Drogi nagich dusz ebook

Redaktorka prowadząca

Klaudia Tomaszewska

Redakcja

Danuta Szulczyńska-Miłosz

Projekt okładki

Julia Filip

Skład wersji do druku

Maciej Torz

Copyright © by Kornel Wroński i Filip Podzoba 2023

Copyright © by Sorus 2023

E-book przygotowany na postawie wydania I

Poznań 2023

ISBN 978-83-67737-20-3

Wydaj z nami swoją książkę!

www.sorus.pl/formularz-zgloszeniowy

Wydawnictwo Sorus

Księgarnia internetowa: www.sorus.pl

Przygotowanie i dystrybucja

DM Sorus Sp. z o.o.

ul. Bóżnicza 15/6

61-751 Poznań

tel. +48 61 653 01 43

[email protected]

Przygotowanie wersji elektronicznejEpubeum

Kacprowi Ł. i Milenie M.,

duszom ofiarującym najczystszą

i najszczerszą miłość przyjacielską

Wszystko, co czynimy, nawet my, są to tylko różne formytego zamaskowania przed sobą ostatecznego nonsensu istnienia.

Stanisław Ignacy Witkiewicz, Nienasycenie. Przebudzenie, cz. 1

Kornel Wroński

Peryferia Nicości

Fanfaronada

Katedry w nich włóczędzy jęczą bez przerwy,

głuchy, bezgłośny krzyk łazęgi,

w nim wyrazy, pojedyncze wizje i krzywdy,

słychać przez przeraźliwe jęki.

Klepsydry w nich łoża i kwitnące posoki,

na kwiatach pąki – pary tańczącej rozłąki,

nad katedrą bezdźwięczne modlitwy,

włóczędzy ronią przedwieczne łzy.

Łzą podbijają podziemne kurhany,

w kurhanach monumentalne plany

gniją, a swą wonią tworzą miecz krwawy.

Ręce łazęgi obdarte ze skóry

pragną odszukać oręż ponury,

wisielec wychodzi ze swej krypty.

Dotyka wędrowca, co drapie bez siły,

tuląc szepcze w głąb jego duszy,

mojry na was czekały, plotą już sznury.

Wnet cisza, jęk jest już pusty,

pielgrzymi odchodzą do trumny,

jak równy z równym.

………………………………………

Zegary o nich zapomną,

lecz pieśni ich trwać będą,

jak rozpacz burzy.

Abstynencja

Dagmarze K.

Jak być trzeźwym,

kiedy brud na ulicach

odbija się na naszych

bladych licach.

Lecz Twoje oczy –

zieleń lasu kojąca…

Nieskazitelny w nich blask

oceanu słońca.

Usta Twoje niosą

pieśń harf anielskich.

Przecież to nektar bogów,

z przestworów niebieskich.

Dla duszy słodycz

cenniejsza niż złota Salomona.

Gdy słyszałem Ją,

przede mną widniała ostoja.

Brama szczęścia stała otworem.

Lecz zapomniałem, że

z czeluści ulic się wziąłem.

Jak być trzeźwym,

gdy blask Heliosa

rzuca cień,

jak srebrzysta kosa.

Modus operandi

Pamięci Jana Kasprowicza

Wszystko dobrze…

Ujrzałem na niebie cienistą zorzę,

wiatr niesie wieść o gnijącej brzozie,

brzoza zaś rzecze: „płaczą znów lasy”.

Krzak dzikiej róży pije z ludzkiej czaszy,

kruszeją dziwne góry

pod siłą amorficznej struktury…

Wtem widzę nowy świt,

blask nowej ery,

destrukcyjny barwny mit,

brzask świetlistej Wenery…

Lecz chodzę jeszcze po gruzach miasta,

gdzie dziecię wojny się wiesza lub chlasta,

a jego matka – walka – na trumnie wyrasta…

Lasy z betonu pełne są mordu,

inferno miłują rzesze potomków,

marmurowe ulice anielskich bożków,

marzenie naiwne ziemskich proroków

ginie w mroku ich pięknych snów.

Łez padół – ukryta głębia ich głów…

Z ich ust bełkot, wielki potok słów,

mrok gwiazd wystarczy nam za ślub.

Kochałem cię zawsze w trójcy.

Ja, duch i trup…

Nie ma miejsca, jak Dom

Pamięci Kazimierza Przerwy-Tetmajera

Świat nie czuje tego, co ja,

jestem jak łza w oceanie zła.

Rodzę się każdego dnia,

lecz świat się nie zmienia, zostaję sam.

Pałac wersalski trwoni swe dobra,

kultura w klatce też jest samotna.

Takt paryski boi się żywota,

chałtura w Sekwanie – topielca utopia.

Zmartwychwstaję po śnie,

budzę się w krainie umarłych,

gdzie szalej, piękno i frenezje

to idee, mój człowiecze, poległych.

Więc chodź, moja ukochana,

twe imię to zapomnienie.

Z tobą niezniszczalny dom zbuduję,

będzie tam moje i twoje serce.

Fundament nieziszczalny – my obok siebie –

niech się rozleje pod naszą ziemię.

Podziemie wspólne z uczuć piekielnych,

tam będę ja w pracowni odmiennych.

Ściany z białego, czystego marmuru,

dadzą blask komnat królów.

Zaś dach z urokliwego obsydianu,

może się zbierze pod nim przyjaciół paru.

Lecz ty będziesz miała w nim zaszczytne miejsce,

jeśli tylko wniesiesz do tego domu świecę.

Pamiętaj zawsze miałaś czyste ręce,

dlatego, nim wejdziesz, napisz sentencję.

Eviva l’arte! Niech inni mają ją w pogardzie.

Życie nic nie warte – zaśpiewam, grając na lirze…

Króluj nam boże, ideologio, religio itp.

Kacprowi Ł., Adrianowi J., Milenie M.

Mgła opadła, śmierć dostojna

czeka na chwalebnego diabła.

Arka spłonęła, a wieść rzekła,

egeria wyschła, skaził źródła… morderca!

Kto był bez serca? Zabójca?

Czy świat tworzący galernika z człowieka…

Dopełnia się sępów zemsta,

hieny już wyją, nadchodzi uczta!

Trawa się mieni w kolorze krwi,

ostrze katorżni życia przeszywa brzuch.

Ikara przebiły zastępy promieni,

do kamieni fala go przykuwa – Bóg!

Boga tu nie ma, w nicość odpływa

w kajdanach niebiańskich męczennika duch.

Ruiny arki – jak szpilki wchodzą w kości,

on dobywa swego ciemiężnego oręża.

O nicości, daj mi okruch wolności!

Łza spływa, a z weterana zostaje padlina.

Ostatnie słowa szeptał do krzyża,

ciebie nie ma, twe dzieci odcięły mi skrzydła.

Prędzej zginę, niż żyć będę,

jak nędzne owce, jak bydlęcię!

Gdybym mógł przekląć Ciebie, Boże,

byłbym panem piekieł na widmowym tronie.

Ogień bym wysłał w chmury, przestworze,

infernalne płomienie, czyste… Prometejskie!

Lecz ciebie nie ma i nigdy nie będzie,

lawą pluję w przestrzeń niepotrzebnie…

Przepraszam was wszyscy przyjaciele,

swym ciałem mnie karmiliście tak pięknie.

Ale czas mój nastał, proszę znajdźcie

szczęście, sens i życie, tylko beze mnie…

Umarł, lecz wraz z nim odeszło cierpienie,

skonały z nim orły, smoki i harpie.

Gdy pełnia księżyca oświetliła trupa,

ironii hieny, żarłoczności sępy i czerwie zaśpiewały:

„Dziś my stanówmy jego grób,

cienie samotności już go zgwałciły,

teraz my się jego mięsem pożywimy.

Tak bardzo kochał swych dwóch braci…

Zginął za życia, kiedy ich stracił,

jego truchło nosi znamię zgnilizny.

Na jego ścierwie są jeszcze

ropiejące, litościwe blizny”.

Lecz w ślepiach tych maszkar,

rzewnie płyną rzęsiste łzy.

Z nich morze rozpaczy się tworzy,

przed jego szkieletem muszą się ukorzyć.

Oddają hołd dla tej śmiesznej miernoty,

którą ranił śmiech bezwolny, śmiech… hołoty!

Widzą, jak umiera nagle sęp wolny,

to armia bydła się zbiera – uśmiechnięte istoty.

Barbarzyńsko ukazują swe wszystkie cnoty,

bestialsko żrą żywcem czerwie i hieny.

Uosobienie empatii z żalem na to patrzy…

Znika ostatni uśmiech, prawdziwy i szczery

kiedy patrzy, jak wyszarpują z mordy

kawałek dawnego brata niestrawiony.

Obserwuje też drugi – żywy żywioł siły,

jak jego kości gryzie tłum szczęśliwy.

Na tę ceremonię spogląda też jego siostra,

obojętne jej oczy na obraz początku końca.

Głos z tłumu, mechaniczna wyrocznia,

raiła bezdusznie „wytępiliśmy antychrysta!”

Jego rodzina odchodzi w swe strony,

myśl jedna ich łączy – tak umiera natchniony.

A za nimi suną chłopów bataliony,

masa skanduje: „Święci prorocy, żywe ikony!

Ich też ten Lucyfer zranił,

bóg zmartwychwstał, bóg radości i chwały.

Jego kurewskie szczątki jutro wysramy,

a na nich zbudujemy nowy świat wspaniały!”

Oni zaś kroczą swoją drogą,

chcąc zostawić przeszłość za sobą.

………………………………………

Witaj marności, idący na śmierć cię pozdrawiają!

O Autorach

KORNEL WROŃSKI uzyskał nagrodę specjalną w I Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim "O Laur Zygmunta z Opiniogóry", II miejsce w I Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim im. Sługi Bożego o. Ludwika Wrodarczyka OMI, a także wyróżnienie w II Pedeutologicznej Wiośnie Poezji. Absolwent Uniwersytetu Pedagogicznego im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie. Napisał pracę licencjacką zatytułowaną Drogi wspólne poezji i filozofii czyli teoria nagiej duszy oraz filozofia w poezji: starożytności, XIX i początku XX wieku.

FILIP PODZOBA, również zdobywca nagrody specjalnej w III Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim "O Laur Zygmunta z Opiniogóry", zajmował się tematem Wolność woli w ujęciu Kanta. Przeżywszy 22 lata, odszedł tragicznie, oddając swą duszę kochance lirników...