Dziewczyna z konbini ebook

Seria z Żurawiem

Projekt okładki Małgorzata Flis

Tytuł oryginału: Konbini ningen

KONBINI NINGEN by Sayaka Murata

© 2016 Sayaka Murata

All rights reserved.

Polish translation copyright © Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego

Original Japanese edition published by Bungeishunju Ltd., Tokyo.

Polish-language translation rights reserved by Jagiellonian University Press under the license granted by Sayaka Murata arranged with Bungeishunju Ltd. through The English Agency (Japan) Ltd.

© Copyright for the Polish Translation and Edition by Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego Wydanie I, Kraków 2019

Niniejszy utwór ani żaden jego fragment nie może być reprodukowany, przetwarzany i rozpowszechniany w jakikolwiek sposób za pomocą urządzeń elektronicznych, mechanicznych, kopiujących, nagrywających i innych oraz nie może być przechowywany w żadnym systemie informatycznym bez uprzedniej pisemnej zgody Wydawcy.

ISBN 978-83-233-4624-1

ISBN 978-83-8179-510-4 (e-book)

Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego

Redakcja: ul. Michałowskiego 9/2, 31-126 Kraków

tel. 12-663-23-80, tel./fax 12-663-23-83

Dystrybucja: tel. 12-631-01-97, tel./fax 12-631-01-98

tel. kom. 506-006-674, e-mail: [email protected]

Konto: PEKAO SA, nr 80 1240 4722 1111 0000 4856 3325

Sklep wypełniały dźwięki. Melodyjka informująca, że ktoś wchodzi do środka, płynące z głośników głosy celebrytów reklamujących nowe produkty. Formułki wypowiadane przez pracowników, pikanie czytników kodów kreskowych. Odgłos towarów wkładanych do koszyka, szelest folii, gdy ktoś brał z półki pakowany chleb, stukanie obcasów. Wszystkie mieszały się ze sobą, stały się jednym odgłosem konbini1, który ciągle uderzał w bębenki moich uszu.

Podniosłam głowę, słysząc, że ktoś wziął plastikową butelkę, a pozostałe, ułożone za nią, przesunęły się z cichym turkotem do przodu po rolkach na ustawionej pod lekkim kątem półce w chłodziarce. Wielu klientów sięga po schłodzone napoje na koniec zakupów i idzie do kasy, dlatego moje ciało zareagowało samoczynnie. Zobaczyłam jednak, że klientka zastanawia się jeszcze nad słodyczami, więc z powrotem spuściłam wzrok.

Mechanicznie wykładałam onigiri2, które dopiero co przyjechały. Równocześnie chłonęłam przenikające powietrze dźwięki, które niosły ze sobą niezliczone informacje. Rano o tej porze ludzie kupowali onigiri, kanapki i sałatki. Po drugiej stronie sklepu Sugawara, pracownica dorywcza, skanowała produkty. Ja układałam sterylne jedzenieprzygotowane przez maszyny. Na środku półki ustawiałam dwa rzędy nowych onigiri z serem i ikrą makreli, obok onigiri z tuńczykiem i majonezem – te sprzedają się najlepiej. Onigiri z płatkami suszonej ryby bonito, które nie schodzą zbyt dobrze, położyłam z brzegu. Czas jest na wagę złota, więc praktycznie nie myślałam o tym, co robię – moje ręce poruszały się automatycznie, zgodnie z zasadami, które stale miałam z tyłu głowy.

Odwróciłam się i zerknęłam w kierunku kas, słysząc ciche brzęknięcie monet. Wiele osób, które przebiera drobnymi w dłoni lub w kieszeni, chce szybko kupić gazetę bądź papierosy i od razu wychodzi, więc byłam wyczulona na ten dźwięk. Tak jak myślałam, do kasy zbliżył się klient z puszką kawy w dłoni, drugą rękę trzymał w kieszeni. Błyskawicznie przeszłam przez sklep, żeby mężczyzna nie musiał czekać, i wsunęłam się za ladę.

– Dzień dobry! – Ukłoniłam się lekko i wzięłam od niego puszkę.

– A, i jeszcze papierosy, piątkę3.

– Oczywiście. – W mgnieniu oka wyciągnęłam paczkę mentolowych marlboro lightów i zeskanowałam ich kod.

– Proszę o potwierdzenie4.

Mężczyzna spojrzał na gablotkę z fast foodami, dotykając ekranu, więc zatrzymałam się w pół ruchu. Mogłam zapytać: „Czy podać coś jeszcze?”, ale gdy klient wyglądał, jakby się wahał, zawsze się powstrzymywałam.

– Jeszcze corn doga.

– Już podaję.

Zdezynfekowałam ręce sprejem z alkoholem, otworzyłam gablotkę i zawinęłam corn doga w papier.

– Zapakować osobno ciepłe i zimne produkty?

– Yyy, nie, nie. Proszę razem.

Błyskawicznie włożyłam puszkę kawy, papierosy i corn doga do torebki foliowej w rozmiarze S. W tym czasie mężczyzna, który potrząsał wcześniej drobnymi, włożył dłoń do kieszeni w kurtce, tak jakby nagle sobie o czymś przypomniał. Ten gest pozwolił mi natychmiast stwierdzić, że będzie chciał zapłacić kartą.

– Suicą5 poproszę.

– Oczywiście. Proszę zbliżyć tutaj.

Moje ciało reagowało odruchowo, odczytując drobne gesty i spojrzenia klientów. Uszy i oczy to kluczowe czujniki wychwytujące ich najmniejsze ruchy i intencje. Błyskawicznie poruszałam rękami, zgodnie z informacjami, które udało mi się uzyskać; równocześnie dokładałam wszelkich starań, aby nie obserwować klientów bardziej, niż to konieczne, i nie wywoływać u nich dyskomfortu.

– Rachunek dla pana. Dziękuję, do widzenia. – Podałam paragon. Mężczyzna podziękował zdawkowo i odszedł.

– Dzień dobry. – Ukłoniłam się następnej klientce. Czułam, jak czas płynie spokojnie w rozświetlonym wnętrzu przypominającego pudełko sklepu.

Za przeszkloną witryną, z której zmyto odciski palców. widziałam idących pospiesznie ludzi. Początek dnia. Świat się budził; przypominał skomplikowany mechanizm, którego zębatki właśnie zaczynały się kręcić. Miałam wrażenie, że jestem jedną z nich – stanowiłam trybik wielkiej maszyny obracający się wokół własnej osi.

Pani Izumi, koordynatorka pracowników dorywczych, zagadnęła mnie akurat wtedy, gdy chciałam wrócić do układania onigiri.

– Furukura, ile zostało banknotów pięciotysięcznych?

– Tylko dwa.

– Przerąbane, dzisiaj coś dużo ludzi płaci grubymi6, prawda? W sejfie też za bardzo nie ma. Jak przejdzie poranny szczyt i załatwimy dostawy, to przed południem chyba wyskoczę do banku.

– Dziękuję!

Kierownik został poprzedniego dnia na nocną zmianę, bo brakowało pracowników, przez co pani Izumi, kobieta w moim wieku, pracująca w niepełnym wymiarze godzin, zarządzała tego dnia sklepem, jakby była na etacie.

– Pójdę około dziesiątej. A, pamiętaj, że jest zamówienie na inari-zushi7, ktoś przyjdzie je odebrać.

– Dobrze.

Spojrzałam na zegarek. Minęła dziewiąta trzydzieści. Kończył się poranny szczyt, powoli nadchodziła pora, kiedy trzeba było jak najszybciej wypakować dostawy i skończyć przygotowania do szczytu lunchowego. Wyprostowałam się, po czym wróciłam między półki i zaczęłam znowu układać onigiri.