Conan obieżyświat (4) ebook

CONAN

WYDANIE KOMPLETNE

CONAN

CONAN

Z

CYMERII

CONAN

PIRAT

CONAN

OBIEŻYŚWIAT

następny tom

CONAN

RYZYKANT

Mapa na wyklejce powstała na podstawie notatek i szkiców Roberta E. Howarda oraz map stworzonych przez P. Schuylera Millera, Johna D. Clarka, Davida Kyle’a i L. Sprague’a de Campa.

Notki biograficzne przed opowiadaniami zostały napisane na podstawie artykułu P. Schuylera Millera i dr. Johna D. Clarka Prawdopodobny przebieg kariery Coruna (A Probable Outline of Conan's Career) opublikowanym w The Hyborian Age (Los Angeles, 1938) oraz na podstawie rozszerzonej wersji tego eseju p.t. Nieoficjalna biografia Conana Cymeryjczyka (An Informal Biography of Conan the Cimmerian), którego autorami są P. Schuyler Miller, John Clark i L. Sprague de Camp, a który został opublikowany w czasopiśmie poświęconym twórczości Howarda Amra (tom 2, nr 8).

Robert E. HowardL. Sprague de CampLin Carter

CONAN

OBIEŻYŚWIAT

przekładZbigniew A. KrólickiRobert P. Lipski

Katowice 1991Wydawnictwo PiK

tytuł oryginału:

CONAN THE WANDERER

Ilustracja na obwolucie

Frank Frazetta

projekt obwoluty

Tadeusz Łuczejko

Mapa i strony tytułowe

Zbigniew Mielnik

Redaktor

Ryszard Borys

Black Tears: pierwodruk w 1968 roku w tym tomie.

Shadows in Zamboula: pierwodruk w październikowym numerze Weird Tales, 1935.

The Devil in Iron: pierwodruk w sierpniowym numerze WeirdTales, 1934.

The Flame Knife: pierwodruk w Tales of Conan, Gnome Press, 1955

Copyright © 1968 by L. Sprague de Camp

Copyright © by Wydawnictwo Amber, Poznań 1991

For the polish translation copyright © by Zbigniew A. Królicki and Robert P. Lipski

Wydano przy współpracy Roberta Szmidta

Typografia i skład PiK, Katowice

Druk Z-dy Fotopoligraficzne Ruda Śl.

ISBN 83-85264-00-0 całość

ISBN 83-85264-03-5 tom 4

SPIS TREŚCI

Wstęp

L. Sprague de Camp

Czarne łzy

(Black Tears)

L. Sprague de Camp i Lin Carter

W potrzasku

Kraina duchów

Niewidzialna śmierć

Nieśmiertelna królowa

Ręka

Zillah

Demon z zaświatów

Żywy trup

Twarz Gorgony

Trzecie oko

Cienie w Zambouli

(Shadows in Zamboula)

Robert E. Howard

Łomot bębna

Nocni goście

Sługa kapłana

Tańcz, dziewczyno, tańcz!

Stalowy demon

(The Devil in Iron)

Robert E. Howard

1.

2.

3.

4.

5.

6.

Płomienny nóż

(The Flame Knife)

Robert E. Howard i L. Sprague de Camp

Noże w ciemności

Czarna Kraina

Ukryci

Szepczące miecze

Maska spada

Upiór z wąwozów

Śmierć w pałacu

Osaczona sfora

Zguba Yanaidar

WSTĘP

Twórca Conana, Robert E. Howard (1906-36), urodził się w Peaster w Teksasie, a większość swego życia spędził w samym środku tego stanu, w Cross Plains. W ciągu swego krótkiego życia (zakończonego samobójstwem w wieku trzydziestu lat) wyprodukował ogromną ilość popularnej beletrystyki: sportowej, kryminalnej, historycznej, przygodowej, westernów, science fiction i opowieści grozy, nie wspominając już o wierszach i licznych utworach fantasy. Z kilku jego cykli heroic fantasy największą popularność zyskały opowieści o Conanie. Osiemnaście z nich doczekało się publikacji za życia autora, osiem innych (w różnych stadiach zaawansowania: od luźnych fragmentów i szkiców fabuły do kompletnych rękopisów) znaleziono w papierach Howarda po roku 1950. Niekompletne opowiadania zostały dokończone przez Lina Cartera i przeze mnie.

Ponadto we wczesnych latach pięćdziesiątych przerobiłem cztery niepublikowane teksty Howarda - przygodowe opowiadania osadzone w realiach średniowiecznego lub współczesnego Orientu - na opowieści z cyklu conanowskiego: zmieniłem imiona, usunąłem anachronizmy i wprowadziłem elementy zjawisk nadprzyrodzonych. Okazało się to nietrudne, gdyż bohaterowie Howarda są do siebie podobni jak garnitury szyte z tego samego materiału i ostatecznie opowieści te są przynajmniej w trzech czwartych lub czterech piątych oryginalnymi dziełami Howarda.

Najdłuższą z nich jest „Płomienny nóż”. Howard napisał ją w roku 1934 jako liczącą 42.000 słów krótką powieść o przygodach we współczesnym mu Afganistanie, zatytułowaną „Przeznaczenie o trzech ostrzach”. Jej bohaterem był Francis X. Gordon, należący do wielkiej howardowskiej rodziny muskularnych, awanturniczych, irlandzkich poszukiwaczy przygód występujący w kilku opublikowanych opowiadaniach o przygodach w krainach Wschodu. W „Przeznaczeniu o trzech ostrzach” odkrywa tajemnice kultu, który jest współczesnym wariantem średniowiecznych Asasynów. Gdy pierwotnej wersji utworu nie udało się sprzedać, Howard skrócił ją w roku 1935 do 24.000 słów, ale i ta nie znalazła nabywcy. Opowiadanie wykazuje wpływy Harolda Lamba i Talbota Mundy’ego. Obecna wersja, której jestem współautorem, liczy 31.000 słów i pod względem długości jest kompromisem pomiędzy obiema wersjami Howarda.

Carter i ja napisaliśmy też kilka pastiszy opartych na wzmiankach w notatkach i listach Howarda, aby wypełnić luki w sadze. Prezentowane w niniejszym tomie „Czarne łzy” są jednym z nich.

Wszystkie te opowiadania należą do podgatunku literatury fantastycznej, który znawcy określają jako „heroic fantasy” lub czasami „literaturę szermierki i magii”. Akcja takich utworów rozgrywa się w wymyślonej starożytności lub średniowieczu - czasami na Ziemi takiej, jaką była dawno temu albo będzie w odległej przyszłości, czasami na innej planecie albo zgoła w innym wymiarze - w każdym razie gdzieś, gdzie działa magia, a nowoczesna technologia jeszcze nie została odkryta. Przykładami tego gatunku - poza cyklem o Conanie - mogą być „The Worm Ouroboros” E.R. Eddisona, trylogia „Władca Pierścieni” J.R.R. Tolkiena, „The Weil of the Unicom” Fletchera Pratta i opowieści Fritza Leibera o Fafhrd i Grayu Mouserze. Dobrze napisane utwory tego gatunku są źródłem najlepszej zabawy, jaką można znaleźć w literaturze.

Wśród kilku sztandarowych postaci howardowskiej fantasy Cymeryjczyk Conan jawi się jako bohater nr i. Conan żył, kochał i podróżował w świecie wymyślonej Ery Hyboryjskiej, około dwunastu tysięcy lat temu, pomiędzy zatonięciem Atlantydy a początkiem znanej nam historii. Ów, gigantycznej postury, barbarzyński awanturnik z posępnej, zacofanej krainy na północnych kresach, Cymerii, w bitwach, pojedynkach i karczemnych burdach przemierzył pół świata brodząc w rzekach krwi i pokonując wrogów zarówno śmiertelnych, jak i nadprzyrodzonych, by w końcu zostać królem potężnego hyboryjskiego królestwa - Akwilonii.

Przybywszy do królestwa Zamory (patrz mapa) jako surowy, niezgrabny i nie uznający żadnych praw młodzieniec, przez kilka lat wiódł Conan tam i w sąsiednich krajach niebezpieczny żywot złodzieja. Zmęczony w końcu tą głodową egzystencją, zaciągnął się jako najemnik do wojsk Turanu. Przez kolejne dwa lata wiele podróżował i pogłębiał swoje umiejętności łucznicze i jeździeckie.

W rezultacie kłótni o kobietę ze swoim zwierzchnikiem Conan uciekł z Turanu. Po zakończonej niepowodzeniem próbie poszukiwania skarbów w Zamorze i krótkiej wizycie w rodzinnej Cymerii rozpoczął karierę najemnego żołnierza w królestwach hyboryjskich. Okoliczności - jak zwykle gwałtowne - czynią zeń pirata u wybrzeży Kush. Towarzyszy mu shemicka piratka Belit i załoga krwiożerczych czarnoskórych. Po śmierci Belit Conan zostaje wodzem jednego z czarnych plemion, potem służy jako najemnik w Shemie i południowych państwach hyboryjskich.

Jeszcze później pojawił się jako przywódca kozaków - banitów, wędrujących po stepach pomiędzy krajami hyboryjskimi a Turanem. Dowodził też pirackim statkiem na wielkim, śródlądowym Morzu Vilayet.

Służąc jako kapitan w gwardii królowej Taramis w Khauranie, Conan został schwytany przez wrogów królowej, którzy go ukrzyżowali. Gdy nadleciał sęp, próbując wydziobać mu oczy, Conan odgryzł ptakowi głowę. (Nie znajdziecie twardszego bohatera.) Zaporoskanin Olgierd Władysław, przywódca bandy Zuagirów (koczownicze plemię wschodnich Shemitów, zamieszkujące pustynię), natknął się na Conana w tym krytycznym momencie i uratował go - zresztą dla swoich własnych celów. Gdy narosły tarcia pomiędzy Conanem a Olgierdem, zawzięty Cymeryjczyk bezlitośnie pozbawił Olgierda przywództwa bandy, którą - po przywróceniu tronu królowej Taramis — poprowadził na wschód, by łupić Turańczyków. W tym miejscu zaczyna się ta historia.

L. Sprague de Camp

przeł. Ryszard Borys

CZARNE ŁZY

L. Sprague de CampLin Carter

Pomógłszy królowej Taramis odzyskać tron Conan udaje się zeswymi Zuagirami na wschód grabić turańskie miasteczka i karawany. Cymeryjczyk ma trzydzieści jeden lat i jest w szczytowej formie. Już drugi rok spędza wśród synów pustyni - najpierw jako zastępca Olgierda, a później jako ich wódz. Jednak okrutny i energiczny król Yezdigerd szybko reaguje na wyczyny Conana; wysyła silny oddział, który ma go złapać w pułapkę.

1

W potrzasku

Bezlitosne słońce prażyło z rozpalonego do białości nieba.

Nagie, wyschnięte piaski Shan-e-Sorkh, Czerwonego Pustkowia, kąpały się w tym buchającym jak z pieca żarze. Nic nie poruszało się w nieruchomym powietrzu; nieliczne kolczaste krzaki porastające niskie, obsypane piachem pagórki wznoszące się murem na skraju Pustkowia nawet nie drgnęły.

Tak samo, jak ukryci za nimi żołnierze, którzy czujnie obserwowali szlak.

W tym miejscu jakiś pradawny konflikt sił natury pozostawił głęboką szczelinę w skarpie. Wieki erozji poszerzyły ją, lecz wciąż był to wąski parów - idealne miejsce na zasadzkę. Przez cały długi, upalny ranek na szczytach pagórków krył się oddział turańskich żołnierzy. Omdlewając z gorąca w swoich długich kolczugach i łuskowych pancerzach, czekali z obolałymi kolanami i pośladkami. Ich kapitan, emir Boghra Chan, klnąc pod nosem znosił niewygody długiego oczekiwania razem ze swoimi podkomendnymi. Gardło miał wyschnięte jak stary rzemień i piekł się w swojej zbroi niczym jagnię na rożnie. W tej przeklętej krainie śmierci i palącego słońca człowiek nawet nie mógł się porządnie spocić - suche powietrze pustyni chciwie wypijało każdą kroplę wilgoci, pozostawiając ciało wyschnięte jak pomarszczony język stygijskiej mumii.

Emir zamrugał i potarłszy powieki zmrużył oczy przed blaskiem, wypatrując krótkich błysków światła. To ukryty za wydmą zwiadowca lustrem przekazywał sygnały oczekującemu na szczycie pagórka dowódcy.

Niebawem można już było dostrzec chmurę pyłu. Otyły, czarnobrody szlachcic turański uśmiechnął się i zapomniał o niewygodach. Zdrajca-informator chyba rzeczywiście zasłużył na te ogromne pieniądze, które mu wypłacono!

Wkrótce Boghra Chan mógł już rozróżnić poszczególnych wojowników, jadących rzędem na drobnych, pustynnych konikach. Kiedy banda odzianych w powiewne, białe chałaty Zuagirów wyłoniła się z chmury pyłu wzbijanego przez kopyta wierzchowców, turański oficer mógł dojrzeć nawet ich ciemne, wychudłe twarze o orlich rysach - tak przejrzyste było powietrze pustyni i tak jasno świeciło słońce. Turańczyk upajał się tym widokiem niczym czerwonym, aghrapurskim winem z prywatnych zapasów młodego króla Yezdigerda.

Ta banda rabusiów od lat grasowała na pograniczu Turanu, plądrując miasta, składy handlowe i podróżujące tędy karawany kupieckie - najpierw pod wodzą zatwardziałego zaporoskijskiego zbója, Olgierda Władysława, później, od przeszło roku, dowodzona przez jego godnego następcę - Conana. W końcu turańskim szpiegom wysłanym do wiosek przyjaźnie nastawionych do rabusiów udało się znaleźć przekupnego członka bandy - niejakiego Vardanesa, nie Zuagira, lecz Zamoranina. Vardanesa łączyło przymierze krwi z obalonym przez Conana Olgierdem; nie tylko pałał żądzą zemsty, ale także chciał pozbyć się cudzoziemca, który przejął władzę nad bandą.

Boghra Chan w zadumie gładził długą brodę. Zamorański zdrajca był uśmiechniętym, wesołym zbójem, drogim sercu Turańczyka. Mały, chudy, zwinny i przystojny Vardanes, chełpliwy i zuchwały jak młody bóg, był miłym kompanem do bitki i wypitki, chociaż wyrachowanym i zdradliwym jak grzechotnik.

Zuagirowie wjeżdżali już do wąwozu. Na czele straży przedniej jechał Vardanes, dosiadający pięknej, karej klaczy. Boghra Chan podniósł rękę, stawiając swoich ludzi w pogotowiu. Chciał, żeby jak najwięcej Zuagirów wjechało do parowu, zanim zatrzaśnie szczęki pułapki. Tylko Vardanes zdoła wyjechać z wąwozu.

Kiedy jeździec na czarnym koniu wyłonił się spośród bloków piaskowca, Boghra gwałtownym ruchem opuścił dłoń.

— Bić psów! — zagrzmiał, wstając.

Grad strzał spadł na Zuagirów jak śmiercionośny deszcz. W jednej chwili równa kawalkada jeźdźców zmieniła się w kłębowisko wrzeszczących ludzi i wierzgających koni. Chmary strzał opadały na nich raz po raz. Synowie pustyni walili się na ziemię, kurczowo szarpiąc pierzaste bełty, które jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki wyrastały z ich ciał. Konie rżały przeraźliwie, gdy ostre groty rozcinały ich boki. Obłok dławiącego pyłu uniósł się w górę spowijając parów. Był tak gęsty, że Boghra Chan kazał swoim łucznikom zaprzestać na chwilę, strzelania, aby nie marnowali strzał. Ten nagły przypływ skąpstwa zgubił go. Wśród zgiełku dał się słyszeć donośny, dźwięczny głos, który opanował zamieszanie:

— Na zbocza! Na nich!

Głos należał do Conana. W chwilę później gigantyczna postać Cymeryjczyka pojawiła się na stromym stoku. Barbarzyńca gnał jak szalony w górę na swoim olbrzymim, dzikim rumaku. Ktoś mógłby sądzić, że tylko głupiec lub wariat może szarżować pod górę na stromym zboczu pokrytym sypkim piaskiem i odłamkami zwietrzałej skały, ale Conan nie był ani jednym, ani drugim. Istotnie, ogarnęła go szalona żądza odwetu, lecz ta ponura, pociemniała od słońca twarz i oczy płonące pod zmarszczonymi brwiami jak dwa błękitne płomienie należały do zahartowanego w bojach, doświadczonego wojownika. Wiedział, że często jedynym wyjściem z zasadzki jest zaskoczenie przeciwnika jakimś niespodziewanym ruchem.

Zdumieni wojownicy turańscy na moment zapomnieli o swych lukach. Z chmury pyłu wypadła na nich wyjąca horda rozwścieczonych Zuagirów, którzy pieszo lub konno zdołali się wdrapać na szczyt pagórka. W jednej chwili pustynni wojownicy - liczniejsi, niż się emir spodziewał – runęli z wrzaskiem na turańskich żołnierzy; klnąc i wydając bojowe okrzyki siekli zakrzywionymi szablami.

Olbrzymi Cymeryjczyk jechał na czele atakujących. Strzały porwały mu biały chałat odsłaniając czarno błyszczącą zbroję, która okrywała imponująco umięśniony tors. Spod stalowego hełmu spływała zmierzwiona grzywa nie przyciętych włosów, powiewając za nim jak poszarpany proporzec; przypadkowa strzała zerwała mu zawój. Wpadł na rozszalałym ogierze między żołnierzy Yezdigerda niczym jakiś baśniowy olbrzym lub demon. Zamiast typowej, zuagirskiej szabli dzierżył wielki, dwusieczny miecz - najulubieńszą spośród licznych rodzajów broni, jakimi mistrzowsko władał. W jego poznaczonej bliznami dłoni ta długa, jasna jak lustro stal wycinała krwawą wyrwę w szeregach Turańczyków. Ostrze wznosiło się i opadało ze świstem, siejąc śmierć i zniszczenie. Każdy cios przecinał zbroje, ciała i kości, rozrąbując czaszki, odcinając kończyny lub rzucając ofiary na ziemię z połamanymi żebrami.

Nim minęło pół godziny było już po wszystkim. Żaden Turańczyk nie uszedł z życiem oprócz kilku, którzy wcześniej wzięli nogi z pas — i ich dowódcy. Półnagiego, utykającego i rozczochranego emira przyprowadzono przed Conana, który siedział na zziajanym wierzchowcu, ocierając zbroczony miecz połą chałata zerwanego z trupa.

Cymeryjczyk przywitał zgnębionego oficera groźnym spojrzeniem, nie pozbawionym domieszki sardonicznego humoru.

— No cóż, Boghra, znów się spotykamy! — mruknął.

Emir podniósł zakrwawioną twarz i zamrugał, nie wierząc własnym oczom.

— To ty! — szepnął.

Conan zachichotał. Dziesięć lat wcześniej, jako młody, wędrowny wagabunda, Cymeryjczyk służył w turańskiej armii. Opuścił jej szeregi dość pospiesznie - chodziło zdaje się o kochankę zwierzchnika - tak pospiesznie, że zapomniał uregulować dług: nie oddał przegranej w kości temu samemu emirowi, który teraz spoglądał na niego ze zdumieniem.

W tamtych czasach Conan i młody potomek szlacheckiego rodu, Boghra Chan, byli kompanami zarówno przy stole gry, jak i w winiarni czy domu uciech. Teraz, kilka lat później, Boghra wytrzeszczał oczy, pokonany w bitwie przez dawnego kompana, którego imienia jakoś nigdy nie łączył ze straszliwym przywódcą synów pustyni.

Conan zmierzył go zwężonymi oczyma.

— Czekaliście tu na nas, prawda? — mruknął.

Emir oklapł. Nie miał zamiaru udzielać żadnych informacji przywódcy rabusiów, nawet jeżeli był nim dawny kompan od kielicha. Jednak słyszał aż nazbyt wiele ponurych opowieści o sposobach, jakimi Zuagirowie zmuszają jeńców do zeznań. Tłusty i zniewieściały w wyniku długich lat książęcego życia, turański oficer obawiał się, że nie wytrzyma przesłuchania

Nieoczekiwanie okazało się, że było ono zbędne. Conan zauważył wcześniej Vardanesa - który zadziwił go tego ranka prosząc o przydzielenie komendy nad strażą przednią - podrywającego konia do galopu i wyjeżdżającego z wąwozu tuż przed niespodziewanym atakiem.

— Ile zapłaciliście Vardanesowi? — spytał nagle.

— Dwieście szekli srebra... — wymamrotał Turańczyk i urwał, zdumiony własną niedyskrecją.

Cymeryjczyk roześmiał się.

— Królewska zapłata, co? Ten uśmiechnięty łotr jak każdy Zamoranim krył zdradę na dnie swego podłego serca! Nigdy nie wybaczył mi tego, że wysadziłem z siodła Olgierda! — Conan zamilkł i zmierzył kpiącym spojrzeniem stojącego ze spuszczoną głową emira. — Nie, nie martw się, Boghra. Nie zdradziłeś żadnych tajemnic wojskowych; wydobyłem je z ciebie podstępem. Możesz wracać do Aghrapuru bez uszczerbku na swoim żołnierskim honorze.

Boghra Chan spojrzał nań z niedowierzaniem.

— Chcesz darować mi życie? — wychrypiał.

Conan skinął głową.

— Czemu by nie? Wciąż jestem ci winien ten worek złota, więc pozwól mi w ten sposób uregulować dług. Jednak na drugi raz uważaj, kiedy zastawiasz pułapkę na wilki. Czasem wpada w nią tygrys.

2

Kraina duchów

Dwa dni ostrej jazdy przez czerwone piaski Shan-e-Sorkh nie doprowadziły do schwytania zdrajcy. Żądny jego krwi Cymeryjczyk nieubłaganie gnał swoich ludzi. Okrutny kodeks pustyni domagał się Śmierci Pięciu Pali dla każdego, kto zdradził towarzyszy i Conan był zdecydowany dopilnować, żeby Zamoranin poniósł tę karę.

Drugiego dnia wieczorem rozbili obóz w cieniu skały ze zwietrzałego piaskowca, sterczącej z rdzawych piasków niczym kikut jakiejś pradawnej, zrujnowanej wieży. Zbrązowiałą od słońca twarz Conana przecinały głębokie bruzdy zmęczenia. Jego ogier był bliski utraty sił; ciężko robiąc bokami toczył pianę z pyska i ślinił się na widok czerpaka z wodą, który barbarzyńca podstawił mu pod nos.

Zuagirowie rozłożyli się na piasku, rozprostowując obolałe nogi i zesztywniałe ramiona. Napoili konie i rozniecili ogień, aby odstraszyć dzikie, pustynne psy. Conan słyszał skrzypienie rzemieni, gdy z juków wyciągano namioty i kociołki do warzenia strawy. Pod krokami obutych w sandały stóp zachrzęścił piasek. Cymeryjczyk odwrócił się i ujrzał pomarszczoną, okoloną bokobrodami twarz jednego ze swych zastępców. Był to Gomer; ciemnooki Shemita o haczykowatym nosie i tłustych, kruczoczarnych lokach wymykających się spod fałd zawoju.

— No? — mruknął Conan, wycierając boki zmęczonego rumaka długimi, wolnymi pociągnięciami twardej szczotki.

Shemita wzruszył ramionami.

— Dalej jedzie na południowy zachód — rzekł. — Ten łotr jest chyba z żelaza.

Conan zaśmiał się chrapliwie.

— To jego klacz jest z żelaza, a nie on. Vardanes jest z krwi i kości; przekonasz się o tym, kiedy przywiążemy go do pali i zostawimy na żer sępom!

W smętnych oczach Gomera czaił się dziwny niepokój.

— Conanie, może zrezygnujesz z pościgu? Każdy dzień zastaje nas głębiej w tej ziemi słońca i śmierci, gdzie żyją tylko żmije i skorpiony. Na ogon Dagona, jeśli nie zawrócimy, nasze kości na zawsze będą tu bieleć w słońcu!

— O, nie! — odparł Conan. — Jeżeli czyjeś kości będą tu bieleć, to nie nasze, a Zamoranina. Nie martw się, Gomer; niebawem go dogonimy. Może jutro? Przecież nie będzie tak gnał w nieskończoność.

— My też nie — protestował Gomer.

Urwał, czując na sobie badawcze spojrzenie niebieskich oczu.

— Zdaje się, że to nie wszystko, co cię gnębi, prawda? — spytał Conan. — Mów, człowieku. Wykrztuś to wreszcie!

Krępy Shemita wymownie wzruszył ramionami.

— Taak, masz rację. Ja... ludzie mówią... — wymamrotał i umilkł.

— Mów, człowieku, albo wyduszę to z ciebie!

— To... to jest Makan-e-Mordan! — wybuchnął Shemita.

— Wiem. Słyszałem już o Krainie Duchów. I co z tego? Boisz się bajania starych bab?

Gomer wyglądał na nieszczęśliwego.

— To nie są bajania, Conanie. Ty nie jesteś Zuagirem, nie znasz tej ziemi i jej niebezpieczeństw tak jak my, którzy żyjemy tu od dawna. Od tysięcy lat przekleństwo ciąży nad tą krainą, w głąb której z każdą godziną coraz bardziej się posuwamy. Ludzie boją się powiedzieć ci o tym, ale szaleją ze strachu.

— Dziecinne przesądy — warknął Cymeryjczyk. — Wiem, że trzęsą się ze strachu na samą myśl o legendarnych upiorach czy goblinach. Ja też słyszałem te historie, Gomerze. Przecież to tylko bajki, którymi można straszyć dzieci, nie dorosłych mężczyzn. Powiedz swoim towarzyszom, żeby uważali. Mój gniew jest silniejszy od wszystkich upiorów razem wziętych.

— Ale...

Conan przerwał mu ostro.

— Dość tej dziecinady, Shemito! Poprzysiągłem na Kroma i Mitrę, że dostanę tego zamorańskiego zdrajcę, choćbym miał zginąć! A jeśli będę przy tym musiał utoczyć trochę zuagirskiej krwi, uczynię to bez skrupułów! Teraz przestań jęczeć i chodź się napić. W gardle mi zaschło od tego przeklętego upału, a od tego gadania robi mi się jeszcze bardziej sucho!

Poklepawszy Gomera po plecach, Cymeryjczyk pomaszerował do ogniska, gdzie wojownicy wyładowywali z sakw wędzone mięso, suszone figi i daktyle, kozi ser i skórzane bukłaki z winem.

Jednak Shemita nie od razu poszedł za nim. Stał przez chwilę, patrząc na rubasznego Cymeryjczyka, którego rozkazów słuchał od prawie dwóch lat, od czasu gdy znaleźli go na krzyżu opodal murów Khauranu. Conan był tam kapitanem gwardii w służbie królowej Taramis. Czarownica Salome wspólnie z Constantiusem Sokołem, kothijskim wojewodą Wolnych Towarzyszy, odebrała królowej tron i podszyła się pod nią. Kiedy Conan zorientował się w zamianie, ujął się za Taramis i przegrał. Constantius kazał go ukrzyżować za miastem. Przypadkowo przejeżdżał tamtędy Olgierd Władysław, wódz zuagirskich rabusiów, który uwolnił barbarzyńcę, mówiąc, że jeśli przeżyje, może przyłączyć się do bandy. Conan nie tylko przeżył, ale okazał się tak zdolnym przywódcą, że niebawem zajął miejsce Olgierda w bandzie, której przewodził po dziś dzień.

Dziś jednak miała się skończyć jego władza. Gomer z Akharii westchnął z żalem. Przez ostatnie dwa dni Conan jechał na czele bandy ogarnięty bez reszty ponurą żądzą zemsty. Nie zdawał sobie sprawy z uczuć wzbierających w sercach Zuagirów. Gomer dobrze wiedział, że choć synowie pustyni wielbili Cymeryjczyka, przesądny lęk doprowadzi ich do krawędzi buntu i morderstwa. Podążyliby za swoim wodzem aż do samych wrót Piekła - ale nie w głąb Krainy Duchów.

Shemita podziwiał Conana, ale wiedział, że żadna siła nie skłoni go do poniechania zemsty. Pozostał tylko jeden sposób, aby ocalić go od śmierci z rąk własnych ludzi. Gomer wyjął z zanadrza białego chałata mały, zakorkowany flakonik zielonego proszku. Chowając go w dłoni przyłączył się do siedzącego przy ognisku Conana, aby wypić z nim kielich wina.

3

Niewidzialna śmierć

Kiedy Conan obudził się, słońce stało już wysoko na niebie. Rozgrzane powietrze drżało nad czerwonym piaskiem. Było gorąco, sucho i cicho, jak gdyby niebo zmieniło się w odwrócony do góry dnem, mosiężny garnek rozpalony do białości. Barbarzyńca z trudem podniósł się na kolana i objął rękami pulsujące skronie. Głowa bolała go jak po ciosie pałką. Podźwignął się na nogi i przez chwilę stał chwiejnie. Mrużąc oczy przed nieznośnym blaskiem, rozejrzał się wokół zamglonym wzrokiem. Był sam w tej spalonej słońcem, pozbawionej wody ziemi.

Ochrypłym szeptem przeklął przesądnych Zuagirów. Cała banda odjechała, zabierając ze sobą konie i prowiant. Obok leżały dwa worki z wodą. Te worki z koźlej skóry, kolczuga, chałat i miecz to wszystko, co zostawili mu dawni towarzysze.

Conan osunął się na kolana i wyciągnął zatyczkę z jednego worka. Zamieszał ciepławy płyn i spłukał okropny smak w ustach pijąc oszczędnymi łykami, po czym niechętnie wcisnął korek z powrotem, nie ugasiwszy do końca dręczącego pragnienia. Chociaż marzył o tym, by opróżnić zawartość worka na obolałą głowę, rozsądek powstrzymywał go przed tym krokiem. Jeśli miął wyjść z życiem z tego piaszczystego piekła, będzie mu potrzebna każda kropla wody.

Mimo oszołomienia spowodowanego potwornym bólem głowy zrozumiał, co się stało. Jego Zuagirowie bardziej obawiali się tej dziwnej krainy niż swego wodza. Popełnił poważny, może nawet fatalny błąd, lekceważąc ostrzeżenia Gomera. Nie docenił wpływu, jaki miały przesądy na dusze pustynnych wojowników i przecenił swoją władzę nad nimi. Cymeryjczyk jęknął głucho i przeklął swoją arogancję i upór. Jeśli się nie poprawi, któregoś dnia może zapłacić za to życiem.

Może ten dzień właśnie nadszedł. Conan trzeźwo rozważył szanse. Nie były zbyt duże. Przy oszczędnym racjonowaniu wody wystarczy mu na dwa dni, najwyżej na trzy, jeśli zaryzykuje popadnięcie w szaleństwo i jeszcze bardziej ograniczy racje. Nie miał żywności ani konia, co oznaczało, że musi liczyć na własne nogi.

No dobrze, pójdzie pieszo. Tylko w którą stronę? Oczywistą odpowiedzią było: z powrotem drogą, którą przybył. Jednak pewne racje przemawiały przeciw temu rozwiązaniu. Najistotniejszym czynnikiem była odległość. Od ostatniego wodopoju dzieliły go dwa dni konnej jazdy. Piechur może poruszać się w najlepszym wypadku o połowę wolniej od jeźdźca. To oznaczało, że gdyby zawrócił i ruszył drogą, którą tu przybył, to musiałby co najmniej przez dwa dni obyć się bez wody...

Conan zastanawiał się, trąc nieogoloną szczękę i próbując zapomnieć o łupaniu pod czaszką. Odurzony umysł z trudem formował rozsądne myśli. Powrót po własnych śladach nie był najlepszym pomysłem, to pewne, skoro najbliższa woda znajdowała się o cztery dni marszu...

Barbarzyńca spojrzał przed siebie, na ginące za horyzontem ślady uciekającego Zamoranina.

Może powinien dalej go ścigać? Wprawdzie trop wiódł w głąb niezbadanej krainy, ale właśnie fakt, że kraina była niezbadana przemawiał za takim postępowaniem. Tuż za najbliższymi wydmami mogła czekać oaza.

W tych okolicznościach trudno było dokonać wyboru, ale Conan wybrał wyjście, które wydawało mu się lepsze. Narzuciwszy chałat na okryte kolczugą ramiona i zawiesiwszy na plecach sakwy z wodą i miecz ruszył za Vardanesem.

Słońce zawisło nieruchomo na rozpalonym do białości niebie. Spoglądało w dół niczym oko jakiegoś gigantycznego cyklopa, patrząc na maleńką, wolno poruszającą się postać, która brnęła z trudem przez czerwone piaski. Potrzebowało całej wieczności, aby spłynąć po ogromnym łuku pustego nieba ku zachodowi, by umrzeć tam na purpurowym, pogrzebowym stosie. Szkarłatna, wieczorna łuna cicho zasnuła nieboskłon i zesłała wydmom odrobinę błogiego chłodu wraz z miękkimi cieniami i lekkim wietrzykiem.

Conan nie czuł już nóg. Zmęczenie przytępiło wszelki ból - barbarzyńca kuśtykał naprzód na kończynach zesztywniałych jak dwa kamienne słupy poruszane jakąś magiczną siłą. Opuściwszy głowę na masywną pierś wlókł się noga za nogą, marząc o odpoczynku, lecz wiedząc, że teraz, w wieczornym chłodzie, może przebyć jeszcze długi dystans.

Pył dławił go w gardle, a śniadą twarz pokrywała gruba, czerwona maska przylepionego do skóry piasku. Godzinę temu wypił łyk wody; następny mógł wypić nie wcześniej, jak po zapadnięciu zmroku, kiedy nie będzie mógł już dostrzec śladów Vardanesa i iść dalej.

Tej nocy dręczyły go dziwne, koszmarne sny, pełne niewyraźnych, trójokich bestii, smagających go rozżarzonymi do czerwoności łańcuchami.

Słońce stało już wysoko na niebie, kiedy otworzył oczy. Wiedział, że czeka go kolejny gorący dzień. Podniósł się z trudem. Każdy mięsień bolał go, jakby wepchnięto weń małe igły. Wstał jednak, wypił łyk wody i ruszył naprzód.

Wkrótce stracił poczucie czasu, lecz nieugięta wola wiodła go dalej i dalej; zataczał się, lecz uparcie szedł po śladach kopyt.

Jego umysł pogrążył się w urojeniach, ale wciąż kołatały się w nim trzy myśli: trzeba iść po śladach, oszczędzać wodę i utrzymać się na nogach. Wiedział, że jeżeli upadnie, to nie zdoła się już podnieść. A jeśli tak się stanie, jego kości pozostaną tu, by na wieki bieleć w czerwonym piasku pustyni.

4

Nieśmiertelna królowa

Vardanes z Zamory stanął na szczycie pagórka i oniemiały ze zdziwienia patrzył na roztaczający się przed nim widok.

Od pięciu dni, od czasu gdy Turańczycy zastawili nieudaną zasadzkę na Zuagirów, jechał jak szalony, ledwie odważając się zatrzymać na godzinę czy dwie, aby dać wierzchowcowi odpocząć. Gnał go strach tak przeraźliwy, że niemal odbierający zmysły.

Dobrze znał mściwość pustynnych rabusiów. Wyobraźnia podsuwała mu przerażające sceny tortur, jakim poddadzą go dawni kompani, jeśli wpadnie w ich ręce. Kiedy zobaczył, że szala zwycięstwa przechyla się na korzyść Zuagirów, pogalopował w głąb pustyni. Wiedział, że ten diabeł wcielony, Conan, zmusi Boghrę Chana do wyjawienia imienia zdrajcy i natychmiast rzuci się za nim w pogoń razem ze zgrają żądnych krwi jeźdźców. Niełatwo też zrezygnują z pogoni za towarzyszem, który ich zdradził.

Jego jedyną szansą była ucieczka w nieprzebyte obszary Shan-e-Sorkh. Chociaż Vardanes był urodzonym w mieście, kulturalnym i wykształconym Zamoraninem, koleje losu rzuciły go między synów pustyni, których dobrze poznał. Wiedział, że już sama nazwa „Czerwone Pustkowie” przejmuje ich grozą i że ich prymitywna wyobraźnia zaludnia pustynię wszelkimi potworami i demonami, jakie człowiek wymyślił. Nie obchodziło go, dlaczego pustynne szczepy tak bardzo obawiały się Czerwonego Pustkowia, wystarczyło mu, że strach powstrzyma kompanów przed pościgiem.

Jednak Zuagirowie nie zawrócili. Dzieliła go od nich tak niewielka odległość, że nieustannie widział za sobą chmurę kurzu wzbijanego kopytami ich koni. Dzień po dniu Vardanes gnał naprzód, do utraty sił, byle tylko utrzymać tę dzielącą ich odległość.

Po pięciu dniach nie wiedział, czy wciąż jeszcze jadą jego tropem, lecz wkrótce nie miało to już mieć żadnego znaczenia. Skończyła mu się żywność i woda; pędziła go teraz już tylko nadzieja znalezienia na tym bezkresnym pustkowiu oazy lub źródła.

Jego koń, oblepiony zaschniętym, czerwonym błotem tam, gdzie kurz pustyni przywarł do spienionych boków, chwiejnie kroczył naprzód, jakby poruszany czarodziejską siłą. Czarna klacz była bliska śmierci. Tego dnia upadła już siedem razy i tylko ciosy bata zmusiły ją do powstania. Wierzchowiec nie był już w stanie nieść go dalej i Vardanes musiał iść pieszo, ciągnąc rumaka za uzdę.

Czerwone Pustkowie pobrało okrutną daninę od Zamoranina: urodziwy młodzieniec stał się żywym szkieletem, poczerniałym od słońca. Spod zmierzwionych, zlepionych loków spoglądały nabiegłe krwią oczy. Spuchniętymi i popękanymi wargami mamrotał nieustannie modlitwy do Isztar, Seta, Mitry i tuzina innych bogów.

Nagle, gdy z utrudzonym wierzchowcem wdrapał się na szczyt kolejnego rzędu wydm, spojrzał w dół i zobaczył bujną zieleń doliny, usianej kępami szmaragdowozielonych palm daktylowych.

Pośród tej żyznej doliny wznosiło się małe, otoczone murami miasteczko. Kopulaste dachy i przysadziste wieże wystawały spoza ozdobionego stiukami muru, w którym tkwiły wielkie wrota, osadzone na zawiasach z polerowanego brązu, lśniącego w słońcu jak czerwony płomień.

Miasto wśród tej nieprzebytej pustyni? Żyzna dolina z chłodnym cieniem wielkich drzew, bujną murawą i kępami wiotkich lotosów — w samym sercu tej jałowej ziemi? To niemożliwe!

Vardanes zadrżał, zamknął oczy i oblizał spierzchnięte wargi. To musi być fatamorgana, złudzenie rozkojarzonych zmysłów! Z zakamarków pamięci wygrzebał okruch na pół zapomnianej wiedzy, nabytej przed laty, gdy jako młodzik pobierał nauki. Fragment legendy o Przeklętym Akhlat.

Wytężył pamięć, usiłując przypomnieć sobie coś więcej. Wyczytał to w starej, stygijskiej księdze, którą jego nauczyciel przechowywał w zamykanej skrzyni z sandałowego drzewa. Nawet jako jasnooki młodzik Vardanes zdradzał ciekawość, chciwość i złodziejskie ciągoty. Pewnej ciemnej nocy otworzył zamek wytrychem, po czym z nabożną czcią i odrazą przejrzał złowrogą księgę, kryjącą mroczną wiedzę minionych wieków. Skreślony pajęczym pismem na pergaminie ze smoczej skóry tekst opisywał dziwne obrzędy i ceremonie. Na kartach księgi roiło się od tajemniczych hieroglifów sięgających czasów dawnych królestw zła - Lemurii i Acheronu, które rozkwitły i upadły u zarania dziejów.

Na pokreślonych pentagramami stronicach zapisano fragmenty różnych ponurych ceremonii, których celem było przywoływanie koszmarnych demonów z mrocznych otchłani leżących za gwiazdami, z chaosu, jaki według starożytnych magów panował poza granicami kosmosu. Jeden z tych ceremoniałów napomykał tajemniczo o „przeklętym, nawiedzonym przez demony Akhlat, wśród Czerwonej Pustyni stojącym, kędy opętani rządzą władzy magowie przywołali Demona Otchłani ku swej wieczystej żałości..., Akhlat, którym Nieśmiertelna włada po dziś dzień, szerząc strach i grozę..., skazane na zagładę, przeklęte Akhlat, od którego nawet bogowie się odwrócili w zgorszeniu, zmieniając otaczającą je ziemię w wypalony ugór...”

Vardanes wciąż siedział w piasku przy zdychającej klaczy, kiedy wojownicy o posępnych twarzach pochwycili go i znieśli z pierścienia skalistych wzgórz otaczających miasto... do zielonych ogrodów, daktylowych palm i kęp lotosu... do wrót Przeklętego Akhlat.

5

Ręka Zillah

Conan budził się wolno, ale tym razem było zupełnie inaczej. Poprzednio przebudzenie było bolesne - z trudem podnosił ciężkie powieki, aby zaraz zmrużyć je przed wściekłym blaskiem słońca i powoli, z trudem stawał na nogi, aby chwiejnie ruszyć przez rozprażone piaski.

Tym razem budził się lekki, z błogim uczuciem sytości i wygody. Spoczywał na miękkich, jedwabnych poduszkach. Gęste markizy zakończone frędzlami osłaniały jego ciało przed słońcem. Leżał na posłaniu, czysty i nagi, jeśli nie liczyć świeżej przepaski biodrowej z białego płótna.

Cymeryjczyk obudził się gotów do walki lub ucieczki, jak zwierzę, którego egzystencja w dziczy zależy od umiejętności przeżycia. Spojrzał wokół nie wierząc własnym oczom. Jego pierwszą myślą było, że śmierć dopadła go w końcu i jego duch został wezwany do barbarzyńskiego raju, w którym Krom, bóg jego ludu, siedzi na tronie otoczony tysiącem herosów.

Obok jedwabnego posłania zobaczył srebrny dzban napełniony świeżą, czystą wodą.

Parę chwil później Conan podniósł ociekającą twarz znad dzbana przekonany, że w jakimkolwiek raju się znalazł, jest to raj rzeczywisty i namacalny. Pił chciwie, chociaż brak pieczenia w gardle i ustach świadczył, że już nie dręczyło go okropne pragnienie towarzyszące mu podczas pustynnej wędrówki. Jakaś karawana musiała go znaleźć na pustyni i umieścić w tym namiocie, żeby odzyskał zdrowie i siły. Opuszczając wzrok spostrzegł, że ktoś obmył mu tors i kończyny z czerwonego kurzu pustyni i nasmarował kojącą oparzenia maścią. Kimkolwiek byli jego wybawcy, karmili go i troskliwie się nim opiekowali, kiedy leżał nieprzytomny, majacząc.

Rozejrzał się po namiocie. Jego wielki, dwusieczny miecz leżał opodal, na hebanowej skrzyni. Conan ruszył ku niej czujnie jak ryś, cicho stawiając bose stopy... i zamarł słysząc za sobą brzęk zbroi.

Jednak tego melodyjnego dźwięku nie spowodował żaden wojownik, lecz smukła dziewczyna o sarnich oczach, która właśnie weszła do namiotu i stała patrząc na Cymeryjczyka. Ciemne, lśniące włosy spływały jej aż do pasa, a ów cichy brzęk wydawały wplecione w nie, maleńkie srebrne dzwoneczki.

Conan ocenił dziewczynę jednym spojrzeniem: młoda, jeszcze prawie dziecko, szczupła i ładna, o białym ciele błyskającym niepokojąco przez przejrzyste szaty. Na jej smukłych, wąskich dłoniach błyszczały wspaniałe klejnoty. Sądząc po złotych obręczach kolczyków i wielkich łagodnych oczach, nieznajomą należała do któregoś z ludów shemickich.

— Och! — wykrzyknęła. — Jesteś zbyt słaby, żeby wstawać! Musisz jeszcze odpocząć i odzyskać siły.

Mówiła językiem, który był jakąś odmianą shemickiego, pełnym archaizmów, ale na tyle do niego zbliżonym, że Cymeryjczyk mógł ją zrozumieć.

— Głupstwo, dziewczyno, nic mi nie jest — odparł w tej samej mowie. — Czy to ty mnie przyniosłaś? Od jak dawna tu jestem?

— Nie, mój panie, znalazł cię mój ojciec. Jestem Zillah, córka Enosha, władcy Przeklętego Akhlat. Znaleźliśmy twoje ciało wśród odwiecznych piasków Pustkowia trzy dni temu — odparła, zasłaniając oczy jedwabistymi rzęsami.

„Bogowie! — pomyślał — ależ śliczna dziewka.” Od tygodni nie widział kobiety; teraz otwarcie podziwiał pełne zarysy jej gibkiego ciała, ledwie ukryte przez przezroczyste szaty. Na policzki dziewczyny wypłynął delikatny rumieniec.

— Więc to twoje śliczne ręce pielęgnowały mnie, Zillah? — zapytał. — Dziękuję tobie i twemu ojcu za łaskę. Byłem bliski śmierci. Cóż za przypadek sprawił, że mnie znaleźliście?

Conan daremnie usiłował odszukać w pamięci jakieś miasto przypominające nazwą Przeklęte Akhlat, chociaż zawsze wydawało mu się, że zna wszystkie miasta południowych pustyń, jeżeli nie ze słyszenia, to w wyniku odbytych podróży.

— W rzeczy samej, nie był to przypadek: szukaliśmy cię — powiedziała Zillah.

Conan zmrużył oczy i dreszcz przebiegł mu po plecach; czuł kryjące się za tymi słowami niebezpieczeństwo. Jakaś nieuchwytna zmiana w rysach jego posępnej, nieruchomej twarzy powiedziała dziewczynie, że ma przed sobą człowieka o gwałtownym, dzikim usposobieniu, niepodobnego do łagodnych, cywilizowanych mężczyzn, jakich znała.

— Nie mieliśmy na myśli nic złego! — zaprotestowała, unosząc rękę obronnym gestem. — Chodź za mną, panie, a mój ojciec wszystko ci wyjaśni.

Conan przez moment stał spięty, zastanawiając się, czy Vardanes nie nasłał na niego tych ludzi. Złoto, które otrzymał od Turańczyków wystarczyłoby, żeby kupić z pół setki Shemitów.

Później rozluźnił mięśnie, starając się zagłuszyć w sobie budzącą się żądzę krwi. Wziął miecz i zarzucił pas na ramię.

— A więc prowadź mnie do Enosha, dziewczyno — rzekł chłodno. — Wysłucham jego opowieści!

Wyprowadziła go na zewnątrz. Conan wyprostował nagie ramiona i poszedł za nią.

6

Demon z zaświatów

Kiedy Zillah przyprowadziła Conana przed jego oblicze, Enosh ślęczał nad postrzępionym, wyblakłym papirusem, siedząc w czarnym fotelu z wysokim oparciem. Jego namiot był obwieszony ciemnopurpurowymi gobelinami; grube dywany tłumiły odgłos kroków. Na stojaku, którego podstawę tworzyły splecione cielska żmij z polerowanego mosiądzu, spoczywało czarne lustro o dziwnym kształcie. W jego hebanowej tafli migotały upiorne błyski.

Enosh wstał i dwornie powitał gościa. Władca miasta był wysokim, starszym mężczyzną, przygarbionym, choć starającym się trzymać prosto. Łysą czaszkę zakrywał zawojem ze śnieżnobiałego płótna. Jego twarz była pomarszczona ze starości, a czoło pobrużdżone od trosk; w czarnych oczach widniało znużenie i smutek.

Poprosił gościa, aby usiadł i kazał Zillah przynieść wina. Kiedy zakończono formalności, Conan zapytał nagle:

— W jaki sposób udało się wam mnie znaleźć, szejku?

Enosh zerknął na czarne lustro.

— Jakkolwiek nie jestem czarownikiem, mój synu, umiem robić użytek z kilku niezupełnie naturalnych sposobów.

— Jak to możliwe, że szukaliście mnie?

Enosh uniósł chudą, poznaczoną błękitnymi żyłkami dłoń, uspokajając podejrzliwego wojownika.

— Bądź cierpliwy, przyjacielu, a wszystko wyjaśnię — rzekł spokojnym, głębokim głosem.

Sięgnąwszy po niski taboret, odsunął na bok papirus i wziął podany srebrny puchar z winem.

Kiedy wypili, starzec rozpoczął opowieść:

— Przed wiekami chytry czarnoksiężnik z ziemi Akhlat uknuł spisek przeciw starej dynastii, która rządziła tą krainą od czasów upadku Atlantydy — rzekł powoli. — Przebiegłymi słowy przekonał ludzi, że ich władca - słaby, samolubny człowiek - jest wrogiem ludu, tak że powstali i rozszarpali króla na strzępy. Obwoławszy się kapłanem i prorokiem Nieznanych Bogów, udawał, że doznał objawienia. Głosił, że niebawem jeden z bogów osobiście zstąpi na ziemię, aby rządzić Świętym Akhlat - bo tak się wtedy nazywało.

Conan prychnął.

— Wygląda na to, że wy, Akhlatanie, jesteście równie łatwowierni jak inne znane mi nacje.

Stary człowiek uśmiechnął się ze znużeniem.

— Zawsze chętnie wierzy się w coś, czego się pragnie. Jednak plan tego czarnoksiężnika był straszniejszy, niż można by sobie wyobrazić. Za pomocą okropnych, tajemniczych zaklęć przywołał na ziemię demona z Otchłani, aby mu służył. Zniewoliwszy demona swoją sztuką czarodziejską, przedstawił go ludowi jako boginię, a siebie jako wyraziciela jej boskiej woli. Zdjęci nabożną czcią mieszkańcy Akhlat niebawem jęczeli gnębieni przez tyrana o wiele gorszego niż przedstawiciel starej dynastii.

Conan wyszczerzył zęby w drapieżnym uśmiechu.

— Często widziałem jak w wyniku przewrotów rządy obejmowali jeszcze gorsi władcy.

— Możliwe. W każdym razie tak było w tym wypadku. A z biegiem lat sprawy przybrały jeszcze gorszy obrót, bowiem czarnoksiężnik stracił kontrolę nad koszmarem, którego przyzwał z zaświatów. Demon zabił go i sam objął rządy. I włada po dziś dzień... — zakończył cicho.

Conan drgnął.

— A więc ten stwór jest nieśmiertelny? Jak dawno się to zdarzyło?

— Minęło więcej lat niż ziaren piasku na tej pustyni — rzekł Enosh. — I straszliwa bogini wciąż rządzi niepodzielnie w Przeklętym Akhlat. Sekret jej władzy polega na tym, że czerpie siłę życiową z każdej żyjącej istoty. Cała ta ziemia wokół nas była niegdyś zieloną, żyzną krainą, w której strumienie szemrały wśród daktylowych palm, a na trawiastych pagórkach pasły się liczne stada. Ta wampirzyca wyssała siły witalne całej krainy, z wyjątkiem doliny, w której stoi miasto. Oszczędziła Akhlat, ponieważ pozbawiona żywych stworzeń, które może wysysać, nie mogłaby utrzymać swej obecnej postaci i musiałaby powrócić do Otchłani.

— Na Kroma! — szepnął Conan, wysuszając puchar.

— Już od wieków — ciągnął Enosh — ta kraina zmienia się w martwe i jałowe pustkowie. Nasza młodzież zaspokaja straszliwe pragnienie bogini, tak samo jak nasze stada. Jej pragnienie jest nienasycone. Codziennie żąda ofiary i z każdym dniem jest ich mniej. Kiedy ustawicznie atakuje jedną i tę samą ofiarę, może to trwać od kilku dni do dwóch tygodni. Najdzielniejsi i najsilniejsi znoszą nawet i trzydzieści dni, zanim wyczerpie ich siłę życiową i musi dostać następne stworzenie.

Conan pogłaskał rękojeść miecza.

— Na Kroma i Mitrę, człowieku, dlaczego nie zabijecie tego potwora?

Starzec pochylił się ze znużeniem.

— Ona jest nieśmiertelna, nie można jej zranić — rzekł cicho. — Jej ciało to tylko zewnętrzna powłoka, utrzymywana nieugiętą siłą woli. Miecz czy strzała mogą zranić tylko to ciało; zagojenie rany to dla niej kwestia chwili. A siła życiowa, którą czerpie od innych, zostawiając z nich tylko suche skorupy, daje jej straszliwą moc odmładzania swojej postaci.

— Spalcie ją — warknął Conan. — Podpalcie jej pałac albo posiekajcie ją na kawałki i wrzućcie do ogniska!

— To niemożliwe. Chronią ją mroczne siły piekielnej magii. Paraliżuje swoim spojrzeniem każdego, na kogo spojrzy. Kiedyś aż stu wojowników zakradło się do Czarnej Świątyni, pragnąc położyć kres tej ponurej tyranii. Nie zostało po nich nic prócz żywego lasu nieruchomych postaci, służących jako strawa nienasyconemu potworowi.

Cymeryjczyk poruszył się niespokojnie.

— To dziwne, że jeszcze ktoś pozostał w tej przeklętej krainie! — zagrzmiał barbarzyńca. — Jak to się stało, że ta pijawka jeszcze nie wyssała do sucha wszystkich mieszkańców tej doliny? I dlaczego nie zapakowaliście swoich rzeczy w węzełki i nie uciekliście z tego nawiedzonego przez demona miejsca?

— W rzeczy samej, niewielu nas pozostało; ona spożywa nas i nasze stada szybciej, niż natura zdąża wyrównać ubytki. Przez wieki bogini zaspokajała swoją żądzę czerpiąc siłę życiową z kiełkujących roślinek, oszczędzając ludzi. Kiedy ziemia zmieniła się w pustynię, żywiła się naszymi stadami, później naszymi niewolnikami, a w końcu zaczęła się żywić samymi Akhlatanami. Niebawem zabraknie nas i Akhlat stanie się wymarłym miastem. Nie możemy opuścić tej ziemi, bo nie pozwala nam na to bogini, wyznaczając granice, których nie jesteśmy w stanie przekroczyć.

Conan potrząsnął głową, tak że nieprzycięta grzywa omiotła jego nagie, brązowe ramiona.

— Tragiczna jest twoja opowieść, starcze. Dlaczego mi ją opowiadasz?

— Ze względu na dawne proroctwo — powiedział spokojnie Enosh, podnosząc z taboretu postrzępiony i wyblakły rulon.

— Jakie proroctwo?

Enosh rozwinął częściowo rulon i wskazał palcem na rzędy liter tak dziwnych, że Conan nie mógł ich przeczytać, mimo że znał dość dobrze pismo shemickie.

— Proroctwo głosi — powiedział Enosh — że gdy dopełni się czas, kiedy nasz kres będzie bliski, Nieznani Bogowie, od których nasi przodkowie odwrócili się, aby oddawać cześć fałszywej bogini, ochłoną z gniewu i ześlą wybawcę, który zwycięży demona i zakończy jej panowanie. Ty, Conanie z Cymerii, jesteś tym wybawcą...

7

Żywy trup

Przez długie dni i noce Vardanes leżał w ciemnym lochu pod Czarną Świątynią Akhlat. Wrzeszczał, błagał, szlochał, klął i modlił się, lecz strażnicy w spiżowych hełmach spoglądali na to znudzonym wzrokiem i z kamiennymi twarzami, nie zwracając nań wcale uwagi, chociaż dbali o zaspokajanie jego potrzeb. Nie odpowiadali na żadne pytania. Nie dali się też przekupić, co bardzo go zdumiało. Jako typowy Zamoranin Vardanes nie potrafił sobie wyobrazić, że są ludzie, którzy nie pragną się wzbogacić; a jednak ci dziwni wojownicy ze swą staromodną mową i antycznymi zbrojami do tego stopnia nie interesowali się srebrem, które otrzymał od Turańczyków jako zapłatę za swoją zdradę, że nawet zostawili mu w kącie celi napełnione monetami juki.

Jednak dobrze się nim opiekowali: wykąpali go i nasmarowali pęcherze kojącym balsamem. I karmili obficie pieczonym mięsiwem, owocami i słodyczami. Dali mu nawet wina. Poznawszy w swoim czasie inne więzienia, Yardanes pojmował niezwykłość sytuacji. Czyżby - zastanawiał się niespokojnie - tuczyli go na rzeź?

Wreszcie któregoś dnia strażnicy wyprowadzili go z celi. Zamoranin uznał, że w końcu zostanie postawiony przed obliczem sędziego, aby odpowiedzieć za jakieś urojone przestępstwa, o które go oskarżą. Nabrał otuchy. Jeszcze nigdy nie spotkał urzędnika, którego łask nie można by kupić za srebro, które miał w jukach!

Jednak zamiast do sądu doprowadzono go mrocznymi i krętymi korytarzami przed potężne drzwi z zaśniedziałego brązu, ogromne niczym wrota samego Piekła. Brama ta była zamknięta na trzy rygle i wystarczająco mocna, aby powstrzymać szturm całej armii. Z widocznym na twarzach napięciem strażnicy w nerwowym pośpiechu otwarli wielkie wrota i wepchnęli więźnia do środka.

Wierzeje zamknęły się za nim ze szczękiem. Zamoranim znalazł się we wspaniałej sali z polerowanego marmuru. Wnętrze tonęło w gęstym, purpurowym półmroku i grubej warstwie kurzu. Wszędzie widoczne były dowody niszczącego działania czasu. Wiedziony ciekawością Vardanes ruszył naprzód.

Czy była to wielka sala tronowa, czy też nawa jakiejś gigantycznej świątyni? Nie potrafił odgadnąć. Najdziwniejszą rzeczą w tej rozległej, mrocznej sali, oprócz rzucającego się w oczy zaniedbania, były posągi, których gromady stały wszędzie wokół. W niespokojnym umyśle Vardanesa kłębił się rój niepokojących pytań.

Pierwszą zagadką był materiał, z którego zrobiono posągi. Podczas gdy salę zbudowano z kosztownego marmuru, statuy wykonano z jakiegoś zwykłego, szarego, porowatego kamienia, którego nie potrafił nazwać. Cokolwiek to było, materiał nie zaliczał się do atrakcyjnych. Wyglądał jak spróchniałe drewno, chociaż w dotyku był twardy jak skała.

Drugą tajemnicą był niezwykły talent nieznanego rzeźbiarza, którego zręczne ręce stworzyły te arcydzieła. Posągi wyglądały jak żywe; nawet najdrobniejsze szczegóły oddano nieprawdopodobnie wiernie: każda fałda szaty wydawała się być z prawdziwego materiału, widoczne były nawet pojedyncze włókna. Ta zdumiewająca wierność odnosiła się także do samych posągów. Wygląd i ustawienie tych figur z szarawego, podobnego do gipsu kamienia nie miało w sobie nic heroicznego czy majestatycznego. Stały w naturalnych pozach, setkami i tuzinami, tu i tam, bez ładu i składu. Przedstawiały wojowników i szlachtę, dziewczyny i młodzieńców, zgrzybiałych starców i stare baby, dorastające dzieci i niemowlęta. Najbardziej niepokojące było to, że kamienne rysy każdej postaci zastygły w grymasie bezgranicznego przerażenia.

Niebawem Vardanes zdał sobie sprawę, że w sali rozchodzi się dziwny szmer, coś jakby wielogłosowy szept, jednak tak słaby, że nie zdołał rozróżnić słów. Ten dziwny chór zdawał się dobiegać z największego gąszczu posągów. W miarę jak Vardanes zbliżał się do środka sali, zaczynał rozróżniać poszczególne odgłosy, które składały się na ten dźwięk: ciche, rozdzierające łkania, słabe jęki rozpaczy, mamrotanie modlitw, ochrypły śmiech, monotonny potok przekleństw. Te odgłosy zdawały się wydobywać z wielu ust, ale Zamoranin nie dostrzegł nigdzie żywej duszy. Mimo że bacznie rozglądał się wokół, nie spostrzegł w sali nikogo; był sam na sam z tysiącami posągów.

Pot wystąpił mu na czoło i skronie. Ogarnął go paniczny lęk. Z całego serca. zapragnął znaleźć się o tysiąc staj od tej przeklętej świątyni, w której niewidzialne istoty jęczały, płakały, mamrotały i śmiały się niesamowitym śmiechem.

Wtem ujrzał stojący na środku sali, górujący nad posągami złoty tron. Pożądliwym okiem złowił złoty błysk. Przecisnął się przez gąszcz posągów.

Na wspaniałym tronie spoczywało coś... może pomarszczona mumia zmarłego przed wiekami króla? Piszczele rąk przyciskała do zapadniętej piersi. Od stóp do głów chude ciało spowijał zakurzony całun. Czaszkę okrywała maska z kutego złota przedstawiająca twarz kobiety o nieziemskiej urodzie. W oczach Vardanesa zapalił się chciwy błysk. Zamoranin zapomniał o lęku dostrzegłszy osadzony na czole złotej maski kamień - ogromny czarny szafir lśniący jak trzecie oko w jasnej twarzy. Klejnot niezwykłej urody, wart fortunę.

Stojąc u stóp tronu Vardanes patrzył nań pożądliwie. Zamknięte oczy maski nadawały jej wyraz pogrążonej we śnie. Słodko i głęboko spała ta piękność o pełnych wargach. Ogromny, czarny szafir błyszczał kusząco... Zamoranin wyciągnął po niego rękę.

Drżącymi palcami zerwał maskę. Ujrzał pod nią brązową, wyschniętą twarz o zapadniętych policzkach, sczerniałą i twardą jak stary rzemień. Zadrżał, widząc złowrogo wykrzywione wargi.

Mumia otwarła oczy i spojrzała na niego.

Z nieartykułowanym okrzykiem Vardanes zatoczył się w tył; maska wypadła mu z pozbawionych czucia palców i z trzaskiem uderzyła o marmur posadzki. Para nieruchomych oczu patrzyła na niego szyderczo. A potem otworzyło się trzecie oko...

8

Twarz Gorgony

Conan cicho jak wielki kot skradał się przez las posągów, zaglądając w pokryte warstwą kurzu, cieniste nawy. Słabe światło lśniło na ostrej klindze wielkiego miecza, który dzierżył w dłoni. Nieustannie zerkał na boki, czując niepokojące mrowienie u nasady karku. To miejsce cuchnęło śmiercią; w powietrzu wisiał opar strachu.

Dlaczego dał się namówić Enoshowi na tę szaleńczą eskapadę? Nie był przecież zbawcą, wybawicielem ze starej przepowiedni ani świętym mężem zesłanym przez bogów, aby uwolnić Akhlat od nieśmiertelnego demona. Kierowała nim jedynie chęć zemsty.

Jednak mądry, stary szejk mówił tak dużo, że swoją wymową zdołał przekonać Conana, by podjął się tego ryzykownego zadania. Enosh użył dwóch argumentów, które przekonały nieufnego barbarzyńcę. Jednym z nich było to, że znalazłszy się w dolinie, Conan stał się więźniem bogini i nie będzie mógł ruszyć dalej, dopóki jej nie zabije. Drugim był fakt, że zamorańskiego zdrajcę więziono w podziemiach Czarnej Świątyni i niebawem czekał go nędzny koniec, jaki - o ile nie uda się temu jakoś zaradzić - spotka wszystkich mieszkańców doliny.

Tak więc Conan dostał się do świątyni sekretnym przejściem, które pokazał mu Enosh. Wszedł drzwiami ukrytymi w ścianie tej rozległej, mrocznej sali - w czasie, gdy Vardanes miał stanąć przed boginią.

Podobnie jak Zamoranin Conan także zauważył niespotykany realizm szarych posągów, ale w przeciwieństwie do Vardanesa, znał rozwiązanie tej zagadki. Odwrócił oczy od kamiennych twarzy i ich przerażenia. On również słyszał żałosne płacze i jęki. Gdy zbliżał się do środka ogromnej sali, łkania stały się głośniejsze. Zobaczył złoty tron i spoczywającą na nim mumię. Cicho zaszedł z boku.

Jeden z mijanych posągów odezwał się do niego i barbarzyńca o mało nie wrzasnął ze zdumienia. Zimny dreszcz przeleciał mu po plecach i pot wystąpił na czoło. Zrozumiał skąd rozchodziły się żałosne dźwięki i wstrząsnął się z odrazy. Ludzie stojący bliżej tronu nie byli całkiem martwi. Aż do szyi obrócili się w kamień, ale ich głowy żyły własnym życiem. Spoglądali na Cymeryjczyka z rozpaczą, błagając, aby zatopił miecz w ich jeszcze nie skamieniałych czaszkach.

Nagle Conan usłyszał przeraźliwy krzyk. Głos był mu znany, należał do Vardanesa. Czyżby bogini zabiła Zamoranina, zanim barbarzyńca zdążył wywrzeć na nim swą zemstę? Conan skoczył naprzód.

Ujrzał okropny widok. Vardanes stał przed tronem wybałuszając oczy i bełkocząc coś bez związku. Conan usłyszał zgrzyt kamienia i spojrzał w dół. Zdrajca stał jak przymurowany do posadzki, a jego stopy wolno przybierały szarawą barwę. Na oczach zdumionego Cymeryjczyka żywe ciało bladło i szarzało. Fala szarości wolno sunęła w górę, do kolan Vardanesa i po chwili jego nogi zmieniły się w popielatoszary kamień. Zamoranin próbował zrobić krok - lecz nie zdołał. Wydał przeraźliwy wrzask, a w oczach pojawił mu się paniczny lęk; strach, jaki można zobaczyć w ślepiach schwytanego w pułapkę zwierzęcia.

Zasiadająca na tronie bogini wydała cichy, suchy chichot. Patrząc na nią Cymeryjczyk ujrzał, jak wyschnięte, pomarszczone ramiona wypełniają się i nabierają kształtu, a ponury brąz śmierci ustępuje ciepłemu różowi życia. Z każdym haustem energii, jaką Gorgona wysysała z ciała Vardanesa, jej własne ciało odzyskiwało życie.

— Krom i Mitra! — syknął Conan.

Skupiwszy całą swą siłę woli na skamieniałym częściowo Zamoraninie, Gorgona nie zwracała uwagi na barbarzyńcę. Jej ciało szybko odzyskiwało kształt. Rozkwitała: biodra i uda zaokrągliły się pod szarym całunem, a pełne piersi napięły cienki materiał. Rozprostowała ramiona. Wilgotne, czerwone usta rozchyliły się w nowym wybuchu śmiechu - tym razem melodyjnego i dźwięcznego.

Szara fala sięgnęła już Vardanesowi do pasa. Conan nie wiedział, czy bogini zamierza pozostawić go tak, jak innych stojących najbliżej jej tronu, czy też wyssać go do cna. Zamoranin był młody i energiczny - dla bogini musiała to być prawdziwa uczta.

Kiedy skamienienie sięgnęło Vardanesowi do piersi, nieszczęśnik krzyknął okropnie - i był to najstraszliwszy dźwięk, jaki Conan słyszał z ludzkich warg. Barbarzyńca zareagował nań zupełnie instynktownie.

Jednym susem doskoczył do tronu; w nikłym świetle błysnęło spadające ostrze. Głowa Vardanesa spadła z ramion i z głuchym stukiem potoczyła się po marmurowej posadzce.

Pod wpływem uderzenia ciało Zamoranina zachwiało się i upadło. Kiedy z trzaskiem wyrżnęło o posadzkę, skamieniałe nogi popękały i skruszyły się. Drobne odłamki prysnęły na boki i krew tryskała z pęknięć obróconego w kamień ciała.

Tak zginął zdrajca Vardanes. Conan sam nie wiedział, czy zabił go powodowany żądzą zemsty, czy też odruchem litości - pragnieniem, by skrócić jego cierpienia.

Odwrócił się do bogini. Nie myśląc o tym co robi, odruchowo podniósł wzrok i napotkał jej spojrzenie.

9

Trzecie oko

Jej twarz była nieludzko piękna. Miękkie, wilgotne wargi wydawały się pełne i czerwone jak dojrzały owoc. Lśniące, hebanowe włosy spadały na perłowe ramiona i jedwabistymi pasmami spływały na pełne, owalne piersi. Była uosobieniem piękna - dopóki nie zauważyło się wielkiej, czarnej źrenicy na jej czole.

Trzecie oko napotkało spojrzenie Conana i uwięziło je. Było większe niż jakikolwiek ludzki narząd wzroku. Nie można było odróżnić zwykłych części oka: powieki, źrenicy i białka. Było całe czarne. Spojrzenie barbarzyńcy zdawało się w nim tonąć i gubić w bezkresnych oceanach mroku. Patrzył, zapomniawszy o mieczu w dłoni, o całym świecie. To oko było czarne jak pozbawione światła przestrzenie między gwiazdami. Wydało mu się, że stanął na krawędzi czarnej, bezdennej studni, zachwiał się i wpadł w nią. Spadał i spadał w gęste opary mroku, w ogromną, zimną otchłań zupełnej ciemności. Wiedział, że jeśli szybko nie odwróci oczu, będzie na zawsze stracony dla świata.

Zmobilizował całą swą siłę woli. Pot wystąpił mu na czoło, a mięśnie naprężyły się jak węże pod zbrązowiałą od słońca skórą. Dyszał ciężko.

Gorgona roześmiała się cichym, melodyjnym śmiechem, przepojonym zimną, okrutną drwiną. Conan poczerwieniał z wściekłości.

Gwałtownym wysiłkiem woli oderwał wzrok od czarnej źrenicy i wbił go w płyty posadzki. Słaby i oszołomiony, chwiał się na nogach. Zbierając wszystkie siły, aby utrzymać równowagę, zerknął na swoje stopy. Dzięki ci, Kromie! - wciąż były to stopy z krwi i kości, a nie z zimnego, popielatoszarego kamienia. Długa chwila, kiedy stał urzeczony spojrzeniem bogini, trwała w rzeczywistości tylko przez mgnienie oka, zbyt krótko, żeby zimna fala sięgnęła jego stóp.

Gorgona znów się zaśmiała. Stojący ze spuszczoną głową Conan poczuł jej moc. Mięśnie karku naprężyły mu się jak postronki w rozpaczliwym wysiłku, jakiego wymagało utrzymanie pochylonej głowy.

Wciąż spoglądał w dół. Przed nim, na marmurowej posadzce leżała cienka, złota maska z osadzonym w niej olbrzymim szafirem uosabiającym trzecie oko. Nagle patrzący na nią Conan zrozumiał, co powinien zrobić.

Tym razem podniósł nie tylko wzrok, ale i miecz. Ostrze ze świstem przecięło zastałe powietrze i spadło na drwiąco uśmiechniętą twarz bogini - rozcinając trzecie oko na dwoje.

Gorgona nie poruszyła się. Dwojgiem pozostałych, niebywale pięknych oczu patrzyła spokojnie na posępnego wojownika. Nagle na jej bladej twarzy zaszła okropna zmiana.

Z przeciętej źrenicy chlusnął ciemny płyn i spłynął po nieziemsko pięknym obliczu, niczym czarne łzy.

W jednej chwili bogini zaczęła się starzeć. Wraz z czarnym płynem wyciekającym z rozciętego oka uchodziły z niej ukradzione siły życia. Skóra pociemniała i pokryła się tysiącem zmarszczek. Pod brodą utworzyły się obwisłe fałdy. Płonące oczy stały się matowe i ślepe. Wspaniałe piersi obwisły i skurczyły się. Smukłe ręce zmieniły się w kościste szpony. Przez chwilę na tronie chwiała się skarlała, pomarszczona postać niewiarygodnie starej kobiety, po czym przegniłe ciało zmieniło się w suche jak pergamin strzępy i spleśniałe kości. Te skórzaste resztki osypały się z grzechotem na posadzkę i na oczach Conana zmieniły się w bezbarwny, szary proch.

Przez salę przeleciało jękliwe westchnienie. Wokół pociemniało, jakby jakieś niewidzialne skrzydła zasłoniły na moment sączące się z zewnątrz światło. Później wszystko minęło i rozwiał się niewidoczny opar zagrożenia, od wieków unoszący się w świątyni. Teraz była to tylko zakurzona, zaniedbana sala, wolna od nieziemskiego koszmaru.

Posągi pogrążyły się w wieczystym, kamiennym śnie. Kiedy Gorgona umknęła w inny wymiar, jej zaklęcia przestały działać, także i te, które utrzymywały okropną namiastkę życia w skamieniałych ofiarach. Conan odwrócił się i odszedł, zostawiając za sobą pusty tron, garść prochu na posadzce i spękaną, bezgłową statuę tego, który kiedyś był urodziwym, uśmiechniętym Zamoraninem.

— Zostań z nami, Conanie! — prosiła Zillah cichym, łagodnym głosem. — Teraz, gdy uwolniłeś nas od demona, oczekują cię najwyższe zaszczyty.

Conan uśmiechnął się słabo, wyczuwając w jej głosie coś więcej niż tylko obywatelską troskę o pozyskanie cennego ochotnika do dzieła odbudowy miasta. Zarumieniła się ze zmieszania pod jego śmiałym, płomiennym spojrzeniem.

Enosh przyłączył swój głos do nalegań córki. Zwycięstwo nad demonem odmłodziło go i dodało mu sił. Wyprostował przygarbione plecy i jego chód stał się sprężysty, a w głosie pojawiła się nowa, władcza nuta. Zaproponował Cymeryjczykowi bogactwa, zaszczyty i władzę, jeżeli zdecyduje się pozostać w odrodzonym mieście. Napomknął nawet, że nie miałby nic przeciwko temu, by Conan został jego zięciem.

Jednak barbarzyńca odmówił, dobrze wiedząc, że nie nadaje się do takiego spokojnego, monotonnego życia, jakie mu proponowano. Gładkie słówka niełatwo padały z warg człowieka, który większość życia spędził na polu bitwy, w winiarni lub domu uciech, jednak z największym taktem, na jaki było go stać, odrzucił wszystkie oferty.

— Nie, przyjaciele — rzekł. — Nie dla Conana z Cymerii osiadłe życie. Wkrótce zacząłbym się nudzić, a na tę chorobę znam tylko trzy lekarstwa: upić się, wszcząć zwadę lub porwać dziewkę. Doprawdy, dobry byłby ze mnie obywatel miasta, które potrzebuje spokoju i odbudowy!

— Gdzież zatem się udasz, Conanie, teraz, kiedy zniknęły magiczne bariery? — spytał Enosh.

Conan wzruszył ramionami, przeciągnął dłonią po swej czarnej grzywie i roześmiał się.

— Na Kroma, mój panie, sam nie wiem! Na szczęście słudzy bogini zaopiekowali się koniem Vardanesa, poili go i karmili. W Akhlat, jak wiem, nie ma koni, tylko osły - a taki wielki gbur jak ja wyglądałby głupio jadąc na zaspanym osiołku i ciągnąc nogi po ziemi! Myślę, że zwrócę się na południowy wschód. Gdzieś tam leży miasto Zamboula, w którym nigdy nie byłem. Ludzie mówią, że to miejsce, gdzie można dobrze pohulać - podobno wino płynie tam rynsztokami. Mam ochotę zakosztować przyjemności Zambouli, przekonać się, czy to prawda.

— Ale nie musisz opuszczać nas jako nędzarz! — protestował Enosh. — Tyle ci zawdzięczamy. Pozwól, żebyśmy cię

obdarowali za twój trud tą odrobiną złota i srebra, jakie posiadamy.

Conan potrząsnął głową.

— Zatrzymaj swoje skarby, szejku. Akhlat nie jest bogatą metropolią i pieniądze będą wam potrzebne, kiedy karawany znów zaczną przemierzać Czerwone Pustkowie. A teraz, skoro mam pełne worki wody i mnóstwo prowiantu, muszę jechać. Tym razem będzie to przyjemna podróż.

Po krótkim pożegnaniu wskoczył na konia i szybkim kłusem wyjechał z doliny. Stali długo, spoglądając za nim - Enosh dumnie wyprostowany, Zillah ze łzami w oczach. W końcu zniknął im z oczu.

Dotarłszy na szczyt pagórka, Conan wstrzymał konia i po raz ostatni spojrzał na Akhlat. Później skierował się w głąb Shan-e-Sorkh. Może był głupcem nie przyjmując ich skromnej zapłaty, ale wystarczy tego, co jest w jukach Vardanesa - pomyślał, klepnąwszy ręką wypchane sakwy. Po co łaszczyć się na parę groszy jak jakiś chciwy handlarz? Dobrze robi człowiekowi, jak, od czasu do czasu, okaże się szczodry. Nawet Cymeryjczykowi!

przeł. Zbigniew A. Królicki

CIENIEW ZAMBOULI

Robert E. Howard

Conan bez większych przygód dociera do Zambouli, gdzie szybko roztrwania fortunę dobytą w Akhalat. Po tygodniu nieustannego obżarstwa, opilstwa, hulanek, rozpusty i hazardu zostaje bez grosza przy duszy.

1

Łomot bębna

W domu Arama Baksha czeka cię zguba!

W głosie mówiącego rozbrzmiewał szczery niepokój, a jego chude ręce o brudnych paznokciach kurczowo zacisnęły się na muskularnym ramieniu Cymeryjczyka. Mężczyzna był żylasty, opalony i czarnobrody, a obszarpane odzienie wskazywało na to, że należał do jednego z koczowniczych plemion. W porównaniu z olbrzymim barbarzyńcą o czarnej grzywie, szerokiej piersi i potężnych ramionach wydawał się jeszcze mniejszy i szczuplejszy. Stali na rogu Bazaru Płatnerzy, wśród wielobarwnego, wielojęzycznego tłumu zamboulańskiej ulicy: hałaśliwej, pysznej zbieraniny wielu ras i narodowości.

Conan oderwał wzrok od śmiałookiej, czerwonoustej Ghanaranki, której krótka, rozcięta spódniczka przy każdym kroku ukazywała brązowe uda i zmarszczywszy brwi spojrzał na natręta.

— Co masz na myśli mówiąc „zguba”? — spytał.

Nomada szybko obejrzał się przez ramię, po czym odparł ściszonym głosem: