Migotliwa wstęga ebook

Drogi Przybyszu!

Drogi Przy­by­szu!

Witamy w ukła­dzie Epsi­lon Eri­dani.

Mamy nadzieję, że mimo tego, co się wyda­rzyło, Twój pobyt tutaj okaże się przy­jemny. W doku­men­cie tym przed­sta­wiamy nie­które klu­czowe wyda­rze­nia naszej naj­now­szej histo­rii. W ten spo­sób pra­gniemy uła­twić Ci wej­ście w kul­turę, która istot­nie różni się od tej, jakiej ocze­ki­wa­łeś, wsia­da­jąc na sta­tek. Zwróć uwagę, że przed Tobą przy­byli tu inni. Dzięki ich doświad­cze­niu stwo­rzy­li­śmy ten doku­ment tak, by pomóc Ci zła­go­dzić szok wywo­łany dosto­so­wa­niem kul­tu­ro­wym. Prze­ko­na­li­śmy się, że kolo­ry­zo­wa­nie lub umniej­sza­nie prawdy o tym, co się stało – co na­dal się dzieje – jest wysoce szko­dliwe, naj­le­piej zaś – a opie­ramy to na sta­ty­stycz­nym bada­niu sytu­acji podob­nych do Two­jej – przed­sta­wić fakty otwar­cie i uczci­wie.

Prze­wi­du­jemy Twoją reak­cję: naj­pierw nie­do­wie­rza­nie, potem wście­kłość, wresz­cie zaprze­cze­nie.

Należy zda­wać sobie sprawę z tego, że to reak­cja nor­malna. Rów­nie ważne jest, byś sobie uświa­do­mił – nawet w tym wcze­snym sta­dium – że kie­dyś dosto­su­jesz się i pogo­dzisz z prawdą. Do tego czasu mogą upły­nąć dni, może nawet tygo­dnie lub mie­siące, ale – poza odosob­nio­nymi przy­pad­kami – chwila ta zawsze nad­cho­dzi. Gdy spoj­rzysz na to z per­spek­tywy, poża­łu­jesz, że nie zmu­si­łeś się do skró­ce­nia okresu doj­ścia do akcep­ta­cji. Zro­zu­miesz, że dopiero po zakoń­cze­niu tego pro­cesu stało się moż­liwe osią­gnię­cie cze­goś w rodzaju szczę­ścia.

Zacznijmy zatem pro­ces dosto­so­wa­nia.

Z powodu fizycz­nego ogra­ni­cze­nia pręd­ko­ści komu­ni­ka­cji w zakre­sie sko­lo­ni­zo­wa­nej prze­strzeni – które nie może prze­kro­czyć pręd­ko­ści świa­tła – wszel­kie wia­do­mo­ści z innych ukła­dów sło­necz­nych są natu­ral­nie prze­sta­rzałe – czę­sto o co naj­mniej całe dzie­się­cio­le­cia. Twój spo­sób postrze­ga­nia głów­nej pla­nety naszego układu, Yel­low­stone, jest zapewne oparty na nie­ak­tu­al­nych infor­ma­cjach.

Od ponad dwóch wie­ków – w zasa­dzie aż do ostat­nich cza­sów – Yel­low­stone prze­ży­wała Belle Epo­que – tak to okre­ślała więk­szość współ­cze­snych obser­wa­to­rów. Był to nie­sły­chany złoty okres w sfe­rze roz­woju spo­łecz­nego i tech­nicz­nego; nasz wzo­rzec ide­olo­giczny, wszy­scy postrze­gali to jako nie­mal dosko­nały sys­tem rzą­dów.

Yel­low­stone zro­dziła wiele owoc­nych przed­się­wzięć – w tym zało­że­nie kolej­nych kolo­nii w innych ukła­dach sło­necz­nych oraz ambitne wyprawy naukowe do krań­ców zna­nego czło­wie­kowi kosmosu. Na pla­ne­cie i w Migo­tli­wej Wstę­dze prze­pro­wa­dzono wizjo­ner­skie eks­pe­ry­menty spo­łeczne, w tym kon­tro­wer­syjne, choć pio­nier­skie dzieło Calvina Sylve­ste’a i jego uczniów. W cie­plar­nia­nej atmos­fe­rze inno­wa­cji buj­nie roz­kwi­tali wielcy arty­ści, filo­zo­fo­wie i uczeni. Odważ­nie sto­so­wano tech­niki wzmac­nia­nia neu­ral­nego. Inne kul­tury ludz­kie podejrz­li­wie trak­to­wały Hybry­dow­ców, ale my, Demar­chi­ści, bez obaw przy­jąw­szy pozy­tywne aspekty metod pod­no­sze­nia spraw­no­ści umy­słu, usta­no­wi­li­śmy zasady współ­pracy z Hybry­dow­cami, które umoż­li­wiły nam wyko­rzy­sta­nie ich tech­no­lo­gii. Dzięki ich napę­dom stat­ków kosmicz­nych zasie­dli­li­śmy znacz­nie wię­cej ukła­dów, niż zro­biły to te cywi­li­za­cje, które wdro­żyły gor­sze modele spo­łeczne.

To były rze­czy­wi­ście wspa­niałe czasy. I praw­do­po­dob­nie taki stan rze­czy spo­dzie­wa­li­ście się tu zastać.

Nie­stety, rze­czy­wi­stość jest inna.

Przed sied­mioma laty coś się stało z naszym ukła­dem. Nawet obec­nie nie znamy dokład­nie jej pocho­dze­nia i mecha­ni­zmu roz­prze­strze­nia­nia, ale naj­praw­do­po­dob­niej zaraza przy­była na pokła­dzie jakie­goś statku, przy­pusz­czal­nie w for­mie uśpio­nej i bez wie­dzy załogi. Mogła nawet przy­być wiele lat wcze­śniej. Jest raczej mało praw­do­po­dobne, byśmy kie­dyś odkryli prawdę – zbyt wiele infor­ma­cji ule­gło znisz­cze­niu. Zaraza wyma­zała lub uszko­dziła cyfrowe archiwa naszej pla­nety. W wielu wypad­kach możemy korzy­stać jedy­nie z ludz­kiej pamięci, a pamięć ludzka bywa zawodna.

Par­chowa Zaraza zaata­ko­wała samą istotę naszego spo­łe­czeń­stwa.

Nie był to ani wirus wyłącz­nie bio­lo­giczny, ani wyłącz­nie software’owy, lecz dziwna, zmienna chi­mera obu typów. Ni­gdy nie wyizo­lo­wano czy­stej postaci szczepu, ale w owej for­mie musiał przy­po­mi­nać jakiś nano­me­cha­nizm, ana­lo­giczny do mole­ku­lar­nych zesta­wów sto­so­wa­nych przez nas w tech­no­lo­gii med­ma­szyn. Bez wąt­pie­nia miał obce pocho­dze­nie. Nasze inter­wen­cje prze­ciw zara­zie potra­fiły ją co naj­wy­żej spo­wol­nić, a naj­czę­ściej pogar­szały stan rze­czy. Zaraza adap­tuje się do naszych środ­ków, potrafi je dia­me­tral­nie zmie­nić i zwró­cić prze­ciwko nam, jakby pro­wa­dzona jakąś ukrytą inte­li­gen­cją. Nie wiemy, czy została skie­ro­wana spe­cjal­nie prze­ciw ludz­ko­ści, czy tylko po pro­stu mie­li­śmy strasz­nego pecha.

Na pod­sta­wie wcze­śniej­szych doświad­czeń można zało­żyć, że naj­praw­do­po­dob­niej docho­dzisz teraz do wnio­sku, że ten doku­ment to misty­fi­ka­cja. Z doświad­cze­nia wiemy rów­nież, że zaprze­cza­nie przy­śpie­szy pro­ces dosto­so­wa­nia o mały, lecz sta­ty­stycz­nie istotny czyn­nik.

Ten doku­ment to nie misty­fi­ka­cja.

Par­chowa Zaraza rze­czy­wi­ście zaata­ko­wała, a skutki są znacz­nie poważ­niej­sze, niż mogli­by­ście sobie wyobra­zić. Gdy się obja­wiła, nasze spo­łe­czeń­stwo nasy­cały try­liony maleń­kich maszyn. Były naszymi słu­gami, któ­rzy nie myśleli, nie narze­kali, tylko dawali życie i kształ­to­wali mate­rię. Mimo to pra­wie nie poświę­ca­li­śmy im uwagi. Nie­zmor­do­wane, roiły się w naszym krwio­biegu; nie­ustan­nie tru­dziły się w naszych komór­kach, sku­piały w mózgach, pod­łą­cza­jąc nas do demar­chi­stow­skiej sieci natych­mia­sto­wego podej­mo­wa­nia decy­zji. Poru­sza­li­śmy się w wir­tu­al­nych śro­do­wi­skach, utka­nych przez bez­po­śred­nią mani­pu­la­cję naszym mecha­ni­zmem zmy­sło­wym, albo ska­no­wa­li­śmy i łado­wa­li­śmy nasze umy­sły do sys­te­mów kom­pu­te­ro­wych pra­cu­ją­cych z szyb­ko­ścią bły­ska­wicy. Wyku­wa­li­śmy i rzeź­bi­li­śmy mate­rię w skali gór; z mate­rii kom­po­no­wa­li­śmy sym­fo­nie; spra­wia­li­śmy, że tań­czyła w rytm naszych kapry­sów niczym ujarz­miony ogień. Tylko Hybry­dowcy bar­dziej zbli­żyli się do Bóstwa… a niektó­rzy twier­dzą, że nie byli­śmy za nimi zbyt daleko.

Z suro­wych skał i lodu maszyny stwo­rzyły dla nas orbi­tu­jące mia­sta-pań­stwa, potem dosto­so­wały bez­władną mate­rię, by słu­żyła życiu w stwo­rzo­nych bio­mach. Maszyny myślące zarzą­dzały mia­stami-pań­stwami, nad­zo­ro­wały dzie­sięć tysięcy habi­ta­tów Migo­tli­wej Wstęgi krą­żą­cych wokół Yel­low­stone. To dzięki maszy­nom amor­ficzna archi­tek­tura Chasm City zyskała bajeczne, fan­ta­styczne piękno.

Tego wszyst­kiego już nie ma.

Było gorzej, niż myślisz. Gdyby zaraza zabiła tylko nasze maszyny, wpraw­dzie umar­łyby miliony, ale taką kata­strofę dałoby się opa­no­wać, potra­fi­li­by­śmy się z niej wydo­być. Zaraza jed­nak nie ogra­ni­czyła się wyłącz­nie do destruk­cji. Weszła w sferę sztuki – sztuki per­wer­syj­nej i sady­stycz­nej. Spo­wo­do­wała, że nasze maszyny zaczęły ewo­lu­ować w spo­sób nie­kon­tro­lo­wany – nie­kon­tro­lo­wany przez nas – i zaczęły two­rzyć nowe dzi­waczne układy sym­bio­tyczne. Budynki, zmie­nione w gotyc­kie kosz­mary, zamknęły nas w pułapce i nie mogli­śmy uciec przed ich śmier­cio­no­śną trans­fi­gu­ra­cją. Maszyny w naszych komór­kach, we krwi, w naszych gło­wach zry­wały pęta i roz­ma­zy­wały się w nas, nisz­cząc żywą tkankę. Zmie­nia­li­śmy się w ośli­zły larwi zle­pek ciała i maszyn. Pogrze­bani zmarli na­dal się roz­ra­stali, łączyli i roz­prze­strze­niali, zle­wali z miej­ską archi­tek­turą.

Czasy grozy.

Jesz­cze się nie skoń­czyły.

Jed­nakże nasz paso­żyt – jak każda efek­tywna zaraza – dba o to, by nie dobić cał­ko­wi­cie popu­la­cji swego żywi­ciela. Umarły dzie­siątki milio­nów, ale też dzie­siątki milio­nów ukryły się w swo­istych sank­tu­ariach – her­me­tycz­nie zamknię­tych enkla­wach w mie­ście lub na orbi­cie. Ich med­ma­szyny otrzy­mały awa­ryjny roz­kaz destruk­cji i roz­sy­pały się w proch, który bez szkody został usu­nięty z ciała. Chi­rur­dzy pra­co­wali pełną parą, by z głów wymon­to­wać implanty, nim zaraza je zaata­kuje. Inni ludzie, tak zwią­zani ze swymi maszy­nami, że nie mogli z nich zre­zy­gno­wać, szu­kali ratunku w zim­nym śnie. Wybrali pochó­wek w zapie­czę­to­wa­nych wspól­nych krio­kryp­tach… albo cał­ko­wi­cie opu­ścili układ. Tym­cza­sem nowe dzie­siątki milio­nów napły­nęły do Chasm City z orbity, ucie­ka­jąc przed zagładą Migo­tli­wej Wstęgi. Nie­które z tych osób nale­żały do elity boga­czy w ukła­dzie, ale stały się rów­nie biedne jak więk­szość uchodź­ców w histo­rii. To, co zastały w Chasm City, na pewno ich nie pocie­szyło…

Wyjątki z doku­mentu dla nowo przy­by­łych, roz­po­wszech­nio­nego bez­płat­nie w kosmo­sie wokół Yel­low­stone, rok 2517.

Jeden

Jeden

Zapa­dał zmrok, gdy Die­ter­ling i ja przy­by­li­śmy do pod­stawy mostu.

– Musisz coś wie­dzieć o Czer­wo­no­rę­kim Vasqu­ezie – powie­dział Die­ter­ling. – Ni­gdy go tak przy nim nie nazy­waj.

– Dla­czego?

– Bo to go wku­rza.

– No i co z tego? – Zatrzy­ma­łem koło­wiec i zapar­ko­wa­łem go wśród zbie­ra­niny pojaz­dów sto­ją­cych rząd­kiem po jed­nej stro­nie ulicy. Puści­łem sta­bi­li­za­tory; prze­grzany sil­nik pach­niał jak gorąca lufa kara­binu. – Nie mamy zwy­czaju przej­mo­wać się odczu­ciami hołoty.

– No tak, ale tym razem trzeba wyka­zać nad­miar ostroż­no­ści. Vasquez nie jest wpraw­dzie naj­ja­śniej­szą gwiazdą w kon­ste­la­cji kry­mi­na­li­stów, ale ma przy­ja­ciół, a za sobą serię nad­zwy­czaj sady­stycz­nych czy­nów. Więc się zacho­wuj.

– Wstrzelę się w tę rolę naj­le­piej, jak umiem.

– Tak… ale nie zostaw za dużo krwi na pod­ło­dze.

Wysie­dli­śmy z koło­wca. Wycią­ga­łem szyję, by objąć wzro­kiem most. Widzia­łem go po raz pierw­szy – to była moja pierw­sza wyprawa nie tylko do Strefy Zde­mi­li­ta­ry­zo­wa­nej, ale i do Nueva Val­pa­ra­iso; most wyda­wał się absur­dal­nie olbrzymi, nawet gdy patrzyło się na niego z odle­gło­ści pięt­na­stu, dwu­dzie­stu kilo­me­trów. Łabędź – roz­dęty i czer­wony, z gorącą jaśniej­szą plamką w cen­trum – cho­wał się już za hory­zont, ale nawet w tym świe­tle było widać nitki mostu i od czasu do czasu małe kora­liki wind zjeż­dża­ją­cych lub wzno­szą­cych się w kosmos. Zasta­na­wia­łem się, czy nie przy­by­li­śmy za późno. Może Reivich zdą­żył już wsiąść do windy? Vasquez zapew­nił nas jed­nak, że czło­wiek, na któ­rego polu­jemy, na­dal jest w mie­ście, uprasz­cza sieć swo­ich akty­wów na Skraju Nieba i prze­nosi fun­du­sze na rachunki dłu­go­ter­mi­nowe.

Die­ter­ling poszedł na tył koło­wca – z zacho­dzą­cymi na sie­bie seg­men­tami opan­ce­rze­nia jed­no­ko­łowy samo­chód przy­po­mi­nał pan­cer­nika – i z trza­skiem otwo­rzył mały bagaż­nik.

– Cho­lera, bra­chu, omal nie zapo­mnia­łem płasz­czy.

– Prawdę mówiąc, mia­łem nadzieję, że zapo­mnisz.

– Wkła­daj i nie narze­kaj! – Rzu­cił mi płaszcz.

Wło­ży­łem płaszcz na war­stwy odzieży, które mia­łem na sobie. Jego brzeg omia­tał powierzch­nię ulicz­nych kałuż z błot­ni­stą desz­czówką; ary­sto­kraci lubili się tak nosić, jakby pro­wo­ku­jąc, by przy­dep­ty­wano im poły szat. Die­ter­ling też zarzu­cił płaszcz na ramiona i zaczął prze­bie­rać w opcjach doboru wzo­rów umiesz­czo­nych na ręka­wie. Krzy­wił się z nie­sma­kiem na kolejne kra­wiec­kie pro­po­zy­cje.

– Nie. Nie… Na litość Boską, nie. Też nie. To też się nie nadaje.

Wycią­gną­łem rękę i poło­ży­łem palec na jed­nej z jego naszy­wek.

– Masz. Wyglą­dasz zabój­czo. Teraz się zamknij i podaj mi pisto­let.

Przed­tem wybra­łem na swoim płasz­czu barwę per­łową – na takim tle pisto­let nie powi­nien się odci­nać. Die­ter­ling wyjął z kie­szeni mary­narki małą broń i podał mi ją po pro­stu jak pudełko papie­ro­sów.

Pod gładką pla­sti­kową pół­prze­zro­czy­stą powierzch­nią pisto­letu wid­niał labi­rynt czę­ści wewnętrz­nych.

Był to pisto­let nakrę­cany, wyko­nany cał­ko­wi­cie z węgla – głów­nie dia­mentu, ale zasto­so­wano też ful­le­reny do sma­ro­wa­nia i maga­zy­no­wa­nia ener­gii. Nie miał żad­nych czę­ści meta­lo­wych, żad­nych mate­ria­łów wybu­cho­wych czy obwo­dów elek­trycz­nych. Tylko skom­pli­ko­wany układ dźwi­gni i zapa­dek sma­ro­wa­nych kul­kami ful­le­renu. Z pisto­letu strze­lało się dia­men­to­wymi strzał­kami sta­bi­li­zo­wa­nymi obro­towo, napę­dza­nymi dzięki relak­sa­cji ful­le­re­no­wych spi­rali zwi­nię­tych nie­mal do gra­nicy zerwa­nia. Nakrę­cało się go klu­czem, jak zabawkę. Broń nie posia­dała urzą­dzeń celow­ni­czych, sys­te­mów sta­bi­li­zu­ją­cych ani loka­to­rów celu.

I tak nie miało to zna­cze­nia.

Wsu­ną­łem pisto­let do kie­szeni płasz­cza, pewien, że nikt z prze­chod­niów nie zauwa­żył prze­ka­za­nia broni.

– Obie­ca­łem, że wybiorę ci cacko – rzekł Die­ter­ling.

– Ujdzie.

– Tylko tyle? Tan­ner, jestem roz­cza­ro­wany. Ten przed­miot ma w sobie nie­sa­mo­wite nie­cne piękno. Sądzę nawet, że otwiera wyraźne moż­li­wo­ści łowiec­kie.

Cały Miguel Die­ter­ling, cały on, pomy­śla­łem. Na wszystko patrzy z punktu widze­nia myśli­wego.

Usi­ło­wa­łem się uśmiech­nąć.

– Zwrócę ci to w jed­nym kawałku. A gdyby się nie udało, wiem, jaki pre­zent dać ci na gwiazdkę.

Ruszy­li­śmy w stronę mostu. Żaden z nas nie był przed­tem w Nueva Val­pa­ra­iso. No i co z tego? Jak więk­szość spo­rych miast na tej pla­ne­cie, rów­nież i to miało w swym zało­że­niu coś z gruntu zna­jo­mego; nawet nazwy ulic brzmiały zna­jomo. Plany więk­szo­ści naszych osad oparto na del­to­idal­nej struk­tu­rze ulic z trzema głów­nymi arte­riami bie­gną­cymi z wierz­chołka cen­tral­nego trój­kąta o boku jakichś stu metrów. Wokół tego ośrodka two­rzono zwy­kle coraz więk­sze trój­kąty, wresz­cie struk­tura geo­me­tryczna się psuła, two­rząc plą­ta­ninę roz­rzu­co­nych przed­mieść i nowo zabu­do­wy­wa­nych stref. Mia­sto decy­do­wało, jak wyko­rzy­stać cen­tralny trój­kąt, i zwy­kle zale­żało to od tego, ile razy mia­sto było oku­po­wane i bom­bar­do­wane pod­czas wojny. Tylko w nie­licz­nych wypad­kach pozo­sta­wał jakiś ślad po del­to­kształt­nym pro­mie, wokół któ­rego wyro­sło osie­dle.

Nueva Val­pa­ra­iso też powstało w ten spo­sób. Uli­com nadano zwy­kłe nazwy: Omdur­man, Norqu­inco, Arme­sto i tak dalej, ale cen­tralny trój­kąt został pogrze­bany pod kon­struk­cją mostu, który oka­zał się na tyle istotny dla obu woju­ją­cych stron, że prze­trwał bez uszczerbku. Wyra­stał błysz­czący i czarny, trzema ścia­nami, każda o dłu­go­ści trzy­stu metrów. Przy­po­mi­nał kadłub statku, ale jego dolne poziomy obro­sły w hotele, restau­ra­cje, kasyna i bur­dele. Nawet gdyby most tu nie ster­czał, już sam wygląd ulicy świad­czył o tym, że znaj­du­jemy się w sta­rej dziel­nicy bli­sko miej­sca lądo­wa­nia. Nie­które budynki powstały ze spię­trzo­nych gon­doli towa­ro­wych, w któ­rych wykuto okna i drzwi, a potem w ciągu dwóch i pół wieku przy­ozdo­biono archi­tek­to­nicz­nymi deta­lami.

– Hej tam! – usły­sza­łem czyjś głos. – Tan­ner Pie­przony Mira­bel.

W zacie­nio­nym por­tyku stał oparty o mur męż­czy­zna. Spra­wiał wra­że­nie, że nie ma nic do roboty poza oglą­da­niem peł­za­ją­cych owa­dów. Dotych­czas mia­łem z nim do czy­nie­nia tylko za pośred­nic­twem wideo albo tele­fonu, i zawsze krótko z nim roz­ma­wia­łem. Spo­dzie­wa­łem się zoba­czyć kogoś znacz­nie wyż­szego i o mniej szczu­ro­wa­tym wyglą­dzie. Czer­wo­nawe zęby spi­ło­wał na ostro, pocią­głą twarz pora­stała nie­równa szcze­cina, dłu­gie czarne włosy scze­sał z bar­dzo niskiego czoła do tyłu. Jego płaszcz, ciężki jak mój, wyglą­dał tak, jakby za chwilę miał mu się zsu­nąć z ramion. W lewej ręce trzy­mał papie­rosa – wkła­dał go co chwila do ust – a prawa dłoń znik­nęła w kie­szeni płasz­cza i jakoś nie chciała się wynu­rzyć.

Nie oka­za­łem zdzi­wie­nia, że nas śle­dził.

– Vasquez – powie­dzia­łem. – Zakła­dam, że wzią­łeś naszego czło­wieka pod nad­zór?

– Teee, Mira­bel, bez obaw, facet się nie wysiu­sia bez mojej wie­dzy.

– Cią­gle porząd­kuje swoje sprawy?

– No wiesz, jakie są te bogate dzie­ciaki. Muszą dbać o inte­resy. Jeśli o mnie cho­dzi, wje­chał­bym po moście jak gówno na kół­kach. – Wska­zał papie­ro­sem Die­ter­linga. – To facet od wężów?

– Jeśli tak to okre­ślisz… – Die­ter­ling wzru­szył ramio­nami.

– Nie­li­cha robota polo­wać na węże. – Ręką z papie­ro­sem wyko­nał gest, jakby celo­wał i strze­lał z pisto­letu, zapewne w wyima­gi­no­waną hama­driadę. – Mogli­by­ście mnie wci­snąć do swo­jej następ­nej wyprawy?

– Nie wiem – odparł Die­ter­ling. – Raczej nie uży­wamy żywej przy­nęty. Ale poroz­ma­wiam z sze­fem i zoba­czę, co się da zro­bić.

Czer­wo­no­ręki Vasquez bły­snął zaostrzo­nymi zębami.

– Zgry­wus jesteś. Podo­basz mi się, Wężu. Ale z dru­giej strony pra­cu­jesz dla Cahu­elli i musisz mi się podo­bać. A tak przy oka­zji, jak mu się wie­dzie? Sły­sza­łem, że Cahu­ella obe­rwał tak samo paskud­nie jak ty, Mira­bel. Wię­cej, doszły mnie plotki, że się nie wyli­zał.

Nie zamie­rza­li­śmy teraz infor­mo­wać o śmierci Cahu­elli, dopóki nie prze­my­ślimy wszyst­kich kon­se­kwen­cji, ale naj­wy­raź­niej złe wia­do­mo­ści dotarły do Nueva Val­pa­ra­iso przed nami.

– Zro­bi­łem dla niego, co mogłem – powie­dzia­łem.

Vasquez kiwał powoli głową, jakby wła­śnie potwier­dziły się jego naj­święt­sze prze­ko­na­nia.

– Tak sły­sza­łem. – Poło­żył mi na ramie­niu lewą dłoń, trzy­ma­jąc papie­rosa jak naj­da­lej od per­ło­wej tka­niny płasz­cza. – Mówiono, że z urwaną nogą jecha­łeś przez pół pla­nety, żeby przy­wieźć do domu Cahu­ellę i jego dziwkę. Czło­wieku, to kawał gów­nia­nego boha­ter­stwa, nawet jak na bia­ło­okiego. Opo­wiesz mi wszystko przy pisco, a Wąż zapi­sze mnie na swoją następną wyprawę. Zgoda, Wężu?

Szli­śmy w stronę mostu.

– Teraz nie czas na takie rze­czy – powie­dzia­łem. – To zna­czy na drinki.

– Mówi­łem już: nie przej­muj się. – Vasquez kro­czył przed nami, jedną rękę cią­gle trzy­ma­jąc w kie­szeni. – Nie rozu­miem was. Wystar­czy jedno słowo, a sprawa Reivi­cha znika, zostaje po nim plama na pod­ło­dze. Moja pro­po­zy­cja na­dal jest aktu­alna, Mira­bel.

– Muszę go wykoń­czyć oso­bi­ście.

– Taa, sły­sza­łem – odparł Vasquez. – Coś w rodzaju wen­dety. Coś tam mia­łeś z dziwką Cahu­elli, nie?

– Sub­tel­ność nie należy do two­ich moc­nych stron, Czer­wony.

Zoba­czy­łem, że Die­ter­ling się krzywi. W mil­cze­niu zro­bi­li­śmy jesz­cze parę kro­ków, po czym Vasquez odwró­cił się i spoj­rzał na mnie.

– Co powie­dzia­łeś?

– Sły­sza­łem, że za ple­cami nazy­wają cię Vasquez Czer­wo­no­ręki.

– Jeśli nawet, to nie twój zasrany inte­res.

Wzru­szy­łem ramio­nami.

– Nie wiem. A z dru­giej strony, jaki inte­res masz w tym, co tam było mię­dzy mną a Gittą?

– Dobrze już, Mira­bel. – Zacią­gnął się papie­ro­sem dłu­żej niż zwy­kle. – Chyba się rozu­miemy. Nie lubię, jak ludzie mnie o nie­które sprawy wypy­tują, a ty nie lubisz, jak ludzie cie­bie o nie­które rze­czy wypy­tują. Ja tam nie wiem, czło­wieku, może rżną­łeś Gittę. – Patrzył, jak się naje­żam. – Ale, jak powie­dzia­łeś, nie mój inte­res. Wię­cej nie zapy­tam. Nawet o tym nie pomy­ślę. A ty wyświadcz mi przy­sługę, dobrze? Nie nazy­waj mnie Czer­wo­no­rę­kim. Wiem, że Reivich zro­bił ci coś paskud­nego w tej dżun­gli. Gadali, że było to bar­dzo nie­przy­jemne i omal nie umar­łeś. Ale zro­zum jedno: mamy tu prze­wagę liczebną. Moi ludzie cały czas was obser­wują. Więc lepiej, żebyś mnie nie obra­żał. A jeśli mnie wku­rzysz, to tak ci dam popa­lić, że to, co ci zro­bił Reivich, uznasz za koci-łapci.

– Moim zda­niem powin­ni­śmy wie­rzyć temu dżen­tel­me­nowi – ode­zwał się Die­ter­ling. – Zga­dzasz się, Tan­ner?

– Powiedzmy, że obaj dotknę­li­śmy swo­ich czu­łych punk­tów – odpar­łem po dłuż­szym mil­cze­niu.

– Taa – potwier­dził Vasquez. – To mi się podoba. Ja i Mira­bel jeste­śmy gwał­tow­ni­kami i musimy mieć nieco wza­jem­nego sza­cunku dla swo­ich wraż­li­wo­ści. Zgoda. Pójdźmy na pisco i cze­kajmy, aż Reivich zrobi ruch.

– Nie chcę się zbyt­nio odda­lać od mostu.

– Da się zro­bić.

Vasquez prze­cie­rał nam drogę, roz­py­cha­jąc się nie­fra­so­bli­wie w tłu­mie wie­czor­nych spa­ce­ro­wi­czów. Z naj­niż­szego poziomu spię­trzo­nych gon­doli dobie­gało zawo­dze­nie akor­de­onu, powolne i uro­czy­ste jak pieśń żałobna. Spa­ce­ru­jący parami po uli­cach mło­dzi wyglą­dali raczej na miej­sco­wych niż ary­sto­kra­tów. Ubrani tak, jak im na to pozwa­lały środki, auten­tycz­nie swo­bodni, przy­stojni ludzie o roze­śmia­nych twa­rzach szu­kali miej­sca, gdzie mogliby coś zjeść, w coś pograć lub posłu­chać muzyki. Wojna praw­do­po­dob­nie wywarła jakiś wpływ na ich życie: może stra­cili przy­ja­ciół lub kogoś bli­skiego, ale Nueva Val­pa­ra­iso znaj­do­wało się na tyle daleko od fron­tów, że wojna nie zaj­mo­wała w myślach mło­dzieży waż­nego miej­sca. Trudno im było nie zazdro­ścić. Jakże bym chciał wejść z Die­ter­lin­giem do baru i upić się na umór, zapo­mnieć o mecha­nicz­nym pisto­le­cie, o Reivi­chu, zapo­mnieć, po co przy­sze­dłem pod ten most.

Oczy­wi­ście spa­ce­ro­wali tu rów­nież inni. Żoł­nie­rze na prze­pu­stce po cywil­nemu, choć roz­po­zna­walni po dra­stycz­nie ostrzy­żo­nych wło­sach, gal­wa­nicz­nie sty­mu­lo­wa­nych musku­łach ze zmien­no­barw­nymi kame­le­ofla­żo­wymi tatu­ażami na ramio­nach, po dziw­nie asy­me­trycz­nej opa­le­niź­nie na twa­rzach: jedno oko znaj­do­wało się w obwódce bla­dego ciała, w miej­scu gdzie zwy­kle opusz­czali przy­mo­co­wany do hełmu monokl celow­ni­czy. Żoł­nie­rze ze wszyst­kich stron kon­fliktu dość swo­bod­nie się ze sobą mie­szali, uni­kali zatar­gów ze spa­ce­ru­jącą mili­cją strefy zde­mi­li­ta­ry­zo­wa­nej. Tylko mili­cjanci mogli nosić broń w tej stre­fie; otwar­cie trzy­mali pisto­lety w sztyw­nych bia­łych ręka­wi­cach. Nie zamie­rzali nie­po­koić Vasqu­eza, a nas – mnie i Die­ter­linga – też by nie zacze­pili, nawet gdy­by­śmy z nim nie szli. Może i wyglą­da­li­śmy na goryli wepchnię­tych w gar­ni­tury, ale trudno by było nas wziąć za czyn­nych żoł­nie­rzy. Przede wszyst­kim obaj wyglą­da­li­śmy za staro, dobie­ga­li­śmy wieku śred­niego. Na Skraju Nieba zna­czyło to mniej wię­cej to samo co w całej czło­wie­czej histo­rii: cztery do sze­ściu krzy­ży­ków.

Nie­wiele jak na połowę ludz­kiego życia.

Die­ter­ling i ja trzy­ma­li­śmy formę, ale nie wyglą­da­li­śmy na żoł­nie­rzy w służ­bie czyn­nej. Przede wszyst­kim żoł­nier­ska musku­la­tura ni­gdy nie wyglą­dała dokład­nie tak jak ludzka, ale od cza­sów, gdy byłem bia­ło­okim, przy­brało to formy eks­tre­malne. Daw­niej mogłeś jakoś uza­sad­niać, że do nosze­nia broni są ci potrzebne szpry­co­wane mię­śnie. Od tam­tego czasu rynsz­tu­nek znacz­nie ulep­szono, ale żoł­nie­rze, tutaj na ulicy, mieli ciała jakby stwo­rzone przez absur­dal­nie prze­sad­nego rysow­nika komik­sów. Na polu walki wra­że­nie wzmac­niał jesz­cze kon­trast z mało­ga­ba­ry­tową, modną teraz bro­nią, którą mogłoby utrzy­mać małe dziecko.

– Tutaj – powie­dział Vasquez.

Jego miesz­ka­nie było jed­nym z kon­struk­tów paso­żyt­ni­czo naro­słych wokół pod­stawy mostu. Popro­wa­dził nas w krótką ciemną uliczkę, potem przez nie­ozna­czone drzwi oto­czone holo­gra­mami węży. Pomiesz­cze­nie oka­zało się kuch­nią, wielką jak kuch­nia fabryczna, wypeł­nioną kłę­bami pary. Mru­ży­łem oczy i ście­ra­łem pot z twa­rzy, schy­la­jąc się pod groź­nymi kuchen­nymi przy­rzą­dami. Zasta­na­wia­łem się, czy Vasquez użył ich już kie­dyś w swej dzia­łal­no­ści poza­ku­chen­nej.

– Dla­czego on jest taki prze­wraż­li­wiony na punk­cie Czer­wo­no­rę­kiego? – spy­ta­łem szep­tem Die­ter­linga.

– To długa histo­ria – odparł. – I nie cho­dzi tylko o rękę.

Od czasu do czasu z pary wyła­niał się nagi do pasa kucharz, któ­rego po coś posłano; twarz miał czę­ściowo scho­waną za pla­sti­kową maską do oddy­cha­nia. Vasquez roz­ma­wiał z dwoma kucha­rzami, a tym­cza­sem Die­ter­ling zanu­rzył palce w garnku z wrząt­kiem i coś wyło­wił, a potem spró­bo­wał.

– To Tan­ner Mira­bel, mój zna­jomy – powie­dział Vasquez do star­szego kucha­rza. – Facet był bia­ło­okim, więc z nim nie zadzie­raj. Zatrzy­mamy się tu na tro­chę. Przy­nieś nam coś do picia. Pisco. Mira­bel, jesteś głodny?

– Nie­zbyt. Miguel już się chyba czę­stuje.

– Dobrze. Ale według mnie, Wężu, szczur dziś czymś zala­tuje.

Die­ter­ling wzru­szył ramio­nami.

– Jada­łem gor­sze rze­czy, możesz mi wie­rzyć. – Wło­żył do ust kawa­łek. – Mniam, nie­zły szczu­rek. Nor­we­ski, tak?

Vasquez zapro­wa­dził nas do pustej sali kasyna za kuch­nią. Począt­kowo wyda­wało mi się, że tylko my tu jeste­śmy. W dys­kret­nie oświe­tlo­nym pomiesz­cze­niu, prze­pysz­nie obi­tym zie­lo­nym plu­szem, na postu­men­tach umiesz­czo­nych w stra­te­gicz­nych miej­scach stały pyka­jące nargile. Ściany były pokryte obra­zami w tona­cji brązu, ale gdy przyj­rza­łem im się bli­żej, zoba­czy­łem, że to nie malo­wi­dła, lecz mozaiki stwo­rzone z kawał­ków róż­nych gatun­ków drewna, sta­ran­nie przy­cię­tych i poskle­ja­nych. Nie­które kawałki, lekko migo­tliwe, pocho­dziły zapewne z kory drzewa hama­dria­do­wego. Wszyst­kie obrazy miały jeden wspólny temat: przed­sta­wiały sceny z życia Skya Haus­smanna. Flo­tylla pię­ciu stat­ków poko­nuje prze­strzeń mię­dzy ukła­dem Ziemi a naszym; Tytus Haus­smann z pochod­nią w dłoni znaj­duje swego syna samot­nego i w ciem­no­ści po wiel­kim zaciem­nie­niu; Sky odwie­dza swego ojca w ambu­la­to­rium na statku, przed śmier­cią Tytusa z ran odnie­sio­nych pod­czas obrony San­tiago przed sabo­ta­ży­stą. Widzia­łem rów­nież kunsz­towne przed­sta­wie­nie zbrodni i chwały Skya Haus­smanna, tego, co zro­bił, by San­tiago tu dotarł przed innymi stat­kami Flo­tylli – moduły spalne odpa­dają od statku jak nasionka dmu­chawca. A ostatni obraz przed­sta­wiał karę, jaką ludzie wymie­rzyli Sky­owi: ukrzy­żo­wa­nie.

Mgli­ście sobie przy­po­mnia­łem, że wyda­rzyło się to gdzieś w pobliżu.

Jed­nakże sala peł­niła nie tylko rolę kaplicy Haus­smanna. We wnę­kach na obrze­żach znaj­do­wały się tra­dy­cyjne maszyny do gry, stało tu też kilka sto­łów, przy któ­rych póź­niej z pew­no­ścią zasiądą hazar­dzi­ści, choć teraz nikt tu nie grał. Z mroku dobie­gało tylko szu­ra­nie szczu­rów.

Cen­trum pokoju miało kształt ide­al­nie czar­nej kopuły, o śred­nicy przy­naj­mniej pię­ciu metrów; na jej obwo­dzie umiesz­czono mięk­kie krze­sła na skom­pli­ko­wa­nych tele­sko­po­wych wspor­ni­kach, wzno­szące się trzy metry nad pod­łogą. W jeden pod­ło­kiet­nik każ­dego fotela wbu­do­wano kon­tro­lki do gry, w drugi wmon­to­wano zestaw urzą­dzeń pod­łą­czo­nych do naczyń krwio­no­śnych. Połowa krze­seł była zajęta, ale sie­dzące osoby tkwiły w nich w zupeł­nym bez­ru­chu, jak mar­twe. Gdy wsze­dłem do pokoju, nawet ich nie zauwa­ży­łem. Mieli w sobie tę trudną do zde­fi­nio­wa­nia ary­sto­kra­tycz­ność, roz­ta­czali aurę bogac­twa i nie­ty­kal­no­ści.

– Co się stało? – spy­ta­łem. – Zapo­mnia­łeś ich wyrzu­cić rano, gdy zamy­ka­łeś lokal?

– Skądże. Nie­mal tu wro­śli – odparł Vasquez. – Grają przez parę mie­sięcy, obsta­wiają dłu­go­fa­lowy wynik kam­pa­nii lądo­wej. Teraz z powodu desz­czów panuje cisza. Jakby wojny w ogóle nie było. Ale żebyś widział, co się tu dzieje, kiedy robi się gorąco.

Coś mi się w tej sali nie podo­bało. Nie cho­dziło nawet o gale­rię dzie­jów Skya Haus­smanna, choć ona z pew­no­ścią grała istotną rolę.

– Powin­ni­śmy się chyba stąd wyno­sić – powie­dzia­łem.

– A wasze drinki?

Nie zdą­ży­łem odpo­wie­dzieć, gdy wszedł szef kuchni, gło­śno dysząc przez pla­sti­kową maskę. Pchał mały wózek z napo­jami. Wzru­szy­łem ramio­nami i poczę­sto­wa­łem się kwa­śnym pisco.

– Sky Haus­smann jest tu strasz­nie ważny. – Wska­za­łem na deko­ra­cje.

– Czło­wieku, nawet sobie nie zda­jesz sprawy jak.

Vasquez pstryk­nął i ide­al­nie dotąd czarna kopuła oży­wiła się i wypeł­niła bar­dzo szcze­gó­ło­wym obra­zem połówki Skraju Nieba; od pod­łogi wzno­sił się skraj czerni, jak błona mrużna jasz­czurki. Nueva Val­pa­ra­iso – mru­ga­jące iskierki na widocz­nym przez dziury w chmu­rach zachod­nim wybrzeżu Pół­wy­spu.

– Tak?

– Rozu­miesz, ludzie są tu dość reli­gijni. Łatwo można ura­zić ich uczu­cia, jeśli jest się nie­ostroż­nym. Czło­wieku, musisz to usza­no­wać.

– Sły­sza­łem, że wokół Haus­smanna powstał ruch reli­gijny. Tyle wiem. – Znów wska­za­łem głową deko­ra­cje. Po raz pierw­szy zauwa­ży­łem przy­mo­co­wany do ściany ele­ment przy­po­mi­na­jący czaszkę del­fina, dziw­nie skrzy­wiony i pofał­do­wany. – Co się stało? Kupi­łeś ten przy­by­tek od jakie­goś Haus­sman­now­skiego świra?

– Nie, to nie to.

Die­ter­ling chrząk­nął, ale mówi­łem dalej:

– Więc co? Masz w tym udziały?

Vasquez zga­sił papie­rosa i zaczął się szczy­pać w grzbiet nosa, marsz­cząc przy tym niskie czoło.

– Co jest, Mira­bel? Chcesz mnie zde­ner­wo­wać czy po pro­stu jesteś ciem­nym palan­tem?

– Skądże, usi­ło­wa­łem tylko nawią­zać uprzejmą roz­mowę.

– Aku­rat. A wcze­śniej nazwa­łeś mnie Czer­wo­nym. Wymsknęło ci się, co?

– Sądzi­łem, że już to zała­twi­li­śmy. – Upi­łem łyk pisco. – Nie zamie­rza­łem cię iry­to­wać, Vasquez, ale dzi­wię się, że jesteś taki prze­wraż­li­wiony.

Wyko­nał ręką ledwo zauwa­żalny gest, jakby pstryk­nię­cie pal­cami.

Moje oczy nie zdo­łały zare­je­stro­wać tego, co stało się potem – jakiś pod­pro­gowy ruch metalu i deli­katny wie­trzyk sunący wokół sali. Po fak­cie dosze­dłem do wnio­sku, że w ścia­nach, pod­ło­dze i sufi­cie musiało się otwo­rzyć kil­ka­na­ście prze­słon, z któ­rych wysu­nęły się maszyny.

Były to auto­ma­tycz­nie uru­cho­mione drony-war­tow­nicy – dry­fu­jące w powie­trzu czarne kule, które roz­wie­rały się na rów­niku, a każda demon­stro­wała po trzy, cztery lufy pisto­le­tów, skie­ro­wane na mnie i na Die­ter­linga. Wojow­ni­cze drony krą­żyły powoli wokół nas, brzę­cząc jak psz­czoły.

Przez długą chwilę obaj wstrzy­my­wa­li­śmy oddech, aż wresz­cie Die­ter­ling prze­mó­wił:

– Chyba pad­niemy tru­pem, jak się naprawdę wku­rzysz, co, Vasquez?

– Nie mylisz się, Wężu, nie­wiele bra­kuje. – Pod­niósł głos. – Włą­czyć tryb zabez­pie­czeń. – Jak przed­tem, pstryk­nął pal­cami. – Widzisz, chło­pie, może ci się wyda­wać, że to ten sam gest co poprzed­nio. Ale sala odbiera to ina­czej. Gdy­bym nie wyłą­czył sys­temu, zin­ter­pre­to­wa­łaby go jako roz­kaz zabi­cia wszyst­kich z wyjąt­kiem mnie i tych boga­tych dup­ków w fote­lach.

– Cie­szę się, że to wcze­śniej tre­no­wa­łeś.

– Tak, Mira­bel, śmiej się, śmiej. – Znów wyko­nał ten sam gest. – Wyglą­dał tak samo, co? Ale to też była zupeł­nie inna komenda. Drony zro­zu­mia­łyby to jako roz­kaz odstrze­le­nia ci rąk kolejno, po jed­nej. Pokój jest tak zapro­gra­mo­wany, że rozu­mie kil­ka­na­ście gestów i, zapew­niam cię, po nie­któ­rych jestem prze­ra­żony rachun­kiem za sprzą­ta­nie. – Wzru­szył ramio­nami. – Wyra­zi­łem się jasno?

– Ow­szem.

– Dobrze. Wyłą­czyć tryb zabez­pie­czeń. War­tow­nicy, wyco­fać się.

Jak poprzed­nio: plama ruchu, wie­trzyk. Jakby maszyny w oka­mgnie­niu prze­stały ist­nieć.

– Zro­biło to na tobie wra­że­nie? – spy­tał Vasquez.

– Nie­spe­cjalne – odpar­łem. Czu­łem na czole szczy­pa­nie potu. – Przy odpo­wied­nim usta­wie­niu zabez­pie­czeń już przed tą salą prze­sie­jesz wszyst­kich. Choć przy­pusz­czam, że to prze­ła­muje lody na przy­ję­ciach.

– Wła­śnie. – Vasquez spoj­rzał na mnie z roz­ba­wie­niem, wyraź­nie zado­wo­lony, że osią­gnął zamie­rzony efekt.

– A poza tym to rów­nież pro­wo­kuje pyta­nie, dla­czego jesteś taki prze­wraż­li­wiony.

– Na moim miej­scu był­byś znacz­nie bar­dziej prze­wraż­li­wiony. – W tym momen­cie zro­bił coś zaska­ku­ją­cego: powoli wyjął dłoń z kie­szeni i mogłem zoba­czyć, że nie trzyma broni. – Popatrz, Mira­bel.

Nie wiem wła­ści­wie, czego ocze­ki­wa­łem, ale zaci­śnięta pięść wyglą­dała zupeł­nie nor­mal­nie, nie była ani tro­chę zde­for­mo­wana. Nic szcze­gól­nie krwa­wego.

– Ręka jak ręka, Vasquez.

Jesz­cze moc­niej zaci­snął dłoń i wtedy nastą­piło coś dziw­nego: z pię­ści zaczęła się sączyć krew, naj­pierw powoli, potem cie­kła coraz sil­niej­szym stru­mie­niem. Patrzy­łem, jak czer­wień kapie na zie­loną pod­łogę.

– Stąd moje prze­zwi­sko. Bo krwa­wię z pra­wej ręki. Zaje­bi­ście ory­gi­nalne, co? – Roz­warł pięść, odsła­nia­jąc krwawe źró­dło pośrodku dłoni. – Taka sprawa. To styg­mat, jak ślad Chry­stusa. – Zdrową rękę wło­żył do kie­szeni, wycią­gnął chu­s­teczkę, zwi­nął ją w kłąb i przy­ci­snął do rany, by zata­mo­wać krwo­tok. – Cza­sami mogę to zro­bić nie­mal samą siłą woli.

– Dopa­dli cię wyznawcy kultu Haus­smanna, co? – powie­dział Die­ter­ling. – Oni ukrzy­żo­wali też Skya. Wbili mu gwóźdź w prawą dłoń.

– Nie rozu­miem – odpar­łem.

– Mam mu powie­dzieć?

– Bar­dzo pro­szę, Wężu. Facet potrze­buje edu­ka­cji.

Die­ter­ling zwró­cił się do mnie:

– W ciągu ostat­niego stu­le­cia wyznawcy Haus­smanna podzie­lili się na kilka sekt. Nie­któ­rzy wyznawcy prze­jęli idee od zako­nów pokut­nych, usi­łu­jąc narzu­cić sobie cier­pie­nia, jakie prze­szedł Sky. Zamy­kają się w ciem­ni­cach, a izo­la­cja omal nie dopro­wa­dza ich do obłędu albo wywo­łuje wizje. Nie­któ­rzy odci­nają sobie lewe ręce, inni dobro­wol­nie zawi­sają na krzyżu. Te prak­tyki cza­sami pro­wa­dzą do śmierci. – Zamilkł i spoj­rzał na Vasqu­eza, jakby pro­sząc o pozwo­le­nie na kon­ty­nu­owa­nie opo­wie­ści. – Ist­nieje jed­nak sekta, która robi jesz­cze bar­dziej skrajne rze­czy. I na tym nie poprze­staje. Roz­po­wszech­nia swe prze­sła­nie, ale nie sło­wem, lecz za pomocą wirusa indok­try­na­cyj­nego.

– I co dalej?

– Ktoś musiał go dla nich wykre­ować, naj­praw­do­po­dob­niej Ultrasi, a może któ­ryś z nich wybrał się nawet w tym celu do Żon­gle­rów, a oni mani­pu­lo­wali jego neu­ro­che­mią. Nie­ważne. Naj­istot­niej­sze, że wirus jest zakaźny, prze­nosi się w powie­trzu i zaraża pra­wie każ­dego.

– Zmie­nia go w wyznawcę kultu?

– Nie – ode­zwał się Vasquez. Wziął sobie nowego papie­rosa. – Dopier­dala ci, ale nie zmie­nia cię w sek­cia­rza, rozu­miesz? Masz wizje, sny, cza­sami czu­jesz potrzebę cze­goś… – Ski­nął głową w stronę del­fina wysta­ją­cego ze ściany. – Widzisz tę rybią czaszkę? Kosz­to­wała mnie rękę i nogę. Nale­żała kie­dyś do Obłego, jed­nego z tych ze statku. Gdy mam tutaj takie gówienko, czuję pocie­chę, prze­staję się trząść. Ale, nie­stety, ustaje tylko to.

– A ręka?

– Nie­które wirusy wywo­łują fizyczne zmiany – wyja­śnił Vasquez. – W pew­nym sen­sie mia­łem nawet szczę­ście. Jest wirus powo­du­jący śle­potę. Inny spra­wia, że boisz się ciem­no­ści. Od jesz­cze innego ręka ci usy­cha i odpada. Eee, co tam parę kro­pli krwi od czasu do czasu. Począt­kowo, gdy nie­wielu ludzi wie­działo o wiru­sach, było to nawet fajne. Mogłem ich stra­szyć. Wkra­cza­łem do sali w trak­cie roz­mów i nagle oble­wa­łem faceta krwią. Ale ludzie szybko się dowie­dzieli, co to takiego. Że sek­cia­rze mnie zain­fe­ko­wali.

– Zasta­na­wiali się, czy jesteś taki cięty, jak gadają – powie­dział Die­ter­ling.

– Noo. – Vasquez spoj­rzał na niego podejrz­li­wie. – Budowa takiej repu­ta­cji jak moja zaj­muje sporo czasu.

– Nie wąt­pię – przy­znał Die­ter­ling.

– Noo. I, chło­pie, taki dro­biazg może naprawdę ją popsuć.

– Czy potra­fią wypłu­kać wirusa? – spy­ta­łem. Nie chcia­łem, by Die­ter­ling prze­cią­gnął strunę.

– Noo. Na orbi­cie mają takie gówienko, co potrafi to zro­bić. Ale wiesz, Mira­bel, aktu­al­nie nie mam orbity na liście bez­piecz­nych dla mnie miejsc.

– Więc z tym żyjesz. Czy to jest na­dal zaraź­liwe?

– Nie, jest bez­pieczne. Wszy­scy są bez­pieczni. Ja już pra­wie w ogóle nie zara­żam. – Paląc, nieco się uspo­ka­jał. Krwa­wie­nie ustało, mógł z powro­tem wło­żyć dłoń do kie­szeni. Pocią­gnął łyk pisco. – Cza­sami żałuję, że to już nie zaraża albo że nie zacho­wa­łem swo­jej krwi z cza­sów, gdy zosta­łem zara­żony. Miał­bym miły pre­zen­cik na odchodne: zastrzyk komuś w żyłę.

– Tylko że wtedy robił­byś to, co sek­cia­rze chcieli: roz­po­wszech­niał­byś ich wiarę – powie­dział Die­ter­ling.

– Noo, a powi­nie­nem roz­po­wszech­niać wiarę, że jeśli kie­dyś dorwę tego skur­wy­syna, który mi to zro­bił, to… – Urwał nagle. Mil­czał z nie­ru­cho­mym wzro­kiem, jak czło­wiek dotknięty para­li­żem. – Nie – rzekł po chwili. – To nie­moż­liwe. Nie wie­rzę.

– Co takiego? – spy­ta­łem.

Vasquez sub­wo­ka­li­zo­wał teraz; nie sły­sza­łem go, ale widzia­łem, jak poru­sza mię­śniami karku. Musiał mieć zaim­plan­to­wany sprzęt do łącz­no­ści z któ­rymś ze swo­ich ludzi.

– To Reivich – powie­dział w końcu.

– A o co cho­dzi?

– Sukin­syn mnie prze­chy­trzył.

Dwa

Dwa

Z firmy Czer­wo­no­rę­kiego, przez czarną ścianę kon­struk­cji do wnę­trza ter­mi­nalu mosto­wego pro­wa­dził ciemny zatę­chły labi­rynt. Vasquez szedł przo­dem z latarką, kopiąc po dro­dze prze­bie­ga­jące szczury.

– Przy­nęta – stwier­dził reflek­syj­nie. – Ni­gdy nie sądzi­łem, że zastawi przy­nętę. Oczy­wi­ście śle­dzi­łem sukin­syna od wielu dni. – Powie­dział to tak, jakby cho­dziło przy­naj­mniej o całe mie­siące, wyma­gało nad­ludz­kiego daru prze­wi­dy­wa­nia i dłu­gich przy­go­to­wań.

– Nie­któ­rzy to dopiero potra­fią zadać sobie trud! – powie­dzia­łem.

– No, spo­kój, Mira­bel. To ty nie zgo­dzi­łeś się, żeby zała­twić faceta, gdy go namie­rzy­li­śmy. Wtedy byłoby to łatwe. – Prze­py­chał się przez drzwi do następ­nego kory­ta­rza.

– Ale to i tak mógł nie być Reivich.

– Spraw­dzi­li­by­śmy ciało i jeśli to nie byłby Reivich, trzeba byłoby zacząć się roz­glą­dać za praw­dzi­wym.

– On ma rację. Przy­znaję to, choć z bólem – stwier­dził Die­ter­ling.

– Jestem ci winien kolejkę, Wężu.

– Niech ci to tylko nie zawróci w gło­wie.

Vasquez odkop­nął w mrok kolej­nego szczura.

– Więc co się takiego stało, że tak strasz­nie chcesz wejść w to gówno i się zemścić?

– Chyba już jesteś dość dobrze poin­for­mo­wany? – powie­dzia­łem.

– Ludzie gadają i tyle. Zwłasz­cza gdy taki Cahu­ella kop­nie w kalen­darz. Mówią o próżni we wła­dzy… W każ­dym razie jestem zdzi­wiony, że wam dwóm udało się ujść żyw­cem. Sły­sza­łem, że tamta zasadzka skoń­czyła się strasz­nym gów­nem.

– Nie odnio­słem poważ­nych ran – odparł Die­ter­ling. – Tan­ne­rowi dostało się znacz­nie bar­dziej. Stra­cił stopę.

– Nie było tak źle – rze­kłem. – Broń pro­mie­niowa przy­pie­kła ranę i zata­mo­wała krwo­tok.

– No tak, zwy­kła powierz­chowna rana – powie­dział Vasquez. – Nie mogę się nacie­szyć waszym towa­rzy­stwem, chłopcy.

– Możemy zmie­nić temat?

Po pierw­sze, nie mia­łem ochoty oma­wiać wypadku z Czer­wo­no­rę­kim Vasqu­ezem, a po dru­gie, nie pamię­ta­łem jasno szcze­gó­łów. Może pamię­ta­łem wcze­śniej, nim pod­dano mnie śpiączce rekon­wa­le­scen­cyj­nej, pod­czas któ­rej odro­sła mi stopa, ale teraz mia­łem wra­że­nie, że wypa­dek wyda­rzył się w bar­dzo odle­głej prze­szło­ści, a nie przed paroma tygo­dniami.

Szcze­rze wtedy wie­rzy­łem, że Cahu­ella się wyliże. Począt­kowo wyda­wało się, że ma z nas naj­wię­cej szczę­ścia – puls lase­rowy prze­szył go na wylot, nie uszko­dził żad­nych waż­nych orga­nów, jakby jego tra­jek­to­ria została wcze­śniej wyzna­czona przez doświad­czo­nego chi­rurga klatki pier­sio­wej. Nastą­piły jed­nak powi­kła­nia i Cahu­ella, nie mając szans dotar­cia na orbitę – zostałby aresz­to­wany i stra­cony zaraz po opusz­cze­niu atmos­fery – był zmu­szony do zado­wo­le­nia się czar­no­ryn­kową medy­cyną, naj­lep­szą, na jaką mógł sobie pozwo­lić. Wystar­czy­łaby do napra­wie­nia mojej nogi – tego rodzaju rany powszech­nie spo­ty­kało się na woj­nie – nato­miast skom­pli­ko­wane obra­że­nia orga­nów wewnętrz­nych wyma­gały bar­dziej zaawan­so­wa­nych środ­ków, nie­do­stęp­nych na czar­nym rynku.

Zatem umarł.

I teraz ja gonię zabójcę Cahu­elli i jego żony, z zamia­rem powa­le­nia go poje­dyn­czą dia­men­tową strzałką z nakrę­ca­nego pisto­letu.

Nim zosta­łem spe­cem od bez­pie­czeń­stwa, zatrud­nio­nym przez Cahu­ellę, w cza­sach, gdy na­dal byłem żoł­nie­rzem, uwa­żano mnie za bar­dzo wytraw­nego snaj­pera, który potrafi wpa­ko­wać komuś nabój w głowę, pre­cy­zyj­nie wybie­ra­jąc obszar mózgu. To lekka prze­sada. Ale zawsze byłem dobry i rze­czy­wi­ście lubi­łem robotę czy­stą, szybką, chi­rur­giczną.

Mia­łem szczerą nadzieję, że Reivich mnie nie zawie­dzie.

***

Nie spo­dzie­wa­łem się, że tajne przej­ście sięga do samego cen­trum ter­mi­nalu kotwi­czą­cego i koń­czy się w zacie­nio­nej czę­ści głów­nej hali. Spoj­rza­łem do tyłu na bariery zabez­pie­cza­jące, któ­rych unik­nę­li­śmy: widzia­łem, jak straż­nicy ska­nują ludzi w poszu­ki­wa­niu ukry­tej broni, spraw­dzają ich toż­sa­mość, żeby jakiś prze­stępca wojenny nie wydo­stał się z pla­nety. Nakrę­ca­nego pisto­letu w kie­szeni ska­nery by nie wykryły, dla­tego wła­śnie taką broń wybra­łem. Poczu­łem lekką iry­ta­cję, że moje sta­ranne przy­go­to­wa­nia oka­zały się czę­ściowo nie­po­trzebne.

– Pano­wie, dalej nie idę – oznaj­mił Vasquez, zatrzy­mu­jąc się na progu.

– Myśla­łem, że to twoje podwórko – powie­dział Die­ter­ling, roz­glą­da­jąc się. – Co się stało? Boisz się, że ni­gdy już nie zechcesz wyje­chać ponow­nie?

– Coś w tym sen­sie, Wężu – odparł Vasquez i pokle­pał nas po ple­cach. – Dobrze, chłopcy, idź­cie i zabij­cie tę pośmiertną plamę gówna. Tylko nikomu nie mów­cie, że was tu przy­pro­wa­dzi­łem.

– Nie martw się – rzekł Die­ter­ling. – Twoja rola nie zosta­nie nad­mier­nie uwy­pu­klona.

– Super. I pamię­taj, Wężu… – Wyko­nał gest naśla­du­jący strze­la­nie z pisto­letu. – To polo­wa­nie, o któ­rym mówi­li­śmy…

– Możesz uznać, że jesteś na wstęp­nej liście.

Wró­cił do tunelu, a ja z Die­ter­lin­giem zosta­li­śmy w ter­mi­nalu. Przez kilka chwil obaj mil­cze­li­śmy, przy­tło­czeni dziwną atmos­ferą tego miej­sca.

Byli­śmy w hali na pozio­mie gruntu; pier­ście­niem ota­czała komorę odjaz­dów i przy­jaz­dów u pod­stawy nici. Sufit znaj­do­wał się wiele pozio­mów wyżej. W prze­strzeni nad naszymi gło­wami krzy­żo­wały się kładki i rury tran­zy­towe, a w zewnętrz­nej ścia­nie tkwiły pomiesz­cze­nia luk­su­so­wych nie­gdyś skle­pów i restau­ra­cji, teraz prze­ro­bio­nych prze­waż­nie na kapliczki lub kio­ski z mate­ria­łami reli­gij­nymi. Ludzi było mało, pra­wie nikt nie przy­by­wał z orbity i zale­d­wie garstka zmie­rzała do wind. W hali pano­wała sza­rówka – pro­jek­tant nie prze­wi­dział, że będzie tu aż tak ciemno – i sufit nikł gdzieś w mroku, a całość przy­po­mi­nała wnę­trze kate­dry, w któ­rej odby­wała się jakaś nie­wi­doczna, choć wyczu­walna święta cere­mo­nia; atmos­fera nie skła­niała do pośpie­chu ani do gło­śnego zacho­wa­nia. Tło sta­no­wił led­wie sły­szalny stały szum, jakby spo­wo­do­wany przez pra­cu­jące w dole gene­ra­tory. Lub, pomy­śla­łem, jakby chór mni­chów into­no­wał jed­no­stajną pogrze­bową pieśń.

– Zawsze tak to wyglą­dało? – spy­ta­łem.

– Nie. Choć zawsze było to zadu­pie, strasz­nie się zmie­niło od czasu, jak tu ostat­nio byłem. Nawet mie­siąc temu musiało wyglą­dać ina­czej, pano­wał duży ruch, więk­szość pasa­że­rów prze­cho­dziła na sta­tek przez ten ter­mi­nal.

Przy­by­cie statku w oko­lice Skraju Nieba zawsze sta­no­wiło wyda­rze­nie. Jako pla­neta biedna i umiar­ko­wa­nie zaco­fana w porów­na­niu z innymi zamiesz­ka­nymi świa­tami nie nale­że­li­śmy do głów­nych gra­czy zmien­nego spek­trum han­dlu mię­dzy­gwiezd­nego. Nie­wiele eks­por­to­wa­li­śmy: doświad­cze­nie wojenne i kilka nie­cie­ka­wych bio­pro­duk­tów pozy­ski­wa­nych w dżun­gli. Chęt­nie kupi­li­by­śmy od Demar­chi­stów wszel­kie egzo­tyczne zaawan­so­wane pro­dukty i usługi, ale tylko naj­bo­gatsi ze Skraju Nieba mogli sobie na nie pozwo­lić. Gdy zawi­jały do nas statki, spe­ku­lo­wano, że zostały wypchnięte z bar­dziej docho­do­wych ryn­ków – z tras Yel­low­stone-Sol albo Fand-Yel­low­stone-Grand Teton – albo że i tak musiały się tu zatrzy­mać do remontu. Zda­rzało się to prze­cięt­nie raz na dzie­sięć stan­dar­do­wych lat i zawsze nas wtedy kiwano.

– Czy tu wła­śnie umarł Haus­smann? – spy­ta­łem.

– Gdzieś w pobliżu – odparł Die­ter­ling. Odgłos naszych kro­ków niósł się echem, gdy szli­śmy przez wielką halę. – Ni­gdy się nie dowie­dzą, gdzie dokład­nie, bo nie było wtedy dokład­nych map. Ale musiało to być parę kilo­me­trów stąd. Na pewno w gra­ni­cach Nueva Val­pa­ra­iso. Począt­kowo zamie­rzali spa­lić ciało, ale potem posta­no­wili je zabal­sa­mo­wać, by go zacho­wać jako przy­kład dla innych.

– Ale kult nie powstał od razu?

– Nie. Sky Haus­smann miał paru zwa­rio­wa­nych sym­pa­ty­ków, ale trudno to uznać za Kościół. To przy­szło potem. San­tiago był głów­nie świecki, ale z ludz­kiej psy­chiki nie tak łatwo wyko­rze­nić reli­gię. Czyny Skya sto­pili wybiór­czo z tym, co zapa­mię­tali z domu, jedno zacho­wali, dru­gie odrzu­cili, jak im paso­wało. Kilka poko­leń trwało wypra­co­wa­nie szcze­gó­łów, a potem nie dało się już tego ruchu powstrzy­mać.

– A potem, gdy zbu­do­wano most?

– Do tego czasu jedna z Haus­sman­now­skich sekt stała się posia­da­czem ciała. Nadali sobie nazwę Kościół Skya. Dla wygody, jeśli nie z innych powo­dów, doszli do wnio­sku, że Haus­smann musiał umrzeć nie w pobliżu mostu, ale dokład­nie pod nim. I że most to nie winda kosmiczna – a nawet gdyby był windą, to sta­no­wi­łoby to jego zewnętrzną funk­cję – tylko znak Boga: gotowe sank­tu­arium poświę­cone zbrodni i chwale Skya Haus­smanna.

– Ale to prze­cież ludzie skon­stru­owali i zbu­do­wali ten most.

– Z woli boskiej. Nie rozu­miesz, Tan­ner? Nie można tego kwe­stio­no­wać. Pod­daj się od razu.

Minę­li­śmy sek­cia­rzy – dwóch męż­czyzn i kobietę – idą­cych w prze­ciwną stronę. Mia­łem prze­możne wra­że­nie cze­goś zna­jo­mego, nie pamię­ta­łem jed­nak, czy już przed­tem ich widzia­łem. Byli ubrani w popie­late bluzy, nosili dłu­gie włosy. Jeden z męż­czyzn miał umo­co­wany przy czaszce mecha­niczny dia­dem – może to urzą­dze­nie zada­jące ból? Lewy rękaw dru­giego wyznawcy zwi­sał pła­sko przy­pięty do boku. Na czole kobiety wid­niał mały znak w kształ­cie del­fina. Przy­po­mnia­łem sobie, że Sky Haus­smann zaprzy­jaź­nił się z del­finami na pokła­dzie San­tiago i spę­dzał czas z tymi isto­tami, któ­rych uni­kali inni człon­ko­wie załogi.

Dziwne wydało mi się wspo­mnie­nie tego faktu. Chyba ktoś mi kie­dyś o tym mówił.

– Przy­go­to­wa­łeś pisto­let? – spy­tał Die­ter­ling. – Na wszelki wypa­dek. Możemy za rogiem wpaść na tego dra­nia, kiedy będzie sobie aku­rat zawią­zy­wał sznu­ro­wa­dła.

Pokle­pa­łem pisto­let, upew­nia­jąc się, że jest na miej­scu.

– Dziś raczej nie będziemy mieli szczę­ścia – powie­dzia­łem do Migu­ela.

Prze­szli­śmy przez drzwi w wewnętrz­nej ścia­nie hali. Mnisi zaśpiew miał teraz bez wąt­pie­nia ludz­kie brzmie­nie; ton był nie­mal dosko­nały, ale cze­goś w nim bra­ko­wało.

Po raz pierw­szy od wej­ścia do ter­mi­nalu zoba­czy­li­śmy nić. Obszar odjaz­dów, gdzie wkro­czy­li­śmy, był olbrzy­mim owal­nym pomiesz­cze­niem oto­czo­nym gale­rią; na niej sta­li­śmy. Główny poziom znaj­do­wał się setki metrów poni­żej i nić nur­ko­wała z góry, wynu­rzała się z sufitu przez drzwi źre­ni­cowe, potem bie­gła w dół, do miej­sca, gdzie była rze­czy­wi­ście zako­twi­czona i gdzie czy­hały urzą­dze­nia ser­wi­sowe, remon­tu­jące i kon­ser­wu­jące dźwigi. To stam­tąd docho­dziła żałobna pieśń; nio­sła się wyżej dzięki oso­bli­wej aku­styce tego pomiesz­cze­nia.

Most – poje­dyn­cza cienka nić z hiper­dia­mentu, bie­gnąca z powierzchni na orbitę syn­chro­niczną – na całej nie­mal dłu­go­ści miał tylko pięć metrów śred­nicy, a więk­szość z tego była pusta i tylko na ostat­nim kilo­me­trze, przed ter­mi­na­lem, liczył trzy­dzie­ści metrów sze­ro­ko­ści; zwę­żał się stop­niowo wraz z wyso­ko­ścią. Ta dodat­kowa sze­ro­kość miała zna­cze­nie czy­sto psy­cho­lo­giczne: wielu pasa­że­rów rezy­gno­wało z podróży na orbitę, gdy zoba­czyło, jak wąska jest nić, na któ­rej mieli jechać. Wobec tego wła­ści­ciele mostu posze­rzyli jego widoczną część bar­dziej, niż było to konieczne.

Wago­niki windy przy­jeż­dżały i odjeż­dżały co parę minut, wzno­sząc się i opa­da­jąc po prze­ciw­nych stro­nach kolumny. Przy­cze­pione magne­tycz­nie, miały kształt smu­kłego walca, wypro­fi­lo­wa­nego tak, by obej­mo­wał pra­wie połowę nici. Były wie­lo­pię­trowe, z osob­nymi pozio­mami prze­zna­czo­nymi na jadal­nie, sale rekre­acyjne, miej­sca do spa­nia. Zsu­wały się i wjeż­dżały prze­waż­nie puste, z ciem­nymi prze­dzia­łami pasa­żer­skimi. Tylko w co pią­tym lub co szó­stym podró­żo­wała garstka osób. Puste wago­niki świad­czyły o eko­no­micz­nej mize­rii mostu, ale samo w sobie nie sta­no­wiło to wiel­kiego pro­blemu. Koszty utrzy­ma­nia ruchu były małe w porów­na­niu z kosz­tem mostu i puste wagony nie wpły­wały na roz­kład jazdy wago­nów peł­nych. Z daleka miało się złu­dze­nie, że są zapeł­nione i panuje dobra koniunk­tura, na co wła­ści­ciele mostu już dawno stra­cili nadzieję, odkąd prze­jął go Kościół. Pora mon­su­nowa mogła two­rzyć ilu­zję, że na woj­nie panuje zastój, ale już pla­no­wano nowe kam­pa­nie: stra­te­dzy symu­lo­wali na kom­pu­te­rach ofen­sywy i inwa­zje na wraże tereny.

Z gale­rii wysu­wał się zawrotny szklany jęzor niczym nie­pod­trzy­my­wany, docie­rał pra­wie do nici, zosta­wia­jąc tylko miej­sce na ruch wago­nika. Nie­któ­rzy podróżni z baga­żem już cze­kali na języku; wśród nich grupa dobrze ubra­nych ary­sto­kra­tów. Nie było jed­nak Reivi­cha ani osób przy­po­mi­na­ją­cych jego kom­pa­nów. Roz­ma­wiali lub obser­wo­wali wia­do­mo­ści na ekra­nach, które uno­siły się wokół pomiesz­cze­nia niczym pro­sto­kątne, wąskie tro­pi­kalne ryby; migo­tały na nich spra­woz­da­nia finan­sowe i wywiady ze zna­nymi oso­bami.

Przy pod­sta­wie języka stała budka, w któ­rej kobieta o znu­dzo­nej minie sprze­da­wała bilety.

– Pocze­kaj tu – popro­si­łem Die­ter­linga.

Kobieta spoj­rzała na mnie, gdy pod­sze­dłem do kasy. Miała na sobie pognie­ciony mun­dur Zarządu Mostu, a pod oczami sine pół­księ­życe, nabie­głe krwią i spuch­nięte.

– Słu­cham?

– Jestem zna­jo­mym Argenta Reivi­cha. Muszę się z nim natych­miast skon­tak­to­wać.

– Nie­stety, to nie­moż­liwe.

Tego się spo­dzie­wa­łem.

– Kiedy wyje­chał?

– Przy­kro mi, ale nie mogę udzie­lić infor­ma­cji – odparła kobieta noso­wym gło­sem, poły­ka­jąc spół­gło­ski.

Ski­ną­łem głową.

– Jed­nak nie zaprze­cza pani, że prze­szedł przez ter­mi­nal?

– Przy­kro mi, ale…

– Niech pani da spo­kój. – Łago­dzi­łem swoją odzywkę pojed­naw­czym uśmie­chem. – Prze­pra­szam, nie chcę być nie­grzeczny, ale mam do przy­ja­ciela bar­dzo pilną sprawę. Muszę mu coś prze­ka­zać, widzi pani, cenny skład­nik dzie­dzic­twa Reivi­chów. Czy mogę się z nim jakoś poro­zu­mieć wtedy, gdy wjeż­dża, czy muszę cze­kać, aż się dosta­nie na orbitę?

Kobieta się wahała. Prze­pisy zabra­niały prze­ka­zy­wa­nia infor­ma­cji, o jakie pro­si­łem, ale musia­łem jej się wydać szcze­rze zatro­skany. A poza tym naj­wy­raź­niej bogaty.

Spoj­rzała na displej.

– Może pan zosta­wić wia­do­mość, żeby się z panem skon­tak­to­wał, gdy dotrze do ter­mi­nalu na orbi­cie.

Czyli jesz­cze tam nie dotarł i na­dal wjeż­dża po nici.

– Chyba będzie lepiej, jeśli ruszę za nim – oznaj­mi­łem. – W ten spo­sób zmi­ni­ma­li­zuję czas dotar­cia do niego. Prze­każę mu ten przed­miot i wrócę.

– Tak, to roz­sądne. – Przyj­rzała mi się, wyczu­wa­jąc być może coś podej­rza­nego w moim zacho­wa­niu, ale nie zaufała swej intu­icji na tyle, by mnie zatrzy­mać. – Musi się pan pośpie­szyć. Naj­bliż­szy wago­nik zaraz zacznie przyj­mo­wa­nie pasa­że­rów.

Spoj­rza­łem tam, gdzie jęzor wysu­wał się do nici, i zoba­czy­łem pustą windę wyjeż­dża­jącą z obszaru ser­wi­so­wego.

– Pro­szę więc o bilet.

– Rozu­miem, że potrzebny panu powrotny? – Kobieta prze­tarła oczy. – Pięć­set pięć­dzie­siąt australi.

Wyją­łem z port­fela bank­noty Połu­dniow­ców.

– To zdzier­stwo – powie­dzia­łem. – Ener­gia potrzebna do wynie­sie­nia mnie na orbitę kosz­tuje jedną dzie­siątą tego, ale przy­pusz­czam, że część zabiera Kościół Skya.

– Nie twier­dzę, że nie, ale aku­rat tutaj nie powi­nien pan źle się wyra­żać o Kościele.

– Tak sły­sza­łem. Pani chyba do nich nie należy?

– Nie – odparła, wrę­cza­jąc mi resztę w niskich bank­no­tach. – Ja tu tylko pra­cuję.

Sek­cia­rze zawład­nęli mostem jakieś dzie­sięć lat temu, gdy doszli do prze­ko­na­nia, że w tym miej­scu został ukrzy­żo­wany Sky Haus­smann. Pew­nej nocy, nim kto­kol­wiek zdą­żył się zorien­to­wać, opa­no­wali most. Ogło­sili, że roz­ło­żyli gęsto kani­stry-pułapki z wiru­sem, i zagro­zili, że go uwol­nią, gdyby pró­bo­wano ich wyrzu­cić. Wirus – jeśli był w znacz­nym stę­że­niu – mógłby się roz­nieść z wia­trem bar­dzo daleko, zara­ża­jąc połowę Pół­wy­spu. Może ble­fo­wali, ale nikt nie chciał ryzy­ko­wać dobra przy­pad­ko­wych milio­nów ludzi. Sekta się utrzy­mała, pozwo­liła Zarzą­dowi Mostu na­dal zarzą­dzać mostem, choć załoga musiała być stale uod­por­niana prze­ciw ska­że­niu. Tera­pia anty­wi­ru­sowa dawała efekty uboczne, więc praca w ter­mi­nalu nie cie­szyła się popu­lar­no­ścią. No i jesz­cze te nie­koń­czące się mni­sie śpiewy.

Kobieta wrę­czyła mi bilet.

– Mam nadzieję, że dotrę na czas na orbitę – powie­dzia­łem.

– Poprzed­nia winda wyru­szyła godzinę temu. Jeśli pań­ski przy­ja­ciel w niej był… – Prze­rwała, a ja wie­dzia­łem, że nie ma „jeśli”. – Jest spora szansa, że gdy pan tam dotrze, zasta­nie go pan w ter­mi­nalu orbi­tal­nym.

– Miejmy nadzieję, że powita mnie z wdzięcz­no­ścią.

Chciała się uśmiech­nąć, ale zre­zy­gno­wała. Mimo wszystko wyma­gało to wiele wysiłku.

– Jestem pewna, że pad­nie z wra­że­nia.

Scho­wa­łem bilet, podzię­ko­wa­łem kasjerce – współ­czu­łem kobie­ci­nie, że musi tu pra­co­wać – i posze­dłem do Die­ter­linga. Oparty o niską szklaną ścianę ota­cza­jącą jęzor, z nie­obec­nym spo­koj­nym wyra­zem twa­rzy, spo­glą­dał w dół na człon­ków sekty. Przy­po­mniało mi się, jak kie­dyś w dżun­gli ura­to­wał mi życie pod­czas ataku hama­driad. Wtedy też widzia­łem u niego tę samą obo­jętną minę sza­chi­sty gra­ją­cego z prze­ciw­ni­kiem znacz­nie niż­szej klasy.

– No i co? – spy­tał, gdy pod­sze­dłem.

– Już wsiadł do windy.

– Kiedy?

– Godzinę temu. Kupi­łem sobie bilet. Ty też kup dla sie­bie, ale w żaden spo­sób nie zdradź, że podró­żu­jemy razem.

– Może nie powi­nie­nem z tobą jechać, bra­chu?

– Będziesz bez­pieczny. – Ści­szy­łem głos. – Stąd aż do wyj­ścia w ter­mi­nalu orbi­tal­nym nie ma żad­nych kon­troli gra­nicz­nych. Możesz swo­bod­nie wje­chać i zje­chać, nikt cię nie aresz­tuje.

– Łatwo ci mówić, Tan­ner.

– Nie masz się czego bać, zapew­niam cię.

Pokrę­cił głową.

– Nie ma sensu, żeby­śmy podró­żo­wali razem, nawet tylko tą samą windą. Reivich mógł tu zor­ga­ni­zo­wać bar­dzo sku­teczny moni­to­ring.

Już chcia­łem zaprze­czyć, ale przy­pusz­cza­łem, że ma rację. Podob­nie jak Cahu­ella, Die­ter­ling, opusz­cza­jąc Skraj Nieba, nara­żał się na areszt pod zarzu­tem prze­stępstw wojen­nych. Obaj byli w ogól­no­ukła­do­wej bazie danych i za ich głowy wyzna­czono znaczną nagrodę, choć Cahu­ella już nie żył.

– Dobrze – powie­dzia­łem. – Jest jesz­cze dodat­kowy powód, żebyś tu został. Przy­naj­mniej trzy dni będę z dala od Gadziarni. Ktoś kom­pe­tentny musi doglą­dać domu.

– Jesteś pewien, że sam potra­fisz się upo­rać z Reivi­chem?

Wzru­szy­łem ramio­nami.

– Potrzebny jest tylko jeden strzał.

– I ty go oddasz – powie­dział z wyraźną ulgą. – W takim razie dziś w nocy wra­cam do Gadziarni. Z żywym zain­te­re­so­wa­niem będę słu­chał wia­do­mo­ści.

– Zro­bię wszystko, żeby cię nie zawieść. Życz mi powo­dze­nia.

Die­ter­ling uści­snął mi dłoń.

– Uwa­żaj na sie­bie, Tan­ner. Nie wyzna­czono za cie­bie nagrody, ale i tak nie uda ci się stąd odejść bez wyja­śnień. Sam musisz wymy­ślić spo­sób, jak pozbyć się pisto­letu.

Ski­ną­łem głową.

– Strasz­nie ci go bra­kuje. Kupię ci taki na uro­dziny.

Przez chwilę mi się przy­glą­dał, jakby coś jesz­cze chciał dodać, po czym odwró­cił się i odszedł. Obser­wo­wa­łem, jak wycho­dzi z pomiesz­cze­nia i znika w ciem­nej hali. Po dro­dze dobie­rał odpo­wiedni kolor płasz­cza – odda­la­jąca się postać o sze­ro­kich ple­cach migo­tała.

Sta­ną­łem przy win­dzie, cze­ka­jąc na swój wago­nik. Wło­ży­łem dłoń do kie­szeni – wyczu­łem zimny, twardy jak dia­ment pisto­let.

Trzy

Trzy

– Pro­szę pana? Za pięt­na­ście minut poda­dzą kola­cję na dol­nym pokła­dzie. Czy zechce pan dołą­czyć do reszty pasa­że­rów?

Drgną­łem – nie sły­sza­łem przed­tem kro­ków na scho­dach pro­wa­dzą­cych na pokład wido­kowy. Myśla­łem, że jestem zupeł­nie sam. Pasa­że­ro­wie od razu scho­wali się w kabi­nach – podróż miała tro­chę potrwać i warto było roz­pa­ko­wać bagaże – ja nato­miast wsze­dłem na pokład wido­kowy, by obser­wo­wać odjazd. Dosta­łem kabinę, ale nie musia­łem niczego roz­pa­ko­wy­wać.

Wzno­sze­nie zaczęło się nie­sa­mo­wi­cie łagod­nie. Począt­kowo w ogóle nie sły­szało się żad­nego dźwięku, nie odczu­wało wzno­sze­nia ani wibra­cji, tylko gładki ślizg, nie­zau­wa­żal­nie powolny, lecz ze stale rosnącą szyb­ko­ścią. Spoj­rza­łem w dół, usi­łu­jąc dostrzec sek­cia­rzy, ale widok mia­łem pod takim kątem, że widzia­łem tylko paru maru­de­rów, choć poni­żej musiała być masa ludzi. Wła­śnie jecha­li­śmy przez źre­nicę sufitu, gdy zasko­czył mnie tam­ten głos.

Odwró­ci­łem się. Mówił do mnie ser­wi­tor, nie czło­wiek. Miał wycią­galne ramiona i bar­dzo wysty­li­zo­waną głowę, ale bra­ko­wało mu nóg albo kół; jego tors zwę­żał się jak tułów osy. Robot poru­szał się na szy­nie zamon­to­wa­nej w sufi­cie, do któ­rej był przy­mo­co­wany zakrzy­wio­nym wysię­gni­kiem wysta­ją­cym mu z ple­ców.

– Pro­szę pana? – zaczął ponow­nie, tym razem w norte. – Kola­cja zosta­nie podana…

– Już mówi­łeś i zro­zu­mia­łem. – Pomy­śla­łem, że zawie­ra­nie zna­jo­mo­ści z ary­sto­kra­tami jest ryzy­kowne, ale potem dosze­dłem do wnio­sku, że bar­dziej ryzy­kowne byłoby podej­rzane trzy­ma­nie się z dala. Zasiądę z nimi do stołu i przed­sta­wię im jakieś fik­cyjne domy­sły. Odpo­wie­dzia­łem w norte; potrze­bo­wa­łem prak­tyki w tym języku. – Przyjdę za kwa­drans. Jesz­cze przez chwilę chciał­bym poob­ser­wo­wać widoki.

– Dobrze, pro­szę pana. Przy­go­tuję dla pana miej­sce przy stole.

Robot obró­cił się i bez­gło­śnie wysu­nął z pokładu, a ja wró­ci­łem do podzi­wia­nia widoku. Trudno powie­dzieć, czego się wtedy spo­dzie­wa­łem, ale z pew­no­ścią zoba­czy­łem rze­czy zaska­ku­jące. Minę­li­śmy skle­pie­nie holu sta­cji, jed­nak ter­mi­nal był znacz­nie wyż­szy niż hol i cią­gle się wzno­si­li­śmy w gór­nych rejo­nach budynku. Prze­ko­na­łem się, że tu wła­śnie obse­sja na punk­cie Skya Haus­smanna osią­gnęła swój szczyt. Po ukrzy­żo­wa­niu Haus­smanna sek­cia­rze zabal­sa­mo­wali jego ciało, opa­ko­wali w dziwną mate­rię o zie­lon­ka­wo­sza­rym oło­wia­nym poły­sku, wywin­do­wali go aż tutaj na wielki wysu­nięty dziób, który wysta­wał z wewnętrz­nej ściany i nie­mal doty­kał samej nici. Ciało Haus­smanna przy­po­mi­nało stat­kową figurę roz­cią­gniętą pod buksz­pry­tem wiel­kiego żaglowca.

Roze­brali go do pasa, roz­po­starli sze­roko jego ramiona i przy­mo­co­wali do masztu w kształ­cie krzyża. Nogi miał zwią­zane, a prawy nad­gar­stek prze­bity gwoź­dziem (nad­gar­stek, nie dłoń – wirus wywo­łu­jący styg­mat pomy­lił ten szcze­gół), a znacz­nie więk­szy kawał metalu wpa­ko­wano mu w górną część zma­sa­kro­wa­nej lewej ręki. Zarówno te szcze­góły, jak i wyraz otę­pia­łego cier­pie­nia na twa­rzy, zostały miło­sier­nie zama­zane w pro­ce­sie pako­wa­nia. Nie dało się odczy­tać rysów twa­rzy, ale wszyst­kie niu­anse męki zostały wpi­sane w wygięty łuk karku, w szczęki zaci­śnięte jakby w spa­zmie po pora­że­niu prą­dem. Powinni pora­zić go prą­dem, pomy­śla­łem. To byłoby bar­dziej lito­ściwe, bez względu na to, jakie popeł­nił zbrod­nie.

Byłoby to jed­nak za pro­ste. Doko­nali egze­ku­cji na czło­wieku, który dopu­ścił się rze­czy prze­ra­ża­ją­cych, ale rów­no­cze­śnie glo­ry­fi­ko­wali tego, który obda­ro­wał ich całym świa­tem. Ukrzy­żo­wa­niem wyra­żali zarówno uwiel­bie­nie, jak i nie­na­wiść.

I tak już pozo­stało.

Winda sunęła parę metrów od Skya; kuli­łem się, chcia­łem, by jak naj­szyb­ciej stąd odje­chała. Mia­łem wra­że­nie, że wielka prze­strzeń jest komorą pogło­sów, z echem nie­skoń­czo­nego bólu.

Zaswę­działa mnie ręka. Potar­łem nią o barierkę. Zamkną­łem oczy, aż wyje­cha­li­śmy z ter­mi­nalu, wzno­sząc się w noc.

***

– Napije się pan jesz­cze wina, panie Mira­bel? – spy­tała lisia żona ary­sto­kraty sie­dzą­cego naprze­ciwko mnie.

– Nie, dzię­kuję – odpar­łem. Osu­szy­łem usta ser­wetką. – Pozwoli pani, że się oddalę. Chciał­bym poob­ser­wo­wać widoki.

– Szkoda. – Kobieta z roz­cza­ro­wa­niem wydęła usta.

– Będzie nam bra­ko­wało pań­skich opo­wie­ści, panie Tan­ner – stwier­dził męż­czy­zna.

Uśmiech­ną­łem się. Pod­czas obiadu udało mi się prze­cier­pieć godzinę sztyw­nej roz­mowy. Dorzu­ca­łem od czasu do czasu jakąś aneg­dotę, by prze­rwać nie­zręczną ciszę, jaka zapa­dała przy stole, gdy któ­ryś z gości poczy­nił uwagę uznaną za nie­zręczną w ramach krę­pu­ją­cej, acz nie­spre­cy­zo­wa­nej ety­kiety ary­sto­kra­tów. Parę razy musia­łem roz­są­dzić spory mię­dzy pół­nocną a połu­dniową frak­cją – chcąc nie chcąc, sta­wa­łem się wów­czas adwo­ka­tem jed­nej ze stron. Moje prze­bra­nie nie było chyba cał­ko­wi­cie prze­ko­nu­jące, gdyż nawet Pół­nocni zda­wali sobie sprawę, że nie mam bez­po­śred­niego związku z Połu­dniow­cami.

Nie miało to więk­szego zna­cze­nia. Dzięki prze­bra­niu kasjerka, prze­ko­nana, że jestem ary­sto­kratą, udzie­liła mi infor­ma­cji, któ­rych nor­mal­nie by odmó­wiła. Strój umoż­li­wił mi prze­by­wa­nie tu z ary­sto­kra­cją, ale i tak wcze­śniej czy póź­niej się go pozbędę. Nie byłem czło­wie­kiem poszu­ki­wa­nym – zale­d­wie osob­ni­kiem o męt­nej prze­szło­ści i męt­nych powią­za­niach. Rów­nież moje nazwi­sko, Tan­ner Mira­bel, było znacz­nie bez­piecz­niej­sze niż jakaś naprędce wymy­ślona linia ary­sto­kra­tyczna. Na szczę­ście nazwi­sko brzmiało neu­tral­nie, nie nio­sło sko­ja­rzeń ani z ary­sto­kra­cją, ani żad­nych innych. W odróż­nie­niu od towa­rzy­stwa przy stole nie mogłem wywieść swej linii gene­alo­gicz­nej od cza­sów przy­by­cia Flo­tylli; osoba o nazwi­sku Mira­bel naj­praw­do­po­dob­niej dotarła na Skraj Nieba pół wieku po tym wyda­rze­niu. W oczach ary­sto­kra­cji byłem par­we­niu­szem i kmie­ciem, ale nikt – z wro­dzo­nego taktu – o tym gło­śno nie napo­mknął. Wszy­scy byli dłu­go­wieczni, wywo­dzili swe linie gene­alo­giczne nie tylko od Flo­tylli, ale też ze spisu pasa­że­rów, od któ­rego dzie­liła ich zale­d­wie jedna lub dwie gene­ra­cje. Natu­ral­nie zakła­dano, że tak jak oni mam wspo­ma­gane geny i dostęp do takich samych tech­no­lo­gii tera­peu­tycz­nych.

Ale o ile Mira­be­lo­wie praw­do­po­dob­nie przy­byli na Skraj Nieba po Flo­tylli, nie przy­nie­śli ze sobą żad­nej dzie­dzicz­nej korek­cji dłu­go­wiecz­no­ści. Może pierw­sza gene­ra­cja żyła dłu­żej, niż trwa prze­ciętne ludz­kie życie, ale ta cecha nie została prze­ka­zana następ­nym poko­le­niom.

Ja nato­miast nie mia­łem dość pie­nię­dzy, by nabyć ją na rynku. Cahu­ella pła­cił mi sowi­cie, lecz to nie wystar­czało, by aż tak dać się złu­pić Ultra­som. I pra­wie nie miało zna­cze­nia. Tylko jedna dwu­dzie­sta popu­la­cji pla­nety posia­dała tę korek­cję. Reszta z nas babrała się w woj­nie albo ledwo wią­zała koniec z koń­cem w krót­kich okre­sach mię­dzy­woj­nia. Naj­waż­niej­szym pro­ble­mem było to, jak prze­żyć następny mie­siąc, a nie następny wiek.

Gdy więc tylko poru­szono temat tech­nik dłu­go­wiecz­no­ści, roz­mowa przy stole stała się zde­cy­do­wa­nie nie­zręczna. Sta­ra­łem się zre­lak­so­wać… a słowa niech sobie płyną obok mnie. Jed­nak gdy docho­dziło do spo­rów, wyzna­czano mi rolę roz­jemcy.

– Tan­ner będzie to wie­dział. – Zwra­cano się do mnie, bym zapro­po­no­wał wyj­ście z impasu.

– To skom­pli­ko­wane zagad­nie­nie – stwier­dza­łem.

Albo: „Widocz­nie wcho­dzą tu w grę głęb­sze sprawy”. Albo: „Uwa­żam, że z mojej strony nie­etyczne byłoby wypo­wia­da­nie się na ten temat… Rozu­mieją pań­stwo, cho­dzi o docho­wa­nie tajem­nicy”.

Po godzi­nie takiej roz­mowy zapra­gną­łem samot­no­ści.

Wsta­łem od stołu, popro­si­łem o wyba­cze­nie i wsze­dłem krę­co­nymi scho­dami, pro­wa­dzą­cymi na pokład wido­kowy nad pozio­mem kabin i jadal­nią. Per­spek­tywa zrzu­ce­nia ary­sto­kra­ciej skóry spodo­bała mi się i po raz pierw­szy od wielu godzin czu­łem lekką zawo­dową satys­fak­cję. Wszystko było pod kon­trolą. Gdy dotar­łem na górę, mój ser­wi­tor kabi­nowy przy­go­to­wał dla mnie guin­dado. Nawet spo­sób, w jaki drink zamglił mi zwy­kłą jasność myśli, nie był przy­kry. Mam dużo czasu, by wytrzeź­wieć – co naj­mniej sie­dem godzin, nim ponow­nie będzie mi potrzebna ostrość zmy­słów zabójcy.

Teraz wzno­si­li­śmy się szybko; po wyjeź­dzie z ter­mi­nalu winda przy­śpie­szyła do pię­ciu­set kilo­me­trów na godzinę, ale nawet z tą pręd­ko­ścią dotar­cie do ter­mi­nalu orbi­tal­nego – tysiące kilo­me­trów nad nami – zaj­mie czter­dzie­ści godzin. Winda poczwór­nie zwięk­szyła pręd­kość, gdy opu­ściła atmos­ferę, co zapewne nastą­piło pod­czas pierw­szego dania.

Mia­łem cały pokład wido­kowy dla sie­bie.

Inni pasa­że­ro­wie roz­pro­szą się po kola­cji w pię­ciu salach nad jadal­nią. Winda z powo­dze­niem mie­ściła pięć­dzie­siąt osób i nie wyda­wała się przy tym zatło­czona, ale dziś było nas zale­d­wie sied­mioro, wli­cza­jąc mnie. Cała podróż zaj­mo­wała dzie­sięć godzin. Obroty sta­cji wokół Skraju Nieba były zsyn­chro­ni­zo­wane z dobo­wym obro­tem pla­nety, więc sta­cja zawsze wisiała dokład­nie nad Nueva Val­pa­ra­iso, nie­ru­chomo nad rów­ni­kiem. Wie­dzia­łem, że na Ziemi ist­nieją kosmiczne mosty osią­ga­jące wyso­kość trzy­dzie­stu sze­ściu tysięcy kilo­me­trów, ale ponie­waż Skraj Nieba obra­cał się nieco szyb­ciej i oddzia­ły­wał z nieco słab­szym przy­cią­ga­niem gra­wi­ta­cyj­nym, orbity syn­chro­niczne były szes­na­ście tysięcy kilo­me­trów niż­sze. Nić miała jed­nak dłu­gość dwu­dzie­stu tysięcy kilo­me­trów, a to zna­czyło, że jej ostatni górny kilo­metr dozna­wał nie­sa­mo­wi­tego naprę­że­nia ze strony dzie­więt­na­stu tysięcy kilo­me­trów odcinka poni­żej. Nić była pusta, jej ściany sta­no­wiła krata pie­zo­elek­trycz­nie wzmoc­nio­nego hiper­dia­mentu, ale cał­ko­wity cię­żar, jak sły­sza­łem, wyno­sił pra­wie dwa­dzie­ścia milio­nów ton. Za każ­dym razem, gdy opusz­cza­łem stopę na pod­łogę pokładu, byłem świa­dom tego maleń­kiego naci­sku, jaki wywie­ram dodat­kowo na nić. Sącząc guin­dado, zasta­na­wia­łem się, jaką tole­ran­cję dla punktu zerwa­nia uwzględ­nili kon­struk­to­rzy nici. Potem już bar­dziej racjo­nal­nie pomy­śla­łem, że nić nie­sie zale­d­wie małą część ruchu, jaką byłaby w sta­nie obsłu­żyć. Od tej chwili przy oknie wido­ko­wym stą­pa­łem pew­niej.

Zasta­na­wia­łem się, czy Reivich jest na tyle spo­kojny, by raczyć się teraz drin­kiem.

Widok powi­nien być spek­ta­ku­larny, ale nawet w rejo­nach, gdzie jesz­cze nie zapa­dła noc, Pół­wy­sep zakry­wała war­stwa chmur mon­su­no­wych. Ponie­waż pla­neta krą­żyła po orbi­cie bli­skiej Łabę­dziowi, pora mon­su­nów nastę­po­wała mniej wię­cej co sto dni i trwała nie­całe dzie­sięć, pięt­na­ście dni w każ­dym krót­kim roku. Ponad ostro zakrzy­wio­nym hory­zon­tem niebo zmie­niało barwę przez odcie­nie nie­bie­skiego do ciem­no­gra­na­to­wego. Widzia­łem teraz jasne gwiazdy, a tuż nad głową tkwiła poje­dyn­cza stała gwiazda sta­cji orbi­tal­nej na dale­kim końcu nici, na­dal odle­gła. Zasta­na­wia­łem się, czy nie pójść spać. Lata żoł­nierki nauczyły mnie nie­mal zwie­rzę­cej zdol­no­ści czu­wa­nia pod­czas snu. Zabeł­ta­łem w kie­liszku resztkę drinka i pocią­gną­łem łyk. Teraz, gdy powzią­łem decy­zję, poczu­łem, że zmę­cze­nie ruszyło na mnie jak woda z prze­rwa­nej zapory. Czy­hało, wycze­ku­jąc oznak osła­bie­nia mej czuj­no­ści.

– Pro­szę pana?

Znów drgną­łem, ale tym razem sła­biej, gdyż pozna­łem głos ser­wi­tora.

– Pro­szę pana, jest do pana roz­mowa z pla­nety – mówiła maszyna. – Mam prze­łą­czyć do kabiny czy chce pan oglą­dać tutaj?

Zasta­na­wia­łem się, czy nie wró­cić do sie­bie, ale szkoda byłoby tra­cić widoki.

– Daj tutaj – powie­dzia­łem. – Ale jeśli ktoś zacznie wcho­dzić na górę, prze­rwij połą­cze­nie.

– Dobrze, pro­szę pana.

To na pewno Die­ter­ling. Nie zdą­żył wró­cić do Gadziarni, choć według mojej oceny powi­nien poko­nać dwie trze­cie drogi. Jak na niego to tro­chę za wcze­śnie, by się ze mną kon­tak­to­wać. Nie ocze­ki­wa­łem roz­mowy z nikim innym i nie mia­łem powo­dów do nie­po­koju.

A jed­nak. Głowa i ramiona, które wyło­niły się w oknie windy, nale­żały do Czer­wo­no­rę­kiego Vasqu­eza. Kamera gdzieś w pomiesz­cze­niu musiała mnie namie­rzyć i prze­su­nąć mój obraz – teraz wyda­wało się, że sto­imy twa­rzą w twarz, bo Vasquez patrzył mi pro­sto w oczy.

– Tan­ner, słu­chaj mnie, chło­pie.

– Słu­cham cię, Czer­wony – odpar­łem. Cie­kawe, czy usły­szał iry­ta­cję w moim gło­sie. – Co się tak waż­nego wyda­rzyło, że aż tu dzwo­nisz?

– Spa­daj, Mira­bel. Za pół minuty nie będzie ci do śmie­chu. – Powie­dział to takim tonem, że ode­bra­łem jego słowa nie jako groźbę, lecz ostrze­że­nie, bym przy­go­to­wał się na złe wie­ści.

– O co cho­dzi? Reivich znów wyciął nam jakiś numer?

– Nie wiem. Moi chłopcy powę­szyli i jestem cho­ler­nie prze­ko­nany, że on jest w tej nici, tak jak przy­pusz­czasz, jeden lub dwa wagony przed tobą.

– Więc na pewno nie z tego powodu dzwo­nisz.

– Nie. Dzwo­nię, bo ktoś zabił Węża.

– Die­ter­linga? – spy­ta­łem odru­chowo. Jakby mogło cho­dzić o kogoś innego.

Vasquez ski­nął głową.

– Jeden z moich chłop­ców zna­lazł go godzinę temu, ale nie wie­dział, z kim ma do czy­nie­nia, więc tro­chę to potrwało, nim wia­do­mość do mnie dotarła.

Budo­wa­łem zda­nia, mając wra­że­nie, że ich treść nie pocho­dzi z mojego umy­słu:

– Gdzie był? Co się stało?

– Był w twoim koło­wcu, na­dal zapar­ko­wa­nym na Norqu­inco. Z ulicy w ogóle nie było widać, że ktoś jest w środku. Mój czło­wiek spraw­dzał samo­chód, spe­cjal­nie zaj­rzał do środka i zoba­czył, że Die­tre­ling zsu­nął się z fotela. Jesz­cze oddy­chał.

– Co się stało?

– Ktoś do niego strze­lił. Na pewno się krę­cił w pobliżu koło­wca i cze­kał, aż Die­ter­ling wróci z mostu. Die­ter­ling musiał wła­śnie wsiąść i przy­go­to­wy­wać się do odjazdu.

– Jak go zastrze­lono?

– Stary, nie wiem, prze­cież nie robię tu u sie­bie sek­cji zwłok. – Vasquez przy­gryzł wargi. – Chyba jakimś pro­mie­niem. Z bli­ska, pro­sto w pierś.

Spoj­rza­łem na kie­li­szek guin­dando. To absur­dalne tak stać z drin­kiem w dłoni i w zwy­kłej towa­rzy­skiej poga­duszce mówić o śmierci przy­ja­ciela. Ale nie mia­łem gdzie odsta­wić kie­liszka.

Pocią­gną­łem łyk i odpar­łem z chło­dem, który mnie samego zdzi­wił.

– Sam wolę bro­nie pro­mie­niowe, ale wybrał­bym coś innego, gdy­bym chciał zabić, nie robiąc zbyt­niego zamie­sza­nia. Bro­nie pro­mie­niowe dają więk­szy błysk niż poci­skowe.

– Chyba że się strzela z małej odle­gło­ści, jak cios nożem. Bar­dzo mi przy­kro, chło­pie, ale chyba tak wła­śnie to się stało. Lufę przy­sta­wiono do ubra­nia. Bez świa­tła, bez hałasu, a jeśli nawet, to wszystko zakrył koło­wiec. W tam­tej oko­licy wie­czo­rem było wesoło. Ktoś roz­pa­lił ogni­sko koło mostu i ludziom to wystar­czyło, by posza­leć. Nikt raczej nie zauwa­żył strzału pro­mie­niem.

– Die­ter­ling nie nale­żał do osób, które sie­dzą bier­nie i dają się zabić.

– Może nie zdą­żył się na czas zorien­to­wać.

Zasta­no­wi­łem się. Docie­rał do mnie sam fakt śmierci, ale ogar­nąć wszyst­kie jej kon­se­kwen­cje, nie mówiąc o szoku emo­cjo­nal­nym… to musiało potrwać. Zmu­si­łem się do zada­nia sen­sow­nego pyta­nia:

– Jeśli się nie zorien­to­wał, to albo nie zwra­cał uwagi, albo mor­der­stwa doko­nał ktoś, kogo Die­ter­ling znał. Mówisz, że gdy go zna­leźli, jesz­cze oddy­chał?

– Tak, ale był nie­przy­tomny. Raczej nic dla niego nie mogli­śmy zro­bić.

– Jesteś pewien, że nic nie powie­dział?

– Nic nie powie­dział ani mnie, ani face­towi, który go zna­lazł.

– Facet… ten czło­wiek, który go zna­lazł… czy widzie­li­śmy go dziś wie­czo­rem?

– Nie. To jeden z ludzi, któ­rym kaza­łem cały dzień śle­dzić Reivi­cha.

I tak to miało wyglą­dać: Vasquez nie zamie­rzał udzie­lić wię­cej infor­ma­cji, dopóki sam z niego wszyst­kiego nie wycią­gnę.

– A jak długo ten czło­wiek dla cie­bie pra­cuje? Czy Die­ter­ling widział go kie­dyś przed­tem?

Trwało to długo, ale zro­zu­miał, do czego zmie­rzam.

– No, nie ma mowy, Tan­ner. Przy­się­gam ci, że mój czło­wiek nie ma z tym nic wspól­nego.

– Jest jed­nak podej­rzany. To samo doty­czy każ­dego, z kim się dziś wie­czo­rem spo­tka­li­śmy. Włą­cza­jąc cie­bie, Czer­wony.

– Ja bym go ni­gdy nie zabił. Chcia­łem, żeby mnie wziął na polo­wa­nie na węże.

Odpo­wiedź tak żało­śnie samo­lubna, że rów­nie dobrze mogła być praw­dziwa.

– To chyba stra­ci­łeś oka­zję.

– Nie mam z tym nic wspól­nego, Tan­ner.

– Ale to się stało na twoim tere­nie?

Już miał odpo­wie­dzieć, a ja zamie­rza­łem go zapy­tać, co zro­bił z cia­łem, gdy obraz roz­mył się w zakłó­ce­niach. W tym samym momen­cie nastą­pił silny błysk, jakby natarł rów­no­cze­śnie ze wszyst­kich stron, i oblał wszystko mdłą białą jasno­ścią.

Trwało to uła­mek sekundy.

I wystar­czyło. W tym twar­dym wybu­chu bez­barw­nego bla­sku roz­po­zna­łem coś nie­za­po­mnia­nego. Już wcze­śniej to widzia­łem. A może nawet wię­cej niż raz? Zasta­na­wia­łem się przez chwilę i wspo­mi­na­łem goź­dziki bia­łego świa­tła roz­kwi­ta­jące na tle gwiezd­nej czerni.

Wybuch jądrowy.

Oświe­tle­nie windy przy­ga­sło na kilka sekund, poczu­łem, jak cię­żar mojego ciała maleje, po czym wszystko wró­ciło do normy.

Ktoś zrzu­cił bombę ato­mową.

Omiótł nas impuls elek­tro­ma­gne­tyczny, inter­fe­ru­jąc przez chwilę z windą. Od dzie­ciń­stwa nie widzia­łem roz­bły­sku nukle­ar­nego. Jedna ze zdro­wo­roz­sąd­ko­wych teo­rii gło­siła, że wojnę trzeba toczyć przy uży­ciu środ­ków kon­wen­cjo­nal­nych. Nie potra­fi­łem oce­nić mocy ładunku, nie wie­dząc, z jak daleka pocho­dzi błysk, ale brak chmury w kształ­cie grzyba świad­czył o tym, że eks­plo­zja nastą­piła wysoko nad powierzch­nią pla­nety. To nie miało więk­szego sensu: zrzu­ce­nie poci­sku ato­mo­wego mogło ozna­czać tylko wstęp do ataku kon­wen­cjo­nal­nego, a obecna pora temu nie sprzy­jała. Wybu­chy na dużej wyso­ko­ści też nie miały sensu – woj­skowe sieci łącz­no­ści zostały uod­por­nione na ataki impul­sami elek­tro­ma­gne­tycznymi.

Może to był wypa­dek?

Myśla­łem o tym przez kilka sekund.

Potem usły­sza­łem szyb­kie kroki na krę­co­nych scho­dach mię­dzy kabi­nami roz­miesz­czo­nymi pio­nowo w win­dzie. Zoba­czy­łem jed­nego z ary­sto­kra­tów, z któ­rym jadłem kola­cję. Nie zapa­mię­ta­łem jego nazwi­ska, ale lewan­tyń­ska budowa ciała i zło­ci­sto­brą­zowa skóra pra­wie na pewno wska­zy­wały na osobę z pół­nocy. Był ubrany stroj­nie, w płaszcz do kolan kapiący cie­niami szma­ragdu i akwa­ma­ryny. I był wzbu­rzony. Za nim lisia żona przy­sta­nęła na ostat­nim stop­niu scho­dów, patrząc na nas.

– Widział pan to? – spy­tał męż­czy­zna. – Weszli­śmy tu, żeby mieć lep­szy widok, pan miał stąd najlep­szy. Wyglą­dało to na coś dużego. Pra­wie jak…

– Bomba ato­mowa? Chyba tak. – W moim polu widze­nia ska­kały duchy siat­ków­kowe, różowe kształty.

– Dzięki Bogu, że to gdzieś dalej.

– Cie­kawe, co nadaje sieć publiczna – powie­działa kobieta, spo­glą­da­jąc na displej w kształ­cie bran­so­lety.

Był zapewne pod­łą­czony do znacz­nie mniej wraż­li­wej sieci danych niż ta, z któ­rej korzy­stał Vasquez, bo kobieta uzy­skała natych­mia­stowe połą­cze­nie. Obrazy i tekst wylały się na ekra­nik urzą­dze­nia.

– I co? Podają jakieś wyja­śnie­nie? – spy­tał męż­czy­zna.

– Nie wiem, ale… – Unio­sła wzrok i zmarsz­czyła czoło. – Nie, to nie może być prawda. To nie do wiary.

– Co? Co mówią?

Spoj­rzała na męża, potem na mnie.

– Mówią, że zaata­ko­wano most. Że eks­plo­zja odcięła nić.

***

W pozba­wio­nych reali­zmu chwi­lach, jakie nastą­piły potem, winda na­dal gładko się wzno­siła.

– Nie – powie­dział męż­czy­zna. Usi­ło­wał zacho­wać spo­kój, ale nie cał­kiem mu się to uda­wało. – Na pewno się mylą. Muszą się mylić.

– Boże, mam nadzieję, że się mylą – powie­działa kobieta łamią­cym się gło­sem. – Ostat­nie ska­no­wa­nie neu­ro­nowe prze­szłam sześć mie­sięcy temu…

– A tam, sześć mie­sięcy! – krzyk­nął mąż. – Ja nie mia­łem ska­no­wa­nia od dzie­się­ciu lat!

Kobieta ciężko wes­tchnęła.

– Z pew­no­ścią muszą się mylić. Prze­cież my tu cią­gle sobie roz­ma­wiamy. Nie spa­damy z wrza­skiem na dół. – Znów z nie­po­ko­jem spoj­rzała na bran­so­letę.

– Co się dzieje? – spy­tał męż­czy­zna.

– Powta­rzają to samo, co przed chwilą.

– To jakieś nie­po­ro­zu­mie­nie albo wie­rutne kłam­stwo.

Co warto im ujaw­nić? – zasta­na­wia­łem się. Byłem prze­cież nie tylko ochro­nia­rzem. Pod­czas służby u Cahu­elli dowie­dzia­łem się o tej pla­ne­cie pra­wie wszyst­kiego, choć zdo­by­wane infor­ma­cje wią­zały się zwy­kle z zasto­so­wa­niami mili­tar­nymi. Mało wie­dzia­łem o moście, ale zna­łem przy­naj­mniej wła­sno­ści hiper­dia­mentu, sztucz­nego alo­tropu węgla, z któ­rego utkano most.

– Uwa­żam, że mogą mieć rację – oznaj­mi­łem.

– Ale prze­cież nic się nie zmie­niło! – zawo­łała kobieta.

– Nie musiało – odpar­łem. Narzu­ca­łem sobie spo­kój, prze­sta­wi­łem umysł w tryb zarzą­dza­nia kry­zy­sem – umie­jęt­ność nabyta pod­czas lat żoł­nierki. Gdzieś w tyle głowy sły­sza­łem swój oso­bi­sty wrzask prze­ra­że­nia, ale w tej chwili lepiej go było zigno­ro­wać. – Załóżmy, że most został prze­rwany. Jak pań­stwo sądzą, na jakiej wyso­ko­ści poni­żej nas nastą­pił błysk? Przy­pusz­czam, że przy­naj­mniej trzy tysiące kilo­me­trów.

– Co to ma wspól­nego z nami?

– Mnó­stwo – odpar­łem z wisiel­czym uśmie­chem. – Pro­szę sobie wyobra­zić most jako linę zwi­sa­jącą z orbity, wycią­gniętą pod wpły­wem swego wła­snego cię­żaru.

– Tak to sobie wła­śnie wyobra­żam.

– Zna­ko­mi­cie. Teraz pro­szę sobie wyobra­zić, że prze­cięto linę w poło­wie. Część powy­żej cię­cia na­dal zwisa z ter­mi­nalu orbi­tal­nego, ale odci­nek poni­żej zaczyna spa­dać na pla­netę.

– A więc jeste­śmy cał­ko­wi­cie bez­pieczni? – spy­tał męż­czy­zna. – Znaj­du­jemy się z pew­no­ścią powy­żej zerwa­nia. – Spoj­rzał w górę. – Nić jest nie­na­ru­szona aż do ter­mi­nalu orbi­tal­nego. To zna­czy, że jeśli cią­gle będziemy się wzno­sić, dotrzemy tam, dzięki Bogu.

– Nie dzię­ko­wał­bym mu zbyt pośpiesz­nie.

Spoj­rzał na mnie z bole­ściwą miną, jak­bym zby­tecz­nymi obiek­cjami psuł jakąś zawiłą grę salo­nową.

– Co pan ma na myśli?

– To nie zna­czy, że jeste­śmy bez­pieczni. Gdy prze­tnie się długą linę wiszącą pod wła­snym cię­ża­rem, część ponad nacię­ciem zacznie odska­ki­wać.

– No tak. – Spoj­rzał na mnie gniew­nie, jakby to, co mówię, dyk­to­wała zwy­kła zło­śli­wość. – Rozu­miem. Ale to nie odnosi się do naszej sytu­acji, ponie­waż nic takiego się nie stało.

– Nie twier­dzi­łem, że relak­sa­cja nastąpi natych­miast na całej nici. Jeśli nić została prze­rwana pod nami, fala relak­sa­cyjna potrze­buje tro­chę czasu, by do nas dotrzeć.

Teraz padło pełne obaw pyta­nie:

– Jak długo?

Nie zna­łem dokład­nej odpo­wie­dzi.

– Nie wiem. Pręd­kość dźwięku w hiper­dia­men­cie jest zbli­żona do tej w zwy­kłym dia­men­cie. Mniej wię­cej pięt­na­ście kilo­me­trów na sekundę. Jeśli zerwa­nie nastą­piło trzy tysiące kilo­me­trów pod nami, fala dźwię­kowa powinna dotrzeć… jakieś dwie­ście sekund po bły­sku ato­mo­wym. Fala relak­sa­cyjna powinna poru­szać się jed­nak wol­niej, sądzę… ale i tak nas dosię­gnie, nim dotrzemy na szczyt.

Wpa­so­wa­łem się ide­al­nie: gdy skoń­czy­łem mówić, impuls dźwię­kowy nad­szedł w postaci twar­dego wstrząsu, jakby winda – jadąca z pręd­ko­ścią dwóch tysięcy kilo­me­trów na godzinę – naje­chała na jakieś wybrzu­sze­nie.

– Grozi nam coś? – spy­tała kobieta gło­sem bli­skim histe­rii. – Jeśli prze­rwa­nie nastą­piło poni­żej nas… Boże, szkoda, że nie archi­wi­zo­wa­li­śmy się czę­ściej.

Mąż spoj­rzał na nią zło­wróżb­nie.

– Moja droga, twier­dzi­łaś, że loty do kli­niki ska­no­wa­nia są za dro­gie, by robić to regu­lar­nie.

– Nie musia­łeś tego tak dosłow­nie trak­to­wać.

Pod­nio­słem głos, by ich uci­szyć.

– Nie­stety grozi nam spore nie­bez­pie­czeń­stwo. Jeśli fala relak­sa­cyjna przy­brała postać kom­pre­sji wzdłuż­nej, jest szansa, że bez­piecz­nie na niej poje­dziemy. Ale jeśli w nici poja­wią się ruchy boczne, jak ruchy bicza…

– Kim pan jest? Inży­nie­rem? – spy­tał męż­czy­zna.

– Nie. Spe­cja­li­stą od cze­goś zupeł­nie innego.

Na scho­dach usły­sze­li­śmy odgłos kro­ków, gdy reszta grupy wcho­dziła na górę. Szarp­nię­cie musiało ich prze­ko­nać, że sytu­acja jest poważna.

– Co się dzieje? – spy­tał jeden z Połu­dniow­ców, potężny, wyż­szy od wszyst­kich o dobre trzy­dzie­ści cen­ty­me­trów.

– Jedziemy na prze­cię­tej nici – wyja­śni­łem. – Na pokła­dzie windy powinny być ska­fan­dry kosmiczne. Suge­ruję, byśmy jak naj­szyb­ciej je wło­żyli.

Spoj­rzał na mnie, jak­bym był nie­spełna rozumu.

– Ale prze­cież na­dal się wzno­simy! Cóż mnie obcho­dzi, co tam się stało pod nami! U nas jest w porządku. Most tak skon­stru­owano, żeby wytrzy­mał mnó­stwo naj­gor­szego gówna.

– Nie aż tyle.