Banita ebook

WOJCIECH ZIELIŃSKI

Banita

© 2021 Wojciech Zieliński

© 2021 WARBOOK Sp. z o.o.

Redaktor serii: Sławomir Brudny

Redakcja i korekta: Zespół redakcyjny

eBook: Dominik Trzebiński Du Châteaux, [email protected]

Projekt okładki: Corinna Wróbel // INTERMARUM

ISBN 978-83-66955-01-1

Wydawca: Warbook Sp. z o.o.

ul. Bładnicka 65

43-450 Ustroń, www.warbook.pl

Prolog

Poniedziałek, 25.04.1955, godz. 14:25 GMT (14:25 czasu lokalnego), Ko­pen­ha­ga, Ho­lan­dia

Dro­gi N.B.

W mo­men­cie gdy czy­tasz ten list, z pew­no­ścią wiesz już, że za­wa­rłem w nim ostat­nie sło­wa do Cie­bie. Po­mi­mo ró­żnic, ja­kie nas na­uko­wo dzie­li­ły, wa­żnym dla mnie jest, abyś pa­mi­ętał, że za­wsze ce­ni­łem Cię za­rów­no jako na­ukow­ca, jak i przy­ja­cie­la. Co oczy­wi­ście nie świad­czy o tym, że for­so­wa­na przez Cie­bie teo­ria me­cha­ni­ki kwan­to­wej jest pra­wi­dło­wa. To jed­nak, któ­ry z nas miał ra­cję, oraz czy w isto­cie Bóg gra w ko­ści, roz­sądzą po­ko­le­nia, któ­re na­dej­dą po nas, a kto wie, czy na­wet nie pó­źniej­sze.

Tę ko­re­spon­den­cję chcia­łem po­świ­ęcić in­ne­mu za­gad­nie­niu, zwi­ąza­ne­mu ze spra­wą, co do któ­rej by­li­śmy w pe­łni zgod­ni. Ko­ali­cja Na­uko­wa, któ­rą uda­ło nam się stwo­rzyć wraz z po­zo­sta­ły­mi jej świa­tły­mi człon­ka­mi jest, jak i z pew­no­ścią będzie, czy­mś nie­zwy­kłym i pio­nier­skim, a jej dzia­ła­nia po­zwo­lą uchro­nić ludz­ko­ść przed za­gła­dą, jaką zgo­to­wał nam śle­py los.

Nasz ga­tu­nek nie jest jed­nak za­gro­żo­ny wy­łącz­nie przez isto­ty, któ­rych przed­sta­wi­cie­la spo­tka­li­śmy w 1927 roku. Nasz wła­sny ape­tyt na wie­dzę, chęć od­kry­cia nie­zna­ne­go, opi­sa­nia nie­zde­fi­nio­wa­ne­go w nie­od­po­wie­dzial­nych rękach może oszczędzić wy­si­łku ra­som ob­cym. Brak ogląda­nia się na kon­se­kwen­cje, za­rów­no te zba­da­ne, jak i te je­dy­nie prze­wi­dy­wa­ne, ro­dzi ry­zy­ko do­pro­wa­dze­nia do za­gła­dy za­rów­no na­sze­go, jak i po­ten­cjal­nie in­nych świa­tów.

Wnio­ski te wy­ci­ągam nie tyl­ko na pod­sta­wie prze­my­śleń, ale włas­nego do­świad­cze­nia, błędu, któ­ry już kosz­to­wał ży­cie nie­win­nych, bez­i­mien­nych ofiar, a może kosz­to­wać znacz­nie wi­ęcej.

W 1943 roku, pod­czas pra­cy dla Dzia­łu Ba­dań i Wdro­żeń Biu­ra Uzbro­je­nia Ma­ry­nar­ki Wo­jen­nej Sta­nów Zjed­no­czo­nych, uczest­ni­czy­łem w pro­jek­cie o kryp­to­ni­mie „Ra­in­bow”. Opar­te na zde­fi­nio­wa­nej przez mnie wcze­śniej jed­no­li­tej teo­rii pola do­świad­cze­nie mia­ło do­wie­ść ist­nie­nia i po­zwo­lić na zba­da­nie wła­ści­wo­ści jed­no­bie­gu­no­we­go pola ma­gne­tycz­ne­go. Teo­re­tycz­ne roz­wa­ża­nia w tej dzie­dzi­nie były bar­dzo obie­cu­jące, a ich prak­tycz­ne za­sto­so­wa­nia w cza­sach woj­ny bu­dzi­ły na­dzie­ję na ura­to­wa­nie wie­lu ist­nień ludz­kich. Wraz z J.N. oraz N.T. by­li­śmy za­fa­scy­no­wa­ni mo­żli­wo­ścią ochro­ny okrętów przed tor­pe­da­mi oraz mi­na­mi elek­tro­ma­gne­tycz­ny­mi, jed­nak pó­źniej­sze eks­pe­ry­men­ty po­ka­zy­wa­ły, że tak na­praw­dę sto­imy u pro­gu prze­ło­mu w za­kre­sie ma­sko­wa­nia okrętów, a może i in­nych obiek­tów woj­sko­wych. Wstęp­ne ob­li­cze­nia po­ka­zy­wa­ły, że zwi­ęk­sza­jąc po­ten­cjał pola elek­tro­ma­gne­tycz­ne­go, będzie­my w sta­nie w ko­ńcu do­ko­nać cudu w dzie­dzi­nie ma­sko­wa­nia obiek­tów – spra­wić, aby sta­ły się one nie­wi­dzial­ne za­rów­no dla ra­da­rów, jak i dla oka ludz­kie­go.

28 pa­ździer­ni­ka 1943 roku prze­pro­wa­dzi­li­śmy ko­lej­ną pró­bę, któ­ra oka­za­ła się ostat­nią, ale ci­ążącą na moim su­mie­niu do dziś. Obiek­tem eks­pe­ry­men­tu był okręt USS „El­brid­ge” wraz z pod­sta­wo­wą za­ło­gą. Po uru­cho­mie­niu ce­wek obiekt zgod­nie z hi­po­te­zą znik­nął, jed­nak po­zo­sta­łe ob­ser­wo­wa­ne przez nas efek­ty były zu­pe­łnie nie­zro­zu­mia­łe, przy­naj­mniej wte­dy. Re­la­cji z pierw­szej ręki na ten te­mat mo­żesz wy­słu­chać od jed­ne­go z nie­wie­lu świad­ków, któ­rzy prze­ży­li i cie­szą się zdro­wiem fi­zycz­nym oraz psy­chicz­nym, ma­ry­na­rza okrętuSS „An­drew Furn­seth”, C.A. Zo­stał on prze­ze mnie oso­bi­ście zo­bo­wi­ąza­ny do za­cho­wa­nia w ta­jem­ni­cy tego, cze­go był świad­kiem, jed­nak po mo­jej śmier­ci obiet­ni­ca ta prze­sta­je go obo­wi­ązy­wać. In­for­ma­cje na te­mat eks­pe­ry­men­tu zo­sta­ły ca­łko­wi­cie utaj­nio­ne, ko­pia akt znaj­du­je się jed­nak w skryt­ce ban­ko­wej w Szwaj­ca­rii, do któ­rej do­stęp mo­żesz uzy­skać wspól­nie z E.S. w przy­pad­ku mo­jej śmier­ci.

We wspo­mnia­nej skryt­ce od­naj­dziesz rów­nież wy­ni­ki mo­ich dal­szych ba­dań nad tym gro­źnym fe­no­me­nem, ja­kie­go do­świad­czy­li­śmy pod­czas eks­pe­ry­men­tu. Wiedz bo­wiem, że wi­dząc skut­ki tego do­świad­cze­nia, uzna­łem, że nie mogę po­zo­sta­wić tej kwe­stii nie­wy­ja­śnio­ną. Nie­ste­ty wnio­ski, do któ­rych do­sze­dłem, są prze­ra­ża­jące.

Pi­sząc w skró­cie, eks­pe­ry­ment, któ­ry zo­stał prze­pro­wa­dzo­ny w stocz­ni ma­ry­nar­ki wo­jen­nej w mie­ście Fi­la­del­fia w sta­nie Pen­syl­wa­nia, sta­no­wił tak na­praw­dę pierw­szą, nie­świa­do­mą pró­bę pod­ró­ży do in­ne­go, rów­no­le­głe­go świa­ta. Pró­bę nie­uda­ną przede wszyst­kim z uwa­gi na za­sto­so­wa­nie zde­cy­do­wa­nie zbyt ni­skiej mocy wy­two­rzo­ne­go pola elek­tro­ma­gne­tycz­ne­go. Moje pó­źniej­sze ob­li­cze­nia wy­ka­za­ły, że ist­nie­je pe­wien za­kres mocy, któ­ry po­wi­nien zo­stać okre­ślo­ny jako za­ka­za­ny, jest on bo­wiem zbyt ni­ski do otwar­cia prze­jścia, a jed­no­cze­śnie wy­star­cza­jąco wy­so­ki, aby do­ko­nać ma­ni­pu­la­cji cza­so­prze­strzen­nej, po­wa­żnie za­gra­ża­jącej con­ti­nu­um cza­so­we­mu.

Wiem, że tego ro­dza­ju wy­ni­ki sta­no­wią prze­łom, w szcze­gól­no­ści je­śli cho­dzi o dzia­ła­nia, któ­re po­dej­mu­je­my wspól­nie z na­szy­mi uczo­ny­mi ko­le­ga­mi i ko­le­żan­ka­mi w ra­mach za­wi­ąza­nej Ko­ali­cji. Moje ana­li­zy, z któ­ry­mi, jak ufam, będziesz chciał się za­po­znać, po­ka­zu­ją jed­nak, że sto­so­wa­nie zbyt ni­skich, a jed­no­cze­śnie wy­ge­ne­ro­wa­nych na gra­ni­cy na­szych ów­cze­snych, jak i obec­nych mo­żli­wo­ści pól elek­tro­ma­gne­tycz­nych sta­no­wi za­gro­że­nie nie tyl­ko dla istot ob­jętych tym po­lem, ale wręcz dla ca­łe­go świa­ta. Wy­star­czy spoj­rzeć na ano­ma­lie wy­stępu­jące w Trój­kącie Ber­mudz­kim, któ­rych na­tu­ra, za­rów­no we­dług opi­sów świad­ków, jak i od­czy­tów po­zio­mu pro­mie­nio­wa­nia, jest ana­lo­gicz­na do tego, co za­ob­ser­wo­wa­li­śmy na USS „El­brid­ge”.

Bio­rąc pod uwa­gę po­wy­ższe, ape­lu­ję do Cie­bie, jak i do ca­łej na­szej Ko­ali­cji o bacz­ną kon­tro­lę do­świad­czeń pro­wa­dzo­nych w tym kie­run­ku oraz o po­wstrzy­ma­nie się od dal­szych ba­dań o tym cha­rak­te­rze do mo­men­tu, gdy uzy­ska­my mo­żli­wo­ść wy­two­rze­nia ta­kie­go na­tęże­nia pola elek­tro­ma­gne­tycz­ne­go, któ­re nie będzie za­gra­żać ist­nie­niu na­sze­go świa­ta.

Li­czę na Cie­bie.

A.E.

Prin­ce­ton, New Jer­sey, 10.01.1955

Mężczy­zna odło­żył list na sto­lik i za­my­ślił się. O śmier­ci nadaw­cy do­wie­dział się już kil­ka dni temu, zresz­tą cały na­uko­wy świat opła­ki­wał ode­jście najświa­tlej­sze­go umy­słu fi­zy­ki ów­cze­snych cza­sów. Ad­re­sat li­stu, jak jego au­tor wspo­mniał, nie za­wsze się z nim zga­dzał. Jed­nak choć na pierw­szy rzut oka bro­ni­li sprzecz­nych teo­rii – Al­bert Ein­ste­in był bo­wiem zwo­len­ni­kiem po­rząd­ku i pra­wa obo­wi­ązu­jące­go cały zna­ny, jak i do­pie­ro cze­ka­jący na po­zna­nie wszech­świat, pod­czas gdy Niels Bohr do­pusz­czał lo­so­wo­ść na­tu­ry me­cha­ni­ki kwan­to­wej – da­rzy­li się ogrom­nym sza­cun­kiem, a wspól­ne prze­ży­cie spo­tka­nia z isto­tą z in­ne­go świa­ta, ja­kie było ich udzia­łem na Kon­gre­sie So­lvaya w 1927 roku, po­łączy­ło ich rów­nież przy­ja­źnią, o któ­rej wie­dzia­ło nie­wie­le osób.

Pod­nió­sł słu­chaw­kę i wy­kręcił nu­mer cen­tra­li. Po­pro­sił o po­łącze­nie z Du­bli­nem. Chwi­lę to trwa­ło, jed­nak w ko­ńcu po dru­giej stro­nie ode­zwał się głos, któ­ry roz­po­znał na­wet bez ko­niecz­no­ści przed­sta­wia­nia się roz­mów­cy.

– Er­win Schrödin­ger, z kim roz­ma­wiam?

– Er­win, dro­gi przy­ja­cie­lu, tu­taj Niels. Jak się do­my­ślam, otrzy­ma­łeś list?

Na od­po­wie­dź ho­len­der­ski fi­zyk mu­siał chwi­lę po­cze­kać. Jego au­striac­ko-ir­landz­ki ko­le­ga naj­wy­ra­źniej nie czy­tał jesz­cze ko­re­spon­den­cji, to­też za­pew­ne prze­rzu­cał wła­śnie pa­pie­ry na swo­im sto­li­ku w przed­po­ko­ju domu znaj­du­jące­go się w dziel­ni­cy Clon­tarf East w sto­li­cy Ir­lan­dii.

– Otrzy­ma­łem list od Al­ber­ta, nie otwie­ra­łem go jed­nak – od­pa­rł po chwi­li Schrödin­ger.

– Prze­czy­taj go w ta­kim ra­zie w spo­ko­ju. Ja zdąży­łem już się za­po­znać z jego tre­ścią i wy­gląda na to, że cze­ka nas wy­jazd do Zu­ry­chu. Czy jesz­cze w tym ty­go­dniu będzie to mo­żli­we?

Roz­mów­ca po dru­giej stro­nie ka­na­łu La Man­che znów mil­czał przez chwi­lę. Za­raz jed­nak od­po­wie­dział.

– Czwar­tek?

– Do­sko­na­le, spo­tkaj­my się za­tem o dru­giej po po­łud­niu na dwor­cu Zu­rych Haupt­bahn­hof.

– Do zo­ba­cze­nia.

Bohr odło­żył słu­chaw­kę. Wstał i po­sze­dł do holu, gdzie po­le­cił swo­je­mu ka­mer­dy­ne­ro­wi za­mó­wie­nie mu bi­le­tów na po­ci­ąg. ■

Rozdział 1

Wtorek, 26.10.2027, godz. 15:42 GMT (23:42 czasu lokalnego), Cheng­du, Sy­czu­an, Chi­ńska Re­pu­bli­ka Lu­do­wa

Wiel­ki cy­fro­wy ze­gar umiesz­czo­ny pod skle­pie­niem cen­trum kon­tro­li trans­fe­ru wska­zy­wał kil­ka mi­nut i kil­ka­dzie­si­ąt se­kund do zera. Ostat­nie po­nad trzy go­dzi­ny pro­fe­sor Yun Gon-Chin prze­sie­dział głów­nie w przy­le­ga­jącym do po­miesz­cze­nia ga­bi­ne­cie. Pró­bo­wał za­jąć się pra­cą, ale na­pi­ęcie zwi­ąza­ne z od­by­wa­jącym się do­świad­cze­niem sku­tecz­nie utrud­nia­ło mu sku­pie­nie się na ja­kim­kol­wiek za­da­niu. Po raz pierw­szy od daw­na spędził czas nie­mal zu­pe­łnie bez­pro­duk­tyw­nie.

Z pu­łkow­ni­kiem Han Yun­giem, swo­ją asy­stent­ką Yao Xian­mei oraz dwo­ma tu­zi­na­mi tech­ni­ków i na­ukow­ców ob­ser­wo­wał te­raz zmie­nia­jące się cy­fry na cy­fer­bla­cie, od cza­su do cza­su rzu­ca­jąc wzro­kiem przez pa­no­ra­micz­ne okno, za któ­rym wi­dać było wiel­ką ja­ski­nię z oświe­tlo­nym licz­ny­mi re­flek­to­ra­mi otwo­rem w kszta­łcie od­wró­co­ne­go ostro­słu­pa, znaj­du­jącym się w jej cen­trum. Część uczest­ni­ków tego ma­jące­go się za chwi­lę od­być spek­ta­klu w po­wa­dze i sku­pie­niu wpa­try­wa­ła się w ho­lo­gra­ficz­ne ekra­ny.

Yun do­sko­na­le wie­dział, że była to ra­czej poza, ma­jąca za za­da­nie z jed­nej stro­ny po­ka­zać ich od­da­nie spra­wie, a z dru­giej za­ma­sko­wać nie­pew­no­ść i stres. Cen­trum kon­tro­li dzia­ła­ło au­to­ma­tycz­nie, a wy­da­rze­nia, któ­rych mie­li być świad­ka­mi już za nie­spe­łna kil­ka mi­nut, były ca­łko­wi­cie za­le­żne od po­praw­ne­go funk­cjo­no­wa­nia sys­te­mów na stat­ku eks­pe­dy­cyj­nym wy­sła­nym w nie­zna­ne oko­ło trzech go­dzin i pi­ęt­na­stu mi­nut temu. Do­pó­ki nie na­stąpi trans­fer po­wrot­ny, wszy­scy znaj­du­jący się w kom­plek­sie byli bier­ny­mi ob­ser­wa­to­ra­mi. Nie po­sia­da­li żad­nych mo­żli­wo­ści mo­ni­to­ro­wa­nia pro­ce­su ani kon­tak­tu z wy­pe­łnio­nym na­ukow­ca­mi, tech­ni­ka­mi oraz ochro­ną czar­nym po­jaz­dem w kszta­łcie dwóch ostro­słu­pów pra­wi­dło­wych czwo­ro­kąt­nych1), po­łączo­nych ze sobą pod­sta­wa­mi.

– Ja­kie są szan­se, że gdy od­li­cza­nie się sko­ńczy, nic się nie wy­da­rzy? – za­py­tał ci­cho pu­łkow­nik Han.

Na­uko­wiec spoj­rzał na nie­go z uko­sa.

– Do­tych­czas son­dy wra­ca­ły bez pro­ble­mu. Je­śli za­ło­ga stat­ku eks­pe­dy­cyj­ne­go nie zmie­ni­ła ko­or­dy­nat, a trans­fer po­wrot­ny zo­stał przez nią za­ini­cjo­wa­ny zgod­nie z in­struk­cja­mi, po­win­ni się po­ja­wić zgod­nie z pla­nem.

Yun do­sko­na­le so­bie zda­wał spra­wę z tego, że od­po­wie­dział wy­mi­ja­jąco. Nie mógł prze­cież przy­znać, że nie ma po­jęcia. Wcześ­niej­sze eks­pe­ry­men­ty co praw­da ko­ńczy­ły się suk­ce­sem – dwu­krot­nie pe­łnym, kie­dy wy­sła­ne na po­kła­dzie sond szym­pan­sy wró­ci­ły je­dy­nie nie­co wy­chu­dzo­ne, albo tyl­ko po­ło­wicz­nym, gdy czte­ry inne nie­spo­dzie­wa­nie zma­rły pod­czas trans­fe­ru wy­cho­dzące­go, je­śli wie­rzyć za­mon­to­wa­nym w urządze­niu ka­me­rom. Te­raz wy­sła­li po­nad dwu­stu trzy­dzie­stu lu­dzi. A ich los albo będzie zna­ny za nie­ca­łą mi­nu­tę, albo po­zo­sta­nie ta­jem­ni­cą za­bra­ną przez pod­ró­żni­ków do gro­bu lub gdzie­kol­wiek tra­fią.

Żo­łnierz nie dał się jed­nak tak ła­two zbyć. Pra­co­wał z na­ukow­ca­mi już dłu­go i po­mi­mo bra­ku wy­kszta­łce­nia upraw­nia­jące­go go do ty­tu­łu wy­ższe­go niż li­cen­cjat skie­ro­wa­ny zo­stał do tego pro­jek­tu nie­przy­pad­ko­wo. Yun rów­nież zda­wał so­bie z tego spra­wę, to­też na wi­dok zi­ry­to­wa­nej miny ofi­ce­ra po­śpie­szył z dal­szy­mi wy­ja­śnie­nia­mi.

– Na­sze ba­da­nia opie­ra­ją się, jak pan wie, na wy­ni­kach eks­pe­ry­men­tów pro­wa­dzo­nych przez pro­fe­so­ra Kor­se­wi­cza, pol­skie­go no­bli­sty z dzie­dzi­ny fi­zy­ki. Jego do­świad­cze­nia po­le­ga­ły na wy­sy­ła­niu sond przy wy­ko­rzy­sta­niu od­wrot­nych do sto­so­wa­nych przez nas po­ten­cja­łów elek­tro­ma­gne­tycz­nych, wsku­tek któ­rych son­dy te mo­gły po­ko­ny­wać bar­dzo duże dy­stan­se w bar­dzo krót­kim cza­sie. Po­mi­mo obie­cu­jących wy­ni­ków jego do­świad­czeń pre­cy­zyj­ne wy­li­cze­nie miejsc lądo­wa­nia tych urządzeń na­dal sta­no­wi pro­blem. Nie­wiel­ki, co praw­da, bio­rąc pod uwa­gę ska­lę od­le­gło­ści, jed­nak li­czo­ny w dzie­si­ąt­kach, a cza­sem na­wet set­kach ki­lo­me­trów.

Na­uko­wiec za­mil­kł na chwi­lę, po czym pod­jął:

– Na­szym ce­lem nie była pod­róż na ja­kim­kol­wiek dy­stan­sie, a wy­ko­rzy­sta­nie dy­le­ta­cji cza­so­wej2), po­ja­wia­jącej się pod­czas ta­kie­go trans­fe­ru, w celu „wy­dłu­że­nia” cza­su bie­gnące­go na po­kła­dzie stat­ku względem lo­kal­ne­go, ziem­skie­go cza­su. Nie­ste­ty, nie ozna­cza to, że mo­że­my igno­ro­wać pro­blem po­praw­ne­go wy­zna­cze­nia punk­tu po­wro­tu.

– Co pan ma na my­śli? – prze­rwał mu pu­łkow­nik. – Prze­cież jak pan po­wie­dział, nie prze­no­si­my się w prze­strze­ni. Nasz sta­tek ma wy­lądo­wać do­kład­nie w tym sa­mym miej­scu, z któ­re­go wy­star­to­wał, czy­li ko­or­dy­na­ty po­wro­tu po­zo­sta­ją nie­zmie­nio­ne.

– Tyl­ko względem na­szej pla­ne­ty – od­pa­rł Yun. – Zie­mia nie jest jed­nak bez­względ­nym ukła­dem od­nie­sie­nia dla na­sze­go wszech­świa­ta. Po­ru­sza się ru­chem ob­ro­to­wym wo­kół wła­snej osi, ru­chem obie­go­wym wo­kół Sło­ńca, na­to­miast cały Układ Sło­necz­ny wy­ko­nu­je ruch obie­go­wy względem cen­trum ga­lak­ty­ki. Wresz­cie sama ga­lak­ty­ka jest w ci­ągłym ru­chu względem ja­kie­goś cen­trum na­sze­go wszech­świa­ta. To po­wo­du­je, że miej­sce, w któ­rym znaj­du­je­my się obec­nie, jest od­da­lo­ne od miej­sca, w któ­rym by­li­śmy trzy go­dzi­ny temu, o set­ki ty­si­ęcy ki­lo­me­trów.

Chi­ński na­uko­wiec spoj­rzał na żo­łnie­rza. Za­sta­na­wiał się, czy pu­łkow­nik nadąża za wy­kła­dem. Za­in­te­re­so­wa­nie ry­su­jące się w ciem­nych oczach pa­trzących nad nie­go spod si­wie­jących brwi skło­ni­ło go do kon­ty­nu­owa­nia wąt­ku.

– Na­sze wcze­śniej­sze do­świad­cze­nia, je­śli cho­dzi o wy­li­cza­nie punk­tu po­wro­tu, da­wa­ły o wie­le lep­sze re­zul­ta­ty niż eks­pe­ry­men­ty pro­fe­so­ra Kor­se­wi­cza. Wy­ni­ka­ło to po części z udzie­lo­ne­go nam przez Par­tię wspar­cia w po­sta­ci zde­cy­do­wa­nie po­tężniej­sze­go sprzętu kom­pu­te­ro­we­go, po­zwa­la­jące­go na bar­dziej pre­cy­zyj­ne wy­li­cze­nia, a po części z fak­tu, że nie mu­sie­li­śmy w nich uwzględ­niać za­kła­da­ne­go prze­su­ni­ęcia w prze­strze­ni do­ce­lo­wej. Na­le­ży jed­nak pa­mi­ętać, że choć ruch ob­ro­to­wy i obie­go­wy na­szej pla­ne­ty są zmie­rzo­ne i wy­li­czo­ne, ruch obie­go­wy Ukła­du Sło­necz­ne­go opar­ty jest na du­żych przy­bli­że­niach. Na­to­miast ruch ga­lak­ty­ki to kwe­stia wy­li­czeń ba­zu­jących ca­łko­wi­cie na ob­ser­wa­cji prze­su­ni­ęć względem in­nych wi­dzia­nych przez nas, Zie­mian, obiek­tów. Nie wie­my, czy szyb­ko­ść lub kie­ru­nek ru­chu, ja­kie za­ob­ser­wo­wa­li­śmy w prze­szło­ści, nie ule­gną zmia­nie na przy­kład pod wpły­wem sił gra­wi­ta­cyj­nych obec­nych we wszech­świe­cie. Do tego do­cho­dzi jesz­cze kwe­stia prze­su­ni­ęć w prze­strze­ni, do któ­rej pod­ró­żu­je­my, choć zgod­nie z na­szy­mi ob­li­cze­nia­mi siły tam dzia­ła­jące na sta­tek są mi­ni­mal­ne.

Han po­wo­li po­ki­wał gło­wą. Otwo­rzył usta, aby za­dać ko­lej­ne py­ta­nie, uwi­ęzło mu ono jed­nak w gar­dle w mo­men­cie, gdy po­miesz­cze­nie wy­pe­łni­ło lek­kie bu­cze­nie za­my­ka­jącej się na sze­ro­kim oknie prze­sło­ny. Prze­nió­sł wzrok na ze­gar, wska­zu­jący mi­nus dwa­dzie­ścia se­kund. W po­miesz­cze­niu z gło­śni­ków wy­do­był się przy­jem­ny ko­bie­cy głos od­li­cza­jący czas po­zo­sta­ły do po­ja­wie­nia się stat­ku.

– Sie­dem… sze­ść… pięć…

Wszy­scy w po­miesz­cze­niu wstrzy­ma­li od­dech.

Cze­ka­ła ich hi­sto­rycz­na chwi­la – po­wrót pierw­szych przed­sta­wi­cie­li ro­dza­ju ludz­kie­go z in­nej prze­strze­ni.

– Trzy… dwa… je­den… zero…

Oczy tech­ni­ków, na­ukow­ców i żo­łnie­rzy prze­by­wa­jących w sali kon­tro­li trans­fe­ru wpa­try­wa­ły się w przy­ciem­nio­ny ob­raz za oknem. Ocze­ki­wa­li po­dob­ne­go jak po­przed­nio bły­sku, nie wy­da­rzy­ło się jed­nak ab­so­lut­nie nic. Ze­gar za­czął od­li­czać se­kun­dy do przo­du.

– Trans­fer po­wrot­ny nie na­stąpił – do­pie­ro po dłu­ższej chwi­li ode­zwał się głów­ny kon­tro­ler, ob­wiesz­cza­jąc to, co wszy­scy już wie­dzie­li.

Yun za­re­ago­wał po na­stęp­nych kil­ku­na­stu se­kun­dach, jak­by to, co się wy­da­rzy­ło, czy też wła­ści­wie nie wy­da­rzy­ło, jesz­cze nie w pe­łni do­ta­rło do jego świa­do­mo­ści. Bez sło­wa od­wró­cił się i mi­ja­jąc pu­łkow­ni­ka, na­dal wpa­tru­jące­go się w wi­dok za oknem, ze zre­zy­gno­wa­ną miną po­czła­pał w stro­nę swo­je­go ga­bi­ne­tu. Kil­ku tech­ni­ków od­pro­wa­dzi­ło go wzro­kiem, nikt jed­nak nie od­wa­żył się ode­zwać. Wszy­scy zda­wa­li so­bie spra­wę z tego, że Yun za­wió­dł. A ta­kie po­ra­żki nie były ak­cep­to­wa­ne przez Par­tię.

***

Pro­fe­sor wsze­dł do ga­bi­ne­tu, sta­ran­nie za­mknął drzwi i opa­dł na sto­jący w rogu po­miesz­cze­nia fo­tel. Dwie­ście trzy­dzie­ści czte­ry oso­by znik­nęły bez wie­ści. Eks­pe­ry­ment się nie po­wió­dł. Cze­ka go, w naj­lep­szym wy­pad­ku, pra­ca dy­dak­tycz­na na pod­rzęd­nym uni­wer­sy­te­cie. Naj­gor­szych sce­na­riu­szy, jak i wy­ni­ka­jących z nich kon­se­kwen­cji pró­bo­wał nie roz­wa­żać.

Nie wie­dział, jak dłu­go sie­dział bez ru­chu, gdy na­gle do­bie­gł do nie­go stłu­mio­ny przez drzwi, bar­dziej wy­czu­wal­ny niż sły­szal­ny huk, a podło­ga lek­ko za­drża­ła. Na­tych­miast wy­rwa­ło go to z ma­ra­zmu. Drzwi otwo­rzy­ły się z gło­śnym trza­skiem i zo­ba­czył w nich roz­en­tu­zja­zmo­wa­ne­go głów­ne­go kon­tro­le­ra trans­fe­ru.

– Są…!

Strzał ad­re­na­li­ny, ja­kie­go pro­fe­sor do­znał na dźwi­ęk tego jed­ne­go sło­wa, po­de­rwał go z fo­te­la. Ru­szył w stro­nę drzwi, aby po chwi­li pa­trzeć przez pod­no­szącą się w oknie prze­sło­nę na wnętrze ja­ski­ni. Ze­gar za­trzy­mał się na dwóch mi­nu­tach i dwu­dzie­stu dwóch se­kun­dach od­li­czo­nych od pla­no­we­go trans­fe­ru po­wrot­ne­go.

Na lewo od sto­żko­wa­te­go otwo­ru le­żał, opie­ra­jąc się na jed­nej ze ścian, czar­ny sta­tek eks­pe­dy­cyj­ny. Jego po­wierzch­nia lek­ko pa­ro­wa­ła.

Pro­fe­sor z try­um­fem spoj­rzał na sto­jące­go na­dal w tym sa­mym miej­scu co po­przed­nio pu­łkow­ni­ka Sił Stra­te­gicz­nych Chi­ńskiej Re­pu­bli­ki Lu­do­wej3). Han z lek­kim uśmie­chem po­wo­li po­ki­wał gło­wą.

Do­pie­ro po chwi­li do Yuna za­częły do­cho­dzić gło­sy, któ­re prze­bi­ja­ły się przez ogól­ny har­mi­der w sali.

– Sta­tek Eks­pe­dy­cyj­ny Chi­ńskiej Aka­de­mii Nauk4), tu Cen­trum Kon­tro­li Trans­fe­ru Min­gy­uan, czy nas sły­szy­cie? – mó­wił do mi­kro­fo­nu kie­row­nik sek­cji łącz­no­ści.

Z gło­śni­ka jed­nak pły­nęły tyl­ko trza­ski za­kłó­ceń.

– Pro­fe­so­rze Yun, brak kon­tak­tu ra­dio­we­go – za­mel­do­wał tech­nik.

– Otwo­rzyć zdal­nie ścia­nę i wy­słać eki­pę zwia­dow­czą – wy­dał po­le­ce­nie na­uko­wiec.

Tech­nik rzu­cił kil­ka słów do in­ter­ko­mu.

Jed­na ze ścian obiek­tu drgnęła, aby po­chy­lić się i z głu­chym hu­kiem opa­ść na skal­ną po­wierzch­nię. W od­sło­ni­ętej struk­tu­rze, wy­pe­łnio­nej sta­lo­wy­mi prze­jścia­mi i kon­te­ne­ro­wy­mi po­miesz­cze­nia­mi, bły­ska­ły po­ma­ra­ńczo­we świa­tła ostrze­gaw­cze. Były one je­dy­ny­mi ozna­ka­mi ak­tyw­no­ści we wnętrzu stat­ku.

Po chwi­li obok ścia­ny, wy­gląda­jącej te­raz jak trój­kąt­na ram­pa, po­ja­wi­ło się kil­ka po­sta­ci ubra­nych w bia­łe kom­bi­ne­zo­ny. Po­ru­sza­ły się po­wo­li, dźwi­ga­jąc na ple­cach apa­ra­ty tle­no­we, po­łączo­ne z he­łma­mi prążko­wa­ny­mi ru­ra­mi. Ostro­żnie we­szły na ram­pę i skie­ro­wa­ły się w stro­nę naj­bli­ższych sta­lo­wych scho­dów we­wnątrz obiek­tu.

– We­szli­śmy do środ­ka. Ska­ne­ry nie wy­ka­zu­ją ano­ma­lii at­mos­fe­rycz­nych ani nie­zna­nych śla­dów bio­lo­gicz­nych – w gło­śni­ku roz­le­gł się nie­co stłu­mio­ny głos do­wód­cy gru­py zwia­dow­czej. – Je­ste­śmy w ślu­zie nu­mer czte­ry. Brak oznak ży­cia. Idzie­my w stro­nę most­ka.

At­mos­fe­ra w po­miesz­cze­niu kon­tro­l­nym nie­co zgęst­nia­ła. Szum roz­mów uci­chł, wszy­scy wsłu­chi­wa­li się w ra­por­ty gru­py zwia­dow­czej z tru­dem po­ru­sza­jącej się po po­chy­lo­nych ko­ry­ta­rzach le­żące­go na boku stat­ku.

– Do­tar­li­śmy do cen­trum do­wo­dze­nia. Wszyst­kie sys­te­my wy­gląda­ją na spraw­ne. Mo­ni­to­ry dia­gno­stycz­ne wy­ka­zu­ją nie­wiel­kie uszko­dze­nia struk­tu­ral­ne, praw­do­po­dob­nie po­wsta­łe wsku­tek upad­ku.

Yun spoj­rzał py­ta­jąco na głów­ne­go kon­tro­le­ra.

– Sta­tek po­ja­wił się ja­kieś pięć me­trów nad podło­żem, nie­co prze­su­ni­ęty rów­nież względem pla­no­wa­nej po­zy­cji trans­fe­ru po­wrot­ne­go – wy­ja­śnił szyb­ko tech­nik.

Pro­fe­sor zro­zu­miał, że to mu­sia­ło być źró­dłem huku, jaki usły­szał w swo­im ga­bi­ne­cie. Wy­li­cze­nia po­wro­tu, za­rów­no w za­kre­sie lo­ka­li­za­cji, jak i cza­su, mu­sia­ły być nie­do­kład­ne. Jak chwi­lę pó­źniej za­ra­por­to­wał do­wód­ca zwia­du, czas mi­sji za­trzy­mał się na trzy­dzie­stu dniach, pi­ęciu go­dzi­nach i dwu­dzie­stu dwóch mi­nu­tach – tyle do­kład­nie sta­tek prze­by­wał poza Zie­mią.

Pro­fe­sor od­no­to­wał w pa­mi­ęci, że będzie mu­siał spraw­dzić źró­dło błędu. Te­raz jed­nak nie to było naj­wa­żniej­sze, zwłasz­cza że fakt po­ja­wie­nia się obiek­tu w ja­ski­ni, a nie na przy­kład w jej wy­ko­na­nych z li­tej ska­ły ścia­nach lub w ogó­le poza pla­ne­tą, w prze­strze­ni ko­smicz­nej, wska­zy­wał na bar­dzo nie­wiel­ką nie­ści­sło­ść ob­li­czeń.

– Na­dal nie ob­ser­wu­je­my żad­nych śla­dów ży­cia. Prze­miesz­cza­my się w kie­run­ku la­bo­ra­to­rium głów­ne­go… – re­la­cjo­no­wał do­wód­ca gru­py zwia­dow­czej.

Za­rów­no jed­nak la­bo­ra­to­rium głów­ne, jak i eks­plo­ro­wa­ne pó­źniej po­miesz­cze­nia miesz­kal­ne czy so­cjal­ne wy­gląda­ły po­dob­nie – sta­tek był spraw­ny, ale ca­łko­wi­cie pu­sty.

Do­pie­ro w la­bo­ra­to­rium bio­lo­gicz­nym zwia­dow­cy na­tra­fili na klat­ki z wy­stra­szo­ny­mi szczu­ra­mi. Było to za­ska­ku­jące. Yun przy­pusz­czał, że wszyst­kie or­ga­ni­zmy żywe zgi­nęły, po­dob­nie jak w po­przed­nich nie­uda­nych eks­pe­ry­men­tach.

Je­śli wy­da­rzy­ło­by się to pod­czas trans­fe­ru wy­cho­dzące­go, sta­tek wró­ci­łby zgod­nie z wy­tycz­ny­mi au­to­ma­tycz­ne­go pro­gra­mu w kom­pu­te­rze po­kła­do­wym, a śla­dy bio­lo­gicz­ne w ci­ągu mie­si­ąca ule­gły­by de­ge­ne­ra­cji, któ­ra, jak po­ka­zy­wa­ły po­przed­nie do­świad­cze­nia, prze­bie­ga­ła nie­na­tu­ral­nie szyb­ko. Je­śli śmie­rć na­stąpi­ła­by pod­czas trans­fe­ru po­wrot­ne­go, po­win­ni za­stać dość ma­ka­brycz­ny wi­dok po­zba­wio­nych ży­cia ciał roz­rzu­co­nych na ca­łym po­kła­dzie.

Ten jed­nak był pu­sty, je­śli nie li­czyć szczu­rów, któ­rych obec­no­ść za­prze­cza­ła oby­dwu teo­riom. Gdzie w ta­kim ra­zie po­dzia­li się lu­dzie? Dwie­ście trzy­dzie­ścio­ro czwo­ro mężczyzn i ko­biet, na­ukow­ców, tech­ni­ków i żo­łnie­rzy?

***

Re­ko­ne­sans za­ko­ńczył się dwie go­dzi­ny pó­źniej. Nie stwier­dzo­no śla­dów ska­że­nia che­micz­ne­go ani bio­lo­gicz­ne­go i Yun, po kon­sul­ta­cji z kil­ko­ma in­ny­mi na­ukow­ca­mi, pod­jął de­cy­zję o nie­sto­so­wa­niu kom­bi­ne­zo­nów pod­czas dal­szych ba­dań stat­ku. Na po­kład we­szli in­for­ma­ty­cy, ma­jący na celu ana­li­zę za­pi­sów z kom­pu­te­ra po­kła­do­we­go.

Po na­stęp­nych trzech go­dzi­nach z po­jaz­du ostro­żnie wy­nie­sio­no dwa nie­ty­po­we urządze­nia: mniej wi­ęcej pó­łto­ra­me­tro­we rury o prze­kro­ju wie­lo­kąta, za­mkni­ęte z oby­dwu stron. W dwóch trze­cich ich dłu­go­ści za­mon­to­wa­ny był wy­pro­fi­lo­wa­ny na­ra­mien­nik, wy­po­sa­żo­ny w stan­dar­do­we, woj­sko­we przy­rządy ce­low­ni­cze, po­zwa­la­jące na na­mie­rza­nie za­rów­no w pod­czer­wie­ni, nok­to­wi­zji, jak i w świe­tle wi­dzial­nym. Do rur gru­bym ka­blem przy­łączo­ne były ple­ca­ki – jak się pó­źniej oka­za­ło, kry­jące w swo­ich wnętrzach wy­daj­ne aku­mu­la­to­ry.

W kom­pu­te­rze w la­bo­ra­to­rium, gdzie od­kry­to owe urządze­nia, in­for­ma­ty­cy zna­le­źli do­ku­men­ta­cję tech­nicz­ną. Była to spe­cy­fi­ka­cja ar­te­fak­tów wraz z in­struk­cją użyt­ko­wa­nia, bez szcze­gó­ło­wych pla­nów kon­struk­cyj­nych czy dzien­ni­ka ba­dań. Urządze­nia na­zwa­ne zo­sta­ły „prze­no­śny­mi klat­ka­mi elek­tro­ma­gne­tycz­ny­mi” i mia­ły po­zwa­lać na ogra­ni­cze­nie mo­żli­wo­ści dzia­ła­nia za­mkni­ętych w nich przed­sta­wi­cie­li Świa­ta Cen­tral­ne­go.

***

Yun z in­for­ma­ty­ka­mi pra­cu­jący­mi nad ana­li­zą da­nych kom­pu­te­ra z la­bo­ra­to­rium, w któ­rym zna­le­zio­no klat­ki, sie­dzie­li w nie­wiel­kiej sal­ce kon­fe­ren­cyj­nej, do któ­rej wła­śnie wkro­czył pu­łkow­nik Han z dwo­ma in­ny­mi ofi­ce­ra­mi. Nie wy­gląda­li na żo­łnie­rzy li­nio­wych, ra­czej na po­li­tycz­nych lub lo­gi­sty­kę.

– To jest dok­tor po­rucz­nik Yu Hin­tao i dok­tor po­rucz­nik Cheng Xing – przed­sta­wił nowo przy­by­łych. – Pro­szę o prze­szko­le­nie ich w za­kre­sie ob­słu­gi kla­tek. Do­star­czą je do miej­sca do­ce­lo­we­go i prze­szko­lą per­so­nel, któ­ry będzie z nich ko­rzy­stał.

– Ale… – Yun spró­bo­wał prze­rwać, lecz za­mil­kł, wi­dząc gro­mi­ące spoj­rze­nie naj­wy­ższe­go stop­niem żo­łnie­rza.

– Pa­nie pro­fe­so­rze – zwró­cił się do Yuna pu­łkow­nik. – W imie­niu Par­tii oraz ca­łe­go na­ro­du gra­tu­lu­ję uda­ne­go eks­pe­ry­men­tu. Bar­dzo ża­łu­ję, że urządze­nia nie będą mo­gły być trans­por­to­wa­ne przez człon­ków eks­pe­dy­cji, jed­nak jak pan wie, mu­szą oni zo­stać pod­da­ni kwa­ran­tan­nie.

Yun sze­ro­ko otwar­ty­mi oczy­ma wpa­try­wał się w woj­sko­we­go. Nie ro­zu­miał, co się dzie­je. Prze­cież nikt nie wró­cił…

– Pana na­to­miast mam przy­jem­no­ść za­pro­sić do Pe­ki­nu, gdzie w Zhon­gnan­hai5) zo­sta­nie pan ude­ko­ro­wa­ny Or­de­rem Sun Jat-sena6) za pa­ński wkład w bez­pie­cze­ństwo na­ro­do­we. Śmi­gło­wiec już cze­ka.

Pro­fe­sor chciał coś po­wie­dzieć, lecz to­wa­rzy­szący pu­łkow­ni­ko­wi ofi­ce­ro­wie sztyw­no usie­dli przy po­dob­nie zdez­o­rien­to­wa­nych co na­uko­wiec in­for­ma­ty­kach. Han ob­ró­cił się na pi­ęcie i wy­sze­dł z po­miesz­cze­nia, da­jąc tym sa­mym znak, że spo­tka­nie zo­sta­ło za­ko­ńczo­ne. ■

CZĘŚĆ I

Prze­szło­ść or­ga­ni­zu­je się wci­ąż na nowo wraz z te­ra­źniej­szo­ścią.

Jean-Paul Sar­tre (1905–1980),

fran­cu­ski po­wie­ścio­pi­sarz, dra­ma­turg, ese­ista i fi­lo­zof, lau­re­at Na­gro­dy No­bla w dzie­dzi­nie li­te­ra­tu­ry za 1964 rok (od­mó­wił przy­jęcia na­gro­dy)

Rozdział 2

Czwartek, 27.04.2028, godz. 16:30 GMT (16:30 czasu lokalnego), wy­spa Scal­pay, pó­łnoc­na Szko­cja, Wiel­ka Bry­ta­nia

Huk fal roz­bi­ja­jących się o ska­ły pó­łwy­spu Eile­an Glas za­głu­szył nie­mal ca­łko­wi­cie ło­mot wir­ni­ków czar­ne­go pa­sa­żer­skie­go śmi­głow­ca Air­bus Ra­cer7), osia­da­jące­go na tra­wia­stej mu­ra­wie nie­da­le­ko la­tar­ni mor­skiej. Kie­dyś obiekt ten sta­no­wił mu­zeum, ale osiem lat temu la­tar­nia oraz te­ren wo­kół niej zo­sta­ły wy­ku­pio­ne przez ano­ni­mo­we­go na­byw­cę. Na miej­scu na­tych­miast roz­po­częły się pra­ce bu­dow­la­ne, któ­rych za­kres owia­ny był ta­jem­ni­cą, po­dob­nie zresz­tą jak to­żsa­mo­ść in­we­sto­ra, fi­nan­su­jące­go wszyst­ko przy uży­ciu bit­co­inów8) – wa­lu­ty, któ­ra po la­tach pro­spe­ri­ty, w mo­men­cie we­jścia na ry­nek pierw­szych kom­pu­te­rów kwan­to­wych prze­ży­ła dra­ma­tycz­ny krach, co nie tyl­ko po­zba­wi­ło wie­lu jej fa­nów ma­jąt­ków, ale w kil­ku przy­pad­kach do­pro­wa­dzi­ło do sa­mo­bójstw. Jed­nak oso­ba, któ­ra za­in­we­sto­wa­ła w pod­upa­da­jące mu­zeum tyl­ko po to, aby je na­stęp­nie, przy nie­ma­łych pro­te­stach lo­kal­nej spo­łecz­no­ści, za­mknąć dla ru­chu tu­ry­stycz­ne­go, zda­wa­ła się dys­po­no­wać nie­prze­bra­ny­mi ilo­ścia­mi tej kryp­to­wa­lu­ty.

Nie wia­do­mo, czy przez wzgląd na tra­dy­cję, czy też wy­ma­ga­nia praw­ne, po wy­je­cha­niu bul­do­że­rów i in­ne­go ci­ężkie­go sprzętu bu­dow­la­ne­go la­tar­nia i jej naj­bli­ższa oko­li­ca po­zo­sta­ły nie­mal nie­na­ru­szo­ne. Je­dy­ny­mi wi­docz­ny­mi zmia­na­mi był nowy, schlud­nie wkom­po­no­wa­ny w te­ren płot, na­je­żo­ny za­ka­mu­flo­wa­nym, no­wo­cze­snym sprzętem in­wi­gi­la­cyj­nym, oraz tra­wia­ste lądo­wi­sko dla he­li­kop­te­rów. Wbu­do­wa­ne w skal­ne wznie­sie­nie, na któ­rym wzno­si­ła się la­tar­nia, po­tężne sta­lo­we wro­ta su­ge­ro­wa­ły, że zde­cy­do­wa­na wi­ęk­szo­ść no­wo­ści znaj­do­wa­ła się pod zie­mią.

Po­zo­sta­wio­no rów­nież sta­re ka­mien­ne domy, sto­jące tuż obok la­tar­ni. W drzwiach tego, któ­ry na prze­ło­mie osiem­na­ste­go i dzie­wi­ęt­na­ste­go wie­ku za­miesz­ki­wał pierw­szy la­tar­nik, Ale­xan­der Reid, stał wy­so­ki, star­szy mężczy­zna. Ubra­ny był w gru­by we­łnia­ny swe­ter i szkoc­ki kilt9), oby­dwa zde­cy­do­wa­nie nie pierw­szej świe­żo­ści. Uwa­żny ob­ser­wa­tor za­uwa­ży­łby jed­nak cha­rak­te­ry­stycz­ny wzór tar­ta­no­wej spód­ni­cy, przy­na­le­żny kla­no­wi Gre­gor – jed­ne­mu z naj­star­szych w Szko­cji, któ­re­go hi­sto­ria si­ęga­ła aż IX wie­ku.

Gdy ło­pa­ty głów­ne­go wir­ni­ka śmi­głow­ca za­częły zwal­niać, mężczy­zna z dłu­gą siwą bro­dą i po­skle­ja­ny­mi w strąki wło­sa­mi wol­nym kro­kiem po­czła­pał w kie­run­ku ma­szy­ny. Po chwi­li drzwi po­jaz­du się roz­su­nęły, a ze środ­ka wy­sia­dło dwóch mężczyzn w mun­du­rach.

Ubra­ny w gra­na­to­wy uni­form RAF10) ge­ne­rał Char­les Lock­bee ro­zej­rzał się po oko­li­cy i na­tych­miast zlo­ka­li­zo­wał nad­cho­dzące­go go­spo­da­rza. Wska­zał go dło­nią dru­gie­mu woj­sko­we­mu, nie­daw­no awan­so­wa­ne­mu na sto­pień ge­ne­ral­ski Gre­go­ry’emu Brow­no­wi. Ten bez sło­wa ski­nął gło­wą i oby­dwaj skie­ro­wa­li się ku nad­cho­dzące­mu Szko­to­wi.

– Na­zy­wam się Char­les Lock­bee, a to jest Gre­go­ry Brown… – przed­sta­wił sie­bie i to­wa­rzy­sza star­szy z ge­ne­ra­łów, gdy tyl­ko zbli­ży­li się do mężczy­zny.

Go­spo­darz jed­nak nie po­zwo­lił mu do­ko­ńczyć.

– Ile razy mam wam mó­wić, że nie je­stem za­in­te­re­so­wa­ny wspó­łpra­cą z woj­skiem? – wy­pa­lił z sil­nym szkoc­kim ak­cen­tem, ły­pi­ąc na przy­by­szy spod krza­cza­stych brwi. – Roz­kręćcie z po­wro­tem śmi­gie­łko i wara mi stąd. To te­ren pry­wat­ny.

Mó­wi­ąc to, mężczy­zna ob­ró­cił się na pi­ęcie i już miał po­ma­sze­ro­wać z po­wro­tem do domu, gdy sło­wa, któ­re po­wie­dział Lock­bee, go za­trzy­ma­ły.

– Pra­co­wa­li­śmy z dok­to­rem Hems­bym…

Szkot wy­pro­sto­wał się i od­wró­cił w stro­nę go­ści. Jego twarz przy­bra­ła pur­pu­ro­wy ko­lor, oczy jesz­cze bar­dziej się zwęzi­ły. W szpa­rach wi­dać było szcze­ry gniew.

– To mo­że­cie go po­słać ode mnie do dia­bła. A te­raz wy­no­cha! – wy­ce­dził przez zęby.

– W pew­nym sen­sie dok­tor Hems­by sam się już tam po­słał – spo­koj­nie, nie zwa­ża­jąc na na­strój roz­mów­cy, od­pa­rł Lock­bee. – Właś­nie dla­te­go pana od­wie­dzi­li­śmy. Po­trze­bu­je­my pa­ńskiej po­mo­cy w kon­ty­nu­owa­niu pra­cy, któ­rą dok­tor Hems­by roz­po­czął.

– Nie mam nic wspól­ne­go z jego ba­da­nia­mi. Pra­cu­ję nad czy­mś zu­pe­łnie in­nym – od­pa­rł mężczy­zna, ale jego twarz zdra­dza­ła ros­nącą cie­ka­wo­ść.

Lock­bee za­uwa­żył tę sub­tel­ną zmia­nę i po­sta­no­wił kuć że­la­zo, póki go­rące. Od sa­me­go po­cząt­ku zda­wał so­bie spra­wę, że spo­tka­nie nie będzie na­le­ża­ło do pro­stych. Był na­wet nie­co za­sko­czo­ny, że tak szyb­ko zy­skał za­in­te­re­so­wa­nie sa­mot­ni­ka.

– Ale miał pan, i to ca­łkiem zna­czący. Mo­żna by po­wie­dzieć, że ba­da­nia nad uni­wer­sal­nym tłu­ma­czem to w du­żym stop­niu pa­ńska za­słu­ga. – Gdy woj­sko­wy wy­po­wie­dział ostat­nie sło­wa, na­tych­miast tego po­ża­ło­wał.

Skó­ra na twa­rzy pu­stel­ni­ka po­now­nie przy­bra­ła pur­pu­ro­wą bar­wę. Lock­bee zdał so­bie spra­wę, że roz­ma­wia ze Szko­tem, gó­ra­lem, któ­ry nie za­po­mi­na wy­rządzo­nych mu w prze­szło­ści krzywd. Na­tu­ra tego czło­wie­ka nie mo­gła zo­stać zmie­nio­na ani przez ode­bra­ne przez nie­go wy­kszta­łce­nie, ani przez lata spędzo­ne na sta­no­wi­sku wy­kła­dow­cy Oxfor­du.

– Pa­nie pro­fe­so­rze, pro­szę wy­ba­czyć mo­je­mu ko­le­dze ten lap­sus – włączył się do roz­mo­wy Brown, wi­dząc zbli­ża­jącą się ka­ta­stro­fę. – Oczy­wi­ście zda­je­my so­bie spra­wę, że mo­del pro­to­ty­po­wy tego roz­wi­ąza­nia zo­stał przy­go­to­wa­ny pod pa­ńskim prze­wod­nic­twem. Wła­śnie dla­te­go uwa­ża­my, że jest pan je­dy­ną oso­bą, któ­ra mo­gła­by nam po­móc.

Ogień na twa­rzy mężczy­zny nie­co przy­ga­sł. Lock­bee ode­tchnął z ulgą, w du­chu dzi­ęku­jąc ko­le­dze za jego na­tych­mia­sto­wą re­ak­cję.

– Dla­cze­go mia­łbym wam po­ma­gać? – wy­mam­ro­tał uczo­ny.

– Mo­że­my za­pro­po­no­wać panu hoj­ny grant ba­daw­czy, któ­ry po za­ko­ńcze­niu na­szej wspó­łpra­cy będzie pan mógł wy­ko­rzy­stać we­dług wła­sne­go uzna­nia – po­now­nie prze­jął pa­łecz­kę Lock­bee.

Brown nie mógł za­ofe­ro­wać ni­cze­go ma­te­rial­ne­go. Był sze­fem ope­ra­cji cy­ber­ne­tycz­nych MI611) i jako przed­sta­wi­ciel wy­wia­du za­gra­nicz­ne­go nie miał mo­żli­wo­ści dzia­ła­nia w Zjed­no­czo­nym Kró­le­stwie. Co in­ne­go Lock­bee – on wy­stępo­wał w imie­niu kontr­wy­wia­du, sze­rzej zna­ne­go jako MI512), i po­sia­dał pe­łne upraw­nie­nia do pro­wa­dze­nia ope­ra­cji na te­re­nie kra­ju.

– Jak hoj­ny? – Oczy star­ca tym ra­zem wy­pe­łni­ły iskier­ki za­in­te­re­so­wa­nia.

Do­tych­czas pro­wa­dzo­ne przez nie­go ba­da­nia fi­nan­so­wa­ne były przez ta­jem­ni­cze­go in­we­sto­ra, wła­ści­cie­la miej­sca, w któ­rym się ak­tu­al­nie znaj­do­wa­li. Nie­co po­nad pół roku temu kon­takt nie­spo­dzie­wa­nie się urwał. Pro­fe­sor na­dal, co praw­da, miał do­stęp do kont, któ­re po­zwa­la­ły na po­kry­wa­nie bie­żących kosz­tów, za­so­by tam zgro­ma­dzo­ne jed­nak top­nia­ły, a obec­nie dno prze­świ­ty­wa­ło już bar­dzo wy­ra­źnie. Po zwol­nie­niu wi­ęk­szo­ści per­so­ne­lu, da­lej tnąc wy­dat­ki, mó­głby prze­trwać jesz­cze pół roku, może rok. Ofer­ta była więc in­te­re­su­jąca i zde­cy­do­wa­nie war­ta roz­wa­że­nia, nie­za­le­żnie od emo­cji, któ­re nim tar­ga­ły.

– Będzie pan mógł fi­nan­so­wać swo­je ba­da­nia przez naj­bli­ższe trzy lata – od­pa­rł szyb­ko ge­ne­rał MI5.

Wi­dać było, że woj­sko­we­go nie za­sko­czy­ło to py­ta­nie, jak rów­nież od­po­wie­dź, któ­ra pa­dła z ust Szko­ta:

– Pięć lat… i po­ziom fi­nan­so­wa­nia o dwa­dzie­ścia pro­cent wy­ższy niż obec­ny.

Lock­bee uśmiech­nął się w du­chu. Spo­dzie­wał się żąda­nia pod­wy­ższe­nia bu­dże­tu o trzy­dzie­ści lub na­wet czter­dzie­ści pro­cent.

– Zgo­da – od­pa­rł z po­wa­żną miną. – Czy będzie pan tak uprzej­my i do­łączy do nas w dro­dze po­wrot­nej do Lon­dy­nu?

Na­uko­wiec za­wa­hał się przez chwi­lę. Ten żo­łnierz zbyt szyb­ko się zgo­dził. Czuł, że mógł ugrać wi­ęcej. Jed­nak jako ro­do­wi­ty Szkot był oszczęd­ny, ale nie pa­zer­ny.

– Spa­ku­ję się i mo­że­my le­cieć – od­pa­rł i nie cze­ka­jąc na od­po­wie­dź, od­wró­cił się i po­czła­pał w kie­run­ku swo­je­go domu.

Brown spoj­rzał na Lock­bee’ego. Upew­niw­szy się, że na­uko­wiec nie może go usły­szeć, po­sta­no­wił wy­ci­ągnąć wi­ęcej in­for­ma­cji od swo­je­go to­wa­rzy­sza z MI5. Na lot­ni­sko Stor­no­way przy­by­li osob­ny­mi sa­mo­lo­ta­mi, a w le­cącym śmi­głow­cu trud­no było roz­ma­wiać, rów­nież z uwa­gi na pi­lo­tów, któ­rzy nie­ko­niecz­nie po­win­ni sły­szeć roz­mo­wę dwóch wy­so­kiej ran­gi ofi­ce­rów wy­wia­du.

– Dla­cze­go on tak ostro za­re­ago­wał na Hems­by’ego? Nie pra­co­wa­li ra­zem?

– Pro­fe­sor Iain Mac­Gre­gor, któ­re­go mia­łeś oka­zję po­znać, był men­to­rem Pau­la. Za­uwa­żył jego ta­lent i za­chęcił do za­jęcia się dzie­dzi­ną, w któ­rej sam był świa­to­wej sła­wy au­to­ry­te­tem, Sztucz­ną In­te­li­gen­cją – roz­po­czął wy­ja­śnie­nia Lock­bee. – Mło­dy stu­dent po prze­czy­ta­niu o eks­pe­ry­men­cie prze­pro­wa­dzo­nym przez Face­bo­oka w dwa ty­si­ące sie­dem­na­stym roku13) wpa­dł na po­my­sł, aby wy­ko­rzy­stać za­sto­so­wa­ne tam al­go­ryt­my do tłu­ma­cze­nia języ­ków, dla któ­rych nie ma da­nych re­fe­ren­cyj­nych. Je­śli bo­wiem kom­pu­ter jest w sta­nie stwo­rzyć język sam, to mo­żli­we, że będzie mógł rów­nież roz­szy­fro­wać wy­my­ślo­ny przez ko­goś in­ne­go. Po­dzie­lił się po­my­słem z Mac­Gre­go­rem, któ­ry przy­jął ideę en­tu­zja­stycz­nie i bar­dzo za­an­ga­żo­wał się w ba­da­nia. Zbu­do­wał ze­spół, w któ­rym Hems­by pe­łnił rolę li­de­ra. I tak sie­lan­ka by trwa­ła, gdy­by nie star­cie dwóch sam­ców alfa… Hems­by uwa­żał, że osi­ągni­ęte wy­ni­ki to głów­nie jego za­słu­ga jako po­my­sło­daw­cy, Mac­Gre­gor na­to­miast stał na sta­no­wi­sku, że to pra­ca ze­spo­łu mia­ła naj­wi­ęk­szy wpływ na prze­łom. Kon­flikt dość nie­ele­ganc­ko roz­wi­ązał Hems­by, wy­sta­wia­jąc do wia­tru swo­je­go men­to­ra i przed­sta­wia­jąc ba­da­nia jako wła­sne, dzi­ęki cze­mu otrzy­mał pre­sti­żo­wą Na­gro­dę Tu­rin­ga14) i stał się cen­niej­szy dla uczel­ni w kon­te­kście za­rów­no wi­ze­run­ko­wym, jak i fi­nan­so­wym… I tak oto nasz nie­co sier­mi­ężny w oby­ciu Szkot za­ko­ńczył ka­rie­rę na Oxfor­dzie.

Brown zmarsz­czył czo­ło. Za­czął ro­zu­mieć, dla­cze­go tak ła­two było zwer­bo­wać do po­mo­cy mło­de­go in­for­ma­ty­ka. Im bar­dziej ela­stycz­ny kręgo­słup mo­ral­ny, tym pla­stycz­niej­szy umy­sł, któ­ry dzi­ęki za­sto­so­wa­niu od­po­wied­nich me­tod mo­żna było ukszta­łto­wać zgod­nie z wła­sny­mi po­trze­ba­mi. A spo­so­bów na to za­rów­no kontr­wy­wiad, jak i wy­wiad mia­ły na­praw­dę wie­le.

– A skąd wie­dzia­łeś, że Mac­Gre­gor po­ła­si się na kasę? – spy­tał po krót­kiej pau­zie szef ope­ra­cji cy­ber­ne­tycz­nych MI6.

– Wiem, że kon­ta, z któ­rych Mac­Gre­gor czer­pie środ­ki na swo­je ba­da­nia, są pra­wie pu­ste. Za­częli­śmy ob­ser­wo­wać tę in­we­sty­cję lata temu, na dłu­go przed na­szym spo­tka­niem z Kon­tro­le­rem czy roz­po­częciem prac nad sze­ścia­nem. Gość, któ­ry w dwa ty­si­ące dwu­dzie­stym dru­gim roku na­gle po­ja­wia się zni­kąd i sy­pie kasą w kryp­to­wa­lu­cie jak z ręka­wa, przy czym nikt ni­g­dy go nie wi­dział, jak się do­my­ślasz, nie umknął na­szej uwa­dze.

– I co usta­li­li­ście?

– No wła­śnie pro­blem w tym, że nic… Ma­sku­je się wręcz ide­al­nie. Czy ra­czej ma­sko­wał, bo ope­ra­cje na kon­tach usta­ły nie­ca­łe sie­dem mie­si­ęcy temu. Od tego cza­su Mac­Gre­gor już tyl­ko ko­rzy­sta z kasy, któ­ra kie­dyś musi się sko­ńczyć. Na na­sze szczęście ten mo­ment zbli­ża się wiel­ki­mi kro­ka­mi, a pro­fe­so­rek, po­mi­mo za­ci­ęcia na­uko­we­go, rów­nież do­sko­na­le zda­je so­bie z tego spra­wę.

Brown znów się za­my­ślił. Hi­sto­ria, ja­kich wie­le w świe­cie wy­wia­du – ktoś po­trze­bu­je pie­ni­ędzy, a tych aku­rat słu­żbom nie bra­ku­je, mo­żna więc po­móc w za­mian za przy­słu­gę.

– A dla­cze­go w ogó­le go po­trze­bu­je­my? Hems­by nie może po­ci­ągnąć de­szy­fra­cji da­lej?

– Hems­by… – Tym ra­zem za­my­ślił się na chwi­lę Lock­bee. – Pa­mi­ętasz pro­jekt „Pa­trio­ta”?

Brown przy­po­mniał so­bie pro­gram, w któ­rym mło­dy in­for­ma­tyk mi­mo­wol­nie uczest­ni­czył. I dzi­ęki któ­re­mu uda­ło im się skło­nić tego lau­re­ata Na­gro­dy Tu­rin­ga do wspó­łpra­cy, nie­za­le­żnie od jego wła­snej woli. Pa­mi­ętał rów­nież o mo­żli­wych ne­ga­tyw­nych skut­kach uczest­nic­twa w tym pro­gra­mie. Prze­czu­wał, co po­wie mu ge­ne­rał MI5.

Po­ki­wał wol­no gło­wą, uwa­żnie przy­pa­tru­jąc się Lock­bee’emu.

– No więc pró­bo­wa­li­śmy wy­pro­wa­dzić Hems­by’ego z transu. Nie­ste­ty nie uda­ło się, za­pa­dł w śpi­ącz­kę. Od pół roku sta­ra­my się go wy­bu­dzić, jed­nak z mar­nym skut­kiem. Le­ka­rze nie są do­brej my­śli.

Brown w du­chu po­dzi­ęko­wał Lock­bee’emu za to, że nie do­rzu­cił cze­goś w sty­lu „nie da się zro­bić omle­tu bez zbi­cia kil­ku jaj”. Oby­dwaj do­sko­na­le wie­dzie­li, że w ich pra­cy bez ofiar się obej­dzie. I nie­za­le­żnie od tego, czy im się to po­do­ba­ło, czy nie, mu­sie­li się z tym po­go­dzić. Albo zmie­nić za­wód…

***

Odór al­ko­ho­lu bi­jący od nie­gdy­siej­sze­go au­to­ry­te­tu w dzie­dzi­nie Sztucz­nej In­te­li­gen­cji dał się im we zna­ki do­pie­ro w śmi­głow­cu. Na­wet kli­ma­ty­za­cja, usta­wio­na na wy­ższe niż wcze­śniej ob­ro­ty, nie zdo­ła­ła go wy­eli­mi­no­wać, może je­dy­nie lek­ko zmniej­szyć, za­bez­pie­cza­jąc tym sa­mym wnętrze po­jaz­du przed skut­ka­mi tor­sji wspó­łpa­sa­że­rów. Sam wi­no­waj­ca nie­spe­cjal­nie przej­mo­wał się wy­wie­ra­nym wra­że­niem – na­tych­miast po star­cie po­zbył się nad­mia­ru za­le­ga­jących w je­li­tach ga­zów, a na­stęp­nie za­pa­dł w płyt­ki sen, po­chra­pu­jąc co chwi­lę.

Lock­bee i Brown nie ode­zwa­li się do sie­bie ani sło­wem przez cały lot, choć oby­dwaj za­sta­na­wia­li się, jak ktoś taki jak Mac­Gre­gor mógł sto­czyć się aż tak bar­dzo. I czy w tym sta­nie rze­czy­wi­ście wart będzie tych kil­ku mi­lio­nów fun­tów, któ­re za­in­we­sto­wa­li w jego po­moc. Choć z dru­giej stro­ny, ktoś inny już za­pła­cił za jego po­moc dużo wi­ęcej. Ta­jem­ni­czy in­we­stor nie wy­rzu­cił go na bruk po pierw­szym ty­go­dniu, mie­si­ącu czy na­wet roku, tyl­ko fi­nan­so­wał przez ostat­nie osiem lat. Ist­nie­je więc szan­sa, że pod tą od­rzu­ca­jącą po­wło­ką kry­je się na­dal świa­tły umy­sł i zdol­no­ści, któ­re po­zwo­lą na od­czy­ta­nie i zro­zu­mie­nie ca­ło­ści in­for­ma­cji prze­cho­wy­wa­nych przez czar­ne sze­ścia­ny po­cho­dzące od ob­cej cy­wi­li­za­cji. ■

Rozdział 3

Niedziela, 28.04.2030, godz. 16:24 GMT (04:24 czasu lokalnego), ro­syj­ska sta­cja ba­daw­cza, je­zio­ro Na­ły­cze­wo, Kraj Kam­czac­ki, Fe­de­ra­cja Ro­syj­ska

Bez­chmur­ne nie­bo było jesz­cze ciem­ne. Po­ło­żo­na z dala od sku­pisk ludz­kich baza przy je­zio­rze Na­ły­cze­wo mo­gła­by sta­no­wić ide­al­ne miej­sce do ob­ser­wa­cji gwiazd – zwłasz­cza że głów­nych za­bu­do­wań nie oświe­tla­no zbyt moc­no, to­też nic nie za­kłó­ca­ło wi­do­ku nie­bo­skło­nu. Miej­sce to nie było jed­nak do­stęp­ne dla zwy­kłych śmier­tel­ni­ków. Sta­cja ba­daw­cza sta­no­wi­ła jed­ną z wie­lu pil­nie strze­żo­nych, taj­nych pla­có­wek na­uko­wych Fe­de­ra­cji Ro­syj­skiej, a po­ło­żo­ny nie­co na ubo­czu nie­po­zor­ny, pro­sto­kąt­ny bu­dy­nek H krył w swym wnętrzu jed­no z naj­wi­ęk­szych za­gro­żeń dla ca­łej ludz­ko­ści – przed­sta­wi­cie­la rasy po­cho­dzącej z in­ne­go wszech­świa­ta, isto­tę opar­tą na ener­gii zwa­ną Star­szym. I gdy­by osob­nik ten nie był uwi­ęzio­ny w klat­ce elek­tro­ma­gne­tycz­nej oraz chro­nio­ny przez ro­tu­jące eli­tar­ne siły chi­ńskie, ro­syj­skie i ame­ry­ka­ńskie, pew­nie znisz­czy­łby pla­ne­tę i cały Układ Sło­necz­ny, jak wcze­śniej pla­no­wał i z czym nie­spe­cjal­nie się krył. Zresz­tą fakt, że obec­nie był pod kon­tro­lą, nie ozna­czał, że nie sta­no­wił za­gro­że­nia. Tkwił w ku­li­stym wi­ęzie­niu bez ru­chu, po­ra­nio­ny pod­czas star­cia z 2027 roku, bez mo­żli­wo­ści re­ge­ne­ra­cji, ale na­dal śmier­tel­nie nie­bez­piecz­ny.

Wie­dział, że czas nie sta­no­wi dla nie­go naj­mniej­sze­go pro­ble­mu. Ży­cie jego, jak i in­nych istot ze Świa­ta Cen­tral­ne­go, z któ­re­go po­cho­dził, było dłu­ższe niż kil­ku po­ko­leń Zie­mian. A nie­ca­łe trzy lata, któ­re prze­by­wał tu­taj, sta­no­wi­ły je­dy­nie krót­ki okres wy­cze­ki­wa­nia, któ­re mo­gło trwać de­ka­dy czy na­wet wie­ki. Wy­star­cza­jąco po­znał za­miesz­ku­jące tę pla­ne­tę isto­ty żywe, by wie­dzieć, że w ko­ńcu po­pe­łnią błąd, po­ró­żnią się mi­ędzy sobą, a on będzie mógł to wy­ko­rzy­stać, aby się uwol­nić i znisz­czyć tę pry­mi­tyw­ną rasę, jak rów­nież całe ży­cie w tym ukła­dzie. Spe­łni swój obo­wi­ązek względem po­bra­tym­ców, zre­du­ku­je po­pu­la­cję tego świa­ta, aby w swo­im wła­snym ochro­nić ży­cie, któ­re zgod­nie z nada­nym przed eona­mi Pra­wem jest naj­wa­żniej­sze.

Nie czuł nie­na­wi­ści do istot, któ­re go schwy­ta­ły i prze­trzy­my­wa­ły, tak samo jak one nie czu­ły nie­na­wi­ści w sto­sun­ku do in­sek­tów czy zwie­rząt, któ­rym od­bie­ra­ły ży­cie, aby zdo­być po­ży­wie­nie. Nie od­czu­wał chęci za­bi­ja­nia. Po pro­stu mu­siał to uczy­nić, aby wy­ższa spo­łecz­no­ść ze Świa­ta Cen­tral­ne­go mo­gła na­dal żyć i roz­wi­jać się. Było to pro­ste, lo­gicz­ne, przy­czy­no­wo-skut­ko­we ro­zu­mo­wa­nie.

***

Czte­ry błękit­ne roz­bły­ski w od­da­li przy­ku­ły uwa­gę star­sze­go sze­re­go­we­go Wa­si­li­ja Po­po­wa. W ciem­no­ści nocy były zde­cy­do­wa­nie zbyt ja­sne, aby dało się je prze­oczyć. Nie za­nie­po­ko­iły one jed­nak żo­łnie­rza na tyle, by za­mel­do­wał o tym cen­tra­li. Mo­gły sta­no­wić prze­cież wy­ła­do­wa­nia at­mos­fe­rycz­ne, a mel­du­nek o nich przy­spo­rzy­łby mu wi­ęcej kło­po­tów ani­że­li sła­wy. Uznał, że na­wet ob­ra­ca­nie w ich stro­nę ci­ężkie­go ka­ra­bi­nu ma­szy­no­we­go Kord15), za­mon­to­wa­ne­go na opan­ce­rzo­nej wie­życz­ce, będzie wy­si­łkiem bez spe­cjal­ne­go uza­sad­nie­nia. Do ko­ńca słu­żby po­zo­sta­ło nie­co po­nad pó­łto­rej go­dzi­ny, więc sen­no­ść do­skwie­ra­ła mu już zde­cy­do­wa­nie. Cze­kał tyl­ko szó­stej, aby przy­szli zmien­ni­cy.

Si­ęgnął po ku­bek ter­micz­ny, w któ­rym miał kawę. Upił łyk i skrzy­wił się. Ku­bek, co praw­da, za­wie­rał na­pój, ale na­zy­wa­nie na­czy­nia ter­micz­nym wy­da­wa­ło się nad­uży­ciem. Kawa była zim­na.

– Pa­vel, skocz po nową kawę, ta już ca­łkiem wy­sty­gła. – Mó­wi­ąc to, kop­nął przy­sy­pia­jące­go na sie­dząco ko­le­gę.

Ten aż pod­sko­czył. Wa­si­lij zro­zu­miał, że Pa­vel spał w naj­lep­sze. W grun­cie rze­czy do­brze mu tak. Są na war­cie, a na war­cie się nie śpi. Przy­sy­piać to co in­ne­go, ale nie spać.

Dru­gi żo­łnierz wy­be­łko­tał tyl­ko coś nie­zro­zu­mia­le, po­pra­wił się na sie­dzi­sku, gło­wa opa­dła mu na pie­rś i za­chra­pa­niem dał znać, że po­now­nie udał się w ob­jęcia Mor­fe­usza. Wa­si­lij zme­łł prze­kle­ństwo w ustach i wró­cił do kon­tem­plo­wa­nia roz­gwie­żdżo­ne­go nie­ba. Obie­cał so­bie, że po słu­żbie po­pro­si o zmia­nę part­ne­ra. Z obec­nym ani po­ga­dać, ani za­grać w kar­ty, ani na­wet się na­pić. A w szcze­gól­no­ści się na­pić, Pa­vel bo­wiem był jed­nym z tych, któ­rzy na po­kaz po­tępia­li al­ko­hol w woj­sku, co zresz­tą bar­dzo po­do­ba­ło się prze­ło­żo­nym. Szko­da tyl­ko, że nie wie­dzie­li oni, jak po­wa­żnie ten żo­łnierz spec­na­zu16) pod­cho­dzi do słu­żby war­tow­ni­czej. Ale na ko­le­gów się nie do­no­si, nie w si­łach spe­cjal­nych. Są pew­ne nie­pi­sa­ne za­sa­dy, któ­rych się nie ła­mie.

My­śląc o al­ko­ho­lu, przy­po­mniał so­bie nie­wiel­ką pier­siów­kę, któ­rą miał w przed­niej kie­sze­ni ka­mi­zel­ki tak­tycz­nej. Rzu­cił jesz­cze okiem na ko­le­gę, ten jed­nak spał w naj­lep­sze. Od­chy­lił się lek­ko i wy­jął na­czy­nie. Zbli­żył je do ust, nie zdążył jed­nak się na­pić.

Nie usły­szał mo­men­tu wy­strza­łu. Po­cisk z ka­ra­bi­nu snaj­per­skie­go prze­bił jego hełm, wwier­ca­jąc się w mózg, i wy­le­ciał z dru­giej stro­ny. Ogrom­na pręd­ko­ść spo­wo­do­wa­ła, że prze­sze­dł przez ke­vlar jak przez ma­sło. Na­sta­ła ciem­no­ść bez gwiazd. Szyb­ko, nie­mal bez­bo­le­śnie. Wa­si­lij bez wy­da­nia ja­kie­go­kol­wiek dźwi­ęku osu­nął się na zie­mię, tuż obok mar­twe­go już Pa­vla.

***

Strze­lec wy­bo­ro­wy omió­tł ce­low­ni­kiem pierw­szy po­ste­ru­nek war­tow­ni­czy na dro­dze do bu­dyn­ku H. Wąski trakt znaj­do­wał się w nie­wiel­kim wąwo­zie, któ­re­go ścia­ny, na dole ska­li­ste, prze­cho­dzi­ły w gór­nej części w twar­dą gli­nę, na sa­mym szczy­cie po­ro­śni­ętą wy­so­ką na ja­kieś pół me­tra tra­wą. Snaj­per ubra­ny w pe­łny strój ma­sku­jący z po­wło­ką ter­mo­izo­la­cyj­ną był nie­mal nie­wi­docz­ny, za­rów­no dla nie­uzbro­jo­ne­go oka, jak i czuj­ni­ków czy ka­mer ter­mo­wi­zyj­nych.

Jesz­cze przez chwi­lę uwa­żnie lu­stro­wał punkt kon­tro­l­ny i jego bez­po­śred­nią oko­li­cę. Cia­ła żo­łnie­rzy, któ­rych za­bił, nie zro­bi­ły na nim naj­mniej­sze­go wra­że­nia, po­dob­nie jak świa­do­mo­ść, że jego part­ner zaj­mu­jący sta­no­wi­sko nie­co wy­żej w po­dob­ny spo­sób wy­eli­mi­no­wał stra­żni­ków z dru­gie­go punk­tu war­tow­ni­cze­go. Po­wo­li prze­nió­sł ce­low­nik na omia­ta­jącą dro­gę przed po­ste­run­kiem ka­me­rę. Wie­dział, że do­kład­nie to samo zro­bił dru­gi strze­lec, ce­lu­jący w ka­me­rę dru­gie­go sta­no­wi­ska ka­ra­bi­nu ma­szy­no­we­go. Zgod­nie z pla­nem oby­dwaj po­win­ni jesz­cze chwi­lę od­cze­kać przed uniesz­ko­dli­wie­niem re­je­stra­to­rów.

***

W po­miesz­cze­niu mo­ni­to­rin­gu na jed­nym z ho­lo­mo­ni­to­rów po­ja­wi­ło się czer­wo­ne okno. Dy­żur­ny le­ni­wie spoj­rzał na ekran. Wy­świe­tla­ny ob­raz go zdzi­wił. In­for­ma­cja mó­wi­ła o wy­kry­ciu fali gra­wi­ta­cyj­nej w oko­li­cy sta­cji ba­daw­czej. Od kie­dy pó­łto­ra roku temu roz­po­czął czyn­ną słu­żbę na tym po­ste­run­ku, wi­dział taki ko­mu­ni­kat po raz pierw­szy. Przy­su­nął się bli­żej mo­ni­to­ra i na­ci­snął uno­szącą się w po­wie­trzu iko­nę. Na ekra­nie uka­za­ła się sche­ma­tycz­na mapa z za­zna­czo­nym miej­scem wy­kry­cia zja­wi­ska. Pod nią był tekst z su­ge­ro­wa­ny­mi pro­ce­du­ra­mi.

Zgod­nie z in­struk­cją prze­słał wia­do­mo­ść do do­wód­cy zmia­ny, a na­stęp­nie uru­cho­mił opcję zauto­ma­ty­zo­wa­ne­go zwia­du. Na da­chu bu­dyn­ku otwo­rzył się nie­wiel­ki han­gar, z któ­re­go po­wo­li wznió­sł się dron zwia­dow­czy. Po osi­ągni­ęciu wy­so­ko­ści prze­lo­to­wej z ci­chym szu­mem czte­rech nie­wiel­kich wir­ni­ków skie­ro­wał się w stro­nę wy­kry­te­go sy­gna­łu. Ob­ra­zy z ka­me­ry, fil­mu­jącej w świe­tle wi­dzial­nym, pod­czer­wo­nym i nok­to­wi­zyj­nym, prze­ka­zy­wa­ne były w cza­sie rze­czy­wi­stym na ho­lo­ekran kom­pu­te­ra.

***

Dru­gi ze snaj­pe­rów usły­szał szum zbli­ża­jące­go się dro­na. Prze­szło mu przez myśl, że na­stąpi­ło to szyb­ciej, niż za­kła­da­li, ale na­dal w gra­ni­cach nor­my. Szum na­ra­stał, co ozna­cza­ło, że za chwi­lę żo­łnierz znaj­dzie się w za­si­ęgu ka­mer ma­szy­ny zwia­dow­czej. Po­dob­nie jak jego part­ner był do­brze za­ma­sko­wa­ny, więc obiek­tyw re­je­stra­to­ra bez­za­ło­gow­ca omió­tł jego sta­no­wi­sko bez za­trzy­my­wa­nia się nad nim i skie­ro­wał się w stro­nę miej­sca trans­fe­ru, z któ­re­go przy­by­li on, jego part­ner i po­zo­sta­ła część gru­py ude­rze­nio­wej.

Na­słu­chu­jąc od­da­la­jące­go się szu­mu ma­szy­ny zwia­dow­czej, sku­pił się na ko­lej­nej części pla­nu. W za­si­ęgu wzro­ku i strza­łu z obec­ne­go miej­sca miał za­rów­no dru­gi po­ste­ru­nek kon­tro­l­ny, jak i sta­lo­wą bra­mę bu­dyn­ku. Przed nie­wiel­ki­mi drzwia­mi wbu­do­wa­ny­mi w duże we­jście w nie­dba­łych po­zach sta­ło dwóch stra­żni­ków, a nie­co da­lej za­uwa­żył jesz­cze dwie pary Ro­sjan, naj­wy­ra­źniej pa­tro­lu­jących swo­je sek­to­ry.

Z kie­sze­ni ka­mi­zel­ki tak­tycz­nej wy­jął nie­wiel­ki emi­ter ul­tra­so­no­gra­ficz­ny i po­sta­wił obok sie­bie na trój­no­gu. Skie­ro­wał go w stro­nę za­bu­do­wań i włączył, a na­stęp­nie spoj­rzał w oku­lar ce­low­ni­ka ka­ra­bi­nu. Po­ja­wił się w nim nie­wiel­ki ho­lo­gra­ficz­ny ob­raz, a gdy urządze­nie wy­sła­ło nie­sły­szal­ne dla ludz­kie­go ucha fale dźwi­ęko­we, wi­zjer za­ja­śniał sła­bym świa­tłem. Część z fal od­bi­ła się od ścian, jed­nak część, o in­nej często­tli­wo­ści, przez nie prze­nik­nęła i dała żo­łnie­rzo­wi sche­ma­tycz­ny ob­raz wnętrza. Nie­wiel­ki kom­pu­ter asy­stu­jący na­tych­miast ozna­czył dwu­na­stu żo­łnie­rzy znaj­du­jących się w środ­ku.

W słu­chaw­ce za­trzesz­czał krót­ki mel­du­nek, po któ­rym snaj­per wy­ce­lo­wał z po­wro­tem w kie­run­ku ka­me­ry nad dru­gim po­ste­run­kiem kon­tro­l­nym. Po sy­gna­le od­cze­kał do­kład­nie dwie se­kun­dy i po­ci­ągnął za spust.

Dzia­ła­nie ka­ra­bi­nów, któ­ry­mi dys­po­no­wa­li oby­dwaj strzel­cy, nie opie­ra­ło się na wy­rzu­cie po­ci­sku za po­mo­cą ener­gii ła­dun­ku wy­bu­cho­we­go. Dzi­ęki wy­ko­rzy­sta­niu po­przecz­ne­go pola ma­gne­tycz­ne­go, wy­two­rzo­ne­go przez dwie szy­ny, po­mi­ędzy któ­ry­mi znaj­du­je się zbu­do­wa­ny z prze­wo­dzące­go ma­te­ria­łu po­cisk, zo­sta­je on wy­rzu­co­ny ca­łko­wi­cie bez­gło­śnie. W ich rękach znaj­do­wa­ły się zmi­nia­tu­ry­zo­wa­ne dzia­ła elek­tro­ma­gne­tycz­ne, ci­che, da­le­ko­si­ężne i pre­cy­zyj­ne.

***

Dy­żur­ny mo­ni­to­rin­gu na­tych­miast za­re­je­stro­wał brak ob­ra­zu z dwóch ka­mer za­mon­to­wa­nych na po­ste­run­kach kon­tro­l­nych. Wie­dział, że coś jest nie tak. Wy­ci­ągnął rękę do ko­mu­ni­ka­to­ra, ale prze­szko­dził mu syk otwie­ra­nych drzwi. Do po­ko­ju wsze­dł po­rucz­nik Sier­giej Fir­mow.

– Co się dzie­je? – za­py­tał ofi­cer, jed­no­cze­śnie omia­ta­jąc wzro­kiem ekra­ny.

Dy­żur­ny na­brał duży haust po­wie­trza, aby od­po­wie­dzieć, prze­ło­żo­ny jed­nak go ubie­gł.

– Wi­dzę… – Mó­wi­ąc to, zła­pał za ko­mu­ni­ka­tor przy­pi­ęty do pasa, uru­cho­mił go i za­czął wy­da­wać roz­ka­zy: – Od­dział Alfa, skie­ro­wać się zgod­nie z ko­or­dy­na­ta­mi Zwia­dow­cy Je­den – od­nió­sł się do po­zy­cji, na któ­rej wi­siał nie­daw­no wy­sła­ny dron, te­raz prze­ka­zu­jący ob­raz czte­rech nie­ty­po­wych, sto­żko­wa­tych czar­nych obiek­tów sto­jących na nie­wiel­kiej po­la­nie.

Fir­mow prze­łączył się na inną często­tli­wo­ść.

– Po­ste­ru­nek Pierw­szy, nie mamy ob­ra­zu z wa­szej ka­me­ry, co się dzie­je?

Ci­sza.

– Po­ste­ru­nek Pierw­szy, śpi­cie tam? – pod­nie­sio­nym gło­sem rzu­cił do ko­mu­ni­ka­to­ra. – Po­ste­ru­nek Dru­gi, po­daj­cie sta­tus Po­ste­run­ku Pierw­sze­go.

Punk­ty kon­tro­l­ne roz­miesz­czo­no w taki spo­sób, aby mo­żli­wa była wzro­ko­wa kon­tro­la sta­tu­su ka­żde­go z nich. Na tak za­da­ne py­ta­nie je­den ze stra­żni­ków z dru­gie­go po­ste­run­ku po­wi­nien prze­mie­ścić się, aby móc oce­nić, co się sta­ło na pierw­szym punk­cie kon­tro­l­nym. Ża­den z nich nie mógł jed­nak po­stąpić zgod­nie z pro­ce­du­rą – oby­dwaj le­że­li mar­twi.

– Po­ste­ru­nek Pierw­szy, zgło­ście się.

Po­rucz­nik już wie­dział, że sy­tu­acja jest po­wa­żna. Po­now­nie zmie­nił często­tli­wo­ść.

– Od­dział Beta, skie­ro­wać się w stro­nę Po­ste­run­ku Pierw­sze­go. Pod­cho­dźcie ostro­żnie, mo­żli­wy kon­takt bo­jo­wy.

Ko­lej­ne klik­ni­ęcie przy­ci­sku zmia­ny często­tli­wo­ści nada­wa­nia.

– Ochro­na bu­dyn­ku, mo­żli­wy kon­takt bo­jo­wy na po­ste­run­kach kon­tro­l­nych. Za­jąć po­zy­cje obron­ne.

Fir­mow sko­ńczył wy­da­wać po­le­ce­nia i skie­ro­wał się do wy­jścia. W drzwiach rzu­cił jesz­cze do za­sko­czo­ne­go sy­tu­acją dy­żur­ne­go:

– Obu­dź sze­fa, naj­le­piej oso­bi­ście.

Nie cze­ka­jąc na od­po­wie­dź, szyb­ko wy­sze­dł z po­miesz­cze­nia.

***

Osiem ubra­nych na czar­no syl­we­tek pod­nio­sło się z zie­mi za­raz po tym, jak ich snaj­per­ska osło­na wy­eli­mi­no­wa­ła za­rów­no war­tow­ni­ków, jak i ka­me­ry. Na ugi­ętych no­gach wszy­scy po­bie­gli w stro­nę punk­tu pierw­sze­go. Tam dwój­ka żo­łnie­rzy od­dzie­li­ła się, ob­sta­wia­jąc sta­no­wi­sko ka­ra­bi­nu ma­szy­no­we­go, pod­czas gdy resz­ta od­dzia­łu ru­szy­ła do dru­gie­go sta­no­wi­ska. Po chwi­li je mi­nęli, nie zo­sta­wia­jąc jed­nak ni­ko­go przy dru­gim ka­ra­bi­nie. Roz­pro­szy­li się i roz­po­częli ostro­żne po­de­jście do bu­dyn­ku.

Z tego sa­me­go miej­sca, skąd wy­ru­szy­li, pod­nio­sła się jesz­cze jed­na po­stać. Nie­co wy­ższa od resz­ty, nie nio­sła ze sobą bro­ni. Ru­szy­ła szyb­ko w kie­run­ku po­zo­sta­łych.

Od­dział ude­rze­nio­wy, ma­jąc w za­si­ęgu wzro­ku we­jście do bu­dyn­ku H, cze­kał na strzel­ca wy­bo­ro­we­go, któ­ry miał mu uto­ro­wać dro­gę do wnętrza.

***

Snaj­per zo­ba­czył, że żo­łnie­rze z pa­tro­lu przy­sta­nęli. Jed­no­cześ­nie je­den z tych przy bra­mie przy­ło­żył rękę do ucha, naj­wy­ra­źniej słu­cha­jąc mel­dun­ku. Ten cel jed­nak, po­dob­nie jak jego to­wa­rzysz, byli przy­dzie­le­ni part­ne­ro­wi, więc nie mu­siał się nimi przej­mo­wać. Wy­ce­lo­wał w stro­nę żo­łnie­rzy, któ­rzy się przed chwi­lą za­trzy­ma­li. Ci spoj­rze­li po so­bie i le­ni­wie za­częli zdej­mo­wać z ra­mion naj­now­sze wer­sje au­to­ma­tów A-76217). Naj­praw­do­po­dob­niej za­kła­da­li, że to ko­lej­ne ćwi­cze­nia, tym ra­zem ogło­szo­ne o wy­jąt­ko­wo bar­ba­rzy­ńskiej po­rze.

Dwa bez­gło­śne strza­ły, dwóch lu­dzi upa­dło w bło­to. Strze­lec bły­ska­wicz­nie prze­nió­sł ce­low­nik na dru­gą parę war­tow­ni­ków. Ci szyb­ko zro­zu­mie­li, co się dzie­je, i bie­giem ru­szy­li w kie­run­ku nie­wiel­kiej za­po­ry z usta­wio­nych przed we­jściem trój­kąt­nych blo­ków zbro­jo­ne­go be­to­nu. Nie zdąży­li do nich do­trzeć.

Od­dział ude­rze­nio­wy już po pierw­szych strza­łach ostro­żnie za­czął prze­su­wać się ku we­jściu do bu­dyn­ku. Wy­po­sa­żo­ny­mi w tłu­mi­ki skró­co­ny­mi lu­fa­mi ka­ra­bin­ków au­to­ma­tycz­nych QBZ-19118) żo­łnie­rze ce­lo­wa­li w stro­nę bra­my.

Po od­da­niu ostat­nich strza­łów snaj­per, tym ra­zem już bez nad­mier­nej ostro­żno­ści, po­de­rwał się na rów­ne nogi i po­pędził do trze­cie­go wy­zna­czo­ne­go mu w ra­mach pla­nu tak­tycz­ne­go sta­no­wi­ska. Jego ko­lej­nym za­da­niem była osło­na kie­run­ku, z któ­re­go mogą nad­cho­dzić po­si­łki dla ob­ro­ńców bu­dyn­ku H.

***

Od­dział szyb­kie­go re­ago­wa­nia o kryp­to­ni­mie Alfa po­ru­szał się pie­szo. Brak ja­kiej­kol­wiek dro­gi do miej­sca, w któ­rym za­trzy­mał się dron, unie­mo­żli­wiał za­sto­so­wa­nie ko­ło­wych po­jaz­dów zwia­dow­czych. Żo­łnie­rze do­tar­li do skra­ju za­gaj­ni­ka tuż przed nie­wiel­ką po­la­ną. Do­wód­ca pod­nió­sł w górę za­ci­śni­ętą pi­ęść, sy­gna­li­zu­jąc po­ten­cjal­ne za­gro­że­nie, i cała dru­ży­na przy­klękła, mie­rząc z ka­ra­bi­nów w otwar­tą prze­strzeń. W wi­zje­rach ce­low­ni­ków nok­to­wi­zyj­nych do­sko­na­le wi­dzie­li sto­jące na po­la­nie czte­ry sto­żko­wa­te kszta­łty. Sły­sze­li rów­nież szum dro­na nad gło­wa­mi. Ope­ra­tor zwia­du na nie­wiel­kim podłu­żnym ho­lo­gra­mie, któ­ry zak­ty­wo­wał na przed­ra­mie­niu, wstu­kał se­rię po­le­ceń. Dron za­rea­go­wał za­to­cze­niem okręgu nad po­la­ną. Żo­łnierz w sku­pie­niu ob­ser­wo­wał, czy na sche­ma­tycz­nej map­ce po­ja­wi się ja­kie­kol­wiek źró­dło cie­pła, mo­gące su­ge­ro­wać war­tę przy urządze­niach. Nic ta­kie­go nie zo­sta­ło wy­kry­te. Dał ręką sy­gnał do­wód­cy, na co ten bez­gło­śnie wy­dał czte­rem żo­łnie­rzom po­le­ce­nie ostro­żne­go wy­jścia zza osła­nia­jących ich ni­skich drzew. Zwia­dow­cy skie­ro­wa­li się w stro­nę ta­jem­ni­czych obiek­tów. Po­zo­sta­li przez cały czas omia­ta­li lu­fa­mi bro­ni oko­li­cę.

***

Żo­łnie­rze od­dzia­łu Beta, wzbi­ja­jąc nie­wiel­ką chmu­rę ku­rzu, za­trzy­ma­li swo­je wozy zwia­dow­cze Cha­borz M-619) na­prze­ciw­ko po­ste­run­ku kon­tro­l­ne­go. Nad nimi, nie­co z przo­du, le­ciał nie­wiel­ki dron, go­to­wy w ka­żdej chwi­li prze­ka­zać in­for­ma­cje o za­gro­że­niu kry­jącym się na dro­dze. Po­ru­szał się jed­nak na zbyt ni­skim pu­ła­pie, aby wy­kryć przy­kry­te­go ma­sku­jącym ko­cem ter­micz­nym snaj­pe­ra, le­żące­go w krza­kach na wzgó­rzu.

Z od­le­gło­ści osiem­dzie­si­ęciu me­trów wi­dzie­li już wy­ra­źnie za­rów­no sta­lo­wą osło­nę, otwór strzel­ni­czy, jak i wy­sta­jący z nie­go wiel­ko­ka­li­bro­wy ka­ra­bin ma­szy­no­wy. Lufa po­ru­sza­ła się, wy­ra­źnie przez ko­goś ob­słu­gi­wa­na.

Do­wód­ca wy­sia­dł z wozu i przy­kuc­nął. W jed­nej ręce cały czas trzy­mał od­bez­pie­czo­ną broń, dru­gą prze­łączył ka­nał trans­mi­sji. Wszy­scy żo­łnie­rze z wy­jąt­kiem kie­row­ców i ope­ra­to­rów ka­ra­bi­nu ma­szy­no­we­go ostro­żnie opu­ści­li po­jaz­dy.

– Po­ste­ru­nek Pierw­szy, tu do­wód­ca Gru­py Szyb­kie­go Re­ago­wa­nia Beta, po­daj­cie iden­ty­fi­ka­cję – rzu­cił w eter.

Od­po­wie­dzia­ła mu ci­sza, prze­ry­wa­na je­dy­nie ci­chy­mi trza­ska­mi za­kłó­ceń. Po­wtó­rzył roz­kaz, tym ra­zem rów­nież bez od­ze­wu. Za­kła­da­jąc, że ko­mu­ni­ka­cja ra­dio­wa zo­sta­ła prze­rwa­na, wy­jął nie­wiel­ką la­tar­kę i bły­snął kil­ka razy w stro­nę sta­no­wi­ska. Z na­pi­ęciem ob­ser­wo­wał po­ste­ru­nek w ocze­ki­wa­niu na od­po­wie­dź. Na­de­szła ona po krót­kiej chwi­li – jed­nak nie w po­sta­ci bły­sku, a po­sła­nej w jego stro­nę se­rii po­ci­sków ka­li­bru 12,7 mi­li­me­trów, roz­ry­wa­jąc jego cia­ło na ka­wa­łki. Nie zo­ba­czył już swo­ich to­wa­rzy­szy rzu­ca­jących się na zie­mię i otwie­ra­jących ogień za­po­ro­wy w kie­run­ku otwo­ru strzel­ni­cze­go.

***

Huk strza­łów z wiel­ko­ka­li­bro­we­go ka­ra­bi­nu ma­szy­no­we­go do­ta­rł do żo­łnie­rzy od­dzia­łu Alfa w ułam­ku se­kun­dy. Od razu roz­po­zna­li ter­kot Kor­da, umiesz­czo­ne­go praw­do­po­dob­nie na sta­no­wi­sku kon­tro­l­nym.

W tym sa­mym mo­men­cie ci­szę po­mi­ędzy se­ria­mi wy­pe­łnił dźwi­ęk przy­po­mi­na­jący szum lub bzy­cze­nie. Nad za­gaj­nik znaj­du­jący się po prze­ciw­nej stro­nie po­la­ny unio­sła się chmu­ra ma­łych owa­dów. To ona była źró­dłem ha­ła­su. Chmu­ra mia­ła nie­re­gu­lar­ny kszta­łt i po­wo­li prze­su­wa­ła się w stro­nę od­dzia­łu. Zwia­dow­cy ostro­żnie przy­kuc­nęli, ob­ser­wu­jąc nie­ty­po­we zja­wi­sko. Dźwi­ęk wy­da­wał się co­raz bar­dziej me­ta­licz­ny.

W jed­nej trze­ciej od­le­gło­ści od znaj­du­jących się w cen­trum po­la­ny obiek­tów chmu­ra roz­dzie­li­ła się na dwie części. Mniej­sza po­szy­bo­wa­ła wy­żej, w stro­nę wi­szące­go dro­na, dru­ga roz­ci­ągnęła się w po­zio­mie i na­dal zbli­ża­ła do żo­łnie­rzy.

Ope­ra­tor bez­za­ło­gow­ca włączył na swo­im ho­lo­gra­mie wi­dok z ka­mer i skie­ro­wał jed­ną z nich w stro­nę zja­wi­ska. Prze­łączył re­je­stra­tor w tryb pod­czer­wo­ny i za­ma­rł. Owa­dy nie wy­dzie­la­ły cie­pła, ter­mo­wi­zja w ogó­le ich nie re­je­stro­wa­ła.

***

Za­stęp­ca do­wód­cy od­dzia­łu Beta prze­tur­lał się za nie­wiel­ki ka­mień, sta­no­wi­ący osło­nę dla gra­du po­ci­sków sy­pi­ących się z ka­ra­bi­nu umiesz­czo­ne­go za opan­ce­rzo­ną osło­ną. Wie­dział, że mają nie­wiel­kie szan­se na znisz­cze­nie sta­no­wi­ska za po­mo­cą po­sia­da­nej bro­ni.

– Po­ste­ru­nek Pierw­szy prze­jęty przez wro­ga! Po­trzeb­ne wspar­cie po­wietrz­ne lub ar­ty­le­ryj­skie! Ogień na Po­ste­ru­nek Pierw­szy! – krzyk­nął do ko­mu­ni­ka­to­ra.

Usły­szał opa­no­wa­ny głos Fir­mo­wa:

– Po­twier­dzam, wspar­cie po­wietrz­ne, ogień na Po­ste­ru­nek Pierw­szy, czas oko­ło trzy­dzie­ści se­kund.

Za­stęp­ca do­wód­cy Bety po­twier­dził przy­jęcie mel­dun­ku i na­ka­zał swo­im lu­dziom po­zo­sta­nie w ukry­ciu. Wie­dział, że w mo­men­cie wy­sła­nia Alfy na miej­sce fali gra­wi­ta­cyj­nej sta­le pa­tro­lu­jący oko­li­cę dron S-70 „Ochot­nik”20) zo­stał skie­ro­wa­ny w oko­li­ce bazy. Uzbro­jo­ny w kie­ro­wa­ne ra­kie­ty był w sta­nie szyb­ko i pre­cy­zyj­nie wes­przeć oby­dwa od­dzia­ły.

Gdy wszy­scy po­zo­sta­li przy ży­ciu człon­ko­wie Bety skry­li się za osło­na­mi te­re­no­wy­mi, ka­ra­bin z punk­tu kon­tro­l­ne­go prze­stał strze­lać. Lufa przez chwi­lę omia­ta­ła prze­strzeń, z któ­rej ata­ko­wa­li Ro­sja­nie, po czym za­sty­gła w miej­scu, jak­by w ocze­ki­wa­niu na ko­lej­ną falę ata­ku. Za­miast niej jed­nak kil­ka­na­ście se­kund pó­źniej żo­łnie­rze usły­sze­li świst ra­kie­ty prze­la­tu­jącej im nad gło­wa­mi i nie­co mrocz­ny jesz­cze po­ra­nek roz­świe­tlił wy­buch, ca­łko­wi­cie nisz­czący po­ste­ru­nek oraz za­gra­ża­jące ze­spo­ło­wi sta­no­wi­sko ka­ra­bi­nu ma­szy­no­we­go.

***

Gdy je­den ze snaj­pe­rów prze­miesz­czał się w miej­sce, z któ­re­go mó­głby ob­ser­wo­wać oba po­ste­run­ki, pierw­sze po­ci­ski ci­ężkie­go ka­ra­bi­nu ma­szy­no­we­go Kord za­bi­ły wła­śnie do­wód­cę od­dzia­łu. Chwi­lę pó­źniej, le­żąc już na swo­im do­ce­lo­wym sta­no­wi­sku, wi­dział, jak za­raz po za­ko­ńcze­niu ostrza­łu dwie po­sta­cie zry­wa­ją się na rów­ne nogi i bie­gną w stro­nę dru­gie­go punk­tu opo­ru. Chwi­lę pó­źniej opusz­czo­ne sta­no­wi­sko eks­plo­do­wa­ło wsku­tek ude­rze­nia ra­kie­ty, praw­do­po­dob­nie z dro­na. Pla­ny za­kła­da­ły, co praw­da, atak mo­ździe­rzo­wy, ale je­śli cho­dzi o efekt, w grun­cie rze­czy w obu przy­pad­kach był on po­dob­ny.

Znów prze­nió­sł ce­low­nik na oko­li­ce znisz­czo­ne­go sta­no­wi­ska ognio­we­go. Zo­ba­czył po­wo­li zbli­ża­jących się do nie­go żo­łnie­rzy. Od­cze­kał, aż zrów­na­ją się z punk­tem kon­tro­l­nym, i po­now­nie na­ci­snął spust.

***

Bez­gło­śny, lecz po­tężny strzał wy­rzu­cił mło­de­go ka­pra­la w po­wie­trze. Po­zo­sta­li człon­ko­wie gru­py szyb­kie­go re­ago­wa­nia za­dzia­ła­li in­stynk­tow­nie, mo­men­tal­nie pa­da­jąc na zie­mię. Gdy dru­gi strzał za­bił ko­lej­ne­go żo­łnie­rza, za­stęp­ca do­wód­cy Bety na­ka­zał wy­co­fa­nie się na po­przed­nie po­zy­cje. Wie­dział, że to ro­bo­ta strzel­ca wy­bo­ro­we­go, nie mógł jed­nak do­strzec bły­sku ga­zów wy­lo­to­wych, przez co zlo­ka­li­zo­wa­nie łow­cy gra­ni­czy­ło z cu­dem. Zda­wał so­bie spra­wę, że musi on być ukry­ty na któ­ry­mś z wierz­cho­łków wąwo­zu. Po­now­nie zak­ty­wo­wał ra­dio­sta­cję.

– Po­ste­ru­nek Pierw­szy zli­kwi­do­wa­ny, kon­takt ze strzel­cem wy­bo­ro­wym. Brak jed­no­znacz­nej lo­ka­li­za­cji, po­trzeb­ne ob­sza­ro­we wspar­cie ognio­we na wierz­cho­łki ka­nio­nu.

Po­rucz­nik z cen­trum do­wo­dze­nia po­twier­dził udzie­le­nie wspar­cia. Tym ra­zem sza­co­wa­ny czas wy­no­sił pi­ęt­na­ście se­kund.

***

Dru­gi ze snaj­pe­rów ata­ku­jącej gru­py już uniesz­ko­dli­wił wszyst­kie ka­me­ry prze­ka­zu­jące ob­raz do cen­trum do­wo­dze­nia. Żo­łnie­rze pa­tro­lu­jący te­ren le­że­li mar­twi na mu­ra­wie wo­kół bu­dyn­ku. Czar­ne po­sta­cie zdąży­ły prze­mie­ścić się do nie­wiel­kich drzwi wbu­do­wa­nych w ma­syw­ne sta­lo­we wro­ta. Osła­nia­ny przez ko­le­gów, krępy żo­łnierz wy­jął pal­nik la­se­ro­wy i za­czął wy­ci­nać otwór o wiel­ko­ści po­zwa­la­jącej jego to­wa­rzy­szom do­stać się do środ­ka. Na­past­ni­cy usta­wi­li się po oby­dwu stro­nach. Je­dy­nie naj­wy­ższy z nich sta­nął na­prze­ciw­ko we­jścia, wy­pro­sto­wa­ny, mil­czący i jak­by nie­obec­ny my­śla­mi.

Je­den z żo­łnie­rzy pchnął drzwi, któ­re wpa­dły do środ­ka. Za­nim jesz­cze ude­rzy­ły z hu­kiem o zie­mię, za sta­lo­wą ta­flę po­le­cia­ły dwa gra­na­ty bły­sko­wo-hu­ko­we. Od­głos upa­da­jące­go me­ta­lu zlał się z se­rią hu­ków i bły­sków, po czym do po­miesz­cze­nia wpa­dła gru­pa ude­rze­nio­wa. Pierw­szy z ata­ku­jących do­stał bez­po­śred­nio w pie­rś, jed­nak za­sło­nił w ten spo­sób dwóch in­nych, któ­rzy na­tych­miast zlo­ka­li­zo­wa­li ob­ro­ńców po obu stro­nach po­miesz­cze­nia i od­da­li w ich stro­nę po dwie dwu­strza­ło­we se­rie. Na­stęp­ny przy­kuc­nął za­raz za we­jściem i ostrze­lał kry­jących się za skrzy­nia­mi żo­łnie­rzy na an­tre­so­li. Prze­su­nął się w lewo i zo­ba­czył lądu­jący tuż obok nie­go gra­nat odłam­ko­wy. Zda­jąc się na in­stynkt, kop­nął moc­no ła­du­nek wy­bu­cho­wy, po­sy­ła­jąc go pod prze­ciw­le­głą ścia­nę, i od­sko­czył w bok, aby skryć się przed skut­ka­mi eks­plo­zji. Ta­kim re­flek­sem nie po­pi­sał się żo­łnierz, któ­ry jako dru­gi wpa­dł do po­miesz­cze­nia. Fala ude­rze­nio­wa i odłam­ki tra­fi­ły pro­sto w nie­go, po­sy­ła­jąc jego bez­wład­ne cia­ło na ścia­nę.

W tym mo­men­cie mur za żo­łnie­rzem na an­tre­so­li eks­plo­do­wał. Po­cisk ze snaj­per­skie­go ka­ra­bi­nu elek­tro­ma­gne­tycz­ne­go, o zde­cy­do­wa­nie wi­ęk­szej ener­gii ki­ne­tycz­nej niż w przy­pad­ku stan­dar­do­wej bro­ni, prze­sze­dł przez be­ton jak przez ma­sło i zma­sa­kro­wał klat­kę pier­sio­wą ob­ro­ńcy. Chwi­lę pó­źniej po­dob­ny los spo­tkał dru­gie­go, kry­jące­go się za za­ło­mem ro­syj­skie­go żo­łnie­rza.

Atak strzel­ca wy­bo­ro­we­go zdez­o­rien­to­wał ob­ro­ńców, co na­tych­miast wy­ko­rzy­sta­li na­past­ni­cy. Wszy­scy poza mężczy­zną sto­jącym na­prze­ciw­ko we­jścia zdo­ła­li do­stać się do po­miesz­cze­nia i za­jąć po­zy­cje.

Wy­so­ki, ubra­ny na czar­no żo­łnierz, igno­ru­jąc ka­no­na­dę, wol­nym kro­kiem zbli­żył się do bu­dyn­ku. Za­cho­wy­wał się tak, jak­by sze­dł na spa­cer, a wy­bu­chy gra­na­tów, eks­plo­du­jące od po­ci­sków snaj­per­skich ścia­ny czy stłu­mio­ne se­rie z ka­ra­bi­nów nie ro­bi­ły na nim naj­mniej­sze­go wra­że­nia. Po­wo­li prze­sze­dł przez znisz­czo­ne we­jście i ro­zej­rzał się.

***

Żo­łnie­rze od­dzia­łu Beta usły­sze­li syk nad­la­tu­jącej bom­by. Tak na­praw­dę były to dwa ła­dun­ki, któ­re po ude­rze­niu w oby­dwa wzgó­rza oka­la­jące dro­gę za­mie­ni­ły wy­so­ką tra­wę i ro­snące tam nie­wiel­kie drze­wa w po­piół. Ob­sza­ro­wo­ść ata­ku w tym przy­pad­ku ozna­cza­ła za­sto­so­wa­nie pre­cy­zyj­nych bomb za­wie­ra­jących żel za­pa­la­jący, wy­twa­rza­jący tem­pe­ra­tu­rę z po­wo­dze­niem mo­gącą kon­ku­ro­wać z pie­ca­mi hut­ni­czy­mi.

Do­wo­dzący od­dzia­łem wie­dział, że je­śli na któ­ry­mś ze wzgórz był za­gra­ża­jący im snaj­per, nie miał szans na prze­ży­cie.

Bez­gło­śnie wy­dał roz­kaz ostro­żne­go po­de­jścia. Żo­łnie­rze z lek­kim oci­ąga­niem wy­chy­nęli zza za­słon i po­wo­li za­częli prze­miesz­czać się w stro­nę Po­ste­run­ku Dru­gie­go. Do­tych­cza­so­wa noc nie­mal zmie­ni­ła się w dzień, a do­skwie­ra­jące zim­no w żar bi­jący od pa­lących się po oby­dwu stro­nach sto­ków.

Gdy do­szli do celu, tym ra­zem już zde­cy­do­wa­nie ostro­żniej usta­wi­li się na po­zy­cjach chro­ni­ących ich od ognia ka­ra­bi­nu. Kie­dy tyl­ko zo­ba­czy­li po­ru­sza­jącą się w lewo i w pra­wo lufę, wie­dzie­li już, że praw­do­po­dob­nie nie są to ob­ro­ńcy. Na­past­ni­cy prze­jęli rów­nież dru­gi po­ste­ru­nek.

***

Wszy­scy żo­łnie­rze gru­py Alfa ob­ser­wo­wa­li zbli­ża­jące się chmu­ry nie­ty­po­wych owa­dów. Mniej­sza z nich wy­strze­li­ła w stro­nę dro­na. Ob­raz na ho­lo­mo­ni­to­rze znik­nął, a dane dia­gno­stycz­ne na te­mat dro­na zmie­ni­ły ko­lor na czer­wo­ny. Bez­za­ło­go­wiec spa­dł na zie­mię, po­zba­wio­ny ener­gii.

Dru­ga chmu­ra w tym sa­mym mo­men­cie szyb­ko ru­szy­ła w stro­nę żo­łnie­rzy. Ci na­ci­snęli spu­sty au­to­ma­tów, jed­nak obiek­ty były zbyt małe, aby do­si­ęgły ich mie­rzo­ne po­ci­ski. Ow­szem, kil­ka „owa­dów”, tra­fio­nych lub po­trąco­nych przez le­cącą kulę ka­ra­bi­no­wą, spa­dło na zie­mię, wi­ęk­szo­ść jed­nak prze­by­ła dy­stans dzie­lący ich od ko­man­do­sów i gdy zna­la­zły się ja­kieś dzie­si­ęć me­trów od nich, bły­snęły nie­wiel­ki­mi krop­ka­mi świa­tła. Były to ma­lut­kie pola ener­ge­tycz­ne, wy­rzu­ca­jące strza­łki, któ­re ude­rzy­ły w żo­łnie­rzy.

Ko­man­do­sów chro­ni­ły ka­mi­zel­ki i he­łmy z przy­łbi­ca­mi, jed­nak na ko­ńczy­nach mie­li tyl­ko częścio­we pan­ce­rze z tward­nie­jące­go pod wpły­wem ude­rze­nia ma­te­ria­łu. Po­mi­ędzy kom­po­nen­ta­mi były luki, umo­żli­wia­jące spraw­ne po­ru­sza­nie się ope­ra­to­rów. To w nie tra­fi­ły strza­łki za­wie­ra­jące sil­ną daw­kę środ­ka zwiot­cza­jące­go, dzia­ła­jące­go w prze­ci­ągu nie­spe­łna se­kun­dy po wpro­wa­dze­niu do krwi ob­wo­do­wej.

Ko­man­do­si pa­da­li jak ra­że­ni pio­ru­nem i po kil­ku se­kun­dach tra­ci­li przy­tom­no­ść.

Z za­gaj­ni­ka po dru­giej stro­nie po­la­ny ci­cho wy­bie­gło dzie­si­ęciu lu­dzi ubra­nych w czar­ne mun­du­ry. Nie mie­li he­łmów, a ka­ra­bin­ki nie­śli prze­wie­szo­ne przez ple­cy. Po­zba­wie­ni ci­ężkie­go uzbro­je­nia, szyb­ko do­tar­li do le­żących żo­łnie­rzy spec­na­zu. Ka­żdy z nich zła­pał jed­ne­go, wrzu­cił go so­bie na ra­mio­na i szyb­ko, jak­by nie czu­jąc ci­ęża­ru bez­wład­ne­go cia­ła, prze­nió­sł do cze­ka­jących sto­żków. Ar­te­fak­ty mo­gły po­mie­ścić po pięć osób. Ra­zem z na­past­ni­ka­mi do sto­żków tra­fi­ło za­tem dzie­si­ęciu ro­syj­skich żo­łnie­rzy.

Po uło­że­niu nie­przy­tom­nych w sto­żkach mężczy­źni wró­ci­li do miej­sca, gdzie zo­sta­ła resz­ta ob­ro­ńców. Bez chwi­li wa­ha­nia, bez­na­mi­ęt­nie zdjęli z ple­ców ka­ra­bi­ny i od­da­li po jed­nym strza­le do ka­żde­go z nich. Po wy­ko­na­niu za­da­nia za­wró­ci­li do po­jaz­dów, wsie­dli i za­mknęli trój­kąt­ne wła­zy.

Po­la­nę roz­świe­tlił błysk, w któ­rym wszyst­kie sto­żki znik­nęły.

***

Star­szy sze­re­go­wy od­dzia­łu spec­naz sta­no­wi­ące­go bez­po­śred­nią ochro­nę bu­dyn­ku H zo­ba­czył w dziu­rze, któ­ra jesz­cze nie­daw­no była drzwia­mi, wy­so­ką po­stać roz­gląda­jącą się po tęt­ni­ącym strze­la­ni­ną po­miesz­cze­niu. Nie­wie­le my­śląc, wy­ce­lo­wał w nią i dwu­krot­nie na­ci­snął spust. Dwa po­ci­ski po­mknęły w kie­run­ku mężczy­zny. Żo­łnierz spo­dzie­wał się od­rzu­ce­nia na­past­ni­ka do tyłu, jed­nak mężczy­zna stał na­dal, a w miej­scach, gdzie ude­rzy­ły kule, dziw­nym świa­tłem ja­śnia­ły dwa otwo­ry. Cały czas pa­trząc przez ce­low­nik, sze­re­go­wy prze­nió­sł wzrok na gło­wę po­sta­ci. Ubra­ny na czar­no mężczy­zna o ja­snej ce­rze pa­trzył pro­sto na nie­go. Jego oczy ża­rzy­ły się fio­le­to­wym bla­skiem.

Żo­łnierz nie zdążył się dłu­żej nad tym za­sta­no­wić. Kula po­sła­na w jego stro­nę przez oskrzy­dla­jące­go ob­ro­ńców z pra­wej stro­ny tra­fi­ła go pro­sto w szy­ję. Zła­pał się za try­ska­jącą krwią tęt­ni­cę i padł, to­cząc z góry ska­za­ny na nie­po­wo­dze­nie bój o na­stęp­ny od­dech.

***

In­ten­syw­no­ść ka­no­na­dy w bu­dyn­ku H za­częła szyb­ko spa­dać, aż w ko­ńcu strza­ły nie­mal ca­łko­wi­cie uci­chły. Je­dy­nie nie­licz­ne, po­je­dyn­cze stuk­ni­ęcia wy­tłu­mio­nej bro­ni świad­czy­ły o do­bi­ja­niu jesz­cze ży­jących ob­ro­ńców przez na­past­ni­ków. Wy­da­wa­ło się, że są kom­plet­nie wy­zu­ci z ja­kich­kol­wiek emo­cji, jak­by byli ro­bo­ta­mi bez krzty­ny czło­wie­cze­ństwa. Za­bi­ja­nie Ro­sjan nie było wy­wo­ła­ne chęcią ze­msty czy wro­go­ścią, lecz wy­da­wa­ło się zu­pe­łnie bez­dusz­ne.

Żo­łnierz, któ­ry chwi­lę wcze­śniej to­ro­wał dro­gę do środ­ka za po­mo­cą pal­ni­ka la­se­ro­we­go, pod­sze­dł do klat­ki elek­tro­ma­gne­tycz­nej na środ­ku po­miesz­cze­nia, z któ­rej Star­szy nie­wzru­sze­nie ob­ser­wo­wał star­cie. Uru­cho­mił pal­nik i do­tknął nim na­ła­do­wa­nej elek­trycz­nie klat­ki.

Po­sy­pa­ły się iskry, a do­tych­czas ja­rząca się nie­bie­ska­wym świat­łem siat­ka za­mi­go­ta­ła i zga­sła. Ła­du­nek, któ­ry przez ostat­nie lata tłu­mił zdol­no­ści isto­ty po­za­ziem­skiej, znik­nął. Star­szy od­czuł przy­pływ ener­gii, któ­rą na­tych­miast spo­żyt­ko­wał na od­bu­do­wa­nie swo­jej znisz­czo­nej po­wło­ki. Wie­dział, że wy­li­cze­nie obec­nej po­zy­cji oraz wspó­łrzęd­nych miej­sca, gdzie będzie mu­siał wy­ko­nać trans­fer po­wrot­ny, czy­li w bez­po­śred­nią oko­li­cę Sło­ńca, zaj­mie mu kil­ka se­kund. A kie­dy już to zro­bi, będzie mógł wresz­cie do­pe­łnić swo­jej mi­sji i znisz­czyć za­rów­no te pry­mi­tyw­ne isto­ty, jak i cały układ pla­ne­tar­ny, aby nie mógł się po­now­nie od­ro­dzić, jak to mia­ło miej­sce wcze­śniej. Nie po­pe­łni błędu, jaki po­pe­łni­li jego po­przed­ni­cy. Do­ko­na ca­łko­wi­tej ani­hi­la­cji, a w tym miej­scu po­zo­sta­nie tyl­ko czar­na dziu­ra wsy­sa­jąca wszyst­ko, co znaj­dzie się w ob­sza­rze jej ho­ry­zon­tu zda­rzeń21).

***

Snaj­per usły­szał świst ra­kie­ty, któ­ra nie­ca­łą se­kun­dę pó­źniej eks­plo­do­wa­ła w sa­mym środ­ku po­ste­run­ku kon­tro­l­ne­go nu­mer dwa. Nie ża­ło­wał żo­łnie­rzy ze swo­je­go od­dzia­łu, ob­sta­wia­jących to sta­no­wi­sko ka­ra­bi­nu ma­szy­no­we­go. Wszy­scy zna­li swo­je za­da­nia i w przy­pad­ku gru­py ude­rze­nio­wej nie na­le­żał do nich po­wrót do domu. Mi­sja mia­ła cha­rak­ter sa­mo­bój­czy – mie­li uwol­nić obiekt znaj­du­jący się w bu­dyn­ku, a na­stęp­nie spo­wol­nić po­si­łki ob­ro­ńców na tyle, na ile będzie to mo­żli­we. I nie mo­gli zo­stać schwy­ta­ni. Cel oraz mo­ty­wa­cja do jego osi­ągni­ęcia były ja­sne i kla­row­ne. Tłu­mi­ły rów­nież in­stynkt sa­mo­za­cho­waw­czy – plan oraz jego eta­py były jed­no­znacz­ne, ka­żdy czło­nek ata­ku­jące­go od­dzia­łu wy­ko­ny­wał swo­je za­da­nie bez chwi­li wa­ha­nia.

Prze­nió­sł ce­low­nik na Ro­sjan, któ­rzy ostro­żnie za­częli wy­cho­dzić zza osłon i prze­su­wać się w stro­nę celu. Na­mie­rzył pierw­sze­go i po­ci­ągnął za spust. W nie­mal ca­łko­wi­tej ci­szy żo­łnierz padł jak ra­żo­ny gro­mem. Po­zo­sta­li na­tych­miast zro­zu­mie­li, że są w za­si­ęgu ko­lej­ne­go strzel­ca wy­bo­ro­we­go. Szyb­ko wy­co­fa­li się na po­przed­nie po­zy­cje.

Snaj­per wie­dział, jaki los spo­tkał jego part­ne­ra kil­ka mi­nut wcze­śniej. Ocza­mi wy­obra­źni wi­dział do­wód­cę gru­py po­da­jące­go ko­or­dy­na­ty bom­bar­do­wa­nia. Prze­ka­zał od­po­wied­ni mel­du­nek i po­now­nie szu­kał celu, któ­ry mó­głby jesz­cze zli­kwi­do­wać, za­nim wspar­cie po­wietrz­ne go zneu­tra­li­zu­je. Bom­bar­do­wa­nie środ­ka­mi za­pa­la­jący­mi, od któ­rych zgi­nął jego part­ner, było oby­dwu bar­dzo na rękę. Nie mu­sie­li nisz­czyć swo­je­go sprzętu; jako zde­cy­do­wa­nie bar­dziej za­awan­so­wa­ny niż ten, ja­kim dys­po­no­wa­ła Chi­ńska Ar­mia Lu­do­wo-Wy­zwo­le­ńcza, nie mógł tra­fić w ręce śled­czych, któ­rzy przy­będą tu­taj po ca­łej ak­cji. Bom­by zro­bią to za nich, a uzbro­je­nie oraz wy­po­sa­że­nie po­zo­sta­łych człon­ków od­dzia­łu od­po­wia­da­ły sprzęto­wi for­ma­cji, któ­rej miał być przy­pi­sa­ny atak.

Za­nim syk nad­la­tu­jącej bom­by, a na­stęp­nie huk wy­bu­chu i ogień w mgnie­niu oka ogar­nia­jący wzgó­rze ode­sła­ły w nie­byt le­żące­go żo­łnie­rza, zdążył on jesz­cze zo­ba­czyć słu­py świa­tła rzu­ca­ne przez re­flek­to­ry szyb­ko nad­je­żdża­jących sa­mo­cho­dów pa­tro­lo­wych, któ­re mia­ły wzmoc­nić ro­syj­skie siły na­cie­ra­jące w stro­nę bu­dyn­ku H. Prze­ka­zał na­stęp­ny mel­du­nek i zgi­nął, czu­jąc się szczęśli­wym z po­wo­du do­brze wy­ko­na­ne­go za­da­nia.

***

Do­wód­ca gru­py na­past­ni­ków, któ­rzy jesz­cze przed chwi­lą za­bez­pie­czy­li bu­dy­nek H, ode­brał wia­do­mo­ść od snaj­pe­ra. Wi­dząc łunę ognia, któ­rej po­ja­wie­niu się to­wa­rzy­szył ogłu­sza­jący huk, ge­sta­mi prze­ka­zał roz­ka­zy. Żo­łnie­rze usta­wi­li się w pó­łko­lu i klęka­jąc na jed­no ko­la­no, mie­rzy­li z ka­ra­bi­nów w kie­run­ku za­krętu. Wie­dzie­li, że nie­dłu­go po­ja­wią się siły ob­ro­ńców bazy, wzmoc­nio­ne przez je­den, a może na­wet dwa do­dat­ko­we od­dzia­ły.

Nie szu­ka­li jed­nak opty­mal­nych po­zy­cji obron­nych. Nie oko­pa­li się ani nie skry­li za prze­szko­da­mi te­re­no­wy­mi. Wie­dzie­li, że obro­na będzie ska­za­na na nie­po­wo­dze­nie. Nie mie­li rów­nież żad­nych pla­nów od­wro­tu. Po­dob­nie jak strzel­cy wy­bo­ro­wi, zna­li swo­ją rolę w pla­nie. I wie­dzie­li, jak ona ma się sko­ńczyć. Mie­li roz­kaz po­ło­żyć ogień za­po­ro­wy i utrzy­mać go, do­pó­ki któ­ry­kol­wiek z nich jesz­cze będzie od­dy­chał. ■

Rozdział 4

Niedziela, 28.04.2030, godz. 16:45 GMT (04:45 czasu lokalnego), ro­syj­ska sta­cja ba­daw­cza, je­zio­ro Na­ły­cze­wo, Kraj Kam­czac­ki, Fe­de­ra­cja Ro­syj­ska

Star­szy wy­sze­dł z roz­ci­ętej klat­ki, bez sło­wa mi­ja­jąc żo­łnie­rza ga­szące­go pło­mień pal­ni­ka. Te kil­ka chwil, któ­re za­jęło roz­ci­na­nie drob­nej siat­ki, wy­star­czy­ło, aby od­bu­do­wał swo­ją po­wło­kę ze­wnętrz­ną i ob­li­czył ko­or­dy­na­ty punk­tu wy­jścia w oko­li­cy Sło­ńca. Te­raz wo­kół nie­go za­częły po­ja­wiać się nie­wiel­kie iskier­ki, któ­re krążąc wko­ło, po­wo­li przy­bie­ra­ły kszta­łt sto­żka.

Na­gle obcy od­czuł sku­pio­ną na so­bie wi­ąz­kę świa­tła. Nie­wi­docz­na dla ludz­kie­go oka, zo­sta­ła na­tych­miast za­re­je­stro­wa­na przez ze­wnętrz­ną, świa­tło­czu­łą po­wło­kę isto­ty. Mia­ła cha­rak­ter wy­wo­ła­nia – Star­szy na­tych­miast zro­zu­miał, że w po­miesz­cze­niu był jesz­cze je­den przed­sta­wi­ciel Świa­ta Cen­tral­ne­go.

Za­sko­czo­ny od­wró­cił się w stro­nę, skąd pa­dał pro­mień, aby oczy, któ­re sta­no­wi­ły je­dy­ne uze­wnętrz­nie­nie jego praw­dzi­we­go, ener­ge­tycz­ne­go wnętrza, mo­gły zlo­ka­li­zo­wać nadaw­cę. Bo kim był ów nie­zna­jo­my, Star­szy wie­dział już w mo­men­cie, gdy cien­ki, skon­den­so­wa­ny ni­czym la­ser słup świa­tła w nie­go ude­rzył. Te­raz, pa­trząc na nie­go, mógł od­po­wie­dzieć swo­ją często­tli­wo­ścią.

– Vio­let Czter­na­sty – po­pły­nął bez­gło­śny ko­mu­ni­kat.

Ko­mu­ni­ka­cja po­mi­ędzy obie­ma isto­ta­mi od­by­wa­ła się w spo­sób wy­kra­cza­jący poza ludz­kie mo­żli­wo­ści per­cep­cji. Opar­ta była na trwa­jących ułam­ki se­kund bły­skach w pa­śmie świa­tła nie­wi­dzial­ne­go, ge­ne­ro­wa­nych przez ich oczy. Ko­lej­ne sy­gna­ły po­ja­wia­ły się w nie­zwy­kle szyb­kim tem­pie; je­dy­nie bar­dzo szyb­ki kom­pu­ter by­łby w sta­nie za­re­je­stro­wać i od­czy­tać prze­kaz, a na­stęp­nie w od­po­wied­nio dłu­ższym cza­sie go zin­ter­pre­to­wać. Gi­ga­baj­ty in­for­ma­cji wy­mie­nia­nych przez ob­cych, prze­twa­rza­ne na po­zio­mie czy­stych po­wi­ązań lo­gicz­nych, prze­la­ty­wa­ły po­mi­ędzy nimi z pręd­ko­ścią świa­tła.

– Kar­ma­zy­nie Czwar­ty – obcy zwró­cił się do oswo­bo­dzo­ne­go Star­sze­go jego uprosz­czo­nym, lecz praw­dzi­wym imie­niem – zo­sta­łeś uwol­nio­ny, abyś mógł sta­wić się przed Kon­tro­le­rem Głów­nym. W imie­niu Zgro­ma­dze­nia Kon­tro­li Po­pu­la­cji Kuli Świa­tów roz­ka­zu­ję ci za­nie­cha­nia re­duk­cji ni­niej­szej po­pu­la­cji.

Dla Star­sze­go uła­mek se­kun­dy, któ­re­go po­trze­bo­wał do prze­ana­li­zo­wa­nia in­for­ma­cji prze­ka­za­nych mu przez przy­by­sza, wy­da­wał się wiecz­no­ścią. Wy­słał falę świetl­ną, od któ­rej jego oczy nie­co po­ja­śnia­ły, zmie­nia­jąc bar­wę z ciem­nej czer­wie­ni w in­ten­syw­ny róż.

– Ist­nie­jąca tu­taj po­pu­la­cja za­gra­ża na­sze­mu świa­tu i w ra­mach ochro­ny ży­cia, na­ka­zy­wa­nej przez Pra­wo, po­win­na zo­stać zre­du­ko­wa­na. Jako Kon­tro­ler je­stem za to od­po­wie­dzial­ny. Aby mi nie utrud­niać wy­ko­na­nia tego za­da­nia, po­wi­nie­neś opu­ścić ten świat i udać się tam, skąd przy­sze­dłeś, Ba­ni­to.

Na­zwa­nie Vio­le­ta Czter­na­ste­go Ba­ni­tą nie było przy­pad­ko­we. Obcy po­cho­dził z rodu, któ­ry przed po­nad czte­ry­sto­ma mi­lio­na­mi ziem­skich lat zo­stał ska­za­ny na ba­ni­cję ze Świa­ta Cen­tral­ne­go za czy­ny jed­ne­go z jego przod­ków. Vio­let Dzie­wi­ąty spra­wo­wał wte­dy funk­cję Kon­tro­le­ra, któ­ry przy­był do tego wszech­świa­ta i tego ukła­du pla­ne­tar­ne­go. W ra­mach pro­wa­dzo­nych dzia­łań na dwóch pla­ne­tach wy­krył roz­wi­ja­jące się ży­cie – w jed­nym przy­pad­ku była to za­awan­so­wa­na cy­wi­li­za­cja ko­smicz­na, w dru­gim je­dy­nie pry­mi­tyw­ne or­ga­ni­zmy. Przo­dek ów uznał, że znisz­cze­nie ca­łe­go ukła­du nie jest ko­niecz­ne, i ogra­ni­czył się do zwi­ęk­sze­nia po­zio­mu pro­mie­nio­wa­nia gam­ma do war­to­ści, któ­re zna­cząco zre­du­ko­wa­ły po­pu­la­cję na jed­nej z pla­net, nisz­cząc pra­wie do­szczęt­nie cy­wi­li­za­cję na dru­giej. Dzia­ła­nie to nie zo­sta­ło jed­nak oce­nio­ne po­zy­tyw­nie przez Zgro­ma­dze­nie, gdyż po­zwo­li­ło nie­do­bit­kom cy­wi­li­za­cji kos­micz­nej na uciecz­kę i od­ro­dze­nie się w in­nym, trud­niej do­stęp­nym miej­scu Świa­ta Czwar­te­go, w któ­rym ist­nia­ła mi­ędzy in­ny­mi Zie­mia. Kon­tro­ler wraz z ca­łym swo­im ro­dem o uprosz­czo­nym na­zwi­sku Vio­let zo­stał wy­gna­ny ze Świa­ta Cen­tral­ne­go – sta­li się Ba­ni­ta­mi, któ­rym nie wol­no było ni­g­dy po­wró­cić.

Kar­ma­zyn Czwar­ty po­cho­dził z wy­so­kie­go rodu, któ­re­go ne­stor, Kar­ma­zyn Pierw­szy, od nie­mal mi­liar­da ziem­skich lat pia­sto­wał funk­cję Kon­tro­le­ra Głów­ne­go. Zdo­był ją wsku­tek woj­ny do­mo­wej, za­ko­ńczo­nej ko­rzyst­nym dla nie­go ro­zej­mem z Gra­na­ta­mi, któ­rych względy i wpły­wy w Zgro­ma­dze­niu ma­la­ły nie­mal przez cały okres od za­ko­ńcze­nia spo­ru. Te­raz tyl­ko nie­licz­ni spo­śród nich, w tym nie­daw­no ani­hi­lo­wa­ny Blue Sie­dem­dzie­si­ąty Ósmy, pe­łni­li funk­cje Kon­tro­le­rów.

– Przed­sta­wi­cie­le tu­tej­szej po­pu­la­cji po­zwo­li­li na osi­ągni­ęcie zna­czących prze­ło­mów w na­szej na­uce, któ­re sta­no­wi­ły pod­sta­wę de­cy­zji Zgro­ma­dze­nia o re­ali­za­cji pla­nu Vio­le­tów – od­pa­rł Ba­ni­ta. – Oto de­cy­zja z pod­pi­sem Kon­tro­le­ra Głów­ne­go.

Do prze­sy­ła­nej in­for­ma­cji Vio­let za­łączył uni­kal­ny cy­fro­wy klucz, sta­no­wi­ący pod­pis Kar­ma­zy­na Pierw­sze­go. Star­szy mógł zwe­ry­fi­ko­wać go bar­dzo szyb­ko – był au­ten­tycz­ny, a to ozna­cza­ło, że nie miał wy­bo­ru. Mu­siał pod­po­rząd­ko­wać się roz­ka­zo­wi swo­je­go przy­wód­cy.

– Chcia­łbym, aby moje ście­żki wska­zy­wa­ły na po­praw­no­ść wa­sze­go my­śle­nia. Nie­ste­ty nie je­stem w sta­nie prze­pro­wa­dzić od­po­wied­nie­go toku ro­zu­mo­wa­nia, w ra­mach któ­re­go wa­sze dzia­ła­nia nie ozna­cza­ły­by za­gro­że­nia dla na­szej rasy.

– To dla­te­go, że two­je ście­żki są zgod­ne wy­łącz­nie ze ście­żka­mi Kar­ma­zy­nów – bez­na­mi­ęt­nie od­pa­rł Vio­let. – Na­sze są po­łącze­niem ście­żek Gra­na­tów i Kar­ma­zy­nów, dla­te­go mo­że­my wnio­sko­wać ina­czej, le­piej niż wy. Nie ma to jed­nak zna­cze­nia w kon­te­kście roz­ka­zów, któ­re ci przy­no­szę. Zgod­nie z Pra­wem masz obo­wi­ązek się do nich za­sto­so­wać.

Kar­ma­zyn wie­dział, że przy­naj­mniej w tej kwe­stii Ba­ni­ta ma ra­cję. Szyb­ko zmie­nił ob­li­cze­nia sko­ku i wy­zna­czył kurs bez­po­śred­ni na salę Zgro­ma­dze­nia Głów­ne­go Kon­tro­li Po­pu­la­cji Kuli Świa­tów w Świe­cie Cen­tral­nym. Nie było to trud­ne. Obiek­ty w Świe­cie Cen­tral­nym nie od­dzia­ły­wa­ły na sie­bie gra­wi­ta­cyj­nie. Ko­or­dy­na­ty okre­ślo­ne­go miej­sca w jego oj­czy­stym świe­cie były za­wsze ta­kie same, okre­śla­ne względem uni­wer­sal­ne­go dla tej prze­strze­ni ukła­du od­nie­sie­nia.

Ilo­ść iskier do­oko­ła Kar­ma­zy­na zwi­ęk­szy­ła się i jego syl­wet­ka ukry­ła się w sto­żku. Po chwi­li na­stąpił błysk i Kar­ma­zyn znik­nął.

Vio­let nie cze­kał, aż przed bu­dyn­kiem ode­zwą się strza­ły usta­wio­nych w pó­łko­lu człon­ków od­dzia­łu ude­rze­nio­we­go. W po­dob­ny spo­sób prze­nió­sł się do ob­ra­ne­go przez sie­bie punk­tu w in­nym świe­cie.

***

Pu­łkow­nik Wa­si­lij Gub­ka, we­te­ran star­cia ze Star­szym z roku 2027, a obec­nie awan­so­wa­ny i mia­no­wa­ny do­wód­cą ochro­ny sta­cji, wy­sia­dł z szyb­kie­go sa­mo­cho­du pa­tro­lo­we­go, któ­rym pod­je­chał przed bu­dy­nek H. Dwie dru­ży­ny i nie­do­bit­ki trze­ciej za­bez­pie­cza­ły te­ren, choć wszy­scy zda­wa­li so­bie spra­wę, że nie za bar­dzo było go przed kim chro­nić. Naj­wa­żniej­szy obiekt znik­nął, a do­oko­ła, w pó­łko­lu, le­że­li ubra­ni na czar­no Chi­ńczy­cy, któ­rzy jesz­cze nie­ca­łą go­dzi­nę temu sta­wia­li za­ci­ęty opór. Za­ci­ęty i na swój spo­sób bo­ha­ter­ski – ża­den z nich nie po­zwo­lił się wzi­ąć żyw­cem.

– Ale bur­del… – wy­ce­dził przez zęby pu­łkow­nik, roz­gląda­jąc się do­oko­ła.

– Pa­nie pu­łkow­ni­ku, mel­du­je się… – Obok nie­go wy­ró­sł po­tężny, ubra­ny w nie­co za­bru­dzo­ny mun­dur po­lo­wy i ka­mi­zel­kę tak­tycz­ną żo­łnierz. Czar­ny hełm z przy­łbi­cą trzy­mał w ręce.

– Spo­cznij­cie, Fio­do­ro­wicz – prze­rwał mu Gub­ka. – Uda­ło wam się ko­goś poj­mać?

– Nie, pa­nie pu­łkow­ni­ku. Wy­gląda na to, że wszy­scy, któ­rzy prze­ży­li szturm na bu­dy­nek, usta­wi­li się tu­taj w dość dziw­nej for­ma­cji. Nie kry­li się, nie umoc­ni­li po­zy­cji, po pro­stu klęcze­li i kła­dli ogień za­po­ro­wy. Zdej­mo­wa­li­śmy ich zza osłon te­re­no­wych jak na strzel­ni­cy.

– I jak ro­zu­miem, nie wpa­dli­ście na to, aby któ­re­goś tyl­ko ra­nić?