Dialog w ciemności ebook

Władysław Sebyła

Dialog w ciemności

Wybór i posłowie: Wojciech Bonowicz

Biuro Literackie • Stronie Śląskie 2016

44. Poezja polska od nowa 5

Władysław Sebyła: Dialog w ciemności

Wybór wierszy i posłowie: Wojciech Bonowicz

Redakcja: Artur Burszta

Rysunek na okładce: Julita Nowosad

Korekta: Joanna Mueller

Projekt typograficzny i skład wersji elektronicznej: Mateusz Martyn

Copyright © by Wojciech Bonowicz

Copyright © by Julita Nowosad, 2012

Copyright © by Biuro Literackie, 2016

Biuro Literackie

ul. Sokolnicza 5/37, 53-676 Wrocław

tel. 71 346 01 42, [email protected]

www.biuroliterackie.pl

isbn 978-83-65358-43-1

Wszelkie powielanie lub wykorzystywanie niniejszego pliku elektronicznego inne niż jednorazowe pobranie w zakresie własnego użytku stanowi naruszenie praw autorskich i podlega odpowiedzialności cywilnej oraz karnej.

Spis wierszy

Modlitwa

Boże! Luń świetną jasność świetlistą strugą z wiadra

Rybie, co schnące skrzela na ostrym piasku targa.

Zdejm starcze bielmo z oczu ogłupiałego konia,

Który zapomniał chrzęstu runiastych traw na błoniach.

Brudnemu psu, włóczędze, zapadłe wygładź boki,

Radośnie pozwól szczekać pod niebem – pod wysokim.

Swarliwym wróblom posyp garście grubego ziarna,

Niech mielą swoje kłótnie na świergotliwych żarnach!

Wróć uśmiechniętą młodość chłopcom dwunastoletnim

O starczych, zmiętych twarzach – przed sądem dla nieletnich.

A matkom-suchotnicom pierś słodkim mlekiem odmij,

By mieli co ssać nadzy synkowie pierworodni.

Pozrywaj swoje gwiazdy i rozrzuć je po ziemi,

Dzwoń w nie, by trzaski iskier usłyszeć mogli niemi!

I rozwieś ślepcom tęcze w oczach znieruchomiałych.

Rzuć im odmęty wirów czerwonych, modrych, białych,

A rybie, targającej skrzela na sypkim piasku,

Rzuć tylko jedną kroplę Twego płynnego blasku!

Koń

Kiedy był młody, w rowach o brzegach obrosłych głogiem

Rwał miękką wargą zioła, spotkanym nie gardził stogiem.

A potem chodził pod siodłem, w janczarach, brzęczących cugach.

Dopóki pan nie zmądrzał: nie pojął, że siedzi w długach.

Wtedy w codziennym trudzie stał się potulny i sforny,

Wprzęgany od pługa do wozu, dorożki lub ciężkiej platformy.

Teraz od rana do nocy skrzypiący z cegłami wóz ciągnie

Lub z piaskiem wiślanym czasami pękate od wody dwie stągwie.

Smutny, ogłuchły i ślepy, ryk aut go nie przeraża,

O niczym od dawna nie myśli, nic sobie nie wyobraża.

Zbielały mu z bólu oczy, spękały na bruku kopyta,

Pan jego, obszarpaniec, nie krzyknie, o nic nie zapyta.

Poślizgnie się kiedyś na bruku i bity biczyskiem nie wstanie.

Stroskany klął będzie pod nosem pan jego, nędzarz w łachmanie.

Powiążą mu muchy do pyska, w zbielałym zaroją się oku

– I wiankiem otoczą go dzieci ze wszystkich zaułków naokół.

Ogłoszenie

Obywatele!

Szczurów na świecie za wiele.

W biały dzień wyłażą ze śmietników

I ośmielają się swój pisk

Podnosić do godności człowieczego krzyku.

Zamknąć im pysk!

Wczoraj na teatralnym placu zarżnęły koguta.

(Taka ich buta.)

Wszędzie szczury.

Ubrały się w mundury,

Sutanny i fraki,

A i w purpurze chodzi jaki taki.

Gryzą i niszczą wszystko, co im pod pysk wpadnie.

Na nic pułapki, zapadnie.

Żrą trawę na łąkach jak woły,

Kupy trocin zostawiają z lasów:

Niezadługo glob ziemski będzie taki goły

Jak zadki dwuletnich bobasów.

Najwyższe góry, sięgające nieba,

Gryzą jak bochny chleba.

Kurzem żelaznej rudy opylone pyski

Nurzają w nafty wytryski.

A niech je ogarnie pragnienie,

Żegnajcie źródła, potoki, strumienie!

Wszystko wychłepcą po troszku:

Wypiją ocean gorzki

I morza zielone od burzy,

Potem i błoto z kałuży.

A kiedy suche będą morza, rzeki i potoki,

Wpiją drobne siekacze w obłoki,

Zanurzą zęby w zachodzące zorze

I z pysków wąsatych

W wyschły ocean i morze

Zakapią krwi słonecznej purpurowe kwiaty!

Ja jestem szczurołapem, gram słodko na flecie,

Chodzę, lunatyk nieba, po ogromnym świecie,

Szczury tropię

I topię.

Gram kołysanki srebrne na siedmiu świetlistych tonach,

A szczury tańczą sennie na długich, złuszczonych ogonach.

Wsłuchane w pluski fujarki

Toczą piskliwe pogwarki,

Idą za mną – w takt fletu z wolna się kolebią –

I toną po jednemu, powoli –

W czarnej, rodzajnej roli,

W moim złocistym niebie.

Spowiedź szczurołapa

Księże! Przestań mnie straszyć swoim bogiem strasznym,

Który siedzi na tronie z gwiazd i adamaszku.

Przestań syczeć jak żmija. Przestań mówić do mnie.

Nie słyszę. – Zgłuchłem w ciszy.

Nie widzę. Oślepiły mnie płomyki gromnic.

I nie wierz moim grzechom. Ja tak słodko kłamię.

Umiem wymyślać grzechy pachnące kwiatami,

Grzechy pachnące wiatrem i mokre od deszczu,

Grzechy – co jak liście szeleszczą.

Nie strasz mnie bogiem, który za zielonym stołem