Córka żelaznego smoka. Smoki Babel ebook

Córka żela­znego smoka

Dla Tess Kis­sin­ger i Boba Wal­tersa, któ­rzy nie podej­rze­wali, że kradnę im część fabuły.

Podzię­ko­wa­nia

Autor jest wdzięczny Gre­gowi Fro­stowi, za słowa zachęty, wska­zówki i dostrze­że­nie, jak ważną posta­cią jest chłop­cień; Bobowi i Tess, za brudne szcze­góły powstań i rela­cji mię­dzy­ludz­kich; Susan Dug­gan, za pomoc w poru­sza­niu się po Penn; dok­to­rowi Davi­dowi van Dyke’owi, za poznie­kształ­caną przeze mnie che­mię fizyczną oraz elek­tryczne ogórki kiszone; Gard­ne­rowi i Susan, za kiboli; Janet Kagan, za pomoc przy fran­cu­skich neo­lo­gi­zmach; Dafyd­dowi ab Hugh, za cel­tyc­kie słowa, które i tak wylą­do­wały na pod­ło­dze pod sto­łem mon­ta­żo­wym; Gail Roberts, za nawią­za­nia do Dic­kensa; Eli­za­beth Wil­ley, za ufun­do­wa­nie uczel­nia­nego caril­lonu oraz jed­nej z łazie­nek; Lucii St. Clair Rob­son, za Roz­ru­chy Gor­dona oraz skar­bonkę mię­dzy nogami, a Seanowi, za jego liczne prze­my­śle­nia. Ubez­pie­cze­nie zdro­wotne oraz wspar­cie emo­cjo­nalne zapew­niło mi nato­miast sty­pen­dium z M.C. Por­ter Endow­ment for the Arts.

I

W dniu, w któ­rym dzieci spo­tkały się, by uknuć śmierć nad­zorcy, w gło­wie dziew­czynki-pod­mieńca zro­dziła się decy­zja, by ukraść smoka i uciec. Wtedy jed­nak jesz­cze o tym nie wie­działa.

Odkąd pamię­tała, miesz­kała w fabryce paro­wych smo­ków. Co rano pro­wa­dzono ją razem z innymi mło­do­cia­nymi przy­pi­sań­cami z inter­natu w Budynku 5 do sto­łówki na śnia­da­nie, które ledwo miała czas prze­łknąć przed pracą. Zwy­kle przy­dzie­lali ją do hali obróbki cylin­drów, do pole­ro­wa­nia, cza­sem jed­nak szła do Budynku 12, gdzie kon­tro­lo­wano i sma­ro­wano czarne żela­zne ciel­ska, przed prze­wie­zie­niem do hali mon­tażu koń­co­wego. Kanały w ich wnętrz­no­ściach były dla doro­słego zbyt cia­sne. Musiała się wczoł­gać do tych ciem­nych przejść, prze­trzeć wszystko, a potem nasma­ro­wać. Pra­co­wała do zachodu słońca, a cza­sem dłu­żej, jeśli aku­rat było zamó­wie­nie na szcze­gól­nie waż­nego smoka.

Miała na imię Jane.

Naj­gor­sza praca była w odlew­niach: latem pano­wało tam pie­kło jesz­cze zanim metal polał się do form, waląc falą żaru jak pię­ścią, zimą śnieg zawie­wał przez powy­bi­jane okna, a pod­łogę zaście­łała szara maź. Pra­co­wali tam puka­cze i knu­ro­głowi, ogo­rzałe kosmate stwory, stale mil­czące, poczer­niałe i umię­śnione, o zło­wro­gich, prze­krwio­nych oczach i inte­li­gen­cji, która, nara­żona przez dzie­się­cio­le­cia na magiczne ognie i zimną stal, spa­liła im się na żużel. Jane bała się ich jesz­cze bar­dziej niż roz­to­pio­nych metali, które prze­le­wali, i bru­tal­nych machin, przy któ­rych pra­co­wali.

Któ­re­goś dnia o zmierz­chu wró­ciła z poma­rań­czo­wej kuźni zbyt chora, by coś jeść, owi­nęła się cia­sno cien­kim kocy­kiem i natych­miast zasnęła. Sny miała poplą­tane: bez prze­rwy pole­ro­wała metal, ściany łomo­tały, a pod­łogi śmi­gały w górę jak tłoki gigan­tycz­nego sil­nika. Ucie­kła od nich i scho­wała się pod łóż­kiem, wczoł­gała do sekret­nej kry­jówki mię­dzy ścia­nami, gdzie ukry­wała się, gdy była mniej­sza, przed drob­nymi okru­cień­stwami Koguta. Jed­nakże Kogut poja­wił się tam na samą myśl, recho­tał zło­śli­wie i machał jej przed nosem ropu­chą bez nogi. Gonił ją pod­ziem­nymi chod­ni­kami, pod gwiaz­dami, przez kotłow­nie i warsz­taty.

Wizje się usta­bi­li­zo­wały. Bie­gła w pod­sko­kach przez świat zie­lo­nych traw­ni­ków i ogrom­nych prze­strzeni, dziw­nie zna­jomy – wie­działa, że to musi być Dom. Czę­sto jej się śnił. Byli tam ludzie, któ­rzy o nią dbali i dawali jej tyle jedze­nia, ile tylko chciała. Ubra­nie miała czy­ste i nowe, nikt nie zmu­szał jej do dwu­na­sto­go­dzin­nej pracy w warsz­ta­cie. Miała wła­sne zabawki.

Potem jed­nak, jak zawsze, sen pociem­niał. Ska­kała przez ska­kankę pośrodku ogrom­nego traw­nika, gdy jakiś wewnętrzny zmysł poin­for­mo­wał ją o obec­no­ści intruza. Ota­czały ją nudne białe domy – mimo to, wra­że­nie, że przy­pa­truje się jej jakaś zło­śliwa, inte­li­gentna istota, sta­wało się coraz sil­niej­sze. Złe siły cza­iły się pod dar­nią, sku­piały za każ­dym drze­wem, kuliły pod każ­dym kamie­niem. Opu­ściła ska­kankę na stopy, rozej­rzała się ze zdzi­wie­niem i wykrzyk­nęła imię, któ­rego potem nie pamię­tała.

Niebo roz­warło się.

– Wsta­waj, ty flejo! – syk­nął nie­cier­pli­wie Kogut. – Zbie­ramy się. Musimy posta­no­wić, co ze Szczu­dła­kiem.

Jane zerwała się z biją­cym ser­cem. Mimo że była dez­orien­to­wana po nagłym prze­bu­dze­niu, cie­szyła się, że ucie­kła z tego snu, jed­no­cze­śnie żału­jąc, że go stra­ciła. Oczy Koguta były jak dwa uno­szące się w mroku zimne odbla­ski księ­życa. Klę­czał na jej posła­niu, napie­rał na nią kości­stymi kola­nami. Oddech pach­niał mu wią­zową korą i sple­śnia­łymi liśćmi.

– Prze­suń się, co? Ciśniesz mnie w żebra.

Kogut wyszcze­rzył się i uszczyp­nął ją w rękę.

Ode­pchnęła go. I tak jed­nak cie­szyła się, że go widzi. Wypra­co­wali coś w rodzaju szorst­kiej przy­jaźni, a Jane zdała sobie z cza­sem sprawę, że pod tą pychą i bez­myśl­no­ścią Kogut jest w grun­cie rze­czy cał­kiem sym­pa­tyczny.

– A co mamy posta­no­wić z tym Szczu­dła­kiem?

– Nie wia­domo, dopiero będziemy gadać, głu­pia!

– Zmę­czona jestem – burk­nęła Jane. – Pra­co­wa­łam długo i nie mam ochoty na te wygłupy. Jak mi nie powiesz, idę spać dalej.

Twarz mu pobie­lała, zaci­snął pięść.

– Co to ma być, bunt? Ja tu rzą­dzę. Robisz, co mówię i kiedy mówię, dla­tego że to ja mówię. Jasne?

Przez chwilę mie­rzyli się spoj­rze­niami. Był fejem-mie­szań­cem, stwo­rze­niem, które wiek temu żyłoby dziko w lesie i poka­zy­wało się ludziom tylko od czasu do czasu, żeby prze­wró­cić dojarce sto­łek albo polu­zo­wać szwy w worku z mąką, tak by się roz­sy­pała po zarzu­ce­niu go na ramię. Może i byli płytcy, ale do zło­śli­wo­ści pierwsi i twar­dzi jak szczury. Kogut pra­co­wał jako zbie­racz żela­znych odpad­ków i nikt nie miał wąt­pli­wo­ści, że prze­trwa do końca ter­minu.

W końcu Jane pochy­liła głowę. Nie opła­cało się mu teraz sprze­ci­wiać.

Kiedy unio­sła wzrok, poszedł już budzić innych. Owi­ja­jąc się kocem jak pele­ryną, poszła za nim. Było sły­chać sze­lest stóp i łap, ciche odde­chy, gdy dzie­ciaki zbie­rały się na środku sali.

Dymka wycią­gnęła ukra­dziony oga­rek i wetknęła go w naj­szer­sze miej­sce szcze­liny mię­dzy dwiema krzy­wymi deskami. Wszy­scy klęk­nęli wokoło. Kogut mruk­nął coś pod nosem, mię­dzy pal­cem a kno­tem prze­sko­czyła mu iskra.

Nad świeczką zatań­czył pło­myk. Ścią­gnął spoj­rze­nia wszyst­kich, rzu­cił na ścianę pod­ska­ku­jące zjawy, niczym dwu­wy­mia­rową Noc Wal­pur­gii. W tęczów­kach zatań­czyły dwa­dzie­ścia trzy pomniej­sze pło­myczki. Było ich zale­d­wie dwa­na­ścioro, i to zakła­da­jąc, że chłop­cień czai się gdzieś w pobliżu, scho­dząc z drogi więk­szo­ści świa­tła, a resztę pochła­nia­jąc tak dokład­nie, że nawet jeden foton nie zdra­dzał jego obec­no­ści.

Kogut ode­zwał się z namasz­cze­niem, zaro­zu­miale:

– Blugg musi umrzeć. – Wycią­gnął spod kami­zelki szma­cianą lalkę, nie­kształtną, uszytą byle jak, z dwoma wiel­kimi guzi­kami zamiast oczu i grubą węglową kre­chą zamiast ust. Pro­mie­nio­wała jed­nak mocą i na jej widok kil­koro młod­szych dzieci zmru­żyło oczy, czu­jąc tę samą nie­na­wiść. – Jeżata ma krew wiedźmy. Zro­biła coś takiego.

Jeżata nie­chęt­nie kiw­nęła głową. Strze­gła laleczki jak oka w gło­wie i jedna Pani wie­działa, jak Kogu­towi udało się ją zdo­być. Dzier­żył ją nad świecą.

– Odmó­wi­li­śmy modli­twy, prze­la­li­śmy krew. Teraz tylko trzeba zaszyć w środku coś, co jest jego, i rzu­cić do pieca.

– To mor­der­stwo! – ode­zwała się wstrzą­śnięta Jane.

Rzep prych­nęła.

– Poważ­nie mówię. To nie tylko coś złego, ale i bar­dzo głu­piego. – Rzep była zmien­niczką, tak jak Szczu­dłak, i jak wszy­scy zmien­nicy była tro­chę głu­pawa. Jane dawno nauczyła się, że zamknie się tylko, jeśli bez­po­śred­nio się ją zaata­kuje. – Co nam to da? Nawet jeśli to zadziała, a wąt­pię, będzie śledz­two. A jeśli jakimś cudem do nas nie dojdą, to i tak wymie­nią tylko Blugga na kogoś takiego samego albo i gor­szego. Co za sens go zabi­jać?

To ich powinno uci­szyć. Jed­nakże, ku jej zasko­cze­niu, chór gniew­nych szep­tów wzrósł jak ter­kot cykad.

– Orze nami!

– Bije mnie!

– Nie­na­wi­dzę tego sta­rego śmier­dziela!

– Zabić go – powie­dział drżą­cym gło­sem chłop­cień, tuż nad jej lewym ramie­niem. – Zabić tego wiel­kiego skur­wiela!

Odwró­ciła się, lecz jego już tam nie było.

– Spo­kój! – Kogut rzu­cił Jane pełne wyrzutu spoj­rze­nie. – Musimy zabić Blugga. Nie ma innego wyj­ścia. Szczu­dłak, wystąp.

Szczu­dłak prze­su­nął się tro­chę do przodu. Nogi miał tak dłu­gie, że kiedy sie­dział, głowę trzy­mał niżej niż kolana. Wysu­nął stopę z buciora i mimo­wol­nie podra­pał się za uchem.

– Pochyl głowę.

Cher­lawy młody zmien­nik usłu­chał. Kogut jedną ręką opu­ścił mu głowę jesz­cze bar­dziej, a drugą roz­gar­nął rzad­kie włosy koloru zasta­łej wody.

– Zobacz­cie! Zalążki piór! – Szarp­nął mu głowę do góry i poru­szył ostrym trzy­dzie­sto­cen­ty­me­tro­wym nosem, żeby poka­zać, jak zwap­niał. – A palce na nogach zmie­niają się w szpony, no sami zobacz­cie.

Dzieci prze­py­chały się, żeby tylko zoba­czyć. Szczu­dłak mru­gał, ale z tępa­wym sto­icy­zmem zno­sił ich sztur­chańce i obma­cy­wa­nie. W końcu Dymka pocią­gnęła nosem i zapy­tała:

– No i co?

– To, że dora­sta. Popa­trz­cie na nos. Albo oczy! Do następ­nego Dzie­wi­czego Księ­życa już się zmieni. A wtedy… a wtedy… – Kogut zro­bił dra­ma­tyczną pauzę.

– Wtedy? – pod­su­nął chłop­cień swoim papie­ro­wym, wietrz­nym gło­si­kiem. Stał teraz gdzieś za Rzep.

– Wtedy będzie mógł latać! – rzu­cił trium­fal­nie Kogut. – Prze­fru­nie za mur, na wol­ność i już ni­gdy nie wróci.

Wol­ność! – pomy­ślała Jane. Zako­ły­sała się na pię­tach i wyobra­ziła sobie Szczu­dłaka odfru­wa­ją­cego z nie­zdar­nym trze­po­tem w zie­lo­no­brą­zowe jesienne niebo. Jej myśli poszy­bo­wały wraz z nim, ponad murami, dru­tem kol­cza­stym, w powie­trze – fabryczne zabu­do­wa­nia i bocz­nice kur­czyły się w dole, ona wzno­siła się ponad bucha­jące dymem kominy, w gęst­nie­jące niebo, wyżej niż sama Jaśnie Pani Księ­życ. I mogłaby ni­gdy, przeni­gdy nie wró­cić!

To oczy­wi­ście było nie­moż­liwe. Tylko smoki i pół­ludzcy inży­nie­ro­wie opusz­czali fabrykę drogą powietrzną. Wszy­scy inni, zarówno robot­nicy, jak i kie­row­nicy, byli ogra­ni­czeni murami i bra­mami, straż­ni­kami i potęż­nym żeliw­nym Zega­rem. Mimo to, i tak przez chwilę czuła, że coś ją ogar­nia, jakiś głód. Wie­działa teraz, że ta idea, idea wol­no­ści, daje się urze­czy­wist­nić, a skoro tak, pra­gnie­nie jej uzy­ska­nia stało się już nie­odwo­łalne.

U pod­stawy mózgu coś się poru­szyło, prze­bu­dziło i rozej­rzało z mroczną cie­ka­wo­ścią. Przez chwilę czuła mdło­ści i zawroty głowy, czuła się jak prze­rzu­cona do jakie­goś pozba­wio­nego świa­tła, klau­stro­fo­bicz­nego światka – lecz zaraz zna­la­zła się z powro­tem w cze­lu­ściach fabryki paro­wych smo­ków, w małej noc­le­gowni na pię­trze Budynku 5, wci­śnię­tego mię­dzy wzor­cow­nię a szopę z pia­skiem, gdzie od nieba dzie­liły ją zaku­rzone drew­niane belki i dach z papy.

– Czyli on sobie odleci – powie­działa ponuro Dymka. Z nie­za­do­wo­le­niem mach­nęła ogo­nem. – No to co? Mamy zabić Blugga, żeby miał pre­zent na poże­gna­nie?

Za krnąbr­ność Kogut wal­nął ją w ramię.

– Durna! Tępa! Wredna! Co, myślisz, że Blugg nie zauwa­żył? Myślisz, że nie zapla­no­wał ofiary dla Bogini, żeby zatrzy­mała prze­mianę?

– Jakiej ofiary? – zapy­tała Jane.

Kogut chwy­cił się jedną ręką za kro­cze, drugą wygiął w sierp i wyko­nał nią tnący gest. Zabrał rękę. Uniósł brew.

– Dociera?

Nie­spe­cjal­nie dotarło, ale Jane nie była na tyle głu­pia, żeby się przy­znać. Zaczer­wie­niła się i powie­działa:

– Oj.

– No dobra, słu­chaj­cie. Obser­wo­wa­łem Blugga. W dni, kiedy cho­dzi odlew­nia żeliwa, on w połu­dnie idzie do swo­jego gabi­netu. Stam­tąd widzi nas przez okno w drzwiach i obcina sobie te swoje par­szywe, wiel­kie pazury. Ma taki wielki, ogrom­nia­sty nóż, a ścinki wywala do popiel­niczki. Jak skoń­czy, pakuje je w ser­wetkę i wrzuca do pieca w odlewni, żeby nie dało się ich użyć prze­ciwko niemu. Następ­nym razem zor­ga­ni­zuje się jakieś zamie­sza­nie. Wtedy Jane wśliź­nie się do jego pokoju i ukrad­nie parę ścin­ków. Jeden, dwa, nie wię­cej – popa­trzył na nią groź­nie – bo zauważy.

– Ja? – jęk­nęła Jane. – Czemu ja?

– Nie bądź tępa. Na innych ma zabez­pie­cze­nia. Nie przejdą przez drzwi. A ty… ty jesteś z innej krwi. Jego klą­twy i uroki cie­bie nie powstrzy­mają.

– No tak, dzięki bar­dzo – odparła Jane. – Ale ja tego nie zro­bię. To błąd i już wam mówi­łam, dla­czego.

Parę mniej­szych dzie­cia­ków pode­szło do niej z groź­nymi minami. Splo­tła ręce.

– Nie obcho­dzi mnie, co tam sobie gada­cie, mnie do tego nie zmu­si­cie. Znajdź­cie sobie kogoś innego do odwa­la­nia za was brud­nej roboty!

– No, daj spo­kój. Pomyśl tylko, jacy będziemy ci wdzięczni. – Kogut pod­niósł się na jedno kolano, poło­żył dłoń na sercu, a drugą wycią­gnął tęsk­nie ku niej. Poru­szył śmiesz­nie brwiami. – Na wieki tobie oddany.

– Nie!

Szczu­dłak nie nadą­żał za tym, co mówili. U takich jak on była to ewi­dentna oznaka nad­cią­ga­ją­cej doro­sło­ści. Zmarsz­czyw­szy czoło, zwró­cił się do Koguta i wyją­kał:

– Ja… nie mogę latać?

Kogut odwró­cił głowę i z nie­sma­kiem splu­nął na pod­łogę.

– Nie, jeśli Jane nie zmieni zda­nia.

Szczu­dłak się roz­pła­kał.

Z początku cicho szlo­chał, póź­niej coraz gło­śniej. Na koniec odrzu­cił w tył głowę i zawył w udręce. Prze­ra­żone dzie­ciaki prze­py­chały się, żeby go dosię­gnąć i uci­szyć, dłońmi i cia­łami. Szloch został stłu­miony, potem ustał.

Przez długą chwilę, wstrzy­mu­jąc oddech, cze­kali, czy nie zbu­dził się Blugg. Nasłu­chi­wali jego cięż­kich kro­ków na scho­dach, gniew­nego skrzy­pie­nia sta­rych desek, wycze­ki­wali gęstej aury gwał­tow­no­ści i led­wie tłu­mio­nego gniewu, jaka go poprze­dzała. Prze­ra­żoną minę miał nawet Kogut.

Nie roz­legł się jed­nak żaden dźwięk, jeśli nie liczyć pry­cha­nia psów-cybor­gów na patrolu, szczę­ka­nia i sze­le­stów smo­ków poru­sza­ją­cych się nie­spo­koj­nie w łań­cu­chach na swo­ich dzie­dziń­cach, oraz odle­głych, nie­mal nie­sły­szal­nych dzwo­nów o pół­nocy, dla uczcze­nia jakiejś dale­kiej wiej­skiej hulanki. Naj­wy­raź­niej Blugg spał dalej.

Roz­luź­nili się.

Co za roz­dy­go­tana banda mizer­nia­ków! Jane poczuła litość do nich wszyst­kich, nie wyłą­cza­jąc sie­bie. Dziwna siła, przy­po­mi­na­jąca despe­ra­cję, wypeł­niła ją sta­now­czo­ścią, jakby nie była niczym wię­cej niż pustą formą, któ­rej ręce, nogi i tułów znie­nacka zalano roz­to­pio­nym żela­zem. Zapło­nęła poczu­ciem celu. W jed­nej chwili uświa­do­miła sobie, że jeśli kie­dy­kol­wiek ma zyskać wol­ność, musi być twarda i bez­względna. Należy zapo­mnieć o dzie­cin­nych sła­bost­kach. W myślach przy­się­gła, na wła­sną duszę, że zrobi wszystko co konieczne, obo­jętne, jak bar­dzo byłoby to prze­ra­ża­jące, jak bar­dzo obrzy­dliwe i złe.

– Niech będzie – powie­działa. – Zro­bię to.

– Dobra. – Kogut, nawet nie kiw­nąw­szy głową, zaczął snuć plan, przy­dzie­la­jąc każ­demu dzie­cia­kowi jakąś rolę.

Kiedy skoń­czył, mruk­nął jakieś słowo i krót­kim, ostrym ruchem mach­nął dło­nią nad świecą. Pło­mień zgasł.

Każde z nich mogłoby ją bez wysiłku zga­sić lek­kim dmuch­nię­ciem. Ale to nie byłoby takie fajne.

***

Odlew­nia żeliwa była drugą co do wiel­ko­ści halą w całej fabryce. Tu odle­wano nie­znisz­czalne kor­pusy i mniej­sze, też opan­ce­rzone magią, czę­ści ciał wiel­kich smo­ków. W beto­no­wych dołach trzy­mano zie­lony pia­sek, mie­szanki mułowe i iłowe formy. Po bel­kach pod sufi­tem powoli prze­miesz­czały się suw­nice, a paź­dzier­ni­kowe słońce świe­ciło sko­śnie przez uno­szący się w powie­trzu pył, mozol­nie mie­szany potęż­nymi wen­ty­la­to­rami.

W połu­dnie stara wiedźma jeziorna przy­wio­zła wózek z lun­chem: Jane dostała zawi­niętą w folię kanapkę i kubek let­niego soku grejp­fru­to­wego. Zosta­wiła na warsz­ta­cie irchowe ręka­wice, zanio­sła jedze­nie do cie­płej, zaku­rzo­nej niszy obok drew­nia­nej skrzyni wypeł­nio­nej żela­znymi odpad­kami, mie­sza­niną pazu­rów, łusek i try­bi­ków.

Posta­wiła papie­rowy kubek obok sie­bie, wygła­dziła na kola­nach szorstką, brą­zową spód­nicę. Zamknąw­szy oczy, udała, że jest w pałacu w chmu­rach wyso­kiego elfiego rodu. Damy i pano­wie zasia­dali za dłu­gim sto­łem, nic tylko mar­mur i biała koronka, oświe­tlana przez cie­niut­kie świece w srebr­nych lich­ta­rzach. Panie nosiły imiona w rodzaju Fata Elspeth czy Fata Mor­ga­ine i poro­zu­mie­wały się mio­do­płyn­nymi wie­lo­sy­la­bo­wymi wyra­zami. Ich śmiech przy­po­mi­nał dzwo­neczki, a ją tytu­ło­wały Fata Jayne. Elfi książę nama­wiał do spró­bo­wa­nia sor­be­to­wych sma­ko­ły­ków. Oczy błysz­czały mu namięt­no­ścią. Kra­sno­ludzcy nie­wol­nicy, zamiast skraw­kami sito­wia posy­py­wali pod­łogę cię­tymi kwia­tami.

Ugry­zła kęs kanapki i prze­żu­wała go powoli, żeby wystar­czył na dłu­żej.

Pod łukiem okna kucał jej wła­sny, oso­bi­sty aqu­ilo­hip­pus z sio­dłem wysa­dza­nym dro­gimi kamie­niami. Aż rwał się do lotu. Spoj­rze­nie miał dzi­kie, a dziób ostry jak brzy­twa. Nikt poza nią nie ważył się go dosia­dać, dla niej był jed­nak miły i łagodny. Na imię miał…

Ktoś nadep­nął jej na nogę.

– Au! – Zerwała się, prze­wra­ca­jąc sok, i zoba­czyła, że przed chwilą minął ją Kogut z wor­kiem złomu zarzu­co­nym na ramię – był na przed­obied­niej zmia­nie, ale jesz­cze pra­co­wał.

– Nie śpij, gapo! Już pra­wie czas! – burk­nął. Po chwili, żeby zła­go­dzić te słowa, uśmiech­nął się i mru­gnął. Był to jed­nak słaby i nie­prze­ko­nu­jący uśmiech. Gdyby go tak dobrze nie znała, uzna­łaby, że się boi.

I pobiegł.

Spo­kój runął, obra­ca­jąc się w gruzy. Na moment udało jej się zapo­mnieć o sza­lo­nym pla­nie Koguta. Teraz wró­cił do niej, a razem z nim pew­ność, że to się nie ma prawa udać. Zła­pią ją, uka­rzą i nic nie może na to pora­dzić. Prze­cież dała słowo.

Wzdłuż znaj­du­ją­cej się naj­da­lej od żeli­wia­ków ściany odlewni cią­gnął się rząd wąskich poko­ików dla bry­ga­dzi­stów poszcze­gól­nych warsz­ta­tów. Jane wci­snęła kanapkę do kie­szeni far­tu­cha i wyj­rzała zza kra­wę­dzi skrzyni. Widziała gabi­net Blugga, a w nim Blugga – za biur­kiem, z cyga­rem w ustach, powoli kart­ku­ją­cego błysz­czące cza­so­pi­smo.

Blugg był gruby i potężny, miał ciężki pod­bró­dek i niskie czoło. Rzad­kie, roz­czo­chrane włosy rze­dły mu, ni­gdy też o nie nie dbał – za to ponad miarę był dumny z pary krę­tych bara­nich rogów. Na spe­cjalne oka­zje malo­wał je i lakie­ro­wał, a raz w roku, na Sam­hain, zło­cił czubki. Płatki złota trzy­mały się w zagłę­bie­niach przez wiele tygo­dni.

– Pssst!

Jane się odwró­ciła. We wnęce, z któ­rej wła­śnie wyszła, stał chłop­cień, postrzę­piony kon­tur nie­wi­dzialny i ledwo dostrze­galny nawet pod­czas pełni.

– Kogut mnie przy­słał. Mam dla cie­bie stać na cza­tach.

Nie widziała wyrazu jego twa­rzy, ale głos mu drżał.

Poczuła się teraz strasz­nie. Potworny lęk.

– Nie dam rady – powie­działa. Nie miała odwagi się do tego zabrać. – Ja po pro­stu…

Połu­dniowy spo­kój roz­darł potężny ryk. Nagle wszy­scy popę­dzili, rzu­ca­jąc narzę­dzia, na śro­dek hali i powspi­nali się na formy, żeby zoba­czyć, co się dzieje. Pobie­gli w stronę żeli­wia­ków. Coś się tam działo. Jane wpa­trzyła się w wir postaci, nie rozu­mie­jąc, co to za zamie­sza­nie. Nagle wszystko do niej dotarło.

Kogut, śmie­jąc się obłą­kań­czo, sikał olbrzy­mowi-kowa­lowi na stopę.

Kowal ryk­nął z wście­kło­ści. Kogut wziął sobie za cel samego Pia­sko­miota, naj­więk­szego stwora w całej fabryce. Typowy koguci spryt – Pia­sko­miot był nie tylko naj­więk­szy, ale i reak­cje miał naj­wol­niej­sze ze wszyst­kich olbrzy­mów. Jed­nakże i tak było to sza­leń­czo nie­bez­pieczne.

W końcu Pia­sko­mio­towi przy­szło do głowy pod­nieść stopę spod stru­mie­nia moczu i opu­ścić ją na swego mizer­nego prze­ciw­nika. Pod­łoga zatrzę­sła się od ude­rze­nia.

Kogut odsko­czył w bok z drwią­cym okrzy­kiem.

Olbrzym pokrę­cił głową z dez­orien­ta­cją i gnie­wem. Zmarsz­czyw­szy brwi, spoj­rzał na leżący na kowa­dle trzy­to­nowy młot. Na pry­mi­tyw­nej twa­rzy wykwi­tła chy­tra mina, gigan­tyczna dłoń się­gnęła po narzę­dzie.

– Teraz! – Chłop­cień nie­cier­pli­wie wska­zał gabi­net Blugga.

Był pusty. Drzwi pozo­sta­wiono otwarte na oścież i nie­strze­żone.

Łup. Młot opadł w miej­sce, gdzie przed chwilą stał Kogut.

Jane bie­gła, kry­jąc się, przez ogromną prze­strzeń dzie­lącą ją od gabi­netu Blugga. Prze­ra­żała ją wła­sna odwaga i bała się, że zosta­nie zła­pana. Za nią młot łup­nął jesz­cze raz. Aż zała­sko­tało ją w pode­szwy. I już była w gabi­ne­cie. Natych­miast odsko­czyła w bok, żeby scho­wać się za ścianą. Wypro­sto­wała się i zaczęła roz­glą­dać.

Łup. Młot spadł po raz trzeci. Ludzie wrzesz­czeli, bie­gali, krzy­czeli.

Gabi­net był cia­sny i zagra­cony. Na pod­ło­dze leżały sterty instruk­cji tech­nicz­nych. Z kosza wysy­py­wały się śmieci. Na ścia­nach wisiały upstrzone zacie­kami rysunki tech­niczne wiwern, które dzie­siątki lat temu powinny tra­fić do lamusa, poprzy­pi­nane pine­skami plany pro­duk­cji, dawno zbrą­zo­wiałe na brze­gach, oraz pla­kat o bez­pie­czeń­stwie pracy, przed­sta­wia­jący rysun­kową rękę z pal­cem wska­zu­ją­cym skie­ro­wa­nym ku górze i prze­wią­za­nym wstą­żeczką tuż poni­żej dru­giego stawu.

Jedyny barwny ele­ment sta­no­wił kalen­darz od jakie­goś dostawcy, przed­sta­wia­jący nagie syreny, grube jak krowy mor­skie, wyle­gu­jące się na ska­łach. Jane na moment zamarła i zaga­piła się na hek­tary różo­wego, mięk­kiego jak pań­ska skórka ciała, jakby ów obraz sta­no­wił okno do obcego i nie­bez­piecz­nego świata. Potem otrzą­snęła się z zamy­śle­nia i pod­bie­gła do biurka.

Wytło­czona z bla­chy popiel­niczka stała dokład­nie tam, gdzie powinna. Na jej kra­wę­dzi dymiło cygaro, jesz­cze wil­gotne od śliny. Nie­uf­nie unio­sła smro­dliwy przed­miot i odsu­nęła na bok. Szybko! – pomy­ślała. W popiele leżało coś przy­po­mi­na­ją­cego sie­dem wyrzeź­bio­nych z pożół­kłej kości sło­nio­wej pół­księ­ży­ców. Pod­nio­sła dwa, odło­żyła cygaro i okrę­ciła się na pię­cie, żeby wyjść.

Wtem jej wzrok przy­cią­gnął błysk cze­goś zie­lo­nego. Pochy­liła się nad koszem na śmieci. Wysta­wał z niego róg książki. Sama nie wie­dząc, dla­czego to robi, odgar­nęła papiery, żeby na nią zer­k­nąć. A gdy zoba­czyła, aż zaparło jej dech.

Gri­muar!

Gruby tom w tło­czo­nej opra­wie z zie­lo­nego winylu, z fir­mo­wym logo na okładce. Pod nim wypu­kłe złote litery tytułu, któ­rego nie umiała prze­czy­tać. Trzy chro­mo­wane zaci­ski przy­trzy­my­wały kartki, żeby dawało się je łatwo wyj­mo­wać i aktu­ali­zo­wać. Jane roz­dzia­wiła usta, potem się opa­mię­tała. Gri­mu­ary były nie­wy­obra­żal­nie cenne i tak rzad­kie, że każdy był ponu­me­ro­wany i zare­je­stro­wany w dyrek­cji. Nie­moż­liwe, żeby któ­ryś tra­fił do gabi­netu Blugga, a do tego wylą­do­wał w koszu jak coś bez­war­to­ścio­wego!

Ale… dotknąć cze­goś takiego prze­cież nie zaszko­dzi.

Dotknęła go – i po ręce prze­pły­nęło jej upiorne wra­że­nie istoty. Tom prze­mó­wił do niej, w spo­sób, jakiego dotąd nie doświad­czyła. Był praw­dziwy! To była praw­dziwa księga zaklęć, nic wąt­pli­wego, nic oszu­ka­nego. Oto w zasięgu ręki miała praw­dziwą magię: prze­pisy na pie­kielne ognie i zemstę, sekrety zdolne zrów­nać mia­sta z zie­mią, tech­niki nie­wi­dzial­no­ści i eks­ta­tycz­nego okru­cień­stwa, potęga, z którą można wskrze­sić umar­łych i ruszyć z bro­nią na samo Pie­kło.

Przez długi, bez­cza­sowy moment bra­tała się z gri­mu­arem, pozwa­la­jąc, by ją prze­ni­kał i zawłasz­czał. W końcu wyszep­ty­wane przez niego obiet­nice ści­chły i zamarły.

Wyko­pała go spo­mię­dzy papie­rów.

Był za duży, by unieść go w jed­nej ręce. Jane scho­wała ukra­dzione ścinki paznokci do ust, mię­dzy wargi i dzią­sła, a w obie dło­nie chwy­ciła gri­muar.

W tej samej chwili roz­legł się długi prze­ni­kliwy gwizd. Odwró­ciła się: w drzwiach stał chłop­cień, powstrzy­my­wany przez przy­bite do oścież­nic pakiety fety­szy, poga­nia­jący ją nie­cier­pli­wymi mach­nię­ciami ręki. Za nim widziała, że Pia­sko­miota udało się okieł­znać. Jeden z knu­ro­gło­wych przy­trzy­my­wał Koguta. Publicz­ność roz­cho­dziła się, nie­któ­rzy zbi­jali się w małe grupki, żeby poroz­ma­wiać o tym, co widzieli, inni odwra­cali się i szli do pracy.

Ści­ska­jąc gri­muar w obję­ciach, wybie­gła z gabi­netu. Ważył chyba z tonę, ugi­nała się pod jego cię­ża­rem. Ale oddać go nie zamie­rzała. Teraz nale­żał do niej.

Chłop­cień stał w peł­nym świe­tle, rzadko bywał bar­dziej widoczny niż teraz.

– Co tak długo? – szep­nął ze stra­chem. – Zaraz będzie wra­cał.

– Masz. – Cisnęła mu książkę. – Zabierz do sypialni, szybko! I scho­waj pod moim kocem. – Gdy się nie ruszył, wark­nęła: – Nie ma czasu na pyta­nia. Zrób to i tyle!

– A mój lunch?! – krzyk­nął chłop­cień takim gło­sem, jakby był bli­ski pła­czu.

Odwró­cił tęsk­nie głowę ku nachy­lo­nej nad swoim wóz­kiem jezior­nej wiedź­mie, gapią­cej się z roz­dzia­wio­nymi ustami na pobo­jo­wi­sko po walce Koguta. Musiała zaczy­nać drugi obchód po fabryce.

– Bierz mój. – Jane wygrze­bała z kie­szeni far­tu­cha swoją nieco roz­płasz­czoną kanapkę i poło­żyła na księ­dze. – A teraz leć!

Nie­wy­raźny ruch, jak wzru­sze­nie ramion, i już go nie było. Jane nie widziała, jak odcho­dzi. Cał­kiem jakby po pro­stu roz­pły­nął się w pół­mroku i prze­stał ist­nieć.

Pod­nio­sła dłoń do ust, żeby wypluć ukra­dzione ścinki, i jed­no­cze­śnie dostrze­gła Blugga po dru­giej stro­nie odlewni, mru­żą­cego oczy i wpa­tru­ją­cego się w nią. Zamarła, spa­ra­li­żo­wana tą dema­ska­cją.

Kogut wyrwał się knu­ro­gło­wemu i wrza­snął coś do olbrzyma. Pia­sko­miot, z rykiem wście­kło­ści, chwy­cił pierw­szą broń, jaka wpa­dła mu w rękę, i cisnął nią.

Bły­ska­wica.

Powi­dok roz­to­pio­nego żelaza, które chlu­snęło z ciśnię­tego czer­paka, aż palił Jane w oczy. Głosy wydęły się w bąbel pełen stra­chu, prze­pla­ta­nego ner­wowo wykrzy­ki­wa­nymi roz­ka­zami. Wysoko ponad tym wszyst­kim roz­le­gał się ago­nalny wrzask Koguta.

W tym zamie­sza­niu Jane udało się uciec. Po minu­cie była z powro­tem na swoim miej­scu pracy i pośpiesz­nie nacią­gała ręka­wice. Może Blugg tak naprawdę jej nie widział? Może w tym zamie­sza­niu o niej zapo­mniał?

– Masz je? – szep­nęła Kapka.

Jane przez sekundę nie wie­działa, o czym ona mówi. Potem przy­po­mniała sobie, kiw­nęła głową i wypluła na dłoń skra­dzione ścinki paznokci. Kapka wzięła je, podała Nie­zgu­la­kowi, ten prze­ka­zał Małemu Rysiowi, a potem Jane już się pogu­biła. Syp­nęła sobie na ręka­wicę tro­chę szmer­glo­wego proszku. Do pracy. Tak będzie naj­bez­piecz­niej.

Po prze­ciw­nej stro­nie fabryki ciało Koguta dalej jechało na taczce. Wszę­dzie ganiały spri­gany w skó­rza­nych kasz­kie­tach, doga­sza­jąc drobne pożary spo­wo­do­wane przez roz­to­piony metal. Woda syczała i buchała parą. Powie­trze wypeł­niał smród spa­le­ni­zny.

Nad wszyst­kim grzmiał, jak grom, śmiech Pia­sko­miota.

***

Blugg zszedł do warsz­tatu, twarz miał ciemną z wście­kło­ści. Wal­nął dło­nią w blat tak mocno, że pod­sko­czyły kuwety ze szmer­glem.

– Wsta­wać, wy! – krzyk­nął. – Macie stać, jak do was mówię!

Pod­nie­śli się.

– Par­szywi gów­nia­rze. Bez­war­to­ściowe, bez­na­dziejne… – Miał chyba kło­pot z zebra­niem myśli. – Kto namó­wił Koguta? To chciał­bym wie­dzieć? Kto? No? – Chwy­cił Kapkę jedną ogromną dło­nią i, mimo że się sza­mo­tała, uniósł. – Gadaj! – Zaczął wykrę­cać jej ucho, aż jęk­nęła.

– Ja… sam chyba to wymy­ślił, pro­szę pana. Zawsze był taki narwany.

– Eee! – Blugg ze zło­ścią cisnął ją na zie­mię i odwró­cił się do Jane.

Twarz roz­lała się przed nią, wielka i straszna jak księ­życ. Czuła zapach jego potu, nie czy­stą, kla­rowną cierp­kość Koguta albo chłop­cie­nia, tylko ciężki, kwa­śny zapach doro­słego męż­czy­zny. Czuła też jego oddech, słodki od próch­nicy. Zamiast zębów miał żółte pieńki, czarne w miej­scach, gdzie zeszły z nich dzią­sła. Zahip­no­ty­zo­wał ją kawa­łek zepsu­tego mięsa, który tkwił mię­dzy dwoma z nich. Nie mogła ode­rwać od niego wzroku.

– Ty… – zaczął. A potem potrzą­snął głową jak byk, cof­nął się i zwró­cił do wszyst­kich: – Myśli­cie, że dacie radę mnie znisz­czyć, co?

Za bar­dzo się bali, żeby się ode­zwać.

– No to coś wam powiem! Nie jestem jakimś cuda­kiem bez jajec, z któ­rym może­cie sobie lecieć w chuja, jak tylko się wam spodoba. Wy mi utrud­ni­cie życie, to i ja wam utrud­nię. Bar­dziej niż sobie wyobra­ża­cie! – Zgiął się, prze­chy­lił i wska­zał na wła­sny tyłek. – Jak robi­cie jakiś pro­blem, tu dostaję od zarządu, nie? Więc jak ja od nich wezmę tu, to i wam dam tu. – Za każ­dym „tu” krę­cił tył­kiem i poka­zy­wał go pal­cem; byłoby to śmieszne, gdyby nie było takie groźne. – Dociera?

Stali przed nim w mil­cze­niu, trzę­sąc się.

– Pyta­łem: czy dotarło?

– Tak jest!

Blugg przez długą chwilę łypał na nich, w ciszy, bez ruchu, nie mru­ga­jąc. Jane od tego bez­ru­chu zaczął drgać mię­sień w lewej łydce. Była pewna, że Blugg zaraz ją zapyta, co robiła w jego gabi­ne­cie. Wez­brała w niej roz­pacz, tak potężna i wszech­ogar­nia­jąca, że gdyby zaczęła ciec jej z oczu, wypeł­ni­łaby całą salę i poto­piła wszyst­kich.

– Wy… małe… szkod­niki – powie­dział w końcu. – Naj­chęt­niej podu­sił­bym was gołymi rękami, jed­nego po dru­gim! I nie myśl­cie, że ktoś by mi powie­dział słowo! Żre­cie jak świ­nie, a potem przez pół dnia się obi­ja­cie. – Prze­szedł wzdłuż linii, patrząc każ­demu po kolei w oczy.

Gdy pod­szedł do Jane, znów pomy­ślała, że zapyta, co robiła w jego gabi­ne­cie, ale nie ode­zwał się sło­wem.

– No dobra – powie­dział na koniec. – W dwu­sze­regu według wzro­stu i wymarsz wschod­nimi drzwiami do… A gdzie chłop­cień?

– Tutaj, pro­szę pana – powie­dział nie­śmiało chłop­cień.

Jane wzdry­gnęła się. Nie miała poję­cia, że stoi tuż za nią.

Blugg zako­ły­sał się na pię­tach, omia­ta­jąc warsz­tat wzro­kiem, roz­ko­szu­jąc się ich stra­chem. Potem wark­nął:

– No to w dwu­sze­reg i do wyj­ścia! Mam dla was, gów­nia­rze, spe­cjalną robotę. Ruszać się!

Wyma­sze­ro­wali szybko przez wschod­nie drzwi, obrzu­cani prze­kleń­stwami Blugga na każ­dym kroku, minęli rampy zała­dow­cze i parową kuź­nię. Przed poma­rań­czową kuź­nią stała para łado­wa­rek, obe­szli je więc przez starą pilar­nię, która dawno temu powstała jako zada­szony kory­tarz mię­dzy halą obra­bia­rek a heblar­nią, potem ją roz­bu­do­wano, a po powsta­niu nowej pilarni prze­bu­do­wano na sze­reg pomiesz­czeń pomoc­ni­czych.

Blugg na­dal nie wspo­mniał sło­wem, że Jane była w jego gabi­ne­cie. Już zaczy­nała mieć nadzieję, że wszyst­kie póź­niej­sze zda­rze­nia wyma­zały mu to z pamięci.

– Ej, ty! – Chwy­cił ją za koł­nierz, na wpół dusząc, i otwo­rzył kop­nia­kiem drzwi. – Cze­kaj tutaj. Jak cię nie będzie, kiedy wrócę, wiesz, co z tobą zro­bię.

Wrzu­cił ją do środka i trza­snął drzwiami.

Pośpieszne kroki dzie­cia­ków się odda­liły. Zapa­dła cisza.

II

Pomiesz­cze­nie było puste. Jedna ściana w cało­ści, od wyso­ko­ści pasa do sufitu, skła­dała się z okien o szyb­kach pstro­kato, cha­otycz­nie poma­lo­wa­nych na szaro i ciem­no­nie­bie­sko, żeby widok nie roz­pra­szał pra­cow­ni­ków i poma­gał im się sku­pić. Prze­świ­ty­wało przez nie blade świa­tło, zimowo słabe, nie­rzu­ca­jące cieni. Deli­katne pęk­nię­cia przy bel­kach ramy, gdzie złusz­czyła się farba, świe­ciły bole­śnie jasno.

Pod oknami stał długi stół labo­ra­to­ryjny, zagra­cony sprzę­tem do prób. Płyn­nie migo­tały trzy oscy­lo­skopy, po ich ekra­nach powoli peł­zły kwa­dra­towo wyka­dro­wane sinu­so­idy. Białe kitle zostały pośpiesz­nie powie­szone na wie­sza­kach na ścia­nie lub ciśnięte na wyso­kie drew­niane stołki, cał­kiem jakby niskiej rangi tech­no­man­ce­rzy, zwy­kle tu pra­cu­jący, zostali nagle wypę­dzeni przez jakiś fabryczny wypa­dek. Po prze­ciw­nej stro­nie sali wyzie­rała z testo­wej obu­dowy gałka oczna nowego modelu smoka, nie­mal jej wzro­stu. Pstryk. Prze­krę­ciła się, żeby na nią spoj­rzeć.

Jane się wzdry­gnęła. Pró­bo­wała wyobra­zić sobie, jaką karę za to prze­stęp­stwo wymy­śli dla niej Blugg, i nie była w sta­nie. Wszystko jedno, i tak będzie to coś strasz­nego. Prze­szła po sali, potem z powro­tem, kroki odbi­jały się echem od wyso­kiego sufitu. Smo­cze oko ją śle­dziło.

Czy Kogut zgi­nął? Plan wyszedł jesz­cze gorzej, niż prze­wi­dy­wała. Spo­dzie­wała się, że on sam wyj­dzie z tego bez szwanku, a ją zła­pią i wymie­rzą szybką i straszną karę. Poszło jed­nak gorzej, o wiele gorzej, pod każ­dym wzglę­dem.

Czas mijał, a Blugg nie wra­cał. Ani pra­cu­jący w tym pomiesz­cze­niu tech­nicy. Z początku cze­kała na nich ze stra­chem, wie­dząc, że nie uwie­rzą w jej tłu­ma­cze­nia, co robi w ich miej­scu pracy. Póź­niej jed­nak, po pro­stu z nudów, zaczęła cie­szyć się na tę kon­fron­ta­cję. Póź­niej zapra­gnęła jej roz­pacz­li­wie. Na koniec osią­gnęła obo­jęt­ność. Przyjdą, nie przyjdą, wszystko jej jedno. Stała się istotą zło­żoną z samego postrze­ga­nia, bier­nym obser­wa­to­rem pokry­wa­ją­cego blaty ostrego meta­lo­wego pyłu, zapa­chu utle­nia­nej gumy z wol­to­mie­rzy i deli­kat­nego poły­sku wypo­le­ro­wa­nych sło­jów drewna na sie­dze­niach stoł­ków. Bez niej to wszystko prze­sta­łoby ist­nieć, zbla­dłoby i ulot­niło się w nicość.

Okna bole­śnie powoli pociem­niały, w sali zro­biło się chłod­niej. Tuż przed zmierz­chem ktoś prze­szedł kory­ta­rzem, pstry­ka­jąc wyłącz­ni­kami. Nad gło­wami zamru­gały kolejne rzędy świe­tló­wek.

Roz­bo­lał ją brzuch. Poczuła się tak nie­szczę­śliwa, że nawet łzy to było za mało. Miała skur­cze żołądka. Enty raz prze­szła przez salę, śle­dzona na każ­dym kroku przez smo­cze oko. Nie miała poję­cia, która jest godzina – ale na pewno kola­cja już prze­pa­dła.

Drzwi otwo­rzyły się z hukiem.

Wszedł Blugg. Wyglą­dał na znu­żo­nego i roz­ko­ja­rzo­nego. Szarą koszulę miał prze­po­coną pod pachami, rękawy pod­wi­nięte do połowy wło­cha­tych przed­ra­mion.

Oko smoka zer­k­nęło na niego.

– Co robi­łaś w moim gabi­ne­cie? – Blugg, co dziwne, w ogóle na nią nie patrzył. Wbił wzrok w mały, zwień­czony fili­gra­nem krysz­ta­łek, zwi­sa­jący mu na nitce z ręki.

– Ja tylko…

Jej dłoń, jakby sama z sie­bie, powę­dro­wała do ust, które mimo­wol­nie się zaci­snęły. Dokład­nie ten sam gest zro­biła, kiedy Blugg dostrzegł ją przed drzwiami biura. Prze­ra­żona, zmu­siła rękę do opusz­cze­nia i scho­wała ją za ple­cami.

Blugg przez chwilę patrzył na nią wiel­kimi oczyma, nie mru­ga­jąc. Powoli się uśmiech­nął.

– Ty mała roz­ra­biaro. Grze­ba­łaś mi w śmie­ciach.

– Nie! – krzyk­nęła. – Nic nie wzię­łam, naprawdę, nic!

Blugg wsu­nął krysz­tał z powro­tem do pla­sti­ko­wego pudełka i wetknął je do kie­szeni koszuli. Wycią­gnął rękę i chwy­cił ją pod brodę. Odwró­cił jej głowę w lewo, potem w prawo, przy­pa­tru­jąc się twa­rzy.

– Mmmmm. – Prze­su­nął wzro­kiem po przo­dzie jej far­tu­chu, jakby oce­niał jej siłę. Noz­drza mu się roz­chy­liły. – Grze­ba­łaś w koszu, tak? Skórki od poma­rań­czy, okruszki z kana­pek. A zresztą, co tam. Zdrowy ape­tyt u mło­dzia­ków to dobra rzecz.

To było bar­dziej prze­ra­ża­jące niż groźby, bo w ogóle się nie trzy­mało kupy. Wytrzesz­czyła oczy, nie rozu­mie­jąc.

Poło­żył jej dło­nie na ramio­nach, okrę­cił ją powoli.

– Ile ty już dla mnie pra­cu­jesz, co? Od lat, nie? Jak ten czas leci. Zaraz będzie z cie­bie duża dziew­czynka, co nie? Może czas na mały awans. Zro­bię z cie­bie gońca biu­ro­wego trze­ciego stop­nia. Co ty na to?

– Ależ pro­szę pana…

– Ty mnie tu nie panuj! Pro­ste pyta­nie. – Spoj­rzał na nią dziw­nie, potem znów pocią­gnął nosem. – Fuj! Krew ci leci. Co, nie umiesz zacho­wać higieny?

– Krew mi leci? – zapy­tała tępo.

Blugg wska­zał tłu­stym, tępym pal­cem jej nogę.

– O, tu.

Spoj­rzała w dół. Rze­czy­wi­ście, krew cie­kła po jej łydce. Czuła ją teraz, pły­nącą w dół wzdłuż uda.

To upo­ko­rze­nie zni­we­czyło całe kru­che opa­no­wa­nie. Nagłe, cza­ro­dziej­skie poja­wie­nie się krwi z jakiejś nie­spo­dzie­wa­nej rany prze­kłuło błonę zamy­ka­jącą wszyst­kie jej lęki i nie­po­koje. Roz­pła­kała się.

– Cho­lera. – Blugg się skrzy­wił. – Czemu taki szajs zawsze musi tra­fić na mnie? – Z obrzy­dze­niem wska­zał jej drzwi. – No idź! Idź pro­sto do pie­lę­gniarki i zrób wszystko, co ci każe.

***

– Gra­tu­luję – powie­działa pie­lę­gniarka. – Jesteś już kobietą.

Była zgorzk­niałą, starą istotą o świń­skich oczkach, spi­cza­stym nosie i oślich uszach. Poka­zała Jane, jak zło­żyć pod­pa­skę i co z nią zro­bić. Potem wygło­siła wykuty na pamięć wykład o higie­nie oso­bi­stej, dała pacjentce dwie aspi­ryny i ode­słała ją do sypialni.

Kogut już tam był. Leżał w gorączce na łóżku, z głową owi­niętą ban­da­żami.

– Chyba straci lewe oko – powie­działa Dymka. – To zna­czy, jeśli prze­żyje. Powie­dzieli, że jak dzi­siaj w nocy nie umrze, to pew­nie z tego wyj­dzie.

Jane nie­śmiało dotknęła jego ramie­nia, choć ledwo mogła to wytrzy­mać. Skórę miał bladą jak wosk i zimną.

– Leć w niebo wyso­kie – wymam­ro­tał, zato­piony w jakimś nie­ziem­skim deli­rium. – Bądź sobą. Wybierz Pepsi.

Dłoń Jane odsko­czyła jak opa­rzona.

– Ja się nim zaj­muję. Ty się nie wtrą­caj. – Dymka wygła­dziła mu koc. Ton miała wyzy­wa­jący. Skoń­czyw­szy, odchy­liła się w tył, wzięła pod boki i cze­kała, aż Jane odpy­sk­nie. A kiedy to nie nastą­piło, uśmiech­nęła się nie­przy­jem­nie. – Czas, żebyś szła spać, co nie?

Jane kiw­nęła głową i poszła do swo­jego kąta.

Gri­muar cze­kał na nią. Chłop­cień zosta­wił go pod kocem, tak jak mu pole­ciła. Roze­brała się powoli; udało jej się roz­ło­żyć koc i wsu­nąć pod spód, nie odsła­nia­jąc księgi. Gdy otu­liła ją ramio­nami, poczuła łasko­ta­nie, jakby prze­pły­nął przez nią prąd o małym napię­ciu. Dziw­nie się poczuła.

Tej nocy wyda­wało się, że dzie­ciaki ni­gdy nie zasną. Kogut jęczał, krzy­czał i mam­ro­tał przez sen, a jego cier­pie­nie wszyst­kich prze­ra­żało. Co mniej­sze stwo­rze­nia powy­ła­ziły z łóżek, żeby tulić się do przy­ja­ciół. Nawet naj­starsi z nich od czasu do czasu wzdy­chali albo prze­wra­cali się na drugi bok, żeby nie patrzeć na jego mękę.

W końcu jed­nak Jane się docze­kała. Wszy­scy usnęli.

Po cichu wyśli­znęła się spod koca i weszła pod łóżko. Pod­wa­żyła poła­maną deskę i wci­snęła się w wąską szparę mię­dzy salą sypialną a ścianą szopy z pia­skiem. Było tu ciemno, pełno kurzu, ale nie duszno, bo żadna ze ścian nie się­gała do sufitu. Poczuła deli­katny prze­ciąg i zady­go­tała. Nie było jed­nak aż tak zimno, żeby zmu­sić ją do powrotu po ubra­nie. Po omacku zna­la­zła za sobą gri­muar i wcią­gnęła go przez szcze­linę.

Kogut jęk­nął. Wyso­kim, przy­tom­nym gło­sem zawo­łał:

– Dwa kotlety z wybor­nej woło­winy, sos spe­cjalny, sałata, ser…

Jane zaparło dech.

– I bułka z seza­mem. – Straszne to było, ten samotny głos mówiący do nikogo w pustce nocy. – Teflon.

Chwy­ciła dło­nią zła­maną deskę i wci­snęła ją na miej­sce. Teraz już nie było go sły­chać.

Usia­dła na pię­tach, poło­żyła sobie księgę na kola­nach i otwo­rzyła ją. Stro­nice były czarne i ciemne, litery jarzyły się jed­nak chłodno, sre­brzy­ste dla oka i śli­skie w dotyku. Odkryła, że jeśli skupi się na nich mocno, zaczyna ją wypeł­niać szept wyja­śnia­jący ich zna­cze­nie – choć jesz­cze nie rozu­miała sensu wszyst­kich słów. Tu tabela stopni sprę­ża­nia, tam roz­dział o tole­ran­cjach wymia­ro­wych cylin­drów. Na chwilę zatrzy­mała się nad para­me­trami kali­bra­cji krysz­ta­łów, potem kart­ko­wała dalej, pole­ga­jąc na opusz­kach pal­ców, że prze­każą jej kwin­te­sen­cję tego, po czym się prze­śli­zgują. Wer­to­wała dalej i dalej, aż dotarła do tego, czego szu­kała.

Był to wresz­cie roz­dział, w któ­rym napi­sano, jak się ste­ruje smo­kiem.

Do tej chwili sama nie wie­działa, o co jej cho­dzi. Teraz jed­nak, prze­su­wa­jąc dłońmi po sche­ma­tach peł­nych enig­ma­tycz­nych sym­boli kon­den­sa­to­rów, poten­cjo­me­trów, rezy­sto­rów i mas, prze­chy­la­jąc głowę, żeby móc popie­ścić policz­kiem rysunki tarcz i sche­maty obwo­dów, głę­boko wdy­cha­jąc wydzie­lany przez każdą z kart zapach atra­mentu i bie­lo­nego papieru, uświa­do­miła sobie, że uro­dziła się po to, żeby któ­re­goś dnia ukraść smoka.

Szpara mię­dzy ścia­nami była tak cia­sna, że Jane poob­cie­rała sobie ramiona. Nie zauwa­żała tego. Głowę miała pełną szyb­kich czar­nych smo­ków. To, co dotąd było nie­wi­dzialne, bo wszech­obecne, teraz sta­nęło jej przed oczyma. Sły­szała ich ponad­dźwię­kowe pod­niebne ryki, napę­dzane gnie­wem i ben­zyną. Czuła ich gra­wi­ta­cyjne przy­cią­ga­nie, prze­grzane podmu­chy, gdy prze­la­ty­wały. I widziała, jak sama leci jed­nym z nich, daleko, daleko stąd.

Naj­pierw jed­nak trzeba nauczyć się tego gri­mu­ara. Musi się nauczyć, jak się obsłu­guje smoka.

Przez wiele godzin mozo­liła się nad księgą, deli­kat­nie doty­ka­jąc i zapa­mię­tu­jąc cały roz­dział, znak po znaku. Pierw­sze czy­ta­nie skoń­czyła tuż przed śnia­da­niem. Wyczoł­gała się przez ścianę tuż przed gwizd­kiem na pobudkę i wyma­sze­ro­wała ze wszyst­kimi do sto­łówki, zie­wa­jąca, prze­mę­czona do szpiku kości i szczę­śliwa.

Następ­nej nocy po raz pierw­szy usły­szała, jak mówi do niej smok.

***

Trzy dni póź­niej Jane, Dymkę i Rzep zabrano do warsz­tatu mecha­nicz­nego. Wszyst­kie zwy­kłe miej­sca pracy były zajęte, więc Blugg po krót­kiej kłótni z bry­ga­dzi­stą wziął pod pachę pudło kół zęba­tych i popro­wa­dził je na górę. Wzdłuż całej dłu­go­ści budynku bie­gła gale­ryjka z poko­jami, nie­moż­li­wie zagra­cona i zaśmie­cona. Blug­gowi udało się jed­nak zna­leźć im miej­sce pomię­dzy drew­nia­nymi scho­dami a cegla­nym komi­nem od prze­my­sło­wego alem­biku. Poka­zał im roz­chwie­ru­tany drew­niany stół pod para­pe­tem okna i kazał oczy­ścić koła zębate ze smaru.

Potem wyszedł.

Okno dawno zostało zama­lo­wane, razem z szy­bami, białą, zie­loną lub szarą farbą – teraz trudno było się domy­ślić jaką – a pomię­dzy górną kra­wę­dzią przy­kle­jo­nego na stałe skrzy­dła okien­nego ziała sze­roka co naj­mniej na stopę szcze­lina. Nie­ustan­nie wpa­dało przez nią zimne powie­trze. Z zim­nem na próżno wal­czył wci­śnięty pod schody brą­zowy, ema­lio­wany grzej­nik na naftę.

– Zamień się ze mną – powie­działa Dymka, zaraz jak Blugg sobie poszedł. – Rzep i ja chcemy sie­dzieć bli­żej grzej­nika.

Jane chciała odmó­wić, ale Dymka cią­gle narze­kała, że jej zimno; może i fak­tycz­nie mar­zła bar­dziej. Rzep uśmie­chała się, raczej zło­wrogo. Chyba lepiej byłoby im w tej kwe­stii ustą­pić.

Wstała, prze­szła na drugą stronę stołu i bez słowa usia­dła.

Try­biki były wiel­ko­ści srebr­nych pen­só­wek, ale o wiele cień­sze, z drob­nymi ząb­kami, które kłuły, gdy dotknęło się ich czub­ków. Smar na nich był brą­zowy, pra­wie przej­rzy­sty i zasko­ru­piały, więc nie chciał scho­dzić. Pra­co­wały nad nim pil­nie, wie­dząc, że Blugg będzie do nich regu­lar­nie zaglą­dał.

A jed­nak kon­trola się nie poja­wiała. Mijały godziny. Blugg naj­wy­raź­niej o nich zapo­mniał.

Pra­cu­jąc, Jane gapiła się przed sie­bie, zato­piona w myślach o gri­mu­arze i gło­sie smoka – cią­gle nie była do końca pewna, czy aby na pewno go w nocy sły­szała. Marzyła o lśnią­cych heba­no­wych bur­tach i gład­kich, opły­wo­wych powierzch­niach, o sile i wytrzy­ma­ło­ści połą­czo­nej z bez­względną szyb­ko­ścią. Wyobra­żała sobie swoją dłoń na prze­pust­nicy, wła­dzę nad całą tą groźną potęgą.

Dymka obok wes­tchnęła.

Brud­no­srebrne świa­tło sło­neczne wle­wa­jące się górą okna nagle prze­cięły trze­po­czące skrzy­dła. Dymka zadarła głowę i zawo­łała z entu­zja­zmem:

– Ropu­sze jajka!

– Ropu­sze jajka? – zdzi­wiła się tępo Rzep. – Łeee. O czym ty gadasz?

– Tam u góry, pod dachem. Tam robią gniazda. – Dymka weszła na para­pet i sta­nęła na pal­cach. Wycią­gnęła rękę przez okno naj­da­lej, jak mogła, nie­cier­pli­wie wygi­na­jąc ogon. Po spodniej stro­nie oka­pów było widać parę błot­ni­stych bry­łek. – Cho­lera! No, nie mogę…

– Prze­cież nic tam nie będzie – zauwa­żyła Jane. – Kto by skła­dał jajka na jesieni.

– Ropu­chy skła­dają. Nie takie jak na wio­snę – z tych nic się nie wykluwa. To zapasy na zimę, żeby miały co jeść pod­czas Topo­ro­wego Księ­życa. – Spoj­rzała w dół, jej sze­ro­kie usta wykrzy­wił dziwny uśmiech. – Jaaaaane! Właź tu i zbierz mi tro­chę jajek!

– Ja nie umiem się wspi­nać! Weź sobie Kapkę albo Małego Dicka, albo…

Dymka i Rzep spoj­rzały na sie­bie i zanim Jane zdą­żyła zare­ago­wać, zmien­niczka chwy­ciła ją i pod­nio­sła ku Dymce. Młode feje były nad­na­tu­ral­nie silne. Ze śmie­chem wysu­nęły ją przez okno i popchnęły. Pudło z kół­kami zęba­tymi zostało kop­nięte, zawar­tość poto­czyła się po całej pod­ło­dze.

– No, kochana, wyła­zisz! – zain­to­no­wała Dymka.

Jane ner­wowo chwy­ciła się ramy. Zimny wiatr wiał jej w twarz, wyci­ska­jąc łzy z oczu. Po dru­giej stro­nie wybru­ko­wa­nego blocz­kami dzie­dzińca chwiał się ku niej Budy­nek 6, a nad nim skłę­bione ciemne chmury. W dole, z boku, widziała pokryty papą dach szopy na narzę­dzia, upstrzony odłam­kami cegieł i butel­kami po napo­jach. Do ziemi było co naj­mniej trzy­dzie­ści stóp.

– Matko święta! – sap­nęła Jane. Despe­racko szarp­nęła się, żeby wró­cić do środka.

Twarde, bez­li­to­sne dło­nie roz­pro­sto­wały jej palce. Szarp­nęły ją i wysta­wiły w pustkę. Macha­jąc rękami i oba­wia­jąc się, że zwy­mio­tuje, zaci­snęła mocno powieki i chwy­ciła się ramy. Całym cię­ża­rem spo­czy­wała teraz na gór­nej kra­wę­dzi okna. Tylko nogi miała w środku.

– Nie szarp się, bo cię upu­ścimy.

Znów chwy­ciła się ramy. Kru­cha farba sypała się płat­kami spod pal­ców. Pod­cią­gnęła się wzdłuż ściany. Cce­gły dra­pały jej poli­czek, nos wypeł­nił słodki, ostry zapach ropu­szych odcho­dów. Cała góra okna była od nich biała. I było zimno. Zady­go­tała.

– Pro­szę, pro­szę, zdej­mij­cie mnie – zabeł­ko­tała. – Dymko, skar­bie, zro­bię wszystko, co tylko zechcesz, zostanę twoją naj­lep­szą przy­ja­ciółką, tylko…

– Masz. – Uka­zała się dłoń z foliową torebką. – Nała­duj jajek i możesz scho­dzić.

Jane spadł but. Teraz poczuła, że Rzep ściąga jej skar­petkę. Ostry czu­bek palca prze­je­chał pośrodku stopy, przy­sta­nął, potem zaskro­bał w naj­czul­szym miej­scu.

– Prze­stań ją łasko­tać! Jak spad­nie, nie będzie jajek. – Dłoń poru­szyła się nie­cier­pli­wie w górę i w dół. – No, bierz tę torbę.

Jane usłu­chała. Wzięła głę­boki wdech i otwo­rzyła oczy. Czuła tak silne mdło­ści i zawroty głowy, że dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że patrzy od spodu na okap dachu. Było tam ze dwa­dzie­ścia gniazd, pęka­tych, bro­daw­ko­wa­tych kształ­tów z otwo­rem na boku, jak felerne sło­iki.

Ropu­chy roz­pro­szyły się, gdy Jane wysu­nęła się z okna. Pola­ty­wały zde­ner­wo­wane nie­da­leko, histe­rycz­nie łopo­cząc skrzy­dłami o czar­nych pió­rach. To były paskudne stwo­rze­nia, mie­szańce kawek i lubież­nych pła­zich samic – tak jak ich ojco­wie, sły­nęły ze zło­dziej­stwa. Ich gniazda prze­waż­nie usu­wano z dachów, bo płazy lubo­wały się w świe­cą­cych przed­mio­tach i w prze­ci­wień­stwie do więk­szo­ści zwie­rząt, pra­wie – albo wcale – nie bały się ognia. Sły­szało się o poża­rach budyn­ków, kiedy pod­kra­dały palące się nie­do­pałki i zano­siły je do gniazd. Nie­bez­pieczne to było.

Dygo­cąc, wycią­gnęła rękę. Gniazdo było tuż poza jej zasię­giem. Nie­szczę­śliwa, wie­dząc, że Dymka nie przyj­mie takiego uspra­wie­dli­wie­nia, wzięła głę­boki, uspo­ka­ja­jący wdech i zmu­siła się do wychy­le­nia w powie­trze. Wypro­sto­waw­szy rękę, którą trzy­mała się okna, mogła już łatwo dosię­gnąć naj­bliż­szego gniazda. Wci­snęła dłoń przez otwór.

Wnę­trze gniazda było wyście­lone mięk­kim czar­nym puchem, jedwa­bi­stym w dotyku. Poma­cała głę­biej i zna­la­zła kupkę lep­kich, cie­płych jaj. Wygar­nęła je i wypro­sto­wała się w talii, wra­ca­jąc do okna. Nie­zdar­nie otwo­rzyła torebkę i wrzu­ciła do niej jajka. Zsu­nęły się na dno jak jedna masa.

Nie zebrała jesz­cze wszyst­kich. Wychy­liła się po raz drugi, by zgar­nąć te prze­ga­pione. Tym razem było ich tylko pół gar­ści, a do tego dwa kawałki folii alu­mi­nio­wej, odła­mek szkła i chro­mo­wana nakrętka. Te przed­mioty upu­ściła na zie­mię daleko w dole.

Dru­gie gniazdo. Szybko wygar­nęła jajka. Gdy cofała rękę, lodo­waty podmuch wia­tru prze­nik­nął jej przez ubra­nie. Wie­działa, że nie powinna patrzeć w dół, ale ten nagły wir powie­trza pogor­szył jesz­cze zawrót głowy. Chciało jej się pła­kać, ze stra­chu i z fru­stra­cji, ale nie odwa­żyła się.

Jeśli teraz zacznie pła­kać, to już ni­gdy nie prze­sta­nie.

W tym gnieź­dzie, oprócz jaj były kolejne kawałki cyn­fo­lii i pozie­le­niały, ostry kawa­łek mie­dzia­nej bla­chy, który spra­wił, że przez jedną pełną prze­ra­że­nia chwilę myślała, że coś ją ugry­zło – nadziała się bowiem pal­cem na jego róg.

– Mam już pra­wie pół torby! – krzyk­nęła. – Mogę scho­dzić?

– Mało.

– Ale już dalej nie się­gnę. Naprawdę nie dam rady.

W szcze­li­nie okna poka­zała się twarz Dymki. Na moment roz­luź­nił się uścisk na nogach Jane, która krzyk­nęła ze stra­chu. Dymka zmru­żyła oczy z namy­słem.

– Tamto. – Poka­zała. – Tam się­gniesz.

Jane roz­bo­lały palce. Nie była pewna, czy jest w sta­nie się dalej utrzy­mać. Spodnia strona okapu roz­my­wała się od wytę­ża­nia wzroku, ale kiedy zamy­kała oczy, wyda­wało jej się, że cały świat kozioł­kuje – wtedy musiała szybko je otwie­rać, bo ina­czej stra­ci­łaby rów­no­wagę.

Zmu­siła się do wycią­gnię­cia ciała naj­da­lej, jak mogła.

Dalej nie się­gała.

– Dymko… – zaczęła płacz­li­wie.

– Zbie­raj jajka!

Było już tylko jedno wyj­ście. Prze­su­nęła się nieco wyżej na ramie okna, tak że teraz opie­rała się o nią w poło­wie ud. Wycią­gnęła się tak daleko, że czuła, jak trzesz­czą jej kości.

Wsu­nęła dłoń do kolej­nego gniazda. Poczuła cie­pło puchu, a potem śli­ską lep­kość. Wygięła palce i wygar­nęła jajka.

Nie­stety, ropu­chy zaczy­nały z powro­tem nabie­rać odwagi. Skrze­czały na nią i kra­kały, pró­bo­wały odstra­szyć, prze­la­tu­jąc w pobliżu. Jedna pra­wie zde­rzyła się z jej twa­rzą, a gdy Jane unio­sła łokieć, by się zasło­nić, odbiła się od przed­ra­mie­nia z moc­nym, ośli­złym trza­skiem. Żołą­dek pod­szedł jej do gar­dła z obrzy­dze­nia.

– Trzy­maj mnie mocno za nogi – szep­nęła, nie­prze­ko­nana, że ją sły­chać, ale nie­zdolna ode­zwać się ani odro­biny gło­śniej. Wypro­sto­wała się w talii.

I już była na oknie. Przy­tu­liła się do niego mocno.

Przez dłuż­szą chwilę nie była w sta­nie się ruszyć. Gdy tro­chę doszła do sie­bie, drżą­cymi rękami otwo­rzyła torebkę i wrzu­ciła do niej ostat­nią garść jajek. Coś zaiskrzyło czer­wono. Wsu­nęła do środka dwa palce, żeby to wyło­wić.

To był rubin.

Rubin był długi jak pół jej kciuka, sze­ścio­kątny w prze­kroju i pła­ski na obu oku­tych sre­brem koń­cach – prze­my­słowy krysz­tał, uży­wany w okul­ty­stycz­nych sys­te­mach infor­ma­tycz­nych do prze­cho­wy­wa­nia i prze­twa­rza­nia danych. Był mniej­szy niż ogry­zek ołówka, ale wart pew­nie wię­cej niż cała Jane.

Pro­blem pole­gał na tym, że bała się go znieść na dół razem z jajami, bo Dymka, w swo­jej chci­wo­ści, wysła­łaby ją na górę po wię­cej. Mogłaby, gdyby się odwa­żyła, wsa­dzić go z powro­tem do gniazda, ale nie miała już na to siły ani odwagi. A gdyby go upu­ściła i ktoś go póź­niej zna­lazł, Dymka dowie­dzia­łaby się i domy­śliła, co się stało.

Para­pet był cały biały od odcho­dów. Wetknęła w nie kamień i powie­działa:

– Opusz­czaj­cie mnie. Mam te wasze jajka.

***

Dymka wyrwała jej torebkę z ręki, zanim zdą­żyła chwiej­nie zejść z para­petu i paść na stół.

– Dobra Janie, doobra Mniam-Janie – ura­do­wała się, wsu­wa­jąc rękę głę­boko do torebki i ładu­jąc wielką garść gala­re­to­wa­tej masy w gor­li­wie nad­sta­wione dło­nie Rzep. Jedno jajko wsu­nęła do ust i prze­wró­ciła eks­ta­tycz­nie oczyma, gdy pękło. Wypchała sobie usta kolej­nymi.

Try­biki walały się po całej pod­ło­dze. Jane ze znu­że­niem wypro­sto­wała pudełko i zaczęła je zbie­rać.

– Dymka? – zapy­tała w końcu. – Czemu wy mnie tak nie­na­wi­dzi­cie?

Dymka uśmiech­nęła się jajecz­nie. Rzep otwo­rzyła sze­roko usta, uka­zu­jąc żółte od żół­tek wnę­trze. Do warg miała poprzy­le­piane kawałki sko­ru­pek.

– Chcesz tro­chę? W końcu je zebra­łaś.

Łzy napły­nęły Jane do oczu.

– Ni­gdy nic wam nie zro­bi­łam. Czemu mnie tak trak­tu­je­cie?

Rzep wypchała sobie policzki jaj­kami. Dymka swoje połknęła, potem wywró­ciła torebkę na drugą stronę i zaczęła ją wyli­zy­wać.

– Sły­sza­łam, że zosta­niesz goń­cem u Blugga – powie­działa.

– Raczej małym zwie­rząt­kiem Blugga – plu­nęła Rzep. – Tym będziesz, co, panienko-pod­mianko?

– Nie, wcale nie!

– Wiesz, czego on naprawdę będzie chciał, co? – Dymka wsu­nęła rękę pod spód­nicę Rzep, a ta prze­wró­ciła oczyma w uda­wa­nej eks­ta­zie. – Chce, żebyś była jego przy­du­pa­ską.

Jane pokrę­ciła głową.

– Nawet nie wiem, co to zna­czy.

– Chce wło­żyć swo­jego wacława do two­jej pipulki.

– Ale co wy gada­cie?! – jęk­nęła. – Czemu miałby…?

Oczy Dymki roz­bły­sły twardą czer­wie­nią jak dwa gra­naty.

– Nie uda­waj mi tu nie­wi­niątka! Sły­sza­łam, jak w nocy wykra­dasz się z łóżka i wła­zisz za ścianę, żeby wsa­dzać sobie palce do norki.

– Nie. Naprawdę, nie.

– Aha, nie. Pew­nie, że nie. Taaakiego cze­goś byś w życiu nie zro­biła. Mała grzeczna panna pod­mie­niec. Masz się za kogoś spe­cjal­nego, co? Cze­kaj no, zoba­czysz, jak będziesz się sta­wiać, jak Blugg wsa­dzi ci w kaka­owe oko!

Rzep zaczęła ska­kać i tań­czyć wokół Jane, pod­no­sząc spód­niczkę powy­żej pasa i wywi­ja­jąc swoim chu­dym tył­kiem.

– Kaka­owe oko, kaka­owe oko – śpie­wała. – Kaka­owe, kaka­owe oko.

– Tylko mi pamię­taj, lala. – Dymka chwy­ciła ją za koł­nierz, zebrała poły razem i unio­sła ją. – Ja tu roz­ka­zuję. Co powiem, robisz, jesteś tym goń­cem czy nie, przy­du­pa­sem czy nie. Słu­chasz mnie. Rozu­miesz?

– Tak, Dymka – odpo­wie­działa bez­rad­nie Jane.

– Do buzi też ci będzie chciał – zadrwiła Rzep.

***

Kogut leżał w łóżku przez tydzień, zanim odzy­skał świa­do­mość na tyle, by zacząć kon­tak­to­wać. U szczytu wyczer­pa­nia leżał bez ruchu, oddy­cha­jąc z tru­dem – każdy wdech był chra­pliwy i udrę­czony. Cza­sami krzy­czał. Kiedy indziej wyle­wały się z niego potoki glo­so­la­licz­nego beł­kotu.

– Pro­le­ta­riu­sze nie mają nic do stra­ce­nia poza swo­imi kaj­da­nami – mówił. – Lucky Strike zna­czy przedni tytoń.

Co noc Jane cze­kała, aż reszta zaśnie, i wykra­dała się za ścianę, żeby zapo­zna­wać się z gri­mu­arem. Kiedy wpa­dała w czy­tel­ni­czy trans, na wpół eks­tazę, na wpół wyczer­pa­nie, w tyle głowy odzy­wał się głos smoka. Mówił jej, że oboje są więź­niami. Mówił, że ich losy są ze sobą sple­cione, opo­wia­dał o wol­no­ści, któ­rej zaznają, kiedy razem odlecą, opi­sy­wał nie­skoń­czone łań­cu­chy gór z zim­nymi gór­skimi jezio­rami, archi­pe­lagi połu­dnia, powy­krę­cane jak jasz­czurki, i pod­niebne gniazda zako­twi­czone mię­dzy jesien­nymi gwiaz­dami. Sie­działa mię­dzy ścia­nami tak długo jak mogła wytrzy­mać, zasłu­chana, wycho­dząc dopiero wtedy, gdy gro­ziło jej, że zaśnie i prze­gapi poranne spraw­dza­nie obec­no­ści. Nie wie­działa, czy ów głos jest rze­czy­wi­sty, czy zmy­ślony, i prawdę mówiąc, nie obcho­dziło jej to.

Czuła wewnętrzny przy­mus, by go słu­chać.

Gdy wra­cała do sypialni, zawsze szo­ko­wał ją widok leżą­cego w łóżku Koguta – tak doku­ment­nie o nim zapo­mniała. Wyda­wał się kimś obcym: ośli­zły od potu, błysz­czący jak owad, który utknął w poło­wie meta­mor­fozy. Ropa prze­sią­ka­jąca przez brzegi ban­daża deli­kat­nie fos­fo­ry­zo­wała, jak tru­po­gień. I dziw­nie pach­niał.

Czuła się potwor­nie winna. Wie­działa, że powinna go pie­lę­gno­wać, ocie­rać mu pot, zmie­niać ban­daże, robić, co tylko się da, żeby zła­go­dzić ból. Ale odrzu­cał ją, jesz­cze bar­dziej niż obce demony pra­cu­jące na Wydziale A jako sny­ce­rze i sto­la­rze, o któ­rych plotki mówiły, że są kani­ba­lami i kopro­fa­gami. Nie mogła się zmu­sić, by się do niego zbli­żyć.

***

Któ­re­goś wie­czoru dzieci wró­ciły z tupo­tem do sypialni, by zastać Koguta zbu­dzo­nego i cze­ka­ją­cego na nie. Pod­niósł się i oparł o wez­gło­wie łóżka. Na ich widok wykrzy­wił usta w czymś, co według niego miało być uśmie­chem.

– Tak wcze­śnie z pracy? Za moich cza­sów robiło się do wie­czora, a jak. Te mło­dziaki dzi­siaj, ja nie wiem.

Dzieci zebrały się lękli­wie przy drzwiach.

– No chodź­cie. Nie ma co się tak cofać. To ja!

Zaże­no­wane zbiły się jesz­cze cia­śniej.

– No dobra. To jak to poszło? Blugg nie żyje?

Nikt nie odpo­wie­dział.

Teraz Kogut się zanie­po­koił.

– Zadzia­łała ta laleczka czy nie?

Dymka odchrząk­nęła.

– Jesz­cze nie pró­bo­wa­li­śmy – przy­znała.

– Wy mię­czaki. – Twarz Koguta jarzyła się deli­kat­nie, jak miąższ jakichś magicz­nych grzy­bów z głębi lasu. Ban­daże miał zasko­ru­piałe, nie­zmie­niane od wielu dni. Powieki opa­dły mu, potem znowu się unio­sły. – A czemu nie?

– Bo Dymka powie­działa… – zaczął Szczu­dłak.

– …że mamy na cie­bie pocze­kać – dodała pośpiesz­nie Jane.

Dymka obda­rzyła ją szyb­kim spoj­rze­niem, mówią­cym dobit­nie: „Nie myśl, że sobie tym na coś zasłu­żysz”. Dwu­krot­nie trzep­nęła ogo­nem.

– Żeby mieć pew­ność, że zro­bimy to jak trzeba.

– A, jak tak, to dobrze. – Kogut nie był aż tak sub­telny i nie zauwa­żył dys­kret­nej wymiany spoj­rzeń. – To nie tak źle, jak myśla­łem. – Kiw­nął na Szczu­dłaka. – Sły­szysz? Zadbamy, przy­ja­cielu, o twój inte­res.

Szczu­dłak poki­wał głową na boki, rado­śnie, gro­te­skowo szczę­śliwy i mający roz­koszną pew­ność, że przy­ja­ciel go ochroni. Widząc taką wiarę, Jane nie miała wyboru: musiała przy­znać sama przed sobą, że już nie wie­rzy w plan Koguta. Byli tylko dzie­cia­kami. Ich pro­ste zaklę­cia nawet nie tkną kogoś doro­słego, jak Blugg. Kie­row­nic­two na pewno zapew­niło im ochronę przed takimi ata­kami, ina­czej bry­ga­dzi­ści pada­liby jak muchy, codzien­nie. Pew­nie w ogóle nie zauważy, że go zaata­ko­wali. Poczuła zimno i odrę­twie­nie.

– Dawać świeczkę, zro­bimy to teraz – powie­dział Kogut. A potem, gdy Dymka nie zare­ago­wała: – No rusz się, krowo! Ruszaj się, kurwa!

Młoda hul­dra nie­chęt­nie usłu­chała. Wetknąw­szy świecę mię­dzy deski pod­łogi, odcze­kała odpo­wied­nio długą chwilę, by wyglą­dało na to, że spo­dziewa się, że Kogut zapali ją zaklę­ciem, po czym trza­snęła sztor­mową zapałką.

Siarka zaskwier­czała i zapło­nęła.

– A gdzie laleczka? – zapy­tał Kogut.

Zawsty­dzona Jeżata wycią­gnęła ją. Kogut prze­su­nął pal­cem po jej brzu­chu, wyma­cu­jąc pod tka­niną ostre paznok­ciowe ścinki, potem podał ją Szczu­dła­kowi.

– Ty to zrób – powie­dział.

Szczu­dłak auto­ma­tycz­nie spoj­rzał na Dymkę, szu­ka­jąc apro­baty.

Dymka zaci­snęła usta i kiw­nęła głową.

– Cicho – roz­ka­zał Kogut.

Znie­ru­cho­mieli. Z zewnątrz dobie­gały nakła­da­jące się na sie­bie odgłosy maszyn, przy­ja­ciel­skie pomruki, jęki i postu­ki­wa­nia. A dokład­nie pod nimi było sły­chać mia­rowe, ledwo sły­szalne, skrzyp-skrzyp-skrzyp buja­nego fotela. Blugg gwiz­dał bal­ladę o Królu Elfów, zmie­nia­jąc tempo i melo­dię w miarę, jak fotel przy­śpie­szał i zwal­niał.

– Teraz! – szep­nął Kogut.

Szczu­dłak wetknął laleczkę w pło­mień.

Była uszyta ze sta­rego nylonu, który w ogniu zaczął wydy­mać się w bąble i czer­nieć. Powie­trze wypeł­nił paskudny smród. Potem z sykiem zajęła się bawełna w środku i Szczu­dłak, wystra­szony, upu­ścił lalkę. Odsu­nął się w tył, ssąc palce.

W momen­cie, gdy pło­mień dotknął brzu­cha lalki, Jane zdrę­twiały usta. Sap­nęła. Język zro­bił się opuch­nięty i bolący, jakby dotknęła nim pokrzywy. Oczy­wi­ście! Na ścin­kach były jesz­cze śla­dowe ilo­ści jej śliny. Dzia­łał na nią jakiś drobny uła­mek klą­twy.

Może i uda się tego Blugga zabić.

Jeżata zaczęła pła­kać, ale Kogut nie zwra­cał na nią uwagi. W jego oczach tań­czył zło­wrogi pło­mień. Siadł pro­sto na łóżku, z zaci­śnię­tymi pię­ściami i głową odrzu­coną w tył.

– Tak! – krzyk­nął. – Tak, wła­śnie! Zdy­chaj, gnoju, zdy­chaj!

A kiedy Kapka i Mały Dick zaczęli gorącz­kowo gasić pło­mie­nie, żeby się nie roz­lały, zaśmiał się trium­fal­nie.

W tym momen­cie z dołu dobie­gło wale­nie w sufit i Blugg zawo­łał:

– Co wy tam knu­je­cie, łobuzy?! Niech mnie kule, zaraz tam wejdę i jak dam pasem…

Umil­kli.

Minutę póź­niej usły­szeli na scho­dach jego cięż­kie kroki, a do tego drugi, bar­dziej sprę­ży­sty odgłos ude­rza­ją­cej o udo skóry.

Kogut był przy­bity. Wszyst­kie dzieci, jak jedno, odwró­ciły się od niego ku Dymce, która mach­nęła ręką i roz­ka­zała:

– Pod koł­dry, już! Ruchy!

Roz­bie­gły się do łóżek, wbrew wszyst­kiemu licząc na to, że omi­nie je zbio­rowa kara. Jane także. Zdą­żyła jed­nak zauwa­żyć, że Rzep szcze­rzy się z satys­fak­cją.

Teraz ich sze­fem była Dymka.

III

Wszy­scy uznali, że to wina Jane.

Od razu po zło­że­niu ofiary z laleczki dostała wyso­kiej gorączki. Szczu­dłak przez trzy dni w ogóle nie mówił, a na dło­niach i twa­rzy Jeża­tej wykwi­tła bąblo­wata wysypka. Oprócz tego obra­ziła się, ale to nie­wiele odbie­gało od jej poprzed­niego cha­rak­teru, więc mało które dziecko zwró­ciło na to uwagę. Wszy­scy widzieli, że klą­twa miała swoją siłę – trzeba więc było jakoś wytłu­ma­czyć, czemu Blug­gowi nic się nie stało.

Dymka roz­po­wie­działa wszyst­kim, a Rzep potwier­dziła, że Jane w gabi­ne­cie Blugga wystra­szyła się i ucie­kła bez ścin­ków paznokci. Jane, osła­biona, nie była za bar­dzo w sta­nie się bro­nić, a chłop­cień, prze­stra­szony i zdez­o­rien­to­wany całą kłót­nią, także na nic się nie przy­dał.

Kogut oczy­wi­ście znał prawdę – dotknął ścin­ków paznokci wła­snymi pal­cami. Mimo to, nie ode­zwał się sło­wem. Po tam­tej chwili triumfu znów mu się pogor­szyło. Zamilkł i tylko łypał na wszyst­kich podejrz­li­wie. Jane stra­ciła zatem wszyst­kich przy­ja­ciół.

Ostra­cyzm pogłę­biła jesz­cze nowa posada, jaką dał jej Blugg. Jako goniec musiała nosić odbla­skową poma­rań­czową kami­zelkę. Skła­dała się z dwóch pła­tów mate­riału, przodu i tyłu, wkła­da­nych przez głowę i wią­za­nych w talii czte­rema lami­no­wa­nymi tasiem­kami. Czuła się w niej nie­zręcz­nie, jak nazna­czona.

Praca była łatwa, ale nowa. Przez cały okres szko­le­niowy cho­dziła za obcho­dzą­cym fabrykę Blug­giem i trzy­mała gębę na kłódkę.

– Tu są szafki z licz­ni­kami – bur­czał. Albo: – Stąd bie­rze się szmer­giel, zawsze tylko w małych toreb­kach i pamię­taj, żeby zacho­wać żółtą kopię zamó­wie­nia.

Jane ze zdu­mie­niem odkryła, jak nie­wiele Blugg robi w porów­na­niu ze swymi pod­wład­nymi – wyda­wało się, że jego praca składa się z bez­ce­lo­wego łaże­nia oraz dłu­gich, nie­zro­zu­mia­łych roz­mów, na wpół służ­bo­wych, a na wpół plot­kar­skich. Cza­sem gry­wał w domino z przy­sa­dzi­stym face­tem z Działu Zaku­pów – obaj zgar­bieni nie­ru­chomo nad deską, zer­ka­jący na sie­bie podejrz­li­wie i sza­chru­jący przy każ­dej oka­zji.

– Umyj twarz – powie­dział pod­czas któ­rejś prze­rwy na lunch. – Ręce też i wyszo­ruj paznok­cie. Musisz zro­bić dobre wra­że­nie.

– Czemu? – zapy­tała.

– Nie twoja sprawa! Nie twój inte­res, czemu. Rób, co mówię, i tyle.

Blugg poszedł za nią do umy­walni i stał tam, kiedy się myła, pil­nu­jąc, by namy­dliła się sza­rym mydłem. W pew­nym momen­cie wła­sną śliną starł jej jakąś plamę z ucha.

Wyszli na zimną mżawkę i pode­szli do nie­wiel­kiego kan­torka zaraz przy głów­nej bra­mie. Blugg zapu­kał i weszli do środka.

W kan­torku sie­działa ele­gancka, smu­kła, ubrana na czarno elfka. Patrzyła przez okno i paliła papie­rosa. Kiedy weszli, odwró­ciła głowę, nic tylko puder i wyso­kie kości policz­kowe. Dość bez­na­mięt­nie zapy­tała:

– Czy to ona?

– To ona – przy­tak­nął Blugg.

Elfka wstała. Była o dobre pół­to­rej głowy wyż­sza od Blugga. Stu­ka­jąc obca­sami, pode­szła do Jane i ści­snęła kciu­kiem i pal­cem wska­zu­ją­cym jej pod­bró­dek. Odwró­ciła jej głowę w jedną, potem w drugą stronę, marsz­cząc kry­tycz­nie czoło.

– Bar­dzo posłuszna – powie­dział Blugg, jak prze­ku­pień. – Robi dokład­nie, co się każe, pstryk i już, nie trzeba jej dwa razy powta­rzać.

Jane wpa­trzyła się w oczy elfki. Były zimne, jak szare okru­chy lodu, a cerę wokół nich pokry­wały skom­pli­ko­wane bruzdy zmarsz­czek, suge­ru­jąc cał­kiem nie­wi­doczne z dru­giego końca pokoju lata i dzie­się­cio­le­cia. Nagle zwi­działo jej się, że ta twarz to tylko cie­niutka maska nacią­gnięta na czaszkę kobiety.

W pozba­wio­nych bły­sku oczach poja­wiło się coś na kształt zro­zu­mie­nia.

– Ty się mnie boisz?

Jane pokrę­ciła ze stra­chem głową.

– A powin­naś.

Oddech elfki pach­niał kan­dy­zo­wa­nymi sło­dy­czami i niko­tyną. Z uszu zwi­sały dwie podłużne perły, dłu­gie jak pół jej palca wska­zu­ją­cego, wyrzeź­bione w tępe wężowe kształty. Palce zaci­skały się na pod­bródku Jane, aż łzy zaczęły mimo woli napły­wać jej do oczu.

Wresz­cie uwol­niła ją z uści­sku.

– Zasta­no­wię się – powie­działa. Mach­nęła ręką ku drzwiom. – Może­cie iść.

Kiedy zna­leźli się na dwo­rze, Blugg był w nie­wy­tłu­ma­czal­nie świet­nym nastroju.

– Wiesz, kto to był? – Pra­wie zare­cho­tał. I nie cze­ka­jąc na odpo­wiedź, dodał: – Ona jest z Gre­en­le­afów! Z Gre­en­le­afów!

Jane nie­mal natych­miast zapo­mniała o tym spo­tka­niu. Dla niej było to tylko jedno z wielu dziw­nych zda­rzeń.

***

Nie­długo potem Kogut wró­cił do pracy. Demony ze sto­larni zro­biły mu wóze­czek, żeby poru­szał się, póki nie będzie miał siły samo­dziel­nie cho­dzić, a Jane i Szczu­dłak codzien­nie wozili go w nim do pracy i z powro­tem, każde cią­gnąc za jedną rączkę wózka.

Któ­re­goś wie­czoru, gdy pro­wa­dzono ich z powro­tem do noc­le­gowni, musieli zatrzy­mać się przy bra­mie, bo dzienna zmiana aku­rat koń­czyła pracę. Musieli pocze­kać w cie­niu mon­stru­al­nego, czar­nego Zegara, prze­pusz­cza­jąc potok kuś­ty­ka­ją­cych, powłó­czą­cych nogami i pod­ska­ku­ją­cych robot­ni­ków. Wszy­scy docho­dzący pra­cow­nicy cze­kali w kolejce do Zegara. Odbi­jali w nim swoje karty, cało­wali kamień z Bogi­nią i odcho­dzili.

Szczu­dłak patrzył tęsk­nie za bramę. Widział tam tylko par­king i zapy­lony zakręt asfal­to­wej drogi, ale gapił się, jakby to były Wyspy Zachod­nie. Blugg pod­szedł do niego od tyłu, poło­żył mu dłoń na ramie­niu.

Szczu­dłak zadarł głowę.

Sze­ro­kie usta Blugga wykrzy­wiły się w wyra­zie nie­mal przy­po­mi­na­ją­cym uśmiech. Wysku­bał z nasady szyi Szczu­dłaka małe piórko, przy­su­nął je do zmru­żo­nych oczu.

– Huhmmmm. – Wło­żył piórko do ust i powoli, delek­tu­jąc się, roz­pu­ścił je na języku. – Chyba już naj­wyż­szy czas, żebyś poszedł do lecz­nicy, co? – mruk­nął. – Jane! Przy­po­mnij mi z rana, żebym posłał tego tu do dok­tora na…

Nie było pew­no­ści, czy Szczu­dłak rozu­miał, o czym Blugg mówi. Ale coś w nim pękło. Z wyso­kim, roz­pacz­li­wym krzy­kiem puścił uchwyt wózka i pobiegł.

Blugg zaklął i ocię­żale ruszył za nim, lecz ze swoją tuszą nie miał szans dogo­nić drob­nej, chu­dej postaci. Robot­nicy odwra­cali się, roz­dzia­wia­jąc usta, kiedy ich mijał. W porów­na­niu z nim ruszali się powoli, jak muchy w krzep­ną­cej smole. Jane z prze­ra­że­niem zaci­snęła dło­nie na fał­dach spód­nicy.

– Szczu­dłak, nie rób tego! – wrza­snął Kogut. Usiadł pro­sto w wózku, z twa­rzą woskową i bladą. – Wra­caj!

Szczu­dłak jed­nak już nie mógł usłu­chać. Roz­ło­żyw­szy sze­roko ręce, pobiegł wzdłuż drogi. Stwo­rze­nia z dzien­nej zmiany stały jak wryte, gapiąc się nań tępo. Prze­biegł wzdłuż Zegara i przez bramę.

Zna­lazł się na zewnątrz.

W miarę jak biegł, wyda­wało się, że jego ręce gru­bieją i uno­szą się. Wła­ści­wie, zmie­niało się całe ciało, wydłu­żała się szyja, grzbiet wygi­nał się ku przo­dowi, nogi zani­kały, chude jak ołówki.

– Dora­sta – szep­nęło w osłu­pie­niu któ­reś z mniej­szych dzieci.

– Durna! – wark­nęła Dymka. – Jak ci się zdaje, po co jest Zegar?

To była prawda. Z każ­dym odda­la­ją­cym go od Zegara kro­kiem Szczu­dłak posu­wał się o dni, tygo­dnie, mie­siące. Już nie był dziec­kiem. W jed­nej chwili prze­mknął przez fazę mło­dzień­czą, nabrał barw. Już był doro­sły.

Wtem sko­czył w powie­trze i pofru­nął. Przez jedną cudowną chwilę było dokład­nie tak, jak wyobra­żała sobie Jane. Zapa­mię­tale trze­po­tał swo­imi nowymi skrzy­dłami, z wysił­kiem pnąc się w górę. Z jego ust dobył się śmiech zasko­cze­nia.

Był wspa­niały.

Mur wokół terenu fabryki zasło­nił go na moment, gdy wzla­ty­wał. Uka­zał się znów nad bramą, coraz mniej­szy. Kie­ro­wał się na wschód. Nagle zachwiał się, opadł. Dziki trze­pot ramion osłabł, coraz mniej sku­tecz­nie zagar­niał powie­trze. Brą­zo­wor­dzawe upie­rze­nie posi­wiało. Ze skrzy­deł opa­dło jedno pióro. Potem kolejne. Sypały się jedno za dru­gim, gęsto jak płaty śniegu pod­czas zamieci.

Szczu­dłak spadł.

W dro­dze do noc­le­gowni wszy­scy mil­czeli. Nawet Blugg, choć wście­kły, nie znaj­do­wał słów; wyma­chi­wał tylko bez­rad­nie pię­ściami w powie­trzu. Kogut zaś miał twarz jak wykutą z kamie­nia.

***

Wczoł­gu­jąc się tej nocy do łóżka, Jane ze zdzi­wie­niem zauwa­żyła, że tam już czeka na nią Kogut, oparty ple­cami o ścianę, z pod­wi­nię­tymi pod sie­bie nogami. Ogar­nął ją nie­po­kój, dotkliwy jak elek­tryczny wstrząs, zanim jed­nak zdą­żyła się ode­zwać, on zady­go­tał spa­zma­tycz­nie i suchym, pła­skim szep­tem powie­dział:

– Coś nie­do­brego się z tobą dzieje. – Zachwiał się. – Coś… złego.

– Daj spo­kój – powie­działa, zmu­sza­jąc się do tro­skli­wego tonu. – Musisz wra­cać do łóżka. – Wzięła go za rękę, zdu­miona, jaki jest lekki, jak nie­wielki sta­wia jej opór, i popro­wa­dziła do jego łóżka. Uło­żyła, okryła kocem. Doty­ka­nie go nie było aż tak obrzy­dliwe, jak sobie wcze­śniej wyobra­żała.

– Nie, nie. Musisz…

Po raz pierw­szy otwo­rzył oko. Nie miało białka. Źre­nica była więk­sza niż szcze­lina mię­dzy powie­kami – roz­ro­sła się do czar­nego, bez­świetl­nego otworu wycho­dzą­cego na inny świat. Z prze­stra­chem puściła jego ramię.

– Nie tylko… Szczu­dłak… doj­rze­wał. Inni też. Ja widzę. Nie za dużo, ale tro­chę tak.

Znów zady­go­tał. Ogar­nęła go wena, wędro­wała mu pod skórą, gro­ziła poła­ma­niem kości od wewnątrz. Szczu­płe ciało wiło się pod napo­rem jej siły, jak pra­cu­jący ponad miarę sil­nik.

Poha­mo­wu­jąc strach, Jane weszła pod jego koc. Okryła się razem z nim obfi­tymi jak namiot fał­dami. Objęła Koguta. Skórę miał zimną jak trup.

– Widzia­łem cię we śnie – zaskrze­czał. – Widzia­łem.

– Ciii.

– Stra­ci­łem naj­lep­szego przy­ja­ciela – powie­dział. – Ale nie cie­bie. – Głos mu słabł. Mio­tał głową to w jedną, to w drugą stronę, jakby usi­ło­wał zła­pać nie­uchwytną myśl. – Widzie­li­śmy świa­tełko na końcu tunelu. Zdławmy infla­cję teraz! Gdzie dobre płoty, tam dobrzy sąsie­dzi1.

– Ciii, ciii. – Przy­tu­liła go mocno, dzie­ląc się wła­snym cie­płem i nie słu­cha­jąc.

W końcu wena go opu­ściła. Leżał, dysząc, wyczer­pany, zmar­z­nięty i spo­cony. Twarz miał szarą. Dopiero wtedy Jane wymknęła się do swo­jego łóżka.

***

Pew­nego dnia Blugg zabrał Jane wcze­śniej z pracy. Zapro­wa­dził ją do swo­jego pokoju, typo­wej jaskini trolla, peł­nej poczer­nia­łych dębo­wych mebli i paskud­nej cera­miki malo­wa­nej w sen­ty­men­talne sceny. Puk krad­nący jabłka. Porwa­nie Europy. Posta­wił ją pośrodku pokoju i gło­śno wcią­gnął nosem powie­trze. Małe świń­skie oczka wydały się zado­wo­lone.

– Dobrze, że cho­ciaż nie krwa­wisz. – Wska­zał pół­otwarte drzwi. – Tam jest wanna. I mydło. Umyj się porząd­nie. Dokład­nie.

Za drzwiami było cia­sno i ciem­nawo, pach­niało deli­kat­nie amo­nia­kiem i pusz­cza­nymi wia­trami. Na brzegu cyn­ko­wej niecki leżała kostka kre­mo­wo­bia­łego, pach­ną­cego bzem mydła. Jane roze­brała się i, dzier­żąc je obu­rącz jak miecz, weszła do paru­ją­cej wody.

Myła się powoli, myśląc o wyrzut­niach napalmu, pusz­kach z elfią zarazą i lase­rowo napro­wa­dza­nych poci­skach powie­trze-zie­mia. Od myśli o sys­te­mach uzbro­je­nia smoka jego głos robił się moc­niej­szy, na tyle silny, że go czuła, deli­kat­nie, jak łaskotki, nawet kiedy fizycz­nie nie doty­kała księgi.

Zapa­dła w podobny do snu trans, dotyk cie­płej wody na nagiej skó­rze, głos smoka nie­mal realny. Powoli prze­su­wała kostką kwia­to­wego mydła w górę i w dół po ciele. Sche­maty ukła­dów smoka uno­siły się jej przed oczyma jak man­dala.

Smok, jak się zdaje, nale­gał, żeby nie pozwo­liła Blug­gowi się tknąć.

Jane nie odpo­wie­działa. Wie­działa, że jego napo­mnie­nia, obo­jętne: rze­czy­wi­ste czy będące pro­jek­cją jej wła­snych lęków, zda­dzą się na nic. Blugg, jeśli zechce, i tak jej dotknie. Jest od niej więk­szy i zrobi z nią, co mu się spodoba. Tak to już jest.

Jej mil­cze­nie wywo­łało wybuch wście­kło­ści – wydało jej się, że widzi smoka, odda­la­ją­cego się na zachód po nie­bie, i sie­bie, pozo­sta­wioną samą sobie, samotną i nie­zmie­nioną, do końca życia uwię­zioną w fabryce. Ten atak gniewu był pod­szyty czymś, co mogło być tylko stra­chem.

Wła­śnie deli­kat­nie obmy­wała kępkę puszy­stych wło­sków, które wyro­sły jej pomię­dzy nogami. Puściła mydło, a ono wypły­nęło na powierzch­nię. Prze­krzy­wiła głowę, żeby na nie spoj­rzeć, jedno oko pod wodą, dru­gie nad nią. Uda­wała, że jest łodzią, gale­onem, który zabie­rze ją daleko, daleko stąd. Woda falo­wała w górę i w dół, poru­szana odde­chem. Wyda­wało się, że cały świat się koły­sze.

Pod­łoga zaskrzy­piała od cięż­kich, zbli­ża­ją­cych się kro­ków. W uszach Jane brzmiały one jak akord, gło­śniej­sze poskrzy­py­wa­nie w uchu nad powierzch­nią wody oraz jego wodny odpo­wied­nik w dru­gim uchu. Poczuła obec­ność gru­basa za swoim kar­kiem i zamknęła oczy. Świa­tło przy­ga­sło, gdy nakrył ją jego cień.

– Dobra, star­czy.

Unio­sła wzrok, spoj­rzała na dziw­nie krzywy uśmiech.

– Opłucz się, wytrzyj i się ubie­raj. Mamy randkę na Zamku.

***

Zamek był nie­re­gu­lar­nym cegla­nym domo­stwem usy­tu­owa­nym pra­wie na środku terenu fabryki. Star­szy niż fabryczne budynki, które wyro­sły wokół, oto­czyły go i zastra­szyły, był mniej wię­cej tak sty­lowy, jak prze­wró­cona na bok puszka po her­bat­ni­kach. Wszel­kie ozdoby i murarka skryły się pod grubą war­stwą prze­my­sło­wej sadzy, a po ścia­nach spły­wały z oka­pów czarne smugi, jak ślady łez.

Chuda elfka otwo­rzyła drzwi z pełną dez­apro­baty miną i, mach­nąw­szy ręką, wpu­ściła Jane do środka.

– Możesz przyjść za dwie godziny – powie­działa, zamknęła Blug­gowi drzwi przed nosem, po czym odwró­ciła się i ruszyła przed sie­bie.

Jane nie miała wyboru: musiała pójść za nią.

Dom był znacz­nie więk­szy w środku niż na zewnątrz. Elfka popro­wa­dziła ją wąskim kory­ta­rzem, w któ­rym wysoko, w pół­mroku wisiały podobne do lumi­ne­scen­cyj­nych meduz kan­de­la­bry, potem w górę scho­dami i przez ciąg poko­jów. Wszyst­kie domowe sprzęty były kosz­towne, ale ni­gdy nie stu­pro­cen­towo czy­ste. Ada­masz­kowe obi­cia sof miały prze­tar­cia, a koron­kowe firanki były zetlałe jak stare paję­czyny. Tło­czone tapety na ścia­nach prze­sią­kły papie­ro­so­wym dymem i poli­turą, odbi­ja­jąc echem tysiące dni nie­róż­nią­cych się niczym od sie­bie.

Przez jedne z drzwi Jane zoba­czyła salon, w któ­rym wszyst­kie meble stały sobie spo­koj­nie na sufi­cie. Półki pełne dro­bia­zgów oraz olejne por­trety wisiały do góry nogami na ścia­nach, a za oknami szara mżawka padała do góry. Elfka zmarsz­czyła czoło.

– Nie dla nas – powie­działa i trza­snęła drzwiami.

W końcu dotarły do nie­uży­wa­nej sypialni. Wie­kowy bal­da­chim łoża zaczy­nał się rwać przy kół­kach, a świeczka na noc­nym sto­liku posza­rzała od kurzu i chy­liła się dys­tyn­go­wa­nie na bok. Elfka otwo­rzyła szafkę, wycią­gnęła duże kar­to­nowe pudełko. Zasze­le­ściła bibułka.

– Włóż to. – Unio­sła różową sukienkę.

Jane posłu­chała, sta­ran­nie skła­da­jąc czę­ści gar­de­roby. Elfka zacmo­kała, widząc jej bie­li­znę, i wycią­gnęła z szafki ele­gant­szą, jedwabną.

– To też.