Do katastrofy jeden krok ebook

WY­DAW­NIC­TWO DLA­CZE­MU

www.dla­cze­mu.pl

Dy­rek­tor wy­daw­ni­czy: Anna No­wic­ka-Bala

Re­dak­tor pro­wa­dzą­cy: Mar­ta Bu­rzyń­ska

Re­dak­cja i ko­rek­ta ję­zyko­wa: Ewa Hof­f­mann-Ski­biń­ska

Pro­jekt okład­ki: Olga Boł­dok-Ba­na­si­kow­ska

Ła­ma­nie i skład: Szymon Bo­lek

Co­pyri­ght © Agniesz­ka So­tor

WSZEL­KIE PRA­WA ZA­STRZE­ŻO­NE

WAR­SZA­WA 2023

Wy­da­nie I

ISBN: 978-83-67691-11-6

Za­pra­sza­my księ­gar­nie i bi­blio­te­ki

do skła­da­nia za­mó­wień hur­to­wych z atrak­cyj­nymi ra­ba­ta­mi.

Do­dat­ko­we in­for­ma­cje do­stęp­ne pod ad­re­sem:

kon­takt@dla­cze­mu.pl

Rozdział 1

Dla pani?

– Duża kawa z mle­kiem bez lak­to­zy i sy­ro­pem wa­ni­lio­wym, ka­nap­ka na cie­pło z moz­za­rel­lą i po­mi­do­rem, i ser­nik no­wo­jor­ski.

Kel­ner­ka przyj­mu­ją­ca za­mó­wie­nie na ka­sie prze­ka­za­ła je ko­le­dze peł­nią­ce­mu war­tę przy eks­pre­sie. W jej gło­sie po­brzmie­wa­ły echa nie­chę­ci po­łą­czo­nej z usil­nie zwal­cza­ną za­zdro­ścią, gdy pa­trzyła, jak klient­ka w bia­łej ko­szuli z non­sza­lanc­ko pod­wi­nię­tymi rę­ka­wa­mi od­cho­dzi do sto­li­ka. Przy każ­dym sprę­żystym kro­ku loki za­wa­diac­ko pod­ska­ki­wa­ły jej nad ra­mio­na­mi.

„Może po­chło­nąć te wszyst­kie ka­lo­rie, a dżin­sy i tak będą wi­sieć jej na bio­drach, jak na wie­sza­ku, pod­czas gdy ja od pół roku wy­pra­wiam cuda-wian­ki, żeby wy­do­być skręt swo­je­go mysie­go ogo­na, a gdybym zja­dła to wszyst­ko na­raz, mu­sia­ła­bym po­ścić do koń­ca przy­szłe­go ty­god­nia. Ta­kiej to do­brze!” – po­myśla­ła kel­ner­ka, kon­tro­l­nie spo­glą­da­jąc we wła­sne od­bi­cie w szybie szkla­nej lady z cia­sta­mi i po­pra­wia­jąc pla­kiet­kę z na­pi­sem „Anna” na pier­si opię­tej przez fir­mo­wy far­tuszek.

– To chyba ta sama, co ostat­nio – mruk­nął ba­ri­sta Mi­chał, nie od­rywa­jąc wzro­ku od klient­ki.

W prze­ci­wień­stwie do więk­szo­ści, klient­ka, o któ­rej mowa, nie nie­cier­pli­wi­ła się przy la­dzie ani nie roz­glą­da­ła za ob­sługą. Za­ję­ła sto­lik przy oknie i wy­god­nie roz­ło­żyła się z lap­to­pem, za­kła­da­jąc lewą kost­kę na pra­we ko­la­no. Mi­chał miał nie­od­par­te wra­że­nie, że do­pie­ro co ją tu wi­dział. I za­mó­wie­nie też ta­kie samo. Tak. To ona. Wi­dział ją tutaj i to na­wet kil­ka razy. Chyba to miej­sce przy­pa­dło jej do gustu, bo za­cho­wywa­ła się, jak u sie­bie w domu. Ale gdy Mi­chał po­sta­no­wił ze­brać w so­bie całą od­wa­gę i za­ga­dać, przez dłuż­szy czas się nie po­ka­zywa­ła.

– Pusto. Za­nio­sę jej do sto­li­ka – rzucił niby mi­mo­cho­dem i ruszył przez ka­wiar­nię.

– No ja­sne – od­po­wie­dzia­ła Anna przez za­ci­śnię­te zęby, wrzuca­jąc do śmiet­ni­ka pusty kar­ton po mle­ku bez lak­to­zy z więk­szą ener­gią, niż wy­ma­ga­ła tego ta czyn­ność.

– Pro­szę bar­dzo – po­wie­dział Mi­chał, z uśmie­chem sta­wia­jąc przed swo­ją ulu­bio­ną ostat­ni­mi cza­sy klient­ką za­mó­wio­ne przez nią po­zycje z kar­ty. – Kawa, pa­ni­ni i ser­nik – do­dał, sta­ra­jąc się, by jego głos brzmiał na naj­niż­szym osią­gal­nym przez nie­go re­je­strze.

– O! Dzię­ki wiel­kie! – od­po­wie­dzia­ła z en­tuzja­zmem klient­ka, pod­no­sząc na nie­go wzrok znad kla­wia­tury lap­to­pa.

Uśmiech­nę­ła się.

Mi­cha­ło­wi w ułam­ku se­kun­dy za­świ­ta­ła myśl.

– Ser­nik jest na mle­ku. Nor­mal­nym. W sen­sie… z lak­to­zą.

– Okej. W po­rząd­ku – od­po­wie­dzia­ła klient­ka, upi­ja­jąc łyk kawy.

Po­now­nie się uśmiech­nę­ła. Jej usta nie po­zo­sta­wi­ły na fi­li­żan­ce śla­dów szmin­ki.

– Bo kawa jest na mle­ku bez lak­to­zy. – Mi­chał tłuma­czył te pro­ste za­gad­nie­nia, jak gdyby była to fi­zyka kwan­to­wa, a że miał wol­ne ręce i skłon­no­ści do spon­ta­nicz­nej ge­stykula­cji, jego dło­nie skrzyżo­wa­ły się w po­wie­trzu, ukła­da­jąc pal­ce wska­zują­ce w prze­ciw­nych kie­run­kach.

– Ach tak! Bra­wa za spo­strze­gaw­czość! – Klient­ka spoj­rza­ła na nie­go z uzna­niem zza szkieł w mod­nych opraw­kach-­-awia­tor­kach. Uśmiech wciąż nie scho­dził jej z twa­rzy. – W po­rząd­ku. Tak mia­ło być. Mle­ko bez lak­to­zy jest słod­sze. Po co so­bie od­ma­wiać przy­jem­no­ści?

Obo­je za­śmia­li się krót­ko. Klient­ka zmrużyła oczy, a na jej twa­rzy wy­ma­lo­wa­ła się bło­gość ko­cia­ka wy­grze­wa­ją­ce­go się w słoń­cu. Gdy po­chyli­ła się, by się­gnąć po ka­nap­kę, w roz­cheł­sta­nym de­kol­cie ko­szuli roz­pię­tej o je­den guzik za dużo Mi­cha­ło­wi mi­gnął rą­bek ko­ron­ko­wej bra­let­ki. Gdzieś w tle słychać było brzdęk ce­ra­mi­ki ude­rza­ją­cej o blat. Anna chyba nie po­dzie­la­ła ich hu­mo­ru.

Mi­chał po­dra­pał się w ucho, rzucił „mi­łe­go dnia” i wy­co­fał na swo­je miej­sce. Scho­wał się za kon­tuar, zza któ­re­go uda­wał, że nie kon­tynuuje ob­ser­wa­cji. Jej od­po­wiedź zbi­ła go z pan­ta­łyku. Cia­sto, sy­rop wa­ni­lio­wy i jesz­cze eks­tra cu­kier? To mu­sia­ła być wy­jąt­ko­wa dziew­czyna.

Za­nim „wy­jąt­ko­wa dziew­czyna” wy­szła, wzię­ła jesz­cze jed­ną kawę na wy­nos. Do­brze, że Anny nie było w po­bli­żu, więc nie za­uwa­żyła, jak Mi­chał głupio się szcze­rzył, gdy pytał ją o imię. Ali­cja. Na­praw­dę mu­sia­ła być z kra­iny cza­rów. Mi­chał przez mo­ment miał po­mysł, by za­pi­sać jej na kub­ku swój numer te­le­fo­nu. Ręka z fla­ma­strem mu za­drża­ła. Zno­wu się nie od­wa­żył i z miej­sca tego po­ża­ło­wał. W ra­diu pu­ści­li akurat old­scho­olo­wy hi­cior Smo­kie, któ­re­go bo­ha­te­ro­wie mają spo­tkać się o pół­no­cy. Mi­chał obie­cał so­bie w du­chu, że na­stęp­nym ra­zem to już na sto pro­cent. Na­stęp­nym ra­zem zmo­bi­li­zuje całą swo­ją od­wa­gę i za­pro­po­nuje jej spo­tka­nie. Może na­wet jutro, je­śli tyl­ko tutaj wpad­nie. Spo­tka­ją się o pół­no­cy, przy świe­tle księ­życa. Ali­cja wy­szła i za­nim z non­sza­lanc­kim uśmie­chem na twa­rzy za­mknę­ła za sobą drzwi, pu­ści­ła do nie­go oko i po­ma­cha­ła mu na po­że­gna­nie. Mi­chał wes­tchnął, uśmie­cha­jąc się z roz­ma­rze­niem do swo­ich rand­ko­wych pla­nów. Nie miał po­ję­cia, że on i Ali­cja po­dzie­lą ra­czej los Je­ana-Clau­de’a i Lo­ui­se-Ma­rie.

***

Roma de domo Szym­czak, pri­mo voto Wi­śniew­ska, a już wkrót­ce Ko­wal, z uwa­gą kota wy­pa­trują­ce­go myszy śle­dzi­ła dło­nie mło­de­go wi­ka­riu­sza nie­spo­koj­nie prze­wra­ca­ją­ce­go kar­ty gru­bej księ­gi. Jej noga obu­ta w czar­ną, kla­sycz­ną szpil­kę mia­ro­wo stuka­ła o drew­nia­ną nóż­kę krze­sła, da­jąc wy­raz znie­cier­pli­wie­niu. Księ­żulek daw­no mi­nął już ma­rzec i jesz­cze nie zna­lazł wol­ne­go so­bot­nie­go ter­mi­nu. Prze­cież to czysty ab­surd!

Numer PE­SEL Romy Szym­czak-Wi­śniew­skiej za­czynał się od cyfr czte­ry i trzy, i w zupeł­no­ści nie pa­so­wał do toż­sa­mo­ści oso­by, do któ­rej go przy­pi­sa­no. W czar­nych cyga­ret­kach, czar­nej ko­szuli, be­żo­wym tren­czu i je­dwab­nej apasz­ce ukrywa­ją­cej zmarszcz­ki na szyi Roma na swój wiek ani nie wy­glą­da­ła, ani tym bar­dziej się nie czuła. A te­raz sta­ła się peł­no­praw­ną pan­ną mło­dą. Licz­by jed­nak były, ja­kie były i nie chcia­ły być inne.

Na krze­seł­ku obok sie­dział przy­szły mał­żo­nek Romy, Ma­rian Ko­wal, a głupa­wy uśmiech upar­cie nie chciał zejść mu z twa­rzy. Ma­rian spę­dził życie na ko­lei, ale gdyby ktoś mu po­wie­dział, że po osiem­dzie­siąt­ce spo­tka mi­łość, i to wła­śnie nig­dzie in­dziej niż w po­cią­gu pę­dzą­cym do ko­ło­brze­skie­go uzdro­wi­ska, nie uwie­rzył­by za żad­ne skar­by świa­ta. Na­wet te­raz, sie­dząc z uko­cha­ną Ro­mecz­ką w kan­ce­la­rii pa­ra­fial­nej ce­lem usta­le­nia daty ślu­bu, któ­rą tak skrupulat­nie wy­bie­ra­li, oczom swo­im nie wie­rzył.

Ich zwią­zek oka­zał się bar­dzo burz­li­wą re­la­cją peł­ną kom­pli­ka­cji, jako że sama Roma była burz­li­wa i skom­pli­ko­wa­na. Tro­chę Ma­ria­na wo­dzi­ła za nos, tro­chę gła­ska­ła, tro­chę da­wa­ła po­wo­dów do za­zdro­ści, a gdy Ma­rian już cał­ko­wi­cie zwąt­pił, że coś z tego bę­dzie i rzucił się w ot­chłań roz­pa­czy, Ro­mecz­ka, urzą­dziw­szy sce­nę god­ną Te­atru Ca­pi­tol, sama mu się oświad­czyła. Jak tra­dycja na­ka­zuje, klę­ka­jąc na jed­no ko­la­no.

Za­rę­cze­ni byli już od po­nad mie­sią­ca, ale w tym cza­sie ślub­ne przy­go­to­wa­nia nie­wie­le po­sunę­ły się na­przód. Ma­rian jako wdo­wiec, uprzed­nio szczę­śli­wie żo­na­ty przez po­nad pięć­dzie­siąt lat, o uro­czysto­ści po­now­nych za­ślu­bin myślał ra­czej w ka­te­go­riach skrom­nej ce­re­mo­nii w ko­ście­le, a po niej wy­staw­nym obie­dzie czy ko­la­cji w gro­nie naj­bliż­szej ro­dzi­ny i przy­ja­ciół. Na­praw­dę moż­na by to urzą­dzić choć­by w ty­god­niu. Przy­go­to­wa­nie nie za­ję­ło­by pew­nie wię­cej niż mie­siąc. Jego cór­ki do­pie­ro co or­ga­ni­zo­wa­ły wiel­ki zlot ro­dzi­ny Ko­wa­lów, któ­ry oka­zał się im­pre­zą więk­szą niż nie­jed­no we­se­le, i spraw­nie uda­ło im się wszyst­ko do­piąć w parę ty­god­ni. Ma­rian Ko­wal nie prze­wi­dywał, aby jego we­se­le z Ro­mecz­ką mia­ło być choć w po­ło­wie tak hucz­ne. Jesz­cze nie miał po­ję­cia, jak bar­dzo się w tej kwe­stii mylił.

Świe­żo prze­nie­sio­ny do pa­ra­fii Świę­te­go Mau­ryce­go ksiądz Adam sta­wiał do­pie­ro pierw­sze kro­ki w skom­pli­ko­wa­nym świe­cie biu­ra ob­sługi klien­ta lo­kal­nych pa­ra­fian. Gdyby pra­co­wał w ja­kiej­kol­wiek in­nej fir­mie, no­sił­by na pier­si na­klej­kę „uczę się”. Ręce trzę­sły mu się ze zde­ner­wo­wa­nia, a na czo­le po­ja­wi­ły kro­pel­ki potu. W cią­gu za­le­d­wie dzie­się­cio­mi­nuto­wej wi­zyty zdą­żył pod­paść pani Ro­mie już dwa razy i zda­je się, że to był do­pie­ro po­czą­tek.

Naj­pierw ja­koś tak nie­for­tun­nie za­ło­żył, że sko­ro pani Roma i pan Ma­rian szuka­ją jak naj­szyb­ciej ter­mi­nu, to wy­da­ło mu się ja­sne, że na po­grzeb. Jesz­cze ten czar­ny strój pani Romy! Czy nie wska­zywał na ża­ło­bę? A to się jed­nak oka­za­ło, że na ślub! I to ko­niecz­nie w so­bo­tę albo świą­tecz­ny dzień w ty­god­niu po­prze­dza­ją­cym dłu­gi we­ekend. Prze­cha­dza­ją­cy się pod oknem kan­ce­la­rii sta­ry pro­boszcz, ksiądz Paf­nucy, przy­brał ten cha­rak­te­rystycz­ny dla sie­bie wy­raz twa­rzy, marsz­cząc nos i mrużąc przy tym oczy, jak za­wsze wte­dy, gdy usi­ło­wał po­wstrzymać ziew­nię­cie. Adam wie­dział, że tym ra­zem po­wstrzymywał tubal­ny re­chot. Niby to nie­do­słyszy, ale słyszał do­sko­na­le i nic a nic nie spro­sto­wał! Gdy ksiądz Adam już sto razy na mi­nutę prze­pro­sił za to fa­tal­ne nie­po­ro­zumie­nie, igno­rując pro­bosz­cza Paf­nuce­go rę­ka­wem ocie­ra­ją­ce­go łzy roz­ba­wie­nia, to zno­wu do­lał oli­wy do ognia, ucie­ka­jąc w pa­pie­ro­lo­gię. A przy ślu­bach jed­ną z głów­nych for­mal­no­ści jest za­świad­cze­nie o ukoń­cze­niu kur­su przed­mał­żeń­skie­go.

– Naj­bliż­sza edycja jest za mie­siąc. – Po­grą­żał się ksiądz Adam.

Pro­boszcz Paf­nucy za­kasz­lał gło­śno, a wśród po­chrzą­ki­wań dało się usłyszeć ukryte „nie trze­ba”. Rychło w czas!

– Za mie­siąc!? Niech mnie ksiądz nie roz­śmie­sza! I co jesz­cze? Na­tural­ne pla­no­wa­nie ro­dzi­ny? Z mo­ich i Ma­ria­na dzie­ci to każ­de już do­brze po pięć­dzie­siąt­ce, więc może choć ten świ­stek to nam już ksiądz da­ruje? Bo jak tak da­lej pój­dzie, to prę­dzej bę­dzie­my ba­wić już u Świę­te­go Pio­tra niż na wła­snym we­se­lu!

– Ależ nie, nie! To zna­czy tak, tak! Oczywi­ście, oczywi­ście!

„Mo­głem iść do za­ko­nu! I to naj­le­piej klau­zuro­we­go!”. Ksiądz Adam w myślach pluł so­bie w bro­dę.

– Naj­moc­niej prze­pra­szam. Nie, nie, nie bę­dzie nic ta­kie­go po­trzeb­ne, no ja­sne, że nie. – Ode­tchnął głę­bo­ko. – Już szukam dla pań­stwa daty, do­brze? Już szukam. Mam! Jest! – Dwuna­sty wrze­śnia!

– Toż to za trzy ty­god­nie! – Zdzi­wił się Ma­rian, wnet orien­tując się w te­ma­cie.

– Przy­szłe­go roku – do­dał le­d­wie słyszal­nym szep­tem ksiądz Adam z po­licz­ka­mi w ko­lo­rze bi­skupiej pur­pury.

Po­kła­dy cier­pli­wo­ści Romy Szym­czak-Wi­śniew­skiej nig­dy nie były szcze­gól­nie duże i top­nia­ły wprost pro­por­cjo­nal­nie do cza­su, któ­ry zdą­żył upłynąć od ostat­nie­go wy­pa­lo­ne­go przez nią pa­pie­ro­sa. Miar­ka się prze­bra­ła i na­de­szła nie­unik­nio­na chwi­la, gdy przy akom­pa­nia­men­cie osten­ta­cyj­nych wes­tchnień Roma oso­bi­ście prze­ję­ła ini­cja­tywę. Już wsta­ła! Już z god­ną po­zaz­drosz­cze­nia ener­gią okrą­żyła biur­ko! Już sznur pe­reł wi­szą­cych na jej szyi za­ko­łysał księ­dzu Ada­mo­wi przed no­sem! Już jej dło­nie o krwi­sto­czer­wo­nych pa­znok­ciach wy­rywa­ły się, by prze­jąć księ­gę i wła­sno­ręcz­nie do­wieść, że tu i ów­dzie się prze­sunie i za­raz się coś szyb­ciej znaj­dzie, na pew­no tak!

– Chłop­cze dro­gi, za­cznij­my od po­cząt­ku – po­wie­dzia­ła Roma, opa­no­wując się w ostat­niej chwi­li. Za­po­mnia­ła okula­rów, ale przy­zna­jąc się do ta­kiej sła­bo­ści, stra­ci­ła­by fa­son. Cof­nę­ła się o krok i grzecz­nie wró­ci­ła na miej­sce. – Do­ce­niam twój… księ­dza, prze­pra­szam księ­dza bar­dzo, księ­dza en­tuzjazm i pro­fe­sjo­na­lizm, ale je­ste­śmy tutaj z Ma­rian­kiem nie­co­dzien­nym przy­pad­kiem pań­stwa mło­dych w za­awan­so­wa­nym… do­świad­cze­niu życio­wym, więc może byśmy zro­bi­li wy­ją­tek i zda­li się na radę eks­per­ta. Ko­goś w po­dob­nym nam… do­świad­cze­niu w po­słudze – kon­tynuo­wa­ła, wa­żąc każ­de sło­wo, a przy ostat­nim wzrok wy­raź­nie utkwi­ła w pro­bosz­czu Paf­nucym, spoj­rze­niem bła­ga­jąc o jego po­moc. – Je­stem prze­ko­na­na, że ksiądz Paf­nucy, jak tyl­ko rzuci nam tu swo­im mą­drym okiem, to za­raz się znaj­dzie ja­kiś ukryty wol­ny ter­min wio­sen­ny, na przy­kład w oko­li­cy Wiel­kiej Nocy i wszyscy bę­dzie­my za­do­wo­le­ni.

Uśmiech­nę­ła się słod­ko i nie­win­nie jak na sta­rusz­kę pod osiem­dzie­siąt­kę (na któ­rą, rzecz ja­sna, nie wy­glą­da­ła, Boże broń) przy­sta­ło.

– Niech się ksiądz Adam na mnie nie gnie­wa, ale dam so­bie rękę uciąć, a do­pie­ro co ją mia­łam w gip­sie, więc wiem, czym ryzykuję, że ksiądz pro­boszcz Paf­nucy to pew­nie nie jed­ną taką parę, jak my, po­że­nił i za­raz nam ja­kieś roz­wią­za­nie wy­myśli – za­koń­czyła wy­bu­chem te­atral­ne­go śmie­chu, co to miał roz­luź­nić at­mos­fe­rę.

– A tu pa­nią pa­ra­fian­kę za­sko­czę! – od­parł we­so­ło pro­boszcz Paf­nucy, za­kła­da­jąc na nos gru­be okula­ry do czyta­nia i za­sia­da­jąc w fo­te­lu, w któ­rym miej­sca ustą­pił mu wi­ka­ry Adam. – Bę­dzie­cie pań­stwo mo­imi pierw­szymi mło­dymi se­nio­ra­mi! Tak że nie ma­cie po­ję­cia, jak się cie­szę, bo myśla­łem, że mnie się to nig­dy nie przy­tra­fi!

– Na­praw­dę? Przez te wszyst­kie lata nie że­nił ksiądz nig­dy… nie­mło­dych? – Roma nie chcia­ła uwie­rzyć.

– Na­praw­dę! – przy­znał pro­boszcz Paf­nucy. – A róż­ne cie­ka­we przy­pad­ki mi się zda­rza­ły. Raz na­wet udzie­la­łem ślu­bu tym sa­mym pań­stwu dwa razy.

– Jak to moż­li­we? – za­pytał wy­trą­co­ny z za­du­my Ma­rian.

– Za pierw­szym ra­zem po­mie­sza­łem pa­pie­ry i ślub oka­zał się nie­waż­ny. – Ku prze­ra­że­niu Romy ksiądz Paf­nucy za­chi­cho­tał ni­czym mały roz­ra­bia­ka, po czym za­brał się za wer­to­wa­nie księ­gi. – Co my tutaj mamy…

Pół go­dzi­ny póź­niej Roma Szym­czak-Wi­śniew­ska i Ma­rian Ko­wal opusz­cza­li uro­czą małą kan­ce­la­rię pro­bosz­cza Paf­nuce­go z kwit­kiem, nie usta­liw­szy au­ten­tycz­nie nic. Ksiądz Paf­nucy, jak moż­na się było spo­dzie­wać, wio­sen­ne­go ter­mi­nu nie­ste­ty nie wy­cza­ro­wał. Naj­szyb­ciej mo­gli się po­brać w dzień po­wsze­dni pod ko­niec paź­dzier­ni­ka, co się Ro­mie ab­so­lut­nie nie mie­ści­ło w gło­wie. Ode­tchnę­ła głę­bo­ko pa­pie­ro­so­wym dy­mem i ka­za­ła od­wieźć się do domu. Niech Ma­rian je­dzie sam do­wia­dywać się w swo­jej pa­ra­fii. Może bę­dzie miał wię­cej szczę­ścia. Osta­tecz­nie wi­dywa­no go na na­bo­żeń­stwach o wie­le czę­ściej niż ją. Może na kar­tę sta­łe­go klien­ta bę­dzie mu przy­sługi­wał wcze­śniej­szy ter­min? W mil­cze­niu za­pię­ła pasy i wpa­trując się w okno, sta­ra­ła się w myślach prze­ko­nać samą sie­bie, że nie po­peł­ni­ła naj­więk­szej głupo­ty na świe­cie i że ten cały ślub na sta­rość to nie jest cał­ko­wi­cie dur­no­wa­ty po­mysł.

***

Dni, kie­dy Kin­ga Wi­śniew­ska zrywa­ła się do pra­cy bla­dym świ­tem i le­cia­ła na zła­ma­nie kar­ku do kor­po­ra­cji XD, bra­wuro­wo wy­ko­rzystując uro­dę, urok i wdzięk do wy­mu­sza­nia pierw­szeń­stwa, ode­szły już w nie­pa­mięć. Obec­nie, jako szczę­śli­wa współ­wła­ści­ciel­ka re­stau­ra­cji swo­je­go uko­cha­ne­go Ro­ber­to, nie do­świad­cza­ła na­wet le­gen­dar­nych wro­cław­skich kor­ków, bo pra­cę za­czyna­ła w po­łu­dnie. A po­nie­dział­ko­we póź­ne śnia­da­nia z bab­cią Jan­cią sta­ły się ich no­wym, ma­łym ­rytua­łem. Uwiel­bia­nym przez obie.

Ostat­nie lato oka­za­ło się prze­ło­mo­we. Życie byłej już kor­po­me­na­dżer­ki za spra­wą nie jed­ne­go i nie dwóch zbie­gów zwa­rio­wa­nych oko­licz­no­ści zmie­ni­ło się o sto osiem­dzie­siąt stop­ni. Do tej pory wiecz­nie za­bie­ga­na, za­pra­co­wa­na z ty­lo­ma spra­wa­mi do po­pra­wy w życiu, ty­lo­ma uczucio­wymi roz­ter­ka­mi, emo­cjo­nal­nymi wąt­pli­wo­ścia­mi Kin­ga Wi­śniew­ska na­resz­cie osią­gnę­ła życio­wą sta­bi­li­za­cję, mą­drość i sta­ła się wzo­rem do na­śla­do­wa­nia. Zmie­ni­ła pra­cę. Zna­la­zła mi­łość. Mia­ła czas dla ro­dzi­ny, przy­ja­ciół. Wresz­cie wszyst­ko się po­ukła­da­ło. Za­czę­ła od­dychać peł­ną pier­sią. Te­raz, osią­gnąw­szy ten stan, ten spo­kój du­cha, po licz­nych za­wi­ro­wa­niach mo­gła dzie­lić się tą mą­dro­ścią z in­nymi. Ob­da­ro­wywać ra­da­mi młod­szych, nie­do­świad­czo­nych. Na przy­kład swo­ją sio­strę Ali­cję, któ­ra ewi­dent­nie ni­cze­go nie na­uczyła się na jej błę­dach.

Czer­wo­ny mini co­oper wśli­zgnął się z gra­cją god­ną jego wła­ści­ciel­ki w wą­skie miej­sce par­kin­go­we pod bab­ci­nym blo­kiem. Kin­ga ener­gicz­nie chwyci­ła płó­cien­ną tor­bę z rze­cza­mi, któ­re przy­wio­zła dla bab­ci. Nie­gdysiej­szą wy­pa­ko­wa­ną do gra­nic moż­li­wo­ści shop­per­kę do kom­ple­tu z rów­nie moc­no ob­cią­żo­ną tor­bą na lap­to­pa za­stą­pi­ła zgrab­na skó­rza­na li­sto­nosz­ka. W obec­nej pra­cy nie po­trze­bo­wa­ła ni­cze­go wię­cej. Wy­sia­dła ener­gicz­nie i za­mknę­ła auto. Za­trzyma­ła się na chwi­lę. Prze­sunę­ła okula­ry sło­necz­ne z nosa na gło­wę i na mo­ment wy­sta­wi­ła twarz do słoń­ca, któ­re opa­la­ło na zło­to po­bli­skie ko­ro­ny drzew. Nit­ki ba­bie­go lata tań­czyły przy lek­kich po­dmu­chach cie­płe­go wia­tru. Te­go­rocz­ny ko­niec lata był wy­jąt­ko­wo ła­ska­wy. Uśmiech­nę­ła się do wła­snych myśli i po tej krót­kiej kon­tem­pla­cji pięk­na życia pod­bie­gła do drzwi wej­ścio­wych pro­wa­dzą­cych do blo­ku bab­ci Jan­ci. Nie cze­ka­ła na głos Ja­ni­ny w do­mo­fo­nie. Od­kąd jej od­wie­dzi­ny sta­ły się re­gular­ne, zna­ła kod do wej­ścia na pa­mięć.

Jej pa­lec wska­zują­cy z pa­znok­ciem w kształ­cie ide­al­ne­go mig­da­ła za­wisł w po­wie­trzu przy kla­wia­turze do­mo­fo­nu, gdy na trzyma­nym w drugiej dło­ni ekra­nie te­le­fo­nu wy­świe­tli­ło się zdję­cie ro­ze­śmia­nej Ali­cji.

– Hej, sis, co tam słychać w wiel­kim świe­cie? – Kin­ga po­wi­ta­ła cie­pło sio­strę, wkle­pa­ła kod i otwo­rzyła so­bie drzwi, przez chwi­lę przy­trzymu­jąc te­le­fon przy uchu sa­mym ra­mie­niem.

– Prze­pro­wa­dzam się. – W słuchaw­ce roz­brzmiał zde­cydo­wa­ny głos.

– Zno­wu?

Na Kin­dze tego typu no­wi­ny pa­da­ją­ce z ust sio­stry prze­sta­ły ro­bić wra­że­nie po oko­ło dwóch la­tach. Ali­cja prze­pro­wa­dza­ła się czę­ściej niż Kin­ga wy­mie­nia­ła olej w moc­no prze­cież eks­plo­ato­wa­nym sa­mo­cho­dzie.

– Jak to zno­wu? Prze­cież od pół roku sie­dzę w Stras­bur­gu.

– Sie­dzisz?! Czy do­pie­ro co nie wró­ci­łaś z No­we­go Jor­ku? Ostat­nich dwóch ty­god­ni w na­szej skrom­nej oj­czyź­nie nie li­czę. Na lot­ni­sku chyba już mó­wią ci po imie­niu. Każ­dy nor­mal­ny czło­wiek na two­im miej­scu jesz­cze nie zdą­żył­by się roz­pa­ko­wać. A ty już! Fruu! Da­lej. Ale okej. Do­kąd tym ra­zem? Niech zgad­nę? Gre­cja? Albo nie! Gru­zja!

– Pudło i pudło. Do trzech razy sztuka?

– Wę­gry. Zde­cydo­wa­nie, Bu­da­peszt.

– Weź, nie graj w żad­ne lot­to. Masz szczę­ście tyl­ko w mi­ło­ści. Do domu. Do Wro­cła­wia. Wra­cam do Pol­ski.

– Na­praw­dę? – Kin­ga aż za­pisz­cza­ła w słuchaw­ce. – W sen­sie nie na urlop, tyl­ko prze­pro­wa­dzasz się z po­wro­tem? Tak?

– Do­kład­nie tak.

– Na sta­łe? To zna­czy… su­per! Mega się cie­szę, ale… skąd taka na­gła de­cyzja?

– Wie­czo­rem wszyst­ko ci opo­wiem. Mogę się u cie­bie za­trzymać? Ro­dzi­ce roz­krę­ci­li ma­lo­wa­nie pod­da­sza i w tej chwi­li nie chcę zwa­lać się im na gło­wę.

– No ja­sne. Za­raz, za­raz… ale jak to wie­czo­rem? Kie­dy?

– No, dzi­siaj wie­czo­rem. To jest taka pora dnia, kie­dy słoń­ce jest już ni­sko na ho­ryzon­cie…

– Już dzi­siaj?!

– Yup.

– To o któ­rej masz lot po po­łu­dniu? – Kin­ga mi­mo­wol­nie spoj­rza­ła na ze­ga­rek, w gło­wie go­to­wa po­zmie­niać swój plan dnia, by móc spę­dzić go z sio­strą. – Przy­je­chać po cie­bie na lot­ni­sko?

– Nie trze­ba. Już je­stem. Przy­le­cia­łam tym o siód­mej rano, mam mnó­stwo rze­czy do za­ła­twie­nia. To do zo­ba­cze­nia, sis! Buź­ka, pa! – za­koń­czyła i roz­łą­czyła się, pod­czas gdy zdez­o­rien­to­wa­na Kin­ga jesz­cze przez do­bry mo­ment ga­pi­ła się w le­żą­cy w jej dło­ni smart­fon z „ale” za­stygłym na roz­dzia­wio­nych ze zdu­mie­nia ustach.

„No, no, no. To mam dla Jan­ki wię­cej niż jed­ną do­brą wia­do­mość” – po­myśla­ła Kin­ga, otrzą­snę­ła się i szyb­kim kro­kiem ruszyła do miesz­ka­nia bab­ci.

– Dzień do­bry, dzień do­bry! – za­wo­ła­ła chwi­lę póź­niej, we­so­ło prze­kra­cza­jąc próg i z miej­sca rzuci­ła się, by uca­ło­wać bab­cię w oba po­licz­ki.

– Dzień do­bry, Kin­gusiu! – Pod wpływem uśmie­chu w ką­ci­kach oczu bab­ci Jan­ci uło­żyły się wa­chla­rze zmarsz­czek. – Sia­daj ko­cha­nie, śnia­dan­ko cze­ka. A co ty tu nie­siesz? Prze­cież uma­wia­łyśmy się, że za or­ga­ni­za­cję śnia­dań od­po­wia­dam ja – po­wie­dzia­ła bab­cia to­nem na­czel­nej go­spo­dyni Rze­czypo­spo­li­tej Pol­skiej.

– No jak to, co?! – Kin­ga jed­nym ruchem zrzuci­ła buty i już roz­sia­dła się za suto za­sta­wio­nym sto­łem w ką­cie ja­dal­nia­nym bab­ci, któ­ry to ta urzą­dzi­ła so­bie pod­czas nie­daw­ne­go re­mon­tu. – Włócz­ki! Tak jak ostat­nio roz­ma­wia­łyśmy. Idzie je­sień i o ile two­ja pro­po­zycja jest nadal ak­tual­na, to we­dług ar­tykułów z po­ra­da­mi z dzie­się­ciu róż­nych pa­sman­te­rii in­ter­ne­to­wych mam tu wszyst­ko, cze­go po­trze­ba na mój wy­ma­rzo­ny, wła­sno­ręcz­nie dzier­ga­ny mię­ciut­ki i cie­plut­ki kar­di­gan. Tyl­ko moje wła­sne ręce ra­czej nie po­do­ła­ją temu za­da­niu.

– Ależ ko­cha­nie, ja ci z przy­jem­no­ścią ten swe­ter zro­bię! Jaki tyl­ko chcesz! – Bab­cia z za­cie­ka­wie­niem przy­glą­da­ła się, jak ko­lej­ne mot­ki be­żo­wej al­pa­ki je­den za drugim usta­wia­ją się na drugim krań­cu sto­łu, za­raz za dzban­kiem z go­rą­cą kawą, któ­rej aro­mat wy­peł­niał cały sa­lon. – Ale po co tego aż tyle? Prze­cież ja druty mam!

– Oj, bab­ciu, pro­szę cię. Coś tam masz, ja się na tych roz­mia­rach nie znam, więc dla pew­no­ści kupi­łam cały ze­staw. Po­dob­no naj­lep­szy. A z cze­go nie bę­dziesz ko­rzystać, to mo­żesz dać pani Da­nusi. Pani Da­nusia też robi na drutach, nie? To jej się przy­da. – Kin­ga za­koń­czyła, uśmie­cha­jąc się pro­mien­nie i za­czę­ła na­kła­dać so­bie na ta­lerz po tro­chę z każ­de­go przy­go­to­wa­ne­go przez bab­cię do­bro­dziej­stwa.

– A może masz ra­cję, Kin­gusiu. No, wspa­nia­ła ta weł­na! A jaka mię­ciut­ka? – Nit­ki jed­ne­go z mot­ków tań­czyły już w pal­cach bab­ci Jan­ci. – To ja się za­raz za­bie­ram za ro­bót­kę.

– Ale na spo­koj­nie, bab­ciu! Nie ma po­śpie­chu!

– Toż to sama przy­jem­ność! – po­wie­dzia­ła Ja­ni­na, za­kła­da­jąc na nos no­wiut­kie okula­ry. Ja­sno­zie­lo­ne opraw­ki, któ­re do­ra­dzi­ła jej pani optyk, nie tyl­ko ją od­mła­dza­ły, ale pod­kre­śla­ły też zie­leń jej oczu. – Luk­suso­wa przę­dza al­pa­ka i me­ri­nos – prze­czyta­ła na głos. – Ale do­brze, masz ra­cję. – Ja­ni­na zdję­ła okula­ry i od­sunę­ła wszyst­ko na bok. – Naj­pierw na­sze śnia­dan­ko. No, ale le­piej opo­wia­daj, co tam u cie­bie! Jak tam w pra­cy i z pa­nem Ro­ber­tem? To ta­kie pięk­ne, że mo­że­cie być ra­zem i w pra­cy, i w domu. Tak po­win­no być. – Roz­czuli­ła się Ja­ni­na.

– Oj tak! Po­wiem ci, że cza­sem sama nie mogę uwie­rzyć we wła­sne szczę­ście. Że to wszyst­ko się wy­da­rzyło na­praw­dę. Zwłasz­cza że… – Kin­ga za­wie­si­ła głos i na chwi­lę spu­ści­ła wzrok, jak­by na dnie fi­li­żan­ki po ka­wie cze­ka­ła na nią wy­jąt­ko­wa wróż­ba.

Ja­ni­na z cie­ka­wo­ści aż po­chyli­ła się nad sto­łem.

– Ro­ber­to był w ostat­nich dniach bar­dzo za­ję­ty. Wiesz, or­ga­ni­zuje­my w na­szej re­stau­ra­cji kurs pie­cze­nia praw­dzi­wej wło­skiej piz­zy i Ro­ber­to miał wie­le spo­tkań, ale… za­po­wie­dział mi dzi­siaj wy­jąt­ko­wą ko­la­cję we dwo­je. – Kin­ga za­koń­czyła bar­dzo po­wo­li. – Mó­wił, że­bym ni­cze­go nie pla­no­wa­ła na wie­czór, bo ma mi do po­wie­dze­nia coś waż­ne­go.

Spoj­rze­nia bab­ci i wnucz­ki spo­tka­ły się nad por­ce­la­no­wą cu­kier­ni­cą wy­cią­ga­ną na spe­cjal­ne oka­zje.

– Oświad­czy się! – Ja­ni­na pra­wie że za­pisz­cza­ła, za­sła­nia­jąc so­bie usta dłoń­mi.

– Nie wi­dzę in­nej moż­li­wo­ści! Nig­dy wcze­śniej nie był taki ta­jem­ni­czy. To musi być to! Poza tym od cza­su za­rę­czyn Romy zo­sta­wiam mu sub­tel­ne zna­ki w po­sta­ci po­roz­kła­da­nych po ca­łym domu ka­ta­lo­gów mody ślub­nej. – Ro­ze­śmia­ła się Kin­ga.

– Kin­gusiu, tak się cie­szę! Gdy tyl­ko po­wiesz „tak”, to za­dzwoń do mnie ko­niecz­nie. I zdję­cie pier­ścion­ka mi wy­ślij. Rom­ka na­uczyła mnie od­czytywać SMS-y – po­wie­dzia­ła Ja­ni­na z wy­raź­ną dumą w gło­sie.

Ki­pią­ca ra­do­ścią Kin­ga nie wy­trzyma­ła z emo­cji i rzuci­ła się bab­ci na szyję.

– Ja też, bab­ciu! Ja też! Taka je­stem szczę­śli­wa! Aaa! I jesz­cze coś. W su­mie to ide­al­nie się zło­żyło, bo i tak chcia­łam, żeby przy­je­cha­ła na moje przy­ję­cie za­rę­czyno­we. Nig­dy w życiu nie zgad­niesz! Ala prze­no­si się do Pol­ski! I to tu, do Wro­cła­wia!

– Alu­sia wra­ca? Na sta­łe?

– Tak myślę – po­twier­dzi­ła Kin­ga. Zer­k­nę­ła prze­lot­nie na te­le­fon, któ­ry w tym mo­men­cie, jak na za­wo­ła­nie, za­brzę­czał krót­ko, wy­świe­tla­jąc wia­do­mość od sio­stry. – Wła­śnie mi na­pi­sa­ła, że czte­ry kar­to­ny jej życio­we­go do­byt­ku zo­sta­ły nada­ne kurie­rem i sta­ną w mo­jej bi­blio­te­ce lada dzień.

– Bogu naj­wyż­sze­mu niech będą dzię­ki! – Ja­ni­na zło­żyła ręce jak do mo­dli­twy i wznio­sła oczy ku gó­rze. – Wspa­nia­le! Kin­gusiu, co za wspa­nia­łe wia­do­mo­ści! Moje dziew­czyn­ki zno­wu ra­zem, ro­dzi­na w kom­ple­cie, ślub Romy i two­je za­rę­czyny!

– I two­je uro­dzi­ny! – Kin­ga wtrą­ci­ła jesz­cze jed­ną po­zycję do tej po­chwal­nej li­ta­nii.

– Tak! – Ja­ni­na z ra­do­ści aż kla­snę­ła w dło­nie. – Wiesz, Kin­gusiu, już na­wet nie mu­si­my pla­no­wać tej wiel­kiej im­pre­zy. Te wszyst­kie wia­do­mo­ści to lep­szy pre­zent, niż mo­gła­bym so­bie wy­ma­rzyć.

Rozdział 2

Ali­cja Wi­śniew­ska wy­frunę­ła z ro­dzin­ne­go gniazd­ka na do­bre za­raz po ma­turze, a i w cza­sach li­ce­al­nych jej ro­dzi­ce od­no­si­li wra­że­nie, że wię­cej cór­ki w domu nie ma, niż jest. Nic w tym ni­cze­go dziw­ne­go. Be­ata i An­drzej Wi­śniew­scy sami byli obie­żyświa­ta­mi, a swo­je pierw­sze po­dró­że Ali­cja za­li­cza­ła ra­zem z nimi, we­so­ło ma­cha­jąc nóż­ka­mi w no­si­dle. Zje­cha­ła ty­sią­ce ki­lo­me­trów, jesz­cze za­nim po­sta­wi­ła pierw­sze kro­ki. Bab­ci Ja­ni­nie nie mie­ści­ło się w gło­wie, żeby za­bie­rać w dro­gę ta­kie ma­leń­stwo, jed­nak Ala zno­si­ła wy­pra­wy bez po­rów­na­nia le­piej niż nudę. Już jako dziec­ko po­trze­bo­wa­ła być w cią­głym ruchu. Na­wet gdy Wi­śniew­scy prze­bywa­li w domu, ma­lut­ka Ali­cja prze­cho­dzi­ła z rąk do rąk. Spo­koj­ne le­że­nie w łó­żecz­ku nie wcho­dzi­ło w grę. Cią­głe no­sze­nie, wo­że­nie, ko­łysa­nie i huś­ta­nie było na po­rząd­ku dzien­nym. I je­śli­by się do­brze za­sta­no­wić, dwa­dzie­ścia pięć lat póź­niej życie Ali­cji wy­glą­da­ło dość po­dob­nie.

Naj­pierw wy­pro­wa­dzi­ła się do Kra­ko­wa na studia, w cza­sie trwa­nia któ­rych wy­ko­rzysta­ła ab­so­lut­nie każ­dą jed­ną nada­rza­ją­cą się oka­zję studenc­kie­go wy­jaz­du, wy­mia­ny mię­dzyna­ro­do­wej, pro­gra­mu Era­smus, Most czy prak­tyk za­gra­nicz­nych. Przez trzy lata li­cen­cja­tu nie­któ­rzy studen­ci z jej gru­py wi­dzie­li ją za­le­d­wie kil­ka razy. Już wte­dy dzia­ła­ła jako zna­na blo­ger­ka, ale jej nie­obec­no­ści bynajm­niej nie były zwią­za­ne z gwiaz­do­rze­niem. Po pro­stu nie po­tra­fi­ła wy­sie­dzieć na miej­scu.

Dy­plo­mu ma­gi­stra bro­ni­ła już w Edyn­bur­gu, a roz­krę­ca­jąc wła­sną dzia­łal­ność, któ­ra po­zwa­la­ła jej na pra­cę zdal­ną z każ­de­go za­kąt­ka świa­ta, miesz­ka­ła śred­nio co trzy mie­sią­ce w in­nym mie­ście i in­nym kra­ju. Naj­dłużej wy­trzyma­ła pół roku – wio­sną w Pro­wan­sji. Od cza­su do cza­su, bę­dąc w tra­sie, za­glą­da­ła do ro­dzin­ne­go Wro­cła­wia, ale nig­dy nie na dłu­żej niż trzy dni. Gdy ostat­nie­go lata po po­wro­cie z No­we­go Jor­ku zo­sta­ła na dwa ty­god­nie, ro­dzi­na ob­sta­wia­ła, że wo­bec tego naj­prę­dzej zo­ba­czą ją po­now­nie na świę­ta Bo­że­go Na­ro­dze­nia. I to te przy­szło­rocz­ne. Jak wiel­kie było więc zdu­mie­nie wszyst­kich ra­zem i każ­de­go z osob­na na wieść o tym, że nie da­lej jak ty­dzień po wy­jeź­dzie, po wie­lo­let­nim włó­czykij­stwie, ni z grusz­ki, ni z pie­trusz­ki Ala zde­cydo­wa­ła o wiel­kim po­wro­cie.

Zgod­nie z obiet­ni­cą młod­sza pan­na Wi­śniew­ska po­ja­wi­ła się w sa­lo­nie sio­stry i przy­szłe­go szwa­gra w po­nie­dział­ko­wy wie­czór, dość po­bież­nie i ogól­ni­ko­wo wpro­wa­dza­jąc ich w swo­je pla­ny. Emo­cje ro­sły jed­nak z każ­dą chwi­lą, zwłasz­cza że pa­dła wzmian­ka a to o ja­kimś za­kupie miesz­ka­nia, a to o pro­wa­dze­niu szko­le­nia w fir­mie co­achin­go­wej, niby trzy­dnio­we­go, ale z ofer­tą przy­szłej współ­pra­cy. Ali­cja nie zdą­żyła jesz­cze do­brze od­krę­cić wody pod prysz­ni­cem, gdy in­for­ma­cja o jej po­wro­cie do oj­czyzny i przy­pusz­czal­nych jego przy­czynach roz­nio­sła się w tem­pie błyska­wi­cy.

Ro­dzi­ce, Be­ata i An­drzej Wi­śniew­scy, stwier­dzi­li, choć bez prze­ko­na­nia, że może ich młod­sza po­cie­cha chce wresz­cie osiąść gdzieś na sta­łe. Nie byli jed­nak w sta­nie za­ofe­ro­wać jej wię­cej niż ka­ri­ma­tę na kuchen­nej pod­ło­dze, gdyż za­in­spi­ro­wa­ni nie­daw­nym re­mon­tem u bab­ci Jan­ci, sami wzię­li się za wła­sno­ręcz­ne od­na­wia­nie swo­je­go pod­da­sza, nie za­sta­na­wia­jąc się do koń­ca, czy wy­ro­bią się z tym do koń­ca sierp­nia. Ter­min go­nił ich i to moc­no, bo po­czą­tek wrze­śnia w przy­pad­ku pary bel­frów to na pew­no nie naj­lep­szy czas na ta­kie re­wo­lu­cje.

Bab­cia Jan­cia za­raz za­ka­sa­ła rę­ka­wy, za­bie­ra­jąc się za pie­cze­nie szar­lot­ki na po­wi­ta­nie swo­jej naj­młod­szej wnucz­ki. Była prze­ko­na­na, że Ali­cja skoń­czyła wresz­cie z tymi wa­riac­kim prze­pro­wadz­ka­mi, żeby osiąść bli­żej ro­dzi­ny. Z en­tuzja­zmem za­ofe­ro­wa­ła rów­nież, by, wo­bec re­mon­tu u Wi­śniew­skich, Ala za­miesz­ka­ła z nią.

Naj­now­szy na­bytek kla­nu Wi­śniew­skich, Ro­ber­to Mon­te­ne­gro, nie miał wąt­pli­wo­ści, że sio­stra jego uko­cha­nej Kin­gi naj­zwyczaj­niej w świe­cie chce co­dzien­nie wpa­dać na jego ra­vio­li. Sama Kin­ga uzna­ła, że za­in­spi­ro­wa­na zmia­na­mi w jej wła­snym życiu Ala pra­gnie się wresz­cie za­ko­chać i zwią­zać z kimś na sta­łe. O ile, jak po­dej­rze­wa­ła, to już nie na­stą­pi­ło pod­czas jej ostat­nie­go po­bytu. I to jest praw­dzi­wy po­wód prze­pro­wadz­ki. Wraz z Ro­ber­to po­sta­no­wi­li bacz­nie ob­ser­wo­wać jej po­czyna­nia, a już zwłasz­cza te w re­la­cjach z brać­mi Mi­cha­li­ka­mi, któ­rzy miesz­ka­li z nimi po są­siedz­ku.

Roma Szym­czak-Wi­śniew­ska par­sk­nę­ła ochrypłym od pa­le­nia śmie­chem ne­gują­cym wszyst­kie po­wyż­sze po­mysły. Nie­mniej cie­ka­wość zże­ra­ła ją ogrom­nie, co też przy­gna­ło Małą z po­wro­tem do kra­ju. Mia­ła do niej wy­jąt­ko­wą sła­bość, gdyż młod­sza wnucz­ka przy­po­mi­na­ła ją samą, nie tyl­ko z wy­glą­du, ale też z cha­rak­te­ru. Rom­ka swo­je­go miesz­ka­nia za­ofe­ro­wać nie mo­gła, na­wet gdyby bar­dzo tego chcia­ła. Gdy za­miesz­ka­ła z Ma­ria­nem, swo­je kró­le­stwo, któ­re przy­po­mi­na­ło ra­czej gar­de­ro­bę diwy w sta­rym te­atrze – za­gra­co­ne książ­ka­mi, ubra­nia­mi i wa­zo­na­mi z su­chymi bu­kie­ta­mi od wier­nych fa­nów oraz po­piel­nicz­ka­mi na każ­dym kro­ku – wy­na­ję­ła studen­tom na całe trzy dni przed przy­jaz­dem wnucz­ki. Sama świa­do­mość tego, że bę­dzie mia­ła oka­zję czę­ściej wi­dywać Alę, przy tych wszyst­kich kło­po­tach, z ja­ki­mi obec­nie się bo­ryka­ła, była dla niej ogrom­ną po­cie­chą. I rzecz ja­sna pre­tek­stem do wspól­nej za­ba­wy.

***

We wto­rek od rana Ali­cja Wi­śniew­ska zdą­żyła od­być spo­tka­nie w fir­mie, gdzie w czwar­tek mia­ła za­cząć cykl szko­leń dla me­na­dże­rów, obej­rzeć miesz­ka­nie i spo­tkać się z jego obec­nym wła­ści­cie­lem ce­lem omó­wie­nia szcze­gó­łów trans­ak­cji, na któ­rą była zde­cydo­wa­na od mo­men­tu prze­kro­cze­nia pro­gu bu­dyn­ku oraz wy­brać i za­mó­wić drzwi wej­ścio­we, a dzień się prze­cież jesz­cze się nie skoń­czył. Zmie­rza­ła wła­śnie na spo­tka­nie z Romą, a na wie­czór umó­wi­ła się z ro­dzi­ca­mi u bab­ci Jan­ci, jako że bab­cia tę­sk­ni­ła naj­moc­niej, a miesz­ka­nie ro­dzi­ców przy­po­mi­na­ło obec­nie pra­cow­nię Pi­cas­sa. Wszyst­ko w nie­speł­na trzydzie­ści sześć go­dzin od wy­lą­do­wa­nia. Zwa­bio­na słod­kim za­pa­chem do­bie­ga­ją­cym z po­bli­skiej cu­kier­ni ule­gła po­kusie kupie­nia pącz­ka. Tor­by pącz­ków. Z cze­go dwa zja­dła, za­nim do­tar­ła przed blok Romy i Wan­dy.

Bab­cia Jan­cia była prze­uro­czą ko­bie­tą, ucie­le­śnie­niem do­bro­ci i taką ar­che­typicz­ną bab­cią jak z baj­ki. Straż­nicz­ka do­mo­we­go ogni­ska, za­wsze go­to­wa na­kar­mić i na­cią­gnąć na po­ga­du­chy każ­de­go człon­ka swo­jej ro­dzi­ny oraz wszyst­kich swo­ich i nie swo­ich przy­ja­ciół i są­sia­dów. Ali­cja ko­cha­ła ją nad życie. Na­to­miast Roma to taka bab­cia tyl­ko na pa­pie­rze, w rze­czywi­sto­ści prze­sta­ły ją z Kin­gą tak na­zywać ba­ga­te­la pięt­na­ście lat temu. Prze­kro­czo­na z im­pe­tem sie­dem­dzie­siąt­ka na licz­ni­ku nie prze­szka­dza jej w tym, by wy­ci­skać z życia wszyst­kie soki. Za­pa­lo­na ko­lar­ka, obec­nie ob­no­si­ła się z ty­tułem pan­ny mło­dej, a pa­pie­ros w jej ustach nig­dy nie gasł. Roma na­uczyła je mó­wić po fran­cu­sku, pa­lić – rzecz oczywi­sta i de­lek­to­wać się sma­ka­mi życia. Prze­ka­za­ne umie­jęt­no­ści le­piej opa­no­wa­ła młod­sza uczen­ni­ca. Czer­pa­ła gar­ścia­mi z życia, pod­cho­dząc do nie­go z do­kład­nie taką samą kpi­ną i dy­stan­sem, jak jej nie­do­ści­gnio­na mi­strzyni.

Ali­cja wbie­gła scho­da­mi na czwar­te pię­tro, mi­nę­ła wej­ście do nie­gdysiej­sze­go miesz­ka­nia bab­ki wy­na­ję­te­go studen­tom parę dni temu i skie­ro­wa­ła swo­je kro­ki do drzwi po prze­ciw­nej stro­nie ko­ryta­rza. Po za­pa­chu Cha­nel Nº5 wy­peł­nia­ją­cym całą klat­kę scho­do­wą wie­dzia­ła, że Roma jest już u pani Wan­dy. Za­puka­ła pro for­ma, po czym we­szła bez­par­do­no­wo, za­nim kto­kol­wiek zdą­żył otwo­rzyć usta w od­po­wie­dzi. Jej noz­drza ude­rzyła miesz­kan­ka Cha­nel wzmoc­nio­na pa­pie­ro­so­wym dy­mem. Roma od za­wsze kop­ci­ła jak lo­ko­mo­tywa, a pani Wan­dzia nie po­zo­sta­wa­ła w tyle.

– Wi­tam, dro­gie pa­nie! – wy­krzyk­nę­ła ra­do­śnie Ala. – Pącz­ki przy­nio­słam!

– Fan­ta­stycz­nie, Aluś­ka! – Ucie­szyła się Wan­da. – A zro­bisz nam, ko­cha­na, jesz­cze kaw­ki do tych pą­czusiów?

– Bien­sur, ma się ro­zu­mieć – od­par­ła za­wa­diac­ko, wcho­dząc w pod­sko­kach do po­ko­ju. – Po­myśla­łam o tym już wcze­śniej – do­da­ła i po­sta­wi­ła na uro­czym sto­licz­ku ro­dem z pa­ryskie­go bi­stro dwa słod­ko pach­ną­ce kub­ki z kawą na wy­nos, po czym przy­wi­ta­ła się z każ­dą z pań, ca­łując je w oba po­licz­ki.

– Bon­jo­ur, mon amo­ur – od­po­wie­dzia­ła Roma, głasz­cząc wnucz­kę po twa­rzy. – Z różą?

– No ba! – Ali­cja krzyk­nę­ła z kuch­ni, gdzie bu­szując w szaf­kach, szuka­ła ta­le­rza na pącz­ki. – Byle cze­go bym ci nie przy­nio­sła, n’est-ce pas?

– Nie­bio­sa cię ze­sła­ły, dziec­ko dro­gie, na ra­tunek dla mo­je­go zbo­la­łe­go ser­ca! – wy­krzyk­nę­ła Roma, za­cią­ga­jąc się spod przy­mknię­tych po­wiek.

– Jak nie­bio­sa, sko­ro dzwo­ni­łam, że przyj­dę prze­cież! A co to się sta­ło? Umarł ktoś? Prze­sta­li pro­du­ko­wać marl­bo­ro?

– Weź od­pukaj, bo li­cho ja­kie usłyszy, a jesz­cze mi tyl­ko tego bra­kuje – wes­tchnę­ła Roma, prze­wra­ca­jąc ocza­mi i ła­piąc się na gło­wę. – A nie­bio­sa, że z pącz­ka­mi. W koń­cu cu­kier krze­pi, nie?

– A coś ty taka zmar­no­wa­na? Salę mia­łyśmy ogar­niać, a ty, wi­dzę, w na­stro­ju prę­dzej w stylu ucie­ka­ją­cej pan­ny mło­dej… – Ali­cja po­sta­wi­ła na sto­le srebr­ną tacę. Pa­te­ra z pącz­ka­mi gryzła się styli­stycz­nie z jed­no­ra­zo­wymi kub­ka­mi z kawą, ale żad­na z pań nie za­wra­ca­ła so­bie tym gło­wy.

– Weź ty, ko­cha­na, jej na­wet nie pod­po­wia­daj! – Wan­da mach­nę­ła ręką, ro­biąc przy tym wiel­kie oczy. Wsta­ła i chwyci­ła za pącz­ka. – Bo na obec­ną chwi­lę to na­praw­dę stą­pa­my tu po cien­kim lo­dzie. A jak wia­do­mo, mamy pod osiem­dzie­siąt­kę i nie­wie­le trze­ba do zła­ma­ne­go bio­dra. – Za­re­cho­ta­ła z usta­mi peł­nymi kon­fi­tury z różą.

– Tak? A Kin­ga mi mó­wi­ła, że­ście z Mań­kiem mie­li wczo­raj do księ­dza je­chać. No to chyba data usta­lo­na, a to prze­cież naj­waż­niej­sze.

– Do stu dia­błów, Ala! Data! Jaka data? Wszyst­kie daty za­ję­te i w ogó­le na każ­dym kro­ku ja­kaś ka­ta­stro­fa! – wy­krzyk­nę­ła mar­kot­na do­tąd Roma, za­ma­szy­ście ge­stykulu­jąc ręką z nie­od­łącz­nym pa­pie­ro­sem. – Cze­go by się nie do­tknąć, to ter­mi­ny na ja­kieś ko­smicz­ne daty do przo­du. Wiesz, no mo­gła­bym po­ma­ni­pulo­wać tu i ów­dzie, twier­dząc, że nie­wie­le mi już życia zo­sta­ło czy coś w ten de­seń, ale nie wiem… chyba sprzyzwo­icia­łam przy tym Ma­ria­nie i ja­koś mi tak głupio. Poza tym do­pie­ro co wsia­dłam na ro­wer po tych wszyst­kich gip­sach i bar­dzo nie­chęt­nie ryzyko­wa­ła­bym po­now­ną utra­tę tej­że wol­no­ści. Tak że nie chcę za­pe­szać, bo li­cho jesz­cze ja­kie usłyszy…

– A od kie­dy ty je­steś taka stra­chli­wa i prze­sąd­na? Nor­mal­nie nie po­zna­ję cię! – Ali­cja nie wie­rzyła wła­snym uszom. – Weź mi to po­każ! – Wsta­ła i chwyci­ła bab­kę za rękę, usi­łując zdjąć z jej ser­decz­ne­go pal­ca pier­ścio­nek za­rę­czyno­wy. – Może trze­ba to do Mor­do­ru za­nieść i w ogień rzucić! – Błysnę­ła zę­ba­mi w uśmie­chu, a ka­wa­lą­tek lu­kro­wej po­le­wy za­mi­go­tał w do­łecz­ku jej po­licz­ka. – Od­kąd dłu­żej no­sisz, to źle na cie­bie dzia­ła!

Wan­da Po­chmur­na ze śmie­chu par­sk­nę­ła w kubek z kawą, aż brą­zo­we kro­ple na­po­ju prysnę­ły jej na spodnie.

– Aluś­ka, dziec­ko, jak cie­bie tu bra­ko­wa­ło! Jak tak cza­sem na cie­bie pa­trzę, toż jak­bym Rom­kę sprzed sześć­dzie­się­ciu lat wi­dzia­ła!

– To nie­moż­li­we, pani Wan­dziu, ona prze­cież tylu nie ma. – Pu­ści­ła oko do bab­ki, ale wi­dząc kom­plet­ny brak re­ak­cji na jej twa­rzy, zro­zu­mia­ła, że sko­ro Romę Wi­śniew­ską opu­ści­ły żar­ty, to spra­wa jest wręcz krytycz­na.

– Oj tam, oj tam ślu­by! Po co komu ta­kie ce­re­gie­le, co nie? Pani Wan­dziu? – cią­gnę­ła Ala, zmie­nia­jąc te­mat. – Niech mi pani le­piej opo­wie, i to za­raz, jak tam się pani ukła­da z pa­nem ma­jo­rem!

Wan­da Po­chmur­na była Ro­mie ni­czym ro­dzo­na sio­stra z nie­zna­ne­go ojca; nie­roz­łącz­ne od cza­sów li­ce­al­nych, co, re­asumu­jąc, spra­wia­ło, że wię­cej życia prze­żyły ra­zem niż osob­no. Ali­cja i Kin­ga przy­dzie­li­ły pani Wan­dzie rolę trze­ciej bab­ci, a ra­czej ser­decz­nej ciot­ki, bo bab­cio­wa­to to Wan­da nie ko­ja­rzyła się nig­dy w życiu. Sta­ra pan­na, wie­lo­let­nia na­uczyciel­ka fran­cu­skie­go, a dla nich przede wszyst­kim zwa­rio­wa­na przy­ja­ciół­ka Rom­ki o wy­glą­dzie po­zwa­la­ją­cym jej spo­koj­nie być du­bler­ką Jane Fon­dy.

Wan­da po­zna­ła ma­jo­ra Ba­jo­ra tego lata w iście fil­mo­wych oko­licz­no­ściach, a ich zna­jo­mość z po­cząt­ku wy­da­wa­ła się na­wet z lek­ka tra­gi­ko­micz­na. Ma­jor Ba­jor są­sia­do­wał z Romą na ogród­kach dział­ko­wych i był jej sta­rym zna­jo­mym, z któ­rym przed laty co nie­co rand­ko­wa­ła. Pa­nie przy­po­mnia­ły so­bie o nim z po­wo­du kom­bi­na­tor­skich za­grywek fa­chow­ców „po zna­jo­mo­ści” re­mon­tują­cych la­tem miesz­ka­nie Ja­ni­ny Kot, któ­re to za­gryw­ki przy­pra­wi­ły Ja­ni­nę o nie je­den skok ci­śnie­nia. Roma spę­dzi­ła jed­nak li­piec i sier­pień z ręką na tem­bla­ku i nogą w gip­sie. Numer te­le­fo­nu do ma­jo­ra prze­padł jej w cze­lu­ściach po­przed­nie­go, ze­psute­go apa­ra­tu te­le­fo­nicz­ne­go i je­dynym spo­so­bem, jaki im po­zo­stał na skon­tak­to­wa­nie się z pa­nem ma­jo­rem, oka­za­ło się wy­sła­nie Wan­dy na zwia­dy, ni­czym kurie­ra car­skie­go, z li­stem od Romy.

Sta­re po­rze­ka­dło „za mun­du­rem pan­ny sznurem” oka­za­ło się być dla Wan­dy fa­tal­nym prze­zna­cze­niem. Z miej­sca ugo­dzi­ła ją strza­ła amo­ra, tym sa­mym spra­wia­jąc, że wol­na i nie­za­leż­na Wan­da na sta­rość stra­ci­ła gło­wę. Pe­ry­pe­tiom zda­wa­ło się nie być koń­ca. Ma­jor Ba­jor bo­wiem, naj­pierw chciał wró­cić do łask sa­mej Romy, a przy­szły na­rze­czo­ny Ma­rian zda­wał się nie sta­no­wić żad­nej prze­szko­dy. Wan­da na­to­miast była prze­ko­na­na, że nio­sąc po­moc da­mie w po­trze­bie – zna­czy się Ja­ni­nie – sama sta­ła się obiek­tem jego uczuć. Ja­ni­na chcąc z do­bre­go ser­ca wszyst­ko po­ukła­dać i na­pro­sto­wać, w kon­se­kwen­cji jesz­cze bar­dziej na­mie­sza­ła. Ma­rian z Romą ze­rwał, a Wan­da się z Romą po­sprze­cza­ła jak jesz­cze nig­dy w ich sześć­dzie­się­cio­let­niej przy­jaź­ni. Osta­tecz­nie wszyst­ko się do­brze skoń­czyło. Przy­ja­ciół­ki się po­go­dzi­ły, Roma oświad­czyła się Ma­ria­no­wi, a Ma­jor Ba­jor wie­lo­krot­nie od­rzuca­ny przez ho­no­ro­wą Wan­dę, co go już wca­le nie chcia­ła, cho­ciaż nie był Niem­cem, na­gle za­pa­łał do niej go­rą­cym uczuciem. Wan­da za­fun­do­wa­ła Jó­ze­fo­wi całą se­rię te­stów, za­nim w for­mie na­gro­dy rzuci­ła mu się w ra­mio­na, lecz ma­jor Ba­jor był cier­pli­wy i zdy­scypli­no­wa­ny. I nie oszukuj­my się, wy­szła z nie­go żył­ka ło­wiec­ka.

– Ach, Aluś­ka! – Za­cmo­ka­ła Wan­da, mrużąc oczy. – Ro­meo z Julią i Tri­stan z Izol­dą to mnie i Józ­ko­wi mogą buty czy­ścić!

– Oh la la, to fan­ta­stycz­nie! Tyl­ko po­zaz­dro­ścić! – Ala ob­li­za­ła usta z lu­kru. – Bar­dzo się cie­szę, że się pani ukła­da, pani Wan­dziu. – Uśmiech­nę­ła się sze­ro­ko, aż jej oczy zro­bi­ły się uko­śne jak u kot­ki.

Roma nig­dy nie na­le­ża­ła do osób sko­rych do zwie­rzeń i no­stal­gicz­nych roz­myślań. Naj­lep­szym spo­so­bem na wy­do­bycie z niej, o co tak na­praw­dę cho­dzi­ło, było cał­ko­wi­te igno­ro­wa­nie jej pro­ble­mu i jej sa­mej. Za­li­cza­ła się do tych, któ­re wo­la­łyby zo­stać w twarz ob­rzu­co­ne wy­zwi­ska­mi niż zi­gno­ro­wa­ne i Ali­cja nie po­trze­bo­wa­ła obec­ne­go dy­plo­mu psy­cho­lo­ga ani cer­tyfi­ka­tu co­acha, żeby o tym wie­dzieć. Zro­zu­mia­ła to do­sko­na­le sama z sie­bie w wie­ku pię­ciu lat. Wy­star­czyło kom­plet­nie igno­ro­wać bab­kę, żeby w cią­gu paru se­kund mieć jej peł­ną aten­cję.

– Do­bra, dziew­czyny! Ko­niec tego ro­man­tycz­ne­go pitu, pitu, ja tu pro­blem mam! – wy­krzyk­nę­ła Roma.

– Strach przed ślu­bem cię ob­le­ciał? – Ali­cja pu­ści­ła do Wan­dy oko i obie od­wró­ci­ły się w jej stro­nę.

– Gdzież­by tam! Co to, ja się nie mam cze­go bać? – Cmok­nę­ła z nie­cier­pli­wo­ścią Roma. – Cho­dzi o we­se­le…

– We­se­la nie bę­dzie?

– Weź jej nie pod­po­wia­daj, bo my z Józ­kiem chce­my iść. Tak daw­no na żad­nym nie byli­śmy!

– Bę­dzie! I to hucz­ne! – do­da­ła, jak­by nie wia­do­mo kogo chcia­ła na­brać. Że niby hucz­ne im­pre­zy mia­ły być do niej nie­po­dob­ne?

– No to w czym rzecz? – za­pyta­ła Ali­cja – Ma­rian nie chce hucz­ne­go?

– Na hucz­ne, to pani ko­cha­na, ter­mi­ny są! Naj­prę­dzej przy­szły rok! – Roma wsta­ła i za­czę­ła krą­żyć po po­ko­ju, moc­no przy tym ge­stykulu­jąc. – Od­po­wied­nia data w ko­ście­le do­pie­ro na przy­szły wrze­sień. Wy­sła­łam Ma­ria­na do jego pa­ra­fii, a tam jesz­cze póź­niej! Ja przy tych ca­łych oświad­czynach to zupeł­nie o ślu­bie nie myśla­łam. W sen­sie, że to tak bę­dzie wy­glą­da­ło. Ja­koś so­bie to wy­obra­ża­łam pro­ściej.

– Ale to wbrew po­zo­rom jest pro­ste. – Ali­cja wzruszyła ra­mio­na­mi.

– No tak! Wiem! Ale wte­dy nie bę­dzie hucz­ne! – Roma na­chmu­rzyła się jak przed­szko­lak, któ­ry nie może iść na bal prze­bie­rań­ców w tym, w czym chce. – Wiem, że może być na­wet te­raz, za­raz w ty­god­niu i z obia­dem, do dia­ska, w Kin­gi re­stau­ra­cji. Ma­rian to w ogó­le chciał­by ma­łe­go i ci­che­go ślu­bu ko­ściel­ne­go, i ka­me­ral­ne­go przy­ję­cia dla ro­dzi­ny.

– Ale w tym celu mu­siał­by chyba wy­mie­nić wy­bran­kę na inną. – Wan­da we­szła Ro­mie w sło­wo.

– A ta jego ro­dzi­na to w ogó­le… – cią­gnę­ła Roma. – Ska­ra­nie bo­skie z nimi wszyst­ki­mi! – prych­nę­ła z nie­za­do­wo­le­niem. – A ja chcę z przy­tupem! Czy ja nie za­sługuję, żeby moja ostat­nia wiel­ka im­pre­za w życiu była z przy­tupem?

– Rom­ka, ni­ko­go, kto cie­bie zna, to ani tro­chę nie dzi­wi – od­par­ła spo­koj­nie Wan­da. – Za­klep­cie so­bie ten wrze­sień i za­nim się zo­rien­tujesz, i ogar­niesz te wszyst­kie re­stau­ra­cje, ca­te­rin­gi, kwia­ty, ze­spo­ły mu­zycz­ne, to rok ci mi­nie jak z bi­cza trza­snął!

– A już ci ostat­nia im­pre­za! – Tym ra­zem Ali­cja we­szła w sło­wo Wan­dzie. – Nie za­po­mi­naj o po­grze­bie. Choć, zna­jąc cie­bie, to po­ci­śniesz jesz­cze z trzydzie­ści lat i za­li­czysz wszyst­kie hucz­ne we­se­li­cha, Kin­gi, moje, pani Wan­dy… – Zna­czą­co kiw­nę­ła gło­wą do przy­ja­ciół­ki bab­ki.

Wan­da wy­szcze­rzyła się i rzuci­ła do te­le­fo­nu, któ­ry na­raz się roz­dzwo­nił. Sko­ro Roma sie­dzia­ła w jej wła­snym sa­lo­nie, dzwo­nić mu­siał nikt inny jak ma­jor Ba­jor.

– Ja wiem, że roz­sąd­niej by było dać spo­kój, zro­bić mały ślub i mieć to wszyst­ko z bani. – Roma wy­da­wa­ła się co naj­mniej bez­względ­nie nie­po­cie­szo­na, że nie może mieć ciast­ka i zjeść ciast­ka. – A z drugiej stro­ny… po jaką cho­le­rę ro­bić we­se­le, któ­re­go się nie chce?

– Oj tam, Roma, już roz­sąd­niej! – Znie­cier­pli­wio­na Ala po­sta­no­wi­ła przy­wo­łać bab­kę do po­rząd­ku. – Od kie­dy ty się ta­ki­mi du­pe­re­la­mi przej­mu­jesz i ro­bisz to, co roz­sąd­ne? Głupie to jest pod­po­rząd­ko­wywa­nie ślu­bu pod wszyst­kich w koło. Je­steś w tej kom­for­to­wej sy­tua­cji, że ro­dzi­ce i te­ścio­wie nic ci nie będą na­rzucać. Twój ślub, twój cyrk i two­je mał­py! Chcesz duży? Bę­dzie duży. Chcesz mały? Bę­dzie mały. Da­waj tyl­ko de­cyzję i bie­rze­my się do ro­bo­ty, bo ja się tu, w prze­ci­wień­stwie do ­c­ie­bie, młod­sza nie ro­bię.

– Chcę duży! Bo nie mia­łam i mi się na­le­ży, a co!

– No i już! Na sto osób?

– Na sto!

– Et vo­ilà! – Ali­cja kla­snę­ła w dło­nie, po czym wsta­ła i wy­cią­gnę­ła z to­reb­ki lap­to­pa. – To ja się bio­rę do pra­cy i ob­cza­jam te­raz, za­raz, na­tych­miast, jak wy­glą­da sy­tua­cja z salą na sto osób. A ty się ab­so­lut­nie nie przej­mu­jesz ter­mi­na­mi, tyl­ko tutaj z Wan­dą wy­myśla­cie, pro­szę ja was, jaką so­bie życzysz suk­nię z we­lo­nem.

Wy­da­wa­ło­by się, że sy­tua­cja zo­sta­ła opa­no­wa­na i Roma z ty­po­wą dla sie­bie ener­gią za­pa­li ko­lej­ne­go pa­pie­ro­sa i rzuci się do prze­glą­da­nia sto­su ślub­nych cza­so­pism, szuka­jąc in­spi­ra­cji. Że za­cznie wy­brzydzać na biel, tiu­le i ko­ron­ki i wy­sko­czy z ja­kimś sza­lo­nym po­mysłem w stylu le­gen­dar­ne­go ślub­ne­go gar­ni­turu Bian­ki Jag­ger z sie­dem­dzie­sią­te­go pierw­sze­go. Tym­cza­sem do uszu Ali­cji do­biegł jęk roz­pa­czy. Roma Szym­czak-Wi­śniew­ska te­atral­nie za­sło­ni­ła oczy dłoń­mi i wy­rzuciw­szy z sie­bie wią­zan­kę fan­ta­zyj­nych prze­kleństw, wy­krzyk­nę­ła w stro­nę nie­bios: – W co ja żem się wpa­ko­wa­ła i po co mnie to było?

Nie do­cze­ka­ła się jed­nak od­po­wie­dzi na swo­je eg­zysten­cjal­ne dy­le­ma­ty, po­nie­waż po­wie­trze prze­szył pisk pod­nie­co­nej Wan­dy, któ­ra z dy­na­mi­zmem Rol­ling Sto­ne­sów wpa­ro­wa­ła do wła­sne­go sa­lo­nu, wciąż trzyma­jąc w dło­ni te­le­fon.

– Zmia­na ba­na­na, dziew­czyny! Ślub po­cze­ka, bo tego kło­po­tu i tak te­raz nie roz­wią­że­my. Wy­jeż­dżam jutro! Szyb­ko! Mu­si­my mnie spa­ko­wać!