Idealnie sparowani ebook

Oto do­bitny list mi­ło­sny do na­szego ga­tunku.

Niech na tych stro­nach roz­grywa się ro­mans.

Dla Jen­ni­fer Yuen,

Patty Lai, Eileen Ho,

Kayli Lee i San­drii Wong.

W tej opo­wie­ści kryje się cząstka każ­dej z Was.

Je­ste­śmy ogrom­nie wdzięczne za to, że po­dzie­li­ły­ście się z nami swo­imi hi­sto­riami, i mamy na­dzieję, że je­ste­ście z nas dumne.

Pro­log

FIZZY

– Uro­dzi­łam się jako pierw­sze spo­śród trojga dzieci, ale żar­tuję, że je­stem ni­czym pierw­szy na­le­śnik. – Lekki śmiech fa­luje w ze­bra­nym tłu­mie, a ja się roz­pro­mie­niam. – Wie­cie, co mam na my­śli? Tro­chę nie­chlujny, odro­binkę nie­do­pie­czony, ale i tak do­brze sma­kuje. – Śmiech na­ra­sta, ale te­raz roz­lega się także kilka ru­basz­nych gwiz­dów. Ja też wy­bu­cham śmie­chem, kiedy uświa­da­miam so­bie, co moi słu­cha­cze mają na my­śli. – Po­słu­chaj­cie, to na­wet nie miało za­brzmieć fry­wol­nie! Zo­bacz­cie, usi­łuję za­cho­wy­wać się jak pro­fe­sjo­na­listka, a da­lej so­bie nie ra­dzę. – Zer­kam ukrad­kiem przez ra­mię i uśmie­cham się do dok­tor Le­ili Nguyen, rek­torki Re­velle Col­lege na Uni­wer­sy­te­cie Ka­li­for­nij­skim w San Diego, mo­jej daw­nej na­uczy­cielki kre­atyw­nego pi­sa­nia. – Tak to się koń­czy, kiedy za­pra­sza się au­torkę ro­man­sów do wy­gło­sze­nia prze­mó­wie­nia pod­czas roz­da­nia dy­plo­mów.

Obok dok­tor Nguyen sie­dzi ko­lejna osoba, która usi­łuje stłu­mić roz­ba­wie­nie. Dok­tor Ri­ver Peña – bli­ski przy­ja­ciel, sek­sowny ge­niusz i nie­po­twier­dzony wam­pir – który dzi­siaj także jest go­ściem spe­cjal­nym. Zga­duję, że ma ode­brać ko­lejny ty­tuł ho­no­rowy w ka­te­go­rii „Uoso­bie­nie seksu”. Wy­gląda, jakby był jed­nym z tych ty­pów – sztywny koł­nie­rzyk, ide­al­nie wy­pra­so­wane spodnie od gar­ni­turu, wi­doczne spod dok­tor­skiej togi, błysz­czące wi­zy­towe buty i ta aura nie­do­stęp­no­ści... Oczy, ocie­nione dłu­gimi rzę­sami, błysz­czą w twa­rzy, na któ­rej ma­luje się wy­raz roz­ba­wie­nia i triumfu.

Kiedy do­sta­łam za­pro­sze­nie, żeby wy­gło­sić prze­mó­wie­nie pod­czas tej uro­czy­sto­ści, Ri­ver na­tych­miast rzu­cił na stół dwu­dzie­sto­do­la­rowy bank­not i oznaj­mił: „To przej­dzie kom­plet­nie nie­zau­wa­żone, Fizzy. Prze­ko­naj mnie, że bę­dzie ina­czej”.

Je­stem pewna, że on i moja naj­lep­sza przy­ja­ciółka Jess – jego żona – spo­dzie­wali się, że wyjdę na scenę i wy­gło­szę Mo­no­logi wa­giny przed pu­blicz­no­ścią aka­de­micką albo wy­cią­gnę ba­nana i na­cią­ga­jąc na niego pre­zer­wa­tywę, przy­po­mnę wszyst­kim ze­bra­nym, że bez­pieczny seks jest na­dal ważny w cza­sach pa­no­wa­nia Harry’ego Sty­lesa. Przy­się­gam, że gdyby sy­tu­acja tego wy­ma­gała, w każ­dej chwili mo­gła­bym ode­grać rolę kon­ser­wa­tyw­nej mi­ło­śniczki li­te­ra­tury.

W osta­tecz­no­ści wy­po­wie­dzia­ła­bym wię­cej niż jedną kwe­stię mo­jego prze­mó­wie­nia, za­nim uży­ła­bym dwu­znacz­nego słowa – a to nie było na­wet za­mie­rzone.

Od­wra­cam się do ubra­nych na czarno-nie­bie­sko-żółto ab­sol­wen­tów. Mo­rze po­staci roz­lewa się po sta­dio­nie RI­MAC Field. Czuję unie­sie­nie na myśl o tym, że już wkrótce cała ta mło­dzież po­fru­nie w świat. Tyle moż­li­wo­ści przed nimi. Tyle stresu zwią­za­nego z kre­dy­tem stu­denc­kim. Ale rów­nież tyle wspa­nia­łego seksu.

– Moja młod­sza sio­stra jest neu­ro­chi­rur­giem – kon­ty­nu­uję. – Mój mały bra­ci­szek jest naj­młod­szym part­ne­rem w hi­sto­rii swo­jej firmy. Je­den z mo­ich naj­lep­szych przy­ja­ciół, sie­dzący tuż obok mnie, to świa­to­wej sławy ge­ne­tyk. – Roz­le­gają się szczere okla­ski dla sek­sow­nego bio­tech­no­loga, a kiedy cichną, kon­ty­nu­uję: – Ale wie­cie co? Po­mimo nie­wąt­pli­wych osią­gnięć żadne z nich nie na­pi­sało książki Se­kretne po­żą­da­nie, więc cóż... chyba wszy­scy wiemy, kto tu­taj osią­gnął praw­dziwy suk­ces. – Uśmie­cham się, gdy do­cho­dzą mnie okrzyki słu­cha­czy. – Wo­bec tego po­słu­chaj­cie – mó­wię da­lej. – Wy­gło­sze­nie ta­kiej prze­mowy to na­prawdę wielka sprawa. Więk­szość lu­dzi po­pro­szo­nych o to, żeby wy­słać w świat grupę ta­kich mło­dych su­per­gwiazd jak wy, wy­mieni li­stę kon­kret­nych spo­so­bów, jak od­na­leźć swoje miej­sce w nie­ustan­nie zmie­nia­ją­cej się kul­tu­rze, albo za­chęci was do wzmoc­nie­nia swo­jego wpływu na świat po­przez re­duk­cję śladu wę­glo­wego. Po­wie­dzie­liby wam, że­by­ście ru­szyli zmie­niać pla­netę, i oczy­wi­ście: zrób­cie to. Wspie­ram ta­kie am­bi­cje. Oby­wa­tel świata. Do­brze. Eko­ter­ro­ry­sta. Źle. Ale dok­tor Nguyen nie za­pro­siła fa­scy­nu­ją­cego kli­ma­to­loga ani cha­ry­zma­tycz­nego po­li­tyka o umiar­ko­wa­nie bez­stron­nych po­glą­dach. Za­pro­siła mnie, Fe­li­city Chen, au­torkę ksią­żek prze­peł­nio­nych mi­ło­ścią, du­chem od­po­wie­dzial­no­ści i po­zy­tyw­nym na­sta­wie­niem do seksu. I mó­wiąc szcze­rze, je­dyną pro­fe­sjo­nalną radą, do któ­rej udzie­le­nia czuję się upo­waż­niona w kwe­stii świa­do­mo­ści eko­lo­gicz­nej, jest wspar­cie wa­szej lo­kal­nej bi­blio­teki. – Ko­lejna fala stłu­mio­nego śmie­chu. – Wła­ści­wie je­dyną rze­czą, na któ­rej mi za­leży, je­dyną, która ma dla mnie zna­cze­nie, jest to, by każdy z was po do­tar­ciu do końca tej zwa­rio­wa­nej po­dróży zwa­nej ży­ciem mógł spoj­rzeć wstecz i po­wie­dzieć z ręką na sercu, że był na­prawdę szczę­śliwy.

Wy­ma­rzony dzień, pe­łen słońca i błę­kitu. Drzewa eu­ka­lip­tu­sowe ko­ły­szą się na wie­trze, a kiedy we wła­ści­wym mo­men­cie zrobi się wdech, w do­sko­na­łym po­dmu­chu cie­płego po­wie­trza znad Za­toki San Diego można po­czuć za­pach oce­anu, który znaj­duje się nie­całe dwa ki­lo­me­try stąd. Po­mimo tego czuję lekki dys­kom­fort w żo­łądku. Więk­szą część do­ro­słego ży­cia spę­dzi­łam, bro­niąc swo­jego za­wodu, a ostat­nią rze­czą, ja­kiej pra­gnę, jest za­brzmieć de­fen­syw­nie. Stoję tu­taj, w bi­re­cie i to­dze, wy­gła­sza­jąc wy­kład, który sama na­pi­sa­łam na kom­pu­te­rze i wy­dru­ko­wa­łam, a to po to, że­bym nie za­częła im­pro­wi­zo­wać, ro­biąc prze­ryw­niki w po­staci spro­śnych dow­ci­pów, do­kład­nie tak, jak spo­dziewa się tego po mnie Ri­ver. Chcę, żeby słu­cha­cze usły­szeli szcze­rość w mo­ich sło­wach.

– Mam za­miar po­wie­dzieć wam, że­by­ście prze­żyli swoje ży­cie tak, jakby to była po­wieść ro­man­tyczna. – Pod­no­szę rękę do góry, kiedy ci uśmiech­nięci ab­sol­wenci za­czy­nają chi­cho­tać, ale nie mam do nich o to pre­ten­sji. My­ślą, że to dow­cip, że się kry­guję. – Po­słu­chaj­cie. – Za­wie­szam głos, by zro­bić wra­że­nie. Cze­kam, aż śmiech ucich­nie, a górę weź­mie cie­ka­wość. – Ro­mans nie ozna­cza nie­po­trzeb­nego zry­wa­nia sta­nika. Może tak być i nie ma w tym ni­czego złego, ale osta­tecz­nie ro­mans nie po­lega na fan­ta­zjo­wa­niu o tym, żeby być bo­ga­tym, pięk­nym, a na­wet o tym, by nie wy­cho­dzić z łóżka. – Znowu roz­lega się śmiech, ale te­raz wiem już, że zy­ska­łam ich uwagę. – Ro­mans po­lega na przed­kła­da­niu opo­wie­ści o ra­do­ści nad hi­sto­rie o cier­pie­niu. Po­lega na po­strze­ga­niu sie­bie sa­mego jako głów­nego bo­ha­tera in­te­re­su­ją­cego – może na­wet spo­koj­nego – ży­cia, o któ­rego prze­biegu w pełni się de­cy­duje. To, moi przy­ja­ciele, fan­ta­zjo­wa­nie o sen­sie ży­cia. – Znowu prze­ry­wam, tak jak to wcze­śniej prze­ćwi­czy­łam, po­nie­waż wszyst­kie te dzie­ciaki zo­stały wy­cho­wane pod po­sępną chmurą pa­triar­chatu i uwa­żam za swoją mi­sję na ziemi to, żeby roz­bić ten ob­łok w drobny mak. Prawda o tym, że wszy­scy za­słu­gu­jemy na ży­cie z sen­sem, po­trze­buje czasu, by do­trzeć do na­szej świa­do­mo­ści.

Prze­rwa roz­ciąga się dłu­żej, niż pla­no­wa­łam.

Po­nie­waż nie prze­wi­dzia­łam, że wła­sna teza ude­rzy mnie w sam śro­dek klatki pier­sio­wej, że jej zro­zu­mie­nie spad­nie na mnie ni­czym grom z ja­snego nieba. Sama prze­ży­wam całe swoje do­ro­słe ży­cie, jakby to była po­wieść ro­man­tyczna. Do­ce­niam przy­gody i am­bi­cję. Je­stem otwarta na mi­łość. Uwiel­biam seks, wspie­ram ko­biety, ak­tyw­nie za­sta­na­wiam się nad tym, jak spra­wić, żeby świat wo­kół mnie był lep­szy. Je­stem oto­czona ro­dziną i przy­ja­ciółmi. Ale moje wła­sne po­czu­cie sensu ży­cia prze­waż­nie przy­po­mina naj­lep­szą psiap­siółkę, od­daną córkę, dziew­czynę na jedną noc, któ­rej ni­gdy się nie za­po­mina. Sedno mo­jej hi­sto­rii – wą­tek ro­man­tyczny, w tym mi­łość i szczę­ście – to zie­jąca pustką czarna dziura. Mam po dziurki w no­sie pierw­szych ran­dek i na­gle czuję się tak znu­żona, że naj­chęt­niej po­ło­ży­ła­bym się na tej sce­nie. Uświa­da­miam so­bie z iry­tu­jącą wy­ra­zi­sto­ścią, że stra­ci­łam ra­dość ży­cia.

Wpa­truję się w mo­rze twa­rzy zwró­co­nych ku mnie, w sze­roko otwarte i uważne oczy, i mam ochotę przy­znać się do naj­gor­szego. Oto ni­gdy nie udało mi się wyjść poza pierw­szy akt mo­jej wła­snej hi­sto­rii. Nie wiem, jak to jest mieć nie­za­chwiane po­czu­cie sensu ży­cia. Mam po­wie­dzieć tym wszyst­kim świeżo upie­czo­nym mło­dym do­ro­słym, żeby wy­ru­szyli w świat z opty­mi­zmem, bo wszystko bę­dzie w po­rządku? Naj­wy­raź­niej świat ma za­miar nas po­ko­nać, a ja nie pa­mię­tam, kiedy ostat­nio by­łam na­prawdę szczę­śliwa. Na­gle wszystko, co mó­wię, każde bu­dzące na­dzieję słowo tego prze­mó­wie­nia, wy­daje mi się kłam­stwem.

Ja­kimś spo­so­bem udaje mi się jed­nak przy­brać ma­skę en­tu­zja­stycz­nej Fizzy i po­wie­dzieć tym dzie­cia­kom, że naj­lep­sze, co mogą zro­bić dla swo­jej przy­szło­ści, to wy­brać od­po­wied­nią spo­łecz­ność. Mó­wię im, że je­śli będą pa­trzeć w przy­szłość z opty­mi­zmem ulu­bieńca świata Teda Lasso, wszystko bę­dzie do­brze. Mó­wię im, że je­śli włożą w to pracę, je­śli za­ak­cep­tują, że na ich dro­dze po­ja­wią się ślepe za­ułki, wzloty i upadki, je­śli po­zwolą so­bie być bez­bron­nymi, ko­cha­ją­cymi i uczci­wymi wo­bec osób, które coś dla nich zna­czą, na­prawdę wszystko się ułoży.

Kiedy scho­dzę z po­dium i sia­dam na swoim miej­scu obok Ri­vera, mąż Jess wci­ska mi coś do ręki.

– Roz­wa­li­łaś sys­tem.

Pa­trzę na sze­lesz­czący dwu­dzie­sto­do­la­rowy bank­not, a po­tem dys­kret­nie mu go od­daję. Przy­kle­ja­jąc so­bie sze­roki uśmiech do twa­rzy, świa­doma, że wciąż mamy wie­lo­ty­sięczną wi­dow­nię, py­tam:

– A je­śli to wszystko bzdury?

1

FIZZYOkoło roku póź­niej

– Je­śli wła­śnie nie śnisz na ja­wie o ja­kimś sek­sow­nym bar­ma­nie, to nie masz żad­nej do­brej wy­mówki, żeby nie re­ago­wać na to, co wła­śnie po­wie­dzia­łam.

Mru­gam, spo­glą­da­jąc na moją naj­lep­szą przy­ja­ciółkę Jess, i uświa­da­miam so­bie, że w grun­cie rze­czy pod­daję się au­to­hip­no­zie, w kółko ob­ra­ca­jąc oliwkę w swoim mar­tini.

– Cho­lera, prze­pra­szam. Wy­łą­czy­łam się. Po­wtórz jesz­cze raz.

– Nie. – Jess pod­nosi sztywno swój kie­li­szek z wi­nem. – Te­raz mu­sisz sama się do­my­ślić.

– Do­my­ślić się, co za­pla­no­wa­łaś w ra­mach wy­cieczki do Ko­sta­ryki?

Kiwa głową i upija łyk wina.

Pa­trzę na nią bez­na­mięt­nie. Ona i jej mąż, wcze­śniej wspo­mniany Ri­ver Peña, zdają się nie­ustan­nie po­łą­czeni wi­bru­jącą ero­tyczną wiązką la­se­rową. Od­po­wiedź jest oczy­wi­sta.

– Seks na każ­dej pła­skiej po­wierzchni po­koju ho­te­lo­wego.

– To ja­sne.

– Bie­ga­nie ze żbi­kami?

Jess za­styga z kie­lisz­kiem w po­ło­wie drogi do ust.

– Cie­kawe, że przy­szło ci to na myśl na dru­gim miej­scu. Nie.

– Pik­nik w domku na drze­wie?

Na­tych­miast od­piera atak:

– Je­dze­nie z pa­ją­kami? Pa­suję.

– Sur­fo­wa­nie na grzbie­tach żółwi?

– Głę­boko nie­etyczne.

Krzy­wię się do niej z miną wi­no­waj­czyni. Stud­nia z prze­ko­ma­rzan­kami na li­nii Jess–Fizzy już wy­schła.

– Do­bra. Pod­daję się.

Przez chwilę ba­daw­czo mi się przy­gląda, po czym mówi:

– Le­niwce. Je­dziemy do re­zer­watu le­niw­ców.

Wy­daję z sie­bie okrzyk za­zdro­ści i udaje mi się wy­krze­sać z sie­bie tro­chę praw­dzi­wej ener­gii, żeby po­roz­pły­wać się nad tym, jak cu­downa bę­dzie ta po­dróż, ale Jess tylko sięga ręką przez ba­rowy sto­lik i kła­dzie swoją dłoń na mo­jej.

– Fizzy.

Spo­glą­dam na moje na wpół wy­pite mar­tini, żeby unik­nąć jej peł­nego tro­ski spoj­rze­nia. Mina ma­muśki, którą robi Jess, na­tych­miast wpę­dza mnie w po­czu­cie, że mu­szę na­pi­sać od­ręcz­nie prze­pro­siny, nie­za­leż­nie od tego, na czym aku­rat zo­sta­łam przy­ła­pana.

– Jes­sica – mam­ro­czę w od­po­wie­dzi.

– Co się dzieje?

– Co masz na my­śli? – py­tam, do­brze wie­dząc, o co jej cho­dzi.

– Tę całą aurę. – Wolną dło­nią unosi kie­li­szek wina. – Za­mó­wi­łam wino z win­nicy Choda, a ty nie za­żar­to­wa­łaś na te­mat krót­kich, pulch­nych wi­no­gron.

Krzy­wię się. Na­wet tego nie za­uwa­ży­łam.

– Przy­znaję, że to stra­cona oka­zja.

– Bar­man gapi się na cie­bie, od­kąd tu­taj przy­szły­śmy, a ty wciąż nie prze­sła­łaś mu na­mia­rów Air­Dro­pem.

Wzru­szam ra­mio­nami.

– Na brwiach ma wy­go­lone kre­ski.

Kiedy te słowa wy­do­by­wają się z mo­ich ust, na­sze zszo­ko­wane spoj­rze­nia się spo­ty­kają. Głos Jess zmie­nia się w dra­ma­tyczny szept.

– Czy ty na­prawdę je­steś...

– Wy­bredna? – wy­du­szam z sie­bie z tru­dem.

Uśmiech Jess ła­go­dzi nie­po­kój, który po­ja­wia się w jej oczach.

– I tu ją mamy. – Po­tem ści­ska jesz­cze raz moje palce, pusz­cza je i od­chyla się do tyłu. – Ciężki dzień?

– Po pro­stu dużo my­śla­łam – przy­znaję. – Może za dużo.

– Czyli wi­dzia­łaś się dzi­siaj z Kim?

Kim. Od dzie­się­ciu mie­sięcy moja te­ra­peutka i ko­bieta, co do któ­rej mam na­dzieję, że po­może mi się prze­ła­mać, tak bym wró­ciła do pi­sa­nia, uma­wia­nia się na randki i znowu po­czuła się sobą. Kim, któ­rej opo­wia­dam o wszyst­kich mo­ich lę­kach do­ty­czą­cych mi­ło­ści, związ­ków i weny twór­czej, po­nie­waż nie chcę zwa­lać bez­miaru swo­jego stresu na barki Jess (ona i Ri­ver wciąż jesz­cze są no­wo­żeń­cami) ani mo­jej sio­stry Alice (która jest w ciąży i ma już po­wy­żej uszu swo­jego na­do­pie­kuń­czego męża po­łoż­nika), ani mo­jej matki (która już aż nadto za­an­ga­żo­wała się w kwe­stię mo­jego stanu cy­wil­nego; prze­cież nie chcę wy­sy­łać jej na te­ra­pię).

W prze­szło­ści, kiedy czu­łam tego typu nie­za­do­wo­le­nie, wie­dzia­łam, że z cza­sem mi przej­dzie. Ży­cie ma swoje wzloty i upadki. Szczę­ście nie trwa bez końca, nie ma też na nie stu­pro­cen­to­wej gwa­ran­cji. Ale obecne do­zna­nie to­wa­rzy­szy mi pra­wie od roku. To cy­nizm, który naj­wy­raź­niej jest już na stałe wpi­sany w moją per­spek­tywę. Kie­dyś spę­dza­łam ży­cie na ukła­da­niu hi­sto­rii mi­ło­snych i try­ska­łam opty­mi­zmem, ma­jąc na­dzieję, że moja wła­sna hi­sto­ria mi­ło­sna roz­pocz­nie się na ko­lej­nej stro­nie. A co, je­śli ten opty­mizm opu­ścił mnie na do­bre? Co, je­śli skoń­czyły mi się strony w książce?

– Spo­tka­łam się z Kim – przy­ta­kuję. – I dała mi za­da­nie do­mowe. – Wyj­muję z to­rebki mały no­tes w twar­dej opra­wie i le­ni­wie nim ma­cham.

Te ko­lo­rowe ka­je­ciki od lat były mo­imi nie­od­łącz­nymi to­wa­rzy­szami. Za­bie­ra­łam je wszę­dzie ze sobą, za­pi­su­jąc w nich fa­buły ksią­żek, strzępy za­baw­nych roz­mów, ob­razy, które lo­sowo po­ja­wiały się w mo­jej gło­wie. Na­zwa­łam je „po­my­sło­no­te­sami” i za­pi­sy­wa­łam w nich różne rze­czy – dwa­dzie­ścia, trzy­dzie­ści, czter­dzie­ści razy dzien­nie. Te za­pi­ski były dla mnie nie­wy­czer­paną stud­nią po­my­słów. Przez kilka mie­sięcy po tym, jak mój ro­man­tyczny umysł za­trzy­mał się z pi­skiem na oczach ty­siąca świeżo upie­czo­nych ab­sol­wen­tów col­lege’u, na­dal no­si­łam przy so­bie je­den z po­my­sło­no­te­sów w na­dziei, że wena po­wróci. Ale w końcu jego wi­dok w to­rebce za­czął mnie stre­so­wać, więc zo­sta­wi­łam no­tesy w ga­bi­ne­cie w domu, żeby zbie­rał się na nich kurz – po­dob­nie jak na lap­to­pie i bla­cie biurka.

– Kim po­wie­działa, że mu­szę znowu za­cząć no­sić przy so­bie po­my­sło­no­tesy – wy­ja­śniam Jess. – I że je­stem już go­towa na tę ła­godną pre­sję po­sia­da­nia przy so­bie no­tesu, a na­pi­sa­nie choćby jed­nego zda­nia albo na­ry­so­wa­nie ja­kichś ba­zgro­łów może po­móc.

Jess daje so­bie se­kundkę, żeby to prze­my­śleć. A po­głos wy­ra­że­nia „na­pi­sa­nie choćby jed­nego zda­nia” dźwię­czy mię­dzy nami.

– Wiem, że by­łaś pod­ła­mana – mówi – ale chyba nie zda­wa­łam so­bie sprawy, jak bar­dzo.

– Cóż, to wszystko nie dzieje się jed­no­cze­śnie. Przez ja­kiś czas pi­sa­łam, ale nie naj­le­piej mi szło. A po­tem za­czę­łam się mar­twić, że tak na­prawdę idzie mi kosz­mar­nie, co skło­niło mnie do uzna­nia, że stra­ci­łam wenę. A póź­niej myśl, że ją stra­ci­łam, do­pro­wa­dziła mnie do in­nej: być może stało się tak z po­wodu tego, że prze­sta­łam wie­rzyć w mi­łość. – Jess marsz­czy brwi, a ja mó­wię da­lej: – Nie cho­dzi o to, że pew­nego dnia obu­dzi­łam się i po­my­śla­łam: „Mi­łość to kłam­stwo”. – Dźgam oliwkę w mar­tini, a po­tem ce­luję wy­ka­łaczką w kie­runku przy­ja­ciółki. – Oczy­wi­ście twój przy­pa­dek do­wo­dzi, że tak nie jest. Ale kiedy wresz­cie pojmę, że moje ży­cie uczu­ciowe nie wy­gląda tak, jak mi się wy­daje?

– Fizz...

– Chyba wy­pa­dłam z pierw­szej ligi.

– Co? To jest... – Jess mruga oczami, ale ża­den ar­gu­ment nie może jej przejść przez gar­dło. – To jest na­prawdę bar­dzo do­bra me­ta­fora – pod­su­mo­wuje w końcu.

– To kla­syczny dy­le­mat w stylu jajko czy kura. Czy blo­kada pi­sar­ska za­biła mój ro­man­tyczny wzwód czy też utrata mo­jego ro­man­tycz­nego wzwodu za­biła mój fak­tyczny wzwód?

– W tej sy­tu­acji jest wiele wzwo­dów.

– Żeby tylko! A kiedy je­steś tak długo sama, na­wet nie masz pew­no­ści, czy w ogóle jesz­cze na­da­jesz się do by­cia z kim­kol­wiek w związku.

– Prze­cież ty nie chcesz być w żad­nym związku – przy­po­mina mi. – Nie wiem, kim jest Fe­li­city Chen, je­śli nie trak­tuje uma­wia­nia się na randki jak sportu eks­tre­mal­nego.

Znowu ce­luję w nią wy­ka­łaczką, te­raz zmo­ty­wo­wana do dzia­ła­nia.

– Otóż to! Ko­lejny spo­śród mo­ich lę­ków! A co, je­śli uszczu­pli­łam lo­kalne za­soby?

– Lo­kalne... za­soby?

– Żar­tuję, że rand­ko­wa­łam z każ­dym sa­mot­nym męż­czy­zną w hrab­stwie San Diego (i nie­umyśl­nie z kil­koma żo­na­tymi), ale nie są­dzę, by to było zbyt da­le­kie od prawdy.

Jess upija łyk wina.

– Daj spo­kój.

– Pa­mię­tasz Le­ona? Tego fa­ceta, który wy­wa­lił mi na stopy ogromną tacę sa­łatki grec­kiej na par­kingu przed Whole Fo­ods?

Kiwa głową.

– Tego go­ścia z Santa Fe?

– A pa­mię­tasz Na­thana? Tego, któ­rego po­zna­łam na randce w ciemno.

Mruży oczy.

– Chyba sły­sza­łam jego imię.

– Ci dwaj są braćmi. Bliź­nia­kami. Prze­pro­wa­dzili się tu­taj ra­zem, żeby być bli­żej ro­dziny. Spo­ty­ka­łam się z nimi w od­stę­pie dwóch ty­go­dni. – Jess za­sła­nia usta dło­nią, tłu­miąc śmiech. – Kiedy Na­than wszedł do re­stau­ra­cji i pod­szedł do sto­lika, za­py­ta­łam: „O rany, co ty tu­taj ro­bisz?”.

Jess wy­bu­cha śmie­chem.

– My­ślę, że jemu i Le­onowi cią­gle się to zda­rza.

– Ja­sne, ale w ze­szłym mie­siącu spo­ty­ka­łam się z ko­le­siem, który ma na imię Hec­tor. – Prze­ry­wam, żeby pod­kre­ślić wagę tego, co za­mie­rzam po­wie­dzieć. – To ku­zyn tych bliź­nia­ków, z któ­rego po­wodu tu­taj się prze­pro­wa­dzili.

Do­brze o niej świad­czy to, że ten śmiech bar­dziej przy­po­mina jęk. Te bzdety kie­dyś były za­bawne. Śmie­szyły nas obie... Ta­kie randki to był na­prawdę ubaw. Przy­gody Fizzy sta­no­wiły dla mnie nie­wy­czer­pane źró­dło in­spi­ra­cji... na­wet je­śli randka po­szła okrop­nie. Wciąż po­tra­fi­łam grać ko­me­die dla hecy, a na­wet dla naj­mniej­szego prze­bły­sku ja­kiejś kon­wer­sa­cji. Ale w tym mo­men­cie mam sześć czę­ściowo na­pi­sa­nych ksią­żek, które roz­po­czy­nają się uro­czą sceną spo­tka­nia pary przy­szłych za­ko­cha­nych, a po­tem... nic. Te­raz na dro­dze do „ko­cham cię” stoi ba­ry­kada. Mam w mó­zgu znak ZA­KAZ WSTĘPU. Za­czy­nam ro­zu­mieć dla­czego. To z po­wodu tego, że kiedy wi­dzę, jak Jess roz­pro­mie­nia się za każ­dym ra­zem, gdy Ri­ver wcho­dzi do po­koju, mu­szę przy­znać, że ni­gdy nie dzie­li­łam z ni­kim tego ro­dzaju ży­wio­ło­wej ra­do­ści. Wła­śnie dla­tego co­raz trud­niej mi pi­sać o mi­ło­ści w spo­sób au­ten­tyczny.

Nie je­stem na­wet pewna, czy wiem, jak wy­gląda praw­dziwa mi­łość.

Te­le­fon Jess wi­bruje na stole.

– To Juno – mówi moja przy­ja­ciółka, ma­jąc na my­śli swoją dzie­się­cio­let­nią córkę, która jest moją drugą w ko­lej­no­ści psiap­siółką i jedną z naj­bar­dziej uro­czych ma­łych istot ludz­kich, ja­kie po­zna­łam.

Dzieci w więk­szo­ści sta­no­wią dla mnie ta­jem­nicę, ale Juno ja­kimś spo­so­bem prze­ma­wia do mo­jego umy­słu tak, jak zro­biłby to do­ro­sły. Za­pewne dla­tego, że jest by­strzej­sza ode mnie.

Ge­stem ręki daję znak Jess, żeby ode­brała te­le­fon. Do­kład­nie w tej sa­mej chwili za­wie­szam wzrok na męż­czyź­nie sto­ją­cym po dru­giej stro­nie baru. Jest cu­downy w taki pro­sty i bez­po­średni spo­sób. Zmierz­wione ciemne włosy opa­dają mu na czoło, ma ja­sne, prze­ni­kliwe spoj­rze­nie i szczękę tak ostro za­ry­so­waną, że mógłby nią po­ciąć mi ubra­nie, kiedy ca­ło­wałby moje ciało. Ma­ry­narka za­rzu­cona na krze­sło, ko­szula opi­na­jąca sze­ro­kie ra­miona i roz­pięta pod szyją. Ma nie­chlujną po­wierz­chow­ność czło­wieka, któ­rego dzień był chu­jowy, i wy­głod­niałe spoj­rze­nie mó­wiące, że chęt­nie by mnie wy­ko­rzy­stał, by o tym dniu za­po­mnieć. Męż­czyźni, któ­rzy na­wią­zują tego ro­dzaju kon­takt wzro­kowy, za­wsze byli moją ko­ci­miętką. Po­przed­nie wcie­le­nie Fizzy już by­łoby w po­ło­wie sali.

Ale obecna Fizzy... Że­nada. Czy mój we­wnętrzny ba­ro­metr na­pa­le­nia sek­su­al­nego na­prawdę się ze­psuł? Ude­rzam go men­tal­nym mło­tem, wy­obra­ża­jąc so­bie, że ścią­gam tego Sek­sow­nego Pre­zesa Za­rządu ze stołka ba­ro­wego i po­ry­wam, cią­gnąc go za roz­pięty koł­nie­rzyk do holu.

Nic.

Tylko spójrz na jego usta! Ta­kie pełne! Ta­kie pewne sie­bie!

Wciąż nic.

Od­ry­wam od niego wzrok i od­wra­cam się do Jess, kiedy ta koń­czy roz­mowę.

– Wszystko w po­rządku?

– Żon­glerka or­ga­ni­za­cyjna za­jęć z tańca i piłki noż­nej – od­po­wiada, wzru­sza­jąc ra­mio­nami. – Roz­wi­nę­ła­bym te­mat, ale obie usnę­ły­by­śmy przy dru­gim zda­niu. Wra­ca­jąc do Hec­tora, tego ku­zyna...

– Nie prze­spa­łam się z żad­nym z nich – pa­plam bez za­sta­no­wie­nia. – Nie spa­łam z ni­kim od roku. – Wy­ko­na­łam te ob­li­cze­nia kilka dni temu. Dziw­nie się czuję, mó­wiąc to na głos.

Zdaje się, że rów­nie dziw­nie jest to usły­szeć, po­nie­waż Jess wpa­truje się we mnie z roz­dzia­wio­nymi ustami.

– Wow.

– Mnó­stwo lu­dzi nie upra­wia seksu od roku! – pro­te­stuję. – Czy to na­prawdę aż tak szo­ku­jące?

– Fizzy, w twoim przy­padku tak. Żar­tu­jesz?

– Ze­szłej nocy oglą­da­łam por­nosa i le­dwo co­kol­wiek po­czu­łam. – Spusz­czam wzrok na ko­lana. – Chyba prze­stało mi się ro­bić mo­kro w majt­kach.

Za­tro­ska­nie mo­jej roz­mów­czyni ro­śnie.

– Fizz, ko­cha­nie, ja...

– W ze­szłym ty­go­dniu za­sta­na­wia­łam się, czy nie iść po­bie­gać w ja­pon­kach tylko po to, żeby przy­po­mnieć so­bie od­głosy seksu. – Czoło Jess marsz­czy się ze zmar­twie­nia, więc na­tych­miast zmie­niam kie­ru­nek. – Od­po­wiedź jest ja­sna. Naj­wyż­szy czas na szyb­kie nu­merki.

Przez uła­mek se­kundy do­strze­gam, jak się za­sta­na­wia, czy wal­czyć z tą zmianą za­pa­try­wań, ale na szczę­ście wska­kuje do tego no­wego pę­dzą­cego po­ciągu.

– Mamy ry­go­ry­styczną umowę, że żadne kry­zy­sowe szyb­kie nu­merki nie będą ak­cep­to­wane. Przy­kro mi, ale ko­mi­tet zło­żony z naj­lep­szej przy­ja­ciółki sta­now­czo mówi „nie”.

– Ale wy­obraź so­bie, jak młodo będę wy­glą­dać. Eks­cen­tryczna i go­towa na wszystko.

– Nie.

War­czę i kie­ruję uwagę na ba­rowy te­le­wi­zor, w któ­rym wła­śnie skoń­czyła się trans­mi­sja ja­kie­goś me­czu i prze­wija się pa­sek z lo­kal­nymi wia­do­mo­ściami. Wska­zuję pal­cem na ekran.

– W te­le­wi­zji po­ka­zują two­jego męża.

Jess są­czy wino, ga­piąc się na dwu­wy­mia­ro­wego Ri­vera.

– To ni­gdy nie prze­sta­nie być dziwne.

– Mąż czy te­le­wi­zja?

Śmieje się.

– Te­le­wi­zja.

Do­strze­gam, jak to coś ema­nuje z niej ca­łej. Jej re­ak­cja na męża wy­daje się rów­nie na­tu­ralna jak od­dy­cha­nie. Stoi za tym na­uka, a kon­kret­nie od­kry­cie sa­mego Ri­vera: test DNA, który ka­te­go­ry­zuje pary – do­bie­ra­jąc je w Pod­sta­wowe, Srebrne, Złote, Pla­ty­nowe, Ty­ta­nowe lub Dia­men­towe Do­pa­so­wa­nie na pod­sta­wie wielu ro­dza­jów skom­pli­ko­wa­nych wzor­ców ge­ne­tycz­nych i te­stów oso­bo­wo­ści. Oka­zało się, że tych dwoje do­brało się naj­le­piej, jak to tylko moż­liwe.

Je­stem prze­szczę­śliwa, że wy­świad­czy­łam Jess tę przy­sługę. Nie za­mie­rzała zro­bić tej wcze­snej wer­sji te­stu, który do­brał ich w parę, do­póki do­słow­nie nie we­pchnę­łam go w jej ręce. Gdzież są moje w pełni za­słu­żone punkty kar­miczne za to do­ko­na­nie? Ri­ver zmie­nił swoje dzie­się­cio­let­nie ba­da­nia na­ukowe nad wzor­cami ge­ne­tycz­nymi i stop­niem do­pa­so­wa­nia w re­la­cjach dam­sko-mę­skich w apli­ka­cję i wartą mi­liard do­la­rów firmę Ge­ne­ti­cAlly. Te­raz stała się cu­dow­nym dziec­kiem bio­tech­no­lo­gii oraz in­ter­ne­to­wego prze­my­słu rand­ko­wego.

Strasz­nie glę­dzi, kiedy za­czyna za­głę­biać się w te­mat, ale ten test na­prawdę zmie­nił spo­sób, w jaki lu­dzie od­naj­dują mi­łość. Po­nie­waż Du­etDNA wpro­wa­dzono na ry­nek przed około trzema laty, wy­prze­dził pod wzglę­dem liczby użyt­kow­ni­ków na­wet Tin­dera. Te­raz, kiedy na ry­nek we­szła zsyn­chro­ni­zo­wana z te­stem apli­ka­cja Pa­ired, nie­któ­rzy ana­li­tycy prze­wi­dują, że no­to­wa­nia firmy prze­kro­czą wy­nik Fa­ce­bo­oka. Każdy zna ko­goś, kto zna­lazł drugą po­łówkę dzięki Ge­ne­ti­cAlly.

Wszystko cu­dow­nie, jed­nak dla Ri­vera, który woli spę­dzać czas przy dy­ge­sto­rium, niż pro­wa­dzić spo­tka­nia dla in­we­sto­rów albo od­po­wia­dać na py­ta­nia dzien­ni­ka­rzy, taki szum me­dialny to mor­dęga. Ale jak przy­po­mi­nają nam w wie­czor­nych wia­do­mo­ściach, Ge­ne­ti­cAlly już nie­długo prze­sta­nie być pro­ble­mem Ri­vera. Firma jest w trak­cie sprze­daży.

– Kiedy trans­ak­cja zo­sta­nie sfi­na­li­zo­wana? – py­tam.

Jess prze­łyka odro­binę wina ze wzro­kiem na­dal utkwio­nym w te­le­wi­zo­rze.

– Praw­do­po­dob­nie w po­nie­dzia­łek rano.

Nie mogę tego po­jąć. Za­rząd Ge­ne­ti­cAlly przy­jął ofertę i wła­śnie od­by­wają się wszyst­kie moż­liwe ro­dzaje trans­ak­cji praw za­leż­nych, któ­rych kom­plet­nie nie ro­zu­miem. Acz­kol­wiek zdaję so­bie sprawę z tego, że te­raz moi przy­ja­ciele będą tak bo­gaci, że dzi­siej­szego wie­czoru to Jess ure­gu­luje ra­chu­nek za drinki.

– Jak się z tym czu­jesz?

Śmieje się.

– Czuję się kom­plet­nie nie­przy­go­to­wana na to, jak od te­raz bę­dzie wy­glą­dało na­sze ży­cie.

Wpa­truję się w nią, roz­szy­fro­wu­jąc pro­stotę tego zda­nia. A po­tem się­gam przez stół i biorę ją za rękę. Na pra­wym nad­garstku ma pierw­szą po­łowę wy­ta­tu­owa­nego po pi­jaku, z li­te­rów­kami, wersu pio­senki Fle­etwood Mac: „Pio­lun po­ja­wia się tylko wtedy”. Ja mam: „kedy pada deszcz”. W ten spo­sób zo­sta­ły­śmy po­łą­czone na za­wsze.

– Ko­cham cię – mó­wię tym ra­zem na se­rio. – I je­stem tu­taj po to, żeby po­móc ci wy­dać twoją nie­wy­obra­żalną kasę.

– Wo­la­ła­bym wy­obra­żalną.

– Się­gaj po wię­cej, Peña. Użyj wy­obraźni.

Jess uśmie­cha się do mnie, ale jej uśmiech bled­nie. Ści­ska mnie za rękę.

– Wiesz, że dawna Fizzy po­wróci, prawda? – pyta. – My­ślę, że do­świad­czasz ja­kiejś prze­miany, a cały pro­ces musi za­jąć tro­chę czasu.

Zer­kam na drugą stronę baru, na tego roz­czo­chra­nego, sek­sow­nego fa­ceta. Szu­kam w swoim krwio­biegu ja­kichś wi­bra­cji albo cho­ciaż naj­de­li­kat­niej­szego drże­nia. Nic. Od­ry­wa­jąc od niego wzrok, po­woli ro­bię wy­dech i mó­wię:

– Mam na­dzieję, że masz ra­cję.