Salvatore ebook

Podpisałem leżący przede mną kontrakt. Docisnąłem długopis tak mocno, że zostawił wgłębienie w papierze. Odłożyłem go i podsunąłem kartki dziewczynie, która siedziała po przeciwnej stronie stołu.

Lucia.

Ledwie mogłem na nią spojrzeć, gdy uniosła na mnie swoje ogromne, niewinne i przestraszone oczy. Przyglądała się oficjalnym dokumentom, które miały nas związać na zawsze. Uczynić ją moją. Nie byłem pewny, czy rzeczywiście je czytała. Może po prostu wpatrywała się w nie, próbując zrozumieć, co się właśnie wydarzyło. Jaki wydano dla niej wyrok. Dla nas obojga.

Zwróciła zaczerwienione oczy na swojego ojca. Widziałem w nich pytanie, prośbę i niedowierzanie. DeMarco nie podnosił jednak wzroku. Jego głowa pozostawała zwieszona w geście porażki. Nie potrafił stawić czoła jej niememu wołaniu o pomoc. Nie po tym, czego stał się przymusowym świadkiem.

Rozumiałem to i nienawidziłem własnego ojca. To on nas wszystkich do tego zmusił.

Lucia oddychała nierówno. Każdy to słyszał czy tylko ja? Na jej szyi dostrzegłem szybko pulsującą żyłkę. Kiedy podniosła długopis, dłoń jej zadrżała, a wtedy ponownie zwróciła oczy w moją stronę. Ostatnie błaganie? Widziałem, jak walczyła ze łzami. Nie mogłem zinterpretować uczuć, które mną zawładnęły, gdy to zobaczyłem. Nie miałem już pojęcia, co czułem.

– Podpisz.

Rozkaz mojego ojca spowodował, że odwróciła się do niego. Ich spojrzenia zderzyły się ze sobą.

– Nie mamy całego dnia – dodał.

Nazwanie go despotą było sporym niedomówieniem – sprawiał, że dorośli faceci drżeli na jego widok. Lecz ona nie odwróciła oczu.

– Podpisz, Lucio – powiedział cicho jej ojciec.

Dziewczyna zawiesiła wzrok na dokumentach. Przycisnęła długopis do papieru i podpisała się na wykropkowanej linii – Lucia Annalisa DeMarco. Prawnik naszej rodziny przystawił pieczęć, pośpiesznie zebrał papiery i wyszedł.

Zatem wszystko przebiegło oficjalnie. Postanowione.

Mój ojciec wstał, rzucił mi typowe dla niego, niezadowolone spojrzenie i opuścił pomieszczenie. Podążyła za nim dwójka jego ludzi.

– Potrzebujesz chwili? – spytałem dziewczynę. Może pragnęła pożegnać się z ojcem?

– Nie.

Nie chciała spojrzeć ani na niego, ani na mnie. Odsunęła krzesło i wstała, zaciskając pięści. Pognieciona biała spódnica przykryła jej uda.

– Jestem gotowa.

Przywołałem jednego z ochroniarzy. Poszła przodem, on zaś ruszył tuż za nią, jakby prowadził ją na egzekucję. Zerknąłem na ojca Lucii, a potem na stół ze skórzanymi pasami, które teraz wisiały rozpięte. Ich ofiarę puszczono wolno. Obraz tego, co się na nim wydarzyło parę chwil wcześniej, wzbudził we mnie wstyd. Jednak mogło ją spotkać coś o wiele gorszego i doskonale wiedziałem, że mój ojciec tylko by temu przyklasnął. Jego okrucieństwo nie znało granic.

Nawet nie podziękowała, że oszczędziłem jej jeszcze większego upokorzenia. Dlaczego więc wciąż czułem się jak potwór? Jak bestia? Jak żałosna, pozbawiona kręgosłupa marionetka? Posiadałem Lucię, ale ta myśl wywoływała we mnie jedynie mdłości. Dziewczyna stanowiła trofeum. Żywy, oddychający dowód triumfu nad rodziną DeMarco.

Wyszedłem z pokoju i zjechałem windą do lobby. Po drodze starłem z twarzy wszelkie emocje. Akurat to wychodziło mi doskonale.

Na zewnątrz uderzyła we mnie duchota i harmider manhattańskiej ulicy. Usadowiłem się na tylnym siedzeniu samochodu. Kierowca wiedział, gdzie jechać i dwadzieścia minut później przekroczyłem próg burdelu. Skierowałem się do pokoju na tyłach, wciąż mając przed oczami obraz Lucii leżącej na tamtym zimnym blacie. Związanej, szarpiącej się, z rozpaczą odwracającej twarz, jakby to mogło uratować ją od bezlitosnych rąk ginekologa. Gdy oznajmił, że jest nietknięta, widok jej zawstydzenia wyrył mi się w pamięci.

Mimo że stałem tuż przy niej, starałem się nie patrzeć. Chyba mnie to rozgrzeszało… Miało jakieś znaczenie…

Tylko dlaczego, do cholery, miałem wzwód?

Lucia cicho płakała. Widziałem, jak łzy spływają po zaczerwienionych policzkach i zmusiłem się, żeby duchem znaleźć się gdzie indziej. Przestałem słyszeć dźwięki, poniżające słowa ojca oraz jej cichy oddech, gdy rozpaczliwie próbowała zachować milczenie. Przez cały ten czas stałem jednak obok. Byłem tchórzem. Potworem.

Gdy wreszcie odważyłem się zerknąć w te płonące bursztynowe oczy, zobaczyłem w nich błaganie o pomoc. Desperacja zmusiła ją, aby żebrała u mnie o ratunek. A ja się od niej odwróciłem.

Ojciec Lucii pobladł, gdy uświadomił sobie cenę, jaką musiała teraz zapłacić. Wymienił jej życie za swoje. I za życie wszystkich z rodu DeMarco. Pierdolony, samolubny skurwiel nie zasługiwał na to, żeby chodzić po tym świecie. Powinien raczej zginąć niż dopuścić do takiej sytuacji.

Wziąłem głęboki oddech, który jednak nie zdjął ciężaru z mojej piersi. Nalałem sobie drinka, wypiłem i stwierdziłem, że jeden to zdecydowanie za mało. Whisky była lekarstwem. Rozmazywała scenę odgrywającą się w mojej głowie, lecz nie udało jej się zatrzeć wspomnienia przerażonych, zdesperowanych oczu Lucii.

Cisnąłem szklanką o ścianę. Rozbiła się z brzękiem. Jedna z kurew podeszła, uklękła między moimi nogami i wyjęła mi kutasa ze spodni. Poruszyła ustami, mówiąc coś, czego nie dosłyszałem. Moje myśli były teraz pogrążone w chaosie. Nie pomogło, nawet gdy wzięła sztywnego fiuta do ust.

Złapałem dziwkę za włosy i zamknąłem oczy, pozwalając jej wziąć mnie głęboko do gardła. Nie chciałem delikatności. Nie teraz. Potrzebowałem czegoś więcej. Wstałem i potrząsnąłem głową, żeby pozbyć się obrazu dziewczyny na tamtym stole. Rżnąłem kurwę w usta, aż zaczęła się dławić, a łzy popłynęły jej po policzkach. Gdy wreszcie spuściłem się prosto do gardła, zdałem sobie sprawę, że rozładowanie napięcia seksualnego nic nie dało. Nie istniało na tym świecie wystarczająco dużo seksu i alkoholu, by wyrwać z mojej pamięci obraz Lucii. Może mi się należało? Może zasłużyłem na poczucie winy? Może powinienem zachować się jak mężczyzna i przyjąć na klatę wyrzuty sumienia? W końcu sam pozwoliłem, żeby do tego doszło. Nie zrobiłem nic, żeby to powstrzymać.

Teraz ona należała do mnie, a ja do niej.

Dzisiaj zyskała własnego potwora.

Pięć lat później Kalabria, Włochy

Ostatni raz szłam w stronę tego ołtarza w dniu bierzmowania. Miałam wtedy prześliczną, białą sukienkę, a matka wplotła mi między palce różaniec. Nie modliłam się jednak. Zamiast tego skupiłam się na tym, jak ładnie wyglądałam. Moja sukienka była najładniejsza ze wszystkich. Czułam się najpiękniejsza.

Dzisiaj miałam na sobie czerń i już nie dbałam o to, kto najlepiej wyglądał. Szłam za trumną ojca.

Czarna koronka zakrywała mi twarz, dzięki czemu mogłam się przyjrzeć ludziom zgromadzonym na pogrzebie. Sama pozostawałam w ukryciu przed ich wścibskimi spojrzeniami. Ławki stały puste, aż dotarliśmy do przednich rzędów, gdzie dziesięć było zajętych. Z prawej piętnastu członków mojej rodziny, a dwa razy tyle z lewej. Czy najemnicy też liczyli się jako żałobnicy? Bo to właśnie ich przyprowadzili Benedetti.

Zignorowałam ławki po lewej stronie i przesunęłam wzrokiem po każdej twarzy, z którą łączyły mnie więzy krwi. Ojciec nie miał zbyt wielu przyjaciół. Wśród zgromadzonych znajdowała się dwójka jego braci oraz siostra. Pozostali należeli do ich rodzin. W ławkach siedziały głównie kobiety, a kuzyni nieśli trumnę.

Kiedy procesja podchodziła do ołtarza, przygotowałam się na moment, gdy miałam ujrzeć jego, mężczyznę, który pięć lat temu w zimnym, sterylnym pokoju podpisał umowę, czyniąc mnie swoją własnością. Niby była to przysięga małżeńska, ale nie zawierała słów takich jak „pielęgnować” czy „miłość”. Zastąpiły je „wziąć” i „posiadać”.

Nasz kontrakt był innego rodzaju. Moje życie za darowanie życia rodzinie. Zostałam złożona w ofierze, w ramach spłaty długu. Miałam pokazać członkom rodziny DeMarco, w których tliła się jeszcze wola walki, że Benedetti posiadają ich księżniczkę.

Nienawidzę każdego, kto pochodzi z rodu Benedetti.

Pochód się zatrzymał. Moja siostra Isabella stanęła wystarczająco blisko, żebym poczuła jej obecność. Przynajmniej nie płakała. Wiedziała, że nie może okazywać słabości.

Gdy po raz pierwszy ujrzałam swoją siostrzenicę Effie, zakłuło mnie w sercu, bo dotarło do mnie, że odebrano mi coś bardzo ważnego – kontakt z najbliższymi.

Sześciu kuzynów niosących trumnę postawiło ją na specjalnie przygotowanym stole. Wieko pozostało zamknięte. Nie było zbyt wiele do oglądania, bo ojciec włożył sobie lufę w usta i odstrzelił pół twarzy.

Kuzyni spojrzeli na mnie. Wyjątek stanowił Luke – adoptowany syn mojego wujka. Skierował wzrok tam, gdzie stała Isabella. Jego jasnoniebieskie oczy, tak łagodne w dzieciństwie, teraz wydawały się bezwzględne. Żałowałam, że nie mogłam się odwrócić i zobaczyć miny siostry. Po chwili popatrzył na mnie. Zupełnie nie przypominał chłopca, z którym dorastałam. Zmienił się w ciągu ostatnich pięciu lat. Jak zresztą my wszyscy. Choć woalka skrywała moją twarz, nasze oczy się spotkały. Szybko skinął głową w geście uznania. Czyżby dostrzegł kipiącą we mnie wściekłość? Ciekawe, czy ktoś zauważył jego minę. Mogli go za to zabić. Benedetti nie brali jeńców. Może z wyjątkiem mnie. Byłam jednak kobietą. Nie stanowiłam żadnego zagrożenia. Wkrótce się przekonają, że pozory bywają mylące.

Usłyszałam ciche chrząknięcie. Zerknęłam w bok. Doskonale pamiętałam tego mężczyznę. Wyprostowałam plecy, przygotowując na to, co miało nadejść. Zmusiłam serce, żeby przestało walić w piersi jak szalone, i odwróciłam się w jego stronę.

Salvatore Benedetti.

Przełknęłam ślinę i powędrowałam spojrzeniem w górę, poczynając od czarnego jedwabnego krawata. Choć spotkaliśmy się wcześniej tylko jeden raz, głęboko wyrył się w moich wspomnieniach. Garnitur zdawał się mocniej opinać jego mięśnie, klatka piersiowa wydała mi się szersza, a ramiona potężniejsze. Zmusiłam się, żeby podnieść głowę. Zatrzymałam wzrok na opalonej szyi i wyrównałam oddech.

Nie mogłam okazać słabości ani strachu. Tamtego dnia, gdy siłą położyli mnie na stole – wspomnienie chłodnego blatu na nagich udach wciąż wywoływało we mnie dreszcze – nie odezwał się ani słowem. Przyglądał się mojej beznadziejnej walce. Obserwował, jak do bólu zagryzałam wargi, gdy mnie hańbili.

Pamiętałam jednak coś, co dało mi odwagę skrzyżować z nim spojrzenie. Wtedy odwrócił je pierwszy. Czy nie potrafił patrzeć na upodlenie swojej ofiary? Może nie mógł znieść myśli, że mogłam dostrzec jego prawdziwą naturę?

O wszystkim zadecydowały rodziny i nie dały nam wyboru. Przez chwilę zastanawiałam się, czy nienawidził zaistniałej sytuacji tak samo jak ja, ale teraz nie miało to znaczenia. Salvatore Benedetti któregoś dnia stanie na czele rodu. Będzie kimś, kogo pięć lat temu przyrzekłam zniszczyć.

Zdusiłam wszystkie emocje i przyjęłam obojętny wyraz twarzy. Nauczyłam się ukrywać uczucia. Serce stanęło na ułamek sekundy. Wszystko zamarło. Cisza przed burzą. Coś zatrzepotało mi w brzuchu, gdy Salvatore się we mnie wpatrywał. Mogłabym przysiąc, że w tym świetle jego oczy nabrały kobaltowej barwy.

Nie były zimne, jak się spodziewałam, a zaskakująco łagodne. To samo pomyślałam, gdy pierwszy raz się spotkaliśmy. Przez krótką chwilę tamtego paskudnego dnia miałam nadzieję, że położy kres mojemu upokorzeniu. Byłam w błędzie, a to, co wzięłam za dobroduszność, okazało się złudzeniem. Maską skrywającą nieczułego potwora, gotowego żądać i brać.

Nie mogłam pozwolić, żeby mnie zwiódł. Tym razem nie dam się nabrać.

Salvatore mruknął pod nosem i odsunął się na bok, pokazując mi miejsce w ławce. Jego brat mnie obserwował, a w oczach starego Benedettiego dostrzegłam wyraz triumfu. Rzucił mi okrutny uśmiech i wskazał, że mam usiąść obok niego. Nogi same mnie poniosły, choć w środku cała drżałam.

Zamierzałam zamienić strach w nienawiść i rozpalić ją do czerwoności. Potrzebowałam jej, by przetrwać to, co mnie czekało. Miałam tylko szesnaście lat, gdy zmusili mnie do podpisania kontraktu. Dobrze wiedziałam, że z prawdziwym terrorem przyjdzie mi się dopiero zmierzyć.

Zajęłam miejsce obok ojca Salvatore, podczas gdy on usiadł po mojej prawej. Zauważyłam, że jest spięty. Starał się mnie nie dotknąć i zostawić wystarczającą ilość miejsca. Było mi to na rękę, bo ja również nie chciałam wchodzić w kontakt z żadnym Benedettim – ani młodszym, ani tym bardziej starszym. Nie odwróciłam się, żeby zerknąć na Isabellę, gdy szła do ławki po drugiej stronie nawy. Nie zwracałam uwagi na najemników, tak jak nie okazałam zdziwienia, widząc armię zgromadzoną na zewnątrz. Wlepiłam wzrok w księdza Samsona. Gdy przyjmowałam bierzmowanie, był w podeszłym wieku, ale teraz wyglądał jak muzealny eksponat.

Pobłogosławił mojego ojca, choć ten odebrał sobie życie, i dłuższą chwilę modlił się za jego duszę. Do tej pory sądziłam, że będzie mi to obojętne, ale ten akt dobroci trochę mnie pocieszył. Nikt nie płakał. Jakie to dziwne, że na pogrzebie nikt nie ronił łez. Ten fakt wstrząsnął mną na tyle, że poczułam się nieswojo.

Nabożeństwo skończyło się godzinę później. Kuzyni ponownie zajęli miejsca wokół trumny. Gdy nas minęli, Salvatore wyszedł z ławki i poczekał, aż pójdę przodem. Przechodząc obok niego, poczułam, jak delikatnie dotyka moich pleców i zesztywniałam. Chyba to zauważył, bo szybko zabrał rękę.

Wyłoniliśmy się z mrocznego wnętrza kościoła, a jasne słońce na moment mnie oślepiło. Ojciec chciał zostać pochowany w Kalabrii. Pragnął wrócić do miejsca narodzin. Zarówno Benedetti, jak i DeMarco byli tu znani i po raz pierwszy poczułam wdzięczność za obecność najemników, którzy trzymali prasę na dystans. Nawet teraz słyszałam spusty migawek aparatów, klikające w zastraszającym tempie.

Stałam z boku i obserwowałam, jak wsuwają trumnę do karawanu. Ochroniarze otoczyli mnie i Salvatore. Czułam się przez to niekomfortowo. Na szczęście moją uwagę przykuła czteroletnia Effie, która wyrwała się z uścisku niani i podbiegła do Isabelli, oplatając rączkami jej nogi. Wszyscy spojrzeli w ich stronę, a ja wykorzystałam okazję, żeby odłączyć się od Benedettich i podejść do rodziny.

– Lucia – przywitała mnie siostra.

Miała zaczerwienione oczy, ale suche policzki. Od naszego ostatniego spotkania bardzo się zmieniła. Wydawała się twardsza i silniejsza. Nigdy bym nie powiedziała, że ma jedynie dwadzieścia dwa lata. Przez chwilę mi się przyglądała. Chyba szukała szesnastoletniej dziewczyny, którą kiedyś byłam. W ciągu ostatnich lat zmieniłam się w kobietę, czym najwidoczniej ją zaskoczyłam. Niespodziewanie przyciągnęła mnie do siebie i mocno przytuliła.

– Tak bardzo za tobą tęskniłam…

Jęknęłam i przez moment poddałam się jej uściskowi. Tak bardzo byłyśmy sobie bliskie, a ona odeszła. Odwróciła się ode mnie, ale wiedziałam dlaczego i nawet to rozumiałam. Jednak ta zdrada zabolała. Isabelle dołożyła iskrę do palącego się we mnie gniewu, przez co znalazło się dla niej miejsce w moim świecie wypełnionym nienawiścią.

„Powinna być na moim miejscu”, ta myśl wciąż zaprzątała mi umysł, choć pragnęłam, żeby zniknęła. To nie wina Isabelli. Nic z tego, co się wydarzyło, nie stało się przez nią. Nie powinnam mieć do niej pretensji.

– Mamo – rozległ się głos Effie.

Isabella odsunęła się, ale pogłaskała mnie po ramieniu, jakby chciała dodać mi sił. Czyżby zauważyła, że mam chwilę słabości? Czy wszyscy dostrzegli mój strach?

– Mamo – powtórzyła mała niecierpliwie. Isabella wzięła ją na ręce.

– Dlaczego wróciłaś? – spytałam obcym głosem. Lodowatym. Okrutnym. Bezwzględnym. – Dlaczego teraz? – Mogłam ją oskarżyć albo rozpaść się na kawałki. Druga opcja nie wchodziła w grę.

Wyglądała na zaskoczoną. Jej córka obserwowała mnie uważnie. Starałam się nie zwracać na nią uwagi, okazało się to jednak niemożliwe. Śliczne błękitno-szare oczy wpatrywały się we mnie, niemal wypalając dziurę. Zastanawiałam się, czy odziedziczyła je po ojcu, ale siostra nigdy nikomu nie wyjawiła, kto nim był.

– To Effie – oznajmiła Isabella, ignorując moje pytanie. – Kochanie, to twoja ciocia Lucia.

Dziewczynka spoglądała na mnie dłuższą chwilę, a potem na jej usteczkach pojawił się delikatny uśmiech. W prawym policzku dostrzegłam malutki dołeczek, który czynił ją najsłodszym dzieckiem, jakie kiedykolwiek widziałam.

– Cześć – przywitałam się, muskając jej kręcone włosy w kolorze karmelu.

– Hej.

– Dlaczego wróciłaś? – spytałam ponownie.

Nie dawałam za wygraną. Kotłowało się we mnie tyle gniewu, że pragnęłam spalić ich wszystkich. W końcu z taką łatwością mnie porzucili i oddali w ręce wroga.

– Nigdy nie powinnam zniknąć. Wybacz mi. – Zerknęła na karawan. – Życie jest zbyt krótkie, by odtrącać bliskich.

Wiedziałam, że nie miała innego wyboru. Kiedy ojciec dowiedział się o dziecku, wpadł w szał. Pierworodna córka rodziny DeMarco zaszła w ciążę bez ślubu. Mimo że uważaliśmy się za nowoczesnych, pewne sprawy nie podlegały dyskusji. Czasem zastanawiałam się, czy tata nie żałował niektórych decyzji. Jak by na to nie patrzeć, kosztowały go one dwie córki. Swoją drogą, zrezygnowanie z nas przyszło mu dość łatwo i może gdyby miał syna, nasze życie wyglądałoby inaczej.

– W przyszłym tygodniu przyjadę do ciebie.

– Po co zawracasz sobie tym głowę?

Podniosła podbródek w znanym mi geście. Odkąd pamiętam, wyrażała w ten sposób upór.

Gaźnik samochodu wystrzelił, sprawiając, że wszyscy podskoczyliśmy. Najemnicy wyciągnęli broń. Zaraz jednak zorientowali się, że nie było żadnego niebezpieczeństwa. Zanim odwróciłam się do siostry, zauważyłam, że Salvatore chowa błyszczącą spluwę do kabury pod marynarką. To byli brutalni mężczyźni. Faceci, dla których mordowanie stanowiło część życia. Biznes. Choć urodziłam się i dorastałam w tym świecie, świadomość tego wciąż wywoływała we mnie dreszcze.

Poczułam przeszywające spojrzenie. Z tej odległości nie widziałam kobaltowych oczu, ale wiedziałam, że czujnie mnie obserwują. Dostrzegłam na twarzy Salvatore zniecierpliwienie. Sedan był gotowy, żeby zawieźć nas na cmentarz.

– Muszę iść – powiedziałam.

– Lucia… – zaczęła Isabella, chwytając mnie za rękę. Jej dłoń była lodowata mimo panującego gorąca.

Miałam ochotę się rozpłakać na myśl o tym, co straciłyśmy.

– Co? – warknęłam. Nie czas się rozklejać.

– Bądź silna. Nie jesteś sama.

– Doprawdy? – Wyrwałam się jej. – To coś nowego.

W oczach siostry zapłonął gniew. Byłam ciekawa, czy chciała mnie spoliczkować. Była do tego zdolna? Benedetti by na to pozwolił? Przez chwilę wyobraziłam sobie, jak przychodzi mi z pomocą i karze ją za to, że śmiała podnieść na mnie rękę. Wtedy przypomniałam sobie, kim tak naprawdę był. I kim, a raczej czym ja byłam dla niego.

– Muszę iść.

Zrobiłam krok do tyłu.

Widziałam, że Isabelli zbiera się na płacz, a smutek zastąpił wcześniejszy gniew. Odwróciłam się, czując prawdziwe załamanie. Nie mogłam pokazać ani odrobiny słabości.

Stanęłam twarzą w twarz z mężczyzną, który mnie posiadał. Podpisany przez nas kontrakt był nieważny w świetle prawa. To jednak nie on zmuszał mnie do podporządkowania. Wiedziałam, kto zapłaci, jeśli nie wypełnię warunków umowy. Cena była wysoka.

Ponownie zerknęłam na Isabellę i całą rodzinę. Nie potrzebowali negocjacji, żeby zapewnić sobie moją współpracę. Kontrakt stanowił tylko jeden ze sposobów, by nas poniżyć. Podobnie jak tamto badanie, wciąż powracające w koszmarach.

Nie… Nie mogłam ulec temu wspomnieniu.

Salvatore wyprostował się i otworzył drzwi samochodu. Mierzył metr dziewięćdziesiąt i przewyższał mnie o trzydzieści centymetrów, co wywoływało spory dyskomfort. Przytłaczał. Dusił. Zniewalał. Nawet z drugiej strony placu widziałam, że czekał cierpliwie i pomyślałam, że może zwyczajnie starał się zachować pozory dobrego wychowania. Udawał uprzejmość. Ze względu na dziennikarzy? Może. Na pewno nie dla mojej korzyści. Zastanawiałam się, czy budziłam w nim pożądanie. Czy pragnął mnie, wiedząc, że było to wbrew mojej woli.

Posiadał mnie. Nie jako człowieka, ale jak rzecz, którą kupuje się w sklepie. Ta świadomość w jakiś sposób musiała być dla niego ekscytująca.

Nie mogłam oprzeć się pokusie i obejrzałam się przez ramię. Rozłąka i tym razem okazała się trudna. Ostatnie pięć lat poświęciłam nauce. Najpierw w objętej klasztornym rygorem szkole Św. Marii, potem na niewielkim uniwersytecie. Wolna, ale tylko z pozoru. Teraz nadszedł czas, żeby wkroczyć do jaskini lwa. Skończyłam edukację i miałam zająć miejsce u boku Salvatore jako jego własność. Wielokrotnie wmawiałam sobie, że to nieprawda. Wszystko mogło być okropnym koszmarem, a starsza siostra mnie obudzi – jak robiła to za każdym razem. Chwile złudzeń mijały jednak, a ja musiałam przygotować się na najgorsze. Dobrowolnie oddać się wrogom, wejść do ich domu ze świadomością, że będę w nim zawsze pogardzana i znienawidzona.

Żywe trofeum upamiętniające wielkie zwycięstwo nad moim rodem.

Czego mógł oczekiwać ode mnie właściciel? Stawiłam mu czoła, zdecydowana wygrać pojedynek na spojrzenia. Szłam przez plac, a wlepione we mnie oczy gapiów wypalały dziurę w plecach. Tłum ucichł, obserwując, jak idę w kierunku Benedettiego. Na jego twarzy nie zadrgał ani jeden mięsień. Wydawał się wykuty z kamienia. Zatrzymałam się, niemal stykając się z nim ciałem. Żadne z nas nie chciało przegrać w tym niemym starciu, więc patrzyliśmy na siebie wyniośle.

– Lucia – wypowiedział moje imię niskim barytonem, od którego przeszedł mnie dreszcz.

Nie wiedziałam, co powiedzieć, choć w głowie odgrywałam tę chwilę od lat. Teraz jednak stałam jak niemowa. Wtedy właśnie podszedł do nas Franco Benedetti, głowa rodu i mężczyzna, którym gardziłam najbardziej. Nawet nie próbował ukryć zadowolenia z tej sytuacji.

Odchrząknęłam, wreszcie odzyskując głos.

– Co tu robisz? Nie masz prawa. – Pytanie opuściło usta, zanim zdążyłam je powstrzymać.

– Przyszedłem złożyć ci kondolencje.

Franco pochylił się, rozglądając czujnie wokół, jakbyśmy byli parą konspiratorów. Dostrzegłam niebezpieczne błyski w jego oczach.

– Tak naprawdę – zaczął, obniżając ton – w życiu bym tego nie przegapił.

Nie zastanowiłam się nad tym, co robię. Zacisnęłam dłonie w pięści i splunęłam na jego but. Niefart sprawił, że w ostatniej chwili odsunął stopę i nie trafiłam. Gdy uniosłam wzrok, na twarzy Salvatore dostrzegłam zaskoczenie, a Franco zrobił się purpurowy z wściekłości. Choć się nie ugięłam, serce łomotało mi w piersi ze strachu. Nie byłam do końca pewna, czy powstrzymałby się przed wymierzeniem mi ciosu. Cholera, może tym pytaniem właśnie do tego dążyłam i chciałam doprowadzić, że wielki Benedetti straci przy wszystkich panowanie.

– Przeproś. – Poczułam silny uścisk na ramieniu.

– Nie – odpowiedziałam, nie spuszczając wzroku z ciemnych oczu Franca.

Podszedł do nas Dominic. Stał kilka metrów dalej, obserwując cała sytuację, i postanowił załagodzić sprawę. Uśmiechał się, gdy obejmował ojca ramieniem, ale Salvatore na widok brata widocznie się spiął.

– Zwracamy za dużo uwagi. Dalej, tato. Chodźmy.

Spojrzałam na niego i przysięgłabym, że świetnie się bawił.

– Przeproś. – Palce Franca mocniej wbiły mi się w ciało.

Przechyliłam głowę.

– Przepraszam, że nie trafiłam – powiedziałam, uśmiechając się od ucha do ucha.

Na te słowa Salvatore zaklął, a Dominic uniósł brwi. – Chodźmy – powtórzył, widząc, że Franco jest niebezpiecznie blisko wybuchu.

– Wsiadaj.

Wielka ręka wylądowała na mojej talii i wepchnęła mnie do samochodu.

– Zabieraj łapę – wycedziłam, próbując ją trzasnąć.

Wsiadł za mną i zamknął drzwi. Kierowca odpalił silnik. Salvatore położył dłoń na moim kolanie i je ścisnął. Zrobiło mi się gorąco od jego spojrzenia.

– To było bardzo głupie posunięcie.

Wbił palce mocniej. Nie mogłam wydobyć z siebie głosu. Zadygotałam gwałtownie i objęłam się ramionami.

– Przykręć klimatyzację – nakazał, wciąż się we mnie wpatrując. Żałowałam, że nie drżałam z zimna.

– Tak jest, szefie – odpowiedział kierowca.

Ponowne spotkanie i bliskość wywołały zbyt intensywne uczucia. Obudziły za wiele wspomnień i przepowiedziały przyszłość, której nie chciałam.

– To boli.

Mrugnął, jakby przetwarzał słowa, które wypowiedziałam. Przeniósł wzrok na dłoń ściskającą moje kolano. Wstrzymałam oddech, kompletnie bezsilna. Byłam zdana wyłącznie na jego łaskę. Wiedziałam, że to dopiero początek piekła.

Przegrałam.

Spojrzałem na dłoń, którą trzymałem na jej nodze. Palce mocno wbijałem w ciało. Choć wymagało to pewnego wysiłku, odpuściłem i zabrałem rękę, nie spuszczałem jednak wzroku z tej zbuntowanej dziewczyny.

Lucia była odważna. Była również obca.

Nic o niej nie wiedziałem. Znałem tylko jej imię i twarz. I podpis na głupiej kartce. Nigdy wcześniej żadna kobieta nie postawiła się w ten sposób mojemu ojcu. Nie widziałem też, żeby zrobił to jakikolwiek facet. Gdyby któryś się odważył, byłby to ostatni raz, gdy widziano go żywego.

Wlepiłem oczy w szybę, udając, że interesuje mnie widok za oknem.

– Nie prowokuj mojego ojca. Zawsze wygrywa.

– Każdego kiedyś czeka przegrana. – Odwróciła się i skrzyżowała ręce na piersiach, również obserwując ulice, które mijaliśmy w drodze na cmentarz.

Czarny welon przy kapeluszu osłaniał ją przede mną w kościele, ale nie zdołał skryć oczu w kolorze whisky. Dostrzegłem w nich upór i gniew. I przytłaczającą furię. Nie pozwoliłem, żeby wspomnienie jej błagalnego wzroku sprzed lat zaprzątnęło mi myśli. Chciałem znać tylko tę nową, pełną wściekłości dziewczynę.

Musiałem ją kontrolować.

Jej rozmowa z siostrą wydawała się sztywna. Zauważyłem to, choć znajdowałem się po drugiej stronie placu. Wiedziałem, że w ciągu ostatnich pięciu lat nie miała kontaktu z rodziną. W dniu podpisania kontraktu została odesłana, żeby skończyć edukację. Mój ojciec wybrał dla niej przyklasztorną szkołę dla dziewcząt, ukrytą na przedmieściach Filadelfii, gdzie Lucia żyła wygodnie, ale pod ścisłym nadzorem. Wszędzie chodziła w towarzystwie przynajmniej jednego ochroniarza. Otrzymywałem comiesięczne raporty i wiedziałem, że rodzina ani razu jej nie odwiedziła. Ojciec, co prawda, próbował, ale odmówiła spotkania. Z własnego wyboru święta spędzała w szkole.

Zerknąłem na nią, zastanawiając się, czy tego żałowała.

– Przykro mi z powodu twojej straty.

Zesztywniała. Jedyną wskazówką, że płakała, było uniesienie dłoni do twarzy i udawanie, że drapie się w policzek. Zręcznie przejechała palcami pod oczami, myśląc, że tego nie zauważyłem.

– Naprawdę? – spytała zmęczonym głosem, w dalszym ciągu zwrócona w kierunku szyby.

– Wiem, co to znaczy stracić kogoś, z kim było się blisko.

Niestety miałem wiedzę z pierwszej ręki. Mojego brata Sergia uważałem za najlepszego przyjaciela. Ani razu nie pomyślałem, że może umrzeć, choć przyszło nam żyć w okrutnym świecie. Matka zmarła krótko po nim, ale na szczęście jej śmierć nie była tak brutalna, jak brata. Niestety rak niósł ze sobą charakterystyczny rodzaj przemocy i gasił ludzkie życie równie skutecznie jak kula z pistoletu.

Lucia odwróciła się i uniosła welon, by zatknąć go za mały kapelusz. Gdy spotkałem ją pierwszy raz, miała szesnaście lat. Wtedy wydawała mi się ładna, ale teraz przestała być dzieckiem. Rysy się jej wyostrzyły, usta stały się pełniejsze, a kości policzkowe wydatniejsze. Zaś oczy… patrzyły jeszcze bardziej oskarżycielsko.

Dokładnie studiowała każdy centymetr mojego ciała. Gdy nasze spojrzenia się spotkały, przełknąłem ślinę. Niepewność nie była dla mnie niczym nowym. Czułem ją codziennie, ale to? Zupełna niespodzianka. Ktoś, po kim w życiu bym się tego nie spodziewał, wywoływał mój niepokój?

W dniu podpisania kontraktu pozwoliłem, żeby ją upokorzono. Wtedy coś się we mnie zmieniło, powstało jakieś zobowiązanie. Więź między nami. Może przez wstręt, który do siebie czułem za bezczynność i nieme przyzwolenie na brutalność. Wmawiałem sobie, że nie dano mi wyboru, ale kłamałem jak z nut. Od tamtego pamiętnego dnia byłem coś winny tej dziewczynie. Nie wiedziałem tylko co. Przeprosiny? Nawet w mojej głowie brzmiały zbyt płytko i głupio. Ochronę? Teraz była już na nią skazana. Była wrogiem i łupem wojennym jednocześnie. Ojciec bardzo się starał wbić mi to do głowy, ale nie widział jej spojrzenia tamtego dnia – zdesperowanego, przesyconego przerażeniem. Widziałem go za każdym razem, gdy kładłem się spać. Czasem zastanawiałem się, czy ojciec kiedykolwiek miał problemy z zaśnięciem.

„Co mogłeś zrobić, stary? Miałeś wtedy dwadzieścia cztery lata”.

To usprawiedliwienie nie było dobre. Już nie.

– Wiesz, jak to jest stracić kogoś, z kim było się blisko? – powtórzyła po mnie, a jej głos ociekał sarkazmem. – Nie byłam blisko z ojcem.

Czułem, jak twarz mi się napina, a oczy minimalnie zwężają. Nie odezwałem się.

– Pozwól, że o coś spytam. Wiesz, jak to jest patrzeć, gdy zabijają drogie ci osoby?

Wiedziałem, ale zachowałem milczenie.

– Jak to jest stać się własnością wroga?

O tak, żadna nowość.

– Zostać wysłanym do domu obcych ludzi, z którymi musisz żyć, nie mając wśród nich ani jednego przyjaciela? Zawsze pod nadzorem? Nie wydaje mi się, żebyś doświadczył czegoś takiego, Salvatore, bo inaczej coś byś czuł. Miałbyś odrobinę człowieczeństwa. – Rzuciła mi miażdżące spojrzenie. – Ale jest jedna rzecz, którą znasz i wychodzi ci doskonale, prawda? Potrafisz stać z boku i przyglądać się ludzkiej krzywdzie.

Zacisnąłem pięści, czując palący gniew. Spojrzałem na kierowcę, który zerkał na nas przelotnie w lusterku wstecznym. Zwolnił, gdy mijaliśmy bramy cmentarza.

– Uważaj – ostrzegłem cichym głosem, zdawałem sobie jednak sprawę, że powiedziała prawdę.

Lucia zmrużyła oczy i przechyliła głowę, unosząc jeden kącik ust w szyderczym uśmiechu.

– Uzyskałeś aprobatę tatusia? Poklepał cię później po pleckach? Nazwał „dobrym chłopczykiem”? – szydziła.

Mogłem się założyć, że paznokcie zostawiły ślady wewnątrz moich dłoni, ale uparcie wpatrywałem się w widok za oknem, podczas gdy szofer parkował samochód.

– To wszystko, Salvatore?

Źle zrozumiała moje milczenie. Pomyliła je ze słabością.

Silnik zgasł.

– Daj nam chwilę – poleciłem.

Kierowca wysiadł. Odwróciłem się w kierunku Lucii.

– Jesteś małą kukiełką tatusia? – zapytała drwiąco, upajając się pozornym zwycięstwem.

W jej oczach buzowała nienawiść. Czy wiedziała, że stąpa po bardzo cienkim lodzie? Dotykała prawdy, przez którą moje ostatnie lata były pasmem nieustannej walki.

Parsknąłem i rozluźniłem spięte ciało, po czym uśmiechnąłem się i przysunąłem bliżej. Widziałem tętniący na jej szyi puls, który zdradzał mocne bicie serca. W środku nie była aż tak opanowana.

– Lucia – mruknąłem, unosząc dłoń.

Spojrzała na nią skonsternowana. Delikatnie dotknąłem jej twarzy, pieszcząc tę miękką, kremową skórę.

– Piękne – powiedziałem, ujmując ją za podbródek – ale niewyparzone usta.

Szeroko otworzyła oczy. Pochyliłem się wystarczająco, by poczuć zapach słodkich perfum – delikatny, lekki i w jakiś sposób erotyczny. Wciągnąłem go głęboko i przysunąłem ją do siebie, wciąż wpatrując się w apetyczne usteczka. Wstrzymała oddech.

– Takie zachwycające.

Zsunąłem dłoń na jej pierś. Pod palcami poczułem łomoczące serce. Wiedziałem, że na nią działam, a ona zdawała sobie sprawę, że nie potrafi tego ukryć. Pochyliłem się, sunąc ustami po jej policzku, w stronę ucha, a gdy już tam dotarłem, liznąłem muszelkę małżowiny i wyszeptałem:

– Uważaj…

Zadrżała, a ja znów użyłem języka, tym razem wsuwając jego czubek do ucha. Wciągnęła powietrze i oparła dłonie na mojej piersi, ale nie odepchnęła mnie.

– Kiedy próbujesz ugryźć wilka, sama możesz zostać przez niego ugryziona.

Delikatnie pociągnąłem zębami płatek ucha, żeby nadać mocy słowom. Poczułem, jak pod moją dłonią twardnieje sutek, a Lucia głośno wciąga powietrze. Puściłem jej pierś i z triumfem rozparłem się na siedzeniu. Stuknąłem sygnetem w okno, a kierowca otworzył drzwi.

– Pogrzebmy twojego ojca – mruknąłem i wysiadłem z samochodu.

Wyłoniła się z niego chwilę później, znów skryta za woalką.

– Kurewsko tu duszno.

Machnąłem dłonią, żeby poszła przodem. Podporządkowała się, unosząc do góry brodę. Dumna do końca. Uśmiechnąłem się, wiedząc, że zwycięstwo w tej rundzie należało do mnie.

Salvatore mnie zaskoczył. Spodziewałam się przemocy i byłam na nią się przygotowana. Skąd więc ta dobroć? Czyżby próbował zrozumieć moją sytuację? Czy to naprawdę się wydarzyło? Zupełnie mi to nie odpowiadało. I nie podobało mi się, w jaki sposób moje ciało reagowało na bliskość tego mężczyzny.

Kiedy usłyszałam, że opuścił apartament, weszłam do salonu. Burczało mi w brzuchu, bo cały dzień nic nie jadłam. Choć strajk głodowy brzmiał zachęcająco, stracił cały urok, gdy tylko poczułam zapach jedzenia.

Podniosłam pokrywkę jednej z dwóch tac i zobaczyłam gruby stek oraz mieszankę grillowanych warzyw. Przełknęłam ślinę i usiadłam. Wzięłam sztućce, ale zawahałam się, zanim zaczęłam jeść. Gdyby Salvatore teraz wrócił, poczułabym wstyd, że się ugięłam. Nawet jeśli dotrzymałby słowa i trzymał się z daleka, to czy puste talerze nie oznaczałyby dla niego kolejnego zwycięstwa?

Spróbowałam mięsa. Było miękkie i pyszne, wręcz rozpływało się w ustach. Sprawiło, że zaczęłam mieć gdzieś to, co pomyślałby Salvatore. Wzięłam drugi kęs, a potem nałożyłam sobie grillowanych ziemniaków przyprawionych rozmarynem i polanych masłem. Na stole stała otwarta butelka wina. Napełniłam kieliszek i umoczyłam usta, a potem wróciłam do mięsa. Błyskawicznie wyczyściłam talerz. Po posiłku zabrałam wino do pokoju i zamknęłam drzwi, choć wiedziałam, że miał klucz. Oczywiście, że nie dał mi nawet odrobiny prywatności. To był jego dom.

Usiadłam na łóżku i dolałam alkoholu do kieliszka. Mój komentarz mu dopiekł, tak jak słowa, które wypowiedziałam w samochodzie. Nie wiedziałam zbyt wiele o jego relacjach z ojcem, ale poczułam, jak się spiął, kiedy Franco do nas podszedł. Gdy drwiłam, że jest kukiełką, zgadywałam. Ich stosunki mogły nie być najlepsze, ale nie sądziłam, że trafię w czuły punkt. Stwierdzenie, że dom należy do Franca, a nie do niego, też wiele mi powiedziało. Planowałam obserwować ich interakcje, żeby dowiedzieć się więcej. Znaleźć i wykorzystać ich słabości. Może wystarczyło jedynie przeciwstawić syna ojcu?

Był jeszcze Dominic. Od razu dało się zauważyć napiętą atmosferę między braćmi. Nie podobał mi się sposób, w jaki młodszy Benedetti na mnie patrzył, ale może i to mogłam wykorzystać. Salvatore wspominał, że wie, jak to jest stracić bliską osobę. Wiedziałam, że jego starszy brat umarł. Matka odeszła w ciągu następnego roku. Założyłam, że to o nich mówił, i przez chwilę poczułam się jak suka. Podniosłam kieliszek, opróżniłam go jednym haustem i znów napełniłam. Próbował nawiązać ze mną więź na podstawie podobnych doświadczeń czy co? Co by z tego miał?

Oparłam głowę o wezgłowie i zamknęłam oczy. Byłam zmęczona, przytłoczona emocjami i wyczerpana po długiej podróży samolotem. Zaraz po przyjeździe, gdy wreszcie zostałam w pokoju sama, rozpłakałam się z powodu śmierci ojca. Dlaczego nie porozmawiałam z nim, gdy dzwonił? Dlaczego odmówiłam spotkania, kiedy przyszedł do szkoły? Żałował tego, co zrobił. Sprzedał mnie, aby kupić życie naszej rodziny. Jaki miał wybór? W pewnym sensie byłam gestem pojednania. Gałązką oliwną. Białą flagą zapewniającą innym bezpieczeństwo. To była transakcja, która zakończyła rozlew krwi. Poddajemy się. A ja zostałam ofiarą. Zastanawiałam się, kto wpadł na ten pomysł, ojciec czy Franco.

Połknęłam dwie tabletki nasenne i skończyłam drugi kieliszek wina. Odstawiłam puste szkło na nocny stolik, ściągnęłam kołdrę i ułożyłam się wygodnie. Chciałam zasnąć i po prostu przestać myśleć.

Zgasiłam lampkę. Zamknęłam oczy, zapominając o Salvatore, Francu i ojcu. Pomyślałam o Isabelli. Ciąża ją ocaliła. Inaczej to ona leżałaby teraz w tym łóżku. Chcieli pierworodnej. Słyszałam jej kłótnię z ojcem, który krzyczał jak nigdy wcześniej, ale przynajmniej jego złość nie była skierowana na nas. Tak właśnie dowiedziałam się o dziecku. Uciekła, zostawiając mnie na pastwę losu, który powinien przypaść w udziale właśnie jej. Czy jednak mogłam ją winić? Nie kiedy pomyślałam o Effie. Chroniła dziecko, ale to nie usprawiedliwiało jej odejścia bez pożegnania. Wiedziała, na co mnie skazała.

Tych kilka słów, które zamieniłyśmy na pogrzebie, było pierwszymi od pięciu lat. Może nadszedł czas wybaczenia. Potrzebowałam przynajmniej jednego sprzymierzeńca.