Cesarstwo potępionych. Cykl Wampirze cesarstwo. Księga 2 ebook

Mapa 1

Mapa 2

Dramatis Personae

Dra­ma­tis Per­so­nae

Dłu­gie zimy nastały i prze­mi­nęły, odkąd spo­tka­li­śmy się poprzed­nio, drogi czy­tel­niku. Upływ czasu dla nikogo nie jest łaskawy, pamięć to kapry­śna bestia, w życiu zaś dzieje się zbyt wiele, by spa­mię­tać wszyst­kie imiona i uczynki. Dla­tego też twój histo­ryk posta­no­wił przy­po­mnieć ci głów­nych akto­rów tego dra­matu. Oto oni:

Gabriel de León – Ostatni Sre­bro­święty, Czarny Lew z Lor­son i domnie­many główny boha­ter tej opo­wie­ści. Uro­dził się na dzie­więć lat przed nasta­niem bez­d­nia, kiedy to słońce znik­nęło z nieba nad całym cesar­stwem eli­da­eń­skim. Jego dzie­ciń­stwo było krót­kie i okrutne. Jest bla­do­kr­wi­stym – synem śmier­tel­nej matki i ojca-wam­pira, po któ­rym odzie­dzi­czył zarówno wielką moc, jak i wiel­kie pra­gnie­nie. Jako pięt­na­sto­letni chło­pak został zwer­bo­wany do Srebr­nego Zakonu San Michon i stał się wiel­kim wojow­ni­kiem tego świę­tego brac­twa, póź­niej jed­nak okrył się hańbą i popadł w nie­ła­skę.

Czas pły­nął. Od eks­ko­mu­niki minęło z górą dzie­sięć lat i Gabriel stał się wra­kiem czło­wieka, uza­leż­nio­nym od przyj­mo­wa­nia sanc­tusu (nar­ko­tyku, który pozwala mu powścią­gnąć nie­ustan­nie wzma­ga­jącą się żądzę krwi). I wła­śnie wtedy na swo­jej dro­dze do zemsty nasz upa­dły wzór cnót wsze­la­kich spo­tkał dziew­czynę, która miała na zawsze odmie­nić jego życie.

Dior Lachance – w wieku jede­na­stu lat osie­ro­cona przez matkę-pro­sty­tutkę zaczęła ubie­rać się jak chło­pak, żeby unik­nąć kło­po­tów czy­ha­ją­cych w ciem­nych zauł­kach i rynsz­to­kach, w któ­rych spę­dziła mło­dość. Życie drob­nej zło­dziejki przy­brało nie­spo­dzie­wany obrót, gdy odkryła, że jej krew leczy rany i wszel­kie cho­roby. Została oskar­żona o czary i ska­zana przez Świętą Inkwi­zy­cję na śmierć. Ura­to­wała ją Chloe Sau­vage, sio­stra Srebr­nego Zakonu i przy­ja­ciółka Gabriela.

Dobra sio­strzyczka wyja­śniła Dior, że moc jej krwi to nie żadne cza­ro­dziej­stwo, lecz bło­go­sła­wień­stwo wprost z nieba. Dior jest potom­ki­nią kobiety imie­niem Esan, córki Odku­pi­ciela, śmier­tel­nego syna samego Boga. Dziś na jej bar­kach spo­częła misja zakoń­cze­nia bez­d­nia i wypeł­nie­nia swo­jego prze­zna­cze­nia w roli Świę­tego Gra­ala San Michon.

Celene Castia – sio­stra Gabriela, zamor­do­wana w wieku lat pięt­na­stu, gdy Umarli znisz­czyli ich rodzinną wio­skę. Przez lata Gabriel żył ze świa­do­mo­ścią, że jego sio­stra spo­czywa w gro­bie, ona jed­nak wró­ciła jako wam­pi­rzyca o imie­niu Lia­the i zaczęła tro­pić Dior. Z początku rodzeń­stwo sta­nęło po prze­ciw­nych stro­nach bary­kady, póź­niej jed­nak Celene ura­to­wała Gabrie­lowi życie i pomo­gła mu uchro­nić Dior przed zdradą i oca­lić ją od śmierci.

Celene jest znacz­nie bar­dziej prze­ra­ża­jąca od prze­cięt­nego wam­pira w jej wieku. Pocho­dzi z Krwi Voss, ale jest obda­rzona krwa­wymi darami rodu Esani, tej samej tajem­ni­czej rodziny, do któ­rej nale­żał ojciec Gabriela. Skrywa przed świa­tem zarówno swoją twarz, jak i moty­wa­cję. Z bra­tem… nie doga­duje się naj­le­piej.

Astrid Ren­nier – sio­stra ze Srebr­nego Zakonu, uko­chana Gabriela i nie­ślubna córka Ale­xan­dre’a III, zesłana dys­kret­nie do klasz­toru, kiedy jej obec­ność stała się krę­pu­jąca dla nowej żony cesa­rza. Po tym, jak jej przy­jaźń z Gabrie­lem roz­kwi­tła w odwza­jem­nioną miłość, została eks­ko­mu­ni­ko­wana razem z nim, gdy wyszło na jaw, że jest w ciąży. Po naro­dzi­nach córki i ślu­bie osie­dli razem na połu­dnio­wych rubie­żach cesar­stwa, by wieść cichy, spo­kojny, szczę­śliwy żywot.

Szczę­ście nie trwało jed­nak długo.

Patience de León – córka Gabriela i Astrid. Kiedy przy­szła na świat, jej ojciec, dawny sre­bro­święty, wyta­tu­ował sobie jej imię sre­brem na knyk­ciach, żeby ni­gdy nie zapo­mnieć, co jest naprawdę ważne. Była jego rado­ścią i dumą, naj­ja­śniej­szą gwiazdą jego życia.

Zgi­nęła wraz z matką, zamor­do­wana przez Wiecz­no­tr­wa­łego Króla, Fabiéna Vossa.

Nie wstydź się, dobry czy­tel­niku. Ja też pła­ka­łem.

Poże­raczka Popio­łów – zacza­ro­wany miecz Gabriela, który tele­pa­tycz­nie poro­zu­miewa się ze swoim wła­ści­cie­lem. Zda­rzają jej się krót­kie prze­bły­ski przy­tom­no­ści umy­słu, naj­czę­ściej jed­nak nie bar­dzo wie, gdzie – a nawet kiedy – się znaj­duje. Zmie­niła się na zawsze po tym, jak jej ostrze zostało zła­mane na skó­rze Wiecz­no­tr­wa­łego Króla.

Spo­sób, w jaki Gabriel wszedł w jej posia­da­nie, pozo­staje przed­mio­tem licz­nych spe­ku­la­cji pośród min­streli i tru­we­rów.

Aaron de Coste – dawny sre­bro­święty z San Michon, syn baro­no­wej i wam­pira z Krwi Ilon, obda­rzony zdol­no­ścią mani­pu­lo­wa­nia cudzymi emo­cjami. Ter­mi­no­wał w Srebr­nym Zako­nie wraz z Gabrie­lem, a ich począt­kowa zacie­kła rywa­li­za­cja z cza­sem prze­ro­dziła się w praw­dziwą przy­jaźń. Odszedł z zakonu, gdy okrzyk­nięto go bluź­niercą po tym, jak odkryto jego zwią­zek z kowa­lem Bap­ti­ste’em Sa-Isma­elem.

Bap­ti­ste Sa-Ismael – dawny czar­no­ręki ze Srebr­nego Zakonu. Wykuł Lwi Pazur, pierw­szy miecz Gabriela. Kiedy jego miłość do Aarona wyszła na jaw, razem z nim porzu­cił zakon. Osie­dlili się na połu­dniu, w odre­stau­ro­wa­nym wła­snymi środ­kami château Aveléne.

Wiele lat póź­niej odwie­dził ich dawny przy­ja­ciel, który tym­cza­sem wziął Dior Lachance pod swoje opie­kuń­cze skrzy­dła. Bap­ti­ste z Aaro­nem udzie­lili Gabrie­lowi i Dior schro­nie­nia przed mor­der­czymi zapę­dami Dan­tona Vossa.

Opat Sza­ro­ręki – dawny mistrz Gabriela, wywo­dzący się z Krwi Cha­stain. Wam­piry tej Krwi potra­fią przyj­mo­wać zwie­rzęcą postać i poro­zu­mie­wać się ze zwie­rzę­tami. Usi­ło­wał zaszcze­pić mło­demu Gabrie­lowi poczu­cie obo­wiązku i prze­strzegł go przed ule­ga­niem stale obec­nemu w jego krwi pra­gnie­niu.

Po latach został mia­no­wany opa­tem Srebr­nego Zakonu i ode­grał klu­czową rolę w misji Chloe Sau­vage, mają­cej na celu odna­le­zie­nie Świę­tego Gra­ala.

Chloe Sau­vage – sio­stra Ordo Argent, przy­ja­ciółka Astrid i Gab-riela z dzie­ciń­stwa. Pomo­gła Gabrie­lowi pokrzy­żo­wać plany Fabiéna Vossa, kiedy ten zamie­rzał naje­chać Nor­dlund. Po tym to wyczy­nie cesa­rzowa paso­wała szes­na­sto­let­niego Gabriela na ryce­rza.

Minęły lata i spo­tkali się ponow­nie: tym razem Chloe zwer­bo­wała Gabriela do pomocy w ochro­nie Dior Lachance. Zamie­rzała spro­wa­dzić ją do opac­twa San Michon, by tam odpra­wić odszu­kany w biblio­tece pra­stary rytuał, który miał zakoń­czyć bez­dzień. Kiedy jed­nak Gabriel odkrył, że cere­mo­nia wyma­ga­łaby zło­że­nia Dior w ofie­rze, wpadł w szał i w obro­nie nie­win­nej dziew­czyny zabił Sza­ro­rę­kiego, Chloe i pół tuzina innych sre­bro­świę­tych.

Saoirse á Dúnnsair – człon­kini dru­żyny Gra­ala zło­żo­nej z boha­te­rów zwer­bo­wa­nych przez Chloe do ochrony Dior. Wojow­niczka z Pogó­rza Ossway­skiego, wal­czyła zacza­ro­wa­nym topo­rem o nazwie Dobroć, a za towa­rzyszkę miała pumę imie­niem Pho­ebe. Obie zgi­nęły w bitwie z Dan­to­nem Vos­sem w San Guil­laume.

Père Rafa – jesz­cze jeden boha­ter z dru­żyny Gra­ala, uczony z Brac­twa San Guil­laume, przy­ja­ciel Chloe Sau­vage. Towa­rzy­szył jej w poszu­ki­wa­niach Dior. Czę­sto sprze­czał się z Gabrie­lem o sprawy zwią­zane z wiarą. On rów­nież zgi­nął z ręki Dan­tona pod­czas masa­kry w San Guil­laume.

Bel­lamy Bouchette – tru­wer z Opus Grande, czło­nek dru­żyny Gra­ala. Wraz z Gabrie­lem, Dior i pozo­sta­łymi prze­mie­rzał pust­ko­wia połu­dnio­wego Nor­dlundu, zawsze skory do śpiewu i gawędy.

I oui: jego też zamor­do­wał Dan­ton.

Mistrz kuźni Argyle – naczelny kowal Srebr­nego Zakonu. Stary czar­no­ręki wal­czył u boku Gabriela, Aarona i Bap­ti­ste’a w bitwie pod Bliź­nia­kami, w któ­rej udało się powstrzy­mać najazd Wiecz­no­tr­wa­łego Króla. Był obecny przy rytu­ale, w któ­rym Dior miała zostać zgła­dzona, ale uszedł cało z ataku Gabriela na kate­drę w San Michon.

Talon – sera­fin Srebr­nego Zakonu, czło­wiek okrutny i nie­przy­chylny Gabrie­lowi. Uległ sangirè, czer­wo­nemu pra­gnie­niu – dzie­dzicz­nej przy­pa­dło­ści, która prę­dzej czy póź­niej dopro­wa­dza wszyst­kich bla­do­kr­wi­stych do obłędu. Został zabity przez Gabriela i Sza­ro­rę­kiego.

Fabién Voss – Wiecz­no­tr­wały Król, priori Krwi Voss i praw­do­po­dob­nie naj­star­szy ist­nie­jący Krewny. Jako pierw­szy spo­śród priori wyko­rzy­stał nie­szczę­śni­ków (bez­ro­zumną odmianę wam­pi­rów, któ­rej liczeb­ność ogrom­nie wzro­sła pod­czas bez­d­nia) do walki: stwo­rzył z nich armię znaną jako Bez­kre­sny Legion. Wysiłki Gabriela spo­wol­niły postępy Fabiéna, ale osta­tecz­nie udało mu się pod­bić Nor­dlund, skąd ruszył następ­nie na wschód i zajął więk­szość eli­da­eń­skiego kon­ty­nentu. W tej inwa­zji nie­zwy­kle ważną rolę ode­grało jego potom­stwo, sied­mioro Ksią­żąt Wiecz­no­ści. Dotknięty do żywego fak­tem, że Gabriel zabił naj­młod­szą z jego córek, Laure, po latach krwawo zemścił się na sre­bro­świę­tym i jego famille.

Dan­ton Voss – Bestia z Vel­lene, naj­młod­szy syn Fabiéna. Ojciec zle­cił mu schwy­ta­nie Dior Lachance, cho­ciaż tajem­nicą pozo­staje, po co Święty Graal San Michon jest potrzebny Wiecz­no­tr­wa­łemu Kró­lowi żywy. W San Guil­laume zgła­dził więk­szość dru­żyny Gra­ala, po czym ruszył w pościg za Gabrie­lem i Dior aż do Aveléne. Zgi­nął z ręki Dior, która zadała mu cios Poże­raczką Popio­łów, uprzed­nio nama­ściw­szy miecz wła­sną świętą krwią.

Laure Voss – Upiór w Czer­wieni, naj­młod­sza córka Fabiéna. Pro­wa­dziła w Nor­dlun­dzie reko­ne­sans poprze­dza­jący inwa­zję ojca, kiedy na swo­jej dro­dze spo­tkała Gabriela, Aarona i Sza­ro­rę­kiego. Sza­ro­rę­kiemu ode­rwała rękę, a Aarona oszpe­ciła na resztę życia, zanim Gabriel zdo­łał ją pod­pa­lić. Wie­dziona żądzą zemsty udała się do Lor­son, jego rodzin­nego mia­steczka. Spa­liła je i wymor­do­wała jego miesz­kań­ców – wśród nich młod­szą sio­strę Gabriela, Celene.

Zgi­nęła z ręki Gabriela w bitwie pod Bliź­nia­kami.

Valya d’Naél – sio­stra Świę­tej Inkwi­zy­cji. Wspól­nie z sio­strą-bliź­niaczką Talyą ści­gała oskar­żoną o czary Dior po całym cesar­stwie. Osta­tecz­nie zła­pały ją i Gabriela w Czer­wo­nej Straż­nicy i pod­dały oboje bru­tal­nym tor­tu­rom. Dior zdo­łała się uwol­nić, zabić Talyę i ura­to­wać Gabe’a przed dal­szymi mękami.

Isa­bella Augu­stin – żona Ale­xan­dre’a III, cesa­rzowa Eli­da­enu. Była patronką Ordo Argent, któ­remu przy­wró­ciła dawną świet­ność po stu­le­ciach nędz­nej wege­ta­cji. Po bitwie pod Bliź­nia­kami paso­wała Gabriela na ryce­rza. Pozo­stał jej prawą ręką przez wiele lat, zysku­jąc wielką sławę i chwałę.

Maxi­mille de Augu­stin – król-wojow­nik, który przed z górą sze­ściu­set laty roz­po­czął pro­ces jed­no­cze­nia pię­ciu woju­ją­cych państw w wiel­kie cesar­stwo eli­da­eń­skie. Zgi­nął, zanim jego sen mógł się urze­czy­wist­nić, ale jego dyna­stia po dziś dzień spra­wuje wła­dzę w cesar­stwie. W uzna­niu docze­snych zasług Kościół Jed­nej Wiary mia­no­wał go swoim siód­mym Świę­tym Męczen­ni­kiem.

Michon – Pierw­sza Męczen­niczka, pro­sta łow­czyni, która została uczen­nicą Odku­pi­ciela, a po zgła­dze­niu go na kole ponio­sła jego świętą wojnę w świat. Mało kto wie, że była rów­nież jego kochanką i że z ich związku naro­dziła się córka imie­niem Esan, które to imię w języku sta­ro­tal­ho­skim zna­czy „wiara”.

Esan – córka Michon i Odku­pi­ciela. Cztery stu­le­cia temu jej potom­ko­wie wznie­cili bunt prze­ciw dyna­stii Augu­sti­nów. Powsta­nie, które póź­niej nazwano here­zją aavsencką, zostało stłu­mione przez świę­tych ryce­rzy Jed­nej Wiary. Więk­szość bun­tow­ni­ków zgi­nęła. Dior Lachance jest ostat­nią przed­sta­wi­cielką tego rodu.

A teraz, mes amis, zaczy­namy.

Ze świę­tego kie­li­cha blask święty się sączy.Ład na świe­cie wyj­dzie spod wier­nego ręki,a przed obli­czem męczeń­skiej sió­demkiszary czło­wiek noc bez­kre­sną zakoń­czy.

autor nie­znany

Zachód słońca

Zachód słońca

I

Mar­twy chło­piec otwo­rzył oczy.

Wszystko było nie­ru­chome i ciche, on rów­nież, może nawet on naj­bar­dziej. Był jak posąg, poru­szały się tylko jego roz­wie­ra­jące się źre­nice i miękko roz­chy­la­jące się bez­kr­wawe wargi. Powrót do świata jawy nie wią­zał się z przy­śpie­sze­niem odde­chu ani pogłę­bie­niem bicia serca pod por­ce­la­nową skórą. Leżał w ciem­no­ściach, aniel­ski i obna­żony, wpa­try­wał się w wysłu­żony bal­da­chim nad głową i zasta­na­wiał się, co go obu­dziło.

Z pew­no­ścią nie był to zmierzch. Dzienna gwiazda jesz­cze wid­niała nad hory­zon­tem, zale­d­wie w czę­ści pochło­nięta przez ciem­ność. Śmier­tel­nicy dzie­lący z nim jego ogromne łoże z kolu­mien­kami leżeli nie­ru­chomo jak trupy – gdyby nie liczyć lek­kiego jak piórko muśnię­cia prze­rzu­co­nej przez jego brzuch ręki pięk­ni­sia i płyn­nego rytmu odde­chu dziew­czyny na jego piersi. Wśród tej obfi­to­ści nie mogło być mowy o gło­dzie, a pomię­dzy takimi doj­rza­łymi pięk­no­ściami nie gro­ził mu także chłód. Co więc wyrwało go z drzemki?

Nie śnił za dnia, tym z Krwi ni­gdy się to nie przy­da­rzało. Zdał sobie jed­nak sprawę, że sen nie przy­niósł mu ulgi, a kru­che świa­tło dnia wytchnie­nia. Wynu­rzyw­szy się na dobre z bez­den­nej jak sama śmierć otchłani, Jean-François zro­zu­miał.

Obu­dził go ból.

Wró­ciły wspo­mnie­nia. Pod­niósł dłoń do gar­dła. Obrazy tań­czyły mu w gło­wie jak muchy krą­żące nad tru­chłem. Palce jak z żelaza zagłę­bia­jące się w popioły jego szyi. Obna­żone w gry­ma­sie kły spla­mione winem. Prze­peł­nione nie­na­wi­ścią burzo­wo­szare oczy.

Z impe­tem ude­rzył o ścianę, jego skóra wrzała kłę­bami czer­wo­nego dymu.

„Zapo­wie­dzia­łem ci, że będziesz wrzesz­czał, jebana pijawko”.

Zna­lazł się o krok od swo­jego końca – i wie­dział o tym. Gdyby nie Meline i jej sre­bro­sta­lowy szty­let…

Wyobraź to sobie.

Po wszyst­kim, co widzia­łeś i zro­bi­łeś.

Wyobraź sobie, że umie­rasz tutaj, w tej brud­nej celi.

W ciem­no­ściach musnął miej­sce, w które zra­nił go Gabriel de León. Wyobra­ził sobie te bez­li­to­sne szare oczy spo­wite czer­wo­nym dymem i odru­chowo zaci­snął zęby. Przez moment – przez jedno tchnie­nie śmier­tel­nika – doświad­czył uczu­cia, o któ­rym myślał, że bez­pow­rot­nie pokrył je kurz minio­nych dzie­się­cio­leci.

„Nikt nie boi się śmieci bar­dziej niż stwory, które żyją wiecz­nie”.

Dziew­czyna obok zare­ago­wała na jego ruch, ale tylko wes­tchnęła i znów zapa­dła w sen. Śliczny był z niej kwia­tu­szek: Sūdhaemka o oliw­ko­wej skó­rze i ciem­nych lokach. Tro­chę może chu­der­lawa, ale w ostat­nie noce o każ­dym można to było powie­dzieć. Nie­wiele młod­sza od Jeana-François, kiedy otrzy­mał Dar. Skórę miała jed­nak cie­płą, dotyk arcy­zmyślny, a ile­kroć na niego patrzyła, w jej inten­syw­nie zie­lo­nych oczach wzbie­rał głód oso­bli­wie nie­pa­su­jący do fizjo­no­mii pierw­szej naiw­nej.

Od bli­sko czte­rech mie­sięcy słu­żyła w jego stajni, roz­pustna i chętna. Przez moment żało­wał, że nie pamięta jej imie­nia.

Błą­kał się wzro­kiem po obiet­nicy jej nagiego ciała; pięk­nej linii tęt­nicy po wewnętrz­nej stro­nie uda; sma­ko­wi­tych żył­kach na prze­gu­bach dłoni i wyżej, wyżej, aż do ostro zary­so­wa­nej żuchwy. Śle­dził deli­katne drże­nie pulsu pod skórą, hip­no­ty­zu­jące, sen­nie mięk­kie. Obu­dziło się w nim pra­gnie­nie – znie­na­wi­dzony kocha­nek i zara­zem uko­chany wróg. Oczami wyobraźni znów ujrzał Gabriela de León. Twarz sre­bro­świę­tego zawi­sła w powie­trzu dosłow­nie kilka cali od niego.

Palce zato­nęły głę­biej w ciele.

Tak bli­sko, że mógłby poca­ło­wać go w usta.

„Wrzeszcz dla mnie, pijawko”.

Dźwi­gnął się na łok­ciu. Złote loki osy­pały mu się na policzki. Z tyłu młody kochaś wydał wes­tchnie­nie sprze­ciwu, wodząc dło­nią po zim­nej pościeli. Był praw­dziwą nor­dlundzką pięk­no­ścią: kru­czo­czarne włosy, śmie­tan­kowa skóra… Wyglą­dał na nie­całe dwa­dzie­ścia lat. Sio­strze­nica krwi Jeana-François, wiceh­ra­bina Nico­lette, spre­zen­to­wała mu go kilka tygo­dni temu, by tym prze­kup­stwem skło­nić go do szep­nię­cia życz­li­wego słówka do ucha cesa­rzo­wej. Mimo że nie cier­piał Nico­lette jak tru­ci­zny, pre­zent przy­jął. Kochaś był kształtny jak koń peł­nej krwi. Skórę na nad­garst­kach, szyi i w oko­li­cach intym­nych miał deli­kat­nie pozna­czoną śla­dami ostrych jak igły zębów.

Jak on miał na imię? Jakoś na „D”…

Jean-François powiódł mar­mu­ro­wymi pal­cami po skó­rze dziew­czyny. Jego dotyk był łagodny jak pierw­sze tchnie­nie wio­sny. Zafa­scy­no­wany zmru­żył cze­ko­la­dowe oczy, śle­dząc reak­cję jej ciała, cha­rak­te­ry­styczną gęsią skórkę, gdy ostry jak brzy­twa pazno­kieć prze­śli­znął się po śla­dach uką­sze­nia na szyi. Nachy­lił się i szybko prze­su­nął języ­kiem po tward­nie­ją­cym wzgórku sutka. Oddech dziew­czyny przy­śpie­szył, wzdry­gnęła się i na dobre obu­dziła. Cie­pło krwi, którą wysą­czył z niej, zanim wszy­scy osu­nęli się w mroki snu, przy­bla­dło i jego wargi musiały być w tej chwili zimne jak lód. Mimo to dziew­czyna aż jęk­nęła, gdy zaczął ssać i mocno – choć zara­zem nie dość mocno – zaci­snął zęby. Roz­chy­liła uda i ośmie­liła się wpleść palce w jego złote włosy.

– Mój panie… – wyszep­tała.

Pięk­niś też już się ock­nął, pod­nie­cony wes­tchnie­niami dziew­czyny. Obsy­pał poca­łun­kami nagie ramiona mar­kiza, leniwy jak topiący się wosk świecy. Dło­nią się­gnął w oko­lice bio­der zim­no­krwi­stego, prze­śli­znął się po jasnych mię­śniach brzu­cha i zje­chał niżej. Wam­pir pozwo­lił mu się doty­kać, gła­skać, pie­ścić. Siłą woli skie­ro­wał swoją krew w dół i kochaś aż jęk­nął, gdy stward­niał i zacią­żył mu w dłoni jak kawał żelaza.

– Mój panie – sap­nął.

Dziew­czyna cało­wała go deli­kat­nie po szyi, z wolna przy­bli­ża­jąc się do ran zada­nych przez de Leóna. Jean-François zła­pał ją gar­ścią za włosy i odcią­gnął jej głowę wstecz. Zaparło jej dech w piersi, serce dud­niło jej teraz jak bęben wojenny. Poca­ło­wał ją, mocno, roz­ciął kłami wargę dziew­czyny i uro­nił kilka kro­pli krwi na ich tań­czące języki.

Nagle pra­gnie­nie wez­brało w nim jak fala i przez moment nie­wiele bra­ko­wało, a stra­ciłby nad nim pano­wa­nie. Ponie­waż jed­nak polo­wa­nie spra­wiało mu nie mniej­szą przy­jem­ność od zabi­cia ofiary, prze­rwał ten krwawy poca­łu­nek i napro­wa­dził dziew­czynę na twar­dego jak kamień mło­dzieńca.

W lot pojęła, o co mu cho­dzi. Roz­chy­liła wargi, a Nor­dlund­czyk uklęk­nął jej na spo­tka­nie i jęk­nął, gdy wzięła go do ust. Puls zatęt­nił moc­niej pod jego gładką, cie­płą skórą. Przez chwilę mar­kiz patrzył na koły­szącą się ryt­micz­nie parę, podzi­wiał grę świa­tła i cie­nia na ich cia­łach. Cha­rak­te­ry­styczny zapach pod­po­wia­dał Jeanowi-François, że dziew­czyna jest mokra i cie­pła jak letni deszcz; kiedy leciu­teńko musnął jej srom, zadrżała na całym ciele, aż po czubki pod­ku­lo­nych pal­ców u nóg, i naparła na jego dłoń, dopra­sza­jąc się o wię­cej.

– Jesz­cze nie, naj­droż­sza – wyszep­tał. – Jesz­cze nie – powtó­rzył, kiedy z jej gar­dła wyrwał się jęk pro­te­stu.

Leni­wie wstał i przy­klęk­nął na łóżku za ple­cami dyszą­cego ciężko kocha­sia. Odgar­nął opa­da­jące mu na szyję dłu­gie czarne włosy. Nor­dlund­czyk zady­go­tał, czu­jąc bli­skość dra­pież­nika i muśnię­cie jego pazu­rów na skó­rze. Dło­nie mar­kiza prze­su­nęły się po cudow­nych wybrzu­sze­niach i zagłę­bie­niach mię­śni, by na koniec objąć gorący, roz­pa­lony czło­nek. Ponad roze­dr­ga­nym pła­skim brzu­chem mło­dzieńca spoj­rzał w oczy dziew­czyny i nie­zno­szą­cym sprze­ciwu pół­gło­sem wydał pole­ce­nie:

– Dokończ go.

Jęk­nęła w odpo­wie­dzi, nie odry­wa­jąc od niego wzroku: kapłanka bez reszty oddana bóstwu. Kochaś, trzę­sąc się, zła­pał ją za włosy. W tej samej chwili kły wam­pira dra­snęły jego skórę. Jean-François cały czas czuł zaci­ska­jące się na szyi palce sre­bro­świę­tego.

– Wrzeszcz dla mnie – wyszep­tał.

Mło­dzie­niec posłu­chał, wpló­tł­szy drugą dłoń w jego włosy. Dziew­czyna wchło­nęła go głę­boko, jesz­cze głę­biej, a gdy Jean-François poczuł pul­su­jący żar, wzbie­ra­jący w pod­brzu­szu chło­paka i wybie­ga­jący jej na spo­tka­nie, ugryzł, prze­bił sta­wia­jącą chwi­lowy, upojny opór skórę i wyzwo­lił strugę tęt­nią­cego roz­ko­szą życia.

Wszystko znik­nęło: drżące ciało w jego ramio­nach, żar­liwy krzyk odbity echem od ścian. Była tylko krew roz­pa­lona każdą dro­binką namięt­no­ści pięk­ni­sia, elik­sir złą­czo­nych życia i żądzy, który uniósł mar­kiza wysoko, wysoko, pod bez­kre­sne niebo.

Teraz naprawdę żył.

Pił nie mniej łap­czy­wie od dziew­czyny, nie chciał niczego innego, tylko wła­śnie tego, wszyst­kiego, wię­cej i wię­cej. Daw­niej, w tamte noce przed zga­śnię­ciem dzien­nej gwiazdy, niczym innym by się nie zado­wo­lił, ale dzi­siaj owce stały się rzad­ko­ścią, ich żywoty były zbyt cenne, żeby je mar­no­wać. Dla­tego roz­orał sobie kciuk paznok­ciem dru­giej dłoni i pod­su­nął go do ust mło­dzieńca, któ­remu na moment zaparło dech w piersi. Zaraz jed­nak zła­pał kciuk w usta i z jedną dło­nią wciąż zaplą­taną w loki dziew­czyny zaczął zachłan­nie ssać, nie prze­sta­jąc przy tym poru­szać bio­drami w przód i w tył w ide­al­nym zespo­le­niu, brał i dawał jed­no­cze­śnie, a cały świat wokół nich tonął w…

– Panie?

Głos dobiegł zza drzwi sypialni, zaraz potem roz­le­gło się dziar­skie puka­nie. Zapach per­fum prze­bił się przez nie­biań­ski aro­mat krwi.

– Meline… – Wes­tchnął z ustami ocie­ka­ją­cymi krwią. – Wejdź.

Drzwi się otwo­rzyły. Zza progu dobiegł szczęk metalu, chro­bo­ta­nie o kamień, szepty słu­żą­cych w poko­jach na innych pię­trach. Château budziło się ze snu. Woń krwi w tuzi­nie led­wie uchwyt­nych odcieni roze­szła się w powie­trzu, gdy och­mi­strzyni wkro­czyła do pokoju.

Była ubrana w gor­set na fisz­bi­nach i olśnie­wa­jącą suk­nię z czar­nego ada­maszku, nieco tylko zno­szoną. Jej szyję opi­nał koron­kowy kanak. Dłu­gie rude włosy zaplo­tła w war­ko­czyki, któ­rych pół tuzina opa­dało jej arty­stycz­nie na twarz i prze­sła­niało oczy na podo­bień­stwo cien­kich łań­cusz­ków. Wyglą­dała na damę po trzy­dzie­stce, cho­ciaż w rze­czy­wi­sto­ści dobie­gała pięć­dzie­siątki: coty­go­dniowa dawka krwi spi­ja­nej z żył mar­kiza powstrzy­my­wała nie­ustę­pliwy napór czasu. Sta­nęła w obra­mo­wa­niu drzwi, wysoka i dostojna, i lodo­wa­tym spoj­rze­niem obrzu­ciła prze­rwaną ucztę.

Mło­dzian leżał na ple­cach, pobla­dły, ale wciąż twardy jak stal. Na widok Meline dziew­czyna spo­sęp­niała, spu­ściła wzrok i pod­cią­gnęła prze­ście­ra­dło pod brodę, żeby zakryć swoją nagość.

– O co cho­dzi, Meline?

Dygnęła.

– Cesa­rzowa chce cię widzieć, panie.

Narzu­cił szla­frok. Deli­katny jasny mate­riał zaczy­nał się pomału strzę­pić na brze­gach: w kra­inie, w któ­rej nic nie rosło, bra­ko­wało jedwa­biu. Histo­ryk musnął pal­cami chy­mijną kulę, która roz­świe­tliła się i roz­ja­śniła prze­pyszną kom­natę. Pod ścia­nami cią­gnęły się dębowe regały, któ­rych półki ugi­nały się pod cię­ża­rem fascy­nu­ją­cych go opo­wie­ści. Biurko zaście­łały cał­kiem udatne szkice zwie­rząt, archi­tek­tury i nagich ciał, wśród któ­rych leżały kawałki węgla rysow­ni­czego. Wrzu­cił do szkla­nego ter­ra­rium garść okru­chów chleba ziem­nia­cza­nego i z uśmie­chem na ustach patrzył, jak pięć czar­nych myszy – jego cho­wań­ców – wynu­rza się z małego drew­nia­nego château. Rzu­ciły się na posi­łek. Clau­dia jak zwy­kle kła­pała ząb­kami na Davide’a, a Mar­cel piskli­wie nawo­ły­wał ich do opa­mię­ta­nia.

Jean-François prze­niósł wzrok na Meline.

– Jeśli się nie mylę, jeste­śmy umó­wieni na spo­tka­nie w prièdi, czyż nie?

– Pro­szę o wyba­cze­nie, panie, ale Jej Wyso­kość życzy sobie widzieć cię bez­zwłocz­nie.

Zamru­gał zasko­czony. Wszyst­kie jego zmy­sły się wyostrzyły. Meline zasty­gła w dygnię­ciu – dosko­nale wyćwi­czo­nym, ide­al­nie nie­ru­cho­mym – on jed­nak wychwy­cił fał­szywy ton w jej gło­sie, oso­bliwe napię­cie ramion… Pod­szedł do niej z sze­le­stem jedwa­biu i dotknął jej policzka.

– Mów, naj­droż­sza.

– Przy­był posła­niec od pani Kestrel, mój panie.

– Żela­zna Dzie­wica przy­jęła zapro­sze­nie Jej Wyso­ko­ści – uświa­do­mił sobie Jean-François.

Meline ski­nęła głową.

– Pan Kariim rów­nież – dodała. – Dziś rano przy­był herold z wia­do­mo­ścią, że Pająk zamie­rza wziąć udział w zwo­ła­nym przez cesa­rzową Zjeź­dzie.

– Priori Krwi Voss i Ilon? – sap­nął z nie­do­wie­rza­niem histo­ryk. – Przy­będą tutaj? – Odwró­cił się do łóżka. – Wyno­cha – roz­ka­zał.

Dziew­czyna natych­miast usia­dła, ewi­dent­nie prze­stra­szona. Nacią­ga­jąc koszulę nocną, jed­no­cze­śnie pomo­gła wstać pięk­ni­siowi, zarzu­ciw­szy sobie jego rękę na ramiona. Uni­ka­jąc chłod­nego spoj­rze­nia Meline (bystra dziew­czynka), popro­wa­dziła swo­jego towa­rzy­sza ze stajni do wyj­ścia. Prze­cho­dząc obok Jeana-François, Nor­dlund­czyk uniósł wzrok: jego oczy wciąż pałały sza­leń­stwem Poca­łunku.

– Kocham cię – wyszep­tał.

Jean-François przy­tknął długi pazno­kieć do lep­kich warg kochanka i spoj­rzał zna­cząco na dziew­czynę, która nie potrze­bo­wała dal­szych ostrze­żeń. W oka­mgnie­niu wymknęli się za drzwi.

Meline odpro­wa­dziła ich nie­chęt­nym spoj­rze­niem.

– Nie prze­pa­dasz za nimi – mruk­nął wam­pir.

Spu­ściła wzrok.

– Wybacz, panie. Nie są cie­bie godni.

– Ach, uko­chana… – Musnął poli­czek Meline, ujął ją pod brodę i uniósł jej głowę, żeby znów spoj­rzała mu w oczy. – Moja droga, nie do twa­rzy ci z zazdro­ścią. Oni są jak wino przed ucztą. Wiesz prze­cież, że tylko tobie jed­nej ufam; że tylko cie­bie naprawdę uwiel­biam.

Ośmie­liła się wtu­lić poli­czek w jego dłoń i obsy­pać poca­łun­kami knyk­cie.

– Oui – wyszep­tała w odpo­wie­dzi.

– Jesteś krwią w moich żyłach, Meline. A jeśli cze­go­kol­wiek się lękam, moja gołą­beczko naj­droż­sza, to tylko wizji wiecz­no­ści bez cie­bie u mego boku. Wiesz o tym, prawda?

– Oui – szep­nęła ponow­nie, bli­ska pła­czu.

Uśmiech­nął się i prze­su­nął pal­cem w dół jej policzka. Patrzył, jak jej tętno przy­śpie­sza, a pierś unosi się i opada gwał­tow­niej, gdy dotknął kanaka. Zaha­czył paznok­ciem od dołu o pod­bró­dek; nie­wiele bra­ko­wało, a prze­ciąłby skórę.

– A teraz mnie ubierz – pole­cił.

Zady­go­tała.

– Wedle życze­nia, panie.

II

Tru­wer Dan­nael á Riagán powie­dział kie­dyś, że czło­wiek, który potrze­bo­wałby dowodu, że piękno może zro­dzić się z potwor­no­ści, powi­nien zoba­czyć Sul Adair.

Wybu­do­wane w sku­tym lodem sercu gór Muath na wscho­dzie Sūdhaemu warowne mia­sto było świa­dec­twem zarówno pomy­sło­wo­ści, jak i okru­cień­stwa śmier­tel­ni­ków. Powia­dano, że Eskan­der IV, ostatni szan Sūdhaemu, wybu­do­wał je kosz­tem dzie­się­ciu tysięcy nie­wol­ni­czych żywo­tów. Ciemny żela­zo­ka­mień, od któ­rego château wzięło swoją nazwę (w miej­sco­wej mowie Sul Adair zna­czyło „Czarna Wieża”), wydo­by­wano w kamie­nio­ło­mie odle­głym o bli­sko tysiąc mil, a szlak, któ­rym trans­por­to­wano go na plac budowy, zasły­nął od tam­tej pory jako Ne’seit Dha Saath: Droga Bez­i­mien­nych Gro­bów.

Sul Adair wyro­sło na prze­łę­czy Jastrzę­biej Wieży, skąd mogło chro­nić kopal­nie zło­tosz­kła w Lasha­ame i Raa oraz mia­sto por­towe Asheve. Blask tych skar­bów z cza­sem przy­gasł, ale Sul Adair trwało nie­na­ru­szone zębem czasu i dło­nią prze­zna­cze­nia. I wła­śnie wśród tych lodo­wych szczy­tów cesa­rzowa Mar­got Cha­stain posta­no­wiła ulo­ko­wać swój tron.

Jean-François prze­mie­rzał dłu­gie kory­ta­rze, jego kroki odbi­jały się echem od wyso­kich skle­pień. Meline wystro­iła go naprawdę odświęt­nie: sur­dut z bia­łego aksa­mitu, pele­ryna z jasnych piór jastrzę­bia. Na jego piersi wid­niały wyha­fto­wane dwa księ­życe i wilki Krwi Cha­stain. Dłu­gie włosy, które tak zachwy­cały cesa­rzową, spły­wały mu na ramiona niczym płynne złoto. Za nim – w odle­gło­ści trzech kro­ków, jak przy­stało na nie­wolną – szła Meline, o któ­rej obec­no­ści przy­po­mi­nał cichy szmer ada­masz­ko­wej sukni.

Krzą­ta­jący się po mrocz­nych wnę­trzach słu­żący klę­kali na jego widok. Cho­wańce – koty, szczury, kruki – scho­dziły mu z drogi. Napo­ty­kał też innych Krew­nych: mediae i nie­opie­rzeńcy Krwa­wego Dworu Mar­got kła­niali mu się i dygali, kiedy prze­cho­dził. On jed­nak rzadko zaszczy­cał ich spoj­rze­niem, wolał patrzeć na ściany i strze­li­ste skle­pie­nia, wyso­kie jak konary dźwi­ga­jące nie­biosa.

Wnę­trza château zostały ozdo­bione nie­zrów­na­nymi, zapie­ra­ją­cymi dech w pier­siach fre­skami. Wielki mistrz Javion Sa-Judhail mozo­lił się nad nimi przez trzy­dzie­ści lat. Podobno nie ode­rwał się od pracy nawet na wieść o przyj­ściu na świat pier­wo­rod­nego syna. Kiedy sūdhaemski wódz Khu­sru, zwany Lisem, roz­po­czął swoją nie­for­tunną kam­pa­nię zmie­rza­jącą do wydar­cia mia­sta spod wła­dzy Augu­sti­nów, Javion malo­wał bez prze­rwy, nie bacząc na toczące się na murach star­cia wojsk cesa­rza i nie­do­szłego szana. A gdy jego uko­chana żona Dalia rzu­ciła się z naj­wyż­szej wieży Sul Adair, żeby w ten spo­sób zapro­te­sto­wać prze­ciw jego zobo­jęt­nie­niu, nie zna­lazł czasu, by wziąć udział w jej pogrze­bie.

Jean-François podzi­wiał jego pasję, ale jesz­cze wyżej cenił jego dzieła, piękno, które trwało długo po tym, jak jego twórcę zja­dły robaki.

Mury pię­ciu wspa­nia­łych kon­dy­gna­cji château Javion poma­lo­wał jak kolejne stop­nie na dro­dze do wnie­bo­wstą­pie­nia. Par­ter poświę­cił kró­le­stwu natury i czło­wie­kowi jako uko­cha­nemu dziecku Boga. Pierw­sze pię­tro przy­ozdo­bił ilu­stra­cjami z przy­po­wie­ści o świę­tych, na dru­gim zło­żył hołd Sied­miorgu Męczen­ni­kom. Wyżej, na ścia­nach czwar­tej kon­dy­gna­cji, anioły z nie­biań­skich zastę­pów – Elo­ise, Mahné, Raphael, nawet stary, kochany Gabriel – roz­po­ście­rały białe jak u gołę­bicy skrzy­dła.

Dziś Jean-François szedł jesz­cze dalej, jesz­cze wyżej. Z tyłu sły­szał cichy oddech Meline, gdy w końcu zna­leźli się na ostat­nim, naj­wyż­szym pozio­mie château. Przed nimi cią­gnął się wspa­niały hol, któ­rego ciemną kamienną posadzkę przy­rzu­cono czer­wo­nym jak krew dywa­nem. Z belek stro­po­wych zwie­szały się prze­cudne żyran­dole przy­wo­dzące na myśl wiel­kie paję­czyny ze zło­tosz­kła, gęsto obwie­szone cie­niami gnież­dżą­cych się na nich nie­to­pe­rzy. Ściany, na któ­rych Javion Sa-Judhail nama­lo­wał roz­cią­gnięty na dekady hołd dla Boga Wszech­mo­gą­cego, władcy nie­bios, były ciemne i gład­kie. Dzieło mistrza zostało zeszli­fo­wane pia­skiem do gołego kamie­nia i zastą­pione dzie­siąt­kami obra­zów w zło­tych ramach: por­tre­tami jed­nej i tej samej osoby, powta­rza­ją­cymi się bez końca w róż­nych wer­sjach.

Prze­szedł­szy wzdłuż rzędu odzia­nych w stal nie­wol­nych żoł­nie­rzy, Jean-François dotarł w końcu do wyso­kich drzwi pry­wat­nych kom­nat wład­czyni. Tam przy­sta­nął i zapa­trzył się na por­tret zawie­szony nad wej­ściem.

Por­tret tej, która uni­ce­stwiła niebo i prze­jęła od niego wła­dzę nad zie­mią.

– Wejść – zabrzmiał roz­kaz.

Nie­wolni otwo­rzyli masywne wrota, za któ­rymi znaj­do­wała się kolejna wspa­niała kom­nata. Meline wystą­piła naprzód.

– Mar­kiz Jean-François z Krwi Cha­stain – zaczęła dźwięcz­nym gło­sem – nadworny histo­ryk Jej Wyso­ko­ści Mar­got Cha­stain, Pierw­szej i Ostat­niej Tego Imie­nia, Bez­śmiert­nej Cesa­rzo­wej Wil­ków i Ludzi.

Wyty­czona gru­bym czer­wo­nym bież­ni­kiem ścieżka pro­wa­dziła w mrok pomię­dzy wyso­kimi jak drzewa kolum­nami. Z kom­naty wio­nęło chło­dem, który bły­ska­wicz­nie roz­pro­szył wspo­mnie­nie o cie­płym od krwi i namięt­no­ści łożu. Mar­kiz sam wszedł za próg i z dłońmi sple­cio­nymi jak u skru­szo­nego pokut­nika ruszył po dywa­nie przy akom­pa­nia­men­cie pogod­nej pie­śni nie­wi­docz­nego w pół­mroku kastrata. Z każ­dym kolej­nym kro­kiem chłód moc­niej napie­rał na jego skórę. Towa­rzy­szyło mu prze­możne wra­że­nie bli­sko­ści jakiejś nie­wia­ry­god­nej, mrocz­nej mocy.

Z przodu dobiegł stłu­miony ostrze­gaw­czy pomruk. Mar­kiz sta­nął jak wryty i zgiął się w ukło­nie tak głę­bo­kim, że ślicz­nymi zło­tymi puklami zamiótł pod­łogę.

– Cesa­rzowo. Życzy­łaś sobie mnie widzieć.

– W rze­czy samej. – Głos był dźwięczny i głę­boki, jakby docho­dził spod ziemi.

– Słowo Waszej Wyso­ko­ści jest dla mnie sło­wem bożym.

– Spójrz zatem na mnie, mar­ki­zie. Patrz i módl się.

Jean-François pod­niósł wzrok. Dywan był rzeką krwi spły­wa­jącą ze wspa­nia­łego tronu. Na pod­wyż­sze­niu wokół niego wyle­gi­wały się cztery wilki, czarne i dzi­kie. Z boku klę­czał paź w libe­rii Cha­sta­inów i w zwró­co­nych ku górze dło­niach trzy­mał opra­wioną w skórę księgę nie­wiele mniej­szą niż on sam. Za tro­nem zaś wisiał wysoki na dwa­dzie­ścia stóp kolejny por­tret priori Krwi Cha­stain, seniorki rodu Paste­rzy, budzą­cej grozę wład­czyni całego swo­jego rodzaju.

Cesa­rzowa Mar­got.

Nie był to naj­lep­szy obraz pędzla Jeana-François, który oso­bi­ście nama­lo­wał wszyst­kie znaj­du­jące się w twier­dzy por­trety, ale cesa­rzowa szcze­gól­nie go sobie upodo­bała. Przed­sta­wiał ją sie­dzącą na zło­tym pół­księ­życu, odzianą w prze­piękną suk­nię w kolo­rze czar­nego onyksu. U jej stóp leżały dwa wilki, dwa księ­życe zdo­biły jej niebo. Miała ciało dziew­czyny, lecz zara­zem posturę bogini o skó­rze bia­łej jak wypra­żone słoń­cem kości jej wro­gów. Por­tret – sko­pio­wany w ogrom­nej licz­bie egzem­pla­rzy – został roze­słany do wszyst­kich księstw Krwi w Sūdhaemie jako przy­po­mnie­nie, komu zło­żyły wie­czy­sty hołd lenny. A ponie­waż cesa­rzowa była z natury samot­niczką, więk­szo­ści pod­da­nych nie będzie dane poznać innej jej wer­sji.

Poni­żej por­tretu sie­działa cesa­rzowa Mar­got we wła­snej oso­bie.

Przy­naj­mniej taka wer­sja, jaką znał Jean-François.

Daleko jej było do nad­zwy­czaj­nej postaci, jaką przed­sta­wił na płót­nie. Drob­nej budowy, wręcz niska, jak mógłby zauwa­żyć ktoś nie­roz­sądny, nie była ani pier­sia­stą hożą dzie­woją, ani per­fek­cyjną blond pięk­no­ścią. Kiedy prze­szła Prze­mianę, nie była młódką, lecz kobietą w śred­nim wieku i – choć wyrzeź­biona teraz z bia­łego mar­muru i czar­nego maje­statu – nie wyzbyła się śla­dów znoj­nego życia śmier­tel­niczki i nie­ła­ska­wego upływu czasu, na zawsze utrwa­lo­nych w histo­rii jej ciała.

Jed­nakże arty­sta, jakim był mar­kiz, w tym wła­śnie odnaj­dy­wał jej urodę – a także drogę do jej łask. Żadne bowiem zwier­cia­dło, żadna szyba ani roz­świe­tlona księ­ży­co­wym bla­skiem sadzawka nie mogły poka­zać wam­pi­rowi jego odbi­cia. Zli­cze­nie zaś lat, które upły­nęły, odkąd ostatni raz cesa­rzowa oglą­dała swoje obli­cze ina­czej niż na pochleb­nych por­tre­tach pędzla Jeana-François, gra­ni­czyło z nie­moż­li­wo­ścią.

Mar­got była tak stara, że zapo­mniała, jak wygląda.

Cesa­rzowa Wil­ków i Ludzi wbiła w Jeana-François spoj­rze­nie oczu czar­nych jak niebo. Jej cień kładł się przed nią, piesz­cząc jego cień, i choć powie­trza w kom­na­cie nie poru­szał nawet naj­lżej­szy prze­ciąg, włosy mar­kiza zafa­lo­wały lekko jak trą­cone wia­trem. Pazu­rza­sta dłoń pogła­dziła naj­bliż­szego z wil­ków, starą samicę imie­niem Zło­śliwa.

– Dobrze się czu­jesz, mar­ki­zie? – Głos cesa­rzo­wej dobie­gał jakby ze wszyst­kich stron jed­no­cze­śnie.

– Wyśmie­ni­cie, Wasza Wyso­kość. Merci.

Usta cesa­rzo­wej wykrzy­wiły się leciutko. Inny z wil­ków, smu­kły i piękny Dzielny, wark­nął, gdy prze­mó­wiła po raz kolejny:

– Podejdź, moje dziecko.

Jean-François wszedł na pod­wyż­sze­nie i klęk­nął u stóp cesa­rzo­wej. Tron stał wpraw­dzie wyżej, ale sie­dząca na nim wład­czyni led­wie prze­wyż­szała swo­jego histo­ryka – a mimo to w jej obec­no­ści wyda­wał się kar­łem. Cie­nie się wydłu­żyły. Kiedy Mar­got wycią­gnęła rękę, miało się wra­że­nie, że jej dłoń nie tyle poru­szyła się, ile w ułamku sekundy prze­nio­sła się z jej kolan na poli­czek Jeana-François.

Poczuł mro­wie­nie w brzu­chu. Cesa­rzowa ujęła go pod brodę i lekko unio­sła jego głowę, by mógł na nią spoj­rzeć. Minęło pięć­dzie­siąt lat, a on wciąż pamię­tał jej mor­der­czą namięt­ność z tam­tej nocy, kiedy go zabiła. Mroczną radość w jej oczach, gdy powstał z zakrwa­wio­nej pod­łogi w swo­jej pra­cowni, prze­ra­żony, zdjęty zgrozą i jed­no­cze­śnie zdu­miony, że zamiast go uni­ce­stwić, obda­rzyła go nowym życiem, o jakim nie śmiał nawet marzyć.

– Wciąż ran­nyś.

„Wrzeszcz dla mnie…”.

– To bła­hostka, Wasza Wyso­kość.

– Nocy sześć minęło, a bła­hostka na­dal daje ci się we znaki?

– Rana się goi, choć wolno. Zapew­niam cię, matko, że nie zasłu­guje na twoją uwagę.

Cesa­rzowa się uśmiech­nęła.

– Kim jestem, synu?

– Pra­wo­witą wład­czy­nią tego cesar­stwa – odparł z nie­skry­waną dumą w gło­sie. – Mądrą zdo­byw­czy­nią. Pro­ro­ki­nią. Ancien Krew­nych i priori Krwi Cha­stain.

– Czy zatem sądzisz, żem nie­zdolna samo­dziel­nie oce­nić, co zasłu­guje na mą uwagę, a co nie?

Prze­ma­wiała łagod­nym tonem, muska­jąc paznok­ciami jego zra­nioną szyję. Wam­piry nie mogły wybie­rać, któ­rym z ich ofiar przy­pad­nie w udziale Dar. Więk­szość gniła przez wiele dni, zanim wresz­cie docho­dziło do Prze­miany; prze­obra­żali się wtedy w odra­ża­ją­cych brud­no­kr­wi­stych. Jean-François był ostat­nim szla­chet­no­kr­wi­stym wam­pi­rem stwo­rzo­nym przez Mar­got i zda­wał sobie sprawę, że wielu dwo­rzan za ple­cami cesa­rzo­wej zarzuca jej fawo­ry­zo­wa­nie naj­młod­szego ze swo­ich dzieci. Kiedy jed­nak teraz moc­niej przy­ci­snęła pazno­kieć do jego skóry, wystar­czyła ta suge­stia drze­mią­cej w niej potwor­nej siły, by prze­szedł go lodo­waty dreszcz.

– Pro­szę o wyba­cze­nie, Wasza Wyso­kość. Nie moją rolą jest wska­zy­wa­nie, co może, a co nie może cię zain­te­re­so­wać.

– Twier­dzisz zatem, że ta sprawa powinna mnie zain­te­re­so­wać?

– Ja… nic nie twier­dzę, Wasza Wyso­kość.

Kciuk zdolny dru­zgo­tać mar­mury prze­śli­znął się po krtani histo­ryka. Zimny dreszcz się wzmógł, cie­nie zaczęły się odkształ­cać. I wrzesz­czeć.

– Po co mi histo­ryk, który mil­czy?

– Matko, ja…

Po kom­na­cie poniósł się cichy śmiech. Zalśniły kły. Ciem­ność zamarła.

– Igram z tobą, mój drogi. – Z bły­skiem w oczach Mar­got przy­tu­liła dłoń do jego policzka. – Bywasz taki chło­pięcy. Taki młody. Radzi­ła­bym ci wystrze­gać się tej sła­bo­ści, ale przez nią tylko jesz­cze bar­dziej cię uwiel­biam. Miłuję cię całym moim mat­czy­nym ser­cem. – Uśmiech opadł z jej ust jak suche liście. – Atoli cuch­niesz owcami, z któ­rymi się pokła­dasz, Jean-François. Odsuń się.

Trzeci wilk, stara wadera imie­niem Roz­tropna, odpro­wa­dzała go wzro­kiem, gdy cofał się ze spusz­czoną głową. Przy­wdział maskę na twarz, by ukryć burzę sza­le­jącą w jego wnę­trzu: żar­li­wość, wstyd, strach, odda­nie. Matka zawsze wytrą­cała go z rów­no­wagi, po roz­mo­wie z nią czuł się jak ostatni…

Cesa­rzowa zer­k­nęła na klę­czą­cego obok niej pazia. Chło­pak przez cały czas tkwił w abso­lut­nym bez­ru­chu, pod­trzy­mu­jąc ciężki tom z mosięż­nymi oku­ciami. Miał wpraw­dzie siłę nie­wol­nego, ale ręce musiały pło­nąć mu bólem – i zapewne o to wła­śnie cho­dziło, domy­ślił się Jean-François. Wie­dział, że wład­czyni nie podoba się spo­sób, w jaki jej histo­ryk spę­dza noce; ten nie­dbały pokaz okru­cień­stwa miał mu przy­po­mnieć, czym w isto­cie jest. Czym są wszy­scy tacy jak on.

Wilka nie obcho­dzą kło­poty robaka.

– Przej­rza­łam twoją kro­nikę.

– Czy spra­wiła Waszej Wyso­ko­ści radość?

– Jej artyzm zachwyca, jak zwy­kle zresztą, jed­nakże sama opo­wieść wydaje się cokol­wiek… nie­kom­pletna.

– To dzieło nie­ukoń­czone, Wasza Wyso­kość.

Powiało chło­dem… i cesa­rzowa po pro­stu znik­nęła: dopiero co sie­działa na tro­nie, a potem w oka­mgnie­niu tron opu­sto­szał. Jean-François odgar­nął włosy z twa­rzy i zoba­czył Mar­got sto­jącą przy jed­nym z wyso­kich okien wycho­dzą­cych na pół­noc.

– Kto się śpie­szy, ten bieży na oślep – mruk­nęła. – Nie­cier­pli­wość prze­są­dziła o losie Wiecz­no­tr­wa­łego Króla, a ja nie zamie­rzam podą­żyć za pięk­nym Fabiénem do pie­kła. – Zwró­ciła smo­li­ście czarne oczy na swo­jego potomka. – Nie­mniej jed­nak poja­wiła się pewna… pre­sja, mój drogi.

– Wasza Wyso­kość ma na myśli Żela­zną Dzie­wicę. I Pająka.

Usta cesa­rzo­wej uło­żyły się w kształt, który głu­piec mógłby nazwać uśmie­chem.

– Przy­będą tutaj – dodał szep­tem Jean-François i pod­szedł do niej.

– Ow­szem. A wiatr nie­sie wieść, że zza mórz zmie­rza tu Żmij, ści­ska­jąc w żebra­czej dłoni nasze zapro­sze­nie. Dotrze przed Świę­tem Pani.

– Priori aż trzech rodów zja­wią się tu przed upły­wem tygo­dnia. Voss. Ilon. Dyvok. – Jean-François z nie­do­wie­rza­niem powiódł wzro­kiem po górach za oknem. Na widocz­nych w dole blan­kach roiły się malut­kie syl­wetki zakute w czarną stal. Roz­sta­wione na koro­nie nie­zdo­by­tego muru kok­sow­niki pło­nęły jak gwiazdy. – Czy Wasza Wyso­kość zamie­rza udzie­lić im przy­wi­leju Uprzej­mo­ści?

– Nie­grzecz­nie byłoby odmó­wić, zwłasz­cza że to ja zwo­ła­łam Zjazd.

– Poprzedni taki zjazd odbył się setki lat temu. Od nie­pa­mięt­nych cza­sów toczymy uta­jone wojny z innymi prio­rem. Jak mamy im teraz zaufać?

Cesa­rzowa aż par­sk­nęła śmie­chem na te słowa.

– Im samym? Wcale, mój słodki mar­ki­zie. Co innego zaufać ich instynk­towi samo­za­cho­waw­czemu. Nasze wojny wykrwa­wiły tę kra­inę. Z każ­dym naj­mar­niej­szym len­nem wyszar­pa­nym przez jakie­goś krwa­wego par­we­niu­sza, z każ­dym kęsem pożar­tym przez roz­sza­lałe hordy brud­no­kr­wi­stych kun­dli chwiej­nym kro­kiem przy­bli­żamy się do kata­strofy. Kestrel to wie. Kariim rów­nież. Nawet Żmij. – Skrzy­wiła się, krę­cąc głową. – Mimo to, nawet gdy przy­będą tu z wła­snej woli, nie klękną przede mną. Do tego potrze­bu­jemy dodat­ko­wego atutu, który w tej chwili leży i wrzesz­czy w dziu­rze, gdzie go zosta­wi­łeś.

Jean-François zaci­snął zęby.

– Jest nie­bez­pieczny, matko.

– To oczy­wi­ste. Jakże ina­czej miałby prze­żyć w tak zim­nym świe­cie? – Palce Mar­got pie­ściły ukrytą pod fula­rem ranę na szyi histo­ryka, deli­katne jak szept. – Wsze­lako to wła­śnie jest klucz: ta zagadka, ta broń, ten cały Graal…

– De León nie­na­wi­dzi naszego rodzaju, matko. Nie powie­dział nam niczego, co…

– A jak ci się wydaje, z jakiej przy­czyny wła­śnie tobie powie­rzy­łam to zada­nie?

Oszo­ło­miony Jean-François zmarsz­czył brwi.

– Jestem histo­ry­kiem Waszej Wyso­ko­ści, a na cesar­skim dwo­rze nie ma nikogo innego, kto by…

– Dla­tego, żeś młody, Jean-François, wystar­cza­jąco młody, by pamię­tać, jak to jest być czło­wie­kiem. Jest w tym moc, jest poczu­cie bli­sko­ści i bra­ter­stwa, które sprytny wilk mógłby obró­cić na swoją korzyść. – Mach­nię­ciem ręki cesa­rzowa wska­zała księgę w rękach pazia. – Te karty zawie­rają histo­rię czło­wieka, któ­rego puchar jest prze­peł­niony gnie­wem, żalem, nade wszystko jed­nak pychą. Może opo­no­wać, ile zechce, ale uwierz mi: Gabriel de León chce, żeby świat poznał jego dzieje. Oto praw­dziwa głę­bia jego próż­no­ści i zara­zem klucz do jego zguby. – Mroczne spoj­rze­nie wład­czyni znów spo­częło na szyi histo­ryka. – Wyczuwa wasze powi­no­wac­two, słodki mar­ki­zie, waszą zaży­łość. Zamor­do­wana rodzina, więź łącząca go z Dior Lachance… Jak myślisz, czy w roz­mo­wie ze mną byłby rów­nie szczery w swo­ich wyzna­niach?

– Zaży­łość? – Jean-François zaci­snął szczęki. – Pró­bo­wał mnie zamordo…

– Dość już się zaba­wi­łeś – ucięła Mar­got. – Przy­szedł czas, by prze­łknąć dumę, mój mały, i po okru­cień­stwie ofia­ro­wać życz­li­wość, która jest darem mędr­ców.

Mar­kiz zadrżał, znów prze­szły go ciarki. Cesa­rzowa dotknęła jego policzka.

– Tylko tobie skłon­nam powie­rzyć to zada­nie, Jean-François. Nie pokła­dam takiej wiary w żad­nym z two­ich braci, sióstr, kuzy­nów ani moich dwo­rzan. Czyż po wszyst­kich potwor­no­ściach, jakich się dopu­ści­łam, nie widzisz, że tylko tobie ufam? Tylko cie­bie naprawdę uwiel­biam?

Prze­chy­liła głowę, patrząc mu pyta­jąco w oczy.

– Oui – potak­nął szep­tem.

Na pod­wyż­sze­niu za jego ple­cami czwarty z wil­ków, Wierny, istny potwór, obli­zał ocie­ka­jący śliną pysk. Mar­got znów poru­szyła się, wcale się nie poru­sza­jąc: w jed­nej chwili doty­kała policzka histo­ryka, w następ­nej wycią­gała do niego rękę. Na jej dłoni spo­czy­wały szklana fiolka z krwi­sto­czer­wo­nym prosz­kiem i ciężki żela­zny klucz.

– Daj mi to, czego potrze­buję, moje dziecko. Daj mi cesar­stwo.

Jean-François ukło­nił się nisko.

– Wedle życze­nia, Wasza Wyso­kość – wymam­ro­tał.

III

Zabójca stał przy wąskim oknie, wciąż wycze­ku­jąc swo­jego końca.

Kom­nata wyglą­dała ina­czej, niż kiedy wywle­kli go z niej na dół, do pie­kła. Kamienne płyty posadzki zostały wyszo­ro­wane nie­mal do czy­sta, a oporne krwawe plamy przy­rzu­cono sta­rym dywa­ni­kiem z jagnię­cej wełny. Komi­nek był wpraw­dzie wyga­szony, ale na­dal cie­pły: napa­lono w nim przed kil­koma godzi­nami, żeby roz­pro­szyć ziąb. Pośrodku kom­naty usta­wiono dwa zabyt­kowe fotele prze­dzie­lone okrą­głym sto­li­kiem, na któ­rego bla­cie stały dwa złote puchary – puste, a zara­zem pełne obiet­nic.

Pokój został upo­rząd­ko­wany jak plan­sza do gry, na któ­rej figury cze­kają już tylko na przy­by­cie gra­czy. Jed­nakże mimo sta­rań gospo­da­rzy, by tym razem wnę­trze stało się przy­tul­niej­sze, ostatni sre­bro­święty nie dał się zwieść. Wie­dział, czym naprawdę jest.

Lep­sze to jed­nak od wię­zie­nia, które dopiero co opu­ścił.

Przez sześć nocy gło­do­wał na dnie pustej studni w trze­wiach wieży. Język jak spę­kane gli­nia­ste dno wyschnię­tej rzeki. Gar­dło jak pustynna rów­nina. Ból jako jedyny towa­rzysz, cier­pie­nie, udrę­czone krzyki, przy któ­rych z ust pry­skały mu krwawe kro­pelki, i mięk­kie jak dym sny o niej.

Maja­czył, kiedy go w końcu wywle­kli i pozwo­lili mu wcią­gnąć do płuc haust sanc­tusu tak słodki, że gdy poczuł zna­jomy smak, dosłow­nie się popła­kał. Oddział nie­wol­nych żoł­nie­rzy zapro­wa­dził go do łaźni w samym sercu château, gdzie dwoje ślicz­nych śmier­tel­ni­ków – zie­lo­no­oka Sūdhaemka i ciem­no­włosy nor­dlundzki pięk­niś – zanu­rzyło go po pierś w cudow­nie cie­płej wodzie. Kąpali go nie­śpiesz­nie, wycze­sy­wali mu krew i brud z wło­sów, a on tylko trze­po­tał rzę­sami, muska­ją­cymi pobliź­nione policzki. Zanim skoń­czyli, znów poczuł się nie­mal na wpół ludzko. Kiedy więc dziew­czyna prze­su­nęła czub­kami pal­ców po wewnętrz­nej stro­nie jego uda, a pięk­niś zaczął go deli­kat­nie cało­wać po ramie­niu, tylko wes­tchnął, zamiast zama­rzyć o się­gnię­ciu po miecz.

– Co robi­cie? – zachry­piał; gar­dło wciąż miał obo­lałe od krzyku.

– Nasz pan kazał nam zadbać o twoje potrzeby, che­va­lier – odpo­wie­działa dziew­czyna. – Wszyst­kie.

– Jak się nazy­wa­cie?

Zamru­gała zdez­o­rien­to­wana.

– Mój…

– Jak ci na imię, made­mo­iselle?

– Jasminne.

– Dario – mruk­nął mło­dzie­niec, łasko­cząc Gabriela zębami w ucho.

Gabriel ode­pchnął ich deli­kat­nie razem z ich dłońmi i ustami.

– Merci, mes chers, ale nie trawi mnie głód tego rodzaju. Nie jestem rów­nież tego typu łaj­da­kiem.

Ubrali go w jego stary skó­rzany strój (uprzed­nio wyczysz­czony), wyglan­so­wane do poły­sku buty, koszulę bez nawet jed­nej plamki. Po trzech miskach potrawki z kró­lika i pół butelki wina tak nie­zwy­kle rzad­kiego, że można by za nią kupić château w Nor­dlun­dzie, Gabriel został ode­skor­to­wany z powro­tem na szczyt wieży, by w zna­jo­mej kom­na­cie ponow­nie cze­kać na przy­jem­ność spo­tka­nia z mar­ki­zem Jeanem-François Cha­sta­inem.

Nie cze­kał długo.

Patrząc na pię­trzące się w oddali góry, poczuł mro­wie­nie na karku, jakby ktoś odgar­nął mu włosy. Odwró­cił się: dwa­dzie­ścia stóp od niego, po dru­giej stro­nie foteli, sto­lika i pustych pucha­rów, stał zna­jomy zim­no­krwi­sty.

– Jak mnie­mam, odświe­ży­łeś się, che­va­lier? – zagad­nął wystro­jony w biel Jean-François.

Złote loki opa­dały mu na mar­mu­rowe policzki, rubi­nowe wargi były wykrzy­wione w lek­kim uśmie­chu, świeża krew pla­miła białka oczu. Przez ostat­nie sześć nocy Gabriel nie widział go ani razu, nie miał jed­nak cie­nia wąt­pli­wo­ści, że to wła­śnie ten potwór odpo­wiada za każdą chwilę jego tor­tur: była to kara za napaść, któ­rej dopu­ścił się pod­czas ich ostat­niej roz­mowy.

– Jak szyja? – zapy­tał Gabriel.

– Lepiej.

– Mogę temu zara­dzić.

Uśmiech zim­no­krwi­stego stał się bar­dziej mroczny, przy­wo­dził na myśl łowcę, który dla zabawy poluje na inne, praw­dziwe uśmie­chy. Na moment powie­trze zgęst­niało i pociem­niało jak krew.

– Pomy­śla­łem, że mogli­by­śmy spró­bo­wać jesz­cze raz, de León. Zapo­mnieć wza­jemne krzywdy, uznać rachunki za wyrów­nane i poroz­ma­wiać jak dwaj szla­chet­nie uro­dzeni. – Mar­kiz wska­zał jeden z foteli. – Usią­dziesz?

– A jeśli nie? Co wtedy?

– Przy­pusz­czam, że wtedy poleje się krew. – Z kie­szeni sur­duta Jean-François wyjął mały skła­dany nożyk z per­łową ręko­je­ścią. – I nie będzie to nic miłego.

– Jakiś taki nie­po­zorny, nie uwa­żasz? – zauwa­żył Gabriel, obrzu­ciw­szy wzro­kiem nóż.

– Od roz­miaru waż­niej­sze są umie­jęt­no­ści, che­va­lier.

– Śpiewka wszyst­kich mar­nie wypo­sa­żo­nych face­tów, jakich w życiu spo­tka­łem.

Mar­kiz par­sk­nął śmie­chem i pstryk­nął pal­cami. Drzwi się otwo­rzyły. Za pro­giem stała wierna nie­wolna Jeana-François, Meline. Czarny sta­nik sukni pod­kre­ślał jej talię osy i płyn­nie prze­cho­dził w kaskadę gru­bej spód­nicy. Wpły­nęła do pokoju i posta­wiła na sto­liku złoty pół­mi­sek.

Gabriel ujrzał na nim kulę chy­mijną, nakrytą skraw­kiem muślinu miseczkę paru­ją­cej wody, nie­wielki pędzel z koń­skiego wło­sia i kostkę naj­praw­dziw­szego mydła na spodeczku. Wró­cił spoj­rze­niem do brzy­twy w dłoni wam­pira.

– Chyba żar­tu­jesz.

– Moje ciało nie doj­rzało do momentu, w któ­rym doro­bi­łoby się cze­goś wię­cej niż zale­d­wie cień zaro­stu, sły­sza­łem jed­nak, że broda bywa… iry­tu­jąca. – Jean-François się skrzy­wił. – Poza tym będę z tobą szczery, che­va­lier: w twoim wypadku to nie jest broda, lecz bluź­nier­stwo.

– W kwe­stii bluź­nierstw cie­szę się repu­ta­cją, o którą zamie­rzam dbać.

– Potrak­tuj moją usługę jak prze­pro­siny. Odro­binę luk­susu po tym, jak odmó­wi­łem ci wszel­kich wygód. Chyba że… nie ufasz mi i nie chcesz, żebym przy­ło­żył ci nóż do gar­dła?

Potwór uśmiech­nął się, powie­trze aż zgęst­niało od jego sady­stycz­nego roz­ba­wie­nia. Gabriel zda­wał sobie sprawę, o co toczy się gra i jaki praw­dziwy okrutny cel skrywa. Sześć dni mąk, po któ­rych zawle­czono go tutaj, na górę, i rzu­cono do stóp tej bestii, by przy­po­mnieć mu, że na­dal tkwi w jej szpo­nach. Miał odsło­nić gar­dło przed tą pijawką i modlić się, by nie zechciała mu go roz­pła­tać.

Miał ska­pi­tu­lo­wać.

Odrzu­cił opa­da­jące na ramiona włosy i powoli usa­do­wił się w ozdob­nym skó­rza­nym fotelu. Jean-François uśmiech­nął się doń z góry, roz­ko­szu­jąc się jego znie­wo­le­niem. Gabriel zamknął oczy i odchy­lił głowę w tył.

Zaufać skor­pio­nowi, że nie użą­dli.

Minęły trzy dłu­gie ude­rze­nia serca, zanim jego twarz okrył muślin cie­pły od per­fu­mo­wa­nej wody. Wcią­gnął w płuca parę wodną… i dostał gęsiej skórki, sły­sząc, jak zim­no­krwi­sty zacho­dzi go z lewej. Zdła­wił instynkt wyostrzony przez lata wojen i rzezi, stłu­mił pier­wotny odruch, który naka­zy­wał mu walkę lub ucieczkę, siłą woli spo­wol­nił bicie serca.

Patience, wyszep­tał głos w jego gło­wie. Cier­pli­wo­ści.

Patience…

– Moja cesa­rzowa prze­czy­tała twoją histo­rię, che­va­lier. – Cichy głos wam­pira dobie­gał teraz zza jego ple­ców. – Prze­czy­tała o two­jej nauce w San Michon, podróży w towa­rzy­stwie Dior Lachance, bitwie z Ordo Argent, w któ­rej stawką było życie Gra­ala… Saga godna naszych cza­sów. Jej Wyso­kość była bar­dzo zado­wo­lona.

– Kamień spadł mi z serca – mruk­nął Gabriel.

– Mnie rów­nież, zapew­niam cię. Mnie rów­nież.

– Boisz się roz­cza­ro­wać mamu­się, zim­no­krwi­sty?

– Taka per­spek­tywa mnie prze­raża.

Ktoś zdjął muślin z jego twa­rzy i Gabriel poczuł, jak Jean-François nakłada mu mydlaną pianę na żuchwę. Zapach nie był do końca nie­miły: miód głup­ców, popiół z palo­nego drewna, do tego led­wie wyczu­walna nuta sino­kory.

– Cesa­rzo­wej nie przy­pa­dła jed­nak do gustu dłu­gość tej histo­rii – dodał histo­ryk.

Stał teraz na prawo od sre­bro­świę­tego, który moc­niej zaci­snął zęby przy pierw­szym dotknię­ciu brzy­twy. Przy­trzy­mu­jąc pal­cami pod­bró­dek Gabriela, Jean-François dłu­gim, płyn­nym ruchem prze­cią­gnął ostrzem po policzku.

– Dopo­mi­nała się o ciąg dal­szy – mówił dalej.

Brzy­twa, ostra jak szkło, szep­tała cicho przy każ­dym muśnię­ciu skóry. Dotyk mar­kiza był twardy jak kamień, ale zara­zem deli­katny, a jego skóra była cie­pła po nie­daw­nym żero­wa­niu. Gabriel sie­dział bez ruchu, cho­ciaż drze­miąca w nim bestia z tru­dem zno­siła wymu­szoną bez­bron­ność; nie­wi­dzialna sierść zje­żyła mu się na krę­go­słu­pie, gdy Jean-François z wprawą prze­su­nął ostrzem po łuku gór­nej wargi.

– Zda­rzały nam się w prze­szło­ści nie­po­ro­zu­mie­nia, de León, ale nie jestem z natury mściwy. Jej Wyso­kość wyra­ziła się jed­nak jasno. Dla­tego, mimo że nie zamie­rzam być dla cie­bie źró­dłem dal­szej udręki, zostanę do tego zmu­szony, jeśli jej odmó­wisz. Żaden z nas by tego nie chciał.

Brzy­twa zsu­nęła się na szyję. Cie­płe jak krew dotknię­cie na gar­dle, lek­kie muśnię­cie kro­cza potwora o zwie­szoną swo­bod­nie dłoń.

– Sypiasz z kobie­tami, zim­no­krwi­sty? Albo z męż­czy­znami?

Ostrze znie­ru­cho­miało.

– Dla­czego pytasz, sre­bro­święty?

Wzru­sze­nie ramion.

– Powiedz.

Twardy jak kamień kciuk spo­czął na war­dze Gabriela, by leciu­teń­kim ruchem zetrzeć dro­binki piany.

– Męż­czyźni, kobiety… Bła­hostki, które prędko toną w oce­anie wiecz­no­ści. A piękno można zna­leźć wszę­dzie.

– No dobrze. A kiedy pukasz te swoje pięk­no­ści, to roz­grze­wasz je jakoś wcze­śniej? Czy po pro­stu roz­kła­dasz im nogi i jedziesz?

Brzy­twa kolejny raz się zatrzy­mała.

– Czy ty…

– Powiem wprost. – Gabriel otwo­rzył oczy i spoj­rzał na mar­kiza. – Jeżeli zamie­rzasz mnie wydy­mać, to miej choć tyle przy­zwo­ito­ści, żeby wcze­śniej posta­wić mi kie­lo­nek.

Jean-François zaci­snął szczęki. Brzy­twa zawi­sła nad aortą Gabriela.

Sre­bro­święty tylko się uśmiech­nął. Wie­dział, że grozi mu nie­bez­pie­czeń­stwo, ale – choć zmę­czony i udrę­czony – nie był głup­cem. Gdyby te bestie chciały go zabić, już byłby tru­pem. Tym­cza­sem zapro­wa­dziły go na sam skraj obłędu, lecz nie pozwo­liły mu spaść w otchłań. Wie­dział, czego chcą, inte­re­so­wała je opo­wieść o tym, jak doszło do znisz­cze­nia Gra­ala San Michon. Chciały wie­dzieć, czy ist­nieje jakiś spo­sób, żeby zdo­łały go wyko­rzy­stać do swo­ich celów. Dla­tego – mimo że zaufa­nie skor­pio­nowi, że ten nie użą­dli, mogło się wydać głu­pim pomy­słem – Gabriel zda­wał sobie sprawę, że sie­dząc na tym fotelu, nic nie ryzy­kuje.

Kiedy obna­żał gar­dło przed tym łaj­da­kiem, wcale przed nim nie kapi­tu­lo­wał.

On z nim rywa­li­zo­wał.

Ponow­nie zamknął oczy i odchy­lił głowę daleko w tył.

– Monét, jeśli łaska, chérie – dodał.

– Meline? Zaj­mij się tym – pole­cił Jean-François.

Drzwi skrzyp­nęły i zamknęły się. Szczęk­nął zamek: zda­niem nie­wol­nej Gabriel był dosta­tecz­nie groźny, żeby zamy­kać go na klucz. Dali mu do wypa­le­nia zale­d­wie szczyptę sanc­tusu, ale zmy­sły wciąż miał wyostrzone i gdy mar­kiz ponow­nie przy­ci­snął mu ostrze do skóry, Gabriel liczył dobie­ga­jące zza drzwi kroki scho­dzą­cej Meline.

Wie­dział już, że masywne żela­zne drzwi na dole wiodą do zachod­niego skrzy­dła château. Kiedy pro­wa­dzili go z powro­tem na górę, odli­czał każdy krok od scho­dów do jadalni, zapa­mię­ty­wał każ­dego mija­nego żoł­nie­rza, noto­wał w pamięci każde więk­sze okno, przez które dałoby się wysko­czyć, i każde drzwi do pomiesz­czeń dla służby. Wszystko to zło­żył w oku­tym żela­zem skarbcu swo­jej pamięci.

Mar­kiz golił go w mil­cze­niu, ota­cza­jąca go trium­falna aura samo­za­do­wo­le­nia ulot­niła się bez śladu. Brzy­twa jesz­cze raz prze­je­chała po gar­dle – o jeden kaprys od mor­der­stwa – ale w końcu potwór wytarł ją do czy­sta, zło­żył i scho­wał do kie­szeni sur­duta.

Chwilę póź­niej przy­ło­żył dło­nie do twa­rzy Gabriela: były chłodne i wil­gotne, ostro pach­niały alko­ho­lem, spod któ­rego prze­zie­rała led­wie wyczu­walna nuta…

Kwia­tów.

Otwo­rzył oczy. Jean-François patrzył na niego z góry, złote pukle koły­sały się lekko, gdy maso­wał mu policzki.

– Przy­kro mi, de León – mruk­nął. – Sre­bro­dzwo­nek to jeden z bar­dzo nie­wielu miłych aro­ma­tów, jakie w te noce na­dal umiemy pozy­ski­wać. Wiem, że był to ulu­biony kwiat two­jej żony. Córki rów­nież. Jeżeli budzi nie­przy­jemne sko­ja­rze­nia, zechciej mi wyba­czyć. Jak już rze­kłem, nie jest moim zamia­rem przy­spa­rza­nie ci cier­pień.

Gabriel zapa­trzył się w dal i zato­pił w prze­szło­ści. Mała latar­nia mor­ska. Cie­pły uśmiech Patience, cie­płe obję­cia Astrid. Pieśń fal, mewy, daleki brzeg…

I trzy­krotne puka­nie do drzwi, jak ude­rze­nia młota.

– Wejdź – mruk­nął Jean-François.

Do pokoju wśli­znęła się Meline z butelką z zie­lo­nego szkła pełną prze­pysz­nego czer­wo­nego trunku. Gabriel zacią­gnął się aro­ma­tem wina, patrząc na pul­su­jącą pod kana­kiem tęt­nicę dziew­czyny i wodząc wzro­kiem po mlecz­no­bia­łych krzy­wi­znach jej piersi, kiedy pochy­liła się nad sto­łem, by napeł­nić jeden z kie­li­chów. Serce zabiło mu żywiej. Uni­kał jej wzroku, kiedy podała mu puchar.

– Życzysz sobie jesz­cze cze­goś, mój panie?

Sre­bro­święty nie zauwa­żył, kiedy histo­ryk się poru­szył, ale Jean-François sie­dział już na fotelu naprze­ciwko. Trzy­mał na kola­nach księgę w skó­rza­nej opra­wie.

– Nie w tej chwili, moja droga. Zostaw nas samych.

– Jak sobie życzysz, panie. – Meline zer­k­nęła na Gabriela. – Będę w pobliżu.

Gabriel mru­gnął do niej poro­zu­mie­waw­czo i uniósł kie­lich. Kobieta wyszła. Odchy­lił głowę i jed­nym hau­stem opróż­nił naczy­nie. Zaskrzy­piało skó­rzane obi­cie fotela, kiedy się­gnął po dolewkę. Nalał sobie po brzegi, aż tru­nek zadrżał na kra­wę­dzi pucharu, po czym roz­siadł się wygod­nie i spoj­rzał na sie­dzą­cego vis-à-vis potwora.

– To, co Wiecz­no­tr­wały Król zro­bił two­jej rodzi­nie… – Jean– François pokrę­cił głową i prze­niósł wzrok na wąskie okno. – Muszę przy­znać, że twoja opo­wieść prze­jęła mnie do głębi serca.

– Ty nie masz serca, zim­no­krwi­sty. Obaj o tym wiemy.

– Ow­szem, bywam okrutny, ist­nieje jed­nak pewna gra­nica, którą tylko praw­dziwe potwory ośmie­lają się prze­kro­czyć. Fabién Voss był jed­nym z nich, bez wąt­pie­nia. Tylko że kiedy go zabi­łeś, dopro­wa­dzi­łeś do kata­strofy. Cesar­stwo balan­suje na ostrzu noża, de León. Jeżeli Dwory Krwi nie zostaną zjed­no­czone, ta histo­ria będzie mogła zakoń­czyć się tylko w jeden spo­sób.

– A ty myślisz, że Graal wam pomoże? – Gabriel prych­nął. – Prze­cież już ci powie­dzia­łem, zim­no­krwi­sty: kie­lich został znisz­czony. Nie ma Gra­ala.

– Nie­ważne, co myślę. Ani ty, ani ja nie chcemy, żebyś znów wylą­do­wał na dnie tam­tej studni, ale to się wła­śnie sta­nie, jeżeli nie dasz jej tego, czego chce.

– A jeśli jej to dam? Co wtedy?

– Nie­śmier­tel­ność. Być może jedyna nie­śmier­tel­ność, jaką kto­kol­wiek z nas naprawdę zna.

Mar­kiz wyjął drew­nianą skrzy­neczkę zdo­bioną rzeź­bio­nym moty­wem wil­ków i księ­ży­ców. Z niej z kolei wydo­był dłu­gie pióro, czarne jak serce w piersi Gabriela. Na pod­ło­kiet­niku fotela usta­wił mały kała­marz. Zanu­rzył pióro w atra­men­cie i posłał swo­jemu roz­mówcy wycze­ku­jące spoj­rze­nie ciem­nych oczu.

– Zaczy­naj – pole­cił.

Ostatni Sre­bro­święty wes­tchnął.

– Wedle życze­nia.

Księga pierwsza. Święci i grzesznicy

Przez trzy stu­le­cia szla­chetne brac­two trwało. Choć rodzili się z klą­twą i byli prze­klęci przez Boga, wzno­sili się ponad swą haniebną naturę ku świa­tłu srebr­nego pło­mie­nia, pło­ną­cego pomię­dzy ludz­ko­ścią a zgrozą, która na nas polo­wała. Nadzieja pośród bez­na­dziei. Świa­tełko wśród mro­ków nocy.

Jakże okrut­nym losem jest świa­do­mość, że osta­tecz­nie to nie ciem­ność zadała im naj­bar­dziej śmier­cio­no­śny cios, ale ręka jed­nego z ich wła­snych braci.

Alfonse de Mont­fortKro­nika Srebr­nego Zakonu

Rozdział I. Nic, tylko ciemność

I

Nic, tylko ciem­ność

– Od czego powin­ni­śmy zacząć? – zapy­tał Gabriel.

– Naj­mą­drzej byłoby od miej­sca, w któ­rym prze­rwa­łeś – odpo­wie­dział Jean-François.

– Jeśli to mądro­ści szu­kasz, zim­no­krwi­sty, to roz­ma­wiasz z nie­wła­ści­wym czło­wie­kiem.

– Jakież to nie­for­tunne, zwa­żyw­szy że jesteś jedy­nym czło­wie­kiem w tym pokoju.

Gabriel prych­nął szy­der­czo i odchy­lił się w fotelu.

– Już taki, kurwa, mój los.

– Wobec tego kon­ty­nuuj, pro­szę. – Histo­ryk strzep­nął wyima­gi­no­wany papro­szek z rękawa sur­duta i ścią­gnął usta. – Prze­by­łeś pół cesar­stwa z zamia­rem pomsz­cze­nia śmierci zamor­do­wa­nej żony i córki. Zde­cy­do­wa­łeś, że znisz­czysz Wiecz­no­tr­wa­łego Króla, Fabiéna Vossa, a zamiast tego zosta­łeś opie­ku­nem dziew­czyny, Dior Lachance, ostat­niej potom­kini rodu świę­tego Odku­pi­ciela. Twoi bra­cia z Ordo Argent pró­bo­wali cię zamor­do­wać, a twoja stara przy­ja­ciółka Chloe Sau­vage usi­ło­wała zło­żyć made­mo­iselle Lachance w ofie­rze w ramach pra­daw­nego rytu­ału, który miał zakoń­czyć bez­dzień. Jed­nakże dzięki pomocy two­jej sio­stry, która, jak się teraz oka­zało, jest jedną z Krew­nych i nazywa sie­bie Lia­the… – wam­pir wykrzy­wił pogar­dli­wie usta – …wspią­łeś się na wyżyny San Michon, zarżną­łeś swo­ich daw­nych towa­rzy­szy jak pro­sięta i ura­to­wa­łeś Gra­ala przed pewną śmier­cią. Szczę­śliwe zakoń­cze­nie dla wszyst­kich. – Mach­nął pió­rem, uno­sząc brew. – Chyba że jest się człon­kiem Srebr­nego Zakonu, rzecz jasna.

Ostatni Sre­bro­święty nie ode­zwał się ani sło­wem, wpa­tru­jąc się w chy­mijną kulę pło­nącą mię­dzy nimi. Myślami powró­cił do odle­głych cza­sów. Blada jak czaszka ćma wypeł­zła z jakie­goś załomu w celi i teraz latała wokół świa­tła. Patrzył, jak owad ude­rza bez­sil­nie w szkło, przy­po­mi­na­jąc sobie trze­pot tysięcy skrzy­de­łek, gdy spa­dał z wyżyn opac­twa po tym, jak rze­komi bra­cia pode­rżnęli mu gar­dło. Smak w ustach krwi ancien, która zawle­kła go z powro­tem do życia, gdy zna­lazł się na kra­wę­dzi śmierci. Bladą postać w szkar­łat­nym sur­du­cie, która zdjęła por­ce­la­nową maskę, uka­zu­jąc twarz mon­strum, kosz­maru, twarz jego sio­stry.

„Dla­czego mi nie powie­dzia­łaś, Celene?”.

„Ponie­waż wszystko, co wycier­pia­łam, wszystko, czym się sta­łam, to twoja wina”.

Ostatni Sre­bro­święty wypił kolejny łyk wina.

„Ponie­waż nie­na­wi­dzę cię, bra­cie”.

– De León?

– Zasta­na­wiasz się cza­sem, gdzie to się koń­czy, Cha­stain? – zapy­tał w końcu Gabriel. – Kiedy już zosta­nie roz­darte gar­dło ostat­niego śmier­tel­nika? Kiedy wyschnie ostat­nia kro­pla naszej krwi? Kiedy sza­lone pomy­sły two­jej cesa­rzo­wej zwią­zane z Gra­alem wyjdą na jaw i twoi pobra­tymcy rzucą się na sie­bie jak psy na ostat­nią kość? Myślisz, że zgi­niesz, wal­cząc? Czy raczej na klęcz­kach?

– Naj­róż­niej­szego rodzaju roz­ko­sze można odna­leźć na klęcz­kach. – Histo­ryk uśmiech­nął się, prze­su­wa­jąc pió­rem po ustach. – Jed­nak zapew­niam cię, nie zamie­rzam umie­rać.

– Ona też nie zamie­rzała. – Gabriel de León wes­tchnął i zapa­trzył się w świa­tło. – Ona też.

Odchy­lił się w fotelu, blask kuli prze­lot­nie zapło­nął w jego burzo­wo­sza­rych oczach. Powie­trze było zimne i nie­ru­chome, jeśli pomi­nąć cie­pły szept jego odde­chu, cichy hymn pulsu i aksa­mitne poca­łunki nie­to­pe­rzych skrzy­deł na noc­nym nie­bie za oknem.

Histo­ryk zamarł z pió­rem tuż nad stro­nicą.

Cały świat wstrzy­mał oddech.

W końcu Ostatni Sre­bro­święty zaczął opo­wia­dać.

– Wiesz, na­dal pamię­tam to tak dobrze, jakby to wyda­rzyło się wczo­raj. Widzę wszystko tak wyraź­nie, że to wręcz prze­ra­ża­jące. Nasza dwójka sto­jąca przed ołta­rzem. Kate­dra pusta i cicha. Dym wzno­szący się ku skle­pie­niu i żało­sny świt bez­d­nia wle­wa­jący się przez okna. Posąg Odku­pi­ciela patrzący z góry na jatkę, jaką tam urzą­dzi­łem. Jed­nak naj­le­piej pamię­tam krew. Sty­gnącą na posadzce. Dud­niącą w moich żyłach. Roz­bry­zganą na twa­rzy towa­rzy­szą­cej mi dziew­czyny.

Dior na­dal miała na sobie rytu­alne szaty, w któ­rych zamie­rzano ją zabić. Taka była cena, którą uwa­żali, że warto zapła­cić dla ura­to­wa­nia świata. Dziew­czyna stała pośród ciszy, od któ­rej aż dzwo­niło w uszach, wbi­ja­jąc we mnie spoj­rze­nie sze­roko otwar­tych nie­bie­skich, pod­bi­tych oczu. Jej grzesz­nik. Jej wybawca. Odgar­nia­jąc z twa­rzy popie­la­to­białe włosy, szep­nęła:

– Co teraz?

– Chyba powin­naś poznać moją sio­strę. – Wes­tchną­łem.

– Sio­strę?

– To długa histo­ria.

Patrzyła bez słowa, gdy uklęk­ną­łem koło ciała Chloe. Mysie włosy mojej sta­rej przy­ja­ciółki były mokre od krwi, jej puste zie­lone oczy, nie­wi­dzące i oskar­ży­ciel­skie, wpa­try­wały się w męż­czy­znę, który ska­zał ten świat na ciem­ność. Zamkną­łem jej powieki zakrwa­wio­nymi pal­cami, a potem powlo­kłem się nawą, robiąc to samo dla każ­dego sre­bro­świę­tego, jakiego zamor­do­wa­łem. Dużego de Séverina, małego Fin­chera, sta­rego opata Sza­ro­rę­kiego. Przy­ja­ciół. Braci. Men­tora. Poło­ży­łem mie­cze na ich pier­siach, zamkną­łem im na zawsze oczy. Nie pomo­dli­łem się jed­nak za żad­nego z nich. A kiedy odsu­ną­łem na bok połę szy­nela Sza­ro­rę­kiego, zna­la­złem…

– Poże­raczka Popio­łów! – wykrzyk­nęła Dior.

Wycią­gną­łem mój stary, zła­many miecz ze znisz­czo­nej pochwy. Ciemna gwiaz­do­stal zabły­sła, sym­bole wytra­wione na zakrzy­wio­nym ostrzu. Sześć ostat­nich cali klingi odła­mało się, kiedy pró­bo­wa­łem bez powo­dze­nia zabić Wiecz­no­tr­wa­łego Króla. Mimo krwi na moich rękach, piękna dama na ręko­je­ści jak zawsze uśmiech­nęła się do mnie, jej ramiona roz­po­ście­rały się na jelcu, jakby chciała mnie objąć. Jej krzyk poniósł się echem w mojej gło­wie, sre­brzy­sty i skrzący się rado­ścią:

Gabrielu!

– Dobrze cię widzieć, Popi – szep­ną­łem.

D-D-D-Dior, czy…

– Jest tutaj – zagru­cha­łem do broni. – Nic jej nie jest.

Podaj jej mnie, podaj jej m-m-m…

Poda­łem Poże­raczkę Popio­łów, a Dior wzięła ją z uśmie­chem. Nie sły­sza­łem, jakie słowa wypo­wie­działa Popi do umy­słu Dior, ale usły­sza­łem odpo­wiedź.

– Nic mi nie jest, Popi – mruk­nęła dziew­czyna. – Nie masz za co prze­pra­szać.

Zwie­siła głowę, odgar­nia­jąc jasny pukiel za ucho. A potem roz­pro­mie­niła się uśmie­chem rów­nie jasnym jak dawno utra­cone słońce i przy­tu­liła zła­many miecz do piersi jak wła­sną sio­strę.

– Merci, Popi.

Oddała mi klingę – jej cię­żar w mojej zakrwa­wio­nej dłoni był dosko­na­łym uko­je­niem. Ści­sną­łem mocno owi­niętą w skórę ręko­jeść, wdzięczny w nie­wy­sło­wio­nym stop­niu za to, że znowu jest u mego boku. Jeden pew­nik powró­cił mimo cha­osu i sza­leń­stwa tego świata.

Nie możemy tu zwle­kać, Gabrielu, szep­nęła. Cho­ciaż może to wyglą­dać ina­czej, nie ma azylu dla nas n-n-na tej poświę­co­nej ziemi, nie ma.

– Ogrom­nie sobie cenię twój zwy­czaj mówie­nia mi pier­dół, o któ­rych sam dobrze wiem.

Całe szczę­ście, bo jak zwy­kle tego p-p-potrze­bu­jesz.

Wsu­ną­łem ostrze do pochwy z uśmiesz­kiem na ustach, wzią­łem Dior za rękę i razem poczła­pa­li­śmy przez nawę ku mozo­lą­cemu się świ­towi. Powie­trze na zewnątrz było mroźne, gęsty śnieg walił wśród ogrom­nych fila­rów opac­twa, na któ­rych wzno­siły się wspa­niałe gotyc­kie budowle. San Michon było nie­zdo­bytą twier­dzą; bastio­nem, który utrzy­mał się nawet wtedy, gdy więk­szość kró­le­stwa ule­gła ciem­no­ści. Jed­nak cho­ciaż Poże­raczce Popio­łów cał­kiem odbiła szajba, to mówiła prawdę: nie znaj­dziemy tu wytchnie­nia. Prze­zna­cze­nie Dior nie kryło się w ostrzu noża Chloe, ale z pew­no­ścią coś było jej pisane i nie mogli­śmy po pro­stu cho­wać się tu wśród kałuż krwi. Choćby dla­tego, że w końcu inni sre­bro­święci wrócą z polo­wań i odkryją, że zamor­do­wa­łem ich opata na świę­tej ziemi.

Uzna­łem, że roz­mowa, jaka by wtedy wyni­kła, nie byłaby przy­jemna.

Jed­nakże zima już przy­szła do Nor­dlundu, rzeki zamar­zły na kamień. Nie będą prze­szkodą dla wam­pi­rów, o któ­rych wie­dzia­łem, że na­dal na nas polują. Wiecz­no­tr­wały Król posłał tro­pem Dior swo­jego naj­młod­szego syna i cho­ciaż Dan­ton nie żył, Voss nie był na tyle głupi, żeby posta­wić wszystko na jeden rzut kośćmi. Scho­dząc z poświę­co­nej ziemi, pako­wa­li­śmy się pro­sto w pasz­czę wilka.

Źle, jeśli odej­dziemy. Źle, jeśli zosta­niemy.

Usły­sza­łem zgrzyt wcią­garki i kiedy spoj­rza­łem przez kruż­ganki, dostrze­głem na plat­for­mie tuzin sióstr ze Srebr­nego Klasz­toru. Towa­rzy­szyło im trzech Braci Pale­ni­ska, któ­rym prze­wo­dził olbrzymi mistrz kuźni, Argyle. Byli owi­nięci w futra, nie­śli pośpiesz­nie zebrane rze­czy i mieli ponure miny ludzi, któ­rzy ucie­kają, żeby rato­wać życie.

Dotarło do mnie, że ucie­kają przede mną.

Na nasz widok Argyle uniósł młot ze sre­bro­stali. Stary czar­no­ręki był obecny w kate­drze, żeby wziąć udział w rytu­ale, tak jak pozo­stali gotowy poświę­cić nie­winną istotę dla rato­wa­nia świata. Uciekł jed­nak, kiedy wzią­łem się do rato­wa­nia Dior. Przy­po­mnia­łem sobie, jaki był w szczę­śliw­szych cza­sach, gdy tyrał w uko­cha­nej kuźni, wyku­wa­jąc broń, która nie raz ura­to­wała mi życie pod­czas polo­wań. Teraz jed­nak splu­nął na kamień, sta­jąc mię­dzy mną a sio­strami, a ślady po opa­rze­niach malo­wały się na jego bla­dej twa­rzy wście­kłą czer­wie­nią.

– Ni kroku dalej – ostrzegł mnie.

– Argyle…

– Odstąp, Gabrielu de León! Nie waż się ruszyć tymi zakrwa­wio­nymi rękami, ostrze­gam!

Pew­nie mogłem ich zatrzy­mać. Jeśli ujdą z życiem, opo­wie­dzą o tym, co się stało, każ­demu, kto zechce słu­chać. A co zna­czy­łoby jesz­cze kilka mor­derstw po tym, co już zro­bi­łem? Patrzy­łem jed­nak tylko w mil­cze­niu. Wie­dzia­łem, co ci ludzie widzą, kiedy na mnie patrzą. Nie boha­tera, który ura­to­wał nie­winne dziecko, lecz zdrajcę, który spro­fa­no­wał ich opac­two, zabił ich przy­ja­ciół, ska­zał ich świat na potę­pie­nie. Jedna z sióstr zro­biła znak koła. Siwa broda mistrza kuźni Argyle aż się jeżyła, kiedy wark­nął:

– Modlę się, byś dożył dnia, kiedy poża­łu­jesz tego świę­to­kradz­twa, zło­czyńco. Niech cię Bóg za to prze­klnie.

Plat­forma zje­chała w dół pośród wycia śnie­życy. Od pory­wi­stego wia­tru pie­kły mnie oczy. Dziew­czyna obok mnie ści­skała moją zakrwa­wioną rękę.

– Nie jesteś zło­czyńcą, Gabe.

Uści­sną­łem jej dłoń w odpo­wie­dzi i uśmiech­ną­łem się do niej z ukosa.

– Jestem zło­czyńcą, kiedy muszę.

Obją­łem ją ramie­niem i poszli­śmy w stronę klasz­toru, gar­biąc się z powodu sko­wy­czą­cej wichury. Wspa­niały stary budy­nek stał teraz pusty, nasze kroki dźwię­czały na zim­nym kamie­niu, kiedy wspi­na­li­śmy się scho­dami. Dior zapro­wa­dziła mnie do pokoju, w któ­rym spała. Kop­nia­kiem wywa­ży­łem drzwi. Zna­leź­li­śmy jej ubra­nie schlud­nie zło­żone na łóżku, obok stały buty.

– Dzięki niech będą Matce-Dzie­wicy. Odmra­żam sobie cycki w tej idio­tycz­nej sza­cie. – Unio­sła ostrze­gaw­czo palec. – I żad­nych żar­tów na temat tego, że naj­pierw muszę mieć jakieś, żeby je sobie odmro­zić.

Unio­słem ręce w obron­nym geście.

– Sło­wem się nie ode­zwa­łem.

– Tak trzy­mać.

– Słodki Odku­pi­cielu, wystar­czy raz zażar­to­wać na temat walo­rów damy, a już przez resztę życia będziesz musiał za to prze­pra­szać.

– Myślę, że kryje się w tym lek­cja dla nas wszyst­kich.

Prych­ną­łem, a ona zerwała z sie­bie zakrwa­wioną szatę i rzu­ciła ją na pod­łogę. Odwró­ci­łem się do niej ple­cami i obser­wo­wa­łem kory­tarz. Dior nie mar­no­wała czasu, wcią­gnęła solidne spodnie, które jej dałem, koszulę i kami­zelkę, piękny sur­dut – jasny ze zło­tymi zakrę­ta­sami, pod­bity porząd­nym lisim futrem. Odgar­nęła włosy, odsła­nia­jąc ciemny pie­przyk na policzku, wykrę­ciła piru­ecik i roz­ło­żyła ręce.

– Lepiej?

Obej­rza­łem się przez ramię i skrzy­wi­łem.

– Ujdzie.

– Łaj­dak – żach­nęła się. – Myślisz, że sam wyglą­dasz jak malo­wany?

– Jak naj­bar­dziej. Mój cał­kiem przy­zwo­ity por­tret wisi w cesar­skiej gale­rii w Augu­stin. Pędzla samego Moulina. – Podra­pa­łem się po pod­bródku. – W każ­dym razie kie­dyś tam wisiał. Zanim zosta­łem eks­ko­mu­ni­ko­wany. Pew­nie teraz powie­sili go w wychodku.

– Sto­sow­nie.

– Odpieprz się.

– Ależ ty masz cięty dow­cip, che­va­lier.

– Po co ostrzyć dow­cip, gdy się ma do czy­nie­nia z tępą głową, made­mo­iselle? No dobrze, czas ruszać w drogę, bo to ostat­nie miej­sce, w któ­rym powin­ni­śmy być. Więc ładuj nóżęta w buty, zanim moja noga zała­duje się w twoją pupę.

Prych­nęła, kle­piąc się po tyłku.

– Naj­pierw musiał­byś zdą­żyć w nią tra­fić, sta­ruszku.

Dior Lachance radziła sobie na ulicy od jede­na­stego roku życia i te lata pozo­sta­wiły jej po sobie bru­talny prag­ma­tyzm, spro­śny dow­cip i odwagę, która zawsty­dzi­łaby więk­szość zna­nych mi wojow­ni­ków. Dla­tego, cho­ciaż dopiero co omal nie została zamor­do­wana przez kogoś, kogo uwa­żała za przy­ja­ciółkę, uzna­łem, że dzięki żar­to­bli­wym przy­cin­kom poczuje zna­jomy grunt pod nogami. Począt­kowo pod­jęła tę grę i odpła­cała się pięk­nym za nadobne, ale kiedy pró­bo­wała zawią­zać fular, zauwa­ży­łem, że trzęsą się jej palce.

– Zmar­z­łaś – skła­ma­łem, pod­cho­dząc, żeby oszczę­dzić jej wysił­ków. – Pomogę.

Unio­sła brodę, pozwa­la­jąc mi zawią­zać fular. Kiedy robi­łem węzeł, zauwa­ży­łem, że Dior stara się nie patrzeć mi w oczy.

– Mam chyba szczę­ście, że sio­stra Chloe zosta­wiła moje rze­czy tu na łóżku – mruk­nęła. – Zwa­żyw­szy, że ni­gdy nie mia­łam tu wró­cić.

– Szczę­ście. Albo po pro­stu złego dia­bli nie biorą.

– Dobrze, że cho­ciaż oni się mnie nie cze­piają. Bo Bogu to raczej nie mam za co dzię­ko­wać.

– Bóg! – żach­ną­łem się, mierz­wiąc jej popie­late włosy. – Nie potrze­bu­jesz Boga. Masz mnie.

W końcu spoj­rzała mi w oczy. Ode­zwała się szep­tem:

– Mówisz serio?

Spoj­rza­łem jej w oczy i zoba­czy­łem ból, który teraz wypły­wał na powierzch­nię. Była twarda i ostra jak stal, ta Dior Lachance, ale zro­zu­mia­łem, że mimo tej fasady na­dal ma dopiero szes­na­ście lat. Wpa­dła głową naprzód w świat, któ­rego nie miała szansy nawet sobie wyobra­zić. Wszy­scy, na któ­rych kie­dy­kol­wiek jej zale­żało, opu­ścili ją albo zostali jej ode­brani. Nie­ła­two było zapra­co­wać na jej zaufa­nie, ale fakt, że obda­rzyła nim Chloe tylko po to, żeby w nagrodę dostać nóż przy­tknięty do szyi… Cóż, widzia­łem, że ta zdrada zra­niła ją głę­biej, niż począt­kowo myśla­łem.

– Tak – potwier­dzi­łem, patrząc jej głę­boko w oczy. – Klnę się na Krew. Nie wiem, dokąd ta droga nas zawie­dzie, dziew­czyno, ale poko­nam ją razem z tobą, bez względu na to, jaki czeka nas los. Nawet jeśli sam Bóg miałby roz­nieść nas na strzępy, gdyby wszy­scy z Bez­kre­snego Legionu mieli sta­nąć na mojej dro­dze, znajdę drogę powrotną z kra­wę­dzi cze­lu­ści, żeby wal­czyć u twego boku. Nie opusz­czę cię, Dior. – Uści­sną­łem jej dłoń naj­moc­niej, jak śmia­łem. – Ni­gdy cię nie opusz­czę.

Wal­czyła z tym jesz­cze przez chwilę, strzą­sa­jąc włosy na oczy, wcią­ga­jąc zbroję bra­wury, jaką nauczyła się nosić jako dziecko… Dziecko! Na Sied­mioro Męczen­ni­ków, a za kogo teraz ją uwa­ża­łem? I cho­ciaż z nim wal­czyła, płacz wyrwał się z niej, zaschnięta krew na jej skó­rze popę­kała, gdy skrzy­wiła twarz. Łzy popły­nęły i zmo­czyły policzki, kiedy spu­ściła głowę i wark­nęła:

– Pie­przony tchórz…

– Słodka Matko-Dzie­wico, dziew­czyno, tchó­rzem to ty na pewno nie jesteś.

Wycią­gną­łem do niej nie­zręcz­nie rękę, dotkną­łem jej ramie­nia, a ona zaszlo­chała w głos i zarzu­ciła mi ręce na szyję. Przez chwilę sta­łem nie­ru­chomo jak spa­ra­li­żo­wany. Wresz­cie jed­nak wzią­łem się w garść i obją­łem ją, gdy pła­kała. Cała się trzę­sła od szlo­chu, a ja koły­sa­łem ją, tak jak to robi­łem z wła­sną córką, wyda­wa­łoby się, że w innym życiu. Wspo­mnie­nie było jak zła­mane ostrze i na myśl o mojej wła­snej famille w gar­dle wyro­sła mi gula.

– Już nie płacz – mruk­ną­łem. – Wszystko będzie dobrze, obie­cuję.

Pocią­gnęła mocno nosem, wtu­la­jąc twarz w moją pierś, jakby chciała zdła­wić wła­sne pyta­nie.

– Czy… Czy postą­pi­li­śmy słusz­nie?

– Co masz na myśli?

– Rytuał – wark­nęła. – Bez­dzień. Mogli­śmy go zakoń­czyć! Mogli­śmy zakoń­czyć to wszystko!

Serce mnie zabo­lało na te słowa, moje krwawe uczynki w kate­drze zacią­żyły mi nagle. Poszat­ko­wa­łem moje dawne brac­two, żeby ura­to­wać Dior, i cho­ciaż nie potra­fi­łem współ­czuć ludziom goto­wym zamor­do­wać dziecko, to na­dal mia­łem świa­do­mość, że rytuał, który prze­rwa­łem, mógł rze­czy­wi­ście zadzia­łać. Od chwili, kiedy doko­na­łem tego wyboru, każde osie­ro­cone dziecko, każda zamor­do­wana matka, każda chwila cier­pie­nia pod nie­bem bez­d­nia… od tej chwili to wszystko było po czę­ści moją winą.

Moją tak. Ale nie Dior.

– Posłu­chaj mnie. – Odsu­ną­łem ją od sie­bie, żeby popa­trzeć jej w twarz. – Masz zakor­ko­wać tę butelkę z pier­do­le­tami, rozu­miesz? Wybór nale­żał tylko do mnie i jeśli trzeba za to zapła­cić, to ja to zro­bię. – Prych­ną­łem, siląc się na wię­cej pew­no­ści, niż czu­łem. – Zresztą pisma w tym opac­twie to w więk­szo­ści dyr­dy­mały i bujdy. Celene powie­działa mi, że jeśli pozwolę Zako­nowi, żeby cię zabili, wszystko prze­pad­nie.

– Celene?

– Moja młod­sza sio­stra. Ta, którą znasz jako Lia­the.

Dior wytrzesz­czyła zapła­kane oczy.

– Ta krwawa wiedźma w masce? Pró­bo­wała mnie dopaść, odkąd opu­ści­li­śmy Dha­ha­eth.

– Pomo­gła nam też poko­nać Dan­tona i jego potom­stwo. Nie jest przy­ja­ciółką Wiecz­no­tr­wa­łego Króla.

– Zatem wróg naszego wroga…

– Zwy­kle jest po pro­stu kolej­nym wro­giem. – Wyj­rza­łem przez okno, za któ­rym poja­wiło się blade świa­tło. – Ale oca­liła mi życie. I pomo­gła mi ura­to­wać twoje. Powin­ni­śmy przy­naj­mniej wysłu­chać tego, co ma do powie­dze­nia. To miej­sce nie jest dla nas bez­pieczne. Musisz zde­cy­do­wać, jaką ścieżkę mamy teraz obrać.

Zamru­gała zdu­miona.

– Ja? Dla­czego ja?

– Bo to twoje życie. Twoje prze­zna­cze­nie. Ty jesteś świę­tym Gra­alem San Michon. Będę stał przy tobie zawsze i do końca, ale twoja droga jest tylko twoja. Ty powin­naś ją wybrać.

Pocią­gnęła nosem i z tru­dem prze­łknęła ślinę.

– A jeśli wybiorę nie­wła­ściwą?

– To razem zabłą­dzimy.

Popa­trzyła mi w oczy. Zoba­czy­łem, że zapala się w nich stara iskra.

– Droga przed nami jest czarna – powie­dzia­łem jej. – I trudno jest podą­żać przed sie­bie, kiedy nie widzisz gruntu pod nogami. Tym wła­śnie jest odwaga. Goto­wo­ścią pój­ścia w ciem­ność. Wiarą, że koniec czeka tuż poza wycią­gniętą ręką, a nie milion mil dalej. I cho­ciaż nie­któ­rzy mogą osłab­nąć, nie­któ­rzy mogą zawieść, nie­któ­rzy mogą zwi­nąć się w kłę­bek jak dziecko, zamiast iść dalej pośród samot­nej nocy, to ty nie jesteś taką dziew­czyną.

Uści­sną­łem jej rękę i przyj­rza­łem się badaw­czo.

– Nie jesteś taką dziew­czyną.

Wypro­sto­wała się w swoim wspa­nia­łym sur­du­cie, aż przy­było jej troszkę wzro­stu. Odgar­nęła jasne pukle z twa­rzy. I cho­ciaż na­dal była drobna, zmę­czona i – dobry Boże – tak bar­dzo, bar­dzo mło­dziutka, to w jej lśnią­cych oczach dostrze­głem prze­błysk kobiety, na jaką mogłaby wyro­snąć.

I przez chwilę mrok nie wyda­wał się aż tak bar­dzo mroczny.

– Chodźmy więc – powie­działa. – Lepiej nie kazać famille cze­kać.