Wampirze cesarstwo. Księga 1 ebook

Wpro­wa­dze­nie

Nie pytaj mnie, czy Bóg ist­nieje. Zapy­taj, dla­czego jest takim fiu­tem.

Nawet naj­więk­szy głu­piec nie może zaprze­czyć ist­nie­niu zła. Stale żyjemy w jego cie­niu. Naj­lepsi z nas wzno­szą się ponad nie, naj­gorsi chłoną je całym sobą, ale wszy­scy, przez całe życie, bro­dzimy w nim po pas. Klą­twy i bło­go­sła­wień­stwa doświad­czają po równi okrut­nych i spra­wie­dli­wych. Na każdą speł­nioną modli­twę przy­pada dzie­sięć tysięcy nie­wy­słu­cha­nych. Święci cier­pią razem z grzesz­ni­kami i tak samo jak oni padają łupem potwo­rów wyplu­tych z samych trzewi pie­kła.

Jeżeli jed­nak ist­nieje pie­kło, czy nie musi ist­nieć także i niebo?

A skoro ist­nieje niebo, to czemu nie mie­li­by­śmy zada­wać mu pyta­nia: dla­czego?

Bo jeśli Wszech­mo­gący chce uni­ce­stwić całe to zło, ale z jakie­goś powodu nie jest w sta­nie tego zro­bić, to wcale nie jest taki wszech­mo­gący, jak wma­wiają nam kapłani. Jeżeli jest zarówno chętny, jak i zdolny do poło­że­nia kresu tym nik­czem­no­ściom i okru­cień­stwu, to jak to w ogóle moż­liwe, że zło ist­nieje? A jeśli nie zamie­rza i nie może nic w tej spra­wie robić, to nie jest żad­nym bogiem.

Pozo­staje zatem tylko jedna moż­li­wość: może powstrzy­mać zło, ale zwy­czaj­nie nie chce tego zro­bić.

Dzieci porwane z objęć rodzi­ców. Bez­kre­sne rów­niny usiane bez­i­mien­nymi gro­bami. Bez­śmiertni Umarli polu­jący na nas w bla­sku sczer­nia­łego słońca.

Jeste­śmy zwie­rzyną, mon ami.

Jeste­śmy poży­wie­niem.

A ten zła­mas pal­cem nie kiw­nął, żeby to zmie­nić.

Mógł coś zro­bić.

Ale nie zro­bił.

Zasta­na­wiasz się cza­sem, czym mu zawi­ni­li­śmy, że tak nas nie­na­wi­dzi?

Zmierzch

Zmierzch

Był dwu­dzie­sty siódmy rok bez­d­nia w pań­stwie Wiecz­no­tr­wa­łego Króla, któ­rego zabójca cze­kał na śmierć.

Stał przy wąskim oknie, nie­cier­pli­wie wycze­ku­jąc swo­jego końca. Wyta­tu­owane dło­nie splótł za ple­cami, popla­mione zakrze­płą krwią i popio­łem jasnym jak świa­tło gwiazd. Pomiesz­cze­nie, w któ­rym się znaj­do­wał, mie­ściło się na wyso­kiej kon­dy­gna­cji samot­nej wieży owie­wa­nej bez­sen­nym gór­skim wia­trem. Drzwi – masywne, wzmac­niane żela­zem – były zamknięte solid­nie jak wrota skarbca. Zabójca patrzył, jak słońce udaje się na nie­za­słu­żony odpo­czy­nek, i zasta­na­wiał się, jak sma­kuje pie­kło.

Bru­ko­wany dzie­dzi­niec w dole obie­cy­wał krótki lot w ciem­ność bez snów, okno było jed­nak zbyt wąskie, żeby się przez nie prze­ci­snąć, a wię­zienni straż­nicy nie zosta­wili mu wiele poza tym: ot, tro­chę słomy, żeby mógł się poło­żyć, kubeł do sra­nia oraz widok na deli­katny, kru­chy zachód słońca będący tor­turą w ocze­ki­wa­niu na wła­ściwe tor­tury. Miał na sobie gruby płaszcz, zno­szone buty i skó­rzane spodnie ze śla­dami dłu­gich wędró­wek i sadzy. Pot wystą­pił na jego jasnej skó­rze, mimo że oddech buchał mu parą z ust, a w kominku za jego ple­cami nie pło­nął ogień. Zim­no­krwi­ści nie ryzy­ko­wali zapa­la­nia ognia nawet w wię­zien­nych celach.

Wkrótce po niego przyjdą.

Dookoła niego château powoli budził się do życia. Potwory wsta­wały z łóż wyście­ła­nych zimną zie­mią i nakła­dały maski, w któ­rych mogły uda­wać, że bli­sko im do ludzi. Powie­trze gęst­niało od łopotu nie­to­pe­rzych skrzy­deł. Zakuci w ciemną stal nie­wolni żoł­nie­rze patro­lo­wali blan­ko­wane mury; ich czarne płasz­cze zdo­bił sym­bol dwóch wil­ków i dwóch księ­ży­ców. Zabójca skrzy­wił się na ich widok: ludzcy straż­nicy, też coś. Żaden pies nie dałby się tak poni­żyć.

Niebo było czarne jak grzech. Hory­zont – czer­wony jak usta damy jego serca, kiedy ostatni raz ją cało­wał.

Powiódł kciu­kiem po wierz­chu pal­ców i po lite­rach wyta­tu­owa­nych poni­żej knykci.

– Patience – wyszep­tał.

– Mogę wejść?

Zabójca nie pozwo­lił sobie na nawet naj­mniej­sze drgnie­nie, nie chciał spra­wiać przy­jem­no­ści zim­no­krwi­stemu. Patrzył spo­koj­nie przez okno na potrza­skane kości widocz­nych w oddali gór zwień­czo­nych cza­pami popie­la­tego śniegu. Czuł na karku spoj­rze­nie stwora, który tym­cza­sem sta­nął za jego ple­cami. Wie­dział, po co stwór przy­szedł; wie­dział, czego chce. Miał nadzieję, że śmierć przyj­dzie szybko, ale w głębi serca wie­dział, że stwór będzie się roz­ko­szo­wał każ­dym jego krzy­kiem.

W końcu się odwró­cił. Na widok stwora żar zapło­nął mu w piersi: gniew, stary druh, bli­ski, wierny, mile widziany. Poma­gał mu zapo­mnieć ból w żyłach, drę­twotę blizn, wiek cią­żący w kościach. Patrząc na sto­ją­cego przed nim potwora, znów poczuł się naprawdę młody. Skrzy­dła czy­stej, dosko­na­łej nie­na­wi­ści nio­sły go ku wiecz­no­ści.

– Dobry wie­czór, che­va­lier – prze­mó­wił zim­no­krwi­sty.

Był led­wie chłop­cem, kiedy umarł. Mógł mieć jakieś pięt­na­ście, szes­na­ście lat, zacho­wał her­ma­fro­dy­tyczną wiot­kość syl­wetki typową dla mło­dzieńca na skraju doro­sło­ści, ale Bóg jeden wie­dział, ile naprawdę ma lat. Ślad rumieńca na policz­kach, duże ciem­no­brą­zowe oczy obra­mo­wane zło­tymi lokami, jedno pasemko wło­sów arty­stycz­nie opa­da­jące na czoło. Skórę miał ide­al­nie gładką i białą jak ala­ba­ster, usta za to obrzy­dli­wie czer­wone. Miał też zaró­żo­wione białka oczu. Musiał się nie­dawno poży­wiać.

Gdyby zabójca nie znał prawdy, mógłby powie­dzieć, że stwór wygląda pra­wie jak żywy.

Był odziany w sur­dut z ciem­nego aksa­mitu hafto­wany w złote zawi­jasy. Na ramiona zarzu­cił pele­rynę z kru­czych piór, któ­rej posta­wiony koł­nierz przy­wo­dził na myśl rząd poły­skli­wych czar­nych kling. Na piersi miał wyszyte godło swo­jego rodu: dwa wilki wspięte na tle dwóch księ­ży­ców. Ciemne spodnie, jedwabny halsz­tuk i wyglan­so­wane buty dopeł­niały wize­runku. Potwór w prze­bra­niu ary­sto­kraty.

Stał na środku celi, mimo że drzwi pozo­stały zamknięte na cztery spu­sty. W bia­łych jak kość dło­niach ści­skał grubą księgę. Głos miał słodki jak koły­sanka.

– Jestem mar­kiz Jean-François z Krwi Cha­stain, nadworny histo­ryk Jej Wyso­ko­ści Mar­got Cha­stain, Pierw­szej i Ostat­niej Tego Imie­nia, Bez­śmiert­nej Cesa­rzo­wej Wil­ków i Ludzi.

Zabójca nie odpo­wie­dział.

– A ty jesteś Gabriel de León, Ostatni Sre­bro­święty.

Zabójca nazwany Gabrie­lem na­dal nie wydał żad­nego dźwięku. Oczy stwora pałały w tej ciszy jak dwa pło­myki świec. Powie­trze wyda­wało się lepko-czarne, aksa­mitne. Przez chwilę Gabriel miał wra­że­nie, że stoi na skraju urwi­ska i przed upad­kiem oca­lić go może tylko zimny dotyk tych rubi­no­wych warg na szyi. Skóra go mro­wiła: odru­chowa reak­cja na tę wizję. Pra­gnie­nie, które przy­ciąga ćmę do ognia i ją spala.

– Mogę wejść? – powtó­rzył potwór.

– Już wsze­dłeś, zim­no­krwi­sty – odparł Gabriel.

Stwór spu­ścił nieco wzrok i uśmiech­nął się zna­cząco.

– Uprzej­mość naka­zuje zapy­tać, che­va­lier.

Pstryk­nął pal­cami i okute żela­zem drzwi otwo­rzyły się na oścież. Przez próg wśli­znęła się śliczna nie­wolna w gor­se­cie i dłu­giej czar­nej sukni z tło­czo­nego aksa­mitu. Miała talię osy i ciemny koron­kowy kanak na szyi. Dłu­gie rude włosy nosiła zaple­cione w war­ko­czyki, które opa­dały jej wokół oczu jak łań­cuszki z pole­ro­wa­nej mie­dzi. Wyglą­dała na trzy­dzie­ści kilka lat, mogłaby być rówie­śniczką Gabriela, mogłaby też być i matką potwora, gdyby on był zwy­czaj­nym chłop­cem, a ona zwy­czajną kobietą. Bez widocz­nego wysiłku wnio­sła do celi obity skórą fotel ważący tyle co ona sama i ze spusz­czo­nym wzro­kiem posta­wiła go obok zim­no­krwi­stego.

Potwór nie spusz­czał oka z Gabriela. Z wza­jem­no­ścią.

Kobieta przy­nio­sła drugi fotel, a następ­nie dębowy sto­lik. Fotel pod­sta­wiła Gabrie­lowi, sto­lik umie­ściła pośrodku i sta­nęła z boku z dłońmi sple­cio­nymi jak do modli­twy.

Gabriel dostrzegł teraz bli­zny na jej szyi, nie do końca zama­sko­wane kana­kiem cha­rak­te­ry­styczne ślady ukłuć. Prze­szedł go dreszcz obrzy­dze­nia. Prze­no­siła fotele, jakby nic nie ważyły, ale obec­ność zim­no­krwi­stego nie­mal zapie­rała jej dech. Biała pierś ponad gor­se­tem falo­wała gwał­tow­nie jak u panny mło­dej w noc poślubną.

– Merci – powie­dział Jean-François z Krwi Cha­stain.

– Służę, mój panie – wymam­ro­tała kobieta.

– Zostaw nas teraz samych, moja droga.

Spoj­rzała potwo­rowi w oczy. Wol­nym ruchem prze­su­nęła pal­cami od piersi do mlecz­no­bia­łej krzy­wi­zny szyi i…

– Już nie­długo – dodał zim­no­krwi­sty.

Roz­chy­liła wargi. Na samą myśl o tym, co nastąpi, serce zabiło jej szyb­ciej.

– Jak sobie życzysz, panie – wyszep­tała.

Nie zaszczy­ciw­szy Gabriela spoj­rze­niem, dygnęła i wymknęła się za drzwi. Zabójca i potwór zostali sami.

– Usią­dziemy? – zapy­tał stwór.

– Wolę umrzeć na sto­jąco, jeżeli nie masz nic prze­ciwko temu – odparł Gabriel.

– Nie przy­sze­dłem cię zabić.

– Czego w takim razie chcesz, zim­no­krwi­sty?

Ciem­ność zaszep­tała, potwór się poru­szył, cho­ciaż oko nie nadą­ży­łoby za tym ruchem: w jed­nej chwili stał przy fotelu, w następ­nej już na nim sie­dział, strze­pu­jąc wyima­gi­no­wany pyłek z bro­ka­to­wej klapy sur­duta i kła­dąc księgę na kola­nach. Była to z jego strony naj­skrom­niej­sza z moż­li­wych demon­stra­cja siły, ostrze­że­nie przed podej­mo­wa­niem wszel­kich aktów roz­pacz­li­wej odwagi. Ale Gabriel de León, który zabi­jał takie istoty, odkąd skoń­czył szes­na­ście lat, sam umiał się zorien­to­wać, kiedy jest bez szans.

Był bez­bronny, głodny i osa­czony, miał za sobą trzy nie­prze­spane noce i pocił się obfi­cie: natu­ralny sku­tek odsta­wie­nia. Usły­szał nio­sące się na wskroś lat echo głosu Sza­ro­rę­kiego i stu­kot oku­tych sre­brem butów sta­rego mistrza na bru­ko­wa­nym dzie­dzińcu San Michon.

Zasada pierw­sza: umarły nie zabije Umar­łego.

– Pew­nie jesteś spra­gniony.

Zza pazu­chy potwór wyjął krysz­ta­łową butelkę. Przy­ćmione świa­tło zalśniło na fase­tach szkła. Gabriel zmru­żył oczy.

– To zwy­kła woda, che­va­lier. Pij.

Gabriel znał reguły tej gry: życz­liwy gest jako wstęp do kusze­nia. Tylko że język miał jak papier ścierny i choć żadna woda nie mogła uga­sić tra­wią­cego go pra­gnie­nia, wyrwał butelkę z wid­mowo bla­dej dłoni potwora i wylał nieco płynu na dłoń: kry­sta­licz­nie przej­rzy­sty, bez­wonny, bez śladu krwi.

Napił się, wysą­czył wodę do ostat­niej kro­pli zaże­no­wany odczu­waną ulgą. Jego ludz­kiej czą­stce ta woda sma­ko­wała sło­dziej niż wszel­kie wina i kobiety, jakich kie­dy­kol­wiek kosz­to­wał.

– Pro­szę. – Spoj­rze­nie zim­no­krwi­stego było ostre jak potrza­skane szkło. – Usiądź.

Gabriel ani drgnął.

– Usiądź – powtó­rzył potwór z naci­skiem.

Gabriel poczuł napór obcej woli, ciemne oczy bestii rosły i rosły, aż wypeł­niły całe jego pole widze­nia. Było w nich coś słod­kiego, jak zapach kwiatu wabiący trzmiela, jak smak nagich, mło­dych płat­ków, wil­got­nych od poran­nej rosy. Krew ponow­nie wzbu­rzyła się w żyłach Gabriela – a w jego gło­wie ponow­nie zabrzmiał głos Sza­ro­rę­kiego:

Zasada druga: Kto posłu­cha Umar­łego, ten go posma­kuje.

Dla­tego nie ruszył się z miej­sca. Stał dum­nie wypro­sto­wany, choć nogi miał jak z waty.

Na ustach potwora zaigrał cień uśmie­chu. Smu­kłe palce odrzu­ciły kosmyk wło­sów opa­da­jący na te prze­klęte cze­ko­la­dowe oczy i zabęb­niły o okładkę trzy­ma­nej na kola­nach księgi.

– Impo­nu­jące – przy­znał potwór.

– Chciał­bym móc powie­dzieć to samo – odpa­ro­wał Gabriel.

– Ostroż­nie, che­va­lier. Obyś nie ura­ził moich uczuć.

– „Umarli czują jak zwie­rzęta, wyglą­dają jak ludzie, umie­rają jak dia­bły”.

– Ach tak… – Zim­no­krwi­sty się uśmiech­nął. Bły­snęły ostre jak brzy­twa zęby. – Zasada czwarta.

Gabrie­lowi serce sta­nęło w gar­dle, gdy usi­ło­wał ukryć zasko­cze­nie.

– Oui. – Potwór poki­wał głową. – Znam reguły waszego zakonu. Tych, któ­rzy nie czer­pią nauk z prze­szło­ści, w przy­szło­ści czeka cier­pie­nie. A jak się zapewne domy­ślasz, bez­śmiertni są żywot­nie zain­te­re­so­wani przy­szłymi nocami.

– Oddaj mi mój miecz, pijawko, to ci pokażę, jaki z cie­bie bez­śmiertny.

– Uro­cze. – Potwór z uwagą oglą­dał swoje dłu­gie paznok­cie. – Groźba.

– Przy­sięga.

– „W obli­czu Boga i Jego Sied­miorga Męczen­ni­ków ślu­buję: Niech ciem­ność pozna moje imię i roz­pa­cza. Dopóki pło­nie, jestem ogniem. Dopóki krwawi, jestem ostrzem. Dopóki grze­szy, jestem świę­tym. I jestem sre­brem”.

Gabriela ogar­nęła fala łagod­nej, tru­ją­cej nostal­gii. Zda­wało się, że upły­nęło całe jego życie, odkąd ostatni raz sły­szał te słowa, roz­brzmie­wa­jące w kolo­ro­wym od witraży świe­tle San Michon. Modli­twa o prze­moc i zemstę. Obiet­nica zło­żona bogu, który tak naprawdę ni­gdy nie słu­chał. Ale usły­szeć te słowa w takim miej­scu, z ust jed­nego z tych…

– Sia­dajże, na miłość Wszech­mo­gą­cego. – Zim­no­krwi­sty wes­tchnął. – Zanim się prze­wró­cisz.

Nacisk potwora nie usta­wał, całe świa­tło w celi sku­piało się w jego oczach. Gabriel nie­mal sły­szał jego szept, muśnię­cie zębów na uchu, obiet­nicę snu po dłu­giej wędrówce, zapo­wiedź zim­nej wody, w któ­rej obmyje ręce z krwi, i cie­płej, cichej ciem­no­ści, w któ­rej zapo­mni kształt wszyst­kiego, co poświę­cił i stra­cił.

Przy­po­mniał sobie twarz swo­jej damy. Kolor jej warg, kiedy cało­wał ją po raz ostatni.

Nie usiadł.

– Czego chcesz, zim­no­krwi­sty?

Ostat­nie tchnie­nie zachodu słońca ulot­niło się z nieba, Gabriel poczuł na języku zapach dawno zeschłych liści. Chęć stała się trudna do prze­zwy­cię­że­nia, potrzeba dep­tała jej po pię­tach, pra­gnie­nie zim­nymi pal­cami muskało krę­go­słup, czar­nymi skrzy­dłami wyra­stało z ramion. Kiedy ostat­nio palił? Dwa dni temu? Trzy?

Boże w nie­bie­siech, w tej chwili za dymka zabiłby wła­sną matkę…

– Jak już wspo­mnia­łem, jestem cesar­skim histo­ry­kiem – odparł zim­no­krwi­sty. – Kro­ni­ka­rzem rodu cesa­rzo­wej i straż­ni­kiem jej biblio­teki. Dzięki twoim czu­łym zabie­gom Fabién Voss nie żyje. Odkąd inne Krwawe Dwory zaczęły się skła­niać do uzna­nia zwierzch­no­ści mojej pani, sku­piła się na prze­trwa­niu. Dla­tego, zanim zgi­nie Ostatni Sre­bro­święty i wszelka wie­dza na temat waszego zakonu zosta­nie pogrze­bana w ano­ni­mo­wym gro­bie, moja bla­do­lica cesa­rzowa Mar­got w swo­jej nie­skoń­czo­nej łaska­wo­ści posta­no­wiła dać ci prze­mó­wić. – Jean-François uśmiech­nął się. Wargi miał popla­mione winem. – Chce usły­szeć twoją histo­rię, che­va­lier.

– Wasz rodzaj nie­szcze­gól­nie rozu­mie ideę poczu­cia humoru, prawda? W noc waszej śmierci porzu­ca­cie je w pyle na pobo­czu drogi razem z tym, co ucho­dziło za waszą duszę.

– Dla­czego miał­bym żar­to­wać, de León?

– Nie­które zwie­rzęta lubią bawić się zdo­by­czą.

– Gdyby mojej cesa­rzo­wej zale­żało na roz­rywce, twoje krzyki byłoby sły­chać aż w Ale­the.

– Uro­cze. – Gabriel z uwagą oglą­dał swoje poła­mane paznok­cie. – Groźba.

Potwór ski­nął lekko głową.

– Touché.

– Po co miał­bym mar­no­wać swoje ostat­nie godziny na opo­wia­da­nie histo­rii, która nikogo na tym świe­cie nie obcho­dzi? Jestem dla was nikim. Niczym.

– No już bez prze­sady. – Stwór uniósł brew. – Czarny Lew? Czło­wiek, który prze­żył szkar­łatne śniegi Augu­stin? Który spa­lił na popiół tysiąc Krew­nych i przy­tknął Sza­loną Klingę do gar­dła samego Wiecz­no­tr­wa­łego Króla? – Jean-François zacmo­kał z dez­apro­batą jak nauczy­cielka na widok krnąbr­nego ucznia. – Byłeś naj­wy­bit­niej­szym przed­sta­wi­cie­lem zakonu; jesteś jedy­nym, który na­dal żyje. Płaszcz skrom­no­ści mar­nie leży na two­ich sze­ro­kich ramio­nach, che­va­lier.

Gabriel słu­chał, jak zim­no­krwi­sty skrada się ku niemu wśród kłamstw i pochlebstw niczym wilk podą­ża­jący błysz­czą­cym krwa­wym tro­pem. Przez cały czas zada­wał sobie pyta­nie, czego potwór naprawdę chce i dla­czego jesz­cze go nie zabił. Aż w końcu…

– Cho­dzi o Gra­ala – domy­ślił się.

Twarz potwora pozo­stała abso­lut­nie nie­ru­choma, jak wykuta w mar­mu­rze, Gabriel miał jed­nak wra­że­nie, że w ciem­nych oczach coś drgnęło.

– Graal został znisz­czony – odparł stwór. – Dla­czego miałby nas dzi­siaj inte­re­so­wać?

Gabriel prze­krzy­wił głowę i wyre­cy­to­wał:

Ze świę­tego kie­li­cha blask święty się sączy.

Ład na świe­cie wyj­dzie spod wier­nego ręki,

a przed obli­czem męczeń­skiej sió­demki

szary czło­wiek noc bez­kre­sną zakoń­czy.

Lodo­waty śmiech poniósł się wśród nagich kamien­nych ścian.

– Jestem kro­ni­ka­rzem, de León. Nie inte­re­suje mnie mito­lo­gia, lecz histo­ria. Zacho­waj swoje pro­stac­kie prze­sądy dla bydła.

– Kła­miesz, zim­no­krwi­sty. Kto posłu­cha Umar­łego, ten go posma­kuje. A jeżeli choć przez moment pomy­śla­łeś, że mógł­bym zdra­dzić…

Mówił coraz ciszej, aż w końcu zupeł­nie umilkł. Nie było widać, kiedy potwór się poru­szył, ale w któ­rymś momen­cie wycią­gnął przed sie­bie rękę – a tam, pośrodku bia­łego jak śnieg wnę­trza dłoni, spo­czy­wał szklany fla­ko­nik wypeł­niony rdza­wym pyłem: jak sprosz­ko­wana cze­ko­lada prze­mie­szana z okru­chami płat­ków róży.

Oto i kusze­nie, któ­rego Gabriel się spo­dzie­wał.

– Pre­zent – oznaj­mił potwór i odkor­ko­wał fla­ko­nik.

Z miej­sca, w któ­rym stał, Gabriel wyraź­nie poczuł zapach sprosz­ko­wa­nej krwi; inten­sywny, bogaty, mie­dziano-słodki. Prze­szły go ciarki. Z wes­tchnie­niem roz­chy­lił wargi.

Wie­dział, o co im cho­dzi, wie­dział, że po jed­nej skrom­nej próbce zapra­gnie wię­cej, a mimo to prze­mó­wił. Sły­szał swój głos jakby z bar­dzo daleka. I gdyby upływ lat i krwi nie zła­mały mu serca dawno temu, to z pew­no­ścią pękłoby wła­śnie teraz.

– Stra­ci­łem swoją fajkę… w Char­bo­urgu, kiedy…

Zim­no­krwi­sty wyjął z kie­szeni sur­duta piękną kościaną fajkę i poło­żył ją razem z fla­ko­nem na sto­liku. Spoj­rzał spode łba na Gabriela i wska­zał wolny fotel.

– Sia­daj.

I Gabriel w końcu – jakież to było żało­sne! – usiadł.

– Czę­stuj się, che­va­lier.

Ani się obej­rzał, już trzy­mał fajkę w dłoni i sypał do główki por­cję lep­kiego proszku. Cały się trząsł, omal nie upu­ścił bez­cen­nego skarbu. Zim­no­krwi­sty patrzył mu na ręce, na bli­zny, odci­ski i piękne tatu­aże. Na wierz­chu pra­wej dłoni wid­niał wie­niec z cza­szek, na wierz­chu lewej pęk sple­cio­nych róż, na pal­cach poni­żej knykci – litery ukła­da­jące się w słowo PATIENCE. Ciemny tusz z meta­licz­nym poły­skiem odci­nał się od jasnej skóry.

Sre­bro­święty odrzu­cił znad oczu długi kosmyk ciem­nych wło­sów i obma­cał kie­sze­nie płasz­cza i spodni. Nic z tego oczy­wi­ście: zabrali mu krze­siwko.

– Potrze­buję ognia. Może być lampa.

– Potrze­bu­jesz, powia­dasz…

Z iry­tu­jącą powol­no­ścią zim­no­krwi­sty zetknął dło­nie czub­kami pal­ców i przy­ło­żył je do ust. W tej chwili na całym świe­cie nie było nikogo i niczego innego – tylko oni dwaj, zabójca i potwór, i fajka cią­żąca Gabrie­lowi w dłoni jak nabita oło­wiem.

– Poroz­ma­wiajmy o potrze­bach, Sre­bro­święty. Nie jest ważne „dla­czego”, nie jest ważne „jak”. Moja cesa­rzowa życzy sobie usły­szeć twoją histo­rię. Możemy więc sie­dzieć tutaj jak istoty cywi­li­zo­wane, gdy ty oddasz się swo­jemu wstręt­nemu małemu nało­gowi, albo możemy się prze­nieść do lochów tego château, gdzie nawet dia­bły boją się zapusz­czać. Tak czy ina­czej, moja cesa­rzowa dosta­nie swoją opo­wieść. Nie wiemy tylko, czy mi ją wywz­dy­chasz, czy wywrzesz­czysz.

Był skoń­czony. Prze­padł w chwili, gdy się­gnął po fajkę.

Tęsk­nił za pie­kłem – i zara­zem bał się do niego wró­cić.

– Daj ognia, ty zim­no­krwi­sty skur­wielu.

Jean-François z Krwi Cha­stain ponow­nie pstryk­nął pal­cami. Drzwi otwo­rzyły się ze skrzy­pie­niem i do celi weszła ta sama nie­wolna co wcze­śniej, nio­sąc zapa­loną lampę z wyso­kim szkla­nym komin­kiem. Była widoczna wyłącz­nie jako syl­wetka na tle świa­tła: czarna sukienka, czarny gor­set, czarny kanak. W tej chwili mogłaby być córką Gabriela, matką, żoną… Bez róż­nicy. Liczył się tylko pło­mień, który przy­nio­sła.

Gabriel był napięty jak dwie cię­ciwy łuku i tylko na wpół świa­domy dys­kom­fortu zim­no­krwi­stego w obec­no­ści ognia. Led­wie sły­szał jedwa­bi­sty syk jego odde­chu prze­śli­zgu­ją­cego się po zębach. W tej chwili inte­re­so­wały go tylko ten ogień i mroczna magya, któ­rej za chwilę doświad­czy: krew – pro­szek – dym – bło­gość.

– Dawaj to tutaj – pole­cił. – Pośpiesz się.

Posta­wiła lampę na stole i pierw­szy raz spoj­rzała mu w oczy. Jej jasno­nie­bie­skie spoj­rze­nie wyra­żało wię­cej niż wszyst­kie słowa.

I ty uwa­żasz mnie za nie­wol­nicę? – zda­wała się pytać.

Nie obcho­dziło go to. Nic a nic. Fachowo przy­ciął knot, żeby pło­mień osią­gnął odpo­wied­nią wyso­kość. W powie­trzu zapach­niało ole­jem. Od lampy biło cie­pło, wyraź­nie wyczu­walne w chłod­nym wnę­trzu wieży. Przy­trzy­mał fajkę w ide­al­nej odle­gło­ści, żeby pro­szek prze­mie­nił się w parę. Poczuł mro­wie­nie w brzu­chu: zaczęło się – sub­telna alche­mia, mroczna chy­mija. Sprosz­ko­wana krew bul­go­tała, kolor prze­cho­dził w aro­mat, pach­niało ostro­ko­rze­niem i mie­dzią. Przy­ci­snął usta do fajki z więk­szą namięt­no­ścią, niż w prze­szło­ści cało­wał jaką­kol­wiek kochankę, a potem… Ach, słodki Boże w nie­bie­siech, potem się zacią­gnął.

Ośle­pia­jący żar wypeł­nił mu płuca. Nie­biań­ska burza zalała umysł. Wcią­ga­jąc krwawy opar do płuc, jed­no­cze­śnie kry­sta­li­zo­wał się i roz­pa­dał na kawałki, serce tłu­kło mu się o żebra jak ptak zamknięty w kościa­nej klatce, czło­nek napie­rał na spodnie. Od ujrze­nia obli­cza Boga dzie­liła go zale­d­wie jesz­cze jedna por­cja.

Spoj­rzał w oczy nie­wol­nej i stwier­dził, że widzi przed sobą anioła w ziem­skiej powłoce. Chciał ją cało­wać, pić z niej, umrzeć w niej, porwać ją w ramiona i muskać war­gami jej skórę; zęby drgnęły mu w dzią­słach, czu­jąc obiet­nicę skrytą tuż pod łukiem jej żuchwy, jej puls jak ude­rze­nia młota na języku, była taka żywa, tak bar­dzo żywa…

– Che­va­lier.

Otwo­rzył oczy.

Klę­czał obok sto­lika, w świe­tle lampy rzu­cał drżący cień. Nie miał poję­cia, ile czasu upły­nęło. Kobieta znik­nęła, jakby ni­gdy nie ist­niała.

Sły­szał wycie wichury na zewnątrz: jeden głos i dzie­siątki szep­czące sekrety po dachach, zawo­dzące prze­kleń­stwa pod oka­pami, szem­rzące jego imię w koro­nach czar­nych, nagich drzew. Mógłby zli­czyć wszyst­kie źdźbła słomy na pod­ło­dze i każdy wło­sek sto­jący mu dęba, wyczu­wał woń sta­rego kurzu i świe­żej śmierci, na pode­szwach butów czuł wszyst­kie drogi, które prze­mie­rzył. Zmy­sły miał wyostrzone jak naj­lep­sza klinga, zła­mana i zakrwa­wiona w jego tatu­owa­nych dło­niach.

– Czy… – Pokrę­cił głową. Pró­bo­wał chwy­tać słowa, jakby gar­ściami nagar­niał syrop. Białka oczu miał czer­wone jak krew. Spoj­rzał na fla­ko­nik spo­czy­wa­jący znów na dłoni potwora. – Czyja to… krew?

– Mojej bło­go­sła­wio­nej pani – odparł stwór. – Mojej mrocz­nej matki i bla­do­li­cej wład­czyni, Mar­got Cha­stain, Pierw­szej i Ostat­niej Tego Imie­nia, Bez­śmiert­nej Cesa­rzo­wej Wil­ków i Ludzi.

Gabriel wpa­try­wał się w pło­mień lampy z odro­biną tęsk­nej nie­na­wi­ści w oczach. Biała jak czaszka ćma wypeł­zła z jakie­goś mrocz­nego zaka­marka i fur­ko­tała teraz wokół świa­tła. Białe jak por­ce­lana palce zamknęły się na fla­ko­niku i zakryły go przed jego wzro­kiem.

– Nie dosta­niesz ani kro­pli wię­cej, dopóki nie poznam two­jej histo­rii. Mów więc, mów, jak­byś mówił do dziecka. Przyj­mij zało­że­nie, że ci, któ­rzy będą ją czy­tać w przy­szło­ści, całe stu­le­cia od dzi­siaj, nic nie wie­dzą o tym miej­scu. Albo­wiem słowa, które za chwilę prze­leję na per­ga­min, prze­trwają rów­nie długo jak całe to nie­śmier­telne cesar­stwo. Ta kro­nika to jedyne uwiecz­nie­nie, na jakie możesz liczyć.

Zim­no­krwi­sty wyjął spod pele­ryny drew­nianą skrzy­neczkę ozdo­bioną rzeź­bio­nym moty­wem dwóch wil­ków, dwóch księ­ży­ców. Wycią­gnął z niej dłu­gie pióro, tak samo czarne jak pióra oka­la­jące jego szyję. Na pod­ło­kiet­niku fotela posta­wił małą bute­leczkę. Zanu­rzył pióro w atra­men­cie i posłał Gabrie­lowi wycze­ku­jące spoj­rze­nie.

Gabriel ode­tchnął głę­boko. Czuł jesz­cze na ustach smak czer­wo­nego dymu.

– Zaczy­naj – powie­dział wam­pir.

Księga pierw­sza

I tak oto w 651 roku cesar­stwa eli­da­eń­skiego obja­wił się strasz­liwy omen, słońce bowiem na­dal wscho­dziło i zacho­dziło, ale dawało świa­tło pozba­wione praw­dzi­wej jasno­ści, jego pro­mie­nie nie nio­sły cie­pła i bla­sku, do jakiego przy­wy­kli­śmy. I od czasu, kiedy ten ponury zwia­stun zawład­nął nie­bem, ludzie nie mogli uwol­nić się ani od głodu, ani od wojny, ani od wszel­kich innych nie­szczęść wio­dą­cych ku śmierci.

Luis Bet­ten­co­urtDzieje Eli­da­enu

I

O jabł­kach i jabło­niach

– Wszystko zaczęło się od kró­li­czej nory – powie­dział Gabriel.

Ostatni Sre­bro­święty wpa­try­wał się w migo­czący pło­mień lampy, jakby widział tam twa­rze ludzi dawno zmar­łych. Odro­bina czer­wo­nego dymu na­dal pla­miła powie­trze, a on sły­szał, jak każde włókno w kno­cie lampy trza­ska do innej melo­dii. Lata, które upły­nęły mię­dzy tam­tym cza­sem a obec­nym, wyda­wały się rap­tem minu­tami w jego roz­ognio­nym hym­nem krwi umy­śle.

– Gdy spo­glą­dam wstecz na tamte wyda­rze­nia… – Wes­tchnął. – Ude­rza mnie, jakie to zabawne. Wznosi się za mną stos popiołu tak wysoki, że mógłby dotknąć nieba. Pło­nące kate­dry, mia­sta obró­cone w perzynę, groby prze­peł­nione cia­łami poboż­nych i nik­czem­nych, a wła­śnie od tego wszystko się zaczęło. – Pokrę­cił głową ze zdu­mie­niem. – Od zwy­kłej małej dziury w ziemi. Oczy­wi­ście ludzie ina­czej to zapa­mię­tają. Tru­we­rzy będą śpie­wać o Pro­roc­twie, kapłani beł­ko­tać o pla­nie Wszech­mo­gą­cego. Tyle że nie spo­tka­łem jesz­cze min­strela, który nie byłby kłamcą, ani świą­to­bli­wego męża, który nie byłby zwy­kłym kuta­sem.

– Podobno ty jesteś świę­tym mężem, sre­bro­święty – zauwa­żył Jean-François.

Gabriel de León spoj­rzał w oczy potwo­rowi i uśmiech­nął się blado.

– Bra­ko­wało jesz­cze dwóch godzin do zmierz­chu, kiedy Bóg posta­no­wił naszczać do mojej owsianki. Miej­scowi zbu­rzyli most na Keff, więc musia­łem skrę­cić na połu­dnie do brodu w pobliżu Dha­ha­eth. To nie­przy­ja­zna kra­ina, ale Sędzia…

– Chwi­leczkę, che­va­lier. – Mar­kiz Jean-François z Krwi Cha­stain uniósł rękę, kła­dąc pióro mię­dzy stro­ni­cami. – Tak być nie może.

Gabriel zamru­gał zasko­czony.

– Nie?

– Nie – odpo­wie­dział wam­pir. – Powie­dzia­łem ci: to opo­wieść o tym, kim jesteś. Jak doszło do tego wszyst­kiego. Histo­rie nie zaczy­nają się w poło­wie. Histo­rie zaczy­nają się od początku.

– Chcesz usły­szeć o Gra­alu. Kró­li­cza nora to miej­sce, w któ­rym zaczyna się opo­wieść.

– Jak już powie­dzia­łem, spi­suję tę histo­rię dla tych, któ­rzy będą żyć długo po tym, jak ty zamie­nisz się w karmę dla roba­ków. Zacznij łagod­nie. – Jean-François mach­nął smu­kłą dło­nią. – Uro­dzi­łem się… Dora­sta­łem…

– Uro­dzi­łem się w zapa­dłej dziu­rze zwa­nej Lor­son. Wycho­wa­łem się jako syn kowala. Naj­star­szy z trójki dzieci. Nie byłem nikim nad­zwy­czaj­nym.

Wam­pir obrzu­cił go spoj­rze­niem od butów po czoło.

– Obaj dobrze wiemy, że to nie jest prawda.

– Jeśli idzie o to, co wiesz na mój temat, zim­no­krwi­sty, to gdyby zebrać te ochłapy do kupy i wyci­snąć do sucha, to pra­wie, pra­wie wypeł­ni­łyby pie­przony napar­stek.

Stwór zwany Jeanem-François ziew­nął w afek­to­wany spo­sób.

– Wobec tego oświeć mnie. Twoi rodzice. Byli poboż­nymi ludźmi?

Gabriel już otwo­rzył usta, żeby go zga­nić, ale słowa uwię­zły mu w gar­dle, kiedy spoj­rzał na książkę, którą Jean-François trzy­mał na kola­nach. Zdał sobie sprawę, że zim­no­krwi­sty nie tylko zapi­suje każde jego słowo, ale także szki­cuje; posłu­gi­wał się swoją nad­na­tu­ralną szyb­ko­ścią, żeby nakre­ślić kilka linii mię­dzy każ­dym wde­chem i wyde­chem. Gabriel widział, jak linie łączą się już w obraz – por­tret męż­czy­zny en trois quarts. Udrę­czone szare oczy. Sze­ro­kie ramiona i dłu­gie włosy, czarne jak serce nocy. Wyra­zi­sta szczęka obsy­pana deli­kat­nym zaro­stem i obry­zgana zaschniętą już krwią. Dwie bli­zny cią­gnęły się pod jego pra­wym okiem, jedna długa, druga krótka, pra­wie jak strugi łez. To była twarz, którą Gabriel znał jak wła­sną.

Bo to była jego wła­sna twarz, rzecz jasna.

– Ude­rza­jące podo­bień­stwo – powie­dział.

– Merci – mruk­nął potwór.

– Por­tre­tu­jesz też inne pijawki? To musi być trudne po pew­nym cza­sie, wciąż pamię­tać, jak się wygląda, skoro nawet lustro nie chce się splu­ga­wić twoim obli­czem.

– Mar­nu­jesz na mnie swój jad, che­va­lier. O ile można nazwać tę lurę jadem.

Gabriel zaga­pił się na wam­pira, prze­su­wa­jąc opusz­kiem palca po war­dze. Pod wpły­wem hymnu krwi, tego pobu­dza­ją­cego, pul­su­ją­cego daru fajki, którą wypa­lił, każde dozna­nie zostało tysiąc­krot­nie zwie­lo­krot­nione. Moc stu­leci w jego żyłach.

Czuł siłę, którą obda­rzył go hymn krwi, odwagę, jaka idzie ręka w rękę z taką siłą; odwagę, która pozwo­liła mu przejść przez pie­kło Augu­stin, przez iglice Char­bo­urga i sze­regi Bez­kre­snego Legionu. I cho­ciaż Gabriel de León wie­dział, że to wra­że­nie wkrótce minie, był teraz nie­ustra­szony.

– Spra­wię, że zaczniesz wrzesz­czeć, pijawko. Spusz­czę z cie­bie krew jak z wie­prza, upchnę twoje naj­lep­sze kawałki do fajki na póź­niej i pokażę ci, ile naprawdę jest warta ta twoja nie­śmier­tel­ność. – Spoj­rzał w puste oczy potwora. – To było dosta­tecz­nie jado­wite?

Uśmie­szek wykrzy­wił usta Jeana-François.

– Rze­czy­wi­ście sły­sza­łem, że jesteś czło­wie­kiem skłon­nym do gniewu.

– Cie­kawe. Ja w ogóle o tobie nie sły­sza­łem.

Uśmiech powoli stop­niał. Minęła prze­cią­ga­jąca się chwila ciszy, zanim potwór znowu się ode­zwał.

– Twój ojciec. Kowal. Był poboż­nym czło­wie­kiem?

– Był bez­na­dziej­nym pija­kiem, któ­rego cza­ru­jący uśmiech spra­wiał, że zakon­nica gubiła dolne nie­wy­mowne, a pię­ści budziły zgrozę nawet wśród anio­łów.

– Przy­cho­dzi mi na myśl powie­dze­nie o jabł­kach i odle­gło­ści, w jakiej spa­dają od jabłoni.

– Nie przy­po­mi­nam sobie, żebym pytał cię o opi­nię na mój temat, zim­no­krwi­sty.

Potwór zama­lo­wy­wał cie­nie wokół oczu Gabriela, gdy tak gawę­dzili.

– Opo­wiedz mi o nim. O czło­wieku, który wycho­wał legendę. Jak się nazy­wał?

– Raphael.

– Zatem nazwano go na cześć anio­łów, które się go bały. Tak samo jak cie­bie.

– Nie mam wąt­pli­wo­ści co do tego, jak bar­dzo je to wku­rzało.

– Dobrze się doga­dy­wa­li­ście?

– A czy ojco­wie i syno­wie kie­dy­kol­wiek się doga­dują? Dopiero kiedy sam sta­niesz się doro­słym czło­wie­kiem, zaczy­nasz widzieć, kim naprawdę był męż­czy­zna, który cię wycho­wy­wał.

– Nie mam o tym naj­mniej­szego poję­cia.

– To prawda. Nie jesteś czło­wie­kiem.

Oczy mar­twego stwora zabły­sły, gdy pod­niósł wzrok.

– Dzięki pochleb­stwom daleko zaj­dziesz.

– Te dło­nie białe jak lilie. Te złote loki. – Gabriel obrzu­cił spoj­rze­niem wam­pira, mru­żąc oczy. – Z pocho­dze­nia jesteś Eli­da­eń­czy­kiem?

– Skoro tak mówisz – odpo­wie­dział Jean-François.

Gabriel ski­nął głową.

– To, co powi­nie­neś wie­dzieć o mojej famille, wam­pi­rze, zanim przej­dziemy do rze­czy, to fakt, że byli­śmy Nor­dlund­czy­kami. Wy, miesz­kańcy wschodu, jeste­ście ład­niutcy, to jedno jest pewne. A w Nor­dlun­dzie? Tam­tejsi ludzie są gwał­towni. Wia­try znad Bożych Posłań­ców tną moją ojczy­znę jak mie­cze. To nie­okieł­znana kra­ina. Bru­talna. Przed poko­jem zawar­tym w Augu­stin Nor­dlund najeż­dżano czę­ściej niż jakie­kol­wiek inne kró­le­stwo w histo­rii cesar­stwa. Sły­sza­łeś legendę o Mat­teo i Ela­inie?

– Oczy­wi­ście – Jean-François ski­nął głową. – Nor­dlundzki książę-wojow­nik, który poślu­bił eli­da­eń­ską kró­lową w cza­sach poprze­dza­ją­cych cesar­stwo. Mówi, że Mat­teo kochał Ela­inę z siłą czte­rech zwy­kłych męż­czyzn. A kiedy umarli, Wszech­mo­gący umie­ścił ich pośród gwiazd na nie­bie, żeby mogli na zawsze pozo­stać razem.

– To jedna z wer­sji tej opo­wie­ści. – Gabriel się uśmiech­nął. – A Mat­teo rze­czy­wi­ście zacie­kle kochał Ela­inę, to jedno się zga­dza. W Nor­dlun­dzie jed­nak opo­wia­damy inną histo­rię. Widzisz, Ela­ina sły­nęła z urody pośród wszyst­kich pię­ciu kró­lestw i pozo­stałe cztery trony wysłały ksią­żąt, żeby sta­rali się o jej rękę. Pierw­szego dnia książę z Tal­ho­stu zapro­po­no­wał jej stado wspa­nia­łych tun­dro­wych kuców, spryt­nych jak koty i bia­łych jak śniegi jego ojczy­zny. Dru­giego dnia książę z Sūdhaemu przy­niósł Ela­inie koronę z błysz­czą­cego zło­tosz­kła wydo­by­wa­nego w jego ojczy­stych górach. Trze­ciego dnia książę z Osswayu zaofe­ro­wał jej sta­tek zbu­do­wany z bez­cen­nego świę­to­drze­wia, który prze­wió­złby ją przez Wiecz­no­mo­rze. Nie­stety książę Mat­teo był biedny. Odkąd się uro­dził, na jego ojczy­znę stale napa­dały Tal­host, Sūdhaem i Ossway. Nie miał wierz­chow­ców, zło­tosz­kła ani świę­to­drze­wia na podarki. Zamiast tego przy­siągł Ela­inie, że będzie ją kochał z siłą czte­rech męż­czyzn. I żeby tego dowieść, kiedy sta­nął przed jej tro­nem i obie­cał swoje serce, zło­żył u jej stóp serca pozo­sta­łych zalot­ni­ków. Ksią­żąt, któ­rzy napa­dali na jego ojczy­znę. Cztery serca, włącz­nie z wła­snym.

Wam­pir prych­nął szy­der­czo.

– Chcesz więc powie­dzieć, że wszy­scy Nor­dlund­czycy to zbrod­ni­czy sza­leńcy?

– Chcę powie­dzieć, że jeste­śmy ludźmi namięt­nymi – odparł Gabriel. – Na dobre i na złe. Żeby poznać moją famille, żeby poznać mnie, musisz to wie­dzieć. Nasze serca prze­ma­wiają gło­śniej niż głowy.

– Zatem twój ojciec… też był czło­wie­kiem, któ­rym tar­gały namięt­no­ści?

– Oui. Tyle że nie było w tym krztyny cze­go­kol­wiek dobrego. Był chory do szpiku kości.

Sre­bro­święty pochy­lił się, opie­ra­jąc łok­cie na kola­nach. W celi pano­wała cisza, jeśli pomi­nąć szybki zgrzyt pióra zim­no­krwi­stego pra­cu­ją­cego nad por­tre­tem i nie­prze­li­czony chór szep­tów wia­tru.

– Nie był tak wysoki jak ja, ale był zbu­do­wany jak ceglany mur. Przez trzy lata słu­żył jako zwia­dowca w armii Phi­lippe’a IV, zanim stary cesarz zmarł. Porwała go lawina śnieżna pod­czas kam­pa­nii na Pogó­rzu Ossway­skim. Zła­mał nogę, która ni­gdy nie zro­sła się, jak należy, więc zajął się kowal­stwem. Pra­co­wał w twier­dzy miej­sco­wej baro­nii, gdzie poznał moją matkę, kru­czo­włosą pięk­ność, dostojną i dumną. Nie mógł się w niej nie zako­chać. Żaden męż­czy­zna nie potra­fił się jej oprzeć. Córka samego barona. Demo­iselle de León.

– Twoja matka nazy­wała się de León? Odnio­słem wra­że­nie, że u was nazwi­sko otrzy­muje się po ojcu. Kobiety porzu­cają swoje nazwi­sko, wycho­dząc za mąż.

– Moi rodzice nie byli mał­żeń­stwem, gdy mnie poczęli.

Wam­pir zasło­nił usta smu­kłymi pal­cami.

– Skan­dal!

– Mój dzia­dek z pew­no­ścią tak myślał. Zażą­dał od córki, żeby się mnie pozbyła, kiedy tylko zaczęło być widać, że jest przy nadziei, ale mama odmó­wiła. Ojciec wyrzu­cił ją, prze­kli­na­jąc na wszel­kie spo­soby, jakie tylko przy­szły mu na myśl. Ona jed­nak była jak skała, ta moja matka. Nikomu się nie kła­niała.

– Jak miała na imię?

– Auriél.

– Pięk­nie.

– Imię rów­nie piękne jak ona sama. I ta uroda pozo­stała nie­przyć­miona nawet w takiej zapa­dłej dziu­rze jak Lor­son. Ona i tata spro­wa­dzili się tam, nie mając nic poza koszulą na grzbie­cie. Uro­dziła mnie w wio­sko­wym kościele, bo ich chata nie miała wtedy jesz­cze dachu. Rok póź­niej uro­dziła się moja sio­stra, Amélie, a póź­niej moja naj­młod­sza sio­strzyczka Celene. Rodzice byli już wtedy mał­żeń­stwem i moje sio­stry nosiły nazwi­sko ojca, Castia. Zapy­ta­łem ojca, czy też mógł­bym nosić jego nazwi­sko, ale odmó­wił. To mi powinno dać wtedy do myśle­nia. To i spo­sób, w jaki mnie trak­to­wał.

Zapa­trzony w dal Gabriel prze­su­nął pal­cami po cien­kiej bliź­nie na pod­bródku.

– Robota tych pię­ści, któ­rych bały się anioły? – mruk­nął Jean-François.

Gabriel poki­wał głową.

– Jak już wspo­mnia­łem, Raphael Castia był poryw­czym czło­wie­kiem, któ­rym tar­gały namięt­no­ści. I te namięt­no­ści nim rzą­dziły. Mama była pobożną kobietą. Wycho­wała nas w Jed­nej Wie­rze, w głę­bo­kiej miło­ści do Wszech­mo­gą­cego i Matki-Dzie­wicy. Jego miłość była zaś inna.

Tra­wiła go cho­roba. Teraz to wiem. Wal­czył na woj­nie tylko trzy lata, ale nosił to w sobie przez resztę życia. Ni­gdy nie napo­tkał butelki, do któ­rej dna nie chciałby jak naj­szyb­ciej się dostać. Ani ład­nej dziew­czyny, któ­rej by odmó­wił. Prawdę mówiąc, wszy­scy wole­li­śmy jego zdrady. Kiedy wycho­dził się łaj­da­czyć, zwy­czaj­nie zni­kał na dzień albo dwa. Kiedy jed­nak był w domu i pił… To było jak życie z beczką czar­nego ignisu. Proch tylko cze­kał na iskierkę.

Zła­mał raz ręko­jeść sie­kiery na moich ple­cach, kiedy nie narą­ba­łem dość drewna. Poła­mał mi żebra, kiedy zapo­mnia­łem przy­nieść wody ze studni. Ni­gdy nie tknął mamy, Amélie ani Celene. Ani razu. Ja jed­nak zna­łem jego pię­ści jak wła­sne imię. I myśla­łem, że to miłość.

Dzień póź­niej ta sama stara śpiewka: mama się wście­kała, tata przy­się­gał na Boga i wszyst­kich Sied­mioro Męczen­ni­ków, że się zmieni, i och, jak on się zmie­niał. Przy­rze­kał, że odstawi butelkę, i przez pewien czas byli­śmy szczę­śliwi. Zabie­rał mnie na polo­wa­nie albo na ryby, uczył mnie fech­tunku, któ­rego sam nauczył się jako zwia­dowca, tro­pie­nia, życia w dzi­czy. Poka­zy­wał, jak spra­wić, by wil­gotne drewno się zapa­liło. Jak cho­dzić bez­sze­lest­nie po suchych liściach. Jak wyszy­ko­wać sidła, które nie zabiją zwie­rzyny. A nade wszystko uczył mnie o lodzie. Uczył mnie o śniegu. Jak spada. Jak zabija. Puka­jąc w swoją zła­maną nogę, uczył mnie prawd na temat śnie­życy, śle­poty śnież­nej, lawin. Spa­nia pod gwiaz­dami w górach, jak mógłby to robić praw­dziwy ojciec.

Ale to ni­gdy nie trwało zbyt długo.

„Wojna nie uczy cię, jak zostać zabójcą” – powie­dział mi pew­nego razu. „To tylko klucz, który otwiera drzwi. We krwi wszyst­kich męż­czyzn kryje się bestia, Gabrielu. Możesz ją gło­dzić. Zamknąć w klatce. Prze­kląć. Ale osta­tecz­nie albo zapła­cisz to, co jej się należy, albo sama to z cie­bie wyrwie”.

Pamię­tam, jak sie­dzia­łem przy stole pod­czas moich ósmych świą­tek, a mama wycie­rała mi krew z twa­rzy. Uwiel­biała mnie, ta moja matka, cho­ciaż moje naro­dziny tak wiele ją kosz­to­wały. To było dla mnie oczy­wi­ste jak cie­pło słońca na mojej skó­rze. Zapy­ta­łem ją, dla­czego ojciec mnie nie­na­wi­dzi, skoro ona potrafi mnie tak bar­dzo kochać. Spoj­rzała mi tam­tego dnia w oczy i wes­tchnęła z naj­więk­szych głę­bin serca.

„Wyglą­dasz jak on” – powie­działa. „Niech mi Bóg dopo­może, ale wyglą­dasz dokład­nie tak jak on, Gabrielu”.

Ostatni Sre­bro­święty wypro­sto­wał nogi i zer­k­nął na szkic wam­pira.

– Naj­za­baw­niej­sze było to, że mój ojciec był bar­czy­sty i krępy, a ja już wtedy byłem wysoki. Jego skóra była ogo­rzała, a moja blada jak u ducha. Widzia­łem matkę w zary­sie swo­ich ust, w sza­ro­ści moich oczu, ale prawda była taka, że w niczym nie przy­po­mi­na­łem ojca.

Zdjęła sygnet, jedyny skarb, jaki zabrała z domu ojca. Był srebrny, z her­bem rodu de León: dwa lwy po bokach tar­czy z dwoma skrzy­żo­wa­nymi mie­czami. Wsu­nęła mi go na palec i mocno uści­snęła mi dłoń.

„Krew lwów pły­nie w two­ich żyłach” – powie­działa mi tam­tego dnia. „A jeden dzień lwa jest wart dzie­się­ciu tysięcy dni jagnię­cia. Ni­gdy nie zapo­mnij, że jesteś moim synem. Pamię­taj jed­nak, że jest w tobie głód. Głód, przed któ­rym musisz się strzec, mój słodki Gabrielu. Bo ina­czej pożre cię w cało­ści”.

– Spra­wia wra­że­nie impo­nu­ją­cej kobiety – ode­zwał się Jean-François.

– I taka była. Kro­czyła po błot­ni­stych ulicz­kach Lor­son jak szla­chet­nie uro­dzona dama po zło­co­nych kory­ta­rzach cesar­skiego dworu. Cho­ciaż uro­dzi­łem się z nie­pra­wego łoża, powie­działa, żebym nosił swoje ary­sto­kra­tyczne nazwi­sko jak koronę. I żebym splu­wał czy­stym jadem na każ­dego, kto będzie twier­dził, że nie mam do tego prawa. Mama znała sie­bie, a w tym kryje się budząca zgrozę siła. Wynika z wie­dzy, kim jesteś i do czego dokład­nie jesteś zdolny. Pew­nie więk­szość ludzi nazwa­łaby to aro­gan­cją, ale więk­szość ludzi to skoń­czeni głupcy.

– Czy wasi kapłani nie nauczają z ambon o cno­cie pokory? – zapy­tał Jean-François. – Nie obie­cują, że pokorni odzie­dzi­czą zie­mię?

– Prze­ży­łem trzy­dzie­ści pięć lat pod nazwi­skiem, które dała mi matka, zim­no­krwi­sty, i ani razu nie widzia­łem, by pokorni odzie­dzi­czyli coś poza ochła­pami ze stołu sil­nych.

Gabriel spoj­rzał przez okno na góry. Na mrok, który osu­wał się przed nimi na kolana jak grzesz­nik. Na zgrozę, która gra­so­wała tam nie­po­ha­mo­wana. Na drob­niut­kie iskierki czło­wie­czeń­stwa migo­czące na wygłod­nia­łym wie­trze, by wkrótce na zawsze zga­snąć.

– Poza tym, kto chciałby, kurwa, odzie­dzi­czyć taką zie­mię?

II

Począ­tek końca

Cisza zakra­dła się do pokoju w mięk­kich pan­to­flach. Gabriel patrzył zagu­biony w myślach i wspo­mnie­niach pie­śni chó­ral­nej, sre­bro­dzwon­ków i czar­nej tka­niny, która roz­chy­lała się, by odsło­nić gład­kie, blade kształty, aż ciche puka­nie pióra o stronę prze­rwało jego zadumę.

– Może powin­ni­śmy zacząć od bez­d­nia – powie­dział potwór. – Musia­łeś być rap­tem dziec­kiem, kiedy cień prze­sło­nił słońce.

– Oui. Byłem małym chłop­cem.

– Opo­wiedz mi o tym.

Gabriel wzru­szył ramio­nami.

– To był dzień jak każdy inny. Pamię­tam, że kilka nocy wcze­śniej obu­dziło mnie drże­nie. Jakby zie­mia poru­szyła się we śnie. Jed­nak ten dzień był zupeł­nie zwy­czajny. Pra­co­wa­łem w kuźni z ojcem, kiedy się zaczęło. Cień wylał się na niebo jak melasa, zamie­nia­jąc błysz­czący lazur w ponurą sza­rość, a słońce pociem­niało jak węgiel. Cała wio­ska zebrała się na placu i patrzyła, jak powie­trze staje się chłodne, a świa­tło dzienne przy­gasa. Oczy­wi­ście bali­śmy się, że to czary. Magya faerie. Dia­bel­skie sztuczki. Myśle­li­śmy jed­nak, że to minie, jak mija wszystko inne.

Możesz sobie wyobra­zić, jaka zgroza nas ogar­nęła, kiedy mijały tygo­dnie i mie­siące, a ciem­ność nie ustę­po­wała. Począt­kowo nazy­wa­li­śmy to róż­nymi imio­nami: Zaciem­nie­niem, Zasłoną, Pierw­szą Apo­ka­lipsą. Jed­nak astro­lo­go­wie i filo­zo­fo­wie na dwo­rze cesa­rza Ale­xan­dre’a III nazwali to „bez­d­niem” i osta­tecz­nie my też zaczę­li­śmy tak to nazy­wać. W cza­sie mszy père Louis nauczał z ambony, że potrze­bu­jemy tylko wiary we Wszech­mo­gą­cego, żeby to prze­trwać. Trudno jed­nak wie­rzyć w świa­tło Wszech­moc­nego, kiedy słońce świeci jak przy­ga­sa­jąca świeczka, a wio­sna jest rów­nie mroźna jak śro­dek zimy.

– Ile mia­łeś wtedy lat?

– Osiem. Pra­wie dzie­więć.

– A kiedy zda­łeś sobie sprawę, że my, Krewni, zaczę­li­śmy cho­dzić za dnia?

– Mia­łem trzy­na­ście lat, kiedy zoba­czy­łem mojego pierw­szego nie­szczę­śnika.

Histo­ryk prze­chy­lił głowę.

– Wolimy okre­śle­nie „brud­no­kr­wi­sty”.

– Pro­szę o wyba­cze­nie, wam­pi­rze. – Sre­bro­święty się uśmiech­nął. – Ale czy w jaki­kol­wiek spo­sób dałem ci, kurwa, do zro­zu­mie­nia, że choćby odro­binę inte­re­sują mnie twoje pre­fe­ren­cje?

Jean-François tylko na niego popa­trzył. Gabriela znowu ogar­nęło prze­możne wra­że­nie, że potwór jest zbu­do­wany z mar­muru, nie z ciała. Wyczu­wał mroczne pro­mie­nio­wa­nie woli wam­pira, zgrozę tego, czym naprawdę jest, kłam­stwo, jakim było wywie­rane przez niego wra­że­nie – że jest piękny, młody, zmy­słowy. Wszyst­kie te odczu­cia wal­czyły ze sobą w gło­wie Gabriela. W jakimś na poły mrocz­nym, oświe­tlo­nym zale­d­wie ogar­kiem zaka­marku jego umy­słu sie­działa świa­do­mość tego, jak łatwo mogą go skrzyw­dzić. Jak szybko mogą roz­pro­szyć ilu­zję, jakoby pano­wał nad sytu­acją.

Jed­nakże na tym wła­śnie polega pro­blem z ode­bra­niem czło­wie­kowi wszyst­kiego, co ma, prawda?

Kiedy nie masz nic, nie masz już niczego do stra­ce­nia.

– Mia­łeś trzy­na­ście lat – powie­dział Jean-François.

– Kiedy zoba­czy­łem swo­jego pierw­szego nie­szczę­śnika. – Gabriel poki­wał głową. – Minęło pięć lat od nasta­nia bez­d­nia. Słońce było tylko czarną smugą za plamą nieba, kiedy świe­ciło naj­moc­niej. Śnieg padał teraz szary zamiast bia­łego i pach­niał siarką. Głód ści­nał ludzi jak kosa, stra­ci­li­śmy przez te lata połowę wio­ski z powodu głodu i zimna. Wciąż byłem chłop­cem, ale już widzia­łem wię­cej tru­pów, niż potra­fił­bym zli­czyć. W samo połu­dnie było ciemno jak o zmierz­chu, a zmierz­chy stały się mroczne jak śro­dek nocy. Na każdy posi­łek jedli­śmy grzyby i pier­do­lone kar­to­fle i nikt, ani kapłani, ani filo­zo­fo­wie, ani nawet sza­leńcy, któ­rzy piszą wła­snym gów­nem, nie potra­fił wyja­śnić, ile jesz­cze czasu musi to potrwać. Père Louis nauczał, że to próba naszej wiary. Byli­śmy głup­cami, bo mu wie­rzy­li­śmy.

A potem Amélie i Julieta zagi­nęły.

Gabriel urwał na chwilę zagu­biony w wewnętrz­nym mroku. Echo śmie­chu w jego gło­wie, ładny uśmiech i dłu­gie czarne włosy, oczy rów­nie szare jak jego wła­sne.

– Amélie? – zapy­tał Jean-François. – Julieta?

– Amélie była moją sio­strą, środ­ko­wym dziec­kiem, Celene była naj­młod­sza z naszej trójki, a ja naj­star­szy. Kocha­łem je obie, były mi rów­nie dro­gie i bli­skie jak moja słodka mama. Ami miała dłu­gie ciemne włosy i jasną skórę jak ja, ale pod wzglę­dem tem­pe­ra­mentu byli­śmy jak świt i zmierzch. Obli­zy­wała palec i roz­cie­rała mi zmarszczkę mię­dzy brwiami, tłu­ma­cząc, żebym się tak nie krzy­wił. Cza­sem widzia­łem, jak tań­czy, jakby grała muzyka, którą tylko ona sły­szy. Wie­czo­rami, kiedy kła­dli­śmy się spać z Celene, opo­wia­dała nam histo­rie. Ami naj­bar­dziej lubiła te prze­ra­ża­jące. O występ­nych faerie, czar­no­księ­stwie i prze­klę­tych księż­nicz­kach.

Famille Juliety miesz­kała po sąsiedzku. Ona sama miała dwa­na­ście lat, tak jak Amélie. Obie strasz­li­wie dro­czyły się ze mną, kiedy spę­dza­li­śmy razem czas. Pew­nego dnia zbie­ra­li­śmy sami w lesie bia­ło­pąki, a ja ude­rzy­łem się w palec u nogi i wezwa­łem imię Wszech­mo­gą­cego nada­remno. Wtedy Julieta zagro­ziła, że powie père Louisowi o moim bluź­nier­stwie, chyba że ją poca­łuję.

Oczy­wi­ście zapro­te­sto­wa­łem. Dziew­częta mnie wów­czas prze­ra­żały. Z dru­giej strony père Louis sta­wał na swo­jej ambo­nie w każde prièdi i wykrzy­ki­wał o pie­kle i potę­pie­niu, więc zwy­kły całus wyda­wał się lep­szy od kary, jaka mnie cze­kała, gdyby Julieta powie­działa mu o moim grze­chu.

Była wyż­sza ode mnie. Musia­łem sta­nąć na pal­cach, żeby dosię­gnąć. Pamię­tam, że nosy nam tro­chę prze­szka­dzały, ale wresz­cie przy­ci­sną­łem wargi do jej ust cie­płych jak dawno utra­cone słońce. Mięk­kich i wzdy­cha­ją­cych. Uśmiech­nęła się potem do mnie. Powie­działa, że powi­nie­nem czę­ściej bluź­nić. To był mój pierw­szy poca­łu­nek, zim­no­krwi­sty. Skra­dziony w umie­ra­ją­cym lesie pod wpły­wem stra­chu przed Wszech­mo­gą­cym.

Było późne lato, kiedy ta dwójka zagi­nęła. Znik­nęła pew­nego dnia, gdy zbie­ra­li­śmy kurki. Amélie czę­sto zda­rzało się wra­cać póź­niej, niż zapo­wie­działa. Mama ostrze­gała ją, żeby nie szła przez życie z głową w chmu­rach, ale moja sio­stra odpo­wia­dała: „Przy­naj­mniej tam czuję słońce”. Jed­nakże kiedy zapadł zmrok, wie­dzie­li­śmy, że stało się coś złego.

Szu­ka­łem ich z męż­czy­znami z naszej wio­ski. Moja naj­młod­sza sio­strzyczka Celene też poszła, była zacięta jak lwica i cho­ciaż miała tylko jede­na­ście lat, nikt nie śmiał jej zabro­nić. Po tygo­dniu ojciec stra­cił głos od nawo­ły­wa­nia. Mama nie jadła, nie spała. Ni­gdy nie zna­leź­li­śmy ich ciał. Za to dzie­sięć dni póź­niej to one nas odna­la­zły.

Gabriel prze­su­nął pal­cem po powiece, wyczu­wa­jąc ruch każ­dej poje­dyn­czej rzęsy na opuszce palca. Chłodny wiatr poru­szył dłu­gimi wło­sami opa­da­ją­cymi mu na ramiona.

– Ukła­da­łem wła­śnie opał potrzebny do kuźni razem z Celene, kiedy Amélie i Julieta wró­ciły do domu. Zim­no­krwi­sty, który je zabił, wyrzu­cił ich ciała do bagna, gdy już zro­bił swoje, więc były brudne od błota, miały prze­mo­czone sukienki. Stały na ulicy przed naszą chatą, ze sple­cio­nymi dłońmi. Oczy Juliety stały się tru­pio białe, a te usta, które były cie­płe jak słońce, poczer­niały. Uka­zy­wały drobne, ostre ząbki, kiedy roz­chy­liła je, uśmie­cha­jąc się do mnie.

Jej matka wybie­gła z domu, pła­cząc z rado­ści. Porwała córkę w ramiona i wychwa­lała Boga i wszyst­kich Sied­mioro Męczen­ni­ków za spro­wa­dze­nie jej z powro­tem do domu. A Julieta roze­rwała jej gar­dło na naszych oczach. Po pro­stu, kurwa… roz­gry­zła je jak doj­rzały owoc. Ami też rzu­ciła się na ciało, skro­biąc rękami i sycząc gło­sem, który do niej nie nale­żał. – Gabriel z tru­dem prze­łknął ślinę. – Ni­gdy nie zapo­mnia­łem odgłosu, jaki wyda­wała, gdy zaczęła pić.

Męż­czyźni z wio­ski wiwa­to­wali na cześć mojej odwagi po tym, co wyda­rzyło się następ­nie. A ja chciał­bym powie­dzieć, że wła­śnie odwagę czu­łem, gdy moja sio­stra zanu­rzyła twarz w kałuży, malu­jąc usta i policzki ciemną czer­wie­nią. Kiedy jed­nak wspo­mi­nam to teraz, wiem, co naprawdę spra­wiło, że zosta­łem na miej­scu, pod­czas gdy mała Celene ucie­kła z krzy­kiem.

– Miłość? – zapy­tał zim­no­krwi­sty.

Ostatni Sre­bro­święty pokrę­cił głową, patrząc jak zacza­ro­wany w pło­mień lampy.

– Nie­na­wiść – odpo­wie­dział w końcu. – Nie­na­wiść do tego, czym stały się moja sio­stra i Julieta. Do tego, co je tak prze­mie­niło. A przede wszyst­kim nie­na­wiść na myśl, że wła­śnie w taki spo­sób zapa­mię­tam te dziew­częta. Nie będę wspo­mi­nał skra­dzio­nego poca­łunku Juliety pod umie­ra­ją­cymi drze­wami. Nie będę pamię­tał Amélie, jak opo­wia­dała nam wie­czorne histo­ryjki. Tylko to wła­śnie: dwie dziew­czyny na czwo­ra­kach chłep­czące krew z błota jak zdy­cha­jące z głodu psy. Nie­na­wiść to było wszystko, co zna­łem w tam­tej chwili; jej moc i wszyst­kie obiet­nice, jakie ze sobą nio­sła. Zako­rze­niła się we mnie tam­tego zim­nego let­niego dnia i prawdę mówiąc, wąt­pię, żeby kie­dy­kol­wiek mnie opu­ściła.

Jean-François spoj­rzał na ćmę, która wciąż na próżno ude­rzała skrzy­dłami o szkło lampy.

– Nad­miar nie­na­wi­ści spali czło­wieka na popiół, che­va­lier.

– Oui, ale przy­naj­mniej ogrzeje go przed śmier­cią. – Ostatni Sre­bro­święty spoj­rzał na wyta­tu­owane dło­nie, zaci­ska­jąc palce. – Nie potra­fi­łem skrzyw­dzić sio­stry. Nawet wtedy ją kocha­łem. Dla­tego pod­nio­słem sie­kierę i ude­rzy­łem pro­sto w szyję Juliety. Cios był dosta­tecz­nie silny. Mia­łem dopiero trzy­na­ście lat, a nawet doro­sły męż­czy­zna namę­czy się, ści­na­jąc głowę czło­wie­kowi, nie wspo­mi­na­jąc już o gło­wie zim­no­krwi­stego. Stwór, któ­rym była Julieta, padł w błoto, łapiąc za sie­kierę wbitą w czaszkę. Amélie unio­sła głowę, krwawa ślina ście­kała jej po pod­bródku. Spoj­rza­łem jej w oczy i to było jak spoj­rze­nie w twarz pie­kła. Nie w ogień i siarkę, którą obie­cy­wał nam z ambony père Louis, ale w… pustkę.

W pier­do­loną nicość.

Moja sio­stra otwo­rzyła usta i zoba­czy­łem dłu­gie i błysz­czące jak noże zęby. I dziew­czyna, która każ­dego wie­czoru przed snem opo­wia­dała mi bajki, która tań­czyła do muzyki, jaką tylko ona sły­szała, wstała i mnie ude­rzyła.

Boże w nie­bie­siech, ależ była silna. Nic nie poczu­łem, dopóki nie runą­łem w błoto. A potem usia­dła mi na piersi i poczu­łem smród zgni­li­zny i świe­żej krwi w jej odde­chu, a gdy jej kły musnęły mi szyję, wie­dzia­łem, że zaraz umrę. Spoj­rza­łem w jej puste oczy i mimo nie­na­wi­ści i stra­chu pra­gną­łem tego.

Cie­szy­łem się na to.

Jed­nakże coś wtedy się we mnie obu­dziło. Jak niedź­wiedź, który budzi się głodny z zimo­wego snu. Gdy moja sio­stra otwo­rzyła gni­jące usta, zła­pa­łem ją za gar­dło. Boże, była dość silna, żeby zmiaż­dżyć kości na pro­szek, ale mimo to udało mi się ją ode­pchnąć. Kiedy dra­pała mnie po twa­rzy zakrwa­wio­nymi pal­cami, poczu­łem żar zale­wa­jący mi rękę, mro­wiący na każ­dym calu skóry. Coś mrocz­nego. Coś głę­bo­kiego. I z wrza­skiem, od któ­rego wnętrz­no­ści zamie­niły mi się w wodę, Amélie cof­nęła się, łapiąc się za bul­go­cącą skórę na gar­dle.

Czer­wona para buch­nęła jej ze skóry, jakby krew w żyłach dziew­czyny się zago­to­wała. Czer­wone łzy spły­nęły po policz­kach, gdy wrza­snęła. Do tego czasu krzyki Celene spra­wiły, że cała wio­ska zbie­gła się do nas. Silne ręce zła­pały Amélie i odrzu­ciły, kiedy wójt przy­ło­żył pochod­nię do jej sukienki. Amélie zapło­nęła jak ogni­sko na Jed­no­ro­dziny. Julieta czoł­gała się z moją sie­kierą wbitą w głowę, kiedy ją też pod­pa­lili. Dźwięk, jaki wyda­wała z sie­bie, pło­nąc… Boże, to było… bez­bożne. Sie­dzia­łem w bło­cie z Celene, która przy­kuc­nęła obok, i patrzy­li­śmy, jak nasza sio­stra wiruje niczym żywa pochod­nia. Ostatni maka­bryczny taniec. Ojciec musiał trzy­mać matkę, żeby nie rzu­ciła się w ogień. Jej krzyki były gło­śniej­sze od krzy­ków Amélie.

Spraw­dzali mi gar­dło tuzin razy, ale nie mia­łem nawet zadra­pa­nia. Celene uści­skała mi rękę i zapy­tała, czy nic mi nie jest. Nie­któ­rzy ludzie patrzyli na mnie dziw­nie, zasta­na­wia­jąc się, jakim cudem prze­ży­łem. A père Louis ogło­sił, że to cud. Oznaj­mił, że Bóg oszczę­dził mnie dla wyż­szych celów.

Mimo to łaj­dak odmó­wił pocho­wa­nia obu dziew­czy­nek. „Umarły nie­wy­spo­wia­dane”, orzekł. Ich pro­chy zabrano na roz­staje dróg i roz­sy­pano, żeby ni­gdy wię­cej nie były w sta­nie odna­leźć drogi do domu. Grób mojej sio­stry miał na zawsze pozo­stać pusty na nie­po­świę­co­nej ziemi, a jej dusza została potę­piona na wieki. Mimo wszyst­kich jego pochwał ser­decz­nie znie­na­wi­dzi­łem za to tego kutasa Louisa.

Czu­łem na sobie zapach popio­łów Amélie przez wiele kolej­nych dni. Śni­łem o niej latami. Cza­sem Julieta przy­cho­dziła razem z nią. We dwie sia­dały na mnie i cało­wały mnie czar­nymi, jakże czar­nymi ustami. I cho­ciaż nie mia­łem poję­cia, co mi się przy­da­rzyło i jak, na Boga, prze­ży­łem, to jedno wie­dzia­łem z abso­lutną i nie­za­chwianą pew­no­ścią.

– Że Krewni naprawdę ist­nieją – domy­ślił się Jean-François.

– Nie. Myślę, że już wtedy w to wie­rzy­li­śmy w głębi serc, zim­no­krwi­sty. Och, wypu­dro­wani pano­wie z Augu­stin, Coste i Asheve uzna­liby nas za zaco­fa­nych, ale w Lor­son przy ogniu zawsze opo­wia­dało się o wąpier­zach, tan­cer­zach zmierz­chu, faerie i innych czar­cich pomio­tach. W nor­dlundz­kich pro­win­cjach potwory były rów­nie praw­dziwe jak Bóg i jego anio­ło­wie. Tyle że dzwony kaplicy wybiły wła­śnie połu­dnie, kiedy Amélie i Julieta wró­ciły do domu. Dzień naj­wy­raź­niej w ogóle im nie prze­szka­dzał. Wszy­scy wie­dzie­li­śmy, co działa na zgubę Umar­łych, jaka broń nas ocali: ogień, sre­bro, a przede wszyst­kim świa­tło sło­neczne.

Gabriel zamilkł na chwilę, zagu­bił się w myślach, szare oczy mu spo­chmur­niały.

– Widzisz, to był bez­dzień. Nawet wiele lat póź­niej w opac­twie San Michon żaden sre­bro­święty nie potra­fił wyja­śnić tego, co się stało. Opat Kha­lid twier­dził, że wielka gwiazda spa­dła na wscho­dzie, daleko, za morzami, i jej ogień wzbił tak gęsty dym, że prze­sło­nił słońce. Mistrz Sza­ro­ręki powie­dział nam, że doszło do kolej­nej wojny w nie­bie i Bóg zrzu­cił zbun­to­wane anioły z taką nie­na­wi­ścią, że zie­mia try­snęła w niebo i zawi­sła jak zasłona mię­dzy jego kró­le­stwem i pie­kłem. Nikt jed­nak tak naprawdę nie wie­dział, dla­czego welon prze­sło­nił niebo. Nikt nie wie­dział wtedy i moż­liwe, że nikt nie wie nawet teraz.

Wszy­scy ludzie w wio­sce wie­dzieli, że nasze dni stały się nie­mal tak ciemne jak noc i że stwo­rze­nia nocy krążą teraz swo­bod­nie pod­czas tych niby-dni. Sto­jąc na skrzy­żo­wa­niu dróg pod Lor­son, kiedy roz­rzu­cali pro­chy mojej sio­stry, trzy­ma­jąc za rękę Celene, gdy nasza matka wrzesz­czała jak obłą­kana, zro­zu­mia­łem. Myślę, że w głębi duszy wszy­scy zro­zu­mie­li­śmy.

– Co takiego? – dopy­ty­wał się Jean-François.

– Że to począ­tek końca.

– Nie trać ducha, che­va­lier. Wszyst­kie rze­czy mają swój koniec.

Gabriel uniósł wzrok, a jego krwi­sto­czer­wone oczy zabły­sły.

– Oui, wam­pi­rze. Jak naj­bar­dziej wszyst­kie.

III

Kolor pra­gnie­nia

– Co było potem? – zapy­tał Jean-François.

Gabriel wziął głę­boki wdech.

– Mama ni­gdy się nie otrzą­snęła po śmierci mojej sio­stry. Ni­gdy potem nie widzia­łem, żeby moi rodzice poca­ło­wali się. Jakby duch Amélie zabił w końcu to, co jesz­cze się mię­dzy nimi ucho­wało. Smu­tek zamie­nił się w pre­ten­sję, a pre­ten­sja w gniew. Opie­ko­wa­łem się Celene naj­le­piej, jak potra­fi­łem, ale wyra­stała na dia­bła wcie­lo­nego, zawsze szu­kała kło­po­tów albo zwy­czaj­nie sama je ścią­gała, jeśli nie mogła ich zna­leźć. Żałoba oka­le­czyła mamę, którą wypeł­niły pustka i gniew. Ojciec szu­kał ucieczki w butelce, a jego pię­ści stały się jesz­cze cięż­sze niż dotąd. Roz­kwa­szały usta i łamały palce.

Nie ma bole­ści więk­szej od tej, któ­rej doświad­czasz w poje­dynkę. Nie ma nocy ciem­niej­szych niż te, które spę­dzasz samot­nie. Można się jed­nak nauczyć żyć z każ­dym brze­mie­niem. Rany zabliź­niają się tak grubo, że w końcu stają się zbroją. Czu­łem, że coś we mnie nara­sta, jak nasiono cze­ka­jące w zim­nej ziemi. Myśla­łem, że tak to jest, gdy chło­piec staje się męż­czy­zną. A tak naprawdę nie mia­łem, kurwa, poję­cia, czym się sta­wa­łem.

Mimo wszystko dora­sta­łem. Byłem już słusz­nego wzro­stu, a dzięki pracy w kuźni sta­łem się twardy jak stal. Zaczą­łem zauwa­żać, że dziew­czyny w wio­sce zer­kają na mnie jak to młode dziew­czyny, szep­cąc mię­dzy sobą, gdy je mija­łem. Nie wie­dzia­łem jesz­cze wtedy dla­czego, ale coś we mnie je przy­cią­gało. Nauczy­łem się, jak zamie­niać szepty w uśmie­chy, jak uśmie­chy zamie­niać w coś jesz­cze słod­szego. Już nie kra­dłem poca­łun­ków, bo chęt­nie mi je dawano.

Pod­czas mojej pięt­na­stej zimy zaczą­łem cho­dzić na schadzki z dziew­czyną, która miała na imię Ilsa. Była córką wójta, sio­strze­nicą samego père Louisa. Oka­zało się, że potra­fię być prze­bie­głym sukin­sy­nem, jeśli zechcę. Zakra­da­łem się nocą do domu wójta, wspi­na­łem się po umie­ra­ją­cym dębie za oknem Ilsy. Szep­ta­łem do okna, ona zapra­szała mnie do środka, a potem tonę­li­śmy w despe­rac­kich, łap­czy­wych poca­łun­kach i tych pierw­szych nie­zręcz­nych piesz­czo­tach, które roz­pa­lają krew w żyłach mło­dego męż­czy­zny.

Moja matka tego nie pochwa­lała. Rzadko się kłó­ci­li­śmy, ale w kwe­stii Ilsy… Boże Wszech­mo­gący, dar­li­śmy koty, aż się niebo trzę­sło. Ostrze­gała mnie przed tą dziew­czyną raz za razem. Pew­nego wie­czoru sie­dzie­li­śmy przy stole, tata cichutko topił się w wódce, a Celene dzió­bała ziem­nia­czaną potrawkę, kiedy my z mamą wście­ka­li­śmy się na sie­bie. Znowu ostrze­gła mnie przed gło­dem, który w sobie noszę. Żebym uwa­żał, bo pożre mnie całego.

Mia­łem jed­nak już dość lęków rodzi­ców, że popeł­nię ten sam błąd, co oni. Roz­wście­czony stra­ci­łem cier­pli­wość, wyce­lo­wa­łem w ojca palec i krzyk­ną­łem:

– Nie jestem taki jak on! W niczym go nie przy­po­mi­nam!

Ojciec spoj­rzał na mnie wtedy, kie­dyś przy­stojny, a teraz roz­mię­kły i roz­mem­łany od alko­holu.

– Do dia­bła, pew­nie, że nie, ty bękar­cie.

– Rapha­elu! – krzyk­nęła matka. – Nie mów tak!

Spoj­rzał na nią z gorz­kim, tajem­ni­czym uśmiesz­kiem na ustach. Na tym sprawa mogłaby się skoń­czyć, gdyby lew we mnie nie wściekł się tak, że nie chciał się uspo­koić.

– Bogu dzięki, że jestem bękar­tem – odpo­wie­dzia­łem. – Lepiej nie mieć ojca w ogóle niż mieć za ojca takiego nic nie­war­tego śmie­cia jak ty.

– Jestem nic nie­wart, hę? – Ojciec spio­ru­no­wał mnie wzro­kiem, pod­no­sząc się. – Gdy­byś tylko wie­dział, jak dowio­dłem swo­jej war­to­ści, chłop­cze. Pięt­na­ście lat i nie powie­działem ani jed­nego słowa, wycho­wu­jąc grzech, jakim jesteś.

– Jeśli jestem grze­chem, to jestem twoim grze­chem. I tylko dla­tego, że byłeś na tyle głupi, żeby spło­dzić syna dziew­czy­nie, któ­rej nie poślu­bi­łeś, nie zna­czy…

Nie powie­dzia­łem niczego wię­cej. Jego pięść ude­rzyła jak pod­czas setek poprzed­nich wie­czo­rów. Mama krzy­czała, jak to zawsze ona. Jed­nakże tego wie­czoru pięść ojca nie tra­fiła w cel. Zamiast tego zatrzy­ma­łem ją rap­tem kilka cali od mojej twa­rzy. Byłem wyż­szy od niego, ale on miał ręce grube jak żona pie­ka­rza. Powi­nien być w sta­nie opę­dzić się ode mnie jak od muchy. A jed­nak pchną­łem go do tyłu, a on wytrzesz­czył oczy wstrzą­śnięty. Krew zaczęła mi dud­nić w żyłach, gdy ude­rzył głową o pale­ni­sko, a potem zaczęła ryczeć w cie­niach za moimi oczami. Kiedy upadł, widzia­łem, że roz­ciął głowę o półkę. Na rant polała się jasna i błysz­cząca czer­wień.

Krew.

Oczy­wi­ście widzia­łem już krew w swoim życiu. Roz­ma­zaną na moich poła­ma­nych pal­cach, na opuch­nię­tej twa­rzy. Ni­gdy jed­nak nie zauwa­ży­łem, jaki żywy ma kolor, nie zwró­ci­łem uwagi, że jej słony, żela­zi­sty i kwietny aro­mat przy­pra­wia o zawrót głowy, pomie­szany teraz z pie­śnią mojego walą­cego mło­tem serca. W gar­dle mi zaschło, język mia­łem jak ze sta­rej wypra­wio­nej skóry, żołą­dek zamie­nił się mi w roz­wartą, bez­denną dziurę, gdy wycią­gną­łem drżącą rękę ku roz­le­wa­ją­cej się coraz sze­rzej kałuży.

– Gabe? – szep­nęła Celene.

– Gabrielu! – krzyk­nęła mama.

I jak czar, który pry­ska, gdy zakra­cze wrona, to uczu­cie znik­nęło. Ten ból. Ta wysu­szona na pył tęsk­nota. Sta­łem na drżą­cych nogach, patrząc mamie w oczy. Widzia­łem tam nie­wy­po­wie­dziane sekrety. Zgrozę, brze­mię z każ­dym rokiem coraz cięż­sze.

– Co się ze mną dzieje, mamo?

Ona tylko pokrę­ciła głową, klę­ka­jąc obok ojca.

– To jest w tobie, Gabrielu. Mia­łam nadzieję… Modli­łam się do Boga, żeby tak nie było.

– Co jest we mnie?

Nic nie odpo­wie­działa, wpa­tru­jąc się w cie­nie na pod­ło­dze.

– Matko, powiedz mi! Pomóż mi!

Spoj­rzała mi w oczy. Ta lwica, która mnie wycho­wała, która nauczyła mnie nosić moje nazwi­sko jak koronę. Spo­strze­głem w niej wtedy despe­ra­cję matki, która zrobi wszystko, żeby chro­nić swoje młode, gdy zda sobie sprawę, że zostało jej już tylko jedno, co może uczy­nić.

– Nie potra­fię, kocha­nie, ale może znam kogoś, kto będzie potra­fił.

Nie mia­łem poję­cia, o co jesz­cze zapy­tać. Nie zna­łem odpo­wie­dzi, któ­rej potrze­bo­wa­łem. Mama nie chciała wię­cej ze mną roz­ma­wiać, a Celene zaczęła pła­kać, więc jak zwy­kle zają­łem się sio­strą. Od tego wie­czoru nic już nie było takie jak dotąd. Pró­bo­wa­łem poroz­ma­wiać z ojcem, niech mi Bóg dopo­może, nawet go prze­pro­si­łem, ale on ani razu nawet na mnie nie spoj­rzał. Patrzy­łem, jak wali w kowa­dło, jak ści­ska w pię­ści młot. Wiel­gachne i strasz­liwe były te jego ręce. Pamię­tam, jak zamy­kały się wokół mnie, gdy byłem małym chłop­cem, silne i cie­płe, kiedy poka­zy­wał mi, jak zasta­wić sidła albo zamach­nąć się mie­czem. Pamię­tam, jak zaci­skały się w węzły i spa­dały niczym grad. Two­rzył rze­czy, ten mój ojciec, i nisz­czył. Zda­łem sobie sprawę, że może jedną z rze­czy, które znisz­czył, byłem ja sam.

Jedy­nym azy­lem dla mnie były ramiona Ilsy. Ucie­ka­łem w nie tak czę­sto, jak się dało, zakra­da­łem się o każ­dej porze i wcho­dzi­łem do niej przez okno. Spo­ty­ka­li­śmy się tam, gdzie słowa tra­ciły na zna­cze­niu. Oboje zosta­li­śmy wycho­wani w Jed­nej Wie­rze i widmo grze­chu zawsze nad nami wisiało. Jed­nakże nawet sam Bóg nie jest w sta­nie wejść mię­dzy dziew­czynę i chłopca, któ­rzy naprawdę sie­bie pra­gną. Żadne pismo święte, król ani prawo na tym świe­cie nie mają takiej mocy.

Pew­nej nocy byli­śmy bli­sko. Tak bli­sko, że aż pło­nę­li­śmy. Jej koszula nocna leżała odrzu­cona na bok, moje spodnie były roz­sz­nu­ro­wane, wargi mnie bolały od naci­sku jej ust. Bli­skość nagiego ciała dziew­czyny przy­pra­wiała mnie o zawrót głowy, a pożą­da­nie było jak nara­sta­jące we mnie pra­gnie­nie. Czu­łem zapach jej żądzy, napeł­niał mi płuca i spra­wiał ból. Dłu­gie kasz­ta­nowe włosy Ilsy splą­tały się mię­dzy moimi pal­cami, gdy czu­łem jej ruchliwy język obok swo­jego.

– Kochasz mnie? – szep­ną­łem.

– Kocham – odpo­wie­działa.

– Pra­gniesz mnie? – spy­ta­łem.

– Pra­gnę – wes­tchnęła.

Prze­tur­la­li­śmy się na łóżku, jej oddech stał się szyb­szy, jej oczy nie widziały nikogo poza mną.

– Ale nie możemy, Gabrielu. Nie możemy.

– To żaden grzech – pro­si­łem, cału­jąc jej szyję. – Masz całe moje serce.

– A ty moje – szep­nęła. – Ale to czas mojej krwi mie­sięcz­nej. Powin­ni­śmy zacze­kać.

Poczu­łem ciarki w brzu­chu na te słowa. I cho­ciaż ode­zwała się znowu, ja sły­sza­łem tylko słowo „krew”. A potem zda­łem sobie sprawę, że wła­śnie ten zapach, wła­śnie to pożą­da­nie roz­brzmiewa we mnie ogłu­sza­ją­cym rykiem.

Nie potra­fił­bym ci powie­dzieć, dla­czego. Nie zasta­na­wia­łem się nad powo­dami w tam­tej chwili. Powę­dro­wa­łem jed­nak ustami niżej, po gład­kich wzgó­rzach i doli­nach jej ciała. Czu­łem sza­leń­cze bicie jej serca pod pal­cami, gdy wędro­wa­łem dłońmi po jej kształ­tach. Zady­go­tała, gdy okrą­ży­łem języ­kiem jej pępek, zamru­czała cicho w pro­te­ście, kiedy roz­chy­li­łem jej nogi i wsu­nęła palce w moje włosy. A potem pochy­li­łem się mię­dzy jej uda i przy­ci­sną­łem do niej usta, czu­jąc, jak drży. Cząstka mnie była wtedy rap­tem pięt­na­sto­let­nim chło­pa­kiem, ner­wo­wym jak wio­senne jagnię, który tylko prosi, żeby mu pozwo­lić słu­żyć, i pra­gnie tylko zado­wo­lić. Za to resztę mnie, więk­szość mnie, prze­peł­niał głód mrocz­niej­szy niż wszystko, co zna­łem.

Ilsa przy­ci­snęła palce do ust, zaci­ska­jąc uda wokół mojej głowy, a ja wsu­ną­łem w nią język i posma­ko­wa­łem. Boże, czu­łem ten smak i pra­wie osza­la­łem. Sól i żelazo. Jesień i rdza. Zale­wały mi język i odpo­wia­dały na wszyst­kie pyta­nia, o jakich ni­gdy nawet nie pomy­śla­łem, żeby je zadać. Bo odpo­wiedź na nie była taka sama.

Zawsze taka sama.

Krew.

Krew.

Odna­la­złem peł­nię, o jakiej nawet nie myśla­łem, że jest osią­galna. Zna­la­złem spo­kój, w jakiego ist­nie­nie nie wie­rzy­łem. Czu­łem tę dziew­czynę wijącą się w pościeli i szep­czącą moje imię i cho­ciaż chwilę wcze­śniej obie­ca­łem jej swoje serce, to była niczym, niczym poza tym, co mogła mi dać, skar­bem zamknię­tym za drzwiami jedwa­bi­stej świą­tyni, przy­wo­łu­ją­cym mnie bez słowa. Wyczu­łem poru­sze­nie w dzią­słach, prze­su­ną­łem języ­kiem po zębach i poczu­łem, że stają się ostre jak noże. Sły­sza­łem puls w udach Ilsy przy­ci­śnię­tych mocno do moich uszu, usi­ło­wa­łem obró­cić głowę, gdy zapro­te­sto­wała słabo. A potem, niech Bóg mi dopo­może, wbi­łem w nią zęby, a ona wygięła plecy w łuk, napi­na­jąc każdy mię­sień i odchy­liła głowę, przy­cią­ga­jąc mnie moc­niej, sta­ra­jąc się nie krzy­czeć.

Pozna­łem wtedy kolor pra­gnie­nia. To była czer­wień.

Czym jestem? Co ja robię? Na Boga, co się ze mną dzieje? Można by się spo­dzie­wać, że takie myśli wypeł­niły mi głowę. Pyta­nia, jakie zadałby sobie każdy zdrowy na umy­śle czło­wiek. Ja jed­nak niczego takiego nie myśla­łem. Ist­niały tylko moje usta na skó­rze Ilsy i potok z prze­gry­zio­nej żyły zale­wa­jący mi usta. Piłem jak wysu­szony pia­sek pustyni roz­le­głej na tysiąc lat. Piłem, jakby świat się koń­czył i tylko jeden ostatni haust mógł go ura­to­wać, mógł ura­to­wać mnie, nas wszyst­kich od wiel­kiego finału cze­ka­ją­cego w ciem­no­ści. Nie potra­fi­łem prze­stać. Nie prze­sta­łem.

– Prze­stań…

Szept Ilsy prze­rwał bez­gra­niczny hymn w mojej gło­wie, chór naszych połą­czo­nych ude­rzeń serc. Jej serce sła­bło, biło kru­che i deli­katne jak u pora­nio­nego ptaka, a moje dud­niło silne jak ni­gdy dotąd. Mimo to ta cząstka mnie, która kochała tę dziew­czynę, zdała sobie sprawę, co robi reszta. W końcu ode­rwa­łem usta. Ze zgrozy zaparło mi dech w piersi.

– O Boże…

Krew. Na pościeli. Na jej udach i w moich ustach. A kiedy czar mojego poca­łunku prysł, kiedy mroczne pożą­da­nie, jakie ją ogar­nęło, odpły­nęło, Ilsa też zoba­czyła, co zro­bi­łem. Zwie­rzęca cząstka jej istoty wygrała i cho­ciaż unio­słem ręce, żeby ją uci­szyć, otwo­rzyła posi­niałe usta i krzyk­nęła. To był krzyk dziew­czyny, która zro­zu­miała, że nie ma już potwora pod łóż­kiem. Że potwór jest w łóżku, razem z nią.

Usły­sza­łem czy­jeś kroki, ktoś biegł. Ciche prze­kleń­stwo. Ilsa znowu krzyk­nęła, w jej oczach pło­nęła czy­sta zgroza. I ta sama zgroza ogar­nęła mnie, zamie­nia­jąc mi wnętrz­no­ści w wodę. Trwoga chłopca, który skrzyw­dził kogoś, kogo kocha; chłopca leżą­cego w łóżku z dziew­czyną, któ­rej ojciec nad­biega wła­śnie kory­ta­rzem; chłopca, który obu­dził się z kosz­maru i odkrył, że sam jest kosz­ma­rem.

Drzwi otwo­rzyły się z impe­tem. Sta­nął w nich wójt w koszuli noc­nej, ze szty­le­tem w ręce. Krzyk­nął:

– Dobry Boże Wszech­mo­gący!

A ja zwlo­kłem się z zakrwa­wio­nego łóżka z rękami i pod­bród­kiem zala­nymi szkar­ła­tem. Ilsa wciąż krzy­czała, wójt ryk­nął i zamach­nął się ostrzem. Wyrwał mi się słaby okrzyk, gdy poczu­łem ogni­stą linię na ple­cach, ale już ucie­ka­łem, poru­sza­łem się tak szybko, że świat wokół mnie roz­ma­zał się, wysko­czy­łem przez okno w ciem­ność.

Wylą­do­wa­łem boso w bło­cie, pod­cią­gną­łem spodnie, poty­ka­jąc się. Ręce mia­łem czer­wone i lep­kie. Sły­sza­łem, że wio­ska się budzi, krzyki Ilsy nio­sły się ponad błot­ni­stym pla­cem, roz­legł się tupot butów war­tow­ni­ków i małe świa­tełka zapa­lały się w ciem­no­ści.

Byłem zagu­biony i samotny i Bóg jeden wie, dokąd bie­głem. Z okrop­nym zdu­mie­niem zda­łem sobie sprawę, że noc wokół mnie żyje, pło­nie jasno i pięk­nie tak jak kie­dyś dzień. Nogi mia­łem jak ze stali, serce grzmiało mi w piersi, czu­łem się w każ­dym calu jak lew, któ­rego imię nosi­łem. W tam­tej chwili byłem żywy i prze­stra­szony jak ni­gdy w życiu, ale odzy­ska­łem jasność myśle­nia na tyle, żeby zada­wać sobie pyta­nia: co się ze mną dzieje? Co zro­bi­łem? Czy Amélie prze­ka­zała mi cząstkę swo­jej klą­twy? Czy też byłem czymś cał­kiem innym?

Zaczął padać śnieg. Sły­sza­łem, że w kościele biją dzwony. A ja bie­głem przed sie­bie ku jedy­nemu miej­scu, w jakim mogłem zna­leźć bez­pie­czeń­stwo. Do kogo ucieka młode, wam­pi­rze, gdy gonią je wilki? Do kogo woła żoł­nierz, wykrwa­wia­jąc się na polu?

– Do matki – odpo­wie­dział Jean-François.

– Do matki. – Gabriel poki­wał głową. – Pró­bo­wała mi coś powie­dzieć tam­tej nocy, kiedy powa­li­łem ojca. Tam­tego wie­czoru krew po raz pierw­szy mnie wezwała. Wpa­dłem więc do chaty i zawo­ła­łem matkę. Wstała z łóżka. Moja sio­strzyczka patrzyła na mnie wiel­kimi prze­stra­szo­nymi oczami, widząc krew na moich rękach i twa­rzy. Ojciec wark­nął:

– Boże, coś ty zro­bił, chłop­cze?

Celene modliła się szep­tem. Matka zaś objęła mnie i szep­nęła:

– Nie oba­wiaj się, kocha­nie. Wszystko będzie dobrze.

Cięż­kie pię­ści zało­mo­tały do drzwi, roz­le­gły się gniewne głosy. Rodzice spoj­rzeli po sobie, ale tata nawet nie drgnął. Z zaci­śnię­tymi w cie­niutką linie ustami moja lwica owi­nęła się sza­lem, wzięła mnie za zakrwa­wioną rękę i wypro­wa­dziła z powro­tem na zimno.

Cze­kało na nas pół wio­ski. Nie­któ­rzy trzy­mali lampy, żagwie albo ikony Odku­pi­ciela. Wójt stał wśród nich, podob­nie jak père Louis. Kapłan ści­skał egzem­plarz Testa­men­tów, jakby to był miecz. Uniósł świętą księgę i wska­zał mnie, chry­piąc z tym samym świą­to­bli­wym prze­ko­na­niem, z któ­rym prze­klął moją sio­strę.

– Wyna­tu­rze­nie!

Mama krzyk­nęła w pro­te­ście, ale nie było jej sły­chać w panu­ją­cym wokół zgiełku. Drugi kowal, który pod­ku­wał w wio­sce konie, zła­pał mnie za rękę. Jed­nak krew, którą skra­dłem, dud­niła gorąca i czer­wona w pustce we mnie, więc ode­pchną­łem go i pole­ciał w powie­trze jak wiązka słomy. Kolejni męż­czyźni naparli, a ja wal­czy­łem, czu­jąc, jak kości pękają i ciało rwie się w moich rękach. Rzu­cili się jed­nak na mnie całą chmarą, a kapłan ryczał:

– Powal­cie go! W imię Boga!

– Jest jed­nym z nich! – Ktoś krzyk­nął.

– Prze­padł jak jego sio­stra! – ryk­nął ktoś inny.

Mama zaczęła krzy­czeć, Celene prze­kli­nała i gdzieś pośród tumultu sły­sza­łem, że mój ojciec też wrzesz­czy, woła­jąc, że jestem tylko chłop­cem, zwy­kłym chłop­cem. Czu­łem, jak tłum pod­nosi mnie z ziemi zakrwa­wio­nego i na wpół przy­tom­nego, i pomy­śla­łem wtedy o Amélie tań­czą­cej i wyją­cej, gdy pło­nęła. Zasta­na­wia­łem się, czy czeka mnie ten sam los. Spoj­rza­łem w oczy père Louisowi, temu łaj­da­kowi, który odmó­wił pochówku mojej sio­strze, i moje usta wypeł­niła nie­na­wiść.

– Ty pier­do­lony wia­ro­łomny tchó­rzu! – wark­ną­łem. – Modlę się, żebyś umie­rał z krzy­kiem!

Wystrzał roz­darł powie­trze, huk pisto­letu z zam­kiem koło­wym zadźwię­czał mi w uszach. Ciżba zamarła, wszyst­kie spoj­rze­nia skie­ro­wały się na postaci nad­jeż­dża­jące powoli błot­ni­stą drogą.

Było ich dwóch, dosia­dali bia­łych wierz­chow­ców jak anioły śmierci ze stro­nic Testa­men­tów. Na przo­dzie jechał chudy jego­mość, wymi­ze­ro­wany jak strach na wró­ble. Nosił gruby szy­nel z czar­nej skóry. Trój­gra­nia­sty kape­lusz miał nacią­gnięty mocno na oczy, koł­nierz zasznu­ro­wany wysoko, na ustach i nosie. Jedyne, co widzia­łem, to pasmo wło­sów w kolo­rze słomy. I oczy. Tęczówki miał w naj­ja­śniej­szym odcie­niu zie­leni, ale białka tak prze­krwione, że były wła­ści­wie czer­wone. Wiózł płó­cienny wór prze­wie­szony przez grzbiet krzep­kiego tun­dro­wego kuca. Kształt w worze przy­wo­dził na myśl czło­wieka. Na ramie­niu jeźdźca sie­dział smu­kły, sza­ro­pióry i zło­to­oki sokół.

Drugi jeź­dziec był młod­szy, bar­dziej bar­czy­sty, ale znowu pra­wie nie widzia­łem jego twa­rzy. Nosił się podob­nie jak pierw­szy, u pasa miał miecz w pochwie. Patrzył na tłum spod nacią­gnię­tego na czoło trój­gra­nia­stego kape­lu­sza nie­bie­skimi jak lód oczami.

Śnieg padał coraz moc­niej, mróz prze­ni­kał moją nagą skórę. Jeźdźcy mieli małe myśliw­skie latar­nie przy sio­dłach, świa­tło bły­skało na mar­z­ną­cych gru­bych płat­kach spa­da­ją­cych z nieba i srebr­nych sied­mio­gwiaz­dach wyha­fto­wa­nych na ich pier­siach.

Ojciec tym­cza­sem przy­niósł swój stary wojenny miecz, na co dzień wiszący na ścia­nie. Mamie zaparło dech w piersi, włosy wymknęły jej się z war­ko­cza. Celene stała z zaci­śnię­tymi pię­ściami, mój mały dia­beł wcie­lony wyszedł naprzód, żeby bro­nić star­szego brata, gdy kuce powoli zbli­żały się do naszego domu. Wszy­scy wyczu­wa­li­śmy powagę chwili. Przy­glą­da­jąc się tym obcym przy­by­szom, zauwa­ży­łem, jak wspa­niałe są ich wierz­chowce i jak ele­gancki jest krój ich płasz­czy, zwró­ci­łem uwagę, że nić, którą wyha­fto­wano gwiazdy, nie jest po pro­stu srebrna w kolo­rze, ale została zro­biona z praw­dzi­wego sre­bra. Przy­wódca scho­wał pisto­let do wewnętrz­nej kie­szeni szy­nela i zawo­łał, prze­krzy­ku­jąc pieśń mojego pulsu:

– Jestem frère Sza­ro­ręki, sre­bro­święty z San Michon. – Wska­zał na mnie. – Przy­je­cha­łem po tego chłopca.

IV

Jagnię na rzeź

Wiatr wył jak głodny wilk, śnieg przy­kle­jał się do mojej zakrwa­wio­nej skóry. Spoj­rza­łem na père Louisa i zoba­czy­łem, że jego obli­cze spo­chmur­niało.

– Mon­sieur, ten chło­pak prak­ty­kuje czary i obmier­złe rytu­ały krwi. Jest zły. Jest prze­klęty!

Gniewny pomruk poniósł się wśród zebra­nych. Jed­nakże męż­czy­zna zwany Sza­ro­rę­kim się­gnął za pazu­chę i wyjął weli­nowy zwój. Zdo­biła go cesar­ska pie­częć – jed­no­ro­żec i pięć skrzy­żo­wa­nych mie­czy na stward­nia­łej pla­mie czer­wo­nego wosku.