Granice mojej zdrady – opowiadanie erotyczne ebook

Ostatnie lata minęły zdecydowanie za szybko. Nie wiedziałam, kiedy skończyłam studia, wyszłam za mąż, urodziłam najpierw jedno, potem drugie dziecko i zupełnie bezwolnie poddałam się szeroko pojmowanej dorosłości. Skończyły się czasy szalonych imprez, przygodnych znajomości, zarwanych nocy i eksperymentów, pościeli pachnącej namiętnym seksem. Nie było ich jakoś specjalnie dużo i zawsze żałowałam, że nie dałam się bardziej ponieść. Wtedy, nazywając to w ten sposób, rumieniłam się ogromnie, co było dziwne, biorąc pod uwagę swoją bezpruderyjność. Teraz, po latach, wiedziałam i potrafiłam nazywać rzeczy po imieniu. Zapach seksu to nic innego jak mdły aromat zaschniętej spermy i woń kobiecych wydzielin. I już mnie to nie bawiło. A na pewno nie wywołuje zawstydzenia. Co najwyżej politowanie dla oddawania się sporadycznie tej czynności z osobą, z którą właściwie nie miałam ochoty tego robić.

Każdy mój dzień wyglądał niemal identycznie. Do bólu. Coś, jakby świat uparł się powielać kserokopie mojej codzienności i zastosować funkcję kopiuj – wklej. Wstawałam rano, co przychodziło mi z niemałym trudem, i o ile jeszcze radosne i nieco irytujące świergotanie ptaków jakoś mobilizowało, to obrzydliwa i lepka ciemność w zimnej połowie roku dobijała raz za razem. Dreptałam ospale do kuchni i włączałam ekspres. Następnie szłam do łazienki, by załatwić wszystkie potrzeby. Budziłam dzieci, szykowałam śniadanie. One oczywiście wykłócały się o nic nieznaczące rzeczy. Piłam w tym czasie kawę, upominałam je, po czym zjadałam jakieś okruszki i resztki, które pozostawione po przygotowanym śniadaniu leżały niedbale na blacie. Następnie przychodził mąż, wyszykowany, pachnący, ogolony, w wyprasowanej moimi rękoma koszuli. Witał się pospiesznie ze mną i dziećmi. Zabierał kawę, śniadanie i siadał przy stole. Nigdy z nami przy wsypie kuchennej – twierdził, że nie może ryzykować pobrudzeniem. Potem poganiałam dzieci, by się szykowały do wyjścia. Pomagałam włożyć buty, kurtki, plecaki i cała trójka wychodziła z domu, zostawiając mnie w smutnym kieracie codziennej udręki, podobnej do każdej poprzedniej i następnej. Jakby czasoprzestrzeń zatrzymała się na danej chwili i nie chciała puścić płyty inaczej. Ogarniałam szybko kuchnię po porannym tornadzie. Nikt po sobie nie sprzątał, wiedząc, że ja to zrobię. A ja nie miałam już siły się wykłócać. Szłam do łazienki, wchodziłam do wanny i odkręcałam gorącą wodę. Pozwalałam sobie na kilka minut przyjemności. Pławienie się niemal we wrzątku wyciszało, ale też nastrajało trochę bardziej pozytywnie. Potem wychodziłam z wanny, doprowadzałam twarz do stanu używalności i się ubierałam. Robiłam drugą kawę i zapalałam papierosa. Wydmuchiwałam dym przez uchylone kuchenne okno. Gasiłam niedopałek i wyrzucałam do kosza. Musiałam zapamiętać, by wynieść worek i zatuszować swój nałóg. Nie wiedziałam właściwie po co, skoro i tak nikt nie zwracał na mnie uwagi.