Bezdrozaliteratury
bardzo dobre zakończenie sagi
Uzyskaj dostęp do ponad 250000 książek od 14,99 zł miesięcznie
Ebook dostępny jest w abonamencie za dodatkową opłatą ze względów licencyjnych. Uzyskujesz dostęp do książki wyłącznie na czas opłacania subskrypcji.
Zbieraj punkty w Klubie Mola Książkowego i kupuj ebooki, audiobooki oraz książki papierowe do 50% taniej.
Dowiedz się więcej.
Zbieraj punkty w Klubie Mola Książkowego i kupuj ebooki, audiobooki oraz książki papierowe do 50% taniej.
Dowiedz się więcej.
- Wydawca: MAG
- Kategoria: Fantastyka•Fantasy
- Cykl: Saga o Zielonych Kościach
- Język: polski
W Dziedzictwie jadeitu, niezwykle wciągającym ostatnim tomie Sagi zielonych kości, rodzeństwo Kaulów walczy z konkurencyjnych klanami o honor oraz władzę nad metropolią inspirowaną miastami Azji Wschodniej. Jadeit, tajemnicza magiczna substancja, ongiś dostępna wyłącznie dla wojowników zielonej kości z Kekonu, budzi obecnie zainteresowanie na całym świecie. Wszyscy pożądają niezwykłych możliwości, jakie daje – od tradycyjne zainteresowanych takimi sprawami rządów, najemników i królów zbrodni, aż po nowych uczestników tej gry, takich jak lekarze, sportowcy i studia filmowe. Walka o jadeit toczy się na wielu frontach i staje się coraz bardziej krwawa. Rodzina Kaulów nigdy już nie będzie taka sama. Zmęczeni wojną i licznymi tragediami Kaulowie muszą się borykać z resentymentami i starymi ranami. Ich przeciwnicy stają się coraz potężniejsi, a krajowi zagrażają walki frakcyjne oraz cudzoziemskie wpływy. Klan musi się nauczyć odróżniać przyjaciół od wrogów, zapomnieć o dawnych rywalizacjach i być gotowy na straszliwe poświęcenia… ale niezniszczalne więzy krwi i lojalności mogą nie wystarczyć, by ocalić klany zielonych kości oraz kraj, którego przysięgły bronić.
Ebooka przeczytasz w aplikacjach Legimi na:
Liczba stron: 1012
4,7 (60 ocen)
Oceny przyznawane są przez użytkowników Legimi, systemów bibliotecznych i innych serwisów partnerskich. Przyznawanie ocen premiowane jest punktami Klubu Mola Książkowego.
Legimi nie weryfikuje, czy opinie pochodzą od konsumentów, którzy nabyli lub czytali/słuchali daną pozycję, ale usuwa fałszywe opinie, jeśli je wykryje.
Sortuj według:
squirr
Będę musiała trochę poprzeżywać to zakończenie.
nysanarysa
O wow, to jest takie 5/5, że mam ochotę iść i poobniżać oceny innych książek z taką oceną. W pewnym momencie musiałam odstawić, bo to co się wydarzyło nie pozwoliło mi kontynuować, potem w weekend wróciłam i to jest najlepsza seria jaką czytałam. To jak ta historia się niesamowicie rozwinęła na przestrzeni tych trzech tomów to coś niesamowitego. Kapitalnie wykreowane postaci, w grze o stawki, które mają sens. Świat przedstawiony, to jak powoli dostajemy coś większe kawałki i te momenty gdzie wszystko się wskakuje na odpowiednie miejsca. Aj jestem bardzo ciekawa innych książek tej autorki
viollaesz
Finał trylogii. Nie polubiłam nikogo z młodszego pokolenia Kaulow. Jedynie starszy syn Hilo wzbudza jaką kolwiek sympatię
agadom
Super
Popularność
Podobne
Klany zielonych kości
Klany zielonych kości
A także ich współpracownicy i wrogowie
Klan Bez Szczytów
Kaul Hiloshudon – filar
Kaul Shaelinsan – prognostyczka
Emery Anden – Kaul przez adopcję
Kaul Maik Wenruxian – żona Kaul Hila, kamiennooka
Kaul Lanshinwan – były filar klanu, starszy brat Hila; nie żyje
Kaul Nikoyan – syn Kaul Lana, adoptowany syn Hila i Wen
Kaul Rulinshin – syn Hila i Wen, kamiennooki
Kaul Jayalun – córka Hila i Wen
Juen Nurendo – róg
Juen Imriejin – żona rogu
Juen Ritto, Juen Din – bliźniaczy synowie rogu
Maik Tarmingu – filarowy
Maik Kehnugo – były róg; nie żyje
Maik Sho Linalin – wdowa po Kehnie
Maik Camiko – syn Kehna i Liny
Lott Jinrhu – pięść klanu
Woon Papidonwa – cień prognostyka
Woon Ro Kiyalin – żona Woon Papiego
Hami Tumashon – zaklinacz deszczu
Hami Yasuto – syn Hami Tumy
Terun Bintono – szczęściodawca
Luto Tagunin – szczęściodawca
Kaul Seningtun – Płomień Kekonu, patriarcha rodziny, nie żyje
Kaul Dushuron – syn Kaul Sena, ojciec Lana, Hila i Shae, nie żyje
Kaul Wan Riamasan – wdowa po Kaul Du, matka Lana, Hila i Shae
Yun Dorupon – były prognostyk, zdrajca; nie żyje
Haru Eynishun – była żona Kaul Lana; nie żyje
Kyanla – gosposia w rezydencji Kaulów
Sulima – gosposia w rezydencji Kaulów
Inne pięści i palce
Vuay Yuduo – pierwsza pięść Juen Nu
Iyn Roluan – pięść wysokiej rangi
Vin Solunu – pięść wysokiej rangi, mający talent do Postrzegania
Dudo, Tako – osobiści strażnicy Kaul Maik Wen
Hejo, Ton, Suyo, Toyi – pięści z klanu
Kitu, Kenjo, Sim – palce z klanu
Przyszłe zielone kości
Mal Ging – uczeń w Akademii Kaul Du, kolega z klasy Jai
Noyu Hanata – uczennica w Akademii Kaul Du, koleżanka z klasy Jai
Noyu Kaincau – starszy brat Noyu Hany
Eiten Ashasan – córka byłej pięści, dziedziczka gorzelni Przeklęte Piękno
Teije Inno – odległy kuzyn rodziny Kaulów
Ważni latarnicy
Pan Une – właściciel restauracji Podwójne Szczęście
Pani Sugo – właścicielka Klubu dla Dżentelmenów Boski Bez
Fuyin, Tino, Eho – latarnicy z branży detalicznej
Klan Góra
Ayt Madashi – filar
Iwe Kalundo – prognostyk
Nau Suenzen – róg
Ayt (Koben) Atosho – bratanek Ayt Mady
Koben Yirovu – głowa rodziny Kobenów
Koben Tin Bettana – żona Koben Yira
Koben Ashitin – pięść, syn Yira i Bett
Koben Oponyo – latarnik, wujek Ayt Ata
Sando Kintanin – pięść, kuzyn Ayt Ata
Aben Sorogun – pięść wysokiej rangi
Niru Vononu – pięść niskiej rangi
Gont Aschentu – były róg klanu; nie żyje
Ven Sandolan – były latarnik klanu; nie żyje
Ayt Yugontin – Włócznia Kekonu, adopcyjny ojciec Mady, Ima i Eoda; nie żyje
Ayt Imminsho – adoptowany starszy syn Ayt Yu; nie żyje
Ayt Eodoyatu – adoptowany drugi syn Ayt Yu; nie żyje
Tanku Ushijan – były róg z czasów Ayt Yugontina; nie żyje
Tanku Dingumin – pięść, syn Tanku Ushijana
Pomniejsze klany
Jio Wasujo – filar klanu Jedność Sześciu Dłoni
Jio Somusen – róg klanu Jedność Sześciu Dłoni
Tyne Retubin – prognostyk klanu Jedność Sześciu Dłoni
Sangun Yentu – filar klanu Jo Sun
Icho Danjin – szwagier Sangun Yena
Icho Tennsuno – pięść z klanu Jo Sun
Durn Soshunur – filar klanu Czarny Ogon
Ruch Bezklanowa Przyszłość
Bero – przestępca
Gurino – członek założyciel RBP
Otonyo – członek założyciel RBP
Tadino – członek RBP, właściciel baru w klubie Mała Persymona
Ema – nowa członkini RBP
Vasti Eya Molovni – nekolva, agent z Ygutanu
Inni na Kekonie
Jim Sunto – były Anioł Marynarki z Republiki Espenii
Guim Enmeno – kanclerz Rady Książęcej Kekonu, wierny Górze
Generał Ronu Yasugon – główny doradca wojskowy Rady Książęcej
Canto Pan – przewodniczący Kekońskiego Sojuszu Jadeitowego
Son Tomarho – były kanclerz Rady Książęcej; nie żyje
Ren Jirhuya – artysta
Sian Kugo – producent filmowy i współwłaściciel Wybrzeża Kin
Toh Kitaru – prezenter prowadzący wiadomości w Kekońskiej Stacji Państwowej
Dano – student z Królewskiego Uniwersytetu Jan
Lula – kurtyzana
Doktor Timo, Doktor Yon – lekarze zielonej kości
Mistrz Aido – prywatny nauczyciel jadeitowych dyscyplin
Wielki Instruktor Le – dyrektor Akademii Kaul Dushurona
Przedstawiciele rządu espeńskiego
Galo – agent wywiadu Republiki Espenii
Berglund – agent wywiadu Republiki Espenii
Ara Lonard – ambasador Republiki Espenii w Kekonie
Pułkownik Jorgen Basso – dowódca Bazy Marynarki Wojennej na Eumanie
W Espenii
Keko-Espeńczycy
Dauk Losunyin – filar Południowej Pułapki
Dauk Sanasan – żona Dauk Losuna, jego „prognostyczka”
Dauk Corujon – „Cory”, syn Losuna i Sany, prawnik
Dauk Kelishon – „Kelly”, siostra Cory’ego. Wicesekretarz Departamentu Przemysłu
Sammy, Kuno, Tod – zielone kości z Port Massy
Remi Jonjunin (Jon Remi) – przywódca zielonych kości w Resville
Migu Sunjiki – przywódca zielonych kości w Adamont Capita
Hasho Bakuta – przywódca zielonych kości w Evenfield
Pan i Pani Hian – rodzina goszcząca kiedyś Emery Andena
Rohn Torogon – dawny „róg” Południowej Pułapki: nie żyje
Danny Sinjo – sportowiec i aktor
Paczki
Willum „Chudziak” Reams – szef paczki z Południowego Brzegu
Joren „Mały Jo” Gasson – szef paczki z Baker Street
Rickart „Cwany Ricky” Slatter – szef paczki z Wormingwood; siedzi w więzieniu
Blaise „Byk” Kromner – były szef paczki z Południowego Brzegu; siedzi w więzieniu
Inni w Espenii
Doktor Elan Margen – starszy rangą naukowiec w Centrum Badań Medycznych Dempheya
Rigly Hollin – współudziałowiec i wiceprezes WBH Focus
Walford, Berrett – inni współudziałowcy WBH Focus
Art Wyles – prezes korporacji Anorco Global Resources
Deputowany Blake Sonnen – przewodniczący Narodowej Rady Zdrowia
Doktor Gilspar – sekretarz Espeńskiego Towarzystwa Lekarskiego.
W innych miejscach
Iyilo – przemytnik jadeitu, szef Ti Pasuiga; Wyspy Uwiwa
Guttano – kierownik Studia Filmowego Światło Diamentu; Szotar
Choyulo – szef barukańskiego gangu Faltów; Szotar
Batiyo – członek barukańskiego gangu Faltów; Szotar
Sel Lucanito – potentat przemysłu rozrywkowego, właściciel Spektaklu Numer Jeden; Marcucuo
Falston – espeński żołnierz
Hicks – espeński żołnierz
Rozdział 1. Bezklanowi
ROZDZIAŁ 1
BEZKLANOWI
Poczwórna Wygrana – kasyno połączone z hotelem – nie sprawiała wrażenia najlepszego miejsca na rozpoczęcie rewolucji. Była dogodnym celem wyłącznie dlatego, że Bero tu pracował i wiedział, jak ominąć straże. Cały Janloon drżał z zimna po nagłym nadejściu najchłodniejszej i najbardziej wilgotnej zimy od dziesięcioleci, ale jasne światła i zgiełk kasyna bez chwili przerwy wabiły grających o wysokie stawki hazardzistów oraz zagranicznych turystów, a ich pieniądze napełniały kufry klanu Bez Szczytów. Dzisiaj jednak tak nie będzie.
Dziesięć minut przed południem Bero pojawił się w kasynie z wózkiem bagażowym z trzema walizkami i wepchnął go do windy. Było w niej trzech biznesmenów pogrążonych w ożywionej rozmowie.
– Góra oferuje mi daninę niższą o piętnaście procent – mówił jeden z nich.
– Kaulowie nie mogą temu dorównać – poskarżył się łysy mężczyzna w granatowym garniturze. – A mimo to nadal oczekują ode mnie, że będę w stanie konkurować z zagranicznymi franczyzami, które wyrastają wszędzie jak chwasty z powodu umów handlowych, jakie narzucili krajowi.
Pierwszy biznesmen skrzywił się z niezadowoleniem.
– Zatem wolisz płacić daninę Ayt Madzie?
– To żądna władzy morderczyni, ale co z tego? Wszyscy oni tacy są. Zrobiła to, co musiała, żeby utrzymać kontrolę nad Górą – wtrącił trzeci z nich, mocno opalony. – Przynajmniej stawia na pierwszym miejscu interesy Kekonu, a teraz wreszcie wybrała następcę. Myślę, że…
Drzwi windy, które zaczęły już się zamykać, otworzyły się ponownie i do środka weszło dwóch cudzoziemców. Zajęli ostatnie wolne miejsce, obok wózka Bera. Byli ubrani po cywilnemu, ale nie wyglądali na turystów. Biznesmeni umilkli, spoglądając na obcych z uprzejmą podejrzliwością. W Janloonie roiło się ostatnio od przedstawicieli zagranicznych rządów i korporacji.
Winda zjechała na parking. Gdy wszyscy już z niej wyszli, Bero wytoczył swój wózek wraz z jego zawartością na zewnątrz i spojrzał na zegarek. Zielone kości z klanu Bez Szczytów uważnie obserwowały zyskowne kasyna na ulicy Dla Ubogich, ale w dzielnicy nie było ich aż tak wiele. Eitena, który dał Berowi zatrudnienie w Poczwórnej Wygranej, nie było dziś w robocie. Bero przez wiele tygodni obserwował harmonogram pracy ochroniarzy i wiedział, że w samo południe w kasynie nie będzie żadnego z jadeitowych wojowników klanu Bez Szczytów. Rzecz jasna, gdy już zacznie się zamieszanie, zaraz się zjawią. Dlatego szybkość miała kluczowe znaczenie.
Obok niego zatrzymała się furgonetka. Siedzący za kierownicą Tadino wyskoczył z niej błyskawicznie. Jadący z tyłu Otonyo i Guriho podążyli za nim. Bero raczej nie lubił trzech Oortokanów, za ich cudzoziemski akcent i brzydkie ygutańskie ubrania – zwłaszcza Tadina, który miał ostry, szczekliwy głos oraz wąską twarz kojarzącą się z polującym na szczury terierem. Niemniej byli to jedyni znani mu ludzie, którzy nienawidzili klanów zielonych kości równie mocno jak on i pragnęli ich całkowitego upadku.
– Nikt nas nie zatrzymywał ani nie zadawał żadnych pytań – pochwalił się Tadino.
Nawet gdyby ktoś się nimi zainteresował, w furgonetce nie było broni ani żadnych podejrzanych materiałów. Bero zdjął walizki z wózka i rzucił je na ziemię. Guriho, Otonyo i Tadino wyjęli ich zawartość – maski gazowe, pojemniki z farbą w aerozolu, łomy, pistolety oraz pojemniki z gazem łzawiącym.
Gdy już wyposażyli się w to wszystko, Bero otworzył kluczem dla pracowników drzwi na schody biegnące przy szybie windy. Po wejściu na górę otworzył kolejne drzwi. Za nimi znajdował się wyłożony dywanami korytarz biegnący za kuchnią kasyna.
Tadino uśmiechnął się i włożył maskę gazową. Guriho oraz Otonyo klepnęli się nawzajem po plecach i podążyli za jego przykładem. Ten pierwszy męczył się przez moment, nim zdołał wepchnąć do maski swą bujną brodę. Potem popędzili przed siebie, nie oglądając się na Bera. Otonyo wtoczył do kuchni jeden z pojemników z gazem łzawiącym, a Tadino rzucił drugi na podłogę kasyna. Jego zawartość zaczęła wydostawać się z sykiem na zewnątrz. Bero przycisnął się do drzwi, by nikt go nie zauważył. Rozległy się krzyki, a potem odgłosy kaszlu i wymiotów oraz tupot nóg.
Gdy padł strzał, hałasy zaczęły się na dobre – krzyki przerażenia na górze, spadające na podłogę talerze i przewracane meble, brzęk tłuczonego szkła, metaliczny łoskot drzwi ewakuacyjnych oraz szybki furkot obrotowych drzwi wejściowych. Klienci Poczwórnej Wygranej uciekali pośpiesznie przed gazem, wypadając w panice z ciepłej, wygodnej sali na ulicę Dla Ubogich.
Bero zasłonił bandaną nos i usta, a potem wyjrzał zza rogu na klatkę schodową. Nadal otaczało go okropnie dużo hałasu, ale kłęby dymu utrudniały mu obserwację. Trochę żałował, że nie sieje chaosu razem z innymi – nie strzela w powietrze, nie wymachuje łomem, tłukąc szyby, nie niszczy ścian ani mebli. Szkody się naprawi, ale koszty obciążą klan Bez Szczytów. Upokorzą go, a jednocześnie przedstawią swe stanowisko w sposób, którego nie można będzie zignorować. Bero skrzywił się z niezadowoleniem. Był odważniejszy od swoich towarzyszy i miał gęstszą krew. Robił rzeczy, na myśl o których te oortokańskie kundle zeszczałyby się ze strachu.
Cofnął głowę na klatkę schodową i zamknął drzwi. Niczego nie udowodni, stercząc tu dłużej. Jeśli zielone kości się zjawią, połamią nogi durniom, których uda im się złapać. Bero już zbyt wiele razy uniknął podobnego losu. Cenił własne kończyny. Kiedyś miał jadeit i tyle błysku, że mógł dobrze żyć z jego sprzedaży. Niestety te czasy minęły. Nienawidził klanów, ale potrzebował tej roboty.
Drzwi otworzyły się z hukiem i trzej mężczyźni wypadli chwiejnym krokiem na klatkę schodową. W ich oczach błyszczało szaleństwo, włosy mieli przepocone i dyszeli ciężko. Bero popędził razem z nimi na parking. Pierwszy dotarł na dół i schował się za rogiem, gdy otworzyły się drzwi pobliskiej windy i wybiegła z niej szóstka uciekających pracowników kasyna. Kiedy się oddalili, nacisnął alarm, by winda nie mogła wrócić na górę, po czym wyprowadził swych towarzyszy z klatki schodowej. Zdjęli maski gazowe i wrzucili ekwipunek do walizek.
– Przez dwa tygodnie siedźcie cicho. Potem spotkamy się w Małej Persymonie – przypomniał im Guriho, gdy wsiedli do furgonetki.
Pojazd opuścił parking i Bero został sam.
Podjechał wózkiem do zsypu i wrzucił do niego walizki z obciążającą go zawartością. Upewnił się, że jego służbowy uniform się nie pobrudził, i udał się na codzienną przerwę śniadaniową. Wrócił po trzydziestu minutach. Pod Poczwórną Wygraną stały dwa radiowozy i samochód strażacki, a po chodniku spacerowały trzy zielone kości z klanu Bez Szczytów. Zmuszeni do opuszczenia pokojów goście hotelowi marzli na chodniku, czekając, aż pozwolą im wrócić. Bero schował ręce do kieszeni i czekał razem z nimi, starannie ukrywając uśmiech. Po wewnętrznej stronie szklanych drzwi wejściowych kasyna napisano czerwoną farbą: PRZYSZŁOŚĆ JEST BEZKLANOWA.
Rozdział 2. Zdrada
ROZDZIAŁ 2
ZDRADA
Szósty rok, pierwszy miesiąc
Kaul Hiloshudon przyglądał się sześciu biznesmenom, jedzącym w jego towarzystwie kolację. Miał nadzieję, że nie będzie musiał zabić żadnego z nich. Spotkali się w największej prywatnej sali Podwójnego Szczęścia. Na stole nadal było mnóstwo jedzenia, ale Hilo nie miał apetytu. Wrogom mógł odbierać życie bez chwili wahania, ale to byli ludzie z jego klanu. Znał ich wszystkich, lepiej czy gorzej, i od lat utrzymywał z nimi kontakty. Klan Bez Szczytów potrzebował lojalnych członków.
– Jak zdrowie żony, Kaul-jen? – zapytał latarnik Fuyin Kan. Niezobowiązujące rozmowy toczone przy stole ustąpiły miejsca pełnej zażenowania ciszy.
Hilo nie przestał się uśmiechać, ale ciepło zniknęło z jego oczu, gdy spojrzał na siedzącego naprzeciwko mężczyznę.
– Rekonwalescencja wymaga wiele czasu, ale jest lepiej niż było. Dziękuję, że o to zapytałeś.
– Słyszę to z przyjemnością – odparł Fuyin. – W końcu nie ma nic ważniejszego niż zdrowie i bezpieczeństwo naszych rodzin. Niech bogowie opromienią klan Bez Szczytów swą łaską.
Wzniósł w toaście kieliszek hoji. Pozostali biznesmeni podążyli za jego przykładem.
Fuyin nie był typowym bezjadeitowym latarnikiem. Nosił dwa pierścienie z jadeitami, jadeitowe kolczyki w uszach, a do tego sprzączkę u paska. Był kiedyś pięścią, ale przed piętnastu laty opuścił militarną stronę klanu, by kierować rodzinną firmą zajmującą się handlem detalicznym. Słowa mężczyzny wyrażały uprzejme zainteresowanie, ale Hilo Postrzegał jego jadeitową aurę jako gęstą, skłębioną chmurę pełną łatwych do rozpoznania resentymentów oraz nieufności.
Odsunął talerz i oparł się wygodnie, podczas gdy kelnerzy zbierali talerze i napełniali filiżanki herbatą. Nie patrzył na siedzącą obok Shae, lecz wyczuwał w jej aurze nerwowość. Jego siostra również nie jadła zbyt wiele. Nie dało się już dłużej odwlekać rozmowy.
– Zaprosiłem was tutaj, ponieważ prognostyczka mówi mi, że są pewne kwestie, które musicie omówić bezpośrednio ze mną jako filarem – zaczął Hilo. – Wszyscy jesteście szanowanymi i cenionymi latarnikami naszego klanu i w związku z tym pragnę, rzecz jasna, porozmawiać z wami i rozwiązać wszelkie problemy, zanim staną się źródłem poważnych nieporozumień.
Pierwszym latarnikiem, który się odezwał, nie był Fuyin, lecz łysy mężczyzna siedzący obok niego, pan Tino. Zaliczał się do starszych członków klanu i kiedyś przyjaźnił się z nieżyjącym dziadkiem Hila.
– Kaul-jen, biorąc pod uwagę obecny stan gospodarki oraz fakt, że musimy konkurować nie tylko z naszymi rywalami z klanu Góra, lecz również z zagranicznymi firmami, wielokrotnie prosiliśmy Biuro Prognostyka o obniżenie daniny. Jak z pewnością sobie przypominasz, klan Bez Szczytów podniósł ją, by móc toczyć wojnę klanową, ale nie obniża jej znacząco już od sześciu lat.
– Ta wojna trwa, tyle że w ukryciu – przypomniał mu Hilo. – Góra zamierza prędzej czy później nas podbić. Staramy się utrzymać daniny na rozsądnym poziomie i wykorzystujemy pochodzące z nich pieniądze do wzmocnienia klanu, jak prognostyczka uzna za stosowne.
Shae wyprostowała się, usłyszawszy te słowa.
– Musimy zwiększyć możliwości klanu Bez Szczytów, jeśli pragniemy pokonać nieprzyjaciół. Udoskonaliliśmy naszą technologię, powiększyliśmy Akademię Kaul Dushurona, by mogła szkolić więcej zielonych kości. Otwieramy też biura i prowadzimy interesy za granicą. – Szef sztabu prognostyczki, Woon Papidonwa, natychmiast wręczył jej aktówkę. Otworzyła ją i wyjęła ze środka plik papierów. – Mogę was zapoznać z budżetem klanu na przyszły rok i pokazać, w których miejscach dochody z daniny…
Kolejny latarnik, opalony na brąz pan Eho, machnął niecierpliwie ręką.
– Nie wątpię, że wydajecie te pieniądze. Problem w tym, na co je poświęcacie. Klan Bez Szczytów ciągle próbuje prowadzić interesy w Espenii, co na dłuższą metę z pewnością zaszkodzi naszemu krajowi. – Nie chciał patrzeć na prognostyczkę, której nieraz już okazywał dezaprobatę. – Młodzież za bardzo ulega cudzoziemskim wpływom. Dlatego mamy teraz wyższą przestępczość i więcej problemów społecznych. Weźmy na przykład to, co wydarzyło się w zeszłym tygodniu w kasynie Poczwórna Wygrana. To był skandal. A odpowiedzialnych za atak chuliganów nadal nie złapano.
Hilo zmrużył powieki, poirytowany mentorskim tonem Eha.
– Jeśli chcesz kogoś oskarżać o wzrost przestępczości, pomyśl, jak wielu członków barukańskich gangów sprowadziła do kraju Góra, by powiększyć swoje szeregi. Ale to nie ma znaczenia. Wiem, że Góra próbuje nas podejść, proponując niższe daniny, w związku z czym nagle dochodzicie do wniosku, że to niesprawiedliwe, że płacicie tyle co zawsze, podczas gdy wydaje się wam, że moglibyście znaleźć korzystniejszą ofertę.
Pełna zażenowania cisza, która nagle zapadła, była wystarczającym potwierdzeniem. Kilku latarników starannie unikało jego spojrzenia.
Ale Fuyin Kan nie odwrócił wzroku.
– Przejście do innego klanu byłoby trudną i drastyczną decyzją – oznajmił. – Wpłynęłoby nie tylko na sytuację finansową danego człowieka, lecz również na to, gdzie może mieszkać, do której szkoły sztuk walki mogą uczęszczać jego dzieci, na jego życie towarzyskie i na to, kto jest jego przyjacielem, a kto wrogiem. Nie chcemy się posuwać tak daleko. Dlatego przybyliśmy tu całą grupą, licząc na osiągnięcie porozumienia.
Pozostali latarnicy przesunęli się ku przodowi na znak poparcia dla tych słów. Fuyin pozwolił, by inni przemówili przed nim, było jednak oczywiste, że to on jest ich przywódcą, zgodnie z podejrzeniami Hila.
To skończy się źle, pomyślał, nie dał jednak za wygraną.
– Nie możemy w tej chwili obniżyć daniny. Mogę dać ci słowo jako filar, że w miarę jak nasze interesy za granicą będą się rozrastać, zaczniemy dzielić się zyskami z całym klanem. Biuro Prognostyka będzie stopniowo zmniejszało jej wysokość przez pięć najbliższych lat.
Nie miał pojęcia, czy miałoby to sens pod względem finansowym, ale brzmiało rozsądnie. W aurze Shae nie zapłonął nagły gniew na niego, uznał więc, że poradziłaby sobie z tym zadaniem.
Fuyin potrząsnął głową.
– To nie jest żaden kompromis. Wszyscy tu zgodziliśmy się, że sprawiedliwość wymaga, by klan Bez Szczytów dorównał ofercie Góry. Wierzymy też głęboko, że musi zajść zmiana w polityce klanu. Trzeba skończyć z inwestowaniem za granicą i skupić się na obronie naszych interesów w domu.
W jadeitowej aurze Shae pojawiły się fale konsternacji.
– Jeśli obniżymy daninę, a jednocześnie zrezygnujemy z działalności, która przynosi nam najszybciej rosnące dochody, klan będzie tracił pieniądze na dwóch frontach. To droga do zagłady.
Niektórzy latarnicy wymamrotali coś pod nosem, ale Fuyin tylko rozpostarł dłonie.
– Góra radzi sobie dobrze. Chcesz powiedzieć, że klan Bez Szczytów nie potrafi jej dorównać? Jeśli tak, czy możesz mieć do nas pretensję, jeśli wspólnie podejmiemy działania dla zabezpieczenia naszej przyszłości?
Te słowa mogły nie brzmieć jak groźba, ale nią były. Fuyin zgromadził kilku niezadowolonych latarników i oznajmił, że jeśli klan Bez Szczytów nie spełni ich żądań, wszyscy przejdą do Góry. Nawet Shae nie potrafiła znaleźć odpowiedzi na ten bezczelny szantaż.
Hila wypełnił gniew mieszający się z rozczarowaniem.
– Fuyin-jen… – zaczął, koncentrując całą uwagę na byłej pięści i ignorując pozostałych siedzących za stołem mężczyzn – po co przybyłeś tutaj, by prosić mnie o cokolwiek, skoro już przeszedłeś na stronę Góry? Czy Ayt Mada rozkazała ci, byś pociągnął tych ludzi ku zgubie razem ze sobą?
Twarz Fuyina stała się nieprzeniknioną maską.
– O czym ty gadasz?
– Już od miesięcy płacisz daninę Górze. Mogę pokazać wszystkim dowód znaleziony przez Maik Tara, ale może lepiej sam się przyznasz, zamiast kłamać mi prosto w oczy. – Hilo zachowywał spokój, lecz w jego głosie pobrzmiewała zimna, złowroga nuta. – Nie jesteś zwykłym latarnikiem, jak twoi towarzysze. Jesteś zieloną kością, która złamała klanowe przysięgi.
Przy stole zapadła całkowita cisza. Cichy szum głosów dobiegający z pozostałej części lokalu, znajdującej się za suwanymi drzwiami, brzmiał jak kakofonia. Reszta latarników skuliła się na krzesłach. Z ich twarzy odpłynęły wszelkie barwy.
– Oskarżasz mnie o zdradę klanu? Byłem pięścią wysokiej rangi, kiedy ty jeszcze byłeś niegrzecznym chłopakiem w Akademii. To ty zdradziłeś nas wszystkich, Kaul Hiloshudon.
Gorycz, którą filar wyczuwał w aurze Fuyina, przerodziła się w gwałtowną burzę. Cienka warstewka uprzejmości, jaką do tej pory utrzymywał, zniknęła.
– Mój ojciec zbudował z niczego kwitnący interes, mając tylko własny pot, nieustępliwość oraz patronat klanu. Dzięki bogom, że już nie żyje i nie musi patrzeć, jak jego firma jest wypychana z rynku, bo otworzyłeś nasz kraj przed cudzoziemcami, jak kurwa rozkładająca nogi przed każdym. – Głos Fuyina stał się ochrypły i drżący. – Mój syn tak bardzo cię podziwiał. Chciał się stać taki jak ty. Miał tylko dwadzieścia lat, był palcem dopiero od sześciu miesięcy, kiedy zabito go bez powodu, w wojnie klanów, do której nigdy by nie doszło pod rządami twojego brata albo dziadka. Masz czelność żądać ode mnie wierności? Nie, Kaul-jen, jesteś tylko szczeniakiem, a nie filarem, a twoja siostra liże buty Espeńczykom. Nie jestem ci nic winien.
Hilo nie odpowiadał mu przez nietypowo długą chwilę. Postrzegał łomotanie serc i wstrzymywane oddechy wszystkich otaczających go ludzi, zwłaszcza Shae, był to jednak jedynie drobiazg w porównaniu z naciskiem wzbierającym w jego dłoniach i głowie.
– Fuyin-jen… – zaczął wreszcie – widzę, że trudności, których doświadczyłeś, wzbudziły w tobie nienawiść do mnie, ale popełniłeś błąd, pozwalając, by wykorzystała cię Ayt Mada. – Wstał i spojrzał byłej pięści prosto w oczy. – Jeśli czułeś się tak bardzo nieszczęśliwy, w każdej chwili mogłeś porozmawiać ze mną. Bez względu na to, czy to kłopoty w interesach spowodowały, że pragniesz się wyrzec życia, czy nie możesz wybaczyć mi śmierci swego syna, mogłeś poprosić, bym pozwolił ci odejść z honorem, a być może nawet założyć swój mały klan w jakiejś innej części kraju. Zgodziłbym się na to z uwagi na wysoką pozycję twojej rodziny i dawne poświęcenia. Nie musiałeś sprzedawać się Górze ani wciągać innych w tę pierdoloną farsę, która miała zaszkodzić klanowi Bez Szczytów.
Fuyin stanął na palcach. Był wyższy niż filar, przekroczył już czterdziestkę, ale nadal był w świetnej formie fizycznej. Często ćwiczył z innymi zielonymi kośćmi.
– Miałbym cię błagać o pozwolenie na opuszczenie miasta, w którym się urodziłem, by żyć na wygnaniu jak bezwartościowy wyrzutek? Mam obciąć sobie ucho i skomleć o darowanie życia? Nigdy. – Jego twarz zamarła w wyrazie straszliwej determinacji. – Kaul Hiloshudon, filarze klanu Bez Szczytów, oferuję ci czystą klingę. – W pokoju rozległy się szepty zdumienia i lęku. Od lat nikt nie wyzwał Kaula Hilo na pojedynek. – Wybierz miejsce i broń…
– Odmawiam. – Odpowiedź Hila zmroziła wszystkich w pokoju. Na twarzy filaru dostrzegało się jego sławną furię. – Jesteś zdrajcą. Nie zasługujesz na pojedynek. Przykro mi z powodu śmierci twojego syna i niepowodzeń w interesach, ale wielu z nas przeżyło straszliwe tragedie, a mimo to nie złamało przysiąg.
Fuyin dał się na moment zbić z tropu. Nawet Shae i Woon patrzyli na Hila z zaskoczeniem. Nigdy dotąd nie słyszano, by Kaul Hiloshudon odrzucił osobiste wyzwanie. Opadł z niedowierzaniem na pięty.
– Jesteś tchórzem – warknął.
– Jestem filarem klanu – odparł Hilo. – Postąpiłbym głupio, gdybym wątpił, że nadal pozostajesz groźnym wojownikiem. – Być może nie masz już po co żyć, ale ja nie mogę się narazić na obrażenia, które odciągnęłyby mnie na pewien czas od rodziny i obowiązków. – Zmarszczył brwi. Zrozumiał, że tłumaczy przyczyny odmowy raczej sobie samemu niż Fuyinowi. – Jeśli pragniesz zachować życie, możesz oddać wszystko, co posiadasz, klanowi i zaakceptować wygnanie z Kekonu. W przeciwnym razie przyznam ci śmierć konsekwencji, z bronią w ręku. To wszystko.
Gdy Hilo wypowiedział te słowa, drzwi pokoju otworzyły się nagle i do środka wszedł Juen Nu, róg klanu Bez Szczytów. Towarzyszyli mu Maik Tar i Iyn Ro. Trzy zielone kości czekały na dole. Hilo rozkazał im wejść do środka, gdy tylko Postrzegą jakieś zagrożenie ze strony któregoś z obecnych. Pan Tino i pan Eho odsunęli się od Fuyina, otwierając szeroko oczy, jakby nagle stał się tykającą bombą zegarową. Oskarżony o zdradę rzucał spojrzenia na wszystkie strony. Ręce mu drżały. Juen, Maik i Yin ruszyli ku niemu, okrążając wielki stół z obu stron. Żaden z latarników nie odważył się wstać z krzesła.
Shae zaczęła się podnosić. Jej aura iskrzyła się niespokojnie. Prognostyczka wezwała tych latarników na obiad, który miał doprowadzić do pojednania, a teraz wyglądało na to, że zakończy się egzekucją.
– Hilo – wysyczała, na tyle głośno, żeby ją usłyszał. – Nie rób tego w tym miejscu. Lepiej…
Nikt nie usłyszał reszty jej sugestii, ponieważ Fuyin wyszarpnął mały pistolet z ukrytej pod paskiem wszywanym kabury i zaczął strzelać.
Tar zareagował natychmiast, wznosząc Odbijanie przed filarem. Małokalibrowe pociski pomknęły ku sufitowi. Fuyin Kan odrzucił broń, warknął wściekle i posiłkując się Lekkością, przeskoczył nad stołem. Wyciągnął karambit i spróbował ciąć w gardło Hila.
Filar odpowiedział na atak. Wskoczył na stół, również pomagając sobie Lekkością, i złapał przeciwnika za łokieć, powstrzymując trajektorię jego broni. Potem pchnął z całej siły jego środek ciężkości, pozbawiając go równowagi, gdy tylko Lekkość zaczęła opuszczać Fuyina i jego stopy dotknęły blatu. Napastnik zachwiał się, ale uderzył śmiertelnie groźnym Przenoszeniem. Stal Hila ledwie zdołała odbić atak. Filar obrócił się błyskawicznie, pociągając drugiego mężczyznę za sobą. Stopa Fuyina wpadła w wazę na wpół wypełnioną stygnącą zupą. Mężczyzna poleciał na łeb na szyję ku skrajowi stołu. Talerze, filiżanki i jedzenie wyskakiwały na wszystkie strony spod stóp walczących.
Wiele lat temu, gdy Hilo był jeszcze nastolatkiem i uczył się w Akademii, ćwiczył równowagę i Lekkość, ćwicząc ze sparingpartnerami na wąskich półkach i chwiejących się platformach. Wtedy uważał, że te ćwiczenia są głupie. Walki toczono na asfalcie i betonie, nie na kłodach nad wodospadami, jak na filmach. Teraz, gdy walczył na stole w restauracji, przypomniał sobie na moment, jak instruktorzy uczyli go, że zielone kości, choćby nawet najlepiej przygotowane, nie mogą liczyć na to, że zawsze będą miały szansę wyboru, w jakich warunkach chcą walczyć. Szarpali się ze sobą, obaj pochyleni, aż Hilo wyciągnął błyskawicznie lewą rękę i otoczył głowę przeciwnika od tyłu, jakby była piłką sztafetową. Uniósł karambit, który pojawił się nagle w jego prawej dłoni, i wbił w szyję Fuyina. Złapał go za włosy i pociągnął jego twarz ku stołowi. Karambit wbił się głębiej. Gdy mężczyzna opadł na kolana, rozległ się trzask rozbijanych talerzy. Hilo pociągnął nóż ku górze, używając całej swej Siły, i przeciął tchawicę.
Fuyin miotał się jeszcze przez króciutką chwilę, zrzucając na podłogę kolejne przedmioty. Wreszcie znieruchomiał. Pod jego podbródkiem utworzyła się kałuża krwi, ciemniejsza plama na czerwonym obrusie, mieszająca się z rozlanym rosołem oraz kawałkami jedzenia. Wszystko to trwało niespełna minutę. Hilo nadal słyszał słabo, lekko ogłuszony hukiem wystrzałów w zamkniętym pomieszczeniu. Kiedy zwrócił się do pięciu pozostałych latarników, którzy podnosili się już z podłogi, nie był pewien, czy krzyczy, czy mówi normalnie.
– Czy jest tu ktoś jeszcze, kto ma jakieś osobiste pretensje, albo czuje się tak niezadowolony, że jest gotowy podtrzymać żądania Fuyina?
Latarnicy wstali z potulnymi minami. Pan Eho spojrzał na ciało i przełknął głośno ślinę, po czym dotknął czoła splecionymi dłońmi i pokłonił się nisko, oddając honory filarowi.
– Kaul-jen, muszę ze wstydem wyznać, że uległem namowom Fuyina wyłącznie z powodu finansowej interesowności. Z radością akceptuję zaproponowany przez ciebie kompromis. To całkowicie mnie zadowala.
– Mnie również, Kaul-jen – dodał pośpiesznie pan Tino, otrzepując spodnie. – Wybacz mi moją głupotę. Sądziłem, że Fuyin reprezentuje interesy nas wszystkich, ale teraz widzę, że popełniłem błąd, ufając mu. Mamy szczęście, że natychmiast go przejrzałeś.
Pozostali latarnicy pokiwali głowami, wyraźnie zawstydzeni, i również zapewnili, że są wierni klanowi.
Hilo miał ochotę stłuc wszystkich na kwaśne jabłko, a potem zażądać, by obcięli sobie uszy, jeśli pragną zachować patronat klanu, powstrzymał jednak ten impuls. Nie sądził, by ci biznesmeni mieli wystarczająco gęstą krew, żeby wytrzymać coś takiego. Leżące na stole ciało Fuyina było wystarczającym argumentem. Dalsze zastraszanie ich nie dałoby mu nic poza osobistą satysfakcją. Odwrócił się z niesmakiem.
– Zabierzcie ich stąd – rozkazał swoim pięściom.
Iyn wyprowadziła skarconych latarników z budynku. Oddalili się z wielką ochotą, rzucając nerwowe spojrzenia za siebie. Niektórych z nich szczere wyrzuty sumienia albo strach mogły rzeczywiście skłonić do powrotu z uchem w szkatułce, ale Hilo o to nie dbał. Uważał, że bezjadeitowym latarnikom nigdy nie można ufać. Chroniła ich aisho i zależało im wyłącznie na pieniądzach. Oczekiwali od klanu siły i ochrony, ale z łatwością mogli przenieść swą wierność na inny, dla zysku albo z chęci przetrwania. Nie można było mieć pretensji do Ayt o to, że ze wszystkich sił starała się ich ukraść.
– Lepiej pójdę porozmawiać z panem Une, żeby uspokoić sytuację – odezwał się Juen.
Huk strzałów i odgłosy przemocy z pewnością zakłóciły atmosferę w lokalu i przestraszyły starego restauratora. Była właśnie pora obiadowa. Po wyjściu rogu Tar objął ramieniem barki Hila.
– Za szybko go załatwiłeś, Hilo-jen. Jestem twoim filarowym, czy nie mogłeś mi pozwolić zdobyć choć odrobiny jego zieleni?
Hilo łypnął z kwaśną miną na zwłoki Fuyina. Nie odpowiedział na uśmiech szwagra.
– Zabierz jego jadeit dla klanu – rozkazał. – Nie czułbym się dobrze, nosząc go, bo wiem, że jego syn zginął za klan Bez Szczytów, kiedy byłem rogiem.
Ruszył ku drzwiom, ale Shae zagrodziła mu drogę. Jej jadeitową aurę wypełniało niezadowolenie.
– Chcesz po prostu sobie pójść i nie powiedzieć nic więcej? – zapytała.
Nozdrza Hila rozszerzyły się, gdy usłyszał ton jej głosu.
– Co jeszcze miałbym powiedzieć? Chciałaś, żeby ten obiad rozwiązał problem uskarżających się latarników. Już się nie uskarżają, prawda?
– Nie sądzisz, że jeśli zamierzałeś zlikwidować Fuyina na oczach wszystkich, to powinniśmy porozmawiać o tym wcześniej? Dlaczego mi nie powiedziałeś, że masz dowody na to, że płaci daninę Górze?
– Bo ich nie miałem – warknął. – Miałem przeczucie. Kiedy zobaczyłem jego reakcję, byłem już pewny. Już przedtem miał do mnie pretensje, nic więc dziwnego, że Ayt do niego dotarła. Był zdeterminowany zginąć i zabrać mnie ze sobą do grobu.
Mimo że Hilo rozumiał to wszystko, uważał zdradę byłej pięści za sprawę osobistą. Zarzuty Fuyina nadal niosły się echem w jego głowie. Pragnął wyjść stąd, oddalić się od ciała.
Spróbował odepchnąć Shae na bok, ale ona ponownie zagrodziła mu drogę.
– To nie jest żadne wyjście, Hilo – nie ustępowała. – Egzekucja zdrajcy może uspokoić ludzi na pewien czas, ale nie rozwiąże problemów, z powodu których ci latarnicy zwrócili się przeciwko nam. Nie rozmawialiśmy ze sobą o tych sprawach jak filar z prognostyczką.
Hilo odsłonił zęby, pochylając się ku siostrze.
– Chcesz rozmawiać ze mną jak prognostyczka? W takim razie rób to, co należy do prognostyczki. Powiedz mi, jak to, do chuja, możliwe, że Góra wydaje więcej i kradnie nasze biznesy, mimo że pobiera tak niską daninę? Powiedz mi, jak możemy ich powstrzymać i wygrać. A jeśli nie potrafisz, oszczędź mi swoich cholernych wykładów.
Otworzyła usta, żeby mu odpowiedzieć, a potem zamknęła je tak gwałtownie, że Hilo usłyszał trzask zębów. Łypnęła na niego ze złością. Jej twarz poczerwieniała z irytacji. Woon, który stał obok, położył dłoń na ramieniu prognostyczki i odciągnął ją do tyłu. Hilo wypadł ze złością z pokoju.
Juen nadal rozmawiał z zaniepokojonym panem Une, dzięki czemu Hilo nie był narażony na załamywanie rąk i ocieranie czoła w wykonaniu starego restauratora. Niektórzy ze stałych gości Podwójnego Szczęścia ulotnili się podczas krótkiego wybuchu przemocy, być może obawiając się, że rozleje się ona na resztę restauracji. Niewykluczone też, że przestraszył ich atak anarchistów na kasyno Poczwórna Wygrana, do którego doszło w zeszłym tygodniu. Inni jednak siedzieli sobie spokojnie w restauracji. Na widok Hila wymamrotali pełne szacunku słowa i dotknęli czół, próbując jednocześnie zerkać do pomieszczenia, w którym znajdowały się zwłoki. Wyciągali szyje z chorobliwą ciekawością, jaką widzi się podczas spektakularnych zderzeń samochodów albo pożarów budynków. Wieczorem cały Janloon będzie wiedział, że Fuyin Kana zabito za zdradę klanu.
Filar opuścił restaurację głównym wejściem i usiadł za kierownicą duchesse signa. Miał w Podwójnym Szczęściu zarezerwowane miejsce na parkingu i zawsze, gdy odwiedzał lokal, pilnowano jego samochodu. Tar podążył za nim i zastukał w okno po stronie pasażera. Gdy tylko Hilo opuścił szybę, oparł się o okno, wsadzając ręce do środka.
– Dokąd się wybierasz? – zapytał burkliwym tonem. Mogło to znaczyć, że boi się o bezpieczeństwo Hila albo po prostu jest zły, bo go pominięto.
– Muszę się trochę przejechać, żeby przewietrzyć sobie głowę – odpowiedział Hilo, wsuwając kluczyk do stacyjki. – Pomóż Juenowi i Iyn wszystko posprzątać. – Hilo chwilami obawiał się zlecać klanowe zadania Maik Tarowi i Iyn Ro jednocześnie, z uwagi na ich burzliwy związek, ciągle wahający się między żarem a chłodem. W tej chwili jednak dogadywali się nieźle. – Przygotuj się na podróż do Port Massy. O tej porze roku jest tam zimno. Weź ze sobą ciepłe ubranie. Masz wszystko, czego potrzebujesz? Bilety, paszport i tak dalej?
– Jasne – odparł jego szwagier.
– Będę w domu za parę godzin – dodał Hilo i ruszył, zostawiając Tara na parkingu. Spojrzał jeszcze we wsteczne lusterko i zauważył, że jego filarowy jest wyraźnie smutny i zagubiony.
***
Jeździł pół godziny, nie zmierzając właściwie nigdzie. Włączył ogrzewanie, by odepchnąć od siebie mroźne powietrze, działające na miasto jak zimny ręcznik przyciśnięty do ciała. Ulice wywierały wyjątkowo przygnębiające wrażenie. Jaskrawe kolory Janloonu wyblakły pod szarym, bezchmurnym niebem. Ludzie byli podekscytowani wiadomością, że w górach spadł śnieg.
Zdał sobie sprawę, że, nawet się nad tym nie zastanawiając, pojechał do Dzielnicy Portowej i zatrzymał się przed Klubem dla Dżentelmenów Boski Bez. W ostatnich latach wiele w Janloonie się zmieniło, ale Boski Bez nadal był taki sam. Hilo pomyślał z ironią, że to pewny interes, któremu nie zaszkodzą nowoczesność ani zagraniczna konkurencja. Odźwierny odprowadził jego samochód, a gdy tylko Hilo wszedł do środka, pani Sugo, latarniczka będąca właścicielką klubu, przywitała go ewidentnie fałszywym uśmiechem. Rzecz jasna, nigdy nie była dla niego nieuprzejma i zawsze pilnowała, by jego wizyty przebiegały dokładnie tak, jak sobie tego życzył. Z pewnością jednak nie przyjmowała z entuzjazmem rzadkich, niezapowiedzianych odwiedzin filaru.
– Kaul-jen – przywitała go. Oddała mu honory i zaprowadziła go do luksusowo urządzonego pokoju, w którym znajdowała się kanapa. – Cieszę się, że znowu cię widzę. Mam posłać po Sumi? Albo po Vinę?
Hilo pokręcił głową.
– Po jakąś inną.
Przyklejony do twarzy pani Sugo uśmiech osłabł nieco.
– Czy mogę zapytać, Kaul-jen, tylko po to, żeby świadczyć ci lepsze usługi, czy coś ci się nie podobało u którejkolwiek z kobiet, z którymi spędzałeś tu czas?
– To kurwy – odpowiedział. Nie było w tym złości, po prostu czuł się zmęczony. Rzucił marynarkę na oparcie kanapy i nalał sobie szklankę cytrusowej wody ze stojącego na stole dzbanka. – Tylko nie przysyłaj mi żadnej, z której korzystał mój brat. Ta myśl mi się nie podoba.
Pani Sugo zacisnęła mocno usta, maskując niezadowolenie uprzejmym ukłonem, i wyszła z pokoju. Hilo klapnął na kanapę, zamknął oczy i potarł kciukami ich kąciki. Nie potrafił zrozumieć, dlaczego Lan odwiedzał ten lokal. Doszedł do wniosku, że jego brat z pewnością czuł się rozpaczliwie samotny. Raczej zasmuciła go myśl, że sam znalazł się teraz w podobnej sytuacji. Był filarem klanu już od sześciu lat. Dłużej niż Lan. Bracia nie byli zbytnio do siebie podobni, ale być może pozycja filaru wpływała tak samo na każdego mężczyznę – izolowała go i męczyła, aż wreszcie go zabijała, szybko albo powoli.
Nie mógł się powstrzymać przed zadawaniem sobie pytania, czy Ayt Mada, która zamordowała wielu członków własnego klanu, kiedykolwiek czuła się równie głęboko rozczarowana i zraniona jak on w tej chwili. Sam bezskutecznie próbował ją zamordować, posługując się rodziną Venów z klanu Góra, nie powinien się więc dziwić, że ona również w podobny sposób wykorzystywała niezadowolenie czy słabe punkty w jego klanie. Shae miała rację, choć przyznawał to z wielką niechęcią. Zdrada Fuyina nie była izolowanym przypadkiem, a jego śmierć nie rozwiąże prawdziwego problemu. Po wielu nieudanych zamachach na życie Hila Góra rozpoczęła długotrwałą kampanię, mającą zniszczyć ekonomicznie klan Bez Szczytów.
Rozległo się ciche pukanie. Hilo wstał z kanapy, otworzył drzwi i znalazł za nimi piękną kobietę. Miała ciemniejszą skórę i więcej krągłości niż ta, która usługiwała mu podczas poprzedniej wizyty, jakieś dwa czy trzy miesiące temu. Przyniosła hebanową tacę z butelką hoji i ciasteczkami daktylowymi ułożonymi na delikatnym glinianym talerzyku.
– Kaul-jen – rzekła. Jej głos był pełen troski, ale pobrzmiewała w nim nerwowa nuta, sugerująca, że pani Sugo i pozostałe dziewczyny ostrzegły ją, czego ma się spodziewać. – Czy mogę wejść?
Hilo przytrzymał jej drzwi.
Postawiła tacę na niskim stoliku przed kanapą, uklękła przed nim i staranie podwinęła rękaw, po czym otworzyła butelkę hoji i napełniła dwa kieliszki. To był dobry, stary trunek o silnym, skomplikowanym bukiecie.
Hilo wypił kieliszek.
– Chodź do łóżka – zażądał.
– Kaul-jen – odparła kobieta sugestywnym, uspokajającym tonem. – Nigdzie się nam nie śpieszy. Możesz tu zostać całą noc. Czemu nie odprężysz się na moment i nie pozwolisz, bym dała ci więcej radości? Z pewnością potrzebujesz chwili ulgi od trudnych zadań filaru. Wypijmy jeszcze jedną kolejkę i będziesz mógł mi opowiedzieć, jak ci minął dzień.
Hilo wykrzywił usta w ironicznym grymasie.
– Mam w domu żonę i dzieci. Nie potrzebuję rozmów. – Wstał. – Jeśli będziesz współpracować, to nie potrwa długo.
Wlepiła w niego spojrzenie. Otworzyła usta, jakby chciała podjąć kolejną próbę przekonania go, ale potem z oburzeniem postanowiła dać sobie z tym spokój. Skończyła z udawaniem, wypiła haustem kieliszek hoji, wyprostowała się, rozwiązała pasek jedwabnej szaty i pozwoliła, by opadła na podłogę. Położyła się nago na kanapie z grymasem rezygnacji na twarzy. Hilo pomyślał, że wygląda to atrakcyjniej niż jej wystudiowany uśmiech, bo przynajmniej jest autentyczne. Miała gładką skórę i znamię na brzuchu, obok pępka.
Rozebrał się. Dziewczyna otworzyła szeroko oczy, ujrzawszy plamy krwi na rękawach oraz karambit, który odpiął i położył na stoliku obok tacki. Potem otworzyła je jeszcze szerzej na widok błyszczących kawałków jadeitu na jego obojczykach, piersi i wokół pępka.
– Nie dotykaj ich, a nic ci się nie stanie – uspokoił ją Hilo, widząc strach w jej oczach. Podniósł jedną z darmowych prezerwatyw leżących na stoliku.
– Odwróć się i oprzyj na rękach i kolanach.
Kiedy skończył z nią i poszła do łazienki, ubrał się, zabrał marynarkę i nóż, a potem zjadł dwa ciasteczka z tacki. Zostawił na stoliku hojny napiwek. Kurtyzany z Niebiańskiego Bzu zarabiały przede wszystkim na stałych klientach, którzy często kupowali im prezenty i płacili dodatkowo za wyłączny dostęp. Ponieważ nie spodziewał się, by miał jeszcze kiedyś ją zobaczyć, uznał, że powinien dodatkowo zapłacić za jej zmarnowany czas.
Na dole pani Sugo życzyła mu dobrej nocy, uśmiechając się kwaśno. Rozumiał jej irytację. Niebiański Bez był przybytkiem wysokiej klasy. Tutejsze kurtyzany potrafiły grać na różnych instrumentach, recytowały poezję i towarzyszyły klientom na eleganckich galach, a on zachowywał się jak w tanim burdelu. Przed budynkiem czekała na niego duchesse. Odźwiernemu nie chciało się zaparkować samochodu gdzie indziej. Poprzednie wizyty nauczyły go, że Hilo nie zostanie tu długo. Filar okrążył swój cenny samochód, pochylił się i zajrzał do środka. Odkąd Maik Kehn, jego szwagier i były róg, zginął w zamachu bombowym, Hilo z wielką ostrożnością podchodził do rodzinnych samochodów i ich kierowców, wystrzegając się zagrożenia, którego nie Postrzeże dzięki jadeitowym zmysłom.
– Czy spuściłeś go z oczu chociaż na sekundę? – zapytał.
Odźwierny przysiągł na swoje życie, że nie.
Usatysfakcjonowany tymi słowami Hilo wsiadł do pojazdu, obrócił kluczyk w stacyjce i ruszył do domu.
***
Dotarł do rezydencji przed kolacją. Jego matka i Kyanla rozmawiały w kuchni. Czuł zapach smażonych jarzyn. Na kanapie siedział Niko. Wcześnie nauczył się czytać i tylko na moment oderwał wzrok od komiksu, by powiedzieć:
– Cześć, wujku.
Natomiast Ru i Jaya wybiegli mu na spotkanie, przekrzykując się nawzajem, by przyciągnąć jego uwagę i coś mu opowiedzieć. Hilo pocałował syna w głowę, pozwolił córce wdrapać się na swoje plecy i zaniósł ją po schodach na górę.
– Tato, pokaż mi nowy jadeit! – zażądał Ru, idąc tuż za ojcem.
Hilo odwrócił się na szczycie schodów i spojrzał z góry na chłopca.
– Jaki nowy jadeit?
– Ten, który zdobyłeś – nie ustępował Ru. Stanął na palcach i objął Hila w pasie – Wujek Tar mówił, że zabiłeś dzisiaj kogoś, kto kiedyś był w klanie, ale stał się zły. Gdzie jest twój nowy jadeit?
Hilo wydał z siebie cichy, pełen dezaprobaty pomruk. Jego szwagier z pewnością wrócił do domu wcześniej i zdążył już opowiedzieć dzieciom uproszczoną wersję tego, co się dziś wydarzyło. Tar nigdy nie ukrywał przed siostrzeńcami i siostrzenicą, jak naprawdę wygląda życie zielonych kości. Uważał, że powinny zrozumieć, że Hilo jest nie tylko ich tatą, lecz również przywódcą wielkiego i potężnego klanu. Dlatego często był zajęty i nie było go w domu. Miał wrogów, którzy chcieli go zabić, i czasami musiał pierwszy odebrać im życie, by móc wrócić wieczorem do rezydencji i utulić ich do snu.
Hilo nie twierdził, że się z nim nie zgadza, nie chciał jednak, by chłopakowi wypełniano głowę opowieściami o zielonych kościach. Przez nie będzie tylko gryzł się tym, czego mu brakuje, zamiast być dumny z tego, kim jest. Ru był kamiennookim. Nigdy nie będzie nosił jadeitu ani nie osiągnie żadnej znaczącej pozycji w klanie Bez Szczytów. Hila zasmucała świadomość, że jego syn nigdy nie stanie się jadeitowym wojownikiem, lecz jednocześnie cieszył się z tego, że przynajmniej jedno z jego dzieci będzie miało prostsze, bezpieczniejsze życie.
– Nie mam żadnego nowego jadeitu – odpowiedział stanowczo. – Wystarczy mi ten, który już noszę. Powinniśmy zachować nowo zdobytą zieleń dla przyszłości, bo los nie przestaje się do nas uśmiechać. Przestań słuchać wszystkiego, co opowiada ci wujek Tar. – Hilo postawił Jayę na podłodze i czule pogłaskał dzieci po główkach. – Wracajcie na dół i przygotujcie się do kolacji.
Kiedy zbiegły na parter, wyprostował się i otworzył drzwi sypialni. Wen odpoczywała w łóżku, wspierając się na poduszkach ułożonych pod wezgłowiem. Wyglądała na zmęczoną, jak zawsze po sesjach fizjoterapeutycznych. Musiała na nowo uczyć się podstawowych rzeczy – jak chodzić po prostej linii, przekładać kubek z jednej ręki do drugiej, stać bez potrzeby opierania się o coś. Wszystko to wymagało wielkiego wysiłku i czuła się potem zmęczona fizycznie oraz emocjonalnie.
Zatrzymał się w drzwiach na kilka sekund, a potem przysiadł na skraju łóżka i położył dłoń na wyprostowanej nodze żony.
– Jak dzisiaj poszło?
– Nie najgorzej – odpowiedziała Wen. – Mogę d… dotknąć palców u nóg i… wyprostować się i się nie przewrócić. – Uśmiechnęła się słabo. – To prawdziwy s… sukces.
Hilo każdego dnia czuł, że serce mu pęka, gdy widział Wen tak słabą i bezradną, mówiącą z tak wielkim trudem. Czasami musiał opuszczać pokój, bo nie mógł patrzeć, jak płacze z frustracji wywołanej tym, że nie potrafi nawet dokończyć zdania, które było w pełni uformowane w jej umyśle, ale nie chciało wyjść z jej ust w takiej formie, o jaką jej chodziło. Niemniej było teraz znacznie lepiej niż w zeszłym roku, gdy w ogóle nie była w stanie poruszać jedną połową ciała i ledwie mogła powiedzieć coś zrozumiałego. Wtedy nie miał nawet pewności, czy jej umysł i osobowość przetrwały nienaruszone. Musiał ze wstydem przyznać, że kilkakrotnie popadł w rozpacz tak głęboką, że zadawał sobie pytanie, czy nie byłoby mniej okrutne dla nich obojga, gdyby Andenowi nie udało się przywrócić jej do życia.
Wen zawsze była pełna wdzięku i elokwentna, pewna siebie na swój łagodny sposób, spostrzegawcza i zdeterminowana. Kochał ją wtedy bardziej niż cokolwiek innego na świecie, a teraz sam już nie był pewien, co czuje. Chwilami, gdy patrzył na żonę, wypełniało go gorączkowe, wszechogarniające pragnienie, by wziąć ją w objęcia, kochać się z nią i za wszelką cenę bronić jej przed wszystkimi możliwymi niebezpieczeństwami. Częściej jednak czuł tępy, bolesny gniew, zimne niedowierzanie i nieprzejednaną furię. Nie posłuchała jego rozkazów, ukrywała przed nim znaczną część swoich poczynań, naraziła się na niebezpieczeństwo i niemal uczyniła go wdowcem, a ich dzieci sierotami. Zrobił, co tylko mógł, by zapewnić jej bezpieczeństwo, dać wszystko, czego mogła zapragnąć, i być dla niej dobrym, a ona naraziła ich na tyle bólu.
– Czy Shae… przyjdzie dzisiaj? – zapytała Wen.
– Nie.
– Powinieneś za… za… za… – Widział, jak walczy z tym słowem, próbując wypchnąć je z gardła, jakby zadławiła się kawałkiem jedzenia. – Powiedzieć jej… żeby przychodziła częściej.
Wstał, nie odpowiadając na jej słowa. Wyciągnęła do niego rękę, ale odsunął się od niej. Widział ból w jej oczach. Z pewnością już przyzwyczaiła się do tego… niezdecydowania w jego uczuciach. Chwilami nienawidził samego siebie z tego powodu. Ale inna część jego jaźni pragnęła ją ukarać, zranić równie mocno, jak ona zraniła jego.
– Kolacja gotowa – oznajmił, oglądając się przez ramię. – Jeśli nie chce ci się schodzić na dół, poproszę Kyanlę, żeby przyniosła ci talerz do pokoju.
Rozdział 3. Nieczytelne chmury
ROZDZIAŁ 3
NIECZYTELNE CHMURY
Gdy jej brat wyszedł z pokoju, Shae usiadła ciężko na jednym z krzeseł stojących najdalej od ciała Fuyin Kana i wsparła czoło na dłoniach. Nie było jej winą, że na koniec obiadu wyciągnięto noże i przelano krew. Powtarzała to sobie raz po raz, ale te płytkie słowa pocieszenia w niczym jej nie pomagały.
Była prognostyczką. Jej zadaniem było wyprzedzać wszystkich o krok. Prognostyk czyta w chmurach, jak mówiło stare powiedzenie. Dzisiaj instynkt Hila okazał się trafniejszy niż jej przemyślany osąd. Odczuła go bardzo boleśnie. Było też prawdą, że umowy handlowe z Espenią, które zawarła, przyniosły korzyści klanowi Bez Szczytów, lecz jednocześnie naraziły kekońskie firmy na dodatkową zagraniczną konkurencję. Przyczyniła się do kłopotów Fuyina i nie mogła mieć do niego pretensji o nienawiść, jaką czuł. Jej obowiązkiem było podtrzymywanie lojalności latarników klanu, żeby jej brat nie musiał ich zabijać.
Woon przykucnął przy krześle Shae i położył dłoń na jej kolanie. Dzięki bogom nie został ranny podczas walki. Jej szef sztabu rzadko robił cokolwiek bez zastanowienia, ale w chwili gdy Fuyin wyciągnął pistolet, odruchowo spróbował ją osłaniać, mimo że nosiła więcej jadeitu niż on. Nie była pewna, czy powinna mu za to dziękować, czy raczej go skarcić.
– Shae-jen, postąpiłaś właściwie, próbując zawrzeć kompromis – rzekł cicho cień prognostyczki. – To Fuyin doprowadził do wybuchu przemocy, zapewne w zamian za sporą zapłatę.
– To była pułapka typowa dla Ayt Mady – zgodziła się z przygnębieniem w głosie. – Gdyby klan Bez Szczytów ustąpił przed żądaniami latarników, czekałaby nas finansowa ruina. A gdybyśmy pozwolili im bez przeszkód opuszczać klan, nasz upadek nastąpiłby jeszcze szybciej. – Uniosła głowę. Po śmierci Fuyina i ujawnieniu jego zdrady otworzyły się przed nimi inne opcje. – Nadal możemy skorzystać na tej awanturze, jeśli będziemy działać szybko i dopilnujemy, by majątek Fuyina pozostał własnością klanu.
Jej szef sztabu skinął głową.
– Na szczęście filar nie zgodził się na pojedynek – stwierdził. Zwycięzca pojedynku czystej klingi mógł sobie wziąć jadeit pokonanego, ale nie miał prawa tknąć jego rodziny ani majątku. – Możemy opłacić spadkobierców Fuyina i sprzedać fragmenty jego firmy za obniżoną cenę innym naszym latarnikom zajmującym się handlem detalicznym. To z pewnością ich udobrucha. W tym tygodniu skontaktuję się z najważniejszymi z nich i porozmawiam z nimi osobiście.
To upewni ich, że propozycja jest autentyczna i pochodzi prosto z Biura Prognostyka. Zdrajca nie żyje, a wszystko, co stworzyli on i jego rodzina, przypadnie tym, którzy dochowali wierności.
– Dziękuję, Papi-jen. – Shae położyła dłoń na jego dłoni. – Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła.
Mięśnie jej ramion rozluźniły się nieco, choć nadal czuła ucisk w klatce piersiowej, wywołany ostrymi słowami Hila. Ataki ze strony brata nie były dla niej nowością, ale kiedy poprzednio było między nimi aż tak źle, mogła uciec na dwa lata za granicę. Teraz musiała współpracować z Hilem w kierowaniu klanem, a jednocześnie tolerować to, że jej unika i ciągle ma o coś do niej pretensję. Nie mogła nawet twierdzić, że na to nie zasłużyła. Ukrywała tajemnice przed filarem, sprzeciwiła się jego woli, rozkazała Andenowi i Wen zrealizować plan zamachu, co omal nie doprowadziło do ich śmierci.
Hilo miał rację również w innej sprawie. Nie miała pojęcia, dlaczego Ayt wygrywa, i nie wiedziała, jak ją powstrzymać.
Personel restauracji zamknął dostęp do ich sali. Tar i Iyn wynieśli ciało Fuyina drzwiami na zaplecze, żeby nie niepokoić pozostałych gości, a pan Une zjawił się tu w towarzystwie Juena, by poddać oględzinom uszkodzenia ścian i opraw oświetleniowych. Klan będzie musiał mu je zrekompensować. Kelnerzy pośpiesznie zabrali splamiony krwią obrus i sprzątnęli porozrzucane jedzenie.
– Powinniśmy wracać do biura. – Shae wstała z wysiłkiem. – Hami pewnie już na nas czeka.
***
Hami Tumashon bardzo się zmienił od czasu ich ostatniego spotkania. Po trzech i pół roku pobytu za granicą przybrał na wadze, przyswoił też sobie pewne espeńskie zwyczaje. Zjawił się w Biurze Prognostyka w koszulce sportowej pod marynarką i popijał kawę z gałką muszkatołową z przesadnie wielkiego kubka termicznego. Shae zauważyła też natychmiast, że nie włożył z powrotem jadeitu. Pod nieobecność swej silnej aury przypominał wersję samego siebie ze świata równoległego.
Przed laty Shae również zdjęła jadeit, potem znowu go włożyła, a następnie straciła znaczną jego część w gwałtownym starciu. Zadała sobie pytanie, czy przy każdym z tych traumatycznych zwrotów w jej życiu rzeczywiście nie doszło do rozszczepienia rzeczywistości. Być może w jakimś alternatywnym świecie inna Shae podążyła odmienną drogą, a kobieta, którą była ona, wydawałaby się mieszkańcom owego świata niepokojąco obcym zamiennikiem.
Kiedy oboje z Woonem byli w Podwójnym Szczęściu, do głównej sali konferencyjnej biura dostarczono obiad, by wszyscy pracownicy mogli uczcić triumfalny powrót Hamiego do Janloonu. Były pierwszy szczęściodawca rozbudował filię klanu w Port Massy. Zatrudniał teraz dwudziestu pracowników i niedawno przeniósł jej siedzibę do większego biura w śródmieściu. Zyski z interesów prowadzonych w Espenii wzrosły do imponujących ośmiu procent dochodów klanu, pomijając nawet wzrost miejscowych biznesów, które skorzystały na ułatwieniach importowo-eksportowych wprowadzonych przez klan. Było gorzką ironią, że zlikwidowali dzisiaj człowieka, który ucierpiał z powodu jedynego uśmiechu losu, jaki spotkał ostatnio klan Bez Szczytów.
– Terun Bin pracuje jak wół, a umysł ma bystry niczym górski potok. Poradzi sobie w Espenii – oznajmił Hami i usiadł obok Shae w części wypoczynkowej jej gabinetu.
Terun Bin miał być następcą Hamiego. Choć miał dopiero dwadzieścia osiem lat, już zdołał osiągnąć pozycję szanowanego szczęściodawcy wysokiej rangi. Niestety miał bardzo niewiele talentu do jadeitu, być może dlatego, że był w jednej czwartej Abukei, choć na to nie wyglądał i tylko niewiele osób o tym wiedziało. Nie uczył się w akademii sztuk walki, lecz w akademickim liceum, a jedyny jadeit, jaki nosił, zdobył dzięki prywatnemu szkoleniu. Za radą Woona Shae awansowała Teruna i wysłała go do Port Massy, gdzie fakt, że nie posiadał zieleni, nie będzie szkodził jego reputacji. Hami poświęcił ostatnie dwa miesiące na przygotowywanie go do przejęcia po nim kierownictwa.
– Osiągnąłeś nawet więcej, niż się spodziewałam – oznajmiła. – Terunowi trudno będzie wejść w twoje buty.
Skinęła na sekretarkę, nakazując jej przynieść herbatę. Nerwy nadal miała zszargane i cieszyła się, że bez jadeitu Hami nie zdoła Postrzec rozdygotania jej aury. Woon zapewne je wyczuwał, ale z pewnością nic nie zdradzi.
Jedynym, co się w Hamim nie zmieniło, była jego szczerość.
– Problem, przed jakim stoimy w Espenii, polega na tym, że jadeit nadal jest w tym kraju nielegalny. Terun tego nie zmieni, mimo że jest inteligentny i pracowity. A dopóki ta sytuacja się utrzymuje, wszystko, co zdołaliśmy tam zbudować, jest zagrożone. Gdybyśmy mieli to stracić, na dłuższą metę mogłoby to doprowadzić do zniszczenia całego klanu.
Woon siedział między nimi, na fotelu po prawej stronie Shae.
– Staramy się, by naszych interesów w Espenii nie można było połączyć ze związaną z jadeitem działalnością części klanu należącej do rogu – oznajmił. – Postaraliśmy się, by nie było żadnych prawnych związków.
– Tak, ale to wymaga sporego wysiłku i dodatkowych wydatków – zauważył Hami. – W ciągu tych lat nie raz próbowałem ściągnąć do Port Massy szczęściodawców z Janloonu, ale niektórzy odrzucili tę szansę, bo oni albo członkowie ich rodzin byli zielonymi kośćmi i nie chcieli zdjąć jadeitu, żeby przenieść się do Espenii. Problem nie ogranicza się przy tym do Biura Prognostyka. Wiele płacących nam daninę kekońskich firm chciałoby poszerzyć swoją działalność, ale ich pracownikom trudno jest latać do Espenii, ponieważ każda zielona kość musi starać się o wizę i rejestrować swój jadeit za każdym razem, gdy przybywa do tego kraju bądź go opuszcza, a nawet po tym wszystkim mogą tam spędzić tylko dwadzieścia dni rocznie.
Shae westchnęła. Wiedziała, że to trudny problem.
– Wciąż wynajmujemy nowych prawników, żeby znaleźli coś, co pozwoli nam zmienić tę sytuację.
– Ilu sponsorowanych przez klan studentów, których wysłaliśmy do Espenii, jest zielonymi kośćmi? Podejrzewam, że niezbyt wielu. Jaka rodzina chciałaby powierzyć na osiem lat syna albo córkę Akademii Kaul Dushurona, żeby opanowali jadeitowe dyscypliny, a potem wysłać ich do kraju, gdzie noszenie jadeitu jest przestępstwem? A przecież to zielone kości szczególnie chcielibyśmy sponsorować. To one są najbardziej lojalne wobec klanu. To one wrócą tu i wykorzystają zdobyte za granicą wykształcenie dla dobra klanu Bez Szczytów. – Wypuścił głośno powietrze. – Bezsensowne i oparte na ignorancji espeńskie prawo znacznie zwiększa dla nas koszty prowadzenia interesów w tym kraju.
Shae oplotła dłońmi filiżankę ciepłej herbaty, którą sekretarka postawiła na stoliku przed nią. Czuła się zniechęcona słowami Hamiego, choć nic z tego, co mówił, nie było dla niej zaskoczeniem. Ale były pierwszy szczęściodawca jeszcze nie skończył.
– A może się zrobić jeszcze gorzej, Kaul-jen – oznajmił, siorbiąc kawę. – Krążą pogłoski, że prawo może się znowu zmienić i wprowadzi się surowe kary dla espeńskich firm prowadzących interesy z podmiotami, które rząd ich kraju uzna za „organizacje przestępcze”. Ponieważ posiadanie jadeitu przez cywilów jest w Espenii nielegalne, mogą ogłosić, że klan Bez Szczytów jest taką organizacją. W ten sposób mogą nie tylko uniemożliwić innym firmom handlowanie z nami, lecz w najgorszym scenariuszu nawet całkowicie zakazać nam działalności w Espenii.
Woon odchylił z niedowierzaniem głowę do tyłu.
– Rząd Espenii kupuje od Kekonu jadeit do celów militarnych. Jeśli ogłoszą nas przestępcami z powodu czegoś, co jest elementem naszej kultury od tysiącleci, będą musieli uznać własny rząd za nielegalny!
Hami rozpostarł ręce.
– To Espeńczycy – wyjaśnił. – Robią, co tylko zechcą. Czemu hipokryzja miałaby im przeszkadzać? Używają pieniędzy i sprytnie sformułowanych praw w taki sam sposób, jak my jadeitowych dyscyplin. To dla nich rodzaj sztuki walki. Kiedy byłem w Espenii, słyszałem opowieść o właścicielu ziemskim sprzed kilku stuleci, który zabronił czerpania wody z jakiejś rzeki, by móc powiesić całą starszyznę pewnego miasteczka. Być może to tylko legenda, ale jestem skłonny w to uwierzyć.
Rozległo się pukanie do drzwi. Sekretarka Woona uchyliła je i wsunęła głowę do środka.
– Wybaczcie, że wam przerywam, ale dzwoni twoja żona, Woon–jen. Powiedziałam jej, że jesteś na zebraniu z prognostyczką, ale uparła się, że muszę cię znaleźć.
Woon skrzywił się z zażenowania i nietypowej dla niego irytacji.
– Powiedz jej, że zadzwonię później, chyba że to coś bardzo pilnego.
Sekretarka wycofała się, wyraźnie niezadowolona, i zamknęła drzwi.
– Przepraszam – rzekł do Shae i Hamiego.
– Nie ma za co. – Shae zerknęła z troską na swego zastępcę.
Chwilowa nerwowość zniknęła już z jego twarzy i mogłoby się wydawać, że wszystko jest w porządku, ale bardzo dobrze znała jego jadeitową aurę i Postrzegała cichy szum niepokoju, który nagle pojawił się w tle.
– I tak zaraz kończymy – oznajmiła i zwróciła się w stronę Hamiego. – Słusznie postąpiłeś, poruszając ten temat. Zgadzam się, że to długoterminowy problem i musimy stawić mu czoło, jest jednak zbyt skomplikowany, byśmy mogli poradzić sobie z nim w tej chwili. Czy uważasz, że masz wszystko, czego potrzebujesz, by urządzić się z powrotem w Janloonie i objąć nową pozycję, Hami-jen? – Z przyzwyczajenia zwróciła się do niego honorowym tytułem przysługującym zielonym kościom, mimo że nie nosił jadeitu. – Decyzja, czy znowu włożysz jadeit, należy oczywiście do ciebie – poprawiła się pośpiesznie, uświadamiając sobie swój błąd.
Lepiej niż ktokolwiek inny zdawała sobie sprawę, że to decyzja o osobistym charakterze, która może się okazać trudniejsza, niżby się zdawało.
Hami wydął wargi.
– Myślę, że to zrobię, ale nie natychmiast. Potrzebuję trochę czasu na załatwienie spraw rodzinnych i ponowne wdrożenie się w rutynę pracy, nim będę gotowy znowu nosić jadeit. – Rodzina Hamiego przeniosła się do nowego domu, a jego najstarszy syn miał wkrótce rozpocząć naukę w Akademii Kaul Dushurona. – Zapewne też nadal będę regularnie latał do Port Massy, żeby zapobiec prawnym trudnościom, o których rozmawialiśmy, więc z praktycznego punktu widzenia im mniej zielony będę, tym lepiej.
Od dziś Hami miał zostać klanowym zaklinaczem deszczu. To było nowe, niezbędne stanowisko stworzone przez Shae. Jej dawni koledzy ze Szkoły Biznesu Belforte’a mogliby użyć nazwy dyrektor do spraw inwestycji zagranicznych. Hami i kilku jego podwładnych będą odpowiedzialni za komunikację i koordynację działań między Biurem Prognostyka w Janloonie a filią klanu w Port Massy. Zajmą się też poszukiwaniem nowych szans biznesowych za granicą, co w tej chwili wydawało się ważniejsze niż kiedykolwiek dotąd.
– Miałaś rację, Kaul-jen – przyznał Hami. – Daleko od domu człowiek uczy się obywać bez jadeitu i po powrocie czuje się dziwnie. Pod pewnymi względami łatwiej jest nie być zielonym. Gdy włożę jadeit, będę musiał znowu stać się osobą pewnego rodzaju. – Żachnął się i wskazał pełnym ironii gestem na uwydatniający się brzuch. – Będę potrzebował wielu miesięcy, by wrócić do dawnej formy. I odzyskać jadeitowe umiejętności po tak długim czasie.
– Tak czy inaczej, jesteś dla klanu bezcenny, Hami-jen – odparła Shae, tym razem celowo używając honorowego tytułu. – Cieszę się z twojego powrotu.
– Potrzebujesz ode mnie czegoś jeszcze, Shae-jen? – zapytał Woon po wyjściu Hamiego. – Jeśli nie, zajmę się sprawą majątku Fuyina, o której rozmawialiśmy.
– Nie zapomnij najpierw zadzwonić do żony – powiedziała mu Shae, kiedy wstał, ale ten żartobliwy komentarz nie wywołał nawet lekkiego uśmieszku. – Papi-jen… czy wszystko w porządku? – zapytała. – W ostatnim tygodniu nie byłeś sobą.
Nie zamierzała poruszać tego tematu, ale jej cień sprawiał wrażenie zmęczonego, a na jego zwykle starannie wygolonej żuchwie pojawił się lekki zarost.
Woon skrzywił się i z zawstydzeniem potarł policzek. Jego aurę wypełnił impuls przygnębienia.
– Wybacz, Shae-jen. Zdaję sobie sprawę, że ostatnio nieco zaniedbywałem obowiązki. Postaram się wykonywać je lepiej.
– Nie chciałam cię krytykować – zapewniła Shae. – Nie zauważyła, by Woon ostatnio spisywał się gorzej, a współpracowała z nim na co dzień już od ponad sześciu lat. – Pytałam jako przyjaciółka. Jeśli nie chcesz tym rozmawiać, to nie ma sprawy.
Nagle zaniepokoiła się, że nie sformułowała tego dobrze – jakby jego problemy jej nie obchodziły albo obchodziły ją w niewystarczającym stopniu. Zabrzmiało to, jakby się broniła albo próbowała go przeprosić.
Woon się zawahał.
– Kiya znowu poroniła – powiedział cicho. Odwrócił wzrok, jakby wstydził się przyznać do tak osobistego nieszczęścia. – Zniosła to bardzo ciężko. I ja też.
Shae nie wiedziała, co na to odpowiedzieć.
– Przepraszam. Mogę ci jakoś pomóc? Potrzebujesz urlopu?
Szef jej sztabu pokręcił głową.
– Przeszliśmy przez to już wcześniej i wiem, że nic, co powiem albo zrobię, nie poprawi jej samopoczucia. W pracy mogę być użyteczny dla ciebie i dla klanu. Ale Kiya dzwoni do mnie kilka razy dziennie. Czasami się na mnie gniewa. Nie rozumie, że…
Przerwał nagle.
Shae mocno ścisnęła pustą filiżankę i odstawiła ją pośpiesznie, by nie pękła w jej dłoniach. Woon zapracowywał się dla niej nieustannie. Polegała na nim bardziej niż na kimkolwiek innym. Nie chodziło tylko o to, że pomagał przekonać do jej pomysłów biznesową stronę klanu. Był też dla niej doradcą, a przy tym nieustannie rzucał jej wyzwania. Wiedziała też jednak, że jego żonie z pewnością nie jest łatwo. Rzadko spędzał z nią czas i nie poświęcał jej tyle uwagi, na ile zasługiwała, a w dodatku nieustannie był blisko innej kobiety – nawet jeśli była ona prognostyczką klanu.
Shae pragnęła powiedzieć coś szczerego, co dodałoby mu odwagi, ale pytanie o Kiyę byłoby krępujące. Podejrzewała, że żona Woona jej nie lubi. Wyciągnęła rękę i uścisnęła ramię przyjaciela. Miała nadzieję, że potraktuje to jako gest zrozumienia.
Mięśnie jego ramienia naprężyły się pod jej dotykiem. Osunął się z powrotem na fotel, z którego przed chwilą wstał, wsparł łokcie na kolanach i przez chwilę wpatrywał się w podłogę, nim wreszcie spojrzał jej w oczy. Kiedy się martwił albo głęboko zamyślał, po prawej stronie jego czoła pojawiał się niewielki dołeczek. Shae często kusiło, by dotknąć go i wygładzić kciukiem.
– Shae-jen… ta praca… nie sprzyja życiu rodzinnemu… Prognostyk zawsze myśli o klanie, a jego cień musi przede wszystkim mu służyć. – Przez jego silną jadeitową aurę przebiegły lekkie zmarszczki przygnębienia. – Nie chciałem mówić ci o tym w taki sposób, ale jeśli będę zwlekał, to wcale nie stanie się łatwiejsze. Myślę, że pora już, bym pomyślał o przeniesieniu się na inne stanowisko.
Zmusiła się do skinienia głową.
– Oczywiście, potrafię to zrozumieć. – Jej słowa nie zabrzmiały przekonująco. Nie potrafiła udawać, że cieszy się z tej perspektywy. – Wybacz, że nie uświadomiłam sobie, iż potrzebujesz zmiany. Prosiłeś o nią kilka lat temu, ale w rezultacie zostałeś tutaj dłużej, niż miałam prawo tego oczekiwać.
Jego twarz się zaczerwieniła.
– Sytuacja była wtedy… inna. I nie chodzi o to, że chcę odejść. Zastanawiałem się nad tym, co będzie lepsze dla mojego małżeństwa. Gdybym myślał tylko o sobie, nigdy nie przyszłoby mi to do głowy.
Uśmiechnęła się, choć kosztowało ją to sporo wysiłku.
– Zastanowimy się nad tym, jakie zajęcie byłoby dla ciebie najbardziej odpowiednie. Cokolwiek zdecydujesz, udzielę ci poparcia. Mam tylko nadzieję, że okażesz jeszcze trochę cierpliwości, nim znajdziemy kogoś, kto będzie mógł cię zastąpić na stanowisku cienia prognostyczki.
– Z pewnością nie odejdę wcześniej. – Woon odprężył się wyraźnie po szybkiej zgodzie Shae, choć w jego oczach nadal można było dostrzec zakłopotanie. – Dziękuję, że okazałaś mi zrozumienie, Shae-jen.
Wstał i zatrzymał się na chwilę, jakby chciał powiedzieć coś jeszcze. Wreszcie uśmiechnął się blado i opuścił jej gabinet. Słuchała dźwięków dobiegających z sąsiednich sal oraz boksów i zadawała sobie pytanie, jak to możliwe, że choć otaczają ją setki ludzi, czuje się samotna.
Rozdział 4. Filarowy za granicą
ROZDZIAŁ 4
FILAROWY ZA GRANICĄ
Maik Tar lubił mieć jakieś zajęcie, nawet jeśli oznaczało to, że musi wyruszyć na drugi koniec świata i znaleźć się na łódce w Zatoce Whittinga w samym środku espeńskiej zimy. Konkretne zadania – zdobycie fałszywego paszportu, załatwienie formalności, porozmawianie z odpowiednimi ludźmi, planowanie, załatwienie łódki i sprzętu – powstrzymywały go przed nadużywaniem alkoholu i uleganiem koszmarnym nastrojom. Wreszcie, gdy wszystko było już gotowe, nadchodziły oczekiwanie, adrenalina i intensywny impuls gwałtownej satysfakcji. Hilo-jen ufał mu bardziej niż komukolwiek innemu. Zadanie, które mu zlecił, było trudne i wymagało brutalności, a nikt inny nie mógłby być tak wytrwały, skuteczny i dyskretny jak on. Ta świadomość była dla Tara pocieszeniem nawet w najtrudniejszych momentach.
Powiedziano mu, że w ruchliwych letnich miesiącach łodzie wycieczkowe i prywatne stateczki wypełniają cały port i ciągle pływają w górę i w dół Camres, ale późnym wieczorem i po sezonie nie powinni spotkać na rzece żadnych innych jednostek. Przytupywał i dmuchał w złożone dłonie, przeklinając absurdalne zimno. Niewyraźny zarys nabrzeża znikał już za nimi.
– Jesteśmy wystarczająco daleko! – zawołał do siedzącego w kabinie Sammy’ego, gdy brzeg niemal zniknął mu z oczu. – Wyłącz silnik.
Łódź kołysała się lekko w ciemności. Tar zszedł pod pokład, pochylając głowę i trzymając się poręczy. Pod sufitem kabiny paliły się dwie pomarańczowe żarówki, a podłogę pokrywały płachty z materiału i czarnego plastiku. Pośrodku siedział mężczyzna przywiązany do czarnego aluminiowego leżaka. Gdy Tar po raz pierwszy zobaczył Willuma „Chudziaka” Reamsa, był on ubrany w ciemnoszary garnitur, na głowie miał filcowy kapelusz i siedział u boku szefa Kromnera w Rezydencji Thoricka. Teraz był nagi do pasa, delikatne ciemne włoski na piersi sterczały mu od gęsiej skórki, twarz miał posiniaczoną po brutalnym transporcie i kneblu, który teraz zdjęto. Ściągnięto mu też buty i skarpetki, a palce bosych stóp podkuliły się z zimna.
– Jak leci? – zapytał Tar.
Kuno klęczał przy wielkiej metalowej wannie, mieszając beton małą łopatą. Przykucnął i otarł czoło urękawicznioną dłonią.
– Przy takim zimnie będzie dłużej schło – poskarżył się.
– W szafce jest grzejnik. Możemy go włączyć.
Tar wyjął urządzenie i podłączył do prądu. Wszystko poszłoby szybciej, gdyby miał więcej ludzi do pomocy, ale zabrał ze sobą tylko Sammy’ego i Kuna. Im mniej świadków, tym lepiej. Nie znał tych keko-espeńskich zielonych kości i nie ufał im tak jak własnym ludziom. Wolałby, żeby byli z nim Doun albo Tyin, ale wystarczająco wiele kłopotów przysporzyło im stworzenie jednej fałszywej tożsamości. Co więcej, Kaul Hilo pragnął zminimalizować ryzyko i zachować dobre stosunki z Dauk Losunyinem, miejscowym filarem. Dlatego nie chciał wywoływać wrażenia, że klan Bez Szczytów próbuje rozciągnąć swą władzę na Port Massy.
Reams rozejrzał się po pomieszczeniu z zimnym gniewem i całkowitym brakiem zaskoczenia.
– Skurwysyńskie keczki.
Tar stanął przed paczkowcem i spojrzał na niego z góry.
– Wiesz, dlaczego się tu znalazłeś? – zapytał po espeńsku.
Nie władał tym językiem zbyt dobrze, ale to nie była jego pierwsza wizyta w tym kraju. Był tu z filarem, ponad trzy lata temu, a potem wracał jeszcze kilka razy, by szkolić miejscowe zielone kości albo załatwiać interesy dla klanu Bez Szczytów, i opanował espeński w wystarczającym stopniu, by sobie poradzić. Nie musiał mówić zbyt wiele.
Chudziak Reams otworzył dłonie, przywiązane w nadgarstkach do poręczy leżaka.
– Sam utopiłem sporo ludzi w rzece – przyznał ponurym tonem. – Bóg wie, że nie brakuje takich, którzy twierdzili, że też zasługuję na taki los. – Popatrzył na Tara z niesmakiem. – Ale nie spodziewałem się, że to będą keczki. Jesteście źli z powodu Rohn Tora, ale nie zdołalibyście zrobić tego sami.
– Rohn Toro jest jednym z powodów, to prawda – zgodził się Tar.
Sammy i Kuno byli przyjaciółmi i protegowanymi Rohna w środowisku keko-espeńskich zielonych kości i od lat byli świadkami brutalnego nękania Kekończyków z Południowej Pułapki przez paczki. To oni pierwsi zjawili się na miejscu, gdy zamordowano Rohna. Dlatego byli teraz tutaj, by wymierzyć sprawiedliwość za zgodą Dauk Losuna. Reams miał jednak rację. Jako nowy szef paczki z Południowego Brzegu był zbyt ostrożny i za dobrze strzeżony, by ktokolwiek, nawet zielone kości, mógł go porwać bez pomocy z wewnątrz.
