Biblijna droga swiatła ebook

Redakcja i korekta

s. Maryla Koper CSL, ks. Rafał Olchawski

Projekt okładki i redakcja techniczna

Zofia Jedynak

Fotografie

Archiwum ks. Mirosława S. Wróbla, archiwum Wydawnictwa Archidiecezji Lubelskiej „Gaudium”, Fotolia, Wikipedia

Cytaty biblijne

Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu, Wydanie piąte na nowo opracowane i poprawione, Poznań 2013;

ks. M.S. Wróbel, Ewangelia według św. Marka. Wprowadzenie – Przekład – Lektura duchowa, Lublin 2014

© Copyright by ks. Mirosław S. Wróbel

© Copyright by Wydawnictwo Archidiecezji Lubelskiej „Gaudium”, Lublin 2015

Teksty św. Jana Pawła II © Copyright by Wydawnictwo św. Stanisława BM, Kraków

Imprimatur

Za zgodą Kurii Metropolitalnej w Lublinie

z dnia 31 marca 2015 r.,

nr 147/Gł/2015

bp prof. dr hab. Józef Wróbel, wikariusz generalny

ks. dr Krzysztof Kwiatkowski, kanclerz

ISBN 978-83-7548-205-8

Wydawca

Wydawnictwo Archidiecezji Lubelskiej „Gaudium”

20-075 Lublin, ul. Ogrodowa 12

tel. 81 442 19 10, faks 81 442 19 16

e-mail: [email protected]

www.gaudium.pl

Druk i oprawa

Wydawnictwo Archidiecezji Lubelskiej „Gaudium”

Wstęp

Pascha Chrystusa jest przejściem z nocy śmierci do światła zmartwychwstania. Jak niegdyś naród wybrany wychodził w noc paschalną z ziemi egipskiej niewoli i uciemiężenia, aby wejść do ziemi mlekiem i miodem płynącej, tak i dziś każdy człowiek jest zaproszony do wychodzenia z ciemności grzechu i śmierci i wkraczania do światłości łaski i życia. W ten sposób może odkrywać własną paschę. Od ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Pana uczymy się tego przechodzenia, wędrując drogami, które nam wskazał. Chrześcijaństwo nie jest religią cierpiętników i pesymistów, lecz religią szczęśliwych i pełnych radości wyznawców Chrystusa, który zwyciężył śmierć i obdarzył ludzkość blaskiem zbawienia.

Z wdzięcznością i radością przyjmujemy rozważania tajemnic Drogi światła przygotowane przez wybitnego biblistę, ks. prof. Mirosława Stanisława Wróbla z Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II. Książka zasługuje na szczególną pochwałę, gdyż starannie dobrane teksty biblijne, połączone z duchowym komentarzem oraz z poetyckim słowem autora, otwierają przestrzeń spotkania z Tym, który jest Światłością świata. Obrazy artystów i zdjęcia z Ziemi Świętej, nawiązujące do prezentowanych tekstów, umożliwiają medytację nad obrazem (Bildmeditation), która wprowadza w głęboką modlitwę i przyczynia się do wzrostu w wierze.

Przechodząc poszczególne stacje Drogi światła, wraz ze świadkami zmartwychwstania wpatrujemy się w Tego, który jest Drogą, Prawdą i Życiem. Jesteśmy zaproszeni, by krocząc w pielgrzymce wiary z Maryją, Matką Jezusa, z Marią Magdaleną, z Piotrem i Janem, z uczniami zdążającymi do Emaus, z niewiernym Tomaszem, z Apostołami w Wieczerniku i nad Jeziorem Tyberiadzkim, z Szawłem z Tarsu, przeżywać szczególną wspólnotę ze Zmartwychwstałym.

Wierzący coraz częściej celebrują Drogę światła, dostrzegają bowiem, jak ważne są w ich życiu spotkanie ze Zwycięzcą śmierci i odkrywanie tajemnicy Jego Miłosierdzia. Publikacja ta będzie więc dla nich bardzo pomocna, szczególnie w okresie wielkanocnym i w zbliżającym się Roku Miłosierdzia.

Niech Zmartwychwstały Pan przeprowadza nas przez tajemnicę swojej Paschy i staje się dla nas Słońcem, które nie zna zachodu i rozjaśnia wszelkie trudy i cierpienia promieniami nadziei, optymizmu i radości.

Lublin, uroczystość Zwiastowania Pańskiego, 25 marca 2015 r.

Wprowadzenie

Bóg rzekł: „Niechaj się stanie światłość!”. I stała się światłość (Rdz 1,3). W pierwszych słowach wypowiedzianych w Biblii Stwórca zaprasza nas do wejścia w tajemnicę światłości, która jest towarzyszką człowieka aż do eschatologicznej pełni. Świadczą o tym słowa z ostatnich kart Biblii, które opisują niebiańską Jerozolimę: I Miastu nie trzeba słońca ni księżyca, by mu świeciły, bo chwała Boga je oświetliła, a jego lampą – Baranek. I w jego świetle będą chodziły narody (…), bo już nie będzie tam nocy (Ap 21,23-25). Człowiek rodzi się do ziemskiego życia w światłości i tak powinien żyć, aby za progiem śmierci, w niebie, oświecał go blask wiekuistego światła: Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi (J 1,9). Prawdziwe szczęście polega na odkrywaniu Bożej światłości i wkraczaniu w jej przestrzeń: Albowiem w Tobie jest źródło życia i w Twej światłości oglądamy światłość (Ps 36,10).

W głębi naszych serc winna rozbrzmiewać nieustanna modlitwa: Ześlij światłość swoją i swoją prawdę, niech one mnie wiodą i niech mnie przywiodą na Twoją świętą górę i do Twych przybytków! (Ps 43,3). Światłość tę najpełniej objawia Ten, który jest Światłością świata (J 8,12; 9,5). W Nim ciemności ustępują, a już prawdziwa światłość jaśnieje (1 J 2,8). Do Niego zmierza ludzkość spowita ciemnością grzechu: Naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką; nad mieszkańcami kraju mroków światło zabłysło (Iz 9,1). Tylko w Nim ludzie mogą stać się prawdziwie dziećmi światłości: Niegdyś bowiem byliście ciemnością, lecz teraz jesteście światłością w Panu: postępujcie jak dzieci światłości (Ef 5,8); Wszyscy wy bowiem jesteście synami światłości i synami dnia. Nie jesteśmy synami nocy ani ciemności (1 Tes 5,5); Dopóki światłość macie, wierzcie w światłość, abyście byli synami światłości (J 12,36). Życie w światłości prowadzi do sprawiedliwości i prawdy: Owocem bowiem światłości jest wszelka prawość i sprawiedliwość, i prawda (Ef 5,9).

Tylko w światłości można tworzyć głęboką wspólnotę z Bogiem i drugim człowiekiem, przyjmując najwspanialszy zbawczy dar – oczyszczenie z grzechów: Jeżeli zaś chodzimy w światłości, tak jak On sam trwa w światłości, mamy jedni z drugimi współuczestnictwo, a krew Jezusa, Syna Jego, oczyszcza nas z wszelkiego grzechu (1 J 1,7). W światłości możliwa jest realizacja autentycznej świętości: Z radością dziękujcie Ojcu, który was uzdolnił do uczestnictwa w dziale świętych w światłości (Kol 1,12). Opisać swym życiem światłość według zamysłu Niebieskiego Foto-Grafa – to najważniejsze zadanie człowieka na ziemi, bo tylko w światłości można odkrywać prawdę, że jest się dzieckiem Bożym, promieniującym blaskiem samego Stwórcy.

Zmartwychwstały Panie – Światłości świata, prowadź nas po Drodze światła, abyśmy zrozumieli i uwierzyli, że w Twojej światłości możemy kontemplować blaski i przeżywać cienie naszej egzystencji.

ks. Mirosław S. Wróbel

Jerozolima, bazylika Bożego Grobu, Pascha 2015 r.

I. Zwycięstwo zmartwychwstałego Pana nad śmiercią

Po upływie szabatu, o świcie pierwszego dnia tygodnia przyszła Maria Magdalena i druga Maria obejrzeć grób.A oto nastąpiło wielkie trzęsienie ziemi. Albowiem anioł Pański zstąpił z nieba, podszedł, odsunął kamień i usiadł na nim. Postać jego jaśniała jak błyskawica, a szaty jego były białe jak śnieg.Ze strachu przed nim zadrżeli strażnicy i stali się jakby martwi.Anioł zaś przemówił do niewiast: „Wy się nie bójcie! Gdyż wiem, że szukacie Jezusa Ukrzyżowanego. Nie ma Go tu, bo zmartwychwstał, jak zapowiedział. Przyjdźcie, zobaczcie miejsce, gdzie leżał. A idźcie szybko i powiedzcie Jego uczniom: Powstał z martwych i oto udaje się przed wami do Galilei. Tam Go ujrzycie. Oto, co wam powiedziałem”. Pośpiesznie więc oddaliły się od grobu, z bojaźnią i wielką radością, i pobiegły oznajmić to Jego uczniom.

Mt 28,1-8

Wcześnie rano w niedzielę dwie Marie przychodzą do grobu, w którym złożono Jezusa. W ich sercach są smutek, strach i rozczarowanie. Odszedł Ten, z którym związały całe swoje życie i wszystkie nadzieje. Przecież miał je obdarzyć życiem wiecznym. Miał im dać pokój, którego świat dać nie może. Miał je prowadzić po zielonych pastwiskach ku krainie szczęścia. A teraz po haniebnej śmierci krzyżowej spoczywa w grobie – martwy i pozbawiony wszelkiej mocy. Idą do grobu wcześnie rano, aby świat nie zobaczył ich łez goryczy i zawodu. I w takim momencie wkracza w ich życie Bóg, który po trzęsieniu ziemi przez posłanie anioła Pańskiego pragnie wlać w ich serca nową nadzieję. Jaśniejący anioł, opromieniony Bożym blaskiem odsuwa ciężki grobowy kamień i siada na nim jak na tronie, ukazując, że Bóg jest Panem życia i śmierci. Lęk strażników miesza się z przerażeniem niewiast. Jednak łagodny głos anioła – nie bójcie się – przynosi ukojenie i pokój. Dobra nowina o tym, że ukrzyżowany Jezus zmartwychwstał, rodzi w sercach niewiast nowe życie. Słowa i czyny Jezusa niosą nowy blask. Miłość jest silniejsza niźli śmierć, a światłość prawdy tryumfuje nad mrokiem kłamstwa. Zmartwychwstały Pan nie obraża się na swoich uczniów, którzy w Niego zwątpili i zalęknieni rozproszyli się podczas Jego egzekucji. Chce spotkać ich w Galilei, aby uleczyć ich rany i umocnić w misji głoszenia Dobrej Nowiny. Smutek niewiast zostaje przemieniony w radość, a strach – w Bożą bojaźń. Z wielkim entuzjazmem – jak dawniej pasterze z Betlejem – biegną, aby oznajmić całemu światu, że Jezus zmartwychwstał i żyje, tak jak to wcześniej zapowiedział.

Zmartwychwstały Panie – Światłości świata, weź moje przelęknione i wątpiące serce na swój niebiański tron, abym zrozumiał i uwierzył, że życie ziemskie zgodne z Twoją wolą wiedzie do cudownej krainy wieczności. Amen.

Życie i śmierć

W świetlistej smudze życia widzę

Niemowlę szukające w płaczu dotyku swej matki,

Dziewczynkę czeszącą włosy swojej nowej lalki,

Chłopczyka kopiącego gumową piłkę,

Pannę oglądającą biały welon nadziei,

Kawalera marzącego o pocałunku ukochanej,

Matkę przytulającą do piersi swe dziecko,

Ojca pracującego w pocie czoła na chleb,

Siostrę zakonną spacerującą w ogrodzie modlitwy,

Kapłana wznoszącego kielich zbawczej ofiary,

Staruszkę podpierającą laską pozostałą chwilę życia,

Dziadka gładzącego białą brodę spełnienia.

Wszyscy oni zbliżają się do śmierci,

Aby zwycięsko urodzić się na nowo

W Tym, Który Jest ZMARTWYCHWSTANIEM I ŻYCIEM.

II. Pusty grób

A pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu. Pobiegła więc i przybyła do Szymona Piotra oraz do drugiego ucznia, którego Jezus kochał, i rzekła do nich: „Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono”. Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu. Biegli obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i przybył pierwszy do grobu. A kiedy się nachylił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka. Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą w jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył. Dotąd bowiem nie rozumieli jeszcze Pisma, które mówi, że On ma powstać z martwych.

…………J 20,1-9

Jakże pełne przerażenia i bólu jest serce Marii Magdaleny, która przybywszy wczesnym rankiem w niedzielę do grobu Mistrza, zastaje kamień odsunięty. Wyszydzenie, ubiczowanie, ukoronowanie cierniem, ukrzyżowanie, a teraz jeszcze kradzież Jego zwłok. To zbyt wiele dla wrażliwego serca uczennicy z Magdali. W obliczu takiej grozy wszystkie wcześniejsze słowa i gesty Mistrza zdają się blaknąć i umykać w bezkresną dal. Maria Magdalena nie jest w stanie zmagać się z tym sama. Nawet nie wchodzi do grobu, lecz szybko biegnie do Piotra i umiłowanego ucznia, najbliższych przyjaciół Pana, by opowiedzieć im o swoim przeżyciu. Ich reakcja jest natychmiastowa. Biegną do grobu, aby na własne oczy zobaczyć i by potwierdzić kradzież zwłok Jezusa. Choć do grobu najpierw przybywa umiłowany uczeń, to jednak czeka on na Szymona Piotra, aby ten pierwszy wszedł do środka. Szymon, który został nazwany przez Mistrza Kefasem – Skałą, teraz drży i odczuwa trwogę. Widząc pozostawione płótna oraz zwiniętą chustę, Apostołowie przypominają sobie słowa Jezusa: Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzy dni wzniosę ją na nowo (J 2,19). Przypominają sobie także wskrzeszenie Łazarza, który na słowa Jezusa: Łazarzu, wyjdź na zewnątrz, wyszedł, mając nogi i ręce przewiązane opaskami, a twarz jego była owinięta chustą (J 11,43-44). Pozostawione w grobie opaski i chusta świadczą, że wskrzeszenie Jezusa było inne niż Łazarza. Bratu Marty i Marii zostało przywrócone życie, a Jezus w sposób definitywny i na zawsze pokonał śmierć, aby potwierdzić czynem swe wcześniejsze słowa: Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, to choćby umarł, żyć będzie