Dominic ebook

Strach miał charakterystyczny zapach. Nie pomyliłbym go z niczym innym. Ostry. Kwaskowy, a jednocześnie słodki. Kuszący.

Może jednak był kuszący wyłącznie dla takiego chorego pojeba jak ja. A dziewczyna skulona w kącie wydzielała silny zapach strachu.

Nasunąłem na twarz maskę kościotrupa. Pokój spowijała ciemność, ale wiedziałem, że dziewczyna nie śpi. Nawet gdyby wstrzymała oddech i nie poruszyła ani jednym mięśniem, nie potrafiłaby mnie oszukać. Wszystko przez tę woń. Przerażenie unoszące się w powietrzu. Zdradzało je za każdym razem.

Lubiłem to. Zawsze odczuwałem przypływ adrenaliny i niecierpliwe wyczekiwałem na to, co miało nadejść.

Uwielbiałem bawić się z nimi w kotka i myszkę.

Pociągnąłem za klamkę, blokując dostęp tej odrobinie światła, która wpadała przez uchylone drzwi do małej, ciemnej i cuchnącej sypialni. Przywieźli dziewczynę wczoraj. Wbrew woli trafiła do oddalonej od cywilizacji chaty. Do domku w lesie. Co za pieprzona ironia. To tu wykonywałem najlepszą robotę. W pomieszczeniu znajdowało się duże łóżko z pasami do krępowania, stolik nocny i zamknięta skrzynia ze wszystkimi niezbędnymi przyborami. Jeszcze przed moim przybyciem pozbyto się drzwi prowadzących do łazienki. Miałem doskonały widok na liche wnętrze. W środku znalazły się jedynie najpotrzebniejsze rzeczy – toaleta, umywalka, prysznic i wanna. Kąpiel stanowiła prawdziwy luksus. A raczej stawała się nim na pewnym etapie szkolenia.

Okna dawno temu zabito deskami i tylko nieliczne promyki słońca wpadały przez szpary. W sypialni i łazience panował chłód, ale nie taki, by umrzeć z wychłodzenia. Nie byłem bez serca. Cóż… miałem go tyle, ile każdy inny potwór. Utrzymywałem w pokojach temperaturę oscylującą w okolicach piętnastu stopni Celsjusza. Wystarczająco zimno, żeby nie czuć się komfortowo, ale nie aż tak, by wyrządzić komuś krzywdę.

Podszedłem do postaci skulonej na podłodze. Zastanawiałem się, jak długo przetrzymywali tę dziewczynę. Czy kąpali ją przez ten czas?

Biorąc pod uwagę fakt, że obowiązywał zakaz pieprzenia, rozmyślałem, co w takim razie jej zrobili. Miałem różnych zleceniodawców, ale zwykle nie dawali takiego rozkazu. Mieli w dupie, kto rżnął dziewczyny przed aukcją. Właśnie po to je na niej wystawiano. Tym razem Leo, pośrednik między kupcem a mną, upewnił się, że jednak dobrze zrozumiałem to konkretne ograniczenie.

Odsunąłem na bok myśl o gwałcie. Ta opcja nie wchodziła w grę. Cokolwiek bym im nie robił, nie brałem ich siłą. Jakaś niewielka cząstka mojego popapranego mózgu trzymała się tej zasady. Jakby jej przestrzeganie sprawiało, że byłem szlachetny.

Honor?

Kurwa.

Nie miałem co do tego złudzeń. Moralność to nie moja mocna strona. Honorowość nie liczyła się w świecie Dominica Benedettiego – syna mafijnego króla. I pomyśleć, że tak mało brakowało, żeby posiąść to wszystko. Tak kurewsko niewiele dzieliło mnie od objęcia tronu. Teraz na pewno mogłem się pożegnać z tymi mrzonkami. Dowiedziałem się, kim byłem naprawdę, i marzenia o przejęciu władzy wyparowały.

Odepchnąłem te myśli jak najdalej od siebie. Wyparłem je tak bardzo, że nie mogły dłużej mnie dusić. Zamiast tego przygniotły wnętrzności jak pieprzone cegły.

Zrobiłem krok w stronę dziewczyny. Drewniana, zniszczona podłoga zaskrzypiała głośno pod grubymi podeszwami butów.

– Wstawaj.

Usiadła, podciągnęła kolana do klatki piersiowej i oplotła wokół nich związane ręce. Wykonała niewielki ruch i schowała twarz głębiej, niemal wyginając się w pałąk. Zauważyłem, że wciąż miała na sobie bieliznę, choć niesamowicie brudną. To coś nowego. Gdy do mnie trafiały, tak przyzwyczajały się do nagości, że praktycznie przestawały ją zauważać.

Trzy małe lampki rozmieszone w różnych częściach sypialni pozwoliły mi się jej przyjrzeć. Ciemne włosy opadały na ramiona i plecy. Zacząłem się zastanawiać, czy pod warstwą brudu i kurzu rzeczywiście były czarne.

Trąciłem dziewczynę w biodro czubkiem buta.

– Śmierdzisz – stwierdziłem.

Wydała cichy dźwięk i wbiła paznokcie w nogi, bardziej wciskając się w kąt. Jakby mogła w ten sposób stać się niewidzialna. Schowała twarz jeszcze głębiej między kolanami.

Przykucnąłem, przypatrując się zbyt chudemu ciału. Zamierzałem najpierw ją wykąpać, a potem sprawdzić, czy potrzebowała opatrunków. Musiałem upewnić się, że nie wymagała natychmiastowej uwagi. Miałem nadzieję, że nie znajdę ran, które zaczęłyby się babrać i ropieć podczas pobytu tutaj.

– Zeszczałaś się?

Wypuściła gniewnie powietrze.

Proszę bardzo. W końcu jakaś inna reakcja.

Wyszczerzyłem się, ale nie mogła tego widzieć. W końcu patrzyła na nią sama śmierć.

– Podnieś głowę, żebym mógł przyjrzeć się twojej twarzy.

Zero reakcji.

Położyłem dłoń na czubku jej głowy. Wzdrygnęła się. Delikatnie pogłaskałem ją, po czym chwyciłem długie i gęste włosy, owinąłem je wokół swojej ręki i mocno pociągnąłem. Odchyliłem głowę dziewczyny do tyłu, zmuszając ją, żeby na mnie spojrzała.

Wydała okrzyk, w którym ból mieszał się z gniewem. Pasował do wyrazu jej twarzy. W zwężonych zielonych oczach strach i bunt mieszały się z nienawiścią. Gdy jeszcze mocniej zacisnąłem palce, ciągnąc boleśnie, rozchyliła usta w niemym krzyku. Z oka wypłynęła łza.

– Zabieraj łapska.

Głos zabrzmiał szorstko i nisko, jakby nie używała go przez długi czas. Spojrzałem na nią. Buzia w kształcie serca. Pełne usta. Wydatne kości policzkowe. Ładna. Nie, to za mało. Miała w sobie coś więcej. Coś niemal arystokratycznego.

Aroganckiego.

Pięknego.

Innego.

Tak odmiennego od dziewczyn, które zwykle tu trafiały. Przyjrzała się mojej masce. Zastanawiałem się, czy czaszka ją przerażała. Kurwa, mnie przestraszyła, gdy pierwszy raz ją założyłem. Nie ma to jak śmierć gapiąca ci się prosto w oczy.

– Wstań – powiedziałem, prostując się i jednocześnie ciągnąc ją za włosy.

Zachwiała się, ale nie poluźniłem uścisku. Mocno odchyliłem jej głowę do tyłu i patrzyłem, jak przyzwyczaja się do bólu. Uczyłem ją.

Czyny mówią więcej niż słowa. Zawsze zaczynam trening od razu. Po co marnować czas? W ten sposób dziewczyny błyskawicznie uczyły się robić, co się im każe. Inaczej słono za to płaciły. Szybko pojmowały, że życie, jakie znały, dobiegło końca. Nie było mowy o wolności. O człowieczeństwie. Ta dziewczyna musiała pojąć, że teraz jest tylko kawałkiem pieprzonego mięsa. Zniewolonym i posłusznym.

Pierwszą lekcję zawsze przeżywały najbardziej, dlatego to właśnie do niej najlepiej się przykładałem.

Można powiedzieć, że znalazłem prawdziwe powołanie.

– Sprawiasz mi ból – wymamrotała.

Przełknęła z trudem ślinę i z jeszcze większym wysiłkiem zamrugała. Może chciała w ten sposób powstrzymać łzy. Tym razem dostałem prawdziwą wojowniczkę. Nienawidziła słabości. Widziałem to. Rozpoznałem wewnętrzną siłę. Tę walkę toczyła w równym stopniu ze sobą, co ze mną.

– Jakie jest magiczne słowo? – zadrwiłem.

Spojrzała na mnie gniewnie, ale niezwykle uważnie. Miała nadzieję, że przejrzy cienką warstwę siateczki, która zakrywała mi oczy. Próbowała skupić się na nich, a nie na masce. Robiła to, żeby mnie uczłowieczyć. Sprawić, że stanę się mniej prze- rażający.

Strach. To jedyna reakcja, na jaką zawsze mogłem liczyć.

– Pierdol się.

Wyciągnęła związane dłonie, by chwycić za moją maskę. Zanim jednak zdołała ją ściągnąć, odciągnąłem jej ręce na bok.

– Błąd.

Obróciłem dziewczynę i popchnąłem na ścianę, dociskając do niej jej twarz. Próbowała odepchnąć się dłońmi od tanich, ciemnych paneli, ale próby te z góry skazane były na porażkę. Zaczęła ciężko oddychać. Nie miała wystarczająco dużo siły, by mnie pokonać.

Zlustrowałem wzrokiem wychudzone ciało. Nawet pod warstwą brudu dostrzegłem siniaka na boku, który zaczął robić się fioletowy.

Miałem rację. Dostałem prawdziwą wojowniczkę.

Przysunąwszy się bliżej, puściłem jej włosy i docisnąłem się do dziewczyny, nie zważając na gniewny syk wydobywający się z jej gardła. Przysunąłem usta do jej ucha.

– Spróbuj jeszcze raz. Magiczne słowo. I pamiętaj, że zwykle nie daję drugiej szansy.

– Proszę – rzuciła szybko, starając się z całych sił zdusić rodzące się w piersi łkanie.

Nie odrywałem klatki piersiowej od jej pleców, wciąż przytrzymując ją przy ścianie. Ciekawe, czy czuła moją erekcję. Cholera, to bardziej niż pewne.

– Gia – wyszeptałem wprost do jej ucha. Znałem imię tej dziewczyny. Wiedziałem, że było prawdziwe, bo westchnęła zdziwiona.

Moja wiedza na temat tej małej na tym się jednak kończyła. Ale nie zamierzałem jej tego mówić. To jedyna rzecz, którą chciałem wiedzieć. W przeciwieństwie do tego, co sądzili pracodawcy, nie lubiłem tresować dziewczyn. Ani tym bardziej ich sprzedawać. Czasem zastanawiałem się dlaczego. Gdyby upodobania się dziedziczyło, stałoby się to moim ulubionym zajęciem. Mój ojciec – ten prawdziwy – właśnie tym się zajmował. Skończony łajdak. Przez ostatnie siedem lat próbowałem mu dorównać. Cholera, skutecznie nadrabiałem stracony czas. Całe dwadzieścia osiem lat. A przerażenie na twarzy dziewczyny wskazywało, że dobrze mi szło.

Każdego dnia coraz bardziej nienawidziłem siebie z tego powodu. Lecz właśnie o to chodziło, prawda? Nie zasługiwałem na nic innego.

– Należysz teraz do mnie. Wypełnisz każde polecenie bez mrugnięcia okiem. W przeciwnym wypadku czeka cię kara. Zrozumiałaś?

Nie odpowiedziała, ale zadrżała i zacisnęła powieki. Patrzyłem, jak po jej policzkach spłynęły kolejne łzy.

– Dotarło do ciebie? – zapytałem, wodząc opuszkami palców w górę jej pleców. Wsunęłam dłoń pod jej włosy i oparłem ją na potylicy, gotów znów złapać za pozlepiane kosmyki, pociągnąć i sprawić ból.

Szybko skinęła głową.

– Świetnie.

Gwałtownie się odsunąłem, a ona prawie upadła. W ostatnim momencie udało jej się złapać równowagę. Stała plecami do mnie i z czołem przy ścianie. Powoli uniosła dłonie i otarła mokre policzki.

– Odwróć się.

Zajęło jej to chwilę. Poruszała się powoli, utrzymując między nami jak największy dystans. Trzymała związane ręce tak, żeby zakrywały piersi.

Wyzywające spojrzenie napotkało moje. Zielone oczy lśniły blaskiem, który kontrastował z umorusaną twarzą. Miała coś w sobie. Ani razu nie poczułem w dziewczynach, które tresowałem, nic poza pustką. Te kobiety nie były nawet ludźmi. Wtedy tresura przychodziła o wiele łatwiej. Traktowałem je jak przedmioty. Środki do osiągnięcia celu. Dążyłem do zanurzenia się jeszcze głębiej w mrok. Tak bardzo, żeby już nigdy nie ujrzeć światła dnia.

Znów przyjrzałem się jej uważnie. Zadrżała. Wiedziałem, że to nie chłód wywołał w niej dreszcze.

– Unieś ramiona nad głowę. Znajdziesz tam hak. W całym pokoju jest ich pełno.

Patrzyłem, jak rozgląda się po pomieszczeniu. Oczy pewnie przyzwyczaiły się już do niewielkiej ilości światła, więc mogła dostrzec przynajmniej zarys tego, o czym mówiłem. W różnych miejscach pod sufitem podwieszono łańcuchy. Zdawałem sobie sprawę, że to lekka przesada. Uwielbiałem jednak igrać z tresowanymi dziewczynami, a wyobraźnia bywała często gorsza od rzeczywistości. W suficie tkwiły również duże rzeźnickie haki. Kiedy zachodziła taka konieczność, korzystałem z nich, by unieruchomić dziewczyny.

– Będziesz musiała stanąć na palcach, żeby móc zaczepić się o hak. Zrób to.

Zaczęła płytko oddychać, jednocześnie wciąż niespokojnie wodząc wzrokiem po pokoju. Wreszcie utkwiła go w wygiętym ostrzu ponad swoją głową. Podszedłem do skrzyni i wyjąłem z kieszeni klucz.

– Mówiłem ci, że nie lubię się powtarzać – powiedziałem i pochyliłem się, żeby otworzyć skrzynię. Uniosłem wieko i wyjąłem to, czego potrzebowałem. Wszystko przebiegało jak zwykle. Gia niczym się nie różniła od pozostałych kobiet. Na początku zawsze miały problem z posłuszeństwem.

Zamknąłem wieko i przytrzymałem bat tuż przy nodze, żeby go nie zobaczyła. Następnie do niej podszedłem, złapałem za nadgarstki i uniosłem obie jej ręce, żeby unieruchomić ją na haku.

– Nie.

Natychmiast spróbowała się uwolnić. Na próżno, ale nie miałem zamiaru mówić tego dziewczynie. Nawet lepiej, jeśli się zmęczy. Wiedziałem, że będzie miała trudności z nauką. Jak wszystkie wojowniczki.

– Tak – powiedziałem, okrążając ją.

Próbowała za mną pójść, ale poruszanie się na czubkach palców nie należało do najłatwiejszych zadań. Nie mogła za mną nadążyć. Zastanawiałem się, czy spodziewała się pierwszego uderzenia, bo na dźwięk pejcza uderzającego w ciało – odgłosu, który mój chory umysł uwielbiał – wciągnęła powietrze i kompletnie znieruchomiała.

– Zwróciłem twoją uwagę? – Usiłowała obracać się to w jedną, to w drugą stronę. Szarpała za krępujące ją więzy. Chciała odsunąć się jak najdalej ode mnie. Uniosłem ponownie ramię i tym razem smagnąłem jej biodro.

– Przestań! – krzyknęła.

Ścisnąłem ramię dziewczyny, odwróciłem ją twarzą od siebie i uderzyłem trzykrotnie w zakryty majtkami tyłek.

– Proszę! To boli!

– Co ty nie powiesz.

Zrobiłem dwa kroki w tył i znów smagnąłem ją batem, tym razem zostawiając ślad na udach. W pokoju rozniósł się jej wrzask. Zastanawiałem się, ile z tego stanowił szok, a ile ból. Musiałem przyznać, że bat potrafił zapiec jak sam skurwysyn, a ja nie słynąłem z delikatności. Rozpieszczanie ich nie miało najmniejszego sensu.

– Jeszcze? – zapytałem.

– Nie!

Mimo to zamachnąłem się ponownie, zdobiąc skórę dziewczyny czerwoną pręgą.

– Co „nie”?

– Nie, proszę, nie!

– No widzisz? Może jednak nie chwytasz tak wolno, jak sądziłem. – Rzuciłem bat na łóżko i poprawiłem spodnie w kroku. Rozdziawiła usta i otworzyła szeroko oczy, przyglądając się moim ruchom. – A teraz się nie ruszaj.

Obejrzałem ją dokładnie, żeby sprawdzić, czy nie miała żadnych ran. Znalazłem kilkanaście, ale wszystkie wyglądały na kilkudniowe. Nic, co samo nie mogłoby się zagoić. Przyciągnąłem ją bliżej i dotknąłem siniaka na boku. Syknęła, gdy go nacisnąłem.

– Musiałaś kogoś nieźle wkurwić – mruknąłem kpiąco.

– Nie docenił mojego kolana na swoich jajach.

Roześmiałem się głośno.

– Lubię ogniste dziewczyny – stwierdziłem, wsuwając palce pod gumkę jej majtek. – Zdejmiemy je.

Zaczęła gwałtownie szarpać całym ciałem, aż przyłożyłem jej w tyłek otwartą dłonią.

– Powiedziałem, żebyś się, kurwa, nie ruszała.

– Proszę.

– To słowo nie będzie działało za każdym razem, skarbie. – Pociągnąłem bieliznę, która opadła na podłogę. Gia zacisnęła uda i pośladki, jednocześnie starając się ode mnie odsunąć.

– Proszę – błagała. Wbiłem paznokcie w jej biodra, żeby ją unieruchomić.

– Potrzebujesz bata, żeby stać spokojnie?

– Nie! Po prostu nie… Proszę…

Zatrzymanie się w miejscu sprawiło jej trudność. Praktycznie nią telepało. Bała się, a ja doskonale wiedziałem czego.

– Nieruchomo – nakazałem ostrzegawczym tonem.

Zadrżała w moim uścisku i spuściła głowę. Oddychała głośno i nierówno.

Wtedy potarłem kciukiem gruby strup. Miał jakieś pięć centymetrów średnicy i gdy go nacisnąłem, wciągnęła głośno powietrze. Pochyliłem się, żeby lepiej się przyjrzeć. Znajdował się na lewym biodrze. Z pewnością nie pojawił się tam przypadkiem. Dziewczynę przypalili celowo.

– Co to?

Wydała z siebie niewyraźny jęk.

– Co to? – spytałem ponownie, wcześniej uderzając ją batem w goły tyłek.

– Nie zadał sobie pieprzonego trudu, żeby mi powiedzieć, gdy mnie przypalał. – Z piersi wyrwał jej się głośny szloch.

Wyprostowałem się. Strup nie mógł mieć więcej niż kilka dni. Góra tydzień. Ślad będzie widoczny jeszcze długo po zejściu strupa. A mnie póki co czekało sporo pracy.

Kiedy nie przytrzymywałem Gii, chwiała się na prawo i lewo, nie mogąc znaleźć żadnego oparcia. Wzrost nie pozwalał jej stanąć wygodnie w takiej pozycji. Nie mogła mierzyć więcej niż sto sześćdziesiąt pięć centymetrów. Ledwie sięgała mi do połowy klatki piersiowej. Obszedłem ją nieśpiesznie kilka razy. Napawałem się jej marnymi próbami podążania za mną wzrokiem.

– Naprawdę śmierdzisz – powiedziałem i zatrzymałem się, żeby stanąć z nią twarzą w twarz. – Sama się zeszczałaś czy cię obszczali? – Nie potrafiłem się powstrzymać. Mimowolnie uniosłem kącik ust.

Gia zmrużyła oczy. Błysnął w nich wstyd.

– Zabijesz mnie? – spytała wreszcie. – Jeśli tak, zrób to szybko. Miejmy to już za sobą.

Nie błagała o wolność ani o życie. Nie próbowała mnie przekupić – inne zwykle tak robiły. Oferowały duże pieniądze. Kasę swoich rodzin. Nie miały pojęcia, że płacono mi więcej, niż większość krewnych tych zagubionych dziewcząt zarabiała przez rok.

„Zagubione dziewczęta”.

Tak je nazywałem. Lecz Gia nie zaliczała się do tej kategorii. Nie. Była inna i chciałem wiedzieć, co ją taką czyniło.

– Nie jesteś tu, żeby umrzeć. Masz przejść tresurę. Niestety zostały tylko dwa tygodnie, czyli mniej czasu niż zwykle. I biorąc pod uwagę twoje… nieprzyjemne usposobienie… – Przesunąłem wzrokiem po jej ciele. – Komuś innemu zajęłoby to dwa razy dłużej. – Spojrzałem w zielone oczy Gii i mrugnąłem do niej. – Jestem jednak profesjonalistą. Dokonam tego.

– Tresurę?

– Nauczę cię, jak się zachowywać. Przynajmniej na aukcji. Po niej nie będziesz już moim problemem.

– Jakiej aukcji?

– Niewolników. Odbędzie się dokładnie za dwa tygodnie. Pojawisz się na niej jako gość honorowy. Cóż, przynajmniej jako jeden z nich. Umyjmy cię, żebym mógł zobaczyć, z czym przyszło mi pracować.

Uwolniłem jej dłonie z haka. Odetchnęła z ulgą, gdy znów stanęła płasko na podłodze. Zacisnąłem dłoń na ramieniu Gii. Drugą położyłem na jej potylicy i przyciągnąłem ją do siebie. Oparła skrępowane ręce o moją klatkę piersiową, zachowując możliwie jak największy dystans.

– Chcesz się pozbyć tych więzów?

Wpatrywała się w moje ukryte za siateczką oczy, bezskutecznie próbując wyczytać z nich jakieś emocje, po czym skinęła głową. Sięgnąłem do kieszeni i wyciągnąłem dwie tabletki.

– Otwórz usta – nakazałem.

Wlepiła w nie spojrzenie.

– Co to? – spytała.

Wzruszyłem ramionami.

– Pomogą ci się zrelaksować.

– Nie. Nie chcę ich. – Pokręciła głową.

– Nie przypominam sobie, żebym cię pytał, czy masz na nie ochotę.

Powoli podniosła wzrok. Uśmiechnęła się, a potem otworzyła usta.

– Aaa.

Niezły z niej numer. Najwyraźniej należało zastosować wobec niej inną taktykę. Podawać środki uspokajające w inny sposób.

Wiedziałem, że gdy to zrobię, będzie mnie błagać, żebym wrócił do robienia tego doustnie. Teraz jednak przysunąłem dłoń do jej warg. Nim tabletki wpadły do gardła Gii, otworzyła szeroko usta i ugryzła mnie mocno w palce.

– Kurwa.

Oderwałem ją od siebie, ale zdążyła upuścić mi krwi. Automatycznie podniosłem rękę, żeby ją spoliczkować, lecz ona odsunęła się ode mnie i skuliła ze strachu. W chwili kiedy się wahałem, przywarła plecami do ściany, spoglądając na mnie ogromnymi oczami i uniesionymi rękoma zasłaniając twarz.

Opuściłem dłoń i zamiast tego złapałem dziewczynę za ramię, po czym popchnąłem ją na podłogę.

– Leżeć! – rozkazałem.

Krew rozmazała się na skórze Gii. Jęknęła, gdy uderzyła kolanami o twardą, drewnianą podłogę.

– Podnieś je.

Wymamrotała coś bezsensownego. Kucnąłem obok niej i chwyciłem garść włosów, ciągnąc głowę dziewczyny do góry. Zmusiłem ją, by na mnie spojrzała.

– Podnieś. Je.

Przeniosła przerażone spojrzenie na dwie pigułki leżące na podłodze, a potem z powrotem na mnie. Nie przerywając kontaktu wzrokowego, pomacała podłogę w poszukiwaniu tabletek i wzięła je w dłoń.

– Wyciągnij je w moją stronę.

Zrobiła to, choć drżała na całym ciele. Wciąż nie przerywała kontaktu wzrokowego.

– Połkniesz sama czy wolisz, żebym wepchnął ci je w dupę?

Brzmiałem spokojnie, jakbym całkowicie nad sobą panował. Nie miała pojęcia, że właśnie w takich chwilach czułem największą wściekłość.

Przypatrywała mi się, chyba niezdolna, żeby się odezwać.

– A więc dupa. – Wstałem, pociągając Gię za sobą. Po chwili wrzuciła tabletki od ust. Ścisnęła moje przedramię, próbując sprawić, abym przestał ciągnąć ją za włosy. – Otwórz usta.

Posłuchała, a ja zajrzałem do środka, by upewnić się, że przełknęła. Zrobiła to.

Puściłem ją. Zachwiała się i zrobiła kilka niepewnych kroków w tył.

– Jestem ci winny jedną – dodałem, mając na myśli karę. Patrząc na jej twarz, wywnioskowałem, że nie wiedziała, o czym mówiłem. Ruszyłem do wyjścia.

– Czekaj.

Przekręciłem klucz w zamku i otworzyłem drzwi. Zamierzałem opatrzyć dłoń, podczas gdy tabletki zaczną działać. Gia ruszyła w moją stronę, ale zaraz się zatrzymała.

– Idź się położyć – nakazałem.

Niedługo straci przytomność. Dawka była pewnie zbyt duża jak na jej drobne ciało. Zgadywałem, że ważyła może z pięćdziesiąt dwa kilogramy.

– Proszę, wypuść mnie – zdołała jeszcze wykrztusić. Wziąłem ją za ramię i zaprowadziłem do łóżka, po czym uniosłem i położyłem na starym materacu.

Przyciągnęła kolana do piersi. Mój wzrok znów powędrował do strupa na jej biodrze. Spoglądając na niego, czułem niepokój. Miałem przeczucie, że nie spodoba mi się to, co zobaczę, kiedy odpadnie.

Nasze spojrzenia się spotkały. Najwidoczniej szukała w moich ledwie widocznych zza siateczki oczach czegoś, co mogłoby dać jej nadzieję. Na próżno.

Sięgnęła po koc, przyciągając go do siebie. Dotknęła mnie koniuszkami palców, gdy złapałem koc i odsunąłem go na bok.

Ciepło to przywilej, na który trzeba najpierw zapracować. Dziewczyna na to nie zasłużyła.

– Proszę. Zimno mi – szepnęła i zadrżała.

Rzuciłem jej miażdżące spojrzenie i pokręciłem głową.

– Nie walcz ze mną, Gia – mruknąłem. – Nie wygrasz.

Na zmianę zapadałam w sen, to znów się budziłam. Zdarzały się chwile, w których umysł całkowicie przytomniał, i wydawało mi się, że moja nieobecność trwała tylko przez chwilę. Zupełnie jakbym przerwała na moment rozmowę, a potem do niej wróciła. Jak gdybym wcale właśnie się nie zdrzemnęła. Jak długo to trwało?

Przypomniała mi się ostatnia noc z Victorem. Przysięgłam sobie, że nie będę ofiarą. Nie stanę się łatwą zdobyczą. To wspomnienie wywołało we mnie dreszcze.

Nie miałem złudzeń co do ciemności w mojej duszy. Była jak czarna otchłań. Dziura tak głęboka i mroczna, że bez trudu mogła mnie pochłonąć. I prędzej czy później właśnie to zrobi.

Opuściwszy pokój Gii, zamknąłem drzwi i położyłem maskę na kuchennym stole. Otworzyłem lodówkę i wyjąłem piwo. Czułem się strasznie spragniony. Wypiłem połowę butelki w drodze do sypialni. Po wychłostaniu tyłka Gii musiałem wlać w siebie alkohol. I wziąć porządną kąpiel. Uczenie jej to ciężka praca. Prawdziwy trening.

I wywoływało u mnie wzwód.

„Chory skurwiel”, pomyślałem.

W pokoju zrzuciłem z siebie ubrania, opróżniłem butelkę i odkręciłem prysznic. Wszedłem pod lodowaty strumień, zanim woda zdążyła się ogrzać. Nie ulżyło to jednak twardej jak skała erekcji.

Słyszałem, jak Salvatore mówił kiedyś o mnie. Rozmawiał z Markiem, swoim ochroniarzem czy raczej żołnierzem. Uznałem, że nie mnie to oceniać, ale nigdy nie zapomniałem słowa, którego wtedy użył. Tego jednego, jedynego słowa.

„Potwór”.

Rzecz w tym, że od początku miał rację. Złoty chłopiec trafił w samo pieprzone sedno.

Byłem nim. Bestią. Największym koszmarem.

Brat uważał, że to, co zrobił Lucii, stawiało go na równi ze mną. Parsknąłem, rozważając to przez chwilę. W przeciwieństwie do mnie można nazwać go pieprzonym rycerzem na białym koniu. Zrobił wiele złych rzeczy. Nie mógł się sprzeciwić. W końcu to pieprzona mafia, a on został jej królem. A przynajmniej mógłby nim być, gdyby nie przekazał wszystkiego naszemu wujowi. W dalszym ciągu mogłem nazywać tak Romana. Łączyły nas więzy krwi. To powinno podnieść mnie na duchu, ale w rzeczywistości tylko pogarszało nastrój.

Pierdolić ich. Pierdolić tych skurwysynów Benedettich. I lojalność Romana wobec nich. Nienawidziłem go za zaufanie, które sobie wypracował, i za zostanie władcą. No cóż, pierdolić i jego.

Nigdy nie mogłem nazwać się jednym z nich. Z wyglądu nie przypominałem ani braci, ani mężczyzny, którego uważałem za ojca przez dwadzieścia osiem lat życia. Ślepy i głupi. Cholera, nie przypominałem nawet własnej matki, no, może z wyjątkiem oczu. Przynajmniej ich kolor odziedziczyłem po niej, ale już spojrzenie po ojcu – Jake’u „Wężu” Sapientim. Byłem Dominikiem Sapientim i wyglądałem jak swój przegrany stary. Jakim cudem matka się w nim zakochała? Biorąc pod uwagę jedynie wygląd, potrafiłem to zrozumieć, ale wnętrze? Czarne jak dusza szatana.

Zasłużył sobie na przezwisko Wąż. Prześlizgiwał się z jednej służby do drugiej. Gdziekolwiek pojawiały się korzyści, należało spodziewać się i jego. Nie miał żadnych przyjaciół, ale za to zbyt wielu wrogów, aby ich zliczyć. Zabójca. Bezwzględny i znienawidzony. Wykonywał zadania, których nikt inny nie chciał się podjąć. Dopuszczał się zbrodni, które nawet u mnie wywoływały obrzydzenie.

Usłyszałem od Romana, że Franco chciał go zamordować, gdy dowiedział się o mnie i o romansie żony. Matka błagała go jednak, żeby tego nie robił, bo zakochała się w Jake’u. Za to Franco kochał ją zbyt mocno, żeby skrzywdzić mężczyznę, którego darzyła uczuciami.

Czyż nie był z niego pieprzony romantyk? Prawdziwy, kurwa, Romeo.

Pomyślałem o Gii.

Jej twarzy.

Oczach.

Strachu.

Złapałem się za kutasa i zacząłem poruszać dłonią w górę i w dół, drugą opierając o ścianę, podczas gdy woda tryskała mi na głowę i ramiona. Waliłem konia, mając przed oczami obraz Gii leżącej na łóżku. Słyszałem dźwięk głośnych wydechów, stęknięć i krzyków. Widziałem próby uniknięcia pasa. Pchnąłem mocniej w dłoń, wspominając goły tyłek podskakujący wraz z każdym smagnięciem, i pręgi nabierające koloru głębokiej czerwieni. Wyobraziłem sobie ciepło tych pośladków, jak rozchylam je szeroko i wsuwam się w cipkę Gii. Zastanawiałem się, czy byłaby mokra. Gotowa, by torturować ją rozkoszą.

Ta myśl sprawiła, że kutas zapulsował. Niektóre dziewczyny to podniecało. Może nie takie chłostanie, jakie zaserwowałem Gii tym razem, ale rzeczywiście zdarzało się, że znajdowały coś rozpalającego w uderzeniach pasa. Robiły się mokre. Choć ich nie gwałciłem, to po wymierzeniu kary doprowadzałem je do orgazmu. Demonstracja siły, nic więcej. Posiadałem je – stawałem się właścicielem ich bólu i przyjemności.

Wyobraziłem sobie, jak ta konkretna dziewczyna dochodzi. Jak klęczę za nią i rozchylam jej pośladki, pożerając jednocześnie cipkę, podczas gdy ona błaga, żebym przestał. Kurwa. Odrzuciłem głowę do tyłu, a woda zalała oczy i nos, kiedy się spuściłem.

Błagałaby. Doprowadziłbym do tego. Zraniłbym ją, a potem zmusił ciało do poddania się, podczas gdy ona próbowałaby temu zapobiec. Starałaby się nie ulec mężczyźnie, którego znienawidziła. Obserwowałbym, jak jej własne ciało powoli ją zdradza. Igrałbym z nią. I nie przestałbym. O to właśnie chodziło – o tresurę. Dziewczyna musiała pojąć tę lekcję, a nie znałem lepszego nauczyciela niż ból. I rozkosz. Wpajały, kto był panem, a kto niewolnikiem.

Pochyliłem się. Serce waliło mi w piersi, kutas wciąż pulsował w dłoni. Otworzyłem oczy.

Zamiast pod prysznicem powinienem spuścić się na nią.

Degradacja też stanowiła doskonałą formę nauki.

Miałem jeszcze czas. Nie za wiele, bo zostały dwa tygodnie do aukcji. Tyle musiało mi wystarczyć.

Umyłem włosy i wyszorowałem ciało. Ostatnio często tak robiłem – pocierałem skórę tak długo, aż pojawiał się ból. Przez ostatnie siedem lat wyglądało to tak, jakbym próbował zedrzeć ją z siebie i tym samym pozbyć się niewidzialnego brudu. Nienawidziłem sukinsyna, którym byłem. Praktycznie od zawsze czułem do siebie odrazę, ale teraz miałem powód. Wiedziałem, skąd się wywodziłem. Łajdak i potwór.

Wyszedłem spod prysznica i złapałem ręcznik. Szorstki kawałek materiału zostawiał na skórze czerwone ślady, gdy tarłem nim ciało, kierując się do sypialni.

Czy kiedykolwiek myślałem, że właśnie tak będzie wyglądać przyszłość? Chciałem stać się najemnikiem do wynajęcia, który podejmował się najlepiej płatnych zleceń bez względu na koszty, które ponosiły jego ofiary? Nie, przynajmniej nie świadomie. Przez ostatnie parę lat zrobiłem jednak wszystko, żeby dorównać biologicznemu ojcu. Pozbawiony kręgosłupa moralnego udawałem się tam, gdzie poczułem forsę.

Nie lubiłem trenować kobiet i przygotowywać ich na coś takiego, ale dobrze mi to wychodziło. Mogłem się założyć, że na świecie nie znalazłbym innej roboty, która pozwoliłaby mi poczuć się gorszym śmieciem. Przyjmowałem dziewczyny i świadomie dostarczałem je w ręce potworów takich jak ja. Może nawet gorszych.

Byłem naprawdę popierdolonym skurwysynem.

Zacząłem podejmować się takich zleceń dwa miesiące po tamtej pamiętnej nocy, kiedy poznałem prawdę. Wtedy w domu Salvatore mój świat się zawalił i porzucił mnie, gdy stanąłem nad umierającym przyrodnim bratem z dymiącym pistoletem w dłoni.

„Nie umarł”, pomyślałem, ale to nie miało znaczenia.

Poczułem nienawiść Franco. Jego wstręt. Zawsze go do mnie żywił?

Usiadłem na brzegu łóżka i schowałem twarz w dłoniach.

Czy byłem zbyt głupi, żeby to zobaczyć? Oślepiła mnie zarozumiałość? Matka traktowała mnie zawsze jak swojego ulubieńca. Jej małego księcia. Teraz wiedziałem, czemu sobie na to zasłużyłem. Kochała mojego ojca bardziej niż Franca Benedettiego. Stanowiłem żyjący, oddychający owoc tej miłości.

Pokręciłem głową. Co by pomyślała, gdyby mnie teraz zobaczyła?

Ścisnęło mnie w gardle i zerwałem się z miejsca. Pragnąłem wymazać ten obraz z głowy. Musiałem, kurwa, zapomnieć. Mogłem się nad tym bezustannie zastanawiać, ale nie zrobiłoby to żadnej różnicy. Świat nie zmieniłby się nagle. Głowienie się nad tym było jedynie stratą czasu.

Podszedłem do komody i wysunąłem górną szufladę, z której wyciągnąłem świeżą bieliznę, dżinsy i koszulkę z długim rękawem. Wszystko czarne. Ostatnio tylko taki kolor do mnie pasował. Spod sterty ubrań wygrzebałem zdjęcie. Wyciągnąłem je i dotknąłem słodkiej buzi. Maleńkiej, uśmiechniętej twarzy Effie. Moja dziewczynka. Miała już jedenaście lat i bardzo za nią tęskniłem. Pojawiałem się i znikałem z jej życia przez pierwsze trzy i pół roku, ale gdy obie z Isabellą przeprowadziły się z powrotem do New Jersey, widywałem się z nią prawie codziennie. Chyba dlatego teraz tak mi jej brakowało, choć kontakt urwał się wiele lat temu.

Dla niej byłem jednak Dominikiem, a nie ojcem.

Pokręciłem głową. „Lepiej jej bez ciebie, dupku”.

Isabella z jakiegoś nieznanego powodu cały czas przesyłała mi zdjęcia. Wydrukowałem te, które szczególnie mi się podobały. Sytuacja stała się co najmniej dziwna. Nie sądziłem, że będzie chciała utrzymywać kontakt. Czyżby mi współczuła?

Nie. Ta suka nie miała sumienia. A raczej nie podejrzewałem ją o to do czasu strzelaniny z udziałem Luke’a.

Tylko ona wiedziała, jak się ze mną skontaktować, ale nikomu tego nie zdradziła. Potwierdzało to, że nie należało doszukiwać się w zachowaniu Isabelli choćby cienia moralności. Patrzyła, jak jej siostra i przyrodni brat bezskutecznie mnie szukają, i nigdy nie pisnęła pieprzonym słowem.

Nikt jednak nie zdawał sobie sprawy z istnienia domu w lesie. Nawet ona.

Nie potrafiłaby tego wybaczyć.

Schowałem zdjęcie z powrotem do szuflady i się ubrałem. Tego właśnie potrzebowałem – wspominania wszystkich zwy- rodnialców, z którymi spotkałem się w całym życiu. Przypomnienia, że żadnego z nas nie można posądzać o wspaniałomyślność. No, może z wyjątkiem Salvatore. Ale pieprzyć go. Wystarczająco zaprzątałem sobie nim głowę.

Poszedłem po kolejne piwo i otworzywszy je, pociągnąłem duży łyk. Spojrzałem na zapasy jedzenia. Zostały uzupełnione przed moim przybyciem – to jedna z części naszej umowy. Miałem kilkanaście kontaktów, ale tylko jeden mężczyzna wiedział, gdzie jest ten domek. Znałem go jako Leo. To on załatwiał mi zlecenia. Żaden z klientów nie wiedział, że tak naprawdę zatrudnia Dominica Benedettiego czy raczej Sapientiego. Przygotowywał domek i dostarczał dziewczyny. Nigdy ich nie porywałem. Byłem jedynie trenerem. Spędzałem z nimi około sześciu tygodni, a potem zabierałem je na aukcję i dostarczałem już całkowicie uległe.

Jak mówiłem, nie miałem żadnych złudzeń co do tego, kim się stałem.

Wyjąłem z lodówki jajka oraz bekon i włączyłem palnik. Mimowolnie powędrowałem myślami do dziewczyny. Z pokoju nie dobiegał żaden dźwięk. Zmęczona krzykami, pewnie odsypiała ból i resztę środków uspokajających.

Różniła się od poprzednich kobiet. Stawiała mi się. Wszystkie robiły to do pewnego stopnia. Błagały również o życie. Ona postąpiła odwrotnie. Kazała mi po prostu to zrobić, skoro i tak planowałem ją zabić. Zastanawiałem się, skąd się wzięła. Kto ją miał i naznaczył. I czy jej nowy właściciel zamierzał pozbyć się piętna. Może wypali swój własny znak na tym, który obecnie zdobił biodro Gii. Zwykle woleli je nieskalane.

Jedna rzecz nie dawała mi spokoju i wciąż dręczyła. Gdy Gia ugryzła mnie w dłoń, chciałem ją spoliczkować, ale się powstrzymałem. Nie postąpiłem tak wcześniej z żadną inną dziewczyną. W jej oczach dostrzegłem coś, co mi to uniemożliwiło. Nie strach. Nie potrafiłem tego opisać, ale poczułem, że skądś to znałem.

Ułożyłem paski bekonu na patelni i wbiłem obok nich dwa jajka – skwierczenie i zapach sprawiły, że zaburczało mi w brzuchu. Nasunęło mi się pytanie: kogo właściwie miałem wyszkolić? Nie chodziło tylko o wygląd Gii, ale też spojrzenie. Nie przypominała moich wcześniejszych zleceń. Nie została zabrana z ulicy. Mogłem się założyć, że była o parę lat starsza od reszty. Przedział wiekowy dziewczyn, które tresowałem, zamykał się między osiemnastym a dwudziestym pierwszym rokiem życia. Młodszych nie brałem. Powiedziałbym, że ta skończyła już dwadzieścia cztery, może nawet dwadzieścia pięć lat. Kupcy zwykle lubili świeże, młode niewolnice.

Chore pojeby.

„Bardziej od ciebie?”

Zrobiłem jajecznicę i powiedziałem wewnętrznemu głosowi, żeby się odpierdolił. Wyłożyłem jedzenie na talerz i postawiłem na stole, a następnie wyciągnąłem laptop z torby przy drzwiach i uruchomiłem go. W zawrotnym tempie zmiotłem wszystko z talerza, sprawdzając jednocześnie depozyt na koncie – dziesięć tysięcy dolarów z góry, a reszta przy sprzedaży.

Ostateczną cenę determinowała suma, za którą niewolnica zostawała sprzedana. Całkiem dobre pieniądze. Najwyraźniej handel żywym towarem przynosił grubą forsę. Aukcje zawsze były interesujące. Lubiłem patrzeć na dziewczyny. Kto by się oparł? Jeszcze bardziej lubiłem jednak obserwować kupców. W większości mężczyźni, kilka par i samotnych kobiet, którzy pojawiali się praktycznie na każdej aukcji. Zastanawiałem się, czy powiększali swoje stadko uprowadzonych czy musieli zastąpić zagubione lub uszkodzone towary.

Te niewielkie okruchy sumienia, które nie dawały mi spokoju, wepchnąłem z powrotem do pudełka, a wieczko mocno domknąłem. Pomyślałem o dziewczynie – zleceniu – i sposobie, by maksymalnie zwiększyć zysk. Jej uroda rzucała się w oczy i nawet jeśli była trochę starsza od reszty, miała coś, czego innym brakowało. Arogancję. Nie mogłem się doczekać złamania tej zadziornej kobiety. Musiałem jakoś zachować tę cechę podczas tresury. Zmusić Gię do klęknięcia. I sprawić, żeby zrobiła to ze szczyptą oburzenia.

Gdy skończyłem posiłek, sprzątnąłem ze stołu. Złapałem batonik i butelkę wody, a następnie ruszyłem do pokoju przyszłej uległej. Zimno panujące w środku przyprawiło mnie o dreszcze. Dziewczyna spała na łóżku zwinięta w kłębek. Położyłem wodę i batonik na małym stoliczku nocnym i wycofałem się z pomieszczenia. Postanowiłem jutro dać jej szansę. Może zasłuży na koc.

Zjadłam batonik i wypiłam wodę. Nie potrafiłam sobie przypomnieć, kiedy ostatnio jadłam coś porządnego. Gorący posiłek. Śniłam o bekonie. Wydawało mi się nawet, że czułam jego zapach. Po przebudzeniu byłam rozczarowana. Zupełnie jak podróżny na pustyni, który widzi oazę obiecującą wodę, ale ta okazuje się fatamorganą. Chyba rzeczywiście powoli traciłam zmysły.

Ani jeden promyk słońca nie przedostawał się między deskami zasłaniającymi okno. Miałam wrażenie, że zrobiło się już późno, ale nie potrafiłam określić pory. Równie dobrze świat mógł budzić się do życia. Czułam się zdezorientowana. Lecz ciemność miała też swoje plusy. Spanie na gołym materacu i świadomość, że inne dziewczyny korzystały z niego przede mną… Cóż, wolałam nie wiedzieć, jak wyglądał i czym został pobrudzony.

Stałam przez chwilę przy oknie, zastanawiając się, czy zacząć krzyczeć. To pierwsze, co przyszło mi do głowy, choć zdawałam sobie sprawę, że próby i tak pewnie na nic się zdadzą. Jeśli ktokolwiek mógłby mnie tu usłyszeć, na pewno ten łajdak zatkałby mi usta jakąś szmatą. Nie robił tego po raz pierwszy – byłam o tym przekonana. Mimo to spróbowałam. Wrzasnęłam, uderzając pięścią w ramę okna. Ostatnia nadzieja na ratunek.

– Halo! Czy ktoś mnie słyszy?! Czy ktoś tu jest?!

Żadnej odpowiedzi. Nic prócz przytłaczającej ciszy. Wróciłam do łóżka i usiadłam na nim, pocierając ramiona, żeby się rozgrzać.

Chciałabym wiedzieć, na jaki los zostałam skazana. Mój oprawca… Jak miał na imię? Postanowiłam, że będę nazywała go Śmierć. Wyglądał jak mroczny anioł. A ta maska… Chyba jednak bardziej przerażała mnie jego piękna i bezlitosna twarz.

Musiałam zdobyć więcej informacji. Dowiedzieć się, gdzie i jak daleko od cywilizacji mnie przetrzymywał. Wyjrzenie przez okno nie wchodziło w grę, ale stojąc przy nim, nie słyszałam żadnego hałasu. Obstawiałam, że nie zajmowałby się takimi rzeczami w mieście. Pokój śmierdział stęchlizną i starością, jakby nie korzystano z niego od dłuższego czasu. Materac i poduszka… Nie chciałam nawet myśleć o tym, czym przesiąkły w ciągu ostatnich miesięcy. Gdy jednak podchodziłam do okna, prócz mroźnego powiewu czułam też zapach sosny. Znajdowaliśmy się w lesie. Pytanie tylko, gdzie i jak długo zajęłoby mi dotarcie do jakiegokolwiek życzliwego człowieka.

Śmierć.

Wychłostał mnie z taką łatwością. Nawet nie przytrzymywał mojego ciała, choć z konieczności kilka razy poprawił pozycję. Musiałam wymyślić, jak następnym razem uniknąć połknięcia tabletek. Nie mogłam znów zostać pozbawiona kontroli. Zamierzałam uciec, gdy tylko dostanę jakąkolwiek szansę, ale najpierw potrzebowałam planu.

Zakładałam, że nadarzyła się okazja i z niej skorzystałam. Ale może na zewnątrz znajdowało się więcej jego ludzi? Co, jeśli udałoby mi się minąć Śmierć i wydostać z tego pokoju, lecz potem spotkałabym na drodze drugiego mężczyznę? I trzeciego? Victor zatrudniał ich wielu.