj­dzie na jaw.

Proksy zba­dał odczyty i odchy­lił się od kasety, naj­wy­raź­niej usa­tys­fak­cjo­no­wany. Anto­inette na chwilę zamknęła oczy… i zaraz tego poża­ło­wała. Proksy znów się zbli­żył do displeju, wysu­wa­jąc deli­katny mani­pu­la­tor.

– Na twoim miej­scu bym tego nie…

Proksy wkle­pał komendy w panel odczytu. Poja­wiły się roz­ma­ite wykresy, nie­spo­kojne jaskra­wo­nie­bie­skie sinu­so­idy i drżące histo­gramy.

– To nie wygląda pra­wi­dłowo – oznaj­mił proksy.

– Co?

– Tak jakby ten czło­wiek już nie ży…

– Niech panienka wyba­czy… – roz­legł się nowy, tubalny głos.

Anto­inette zaklęła w duchu. Kazała Bestii mil­czeć pod­czas swo­jej roz­mowy z prok­sym. Ale może powinna raczej poczuć ulgę, że Bestia nie posłu­chał aku­rat tego roz­kazu.

– Co jest, Bestio?

– Odbie­ramy trans­mi­sję, panienko. Skie­ro­wana wąskim pro­mie­niem pro­sto do nas. Z Idle­wild.

Proksy drgnął.

– Czyj to głos? Chyba mówiła pani przed­tem, że jest pani sama.

– Jestem sama – odparła. – To tylko Bestia, podo­soba mojego statku.

– Pro­szę jej powie­dzieć, żeby zamil­kła. A trans­mi­sja z Idle­wild nie jest do pani. To odpo­wiedź na pyta­nie, które wcze­śniej wysła­łem…

Bez­cie­le­sny głos znów zadud­nił:

– Trans­mi­sja, panienko…?

– Odtwórz ją. – Uśmiech­nęła się.

Proksy nie zwra­cał już uwagi na kasetę. Bestia prze­rzu­cił trans­mi­sję na szybę hełmu Anto­inette i dziew­czyna miała teraz wra­że­nie, że Żebrak stoi pośrodku ładowni. Przy­pusz­czała, że rów­nież pilot otrzy­muje dane tele­me­tryczne od jed­nego z kutrów. Żebraczką była kobieta, jedna z Nowych Star­szych. Anto­inette patrzyła, jak zwy­kle zaszo­ko­wana, na osobę auten­tycz­nie starą. Kobieta miała na sobie wykroch­ma­lony far­tuch i zakonny habit z moty­wem płatku śniegu – emble­ma­tem Hospi­cjum; jej wspa­niałe żyla­ste, star­cze dło­nie sty­kały się na brzu­chu.

– Prze­pra­szam za opóź­nie­nie, ale znów mie­li­śmy pro­blemy z route­rem sie­cio­wym – powie­działa zakon­nica. – Naj­pierw for­mal­no­ści: jestem sio­stra Ame­lia i chcia­ła­bym potwier­dzić, że ciało… zamro­żony czło­wiek… pod opieką panny Bax to tym­cza­sowa i uko­chana wła­sność Hospi­cjum Idle­wild i Świę­tego Zakonu Lodo­wych Żebra­ków, a panna Bax ma go nam jak naj­szyb­ciej dostar­czyć…

– Ale ciało jest mar­twe – stwier­dził proksy.

Sio­stra kon­ty­nu­owała:

– …i byli­by­śmy wdzięczni, gdyby wła­dze się w to jak naj­mniej mie­szały. Już poprzed­nio kil­ka­krot­nie korzy­sta­li­śmy z usług panny Bax i zawsze byli­śmy bar­dzo zado­wo­leni ze spo­sobu, w jaki wypeł­nia powie­rzone zada­nia. – Żebraczka uśmiech­nęła się. – Jestem pewna, że Kon­wen­cja Fer­ri­svil­l­ska doce­nia potrzebę dys­kre­cji w tej spra­wie. Cho­dzi prze­cież o naszą repu­ta­cję.

Wia­do­mość się skoń­czyła i sio­stra Ame­lia znik­nęła.

Anto­inette wzru­szyła ramio­nami.

– Widzisz, cały czas mówi­łam prawdę.

Proksy patrzył na nią jed­nym ze swo­ich osło­nię­tych czuj­ni­ków.

– Coś mi się tu nie zga­dza – oznaj­mił. – Ciało w kase­cie jest z medycz­nego punktu widze­nia mar­twe.

– Słu­chaj, mówi­łam już, że kaseta jest stara. Odczyty są nie­pra­wi­dłowe, i tyle. Chyba nie jestem taka głu­pia, żeby wozić trupa w kase­cie zim­nego snu.

– Jesz­cze z panią nie skoń­czy­łem.

– Może nie, ale w tej chwili skoń­czy­łeś. Sły­sza­łeś, co powie­działa miła pani Żebraczka. „Jak naj­szyb­ciej dostar­czyć”. Przy­znasz, że sfor­mu­ło­wała to ofi­cjal­nie i zde­cy­do­wa­nie? – Anto­inette wycią­gnęła rękę i zamknęła pokrywę na panelu wskaź­ni­ków.

– Nie wiem, co pani knuje, ale obie­cuję, że do tego dojdę – oznaj­mił proksy.

Uśmiech­nęła się.

– Zna­ko­mi­cie. Dzię­kuję. Miłego dnia. I spie­przaj z mojego statku.

Jesz­cze przez godzinę utrzy­my­wała ten sam kurs, chcąc dać poli­cji złu­dze­nie, że leci do Hospi­cjum Idle­wild. Potem gwał­tow­nie skrę­ciła, przy­śpie­sza­jąc tak ostro, że aż się sku­liła. Po godzi­nie zna­la­zła się poza ofi­cjalną jurys­dyk­cją Kon­wen­cji Fer­ri­svil­l­skiej, zosta­wiła za sobą Yel­low­stone i pas sate­li­tów komu­ni­ka­cyj­nych. Poli­cja nawet nie pró­bo­wała jej ści­gać, ale Anto­inette to nie dzi­wiło. Zupeł­nie im się to nie opła­cało. Musie­liby zużyć bar­dzo dużo paliwa, ponadto ofi­cjal­nie sta­tek Anto­inette znaj­do­wał się poza ich obsza­rem wpły­wów, a ponie­waż wle­ciała w strefę wojny, miała spore szanse, że w końcu i tak zosta­nie zabita. Zaj­mo­wa­nie się nią po pro­stu nie miało sensu.

Z tą rado­sną kon­klu­zją Anto­inette uło­żyła i wysłała zawo­alo­wane podzię­ko­wa­nia do Hospi­cjum. Była im wdzięczna za wspar­cie i – jak postę­po­wał jej ojciec w podob­nych oko­licz­no­ściach – obie­cała odwdzię­czyć się, gdyby kie­dy­kol­wiek potrze­bo­wali jej pomocy.

Od sio­stry Ame­lii nade­szła odpo­wiedź: „Niech bogo­wie pro­wa­dzą i powo­dze­nia w misji, Anto­inette. Jim byłby z cie­bie dumny”.

Mam nadzieję, pomy­ślała Anto­inette.

Przez następne dzie­sięć dni nic szcze­gól­nego się nie wyda­rzyło. Sta­tek spra­wo­wał się dosko­nale, dzia­łał zupeł­nie bez­a­wa­ryj­nie. Jeden raz, na krań­cach zasięgu radaru dostrze­gła – jak jej się wyda­wało – parę ban­shee, sła­bych, ukrad­ko­wych sygna­tur uno­szą­cych się na gra­ni­cach jej moż­li­wo­ści detek­cyj­nych. Na wszelki wypa­dek przy­go­to­wała środki obronne, ale gdy zade­mon­stro­wała wzo­rzec ucieczki Burzyka, poka­zu­jąc ban­shee, jak trudno im będzie ostro zado­ko­wać przy jej statku, oba obiekty znik­nęły, wyco­fały się w cień, szu­ka­jąc innej ofiary. Ni­gdy już ich nie zoba­czyła.

To jedyny prze­lotny dresz­czyk. Nie miała nic do roboty poza jedze­niem i spa­niem, ale spać sta­rała się jak naj­mniej, tyle tylko, ile wyma­gał jej orga­nizm. Sny miała powta­rzalne i nie­po­ko­jące: co noc, z liniowca kur­su­ją­cego mię­dzy karu­ze­lami Pasa Złomu pory­wają ją w nie­wolę pająki; zabie­rają do jed­nej ze swych kome­tar­nych baz na skraju układu; tam z trza­skiem otwie­rają jej czaszkę i w miękką mia­zgę mózgu zanu­rzają błysz­czące urzą­dze­nia śled­cze; potem, gdy nie­mal prze­obraża się w pająka, gdy jej wspo­mnie­nia zostają pra­wie cał­ko­wi­cie wyma­zane, gdy jest napom­po­wana implan­tami, które miały ją powią­zać z ich zbio­ro­wym mózgiem, przy­by­wają zombi. Sta­dami kli­no­wa­tych stat­ków ata­kują kometę, kap­su­łami jak kor­ko­ciągi wwier­cają się w lód i pene­trują go, lód się topi, docie­rają w głąb, do cen­tral­nych labi­ryn­tów; tam wypusz­czają waleczne oddziały w czer­wo­nych zbro­jach; wojow­nicy mkną przez labi­rynt kome­tar­nych kory­ta­rzy, zabi­jają pająki z czło­wie­czą pre­cy­zją żoł­nie­rzy wytre­no­wa­nych tak, by nie tra­cić ani jed­nej kuli, ani jed­nego szrap­nela czy salwy ogniw amu­ni­cyj­nych.

Przy­stojny pobo­rowy zombi wyciąga ją z paję­czego pokoju prze­słu­chań i indok­try­na­cji, wypłu­kuje z jej mózgu maszyny-intruzy, repe­ruje jej czaszkę, wresz­cie wpro­wa­dza ją w stan rege­ne­ru­ją­cej śpiączki, na czas dłu­giej podróży do cywil­nego szpi­tala na pla­ne­cie wewnętrz­nej; gdy Anto­inette niosą na oddział zim­nego usy­pia­nia, trzyma ją za rękę.

Pra­wie zawsze prze­bie­gało to w ten sam cho­lerny spo­sób. Zombi zaszcze­pili jej pro­pa­gan­dowy sen i choć zasto­so­wała zale­caną aktywną pro­ce­durę wypłu­ku­jącą, nie mogła się go pozbyć cał­ko­wi­cie. Choć z dru­giej strony szcze­gól­nie jej na tym nie zale­żało.

Pew­nej nocy, gdy z jakie­goś powodu nie włą­czyła się pro­pa­ganda Demar­chi­stów, zamiast niej cały czas nawie­dzały ją smutne sny o ojcu.

Wie­działa, że pro­pa­ganda zombi jest prze­sadna, ale tylko co do szcze­gó­łów. Nikt nie miał wąt­pli­wo­ści, jak Hybry­dowcy postę­pują z nie­szczę­snymi jeń­cami. Rów­no­cze­śnie była prze­ko­nana, że nie­wola u Demar­chi­stów to nie pik­nik.

Kon­flikt jed­nak toczył się bar­dzo daleko od niej, choć for­mal­nie znaj­do­wała się w stre­fie wojen­nej. Zapro­gra­mo­wała tra­jek­to­rię tak, by unik­nąć więk­szych bitew. Od czasu do czasu widziała odle­głe roz­bły­ski, świad­czące o tym, że godziny świetlne od niej toczą się jakieś tyta­niczne zma­ga­nia. Ciche bły­ski miały w sobie coś nie­re­al­nego i Anto­inette mogła sobie wyobra­żać, że kon­flikt się skoń­czył, a ona jest tylko w jakimś ruty­no­wym mię­dzy­pla­ne­tar­nym rej­sie. Z dru­giej strony nie było to dale­kie od prawdy. Wszy­scy neu­tralni obser­wa­to­rzy twier­dzili, że wojna wygasa i zombi tracą grunt na wszyst­kich fron­tach, a pająki z każ­dym mie­sią­cem stają się sil­niej­sze i prą na Yel­low­stone.

Jed­nakże, choć wynik kon­fliktu był teraz oczy­wi­sty, walki się jesz­cze nie skoń­czyły i Anto­inette, jeśli się zagapi, łatwo może się stać ich ofiarą. A wtedy zbada dokład­nie, jak pre­cy­zyjne są pro­pa­gan­dowe sny.

Roz­my­ślała o tym, wyco­fu­jąc się w kie­runku Man­da­ryn­ko­wego Marze­nia, naj­więk­szej jowi­szo­po­dob­nej pla­nety układu Eri­dani. Sil­niki Burzyka pra­co­wały z mak­sy­malną wydaj­no­ścią i sta­tek osią­gnął przy­śpie­sze­nie 3 g. Gazowy gigant, cię­żarny gra­wi­ta­cją, ryso­wał się zło­wiesz­czą bla­do­po­ma­rań­czową plamą. Prze­ciw­in­tru­zyjne sate­lity roz­miesz­czone wokół jowi­szowca i ich kie­run­kowe sygnały już ucze­piły się statku Anto­inette i zaczęły bom­bar­do­wać go coraz groź­niej­szymi ostrze­że­niami.

To Rejon Sporny. Naru­szasz…

– Panienko, jesteś pewna? Należy z sza­cun­kiem zauwa­żyć, że to nie­pra­wi­dłowa tra­jek­to­ria do wej­ścia na orbitę.

Skrzy­wiła się. Tylko na tyle mogła się zdo­być przy 3 g.

– Wiem, Bestio, ale jest powód. Nie zamie­rzamy wejść na orbitę. Wcho­dzimy w atmos­ferę.

– Panienko… W atmos­ferę?

– Wła­śnie.

Nie­mal sły­szała, jak wyska­kują trzpie­nie, gdy zaśnie­działe sub­ru­tyny uru­cha­miały się pierw­szy raz od dzie­się­cio­leci.

Podo­soba Bestii leżała w chłod­nej cylin­drycz­nej komo­rze o roz­mia­rach hełmu ska­fan­dra kosmicz­nego. Anto­inette widziała ją dwu­krot­nie, pod­czas grun­tow­nego prze­glądu i demon­tażu dzioba statku. Ojciec Anto­inette w cięż­kich ręka­wi­cach wyjął podo­sobę z zagłę­bie­nia i oboje przy­glą­dali się jej z naboż­nym podzi­wem.

– Powie­dzia­łaś „w atmos­ferę”? – powtó­rzył Bestia.

– Wiem, że nie jest to zupeł­nie nor­malna pro­ce­dura ope­ra­cyjna – stwier­dziła Anto­inette.

– Jesteś cał­ko­wi­cie pewna tego, co chcesz zro­bić, panienko?

Anto­inette wyjęła z kie­szeni koszuli skra­wek zadru­ko­wa­nego papieru. Miał owalny kształt, poszar­pane brzegi i skom­pli­ko­wany wzór, nary­so­wany jasno­zło­tym i srebr­nym atra­men­tem. Prze­su­nęła pal­cami po tym strzępku, jakby był tali­zma­nem.

– Tak, Bestio – odparła. – Ni­gdy niczego nie byłam tak pewna.

– Bar­dzo dobrze, panienko.

Bestia doszedł zapewne do wnio­sku, że dys­ku­sja nic nie da, i zaczął przy­go­to­wa­nia do lotu w atmos­ferę.

Sche­maty na panelu dowódcy uka­zy­wały wcią­ga­jące się wypustki i zaci­ski, luki, które roz­wie­rały się i zasu­wały, by zacho­wać nie­na­ru­szal­ność kadłuba. Cały pro­ces trwał kilka minut, a gdy się zakoń­czył, Burzyk wyglą­dał tylko nieco bar­dziej aero­dy­na­micz­nie niż przed­tem. Nie­które z wysta­ją­cych ele­men­tów praw­do­po­dob­nie prze­trwają lot w powie­trzu, ale na­dal pozo­stało kilka wypu­stek i zacze­pów do doko­wa­nia, które ule­gną znisz­cze­niu przy wej­ściu w atmos­ferę. Sta­tek będzie musiał się bez nich jakoś obyć.

– Posłu­chaj, gdzieś w tym twoim mózgu znaj­dują się pro­ce­dury wej­ścia w atmos­ferę – powie­działa Anto­inette. – Tata mi kie­dyś o tym wspo­mi­nał, więc nie uda­waj, że o tym nie wiesz.

– Postara się zlo­ka­li­zo­wać odpo­wied­nie pro­ce­dury jak naj­szyb­ciej.

– Dobrze – odparła Anto­inette pod­bu­do­wana na duchu.

– Ale czy mógłby zapy­tać, dla­czego o potrze­bie uru­cho­mie­nia tych pro­ce­dur nie wspo­mniano wcze­śniej?

– Bo gdy­byś się domy­ślił, co zamie­rzam, miał­byś czas, żeby mi to wyper­swa­do­wać.

– Rozu­mie.

– Nie obra­żaj się. Byłam tylko prak­tyczna.

– Jak sobie życzysz, panienko. – Bestia mil­czał przez chwilę, na tyle długo, by Anto­inette poczuła się nie­przy­jem­nie i miała wyrzuty sumie­nia. – Zlo­ka­li­zo­wało się pro­ce­dury. Zwraca się uwagę, że ostat­nio uży­wano ich sześć­dzie­siąt trzy lata temu, a od tam­tego czasu doko­nano pew­nych zmian syl­wetki, co może wpły­wać na efek­tyw­ność…

– Dobrze. Jestem pewna, że coś wymy­ślisz.

Nie­ła­two jed­nak nakło­nić ope­ru­jący w próżni sta­tek do wej­ścia w atmos­ferę, nawet jeśli cho­dziło o górne war­stwy gazo­wego giganta, a sta­tek był tak bogato wypo­sa­żony i opły­wowy jak Burzyk. W naj­lep­szym wypadku sta­tek wyj­dzie z tego z poważ­nie uszko­dzo­nym kadłu­bem, ale jakoś dobrnie do Pasa Złomu, w naj­gor­szym zaś ni­gdy wię­cej nie zoba­czy otwar­tego kosmosu.

I Anto­inette też już go nie zoba­czy.

Jest przy­naj­mniej jedna pocie­cha, pomy­ślała. Jeśli roz­walę sta­tek, nie będę musiała prze­ka­zy­wać złych wia­do­mo­ści Xavie­rowi.

Dzięki, Panie, i za to.

Z panelu dobiegł stłu­miony sygnał.

– Bestio…? Czy to jest to, co podej­rze­wam?

– Bar­dzo moż­liwe, panienko. Kon­takt rada­rowy, odle­głość osiem­na­ście tysięcy kli­ków, trzy stop­nie od naszego kursu, dwa stop­nie od pół­nocy eklip­tycz­nej.

– Cho­lera! Jesteś pewien, że to nie latar­nia albo plat­forma zbro­je­niowa?

– Za duże, panienko.

Nie musiała spe­cjal­nie głów­ko­wać, żeby zro­zu­mieć, co to zna­czy. Na dro­dze mię­dzy jej stat­kiem a gazo­wym gigan­tem znaj­do­wał się inny sta­tek, bli­sko atmos­fery pla­nety.

– Co o nim wiesz?

– Poru­szają się powoli, panienko, pro­sto w atmos­ferę. Pla­nują chyba podobny manewr, jaki ty chcesz prze­pro­wa­dzić, ale poru­szają się kilka kli­ków na sekundę szyb­ciej i wejdą pod więk­szym kątem.

– Czy to wygląda na zombi? – powie­działa szybko, mając nadzieję, że jest ina­czej.

– Nie ma sensu spe­ku­lo­wać, panienko. Wła­śnie skie­ro­wali na nas wąski pro­mień. Pro­to­kół wia­do­mo­ści jest rze­czy­wi­ście demar­chi­stow­ski.

– Dla­czego, do cho­lery, mie­liby się tru­dzić i prze­sy­łać nam wia­do­mość wąskim pro­mie­niem?

– Uprzej­mie się suge­ruje, żebyś to wyja­śniła.

Wąski pro­mień był nie­po­trzeb­nie pra­co­chłon­nym środ­kiem komu­ni­ka­cji, skoro statki znaj­do­wały się tak bli­sko. Wystar­czyłby pro­sty prze­kaz radiowy i sta­tek zombi nie musiałby pre­cy­zyj­nie kie­ro­wać lasera na znaj­du­ją­cego się w ruchu Burzyka.

– Przyj­mij, bez względu na to, kto to jest – pole­ciła. – Możemy im odpo­wie­dzieć rów­nież wąskim pro­mie­niem?

– Panienko, musie­li­by­śmy ponow­nie wysu­nąć pewne urzą­dze­nia, które z takimi pro­ble­mami wcią­ga­li­śmy do środka.

– Zrób to, ale nie zapo­mnij wcią­gnąć z powro­tem.

Usły­szała, jak maszy­ne­ria wypy­cha w próż­nię jeden z kol­ców. Roz­le­gło się szyb­kie ćwier­ka­nie pro­to­ko­łów komu­ni­ka­cji mię­dzy dwoma stat­kami i nagle Anto­inette miała przed sobą twarz jakiejś kobiety, która – o ile to moż­liwe – wyglą­dała na jesz­cze bar­dziej od niej zmę­czoną, zmi­ze­ro­waną i roz­draż­nioną.

– Cześć – powie­działa Anto­inette. – Czy ty mnie rów­nież widzisz?

Kobieta ledwo zauwa­żal­nie ski­nęła głową. Usta miała mocno zaci­śnięte, co suge­ro­wało nie­zmierne zapasy powstrzy­my­wa­nej wście­kło­ści, spię­trzo­nej jak woda za tamą.

– Tak, widzę cię.

– Nie spo­dzie­wa­łam się tu kogo­kol­wiek spo­tkać – zaczęła roz­mowę Anto­inette. – Doszłam do wnio­sku, że naj­le­piej odpo­wie­dzieć rów­nież wąskim pro­mie­niem.

– Nie musia­łaś się faty­go­wać.

– Nie musia­łam? – powtó­rzyła Anto­inette.

– Nie, bo twój radar już nas oświe­tlił. – Ogo­lona czaszka kobiety bły­snęła nie­bie­sko, gdy ta spoj­rzała na coś w dole. Nie była o wiele star­sza od Anto­inette, ale z zombi ni­gdy nic nie wia­domo.

– Noo… A to pro­blem, co?

– Tak, jeśli pró­bu­jesz się przed czymś ukryć. Nie wiem, po co tu jesteś, i, prawdę mówiąc, nie­wiele mnie to obcho­dzi. Suge­ruję, żebyś porzu­ciła swoje plany. Pla­neta jest Rejo­nem Spor­nym i mam pełne prawo natych­miast zestrze­lić cię z nieba.

– Nie mam pro­ble­mów z zom… z demar­chi­stami – stwier­dziła Anto­inette.

– Miło mi to sły­szeć. A teraz zawróć.

Anto­inette znów spoj­rzała w dół, na strzę­pek papieru, który wyjęła z kie­szeni bluzy.

Na rysunku męż­czy­zna w daw­nym ska­fan­drze kosmicz­nym, takim z har­mo­nij­ko­wymi złą­czami, trzy­mał butelkę na wyso­ko­ści oczu. Pier­ścień szyjny, który powi­nien łączyć hełm z kor­pu­sem, był zagiętą elipsą z błysz­czą­cego sre­bra. Męż­czy­zna uśmie­chał się, patrząc na butelkę z migo­czą­cym zło­tym pły­nem.

Nie, pomy­ślała Anto­inette. Czas wyka­zać zde­cy­do­wa­nie.

– Nie zawrócę – oznaj­miła. – Ale obie­cuję, że niczego nie ukradnę z pla­nety. Nie zamie­rzam zbli­żać się ani do waszych rafi­ne­rii, ani do innych tego typu insta­la­cji. Nie otwo­rzę nawet swo­ich czer­pa­ków. Chcę tylko wle­cieć i wyle­cieć, a potem już nie będę was nie­po­koić.

– Cie­szę się, że to sły­szę – odparła kobieta. – Pro­blem jed­nak polega na tym, że to nie mnie powin­naś się oba­wiać.

– A kogo?

Kobieta uśmiech­nęła się przy­ja­ciel­sko.

– Za tobą jest sta­tek, któ­rego chyba nie zauwa­ży­łaś.

– Za mną?

– Masz pająki na ogo­nie.

I wtedy Anto­inette zro­zu­miała, że jest w praw­dzi­wych tara­pa­tach.

DWA

Gdy uru­cho­mił się alarm, Skade tkwiła wkli­no­wana mię­dzy dwie czarne zakrzy­wione masy maszy­ne­rii. Jeden z jej czuł­ków wykrył zmianę w ata­ku­ją­cej pozy­cji statku, wzmoc­nie­nie stanu goto­wo­ści bojo­wej. Nie była to może sytu­acja kry­zy­sowa, ale wyma­gała natych­mia­sto­wej reak­cji.

Skade odłą­czyła swój komp­no­tes od maszy­ne­rii; pępo­wina z włókna optycz­nego trza­snęła w jego obu­do­wie jak bicz. Skade przy­ci­snęła do brzu­cha pustą płytkę komp­no­tesu – zgiął się i przy­cze­pił do wyście­ła­nej czar­nej tka­niny kami­zelki. Pra­wie od razu zaczął prze­sy­łać dane ze schowka na bez­pieczną par­ty­cję dłu­go­ter­mi­no­wej pamięci Skade.

Skade prze­czoł­gała się wąskim prze­smy­kiem mię­dzy czę­ściami maszyny, wygi­na­jąc się i wkrę­ca­jąc w naj­cia­śniej­szych miej­scach. Po dwu­dzie­stu metrach dotarła do końca i wysu­nęła się czę­ściowo przez wąski okrą­gły otwór, który przed chwilą otwo­rzył się w ścia­nie. Zasty­gła bez­gło­śnie, bez ruchu, znik­nęły nawet barwne fale na grze­bie­niu. Wiązki implan­tów w jej gło­wie nie wykryły innych Hybry­dow­ców w pro­mie­niu pięć­dzie­się­ciu metrów i potwier­dziły, że żadne urzą­dze­nie moni­to­ru­jące w tym kory­ta­rzu nie zauwa­żyło jej wynu­rze­nia. Mimo to zacho­wy­wała ostroż­ność, zer­kała w lewo i w prawo, jak kot zapusz­cza­jący się na nie­znany teren.

W polu widze­nia nikogo nie było.

Skade wycią­gnęła całe swoje ciało z otworu i wydała myślowe pole­ce­nie zwie­ra­czowi, by się zamknął; na ścia­nie został tylko ślad uszczel­nie­nia, tak drobny, że nie­wi­doczny. Tylko Skade wie­działa, gdzie znaj­dują się te otwory wej­ściowe, a one ujaw­niały się tylko przed nią. Nawet gdyby Cla­vain odkrył obec­ność ukry­tych maszyn, to, żeby do nich dotrzeć, musiałby użyć bru­tal­nej siły, co z kolei spo­wo­do­wa­łoby ich samo­znisz­cze­nie.

Sta­tek na­dal spa­dał swo­bod­nie – Skade przy­pusz­czała, że przy­suwa się do wro­giego statku, za któ­rym gonił. Nie­waż­kość jej odpo­wia­dała. Skade mknęła kory­ta­rzem, ska­cząc na czwo­ra­kach od jed­nego punktu kon­tak­to­wego do dru­giego. Ruchy miała tak pre­cy­zyjne i oszczędne, że cza­sami wyda­wało się, że sunie we wła­snej bańce gra­wi­ta­cyj­nej.

[Skade, jakie wyniki?]

Ni­gdy dokład­nie nie wie­działa, kiedy Rada Nocna wysko­czy w jej gło­wie, ale już od dawna nie reago­wała zasko­cze­niem na ich nagłe poja­wia­nie się.

Pro­ble­mów nie ma. Nawet nie zaczę­li­śmy się dogrze­by­wać do tego, co ta maszyna potrafi, ale dotych­czas wszystko działa tak, jak prze­wi­dy­wa­li­śmy.

[Dobrze. Oczy­wi­ście pożą­dane byłyby wni­kliw­sze testy…]

Skade poczuła przy­pływ iry­ta­cji.

Już mówi­łam. Nale­ża­łoby doko­nać sta­ran­nych pomia­rów, by wykryć oddzia­ły­wa­nie tych maszyn. To zna­czy możemy prze­pro­wa­dzić tajne testy pod płasz­czy­kiem ruty­no­wych ope­ra­cji mili­tar­nych.

Skade wsko­czyła na roz­wi­dle­nie i odbiła się w stronę mostka. Regu­lu­jąc che­mię swo­jej krwi, zmu­siła się do spo­koju.

Zga­dzam się, że musimy zro­bić wię­cej, nim będziemy w sta­nie wypo­sa­żyć flotę, ale gdy roz­sze­rzymy testy, ryzy­ku­jemy, że rozej­dzie się wia­do­mość o naszym odkry­ciu. Nie tylko w Gnieź­dzie Macie­rzy­stym.

[Słuszna uwaga, Skade. Nie musisz nam przy­po­mi­nać. Usta­la­li­śmy tylko fakty. Nawet gdyby to było nie­wy­godne, trzeba prze­pro­wa­dzić testy, i to jak naj­prę­dzej.]

Minęła Hybry­dowca zmie­rza­ją­cego do innej czę­ści statku. Zaj­rzała do jego umy­słu i zoba­czyła na powierzchni mie­sza­ninę ostat­nich doświad­czeń i emo­cji. Nie zain­te­re­so­wały jej, nie miały tak­tycz­nego zna­cze­nia. Poni­żej tej papki leżały war­stwy głęb­szej pamięci, struk­tury mne­mo­niczne zanu­rza­jące się w nie­prze­ni­kalną ciem­ność niczym wiel­kie zato­pione pomniki. Musiała to wszystko prze­su­nąć i zba­dać, ale to też jej nie zain­te­re­so­wało. Na naj­głęb­szym pozio­mie Skade odkryła u męż­czy­zny par­ty­cje pamięci, które – według Hybry­dowca – nie powinny się dać odczy­tać. Przez chwilę miała ochotę doko­nać edy­cji jego pry­wat­nych zabez­pie­czeń i blo­kad i odsło­nić kilka maleń­kich, pie­lę­gno­wa­nych wspo­mnień. Nie zro­biła tego; wystar­czyła jej sama świa­do­mość, że może to zro­bić.

Umysł męż­czy­zny zare­ago­wał, wysy­ła­jąc sondy wywia­dow­cze do jej umy­słu. Potem rap­tow­nie je wyco­fał, napo­tkaw­szy zde­cy­do­waną odmowę dostępu. Jak wyczuła, męż­czy­zna był zacie­ka­wiony, dla­czego ktoś ze Ści­słej Rady wszedł na ten sta­tek.

Roz­ba­wiło ją to. Męż­czy­zna wie­dział o ist­nie­niu Ści­słej Rady i miał może jakieś wia­do­mo­ści o super­taj­nym cen­trum Rady, Wewnętrz­nym Sank­tu­arium, ale Skade była pewna, że nawet nie podej­rze­wał ist­nie­nia Rady Noc­nej.

Minął ją, a ona podą­żała swoją drogą.

[Jakieś obiek­cje, Skade?]

Oczy­wi­ście mam obiek­cje. Bawimy się ogniem samego Boga. Takich spraw się nie popę­dza.

[Skade, Wilki nie będą na nas cze­kały.]

Skade nastro­szyła się. Nie trzeba jej było przy­po­mi­nać o wil­kach. Strach to uży­teczny bodziec, ale nie mógł jej już sil­nie zdo­pin­go­wać. Jak mówiło stare porze­ka­dło: nie od razu stwo­rzono Pro­jekt Man­hat­tan. A może cho­dziło o Rzym? W każ­dym razie miało to zwią­zek z Zie­mią.

Pamię­tam o wil­kach.

[Dobrze, Skade, my też. I nie wąt­pimy, że wilki rów­nież o nas nie zapo­mniały.]

Poczuła, że Rada Nocna wyco­fuje się do maleń­kiej, nie­da­ją­cej się zlo­ka­li­zo­wać kie­szonki w jej gło­wie, gdzie poczeka do następ­nego razu.

Skade przy­była na mostek Noc­nego Cie­nia świa­doma tego, że jej grze­bień pul­suje żywą czer­wie­nią i szkar­ła­tem. Mostek – sfe­ryczne, pozba­wione okien pomiesz­cze­nie wewnątrz statku – mógł swo­bod­nie pomie­ścić pię­ciu czy sze­ściu Hybry­dow­ców. Teraz byli tu tylko Cla­vain i Remon­to­ire, jak wtedy, gdy stąd wycho­dziła. Obaj leżeli w hama­kach akce­le­ra­cyj­nych zawie­szo­nych pośrodku sfery; pod­łą­czeni do szer­szego sen­so­rycz­nego śro­do­wi­ska Noc­nego Cie­nia oczy mieli zamknięte. Z ramio­nami skrzy­żo­wa­nymi na pier­siach spra­wiali absur­dalne wra­że­nie ludzi zre­lak­so­wa­nych.