Wojna o jadeit. Saga o Zielonych Kościach. Tom 2 ebook

Klany zielonych kości

Klany zie­lo­nych kości

A także ich współ­pra­cow­nicy i wro­go­wie

Klan Bez Szczy­tów

Kaul Hilo­shu­don – filar

Kaul Sha­elin­san – pro­gno­styczka

Emery Anden – Kaul przez adop­cję, nie­dawno ukoń­czył naukę w Aka­de­mii Kaul Dushu­rona

Kaul Lan­shin­wan – były filar klanu, star­szy brat Hila i Shae; nie żyje

Kaul Sening­tun – Pło­mień Kekonu, patriar­cha rodziny, nie żyje

Kaul Dushu­ron – syn Kaul Sena, ojciec Lana, Hila i Shae; nie żyje

Kaul Wan Ria­ma­san – wdowa po Kaul Du, matka Lana, Hila i Shae

Maik Keh­nugo – róg klanu Bez Szczy­tów

Maik Tar­mingu – fila­rowy Kaul Hila

Kaul Maik Wenru­xian – żona Kaul Hila, kamien­no­oka

Woon Papi­donwa – cień pro­gno­styka, daw­niej Fila­rowy Kaul Lana

Hami Tuma­shon – pierw­szy szczę­ścio­dawca

Juen Nurendo – pierw­sza pięść Maik Kehna

Lott Jinrhu – palec klanu

Yun Doru­pon – były pro­gno­styk Kaul Sena i Kaul Lana; zdrajca

Aun Ure­may­ada – matka Emery Andena; nie żyje

Haru Eyni­shun – była żona Kaul Lana

Teije Runo – kuzyn w dru­giej linii Hila i Shae

Kyanla – gospo­sia w rezy­den­cji Kau­lów

Inne Pię­ści i Palce

Vuay Yudiyo – druga pięść Maik Kahna

Iyn Roluan – pięść wyso­kiej rangi

Vin Solunu – palec wyso­kiej rangi, mający talent do Postrze­ga­nia

Heike, Dudo, Ton – palce z klanu, dawni kole­dzy z roku Emery Andena

Doun, Yonu, Tyin, Hejo – Zie­lone kości odpo­wia­da­jące przed fila­ro­wym

Ważni latar­nicy

Eiten – wła­ści­ciel gorzelni Prze­klęte Piękno, dawna pięść oka­le­czona przez Gont Ascha

Pan Une – wła­ści­ciel restau­ra­cji Podwójne Szczę­ście

Pani Sugo – wła­ści­cielka Klubu dla Dżen­tel­me­nów Boski Bez

Pan Enke – dewe­lo­per, pre­zes Grupy Budow­la­nej Enke

Klan Góra

Ayt Mada­shi – filar

Ree Tura­huo – pro­gno­styk

Nau Suen­ten – róg

Ayt Yugon­tin – Włócz­nia Kekonu, adop­cyjny ojciec Mady, Ima i Eoda; nie żyje

Ayt Immin­sho – adop­to­wany star­szy syn Ayt Yu; nie żyje

Ayt Eodoy­atu – adop­to­wany drugi syn Ayt Yu; nie żyje

Gont Aschentu – były róg klanu; nie żyje

Waun Balu­shu – pierw­sza pięść Gont Ascha i Nau Suena

Iwe Kalundo – pierw­szy szczę­ścio­dawca

Ven San­do­lan – pre­zes firmy prze­wo­zo­wej Gwiazda Kekonu, latar­nik klanu

Ven Haku­jon – star­sza rangą pięść klanu, syn Ven Sanda

Koben Ato­sho – dziecko, uro­dzony jako Ayt Ato, syn Ayt Eoda

Seko – pięść klanu, kie­ruje bia­łymi szczu­rami

Mudt Jin­do­non – dono­si­ciel; nie żyje

Ti Pasu­iga

Zapu­nyo – prze­myt­nik jade­itu, przy­wódca Ti Pasu­iga

Iyilo – ochro­niarz Zapu­nya

Sora­diyo – rekru­ter i dowódca skor­pen

Bero – zło­dziej jade­itu

Mudt Kalo­nun – zło­dziej jade­itu, syn Mudt Jina

Inni na Keko­nie

Jego Nie­biań­skość Książę Ioan III – aktu­alny suwe­ren Kekonu

Son Tomarho – kanc­lerz Kekoń­skiej Rady Ksią­żę­cej, wierny kla­nowi Bez Szczy­tów

Guim Enmeno – mini­ster spraw domo­wych, wierny Górze

Pan Kowi – czło­nek Rady Ksią­żę­cej, wierny kla­nowi Bez Szczy­tów

Tau Maro­sun – pro­fe­sor stu­diów mię­dzy­na­ro­do­wych na Kró­lew­skim Uni­wer­sy­te­cie Jan

Mistrz Aido – pry­watny nauczy­ciel jade­ito­wych dys­cy­plin

Durn Soshu­nuro – filar klanu Czarny Ogon

Dok­tor Truw – lekarz posłu­gu­jący się mocami zie­lo­nych kości

Wielki Instruk­tor Le – Dyrek­tor Aka­de­mii Kaul Dushu­rona

Toh Kitaru – pre­zen­ter pro­wa­dzący wia­do­mo­ści w Ke-koń­skiej Sta­cji Pań­stwo­wej

Przed­sta­wi­ciele rządu espeń­skiego

Gre­gor Men­doff – amba­sa­dor Repu­bliki Espe­nii na Keko­nie

Quire Cor­ris – sekre­tarz spraw mię­dzy­na­ro­do­wych

Puł­kow­nik Leland Deil­ler – dowódca bazy Mary­narki Wojen­nej na Euma­nie

Pod­puł­kow­nik Jay Yan­cey – zastępca dowódcy bazy Mary­narki Wojen­nej na Euma­nie

W Port Massy

Keko-Espeń­czycy

Dauk Losu­nyin – filar Połu­dnio­wej Pułapki

Dauk Sana­san – żona Dauk Losuna, jego „pro­gno­styczka”

Dauk Coru­jon – „Cory”, syn Losuna i Sany

Rohn Toro­gon – „róg” Połu­dnio­wej Pułapki

Pan I Pani Hian – rodzina gosz­cząca Emery Andena

Shun Todorho – „Tod”, zie­lona kość, kolega Cory’ego

Etto Sami­shun – „Sammy”, zie­lona kość, kolega Cory’ego

Ledt Deru­kun – „Derek”, kolega Cory’ego

Sano – odźwierny w sali uraz

Paczki

Bla­ise „Byk” Krom­ner – szef paczki z Połu­dnio­wego Brzegu

Wil­lum „Chu­dziak” Reams – pierw­szy przo­dow­nik paczki z Połu­dnio­wego Brzegu

Moth Duke – przo­dow­nik z paczki z Połu­dnio­wego Brzegu

Car­son Sun­ter – płaszcz z paczki z Połu­dnio­wego Brzegu

Joren „Mały Jo” Gas­son – szef paczki z Baker Street

Ric­kart „Cwany Ricky” Slat­ter – szef paczki z Wor­min­gwood, sie­dzi w wię­zie­niu

Anga Slat­ter – peł­niąca obo­wiązki szefa paczki z Wor­min­gwood, żona Ric­karta Slat­tera

Rozdział 1. Niebo czeka

ROZ­DZIAŁ 1

Niebo czeka

Tylko sza­le­niec mógłby obra­bo­wać grób zie­lo­nej kości. Wyłącz­nie ktoś, kto nisko sobie ceni wła­sne życie, mógłby choć wpaść na taki pomysł, ale jeśli ktoś był tego rodzaju osobą, dzi­siej­sza noc ofe­ro­wała wyjąt­kową szansę. Chłodne, suche dni póź­nej zimy nie ustą­piły jesz­cze miej­sca nie­ustan­nym wio­sen­nym desz­czom, a chmury, wiszące nisko nad wierz­choł­kami drzew w Parku Wdowy, zasła­niały wscho­dzący księ­życ. Na uli­cach Jan­lo­onu pano­wał nie­zwy­kły spo­kój. Chcąc oka­zać sza­cu­nek, ludzie prze­ry­wali swe zwy­cza­jowe czyn­no­ści i wywie­szali w oknach cere­mo­nialne latar­nie będące prze­wod­ni­kami duchów, dla uczcze­nia pamięci Kaul Sening­tuna, boha­tera wojen­nego, patriar­chy klanu Bez Szczy­tów oraz Pło­mie­nia Kekonu. Beru i Mudt na wszelki wypa­dek nie zabrali żad­nych świa­teł, ale na cmen­ta­rzu nie było nikogo, kto mógłby zauwa­żyć ich obec­ność.

Dozorca imie­niem Nuno spo­tkał ich przy bra­mie pięć minut przed chwilą ofi­cjal­nego zamknię­cia.

– Pro­szę. – Pod­su­nął Berowi czarną torbę na śmieci. – Pośpiesz­cie się. Nocni ochro­nia­rze poja­wią się za jakieś pół godziny.

Byli tu tylko we trzech, lecz mimo to Nuno szep­tał. Jego oczy, ukryte w pofał­do­wa­nych od słońca oczo­do­łach, co chwila kie­ro­wały się ze stra­chem na chasz­cze i nagrobki. Zło­dziei uwa­żano na Keko­nie za godną naj­wyż­szej pogardy hołotę, a rabu­sie gro­bów stali jesz­cze niżej. Kula w tył głowy i rachu­nek za koszty wysłany krew­nym – takiego wyroku mogli się spo­dzie­wać rano, jeśli dadzą się zła­pać.

Bero przy­jął pla­sti­kową torbę z rąk Nuna. Pochy­lił się w cie­niu kamien­nego muru i wydo­był ze środka dwie nie­bie­skie koszule oraz cza­peczki ozdo­bione logo Cmen­ta­rza Niebo Czeka. Obaj z Mud­tem wło­żyli je pośpiesz­nie. Nuno popro­wa­dził ich ser­pen­ty­nową ścieżką do jed­nego z naj­więk­szych i naj­bar­dziej spek­ta­ku­lar­nych gro­bow­ców na całym cmen­ta­rzu. Przed ogrom­nym pomni­kiem z zie­lo­nego mar­muru wyko­pano nowy grób. Jutro Kaul Sening­tun zosta­nie pocho­wany obok swego wnuka, Kaul Lan­shi­wana, byłego filaru klanu Bez Szczy­tów, któ­rego zamor­do­wano i pocho­wano szes­na­ście mie­sięcy temu. Szes­na­ście mie­sięcy! To była wiecz­ność. Sfru­stro­wany Bero przez cały ten czas nie prze­sta­wał knuć i cze­kać na swój jadeit.

Nuno oso­bi­ście wyko­pał ten grób dziś po połu­dniu. Przy gro­bie na­dal stał cią­gnik z zamon­to­waną łyżką koparki. Bero sta­nął na kra­wę­dzi pro­sto­kąt­nej dziury w ziemi. Wie­trzyk poru­szał trawą u jego stóp, wypeł­nia­jąc powie­trze inten­sywną wonią wil­got­nej ziemi. Po ple­cach mło­dzieńca prze­biegł dreszcz eks­cy­ta­cji. Tego wła­śnie potrze­bo­wał przez cały ten czas – żeby ktoś inny wyko­nał za niego więk­szą część roboty. Za pierw­szym razem, gdy wypo­sa­żeni w łopaty zakra­dli się tu z Mud­tem, prze­szko­dziła im grupa pija­nych nasto­lat­ków, któ­rzy krą­żyli na oślep po cmen­ta­rzu, stra­sząc się nawza­jem. Za dru­gim razem zaczęło lać i led­wie zdą­żyli naru­szyć wil­gotną zie­mię, nim zja­wili się ochro­nia­rze i omal ich nie zła­pali. Po tym incy­den­cie Bero doszedł do wnio­sku, że wska­zana będzie więk­sza ostroż­ność. Musieli opra­co­wać lep­szy plan i zacze­kać na odpo­wied­nią chwilę.

Ku jego zasko­cze­niu Mudt przy­kuc­nął i pierw­szy sko­czył do pustego grobu. Chło­pak uniósł wzrok i wytarł dło­nie. W jego szczu­rzych oczkach poja­wił się błysk. Bero zdjął torbę z ramie­nia i wyjął z niej potrzebne narzę­dzia. Dał je Mud­towi, po czym rów­nież zesko­czył do grobu. Jego buty ude­rzyły z łosko­tem o świeżo odsło­niętą glebę. Dwaj nasto­lat­ko­wie wymie­nili spoj­rze­nia zachwy­ceni śmia­ło­ścią swego planu. Potem wspól­nie zaata­ko­wali łopa­tami ścianę grobu, prze­ko­pu­jąc się niczym krety do sąsied­niej trumny.

Nuno obser­wo­wał ich, sto­jąc obok cią­gnika. Żuł zwi­tek betelu, uda­jąc, że wła­śnie zro­bił sobie chwilę prze­rwy od cięż­kiej pracy przy kopa­niu grobu. Rzadko mu się zda­rzało korzy­stać z koparki. Ciała więk­szo­ści Kekoń­czy­ków pod­da­wano kre­ma­cji i skła­do­wano w kolum­ba­riach bądź grze­bano w małych, wyko­pa­nych ręcz­nie mogi­łach. Z uwagi na brak miej­sca nawet ciała człon­ków boga­tych rodzin, takich jak Kau­lo­wie, mogą­cych sobie pozwo­lić na duże gro­bowce, grze­bano w odle­gło­ści naj­wy­żej trzy­dzie­stu cen­ty­me­trów od sie­bie, nie minęło więc wiele czasu, nim łopata Bera ude­rzyła o twardą trumnę. Chło­pak stłu­mił krzyk triumfu i zdwoił wysiłki. Zie­mia sypała się w górę i lepiła do jego spo­co­nych dłoni, a gdy uno­sił rękę, by otrzeć pot z czoła, zosta­wały na nim brudne ślady. W ogóle nie czuł zmę­cze­nia, tylko eks­cy­ta­cję i nie­mal nie­moż­liwą do wytrzy­ma­nia nie­cier­pli­wość – z pew­no­ścią dla­tego, że należny mu jadeit był już tak bli­sko i wołał do niego z trumny czło­wieka, któ­rego zabił.

– Kaul Lan był fila­rem klanu Bez Szczy­tów – zauwa­żył Mudt cichym, lecz prze­sy­co­nym chci­wo­ścią gło­sem. Ode­zwał się po raz pierw­szy od chwili przy­by­cia na cmen­tarz. Liczył sobie tylko pięt­na­ście lat, był trzy lata młod­szy od Bera, miał chude ramiona i musiał wkła­dać w kopa­nie mnó­stwo wysiłku. Choć było już pra­wie zupeł­nie ciemno, można było zauwa­żyć, że jego twarz poczer­wie­niała. – Na pewno miał wię­cej jade­itu niż inni, zga­dza się? Nawet niż bra­cia Maik.

W jego oczach poja­wił się mściwy błysk. Miał wła­sne powody, by pra­gnąć zdo­być zie­leń.

– Możesz się o to zało­żyć, keke – potwier­dził Bero, nie odwra­ca­jąc uwagi od kopa­nia.

– Skąd mamy pew­ność, że jadeit w ogóle tu jest? – W szep­cie Mudta poja­wiła się nuta nie­po­koju. – Klej­noty zie­lo­nej kości przy­pa­dały w spadku jego rodzi­nie, chyba że nie­przy­ja­ciel zabrał je po wygra­nej walce. Wojow­ni­ków czę­sto grze­bano z cere­mo­nialną odro­biną jade­itu, ale w trum­nie Kaula mogło się znaj­do­wać tylko kilka drob­nych klej­no­tów albo w ogóle nic. Bio­rąc pod uwagę, że reli­gia i kul­tura bar­dzo mocno potę­piały okra­da­nie zmar­łych, a w dodatku gro­ziła za to kara śmierci, wysi­łek i ryzyko wią­żące się z rabo­wa­niem gro­bów rzadko były opła­calne, nawet dla prze­stęp­ców naj­sil­niej dotknię­tych jade­itową gorączką.

Bero nie odpo­wie­dział Mud­towi. Nie mógł mu ofe­ro­wać żad­nych gwa­ran­cji, poza tym, że kiedy miał prze­czu­cie pew­nego szcze­gól­nego rodzaju, zawsze go słu­chał. Teraz rów­nież nawie­dziło go podobne wra­że­nie. Jakby los się do niego uśmiech­nął. Kapry­śne prądy for­tuny nio­sły ludzi to w jedną, to w drugą stronę, Bero był jed­nak prze­ko­nany, że poświę­cają mu szcze­gólną uwagę i mogły go zanieść dalej niż więk­szość ludzi. Miał w życiu mnó­stwo pecha – od momentu, gdy jako wrzesz­czą­cego nowo­rodka wyrwano go z macicy matki, która nie pożyła zbyt długo, ale z dru­giej strony na­dal żył, pod­czas gdy wielu ludzi, któ­rych znał, opu­ściło już ten świat. A teraz zna­lazł się bli­sko jade­itu.

Widać już było bok trumny. Lśniąca wiśniowa powierzch­nia przy­brała z cza­sem matową, brą­zową barwę, lecz na­dal wyraź­nie kon­tra­sto­wała z czarną zie­mią. Obaj odło­żyli łopaty, owią­zali sobie szczel­nie nosy i usta chu­s­tecz­kami, a na koniec wło­żyli grube ręka­wice robo­cze. Bero pod­niósł bez­prze­wo­dową piłę sza­bla­stą.

– Daj mi świa­tło – roz­ka­zał gło­sem stłu­mio­nym przez tka­ninę.

Mudt zapa­lił kie­szon­kową latarkę i prze­su­nął wiązką bla­sku po boku trumny. Bero włą­czył piłę. Gdy usły­szał jej prze­ni­kliwy wizg, omal nie pod­sko­czył. Mało bra­ko­wało, a upu­ściłby nie­bez­pieczne narzę­dzie na zie­mię obok wła­snych stóp. Plama jasno­ści na drew­nie prze­su­wała się sza­leń­czo przez moment, nim w końcu się uspo­ko­iła. Serce Beru zabiło gwał­tow­nie. Wbił brzesz­czot w trumnę Kaul Lana i zaczął piło­wać.

Wyciął otwór wiel­ko­ści ekranu tele­wi­zora, po czym wyłą­czył piłę i ją odło­żył. Przy pomocy Mudta odcią­gnął kawał drewna. W powie­trzu uno­siły się kurz oraz strzępki polie­stro­wej wyściółki. Jakiś przed­miot spadł na zie­mię obok ich stóp. Bero krzyk­nął z zachwytu i osu­nął się na zie­mię, tylko naj­wyż­szym wysił­kiem woli powstrzy­mu­jąc się przed wzię­ciem w ręce skarbu, któ­rego blask ujrzał w świe­tle latarki – naszyj­nika z jade­ito­wych pacior­ków. Każdy klej­not był nie­ska­zi­telny i świe­tli­ście zie­lony. Oddzie­lały je cien­kie, czarne prze­kładki. Łań­cu­szek zro­biono ze sre­bra. Dla przy­wódcy zie­lonych kości była to nie tylko ozdoba, lecz rów­nież potężna broń, nie­od­łączny ele­ment jego toż­sa­mo­ści. Ten bez­cenny przed­miot można było kupić tylko za krew.

Mudt oprzy­tom­niał pierw­szy. Zła­pał Bera za ramię.

– Wszyli je w wyściółkę. Może być tego wię­cej.

Wsa­dzili ręce w uszko­dzoną wyściółkę i nie­mal natych­miast zna­leźli dwie skó­rzane opa­ski na przed­ra­miona, wysa­dzane klej­no­tami. Kaul nosił też ciężki od jade­itu pas. Być może on rów­nież tu był, ukryty głę­biej w trum­nie.

Nim jed­nak zdą­żyli prze­szu­kać ją dokład­niej, na kra­wę­dzi grobu poja­wił się Nuno i spoj­rzał na nich z góry. Po jego ogo­rza­łej twa­rzy prze­bie­gały ner­wowe tiki.

– Musi­cie stąd zwie­wać. Wysła­łem ochro­nia­rzy do tyl­nej furtki, by spraw­dzili wyła­many zamek, ale nie­długo wrócą. Trzeba tu posprzą­tać.

– Rzuć mi torbę – zażą­dał Bero.

Nuno go posłu­chał. Dwaj nasto­lat­ko­wie wło­żyli wycięty z trumny kawa­łek drewna z powro­tem na miej­sce i oble­pili go wil­gotną zie­mią naj­le­piej, jak mogli. Bera prze­szył głę­boki ból na myśl o jade­icie, który zapewne tu zosta­wią, lepiej jed­nak będzie, jeśli uciekną jak naj­szyb­ciej z tym, co udało im się zdo­być. W prze­szło­ści nad­mierna ambi­cja kil­ka­krot­nie kosz­to­wała go bar­dzo drogo. Uwa­ża­jąc, by nie dotknąć jade­itu nagą skórą, owi­nął cenne zdo­by­cze w kilka warstw tka­niny wor­ko­wej i wsa­dził je do torby razem z narzę­dziami. Następ­nie wytarł uwa­lane zie­mią ręce o spodnie, prze­rzu­cił torbę przez ramię i wycią­gnął rękę, by Nuno pomógł mu wyjść z grobu. Dozorca odsu­nął się od niego.

– Nie będę się zbli­żał do kra­dzio­nego jade­itu – oznaj­mił, szcze­rząc zęby w gry­ma­sie nie­smaku.

Udało się im go prze­ku­pić wyłącz­nie dla­tego, że wpadł w długi tak poważne, iż Bero przez długi czas gryzł się myślą o tym, ile zagar­nię­tego bły­sku musiał sprze­dać, by sfi­nan­so­wać całe przed­się­wzię­cie.

Kazał Mud­towi spleść dło­nie i oparł na nich stopę. Bero wygra­mo­lił się z grobu i spoj­rzał z góry na młod­szego chło­paka. Przez chwilę czuł pokusę, by go tu zosta­wić. Zdo­był już jadeit i nie miał ochoty się nim dzie­lić. Mudt mógłby go jed­nak wsy­pać. Poza tym miał gęstą krew i Bero musiał przy­znać, że do tej pory oka­zał się uży­teczny.

Przy­kuc­nął przy gro­bie i pomógł Mud­towi się wygra­mo­lić. Nuno uru­cho­mił koparkę i wsy­pał zie­mię z powro­tem na miej­sce. Kiedy skoń­czył, grób wyglą­dał mniej wię­cej tak samo jak przed­tem. Gdyby ktoś przyj­rzał się uważ­niej, zauwa­żyłby ślady stóp, a także fakt, że jedna ze ścian jest nieco nie­re­gu­larna, było to jed­nak mało praw­do­po­dobne.

Bero i Mudt zdjęli chu­s­teczki z twa­rzy i otarli z nich pot oraz brud. Nuno popro­wa­dził ich w dół stoku. Nikt nie zwra­cał na nich uwagi, a nawet gdyby ktoś ją zwró­cił, wyglą­da­liby na trójkę cmen­tar­nych robot­ni­ków, któ­rzy wła­śnie skoń­czyli pracę.

– Oddaj­cie mi szybko te koszule i cza­peczki – ode­zwał się Nuno, gdy dotarli do bramy. Ścią­gnęli brudne ubra­nia i wrzu­cili je do torby na śmieci. – Dosta­li­ście to, po co tu przy­szli­ście, tak? Niech bogo­wie prze­klną wasze dusze. – Splu­nął. – A teraz dawaj­cie drugą połowę forsy.

Bero ski­nął głową i przy­kuc­nął, by otwo­rzyć boczną kie­szeń torby. Mudt z całej siły ude­rzył z tyłu w głowę dozorcy ści­ska­nym w dłoni kamie­niem, a potem popchnął go na zie­mię. Bero wypro­sto­wał się, trzy­ma­jąc w ręce mały pisto­let. Wystrze­lił dwa razy. Za pierw­szym tra­fił Nuna w czoło, za dru­gim w poli­czek.

Gdy huk ucichł, oszo­ło­mieni nasto­lat­ko­wie gapili się na ciało przez kilka sekund. Kiedy odwró­cili zabi­tego na plecy, oka­zało się, że w jego sze­roko otwar­tych oczach malują się zasko­cze­nie i nie­po­kój. Rany wlo­towe były zaska­ku­jąco małe, a krew wsią­kała już w suchą zie­mię.

W pierw­szej chwili Bero pomy­ślał, że plan udał się zaska­ku­jąco dobrze i słusz­nie postą­pił, zatrzy­mu­jąc Mudta przy sobie. W dru­giej, że całe szczę­ście, że dozorca był drob­nym męż­czy­zną, bo w prze­ciw­nym razie trudno by im było prze­nieść ciało. Zdy­szani i spo­ceni z wysiłku i stra­chu zawle­kli je do płyt­kiego zagłę­bie­nia w pobli­skich chasz­czach. Bero spraw­dził kie­sze­nie kurtki dozorcy w poszu­ki­wa­niu port­fela.

– Zabierz też zega­rek – wysy­czał do Mudta. – Niech to wygląda na napad rabun­kowy.

Wycią­gnęli kółko z klu­czami z kie­szeni ofiary, przy­kryli ciało gałę­ziami i liśćmi, a następ­nie pobie­gli ku bra­mie. Bero prze­kli­nał, szar­piąc się z zam­kiem, a Mudt pochy­lił się, dysząc ciężko. Ręce wspie­rał na kola­nach i sze­roko wyba­łu­szał oczy, widoczne tuż poni­żej prze­tłusz­czo­nej grzywki.

– O kurwa, o kurwa, o kurwa, o kurwa.

Furtka wresz­cie się otwo­rzyła. Zamknęli za sobą cięż­kie zasuwy, Bero przy­ci­snął mocno torbę do piersi i obaj zerwali się do biegu, by skryć się wśród drzew Parku Wdowy. Odda­lali się od lata­rek ochro­nia­rzy, zmie­rza­jąc ku świa­tłom mia­sta leżą­cego w dole.

Rozdział 2. Przekazanie płomienia

ROZ­DZIAŁ 2

Prze­ka­za­nie pło­mie­nia

Kaul Hilo­shu­don stał na czele tłumu żałob­ni­ków, któ­rzy przy­byli tu, by zło­żyć jego dziad­kowi ostat­nie wyrazy sza­cunku. Mnó­stwo ludzi kie­ro­wało dziś na niego spoj­rze­nia i zauwa­ży­liby, gdyby robił wra­że­nie pod­eks­cy­to­wa­nego bądź zato­pio­nego w myślach. Dla­tego wpa­try­wał się w trumnę nakrytą drogą białą tka­niną i poru­szał war­gami w rytm melo­re­cy­ta­cji pokut­ni­ków. Trudno mu jed­nak było sku­pić uwagę na rytu­ałach i osło­nić zmysł Per­cep­cji przed obec­no­ścią tak wielu wro­gów.

Jego dzia­dek żył długo i to życie było ważne. Wal­czył o nie­pod­le­głość kraju, a póź­niej, dzięki poli­tyce, biz­ne­sowi oraz wiel­kiemu kla­nowi, który zbu­do­wał, wywarł trwały wpływ na nowe kekoń­skie pań­stwo. Zmarł spo­koj­nie pośrodku nocy, w zaawan­so­wa­nym wieku osiem­dzie­się­ciu trzech lat, jak zwy­kle sie­dząc w wózku inwa­lidz­kim przy oknie w rodzin­nym domu. Z pew­no­ścią nale­żało to uznać za łaskę bogów. W ostat­nim roku życia, gdy drę­czyła go demen­cja i obni­że­nie tole­ran­cji na jadeit, dzia­dek stał się okrut­nym, nie­zno­śnym star­cem, zgorzk­nia­łym z powodu licz­nych żalów, i nie miał nic dobrego do powie­dze­nia o fak­cie, że przy­wódz­two klanu Bez Szczy­tów prze­szło w ręce tego z jego wnu­ków, któ­rego lubił naj­mniej – ale prze­ciętny oby­wa­tel nic o tym nie wie­dział. W Dziel­nicy Świą­tyn­nej przez pełne dwie doby trwało publiczne czu­wa­nie. Hilo miał wra­że­nie, że na pogrze­bie zja­wiła się połowa miesz­kań­ców mia­sta. Druga połowa zapewne oglą­dała całe to wyda­rze­nie w tele­wi­zji. Śmierć Pło­mie­nia Kekonu ozna­czała koniec ery, odej­ście poko­le­nia, które uwol­niło wyspę od cudzo­ziem­skiej oku­pa­cji i odbu­do­wało jej dobro­byt. Każda ważna osoba publiczna musiała uczest­ni­czyć w tym pogrze­bie. Rów­nież Ayt Mada­shi.

Filar Góry stała samot­nie po dru­giej stro­nie tłumu. Miała na sobie długą białą kurtkę i białą chustkę. Ota­czali ją jej ludzie. Hilo led­wie ją widział z miej­sca, gdzie stał, ale nie potrze­bo­wał wzroku. Z łatwo­ścią Postrze­gał jej gęstą jade­itową aurę. Wściekłby się na myśl, że poja­wiła się w miej­scu, gdzie jego star­szy brat Lan obra­cał się w proch, gdyby tylko pozwo­lił sobie o tym myśleć. Nie chciał jed­nak spra­wić rywalce takiej satys­fak­cji.

Wczo­raj Ayt wydała publiczne oświad­cze­nie wychwa­la­jące Kaul Sena jako boha­tera naro­do­wego, ojca kraju oraz uko­cha­nego towa­rzy­sza i przy­ja­ciela jej nie­ży­ją­cego ojca Ayt Yugon­tina. Niech bogo­wie obda­rzą uzna­niem ich obu. Dodała, że smutno jej z powodu walk, jakie nie­dawno wybu­chły mię­dzy kla­nami stwo­rzo­nymi przez tych dwóch wiel­kich ludzi, i wyra­ziła nadzieję, że spory uda się roz­wią­zać, by cały kraj mógł się roz­wi­jać w nie­pod­wa­żal­nej jed­no­ści, któ­rej przy­kła­dem ongiś było patrio­tyczne brac­two wojow­ni­ków, zwane Towa­rzy­stwem Jed­nej Góry.

– Co za bzdury – wark­nął Hilo.

Ani przez moment nie wie­rzył, że Ayt Mada kie­dy­kol­wiek zre­zy­gnuje ze swych celów, któ­rymi były pozba­wie­nie życia jego i jego rodziny, znisz­cze­nie klanu Bez Szczy­tów i prze­ję­cie cał­ko­wi­tej kon­troli nad pro­duk­cją jade­itu. Wystą­pie­nia pra­sowe nie mogły wyma­zać długu krwi.

– To dobry PR – sprze­ci­wiła się Shae. – Przy­po­mniała ludziom o związ­kach łączą­cych dziadka z jej ojcem i w ten spo­sób zasu­ge­ro­wała, że repre­zen­tuje dzie­dzic­two wszyst­kich zie­lo­nych kości.

Poza tą krótką ana­lizą przez ostat­nie sie­dem­dzie­siąt dwie godziny jego sio­stra nie odzy­wała się pra­wie w ogóle, nawet poza okre­sem ofi­cjal­nego dwu­dnio­wego czu­wa­nia. Hilo zer­k­nął na nią. Trzy­mała się pro­sto, ale pod war­stwą bia­łego żałob­nego pyłu pokry­wa­ją­cego jej twarz widział pod­krą­żone oczy. Zwy­kle ostra jade­itowa aura Shae wyda­wała się przy­tłu­miona. Kochała dziadka i zawsze cie­szyła się jego wzglę­dami. Pła­kała gorzko po jego śmierci.

Hilo ponow­nie skie­ro­wał uwagę na tłum. Zja­wili się rów­nież inni przy­wódcy klanu Góra. Obok Ayt Mady stał niski męż­czy­zna o uli­za­nych wło­sach – Ree Tura­huo, pro­gno­styk klanu. Miej­sce obok niego zajął męż­czy­zna o grubo cio­sa­nych rysach, z krótko ostrzy­żoną, upstrzoną siwi­zną bródką i wło­sach takiej samej barwy. Hilo nie wie­dział zbyt wiele o Nau Suen­ze­nie, który zastą­pił Gont Aschentu na sta­no­wi­sku rogu klanu, ale pogło­ski i infor­ma­cje zebrane przez szpie­gów mówiły, że zasły­nął jako sprytny spe­cja­li­sta od wojny par­ty­zanc­kiej. Pod­czas wojny szo­tar­skiej był sabo­ta­ży­stą i zama­chow­cem pra­cu­ją­cym dla Ayt Yu. Gdy wojna wielu naro­dów się skoń­czyła, miał zale­d­wie dwa­dzie­ścia trzy lata. Sądząc po nie­przy­cią­ga­ją­cym uwagi wyglą­dzie oraz pozba­wio­nej wyrazu jade­ito­wej aurze, nie był nawet w poło­wie tak impo­nu­jący i nie­bez­pieczny jak jego poprzed­nik. Hilo podej­rze­wał jed­nak, że to zmyłka i w związku z tym powód do nie­po­koju.

Bogo­wier­czy pokut­nicy w bia­łych pogrze­bo­wych sza­tach – całe dwa tuziny, ponie­waż pogrzeb był ważny i zja­wiły się tłumy – odpra­wili długi reli­gijny obrzą­dek, pod­czas któ­rego wie­lo­krot­nie recy­to­wano słowa „niech bogo­wie obda­rzą go uzna­niem”, powta­rzane chó­rem przez licz­nych żałob­ni­ków. Hilo zamknął oczy, sku­pił znu­żony zmysł Postrze­ga­nia i zagłę­bił się w men­talny szum tysięcy odde­chów oraz biją­cych serc. Tam. Za grupką człon­ków Góry kryła się zna­joma mętna aura czło­wieka, któ­rego ongiś nazy­wał wuj­kiem. Byłego pro­gno­styka klanu Bez Szczy­tów, zdrajcy rodziny Kau­lów. Yun Doru­pon był tutaj, pogrą­żony w żało­bie.

– Nie zawra­caj sobie nim głowy. Dzi­siaj go nie dorwiemy – ode­zwała się cicho Shae.

Być może zauwa­żyła wyraz sku­pie­nia na jego twa­rzy albo po pro­stu Postrze­gła jego złość. Nie­mniej Hilo był zasko­czony. Nie spo­dzie­wał się, że jego sio­stra zauważy Doru. Był prze­ko­nany, że w ogóle nie zwra­cała uwagi na oto­cze­nie.

Rzecz jasna, miała rację. Nie mogli dopu­ścić się aktu prze­mocy w obec­no­ści pokut­ni­ków, pod­czas pogrzebu dziadka. A patrząc na to prag­ma­tycz­nie, było tu zbyt wielu wojow­ni­ków Góry. Setki ich pię­ści i pal­ców zajęły miej­sca naprze­ciwko ludzi klanu Bez Szczy­tów. Gdy Hilo zwięk­szył zasięg swego Postrze­ga­nia, inten­sywna aura wszyst­kich zebra­nych tu zie­lo­nych kości upodob­niła się do nie­ustan­nego szumu roz­mów na ruchli­wej ulicy. Klany zja­wiły się w wiel­kiej licz­bie, by doko­nać pokazu siły, dzi­siaj jed­nak prze­strze­gały rozejmu, by uczcić pamięć tego samego czło­wieka.

Wresz­cie gęsty tłum zaczął się roz­pra­szać. Hilo miał przed sobą długą, nie­unik­nioną robotę. Będzie musiał ze smętną miną przyj­mo­wać kon­do­len­cje od człon­ków wewnętrz­nego kręgu ludzi wier­nych kla­nowi – latar­ni­ków, poli­ty­ków i naj­waż­niej­szych rodzin zie­lo­nych kości. Wcze­śniej przy wej­ściu na cmen­tarz doszło do jakie­goś zamie­sza­nia. Maik Kehn wysłał jed­nego ze swo­ich pię­ści, by zba­dał sprawę.

Teraz Kehn wró­cił do Hila.

– Mówią, że nocą zna­le­ziono na cmen­ta­rzu zwłoki – wyszep­tał.

– Tylko jedne? – zapy­tał filar z gry­ma­sem iro­nii. – Czyżby wszyst­kie pozo­stałe ucie­kły?

Róg prych­nął cicho. Hilowi ni­gdy nie udało się wydo­być zeń wię­cej śmie­chu. Uniósł jed­nak sze­ro­kie bary na znak roz­ba­wie­nia.

– W krza­kach odkryto ciało cmen­tar­nego dozorcy. Zabito go strza­łami w głowę. Podobno cho­dziło o długi. To nie wygląda na ważną sprawę, ale wiesz, jacy są ludzie. Krzy­czą o pechu, kiedy mucha wpad­nie do czarki z hoji.

Hilo ski­nął głową. Pogrzebu Pło­mie­nia nie powinny ska­lać żadne złe wie­ści.

– Poroz­ma­wiaj z kie­row­ni­kiem cmen­ta­rza. Niech wyci­szy sprawę. – Spoj­rzał z nie­chę­cią na długą kolejkę ludzi cze­ka­ją­cych, by zło­żyć mu kon­do­len­cje. Nie Postrze­gał już ni­gdzie w pobliżu Ayt Mady ani Doru. – Powiedz Tarowi, żeby dał mi godzinę. Potem wra­cam do domu, bez względu na to, ilu dupo­li­zów będzie jesz­cze tu cze­kało.

***

Minęły dwie i pół godziny, nim Hilo wresz­cie wró­cił do rezy­den­cji Kau­lów. Na dłu­gim pod­jeź­dzie i na ron­dzie par­ko­wało mnó­stwo samo­cho­dów. Po publicz­nym pogrze­bie urzą­dzono pry­watną stypę dla człon­ków rodziny i naj­wyż­szych rangą zie­lo­nych kości z klanu Bez Szczy­tów. Szyba w samo­cho­dzie była opusz­czona do połowy i Hilo sły­szał dźwięki muzyki oraz czuł zapa­chy z grilla urzą­dza­nego na podwórku. Jeśli ktoś dożył osiem­dzie­się­ciu lat, uwa­żano to za godny uczcze­nia fakt, świad­czący o prze­strze­ga­niu Boskich Cnót oraz o łaska­wo­ści bogów, gwa­ran­tu­ją­cej wpusz­cze­nie do owczarni nieba, gdy nadej­dzie dzień obie­ca­nego Powrotu. Hilo uwa­żał, że to jedno z wie­rzeń, które miały wię­cej sensu w cza­sach wojny, gdy trudno było o dobrą opiekę medyczną. Tak czy ina­czej, gdy ofi­cjalna żałoba po Kaul Senie się skoń­czyła, zdjęto białe zasłony i na nie­for­mal­nym przy­ję­ciu pano­wała znacz­nie wesel­sza atmos­fera. Z pew­no­ścią potrwa ono dość długo.

Maik Tar zapar­ko­wał duchesse priza tuż przed głów­nym wej­ściem do domu, po czym odwró­cił się i spoj­rzał na filar.

– Ludzie, z któ­rymi zgo­dzi­łeś się dzi­siaj spo­tkać, na­dal cze­kają, Hilo-jen. Mam przy­słać ich do cie­bie, czy się ich pozbyć?

– Gdzie moja sio­stra? – zapy­tał filar. – Czy już wró­ciła?

– Czeka na cie­bie w domu.

Zre­zy­gno­wany Hilo zga­sił papie­rosa w popiel­niczce.

– Przy­ślij ich.

Tar obrzu­cił szefa współ­czu­ją­cym spoj­rze­niem.

– Zosta­wię ci coś do jedze­nia. Chcesz coś kon­kret­nego?

– Tro­chę wędzo­nej wie­przo­winy.

Hilo wysiadł z samo­chodu, wszedł do domu i z nie­chę­cią skie­ro­wał się do gabi­netu. To był kie­dyś ulu­biony pokój Lana i na­dal czuł się w nim tro­chę nie­swojo. W końcu wpro­wa­dził tu pewne zmiany – usu­nął część rega­łów, zastę­pu­jąc je tele­wi­zo­rem i więk­szym bar­kiem, i kazał też przy­nieść wygod­niej­sze fotele, ale za każ­dym razem, gdy tu przy­cho­dził, pół­ofi­cjalny cha­rak­ter gabi­netu przy­po­mi­nał mu bru­tal­nie, że to nie on miał zostać fila­rem klanu.

Z reguły, gdy spo­ty­kał się z pod­wład­nymi, wolał to robić w kuchni albo na podwórku, tam jed­nak nie mógłby dziś zna­leźć pry­wat­no­ści. Musiał też przy­znać, że gabi­net two­rzył aurę ofi­cjal­nego auto­ry­tetu, bar­dziej odpo­wied­nią dla spo­tkań z waż­nymi udzia­łow­cami i peten­tami. Wie­dział, że pod­czas roz­mów z takimi ludźmi musi się sta­rać masko­wać swą mło­dość i repu­ta­cję ulicz­nego wojow­nika, a także pod­kre­ślać zna­cze­nie i dzie­dzic­two swej rodziny.

Shae była już na miej­scu. Sie­działa w jed­nym z obi­tych skórą foteli. Zmyła puder z twa­rzy, popra­wiła maki­jaż i prze­brała się w ciemną spód­nicę oraz beżową bluzkę, ale jej zmę­czone, zapad­nięte oczy na­dal miały nie­mal oskar­ży­ciel­ski wyraz.

Czy w ogóle nie kocha­łeś dziadka?

– Nie musisz tu zosta­wać – oznaj­mił jej Hilo. – Pora­dzę sobie.

– Co, jeśli jakiś latar­nik poprosi cię o wywar­cie naci­sku w spra­wie ustawy o ogra­ni­cze­niu opłat pali­wo­wych?

Hilo przy­mru­żył powieki.

– Nikt by mnie o to nie pro­sił.

– Masz rację – zgo­dziła się. – Dla­tego że nie ma pro­jektu takiej ustawy. Przed chwilą to wymy­śli­łam. – Uśmie­chała się tylko pół­gęb­kiem, a jej docinki nie miały tej mocy, co zwy­kle. – Zostanę.

Filar zmarsz­czył brwi, ale powstrzy­mał się przed udzie­le­niem odpo­wie­dzi, choć wyłącz­nie z uwagi na jej żałobę. Było prawdą, że nie wie­dział o poli­tycz­nej i biz­ne­so­wej stro­nie dzia­łal­no­ści klanu tyle, co ona, ale cią­głe przy­po­mi­na­nie mu o tym świad­czyło o zło­śli­wo­ści, którą z pew­no­ścią odzie­dzi­czyła po ich dziadku.

Hilo led­wie zdą­żył zdjąć kra­wat i roz­piąć koszulę, gdy Tar zapu­kał do drzwi, otwo­rzył je i wpu­ścił do środka męż­czy­znę oraz kobietę trzy­ma­jącą w ramio­nach małe dziecko. Na ich widok Hilo roz­pro­mie­nił się natych­miast. Pod­szedł do męż­czy­zny i uści­skał go cie­pło.

– Eiten, przy­ja­cielu – przy­wi­tał go. – Ależ twoja córka uro­sła! Naprawdę ma tylko dzie­więć mie­sięcy? Mogłaby poko­nać dwu­latka w walce zapa­śni­czej.

Eiten nie mógł odwza­jem­nić uści­sku filaru ani unieść sple­cio­nych dłoni do czoła w tra­dy­cyj­nym geście sza­cunku, jed­nakże gdy usły­szał słowa Hila, zgiął się w płyt­kim ukło­nie, a w jego oczach poja­wił się błysk dumy. Miał na sobie czy­stą białą koszulkę z krót­kimi ręka­wami, zakry­wa­jącą kikuty bra­ku­ją­cych rąk, oraz mięk­kie, czarne wsu­wane buty.

– Jest naprawdę okropna, Hilo-jen. Pła­cze godzi­nami i nie można jej odło­żyć nawet na minutkę.

Potrzą­snął głową z przy­gnę­bioną miną, ale w jego gło­sie nie było nie­za­do­wo­le­nia.

– Z pew­no­ścią będzie tak samo zie­lona jak jej tata – zapew­nił Hilo.

Zauwa­żył, że żona Eitena ski­nęła głową z uśmie­chem. W daw­nych cza­sach prze­ko­na­nie, że gry­ma­śne nie­mow­lęta wyra­stają na lep­szych wojow­ni­ków, odno­siło się tylko do chłop­ców, ale obec­nie dziew­częta sta­no­wiły dwa­dzie­ścia pro­cent uczniów w Aka­de­mii Kaul Dushu­rona, nie­które kobiety zostały pię­ściami, a jedna nawet była fila­rem. Cią­gle mająca kolkę córka była powo­dem do dumy, a nie zaże­no­wa­nia.

– Boję się tylko, że będzie zbyt zie­lona, żeby zna­leźć męża.

Hilo zauwa­żył, że zer­k­nęła na Shae, wypo­wia­da­jąc te słowa, ale zaraz opu­ściła wzrok.

– Może kiedy doro­śnie, ludzie nie będą już myśleli w ten spo­sób – odpo­wie­działa jego sio­stra, uśmie­cha­jąc się lekko.

– Pro­gno­styczka ma rację, a poza tym jest za wcze­śnie, żeby się o to mar­twić.

Hilo poło­żył dłoń na barku Eitena i popro­wa­dził rodzinę ku fote­lom. Tuż za Eite­nem bie­gła brą­zowa małpka. Kiedy męż­czy­zna usiadł, wsko­czyła na poręcz i przy­cup­nęła czuj­nie obok niego, dra­piąc się po piersi. Filar wydo­był z mini­lo­dówki kilka bute­lek napoju gazo­wa­nego i posta­wił je na sto­liku. Na roz­kaz Eitena małpka sko­czyła na blat, otwo­rzyła jedną z nich, wło­żyła do środka słomkę i zanio­sła butelkę panu. Eiten zsu­nął jeden but, wziął butelkę w palce u nogi i oparł koń­czynę na dru­gim kola­nie. Z kostki zwi­sała mu jade­itowa bran­so­leta.

Hilo usiadł naprze­ciwko niego.

– Jak sobie radzi­cie? – zapy­tał poważ­niej­szym tonem. – Czy jest jesz­cze coś, w czym klan mógłby wam pomóc?

– Zro­bi­li­ście już dla nas bar­dzo wiele. Życie było cięż­kie, ale zro­biło się lżej­sze, odkąd mamy Zoza. On otwiera przede mną drzwi, zapina mi koszulę, a nawet pod­ciera mi tyłek.

Eiten zachi­cho­tał. Palec z klanu skie­ro­wał Hila do szo­tar­skiej orga­ni­za­cji zaj­mu­ją­cej się tre­surą małp poma­ga­ją­cych nie­peł­no­spraw­nym (w Szo­ta­rze było mnó­stwo wete­ra­nów wojny) i filar kazał jed­nemu z latar­ni­ków wszystko zała­twić.

Eiten pochy­lił się i pocią­gnął łyk przez słomkę. Kiedy się wypro­sto­wał, spoj­rzał Hilowi pro­sto w oczy.

– Kiedy Gont Asch uciął mi ręce, obie­ca­łeś, że zabi­jesz go i zabie­rzesz mu jadeit. Dotrzy­ma­łeś słowa. Powie­dzia­łeś mi, żebym prze­żył jesz­cze jeden rok, by zoba­czyć na wła­sne oczy zemstę klanu oraz naro­dziny mojego dziecka, a jeśli po roku na­dal będę pra­gnął umrzeć, oso­bi­ście speł­nisz moje życze­nie. – Głos męż­czy­zny nabrał ostrzej­szych tonów, ale się nie zała­mał. – Minął rok i sie­dzę przed tobą, Hilo-jen. Czy jeśli popro­szę cię, byś speł­nił moje życze­nie, nie zada­jąc żad­nych pytań, to czy na­dal będziesz gotowy to zro­bić?

Żona Eitena moc­niej przy­tu­liła śpiące nie­mowlę i pochy­liła głowę, przy­gry­za­jąc wargę. Jej mąż nie patrzył na nią ani na dziecko. Nie spusz­czał spoj­rze­nia z Hila, który Postrze­gał w jego jade­ito­wej aurze oso­bliwą, nie­mal bole­sną natar­czy­wość.

– Tak – potwier­dził. – Dotrzy­mam słowa.

Eiten ski­nął głową. Jego aura uspo­ko­iła się wyraź­nie. Spoj­rzał na śpiącą córkę i na jego twa­rzy poja­wił się wyraz uwiel­bie­nia.

– Mia­łeś rację, Hilo-jen. Mam teraz po co żyć i nie chcę już umie­rać.

Hilo uświa­do­mił sobie, jak ważne było, by Eiten wie­dział, że ta opcja pozo­sta­wała przed nim otwarta, że decy­zja rze­czy­wi­ście nale­żała do niego, a na sło­wie filaru zawsze można pole­gać. Eiten spoj­rzał na niego.

– Nie chcę jed­nak do końca życia pozo­sta­wać bez­czynny i zależny od innych. Zali­cza­łem się do naj­lep­szych pię­ści klanu Bez Szczy­tów. Wiem, że już na nic ci się nie przy­dam, ale pra­gnę popro­sić cię o przy­sługę. Czy zgo­dzisz się mnie wysłu­chać?

– Proś, o co tylko zechcesz – odpo­wie­dział Hilo. – Z chę­cią speł­nię twoją prośbę, jeśli tylko będzie to leżało w moich moż­li­wo­ściach.

– Mój teść jest pro­du­cen­tem hoji. Choć jego gorzel­nia nie jest duża, to tru­nek, który pro­du­kuje, należy do naj­lep­szych w kraju. Sprze­daje go ele­ganc­kim skle­pom i restau­ra­cjom. Chciałby się prze­nieść do więk­szego budynku, ale sta­rzeje się i potrze­buje wspól­nika, żeby kie­ro­wać firmą. Mimo że zdaję sobie sprawę, że dla klanu to tylko mały biz­nes, chciał­bym pro­sić biuro pro­gno­styka o patro­nat, bym mógł prze­jąć kie­row­nic­two nad rodzin­nym inte­re­sem żony. Moje ciało jest oka­le­czone, ale umysł na­dal mam sprawny i myślę, że spra­wi­łoby mi satys­fak­cję, gdy­bym mógł pra­co­wać nad roz­bu­dową firmy jako latar­nik.

Hilo spoj­rzał z uśmie­chem na jego żonę.

– A co ty sądzisz o tym pomy­śle, pani Eiten? Czy twój mąż ma zadatki na pro­du­centa hoji świa­to­wej klasy?

– Od lat poma­ga­li­śmy ojcu w pro­wa­dze­niu gorzelni i mój mąż zawsze marzył o tym, by pew­nego dnia prze­jąć inte­res – odpo­wie­działa żona Eitena cichym, ale prze­po­jo­nym pew­no­ścią gło­sem. – Był jed­nak pię­ścią i musiał słu­żyć tobie oraz kla­nowi. To zawsze miało pierw­szeń­stwo. Cie­szę się, że żyje, wyłącz­nie dzięki tobie, Kaul-jen, i w głębi serca czuję, że to dla niego druga szansa. Dobrze sobie z tym pora­dzi, a gdy córka tro­chę pod­ro­śnie, będę mu poma­gała, oczy­wi­ście.

– Mówi­łeś, że potrze­bu­je­cie nowej loka­li­za­cji – pod­jął Hilo, ponow­nie zwra­ca­jąc się do Eitena. – Pro­wa­dzimy reno­wa­cję i roz­bu­dowę całego par­teru Poczwór­nej Wygra­nej. Mogli­by­śmy zro­bić miej­sce dla waszej gorzelni. Jest tam wielka piw­nica. Czy to dla was do przy­ję­cia? Zaopa­try­wa­li­by­ście w hoji wszyst­kie kasyna na ulicy Dla Ubo­gich.

Eiten sze­roko otwo­rzył oczy.

– Hilo-jen, to znacz­nie wię­cej, niż się spo­dzie­wa­li­śmy…

– Potrze­buję w tej czę­ści Pachy kogoś, komu mógł­bym zaufać – prze­rwał mu Hilo. – Zawsze ist­nieje groźba, że Góra spró­buje odzy­skać to, co jej ode­bra­li­śmy w zeszłym roku. Róg dba o to, by oko­lica zawsze była bro­niona, ale czuł­bym się pew­niej, gdy­bym miał godną zaufa­nia zie­loną kość, kogoś, kto zawsze będzie wytę­żał wzrok i słuch. Czy dasz radę pro­du­ko­wać waszą świetną hoji i jed­no­cze­śnie słu­żyć kla­nowi, Eiten-jen?

Męż­czy­zna prze­łknął z wysił­kiem ślinę i ski­nął głową.

– Klan jest moją krwią, a filar jest jego panem. Dzię­kuję, Hilo–jen. Zawsze będę twoim wojow­ni­kiem, wal­czą­cym w taki spo­sób, jakiego ode mnie zażą­dasz.

Hilo uśmiech­nął się i wstał. Pozo­stali podą­żyli za jego przy­kła­dem. Ten ruch obu­dził nie­mowlę, które zaczęło szu­kać mat­czy­nej piersi, a potem wydało z sie­bie prze­szy­wa­jący wrzask. Hilo skrzy­wił się, po czym się roze­śmiał.

– Musisz nakar­mić tę małą demo­nicę. Szcze­góły uzgod­nimy póź­niej.

– Zbierz doku­men­ta­cję finan­sową firmy swego teścia z ostat­nich pię­ciu lat i wyślij ją do biura pro­gno­styka, razem z poda­niem o przy­zna­nie patro­natu – popro­siła Shae. – To przy­śpie­szy sprawę.

Eiten i jego żona ponow­nie wyra­zili wdzięcz­ność. Brą­zowa małpka wypiła resztę brzo­skwi­nio­wego napoju i popę­dziła za swoim panem.

Gdy Hilo dowie­dział się, że Eiten radzi sobie tak dobrze, jak to tylko moż­liwe, i prze­ko­nał się, że jest w sta­nie speł­nić jego prośbę, nastrój znacz­nie mu się popra­wił. Dwa następne spo­tka­nia obyły się bez kom­pli­ka­cji. Mały klan Czarny Ogon przy­słał przed­sta­wi­ciela z wyra­zami kon­do­len­cji w postaci pie­nię­dzy i kwia­tów oraz zapew­nie­niami o nie­za­chwia­nej i trwa­łej przy­jaźni. („Zapewne zaraz popę­dzi do Ayt Mady i prze­każe jej te same słowa” – stwier­dziła Shae zaraz po jego wyj­ściu). Potem zja­wił się wspól­nik w inte­re­sach ich dziadka, który pra­gnął napi­sać hagio­gra­ficzną bio­gra­fię Pło­mie­nia Kekonu, rzecz jasna za pozwo­le­niem filaru i z kla­nową apro­batą. Hilo ucie­szył się, że dobrze im dziś idzie, i spoj­rzał na zega­rek, gdy do gabi­netu wpusz­czono panią Teije.

Natych­miast ogar­nęło go prze­czu­cie, że ta roz­mowa mu się nie spodoba. Wyczuł nagłą zmianę w aurze Shae za swymi ple­cami, co suge­ro­wało, że odnio­sła takie samo wra­że­nie.

– Witaj, cio­ciu Teije – rzekł, cału­jąc kobietę w suchy poli­czek. – Dawno się nie widzie­li­śmy.

Ta prze­rwa mogłaby być dłuż­sza, pomy­ślał, cie­sząc się, że kobieta nie nosi jade­itu i nie może Postrzec jego praw­dzi­wych uczuć.

– Witaj, cio­ciu – ode­zwała się Shae z podob­nie fał­szywą rado­ścią.

Pani Teije liczyła sobie sześć­dzie­siąt lat i była ciotką kuzyna ich ojca. Kaul Sen miał tylko jedną, star­szą sio­strę, która dożyła wieku doro­słego. Wyszła za mąż za męż­czy­znę nazwi­skiem Teije Jan i miała z nim czworo dzieci. Rodzina Teije była spo­krew­niona z Kau­lami i licz­niej­sza od nich. Sam ten fakt mógłby ich uczy­nić jedną z naj­po­tęż­niej­szych rodzin na Keko­nie, ale żaden Teije ni­gdy nie osią­gnął nic god­nego uwagi ani nie zdo­był wyso­kiej pozy­cji w kla­nie. Tylko garstka człon­ków tej rodziny zdo­łała ukoń­czyć Aka­de­mię i zostać zie­lo­nymi kośćmi. Dwóm udało się osią­gnąć pozy­cję niskich rangą pię­ści. Reszta rodziny to byli mało zna­czący latar­nicy i nie­no­szący jade­itu cywile. Nie­któ­rzy mieli wykształ­ce­nie i porządną pracę, a inni nie, ale pra­wie wszy­scy zawdzię­czali swe osią­gnię­cia związ­kom łączą­cym ich z Kau­lami.

– Bogo­wie nie są spra­wie­dliwi – stwier­dził kie­dyś przy kola­cji dzia­dek Hila. – Wiele ode­brali jed­nej czę­ści naszej rodziny, by dać to dru­giej. Dla­tego bądź­cie dobrzy dla kuzy­nów. Kto wie, co mogłaby osią­gnąć rodzina Teije, gdyby jej człon­ko­wie mieli wię­cej rozumu albo gęst­szą krew.

Pani Teije była pulchną kobietą o krótko ostrzy­żo­nych, szorst­kich wło­sach. Cią­gle zaci­skała usta, jakby pró­bo­wała prze­łknąć coś nie­smacz­nego.

– Kaul-jen, Kaul-jen, niech bogo­wie opro­mie­nią cię swą łaską – wychry­piała. – Jesteś moją jedyną nadzieją.

Osu­nęła się na jeden z foteli, pocie­ra­jąc oczy zmiętą chu­s­teczką.

– O co cho­dzi, cio­ciu? – zapy­tał Hilo.

– O mojego syna, tego nic­po­nia Runa – wyja­śniła kobieta. – Wpa­ko­wał się w kło­poty na Uwi­wach. Tylko bogo­wie wie­dzą, co w ogóle robił w tym grzesz­nym miej­scu, ale ktoś popeł­nił strasz­liwy błąd. Runa aresz­to­wano i zamknięto w wię­zie­niu.

Hilo stłu­mił wes­tchnie­nie i nadał twa­rzy uspo­ka­ja­jący wyraz.

– Cio­ciu Teije, nic dziw­nego, że tak się zde­ner­wo­wa­łaś, ale jeśli to rze­czy­wi­ście był błąd, łatwo będzie wszystko napra­wić. Możemy zapła­cić za jego uwol­nie­nie. Ile wynosi kau­cja?

– Ach – odparła kobieta z zawsty­dzoną miną. – Kau­cję już zapła­cono. – Runo wyszedł z wię­zie­nia dwa tygo­dnie temu. – Hilo zro­bił zdzi­wioną minę. – My jej nie zapła­ci­li­śmy. Rodzina zbie­rała pie­nią­dze, ale nim udało się nam zgro­ma­dzić wystar­cza­jąco wiele, usły­sze­li­śmy, że kau­cję wniósł bogaty nie­zna­jomy i Runa prze­ka­zano pod jego nad­zór.

– Kim jest ten nie­zna­jomy? – zapy­tał Hilo.

– Nazywa się Zapu­nyo – odpo­wie­działa pani Teije. – Mówią, że to zły czło­wiek. Prze­myt­nik. Prze­myt­nik jade­itu. – Patrząc na nią, można było odnieść wra­że­nie, że chęt­nie by splu­nęła, gdyby nie zadbane dywany w gabi­ne­cie Kau­lów. – Mój syn jest „gościem” tego czło­wieka. Pró­bo­wa­li­śmy nego­cjo­wać, pro­po­no­wa­li­śmy mu pie­nią­dze, ale Zapu­nyo odpo­wie­dział, że będzie roz­ma­wiał tylko z fila­rem klanu.

Ciotka Teije wstała i uklę­kła przed Hilem, chwy­ta­jąc go za dło­nie.

– Bła­gam, Kaul-jen, musisz uwol­nić Runa. Jest krnąbrny i czę­sto spra­wia kło­poty, ale to dobry chło­pak. Mój mąż nie chciał do cie­bie przyjść. Prze­kleń­stwo na jego upór! Powie­dział: „Jeśli popro­simy Kau­lów, żeby pomo­gli nam roz­wią­zać nasze pro­blemy, zawsze będą patrzyli na nas z góry”. Ale ja o to nie dbam. Wiem, że masz dobre serce i dbasz o swo­ich ludzi, tak samo jak twój dzia­dek, niech bogo­wie obda­rzą go uzna­niem.

Hilo skrzy­wił się mimo woli, sły­sząc to porów­na­nie, ale pokle­pał kobietę po zaci­śnię­tej dłoni. Nie patrzył na Shae, poczuł jed­nak, że w jej aurze poja­wiła się nuta nie­po­koju. Przez długi czas przy­glą­dał się płacz­li­wej minie pani Teije, nim wresz­cie pod­jął decy­zję.

– Nie martw się, cio­ciu. Zro­bię, co tylko będę mógł, by Runo odzy­skał wol­ność i wró­cił do cie­bie. Czym byłby klan Bez Szczy­tów bez rodziny Teije? Udam się na Uwiwy i poroz­ma­wiam z Zapu­nyem.

Pani Teije zanio­sła się szlo­chem, raz po raz doty­ka­jąc czoła sple­cio­nymi dłońmi. Hilo pomógł kobie­cie wstać i wypro­wa­dził ją z gabi­netu, pocie­ra­jąc dło­nią jej pochy­lone plecy. Potem zamknął za nią drzwi i odwró­cił się w stronę sio­stry, która przez cały czas sie­działa nie­ru­chomo na krze­śle obok. Nie miała zado­wo­lo­nej miny.

– Nie­po­trzeb­nie roz­bu­dzi­łeś jej nadzieje.

Opadł na fotel naprze­ciwko niej i roz­siadł się wygod­nie, wycią­ga­jąc nogi przed sie­bie.

– A co mia­łem zro­bić? Ode­słać ją z prze­ko­na­niem, że jakiś uwi­wań­ski cwa­niak bez­kar­nie uwię­ził jej syna? On należy do naszej rodziny, jest zie­loną kością.

Shae przy­mru­żyła powieki.

– Chyba nie zamie­rzasz ryzy­ko­wać życia dla Teije Runa?

Runo był w Aka­de­mii trzy rocz­niki przed Hilem i Shae. Dobrze sobie radził ze śpie­wem, piłką szta­fe­tową i spo­ty­ka­niem się z całą listą dziew­czyn jed­no­cze­śnie, ale poza tym nie wyróż­niał się niczym szcze­gól­nym. Po zakoń­cze­niu nauki otrzy­mał jeden jadeit, a drugi zdo­był w ciągu dwóch lat służby jako palec. Póź­niej posta­no­wił wyru­szyć w świat i poszu­kać szczę­ścia. Kla­nowe plotki gło­siły, że Teije został zie­loną kością do wyna­ję­cia i był straż­ni­kiem w kopal­niach i szy­bach naf­to­wych w roz­dar­tych wojną oko­li­cach świata, a przez pewien czas słu­żył jako ochro­niarz boga­temu oli­gar­sze z Mar­cu­cuo. Hilo nie widział go od lat i nie miał ochoty oglą­dać. Nie sza­no­wał ludzi wyko­rzy­stu­ją­cych jade­itowe zdol­no­ści do korzy­ści oso­bi­stych i nie­da­ją­cych nic kla­nowi, któ­remu zawdzię­czają zie­leń.

– Runo nic mnie nie obcho­dzi – odparł. – Prze­cież wiesz, że nie cho­dzi o niego. Wojna mię­dzy kla­nami bar­dzo pomo­gła prze­myt­ni­kom jade­itu. Ten sęp Zapu­nyo utu­czył się w ciągu dwóch ostat­nich lat i zro­bił się bez­czelny. Sądząc po wie­ściach, które ostat­nio dotarły do nas z Szo­taru, ma jesz­cze wię­cej powo­dów, by sądzić, że czarny rynek będzie roz­kwi­tał.

W Szo­ta­rze wybuchł kon­flikt mię­dzy rzą­dem cen­tral­nym a proy­gu­tań­skimi sepa­ra­ty­stami z poło­żo­nej naj­da­lej na wscho­dzie pro­win­cji Oor­toko. Zapewne wtrącą się do niego wiel­kie mocar­stwa, co dopro­wa­dzi do eska­la­cji i wzro­stu popytu na jadeit ze strony legal­nych i nielegal­nych armii na całym świe­cie.

– Hilo – odparła z powagą Shae. – Zapu­nyo pró­buje cię zmu­sić do spo­tka­nia na swo­ich warun­kach i w swoim kraju, gdzie sko­rum­po­wany rząd i poli­cja są na jego usłu­gach. Jeśli tam się znaj­dziesz, nara­zisz się na nie­bez­pie­czeń­stwo. Nie warto tego robić dla kogoś tak bez­u­ży­tecz­nego jak Teije Runo.

– Fak­tycz­nie jest bez­u­ży­teczny, ale należy do naszej rodziny. – Hilo wstał i się prze­cią­gnął. Skrzy­wił się, gdy zła­pał go kurcz w mię­śniu barku. Widoczne ślady po bru­tal­nym pobi­ciu przez Gont Ascha i jego ludzi przed ponad rokiem dawno już znik­nęły, ale bóle w róż­nych miej­scach na­dal nie pozwa­lały mu zapo­mnieć o tym wyda­rze­niu. – Jak to by wyglą­dało, gdyby Uwi­wa­nin wziął jako zakład­nika kekoń­ską zie­loną kość, jed­nego z naszych krew­nych? Zapu­nyo wie, że nie możemy tego tole­ro­wać. Chce w ten spo­sób przy­cią­gnąć moją uwagę.

– Wyślij Kehna albo Tara.

Hilo pokrę­cił głową. Zada­niem pro­gno­styczki było dora­dza­nie fila­rowi, przed­sta­wia­nie mu sta­ran­nego i logicz­nego rachunku kosz­tów i strat. Shae wyko­ny­wała swój obo­wią­zek, dora­dza­jąc mu ostroż­ność, ale ni­gdy nie pra­co­wała po mili­tar­nej stro­nie klanu i nie­któ­rych spraw po pro­stu nie rozu­miała. Hilo nie okrył się sławą dzięki temu, że trzy­mał się z tyłu i wysy­łał innych, by roz­wią­zy­wali ważne pro­blemy za niego. Nie zamie­rzał teraz się zmie­niać, zwłasz­cza że wła­śnie dzięki repu­ta­cji, jaką zdo­był, gdy był rogiem, dobrze sobie radził jako filar czasu wojny.

– Muszę poroz­ma­wiać z Zapu­nyem oso­bi­ście – upie­rał się. – W nie­po­ro­zu­mie­niu mię­dzy przy­ja­ciółmi nie ma nic złego, ale nie­po­ro­zu­mie­nie mię­dzy wro­gami to cał­kiem inna sprawa.

Shae wyraź­nie miała ochotę spie­rać się dalej, ale w tej samej chwili Tar zapu­kał do drzwi i uchy­lił je, by wsu­nąć głowę do środka.

– Robi się już ciemno. Impreza na podwórku dobiega końca. Czy na­dal chcesz poroz­ma­wiać z Ande­nem, Hilo-jen?

Nastrój Hila zmie­nił się dia­me­tral­nie. Kąciki jego ust opa­dły, a mię­śnie bar­ków się naprę­żyły, jakby spo­czął na nich wielki cię­żar.

– Poroz­ma­wiam z nim – odparł cicho. – Sam – dodał, spo­glą­da­jąc na sio­strę.

Tar się odda­lił. Shae wstała.

– To ja cię prze­ko­na­łam, że powi­nie­neś z nim pomó­wić. Nie słu­cha­łeś mnie przez wiele mie­sięcy, nawet nie wyma­wia­łeś jego imie­nia, a teraz chcesz, żebym wyszła. – Prze­szyła brata podejrz­li­wym, obu­rzo­nym spoj­rze­niem. – Masz zamiar go zastra­szyć albo skło­nić pochleb­stwami do powrotu do klanu i wło­że­nia jade­itu. Znam cię, Hilo.

– Chcę z nim pomó­wić w cztery oczy, Shae – odparł filar twar­dym gło­sem. – To, co wyda­rzyło się tam­tego dnia, to sprawa mię­dzy nami. Powin­ni­śmy mieć szansę omó­wić to jak należy.

Pro­gno­styczka wpa­try­wała się w niego przez dłuż­szą chwilę. Jej aura była pełna iry­ta­cji. Wresz­cie omi­nęła go i wyszła bez słowa. Filar został sam w pustym gabi­ne­cie brata.

Rozdział 3. Wygnaniec

ROZ­DZIAŁ 3

Wygna­niec

Emery Anden sie­dział na ławce pod drze­wem wiśni na dzie­dzińcu rezy­den­cji Kau­lów, ści­ska­jąc w dło­niach butelkę limon­ko­wego napoju. Uni­kał kon­taktu wzro­ko­wego z innymi żałob­ni­kami. Dłu­gie stoły wypeł­nione jedze­niem ozdo­biono gir­lan­dami bia­łych serc. Har­fi­sta grał sen­ty­men­talne i pod­no­szące na duchu melo­die. Było tu mnó­stwo ludzi, ale z sza­cunku dla zmar­łego wszy­scy roz­ma­wiali cicho. Jedy­nym nie­gu­stow­nym ele­men­tem całego spo­tka­nia był tym­cza­sowy płot z nie­bie­skiego pla­stiku, ota­cza­jący część dzie­dzińca, na któ­rej trwały prace nad reno­wa­cją domu pro­gno­styka.

Anden nie mógł twier­dzić, że był bli­sko z Kaul Senem, Pło­mień Kekonu był jed­nak jego przy­bra­nym dziad­kiem i chło­pak zawdzię­czał mu wszystko. Uczy­nił go człon­kiem rodziny Kau­lów i zapew­nił mu naukę w Aka­de­mii Kaul Dushu­rona, podob­nie jak wła­snym wnu­kom. Już od dzie­ciń­stwa Anden uwa­żał, że pew­nego dnia odwdzię­czy się patriar­sze, zosta­jąc jedną z naj­lep­szych zie­lo­nych kości klanu Bez Szczy­tów. A teraz dzia­dek nie żył i dług Andena pozo­sta­nie nie­spła­cony.

Póź­no­po­po­łu­dniowe cie­nie gęst­niały, tłum rzed­niał coraz bar­dziej, a Anden na­dal cze­kał. Pod­szedł do stołu z napo­jami po kolejną butelkę i nagle się zorien­to­wał, że śle­dzi go mnó­stwo zain­te­re­so­wa­nych, nie­przy­ja­znych spoj­rzeń. Była tu więk­szość waż­nych oso­bi­sto­ści z klanu Bez Szczy­tów. Wie­dzieli, kim jest Anden i co zro­bił w zeszłym roku. Naj­pierw ura­to­wał klan przed zagładą, a póź­niej, w dzień zakoń­cze­nia nauki, odmó­wił przy­ję­cia jade­itu i filar publicz­nie się go wyrzekł.

Nagle zauwa­żył garstkę kole­gów z Aka­de­mii. Lott, Heike i Ton stali ze swymi rodzi­nami. Roz­ma­wiali i rzu­cali spoj­rze­nia w jego kie­runku. W piersi Andena obu­dziło się echo daw­nych uczuć, stłu­mio­nych z powodu nie­uży­wa­nia. Lott Jin opie­rał się od nie­chce­nia o stół. Na­dal gar­bił się leni­wie, a zara­zem ner­wowo, ale przez ostatni rok naj­wy­raź­niej wiele ćwi­czył. Miał teraz szer­sze bary, wypeł­nia­jące szarą mary­narkę, i ściął krótko włosy, by grzywka nie opa­dała mu na oczy.

Anden odwró­cił wzrok, czu­jąc że do twa­rzy napływa mu cie­pło. Miesz­kał w Mare­nii już od z górą roku i zda­rzały się chwile, gdy potra­fił ode­pchnąć od sie­bie wspo­mnie­nie hańby i cie­szyć się życiem. Jed­nakże gdy wró­cił do Jan­lo­onu i znowu zna­lazł się w tym domu, pośród człon­ków klanu, ożyły wspo­mnie­nia o dniach i tygo­dniach po wygna­niu i o wszyst­kim, z czego zre­zy­gno­wał.

Wró­cił na ławkę pod drze­wem i z prze­ra­że­niem zauwa­żył, że Ton idzie w jego stronę. Lott i Heike zostali na miej­scu, przy­glą­dali się, ale nie pod­cho­dzili bli­żej.

– Anden – ode­zwał się Ton, doty­ka­jąc czoła w nie­for­mal­nym geście pozdro­wie­nia. Odchrząk­nął. – Dawno cię nie widzia­łem. Cie­szę się, że wszystko z tobą w porządku.

Anden uniósł z nie­chę­cią wzrok i spoj­rzał w oczy byłemu kole­dze z klasy.

– Miło mi cię spo­tkać, Ton-jen.

Ton ski­nął głową, ner­wowo doty­ka­jąc dwóch pier­ścieni z jade­itami, które nosił na lewej dłoni. Był teraz pal­cem w kla­nie, odpo­wia­dał przed rogiem i jego pię­ściami, patro­lo­wał tery­to­rium klanu Bez Szczy­tów i bro­nił go, sta­ra­jąc się zacho­wać nie­pewną prze­wagę, jaką zdo­byli nad Górą. Ton spra­wiał wra­że­nie, że zasta­na­wia się, co powie­dzieć, by prze­rwać krę­pu­jące mil­cze­nie, ale nagle zja­wił się Maik Tar. Pochy­lił się ku Ande­nowi.

– Jest już gotowy się z tobą zoba­czyć – rzekł cicho.

Anden wstał, zosta­wił na ławce opróż­nioną butelkę i podą­żył za fila­ro­wym do budynku. Zatrzy­mał się przy wej­ściu do gabi­netu, chcąc zacze­kać krótką chwilę, by lepiej się przy­go­to­wać, ale Tar otwo­rzył drzwi i chło­pak nie miał innego wyboru, jak wejść do środka. Fila­rowy zamknął drzwi, tłu­miąc głosy ludzi na­dal krę­cą­cych się na zewnątrz.

Filar sie­dział w naj­więk­szym z obi­tych skórą foteli. Wyglą­dał tak samo jak wtedy, gdy Anden ostat­nio go widział, lecz zara­zem się zmie­nił. Zacho­wał mło­dzień­czy wygląd i na­dal ota­czała go lekko bez­czelna cha­ry­zma. Anden nie­raz był świad­kiem tego, jak obja­wiała się jako cie­pło i sym­pa­tia w kon­tak­tach z przy­ja­ciółmi albo jako strasz­liwa groźba, gdy miał do czy­nie­nia z wro­gami. Nie­mniej tytuł filaru zmie­nia wszyst­kich. W oczach i wyra­zie ust Hila dostrze­gało się teraz pewną sztyw­ność, bar­dziej zło­wrogi i lepiej kon­tro­lo­wany aspekt jego oso­bo­wo­ści. Przed­tem Anden raczej się z tym nie spo­ty­kał.

Rozej­rzał się w poszu­ki­wa­niu Shae, ale nie było jej w pokoju. Ze wszyst­kich człon­ków klanu tylko z nią utrzy­my­wał w zeszłym roku regu­larne kon­takty. Liczył na to, że będzie obecna przy spo­tka­niu. Prze­łknął ślinę, uniósł sple­cione dło­nie do czoła i pochy­lił się, odda­jąc honory fila­rowi.

– Kaul-jen, przy­kro mi, że stra­ci­łeś dziadka.

Jesz­cze cał­kiem nie­dawno Hilo wstałby, uści­skał cie­pło kuzyna, poca­ło­wał go w poli­czek i zapro­wa­dził z uśmie­chem do naj­bliż­szego fotela.

„Andy, nie bądź taki sztywny” – skar­ciłby chło­paka. „Wyj­mij kij z dupy i sia­daj”.

Tym razem jed­nak tego nie zro­bił. Nie ruszył się z miej­sca.

– On był rów­nież twoim dziad­kiem, Andy – rzekł z zim­nym wyrzu­tem. – Pod każ­dym wzglę­dem oprócz krwi. To on uczy­nił cię człon­kiem tej rodziny.

– Nie zapo­mnia­łem o tym – zapew­nił cicho Anden.

– Czyżby?

Hilo prze­su­nął się do przodu i pod­niósł paczkę espeń­skich papie­ro­sów leżącą na bla­cie. Wyjął jed­nego i wło­żył do ust, po czym ku zasko­cze­niu Andena pod­su­nął mu paczkę. Chło­pak pochy­lił się i wycią­gnął papie­rosa, nie patrząc fila­rowi w oczy. Hilo zapa­lił swo­jego, po czym prze­su­nął zapal­niczkę po bla­cie w stronę kuzyna i znowu roz­siadł się wygod­nie.

– Co z sie­bie zro­bi­łeś, Andy? – Głos filaru był łagodny, lecz pełen wyrzutu. – Shae powie­działa mi, że miesz­kasz w Mare­nii. Dzie­więt­na­sto­letni męż­czy­zna wyszko­lony na zie­loną kość żyje w wio­sce razem z bez­ja­de­ito­wymi ryba­kami i star­cami.

Anden ukrył rumie­niec, spo­glą­da­jąc na papie­rosa, któ­rego zapa­lał.

– Mam tam pracę – odparł. – Jest pewna i wystar­cza mi na utrzy­ma­nie. Za mie­siąc zaosz­czę­dzę tyle pie­nię­dzy, że będę mógł wyna­jąć miesz­ka­nie i prze­stanę być cię­ża­rem dla two­jej mamy.

W oczach Hila roz­bły­snął nagły gniew.

– A co ze straż­ni­kami, któ­rzy cię pil­nują? Czy pen­sja, którą dosta­jesz w skle­pie z meblami, wystar­czy, żeby pokryć wydatki na nich?

Anden wzdry­gnął się, sły­sząc ton filaru.

– Kaul-jen, klan nie powi­nien pono­sić żad­nych dodat­ko­wych wydat­ków z mojego powodu. Potrze­bu­je­cie wszyst­kich swo­ich zie­lo­nych kości do wojny z Górą. W Mare­nii nikt mnie nie zaata­kuje, a nawet gdyby ktoś to zro­bił, spra­wie­dli­wość wymaga, żebym sam sobie z tym pora­dził.

– Nie bądź głupi – wark­nął Hilo. – W zeszłym roku zabi­łeś Gont Ascha i odwró­ci­łeś losy wojny. Myślisz, że Ayt Mada o tym zapo­mni? – Hilo znowu prze­su­nął się do przodu. – Wie, że możesz się stać jedną z naj­po­tęż­niej­szych zie­lo­nych kości w kraju.

– Nie. Jeśli już ni­gdy nie włożę jade­itu – wymam­ro­tał chło­pak. – To byłoby pogwał­ce­nie aisho…

– Ayt znaj­dzie spo­sób na omi­nię­cie aisho, jeśli będzie tego chciała. Nie musi wysy­łać zie­lo­nych kości z guan dao prze­ciwko jed­nemu bez­ja­de­ito­wemu czło­wie­kowi miesz­ka­ją­cemu w wio­sce rybac­kiej. Nie wyszep­tała dotąd two­jego imie­nia, bo na razie jej się to nie opłaca. Kto wie, może myśli, że jeśli chwilę zaczeka, będzie mogła cię zwer­bo­wać.

Anden uniósł nagle głowę.

– Ni­gdy nie przejdę na stronę Góry, nawet jeśli mia­łoby od tego zale­żeć moje życie. Może i nie jestem zie­loną kością, ale to jesz­cze nie zna­czy, że zdra­dzę klan i przy­stanę do jego wro­gów.

– Czy to samo powie­dzia­łeś czło­wie­kowi, który roz­ma­wiał z tobą w zeszłym mie­siącu?

Anden nie odpo­wie­dział, ale dłoń, w któ­rej trzy­mał papie­rosa, zadrżała lekko. Nie­zna­jomy łysy męż­czy­zna pod­szedł do niego w super­mar­ke­cie.

– Podzi­wiam cię za to, co zro­bi­łeś – oznaj­mił z kon­fi­den­cjo­nal­nym uśmiesz­kiem. – Nie chcia­łeś przy­jąć jade­itu i zostać zie­loną kością. Zabójcą. Z pew­no­ścią jesteś uczci­wym czło­wie­kiem. Jeśli kie­dy­kol­wiek będziesz potrze­bo­wał pracy, miesz­ka­nia albo przy­ja­ciel­skiej przy­sługi, możesz śmiało do mnie zadzwo­nić.

Męż­czy­zna wrę­czył Ande­nowi wizy­tówkę z nume­rem tele­fonu.

– Shae go spraw­dziła. Ma powią­za­nia z Górą – oznaj­mił Hilo. – Są cier­pliwi, ale już wkrótce spo­wo­dują, że będziesz miał nie­ocze­ki­wane kło­poty, a wtedy być może zadzwo­nisz pod numer na tej wizy­tówce. Jeśli tego nie zro­bisz, cze­kają cię gor­sze trud­no­ści.

Anden zacią­gnął się pośpiesz­nie i zga­sił papie­rosa. Wresz­cie zro­zu­miał, dla­czego został tu zapro­szony. Być może filar mu nie wyba­czył, ale nie chciał też, by czło­nek jego rodziny, choćby nawet wygnany, był nara­żony na mani­pu­la­cje nie­przy­ja­ciela.

– Andy – kon­ty­nu­ował Hilo. Jego głos na­dal brzmiał twardo, ale poja­wiła się w nim nuta bólu. Anden w końcu spoj­rzał kuzy­nowi w oczy. Filar rów­nież zga­sił papie­rosa, krzy­wiąc usta w nagłym gry­ma­sie. – Jesteś moim bra­tem. Gdy­byś odzy­skał roz­są­dek, choć raz w ciągu minio­nego roku popro­sił, bym przy­jął cię z powro­tem, gdy­byś poroz­ma­wiał ze mną i przy­znał, że popeł­ni­łeś błąd, podob­nie jak ja przy­znałem, że rów­nież nie byłem bez winy, wyba­czył­bym ci natych­miast i zgo­dził­bym się cię przy­jąć. Jak mógł­bym postą­pić ina­czej? Ale ty tego nie zro­bi­łeś. Trzy­ma­łeś się z dala od rodziny i zmar­no­wa­łeś rok życia.

– Powie­dzia­łeś, że nie chcesz już wię­cej mnie widzieć – mruk­nął chło­pak.

– Któż nie gada głu­pot, kiedy się roz­gniewa? – wark­nął Hilo. – Upo­ko­rzy­łeś tego dnia samego sie­bie, obra­zi­łeś klan i znie­wa­ży­łeś mnie.

Gniew i resen­ty­ment wez­brały w Ande­nie, roz­pra­sza­jąc poczu­cie winy.

– Czy przy­jął­byś mnie, nawet gdy­bym odmó­wił nosze­nia jade­itu? A może mam dla cie­bie war­tość tylko jako zie­lona kość?

– Jest ci prze­zna­czone zostać zie­loną kością – odpo­wie­dział Hilo. – Oszu­ku­jesz samego sie­bie, jeśli sądzisz, że jest ina­czej. Shae zdjęła jadeit i ode­szła, pró­bo­wała uda­wać, że jest kimś innym, i zobacz, co się stało. Gdyby tego nie zro­biła, może wszystko wyglą­da­łoby ina­czej. Może Lan na­dal sie­działby w tym pokoju zamiast mnie. Odma­wia­jąc nosze­nia zie­leni, zacho­wu­jesz się jak gęś, która nie chce się zbli­żyć do wody. – Hilo wes­tchnął. – Nie pró­buj mi wma­wiać, że się nad tym nie zasta­na­wiasz.

Zasta­na­wiał się. Pew­nie, że się zasta­na­wiał. Pamięć o jade­icie, o mocy, jaką mu dawał, o eks­ta­zie i prze­ra­że­niu towa­rzy­szą­cym ostat­niej walce, pod­czas któ­rej zabił jedną z naj­po­tęż­niej­szych zie­lo­nych kości w Jan­lo­onie – cza­sami wszystko to budziło w nim pra­gnie­nie o nie­mal sek­su­al­nej inten­syw­no­ści, czy­sto zwie­rzęcy głód. Mimo woli spoj­rzał na koszulę Hila. Dwa górne guziki jak zwy­kle były roz­pięte. Gdy chło­pak ujrzał długi sze­reg klej­no­tów zdo­bią­cych oboj­czyki kuzyna, wypeł­nił go strach, a jed­no­cze­śnie pożą­da­nie. Poczuł nagły ucisk w brzu­chu. Na­dal pra­gnął zostać Kau­lem.

Sil­niej­sze od tego pra­gnie­nia było jed­nak widmo obłędu i życia w nie­ustan­nym stra­chu przed sobą samym. Gdy tylko zasta­na­wiał się nad moż­li­wo­ścią ponow­nego wło­że­nia jade­itu, jego umysł wypeł­niały mroczne wspo­mnie­nia – sza­lone krzyki matki tuż przed śmier­cią na swę­dziawkę; Lan ostat­niego dnia, gdy Anden go widział, zmę­czony, skłonny do rap­tow­nych zmian nastroju, osła­biony od nad­miaru jade­itu; a wresz­cie on sam po walce z Gon­tem, kiedy obu­dził się w szpi­talu odwod­niony i drę­czony gorączką, na wpół obłą­kany od żądzy zie­leni i zabi­ja­nia.

Potrzą­snął głową.

– Nie zro­bię tego, Hilo-jen. Jadeit zmie­niłby mnie w potwora. Na­dal jestem wdzięczny rodzi­nie i pozo­staję lojalny wobec klanu. Zro­bię wszystko, o co mnie popro­sisz, poza tym jed­nym. Nie włożę zie­leni.

Filar nie odpo­wia­dał mu przez pewien czas. Anden nie ośmie­lił się powie­dzieć nic wię­cej. Zapa­dła cisza. Gdy Hilo znowu się ode­zwał, jego głos był pełen rezy­gna­cji i wolny od gniewu. To uświa­do­miło Ande­nowi, że filar gorąco pra­gnął innego roz­strzy­gnię­cia tej roz­mowy, nie chciał być zmu­szony wypowie­dzieć słów, które wypo­wie­dział teraz.

– Wysy­łam cię do Espe­nii. Shae już wszystko zała­twiła. Odla­tu­jesz w przy­szłym tygo­dniu.

Anden wytrzesz­czył oczy. W pierw­szej chwili nie chciał uwie­rzyć w to, co usły­szał.

– Do Espe­nii?

– Jeśli nie chcesz być zie­loną kością, tutaj na nic mi się nie przy­dasz. Nie możesz zostać w Mare­nii. Nie stać mnie na to, by pil­no­wać cię dniem i nocą, żebyś mógł robić fotele bujane i zbie­rać muszelki nad morzem, pod­czas gdy Góra będzie się zasta­na­wiała, kiedy wyko­nać swój ruch. Jeśli nie zamie­rzasz nosić jade­itu, musisz robić w życiu coś innego. Pole­cisz do Espe­nii i zdo­bę­dziesz wykształ­ce­nie.

– Ni­gdy tam nie byłem – sprze­ci­wił się Anden.

– Jesteś pół-Espeń­czy­kiem. Powi­nie­neś dowie­dzieć się cze­goś o tym kraju, nauczyć się języka – odparł filar.

Anden był tak zdu­miony, że w pierw­szej chwili nie był w sta­nie nic powie­dzieć. Hilo ni­gdy dotąd nie wspo­mi­nał o jego cudzo­ziem­skim dzie­dzic­twie, nie suge­ro­wał, że Anden nie jest praw­dzi­wym Kekoń­czy­kiem i peł­no­praw­nym człon­kiem rodziny Kau­lów.

Ta nagła zmiana zra­niła chło­paka być może bar­dziej niż cokol­wiek innego. Anden stra­cił resztki pano­wa­nia nad sobą.

– Chcesz się mnie pozbyć – wykrztu­sił. – Ska­zu­jesz mnie na wygna­nie.

– Cho­lera, Andy – wark­nął Hilo. – Pytam cię po raz ostatni. Czy uklęk­niesz przede mną i ponow­nie zło­żysz wszyst­kie przy­sięgi, a potem wło­żysz jadeit i zosta­niesz zie­loną kością, człon­kiem naszej rodziny?

Chło­pak zła­pał się mocno porę­czy fotela. Zaci­skał zęby tak mocno, że czuł ucisk w gał­kach ocznych. Nie był pewien, co wyszłoby z jego ust, gdyby je otwo­rzył. Hilo wstał, pod­szedł do jego fotela i spoj­rzał z góry na chło­paka. Napi­nał mię­śnie, pochy­la­jąc nieco barki, jakby chciał zła­pać kuzyna, żeby go objąć albo zro­bić mu krzywdę. Anden poczuł, że oczy zacho­dzą mu łzami.

– Pro­szę, Hilo-jen – wyszep­tał. – Nie wysy­łaj mnie tam. Nie­na­wi­dzę Espeń­czy­ków i ich kraju.

– Kto wie, może ci się tam spodoba – odparł Hilo. – Nie będziesz sam. Klan ma tam kon­takty. Zadbają o cie­bie, kiedy będziesz daleko od domu. Za parę lat otwo­rzą się przed tobą moż­li­wo­ści. Wtedy będziemy mogli poroz­ma­wiać.

Anden pomy­ślał, że w zasa­dzie mógłby mu odmó­wić. Po raz drugi oka­zać nie­po­słu­szeń­stwo i uprzeć się, że zosta­nie w Mare­nii. Nawet jeśli mógłby tam liczyć jedy­nie na nudne, wypeł­nione rutyną życie, znaj­do­wałby się na Keko­nie, a nie gdzieś za gra­nicą. Był jed­nak prze­ko­nany, że gdyby tak postą­pił, Shae prze­sta­łaby mu poma­gać. Nie byłby już dłu­żej człon­kiem rodziny. Keko­nem rzą­dziły klany. Gdyby stał się wyrzut­kiem, jego per­spek­tywy wyglą­da­łyby naprawdę kiep­sko. Hilo stał bar­dzo bli­sko niego i chło­pak wyczu­wał gra­nice jego aury. Postrze­gał deter­mi­na­cję kry­jącą się za sło­wami kuzyna. Hilo pod­jął decy­zję, choćby nawet z nie­chę­cią. Był fila­rem, a po śmierci Kaul Sena ostat­nie słowo w rodzi­nie Kau­lów bez­dy­sku­syj­nie nale­żało do niego.

Anden wstał i dotknął czoła sple­cio­nymi dłońmi, odda­jąc honory.

– Jak sobie życzysz, Kaul-jen – rzekł pozba­wio­nym wyrazu gło­sem. Nie odwa­żył się ponow­nie spoj­rzeć na kuzyna, odwró­cił się tylko i opu­ścił gabi­net.

Gdy szedł oszo­ło­miony kory­ta­rzem, zauwa­żył Shae sie­dzącą na głów­nych scho­dach. Wyglą­dało to dziw­nie. Sie­działa na stop­niach sama w nie­mal cał­ko­wi­tej ciem­no­ści, na­dal ubrana jak do pracy. Dło­nie splo­tła wokół kolan. Wstała, gdy go zoba­czyła. Na oświe­tlo­nym bla­skiem latarń dzie­dzińcu robot­nicy zno­sili do kuchni resztki jedze­nia i skła­dali stoły. Sły­chać było odjeż­dża­jące samo­chody.

– Anden… – zaczęła.

– Mówi­łaś, że z nim poroz­ma­wiasz – prze­rwał jej chło­pak oskar­ży­ciel­skim tonem. – Że znaj­dziesz jakiś spo­sób, żebym mógł wró­cić do domu. Ale to ty wpa­dłaś na pomysł wysła­nia mnie do Espe­nii, prawda?

Shae wypu­ściła powie­trze z płuc.

– Uzna­li­śmy, że tak będzie naj­le­piej. Będziesz tam bez­piecz­niej­szy, nauczysz się cze­goś i zdo­bę­dziesz doświad­cze­nie. Espe­nia to nasz naj­waż­niej­szy sojusz­nik i part­ner han­dlowy. Na dłuż­szą metę sko­rzy­stasz na tym, jeśli pomiesz­kasz tam przez pewien czas i zdo­bę­dziesz wykształ­ce­nie. Potem, gdy będzie miał sens twój powrót…

– A czy zasta­no­wi­łaś się nad moimi pra­gnie­niami? – Był pewien, że Hilo nie zro­biłby mu tego, gdyby nie nale­ga­nia pro­gno­styczki. – Może ty marzy­łaś o wyjeź­dzie, ale ja nie chcę opusz­czać Kekonu. Nic mnie nie obcho­dzą Espe­nia ani espeń­skie wykształ­ce­nie. Ni­gdy nie radzi­łem sobie dobrze z nauką. Tylko…

Tylko z jade­item. Był cudow­nym dziec­kiem, gdy cho­dziło o jade­itowe dys­cy­pliny.

Shae poło­żyła dłoń na jego ramie­niu.

– Jesteś jesz­cze młody. Nie wiesz, co może cię cze­kać.

Odsu­nął się od niej gwał­tow­nie.

– Żałuję, że nie zgi­ną­łem w walce z Gon­tem.

Opu­ściła rękę.

– Nie mów tak – odparła ostrym tonem, ale Anden nie dbał o to, że ją zde­ner­wo­wał. Odwró­cił się na pię­cie i wyszedł z domu. Usły­szał, że kuzynka postą­piła dwa kroki za nim. Potem się zatrzy­mała i pozwo­liła mu odejść.

Rozdział 4. Ślepe uliczki

ROZ­DZIAŁ 4

Ślepe uliczki

– Kurwa, to fatalna wia­do­mość – stwier­dził Maik Kehn.

Z twa­rzy kie­row­nika Cmen­ta­rza Niebo Czeka odpły­nęły wszel­kie kolory. Poru­szył grdyką, prze­ły­ka­jąc ślinę z nagłym stra­chem.

– Maik-jen, rzecz jasna, zapew­nimy ponowny pochó­wek w sta­lo­wej trum­nie. Szczątki pozo­stały nie­na­ru­szone, wyłącz­nie…

– Nie cho­dziło im o ciało – mruk­nął Maik. – Dostali to, czego chcieli.

Podej­rzeń nie wzbu­dziło zamor­do­wa­nie dozorcy, tylko czarna torba na śmieci zna­le­ziona obok ciała. Były w niej dwie brudne koszule mun­du­rowe oraz cza­peczki pra­cow­ni­ków cmen­ta­rza. Dla­tego spraw­dzono ostatni wyko­pany przez dozorcę grób – nale­żący do Kaul Sening­tuna – i odkryto naru­szoną ścianę ziemi oraz ukrytą za nią uszko­dzoną trumnę Kaul Lana.

– Pod­wój­cie liczbę straż­ni­ków, ale nikomu o tym nie mów­cie – pole­cił kie­row­ni­kowi Maik. – Jasne?

Męż­czy­zna poki­wał z wigo­rem głową. Róg nie czuł potrzeby for­mu­ło­wa­nia dal­szych gróźb. Cmen­tarz z pew­no­ścią nie chciałby, żeby wyszło na jaw, iż rabu­sie gro­bów wtar­gnęli na jego teren, prze­ku­pu­jąc jed­nego z pra­cow­ni­ków. Kie­row­nik już pocią­gał się ner­wowo za pła­tek ucha – tylko dla ode­gna­nia pecha albo dla­tego, że zasta­na­wiał się nad moż­li­wo­ścią ucię­cia go w cało­ści i wysła­nia Kaul Hilowi, by powstrzy­mać jego gniew. Kahn zapi­sał sobie w pamięci, że musi zwięk­szyć liczbę ludzi klanu patro­lu­ją­cych Park Wdowy. Następ­nie wyko­nał dwa tele­fony.

Naj­pierw zadzwo­nił do swo­jej dziew­czyny, by ją zawia­do­mić, że nie spo­tkają się dzi­siaj, bo będzie zajęty spra­wami klanu. Lina spo­koj­nie przy­jęła tę wia­do­mość. Była wyro­zu­miałą i prak­tyczną kobietą, piękną na swój pro­sty spo­sób, krzepką i mającą krą­głe kształty. Takie Kehn lubił naj­bar­dziej. A co waż­niej­sze, nie była zie­loną kością. Rola rogu klanu Bez Szczy­tów zaj­mo­wała mu więk­szość spę­dzo­nego na jawie czasu i nie potrze­bo­wał dodat­ko­wego jade­itu w swej sypialni. Pamię­tał, jak koń­czyły się romanse Tara. Kehn poznał Linę dzięki swej sio­strze Wen. Była nauczy­cielką w miej­skim col­lege’u w Jan­lo­onie, pocho­dziła z licz­nej rodziny, miała wła­sne życie, pracę, przy­ja­ciółki, a także dzieci rodzeń­stwa, któ­rymi poma­gała się opie­ko­wać. Dla­tego nie będzie miała pre­ten­sji do rogu, zawsze sta­wia­ją­cego klan na pierw­szym miej­scu.

– Będziesz mógł przyjść na osiem­dzie­siąte uro­dziny mojej babci w piąty dzień? – zapy­tała Lina przez tele­fon. – Rodzice byliby zachwy­ceni, gdyby zja­wił się róg klanu.

Kehna cza­sami bawiło, że ludzie zapra­szają go teraz na wszel­kie uro­czy­sto­ści i uwa­żają jego obec­ność za sym­bol pre­stiżu oraz świa­dec­two przy­chyl­no­ści klanu. Kiedy był dziec­kiem, nie zapra­szano go nie­mal ni­gdzie, ponie­waż nikt nie chciał być koja­rzony ze zhań­bio­nym nazwi­skiem Maik. W kla­nie Bez Szczy­tów nagły awans ich rodziny stał się czymś w rodzaju legendy, budzą­cej podziw i zazdrość. Wią­zała się z nim też rosnąca liczba towa­rzy­skich zobo­wią­zań.

– Być może – odparł nie­zo­bo­wią­zu­jąco.

Potem zadzwo­nił do brata.

Tar prze­kli­nał długo i gło­śno.

– Lepiej powiedzmy mu o tym razem – stwier­dził wresz­cie.

Kehn się z nim zgo­dził. Sam rów­nież zasta­na­wiał się nad tym, jak prze­ka­zać złe wie­ści sze­fowi. Hilo-jen wyma­gał, by ważne wia­do­mo­ści prze­ka­zy­wano mu natych­miast, ale z dru­giej strony nie lubił, gdy zawia­da­miano go o pro­ble­mach bez wzmianki o tym, co zro­biono dla ich roz­wią­za­nia. Choć Kehn doce­niał fakt, że filar na­dal uczest­ni­czy w dzia­ła­niach mili­tar­nej strony klanu, nie mógłby dowo­dzić swymi ludźmi, gdyby pię­ści zwra­cały się ze wszyst­kim bez­po­śred­nio do Hilo-jena, jak daw­niej. W minio­nym roku dokła­dał wielu sta­rań, by powstrzy­mać filar przed wyko­ny­wa­niem zadań rogu, gdy tylko było to moż­liwe.

Dla­tego póź­niej po połu­dniu zaczął roz­mowę od pozy­tyw­nych infor­ma­cji.

– Dałem już przy­działy wszyst­kim nowym pal­com, które dosta­li­śmy w tym roku z Aka­de­mii. Więk­szość umie­ści­łem w Dziel­nicy Por­to­wej albo w Pasze, bo tam Góra naj­prę­dzej cze­goś spró­buje. A także w Junko i w Kuźni, gdzie mamy pro­blemy z prze­my­tem i z han­dlem bły­skiem. Przy­zna­łem też sporo awan­sów. Mniej wię­cej połowa licz­nego rocz­nika, jaki dosta­li­śmy z Aka­de­mii w zeszłym roku, dotarła do trze­ciej albo przy­naj­mniej dru­giej klasy.

Hilo poki­wał głową i zapy­tał o szcze­góły, ale się nie uśmiech­nął. Od pogrzebu Kaul Sena filar cią­gle był przy­gnę­biony. Być może prze­jął się śmier­cią sta­ruszka bar­dziej, niż chciał przy­znać. A może wzmianka o Aka­de­mii przy­po­mniała mu o jego kuzy­nie Ande­nie, któ­rego musiał wysłać za gra­nicę.

Roz­ma­wiali o inte­re­sach jesz­cze przez pewien czas, nim wresz­cie Kehn i Tar wymie­nili spoj­rze­nia. Ten drugi ski­nął na kel­nera i popro­sił, by nalał im wody. Hilo zjadł ostatni chru­piący kotle­cik z kal­ma­rów, po czym spoj­rzał na braci, prze­no­sząc nie­cier­pli­wie spoj­rze­nie z jed­nego na dru­giego.

– Prze­stań­cie się zacho­wy­wać jak ner­wowe panienki. Do rze­czy. Czego mi nie powie­dzie­li­ście?

Kehn wyja­śnił, że obra­bo­wano rodzinny gro­bo­wiec Kau­lów. Zwy­kle potra­fił zacho­wać spo­kój i mówić rze­czowo nawet w trud­nych sytu­acjach. Dla­tego lepiej było, żeby to on, a nie Tar, opo­wie­dział o wszyst­kim Hilowi, nawet jeśli zada­nie upo­ra­nia się z tym pro­ble­mem zapewne przy­pad­nie jego bratu. Słu­cha­jąc jego słów, Hilo zapadł w nie­po­ko­jące mil­cze­nie i bez­ruch. Wszy­scy trzej sie­dzieli w pry­wat­nym bok­sie w restau­ra­cji Podwójne Szczę­ście. Było popo­łu­dnie pierw­szego dnia, więc w pobliżu nie było nikogo, kto mógłby ich pod­słu­chać. Mimo to Kehn roz­glą­dał się co chwila, by się upew­nić, że w restau­ra­cji nie ma innych zie­lo­nych kości, które mogłyby Postrzec, że jade­itowa aura filaru roz­ja­rzyła się nagle niczym pło­nący tłuszcz.

– Wysła­łem ludzi do Parku Wdowy – kon­ty­nu­ował Kehn. – Roz­ma­wiamy z każ­dym, kto znał zabi­tego dozorcę. Zawia­do­mi­li­śmy też naszych infor­ma­to­rów. Nie poda­li­śmy im żad­nych szcze­gó­łów, ale mają mieć oczy otwarte. Może ktoś z Góry chce zgło­sić pre­ten­sje do jade­itu Lan-jena.

– Nie wie­rzę, żeby to była Góra – sprze­ci­wił się Tar. – Nikt z zie­lo­nych kości nie upadłby tak nisko. I nie byłby tak nie­ostrożny, żeby zosta­wić ciało i porzu­cone ubra­nia pra­wie na widoku. – Wziął sobie kilka pra­żo­nych orze­chów z pół­mi­ska sto­ją­cego pośrodku stołu. – Gdyby Góra chciała znowu coś zacząć, zna­la­złaby tysiąc lep­szych spo­so­bów. Ayt to pod­stępna suka, a o Nau nic nie wiem, ale żadne z nich z pew­no­ścią nie tknę­łoby jade­itu umar­łego.

Filar na­dal nie powie­dział ani słowa ani się nie poru­szył.

– Kim­kol­wiek mogą być zło­dzieje, z pew­no­ścią dowiemy się, jeśli spró­bują sprze­dać na czar­nym rynku taką ilość jade­itu – stwier­dził Kehn.

Hilo wresz­cie się ode­zwał. Z początku jego głos brzmiał prze­ra­ża­jąco cicho.

– Wszy­scy ludzie, któ­rzy wie­dzieli, że Lana pocho­wano z jego zie­le­nią, noszą nazwi­sko Kaul albo Maik. Jest tylko jeden wyją­tek. Jebane psie gówno, które zamor­do­wało go pod­stęp­nie. Jakiś wyna­jęty zbir, jakiś nikt! – Głos filaru prze­szedł w krzyk. Ude­rzył pię­ścią w blat z taką siłą, że aż pod­sko­czyły tale­rze. Jego aura zako­tło­wała się gwał­tow­nie i obaj bra­cia Maik musieli wziąć się w garść, żeby nie odsu­nąć się od stołu – Myśle­li­śmy, że dawno uciekł z mia­sta albo Góra go zabiła. Ale on na­dal żyje. I ma jadeit Lana.

Maiko­wie umil­kli. Tar nie chciał spoj­rzeć fila­rowi w oczy. Przed rokiem Hilo pro­sił fila­ro­wego, by odna­lazł oca­la­łego wła­ści­ciela kara­binu maszy­no­wego porzu­co­nego w miej­scu zamor­do­wa­nia Lana. Tar wyko­nał pra­wie wszyst­kie pozo­stałe zada­nia, jakie zle­cił mu Hilo, bez­li­to­śnie usu­wa­jąc z tery­to­rium klanu Bez Szczy­tów dzie­siątki infor­ma­to­rów Góry oraz noszą­cych jadeit prze­stęp­ców, ale w tym jed­nym przy­padku nie udało mu się wymie­rzyć kla­no­wej spra­wiedliwości.

– Góra mogła za tym nie stać… – Hilo prze­szył obu szwa­grów ostrym spoj­rze­niem. – Ale to Góra roz­ka­zała zabić Lana i ktoś w kla­nie wie, kim jest zło­dziej. Znajdź­cie skur­wy­syna, bez względu na to, kogo będzie­cie musieli zała­twić po dro­dze. A póź­niej mnie o tym zawia­dom­cie.

***

Maik Tar ponow­nie zajął się zada­niem, które zle­cił mu filar. W noc zamor­do­wa­nia Lana na nabrzeżu zna­le­ziono dwa pisto­lety maszy­nowe i ciało jed­nego nasto­latka. Przed kil­koma mie­sią­cami po dłu­gich sta­ra­niach Tar zdo­łał ziden­ty­fi­ko­wać zabi­tego chło­paka jako członka gangu zło­dziei napa­da­ją­cych na cię­ża­rówki. Kie­ro­wał nim infor­ma­tor Góry nazwi­skiem Mudt Jin­do­non. Było praw­do­po­dobne, że oca­lały zabójca był człon­kiem tego samego gangu. Pro­blem w tym, że Mudt Jin nie żył. Tar zabił go w zeszłym roku.

Nie­mniej ktoś z Góry dostar­czał mu jadeit i błysk, a także infor­ma­cje umoż­li­wia­jące pro­wa­dze­nie prze­stęp­czej dzia­łal­no­ści na tery­to­rium klanu Bez Szczy­tów. Przed śmier­cią Mudt podał mu opis zie­lo­nej kości o nazwi­sku, któ­rego nie znał. Opis paso­wał do kilku pod­wład­nych Gont Ascha. Tar nie mógł w tej chwili łatwo dotrzeć do żad­nego z nich, ale Hilo na nowo zain­te­re­so­wał się tą sprawą i to skło­niło fila­ro­wego do powrotu na trop. Filar przy­dzie­lił mu dwóch dodat­ko­wych ludzi, miał więc teraz cztery palce odpo­wia­da­jące bez­po­śred­nio przed nim, a dzięki bratu mógł też korzy­stać z usług szer­szej sieci szpie­gów klanu Bez Szczy­tów. Wyko­rzy­stał wszyst­kie te zasoby, by dotrzeć do celu.

Z początku Tar nie był zachwy­cony tym, że usu­nięto go z czę­ści klanu, którą kie­ro­wał róg, ale teraz cie­szył się z nowej pozy­cji. Część zadań, które wyko­ny­wał jako fila­rowy, miała ruty­nowy, admi­ni­stra­cyjny cha­rak­ter, inne jed­nak były bar­dzo ważne. Tar cie­szył się, że nie przy­pa­dła mu robota jego brata, który musiał dowo­dzić set­kami człon­ków klanu i ni­gdy nie był w sta­nie dorów­nać Hilo-jenowi. Funk­cja, którą peł­nił obec­nie, odpo­wia­dała mu znacz­nie bar­dziej. Nie musiał radzić sobie z licz­nymi szcze­blami kla­no­wej hie­rar­chii ani przej­mo­wać się zda­niem latar­ni­ków bądź opi­nii publicz­nej. Odpo­wia­dał tylko przed fila­rem, który ufał mu bez zastrze­żeń.