ORIGINALLY PUBLISHED UNDER THE TITLE
The Demonologist. The Extraordinary Career of Ed and Lorraine Warren
Copyright © 1980, 2002 by Gerald Brittle, Ed Warren, Lorraine Warren
This translation published by arrangement with Graymalkin Media Publishers
Copyright © for the Polish translation by Wydawnictwo Esprit 2016
All rights reserved
NA OKŁADCE:
Skrzydełka: © Kevin Winter/Getty Images, archiwum WarrenówFront okładki: © Mondadori Portfolio/Getty Images, Depositphotos, iStock
TŁUMACZENIE: Jakub Brola, Aleksandra Brożek-Sala, Joanna Gorzkowska,Marian Kalinowski, Paweł Kruk, Tomasz Tesznar
REDAKCJA: Anna Chojowska-Szymańska, Monika Marczyk, Diana Osmęda
ISBN 978-83-65349-83-5
Wydanie I, Kraków 2016
Wydawnictwo Esprit
ul. Przewóz 34, 30-716 Kraków
tel./fax 12 267 05 69, 12 264 37 09, 12 264 37 19
e-mail: [email protected]
[email protected]
[email protected]
Księgarnia internetowa: www.esprit.com.pl
SKŁAD WERSJI ELEKTRONICZNEJ:Marcin Kapusta
konwersja.virtualo.pl
Dla M.M.
OD REDAKCJI
ED (1926-2006) I LORRAINE WARREN (UR. 1927), małżeństwo działające przede wszystkim w latach siedemdziesiątych XX w., zajmowało się badaniem rozmaitego rodzaju zjawisk nadprzyrodzonych. Początkowo zainteresowani pojawieniami się duchów i malujący obrazy „nawiedzonych domów”, zaczynają stopniowo odkrywać, że często za pozorami nawiedzenia przez zjawy kryją się prawdziwe przypadki dręczenia o charakterze demonicznym i ludzie realnie potrzebujący pomocy i duchowego wsparcia.
Małżeństwo zaczyna zatem pogłębiać swoją wiedzę na temat takich przypadków, współpracować z Kościołem katolickim i księżmi egzorcystami. Uważając, że za większością dręczeń stoją siły demoniczne, określają siebie mianem „demonologów”. Stają się odtąd osobami „pierwszego kontaktu”, które w razie wystąpienia niewyjaśnionych zjawisk mogących mieć charakter demoniczny, pojawiają się jako pierwsze, często działając na nieformalną prośbę osób duchownych i przedstawicieli Kościoła katolickiego, zbierając informacje i przygotowując grunt pod pracę kapłana egzorcysty. Oboje są wierzącymi katolikami, z wiary i modlitwy czerpiącymi siły do duchowych zmagań. Na podstawie ich doświadczeń powstały dwa niezwykle popularne filmy z serii Obecność.
Aby lepiej zrozumieć charakter ich misji, warto powiedzieć kilka słów o czasach, w których przyszło im działać. Warrenowie byli niewątpliwie dziećmi swojej epoki, zainteresowanymi początkowo, tak jak wiele osób w tych latach, duchami, zdolnościami paranormalnymi i wszystkim, co wykraczało poza granice zwykłego światopoglądu naukowego. Zaczynali zatem jako typowi „tropiciele duchów”, którzy dopiero dzięki własnym doświadczeniom dostrzegli, że za tym, co z pozoru było objawieniem się zabłąkanych dusz ludzkich, kryły się w istocie przejawy dręczenia o charakterze demonicznym.
W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX w., w których działali, wystąpiły dwie przeciwstawne tendecje. Z jednej strony doszło do upowszechnienia się rozmaitych przedmiotów i tekstów związanych z magią i okultyzmem, w tym tych najcięższego kalibru, zawierających opisy rytuałów satanistycznych czy przywołujących demony. Można było je nabyć, jak piszą Warrenowie, niemal w każdej drogerii. Wspomniają przypadek, w którym matka ofiaruje tego rodzaju książkę jako prezent bożonarodzeniowy dla córki. Stały się po prostu częścią pop-kultury. W wyniku tego, jak zauważają Warrenowie, otwarto szeroko drzwi do różnego rodzaju problemów i nawiedzeń demonicznych, w tym dla najgorszych przypadków, z opętaniem włącznie. Były to też czasy szybko postępującej laicyzacji. Warrenowie zauważali: „Dopóki mówiliśmy o nawiedzonych domach i zjawach, dopóty ludzie chętnie słuchali. Ale gdy wypadało wspomnieć o demonicznych duchach, o demonologii, o Szatanie, albo kiedy, co gorsza, mowa była o Chrystusie, księżach, religii, wyczuwaliśmy wrogość, jakby ktoś odmienił naszych słuchaczy. Niechęć ta dawała nam się we znaki tak bardzo, że z trudem kontynuowaliśmy wykłady”. Z drugiej strony, w czasach po soborze watykańskim II, Kościół katolicki wydawał się na nowo szukać właściwej postawy wobec swego zadania walki z osobowym złem. Jakby wstydząc się przeszłych pomyłek, gdy być może w zbyt wielu zjawiskach widział działanie szatana, tym razem zdaje się zbyt ostrożny i bardzo niechętnie udziela pozwoleń na egzorcyzmy; oczekuje wyraźnych dowodów i dokumentacji zjawisk nadprzyrodzonych. Lęka się obniżenia swego autorytetu poprzez angażowanie się w wątpliwe sprawy. Dlatego przedstawiciele Kościoła wolą w takich sytuacjach odwoływać się do Warrenów i im podobnych specjalistów, by wstępnie zbadali problem, a może nawet zaradzili złu. Chociaż Warrenowie nie pozwalają sobie na wyraźną krytykę takiej postawy, w niektórych akapitach niniejszej książki widać pewne zniecierpliwienie. Działając na pierwszej linii frontu, mieli wyraźną świadomość, jak bardzo ludziom potrzebna jest pomoc i właściwa informacja w tym zakresie.
Patrząc z dzisiejszej perspektywy, teolog czy egzorcysta mógłby wytknąć Warrenom pewne błędy czy wskazać na pewne wątpliwości, szczególnie w postępowaniu wobec bytów, które uważają za duchy zmarłych ludzi. Warrenowie starają się im pomóc, nawiązując z nimi kontakt, by skłonić je do odejścia w zaświaty. Czasem być może niepotrzebnie starają się również znaleźć wytłumaczenie zjawisk nadnaturalnych w quasi-naukowych rozważaniach czy szukają oparcia w wizjach czy osobistych charyzmatach rozpoznawania duchów, chociaż do parapsychologii podchodzą z dużym dystansem. Warto jednak pamiętać, że Warrenowie byli prekursorami, którzy przede wszystkim starali się nieść pomoc potrzebującym ludziom. Bazowali zatem przede wszystkim na własnych doświadczeniach i uczyli się na własnych błędach – które łatwo im wyrzucać z dzisiejszej perspektywy. Najważniejszym przesłaniem ich działalności pozostaje ostrzeżenie przed igraniem z okultyzmem, i przekonanie, że złu w każdej postaci można i należy się przeciwstawić.
OD AUTORA
W TYCH KILKU ZALEDWIE AKAPITACH nie sposób przygotować czytelnika na to, co znajdzie na stronach niniejszej książki. Jej zawartość wykracza bowiem poza historie o duchach czy opowieści o kapryśnych wyczynach tak zwanych poltergeistów1, wchodząc głębiej, w kolejny wymiar – wymiar strachu i zła, które istnieje naprawdę i którego działanie przerasta nasze wyobrażenia.
Można jednak rzec, że informacje zawarte w tej książce są prawdziwe. Opisano w niej autentyczne zdarzenia, wypadki, które rzeczywiście przytrafiły się rzeczywistym ludziom, a wszystko, z małymi wyjątkami, działo się w połowie lub pod koniec lat siedemdziesiątych XX wieku. Dołożono wszelkich starań, by włączyć do tej publikacji jedynie te sprawy z akt Warrenów, w których świadkami byli wyświęceni duchowni i egzorcyści, albo w pewnych mniej znaczących przypadkach, takie, w których zleceniodawcy byli osobami wiarygodnymi i budzącymi zaufanie, a ich zeznania zostały wyraźnie nagrane na taśmach. Należy także podkreślić, że w sposobie przedstawienia nadnaturalnych zjawisk w tej książce nie ma żadnej przesady – wręcz przeciwnie, nie wystarczyłoby tu miejsca, by uwzględnić wszystkie oszałamiające szczegóły, które składają się na każdą z przedstawionych spraw.
Najważniejszą jednak kwestią nie są tu studia przypadku, niewiarygodne zjawiska ani nawet zapisy wypowiedzi duchów – w przeciwnym razie można byłoby przedstawić inne zdarzenia, opisać inne, bardziej przerażające zjawiska. Nasze dusze drżą raczej z powodu ważkości wszystkiego, co mają do powiedzenia Ed i Lorraine Warrenowie. Trudno znaleźć kogokolwiek innego, kto byłby bardziej wiarygodny niż oni w wypowiedziach na temat duchów i zjawisk nadprzyrodzonych. Warrenowie poświęcili całe swoje życie poznawaniu i tropieniu duchowych mocy oraz nauczaniu o nich, robiąc to w dodatku bezinteresownie. Ich praca została poświadczona i udokumentowana przez księży, rabinów, media spirytystyczne, policję oraz uznanych ekspertów w dziedzinie badań zjawisk paranormalnych.
Ed i Lorraine Warrenowie mówią w tej książce szczerze i otwarcie, wyjawiają niewiarygodną tajemnicę tego, co zakłóca spokój w nawiedzonych domach. Ustalają, do jakiej kategorii należy duch, który bierze we władanie danego człowieka, i nazywają tę istotę po imieniu. Mistyczne zasady ujawnione w objaśnieniach Warrenów zostały szczegółowo zbadane i zweryfikowane. W świetle autorytatywnych prac teologicznych oraz naukowych na temat demonologii i egzorcyzmów ich tezy są poprawne. Rozważenie tego, o czym mówią Warrenowie, musi podważyć całe nasze dotychczasowe postrzeganie życia, śmierci oraz miejsca człowieka na ziemi.
Niemniej jednak trzeba pamiętać o tym, że siły zewnętrzne niezwykle rzadko bezpośrednio lub gwałtownie ingerują w ludzkie życie. Człowiek sam potrafi odnosić triumfy i, niestety, czynić także rzeczy potworne. Dlatego obarczanie winą sił nadnaturalnych jest nieodpowiedzialne, skoro tak naprawdę zbyt często winni jesteśmy my sami. Nie należy zatem zakładać, że dynamika zdarzeń i anomalie opisane szczegółowo na kolejnych stronach tej książki występują w każdym zakątku świata. Objaśnienia i analizy Warrenów dotyczą tylko tych przypadków, gdzie zjawisko na pewno się objawiło i gdzie jego sprawca z o s t a ł rzeczywiście zidentyfikowany jako istota pochodzenia nadprzyrodzonego.
Z powodu potencjalnych zagrożeń, które wiążą się z możliwością dokładnego odtworzenia określonych przypadków i okoliczności, dialogi w niektórych rozdziałach z konieczności są rekonstrukcją dokonaną na podstawie wspomnień Eda i Lorraine, zeznań świadków oraz nagrań sporządzanych przez Warrenów w miejscach, w których występowały nadprzyrodzone zjawiska. Tam, gdzie było to konieczne, zmieniono nazwiska, adresy i inne dane, które pozwoliłyby zidentyfikować uczestników zdarzeń, by chronić tożsamość świadków i ofiar. Wyrażam głęboką wdzięczność wszystkim osobom i rodzinom, których doświadczenia zostały opisane w tej książce. Mam nadzieję, że ich starania i niezwykły trud zostaną choć w niewielkim stopniu nagrodzone przez to, że ujrzały światło dzienne na kartach tej publikacji.
Na koniec dodam, że tekst tej książki został sprawdzony pod kątem merytorycznym przez dwóch rzymskokatolickich egzorcystów, którym składam teraz oficjalnie wyrazy uznania oraz podziękowania za ich wnikliwe wskazówki. Gorąco dziękuję również mojej Żonie i Rodzicom: ich nieustające wsparcie miało dla mnie ogromne znaczenie.
Gerald Brittle
PRZEDMOWA
KTO W TRUDNYCH I PEŁNYCH CHAOSU CHWILACH spotyka ludzi życzliwych, ten zawsze doświadcza szczególnej sytuacji. Spotkanie zaś ludzi życzliwych, którzy są głęboko przejęci krzywdą i cierpieniami innych – bez względu na to, czy psychicznymi, czy duchowymi – oznacza, że zetknęliśmy się z niezwykle rzadkim darem.
W naszych czasach, tak pełnych niepokoju, udręki i niepewności, wielką inspiracją staje się spotkanie z osobami, które okazują bliźniemu pokój i szacunek, bez względu na jego rasę, wyznanie, pochodzenie etniczne czy przekonania religijne. Tacy właśnie są Ed i Lorraine Warrenowie – życzliwe małżeństwo, które mówi do nas na kartach tej książki.
Poznałem Eda i Lorraine, gdy odwiedziłem ich kościół parafialny w Connecticut. Kiedy snuli opowieść o swoim życiu, mnie nasunęły się dwa istotne spostrzeżenia. Po pierwsze, jest to pełne współczucia, kochające, pobożne i stojące twardo na ziemi małżeństwo, obdarzone wyjątkowymi przymiotami intelektu, charakteru i ducha. Po drugie, Warrenowie zaangażowali się w walkę o ochronę i uwolnienie ludzi, którzy znaleźli się pod wpływem złych duchów i złych sił. Usilne pragnienie tej pary, aby wyzwolić owych zakładników zła, to święte i godne dążenie oraz poważna praca. Składa się na nią trzydzieści pięć lat zgłębiania tematu, badań oraz starannego dokumentowania z naukową precyzją i analizą. Dar nadprzyrodzonej i duchowej przenikliwości, jaki Warrenowie niewątpliwie posiadają, oraz pobożna modlitwa sprawiały, że często zwracali się do duchownych, by skorzystać z posługi Kościoła i mocy, którą ma dobro nad siłami zła.
Jako katolicki ksiądz jestem szczególnie poruszony szczerością, pokorą i roztropnością tych małżonków oraz ogromem uprzejmości, która wszędzie im towarzyszy.
Wobec buntowniczego oddziaływania zła chcącego zniweczyć lub pokrzyżować Boży plan doczesnego i wiecznego dobra człowieka to pokora stanowi klucz do prawdy, która pokonuje zwodnicze siły ciemności. Zarówno w Starym, jak i w Nowym Testamencie Bóg mówi o oszustwach Szatana oraz jego demonów i w ten sposób przestrzega człowieka przed kłamstwami diabła: prawda jest sednem Bożego słowa.
Dla człowieka, który wierzy w Boga znanego z Biblii, oddawanie czci demonom to zła, pogańska praktyka i dobrowolne okazanie Mu sprzeciwu. Czasami Bóg jest po prostu lekceważony, często kpi się z Niego poprzez sekwencje rytuałów i obrzędowych zaklęć, innym razem otwarcie się bluźni przeciw Niemu. Satanistyczne praktyki i „zabawy”, które należą do form oddawania czci demonom, okazują się naprawdę groźne, jak pokazuje historia Warrenów. Niebezpieczeństwo to jest ogromne i rzeczywiste oraz, trzeba to podkreślić, nie jest tylko wynikiem przypadkowego zbiegu okoliczności. Ponieważ wielu ludzi bardzo ucierpiało, inni zaś stracili życie wskutek morderstw i „wypadków”, osoby bawiące się mocami, których nie są w stanie kontrolować, a co dopiero zrozumieć, wykazują się skrajną lekkomyślnością.
Bóg znany z Biblii to Bóg prawdy, który opisuje Szatana jako ojca kłamstwa. Otworzyć się na prawdy Boga i Jego obietnice, to znaczy być pokornym. Żyć Jego prawdą, to być bezpiecznym od przerażającego zła, które ściąga na nas zagładę.
Liczę na to, że każdy, kto przeczyta tę relację, wzruszy się tym, jak życzliwymi ludźmi są Ed i Lorraine Warrenowie, oraz otworzy swoje serce i życie na zbawcze działanie Ducha Bożej miłości.
Wielebny John C. Hughes MS
1 Poltergeist (z niemieckiego dosł. „hałaśliwy duch”) to pojęcie określające zespół dziwnych zjawisk, zachodzących najczęściej w jednym pomieszczeniu, takich jak: stukanie, przesuwanie mebli i sprzętów domowych, deszcze kamieni lub wody, ognie zapalające się i gasnące samoistnie i inne [przyp. red.].
DUCH – nadprzyrodzona, bezcielesna i rozumna istota bądź postać, zazwyczaj uważana za niewyczuwalną w normalnych okolicznościach dla ludzkich zmysłów, może jednak stać się widzialna, jeśli tego chce; często uznaje się ją za dokuczliwą, przerażającą lub wrogo nastawioną do człowieka.
Oksfordzki słownik języka angielskiego
Rozdział pierwszyW AMITYVILLE I GDZIE INDZIEJ
DO GABINETU EDA WARRENA w domu usytuowanym na terenie hrabstwa Fairfield dochodziło miarowe tykanie zegara informującego o upływie czasu z wieży starodawnej kaplicy. Nic innego nie zakłócało ciszy. Był środek chłodnej, bezksiężycowej nocy w Nowej Anglii.
Biurko, przy którym wciąż pracował Ed Warren, pięćdziesięcioletni, szpakowaty mężczyzna ze skłonnością do popadania w zadumę, oświetlała mosiężna lampa. Wokół Eda piętrzyły się stosy książek o dziwnych na ogół, hermetycznie brzmiących tytułach – ich przedmiotem były bowiem tajniki demonologii. Nad biurkiem zawisły fotografie zakonników i egzorcystów o posępnych obliczach – ludzi uwiecznionych razem z Edem Warrenem w klasztornej scenerii. Ed, zagłębiony teraz w nocnej ciszy i zajęty pracą, miał za sobą koszmarny dzień, który – jak się miało wkrótce okazać – jeszcze się nie skończył.
Na krótko przed wybiciem kolejnej godziny zegar się ożywił: z paru trzasków i zgrzytów wydobyły się trzy ponure, donośne uderzenia. Gdy wybrzmiewało trzecie, Ed uniósł wzrok, wsłuchał się w ciemność i powrócił do pisania. Była trzecia w nocy – godzina prawdziwie magiczna, godzina Antychrysta. Od tego momentu Ed Warren nieświadomie zaczął żyć na kredyt.
Zaledwie przed kilkoma godzinami wrócił do swego domu w stanie Connecticut po wizycie na pewnym przyjemnym willowym przedmieściu Nowego Jorku, gdzie wraz z żoną, Lorraine, sprawdzał wiarygodność informacji o nawiedzonym domu (o taką konsultację Warrenowie zostali poproszeni). W grudniu 1975 roku ów dom nabyli George i Kathleen Lutzowie. Wprowadzili się tam z trojgiem małych dzieci jeszcze przed Bożym Narodzeniem. Rok przed tą transakcją w nowo nabytym przez Lutzów domu miała miejsce zbrodnia: najstarszy syn dawnego właściciela nieruchomości zamordował sześciu – pogrążonych we śnie – członków swojej rodziny. Czyn ten popełnił piętnaście po trzeciej w nocy z 12 na 13 listopada 1974 roku, posłużywszy się bronią palną kalibru 0,351. Już 15 stycznia 1976 roku Lutzowie uciekli z owego domu, przekonani, że dopadły ich siły niewątpliwie nadprzyrodzone. Sprawę tę nazwano „horrorem w Amityville”2.
Nim styczeń 1976 roku dobiegł końca, do uszu dziennikarzy dotarły zapewnienia Lutzów, jakoby w ich domu działo się coś niesamowitego. Powierzenie zbadania tej sprawy ekspertom było inicjatywą prasy. Zajęli się nią Ed i Lorraine Warrenowie. Oboje uchodzą w naszym kraju za główne autorytety w kwestiach dotyczących duchów i zjawisk nadprzyrodzonych; taką opinię zyskali sobie w eksperckich kręgach. Bez mała trzydzieści lat upłynęło, odkąd Ed i Lorraine zaczęli badać paranormalne i nadprzyrodzone zjawiska. Rozpatrzyli do tej pory ponad t r z y t y s i ą c e podobnych sytuacji.
Dla mediów kwestią zasadniczą była obecność „zjawy” w domu Lutzów.
Po trzydniowym badaniu sprawy Warrenowie udzielili odpowiedzi całkiem niespodziewanej – wręcz niewiarygodnej.
– Owszem – stwierdzili oboje – naszym zdaniem, Lutzom dawał się we znaki d u c h. Ale z j a w y w domu nie było.
Cóż by to paradoksalne stwierdzenie miało sugerować? Że duchy niekoniecznie są zjawami?
Co wprost nie do wiary, z ust państwa Warrenów padła odpowiedź „Tak!”.
Oto ich wyjaśnienie z 6 marca 1976 roku:
– W sytuacjach rzeczywistych nawiedzeń spotyka się dwa rodzaje duchów: ludzkie oraz n i e l u d z k i e. Duch nieludzki jest istotą, której nie zdarzyło się chodzić po ziemi w ludzkiej postaci.
Ten rozwiewający wątpliwości wniosek Warrenów nie był bynajmniej spekulacją wypowiedzianą jedynie ze względu na dobrą intencję. Otóż dokładnie dwa tygodnie wcześniej Ed i Lorraine zetknęli się z nieludzkim duchem w swoim własnym domu. Najpierw poznał go Ed.
Gabinet Eda Warrena mieści się w niewielkiej przybudówce połączonej z domem długim pasażem. W tamto brzemienne w skutki lutowe przedpołudnie Ed zajął się opracowaniem szczegółów horrendalnej sytuacji w Amityville, gdy nagle z końca łączącego budynki korytarza dobiegły odgłosy szczęknięcia zasuwy i zaraz potem otwierania ciężkich drewnianych drzwi. Po chwili Ed usłyszał zbliżające się do gabinetu kroki.
Odchylił się na krześle w oczekiwaniu na wejście Lorraine z upragnioną filiżanką kawy.
– Jestem tutaj – powiedział.
Ale choć minęła dłuższa chwila, żony nie zobaczył.
– Lorraine? – odezwał się powtórnie, również tym razem nadaremnie.
Do jego uszu dotarło jedynie z oddali dziwaczne zawodzenie wiatru. Nie był to świst spod okapu, lecz groźny odgłos dalekiego jeszcze cyklonu. Ręce Eda pokryła gęsia skórka.
– L o r r a i n e? – powtórzył z naciskiem. – J e s t e ś t a m?
Ale odpowiedzi nie było i tym razem.
Podczas gdy złowróżbny, jakby wirujący dźwięk przybierał na sile, Ed odtworzył szybko w pamięci kilka ostatnich minut. Stwierdził, że usłyszał w pasażu tylko t r z y kroki, a nie odgłos zmierzania do celu. Coś się musiało stać!
Wtem światło lampki stojącej na biurku nagle osłabło i przybrało intensywność wątłego blasku świeczki. Jednocześnie w gabinecie zapanował ziąb niczym w chłodni. Ed poczuł przykry odór siarki. Zaniepokojony nienaturalnym hukiem wyjął z szuflady biurka fiolkę ze święconą wodą i duży drewniany krucyfiks. Następnie zrobił parę kroków z gabinetu do przedpokoju. W tym momencie z głębi pasażu wydobyła się przeraźliwa stożkowata trąba powietrzna.
Edowi ukazało się coś zaostrzonego u dołu, a w górze szerokiego, coś, co zadziwiło czernią bardziej intensywną niż naturalna barwa nocy. Wykonując ruch wirujący, czarna masa, sporo większa niż ludzkie postacie, przesunęła się w głąb ledwo oświetlonego gabinetu, z wolna dotarła lewą stroną pokoju do Eda i zatrzymała się w odległości trzech metrów od niego. Obserwując to zjawisko, Ed odniósł wrażenie, że widzi ciemną masę gęstszą i czarniejszą niż poprzednio! W jej wnętrzu dopatrzył się nowego kształtu. Następowało ucieleśnienie niematerialnego bytu.
Jako demonolog Ed Warren wiedział, że musi działać szybko i przejąć inicjatywę, zanim przerażająca czarna masa przemieni się w byt jeszcze bardziej niesamowity i groźny.
Skierowawszy krucyfiks w stronę tego, co stawało się raptownie makabrycznym zakapturzonym widmem, mężczyzna ruszył przed siebie. Ledwo to uczynił, niewiadomy byt postąpił prowokacyjnie w jego kierunku!
Ed stanął i się nie cofnął, kiedy ciemna postać powoli sunęła ku niemu. Gdy od wirującej czarnej masy dzielił go zaledwie metr, wylał na nią, czyniąc jednocześnie znak krzyża, całą zawartość fiolki, w której trzymał święconą wodę, po czym wypowiedział starodawne żądanie:
– W imię Jezusa Chrystusa n a k a z u j ę c i, abyś odszedł!
Czarna masa na kilka sekund, które Edowi wydały się niezmiernie długie, pogrążyła się w bezruchu, w odległości trzydziestu centymetrów od krucyfiksu. Wreszcie postać zaczęła się oddalać, nie omieszkawszy wskazać Edowi wyraźnego obrazu uwikłania obojga – jego i Lorraine – w zagrażający życiu wypadek na autostradzie. Po tej prezentacji czarny byt zniknął w pasażu, z którego nadszedł.
Ed Warren poczuł niezmierną ulgę, gdy oblany potem powrócił do wyziębionego gabinetu. Gdy spróbował zebrać myśli, usłyszał nagle dochodzące spoza domu odgłosy zaciekłego starcia zwierząt. Pojął zaraz, że faktyczna walka zwierząt nie wchodzi w rachubę, a to, co słyszy, jest oznaką wciąż trwającego nawiedzenia. Byt, który przed chwilą opuścił gabinet Eda, teraz ruszył po prostu na piętro, żeby zaatakować Lorraine!
Nie chcąc się znaleźć w garażu, pan Warren otworzył na oścież boczne drzwi gabinetu i tylnymi schodami wbiegł na piętro.
Tam, na górze, Lorraine Warren siedziała w łóżku, czytając biografię ojca Pio, niepospolitego kapucyna, który – według powszechnej opinii – zasłużył na kanonizację. Chociaż Lorraine bywała znużona, zwykle nie zasypiała, gdy Edowi wypadło samotnie pracować w gabinecie do późnych godzin nocnych. Ponieważ jednak oboje od lat zajmowali się zjawiskami nadprzyrodzonymi, wiedzieli, że całkowita samotność nie grozi ani jemu, ani jej.
Spokojną lekturę Lorraine zakłóciła straszliwa smuga, która pojawiła się nagle pod sufitem sypialni. Gdy kobieta odłożyła książkę, również pojęła, że dzieje się coś dziwnego. B a r d z o to dziwne!
– Ogarnął mnie strach – wspomina Lorraine – ale nie wiedziałam przed czym. Rozejrzałam się po sypialni i niczego niepokojącego nie dostrzegłam. Przeniosłam wzrok na dwa śpiące przy łóżku psy. Żaden z nich się nie poruszył. Tyle że im obu włosy stanęły dęba od ogona po sam łeb! Po chwili rozpętało się znienacka istne pandemonium.
Wyglądało na to, że wirujący czarny byt, nieco wcześniej przegnany przez Eda, powrócił pasażem. Straszliwy napastnik oznajmił swoje przybycie głośnym stukotem, który Lorraine skojarzyła z uderzeniami młota o blachę. Wstrząsnęło nią to grzmocenie. Po paru sekundach z jej sypialni zniknęło wszelkie ciepło i kobieta zadrżała z zimna. Straszne stukanie ustało w końcu i wtedy także pani Warren uświadomiła sobie, że zbliża się trąba powietrzna. Od strony pasażu na parterze dochodził niesamowity groźny pomruk. Przerażona Lorraine wsłuchała się w wędrówkę trąby powietrznej po schodach, do kuchni, jadalni i salonu…
– Miałam wrażenie, że to coś postanowiło mnie w y t r o p i ć – opowiada kobieta. – Co to było? Dlaczego się tutaj znalazło? Raptownie w mojej sypialni zawirował czarny cyklon. Nie umiem oddać słowami rozpaczy i grozy, jaką czułam na widok czarnej masy ukrytej w owej trąbie powietrznej, masy, która była coraz bliżej. Chciałam się poruszyć, ale n i e p o t r a f i ł a m. Byłam gotowa krzyczeć, tyle że z moich ust nie wydobył się ani jeden dźwięk! Jak nigdy przedtem, czułam się skazana. Oswojona ze sferą nadnaturalną, wiedziałam, że mam do czynienia z duchem śmierci. Duch ten zdawał się spragniony nie tylko zgonu: upatrzył sobie m n i e, moje ego, jestestwo, które posiadam.
Po chwili Lorraine kontynuuje:
– Poczułam się w c h ł a n i a n a przez ów szalejący czarny byt. I nie umiałam temu zaradzić! Podświadomie zdobyłam się na jedyną możliwą wtedy reakcję: ubłagałam Boga, by mnie ochronił. Po chwili jednak udało mi się wykonać w powietrzu naprawdę w i e l k i znak krzyża między tamtym bytem a mną. Tak przerwałam atak. Ale napastnik nie odszedł! Nie wiedziałam, co jeszcze mogłabym zrobić. W tej właśnie chwili do domu wbiegł Ed, za co do tej pory dziękuję Bogu. Kiedy się zbliżał, ciemny byt przeniósł się do sąsiedniego pokoju i, przenikając przez cegły, zniknął w kominie. Było po wszystkim. Żadne domowe sprzęty nie ucierpiały – nie znaleźliśmy nigdzie stłuczonych przedmiotów. Dodam, że nie było to nasze p i e r w s z e bezpośrednie spotkanie z nieludzkim duchem!
Nie ze zjawą zetknęli się wtedy o wczesnych godzinach porannych Ed i Lorraine Warrenowie. Dodać należy, że nie oni jedni zobaczyli wówczas tę postać. O owej wirującej masie informowały także inne osoby. Trzeba tu mówić o dostrzeżeniu czegoś o wiele groźniejszego niż jakakolwiek zjawa, mianowicie istoty spotykanej dosyć rzadko, a określonej mianem demonicznego ducha nieludzkiego. Uważa się, że ten nadprzyrodzony byt jest obdarzony negatywną, diaboliczną inteligencją, pała też odwieczną nienawiścią do człowieka i do Boga.
Do demonologów należy rozpoznawanie jestestwa takich duchów, ich umiejętności oraz fatalnych konsekwencji ich istnienia.
Jeszcze niedawno mało kto, poza środowiskiem demonologów i księży egzorcystów, dysponował szerszą wiedzą na temat działalności Eda i Lorraine Warrenów. Małżonkowie z konieczności pracowali dyskretnie. Sami pozostawali na drugim planie, już to pomagając osobom z a u t e n t y c z n y m i problemami spowodowanymi przez duchy, już to angażując się w badanie in situ rozmaitych fenomenów dziwnych i niezwykłych.
Zainteresowanie państwa Warrenów zjawiskami spirytystycznymi datuje się od połowy lat czterdziestych ubiegłego wieku, swą obecność w życiu publicznym zaznaczyli oni jednak dopiero trzydzieści lat później. Gdziekolwiek działo się coś dziwacznego i niesamowitego, Warrenów nie mogło zabraknąć. Oto na przykład w roku 1972 w West Point3 dała o sobie znać zjawa żyjącego w XIX wieku kamerdynera i zaczęła nękać gości pewnej rezydencji. Jak doniosła nowojorska prasa, dowództwo wojsk lądowych poprosiło państwa Warrenów o stawienie czoła złośliwej zjawie i położenie kresu jej niecnym czynom.
Na początku 1974 roku o Warrenach znów było głośno. Tym razem widziano ich krótko, gdy przebrzmiewała sprawa egzorcyzmów, które pewien katolicki ksiądz musiał odprawić w domu plądrowanym przez niewidzialnych wandali niecofających się również przed atakowaniem ludzi! W drugiej połowie tego samego roku znów w lokalnej telewizji mówiono o Edzie i Lorraine, gdy na południu Nowej Anglii grasował w jednym miejscu niewiarygodnie złośliwy „duch domowy”, poltergeist.
– W obu przypadkach – stwierdza autorytatywnie Ed Warren – przyczyna inwazji była d e m o n i c z n a.
Ale dopiero w roku 1976, przy kolejnym wzroście aktywności demonicznej w Amityville, Ed i Lorraine Warrenowie, których poproszono wówczas o lekturę odnośnych raportów, zostali zauważeni w całym kraju i wyszły przy tym na jaw ich ogromne osiągnięcia w badaniu zjawisk nadprzyrodzonych.
Kim są ci dwoje, na prasowych fotografiach widoczni zwykle w tle, rzadko kiedy rozpoznawani z nazwiska? Jacy są? I dlaczego zajęli się taką dziedziną?
Z demonologią bywa kojarzone upodobanie do rzeczy makabrycznych, ale Ed i Lorraine Warrenowie nie są okultystami ani ludźmi ekscentrycznymi, nie prowadzą także żadnej religijnej krucjaty. Wręcz przeciwnie: ich postawa wobec życia nie zasługuje na miano negatywnej. W swojej pracy osiągają pewne sukcesy tylko dlatego, że są wielkimi optymistami.
Ed Warren urodził się w 1926 roku w stanie Connecticut. Ten barczysty i pogodny mężczyzna nie sugeruje swym wyglądem pasji demonologicznej, przypomina raczej pana z warzywniaka na rogu. Skromny z natury Ed nie daje po sobie poznać, że posiada wiedzę – oraz moc – mistyczną. Tchnie spokojem i swobodą, a przy tym roztacza wokół siebie aurę profesjonalizmu dostrzeganą zwykle u ludzi, którym kompetencja bynajmniej nie przyszła łatwo.
Lorraine Warren przyszła na świat w styczniu 1927 roku nieopodal miejsca narodzin swojego męża. Jest kobietą szczupłą i atrakcyjną, zawsze uśmiechniętą. Jej aparycji, typowej dla dbałych o modny strój nowoangielskich pań domu, nikt nie skojarzyłby pewnie z jasnowidzeniem ani z odgrywaną w transie rolą medium. A jednak Lorraine ma biblijny dar rozpoznawania duchów, o którym pisze święty Paweł w Pierwszym Liście do Koryntian.
Warrenowie są szczęśliwym małżeństwem w szóstej dekadzie życia; ludźmi o nadzwyczaj optymistycznym usposobieniu, darzącymi się nawzajem niezwykłą przyjaźnią, a wobec innych wyjątkowo serdecznymi. Wszystko to, czego się nauczyli w trakcie rozwoju swej niezwykłej kariery, wszystko, co widzieli i czego doświadczyli, zapewniło im mądrość ponad ich wiek.
Dzisiaj Ed i Lorraine najczęściej słyszą – i trudno się temu dziwić – takie oto pytanie: „Co się n a p r a w d ę wydarzyło w Amityville?”. Żadna zwięzła odpowiedź nie jest tu możliwa. Najpełniejszą, jakiej dotąd udzielili małżonkowie, można było usłyszeć latem 1978 roku, kiedy w Monroe (stan Connecticut), gdzie mieszkają, zorganizowano ich publiczne wystąpienie o charakterze charytatywnym.
Prelekcja odbyła się w dostojnej ceglanej siedzibie władz miejskich w pewien przyjemny, pogodny wieczór pod koniec sierpnia. Na kilka minut przed wystąpieniem Eda i Lorraine audytorium było wypełnione po brzegi. Kto nie znalazł wolnego miejsca, siedział z przodu po turecku. Zgromadzony tłum był gwarny i ożywiony. W rozmowach raz po raz padały słowa: „zjawa”, „duch”, „egzorcyzm”. Można było odnieść wrażenie, że w ten wieczór wszyscy chcą się podzielić swoimi opowieściami o duchach.
Na estradzie ustawiono dwa pulpity i cienkie chromowe mikrofony. O ósmej oświetlenie zostało przyciemnione, rozległ się szmer i po chwili na estradę weszli państwo Warrenowie. Lorraine miała na sobie długą spódnicę w szkocką kratę, bluzkę z koronkowymi mankietami i czarną aksamitną kamizelkę. Ed występował w niebieskim blezerze i solidarnie z żoną wybranym krawacie w szkocką kratę.
– Panie i panowie, chcielibyśmy dziś wieczór oboje, Ed i ja, podzielić się z państwem naszymi przeżyciami z kilku nawiedzonych domów, o których ostatnio pisały gazety. Pragniemy pokazać to, co tam wykryliśmy, i skomentować informacje uzyskane dzięki kontaktowi z nawiedzającymi duchami.
Ed dał znak operatorowi projektora, by wyłączył oświetlenie estrady. Dały się słyszeć głosy zaniepokojonych ludzi.
– Tylko nie to! Oni chcą nam coś pokazywać! – wykrzyknęła pewna dziewczyna i skuliła się na swoim miejscu.
– Mamy przed sobą p r a w d z i w y nawiedzony dom – oznajmił Ed na widok pierwszego slajdu. – Twierdzę, że dom został nawiedzony, ponieważ ta ładna dama przy oknie na parterze jest zjawą.
Tak się to zwykle zaczyna… Warrenowie nie występują publicznie, żeby epatować opowieściami o duchach albo zjawach, chcą natomiast przedstawiać konkretne, wiarygodne historie przekonujące o istnieniu zjawisk nadprzyrodzonych, a zarazem wyjaśniać, jak i dlaczego takowe się wydarzają.
Ed zapewnił swoich słuchaczy:
– W istnienie duchów nie trzeba wierzyć – ono jest faktem. Nie warto się zastanawiać, c z y tego rodzaju zjawiska wchodzą w rachubę, warto natomiast dociekać, d l a c z e g o są autentyczne. I dlaczego w sposób wręcz niewiarygodny komplikują ludziom życie?
Do publicznych wystąpień zachęciła Warrenów sytuacja, która zdarzyła się niespełna dekadę wcześniej, pod koniec lat sześćdziesiątych. Był to okres powtórnej fascynacji okultyzmem. Niespodziewanie otwarto wówczas na oścież od prawie stu lat zamknięte drzwi do zaświatów, po czym drastycznie wzrosła liczba relacji potwierdzających istnienie duchów wywierających negatywny wpływ na otoczenie. Prawie równocześnie na Warrenów spadła istna lawina przypadków opresji oraz opętania, ataków podejmowanych przez duchy szkodzące.
Ataki te były wówczas skierowane przeważnie przeciwko studentom. Państwo Warrenowie, zatroskani zaistniałą sytuacją, postanowili odwiedzać uczelniane kampusy i w całym kraju uświadamiać młodym ludziom, czym grożą okultystyczne ciągoty. Ed i Lorraine w trakcie swoich wykładów posługiwali się odpowiednią dokumentacją: przeźroczami, fotografiami, nagraniami magnetofonowymi i różnymi artefaktami wywierającymi na młodzieży niezatarte wrażenie. Cała amerykańska opinia publiczna uległa niebawem fascynacji tym, co Warrenowie przeżyli, a także ich nieustającymi dociekaniami.
Aktualnie małżonkowie dają prelekcje przeważnie skierowane do osób studiujących w college’ach, ale jeżeli starcza im czasu, występują także na spotkaniach z lokalnymi społecznościami, w radiu i telewizji. Popularności przysporzyły im uczciwość i doświadczenie. Ich rzeczowa, swobodna, a przy tym pouczająca narracja przemieniła wielu sceptyków w osoby wierzące. Swoimi objaśnieniami fenomenu pojawiania się duchów Ed i Lorraine umieją trafić do przekonania, świadomi zarazem doniosłości swych twierdzeń. Toteż nie mówią o niczym, czego nie mogliby poprzeć wiarygodnymi dowodami oraz dokumentacją poszczególnych przypadków.
Przykładem na to może być wykład wygłoszony przez Warrenów w stanie Connecticut: Słuchacze siedzieli spokojnie w sali, gdy Ed i Lorraine omawiali kolejne przypadki pojawiania się duchów, ilustrując swoje komentarze slajdami, na których widać zjawy, paranormalne błyskanie, lewitację i zmaterializowane przedmioty. W książce Something’s There [„Coś takiego jednak istnieje”] Dan Greenburg stwierdza: „Gdy Warrenowie zapewniają, że zobaczyli zjawę, to znaczy, iż naprawdę j ą widzieli!”. Ledwo światło w sali zostało znowu włączone, można było ujrzeć las uniesionych rąk.
Po każdym publicznym wystąpieniu państwa Warrenów następuje zwyczajowa tura pytań i odpowiedzi. Jest to dla słuchaczy okazja do usystematyzowania wiedzy związanej z niezwykłym tematem istnienia duchów, ponieważ na zadane pytania można otrzymać natychmiastową odpowiedź. Ed i Lorraine natomiast traktują te rozmowy poniekąd jak sąsiedzkie pogawędki.
– Skoro wszyscy państwo chcą zamieszkać w nawiedzonym domu – zażartował ze słuchaczy Ed – czas na pierwsze pytanie!
Wstał starszy pan w okularach w złotych oprawkach.
– Jestem w takim wieku, że mógłbym się okazać pańskim ojcem, panie Warren, a odkąd żyję, nie widziałem, jak je pan nazywa, b y t ó w tego rodzaju. Czy panu zdarzyło się zobaczyć zjawę na własne oczy? Czy był pan kiedykolwiek świadkiem lewitowania przedmiotów?
– Oglądałem w swoim życiu wiele, bardzo wiele zmaterializowanych zjaw– odparł Ed. – Sam zrobiłem niektóre zdjęcia zjaw pokazanych tu dzisiaj na slajdach albo też wykonali je fotografowie zjawisk paranormalnych, moi współpracownicy. Jeszcze w tym roku wybieramy się do Anglii, żeby spróbować uwiecznić Brunatną Damę z pałacu Raynham Hall, czyli należącą do najsławniejszych zjaw lady Dorothy Walpole. Nieopodal znajduje się Borley, miejsce największej liczby nawiedzeń na terenie Anglii. Oboje oglądaliśmy w pewnej alejce spacer Zakonnicy z Borley, a tym razem spróbujemy ją także sfotografować.
Łyknąwszy wody ze stojącej przed nim szklanki, Ed kontynuował:
– Skoro pyta pan o lewitację, odpowiem, że widziałem najróżniejsze. W pokazanym państwu dzisiaj przypadku w grę wchodziła aktywność demoniczna. Ze zjawami nie miało to wszystko związku. Zobaczyłem wtedy, jak nad podłogę uniosła się lodówka ważąca bez mała osiemset kilogramów. Kiedy indziej widziałem powolny wzlot telewizora, a następnie jego upadek z ogłuszającym hukiem przypominającym wybuch, przy tym żadna lampa w nim nie ucierpiała! Te dwa przykłady lewitacji mogę podać od razu. Lewitowanie nie należy do rzadkości i w każdym takim przypadku stoją za nim duchy – ludzkie oraz mające inną proweniencję. Na pańskie pytanie odpowiem więc tak: owszem, zdarzyło mi się oglądać zjawę; owszem, lewitacje też oglądałem.
Ed zachęcił gestem wysoką blondynkę, która wstała, żeby o coś zapytać.
– Autor książki The Amityville Horror przypomina starodawne wierzenie, jakoby złe duchy nie umiały się poruszać na powierzchni wody. Czy to prawda? – padało pytanie.
– Nie, to tylko stary przesąd – odrzekł Ed. – Fizyczne granice ani odległości nie mają dla duchów znaczenia. Wystarczy m y ś l o konkretnym duchu, aby ten się stawił.
Lorraine zachęciła z kolei siedzącego pod estradą nastolatka.
– Jak rozumieć określenie „nadprzyrodzony”? – spytał chłopiec.
– Gdybyś poszukał tego wyrazu w słowniku, dowiedziałbyś się, że „nadprzyrodzone” są poczynania Boga lub Jego aniołów – wyjaśniała Lorraine. – Ale przeważnie używa się tego określenia inaczej. Posługując się nim, ludzie mają zwykle na myśli przejawy aktywności, których realizatorzy albo siły sprawcze nie pochodzą z naszego fizykalnego świata. Za potwierdzenie aktywności nadprzyrodzonej uchodzą w istocie zjawiska powodowane przez duchy n i e l u d z k i e. Ujmijmy to tak: zjawiska powstające za sprawą duchów nieludzkich można by uznać za negatywne cuda.
Swój następny zachęcający gest Ed skierował do pewnej kobiety ze środka sali.
– Czy j a zostałabym zjawą, gdybym jutro umarła? – spytała kobieta.
– To niewykluczone – odparł Ed – ale mało prawdopodobne. Gdyby jednak zmarła pani nagle, niespodziewanie, ginąc na przykład w wypadku, i nie zaakceptowałaby pani faktu fizycznej śmierci, to czułaby się pani najprawdopodobniej związana z tym światem dopóty, dopóki fakt wykluczenia z gry, czyli zgonu, nie stałby się dla pani oczywisty. A tymczasem, rozstrzygając ów problem jako duch, pozostawałaby pani zapewne związana z nieobcymi miejscami na tym świecie, choćby z domem. Nie dostrzegałaby pani żadnej odmiany, widząc i słysząc inne osoby ze swej rodziny nie gorzej niż dawniej, tyle że one nie widziałyby ani nie słyszały pani. „Co się dzieje?” – takie pytanie mogłoby się pani nasunąć. – „Dlaczego oni nie zwracają na mnie uwagi?” W swoim rozżaleniu zechciałaby pani, być może, własnym umysłem zapanować nad materią i przenosić różne przedmioty albo trzaskać drzwiami, żeby zainteresować domowników swą obecnością. W takim przypadku co najwyżej przestraszyłaby pani resztę rodziny. Tamci zaś (to też możliwe) nie omieszkaliby pewnie sprowadzić Lorraine i mnie, abyśmy porozmawiali z panią jako duchem i aby prawidłowo odeszła pani z tego świata.
– Jak doszło do zaangażowania się państwa w sprawę Amityville? – zapytał Warrenów opalony mężczyzna w koszulce do rugby. – I czym różniły się wasze działania w tej sprawie od poczynań innych osób?
To ostatnie pytanie zelektryzowało słuchaczy, którym w widoczny sposób wyjątkowo zależało na odpowiedzi.
– Pańskie pytanie wymaga dłuższej repliki – łagodnym tonem przestrzegła pytającego Lorraine.
– Okej – odezwał się ów mężczyzna.
– Odpowiem w takim razie – zaczęła pani Warren. – Zaangażowano nas w ostatnim tygodniu lutego 1976 roku. Zadzwoniła do nas pewna młoda producentka telewizyjna z Nowego Jorku. Spytała, czy nie znaleźlibyśmy trochę wolnego czasu na wizytę w ponoć nawiedzonym domu na Long Island. Nie odmówiłam, ale poprosiłam o więcej szczegółów. Usłyszałam wówczas opowieść o morderstwach popełnionych w 1974 roku przez kogoś o nazwisku DeFeo i o przeżyciach rodziny Lutzów mieszkających aktualnie w tamtym domu. Następnie rozmówczyni wyjaśniła mi, że jej stacja zainteresowała się pracą parapsychologów, badaczy zjawisk niesamowitych, którzy weszli do domu Lutzów tuż po ucieczce zamieszkującej go rodziny. Niestety, mimo że minął miesiąc, wspomniani badacze nie potrafili udzielić żadnych konkretnych wyjaśnień. Producentka telewizyjna zaproponowała nam więc seans w rzeczonym domu, ażebyśmy mogli ustalić, czy za tą historią stoją duchy. W imieniu nas obojga wyraziłam zgodę na wizytę w domu, ale do ewentualnego seansu odniosłam się sceptycznie. Jeszcze przed zakończeniem rozmowy zasięgnęłam opinii Eda, który stwierdził, że możemy się zająć tą sprawą.
Gdy dotarliśmy na Long Island, poznaliśmy George’a i Kathy Lutzów. Zamieszkali oni oboje u matki Kathy. Wyznali, że wolą się nie zbliżać do swojego domu, musieliśmy zatem wybrać się do nich po klucze. Nie chcąc ulegać szkodliwym dla naszego badania sugestiom, zrezygnowaliśmy ze wstępnej rozmowy z Lutzami. Oboje jednak usłyszeli od nas kilka pytań sprawdzających ich szczerość. Byli szczerzy, a jakże, i do tego śmiertelni wystraszeni! George miał do nas tylko jedną prośbę – o zabranie aktu własności, jeślibyśmy się zdecydowali wejść do tamtego domu. Obiecaliśmy, że dostarczymy mu dokument i ruszyliśmy pod wskazany adres.
Dom okazał się naprawdę piękny – kontynuowała Lorraine. – Ed zaparkował na podjeździe, po czym obeszliśmy posesję dookoła, żeby dokonać pierwszych oględzin. W końcu przez frontowe drzwi weszliśmy do środka. Postanowiliśmy, że razem obejrzymy kolejno parter i piętro.
W domu widać było ślady pospiesznej ucieczki. Na stole w jadalni zobaczyliśmy bożonarodzeniowy domek z pierników. I stoły, i podłogę przykrywały gazety z połowy stycznia 1976 roku. Kuchenne szafki i lodówka były pełne jedzenia. W wysokiej piwnicznej chłodziarce pozostawiono zapasy żywności warte kilkaset dolarów. Na suszarce czekały niezłożone uprane rzeczy. W barku znaleźliśmy nietknięte butelki alkoholu. W pokojowych szafach było pod dostatkiem garniturów, sukienek, obuwia… Na sypialnianym stoliku państwa Lutzów zobaczyliśmy biżuterię. Mieszkańcy nie zabrali ze sobą żadnych rodzinnych pamiątek, pozostawili nawet swoje albumy ze zdjęciami, i to na widoku. Krótko mówiąc, ich dom wyglądał tak, jak zapewne państwa domy przed dzisiejszym spotkaniem z nami. Gdyby Lutzowie wymyślili całą tę historię, to raczej nie pozostawiliby aktu własności ani tylu cennych rzeczy osobistych.
W trakcie badania postanowiliśmy skorzystać z pomocy osób z darem rozeznawania duchów. Dlatego wróciliśmy do Amityville, żeby w ustalonym terminie przeprowadzić nocną sesję przed kamerami telewizyjnymi i magnetowidami, jak nas o to poproszono. Zdaje się, że wtedy było tam siedemnaście osób. Trzy kobiety, łącznie ze mną, miały posłużyć się swoim darem. Były to, oprócz mnie, Alberta Riley i Mary Pascarella. Obydwie, Mary i Alberta, mają wielką wrażliwość na świat duchowy, są też oczywiście profesjonalistkami i jesteśmy z nimi w serdecznej przyjaźni. Przed rozpoczęciem prób Ed posłużył się religijną prowokacją. Byliśmy pewni, że ludzki duch zareaguje na dewocjonalia, tyle że nie wiedzieliśmy, j a k a to będzie reakcja.
– Cóż, doczekaliśmy się jej – dodał Ed. – Niesamowite zjawiska dają o sobie znać niekoniecznie przerażającą aktywnością zewnętrzną. Tym razem zamanifestowały się poprzez fizyczne ataki na co najmniej połowę przebywających tam osób, zwłaszcza na te, których obecność miała kluczowe znaczenie. Zaobserwowałem zatem u siebie pewne fizykalne objawy, między innymi trzepotanie serca. Nękały mnie te, jak je nazywam, „palpitacje” jeszcze po trzech tygodniach od wizyty w tamtym domu. Od przynajmniej najmniej połowy osób tam obecnych usłyszałem o wystąpieniu w domu zjawisk uznanych przez nie za niecodzienne. Podjęta próba okazała się co prawda porażką, ale dała nam przynajmniej pewność, że w grę wchodziło w tym przypadku zewnętrzne sprawstwo.
Z miejsca tuż przy przejściu podniosła się pewna szatynka.
– Słyszałam, że kapłan, o którym opowiada książka na temat horroru z Amityville, jest postacią fikcyjną.
– Zapewniam panią – odpowiedziała Lorraine – że ten ksiądz jest naszym przyjacielem. Znamy go bardzo dobrze. Oczywiście przeżył to, o czym mówi książka, a później jeszcze więcej, czego nigdy nie ujawniono. Swoje uwikłanie w tę sprawę odpokutował po wielokroć.
Udzieliwszy takiej odpowiedzi, państwo Warrenowie podziękowali za uwagę i zakończyli wystąpienie. Jednak, jak zwykle, padły kolejne pytania. Połowa słuchaczy wyszła, a druga połowa zbliżyła się do estrady i otoczyła Warrenów.
– Co pozwala państwu sądzić, że owe demoniczne duchy, o których tu słyszeliśmy, rzeczywiście nie są ludzkiego pochodzenia, że nie są po prostu z ł o ś l i w y m i zjawami? – zapytał pewien mężczyzna.
– Otóż na początku badania – odrzekła mu Lorraine – nie zawsze daje się odróżnić negatywnego ducha człowieka od negatywnego ducha n i e l u d z k i e g o. Oba te byty stać na skrajną złośliwość i czasem nawet działają razem. Ale tylko duch demoniczny posiada m o c, jakiej potrzeba do wywołania tak koszmarnych negatywnych zjawisk, jak pożary, wybuchy, dematerializacja, teleportacja i lewitacja większych przedmiotów. Dodam, że w przypadkach opętania duch objawia swoje istnienie nader wyraźnie. M ó w i, kim jest. Czasem przedstawia się konkretnym imieniem. Kto posłucha nagrania głosu osoby opętanej, ten bez trudu odróżni ducha ludzkiego od takiego, który ma inne pochodzenie.
– Dlaczego nie odtworzyli państwo tego nagrania tutaj? – zapytała jedna z kobiet.
– Dawniej demonstrowaliśmy słuchaczom tego typu magnetofonowe rejestracje – wyjaśniała Lorraine – ale w sporej grupie ludzi jest po prostu nadmiar osób podatnych na wpływ duchów. Bezpośrednie narażenie na kontakt z nimi musiałoby na niejedną osobę podziałać negatywnie.
Dopiero po godzinie państwo Warrenowie mogli opuścić siedzibę władz miejskich.
Później tego wieczora – po owym spotkaniu – Ed i Lorraine odpoczywali w gronie znajomych. Ktoś zainteresował się, dlaczego ci dwoje godzą się na tyle pytań w czasie swoich wystąpień.
– Pytania są przewidziane w programie – odparła Lorraine. – Gdy przestajemy mówić, zawsze do nich zachęcamy. Czasem zresztą – dodała żartobliwie – budzę się w środku nocy i słyszę skądś głośną prośbę o to, bym pozwoliła zadać jeszcze jedno pytanie. Porównujemy nasze wykłady do dwukierunkowej ulicy. Ludzie chcą nas posłuchać, ponieważ ciekawi ich to, co mamy do powiedzenia. My, ze swej strony, zapewniamy co najmniej dwugodzinną konferencję prasową, bo tak bym to nazwała, na temat obecności duchów. Ledwo kończymy, następuje dialogiczna wymiana. Naszym zdaniem, odgrywamy role edukacyjne. Dlatego staramy się odpowiedzieć na pytanie każdej słuchającej nas osoby.
– Skąd się bierze tak wielkie dzisiaj zainteresowanie duchami i zjawiskami nadprzyrodzonymi?
– Tym, co utajone, interesowano się zawsze – odpowiedziała Lorraine. – Ale od dziesięciu lat opinia publiczna jest atakowana tyloma informacjami o duchach i sferze nadprzyrodzonej, że chce temu natłokowi sprostać. Gdziekolwiek się pojawimy, ludzie zapewniają, że sięgnęli po książkę, na której oparto film Egzorcysta. O naszym uwikłaniu w sprawę horroru w Amityville też wiedzą. I chcą nowych wiadomości. Chcą wyjaśnienia sposobu i przyczyny manifestowania się owych strasznych zjawisk; pytają, co się za nimi kryje. Ludziom potrzeba prawdy, choćby niemiłej.
