Z odkrycia rodzi się postęp.
Z odkrycia na nowo rodzi się wolność.
– autor nieznany
Góry Catskill
15 lipca 2001 roku
Dwa miesiące przed zamachem z 11 września
Śmierć wisiała w powietrzu.
Wyczuł ją w chwili, gdy przeszedł pod taśmą zabezpieczającą miejsce zbrodni i stanął przed piękną posiadłością. Ponad dachem widoczne były góry Catskill, a w świetle wschodzącego słońca drzewa rzucały na trawę cień. Znad wzgórz wiał wiatr, niosąc ze sobą odór rozkładu. Gdy go poczuł, zadrżała mu górna warga. Zapach śmierci napawał go ekscytacją. Miał nadzieję, że jest tak, bo miał się właśnie zająć swoją pierwszą sprawą jako nowo mianowany detektyw kryminalny, a nie dlatego, że to jakiś jego perwersyjny fetysz, o którego posiadaniu nie wiedział.
Umundurowany funkcjonariusz poprowadził go przez trawnik na tyły posiadłości. Tam zobaczył źródło odoru. Ofiara zwisała nago z balkonu, jej stopy znajdowały się na wysokości wzroku obserwatora, szyję otaczała biała lina, a głowa przekrzywiła się niczym u szmacianej lalki. Detektyw spojrzał na taras. Lina była mocno napięta, utrzymywała ciężar martwego ciała. Sznur ciągnął się do wnętrza domu i znikał za drzwiami francuskimi, prawdopodobnie w sypialni.
Detektyw pomyślał sobie, że ofiara najpewniej długi czas kręciła się na linie i na nieszczęście zatrzymała się twarzą do budynku. Na nieszczęście, bo pierwsze, co zobaczył, idąc trawnikiem, to pośladki mężczyzny. Gdy podszedł bliżej, dostrzegł pręgi pokrywające prawy pośladek i górną część uda. Urazy przybrały lekko fioletową barwę na tle szaroniebieskiego koloru skóry denata.
Detektyw sięgnął do kieszeni na piersi i wyciągnął z niej lateksowe rękawiczki, które od razu wsunął na ręce.
Ciało rozdęło się tak, że można było odnieść wrażenie, jakby miało zaraz eksplodować. Kończyny wyglądały jak wypchane. Lina krępująca ręce denata za jego plecami nie pozwalała obrzękniętym i sztywnym ramionom odsunąć się od ciała. Detektyw był pewien, że gdyby przecięli sznur na rękach, te rozłożyłyby się jak u stracha na wróble.
Wskazał na fotografa kryminalistycznego, który czekał na obrzeżach trawnika.
– Śmiało.
– Tak jest – odpowiedział tamten.
Zespół techników śledczych badał już posiadłość, robił zdjęcia i rejestrował nagrania, by uwiecznić miejsce zbrodni przed zebraniem dowodów. Następne przeszukanie odbędzie się po tym, gdy wszystko obejrzy śledczy.
Fotograf uniósł aparat i spojrzał przez obiektyw.
– Co tu się mogło stać? – zapytał, robiąc serię zdjęć. – Ktoś związał tego gościa i wyrzucił go przez barierkę?
Detektyw spojrzał na piętro.
– Może. Albo sam się związał i skoczył.
Fotograf przestał robić zdjęcia i powoli odsunął twarz od aparatu.
– To się dzieje częściej, niż myślisz – powiedział detektyw. – W ten sposób, gdy człowieka dopadają wątpliwości, nie może się ratować. – Wskazał na twarz denata. – Zrób kilka zdjęć knebla w jego ustach.
Fotograf zmrużył oczy, przechodząc przez trawnik, tak by spojrzeć na przód ciała. Popatrzył na usta martwego mężczyzny.
– Czy to knebel z kulką? Jakieś sado-maso?
– Pasowałoby to do śladów na jego tyłku. Idę na górę, chcę zobaczyć, do czego jest przymocowana lina.
Detektyw wspinał się po schodach, mając na butach ochraniacze. Drzwi balkonowe otwierały się do środka i wpuszczały ten sam zapach trupa, który wypełnił jego nozdrza, gdy stał na dole. Tutaj odór był mniej wyczuwalny, bo ciało znajdowało się piętro niżej. Stanął w drzwiach i rozejrzał się po pokoju. To musiała być główna sypialnia. Sufit znajdował się na wysokości trzech i pół metra. Na środku pokoju stało ogromne łóżko z kolumienkami, po jego bokach ustawiono szafki nocne. Pod ścianą po drugiej stronie pomieszczenia dostrzegł szafę na ubrania, w której drzwiach zamontowano lustro. Zauważył w nim swoje odbicie. Przez otwarte drzwi balkonowe widział zwisającą przez barierkę linę, która przebiegała przez pokój i znikała w garderobie.
Podążył za liną. Garderoba nie miała drzwi, tylko łukowe wejście. Gdy do niego dotarł, zobaczył przestrzenne pomieszczenie z zawieszonymi wzdłuż ścian ubraniami. Z tyłu znajdowały się półki z butami, a pomiędzy nimi stał czarny, wysoki na półtora metra sejf, który ważył pewnie z tonę. Lina kończyła się ozdobnym węzłem zawiązanym wokół jednej z nóg sejfu. Detektyw wiedział, że drugi koniec był obwiązany wokół szyi denata i niezależnie od tego, czy skoczył sam, czy został zepchnięty, sejf spełnił swoją funkcję. Nogi sejfu nie drgnęły ani o milimetr, w przeciwnym razie byłoby widać ślady na dywanie.
Obok, na podłodze, leżał wielki kuchenny nóż. Poranne światło wpadało przez balkon do garderoby, rzucając cień detektywa na podłogę i ścianę. Wyciągnął więc z kieszeni latarkę i poświecił na dywan, co pozwoliło mu dostrzec znajdujące się wokół noża włókna. Ukucnął, żeby im się przyjrzeć. Musiały powstać podczas przecinania liny. Wśród nitek zauważył malutką plamę krwi. Kilka kropel spadło na rękojeść noża. Ustawił dwa żółte trójkątne znaczniki przy kroplach krwi i włóknach oraz koło noża.
Wstał i wyszedł z garderoby. Na jednej z szafek nocnych zauważył prawie pusty kieliszek wina. Poruszał się ostrożnie i tak, żeby go nie dotknąć, ustawił obok kolejny żółty znacznik. Na brzegu kieliszka dostrzegł ślad szminki. Przeszedł nad liną, minął szafę z lustrem i wszedł do łazienki. Rozejrzał się uważnie, ale nie zobaczył tam niczego dziwnego. Wiedział, że wkrótce pojawią się tu technicy ze światłem ultrafioletowym. Na tę chwilę interesowało go pierwsze wrażenie, jakie wywierała na nim ta przestrzeń. Klapa sedesu była podniesiona, ale deska opuszczona i sucha. Woda w sedesie miała żółty kolor, a on wyczuł w powietrzu zapach moczu. Ktoś korzystał z toalety, ale nie spuścił wody. W środku pływał długi kawałek papieru toaletowego. Przy sedesie ustawił kolejny znacznik.
Opuścił łazienkę i raz jeszcze rozejrzał się po sypialni. Szedł w ślad za liną i wyszedł na balkon, a tam wyjrzał przez barierkę, na ciało wiszące na końcu liny. W oddali widział góry Catskill znikające w porannej mgle. Ten dom należał do bardzo zamożnego człowieka, a detektyw został wybrany, by dowiedzieć się, co tu się stało. W ciągu kilku minut znalazł ślady krwi, szminkę na kieliszku i mocz w toalecie, który prawdopodobnie należał do zabójcy.
W tamtej chwili nie miał pojęcia, że wszystkie te ślady zostaną powiązane z Victorią Ford. I nie mógł też przewidzieć, że za dwa miesiące, gdy zbierze i uporządkuje wszystkie dowody, a akt oskarżenia będzie gotowy, dwa Boeingi 767 wlecą w bliźniacze wieże World Trade Center i że w słoneczny poranek zginą trzy tysiące osób, a jego sprawę trafi szlag.
Dolny Manhattan
11 września 2001
Był słoneczny, bezchmurny poranek. Każdego innego dnia Victoria Ford uznałaby, że to coś pięknego. Jednak dzisiaj chłodne powietrze i czyste niebo pozostawały dla niej niezauważone. Sprawy potoczyły się bardzo źle i walczyła o swoje życie. W sumie walczyła o nie już od kilku tygodni. Ruszyła metrem z Brooklynu, po czym wyszła schodami z podziemia na zewnątrz, gdzie przywitało ją rześkie powietrze i ładna pogoda. Godzina była wczesna, a na ulicy i chodnikach panował mniejszy ruch niż zwykle. Był pierwszy dzień szkoły, więc wielu rodziców nie zmierzało teraz do pracy, lecz odwoziło dzieci do placówek i robiło im zdjęcia. Victoria wykorzystała pustkę na chodniku i szła energicznym krokiem przez dzielnicę finansową, aż dotarła do miejsca, w którym znajdowała się kancelaria. Weszła do lobby i skierowała się do windy, którą w czterdzieści pięć sekund wjechała na siedemdziesiąte ósme piętro. Tam ruchomymi schodami dostała się dwa piętra wyżej i weszła do biura. Chwilę później siedziała przed biurkiem.
– Prosto z mostu – powiedział Roman Manchester, gdy Victoria usiadła na krześle. – Tylko tak potrafię przekazywać informacje.
Kobieta pokiwała głową. Roman Manchester był jednym z najlepszych adwokatów w kraju. A także jednym z najdroższych. Jednak Victoria postanowiła, że skoro wszystko potoczyło się tak źle, Manchester będzie dla niej najlepszą opcją. Wysoki, z bujną czupryną ciemnych włosów. Wiele razy oglądała go w telewizji, gdy odpowiadał na pytania reporterów albo zwoływał konferencję prasową, by ogłosić, że jego klient jest niewinny. Gdy tak na niego patrzyła, Victoria zdała sobie sprawę, że wkrótce jej nazwisko znajdzie się w tej samej puli, co nazwiska kobiet i mężczyzn, których do tej pory bronił Roman Manchester. Jeśli oznaczało to, że dzięki temu jej nie skażą i nie trafi do więzienia, nie miała z tym problemu. Od początku wiedziała, jak to będzie wyglądać.
– Prokurator dzwoniła wczoraj, żeby poinformować mnie, że zwołali ławę przysięgłych.
– Co to oznacza? – zapytała Victoria.
– W skrócie: prawdopodobnie jeszcze w tym miesiącu zaprezentują dwudziestu trzem osobom wchodzącym w skład ławy przysięgłych wszystkie dowody, jakie zgromadzili w twojej sprawie. Nie mogę być tam obecny i będzie się to odbywało tajnie, bez publiczności. Celem prokurator jest zaprezentowanie ławnikom dowodów, które do tej pory zebrała. Oni zweryfikują, czy akt oskarżenia jest uzasadniony.
Victoria pokiwała głową.
– Już to omawialiśmy, ale szybko przypomnę ci, jak wygląda sprawa. Dowodów rzeczowych jest wiele. Twoje odciski palców, DNA z krwi, którą znaleziono na miejscu, oraz próbka moczu. Z tym nie damy rady walczyć, bo byli bardzo skrupulatni i przyłożyli się do roboty. Sznur, na którym wisiał denat, jest identyczny z tym, który śledczy znaleźli w twoim samochodzie. Istnieją też inne, mniej znaczące dowody rzeczowe, a do tego mnóstwo dowodów poszlakowych, które także zostaną przedstawione ławie przysięgłych.
– Nie dasz rady czegoś z tym zrobić? Chyba o to chodzi w bronieniu mnie.
– Będę cię bronił, ale to nie ten moment. Nasz czas nadejdzie, gdy rozpocznie się proces. A żeby tam dojść, czeka nas mnóstwo pracy. Poradzę sobie z dowodami poszlakowymi, ale z rzeczowymi trudno jest cokolwiek zrobić.
– Już ci mówiłam – powiedziała Victoria. – Nie było mnie w tamtym domu w noc, gdy Cameron umarł. Nie potrafię wyjaśnić, jak moja krew i mój mocz znalazły się w tym miejscu. To twoja praca. Czy nie za to ci płacę?
– W pewnym momencie dostanę wszystkie dowody i będę mógł się nimi zająć, by sprawdzić, czy są niepodważalne. Ale to jeszcze nie ten moment. Na razie spodziewam się, że ława przysięgłych będzie się skłaniać ku aktowi oskarżenia.
– Kiedy?
– W tym tygodniu.
Victoria pokręciła głową.
– Co powinnam zrobić?
– Najpierw dowiedz się, jakimi zasobami finansowymi dysponujesz i ile możesz zebrać od przyjaciół i rodziny. Będziesz potrzebowała pieniędzy na kaucję.
– Jaką sumę?
– Trudno jest mi podać dokładną kwotę. Będę obstawał przy tym, że nie masz przeszłości kryminalnej i nie istnieje ryzyko, że uciekniesz. Ale prokurator naciska, żeby oskarżyć cię o morderstwo pierwszego stopnia, i samo to sprawia, że wymagana jest kaucja. Minimum milion. Może więcej. Dolicz jeszcze moje honorarium.
Victoria wyjrzała przez okno biura swojego prawnika i wpatrywała się w nowojorskie budynki. Zrobiła sobie w głowie listę oszczędności.
Miała jakieś dziesięć tysięcy na koncie oszczędnościowym dzielonym z mężem. Ze swoich inwestycji zdołałaby wycisnąć jakieś osiemdziesiąt, choć na pewno będzie musiała walczyć z mężem o każdego centa, ponieważ konto mieli wspólne. Odkąd w trakcie śledztwa na jaw wyszły szczegóły jej romansu, nie rozmawiała z nim. Wiedziała, że to nieuniknione. Media śliniły się, wyciągając kolejne szczegóły i obszernie się o nich rozpisując. Niedługo potem jej mąż się wyprowadził.
Mogłaby wypłacić pieniądze ze swojego funduszu emerytalnego, na którym miała odłożone sto tysięcy. Wartość rynkowa domu mogła sięgać pięciocyfrowej kwoty. Mimo to Victoria nadal nie była blisko nawet połowy. Mogłaby poprosić rodziców i siostrę, ale miała świadomość, że niewiele by to dało. Za to jej najlepsza przyjaciółka Natalie Ratcliff była bardzo bogata i milion dolarów nie byłby dla niej dużym wydatkiem. Ona stanowiła jedyną szansę Victorii. Powaga sytuacji sprawiła, że czuła ciężar przygniatający jej ramiona. To wszystko miało się potoczyć inaczej. Jeszcze kilka miesięcy temu byli z Cameronem szczęśliwi. Planowali wspólną przyszłość. Ale potem wszystko się zmieniło. Ciąża, aborcja i to, co nastąpiło później. Zazdrość i nienawiść. Wszystko wydarzyło się tak szybko, że Victoria ledwie miała czas to przetrawić. A teraz jej życie przypominało koszmar bez wyjścia. Oderwała wzrok od okna i spojrzała na swojego prawnika.
– Co się stanie, jeśli nie będę miała takich pieniędzy?
Roman Manchester zacisnął usta, sięgnął po kubek z kawą i wziął łyk napoju, po czym ostrożnie odstawił naczynie na biurko.
– Ujmę to tak. Raczej powinnaś znaleźć sposób, żeby zdobyć taką kwotę. O wiele łatwiej będzie o dobrą obronę, jeśli nie będziesz siedzieć przez cały ten czas w areszcie. Nie mówię, że w przeciwnym razie stanie się to niemożliwe. Po prostu z tobą na wolności będzie prościej.
Victoria poczuła buczenie w głowie. Dosłownie wibracje. Wyobrażała sobie, że to neurony starały się ogarnąć bałagan w jej głowie, ale szybko dotarło do niej, że to coś zupełnie innego. Wibracje były prawdziwe, wstrząsały całym pomieszczeniem. Nasilały się, trzęsąc jej krzesłem i biurkiem. Towarzyszący temu dźwięk szybko zmienił się w przeciągły jęk. Nagle coś przeleciało za oknem, ale szybko zniknęło. Wtedy biuro jej prawnika zatrzęsło się i zaczęło przechylać. Ze ścian spadły zdjęcia, a szkło rozbiło się na podłodze w chwili, gdy usłyszała wybuch. Światło zgasło, a na nią spadły z sufitu kasetony. Błękitne niebo, które jeszcze chwilę temu było widoczne za oknem, przesłaniały czarne kłęby dymu. Ten sam dym dostał się do środka i dotarł do jej nozdrzy. Rozpoznawała zapach, ale nie była w stanie od razu go nazwać. Był trochę inny, ale najbardziej przypominał benzynę.
Manhattan, Nowy Jork
Dwadzieścia lat później
Nowojorskie biuro lekarza medycyny sądowej znajdowało się w nijakim sześciopiętrowym budynku z białej cegły w Kips Bay na skrzyżowaniu Dwudziestej Szóstej Wschodniej Ulicy oraz First Avenue. Gdyby biura zajmowały dwa górne piętra, rozciągałby się z nich widok na East River oraz północną część Brooklynu. Ale górne piętra nie były przeznaczone dla naukowców i lekarzy, którzy pracowali w tym budynku. Tam znajdowały się systemy oczyszczania wody oraz powietrza. Powietrze krążące w największym na świecie laboratorium kryminalistycznym było czyste i suche. Bardzo, ale to bardzo suche. Wilgoć źle wpływała na DNA, a jego wyizolowywanie było jedną z najmocniejszych stron laboratorium kryminalistycznego.
W zimnej i wilgotnej piwnicy znajdowało się pomieszczenie, gdzie obrabiało się kości. Technik otworzył hermetyczne zamknięcie zbiornika kriogenicznego, uwalniając z niego ciekły azot. Dłonie pracownika były chronione przez trzy pary lateksowych rękawiczek, a twarz miał zasłoniętą plastikową przyłbicą. Sięgnął do zbiornika szczypcami i wyjął z oparów ciekłego azotu probówkę. Znajdował się w niej biały proszek, który jeszcze kilka minut wcześniej był malutkim fragmentem kości. Kość została zamrożona ciekłym azotem, którą potem mocno wstrząśnięto w kuloodpornej probówce. W rezultacie materiał został całkowicie sproszkowany. Technika ta umożliwiała laborantom dostęp do wewnętrznej części kości, co dawało szansę na wyizolowanie użytecznego fragmentu DNA. Koncepcja była niezwykle prosta i opierała się na dwóch podstawowych prawach fizyki. Gdyby rzucić jabłkiem w ścianę, roztrzaskałoby się na kawałki. Ale jeśli to samo jabłko wcześniej zostałoby zamrożone z pomocą ciekłego azotu i dopiero wtedy rzucono by nim w coś twardego, rozpadłoby się na mnóstwo kawałeczków. Jeśli chodzi o wyizolowywanie DNA z kości, im bardziej dało się ją rozdrobnić, tym lepiej. Im drobniejszy proszek, tym łatwiej o przydatną próbkę.
Technik umieścił probówkę w stojaku razem z kilkoma innymi naczyniami. Gdy opary ciekłego azotu wciąż unosiły się nad stołem, zanurzył igłę w pojemniku z płynem, nabrał go do strzykawki i dodał produkty ekstrakcji do sproszkowanej kości. Wiedział, że następnego dnia zamiast tego proszku w probówkach znajdować się będzie różowy płyn. To z niego wydobywało się kod genetyczny – sekwencję dwudziestu trzech cyfr, unikalnych dla każdego człowieka na świecie. Profil DNA.
W pomieszczeniu obok wzdłuż wszystkich czterech ścian ustawione były komputery. To właśnie tam naukowcy zabierali kody genetyczne wygenerowane na podstawie fragmentów kości i łączyli je z profilami zebranymi w CODIS – bazie danych z profilami DNA. Ale nie była to krajowa baza, z której FBI korzystało, by identyfikować próbki zebrane na miejscach zbrodni i łączyć je z wcześniej już skazanymi przestępcami. Baza, którą tu wykorzystywano, była archiwalnym zbiorem kodów genetycznych dostarczonych przez rodziny ofiar jedenastego września, których nigdy nie zidentyfikowano po tym, jak wieże zostały zniszczone.
Greg Norton pracował w biurze szefa medycyny sądowej od trzech lat. Większość tego czasu spędził przed komputerem. Każdego ranka czekały na niego profile DNA wydobyte z fragmentów kości znalezionych wśród zgliszczy World Trade Center. Wprowadzał każdą sekwencję do bazy danych CODIS i szukał dopasowań. Ale tego ranka, gdy zaczynał właśnie drugi kubek kawy i stukał w klawiaturę, na dole ekranu pojawiło się podświetlone na zielono powiadomienie.
Na zielono?
Czerwień oznaczała, że wśród wprowadzonych sekwencji nie odnaleziono dopasowań, a Greg tak do tego przywyknął, że spodziewał się jedynie czerwonego światła. Odkąd zaczął tu pracę, nigdy nie widział na ekranie zielonego powiadomienia. Kliknął w ikonkę, a na monitorze pojawiły się dwa profile DNA – białe cyfry na czarnym tle. Były identyczne.
– Hej, szefie – powiedział ostrożnie, nie odrywając wzroku od dwudziestu trzech cyfr na ekranie, by mieć pewność, że się nie zmienią.
– Co tam? – zapytał doktor Trudeau, pracując przy komputerze po drugiej stronie pomieszczenia. Jako szef Instytutu Biologii Sądowej Arthur Trudeau był odpowiedzialny za identyfikację szczątków zebranych podczas wypadków masowych na terenie Nowego Jorku. Przez ostatnie dwadzieścia lat jego zadaniem było identyfikowanie szczątków tych, którzy zginęli podczas ataku na World Trade Center.
– Mamy dopasowanie.
Trudeau przestał stukać w klawiaturę i powoli odwrócił się do Grega Nortona.
– Powtórz to.
Technik pokiwał głową i uśmiechnął się, nie odrywając wzroku od cyfr na ekranie.
– Mamy dopasowanie. Mamy cholerne dopasowanie!
Doktor Trudeau wstał od biurka i zbliżył się do stanowiska Grega.
– Pacjent?
– Jeden-jeden-cztery-pięć-zero.
Trudeau podszedł do oddzielnego stanowiska z komputerem, przyciągnął do siebie klawiaturę i wprowadził sekwencję.
– Kto to? – zapytał Greg.
Pozostali technicy usłyszeli nowinę o dopasowaniu i zebrali się wokół niego. Trudeau wpatrywał się w monitor i malutką klepsydrę, która obracała się na środku ekranu. W końcu pojawiło się nazwisko.
– Victoria Ford – powiedział.
– Najbliżsi krewni? – zapytał Greg.
Trudeau pokręcił głową.
– Rodzice, ale ci zmarli.
– A poza rodzicami?
– Tak, jest ktoś jeszcze – odpowiedział Trudeau, przewijając ekran myszką. – Siostra. Jest podany adres w stanie Nowy Jork.
– Mam zadzwonić?
– Nie. Najpierw sprawdź to jeszcze raz. Od początku do końca. Jeśli znowu będzie dopasowanie, sam wykonam telefon.
– To pierwsze dopasowanie od kiedy, szefie?
Doktor Trudeau popatrzył na młodego technika.
– Od lat. Powtórz cały proces.
Rozdział 1
Los Angeles, Kalifornia
14 maja 2021, piątek
Avery Mason nie szukała sławy. Kiedy miało się taki bagaż jak ona, sława była ostatnim, czego się pragnęło. Mimo to ją znalazła. Trudno przesądzić, czy stało się to przypadkiem. Żeby to zrobić, musiałaby zagłębić się w swoje burzliwe dzieciństwo, przeanalizować skomplikowaną relację z ojcem i zrobić naprawdę porządny rachunek sumienia – a na to wszystko Avery nie miała czasu. Bo niezależnie od tego, jak to się stało, Avery o sławie wiedziała tyle, że dotarła do niej bardzo szybko, niczym potężna fala uderzająca w wybrzeże. Mogła się na niej unieść albo pozwolić zatopić. Wybrała to pierwsze.
Avery Mason miała trzydzieści dwa lata i była najmłodszą kobietą, która została prezenterką w American Events, najpopularniejszym programie informacyjnym w telewizji. Jej droga na szczyt rankingu była nieprawdopodobna, teoretycznie wręcz niemożliwa, a ona sama w ogóle się tego nie spodziewała. Wieloletnim prowadzącym American Events był Mack Carter. Jego zeszłoroczna śmierć w trakcie opracowywania tematu morderstw w Westmont Prep wstrząsnęła całą branżą telewizyjną. W ten sposób utworzył się wakat na najwyższym stanowisku w American Events. W związku z paniką, jaka wtedy zapanowała, zarząd wyznaczył Avery na zastępstwo Macka, dopóki nie znajdą bardziej odpowiedniego prezentera na jego miejsce. Prowadzone przez nią segmenty zdobywały coraz większą popularność. Tak wysoką, że jako pierwsza w historii tego programu została nazwana współprowadzącą. Zajmowała to stanowisko przed śmiercią Macka Cartera dokładnie przez miesiąc. Potem została główną prowadzącą, a wszyscy czekali na jej porażkę, ale Avery Mason wcieliła się w swoją nową rolę perfekcyjnie i odniosła sukces. American Events nie tylko pozostało w czołówce najczęściej oglądanych programów, ale liczba widzów wzrosła o 20 procent.
Krytycy tłumaczyli jej sukces ciekawością oglądających. Twierdzili, że ludzie włączali jej program, by zobaczyć, jak niedoświadczona kobieta poradzi sobie na miejscu najbardziej lubianego prowadzącego programy informacyjne. Problem z ich argumentacją był taki, że oglądalność Avery nigdy nie spadła. Jej wiek i atrakcyjność na pewno pomogły, a ona sama nie wątpiła, że jej wygląd przyciągał przed telewizory przynajmniej część męskiej publiczności, która normalnie oglądałaby raczej coś innego. Ale aparycja nie stanowiła źródła jej sukcesu. Ten zagwarantowały jej talent, charyzma oraz dobór podejmowanych przez nią tematów. To zapewniało jej taką wysoką oglądalność. Prasa się nią interesowała, i to również nie zaszkodziło. Podczas minionego roku trzy razy znajdowała się na okładkach magazynów, udzieliła niezliczonych wywiadów i występowała w sesjach zdjęciowych. Powstała o niej trzyczęściowa publikacja w „Events Magazine”,gdzie opisano jej naturalność, obycie z kamerą i to, jak dostała się na szczyt.
I mimo tego wszystkiego, co się wokół niej działo, jej przeszłość nigdy nie wyszła na jaw.
Avery specjalizowała się w znajdowaniu nierozwiązanych przez policję spraw i analizowaniu ich dla swojej publiczności w sposób, który przykuwał ich uwagę i nie pozwalał przestać o tym myśleć. Mroczna narracja i zagłębianie się w jedne z największych zbrodni w kraju sprawiły, że jej nazwisko stało się rozpoznawalne. Jednak dla kontrastu, poza mrocznymi zbrodniami Avery zagłębiała się także w historie o przetrwaniu i nadziei. To właśnie te sprawy, o cudach i pokonywaniu przeciwności losu, sprawiały, że ludzie ją oglądali. Nie było tygodnia, w którym Avery nie opowiedziałaby jakiejś historii ze szczęśliwym zakończeniem. Na przykład o tej kobiecie, Kelly Rosenstein, która wjechała swoim minivanem do Devil’s Gate w Pasadenie, po tym jak pijany kierowca zmusił ją do zjechania z drogi. Nieugięta matka czwórki dzieci nie tylko zdołała wydostać się z tonącego pojazdu, ale jakimś cudem wyciągnęła z niego swoje pociechy. Avery przeprowadziła z nią wywiad tydzień po wypadku. Rocznie wskutek zatonięcia pojazdu w Stanach Zjednoczonych ginie sześćset osób. Jak to się stało, że ta kobieta uratowała nie tylko siebie, ale także dzieci? To proste. Lata wcześniej Mack Carter zademonstrował najłatwiejszy sposób na to, by uciec z auta, które osiadło na dnie jeziora. Kelly Rosenstein oglądała ten odcinek i zapamiętała instrukcje.
Avery była tak poruszona historią, że postanowiła obejrzeć ten odcinek. A po południu skończyła za kierownicą minivana, który stał zaparkowany w ośrodku sportów wodnych. Ekipa telewizyjna była gotowa, by wszystko nagrać. Samochód miał zostać podniesiony wielkim dźwigiem i wrzucony do basenu, z Avery siedzącą w środku. Kamery umieszczone w wodzie miały zarejestrować to, jak będzie próbowała wydostać się z pojazdu. Nie wstydziła się przyznać, że była przerażona.
Wiedziała, że Ameryka kochała Macka Cartera za popisy kaskaderskie, które prezentował, a Avery nie potrafiła wymyślić lepszego sposobu na to, by zakończyć swój pierwszy sezon jako prowadząca American Events.Chciała złożyć ukłon w stronę swojego poprzednika. Dzisiejsze nagranie miało być jej rytuałem przejścia, a odcinek, w którym zostanie ono wyemitowane, zamknie sezon przed wakacyjną przerwą. Nie wątpiła, że to lato będzie największym wyzwaniem jej życia. Podążała za historią z Nowego Jorku, która według niej miała potencjał. Dzięki nowej, obiecującej technologii, z której pomocą uzyskiwało się DNA ze szczątków, zidentyfikowano kobietę, która zginęła w ataku na World Trade Center. Jeśli Avery przeżyje dzisiejszy wyczyn, pojedzie do Nowego Jorku, by zbadać sprawę.
Tak przedstawiała tę historię. Uznała, że to idealna przykrywka.
Rozdział 2
Los Angeles, Kalifornia
14 maja 2021, piątek
Minivan marki Honda stał zaparkowany na platformie dźwigu hydraulicznego, tuż obok basenu w szkolnym ośrodku rekreacyjnym. Avery wybrała ten model wozu, bo był najpopularniejszy wśród klasy średniej. Mieszkańcy Stanów Zjednoczonych najczęściej jeździli właśnie minivanami. Utopienie wartego szesnaście tysięcy dolarów BMW w szkolnym basenie mogłoby być ciekawym widowiskiem, ale o wiele lepszym sposobem na zrealizowanie tego było pokazanie mamom na pełen etat, jak wydostać się z pojazdu, którym same jeżdżą.
Avery po raz trzeci w ciągu minuty sprawdziła pasy bezpieczeństwa. Christine Swanson, jej producentka wykonawcza, zaśmiała się, zaglądając do środka przez opuszczoną szybę.
– Wszystko okej? – zapytała.
Avery kiwnęła głową.
– Pokaż mi jeszcze raz sygnał bezpieczeństwa – powiedziała Christine.
Słuchając polecenia producentki, wyprostowała cztery palce i dwukrotnie przeciągnęła nimi po szyi.
– Jeśli spanikujesz albo zapomnisz, co robić, pokaż ten sygnał, a nurkowie wyciągną cię w ciągu kilku sekund. Rozumiesz?
Avery pokiwała głową.
– Mów do mnie, Avery! Muszę słyszeć twój głos!
– Tak, Christine! Zrozumiałam, do cholery. Zaczynajmy.
– Za chwilę zanurzymy samochód, w którym siedzisz – powiedziała spokojnym głosem Christine, starając się uspokoić lekko spanikowaną Avery. – Chcę się tylko upewnić, że myślisz trzeźwo.
– Oczywiście, że nie myślę trzeźwo, Chris. Gdyby tak było, nie podejmowałabym się czegoś takiego. Ale jeśli zaraz tego nie zrobimy, puszczą mi nerwy. Więc po prostu zaczynajmy.
Producentka pokiwała głową.
– Okej. Dasz sobie radę.
Christine odsunęła się od auta, wsunęła palce do ust i gwizdnęła. Dźwięk ten odbił się echem od ścian ośrodka sportów wodnych.
– Kręcimy!
Rozległo się buczenie, a platforma, na której stał samochód, zaczęła piąć się do góry. Avery chwyciła kierownicę tak mocno, że pobielały jej knykcie, jakby jechała podczas olbrzymiej ulewy i nic nie widziała. Zamknęła okno, a wszystkie dźwięki z zewnątrz – krzyki producentów, instrukcje inżynierów nadzorujących dźwig, warkot maszyny i pomruki trzystu obserwatorów, którzy zajęli miejsca na trybunach i robili za publikę – zniknęły. Słyszała jedynie swój przyspieszony oddech. Zniknął nawet zapach chloru.
Dźwig przestał wznosić platformę, a samochód zatrząsł się, gdy ta zaczęła się przechylać. Przód minivana skierował się ku dołowi, w kierunku wody. Inżynierowie, którzy konsultowali tę akcję, zadecydowali, że trzydzieści osiem stopni to idealny kąt pochylenia, najlepiej odzwierciedlający pojazd zjeżdżający z drogi do wody. Avery miała wrażenie, jakby zwisała z urwiska. Pas bezpieczeństwa zaciskał się na jej klatce piersiowej, gdy grawitacja zaczęła ciągnąć ją w stronę kierownicy. Wyprostowała nogi, by nie zsunąć się z siedzenia.
Cały ośmiopasmowy, zatwierdzony przez federację sportów wodnych basen pojawił się w zasięgu jej wzroku, gdy minivan zsuwał się po platformie. Na powierzchni wody odbijały się światła reflektorów rozstawionych wokół zbiornika. Widziała gotowych do działania nurków. Bąbelki powietrza z ich butli wzburzały wodę, gdy czekali, aż Avery znajdzie się pod powierzchnią. Podczas planowania całej akcji wyobrażała sobie, że ich obecność ukoi jej nerwy. Świadomość, że są blisko i że w każdej chwili mogą jej pomóc, powinna ją uspokoić, gdy samochód się zanurzy. Wiedziała, że musi tylko dać im sygnał, żeby od razu wydostali ją z pojazdu, i to powinno dodać jej pewności siebie. Jednak teraz, gdy zwisała nad basenem, a jej ciało napierało na pas bezpieczeństwa, nie czuła już spokoju i straciła pewność siebie. Sprawy mogły potoczyć się źle. Co jeśli nie zdoła wykorzystać technik, których nauczyli ją specjaliści? Co jeśli przestanie trzeźwo myśleć i nie zdoła przypomnieć sobie, co robić? Co jeśli pas się zatnie od impetu, z jakim samochód uderzy w wodę? Co jeśli szyba nie rozbije się tak, jak powinna? A jeśli nurkowie nie zobaczą sygnału? Co jeśli…
Z zamyślenia wyrwało ją uczucie spadania. Uprząż trzymająca samochód została zwolniona. Miała wrażenie, jakby zsuwanie się z platformy i spadanie do wody trwało wieczność. Podczas tych kilku sekund, które ciągnęły się w nieskończoność, Avery dostrzegła wycelowaną w nią kamerę, jedną z ośmiu rozstawionych wokół basenu. Cztery kamerki GoPro znajdowały się w samochodzie, a czerwone kontrolki, które na nich migały, nagle zdawały się o wiele wyraźniejsze. Chwilę przed tym, jak samochód uderzył w taflę wody, Avery dostrzegła kątem oka wielki ekran, na którym miała zostać wyświetlona jej próba wydostania się z pojazdu, dzięki czemu cała publiczność zgromadzona na trybunach będzie się mogła temu przyglądać. Potem minivan wpadł do basenu.
Uderzenie wstrząsnęło jej ciałem. Pas bezpieczeństwa wpił się w mostek, głowa poleciała do przodu. Auto przebiło powierzchnię wody i zaczęło się wynurzać, ciągnięte ku górze przez zgromadzone w środku powietrze. Pojazd kołysał się przez chwilę na wodzie, a potem zaczął równomiernie opadać. Woda wlewała się do wnętrza przez każdą możliwą szczelinę. Avery walczyła z paniką, która chciała przejąć nad nią kontrolę. Choć z drugiej strony panika była dobra. Oznaczała, że Avery była świadoma swojego położenia i nie zamarła z przerażenia, co w takich sytuacjach się zdarzało, o czym podczas przygotowań mówili jej specjaliści. W sytuacjach tego typu mówiło się także o „przeniesieniu”, co było reakcją umysłu na traumatyczną sytuację. Chodziło w tym o to, że mózg starał się połączyć obecną sytuację z jakimś doświadczeniem z przeszłości. Gdy płat czołowy zapętla się w swoich procesach, ciało zastyga i czeka na wskazówki od mózgu. Właśnie w tym momencie mówi się, że człowiek jest „sparaliżowany z przerażenia”.
Na szczęście dla Avery, w jej przypadku tak się nie stało. Synapsy w jej mózgu zaskoczyły i pozostała w tym miejscu, walcząc z wodą, której przybywało. Przypomniała sobie dzień, gdy jej żaglówka zatonęła u wybrzeży Manhattanu i o mało wtedy nie umarła. Nie była w stanie o tym myśleć i nie wspominać swojego brata. Teraz myśli o Christopherze ściągnęły ją do teraźniejszości, do wnętrza minivana. Samochód opadał szybko na dno. Rozważyła pokazanie sygnału nurkom i przerwanie tego szaleństwa. Ale wtedy przypomniała sobie o Kelly Rosenstein, matce, która nie miała możliwości przerwać tego, przez co przechodziła, bo utknęła z czwórką dzieci w tonącym samochodzie. To cud, że Kelly pozostała skoncentrowana i wydostała się z auta, ratując także maluchy. Co było jeszcze bardziej niesamowite, uratowanie swojego życia przypisała obejrzeniu odcinka AmericanEvents. Jeśli to, czego Avery nauczyła się przez ostatni tydzień od ekspertów od przetrwania, mogło zostać wykorzystane, by pokazać innym, jak ratować własne życie, musiała się tego podjąć.
Gdy wnętrze samochodu wypełniało się wodą, Avery odpięła pas bezpieczeństwa. Odwróciła się bokiem na fotelu kierowcy i uniosła nogi ponad wodę, stopami w stronę drzwi. Zaparła się o środek deski rozdzielczej i wycelowała piętą w róg szyby od strony kierowcy. Eksperci powiedzieli jej, że trafienie w prawy róg będzie kluczowe. Miejsce, w którym szkło stykało się z obramowaniem, stanowiło najsłabszą część. Uderzenie go prawidłowo mogło sprawić, że szyba zostanie wypchnięta w całości. Gdyby kopała w środek szyby, ta rozbiłaby się i pokaleczyłaby jej stopę. Otwarcie drzwi nie wchodziło w grę, bo woda wypełniała już samochód do połowy, dlaczego ciśnienie panujące w środku było za duże.
Avery zgięła nogę, przyciągając kolano do twarzy. Prawą ręką chwyciła za kierownicę, lewą za zagłówek fotela, i kopnęła w róg okna. Podczas uderzenia zamknęła oczy i czekała, aż woda dostanie się przez otwór do środka. Gdy nic się nie stało, otworzyła oczy. Nie wybiła szyby. Samochód znajdował się coraz głębiej, a woda w środku sięgała już dolnej części okna. Zacisnęła powieki i kopnęła ponownie. Tym razem od kąta rozeszła się pajęczyna pęknięć. Wyczuwając kamerki wokół siebie, raz jeszcze ugięła nogę i kopnęła z całej siły. Natychmiast poczuła napływającą do środka wodę. Była zimniejsza niż sobie wyobrażała, a wdzierała się do samochodu w takim tempie, że w kilka sekund jej głowa znalazła się pod wodą.
Zaczęła panikować, gdy zdała sobie sprawę, że zapomniała o jednej rzeczy przekazanej przez osoby, które ją przygotowywały – nie zaczerpnęła oddechu przed kopnięciem w szybę. Ostrzegano ją, że po tym, jak wybije szybę, woda zaleje wnętrze w ciągu sekund i nie będzie miała na to drugiej szansy. Rzecz w tym, że nie tylko zapomniała wziąć wdech, ale te trzy kopnięcia ją wyczerpały. Naprawdę potrzebowała odetchnąć. Przez chwilę nie wiedziała, co robić, ale rozejrzała się dookoła. Pod wodą było cicho i widziała wyraźniej, niż zakładała. Zmusiła się do zachowania spokoju. Gdy człowiek mierzy się z sytuacją, w której chodzi o przetrwanie, opanowanie jest podstawową zasadą.
Gdy minivan wylądował na dnie basenu, Avery zamknęła oczy i pozwoliła uszom na przywyknięcie do ciśnienia. Dotknięcie przez auto podłoża okazało się o wiele łagodniejsze niż zderzenie z taflą wody po tym, jak zostało zrzucone z platformy. Otworzyła oczy i w oknie od strony kierowcy zobaczyła kamerzystę, który ją nagrywał. Widziała też nurków, czekających na sygnał. Nie zrobiła tego. Wysunęła nogi za okno, chwyciła się ramy okna i wyślizgnęła zwinnie z samochodu. Ustawiła się głową w stronę powierzchni, pokazała kamerzyście uniesione kciuki i zaczęła płynąć w górę.
Podwodny materiał filmowy wyszedł fantastycznie. Christine wyprodukowała niesamowity odcinek, a do sieci i mediów społecznościowych wypuszczono zapowiedzi z datą emisji, która miała nastąpić pod koniec maja. Gdy odcinek Minivan miał swoją premierę, Avery Mason wraz ze swoim programem American Events osiągnęła najwyższą oglądalność w jego historii.
Ciąg dalszy w wersji pełnej
Tytuł oryginału: Twenty Years Later
Copyright © 2022 by Charlie Donlea
Copyright for the Polish edition © 2022 by Wydawnictwo FILIA
Wszelkie prawa zastrzeżone.
Żaden z fragmentów tej książki nie może być publikowany w jakiejkolwiek
formie bez wcześniejszej pisemnej zgody Wydawcy. Dotyczy to także
fotokopii i mikrofilmów oraz rozpowszechniania za pośrednictwem
nośników elektronicznych.
Wydanie I, Poznań 2022
Projekt okładki: Mariusz Banachowicz
Zdjęcie na okładce: © Magdalena Russocka / Trevillion Images
Redakcja: Katarzyna Smardzewska / panbook.pl
Korekta: Magdalena Siemiginowska / panbook.pl
Skład i łamanie: Stanisław Tuchołka / panbook.pl
Konwersja publikacji do wersji elektronicznej:
„DARKHART”
Dariusz Nowacki
[email protected]
eISBN: 978-83-8280-211-5
Wydawnictwo FILIA
ul. Kleeberga 2
61-615 Poznań
wydawnictwofilia.pl
kontakt@ wydawnictwofilia.pl
Seria: FILIA Mroczna strona
mrocznastrona.pl
