Próżniowe kwiaty / Stacje przypływu / Opowiadania najlepsze ebook

próżniowe kwiaty

próż­niowe kwiaty

Gard­ne­rowi Dozois

Prze­ło­żył Piotr W. Cho­lewa

podzię­ko­wa­nia

Podzię­ko­wa­nia należą się Marianne za nazwa­nie Pequ­oda, komórki nie­zróż­ni­co­wane i za wypeł­nie­nie życiem kro­pli sto­ją­cej wody; Jac­kowi Dan­nowi za wer­sety pisma Pusz­kina; Bobowi Wal­ter­sowi za pod­su­nię­cie ple­zjo­zau­rów i pro­jekt ska­fan­dra próż­nio­wego Wyetha; Gre­gowi Fro­stowi i Timowi Sul­li­va­nowi za porady w ostat­niej chwili; Tomowi Pur­do­nowi za śnia­da­niowe piwo; Gard­ne­rowi Dozois ze zwy­kłych powo­dów i Vir­gi­nii Kidd za cier­pli­wość. Wspar­cia finan­so­wego dostar­czył fun­dusz M. C. Por­ter Endow­ment for the Arts. A szcze­gólny dług wdzięcz­no­ści mam wobec Maria Rupsa, Eda Bry­anta i Dona Kel­lera za iry­tu­jące uwagi.

1. rebel

1

Rebel

Nie wie­działa, że umarła.

Tak naprawdę umarła nawet dwa razy – pierw­szy był wypad­kiem, ale drugi to samo­bój­stwo. Teraz kor­po­ra­cja, która była jej wła­ści­cie­lem, zde­cy­do­wała, że powinna umrzeć raz jesz­cze, by w ciągu kilku naj­bliż­szych mie­sięcy zasi­lić milion zmar­no­wa­nych żywo­tów.

Ale Rebel Eli­za­beth Mudlark nie miała o tym poję­cia. Wie­działa tylko, że coś się nie zga­dza i że nikt nie chce z nią o tym poroz­ma­wiać.

– Dla­czego tu jestem? – spy­tała.

W polu widze­nia poja­wiła się twarz leka­rza. Była chyba pokryta demo­niczną maską czer­wo­nego i zie­lo­nego wetware’owego malo­wa­nia, które nie­mal potra­fiła odczy­tać. I nosiła ten okropny zapro­gra­mo­wany uśmiech, który podobno miał doda­wać otu­chy – kąciki ust ści­skały jego policzki w białe okrą­głe wzgórki.

I tę stę­żałą tru­pią twarz skie­ro­wał ku niej.

– Och, tym bym się nie przej­mo­wał.

Rząd zakon­nic prze­pły­nął w górze; ich piersi koły­sały się nie­win­nie, welony były wykroch­ma­lone i białe. Z gra­cją małych sta­tecz­ków sunęły wzdłuż magne­tycz­nej liny w osi miej­skiego kani­stra. Taki widok był powszechny, nawet swoj­ski. Ale wtedy per­cep­cja Rebel fik­nęła kozła i zakon­nice stały się nie­wy­po­wie­dzia­nie obce, dry­fu­jące gło­wami w dół na tle ogrom­nych ścien­nych okien, zim­nych od nie­skoń­czo­nych smug jaskrawo migo­tli­wych gwiazd, osa­dzo­nych w nocy. Takie rze­czy musiała widy­wać już tysiące razy, ale teraz, bez żad­nego ostrze­że­nia, jej umysł wrza­snął dziwne dziwne dziwne i w żaden spo­sób nie mogła zro­zu­mieć, co widzi.

– Niczego nie pamię­tam – oznaj­miła. – Cza­sami nawet nie mam pew­no­ści, kim jestem.

– To cał­kiem nor­malne – zapew­nił ją dok­tor. – W danych oko­licz­no­ściach.

Znik­nął za jej głową.

– Sio­stro, pro­szę na to spoj­rzeć.

Dołą­czył do niego ktoś, kogo nie widziała. Roz­ma­wiali cicho przez chwilę. Rebel na moment zagry­zła zęby.

– Przy­pusz­czam, że cały czas zda­rzają się panu takie sytu­acje.

Nie zwró­cili na nią uwagi. Aro­mat róż z żywo­pło­to­wych para­wa­nów był ciężki, słodki, tak mocny, że aż duszący.

Ruch wzdłuż osi nie usta­wał.

Gdyby mogła cho­ciaż ruszyć ręką, Rebel zacze­ka­łaby, aż dok­tor pochyli się nad nią za mocno, a wtedy spró­bo­wa­łaby wydu­sić z niego prawdę. Ale była unie­ru­cho­miona, nie­zdolna nawet do prze­krę­ce­nia głowy. Mogła tylko patrzeć w górę na prze­pły­wa­ją­cych ludzi i wiru­jące mono­ton­nie gwiazdy. Pasy habi­tatu po obu stro­nach stropu zabu­do­wane były plat­for­mami i sztucz­nymi wzgór­kami, wynu­rza­ją­cymi się niczym wyspy z gwiezd­nego morza. Przy ich brze­gach grupy wyciecz­ko­wi­czów prze­su­wały się nie­kiedy na płasz­czy­znę okna – czarne punkty, widoczne tylko wtedy, gdy prze­sła­niały gwiazdy albo inne miej­skie kani­stry. Dziwna pla­neta prze­su­nęła się znowu.

– Chcemy zacze­kać jesz­cze dzień przed ope­ra­cją – oświad­czył w końcu dok­tor. – Ale per­sona usta­bi­li­zo­wała się cał­kiem ład­nie. Jeśli jej stan nie zmieni się poważ­nie, jutro możemy ciąć.

Skie­ro­wał się do drzwi.

– Chwila! – krzyk­nęła Rebel. Lekarz zatrzy­mał się i obej­rzał: mar­twe oczy oto­czone farbą pod kępą rudych wło­sów. – Czy wyra­zi­łam zgodę na tę ope­ra­cję?

Znowu skie­ro­wał na nią ten swój wście­kle uspo­ka­ja­jący uśmiech.

– Och, nie sądzę, by to było istotne – stwier­dził. – Prawda?

I znik­nął, zanim zdą­żyła odpo­wie­dzieć.

Kiedy pie­lę­gniarka popra­wiała dyski adhe­zyjne na czole i za uszami Rebel, na chwilę wpły­nęła w jej pole widze­nia. Była zakon­nicą: tęga kobieta z podwój­nym pod­bród­kiem i pło­ną­cymi w oczach wizjami Boga. Wcze­śniej, kiedy Rebel wciąż była senna i nie do końca świa­doma, zakon­nica przed­sta­wiła się jako sio­stra Mary Radha. Teraz Rebel widziała, że tamta maj­stro­wała przy swoim wetwa­rze – obwody mistyczne pod­krę­ciła tak mocno, że led­wie mogła nor­mal­nie funk­cjo­no­wać.

Rebel odwró­ciła wzrok, by ukryć swe myśli.

– Pro­szę, włącz – wymru­czała.

Pła­ski ekran przy dol­nej czę­ści posła­nia roz­ja­śnił się i otwo­rzył ency­klo­pe­dię kodów medycz­nych. Szybko prze­łą­czyła go na coś nie­szko­dli­wego… Pry­mi­tywne struk­tury eko­lo­gii atmos­fer meta­no­wych. Udała, że tekst ją zacie­ka­wił.

– Sio­stro… – ode­zwała się od nie­chce­nia, gdy pie­lę­gniarka już wycho­dziła. – Ekran jest pod dość nie­wy­god­nym kątem. Może sio­stra prze­chy­lić go tro­chę do przodu? – Pie­lę­gniarka speł­niła prośbę. – Tak, w ten spo­sób. Nie, odro­binę… O, ide­al­nie.

Rebel uśmiech­nęła się i przez chwilę sio­stra Mary Radha roz­ko­szo­wała się tym prze­ja­wem uni­wer­sal­nej miło­ści. Po czym odpły­nęła.

– Pie­przona świę­toszka – mruk­nęła Rebel. – Dzię­kuję – rzu­ciła do ekranu.

Wyłą­czył się.

Jego powierzch­nia była gładka i lśniąca. Po wyłą­cze­niu w ciem­nej płasz­czyź­nie odbi­jała się dolna część łóżka i wisząca tam karta infor­ma­cyjna.

Rebel szybko odczy­tała odwró­cone sym­bole. Były tam dwa uprosz­czone pier­ście­nie per­son, jeden ozna­czony jako Ory­gi­nalny, drugi jako Aktu­alny. W ogóle nie były do sie­bie podobne. Dalej był sym­bol przy­go­to­wa­nia do psy­cho­ope­ra­cji i trzy kolejne, które w naj­więk­szym skró­cie ozna­czały, że nie ma żad­nych szcze­gól­nych wska­zań medycz­nych. Niżej, gdzie powinno być jej nazwi­sko, wydru­ko­wano jedną linijkę tek­stu. Rebel odczy­tała ją dwu­krot­nie, litera po lite­rze, żeby mieć pew­ność: „Wła­sność Deut­sche Naka­sone GmbH”.

Gniew uniósł się w Rebel niczym dzi­kie białe zwie­rzę. Zaci­snęła zęby, ścią­gnęła wargi i nie pró­bo­wała z nim wal­czyć. Chciała tej zło­ści. Była sprzy­mie­rzeń­cem, jej jedyną przy­ja­ciółką. Ogar­niała jej spa­ra­li­żo­wane ciało jak sza­le­jąca burza kłów, szpo­nów i prze­mocy.

A potem ta wście­kłość prze­sło­niła jej świa­do­mość sie­bie, wepchnęła ją w głę­binę. Tonąc, spły­nęła w mroczny chaos, w mętną bez­na­dzieję, która nie miała nazwy ani sensu, gdzie utra­ciła swoją twarz, swoje ciało, swoją istotę. Była demo­nem, tępo obser­wu­ją­cym pły­ną­cych w powie­trzu ludzi i prze­su­wa­jące się w bok gwiazdy, i nie­na­wi­dziła ich wszyst­kich. Chciała zgnieść w dło­niach wszyst­kich razem, mia­sta, gwiazdy i ludzi, bez róż­nicy, ule­pić miękką kulkę, gdy będzie się śmiała, a czarne łzy popłyną jej z oczu…

***

Wynu­rzyła się ze swej fugi osła­biona i zała­mana.

– Pro­szę, podaj czas – pole­ciła i ekran posłu­chał.

Minęły cztery godziny.

Jakaś kobieta weszła do wnęki, chuda z zie­lo­nym malo­wa­niem twa­rzy i w skó­rza­nej uprzęży – jakaś bio­tech­niczka niskiego poziomu. Nucąc pod nosem, zaczęła przy­ci­nać ściany żywo­płotu. Pra­co­wała meto­dycz­nie, obse­syj­nie wręcz, zatrzy­mu­jąc się co jakiś czas, by umie­ścić różę na wła­ści­wym miej­scu.

– Hej, kum­pelo – ode­zwała się Rebel. – Zrób mi przy­sługę.

Jej ocię­ża­łość znik­nęła bez śladu, kiedy w żyłach popły­nęła adre­na­lina. Bły­snęła uśmie­chem.

– Hmm? Ach! No… o co cho­dzi? – Kobieta z wyraź­nym wysił­kiem ode­rwała się od pracy.

– Wycho­dzę stąd za parę godzin, a nikt nie pomy­ślał, żeby mi dać jakieś ciu­chy. Jak skoń­czysz, mogła­byś może zaj­rzeć do gdzie-tam-trzeba i prze­ka­zać, żeby coś mi przy­nie­śli?

Kobieta zamru­gała.

– No… jasne, chyba mogę. Czy twoja pie­lę­gniarka nie powinna tego przy­pil­no­wać?

Rebel prze­wró­ciła oczami.

– Ona widzi uni­wer­salne prze­zna­cze­nie w gwiaz­dach i sens ist­nie­nia w kwit­nie­niu róży. Ale w takich dro­bia­zgach mar­nie sobie radzi. Sama wiesz, jak to z nimi jest.

Każdy, kto pra­co­wał w szpi­talu z zako­nem opie­kuń­czym, na pewno łatwo mógł w to uwie­rzyć.

– No tak… Pew­nie, czemu nie?

Kobieta wró­ciła do pracy, wyraź­nie zado­wo­lona, że roz­mowa się zakoń­czyła. Zanim wyszła, Rebel nabrała już pew­no­ści, że zapo­mniała o obiet­nicy.

Jed­nak godzinę póź­niej ktoś z obsługi zbli­żył się i na sto­liku przy łóżku bez słowa poło­żył okry­cie.

– A to suka… – mruk­nęła cicho Rebel.

Chyba naprawdę uda jej się wyrwać z tego miej­sca.

***

Rebel zasnęła. Kiedy się zbu­dziła, przez nie­zno­śną godzinę gapiła się na pły­ną­cych przez wieczny pół­mrok ludzi; potem wró­ciła sio­stra Mary Radha.

Brzuch zakon­nicy prze­le­wał się przez cin­gu­lum i była jak zawsze ciężko mistycz­nie zakrę­cona.

– Sio­stro – ode­zwała się Rebel. – Prze­wody dys­ków adhe­zyj­nych się roz­re­gu­lo­wały. Czy zechce sio­stra im się przyj­rzeć?

A potem, kiedy kobieta wsu­nęła ręce w plą­ta­ninę prze­wo­dów, mówiła dalej:

– Wie sio­stra, wciąż myślę o wer­sach jed­nego z waszych pro­ro­ków. Ale nie wszystko pamię­tam. To się zaczyna: „Pra­gnie­niem ducha i tęsk­notą drę­czy­łem się w pustyni sro­giej, i sze­ścio­skrzy­dły seraf oto uka­zał mi się pośród drogi”. Zna to sio­stra? Dalej idzie: „Pal­cami lekko, jako snem, musnął źre­nice me – i wtem prze­źrzały wiesz­czo chwili onej jak u orlicy prze­lęk­nio­nej. A potem uszu moich tknął…”. I resztę zapo­mnia­łam.

Dło­nie sio­stry Mary Radhy znie­ru­cho­miały. Przez długą chwilę mil­czała. A potem spoj­rzała w nie­skoń­czone głę­bie nocy.

– Święty Pusz­kin – szep­nęła. I mówiła dalej, już gło­śniej: – „A potem uszu moich tknął, i gwar i dźwięk w nich szu­mieć jął: i zro­zu­mia­łem nieba gromy, i lot anio­łów przez wyżyny, i w głębi mor­skiej chód gadziny, i ziół padol­nych wzrost widomy. I usta do ust przy­warł mych, i grzeszny język wyrwał z nich…”1.

Wypro­sto­wała się gwał­tow­nie, dygo­cząc w reli­gij­nej eks­ta­zie. Poru­szyła dłońmi. Szarp­nęła za jeden z adhe­zyj­nych dys­ków i głowa Rebel opa­dła gwał­tow­nie na bok. Jed­nak para­liż nie minął.

– Sio­stro – powie­działa cicho Rebel. – Sio­stro…

– Mmm? – odpo­wie­działa sen­nie zakon­nica.

– Dok­tor mówił, że ma teraz sio­stra zdjąć mi para­liż. Pamięta sio­stra? Pro­sił, żebym sio­strze przy­po­mniała.

Rebel wstrzy­mała oddech. To był moment, kiedy albo odzy­ska wol­ność, albo straci wszystko. Wszystko zależy od tego, ile czasu trzeba zakon­nicy, by powró­cić do rze­czy­wi­sto­ści.

– Och… – wymru­czała sio­stra Mary Radha.

Pomaj­stro­wała przy prze­łącz­niku, nie­pew­nie zmie­niła dwa usta­wie­nia. Z luna­tyczną powol­no­ścią zdjęła dyski. A potem potrzą­snęła głową, uśmiech­nęła się nie­wy­raź­nie i wyszła.

Rebel wciąż nie oddy­chała. Mogła się ruszać! Ale przez długą minutę nie robiła tego. Patrzyła tylko w górę nie­wi­dzą­cym wzro­kiem.

Wspo­mnie­nie odbi­cia w ekra­nie, choć skró­cone i znie­kształ­cone, przy­ci­skało ją do posła­nia cię­ża­rem stra­chu. W końcu zebrała się na odwagę i ostroż­nie, z waha­niem, pod­nio­sła rękę do oczu.

Prze­krę­ciła ją powoli.

Ręka była cała, a mię­śnie pra­co­wały gładko.

Skóra była gładka, sma­gła jak u Włoszki, pokryta leciut­kim pusz­kiem ciem­nych wło­sów. Palce krót­kie, paznok­cie per­ło­wo­ró­żowe. Prze­ra­żona Rebel usia­dła sztywno i spoj­rzała na swoje ciało.

Piersi miała krą­głe i pełne, uda tro­chę cięż­kie, ale wciąż musku­larne. Szpi­tal dla przy­zwo­ito­ści pozo­sta­wił jej prze­pa­skę łonową, ale ponad nią niczym kolumna mró­wek masze­ro­wała w stronę pępka cienka linia czar­nych wło­sów. Nogi krót­kie, sprawne, mocne. To było dobre, zdrowe ciało.

Ale nie jej ciało. Ciało Rebel Eli­za­beth Mudlark było dłu­gie, chude, gru­zło­wate na łok­ciach i kola­nach. Skórę miała białą jak por­ce­lana, a włosy koloru mysiego blondu. Dło­nie i stopy były smu­kłe i szczu­płe, z pal­cami arty­sty, pia­ni­sty.

Prak­tycz­nie zupełne prze­ci­wień­stwo ciała, które miała teraz.

Zaraz zwa­riuję, pomy­ślała. Zacznę krzy­czeć.

Ale nie zro­biła ani jed­nego, ani dru­giego. Wstała i w obsy­dia­no­wej powierzchni ekranu obej­rzała swoje malo­wa­nie, igno­ru­jąc obcą okrą­głą twarz z per­ka­tym nosem i ciem­nymi oczami – oczami, w któ­rych lśniła zwie­rzęca trwoga. Linia czer­wo­nej farby bie­gła po twa­rzy od ucha do ucha, jak maska, z się­ga­ją­cymi czoła bocz­nymi zyg­za­kami skrzy­de­łek.

– Pro­szę, włącz – pole­ciła i spraw­dziła listę wetware’owych kodów.

Zgod­nie z logiką malo­wa­nie iden­ty­fi­ko­wało ją jako Pacjenta Szpi­tal­nego, Blok Przy­go­to­wa­nia Psy­cho­ope­ra­cyj­nego.

Farba roz­ma­zy­wała się. Rebel bez trudu zmie­niła ozna­cze­nia na Pacjenta Ambu­la­to­ryj­nego, Psy­cho­chi­rur­gia Posto­pe­ra­cyjna. Dwie krót­kie linie się­gały teraz od oczu w dół, a na czole poja­wiły się dodat­kowe skrzy­dełka. Rebel otu­liła się płasz­czem, nacią­gnęła kap­tur i wyszła ze swo­jej wnęki na bru­ko­wany chod­nik.

Pro­wa­dził mię­dzy wyso­kimi róża­nymi żywo­pło­tami i skrę­cał w inny. Włą­czyła się w stru­mień pra­cow­ni­ków medycz­nych w płasz­czach odpo­wia­da­ją­cych ich malo­wa­niu: chi­rur­giczne zie­le­nie, dia­gno­styczne błę­kity i wetware’owe czer­wie­nie – oraz garstkę cywi­lów we wła­snych okry­ciach. Sunęli chod­ni­kiem równo, bez­myśl­nie, pochło­nięci sobą – jak roboty. Rebel poru­szała się mię­dzy nimi nie­wi­doczna, pły­nąc na pal­cach, jako że był to rejon nisko­cią­że­niowy.

Z początku szła pew­nie, a płaszcz powie­wał jej na ramio­nach. Potem chod­nik się roz­wi­dlał, i jesz­cze raz, aż w końcu bez­na­dziej­nie się zgu­biła w róża­nym labi­ryn­cie, pośród setek wnęk, gdzie cze­kali pacjenci upa­ko­wani cia­sno jak larwy w ulu. Bez żad­nego ostrze­że­nia, nagle poczuła się naga i odsło­nięta… Zapo­mniała, jak się cho­dzi. Wszyst­kie te skom­pli­ko­wane ruchy… W panice cia­sno otu­liła się płasz­czem i potknęła.

Zom­bie sunęły dookoła, zręcz­nie ją omi­ja­jąc, kiedy sta­rała się odzy­skać rów­no­wagę. Oczy na obo­jęt­nych twa­rzach zer­kały na nią pośpiesz­nie i odwra­cały się.

I kiedy już się prze­wra­cała, czy­jaś ręka wycią­gnęła się, chwy­ciła ją za łokieć i bru­tal­nie posta­wiła na nogi. Odwró­ciła się i spoj­rzała pro­sto w chudą, lisią twarz, prze­ciętą poje­dyn­czą poma­rań­czową linią wetware’u. Obcy uśmiech­nął się: wąska szczęka, drobne, ostre zęby. Bole­śnie ści­skał jej ramię tuż powy­żej łok­cia.

– Tędy – powie­dział.

– Wszystko w porządku, czło­wieku – odparła szybko. – Zaha­czy­łam o coś nogą, to wszystko. Pokaż, któ­rędy do wyj­ścia, a będę wdzięczna.

– Bzdury – burk­nął męż­czy­zna. – Już by cię zła­pali, gdyby kto­kol­wiek się zorien­to­wał, że znik­nę­łaś.

Rebel wyrwała rękę i odkryła, że jej nowe, nie­zna­jome ciało drży od adre­na­li­no­wej reak­cji. Męż­czy­zna uśmiech­nął się z wyż­szo­ścią.

– Posłu­chaj. Znam kogoś, kto mógłby ci pomóc wyrwać się z tego bała­ganu. Chcesz się z nią spo­tkać czy nie?

***

Na grzbie­cie wyspy habi­tatu rosły wiel­kie stare dęby. Jeden z nich roz­cią­gał swe gałę­zie nad komer­cyj­nym labi­ryn­tem ota­cza­ją­cych szpi­tal skle­pów i tawern. Jego pień się­gał połowy dystansu do osi. Kiedy idąc, patrzyła w górę, Rebel widziała gwiazdy migo­czące w jego gór­nych rejo­nach, zni­ka­jące i poja­wia­jące się znowu w prze­rwach mię­dzy liśćmi.

– Nie­zły numer, wyrwać się z peł­nego para­liżu tera­peu­tycz­nego – stwier­dził męż­czy­zna. – Chciał­bym wie­dzieć, jak to zro­bi­łaś.

I po chwili, gdy nie odpo­wie­działa:

– Hej… Nazy­wam się Jerzy Heisen.

Pomię­dzy gałę­ziami liście opa­dały powoli, led­wie się prze­su­wa­jąc przez zawie­szone cząstki pyłu, jak gdyby powie­trze zagę­ściło się, by je pod­trzy­mać. Widoczne w roz­pro­szo­nym świe­tle, liście i pył dzie­liły ten bez­ruch, który w rze­czy­wi­sto­ści był powol­nym, nie­usta­ją­cym ruchem, nie­skoń­czo­nym falo­wa­niem tak potęż­nym i nie­po­wstrzy­ma­nym jak obroty spi­ral­nych galak­tyk.

– Doprawdy? – Rebel żało­wała, że nie może wspiąć się na to drzewo, zanu­rzyć mię­dzy dry­fu­jące gałązki i strzępki, tak podobne do ogrom­nych fal pły­wów w domu. – Z two­ich zna­czą­cych uwag wnio­skuję, że nie muszę się przed­sta­wiać.

– Och, wiem o tobie wszystko…

Prze­szli pomię­dzy wysta­wami biżu­te­rii: posre­brzane nara­mienne bran­so­lety, lśniące deli­kat­nie pod błę­kit­nymi lam­pami, nie­które migo­czące od księ­ży­co­wych dia­men­tów, impak­to­wych szma­rag­dów, a nawet kolum­bij­skich tur­ma­li­nów.

– Jesteś per­so­na­torką, aktu­al­nie cier­piącą po poważ­nej kasa­cji oso­bo­wo­ści – wła­sno­ręcz­nej, nawia­sem mówiąc – i pod­trzy­my­waną przez pro­to­ty­pową nakładkę toż­sa­mo­ści, for­mal­nie rzecz ujmu­jąc, będącą wła­sno­ścią Deut­sche Naka­sone Gesel­l­schaft. Nazy­wasz się Eucra­sia Walsh.

– Nie, wcale…

Urwała zasko­czona. Rze­czy­wi­ście, imię i nazwi­sko brzmiały zna­jomo, choć dzi­wacz­nie, jak gdyby Heisen zdo­łał nazwać wszystko, co było w niej wstrętne, całą jej litość nad sobą, tę pora­nioną nie­na­wiść, w jaką się zapa­dała, kiedy ogar­niał ją ponury nastrój. Wez­brał w niej stę­chły, zasta­rzały odór porażki i znu­żo­nego sumie­nia, i spu­ściła głowę.

Heisen wziął ją pod rękę i pchnął naprzód.

– Pogu­biona, co? To cał­kiem nor­malne.

Przyj­rzała mu się uważ­nie i ude­rzyło ją coś w jego twa­rzy: zaci­śnięte rysy, długi, wąski nos, mio­tła rudych wło­sów… Znała tę twarz. Nie musiała wysi­lać wyobraźni, by zoba­czyć ją pokrytą demo­niczną maską czer­wo­nych i zie­lo­nych linii.

– Jesteś moim leka­rzem!

– Twoim psy­cho­chi­rur­giem, zga­dza się. – Chod­nik prze­szedł nad sta­wem, gęstym od wod­nych lilii. Grupa pier­ro­tów obsłu­gi­wała sto­liki przy brzegu. – Ale nie martw się, jestem poza pro­gra­mem. Z wła­snej woli nawet naj­gor­szego wroga nie oddał­bym tym dra­niom z Deut­sche Naka­sone. Cho­ciaż nie mam wyboru, kiedy jestem zapro­gra­mo­wany… – Tłum prze­chod­niów zgęst­niał, zwol­nił… – No, jeste­śmy. Zje­dziemy teraz do cen­trum.

Rząd wind usta­wiono przy pniu wiel­kiego dębu; próż­niowy rękaw prze­bi­jał się pro­sto przez sieć korzeni. Kabiny były brudne, jasno oświe­tlone; uno­sił się z nich leciutki zapach moczu i sta­rego potu. Gdy fala ludzi ruszyła naprzód, Rebel z żalem spoj­rzała w górę, natchniona fan­ta­styczną wizją: wyrywa się z tłumu i wspina na pień drzewa, zwinna jak wie­wiórka, coraz szyb­ciej i szyb­ciej, gdy wyżej sła­bła gra­wi­ta­cja, jak prze­ska­kuje z gałęzi na gałąź. Aż na samym czubku przy­ciąga kolana do piersi, opiera stopy o korę i ska­cze… Wzla­tuje wysoko w powie­trze, z cia­łem wycią­gnię­tym i wyprę­żo­nym, i zwal­nia stop­niowo, aż w ostat­niej moż­li­wej chwili dotyka osi i magne­tyczna lina porywa ją, by pocią­gnąć daleko, daleko stąd w cza­sie jed­nego odde­chu. (Tylko że nie miała bran­so­let ani pier­ścieni noż­nych, żeby pole magne­tyczne miało o co zacze­pić. Dla­tego spa­dłaby w dół jak kamień, z początku z nie­zno­śną powol­no­ścią, potem szyb­ciej: bez­skrzy­dły Ikar, pędzący łukiem w dół, by roz­bić się krwawo o mury mia­sta. To głu­pia fan­ta­zja).

– Deut­sche Naka­sone będzie cię szu­kać. Wiesz o tym? – Z setką innych weszli do kabiny. Drzwi zasu­nęły się z wes­tchnie­niem i pod­łoga zapa­dła się im pod nogami. – Chcą dostać czy­sty zapis tej two­jej oso­bo­wo­ści. A potem chcą cię przy­wró­cić do Eucra­sii Walsh. Z dobroci kor­po­ra­cyj­nego serca, zapy­tasz? W życiu, mar­twią się tylko, żeby zacho­wać prawa autor­skie.

Twarz Heisena była tak bli­sko jej twa­rzy, że kap­tury się poca­ło­wały. Czuła jego kwa­śny oddech, gdy szep­nął:

– Nie obcho­dzi ich, że dla cie­bie – obec­nej cie­bie, tej, którą myślisz, że jesteś – to będzie to samo co śmierć.

Czę­ści windy zostały z tyłu, by wysa­dzić pasa­że­rów; reszta jechała w dół. Nie­grzeczny chło­pak w biało-czar­nym malo­wa­niu, z zawie­szoną na szyi meta­lową gwiazdą, wyraź­nie sta­rał się zwró­cić na sie­bie uwagę Rebel: oparł dłoń na bio­drze i odrzu­cił płaszcz, odsła­nia­jąc pas nagiej skóry wzdłuż ciała. Odwró­ciła wzrok i otu­liła się cia­śniej, a on par­sk­nął śmie­chem.

– Ale dla­czego? Dla­czego mi to robią?

Heisen wes­tchnął.

– Histo­ria jest cał­kiem pro­sta – stwier­dził. – Cho­ciaż nie­przy­jemna. Pamię­tasz, jak byłaś Eucra­sią? Pra­co­wa­łaś jako per­so­na­torka?

Wspo­mnie­nie tkwiło w umy­śle, ale było bole­sne, więc Rebel cofała się przed nim. Łączyło się z tym samo­bój­czym sza­leń­stwem, w jakie wcze­śniej popa­dła, i wolała trzy­mać się od niego z daleka. Cho­ciaż – jak język co chwila przy­ci­ska­jący bolący ząb – jej myśli oka­zy­wały wła­sną wolę.

– Moje wspo­mnie­nia są cał­kiem poplą­tane.

Kolejna część windy pozo­stała z tyłu, potem jesz­cze jedna.

Odstą­pili od sie­bie. Heisen rozej­rzał się po obo­jęt­nych twa­rzach.

– Wiesz, wolał­bym tutaj w to nie wcho­dzić. Ktoś może usły­szeć. Opo­wiem ci wszystko u Snow.

Kabina otwo­rzyła się i gorące, wil­gotne powie­trze dmuch­nęło Rebel w twarz. Tak nisko cią­że­nie było powy­żej normy Gre­en­wich, więc czuła się nie­zgrabna i ocię­żała. Tłum popchnął ich do ogrom­nej groty wypeł­nio­nej gęsto połą­czo­nymi kel­po­wymi barami i salo­nami chi­rur­gii, loka­lami hazardu i stra­ga­nami. Zmienny holo­gra­ficzny trans­pa­rent zaata­ko­wał jej wzrok i skrzy­wiła się nie­chęt­nie. Trzy pasma muzyki zde­rzały się ze sobą; od sub­in­fów czuła się nie­spo­kojna i tro­chę wystra­szona. Pot zwil­żył całe jej ciało. Byłam już tutaj, pomy­ślała. Nie, nie byłam.

– Na Baku­nin­strasse – rzu­cił Heisen.

Dalej od wind z gór­nego mia­sta skle­pów było coraz mniej i prze­dzie­lały je czarne fun­da­menty budyn­ków i wspor­niki habi­tatu. Świa­tło zapa­liło się, kiedy mijali gale­rię wetware’u; Heisen zatrzy­mał się i wska­zał wnę­trze. Rebel spoj­rzała. Klienci prze­ci­skali się w przej­ściach, prze­su­wa­jąc dło­nie nad nie­skoń­czo­nymi liniami sto­ja­ków. Od czasu do czasu ktoś wyj­mo­wał opła­tek i zni­kał w któ­rejś z budek pro­gra­mo­wa­nia, sto­ją­cych rzę­dem przy tyl­nej ścia­nie. Nad gło­wami roz­bły­ski­wały rekla­mowe holo­gramy: suzy vacuum, gło­sił jeden. Dziew­czyna wyglą­dała jak ktoś w rodzaju Ama­zonki. Naj­pięk­niej­szy chło­pak, jakiego Rebel w życiu widziała, uno­sił się nad jed­nym sło­wem: ange­lus. A potem dostrze­gła trans­pa­rent Rebel Eli­za­beth Mudlark: na tle gwiaź­dzi­stego nieba kobieta, która nie była nią, robiła coś, czego ona ni­gdy by nie zro­biła. Rebel patrzyła zaszo­ko­wana.

– Zauwa­ży­łaś te małe komety w tle? Wy, nadrzewcy, jeste­ście w tym sezo­nie bar­dzo modni.

Rebel spoj­rzała na niego oszo­ło­miona.

– Pre­re­klama. Wpa­ko­wali w cie­bie masę forsy. Chcia­łem ci tylko poka­zać, jakim jesteś kosz­tow­nym kawał­kiem roz­wo­jo­wego wetware’u. Chodźmy.

Wzdłuż ześli­zgu, potem kory­ta­rzem dostę­po­wym z dłu­gimi odcin­kami spra­so­wa­nego żużlu… W dol­nych czę­ściach wyma­lo­wano per­ma­spre­jem pry­mi­tywne litery w jaskra­wych kolo­rach, w splą­ta­nym i led­wie zro­zu­mia­łym beł­ko­cie, zostań sobą bóg nie­na­wi­dzi zni­kało pod wol­neu­my­sły­wol­neu­my­sły­wol­neu­my­sły, które jarzyło się ponad migocz mocą mózgu, nim zde­rzyło się z niech pie­kło porwie zmien­no­kształt­nych tan­ce­rzy obli­cza wil­ko­ła­cze wam­piry. Ktoś pod­jął poważny wysi­łek usu­nię­cia sym­bolu koła z tek­stem przy­ja­ciel ziemi wokół. Pod graf­fiti na skrzynce sie­dział robot­nik, odwró­cony twa­rzą do ściany. Zdjął klapę włazu i cybor­go­wał w plą­ta­ni­nie kolo­ro­wych prze­wo­dów.

Za rogiem minęli prze­lo­towe mia­sto. Wypa­leńcy kuś­ty­kali dookoła, wypa­tru­jąc dar­mo­wych oka­zji. Paplali mono­ton­nie i bez końca, ich umy­sły spróch­niały od Boga, seksu i infor­ma­cji, ich odru­chy roz­pa­dły się, oczy mieli puste, roze­dr­gane. Heisen syk­nął nie­chęt­nie i przy­śpie­szył kroku.

– Szu­mo­winy – mruk­nął, kiedy byli już w bez­piecz­nej odle­gło­ści. – Powinno się…

Skrę­cili w jesz­cze węż­szy zaułek, gdzie na ulicy cienką war­stwą leżały śmieci, które zaczy­nały już fer­men­to­wać. Smród gni­ją­cych kal­ma­rów i sta­rego smaru wisiał w powie­trzu, a pode­szwy stóp Rebel poczer­niały.

Spoj­rzała na Heisena i ze zdu­mie­niem odkryła, że tam­ten drży. Pot ście­kał mu po twa­rzy, pobla­dłej teraz jak brzuch ryby.

– Do licha, chło­pie – powie­działa. – Co się z tobą dzieje?

– To tylko wetware. – Heisen mach­nął dło­nią przed twa­rzą. – Zawsze mam pod­krę­cone pro­cesy ima­gi­na­cyjne, żebym szybko dostrze­gał naj­więk­sze szanse. Rozu­miesz? I w efek­cie robię się lekko… para­no­iczny.

Zeszli po uko­śnym pode­ście, gdzie więk­szość stro­po­wych lamp dawno została roz­bita albo ukra­dziona. W cie­niach stę­kały wen­ty­la­tory, z sufitu zwi­sała plą­ta­nina czar­nych kabli. Musieli pochy­lać się, by przejść pod niskimi pętlami.

– Niech ją szlag trafi… – Heisen się otrzą­snął. – Prze­cież nie musi mieć biura aku­rat tutaj, po pro­stu chce tej prze­strzeni… Żałuję, że… – Raz jesz­cze skrę­cili za róg i wska­zał drzwi, szare od miej­skiego brudu. – To tutaj.

Nad wej­ściem migo­tał neo­nowy nóż sprę­ży­nowy, okaz antycz­nej tech­niki, któ­rego odtwo­rze­nie musiało kosz­to­wać mają­tek. Brzę­czał i trzesz­czał, zabar­wia­jąc cie­nie czer­wie­nią. Ostrze noża zapa­lało się i gasło, jakby wyrzu­cane i cho­wane w ręko­je­ści. Na drzwiach, na samym środku, wisiał przy­kle­jony taśmą mały biały pro­sto­kąt, wizy­tówka.

snow

inno­wa­cje

ostend kro­pot­kin­kor­ri­dor bei ber­man­gal­le­rie

neues-hoch-kam­den, e.k.

– Snow? – zawo­łał nie­pew­nie Heisen.

Drzwi otwo­rzyły się i weszli.

***

Cze­go­kol­wiek Rebel mogłaby się spo­dzie­wać, to nie było to: pomiesz­cze­nie tak wiel­kie i puste, że nie potra­fiła oce­nić jego roz­mia­rów. Matowe ściany, białe i gład­kie. Żad­nych mebli. Jedy­nym przed­mio­tem w tej wiel­kiej prze­strzeni był dywa­nik modli­tewny na środku. Klę­czała na nim samotna postać; odrzu­cony kap­tur odsła­niał łysą, pochy­loną głowę. Pokój był ochło­dzony do tem­pe­ra­tury, która po chwi­lo­wej uldze wyda­wała się rów­nie uciąż­liwa jak upał na zewnątrz.

Ruszyli naprzód. To była osta­teczna forma osten­ta­cji wśród mania­ków tech­niki – sys­tem tak kom­pletny i wyra­fi­no­wany, że niczego nie było widać, żad­nych maszyn, prze­wo­dów, ukła­dów ste­ro­wa­nia… Pomiesz­cze­nie zostało pew­nie ople­cione nie­wi­doczną orna­men­ta­cją pro­mieni wyzwa­la­ją­cych, mikro­fo­nów kie­run­ko­wych i czuj­ni­ków sub­wo­kal­nych. Była tu wła­dza, widoczna dla kogoś, kto znał jej geo­gra­fię.

Kobieta unio­sła głowę i zmie­rzyła Rebel spoj­rze­niem zim­nych wężo­wych oczu. Czaszkę miała białą jak mar­mur, a twarz malo­waną w sze­ścio­kątny deseń, przy­wo­dzący na myśl roz­bły­ski gwiazd i lodowe krysz­tałki.

– Co tym razem dla mnie ukra­dłeś, Jerzy?

Na twarz Heisena wró­cił kolor. Znowu odsło­nił zęby i sze­ro­kim gestem odrzu­cił płaszcz, by wyko­nać szy­der­czy głę­boki ukłon.

– Pozwo­lisz sobie przed­sta­wić – rzekł – jedyną ist­nie­jącą czy­stą kopię przy­szło­mie­sięcz­nej głów­nej pre­miery Deut­sche Naka­sone.

Kobieta nie drgnęła nawet.

– Jak to się stało?

– Jak miło cię widzieć, Jerzy, może usią­dziesz wygod­nie? – Męż­czy­zna uśmiech­nął się zaczep­nie. – Czy nie to chcia­łaś powie­dzieć, Snow? A może powin­ni­śmy klap­nąć na pod­łogę?

Snow lekko poru­szyła głową – ruch, jaki mogłaby wyko­nać jasz­czurka w chłodny pora­nek po dłuż­szej hiber­na­cji.

– Za wami.

Rebel odwró­ciła się i nie­mal upa­dła na fotel w stylu kró­lo­wej Anny. Obok stał drugi, iden­tyczny.

Cof­nęła się odru­chowo. Heisen także chyba dał się wytrą­cić z rów­no­wagi. W jaki­kol­wiek spo­sób fotele zostały magicz­nie przy­wo­łane do ist­nie­nia, efekt był tak przej­mu­jący i nie­ska­żony jak dowolny śre­dnio­wieczny cud.

Usie­dli jed­nak. Dziwny błysk poja­wił się w oczach Snow, gdy znów na nią spoj­rzeli. Czyżby roz­ba­wie­nie? – zasta­no­wiła się Rebel. Jeśli tak, było ukryte głę­boko.

Heisen odchrząk­nął.

– To jest Rebel Eli­za­beth Mudlark – powie­dział. – Dwa dni temu była per­so­na­torką, nie­jaką Eucra­sią Walsh. Eucra­sia robiła wstępną selek­cję na serii zaop­cjo­wa­nych psy­cho­ze­sta­wów, kiedy wypa­liła opła­tek Mudlark i roz­wa­liła pod­stawę. Tra­fiła do Naszej Pani Róża­nej…

– Skończ ten beł­kot – prze­rwała mu gniew­nie Rebel. – Prze­wiń do początku i daj jesz­cze raz, tylko bez żar­gonu.

Heisen zer­k­nął na Snow, która lekko ski­nęła głową. Zaczął mówić, tym razem kie­ru­jąc się do Rebel.

– Deut­sche Naka­sone codzien­nie testuje masę wetware’u. Więk­szość ni­gdy nie tra­fia do użytku, ale wszystko trzeba oce­nić. Więc wynaj­mują per­so­na­to­rów, żeby zajęli się pierw­szym odsie­wem. Pro­sta sprawa. Pod­łą­czają cię, wytłu­miają bazową oso­bo­wość… tę Eucra­się… pro­gra­mują nową per­sonę, testują, depro­gra­mują, a potem pro­gra­mują z powro­tem twoją pod­sta­wową jaźń. Brzmi zna­jomo?

– No… Chyba sobie przy­po­mi­nam – przy­znała Rebel. – Ale to w ogóle nie brzmi jak coś, co sama robi­łam – dodała szybko. – Raczej jakby się to zda­rzyło komuś innemu.

– Już do tego docho­dzę – uspo­koił ją Heisen. – Cho­dzi o to, że per­so­na­to­rzy są zwy­kle mocno nie­sta­bilni. To typy samo­bój­czo nie­szczę­śliwe. Dla­tego tra­fiają do takiej roboty, rozu­miesz. Sta­rają się zmie­nić w Tego Wła­ści­wego. Ale dow­cip polega na tym, że mają marne struk­tury doświad­czeń i ni­gdy nie będą tak szczę­śliwi jak inni. Doświad­cze­nie zawsze domi­nuje, jak mawiamy. – Prze­rwał na moment i spoj­rzał try­um­fal­nie na Snow. – Ale tym razem jed­nak nie.

Snow mil­czała. Po nie­zręcz­nej chwili ciszy Heisen zaczął mówić dalej.

– Tak jest. Tra­fi­li­śmy na wyją­tek potwier­dza­jący regułę. Nasza Eucra­sia pod­łą­czyła się, wypró­bo­wała nową per­sonę… i polu­biła ją. Polu­biła tak bar­dzo, że wylała na pro­gra­ma­tor szklankę wody i zro­biła zwar­cie. W ten spo­sób znisz­czyła jedyną bez­pieczną kopię wła­snej per­sony, ale też jedyny ist­nie­jący egzem­plarz pro­gramu Mudlark.

Znów ten lekki ruch jasz­czurki…

– A potem… – rzu­ciła Snow. – Tak. Tak, rozu­miem. Inte­re­su­jące…

Z lek­kim, elek­try­zu­ją­cym dresz­czy­kiem świa­do­mo­ści, że przy­po­mina sobie coś, o czym nie mogła wie­dzieć, Rebel zro­zu­miała, że Snow łączy się ze swoim sys­te­mem, że wąsko­kie­run­kowy mikro­fon albo implant pod­ko­rowy podaje jej dane.

– Jak ci się udało ją ścią­gnąć? – spy­tała Snow.

Heisen wzru­szył ramio­nami.

– Szczę­śliwy traf. Wyrwała się stam­tąd i przy­pad­kiem wpa­dła na mnie.

Opo­wie­dział, co wie­dział o ucieczce.

– To bar­dzo cie­kawe…

Kobieta wstała. Była wysoka i nie­moż­li­wie, ete­rycz­nie szczu­pła: widmo w bieli… Cia­sno otu­lała się płasz­czem. Dwa dłu­gie, bez­cie­le­sne palce wysu­nęły się spod jego fałd, by dotknąć czoła Rebel. Były twarde i suche jak per­ga­min, a Rebel zadrżała od ich dotyku.

– Z jakiego rodzaju umy­słem mamy tu do czy­nie­nia?

I Snow umil­kła.

– Rzuć okiem na jej spe­cy­fi­ka­cję… – Heisen wyjął z kie­szeni płasz­cza tablet i wywo­łał holo­gra­ficzny, wie­lo­krot­nie roz­ga­łę­ziony dia­gram wetware’u. W powie­trzu zawi­sła poskrę­cana zie­lona sfera, podobna tro­chę do burzanu albo do dale­kiego kuli­stego drzewa… Wła­ści­wie to wyglą­dała dokład­nie tak jak rodzinny dyso­now­ski świat Rebel, i ten obraz nią wstrzą­snął.

– Zgoda, to tylko zgrubne odwzo­ro­wa­nie – mówił roz­go­rącz­ko­wany nagle Heisen. – Ale spójrz… Widzisz, gdzie roz­traja się n-gałąź? Mamy bar­dzo silne…

Zie­lona sfera jaśniała w powie­trzu niczym wizja Gra­ala, i w umy­śle Rebel bły­snął ten roz­świe­tlony moment, kiedy jej per­sona wypeł­niła czaszkę, a ona sama się­gnęła po szklankę i wylała ją na pro­gra­ma­tor. Stru­mień wody roz­iskrzył się w powie­trzu, nad­zo­ru­jąca tech­niczka odwró­ciła się ze zgrozą, z paniką w oczach i otwar­tymi ustami, a Rebel odchy­liła głowę, czu­jąc, jak w krtani rodzi się ser­deczny, gło­śny śmiech. Przy­jem­nie było poczuć się żywą, poczuć myśli roz­grze­wa­jące umysł jak pro­mie­nie słońca, wie­dzieć, co ma do zro­bie­nia. Wtedy jed­nak, gdy woda chlu­snęła do obu­dowy opłatka, a tech­niczka wrza­snęła: „Co ty…?!”, Rebel uświa­do­miła sobie, że prze­wody pro­gra­ma­tora wciąż są pod­pięte do jej kory mózgo­wej. Opła­tek zaskwier­czał, roz­szedł się smród palo­nego pla­stiku. Przy­pad­kowe impulsy prze­bie­gły po kablach, odpy­cha­jąc w bok jej rękę, kiedy wyszarp­nęła prze­wody o uła­mek sekundy za późno, a wszech­świat pobie­lał i zapadł w nicość…

Wspo­mnie­nie zostało prze­rwane i Rebel zadrżała. Gdzie była? W szpi­talu? Znów ją schwy­tali? Heisen i Snow cią­gle roz­ma­wiali: wysoka, szczu­pła kobieta obo­jęt­nie patrzyła z góry na niskiego, roz­go­rącz­ko­wa­nego męż­czy­znę… i w końcu Rebel przy­po­mniała sobie, kim są. Żadne nie zauwa­żyło nawet, że przez chwilę się wyłą­czyła – epi­zod musiał być bar­dzo krótki.

– I biorę za nią punkty – powie­dział Heisen. – Sły­szysz, Snow? Żądam punk­tów.

– Może to za duża sprawa jak na nas? – Snow przez chwilę nara­dzała się sama ze sobą. – No dobrze, spró­bu­jemy. – Zwró­ciła się do Rebel. – Pozwól, że przed­sta­wię ci pewną hipo­te­tyczną sytu­ację. Wyobraź sobie, że kon­tak­tuje się z tobą nie­wielka firma, która robi pod­róbki komer­cyj­nych per­son. Przy­pu­śćmy, że ofe­ruje ci… – lekko prze­chy­liła głowę – …trzy punkty za pomoc w wyko­na­niu czy­stej reje­stra­cji. W efek­cie stra­cisz war­tość dla Deut­sche Naka­sone. Nie ma war­to­ści, nie ma zain­te­re­so­wa­nia… Zosta­wią cię w spo­koju. Pamię­ta­jąc przy tym, że bez tego dealu wytro­pią cię i wyka­sują z two­jego wła­snego mózgu… Co byś na to powie­działa?

Wspo­mnie­niowy epi­zod pozo­sta­wił nie­przy­jemny posmak w umy­śle Rebel. A może to wyda­rze­nia całego dnia zaczy­nały na nią dzia­łać? Trudno było się sku­pić.

– Nie rozu­miem. – Pokrę­ciła głową. – Pod­róbki?

– No więc powiedzmy, że obec­nym best­sel­le­rem jest… – Snow słu­chała przez moment – …młody czło­wiek o nie­praw­do­po­dob­nym imie­niu Ange­lus. Jest… wraż­liwy, roman­tyczny, nie­śmiały… Tryby reklamy się kręcą i nagle każdy czter­na­sto­la­tek w Kla­strze chce być wraż­liwy, roman­tyczny i nie­śmiały. Poja­wia się ogromny popyt na taką per­sonę. Bie­rzemy więc wcze­sną kopię, wpro­wa­dzamy dość zmian, żeby unik­nąć pro­cesu, i zrzu­camy sto tysięcy opłat­ków na szary rynek. Te per­sony nie są ści­śle Ange­lusem, ale są wraż­liwe, roman­tyczne i nie­śmiałe. I tanie. Wielcy gra­cze zbie­rają wiel­kie zyski, a my wle­czemy się obok i zbie­ramy okru­chy.

– Tylko że tym razem – wtrą­cił Heisen – będziemy na rynku pierwsi i sko­rzy­stamy z ich reklamy za darmo. Będą musieli ści­gać się z naszymi opłat­kami, a nie reagują tak szybko jak my. Możemy ścią­gać topowe zyski przez dobry tydzień, zanim…

Rebel poczuła ciarki na samą myśl o stu tysią­cach obcych dzie­lą­cych z nią myśli, twarz, duszę… doświad­cza­ją­cych jej naj­bar­dziej skry­wa­nych uczuć, naj­głęb­szych emo­cji. Wyobra­ziła ich sobie jako bia­ławe larwy wijące się w śle­pych rojach, bio­lo­giczne maszyny bez woli ani indy­wi­du­al­no­ści.

– Nie – oświad­czyła. – Zapo­mnij­cie. Nie będę han­dlo­wać swoim umy­słem.

– Niech to szlag, prze­cież nie masz żad­nej… – Heisen przy­sko­czył i wycią­gnął rękę.

Rebel pode­rwała się, zła­pała rów­no­wagę, zaci­snęła pięść. Ni­gdy nie ćwi­czyła tech­niki walk w wyso­kiej gra­wi­ta­cji, ale mię­śnie nowego ciała dobrze się zin­te­gro­wały ze sobą i nie wąt­piła, że potrafi powa­lić Heisena na miej­scu. Naj­pierw roz­wali mu nos, potem…

– Dość!

Ramię Snow wystrze­liło spod płasz­cza (błysk tru­pio­bla­dej skóry nacią­gnię­tej cia­sno na kości, małe czarne sutki na pła­skich pier­siach) i stwo­rzyła zaporę mię­dzy nimi. Ręka była długa, ano­rek­tyczna, pokryta sre­brzy­stym fili­gra­nem egzosz­kie­le­to­wych wzmac­nia­czy mię­śni. Gdyby je uru­cho­miła, mogłaby prze­bić pię­ścią żuż­lową ścianę albo bez wysiłku poła­mać kości.

– Jak dotąd – rze­kła – mówi­łam hipo­te­tycz­nie. Żadne oferty nie padły.

Nie­mru­ga­jące oczy wpa­try­wały się w Rebel, jakby była tajem­nicą, którą mogą prze­nik­nąć samą siłą woli.

– Ona może być pułapką, Jerzy – dodała, nie odwra­ca­jąc głowy. – Pomy­śla­łeś o tym?

Heisen skrzy­wił się.

– Nie, prze­cież… Ale to nie­moż­liwe, prawda? – Pod­biegł i wbił palec w pły­wa­jący dia­gram wetware’u. – Popatrz tylko! To roz­sz­cze­pie­nie w r-odno­dze! – Uspo­koił się tro­chę. – Nie, cze­goś takiego nie da się pod­ro­bić. Musi być w porządku.

Jed­nak na czoło wystą­piły mu świeże kro­ple potu, a spoj­rze­nie stało się czujne.

Snow wsu­nęła rękę pod płaszcz. Wzru­sze­niem ramion usu­nęła dia­gram.

– Co bar­dziej istotne, jakoś trudno mi uwie­rzyć, że per­so­na­torka nagle odkrywa szczę­ście i sens w nowej oso­bo­wo­ści. To bajka. – Odpły­nęła na swój dywa­nik modli­tewny, pełna gra­cji jak gej­sza. – Oba­wiam się, dziecko, że w tej chwili nie jesteś jesz­cze gotowa, by dobić targu. Choć naprawdę bar­dzo bym chciała się dowie­dzieć, co się dzieje w tym twoim intry­gu­ją­cym umy­śle. – U jej boku Heisen trząsł się cały jak pies myśliw­ski na smy­czy. Snow pokrę­ciła głową. – Dowie­dzie­li­śmy się wszyst­kiego, co moż­liwe, nie parząc sobie przy tym pal­ców.

W ciszy, jaka zapa­dła, jeden z ukry­tych gło­śni­ków Snow zaczął szep­tać Rebel do ucha, gło­sem rów­no­cze­śnie podob­nym i niepodob­nym do głosu Snow.

– Zbiry z Deut­sche Naka­sone będą tu za minutę. – Laser bły­snął holo­gra­mami na jedną z jej siat­kó­wek: zawiła mapa naj­bliż­szych ulic i gale­rii. Dwa migo­czące punkty sunęły w stronę gabi­netu Snow. – Jerzego trzeba będzie poświę­cić, ale jeśli zaraz po wyj­ściu skrę­cisz w lewo i pobie­gniesz jak sza­lona, powin­naś wyjść z tego cało. – Mapa zga­sła. – Ruszaj, dokąd­kol­wiek zechcesz. Będziemy wie­dzieć, czy udało ci się uciec. A kiedy będziesz gotowa do inte­re­sów, ktoś z nas się z tobą skon­tak­tuje.

Sama Snow mil­czała. Stała smu­kła i samotna niczym madonna.

W końcu ode­zwała się gło­śno:

– Drzwi są za tobą.

Rebel odwró­ciła się i wybie­gła.

Na zewnątrz pędziła ślepo po gorą­cych i dusz­nych kory­ta­rzach cen­trum. Skrę­cała przy­pad­kowo w zatło­czone gale­rie i puste zaułki, aż z tru­dem łapała oddech, pot pokrył jej skórę, a strach wez­brał i ją pochło­nął.

2. dwór króla jonamona

2

Dwór króla Jona­mona

Nie­okre­ślony czas póź­niej Rebel tra­fiła na grupkę por­tów danych pośrodku wyka­fel­ko­wa­nego dzie­dzińca. Nie miała poję­cia, gdzie jest – sądząc po cią­że­niu, gdzieś w środ­ko­wym mie­ście.

Tro­pi­kalne ptaki śmi­gały mię­dzy zatło­czo­nymi buti­kami. Tafla wodo­spadu spły­wała do płyt­kiej sadzawki. Na jej brzegu han­dlarz sprze­da­wał mie­dziane monety, żeby wrzu­cać je do wody.

Bez świa­do­mego pole­ce­nia ciało samo przed­ry­fo­wało do portu. Brzę­czało jej w gło­wie, która wyda­wała się lekka, jakby nale­żała do kogoś innego. Z ogrom­nego dystansu patrzyła, jak jej palce dwa razy doty­kają ekranu, wska­zu­jąc łącz­ność w cza­sie rze­czy­wi­stym. Potem wybrały kod dostępu i zasta­no­wiła się, do kogo może nale­żeć.

Na moni­to­rze poja­wiła się męska twarz. Uno­siła się w czerni, bez żad­nego wizu­al­nego tła. Pod wyma­lo­waną kon­ste­la­cją pię­ciu zło­tych gwiazd brwi unio­sły się w zdu­mie­niu.

– Sporo czasu minęło…

Rebel słu­chała z jakąś bez­oso­bową fascy­na­cją, jak ostry, gorącz­kowy głos z jej wła­snych ust zaczyna mówić:

– Muszę się ukryć. Muszę się wczoł­gać pod swoją twarz i wcią­gnąć ją za sobą, muszę uciec. – Jej twarz zaczęła pła­kać. – Nie mam pie­nię­dzy i nikomu nie mogę zaufać. Pomóż mi.

Twarz obcego zmie­niła się, zasko­czona i zdu­miona.

– Wiel­kie nieba, w co ty się wplą­ta­łaś, Eucra…

– Nie uży­waj mojego imie­nia!

Osłu­pie­nie… A potem znów szybka zmiana wyrazu i uśmiech.

– Jasne, Słonko. Wiesz, moja zmiana wła­śnie się zaczęła, ale może i tak powin­naś do mnie dołą­czyć. Robię teraz w próżni, zeskro­buję kwiaty, nikt nie będzie cię szu­kał na skale. Tra­fisz do Giełdy Pracy, uży­wa­jąc publicz­nego trans­portu?

Rebel nie śle­dziła tej roz­mowy. Jej głowa przy­tak­nęła.

– Dobrze. Jak będziesz na miej­scu, idź do bramy Składu i Kon­ser­wa­cji. Powiedz, że chcesz pra­co­wać jako dra­pacz. Zawsze bra­kuje im ludzi, więc cię wezmą. Powo­łaj się na mnie, to przy­dzielą cię do wła­ści­wej ekipy. Robota jest na akord, więc nie będą maru­dzić, czy odro­bi­łaś pełną zmianę. Uprze­dzę, żeby dali sprzęt próż­niowy i obcią­żyli moje konto. Wszystko jasne? Pora­dzisz sobie?

Jej ciało ode­tchnęło głę­boko.

– Tak – zapew­nił jej głos.

***

Kiedy Rebel wynu­rzyła się na powierzch­nię, skro­bała próż­niowe kwiaty z powierzchni Erosa.

Była to praca nudna i nie­przy­jemna. Jaśnie­jące nie­bie­skie płatki były zaska­ku­jąco nie­uchwytne. Szyba hełmu depo­la­ry­zo­wała bły­ski, zmie­nia­jąc jaskrawe kwiaty w pole czar­nych gwiazd. Rebel musiała się­gać w ciem­ność, by je zna­leźć. Ich łodygi były cien­kie jak druty, ale moc­niej­sze. Co gor­sza, gra­wi­ta­cja była tak niska, że nie­ostrożny ruch mógł ją ode­pchnąć na kilka metrów. Uno­siła się więc nad powierzch­nią, utrzy­mu­jąc się w górze dotknię­ciami pal­ców i stóp, i wsu­wała nożyce pod kolejne kwiaty. Mię­śnie bolały ją od napię­cia i zmę­cze­nia.

Wnę­trze próż­nio­wego ska­fan­dra śmier­działo, a wypeł­niony led­wie w poło­wie worek wlókł się za nią niczym odwłok kró­lo­wej psz­czół. Hełm brzę­czał od gło­sów, kiedy ludzie z zespołu paplali przez inter­kom.

– …słowo daję, że nie bujam. – Męski głos zacią­gał lekko. – Byłem naj­bar­dziej ele­ganc­kim stwo­rze­niem na dwóch nogach. Do per­sony dorzu­cają pakiet ety­kiety, łapie­cie? No i wiem, jakim widel­cem mam dłu­bać w nosie i w ogóle. Nie tylko byłem taki ele­gancki publicz­nie, ale ele­gancki nawet po sek­sie.

– Tak? To może powin­nam cię wypró­bo­wać – ode­zwał się roz­ba­wiony żeń­ski głos.

– Tamara, skar­bie, naj­je­dy­niej­szą rze­czą mniej praw­do­po­dobną od seksu z tobą jest to, że się do niego przy­znam. – Wybu­chy śmie­chu. – Ale namów któ­re­goś z two­ich męskich kum­pli, żeby spró­bo­wał tego pro­gramu. Poważ­nie.

– Pie­przysz – wtrą­cił inny kobiecy głos. – Któ­ryś z męskich kum­pli Tamary zrobi się ele­gancki, to od razu…

Wyłą­czyła inter­kom. Coś prze­mie­niało się wewnątrz niej i nie wie­działa, kim wła­ści­wie jest, Eucra­sią czy Rebel, Rebel czy Eucra­sią.

– Pusz­czaj – syk­nęła wście­kle i znowu stała się sobą: Rebel.

Ale poczu­cie tej dru­giej jaźni pozo­stało jesz­cze, uno­sząc się nad nią. Przy­gar­biona, igno­ro­wała je, jak naj­le­piej potra­fiła, zeskro­bu­jąc kwiaty ze skały.

Praca uspo­ka­jała. Palce poru­szały się jakby kie­ro­wane wła­sną wolą: regu­lar­nym, wydaj­nym ryt­mem ści­nały kwiaty i wpy­chały je do siat­ko­wej torby. Przed nią po hory­zont roz­po­ście­rały się ich nie­skoń­czone maty, każdy kwiat wiel­ko­ści ludz­kiej głowy, ale tak deli­katny, że roz­sy­py­wał się w nicość od dotknię­cia palca ręka­wicy.

Świa­do­mość Innej pozo­stała jed­nak, aż całe plecy świerz­biały ją od wzroku wyobra­żo­nych oczu; co chwilę oglą­dała się przez ramię. Ale nikogo nie było – tylko pas nagiej skały, a w oddali parę niskich budyn­ków i kilka dzia­łek frach­to­wych. Działki były po pro­stu kawał­kami terenu, gdzie skałę wyrów­nano na pła­sko, by wyko­rzy­sty­wać ją dla skła­do­wa­nia towa­rów. Nie­które były puste, na innych poma­rań­czowe, zie­lone i żółte skrzy­nie stały w sto­sach wyso­kich jak wie­żowce. Maszyny z deli­kat­nymi chwy­ta­kami niczym komary wspi­nały się na nie, doda­jąc jedne i zdej­mu­jąc dru­gie. Poni­żej próż­niowcy ścią­gali kolejne skrzy­nie z podu­szek magne­tycz­nych albo łado­wali do wind, a potem odstę­po­wali, kiedy ładu­nek wyla­ty­wał w górę i dalej.

Po co w ogóle się tu krę­cisz? – pomy­ślała gniew­nie Rebel. Miała ochotę się roz­pła­kać, ale sta­now­czo powstrzy­mała ten odruch – w ska­fan­drze próż­nio­wym łzy mogły dopro­wa­dzić czło­wieka do szału. Nie ustą­pię ci miej­sca. Teraz to jest mój umysł.

Jakiś śmieć deli­kat­nie ude­rzył o powierzch­nię nie­da­leko niej, odbił się i spły­nął w dół. Poma­rań­czowy, czer­wony i migo­czący – zmięty frag­ment opa­ko­wa­nia cze­goś skon­su­mo­wa­nego na bli­skiej orbi­cie. Rebel wycią­gnęła rękę, spró­bo­wała zebrać zbyt wiele kwia­tów rów­no­cze­śnie i poczuła przez ręka­wicę lekki wstrząs, kiedy się zwarły.

– Szlag…

Odrzu­ciła je i usia­dła. Miej­ski kani­ster wynu­rzał się ponad jasnym od kwia­tów hory­zon­tem. Cha­otyczne grupki świa­teł habi­ta­tów jaśniały na okien­nej ścia­nie, malut­kie i jaskrawe niczym wewnętrzne gwiazdy. I do Rebel dotarło nagle, że znaj­duje się na tej obcej pla­ne­cie, którą widziała ze szpi­tala. Na Ero­sie.

Była na aste­ro­idzie Eros, w cen­trum Kla­stra Erosa.

I nagle duch Eucra­sii roz­pły­nął się bez śladu, znik­nął jak bańka w próżni.

Rebel przy­wią­zała swoją torbę do skal­nego występu, zacią­gnęła mocno i prze­wró­ciła się na plecy. Pozwo­liła, by świa­tło oble­wało ją i prze­pły­wało.

Wpa­try­wała się w Kla­ster i na nowo ogar­nęło ją poczu­cie jed­no­cze­śnie zna­jo­mo­ści i zachwytu. Na tle gwiazd roz­po­ście­rała się sztuczna galak­tyka wiru­ją­cych pier­ścieni, fabryk o zmien­nej gra­wi­ta­cji, geo­de­zyj­nych miast, sieci maga­zy­no­wych, żuż­lo­wych cylin­drów, sfer rol­ni­czych… nie­skoń­czona liczba struk­tur, poma­lo­wa­nych w kilo­me­trowe super­gra­fiki i jaśnie­ją­cych jak małe słońca. W kie­runku prze­ciw­o­bro­to­wym, za tylną gra­nicą Kla­stra, szum świetlny zale­wał macie­rze rafi­ne­ryj­nych zwier­cia­deł.

Od strony gwiazd auto­no­miczne żaglowce świetlne hal­so­wały i dry­fo­wały, dostar­cza­jąc na wpół prze­ro­bione rudy. Bli­żej pomię­dzy liniami ste­ru­ją­cych holo­gra­mów prze­my­kały stada pojaz­dów wewnętrz­nych i próż­niow­ców w ska­fan­drach. Całe to piękno, cała zło­żo­ność na moment ode­brały jej oddech. Miała ochotę wybuch­nąć śmie­chem albo się roz­pła­kać.

I nagle…

– Pil­nuj się, Słonko!

Dłoń w ręka­wicy klep­nęła jej hełm i włą­czyła inter­kom. Rebel pode­rwała się na nogi i prze­ko­zioł­ko­wała, ale męż­czy­zna w kwie­ci­stym ska­fan­drze ścią­gnął ją z powro­tem.

Na ska­fan­drze powta­rzał się też motyw pię­cio­ra­mien­nych żół­tych gwiazd uło­żo­nych w układ Krzyża Pół­nocy. W zło­tej szy­bie hełmu widziała wła­sne odbi­cie razem ze znie­kształ­co­nym obra­zem twa­rzy męż­czy­zny, odbi­tym w jej wła­snej szy­bie.

Tam­ten wysta­wił kciuk w górę.

– Koniec zmiany. Pora ska­kać do domu.

***

Męż­czy­zna odda­lił się powol­nymi, śmiesz­nymi nisko­gra­wi­ta­cyj­nymi sko­kami, a Rebel popły­nęła za nim. Był wysoki, tycz­ko­waty, miał wąskie bio­dra i małe pośladki.

Ze wszyst­kich stron ska­kali człon­ko­wie grupy robo­czej, zmie­rza­jąc do pod­nisz­czo­nej windy. Jeden po dru­gim wsu­wali torby urobku w pole, patrzyli, jak odpły­wają w górę, a potem podą­żali za nimi. Ich ska­fan­dry robo­cze były ozdo­bione opa­li­zu­ją­cymi pla­ne­tar­nymi pej­za­żami, chmu­rami i tęczami, imi­ta­cjami Mon­dria­nów, Pol­loc­ków czy van Goghów. Rebel spoj­rzała na wła­sny: sre­brzy­sty i gładki.

– Teraz ty, Słonko. Wsuń to na linkę.

Męż­czy­zna podał jej kawał żelaza z otwo­rem pośrodku. Rebel prze­wle­kła linkę i pchnęła torbę przed sie­bie. Ta znik­nęła.

– Słu­chaj – powie­działa. – Musimy poroz­ma­wiać.

– Tak, ale nie tutaj.

Dotknął jej karku i prze­su­nął ją do windy.

Pole szarp­nęło. Aste­ro­ida w szo­ku­ją­cym tem­pie zma­lała w dole. Znów widziała ją całą, tak jak z New High Kam­den: dzi­wacz­nie prze­krzy­wiona wrze­cio­no­wata pla­neta z kon­ty­nen­tami pło­ną­cymi meta­licz­nym błę­ki­tem i atra­men­to­wymi morzami. Te morza były obsza­rami oczysz­czo­nymi z kwia­tów.

Porwał ją sys­tem prze­kie­ro­wu­jący i aste­ro­ida odpły­nęła gwał­tow­nie, a geo­de­zyjna Giełda Pracy eks­plo­do­wała jej w twarz. Rebel wryła się w poduszkę magne­tyczną, zwol­niła, zatrzy­mała się i została deli­kat­nie prze­pchnięta do śluzy.

***

W hali roiło się od robot­ni­ków. Rebel prze­pły­nęła obok ludzi z następ­nych zmian, któ­rzy dopi­nali ska­fan­dry i wycho­dzili.

Ci z koń­czą­cych się zmian śmiali się i plot­ko­wali, odkła­da­jąc hełmy i cho­wa­jąc ska­fan­dry. Rebel podą­żyła za tęczo­wym ska­fan­drem, który nale­żał do jej zespołu, i prze­je­chała liną magne­tyczną do bramy Składu i Kon­ser­wa­cji. Płat­niczka z dużym biu­stem sie­działa tam w noż­nych pier­ście­niach, z maszyną wypłat na kola­nach.

– No dalej – burk­nęła.

Rebel pośpiesz­nie zdjęła ręka­wicę i wsu­nęła dłoń do maszyny. Ta odczy­tała jej odci­ski, wyli­czyła masę zeskro­ba­nych kwia­tów i wysu­nęła wąską srebrną bran­so­letkę. Rebel dziw­nie się czuła, mając ją na ręku. Odpły­nęła stam­tąd, ale stra­ciła z oczu tęczowy ska­fan­der. Nie miała poję­cia, dokąd powinna teraz pójść.

Nagle ktoś zde­rzył się z nią lekko i szturch­nął w stronę liny magne­tycz­nej.

– Spo­tkamy się po tam­tej stro­nie, Słonko! – zawo­łał, kiedy wystrze­liła przez wrota.

Ten sam męż­czy­zna… Na końcu liny o mało nie prze­pu­ściła drążka, bo wycią­gała szyję, na próżno pró­bu­jąc zoba­czyć jego twarz.

Za tęgą kobietą tra­fiła do szatni. Naśla­du­jąc jej ruchy, zwi­nęła ska­fan­der, razem z prze­pa­ską łonową wci­snęła do wnę­trza hełmu, doło­żyła tani zestaw opa­sek ręcz­nych i noż­nych, jaki dostała, wycho­dząc do pracy, a potem wszystko to wrzu­ciła do luku pralni. Sama prze­sko­czyła pod prysz­nice.

Umyła się namy­dlo­nym ręcz­ni­kiem, spłu­kała wil­got­nym i wró­ciła do szatni.

Szat­nia była pię­cio­kątną rurą z szaf­kami na wszyst­kich ścia­nach. Rebel pły­nęła mię­dzy roze­śmia­nymi, papla­ją­cymi kobie­tami i nie mogła sobie przy­po­mnieć, która szafka jest jej.

Ale wspo­mnie­nie było tam, choć nie­do­stępne. Jej ciało wie­działo, co robić. Pozwo­liła mu więc podą­żyć tam, gdzie miało ochotę, i tra­fiła do szafki, która otwo­rzyła się na jej dotyk. Wewnątrz zna­la­zła swoje ubra­nie i odzież robo­czą, świeżo oczysz­czone.

Zacze­piła nogę o pier­ścień sto­powy, wcią­gnęła prze­pa­skę łonową i opa­ski trans­por­towe. Potem wsu­nęła się w pier­ście­nie kola­nowe i roz­ło­żyła lusterko. Z odbi­cia spoj­rzała na nią ta sama nie­po­ko­jąco obca twarz z per­ka­tym nosem. Dookoła kobiety prze­bie­rały się i prze­pro­gra­mo­wy­wały, malu­jąc twa­rze, by odpo­wia­dały nowym per­so­nom. Pomiesz­cze­nie było pełne mari­lyn i pol­ly­ann, z kil­koma tylko zeldami, a nawet suzy vacuum. Jakaś xaviera, widząc jej nie­zde­cy­do­wa­nie, ode­rwała się od malo­wa­nia warg na sro­mowy róż i podała jej opła­tek.

– Trzy­maj, kochana. Otwórz się i spró­buj.

Rebel zaczer­wie­niła się, a kobieta wybuch­nęła śmie­chem. Rebel porwała swoje rze­czy i ucie­kła, z twa­rzą tak nagą jak w dniu, kiedy się naro­dziła.

***

Na zewnątrz jakiś męż­czy­zna chwy­cił ją za łokieć, a ona bez namy­słu wymie­rzyła mu cios w żołą­dek. Zło­żył się wpół pod płasz­czem i odpły­nął tyłem, z wyra­zem abso­lut­nego zdu­mie­nia na twa­rzy.

Rebel zoba­czyła wtedy gwiazdy wyma­lo­wane na jego czole i pojęła, że to był ten obcy, do któ­rego dzwo­niła.

Zakło­po­tana wycią­gnęła rękę, by mu pomóc, ale on zdą­żył już chwy­cić drą­żek i przy­glą­dał jej się czuj­nie i nie­chęt­nie.

– Bar­dzo prze­pra­szam – powie­działa Rebel. – Nie chcia­łam cię ude­rzyć. W ogóle nie­po­trzeb­nie do cie­bie dzwo­ni­łam. Może po pro­stu uści­śniemy sobie ręce i pój­dziemy każde swoją drogą?

Obcy przy­glą­dał jej się nie­ru­chomo.

– Nie jesteś już Eucra­sią, prawda?

Spoj­rzała mu w oczy – były zie­lone.

– Nie.

Na moment jego twarz przy­brała chmurny wyraz, jakby w tym cza­sie sam ze sobą dys­ku­to­wał. Potem znów się roz­ja­śniła.

– Wiesz co? – powie­dział. – Miesz­kam na dwo­rze króla Jona­mona, Zbior­nik Czter­na­sty. To chyba naj­lep­sze miej­sce, gdzie możesz tra­fić, jeśli się przed kimś ukry­wasz. Parę sza­ła­sów jest pustych. Chodź ze mną, a jakoś cię tam ułożę do pierw­szego tygo­dnio­wego czyn­szu.

– Dla­czego miał­byś robić dla mnie coś takiego? – zdzi­wiła się Rebel. – A w ogóle to kim ty jesteś?

– Jestem… daw­nym zna­jo­mym. Kolegą z pracy. – Stuk­nął się pal­cem za uchem i Rebel dostrze­gła tam nie­wielki krą­żek obtar­tej skóry. – My, per­so­na­to­rzy, musimy trzy­mać się razem, nie?

– Ja… – Rebel wyco­fała się mię­dzy fałdy swo­jego płasz­cza. – Wiesz, prze­pra­szam. Tylko że ostat­nio różni ludzie bar­dzo się inte­re­sują moją sprawą. Nie pro­si­łam o to. Nie chcę tego.

– W porządku… – Wzru­szył ramio­nami i odwró­cił się.

Jakaś despe­ra­cja wez­brała gwał­tow­nie z wnę­trza Rebel.

– Cze­kaj! – krzyk­nęła.

Męż­czy­zna obej­rzał się.

Ostrożna mina… Zaczer­wie­niła się, bo nie miała poję­cia, dla­czego zawo­łała.

– Może byłam zbyt pochopna – powie­działa, by ukryć zakło­po­ta­nie.

Kolejna natych­mia­stowa zmiana wyrazu twa­rzy i męż­czy­zna roze­śmiał się ser­decz­nie.

– Zała­mu­jesz mnie, Słonko.

– Nie nazy­waj mnie tak.

– No dobrze. W takim razie Eucra­sio.

Wła­sna twarz wydała się jej nagle twarda i zimna.

– Mam na imię Rebel – oznaj­miła. – Rebel Eli­za­beth Mudlark.

– Wyeth.

Krzywy uśmie­szek i wzru­sze­nie ramion wyraź­nie mówiły, że to całe jego imię.

***

Pole­cieli busi­kiem promu w stronę zbior­ni­ko­wych mia­ste­czek, ści­śnięci kola­nami i udami z dwu­dziestką innych, nie­mal zbyt cia­sno, by oddy­chać. Pojazd zawiózł ich w cień kani­stra Lon­don­gradu, gdzie uno­siła się kiść pięć­dzie­się­cio­let­nich zbior­ni­ków powie­trza. Były to ogromne kon­struk­cje, każda dość duża, by zmie­ścić pod ciśnie­niem atmos­ferę całego miej­skiego kani­stra, z dobu­do­waną póź­niej śluzą i sys­te­mem doko­wa­nia. Deli­katne ślady rdzy ota­czały zamki w miej­scach, gdzie metal muskał szept wycieku tlenu.

– Rany, ależ tu gorąco – bur­czała Rebel. – Powin­nam raczej pole­cieć solo w ska­fan­drze.

– Co takiego? – spy­tał Wyeth. I wyja­śnił, kiedy powtó­rzyła: – Zbior­niki nie mają podu­szek magne­tycz­nych. Mówimy raczej o solid­nych slum­sach.

Pilot busika ude­rzył o dok.

– Zbior­nik Czter­na­sty! – zawo­łał.

Wysy­pali się jakoś na zewnątrz.

Świa­tło było słabe przy ślu­zie i mętne poza nią. Popły­nęli zatło­czo­nym kory­ta­rzem, przez roz­pa­da­jące się sza­łasy, będące zale­d­wie ruro­wymi szkie­le­tami ze ścia­nami z bla­chy fali­stej. W powie­trzu uno­sił się odór gni­ją­cych odpad­ków, zwie­trza­łego wina i ludz­kiego potu, ze słodką nutą kapry­fo­lium. Dzieci bie­gały z krzy­kiem, sły­chać było nie­usta­jący gwar gło­sów. Psz­czoły brzę­czały, lata­jąc po splą­ta­nych ścież­kach mię­dzy pora­sta­ją­cymi wszystko ukwie­co­nymi pną­czami. Zie­lony sznur pro­wa­dził wzdłuż kory­ta­rza i pocią­gnęli się po nim; od czasu do czasu szar­pali moc­niej, by wymi­nąć nad­cho­dzą­cego z prze­ciwka. Po chwili prze­ciął go sznur poma­rań­czowy, więc podą­żyli za nim w głąb zbior­nika.

Raverka zje­chała po linie i ludzie ustę­po­wali przed nią. Wyeth zła­pał Rebel i odcią­gnął ją z drogi, aż gło­śno zde­rzyli się z bla­szaną ścianą… Po chwili kobieta znik­nęła i znowu ruszyli wzdłuż liny.

Od czasu do czasu zza jakichś drzwi wyle­wało się świa­tło, nie­kiedy sznur lamp ota­czał grono nie­ofi­cjal­nych skle­pi­ków i barów, miejsc, gdzie ludzie ofe­ro­wali alko­hol albo inne rze­czy ze swo­ich domów. Pną­cza wszę­dzie były grube i zie­lone, z gęstymi kępami bio­flu­ore­scen­cyj­nych kwia­tów. Zda­rzały się sek­tory, gdzie te kwiaty były jedy­nym oświe­tle­niem.

– To okropne – stwier­dziła Rebel.

Wyeth rozej­rzał się, jakby pró­bo­wał wykryć tę skazę, jaką dostrze­gła w jego świe­cie.

– W jakim sen­sie?

– To jakby paro­dia mojego rodzin­nego świata. Zna­czy widzę, że opa­no­wa­li­ście tech­niki bio­lo­giczne, więc nie ma żad­nego uspra­wie­dli­wie­nia dla takiej nędzy. U nas mia­sta są…

– Są jakie? – zapy­tał Wyeth.

Jed­nak bru­talna prawda był taka, że nie pamię­tała. Niczego. Usi­ło­wała przy­po­mnieć sobie nazwę swo­jego mia­sta, twa­rze przy­ja­ciół, dzie­ciń­stwo, życie, jakie pro­wa­dziła, ale nic nie powra­cało. Cała jej prze­szłość przy­po­mi­nała impre­sjo­ni­styczne plamy, jasne kolory i emo­cje, ale żad­nych szcze­gó­łów.

– Nie wiem – przy­znała.

– Prawdę mówiąc, Słonko, twoje odpo­wie­dzi mówią mniej wię­cej tyle co twoje mil­cze­nie. – Wyeth dotknął jej ramie­nia. – Jeste­śmy na miej­scu.

Chwy­cił linę, by zaha­mo­wać, prze­krę­cił się i ode­pchnął w szcze­linę mię­dzy sza­ła­sami. Rebel podą­żyła za nim.

Przez okno jakiejś rudery wyj­rzał na wąskie przej­ście chudy jak szkie­let sta­rzec.

– Cześć, Jona­mon. Jak twoje nerki? – zapy­tał Wyeth. Wcią­gnął roze­śmianą twarz. – Mam dla cie­bie nową loka­torkę.

– No cześć. – Skóra starca była biała jak brzuch ryby, na łysej czaszce miał czer­wone plamy. – Czynsz do jutra… – Zauwa­żył Rebel i podejrz­li­wie ścią­gnął wargi. – Jesteś z tych reli­gij­nych typów, dziew­czyno?

Rebel pokrę­ciła głową.

– Więc gdzie twoje malo­wa­nie? – Dźgnął kości­stym pal­cem w obtarte kółko za uchem Rebel. – Nazna­czy­łeś ją swoim pięt­nem. Nie wpusz­czam takich szu­mo­win na swój dwór. Pro­wa­dzę go na czy­sto: żad­nych pija­ków, dzi­wek, zaćpa­nych i żad­nego repro­gra­mo­wa­nia. Nie obcho­dzi mnie, jak to uspra­wie­dli­wiasz, Bóg nie tole­ruje…

– Moment, zaraz! Nikt tu nikogo nie repro­gra­muje! – prze­rwał mu Wyeth. – I czego się mnie cze­piasz? Pani stoi przed tobą, sam możesz jej zapy­tać.

– Niech mnie dia­bli, jeśli nie zapy­tam!

Sta­rzec wypły­nął przez okno, prze­ga­nia­jąc ich na dzie­dzi­niec. Potem zła­pał za kra­wędź swo­jej rudery.

– Niech to! Zapo­mnia­łem książki!

I rzu­cił się przez okno z powro­tem.

Dzie­dzi­niec był tylko sporą otwartą prze­strze­nią, oto­czoną przez kil­ka­na­ście sza­ła­sów. Trzy liny prze­ci­nały plac, przy­wią­zane do ster­czą­cych kawał­ków rur. Tu i tam ludzie trzy­mali się ich i roz­ma­wiali albo zaj­mo­wali jaki­miś pra­cami. Młody czło­wiek sie­dział wkli­no­wany w otwór drzwiowy i grał na gita­rze.

– Prze­pra­szam za to – powie­dział Wyeth. – Stary Jona­mon jest potwor­nie wścib­ski, bar­dziej nawet niż więk­szość gospo­da­rzy. Sie­dem­dzie­siąt lat temu był poszu­ki­wa­czem mine­ra­łów, jed­nym z ostat­nich. I według niego daje mu to prawo, żeby zamę­czać cię prze­słu­cha­niami. Jeśli nie masz ochoty z nim gadać, mogę go spła­wić na dzień czy dwa. Będzie dość czasu, żeby zna­leźć ci jakieś miej­sce w pobliżu.

– Wła­ści­wie… – Rebel w zamy­śle­niu gry­zła pazno­kieć kciuka; teraz wypluła to, co ode­rwała zębami. – Chyba chcę o tym poroz­ma­wiać. O tych wszyst­kich dziw­nych rze­czach, które mi się przy­tra­fiły. Nie mia­łam oka­zji, żeby to sobie upo­rząd­ko­wać. I sądzę, że jestem ci winna jakieś wyja­śnie­nie. – Zmarsz­czyła czoło. – Tylko może lepiej nie. Bo wiesz, szu­kają mnie pewni ludzie. Jeśli wia­do­mość się rozej­dzie…

Wyeth bły­snął zębami w sze­ro­kim jak u żaby uśmie­chu.

– W zbior­ni­ko­wym mie­ście nie ma tajem­nic. Ale nie ma też fak­tów. Opo­wiesz Jona­mo­nowi swoją histo­rię i po dzie­się­ciu minu­tach cały dwór będzie ją znał. W ciągu godziny będzie ją znał każdy w pro­mie­niu pię­ciu dwo­rów, ale zapa­mię­tają ją nie cał­kiem popraw­nie. Połowa ludzi w zbior­ni­kach przed czymś ucieka. Twoja opo­wieść zleje się z ich opo­wie­ściami: tu jakiś szcze­gół, tam nazwi­sko, zwrot akcji jesz­cze skąd­inąd. Do jutra twoją histo­rię poznają wszyst­kie zbior­niki, ale zmu­to­waną tak, że sama byś jej nie poznała. Nikomu się nie uda prze­śle­dzić tych histo­rii do źró­dła, czyli cie­bie. Będzie ich zbyt wiele i wszyst­kie nic nie­warte.

– No więc…

Jona­mon spły­nął na dzie­dzi­niec – chude stare pta­szy­sko w wystrzę­pio­nym płasz­czu. Pchał przed sobą księgę. Była sze­roka na trzy dło­nie i gruba na pięść, z jedną okładką czer­woną, a drugą czarną.

Otwo­rzył ją od czar­nej strony.

– Pan nasz Jezus wzgar­dził pro­gra­mo­wa­niem. „I naraz cała trzoda ruszyła pędem po urwi­stym zbo­czu do jeziora i zgi­nęła w falach”. To z Mate­usza.

Wyeth wyglą­dał, jakby z tru­dem hamo­wał śmiech.

– Jona­mo­nie, już trzeci raz w tym tygo­dniu cytu­jesz mi frag­ment o gada­reń­skich świ­niach.

– Kri­shna też nie lubi demo­nów – burk­nął sta­rzec.

Odwró­cił księgę czer­woną okładką do góry i pod­su­nął ją Rebel.

– Przy­się­gnij na Gitę, że nie byłaś repro­gra­mo­wana. To mi wystar­czy.

– Może naj­pierw opo­wiem ci swoją histo­rię – zapro­po­no­wała. – A potem przy­się­gnę, że jest praw­dziwa. W ten spo­sób będziesz wie­dział, co przy­się­gam.

Prze­su­nęła się bar­dziej w stronę cen­trum i ze skrzy­żo­wa­nymi nogami usia­dła w powie­trzu, trzy­ma­jąc linę jedną stopą. Potem uło­żyła płaszcz w fałdy baja­rza (dzi­wiąc się w duchu wła­snej zręcz­no­ści), tak że jedna pierś i ramię były okryte, druga pierś i ramię wolne. Widząc ją w tej pozie, ludzie wycho­dzili ze swo­ich ruder albo prze­su­wali się po linach, by lepiej sły­szeć.

Zaczęła.

– Byłam mar­twa, ale nie powie­dzieli mi tego. Leża­łam w szpi­tal­nym łóżku, spa­ra­li­żo­wana, nie mogąc niczego sobie przy­po­mnieć. A oni nie chcieli powie­dzieć dla­czego. Wie­dzia­łam tylko, że coś jest nie tak, ale nikt nie odpo­wia­dał na moje pyta­nia…

***

Kiedy skoń­czyła, Jona­mon ode­brał od niej przy­sięgę na swoją książkę. I pokrę­cił głową.

– Niech mnie dia­bli, jeśli to nie bije wszyst­kiego, co dotąd sły­sza­łem.

– Mmmm…

Twarz zato­pio­nego w myślach Wyetha wyda­wała się ponura i nie­ru­choma, cał­kiem pozba­wiona humoru, nie­mal bru­talna. Nagle uniósł głowę i zmie­rzył słu­cha­ją­cych gniew­nym spoj­rze­niem.

– Na co się tak gapi­cie? Przed­sta­wie­nie skoń­czone. Idź­cie sobie!

Roze­szli się.

Rebel zadrżała. Spra­wiał teraz wra­że­nie cał­kiem innego czło­wieka – zbira peł­nego podej­rzeń, z poten­cja­łem prze­mocy.

Jona­mon poło­żył dłoń na jej kola­nie.

– Uwa­żaj na sie­bie, panienko. Deut­sche Naka­sone to paskudna banda i zro­bią z tobą, co zechcą. Nic ich nie obcho­dzi.

Odsu­nęła się od niego.

– Jak każdy gesel­l­schaft, sta­ruszku – stwier­dził Wyeth. – To nie­od­łączny ele­ment struk­tury kor­po­ra­cji.

– Tak myślisz? Pozwól, że coś wam pokażę.

Odpły­nął do swo­jego sza­łasu i po chwili wró­cił z owi­nię­tym w płótno pakie­tem.

– Może teraz jestem tylko zwy­kłym sta­rusz­kiem z nie­do­stat­kiem wap­nia. – Zaczął powoli odwi­jać płótno. – Teraz utkną­łem w tym miej­scu i kości poła­mią mi się jak patyczki, jeśli znów tra­fię na pełną gra­wi­ta­cję. Ale nie zawsze tak było. Kie­dyś mia­łem swoją wła­sną kor­po­ra­cję. Do dia­bła, kie­dyś wręcz byłem swoją wła­sną kor­po­ra­cją.

Cze­pia­jący się lin zbli­żyli się znowu, by posłu­chać. Jeden z nich, szczu­pły młody czło­wiek z malo­wa­niem nie­grzecz­nego chłopca, pochwy­cił spoj­rze­nie Rebel i uśmiech­nął się do niej. Słodki mło­dziak… Zaśmiał się, a Jona­mon popa­trzył na niego surowo.

– Śmiej się, ile chcesz, w tam­tych cza­sach poje­dyn­cze osoby mogły two­rzyć kor­po­ra­cje. Nie wyobra­żasz sobie nawet, jakie to było uczu­cie, kiedy czło­wiek miał dla sie­bie całą prawną kor­po­ra­cyjną ochronę. To jakby być taką nie­wielką grubą szy­chą… – Wes­tchnął. – Byłem jedną z ostat­nich ska­so­wa­nych przez Ustawę o Refor­mie Kor­po­ra­cji. Byłem gór­ni­kiem, może ten tutaj Wyeth wspo­mi­nał ci o tym. Poszu­ki­wa­czem. Kiedy poja­wiła się Ustawa, mia­łem prawa do kil­ku­set naprawdę cen­nych skał, wtedy war­tych for­tunę, a teraz nawet wię­cej. Ale przy­szły reformy i musia­łem wszystko sprze­dać. Pro­wa­dzi­łem nego­cja­cje z kil­koma kon­cer­nami, aż w końcu pod­pi­sa­łem wstępny list inten­cyjny z Deut­sche Naka­sone.

Poka­zał im odwi­nięty pakiet. Było to ofi­cjalne holo­gra­ficzne zdję­cie sze­regu kor­po­ra­cyj­nych funk­cjo­na­riu­szy z powagą patrzą­cych w obiek­tyw. Jona­mon stał pośrodku – młody czło­wiek z ostrym pod­bród­kiem i wyra­zem chci­wo­ści na twa­rzy.

– Zro­bili tę foto­gra­fię na dzień przed wej­ściem Ustawy w życie. Zaraz potem pani pre­zes i ja prze­szli­śmy do jej pry­wat­nego gabi­netu, by usta­lić kilka ostat­nich szcze­gó­łów i pod­pi­sać umowę. W życiu nie widzie­li­ście kogoś tak miłego i uprzej­mego. Mam ochotę na drinka? Ow­szem, nie odmó­wię. Mam ochotę ją zerżnąć? Do dia­bła, milutka była. Potem spy­tała, czy chciał­bym wypró­bo­wać nowy pro­gram, jaki opra­co­wali. Przed­sta­wiła to zachę­ca­jąco, więc powie­dzia­łem: „Jasne”. Oni wtedy wcho­dzili w wetware, cał­kiem nie­dawno kupili serię paten­tów, kiedy wywa­lił się Blau­punkt. W każ­dym razie pani pre­zes zakłada mi na głowę opa­skę induk­tora i włą­cza drań­stwo. Juaaa… To była jazda, mówię wam. Jesz­cze dzi­siaj się rumie­nię, kiedy sobie przy­po­mnę. Wyobraź sobie, że cały seks, cała roz­kosz wali w cie­bie raz za razem, tak inten­sywna, że led­wie możesz wytrzy­mać, i chcesz to prze­rwać, tylko że… jesz­cze nie cał­kiem. Jesz­cze tro­chę dłu­żej, zanim sta­nie się nie do znie­sie­nia. Możesz to sobie wyobra­zić? Gówno, wcale nie możesz.

– I co się stało? – spy­tała Rebel.

– Stało się tyle, że ktoś to wyłą­czył. O rany, ależ się czu­łem okrop­nie, tak jakby głodny, obo­lały i spra­gniony rów­no­cze­śnie. W gło­wie mi dud­niło i musia­łem stra­cić połowę wody w orga­ni­zmie. Pani pre­zes już dawno się ubrała i wyszła. Zostało tylko paru kor­po­ra­cyj­nych ochro­nia­rzy, któ­rzy patrzyli na mnie ponuro. „Co się dzieje?” – zapy­ta­łem. A oni powie­dzieli, że Ustawa o Refor­mie wła­śnie zaczęła obo­wią­zy­wać, więc już mnie nie potrze­bują… Potem wywa­lili mnie stam­tąd i już ni­gdy w życiu nie wró­ci­łem do tego gabi­netu, to pewne.

Wes­tchnął.

– Rozu­miesz, co zro­bili, prawda? Trzy­mali mnie prze­pro­gra­mo­wa­nego, dopóki nie weszła Ustawa, i wtedy for­mal­nie nie mia­łem już praw do tych skał. A że pod­pi­sa­łem ten list inten­cyjny, wszystko teraz prze­szło na wła­sność Deut­sche Naka­sone. Nic mi nie zapła­cili. Posze­dłem do praw­ni­ków, ale powie­dzieli, że wszystko jest legalne. A raczej że aby wyka­zać, że jest nie­le­galne, sam musiał­bym być kor­po­ra­cją, a już nią nie byłem.

Mil­czał przez dłuż­szą chwilę.

– No cóż, wydaje mi się teraz, że tak chyba było lepiej. Młody czło­wiek myśli gona­dami. Sta­rzec widzi sprawy bar­dziej duchowo. Pojed­na­łem się z Bogiem i teraz czer­pię pocie­chę z Biblii Gita.

Rebel ziew­nęła.

– Chyba pora się poło­żyć – uznał Wyeth.

Wska­zał jej pusty sza­łas. Było tam dość miej­sca, żeby dwoje ludzi mogło usiąść i roz­ma­wiać albo żeby jedna osoba mogła się wycią­gnąć i prze­spać. Przy drzwiach ster­czał kawał drutu, żeby mogła zawie­sić hełm, i cztery pętle sznu­rów hamaka, żeby w nich spać. Nic wię­cej.

– Lepiej otwórz swój rebre­ather – pora­dził Wyeth. Spoj­rzała, nie rozu­mie­jąc. – No, z two­jego hełmu. W tym kącie dworu wen­ty­la­cja jest słaba i gazy wyde­chowe mogę się gro­ma­dzić, kiedy zaśniesz. Trzy­maj w zębach ust­nik, to nie zbu­dzisz się z cięż­kim bólem głowy.

– Jasne – rzu­ciła i ode­pchnęła się.

W sza­ła­sie nie było okna, więc kiedy zasło­niła wej­ście płasz­czem, we wnę­trzu zapa­no­wała ciem­ność. Wci­snęła rze­czy do hełmu i wsu­nęła się do sznu­rów hamaka. Zawie­szona, wsu­nęła rebre­ather mię­dzy zęby. Oddech roz­brzmie­wał w czaszce, gło­śny i powolny.

Zewnętrzne odgłosy docie­rały do niej przy­tłu­mione, ale bez­u­stanne. Muzyka i jakaś daleka kłót­nia mie­szały się ze sobą. Tkwiąc głę­boko w tym ludz­kim ulu, Rebel czuła się bole­śnie samotna i odizo­lo­wana. Gdzieś z oddali dobie­gało głu­che klang-klang, klang-klang – ktoś stu­kał w rurę, by prze­ka­zać coś sąsia­dowi. Sły­szała (choć nie pamię­tała kiedy i gdzie), że kon­ste­la­cje dwo­rów wewnątrz zbior­ni­ków zesta­wiono bez ładu i składu, dopa­so­wu­jąc rury do tych już ist­nie­ją­cych i two­rząc plą­ta­ninę bez żad­nego planu ani ogól­nej struk­tury. Tylko dzięki bra­kowi cią­że­nia wszystko się nie zapa­dało. Nie­kiedy jed­nak naprę­że­nia codzien­nego życia – ludzie ude­rza­jący o swoje sza­łasy, odpy­cha­jący się od nich, cią­gnący liny przy­wią­zane do ram – mogły spo­wo­do­wać prze­su­nię­cia całej grupy kon­struk­cji dwo­rów. Moment obro­towy powoli zbi­jał sza­łasy razem i zgnia­tał je we wrza­sku gię­tego metalu. Potem oca­leni prze­szu­ki­wali szczątki, by na nowo zabu­do­wać otwartą w ten spo­sób prze­strzeń.

Rebel była tak zmę­czona, że nie mogła zasnąć. Zawie­szona w powie­trzu, nie­spo­kojna i ner­wowa, czuła się tak samot­nie, tak okrop­nie, że miała ochotę umrzeć. Obra­cała się i krę­ciła w lin­kach hamaka, ale w żad­nej pozy­cji nie było jej wygod­nie. Czuła się zagu­biona jak dziecko pierw­szy raz odda­la­jące się od domu, odcięta od wszel­kich zabez­pie­czeń i oto­czona przez wro­gie siły, przed któ­rymi nie miała żad­nej obrony.

W końcu nie mogła już dłu­żej wytrzy­mać. Wcią­gnęła ubra­nie i prze­mknęła przez dzie­dzi­niec do chaty Wyetha. Poroz­ma­wia z nią – tego była pewna. Po zręcz­nym prze­chwy­cie jed­nej z lin prze­ko­zioł­ko­wała i zatrzy­mała się przed jego drzwiami. Były prze­sło­nięte płasz­czem. Już miała zapu­kać w ścianę, kiedy z wnę­trza usły­szała głos.

Ktoś u niego był? Tro­chę zakło­po­tana pod­pły­nęła bli­żej i zaczęła słu­chać.

– To kło­poty – mam­ro­tał Wyeth. – Deut­sche Naka­sone bar­dzo chce ją dostać i obe­rwie każdy, kto im sta­nie na dro­dze… Więc ist­nieje ryzyko. Ona może być dla nas bar­dzo pomocna… O któ­rej „onej” wła­ści­wie mówisz, Eucra­sii czy Rebel? Trzy­majmy się aktu­al­nego loka­tora, to naj­prost­sza metoda. Kto­kol­wiek będzie na wierz­chu… Nie miał­bym nic prze­ciw temu, żeby być u niej na wierz­chu… Bądź poważny! Cho­dzi o to, że jeśli się jakoś z nią doga­damy, ryzy­ku­jemy wszystko, co dotąd udało nam się zbu­do­wać. To hazard. Wszystko albo nic.

Przez chwilę trwała cisza, po czym Wyeth pod­jął znowu.

– Ryzy­ku­jemy wszystko? No świet­nie po pro­stu. Ryzy­ku­jemy tę nędzną budę w slum­sach, jakieś nie­do­ro­bione plany i naszą per­fek­cyjną nie­wi­dzial­ność. Tyle. Jaki jest sens powta­rza­nia, że sta­jemy prze­ciwko Ziemi, skoro sie­dzimy bez­czyn­nie, kiedy tra­fia się dobra oka­zja? Uwa­żam, że albo powin­ni­śmy wystą­pić, albo od razu zosta­wić całą tę sprawę, bo nic z tego nie wyj­dzie. Jakieś argu­menty?

Głos ucichł i Rebel odsu­nęła się od drzwi.

Mówi o mnie, pomy­ślała. I zwa­rio­wał. Albo zwa­rio­wał, albo jest czymś, o czym nie mam poję­cia, a to pew­nie jesz­cze gorzej.

Słowo wypły­nęło w jej umy­śle – słowo z prze­szło­ści Eucra­sii.

Tetrad. To taki jakby nowy umysł… Ale nic wię­cej nie pamię­tała.

Zadrżała. Miała wielką ochotę odwró­cić się i odpły­nąć do swo­jego sza­łasu.

Nie, uznała. Nie będę tchó­rzem.

Zagrze­cho­tała boczną ścianą sza­łasu Wyetha, a w sekundę póź­niej on sam wysta­wił głowę.

– Sły­sza­łam, jak o mnie mówisz – oznaj­miła.

Wyeth zdjął płaszcz i narzu­cił na sie­bie. Rebel przez moment widziała jego nagie ciało i zaczer­wie­niła się.

– Jak wiele zro­zu­mia­łaś z tego, co mówi­łem? – zapy­tał.

Bez­rad­nie potrzą­snęła głową.

– Znowu robisz tę minę…

Wyeth wyda­wał się zdzi­wiony. Potem się uśmiech­nął i szorstki wyraz twa­rzy znik­nął natych­miast i bez śladu.

– Pró­bo­wa­li­śmy pod­jąć decy­zję. Jesteś dla mnie swego rodzaju dyle­ma­tem, Słonko.

– Tak zro­zu­mia­łam.

– Wiesz, tylko czę­ściowo dosze­dłem do zgody, co teraz należy robić. Może oboje się z tym prze­śpimy. Omó­wimy tę sprawę, kiedy odpocz­niemy. Zgoda?

– Zgoda – odparła Rebel po chwili namy­słu.

Z powro­tem u sie­bie bar­dzo długo leżała na gra­nicy snu i jawy, snu­jąc myśli roz­le­głe i puste. W sąsied­nim dwo­rze wybu­chła walka na noże – dwóch mło­dych ludzi z pro­gra­mami nie­grzecz­nego chłopca prze­kli­nało, wrzesz­czało na sie­bie i pokrzy­ki­wało, wal­cząc o lep­szą pozy­cję. Nie­da­leko młoda para zabie­rała się do sie­bie ciężko i gorąco, oddzie­lona od niej tylko ścianą noc­nych kwia­tów gru­bo­ści wycią­gnię­tego ramie­nia. Dziecko zapła­kało i matka uci­szyła je szybko.

Cał­kiem bli­sko rze­kotka zare­cho­tała, przy­zy­wa­jąc part­nerkę.

Jeśli pod­pły­nąć bar­dzo bli­sko, żela­zne rury i bla­chy ścian miały wyraźny odór. Zni­kał, kiedy się odsu­wała, ale z bli­ska był silny. Ten zapach nie przy­po­mi­nał żad­nego innego. Na pewno trzyma się miesz­kań­ców slum­sów, myślała Rebel. Nie­ważne, jak daleko odejdą od swo­ich zbior­ni­ków, taki zapach zosta­nie z nimi przez resztę życia.

3. czoło nalotu

3

Czoło nalotu

Ktoś, prze­cho­dząc, kop­nął w jej ścianę i Rebel się zbu­dziła.

Senna, ubrała się i wypły­nęła.

Z nie­kiedy aż trzech restau­ra­cji na dwo­rze tylko jedna, ozna­czona jako Jama Myr­tle, miała otwarte okno. Rebel zastu­kała, wzy­wa­jąc obsługę; jakaś jasz­czurka odbie­gła i scho­wała się w gąsz­czu. W mroku poja­wiła się uśmiech­nięta twarz Myr­tle. Rebel ziew­nęła i prze­bu­dziła się tro­chę bar­dziej.

– Chcę kupić coś do zje­dze­nia.

– Jaki posi­łek?

– Śnia­da­nie.

Myr­tle schy­liła się i prze­szu­kała zapasy.

– Mam mango. Mogę je pociąć z sosem indyj­skim. Jest tro­chę ryżu z przy­pra­wami, nie­zbyt sta­rego. I piwo.

Potar­go­wały się o cenę, po czym Rebel zajęła miej­sce przy linie, a Myr­tle zajęła się szy­ko­wa­niem śnia­da­nia.

– Hej – ode­zwała się. – Mój facet opo­wia­dał, jak kie­dyś mia­łaś swoją kor­po­ra­cję i w ogóle. Chcia­łam tylko powie­dzieć, że mi przy­kro.

– Nie ma sprawy…

Na dwór wpa­dło stadko roze­śmia­nych, roz­wrzesz­cza­nych nagich dzie­cia­ków i przez moment cała prze­strzeń była ich pełna. Po chwili któ­reś wypa­trzyło szcze­linę mię­dzy sza­ła­sami i sko­czyło do niej. Reszta podą­żyła za nim i znik­nęły bły­ska­wicz­nie, szyb­kie jak ławica rybek.

Rebel jadła powoli. W końcu zli­zała z kciuka resztę sosu i oddała Myr­tle pustą bel­ha­ve­now­ską rurę.

– Wiesz, to tro­chę krę­pu­jące, ale gdzie znajdę…?

– Poma­rań­czowa lina w dół włó­kien do nie­bie­skiej, nie­bie­ska w górę do czer­wo­nej, a tą docią­gniesz do sko­rupy. – Myr­tle zaśmiała się. – Dalej już nos cię popro­wa­dzi.

***

Publiczne toa­lety były poro­śnięte masą noc­nych kwia­tów. Liście koły­sały się i sze­le­ściły w podmu­chach z komi­nów powietrz­nych, jed­nak pod kwia­to­wym aro­ma­tem uno­sił się cięż­szy zapach ludz­kich odcho­dów i gazów orga­nicz­nych. Rebel pod­pły­nęła do drzwi dam­skiej toa­lety i usia­dła na wspól­nej ławie. Było tu dość chłodno; powie­trze spły­wa­jące do otwo­rów wystar­czało, by utrzy­mać ją na miej­scu. Opie­ra­jąc łok­cie o drążki porę­czowe, oglą­dała graf­fiti. Były tam typowe nama­zane przy­ja­ciel ziemi czy też nowe umy­sły/wolne umy­sły, wypi­sane jed­nym pismem indy­wi­du­al­ność nie ist­nieje, a pod nim naba­zgrane innym mów za sie­bie. Jedy­nym inte­re­su­ją­cych hasłem było: nawet twoje gówno należy do boga­czy.

To miało sens. Bio­rąc pod uwagę, że prak­tycz­nie nic ze zja­da­nej tu żyw­no­ści nie pocho­dziło ze zbior­nika, toa­lety trzeba było opróż­niać, żeby miesz­kańcy zbior­ni­ków dosłow­nie nie poto­pili się we wła­snych odcho­dach. Nocne kwiaty poma­gały zacho­wać świe­żość powie­trza, ale ktoś musiał uzu­peł­niać tlen, który ucho­dził nie­wiel­kimi podmu­chami za każ­dym razem, kiedy śluzy otwie­rały się i zamy­kały. Nawet przy tak dra­stycz­nie uprosz­czo­nej eko­lo­gii ktoś musiał jej doglą­dać.

Prawdę mówiąc, cały Kla­ster sta­no­wił wybit­nie nie­szczelny sys­tem i wszyst­kimi porami wypusz­czał powie­trze i odpadki. Według Rebel to, ile codzien­nie wyla­ty­wało w próż­nię tlenu i pary wod­nej, masy reak­cyj­nej i kon­su­menc­kich śmieci, sta­no­wiło kry­mi­nalną roz­rzut­ność. Każda próba uszczel­nie­nia sys­temu zasłu­gi­wała na uzna­nie.

Z dru­giej strony tro­chę upo­ka­rza­jące było, że mia­sta w zbior­ni­kach są utrzy­my­wane przez ludzi, któ­rzy uwa­żają je za wytwór­nie nawozu.

Wycho­dziła z toa­lety, kiedy zna­jomy głos zawo­łał ją od strony kiści komer­cyj­nych por­tów danych tuż obok.

Wyeth, z heł­mem na ramie­niu, poma­chał jej i ode­pchnął się, by pod­le­cieć.

– Wła­śnie wycho­dzę do pracy – oznaj­mił. – Ale sklo­no­wa­łem dla cie­bie swoją aktówkę.

Podał jej coś, co wyglą­dało jak płytka przy­dy­mio­nego szkła wiel­ko­ści dłoni, w dotyku przy­po­mi­na­jąca bursz­tyn, ale chłodna. W głębi tań­czyły kolo­rowe świa­tełka. Rebel dotknęła jed­nego z nich i wszyst­kie się zmie­niły.

Płytka dobrze leżała jej w dłoni. Trzy­ma­jąc ją, lepiej się czuła.

– Uru­cha­miasz ją…

– Wiem, jak to działa. – Prze­bie­gła szybką rekur­sję i w powie­trzu nad płytką poja­wiły się sche­maty… Była to jedyna jej umie­jęt­ność warta posia­da­nia, a ona… Ale to była myśl Eucra­sii i Rebel szybko ją stłu­miła.

– Co takiego jest tam dla mnie?

– Twoja histo­ria.

Spoj­rzała na niego.

– Wyko­na­łem szybki rajd na Deut­sche Naka­sone i wyszu­ka­łem nie­utaj­nione dane na temat Rebel Eli­za­beth Mudlark. – Dotknął płytki i przy pra­wej kra­wę­dzi usta­wiły się dwa rzędy żół­tych świa­te­łek. – Jak widzisz, nie ma tego wiele. Z grub­sza edy­to­wana bio­gra­fia zesta­wiona w celach rekla­mo­wych. Tak sądzę. Pomy­śla­łem, że cię zain­te­re­suje.

– Ow­szem. – Mocno chwy­ciła aktówkę i przy­ci­snęła ją do brzu­cha. – Ale czy nie dopro­wa­dzi ich to do tego zbior­nika? Czy nie będą spraw­dzać tego rodzaju zapy­tań?

– Nie wiem, w jaki spo­sób – odparł Wyeth. – San­doz Laser­net bar­dzo pil­nuje opty­ma­li­za­cji sprzętu. Linie sieci szkie­le­to­wej bez prze­rwy się prze­łą­czają. Przez te pięt­na­ście sekund, jakie trwało moje połą­cze­nie, było pew­nie prze­ro­uto­wane przez połowę miast w Kla­strze. Prze­śle­dze­nie tego byłoby jak próba wytro­pie­nia piórka w burzy meta­no­wej. Potrze­bo­wa­liby pro­gramu z pełną świa­do­mo­ścią i mnó­stwem mocy.